(1)

Rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) 248/2011 (2) Rada nałożyła ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych produktów z włókien szklanych ciągłych („GFR”) pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL” lub „kraj, którego dotyczy postępowanie”). Cło obliczone na podstawie poziomu usuwającego szkodę wynosiło od 7,3 % do 13,8 %.

(2)

W następstwie dochodzenia antysubsydyjnego oraz w ramach częściowego przeglądu okresowego środków antydumpingowych, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 1379/2014 (3) Komisja zmieniła pierwotne cło antydumpingowe na wartości w przedziale od 0 % do 19,9 % i nałożyła dodatkowe cło wyrównawcze wynoszące od 4,9 % do 10,3 %. W związku z tym połączone środki wyrównawcze i antydumpingowe sięgały od 4,9 % do 30,2 %.

(3)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/724 (4) Komisja utrzymała środki ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 1379/2014.

(4)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia środków wyrównawczych, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2021/328 (5) Komisja postanowiła utrzymać środki ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 1379/2014.

(5)

W następstwie przeglądu wygaśnięcia środków antydumpingowych, rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2023/1452 (6) Komisja postanowiła utrzymać środki ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 1379/2014.

(6)

W związku z tym połączone środki wyrównawcze i antydumpingowe wynoszą od 4,9 % do 30,2 %.

(7)

W następstwie dochodzenia antysubsydyjnego obowiązują również środki nałożone rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2020/870 (7) na przywóz GFR pochodzących z Egiptu. Cło na przywóz niektórych produktów z włókien ciągłych szklanych pochodzących z Egiptu, oparte na poziomie subsydiowania, wynosi 13,1 %.

(8)

W dniu 30 sierpnia 2024 r. Komisja wszczęła, ograniczony do szkody, częściowy przegląd okresowy środków antysubsydyjnych mających zastosowanie do przywozu GFR pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (8).

(9)

W dniu 17 lutego 2025 r. Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu GFR pochodzących z Bahrajnu, Egiptu i Tajlandii. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (9).

(10)

W dniu 30 sierpnia 2024 r. na podstawie art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja Europejska („Komisja”) wszczęła przegląd okresowy środków antydumpingowych mających zastosowanie do przywozu GFR pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej. Komisja opublikowała zawiadomienie o wszczęciu postępowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (10) („zawiadomienie o wszczęciu”).

(11)

Komisja wszczęła niniejszy przegląd w następstwie wniosku złożonego w dniu 3 czerwca 2024 r. przez Glass Fibre Europe („wnioskodawca”). Wniosek o dokonanie przeglądu został złożony w imieniu przemysłu Unii zajmującego się produkcją GFR w rozumieniu art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego. Wniosek o dokonanie przeglądu zawierał dowody świadczące o trwałych zmianach w strukturze chińskiego i unijnego przemysłu GFR, a także dumpingu i wynikającej z niego istotnej szkody, które były wystarczające do uzasadnienia wszczęcia dochodzenia.

(12)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała zainteresowane strony do skontaktowania się z nią w celu wzięcia udziału w dochodzeniu. Ponadto Komisja wyraźnie poinformowała wnioskodawcę, innych znanych producentów unijnych, znanych producentów eksportujących w ChRL oraz władze ChRL, znanych importerów, użytkowników, a także stowarzyszenia, o których wiadomo, że są zainteresowanymi stronami, o wszczęciu dochodzenia i zaprosiła te podmioty do wzięcia w nim udziału.

(13)

Zainteresowane strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat wszczęcia dochodzenia przeglądowego oraz złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające przed Komisją lub rzecznikiem praw stron w postępowaniach w sprawie handlu.

(14)

Komisja poinformowała wszystkie zainteresowane strony o istotnych faktach i ustaleniach, na podstawie których zamierzała nałożyć ostateczne cło antydumpingowe na przywóz GFR pochodzących z ChRL. Wszystkim stronom wyznaczono termin do zgłaszania uwag na temat ujawnionych informacji. Uwagi przedstawione przez Glass Fibre Europe, PROXIM, Jiangsu Changhai Composite Materials Holding Co., Ltd. i Jushi Group Co., Ltd. po ujawnieniu ustaleń omówiono w odpowiedniej sekcji poniżej.

(15)

Stronom, które wystąpiły z odpowiednim wnioskiem, także umożliwiono przedstawienie argumentów. Posiedzenia wyjaśniające odbyły się z udziałem Glass Fibre Europe, Jiangsu Changhai Composite Materials Holding Co., Ltd. oraz Jushi Group Co., Ltd.

(16)

Po ujawnieniu ustaleń, o którym mowa w motywie 14, Komisja dokonała następnie dodatkowego ujawnienia ostatecznych ustaleń wszystkim zainteresowanym stronom. To dodatkowe ujawnienie zawierało zaktualizowane ustalenia i uwagi. Strony miały możliwość przedstawienia uwag na temat tego dodatkowego ujawnienia, a otrzymane uwagi omówiono w odpowiedniej sekcji poniżej.

(17)

Nie wpłynęły żadne uwagi dotyczące wszczęcia postępowania.

(18)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja oznajmiła, że może dokonać kontroli wyrywkowej zainteresowanych stron zgodnie z art. 17 rozporządzenia podstawowego.

(19)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja ogłosiła, że wstępnie wybrała próbę producentów unijnych. Komisja dobrała próbę na podstawie kryterium największej wielkości produkcji i sprzedaży w okresie od dnia 1 lipca 2023 r. do dnia 30 czerwca 2024 r. zgłoszonej przez producentów unijnych w kontekście analizy oceny sytuacji poprzedzającej wszczęcie dochodzenia. Próba składała się z trzech producentów unijnych odpowiadających za ponad 60 % szacowanej całkowitej wielkości produkcji i ponad 69 % szacowanej całkowitej wielkości sprzedaży produktu podobnego w Unii. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przedstawienie uwag na temat wstępnego doboru próby. Nie otrzymano żadnych uwag. Próbę uznano za reprezentatywną dla przemysłu unijnego.

(20)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do importerów niepowiązanych o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu.

(21)

Na pytania zawarte w formularzu kontroli wyrywkowej nie odpowiedział żaden importer niepowiązany. W związku z tym Komisja zdecydowała, że kontrola wyrywkowa nie jest konieczna.

(22)

Aby podjąć decyzję co do konieczności przeprowadzenia kontroli wyrywkowej i, jeżeli konieczność taka zostanie stwierdzona, aby dokonać doboru próby, Komisja zwróciła się do wszystkich producentów eksportujących w ChRL o udzielenie informacji określonych w zawiadomieniu o wszczęciu. Ponadto Komisja zwróciła się do Misji Chińskiej Republiki Ludowej w Unii Europejskiej o wskazanie innych producentów eksportujących, którzy ewentualnie byliby zainteresowani udziałem w dochodzeniu, lub skontaktowanie się z nimi.

(23)

4 producentów eksportujących/grupy w ChRL przedstawiło wymagane informacje i wyraziło zgodę na włączenie do próby. Zgodnie z art. 17 ust. 1 rozporządzenia podstawowego Komisja dokonała doboru próby obejmującej 2 producentów eksportujących/grupy na podstawie największej reprezentatywnej wielkości wywozu do Unii, którą to wielkość można było właściwie zbadać w dostępnym czasie. Zgodnie z art. 17 ust. 2 rozporządzenia podstawowego w kwestii doboru próby zasięgnięto opinii wszystkich znanych producentów eksportujących, których dotyczy postępowanie, oraz organów ChRL. Początkowa próba składała się z grupy Jushi i Jiangsu Changhai Composite Materials Holding Co., Ltd („Jiangsu Changhai”). Grupa Taishan Fiberglass – grupa producentów eksportujących początkowo niewłączona do próby – przedstawiła uwagi na temat swoich powiązań z jednym z przedsiębiorstw początkowo wybranych do próby, tj. grupy Jushi, za pośrednictwem China National Building Materials Group (zwanej również „CNBM” lub „grupą CNBM”).

