Interpretacja indywidualna z dnia 26 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.76.2024.2.SST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania i odbioru faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

9 lutego 2024 r. wpłynął za pośrednictwem platformy e-PUAP Państwa wniosek z 9 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania i odbioru faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 17 kwietnia 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 17 kwietnia 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca”(„Spółka”) z siedzibą w (...), w Niemczech jest spółką zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej (dalej: „VAT”) w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Wnioskodawca nie rozpoznał jak dotąd na terytorium Polski zagranicznego zakładu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 z późn. zm.).

Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest pozyskiwanie, sprzedaż oraz dystrybucja kabli i akcesoriów kablowych, a także świadczenie usług okołoproduktowych w regionie Ameryki Łacińskiej, Europy, Bliskiego Wschodu oraz Afryki. Spółka oferuje swoje produkty klientom hurtowym i detalicznym zlokalizowanym w Polsce, innych państwach członkowskich Unii Europejskiej (dalej: „UE”) oraz krajach spoza UE.

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy w Polsce jest dystrybucja kabli. Spółka nabywa kable od dostawców polskich oraz unijnych, a następnie odprzedaje je przede wszystkim do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE. W celu prowadzenia działalności dystrybucyjnej (a tym samym działalności podlegającej opodatkowaniu VAT) na terytorium Polski, w dniu 1 października 2019 r. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług logistycznych z innym podmiotem z Grupy A. sp. z o.o., która została zastąpiona umową o świadczenie usług logistycznych zawartą w dniu 31 marca 2022 r. (dalej: „Umowa”). Umowa ta została zawarta na czas nieokreślony i obowiązuje do dziś.

W Polsce A. Sp. z o.o. zajmuje się świadczeniem usług logistycznych przy wykorzystaniu swojego centrum logistycznego zlokalizowanego we Wrocławiu oraz dystrybucją kabli i innych produktów z zakresu łączności. Jako dystrybutor, A. Sp. z o.o. odprzedaje produkty wyłącznie we własnym imieniu i na własny rachunek.

Opis modelu dystrybucyjnego Wnioskodawcy

Model dystrybucji towarów na terytorium Polski jest zorganizowany w następujący sposób:

1.Towary (zakupione od dostawców Spółka zlokalizowanych w Polsce oraz innych państwach członkowskich UE lub przemieszczone z magazynu Spółka w Niemczech) są najpierw dostarczane do centrum logistycznego A. Sp. z o.o. w Polsce, gdzie są przechowywane do czasu ich zakupu przez odbiorców (klientów). Każdorazowo transport towarów do centrum logistycznego organizowany jest przez ich dostawcę lub Wnioskodawcę, który odbiera towary od dostawcy.

2.W przypadku pozyskania klienta na produkt, Wnioskodawca przekazuje zamówienie A. Sp. z o.o. , który odpowiada za jego realizację do momentu załadunku towaru na ciężarówkę.

3.Co do zasady, Wnioskodawca jest odpowiedzialny za zorganizowanie transportu towarów z centrum logistycznego do odbiorcy końcowego. Mogą jednak wystąpić sytuacje, w których klient sam odbiera towary z centrum logistycznego A. Sp. z o.o.

4.Jak wskazano powyżej, towary są nabywane przez odbiorców zlokalizowanych w Polsce, innych państwach członkowskich UE oraz państwach spoza UE. W Polsce towary sprzedawane są:

- przede wszystkim A. Sp. z o.o. ,

- innym polskim klientom, którzy dokonali zamówienia towarów za pośrednictwem internetowej platformy sprzedażowej Spółka.

Należy podkreślić, że wszystkie procesy decyzyjne oraz sprzedażowe realizowane są w Niemczech, gdzie Spółka ma swoją siedzibę oraz pracowników odpowiedzialnych za zarządzanie procesem dystrybucji. W związku z tym, zatwierdzanie transakcji, negocjowanie umów, zawieranie transakcji z podmiotami trzecimi (np. klientami) oraz podpisywanie związanych z tym dokumentów w imieniu Spółka jest realizowane z terytorium Niemiec. Spółka nie posiada w Polsce pracowników i nie planuje zatrudniania w przyszłości.

Jednocześnie Spółka nie posiada ani nie użytkuje na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy lokali (np. biur/budynków/innych powierzchni) lub infrastruktury technicznej w Polsce. Spółka posiada w Polsce jedynie środki trwałe, które są wykorzystywane przez A. Sp. z o.o. w centrum dystrybucyjnym do świadczenia usług na jej rzecz, m.in. maszyny tnące, wózki widłowe, zwijarki.

Wnioskodawca wykazuje transakcje sprzedaży podlegające opodatkowaniu VAT w Polsce, a wystawiając faktury w zakresie dostaw towarów z Polski zawsze posługuje się polskim numerem identyfikacji podatkowej. Jednocześnie, w związku z działalnością wykonywaną na terytorium Polski, Wnioskodawca ponosi koszty związane z zakupem towarów, które podlegają opodatkowaniu polskim VAT.

W związku z tym, że Spółka nie rozpoznał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, A. Sp. z o.o. wystawia faktury za swoje usługi bez VAT.

Współpraca pomiędzy Wnioskodawcą a A. Sp. z o.o.

Na podstawie §1 ust. 1 Umowy oraz Załącznika A do Umowy, usługi logistyczne świadczone przez A. Sp. z o.o. na rzecz Spółka obejmują:

•  wdrożenie, realizację i zabezpieczanie obsługi logistycznej oraz magazynowania na obszarze logistycznym, które obejmują następujące, standardowe procesy:

• czynności związane z przyjęciem towaru: rozładunek towaru, księgowanie przyjęcia towaru, magazynowanie towaru zgodnie z wytycznymi,
• dostosowanie towarów do zamówień klientów,
• ·przygotowanie towarów do transportu, w tym pakowanie i załadunek towarów zgodnie ze standardowymi procedurami Spółka,
• realizację indywidualnych próśb klientów:
• etykietowanie itp., które powinny być przygotowane zgodnie z wymaganiami klienta,
• przetwarzanie zwrotów wraz z zwrotem towaru do ich dostawcy (w razie potrzeby),
• pełnienie funkcji Partnera Biznesowego oraz zapewnienie profesjonalnego wsparcia logistycznego w przypadku pojawiających się pytań, projektów i rozwiązań ze strony Spółka.

Na gruncie Umowy, A. Sp. z o.o. jest również odpowiedzialny, w imieniu Spółka, za obsługę określonych procesów posprzedażowych, w szczególności obsługę zwrotów, wraz z dostawą zwracanego towaru do ich dostawcy (w razie potrzeby).

