Interpretacja indywidualna z dnia 18 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.460.2023.1.AD

Możliwość zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od nabywanego pojazdu i kolejnych samochodów – w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość - do podatkowych kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2023 r. wpłynął Pani wniosek z 28 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Jest Pani przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą. Poza głównym przedmiotem działalności, w CEiDG ma Pani przypisany również kod PKD 77.11.Z, obejmujący wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy.

W ramach powyższego rodzaju działalności, zamierza Pani nabyć co najmniej jeden z pojazdów marki (...), o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób, łącznie z kierowcą, który stanowić będzie samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pojazd będzie przeznaczony wyłącznie do celów najmu na rzecz klientów na podstawie zawieranych umów najmu, zarówno krótki, jak i długoterminowego.

Planuje Pani również zakupić w przyszłości kolejne samochody osobowe tego typu, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Nabywane pojazdy będą ujmowane przez Panią w ewidencji środków trwałych i poddane amortyzacji, a ze względu na bardziej intensywną amortyzację pojazdu zamierza Pani zastosować amortyzację metodą liniową indywidualną ze stawką 28%.

Pojazd/y będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu.

W świetle ww. umów zobowiązana będzie Pani m.in. do: dostarczenia sprawnego technicznie samochodu oraz kompletu wymaganych dokumentów samochodu, dostarczenia samochodu w określonym miejscu i czasie, a także wykupienia odpowiedniej polisy ubezpieczeniowej.

Pytanie

Czy będzie Pani uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanego pojazdu, ewentualnie kolejnych samochodów – w pełnej wysokości - bez względu na ich wartość - na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie Pani uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanego samochodu/samochodów w pełnej wysokości - bez względu na ich wartość - na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 5a pkt 19a ww. ustawy, dla celów ww. ustawy samochodem osobowym jest co do zasady pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku samochodów osobowych (innych niż elektryczne) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 150 000 zł.

W świetle art. 23 ust. 5b ww. ustawy, limitu nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 tej ustawy, za środki trwałe podlegające amortyzacji uznaje się stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, m.in. środki transportu o przewidywanym okresie używania dłuższym, niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie, m.in. umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego, aby mogła Pani dokonać odliczenia kosztów uzyskania przychodów w formie odpisów amortyzacyjnych od pojazdów samochodowych w pełnej wysokości konieczne jest spełnienie łącznie następujących warunków:

1)zakup pojazdu na własność (współwłasność),

2)wprowadzenie pojazdu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,

3)dokonywanie odpisów amortyzacyjnych,

4)oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie umowy najmu (krótko lub długoterminowego) oraz

5)oddanie pojazdu do odpłatnego używania na podstawie ww. umowy powinno stanowić przedmiot działalności.

W świetle powyższego, w Pani ocenie, spełnia Pani przesłanki do rozliczenia w kosztach pełnej wysokości odpisów amortyzacyjnych od samochodu/samochodów przeznaczonych do krótkoterminowego najmu.

Po pierwsze, nabyte pojazdy samochodowe będą stanowić Pani własność.

Po drugie, po określeniu ich wartości początkowej będą one wprowadzane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i będą poddane amortyzacji (indywidualna stawka amortyzacji).

Po trzecie, pojazdy samochodowe, które będą stanowić Pani własność będą oddane do odpłatnego użytkowania na podstawie umowy najmu krótkoterminowego (wraz z obsługą serwisową). Dodatkowe czynności serwisowe nie wpływają w żadnej mierze na klasyfikację umowy jako umowy najmu.

Po czwarte, w zakresie swojej działalności posiada Pani wpis w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG) o kodzie PKD 77.11.Z, obejmujący m.in. wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy. Powyższy wpis formalnie potwierdza, że przedmiotem działalności jest m.in. wynajem pojazdów (bez kierowcy).

Warto również odnotować, że omawiane pojazdy będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu. Tym samym, Pani jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą, polegającą na oddawaniu w odpłatne używanie pojazdów samochodów będzie spełniała warunki do wyłączenia limitu kosztu uzyskania przychodów w zakresie ww. samochodów.

Tym samym, odpisy amortyzacyjne od tych pojazdów mogą zostać ujęte w podatkowych kosztach uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Prawidłowość powyższego stanowiska znajduje potwierdzenie w uzasadnieniu do nowelizacji wprowadzającej zmianę rozliczenia w kosztach uzyskania przychodów wydatków na pojazdy samochodowe.