(24)

W dniu 20 września 2024 r. Komisja powiadomiła wszystkie zainteresowane strony o zmianie tymczasowej próby oraz o tym, że grupa Taishan Fiberglass i grupa Jushi będą traktowane jako przedsiębiorstwa powiązane w rozumieniu art. 127 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (11) i będą uznawane za część tej samej grupy, tj. grupy CNBM. Ostateczna próba składała się zatem z grupy CNBM i Jiangsu Changhai, reprezentujących 98 % wielkości wywozu z ChRL do Unii. Nie wpłynęły żadne uwagi dotyczące ostatecznej próby.

(25)

Żadne przedsiębiorstwa nie zgłosiły wniosku o indywidualne badanie.

(26)

Komisja przesłała rządowi Chińskiej Republiki Ludowej („rząd ChRL”) kwestionariusz dotyczący istnienia znaczących zakłóceń w ChRL w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(27)

Komisja opublikowała online (12) kwestionariusze dla producentów eksportujących, użytkowników, importerów niepowiązanych i producentów unijnych.

(28)

Odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu otrzymano od wszystkich trzech producentów unijnych wybranych do próby producentów unijnych, dwóch użytkowników oraz objętych próbą chińskich producentów eksportujących i powiązanych z nimi przedsiębiorstw handlowych w Unii.

(29)

Komisja zgromadziła i zweryfikowała wszystkie informacje uznane za niezbędne do stwierdzenia istnienia dumpingu oraz określenia wynikającej z niego szkody oraz interesu Unii. Wizyty weryfikacyjne na podstawie art. 16 rozporządzenia podstawowego odbyły się na terenie następujących przedsiębiorstw:

(30)

Dochodzenie dotyczące dumpingu i powstałej szkody obejmowało okres od 1 lipca 2023 r. do 30 czerwca 2024 r. („okres objęty dochodzeniem przeglądowym”). Badanie tendencji mających znaczenie dla oceny szkody objęło okres od 1 stycznia 2021 r. do końca okresu objętego dochodzeniem przeglądowym („okres badany”).

(31)

Niniejszy przegląd dotyczy nici ciętych z włókien szklanych, o długości nieprzekraczającej 50 mm; niedoprzędów z włókien szklanych, z wyłączeniem niedoprzędów z włókien szklanych, które są impregnowane i powlekane i których straty podczas prażenia wynoszą więcej niż 3 % (zgodnie z normą ISO 1887); oraz mat z włókien ciągłych szklanych z wyłączeniem mat z waty szklanej („produkt objęty przeglądem”), obecnie objętych kodami CN 7019 11 00 , ex 7019 12 00 , 7019 14 00 i 7019 15 00 (kody TARIC 7019 12 00 22, 7019 12 00 25, 7019 12 00 26, 7019 12 00 39). Kody CN i kody TARIC podano jedynie w celach informacyjnych, bez uszczerbku dla późniejszej zmiany klasyfikacji taryfowej.

(32)

Produkt objęty przeglądem jest surowcem stosowanym najczęściej do wzmacniania żywic termoplastycznych i termoutwardzalnych w przemyśle materiałów kompozytowych. Wzmocnione w ten sposób materiały kompozytowe (tworzywa sztuczne wzmocnione włóknem szklanym ciągłym) są stosowane w wielu branżach, takich jakich: sektor motoryzacyjny, elektryczny/elektroniczny, produkcja łopat turbin wiatrowych, branża konstrukcyjno-budowlana, produkcja rur i zbiorników, towarów konsumpcyjnych, lotnictwo i przemysł zbrojeniowy itp.

(33)

Produktem objętym postępowaniem jest produkt objęty dochodzeniem pochodzący z Chińskiej Republiki Ludowej („produkt objęty postępowaniem”).

(34)

W toku dochodzenia wykazano, że następujące produkty mają takie same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne, a także te same podstawowe zastosowania:

(35)

Na obecnym etapie Komisja uznała zatem, że są to produkty podobne w rozumieniu art. 1 ust. 4 rozporządzenia podstawowego.

(36)

Po ujawnieniu informacji Glass Fibre Europe przedstawiło uwagi dotyczące zakresu produktu objętego środkami.

(37)

Uwagi te wpłynęły po upływie terminu wyznaczonego na zgłaszanie uwag dotyczących ujawnienia ostatecznych ustaleń. Ponadto przegląd okresowy ograniczał się do zbadania dumpingu i powstałej szkody.

(38)

Ponieważ uwagi wpłynęły po wyznaczonym terminie, Komisja nie uwzględniła ich i odrzuciła wniosek.

(39)

Zgodnie z art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała, czy można zasadnie stwierdzić, że zmiana okoliczności związanych z dumpingiem i szkodą ma charakter trwały.

(40)

We wniosku wnioskodawcy stwierdzili, że trwałe zmiany dotyczące dumpingu były związane z istotną zmianą w strukturze chińskiego przemysłu GFR, wzrostem wielkości produkcji, mocy produkcyjnych i wolnych mocy produkcyjnych w ChRL w branży produktu objętego przeglądem oraz wynikającej z tego ogromnej nadwyżki mocy produkcyjnych i presji na obniżenie cen eksportowych.

(41)

Komisja zauważyła, że w każdym przeglądzie wygaśnięcia przeprowadzanym od czasu wejścia w życie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/724 dane dotyczące nadwyżki mocy produkcyjnych w branży GFR w Chinach potwierdzały znaczny wzrost nadwyżki mocy produkcyjnych, z 150 000 ton w 2015 r. (13) do 1,1 mln ton w 2021 r. (14).

(42)

W świetle danych potwierdzających argument przemawiający za trwałym wzrostem mocy produkcyjnych branży GFR w ChRL zbadano i zweryfikowano zmiany mocy produkcyjnych współpracujących producentów eksportujących. Wszyscy objęci próbą współpracujący producenci eksportujący zgłosili wzrost mocy produkcyjnych – z 1,5 mln ton w 2016 r. do 4,1 mln ton w ODP. W latach 2020–2021, w szczytowym momencie pandemii COVID-19 i obostrzeń, chińscy producenci GFR byli w stanie zwiększyć produkcję o ponad 1 mln ton tylko w jednym roku.

(43)

Należy przypomnieć, że rząd ChRL nie współpracował przy tym przeglądzie. W związku z tym w celu ustalenia chińskiego popytu krajowego na GFR Komisja oparła się na informacjach podanych we wniosku o dokonanie przeglądu. Na tej podstawie chiński popyt krajowy na GFR w latach 2023–2024 określono na około 3,1 mln ton, co przełożyło się na nadwyżkę mocy produkcyjnych w wysokości co najmniej 1 mln ton w porównaniu ze zweryfikowanymi danymi przedstawionymi przez samych chińskich producentów eksportujących objętych próbą. Biorąc pod uwagę innych chińskich producentów eksportujących, takich jak Chongqing Polycomp International Corp. (15), Shandong Fiberglass Group Corp. Ltd (16) i Chongqing Sanlei Fiberglass Co. Ltd. (17), oraz zapowiedziany przez nich wzrost mocy produkcyjnych, chińskie nadwyżki mocy produkcyjnych mogą przekraczać 2 mln ton.