Zgodnie z § 5 ust. 1 Umowy Spółka ma prawo żądać od A. Sp. z o.o. informacji o charakterze, treści i zakresie wykonywanych zadań. A. Sp. z o.o. zobowiązuje się do sporządzania odpowiednich raportów z wykonanych zadań i udostępniania ich Spółka w razie potrzeby (np. na potrzeby kontroli podatkowej).

Wnioskodawca nie ma wpływu na wykorzystanie powierzchni centrum logistycznego lub inne kwestie dotyczące bieżącego funkcjonowania centrum logistycznego, a także nie może wywierać wpływu na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników A. Sp. z o.o. . W szczególności Spółka:

• nie ma prawa do korzystania z obiektów lub sprzętu A. Sp. z o.o.,
• nie jest uprawniony do wydawania A. Sp. z o.o. poleceń w zakresie sposobu przechowywania towarów lub utrzymania centrum logistycznego - z wyjątkiem wytycznych, o których mowa powyżej,
• nie ma uprawnień do zarządzania pracą pracowników A. Sp. z o.o. , ich wyznaczania i zarządzania ich zaangażowaniem w poszczególne zadania,
• nie sprawuje bezpośredniej kontroli i/lub nie ma uprawnień do oceny ich pracy,
• nie może ustanawiać standardów pracy pracowników A. Sp. z o.o. - z wyjątkiem wytycznych, o których mowa powyżej.

Wnioskodawca przeprowadza coroczną inwentaryzację swoich towarów przechowywanych w centrum dystrybucyjnym w Polsce (dla celów księgowych).

Należy zaznaczyć, że każda ze stron Umowy jest niezależnym kontrahentem drugiej ze stron, jednocześnie nie będąc agentem, uczestnikiem tzw. wspólnego przedsięwzięcia lub wspólnikiem drugiej strony. W szczególności pracownicy A. Sp. z o.o. nie mogą zawierać umów bądź ich negocjować w imieniu Spółka, ani reprezentować Spółka na terytorium Polski. Niemniej A. Sp. z o.o. , jako część Grupy (...) w regionie (...), jest zobowiązany do przestrzegania ogólnych decyzji zarządczych i wytycznych podejmowanych w ramach Grupy.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest największym podmiotem w Grupie (...) i odpowiada za wsparcie pozostałych podmiotów na całym świecie w rozwoju, marketingu i sprzedaży produktów. W państwie siedziby Wnioskodawcy, tj. w Niemczech, Spółka odpowiada za m.in. dystrybucję kabli i akcesoriów kablowych, a także obsługę wymaganych do tego procesów logistycznych. W tym celu Spółka utrzymuje w Niemczech biuro, a także centra logistyczne w (...), w których magazynuje dystrybuowane towary. Wnioskodawca zatrudnia w Niemczech ok. (...) pracowników, którzy odpowiadają za m.in. zarządzanie procesem dystrybucji kabli i akcesoriów kablownych realizowanym przez Grupę (...) na całym świecie, w tym również w Polsce.

Na terytorium Polski Spółka wynajmuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego wózki widłowe, które wykorzystywane są przez A. Sp. z o.o. w centrum logistycznym do przewożenia kabli.

Spółka posiada także maszyny tnące, zwijarki do kabli oraz specjalistyczne terminale do wózków widłowych wyposażone w terminale i drukarki, które są wykorzystywane do mobilnych transakcji w SAP.

Czas użytkowania ww. maszyn i urządzeń nie jest z góry zdefiniowany.

Wnioskodawca przeprowadza coroczną inwentaryzację swoich towarów przechowywanych w centrum dystrybucyjnym w Polsce (dla celów księgowych). Spółka oddelegowuje pracowników do przeprowadzenia inwentaryzacji raz w roku (zwykle to kilka/kilkanaście dni - w zależności od trwania inwentaryzacji). Natomiast nie oddelegowuje do Polski pracowników na stałe czy na dłuższy okres czasu.

Wnioskodawca zwraca uwagę, że szczegółowe zasady jego współpracy z A. Sp. z o.o. zostały przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 9 lutego 2024 r. W szczególności, w ramach przedstawionego opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca poruszył kwestie takie jak: organizacja modelu dystrybucyjnego i zaangażowanie A. Sp. z o.o. w ramach tego modelu, szczegółowy zakres świadczeń realizowanych przez A. Sp. z o.o. na rzecz Wnioskodawcy, uprawnienia Spółka do otrzymywania informacji o charakterze, treści i zakresie wykonywanych przez A. Sp. z o.o. zadań, brak wpływu Wnioskodawcy na wykorzystanie powierzchni centrum logistycznego lub inne kwestie dotyczące bieżącego funkcjonowania centrum logistycznego, a także brak wpływu Wnioskodawcy na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników A. Sp. z o.o.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, że rozlicza się z A. Sp. z o.o. z tytułu świadczonych usług logistycznych w okresach miesięcznych, na podstawie faktur wystawianych przez A. Sp. z o.o. po zakończeniu każdego okresu rozliczeniowego. Fakturowanie oraz płatności z tytułu świadczonych usług logistycznych odbywa się w euro.

Spółka A. Sp. z o.o. jest spółką-córką spółki B. AG z siedzibą w (...) (który jest jedynym udziałowcem A. Sp. z o.o. ) i częścią międzynarodowego holdingu, który posiada liczne zakłady produkcyjne i biura sprzedaży na całym świecie.

Jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca nie ma wpływu na wykorzystanie powierzchni centrum logistycznego lub inne kwestie dotyczące bieżącego funkcjonowania centrum logistycznego, a także nie może wywierać wpływu na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników A. Sp. z o.o. W szczególności Spółka:

• nie ma prawa do korzystania z obiektów lub sprzętu A. Sp. z o.o. ,
• nie jest uprawniony do wydawania A. Sp. z o.o. poleceń w zakresie sposobu przechowywania towarów lub utrzymania centrum logistycznego - z wyjątkiem wytycznych, o których mowa we wniosku,
• nie ma uprawnień do zarządzania pracą pracowników A. Sp. z o.o. , ich wyznaczania i zarządzania ich zaangażowaniem w poszczególne zadania,
• nie sprawuje bezpośredniej kontroli i/lub nie ma uprawnień do oceny ich pracy,
• nie może ustanawiać standardów pracy pracowników A. Sp. z o.o. - z wyjątkiem wytycznych, o których mowa we wniosku.