Zgodnie z celem nowelizacji, dodany ust. 5b w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje, że limit ograniczenia wysokości łącznej sumy odpisów amortyzacyjnych do wysokości 150 000 zł, nie będzie stosowany do leasingodawców, wynajmujących i innych podmiotów, które prowadzą działalność w zakresie leasingu, wynajmu, etc. samochodów osobowych.

W świetle powyższego, będzie Pani uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabywanych samochodów w pełnej wysokości - bez względu na ich wartość - na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, spełniać łącznie następujące warunki:

–został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

–jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

–pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością,

–poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

–został właściwie udokumentowany,

–nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zaznaczyć, że sam fakt, że określony wydatek nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanymi z tej działalności przychodami.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

Ponadto należy mieć na względzie, że podatnik – uznając wydatek za koszt uzyskania przychodów – odnosi ewidentne korzyści, gdyż o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Zatem możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów jest uzależniona od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien wiedzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia ich źródła.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Przepis art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a- 22o, z uwzględnieniem art. 23. W przypadku spółek nieruchomościowych odpisy dotyczące środków trwałych zaliczonych do grupy 1 Klasyfikacji nie mogą być w roku podatkowym wyższe niż dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe z tytułu zużycia środków trwałych, obciążające w tym roku podatkowym wynik finansowy jednostki.

Aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

–stanowić własność lub współwłasność podatnika,

–zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,

–być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,

–jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,

–być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja środków trwałych - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe podlegające amortyzacji oraz w art. 22c tej ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że:

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

a)225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110, 1093 i 2269) oraz w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem napędzanym wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy

b)150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 23 ust. 5b ww. ustawy:

Przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Oznacza to, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłącza stosowanie limitów przewidzianych dla dokonywanych przez podatnika odpisów amortyzacyjnych, jeżeli samochód osobowy został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, pod warunkiem, że oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Przy czym, to wyłączenie dotyczy tylko i wyłącznie samochodów osobowych wpisanych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Zatem, istotne znaczenie ma rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy zwrócić uwagę, że ustawa posługuje się w tym zakresie wyrazem „oddawanie”, wskazującym na powtarzalność czynności zawierania ww. rodzajów umów. Musi to być bowiem działalność mieszcząca się w podstawowym zakresie działalności przedsiębiorstwa, a nie działalność mająca charakter poboczny, akcesoryjny w stosunku do podstawowej (podstawowych rodzajów) działalności.

Z treści art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika:

Ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

a)pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

­klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

­z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

b)pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

c)pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

­agregat elektryczny/spawalniczy,

­do prac wiertniczych,

­koparka, koparko-spycharka,

­ładowarka,

­podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

­żuraw samochodowy,

d)pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że m.in. prowadzi Pani działalność gospodarczą, której zakres obejmuje wynajem samochodów osobowych nieprzekraczających 3,5 tony, bez kierowcy (kod PKD 77.11.Z). W ramach powyższego rodzaju działalności, zamierza Pan nabyć pojazd/pojazdy, o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej, niż 9 osób, łącznie z kierowcą, który stanowić będzie samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Pojazd/pojazdy będzie/będą wynajmowany/ne na podstawie umów najmu krótko lub długoterminowych. Nabywane pojazdy będą ujmowane przez Panią w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i poddane amortyzacji. Pojazd/y będą przeznaczone wyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu.

Odnosząc się do ww. sprawy, należy zaznaczyć, że w tej sprawie znajdzie zastosowanie również art. 23 ust. 5b w związku z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych, które odnoszą się do zagadnienia podatkowego związanego z używaniem w działalności gospodarczej samochodu osobowego.

Należy wskazać, że opisany we wniosku samochód (a w przyszłości ewentualnie samochody) to samochód osobowy w rozumieniu art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który będzie stanowił środek trwały i będzie ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także będzie przeznaczonywyłącznie do odpłatnego wykorzystywania na podstawie umowy najmu. Tym samym, prowadzona przez Panią działalność gospodarcza polegająca na oddawaniu w odpłatne używanie samochodów spełnia warunki do wyłączenia limitu kosztu uzyskania przychodów w tym zakresie na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem odpisy amortyzacyjne od samochodu (samochodów) mogą zostać ujęte w podatkowych kosztach w pełnej wysokości.

Mając na uwadze powyższe, będzie Pani uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od nabytego samochodu (ewentualnie samochodów) w pełnej wysokości - bez względu na ich wartość - na podstawie art. 23 ust. 5b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonaliśmy wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie zgodne ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzamy postępowania dowodowego, lecz opieramy się jedynie na zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. J. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. J. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).