(44)

Ponadto wszyscy objęci próbą producenci eksportujący poinformowali o niedawnych inwestycjach w nowe piece i linie produkcyjne, przy czym grupa CNBM otworzyła dwa nowe zakłady produkcyjne w Taiyuan (18) i Huai’an (19), zwiększając moce produkcyjne o ponad 800 000 ton rocznie.

(45)

W zawiadomieniu o wszczęciu Komisja wskazała, że trwałe zmiany dotyczące szkody były związane ze znacznymi zmianami w strukturze przemysłu Unii spowodowanymi coraz większą agresywną presją przywozu z Chin pod względem ilości i cen wynikającą z nadwyżki chińskich mocy produkcyjnych GFR.

(46)

Dochodzenie potwierdziło, że utrzymująca się w Chinach nadwyżka mocy produkcyjnych w połączeniu z agresywną strategią cenową znacznie utrudniła rozwój przemysłu GFR w Unii. U producentów unijnych nastąpił jedynie ograniczony wzrost mocy produkcyjnych uzyskany dzięki optymalizacji istniejących zakładów. Po wdrożeniu dodatkowych środków handlowych w 2014 r. chiński wywóz nadal wywierał presję na rynek unijny, powodując wyjście kilku producentów z rynku. W 2009 r. w okresie objętym pierwotnym dochodzeniem w Unii było jedenastu producentów GFR. Do 2021 r., tj. początku okresu badanego, liczba ta spadła do dziesięciu. W szczególności przedsiębiorstwo P-D Glasseiden zaprzestało produkcji w Niemczech w 2019 r. Stosunkowo niedawno, w lipcu 2023 r., przedsiębiorstwo Krosglass zaprzestało produkcji GFR, aby skoncentrować się na działalności niższego szczebla. Ponadto przedsiębiorstwo NEG NL ogłosiło upadłość (20) głównie z powodu rosnących kosztów energii i spadku popytu ze strony sektora motoryzacyjnego, który był głównym rynkiem końcowym ich produktów, w których wykorzystywano światłowody. To kolejne zamknięcie sprawiło, że liczba producentów spadła do zaledwie ośmiu. Podobnie przedsiębiorstwo Electric Glass Fiber UK zaprzestało produkcji GFR (21) w 2025 r. Chociaż Zjednoczone Królestwo nie jest już od dnia 1 stycznia 2021 r. częścią Unii Europejskiej, taki rozwój sytuacji nie zmienia liczby producentów unijnych, chociaż zmniejsza dostępność dostaw regionalnych i stanowi część trwałych zmian mających wpływ na rynek unijny.

(47)

Jeśli chodzi o zmiany mocy produkcyjnych, to chociaż moce produkcyjne na rynku unijnym oceniono jedynie u producentów objętych próbą w pierwotnym dochodzeniu i nie można ich wykorzystać jako punktu odniesienia w tym względzie, w przeglądzie wygaśnięcia środków antydumpingowych z 2017 r. moce produkcyjne Unii w 2015 r. oszacowano na 725 960 ton (22). Natomiast w obecnym dochodzeniu moce produkcyjne spadły z 711 692 ton w 2021 r. do 651 196 ton w ODP (-9 %), tj. o około 10 % poniżej poziomu z 2015 r. stwierdzonego w pierwotnym dochodzeniu. Nawet w przypadku nieuwzględnienia producenta ze Zjednoczonego Królestwa we wskaźnikach po brexicie potwierdzono tendencję spadkową mocy produkcyjnych.

(48)

Kiedy porównuje się dane z pierwotnego dochodzenia, sprzedaż przemysłu Unii spadła z 737 818 ton w 2006 r. do 520 064 ton w okresie objętym dochodzeniem, przy czym udział w rynku w tym samym okresie zmniejszył się z 75,1 % do 69,5 %. Natomiast w obecnym dochodzeniu stwierdzono, że sprzedaż przemysłu Unii spadła w ODP do 337 898 ton, a udział w rynku do 40 % w ODP. Pokazuje to, że sprzedaż unijna jest obecnie na poziomie znacznie niższym niż poziom z połowy pierwszej dekady XXI wieku, a co ważniejsze, udział w rynku zmniejszył się o około 30 punktów procentowych, co wskazuje na trwałą utratę pozycji przemysłu Unii.

(49)

Na sytuację na rynku unijnym wpłynęło również powstanie chińskich przedsiębiorstw produkujących GFR w państwach trzecich, takich jak Egipt i Bahrajn (23). Po utworzeniu przedsiębiorstw w Egipcie Komisja nałożyła cła wyrównawcze na przywóz GFR z Egiptu (24) w celu przywrócenia równych warunków działania w związku z przywozem towarów po cenach subsydiowanych wyrządzającym szkodę przemysłowi Unii. Ponadto w branży produkcji GFR nastąpił dalszy wzrost mocy produkcyjnych w Egipcie (25) i Bahrajnie (26). Pomimo środków wprowadzonych wobec przywozu GFR z ChRL przemysł Unii pozostawał pod stałą presją ze względu na powtarzający się napływ GFR będących przedmiotem nieuczciwego obrotu, pochodzących z coraz większej liczby państw trzecich, w tym z kontrolowanych przez Chiny zakładów w Bahrajnie i Egipcie, co znacznie zwiększyło ich udział w rynku unijnym. W dniu 17 lutego 2025 r. Komisja wszczęła postępowanie antydumpingowe dotyczące przywozu GFR pochodzących z Bahrajnu, Egiptu i Tajlandii (27).

(50)

Komisja ustaliła również, że na unijnych rynkach energii nastąpiły zmiany strukturalne. Chociaż koszty energii spadały z najwyższego poziomu w 2022 r. do końca ODP, pozostały one powyżej poziomów obowiązujących na początku okresu badanego. Komisja uznała, że jest mało prawdopodobne, aby ceny gazu powróciły do poziomu obserwowanego do połowy 2021 r. lub trwale ustabilizowały się na tym poziomie. Od tego roku większość państw członkowskich, które wcześniej polegały na przywozie gazu ziemnego dostarczanego rurociągami z Rosji, stopniowo zmniejszała to uzależnienie. W następstwie nieuzasadnionej agresji wojskowej Rosji na Ukrainę Unia i jej państwa członkowskie wzmocniły środki mające na celu dywersyfikację dostaw energii i wyeliminowanie zależności od rosyjskiego gazu i przyspieszyły ich wprowadzanie. W związku z tym planowana jest lub trwa budowa co najmniej 17 nowych terminali LNG (28). Biorąc pod uwagę skalę inwestycji, których wymaga infrastruktura LNG, oraz wyraźne zobowiązanie Unii do uniezależnienia się od rosyjskiego gazu dostarczanego rurociągami (29), Komisja stwierdziła, że jest bardzo mało prawdopodobne, aby Unia powróciła do pozyskiwania rosyjskiego gazu w ilościach i po cenach sprzed 2021 r. W związku z tym należy oczekiwać, że ceny gazu pozostaną trwale wyższe niż ceny obserwowane do pierwszej połowy 2021 r.