Tym samym należy wskazać, że Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi/rzeczowymi A. Sp. z o.o. wykorzystywanymi do świadczenia usług na jej rzecz.

Jak wskazano we wniosku, Spółka nie ma uprawnień do zarządzania pracą pracowników A. Sp. z o.o. , ich wyznaczania i zarządzania ich zaangażowaniem w poszczególne zadania.

Tym samym należy wskazać, że Spółka nie ma wpływu na to jaka część zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych A. Sp. z o.o. ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności/zadania.

A. Sp. z o.o. nie posiada upoważnienia/pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki.

Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli/ handlowców, którzy są upoważnieni do zawierania umów w jej imieniu.

A. Sp. z o.o. świadczy usługi logistyczne w centrum logistycznym, w którym składowane są towary.

A. Sp. z o.o. zajmuje się sprzedażą kabli na terytorium Polski oraz świadczy usługi logistyczne. Na podstawie § 1 ust. 1 Umowy oraz Załącznika A do Umowy, usługi logistyczne świadczone przez A. Sp. z o.o. na rzecz Spółka obejmują:

• wdrożenie, realizację i zabezpieczanie obsługi logistycznej oraz magazynowania na obszarze logistycznym, które obejmują następujące, standardowe procesy:
• czynności związane z przyjęciem towaru: rozładunek towaru, księgowanie przyjęcia towaru, magazynowanie towaru zgodnie z wytycznymi,
• dostosowanie towarów do zamówień klientów,
• przygotowanie towarów do transportu, w tym pakowanie i załadunek towarów zgodnie ze standardowymi procedurami Spółka,
• realizację indywidualnych próśb klientów:
• etykietowanie itp., które powinny być przygotowane zgodnie z wymaganiami klienta,
• przetwarzanie zwrotów wraz z zwrotem towaru do ich dostawcy (w razie potrzeby),
• pełnienie funkcji Partnera Biznesowego oraz zapewnienie profesjonalnego wsparcia logistycznego w przypadku pojawiających się pytań, projektów i rozwiązań ze strony Spółka.

Celem Spółki jest nabycie usług kompleksowego wsparcia procesów logistycznych związanych ze sprzedażą towarów z terytorium Polski.

Z perspektywy Spółki, wszystkie czynności wykonywane przez A. Sp. z o.o., wymienione w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego stanowią niepodzielne świadczenie, którego podział byłby sztuczny. Jak wskazano powyżej, Spółka jest zainteresowana nabyciem kompleksowego wsparcia procesów logistycznych związanych ze sprzedażą towarów na terytorium Polski.

W ocenie Spółki główną usługą jest obsługa logistyczna towarów Spółki, tj. przyjęcie na magazyn i przygotowanie do sprzedaży. Elementem pomocniczym jest magazynowanie towarów Spółki oraz poszczególne czynności związane z obsługą towarów. Spółka nie posiada na terytorium Polski żadnych zasobów technicznych ani ludzkich, w związku z tym zainteresowana jest nabyciem usługi polegającej na obsłudze logistycznej towarów.

Spółka nie ma prawa do korzystania z obiektów lub sprzętu A. Sp. z o.o. Spółka ma zagwarantowany dostęp w celu przeprowadzenia corocznej inwentaryzacji towarów, która odbywa się przy udziale pracowników A. Sp. z o.o.

Wnioskodawca prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży kabli i akcesoriów kablowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w kraju, Spółka nabywa oprócz usług logistycznych, towary w postaci kabli, akcesoriów kablowych i inne przeznaczone do ich przechowywania lub przewozu (m.in. palety, bębny kablowe, szpule i stelaże transportowe). Spółka nabywa w Polsce również usługi leasingu operacyjnego, którego przedmiotem jest sprzęt wykorzystywany w centrum logistycznym (m.in. wózki widłowe). W razie potrzeby, Spółka nabywa w Polsce usługi naprawy leasingowanego sprzętu. Z uwagi na brak siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, nabycie wskazanych usług podlega opodatkowaniu w państwie siedziby Wnioskodawcy, tj. w Niemczech. Dodatkowo, Spółka nabywa w Polsce usługi w sposób incydentalny, np. usługi hotelowe w przypadku czasowej delegacji swoich pracowników do Polski celem przeprowadzenia corocznej inwentaryzacji towarów przechowywanych w centrum dystrybucyjnym w Polsce.

Umowy związane z nabyciem na terytorium Polski towarów i usług są każdorazowo negocjowane i zawierane przez osoby do tego uprawnione, które zlokalizowane są w państwie siedziby Wnioskodawcy, tj. w Niemczech.

Wnioskodawca wskakuje, że:

• nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi oraz technicznymi/rzeczowymi usługodawców wykorzystywanymi do świadczenia usług na jego rzecz,
• nie ma wpływu na to jaka część zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych usługodawców wykonuje usługi na rzecz Spółki,
• nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych usługodawcy,
• nie ma wpływu na to, które zasoby osobowe usługodawcy mają realizować usługi na rzecz Spółki.

Nabywane przez Spółkę w kraju towary, tj. kable i akcesoria kablowe są magazynowane w centrum dystrybucyjnym A. Sp. z o.o. w Polsce, a następie dystrybuowane do klientów ostatecznych. Jednocześnie, pozostałe towary nabywane przez Wnioskodawcę w kraju (m.in. palety, bębny kablowe, szpule i stelaże transportowe) są przeznaczone do przechowywania lub przewozu ww. kabli i akcesoriów kablowych.

Jednocześnie, jak wspomniano powyżej, sprzęt będący przedmiotem nabywanych przez Wnioskodawcę usług leasingu operacyjnego jest wykorzystywany przez A. Sp. z o.o. w procesie świadczenia usług logistycznych na rzecz Wnioskodawcy.

Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży kabli i akcesoriów kablowych. Spółka nabywa kable od polskich i unijnych dostawców i sprzedaje je do polskich i unijnych odbiorców. Zatem pomiędzy realizowanymi przez Spółkę transakcjami zakupu a czynnościami opodatkowanymi na terytorium kraju istnieje bezpośredni związek.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

Czy z uwagi na brak posiadania w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT oraz Rozporządzenia 282/2011 - Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur?

Państwa stanowisko w sprawie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu)

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur (dalej: KSeF).

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

I.Stałe miejsce prowadzenia działalności

1)Informacje wstępne

Jeśli chodzi o podmioty z siedzibą za granicą, to obowiązkowe wystawianie przez nie faktur ustrukturyzowanych w KSeF na dostawy towarów realizowane na terenie Polski (w tym lokalne dostawy w Polsce oraz wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów) dotyczy wyłącznie podmiotów posiadających w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności dla celów VAT, które uczestniczy w takiej transakcji. Kluczowe jest więc ustalenie, czy Spółka takowe miejsce posiada, a jeśli tak, czy uczestniczy ono w ww. dostawach.

Regulacje ustawy o VAT, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Stąd w celu rozstrzygnięcia, czy Spółka posiada w Polsce takie miejsce (a w konsekwencji może być objęta obowiązkowym fakturowaniem w KSeF), należy odwołać się do innych przepisów w zakresie VAT, a także praktyki podatkowej.

2)Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

a)Unijne przepisy prawne

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie zostało zdefiniowane także w przepisach Dyrektywy VAT. Tym niemniej, przedmiotową definicję ujęto w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 z późn. zm.; dalej: „Rozporządzenie 282/2011”), a jej brzmienie w istotnej mierze nawiązuje do linii orzeczniczej wypracowanej przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Co istotne, przepisy Rozporządzenia 282/2011 są stosowane bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich, tj. bez konieczności ich odrębnej implementacji do prawa krajowego.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (tzw. zakupowe stałe miejsce działalności gospodarczej).

Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011, na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy VAT (i innych określonych przepisów Dyrektywy VAT odnoszących się do ustalania miejsca świadczenia usług), „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje” (tzw. sprzedażowe stałe miejsce działalności gospodarczej).

Co więcej, jak wskazano w art. 11 ust. 3 Rozporządzenia 282/2011, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 192a Dyrektywy VAT, do celów niniejszej sekcji (regulującej zasady wyznaczania podmiotu zobowiązanego do uiszczenia VAT) podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

• dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
• przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Co istotne, w myśl art. 53 ust. 1 Rozporządzenia 282/2011, na użytek art. 192a Dyrektywy VAT, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się wystarczającą stałością i odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Jednocześnie art. 53 ust. 2 Rozporządzenia 282/2011 stanowi co następuje:

• W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b Dyrektywy VAT, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim - przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie.
• W przypadku gdy zasoby stałego miejsca prowadzenia działalności wykorzystuje się jedynie do zadań administracyjnych, takich jak księgowość, fakturowanie i odzyskiwanie należności, uznaje się, że nie są one wykorzystywane do celów realizacji dostawy towarów lub świadczenia usług.

Jak wskazano w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia 282/2011, w stosowaniu pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej należy uwzględniać także orzecznictwo TSUE. Tym samym, przed wyszczególnieniem warunków determinujących istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, należy przeanalizować także dorobek orzeczniczy TSUE w tym zakresie.

b)Orzecznictwo TSUE

TSUE wielokrotnie wypowiadał się na temat warunków, których spełnienie determinuje istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (m.in. w wyrokach: z 7 kwietnia 2022 r., w sprawie C-333/20, Berlin Chemie A. Menarini SRL przeciwko Administrafia Fiscala pentru Contribuabili Mijlocii Bucureęti - Direcfia Generała Regionala a Finanfelor Publice Bucureęti; z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19, Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich; z 7 maja 2020 r., w sprawie C-547/18, Dong Yang Electronics Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu; z 16 października 2014 r., w sprawie C-605/12, Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku; z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06, Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern; z 7 maja 1998 r., w sprawie C-390/96, Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgian State; z 17 lipca 1997 r., w sprawie C-190/95, ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam; z 20 lutego 1997 r., w sprawie C-260/95, Commissioners of Customs and Excise przeciwko DFDS A/S., z 2 maja 1996 r., w sprawie C-231/94, Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg; z 4 lipca 1985 r., w sprawie C-168/84, Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt).

W kontekście niniejszej sprawy, Wnioskodawca postanowił wskazać na kilka kluczowych orzeczeń TSUE i wynikających z nich konkluzji dotyczących stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej:

Na podstawie wyroku z 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 (Welmory sp. z o.o.) oraz opinii Rzecznika Generalnego do tego wyroku można stwierdzić co następuje:

• „(...) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, aby umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej.”
• „(...) stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej niekoniecznie wymaga własnego zaplecza personalnego i technicznego, to podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Dlatego w szczególności konieczne są umowy o usługi lub umowy najmu dotyczące zaplecza personalnego i technicznego, które to zaplecze jest do dyspozycji podatnika jak własne, i które to umowy nie podlegają zatem rozwiązaniu w krótkim czasie”.

W wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg Sarl), TSUE potwierdził, że:

• „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (...)”.
• „Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)”.

W wyroku z 2 maja 1996 r. w sprawie C-231/94 (Faaborg-Gefting Linien A/S) TSUE orzekł, że przesłankami utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności jest pewna minimalna skala działalności oraz stała obecność zasobów ludzkich oraz technicznych niezbędnych do świadczenia poszczególnych usług.

W wyroku z 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 (Dong Yang Electronics sp. z o.o.) TSUE orzekł, że:

• „(...) usługodawca nie może wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki z siedzibą w państwie trzecim z samego faktu, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną, oraz że usługodawca ten nie jest zobowiązany do badania, w celu dokonania takiej oceny, stosunków umownych łączących te dwa podmioty”.
• W wyroku z 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 (Berlin Chemie A. Menarini SRL), w którym TSUE podkreślił (kontynuując zapoczątkowaną już wcześniej linię orzecznictwa), że dla utworzenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza technicznego lub kadrowego - wystarczy „aby podatnik ten był uprawniony do dysponowania tym zapleczem personalnym i technicznym w taki sam sposób, jak gdyby było ono jego własnym zapleczem, na przykład, na podstawie umów o świadczenie usług lub najmu, na mocy których owo zaplecze pozostawałoby do dyspozycji podatnika i które to umowy nie podlegałyby rozwiązaniu w krótkim czasie”.