(51)

Komisja zauważyła, że przemysł Unii działa w kontekście coraz bardziej rygorystycznych obowiązków dotyczących ochrony środowiska i energii. W swoim stanowisku z 2023 r. wnioskodawca ostrzegł, że unijni producenci GFR borykają się z rosnącymi kosztami operacyjnymi związanymi z przestrzeganiem przepisów w dziedzinie środowiska i energii (30). W tym względzie niedawna ocena cyklu życia obejmująca około 95 % unijnej produkcji materiałów z włókna szklanego wykazała, że produkcja jednego kilograma materiału pozostawia ślad środowiskowy wynoszący średnio 2,2 kg emisji CO_{2 i 39 MJ zużycia energii pierwotnej (31). W latach 2015–2021 zużycie energii w całym przemyśle zmniejszyło się o 8 %, a emisje gazów cieplarnianych o 3 %. Dane te wskazują, że chociaż osiągnięto pewne postępy, dalsze redukcje będą wymagały znacznych dodatkowych inwestycji. Ponadto Komisja zauważyła, że należy się spodziewać, iż prawodawstwo Unii w dziedzinie ochrony środowiska, w tym dyrektywa w sprawie emisji przemysłowych (dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE (32) zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1785 (33})), a także inne środki dotyczące klimatu i gospodarki o obiegu zamkniętym stanowiące część Europejskiego Zielonego Ładu spowodują, że producenci unijni poniosą dodatkowe koszty przestrzegania tych przepisów. Podsumowując, ustalenia te potwierdzają, że należy oczekiwać, iż koszty środowiskowe ponoszone przez przemysł Unii wzrosną w nadchodzących latach. Stanowi to trwałą zmianę w strukturze kosztów przemysłu Unii.

(52)

Komisja przypomina, że produkt objęty postępowaniem jest wykorzystywany głównie jako materiał wzmacniający w produkcji kompozytów. Ponad 95 % popytu na włókna szklane w Unii łączy się z takimi zastosowaniami do wzmacniania. W ostatnich latach można było jednak zaobserwować, że unijny rynek kompozytów skurczył się. Wielkość produkcji tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym w Europie spadła o 9 % w 2022 r. i o dodatkowe 8 % w 2023 r. (34), co oznacza spadek całkowitej produkcji do 2,4 mln ton w 2024 r., tj. do poziomu, którego nie obserwowano od 2012 r. Jednocześnie globalna produkcja kompozytów wzrosła o około 6 % w 2023 r., co świadczy o spadku udziału Unii w rynku. Spadek ten ma bezpośredni wpływ na popyt na podstawowe formy włókna szklanego objęte obecnym przeglądem. Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że spadek popytu na kompozyty w Unii w połączeniu ze wzrostem produkcji światowej i wzrostem przywozu z państw trzecich stanowił trwałą zmianę okoliczności rynkowych.

(53)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że od czasu pierwotnego dochodzenia nastąpiły trwałe zmiany okoliczności, zarówno jeśli chodzi o strukturę chińskiego przemysłu i rynku GFR, jak i strukturę przemysłu i rynku Unii, co uznaje się za istotną zmianę okoliczności w rozumieniu art. 11 ust. 3 rozporządzenia podstawowego.

(54)

W świetle wystarczających dowodów dostępnych na początku dochodzenia, które wykazują istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w odniesieniu do ChRL, Komisja uznała za właściwe wszczęcie dochodzenia w odniesieniu do producentów eksportujących z tego kraju, uwzględniając art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(55)

W związku z tym, w celu zgromadzenia danych niezbędnych do ewentualnego zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego, w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkich producentów eksportujących w ChRL do dostarczenia informacji dotyczących czynników produkcji wykorzystywanych do produkcji GFR. Dwa przedsiębiorstwa bądź grupy objęte próbą przedstawiły odpowiednie informacje.

(56)

W celu uzyskania informacji uznanych za niezbędne do dochodzenia w odniesieniu do domniemanych znaczących zakłóceń Komisja przesłała kwestionariusz rządowi ChRL. Ponadto w pkt 5.3.2 zawiadomienia o wszczęciu postępowania Komisja wezwała wszystkie zainteresowane strony do przedstawienia swoich opinii, przedłożenia informacji i dostarczenia dowodów potwierdzających w odniesieniu do zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w terminie 37 dni od daty opublikowania zawiadomienia o wszczęciu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(57)

W powyższym terminie nie otrzymano odpowiedzi od rządu ChRL i nie wpłynęły stanowiska dotyczące zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego. Następnie Komisja poinformowała rząd ChRL, że do ustalenia istnienia w ChRL znaczących zakłóceń wykorzysta dostępne fakty w rozumieniu art. 18 rozporządzenia podstawowego.

(58)

W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania Komisja wskazała również, że w świetle dostępnych dowodów może zaistnieć potrzeba wyboru odpowiedniego reprezentatywnego kraju na podstawie art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego w celu określenia wartości normalnej na podstawie niezniekształconych cen lub wartości odniesienia.

(59)

23 stycznia 2025 r. Komisja poinformowała zainteresowane strony pierwszą notą („pierwsza nota”) o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej. W nocie tej Komisja przedstawiła wykaz wszystkich czynników produkcji, takich jak surowce, energia i siła robocza, wykorzystywanych w produkcji GFR. Ponadto w oparciu o kryteria wyboru niezniekształconych cen lub wartości odniesienia Komisja zidentyfikowała potencjalne reprezentatywne kraje, a mianowicie uznała Brazylię, Meksyk, Tajlandię i Turcję.

(60)

Do uwag dotyczących pierwszej noty otrzymanych od zainteresowanych stron Komisja odniosła się w dniu 10 lipca 2025 r. i w drugiej nocie („druga nota”) poinformowała zainteresowane strony o odpowiednich źródłach, które zamierza wykorzystać do określenia wartości normalnej, z wykorzystaniem Turcji jako kraju reprezentatywnego. Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że określi koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne („SG&A”) oraz zyski na podstawie informacji dostępnych dla przedsiębiorstwa Şişe Ve Cam, jednego z producentów w reprezentatywnym kraju.

(61)

Komisja otrzymała uwagi dotyczące drugiej noty od grupy Jushi, części grupy CNBM, Glass Fibre Europe, Jiangsu Changhai i jednego użytkownika – przedsiębiorstwa PROXIM. Uwagi te omówiono w odpowiednich częściach sekcji 4.2.2 poniżej.

(62)

Po przeanalizowaniu uwag i informacji przekazanych w odpowiednich terminach Komisja stwierdziła, że Turcja jest odpowiednim reprezentatywnym krajem, który będzie można wykorzystać jako źródło informacji na temat niezniekształconych cen i kosztów do ustalenia wartości normalnej, z wyjątkiem pirofyllitu. Przesłanki uzasadniające ten wybór opisano bardziej szczegółowo w sekcji 4.2.2 poniżej.

(63)

Zgodnie z art. 2 ust. 1 rozporządzenia podstawowego „[p]odstawą obliczenia wartości normalnej są zwykle ceny uiszczone lub należne w zwykłym obrocie handlowym przez niezależnych nabywców w kraju wywozu”.

(64)

Zgodnie jednak z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „w przypadku stwierdzenia […], że ze względu na istnienie w kraju wywozu znaczących zakłóceń w rozumieniu lit. b) nie jest właściwe stosowanie cen i kosztów krajowych w tym kraju, wartość normalną konstruuje się wyłącznie na podstawie kosztów produkcji i sprzedaży odzwierciedlających niezniekształcone ceny lub wartości odniesienia” oraz „[wartość normalna] obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski” („koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne” zwane są dalej również „kosztami SG&A”).

(65)

Jak wyjaśniono poniżej, w obecnym dochodzeniu Komisja stwierdziła, że w oparciu o dostępne dowody oraz ze względu na brak współpracy ze strony rządu ChRL zastosowanie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego było właściwe.

(66)

W niedawno prowadzonych dochodzeniach dotyczących sektora włókien szklanych Chińskiej Republice Ludowej („ChRL”) (35) Komisja stwierdziła występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego.

(67)

W toku omawianych dochodzeń Komisja ustaliła, że w ChRL dochodzi do istotnej interwencji rządowej, co zakłóca proces skutecznej alokacji zasobów zgodnie z zasadami rynkowymi (36). W szczególności Komisja stwierdziła, że w sektorze włókien szklanych znaczna część przedsiębiorstw nadal stanowi własność rządu ChRL w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego (37), a ponadto chiński rząd („rząd ChRL”) dysponuje również możliwością ingerowania w ceny i koszty dzięki obecności przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret drugie rozporządzenia podstawowego (38). Komisja ustaliła również, że obecność i ingerencja przedstawicieli państwa na rynkach finansowych, a także w obszarze dostaw surowców i materiałów do produkcji wywołują dodatkowe zakłócenia działania rynku. Faktycznie, ogólnie rzecz biorąc, system planowania w ChRL powoduje, że dochodzi do koncentracji zasobów w sektorach uznanych przez rząd ChRL za strategiczne lub z innego powodu ważne politycznie, a nie są one przydzielane zgodnie z mechanizmami rynkowymi (39). Ponadto Komisja stwierdziła, że przepisy chińskiego prawa upadłościowego i chińskiego prawa rzeczowego nie funkcjonują w prawidłowy sposób w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret czwarte rozporządzenia podstawowego, co prowadzi do zakłóceń wynikających w szczególności z utrzymywania niewypłacalnych przedsiębiorstw na rynku oraz z przydzielania praw użytkowania gruntów w ChRL (40). Podobnie Komisja stwierdziła zakłócenia w kosztach wynagrodzeń w sektorze chemicznym, w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret piąte rozporządzenia podstawowego (41), jak również zakłócenia na rynkach finansowych w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego, w szczególności pod względem dostępu przedsiębiorców do kapitału w ChRL (42).

(68)

Podobnie jak w przypadku poprzednich dochodzeń dotyczących sektora włókien szklanych w ChRL w obecnym dochodzeniu Komisja zbadała, czy ze względu na istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego właściwe było zastosowanie cen i kosztów krajowych w ChRL. Komisja uczyniła to na podstawie dowodów w aktach sprawy, w tym dowodów zawartych we wniosku, a także w dokumencie roboczym służb Komisji na temat znaczących zakłóceń w gospodarce Chińskiej Republiki Ludowej do celów dochodzeń w sprawie ochrony handlu (43) ( „sprawozdanie” ), który opiera się na publicznie dostępnych źródłach. Analiza ta obejmowała analizę istotnych interwencji rządowych w gospodarce ChRL ogółem, a także konkretnej sytuacji na rynku w sektorze, do którego należy produkt objęty dochodzeniem. Komisja uzupełniła te elementy dowodowe własnymi badaniami dotyczącymi poszczególnych kryteriów istotnych dla potwierdzenia istnienia znaczących zakłóceń w ChRL stwierdzonych również w jej poprzednich dochodzeniach w tym względzie.

(69)

Wnioskodawca twierdził, że w chińskim sektorze tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym istnieją znaczące zakłócenia. Powołał się na sprawozdanie, a w szczególności na twierdzenia, że system gospodarczy ChRL jest „socjalistyczną gospodarką rynkową”, oraz na aktywną rolę Komunistycznej Partii Chin („KPCh”) zarówno w sektorze publicznym, jak i prywatnym w ChRL.

(70)

W szczególności we wniosku wskazano, że:

(71)

Podsumowując, we wniosku przyjęto stanowisko, że ceny lub koszty, w tym koszty surowców, energii i pracy, nie wynikają z działania mechanizmów wolnorynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Na tej podstawie, zgodnie z wnioskiem, w celu ustalenia wartości normalnej w tym przypadku nie jest właściwe wykorzystanie cen i kosztów krajowych.

(72)

Rząd ChRL nie przedstawił uwag ani dowodów potwierdzających lub obalających dowody załączone do akt sprawy ani co do istnienia znaczących zakłóceń lub odpowiedniości zastosowania art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego w przedmiotowej sprawie. Komisja przeanalizowała, czy ze względu na istnienie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego właściwe jest stosowanie cen i kosztów krajowych w Chinach. Analiza ta obejmowała analizę istotnych interwencji rządowych w gospodarce Chin ogółem, a także konkretnej sytuacji na rynku w sektorze, do którego należy przedmiotowy produkt.

(73)

W sektorze włókna szklanego rząd ChRL nadal posiada znaczny stopień własności i kontroli w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego. Dochodzenie potwierdziło, że trzej najwięksi producenci w sektorze GFR, mianowicie przedsiębiorstwa Jushi (50), Taishan Glassfiber (51) i CPIC (52), albo są w pełni własnością państwa, albo państwo posiada pakiet kontrolny tych przedsiębiorstw. Ci trzej producenci reprezentują około 70 % chińskich mocy produkcyjnych w branży włókna szklanego (53).

(74)

Ponadto interwencje KPCh w proces podejmowania decyzji operacyjnych stały się normą nie tylko w przedsiębiorstwach państwowych, lecz także w przedsiębiorstwach prywatnych (54), a KPCh rości sobie prawo do zarządzania praktycznie każdym aspektem gospodarki kraju. Wpływ państwa poprzez struktury KPCh w przedsiębiorstwach faktycznie sprawia, że podmioty gospodarcze znajdują się w praktyce pod kontrolą i nadzorem politycznym rządu, biorąc pod uwagę stopień, w jakim struktury państwowe i partyjne w Chinach są ze sobą powiązane.

(75)

W toku dochodzenia ustalono, że krajowym stowarzyszeniem branżowym obejmującym sektor włókien szklanych jest China Fiber Glass Industry Association („CFGIA”) (55). CFGIA „uznaje ogólne przywództwo KPCh, […] wykonuje polecenia partii i zapewnia niezbędne warunki dla działalności organizacji partyjnych” (56). Ponadto „organem rejestrującym i zarządzającym Stowarzyszenia jest Ministerstwo Spraw Cywilnych” (57), a warunki, jakie trzeba spełniać, by móc zostać przedstawicielem CFGIA, to m.in. „uznanie przywództwa KPCh, wspieranie socjalizmu o chińskiej specyfice, zdecydowane realizowanie linii, zasad i polityki Partii oraz wykazywanie się dobrymi cechami politycznymi” (58).

(76)

Jushi, Taishan Glassfiber i CPIC są członkami CFGIA (59).