W opinii z 1 lutego 2024 r. w sprawie C-533/22 (SC Adient Ltd & Co. KG; sprawa oczekuje na wyrok TSUE), Rzecznik Generalna Juliane Kokott wskazała, że:

• „Niezależna spółka należąca do grupy (w innym państwie członkowskim) nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej - w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE - innej spółki należącej do grupy wyłącznie na podstawie powiązań na gruncie prawa spółek. Nawet złożona umowa o świadczenie usług nie może zasadniczo skutkować dokonaniem przez usługodawcę podlegającego opodatkowaniu świadczenia na rzecz wynikającego z niej stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy. Miejsce świadczenia tych usług jest tak samo niezależne od rodzaju transakcji wyjściowych (dostawa lub usługa) usługobiorcy, jak od miejsca konsumpcji poszczególnych usług przetwarzania”.
• „Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE istnieje dopiero wtedy, gdy zastępuje ono spółkę główną znajdującą się w innym państwie członkowskim. W związku z tym umowa z usługodawcą może ustanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej tylko wtedy, gdy nie odnosi się wyłącznie do świadczenia usług w odniesieniu do towarów usługobiorcy. Musi raczej mieć na celu zapewnienie niezbędnego personelu lub niezbędnych zasobów materialnych, tak aby odbiorca świadczeń mógł świadczyć podobne usługi lub dostawy na miejscu (tj. w lokalizacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), jak ze spółki głównej”.

c)Przesłanki determinujące istnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu 282/2011, a także tezy zaprezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, należy wskazać, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie niż państwo siedziby podatnika występuje wyłącznie wówczas, gdy w odniesieniu do działalności gospodarczej prowadzonej w tym innym państwie zostaną łącznie spełnione następujące warunki:

• istnieje odpowiednia struktura w zakresie wyposażenia personalnego oraz technicznego (infrastruktury),
• dokonywane w tym miejscu czynności charakteryzują się określonym poziomem stałości,
• działalność prowadzona w tym miejscu jest niezależna w stosunku do działalności głównej w takim stopniu, że możliwe jest w jej ramach, w szczególności, niezależne podejmowanie decyzji zarządczych i zawierania umów.

Zatem prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Polski nie zawsze oznacza powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - tylko łączne spełnienie wszystkich wyżej wymienionych przesłanek materializuje wystąpienie takiej sytuacji. Warto zatem szczegółowo przeanalizować ich znaczenie.

Odnosząc się do pierwszego z wyszczególnionych warunków (tj. odpowiedniego zaplecza personalnego i technicznego) należy podkreślić, że zawęża on ramy pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jedynie do takich przypadków, w których podmiot niemający swojej siedziby w Polsce, dysponuje zasobami technicznymi lub personalnymi w stopniu wystarczającym do permanentnego oraz samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej w danej branży. W celu kompleksowego zrozumienia analizowanej przesłanki, warto wskazać co następuje:

W wyroku z 3 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 980/17) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał: „Stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio: odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności.

Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

W podobny sposób wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2021 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.360.2021.3.RST): „Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby”.

W nawiązaniu do kryterium „stałości” (tj. drugiej w wymienionych przesłanek) warto zauważyć, że zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl/) „stały” oznacza m.in. „trwale związany z jakimś miejscem lub jakąś osobą; też: bywający gdzieś często”, „nieulegający zmianom” oraz „pozostający w tym samym miejscu i położeniu”. Odnosząc wskazaną definicję do kontekstu przedmiotowej sprawy, pojęcie to należy rozumieć zarówno jako zamiar permanentnego prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa, jak i konieczność istnienia takiego zaangażowania środków osobowych i technicznych, które jest wystarczające dla prowadzenia działalności gospodarczej w sposób stały (a nie wyłącznie przemijający lub okresowy). Tym samym, w celu spełnienia kryterium „stałości” konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w danym miejscu jest prowadzona stale (w sposób nieprzemijający).

Odnosząc się do trzeciej z wymienionych przesłanek („niezależności”), należy zaznaczyć, że jest ona spełniona wówczas, gdy działalność na terytorium danego kraju jest prowadzona niezależnie od działalności głównej danego podmiotu (prowadzonej w jego siedzibie), tj. nie ma charakteru pomocniczego wobec tej działalności głównej. Tym samym, warunek „niezależności” jest spełniony w szczególności, gdy kluczowe decyzje dotyczące działalności prowadzonej poza miejscem siedziby podatnika mogą być podejmowane na terytorium tego kraju, w którym jest ona prowadzona (poprzez strukturę zlokalizowaną na terytorium tego kraju).

Podsumowując, w celu uznania, że po stronie podatnika powstało w danym kraju stałe miejsce prowadzenia działalności, konieczne jest stałe (powtarzalne i nieprzemijające) istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może wykonywać określone czynności, składające się na działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

d)Sytuacja Wnioskodawcy

Odnosząc przedstawiony opis stanu faktycznego do powyższych rozważań, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z prowadzoną na terytorium Polski działalnością, w szczególności mając na uwadze model dystrybucyjny Wnioskodawcy oraz jego współpracę z A. Sp. z o.o., po stronie Spółka nie powstało stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w kraju. Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w przedmiotowym przypadku, w jego ocenie nie został spełniony żaden z warunków powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT, podczas gdy dla jego utworzenia niezbędne jest łączne spełnienie każdego z nich.

W szczególności Wnioskodawca chciałby zaznaczyć, że w jego ocenie:

1)Nie został spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, z uwagi na to, że:

a)Wnioskodawca nie posiada ani nie użytkuje na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy żadnych lokali (np. biur/budynków/innych powierzchni) w Polsce.

b)Wnioskodawca wskazuje, że nie posiada kontroli nad zapleczem technicznym A. Sp. z o.o. , w szczególności porównywalnej do kontroli jaką sprawuje nad zapleczem własnym (np. magazynem zlokalizowanym w Niemczech).

c)Wnioskodawca zwraca uwagę, że:

- nie ma wpływu na wykorzystanie powierzchni centrum logistycznego lub inne kwestie dotyczące bieżącego funkcjonowania centrum logistycznego

- nie ma prawa do korzystania z obiektów lub sprzętu A. Sp. z o.o. ,

- nie jest uprawniony do wydawania A. Sp. z o.o. poleceń w zakresie sposobu przechowywania towarów lub utrzymania centrum logistycznego - z wyjątkiem wytycznych.

d)Wnioskodawca ma możliwość weryfikowania sposobu magazynowania przez A. Sp. z o.o. towarów będących jego własnością, jednak możliwości te są ograniczone przez Umowę. W szczególności, Wnioskodawca nie ma możliwości dowolnego wstępu na teren centrum dystrybucyjnego, a coroczna inwentaryzacja odbywa się przy nadzorze pracowników A. Sp. z o.o. Wnioskodawca podkreśla, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej historycznie potwierdzał brak stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w odniesieniu do stanów faktycznych, w których wnioskodawcy mieli określone możliwości weryfikacji sposobu wykonywania nabywanych usług (m.in. interpretacja indywidualna z dnia 8 marca 2022 r, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.598.2021.4.AK).

e)Dodatkowo, Wnioskodawca podkreśla, że co prawda posiada na terytorium Polski środki trwałe (m.in. maszyny tnące, wózki widłowe, zwijarki), jednak nie pozwalają one na prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w sposób niezależny.

f)Jednocześnie, jak wskazano w opisie stanu faktycznego, to Wnioskodawca jest odpowiedzialny za organizację transportu towarów z centrum logistycznego do odbiorcy końcowego. W tym celu Spółka zmuszony jest nabywać usługi transportowe od zewnętrznego podmiotu, ponieważ nie posiada na terytorium Polski środków transportu i pracowników, które pozwalałyby mu na samodzielną realizację funkcji związanych z transportem towarów do klientów.