(77)

W sektorze włókna szklanego zarówno przedsiębiorstwa publiczne, jak i prywatne są objęte nadzorem politycznym i otrzymują wytyczne polityczne. Najnowsze chińskie dokumenty programowe dotyczące sektora włókna szklanego potwierdzają, że rząd ChRL nadal przypisuje temu sektorowi duże znaczenie, co objawia się chociażby w zamiarze dokonywania w tym sektorze interwencji w celu kształtowania go zgodnie z polityką rządu. Przykładem tego jest 14. plan pięcioletni na rzecz rozwoju sektora surowców (60), w którym wymieniono ten sektor, w szczególności włókna szklane specjalnego przeznaczenia, wśród materiałów, w przypadku których innowacje technologiczne będą wspierane za pomocą polityk realizowanych w ramach Planu. Włókna szklane wymienia się również wśród promowanych sektorów w Katalogu wytycznych dotyczących dostosowania strukturalnego (61) przemysłu w edycji z 2024 r., a także w Katalogu wytycznych dotyczących kluczowych nowych materiałów kwalifikujących się do pierwszego użycia/programów demonstracyjnych z 2024 r. (62)

(78)

Podobne przykłady zamiaru nadzorowania sektora i kierowania jego rozwojem przez chińskie władze można zaobserwować na szczeblu prowincji, np. w Szantungu, w którym, w szczególności w odniesieniu do przemysłu włókien szklanych i materiałów kompozytowych, planuje się „aktywnie wspierać wiodące i kluczowe przedsiębiorstwa o silnym wpływie marki i atrakcyjności marketingowej, silnych zdolnościach integracyjnych i wpływie na łańcuchy i klastry przemysłowe, oraz wspierać międzysektorowe, międzyregionalne i międzywłasnościowe połączenia i reorganizację przedsiębiorstw” oraz „rozwijać produkcję włókien szklanych i produktów o wysokiej wytrzymałości [oraz] zachęcać do rozwoju produkcji ultracienkich, wysokowytrzymałych, o wysokim module sprężystości, odpornych na działanie zasad, niskodielektrycznych, o niskim współczynniku rozszerzalności, o wysokiej zawartości krzemionki, degradowalnych, o specjalnym przekroju, oraz innych wysokowytrzymałych włókien szklanych i produktów z włókien szklanych. Skupiając się na potrzebach związanych z informacjami elektronicznymi, przemysłem lotniczym i kosmicznym, energią z nowych źródeł, gospodarstwami zajmującymi się hodowlą na dużą skalę, szklarniami rolniczymi i innymi dziedzinami, planuje się prowadzenie badań nad termoplastycznymi i termoutwardzalnymi produktami kompozytowymi wzmocnionymi włóknem szklanym oraz nad kratami kompozytowymi z włókna szklanego potrzebnymi do realizacji projektów infrastrukturalnych, a także rozwijanie i promowanie takich produktów” (63).

(79)

Podobnie gmina Chongqing, w której znajduje się CPIC, opublikowała 14. plan pięcioletni na rzecz rozwoju strategicznych i nowo powstających gałęzi przemysłu (64), w którym przewidziano „rozszerzenie skali przemysłu wysokowydajnych włókien szklanych i materiałów kompozytowych”, a także „przyspieszenie realizacji projektów, takich jak […] linia produkcyjna do produkcji wysokowytrzymałych włókien szklanych o rocznej wydajności 150 000 ton oraz baza produkcyjna do produkcji ultracienkich włókien szklanych i materiałów kompozytowych w celu zwiększenia mocy produkcyjnych w zakresie wysokowytrzymałych włókien szklanych i materiałów kompozytowych”.

(80)

Ponadto nacisk na znaczenie włókien szklanych można zauważyć w dokumentach planistycznych również w innych prowincjach, takich jak Guangxi (65), Hubei (66) czy Zhejiang (67).

(81)

Jeżeli chodzi o obecność przedstawicieli państwa w przedsiębiorstwach umożliwiającą rządowi ChRL ingerowanie w ceny i koszty w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret drugie rozporządzenia podstawowego, Komisja doszła do wniosku, że wielu producentów GFR wyraźnie podkreśla na swoich stronach internetowych działania dotyczące rozbudowy partii lub zatrudnia członków partii w kierownictwie spółki i podkreśla swoją przynależność do KPCh.

(82)

Na przykład prezes zarządu grupy Jushi pełni jednocześnie funkcję zastępcy sekretarza komitetu partii (68). Ponadto Jushi wspomina na swojej stronie internetowej, że „[p]od słusznym przywództwem komitetu partii w China National Building Materials Group […] komitet partii w Jushi zdecydowanie realizuje decyzje Komitetu Centralnego Partii […] i zawsze uznaje wiodącą rolę komitetu partyjnego w przedsiębiorstwie w »wyznaczaniu kierunku, zarządzaniu ogólną sytuacją i zapewnianiu realizacji«” (69) .

(83)

Ponadto bezpośredni nadzór partii nad istotnymi sprawami spółki został wyraźnie przewidziany w art. 195 umowy spółki Jushi, zgodnie z którym „komitet partii spółki omawia i podejmuje decyzje w najważniejszych sprawach spółki zgodnie z przepisami”, a do głównych obowiązków komitetu partii należy „badanie i omawianie najważniejszych kwestii związanych z zarządzaniem spółką, oraz wspieranie zgromadzenia akcjonariuszy, rady dyrektorów, rady nadzorczej, a także kierownictwa w wykonywaniu ich uprawnień zgodnie z prawem”, a także „wzmocnienie przywództwa i kontroli nad doborem i zatrudnianiem personelu przedsiębiorstwa oraz podejmowanie starań w celu zbudowania zespołu kierowniczego przedsiębiorstwa, zespołu kadr i zespołu talentów” (70).

(84)

W Taishan Fiberglass prezes zajmuje także stanowisko sekretarza komitetu partii (71). Ponadto dyrektor generalny przedsiębiorstwa pełni również funkcję zastępcy sekretarza komitetu partii (72) i twierdzi, że „konieczne jest dalsze pełne wykorzystanie wiodącej roli w rozbudowywaniu partii, połączenie pracy członków partii, kadr i pracowników na wszystkich szczeblach oraz promowanie reformy i rozwoju przedsiębiorstwa oraz produkcji i funkcjonowania na nowym poziomie” (73).

(85)

W przypadku CPIC prezes zarządu pełni jednocześnie funkcję sekretarza komitetu partii (74).

(86)

Co więcej, w sektorze GFR można zaobserwować politykę faworyzującą producentów krajowych lub innego rodzaju wpływanie na rynek w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret trzecie rozporządzenia podstawowego. Podczas gdy polityki przemysłowe zazwyczaj odnoszą się do wielu sektorów, a nie wyłącznie do sektora GFR, sektor ten podlega planom, wytycznym, dyrektywom i innym dokumentom strategicznym wydawanym na szczeblu krajowym, regionalnym i gminnym (zob. również motywy 77 i 80 powyżej). Polityki te są czasami całkowicie sprzeczne z mechanizmami rynkowymi.

(87)

Na przykład w trzyletnim planie działania na rzecz strategicznych i nowo powstających gałęzi przemysłu w Guangxi określono administracyjnie przyszłe docelowe wielkości produkcji i stopę wzrostu: „do 2023 r. wartość produkcji przemysłu nowych materiałów osiągnie 133 mld CNY, a wartość dodana 44 mld CNY” (75).

(88)

Podobnie w planie działania na rzecz rozwoju klastrów przemysłu włókien i materiałów kompozytowych wysokiej jakości (2023–2027) w Chongqing określono również cele ilościowe: „do 2027 r. całkowita wartość zlokalizowanego w mieście przemysłu włókien i materiałów kompozytowych przekroczy 50 mld RMB, produkcja i sprzedaż włókien szklanych i materiałów kompozytowych będzie stanowić ponad 20 % całkowitej krajowej produkcji takich włókien i materiałów, powstaną 1–2 światowej klasy przedsiębiorstwa i marki w obszarze produkcji włókien i materiałów kompozytowych, powstanie szereg przedsiębiorstw wysokiej jakości, znacznie poprawi się poziom modernizacji łańcucha przemysłowego i łańcucha dostaw, znacznie wzrosną możliwości innowacyjne oraz jakość i efektywność, przyspieszy budowa ważnej krajowej bazy przemysłu włókien szklanych i materiałów kompozytowych oraz powstanie klaster przemysłu włókien i materiałów kompozytowych o międzynarodowym wpływie” (76). W tym celu gmina Chongqing dąży do „przyspieszenia budowy ważnej krajowej bazy przemysłu włókien szklanych i materiałów kompozytowych oraz stworzenia klastra przemysłu włókien i materiałów kompozytowych o międzynarodowym wpływie” (77).