2)Nie został spełniony warunek posiadania odpowiedniego zaplecza personalnego, z uwagi na to, że:

a)Wnioskodawca nie zatrudnia i nie planuje zatrudniać pracowników w Polsce.

b)Jednocześnie, żaden z pracowników Wnioskodawcy zatrudniony w Niemczech nie przebywa fizycznie w Polsce oraz nie zostanie skierowany do pracy na terytorium kraju - z wyjątkiem pracowników zaangażowanych w coroczną inwentaryzację towarów Spółka przechowywanych w centrum dystrybucyjnym A. Sp. z o.o. , jednak ich obecność w Polsce nie będzie miała stałego charakteru.

c)Wnioskodawca wskazuje, że nie posiada kontroli nad zapleczem personalnym A. Sp. z o.o. , w szczególności porównywalnej do władztwa jakie sprawuje nad zapleczem własnym (nad pracownikami zlokalizowanymi w Niemczech).

d)W szczególności, Wnioskodawca:

- nie może wywierać wpływu na decyzje zarządcze lub politykę kadrową w odniesieniu do pracowników A. Sp. z o.o. ,

- nie ma uprawnień do zarządzania pracą pracowników A. Sp. z o.o. i ich zaangażowaniem w poszczególne zadania,

- nie sprawuje bezpośredniej kontroli i nie ma uprawnień do oceny ich pracy.

3)Nie został spełniony warunek stałości prowadzonej działalności, ponieważ:

a)pomimo posiadania w Polsce określonych środków trwałych (m.in. maszyny tnące, wózki widłowe, zwijarki), a także nabywania usług od polskich usługodawców, nie można mówić o tym, że tworzy on w Polsce struktury umożliwiające mu stałe prowadzenie działalności dystrybucyjnej bez udziału zasobów znajdujących się w Niemczech.

4)Nie został spełniony warunek samodzielności działalności, ponieważ:

a)pomimo, że Wnioskodawca realizuje w Polsce funkcje związane z dystrybucją towarów, nie można uznać, że tworzy on w Polsce struktury umożliwiające mu samodzielną działalność.

b)Wszystkie procesy decyzyjne i sprzedażowe Spółka realizowane są w Niemczech, gdzie Wnioskodawca posiada swoją siedzibę działalności gospodarczej oraz pracowników odpowiedzialnych za zarządzanie procesem dystrybucji.

W związku z tym, negocjowanie umów i zawieranie transakcji z podmiotami trzecimi (np. klientami) oraz podpisywanie związanych z tym dokumentów w imieniu Spółka jest realizowane z terytorium Niemiec.

c)Zasoby techniczne (m.in. maszyny tnące, wózki widłowe, zwijarki) oraz nabywane przez Wnioskodawcę w Polsce usługi nie są wystarczające do świadczenia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w tym kraju w sposób niezależny od jego działalności w Niemczech - czynności wykonywane w Polsce będą stanowiły jedynie kontynuację procesu rozpoczętego na terytorium Niemiec.

d)Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że magazynuje swoje towary nie tylko w centrum dystrybucyjnym A. Sp. z o.o. w Polsce, ale m.in. również w magazynach w Niemczech. Tym samym należy dojść do wniosku, że działalność Spółka w Polsce ma charakter pomocniczy względem jego działalności głównej realizowanej z terytorium Niemiec.

Wnioskodawca zaznacza, że powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) wydanych w odniesieniu do analogicznych stanów faktycznych, m.in.:

W interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2023 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.405.2023 .2.RST wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca w ramach realizowanej w Polsce działalności zamierzał nabywać towary, w tym m.in. od podmiotu powiązanego, jednocześnie korzystając ze wsparcia tego podmiotu powiązanego w zakresie usług logistyczno-magazynowych i usług prowadzenia ewidencji podatkowych, a następnie odsprzedawać te towary głównie podmiotom zagranicznym, DKIS wskazał: „(...) należy uznać, że Spółka nie posiada /będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. (...) w ramach realizowanej w Polsce działalności opodatkowanej VAT będzie nabywać towary, w tym m. in. od podmiotu powiązanego ze Spółką - B. S.A. Zakupione towary będą przechowywane w magazynie w oparciu o umowę zawartą między podmiotami w ramach Grupy (...). W zakresie wykonywanej działalności opodatkowanej, Spółka będzie korzystać ze wsparcia B. S.A. Wsparcie to będzie polegało na tym, że B. S.A. będzie wykonywać na rzecz Spółki usługę logistyczno-magazynową oraz usługę w zakresie prowadzenia ewidencji podatkowych (...). W analizowanej sprawie Spółka nie będzie posiadać w Polsce jakichkolwiek własnych zasobów technicznych takich jak magazyny, biura, zakłady produkcyjne itp. Spółka nie będzie również zatrudniać personelu na terytorium Polski, jak również nie oddelegowuje na terytorium Polski własnych pracowników i nie będzie posiadać na terytorium Polski przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa uprawnionych do zawierania umów w imieniu Spółki (...). Dodatkowo wszelkie kluczowe decyzje zarządcze i biznesowe dotyczące jej działalności w Polsce będą podejmowane w siedzibie Spółki w Wielkiej Brytanii - dotyczy to w szczególności kierunków rozwoju działalności, przyjmowania zamówień i ustalania cen, jak również obsługi zamówień w zakresie realizowanym przez Spółkę (…). W analizowanej sprawie Spółka nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi oraz technicznymi / rzeczowymi B. S.A. wykorzystywanymi do świadczenia usług logistyczno-magazynowych oraz usług w zakresie prowadzenia ewidencji podatkowych. Jednocześnie Spółka nie będzie miała wpływu na to, jaka część zasobów technicznych / rzeczowych Spółki B. S.A. ma zostać wykorzystana do świadczenia usług logistyczno-magazynowych oraz usług w zakresie prowadzenia ewidencji podatkowych.”

W interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2020 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.258. 2020.JŻ) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca sprzedaje swoje produkty klientom na terytorium Polski, jednocześnie zlecając całą obsługę logistyczną innemu podmiotowi na podstawie zawartej umowy o usługi logistyczno-magazynowe, DKIS wskazał: „Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce (...). Jak wskazano całość działalności (...) odbywa się na terytorium Szwecji, przykładowo: pozyskiwanie surowców, przyjmowanie towarów przychodzących i uzupełniających zapasy, które są składowane na terytorium Szwecji, składanie zamówień dla dostawców, obsługa prawno - księgowa, obsługa informatyczna, badania prowadzone przez inżynierów, dział projektowy, dział handlowy (w tym przyjmowanie zamówień od Klientów - również z Polski) (...). Natomiast sprzedaż odbywa się w ten sposób, że przeznaczone dla polskich Klientów towary przemieszczane są ze Szwecji do Polski do magazynów FL (...). Przy tym magazyny nie są własnością Spółki (Spółka zawarła umowę z FL na usługi logistyczno-magazynowe) i są zarządzane przez FL (...). Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski oddziału ani biura jak również żadnych aktywów trwałych (w szczególności środków trwałych) ani wyposażenia (...). Zatem mimo, że Wnioskodawca zwarł umowy z FL na usługi logistyczno - magazynowe, na które składają się m.in. wyładunek towarów dostarczonych przez Spółkę ze Szwecji, przechowywanie towarów, załadunek towarów dla Klienta po zgłoszeniu się po odbiór partii towarów, (...) w tym konkretnym przypadku, nie można uznać, że Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

W interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2020 r. (nr 0112-KDIL1-2.4012.635.2019.2.PG) wydanej w odniesieniu do sytuacji, w której wnioskodawca dokonuje m.in. sprzedaży krajowej na terytorium Polski, a w celu zwiększania dostępności oferowanych towarów zawarł umowę z innym podmiotem (podmiot A lub Usługodawca) w zakresie świadczenia dla wnioskodawcy czynności spedycyjnych oraz logistycznych na terenie Polski, DKIS wskazał, że: „Zatem, co prawda działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski polega na sprzedaży krajowej oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy opakowań do podmiotów w innych krajach Unii Europejskiej, jednakże nie posiada on w Polsce swojego przedstawiciela, nie zatrudnia/nie zamierza zatrudniać pracowników na terenie Polski oraz nie oddelegowuje pracowników do pracy w Polsce, nie dokonuje zakupu usług oraz towarów od innych podmiotów na terytorium Polski na potrzeby prowadzonej tutaj działalności, nie posiada żadnych zasobów w Polsce w celu prowadzenia w kraju swojej działalności gospodarczej, to należy stwierdzić, że działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski nie spełnia przesłanek do uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Co prawda Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką A, w celu zwiększenia dostępności oferowanych towarów, jednakże spółka ta świadczy dla Wnioskodawcy tylko i wyłącznie usługi magazynowo-logistyczne. Bowiem - jak oświadczył Wnioskodawca - A dokonuje rozładunku towarów do magazynu, magazynuje towary oraz wysyła je do klientów, nie pośredniczy w sprzedaży towarów na terenie Polski, nie poszukuje/nie będzie poszukiwać klientów dla Wnioskodawcy, nie dokonuje/nie będzie dokonywać sprzedaży towarów w imieniu Wnioskodawcy, nie będzie wykonywać żadnych funkcji biznesowych. Jedynym zadaniem spółki jest przyjmowanie towarów do magazynu, magazynowanie ich i wysyłka do klienta. A rozładowuje towary i je przechowuje, dopóki Wnioskodawca nie przedstawi harmonogramu wysyłki. A zgodnie z przesłanym harmonogramem dostarcza towary do klientów Wnioskodawcy. Co również istotne w sprawie Wnioskodawca i A nie są w żaden sposób ze sobą powiązane. W konsekwencji opierając się na przedstawionym opisie sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

I.Obowiązek korzystania z KSeF

Zgodnie z art. 1 pkt 12 nowelizacji ustawy o VAT w ustawie o VAT dodaje się m.in. art. 106ga ust. 1, który stanowić, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. W myśl ust. 2 niniejszy obowiązek nie będzie dotyczył wystawiania faktur przez m.in.:

e)podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,

f)podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę.

Zgodnie z uchwalonym brzmieniem, nowelizacja ustawy o VAT ma wejść w życie w dniu 1 lipca 2024 r. (z pewnymi wyjątkami). Jednak zgodnie z zapowiedzią Ministerstwa Finansów z dnia 19 stycznia 2024 r., termin wejścia w życie obligatoryjnego KSeF zostanie przesunięty co najmniej do 2025 r. Ponieważ na ten moment, wspomniana zapowiedź nie znajduje odzwierciedlenia w zmianie treści nowelizacji ustawy o VAT, formalnie obowiązującym terminem na wejście w życie obligatoryjnego KSeF jest nadal 1 lipca 2024 r.

Dodatkowo, Ministerstwo Finansów zapowiedziało, że przesunięcie wejścia w życie obligatoryjnego KSeF jest spowodowane względami technicznym jego funkcjonowania i nie są planowane zmiany w obszarze merytorycznym (w tym, jak rozumie Spółka, proponowanej treści przepisów ustawy o VAT). Tym samym, Wnioskodawca zakłada, że art. 106ga i 106gb ustawy o VAT w brzmieniu obecnie przewidywanym przez nowelizację, które stanowią podstawę dla wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych, nie ulegną istotnym zmianom.

W ocenie Wnioskodawcy, z uwagi na brak siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, Spółka nie będzie zobowiązana do wystawiania faktur ustrukturyzowanych w systemie KseF.

II.Podsumowanie

Jak wskazano w pkt I niniejszego uzasadnienia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów o VAT oraz Rozporządzenia 282/2011. Działalność Spółki realizowana na terytorium Polski nie spełnia przesłanek przesądzających o istnieniu stałego miejsca prowadzenia działalności, w szczególności działalność ta nie charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego.