(89)

Podsumowując, rząd ChRL dysponuje środkami umożliwiającymi skłanianie podmiotów gospodarczych do przestrzegania celów polityki publicznej polegających na wspieraniu promowanych gałęzi przemysłu, w tym produkcji GFR. Środki te zaburzają swobodne funkcjonowanie mechanizmów rynkowych.

(90)

Obecne dochodzenie nie przyniosło żadnych dowodów wskazujących, by dyskryminacyjne stosowanie lub nieodpowiednie egzekwowanie przepisów prawa upadłościowego i prawa rzeczowego w sektorze chemicznym w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret czwarte rozporządzenia podstawowego nie wpływało na producentów produktu objętego dochodzeniem.

(91)

Ponadto produkt objęty dochodzeniem pozostaje również pod wpływem zakłóceń kosztów wynagrodzeń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret piąte rozporządzenia podstawowego, o czym mowa powyżej w motywie 67. Zniekształcenia te mają zarówno bezpośredni (przy wytwarzaniu produktu objętego dochodzeniem lub głównych materiałów do jego produkcji), jak i pośredni (przy dostępie do materiałów do produkcji od przedsiębiorstw podlegających temu samemu systemowi pracy w ChRL) wpływ na sektor (78).

(92)

Ponadto w toku obecnego dochodzenia nie przedstawiono żadnych dowodów wskazujących, że sektor GFR nie pozostaje pod wpływem interwencji rządowej w system finansowy w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) tiret szóste rozporządzenia podstawowego. Wyżej wymienione wytyczne, w których wzywa się do „usprawnienia polityk wspierających, wzmocnienia koordynacji między polityką fiskalną, finansową, regionalną, inwestycyjną, importową i eksportową […] oraz polityką przemysłową [w celu] pełnego wykorzystania krajowej platformy współpracy między przemysłem a sektorem finansowym oraz wspierania powiązań między przedsiębiorstwami a bankami” (79), również stanowi bardzo dobry przykład tego rodzaju interwencji rządowej. Dlatego istotna interwencja rządowa w system finansowy prowadzi do wywierania poważnego wpływu na warunki rynkowe na wszystkich poziomach.

(93)

Komisja przypomina również, że wytwarzanie produktu objętego dochodzeniem wymaga szeregu materiałów do produkcji. W przypadku gdy producenci produktu objętego dochodzeniem kupują lub zamawiają te składniki, ceny, jakie płacą (i które są rejestrowane jako ich koszty), są wyraźnie narażone na te same wspomniane wcześniej zakłócenia systemowe. Na przykład dostawcy materiałów do produkcji zatrudniają siłę roboczą, która podlega zakłóceniom. Mogą oni zaciągać pożyczki, które podlegają zakłóceniom w sektorze finansowym lub w zakresie alokacji kapitału. Oprócz tego podlegają systemowi planowania, który ma zastosowanie na wszystkich szczeblach administracji i we wszystkich sektorach.

(94)

W rezultacie nie tylko ceny sprzedaży krajowej produktu objętego dochodzeniem nie są odpowiednie do wykorzystania w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego, ale także wszystkie koszty materiałów do produkcji (w tym surowców, energii, gruntów, finansowania, pracy itp.) są zniekształcone, ponieważ na ich ceny wywiera wpływ istotna interwencja rządowa, jak opisano w częściach I i II sprawozdania. Interwencje rządowe opisane w odniesieniu do alokacji kapitału, gruntów, pracy, energii i surowców występują istotnie w całej ChRL. Oznacza to na przykład, że materiały do produkcji, które produkowano w ChRL, na skutek połączenia szeregu czynników produkcji są narażone na znaczące zakłócenia. To samo dotyczy materiałów do produkcji materiałów do produkcji i tak dalej.

(95)

Podsumowując, z dostępnych dowodów wynika, że ceny i koszty produktu objętego dochodzeniem, w tym koszty surowców, działek, energii i pracy, nie wynikają z działania sił rynkowych, ponieważ wywiera na nie wpływ istotna interwencja rządowa w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego, na co wskazuje rzeczywisty lub potencjalny wpływ co najmniej jednego istotnego elementu spośród elementów w nim wymienionych.

(96)

Wyboru reprezentatywnego kraju dokonano na podstawie następujących kryteriów określonych w art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego:

(97)

Jak wyjaśniono w motywach 59 i 60, Komisja wydała dwie noty w odniesieniu do akt dotyczące źródeł do celów określenia wartości normalnej: pierwszą notę dotyczącą czynników produkcji z dnia 23 stycznia 2025 r. i drugą notę dotyczącą czynników produkcji z dnia 10 lipca 2025 r.

(98)

W notach tych opisano fakty i dowody leżące u podstaw odpowiednich kryteriów, a ponadto odniesiono się do uwag otrzymanych przez strony na temat tych elementów i odpowiednich źródeł.

(99)

W drugiej nocie Komisja poinformowała zainteresowane strony o zamiarze rozważenia wykorzystania Turcji jako odpowiedniego reprezentatywnego kraju w niniejszej sprawie, jeżeli zostanie potwierdzone istnienie znaczących zakłóceń zgodnie z art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego.

(100)

W pierwszej nocie Komisja wskazała Brazylię, Meksyk, Tajlandię i Turcję jako państwa o podobnym poziomie rozwoju gospodarczego do ChRL, ponieważ wszystkie te kraje są sklasyfikowane przez Bank Światowy jako kraje „o wyższym średnim dochodzie” na podstawie dochodu narodowego brutto, a zgodnie z dostępnymi danymi odbywa się w nich produkcja produktu objętego dochodzeniem.

(101)

W następstwie pierwszej noty grupa Jushi i Jiangsu Changhai stwierdziły, że Turcja byłaby nieodpowiednim państwem trzecim do konstruowania wartości normalnej ze względu na wysoką stopę inflacji, deprecjację waluty i niestabilne otoczenie regulacyjne.

(102)

Komisja odrzuciła argumenty na podstawie faktu, że strony wnioskujące nie wykazały, w jaki sposób deprecjacja liry tureckiej i wysoka inflacja faktycznie wpłynęłyby na ceny materiałów do produkcji pozyskiwanych w Turcji, a jeśli tak, jaki byłby rzeczywisty wpływ na wartość normalną obliczoną w CNY.

(103)

W uwagach do pierwszej noty Jiangsu Changhai stwierdziło, że to Malezję – państwo niewymienione w pierwszej nocie – należy uznać za reprezentatywny kraj, ponieważ dostępne były dane finansowe dotyczące producenta szkła Xinyi Energy Smart (M) Sdn Bhd (81). Za wyborem Malezji opowiedziała się również grupa Jushi, biorąc pod uwagę obecność w tym kraju innego producenta produktu objętego postępowaniem poprzez przedsiębiorstwo Nippon Electric Glass (Malaysia) Sdn Bhd.

(104)

Komisja odrzuciła Malezję jako możliwy reprezentatywny kraj. Xinyi Energy Smart (M) Sdn Bhd. jest spółką zależną głównego chińskiego producenta szkła (Xinyi Glass Holdings Ltd). Dowody przedstawione przez grupę Jushi dotyczyły jedynie informacji na poziomie skonsolidowanego sprawozdania finansowego grupy japońskiej. W każdym razie poziom przywozu głównych surowców z Chin do Malezji wahał się od 40 % do 79 %.