W konsekwencji w świetle art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, który ma zostać dodany na mocy nowelizacji ustawy o VAT, Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) – zwanej dalej ustawą:

opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1.odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2.eksport towarów;

3.import towarów na terytorium kraju;

4.wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5.wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a.podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b.osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Państwo (Wnioskodawca, Spółka) jest spółką zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej w Niemczech. Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT w Polsce. Przedmiotem przeważającej działalności Wnioskodawcy jest pozyskiwanie, sprzedaż oraz dystrybucja kabli i akcesoriów kablowych, a także świadczenie usług okołoproduktowych w regionie Ameryki Łacińskiej, Europy, Bliskiego Wschodu oraz Afryki. Wnioskodawca oferuje swoje produkty klientom hurtowym i detalicznym zlokalizowanym w Polsce, innych państwach członkowskich Unii Europejskiej („UE”) oraz krajach spoza UE. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy w Polsce jest dystrybucja kabli. Wnioskodawca nabywa kable od dostawców polskich oraz unijnych, a następnie odprzedaje je przede wszystkim do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE. W celu prowadzenia działalności dystrybucyjnej (a tym samym działalności podlegającej opodatkowaniu VAT) na terytorium Polski, 1 października 2019 r. Wnioskodawca zawarł umowę o świadczenie usług logistycznych z innym podmiotem z Grupy „A. Sp. z o.o. ”. Spółka nabywa oprócz usług logistycznych, towary w postaci kabli, akcesoriów kablowych i inne przeznaczone do ich przechowywania lub przewozu (m.in. palety, bębny kablowe, szpule i stelaże transportowe). Spółka nabywa w Polsce również usługi leasingu operacyjnego, którego przedmiotem jest sprzęt wykorzystywany w centrum logistycznym (m.in. wózki widłowe). W razie potrzeby, Spółka nabywa w Polsce usługi naprawy leasingowanego sprzętu. Dodatkowo, Spółka nabywa w Polsce usługi w sposób incydentalny, np. usługi hotelowe w przypadku czasowej delegacji swoich pracowników do Polski celem przeprowadzenia corocznej inwentaryzacji towarów przechowywanych w centrum dystrybucyjnym w Polsce.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:

a)art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;

b)począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;

c)do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;

d)art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika jest brane pod uwagę wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Sąd stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE oraz NSA, obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Realizując transakcje opisane we wniosku, Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w sposób stały. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest największym podmiotem w Grupie (...) i odpowiada za wsparcie pozostałych podmiotów na całym świecie w rozwoju, marketingu i sprzedaży produktów. W państwie siedziby Wnioskodawcy, tj. w Niemczech, Wnioskodawca odpowiada za m.in. dystrybucję kabli i akcesoriów kablowych, a także obsługę wymaganych do tego procesów logistycznych. W tym celu Spółka utrzymuje w Niemczech biuro, a także centra logistyczne w (...) i (...), w których magazynuje dystrybuowane towary. Wnioskodawca zatrudnia w Niemczech ok. (...) pracowników, którzy odpowiadają za m.in. zarządzanie procesem dystrybucji kabli i akcesoriów kablownych realizowanym przez Grupę (...) na całym świecie, w tym również w Polsce. Spółka prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży kabli i akcesoriów kablowych. Spółka nabywa kable od dostawców polskich oraz unijnych, a następnie odprzedaje je przede wszystkim do odbiorców z UE, w tym z Polski, a także do podmiotów spoza UE.

Należy jednak wskazać, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalne oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca nie posiada w Polsce pracowników i nie planuje zatrudniania w przyszłości. Jednocześnie Spółka nie posiada ani nie użytkuje na podstawie umowy najmu lub innego typu umowy lokali (np. biur/budynków/innych powierzchni) lub infrastruktury technicznej w Polsce. Spółka posiada w Polsce jedynie środki trwałe, które są wykorzystywane przez A. Sp. z o.o. w centrum dystrybucyjnym do świadczenia usług na jej rzecz, m.in. maszyny tnące, wózki widłowe, zwijarki. Wózki widłowe Spółka wynajmuje na podstawie umowy leasingu operacyjnego, które wykorzystywane są przez A. Sp. z o.o. w centrum logistycznym do przewożenia kabli. Maszyny tnące, zwijarki do kabli oraz specjalistyczne terminale do wózków widłowych wyposażone w terminale i drukarki, które Spółka posiada są wykorzystywane do mobilnych transakcji w SAP. Czas użytkowania ww. maszyn i urządzeń nie jest z góry zdefiniowany. Jak wskazywałem Spółka nie posiada w Polsce pracowników i nie planuje zatrudniania w przyszłości. Spółka jedynie oddelegowuje pracowników do przeprowadzania inwentaryzacji raz w roku. Co istotne nie oddelegowuje do Polski pracowników na stałe czy na dłuższy okres czasu. Ponadto Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli/handlowców, którzy są upoważnieni do zawierania umów w jej imieniu. Jak również A. Sp. z o.o. nie posiada upoważnienia/pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki. Co również istotne umowy związane z nabyciem na terytorium Polski towarów i usług są każdorazowo negocjowane i zawierane przez osoby do tego uprawnione, które zlokalizowane są w państwie siedziby Wnioskodawcy, tj. w Niemczech.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że Spółka nie dysponuje w kraju zasobami osobowymi i technicznymi niezbędnymi do samodzielnego wykonywania działalności gospodarczej, bowiem jedynie zaplecze techniczne jakim Spółka dysponuje na terytorium Polski (wózki widłowe, maszyny tnące, zwijarki do kabli oraz specjalistyczne terminale do wózków widłowych wyposażone w terminale i drukarki) nie jest wystarczające do prowadzenia części działalności na terytorium kraju w zakresie dystrybucji kabli.

Zauważyć należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi/rzeczowymi Usługodawców wykorzystywanych do świadczenia usług na rzecz Spółki. Ponadto Spółka nie ma wpływu ma to jaka część zasobów osobowych/technicznych/rzeczowych Usługodawców ma zostać wykorzystana do wykonania danej czynności czynności/zadania. Ponadto Spółka nie ma prawa do korzystania z obiektów lub sprzętu A. Sp. z o.o. Spółka nie ma wpływu na wykorzystanie powierzchni centrum logistycznego lub inne kwestie dotyczące bieżącego funkcjonowania centrum logistycznego. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Spółka nie posiada zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Z uwagi na powyższe, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że Spółka nie spełnia podstawowych kryteriów konstytuujących powstanie na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W konsekwencji Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Państwa wątpliwości dotyczą również obowiązku wystawiania oraz odbierania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur od 1 lipca 2024 roku.

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o:

fakturze ustrukturyzowanej - rozumie się przez to fakturę wystawioną przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur wraz z przydzielonym numerem identyfikującym tę fakturę w tym systemie.

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9, dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane.

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r:

faktura ustrukturyzowana jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne.

Natomiast zgodnie z 106gb ust. 4 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r:

w przypadku gdy:

1) miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub

2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt. 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Zatem, Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna w zakresie wystawiania i odbierania faktur ustrukturyzowanych w Krajowym Systemie e-Faktur została wydana w na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Jednocześnie wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).