(105)

Po drugiej nocie przedsiębiorstwo PROXIM stwierdziło, że Turcja nie jest odpowiednim reprezentatywnym krajem ze względu na strukturę produkcji GFR oraz skalę produkcji w przedsiębiorstwie Şişecam Elyaf Sanayii A.Ş. Przedsiębiorstwo to stwierdziło również, że przywóz do Turcji z Rosji i Białorusi wpłynął na warunki rynkowe po stronie dostaw czynników produkcji, wraz z wysoką inflacją w tym kraju, przestarzałą statystyką rynku pracy i nieprzejrzystymi danymi dotyczącymi zużycia mediów w przemyśle. W związku z tym przedsiębiorstwo dodało, że Tajlandia lub Malezja byłyby bardziej odpowiednimi alternatywnymi reprezentatywnymi krajami.

(106)

Komisja podkreśliła, że uwagi przedsiębiorstwa PROXIM były ogólnikowe i nieuzasadnione. W każdym razie te same uwagi dotyczące przywozu z Rosji i Białorusi (motyw 116), inflacji (motyw 102), statystyki rynku pracy (motyw 111) oraz Tajlandii i Malezji jako ewentualnych reprezentatywnych krajów (motywy 104, 116 i 119) zostały już uwzględnione przez Komisję w odpowiedziach na uwagi innych stron. Jeżeli chodzi o argument o nieprzejrzystości danych dotyczących zużycia mediów w przemyśle, Komisja udostępniła wszystkim stronom źródła i metodykę, które wykorzystano do obliczenia tego zużycia. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(107)

Jeśli chodzi o państwa brane pod uwagę i wymienione powyżej w motywie 100, Komisja zweryfikowała łatwo dostępne dane, w tym dane dotyczące przywozu czynników produkcji, a także dane finansowe pochodzące od producentów produktu objętego dochodzeniem w tych potencjalnie reprezentatywnych krajach.

(108)

W odniesieniu do pierwszej noty Glass Fibre Europe stwierdziło, że Komisja powinna była włączyć do wykazu czynników produkcji części zamienne. Komisja odrzuciła ten argument, ponieważ był on ogólnikowy i nieuzasadniony. Ten sam argument powtórzono w odpowiedzi na drugą notę, bez dodawania żadnych nowych informacji, i w związku z tym został on odrzucony.

(109)

Po ujawnieniu ustaleń GFE powtórzyło, że części zamienne należało uwzględnić w czynnikach produkcji, ponieważ stanowią one część bezpośrednich kosztów produkcji i odpowiadają za 1–5 % kosztów produkcji. Komisja podkreśliła, że części zamienne uwzględniono w pośrednich kosztach produkcji przy konstruowaniu wartości normalnej. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(110)

W następstwie pierwszej noty grupa Jushi stwierdziła, że Turcja byłaby nieodpowiednim państwem trzecim ze względu na przestarzałe dane dotyczące kosztów pracy, argumentując, że dostosowanie tych danych z wykorzystaniem wskaźnika cen konsumpcyjnych byłoby niewłaściwe, ponieważ płace w Turcji nie wzrosły proporcjonalnie do stopy inflacji.

(111)

Przedsiębiorstwo błędnie twierdziło, że Komisja wykorzystała wskaźnik cen konsumpcyjnych, co nie miało miejsca, ponieważ posłużyła się wskaźnikami nakładów pracy, które są dokładniejsze. Ponadto w wyniku dostosowania nie uzyskano żadnych istotnych zmian w stawce godzinowej. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(112)

W uwagach do pierwszej noty grupa Jushi dodała, że danych dotyczących kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. nie należy uznawać za odpowiednie źródła na poziomie skonsolidowanym, ponieważ rzeczywistym producentem produktów z włókna szklanego jest jego spółka zależna Şişecam Elyaf Sanayii A.Ş. W szczególności według Jiangsu Changhai koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk ponownie obliczone przez przedsiębiorstwo na podstawie danych z lat 2023 i 2024 wykazałyby, że w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. nie było rentowne.

(113)

Komisja odrzuciła argument grupy Jushi ze względu na fakt, że segment szkła przemysłowego Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. obejmował Şişecam Elyaf i występowały tam podobne produkty przemysłowe o porównywalnej strukturze kosztów.

(114)

Jeśli chodzi o argument przedstawiony przez Jiangsu Changhai, Komisja podkreśliła, że w metodyce zastosowanej do obliczenia rentowności Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. występowały znaczne ograniczenia dotyczące spójności zasad rachunkowości w latach 2023–2024 oraz fakt, że w zaproponowanej metodyce nie uwzględniono korekt finansowych dokonywanych na koniec roku, takich jak deprecjacja, rezerwy i ustawienia stawek podatkowych, których nie można uwzględnić w sprawozdaniach półrocznych. W związku z tym Komisja odrzuciła twierdzenie Jiangsu Changhai, że w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym przedsiębiorstwo Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. nie było rentowne.

(115)

Zarówno w uwagach do pierwszej, jak i drugiej noty grupa Jushi stwierdziła, że bardziej odpowiednim reprezentatywnym krajem będzie Tajlandia. Przedsiębiorstwo argumentowało, że produkuje się tam produkt objęty dochodzeniem, a dane dotyczące kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku są dostępne dla dwóch producentów (82), oraz że nie występuje tam przywóz czynników produkcji z Rosji ani z Białorusi ani ograniczenia wywozowe obowiązujące w stosunku do czynników produkcji z Tajlandii. Ponadto w przypadku Tajlandii nie byłoby konieczności dokonywania korekt o inflację w oparciu o wskaźnik cen konsumpcyjnych.

(116)

Komisja podkreśliła, że tajlandzkie statystyki dotyczące przywozu włókna szklanego w znacznym stopniu opierają się na danych o materiałach do produkcji przywożonych z Chin, w szczególności głównych surowcach, takich jak kaolin, żywica epoksydowa, pirofyllit i piasek kwarcowy, których udział wynosi od 30 % do 71 %, co wprowadza element zakłócenia kosztów. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument. Twierdzenie, że dane pochodzące od dwóch tajlandzkich producentów były bardziej odpowiednie niż poddane badaniu skonsolidowane dane przedsiębiorstwa Şişecam, zostało uznane przez Komisję za nieuzasadnione. Jeżeli chodzi o argument dotyczący przywozu z Rosji i Białorusi, Komisja nie ustaliła, że zniekształcał on ceny materiałów do produkcji w Tajlandii albo w Turcji. Twierdzenie dotyczące ograniczeń wywozowych było ogólnikowe i nieuzasadnione. W związku z powyższym Komisja odrzuciła te argumenty.

(117)

Ponadto dane dotyczące energii elektrycznej i gazu ziemnego w Turcji odzwierciedlały rzeczywiste dane liczbowe dotyczące okresu objętego dochodzeniem przeglądowym i nie wymagały żadnych dostosowań. W związku z tym Komisja uznała, że twierdzenie, iż tajlandzkie dane dotyczące mediów są dokładniejsze niż dane uzyskane dla Turcji, jest nieuzasadnione.

(118)

W drugiej nocie grupa Jushi zakwestionowała fakt, że wielkość przywozu z Chin w Tajlandii nie może stanowić kryterium przy wyborze reprezentatywnego państwa trzeciego, sugerując, że materiały do produkcji, których duży odsetek pochodził z Chin, można zastąpić danymi dotyczącymi przywozu z Turcji lub innych krajów o wyższym średnim dochodzie.

(119)

Grupa Jushi dodała, że wszystkie tajlandzkie przedsiębiorstwa, w tym prywatne, są zobowiązane do składania zbadanych sprawozdań finansowych władzom tajlandzkim, które udostępniają je w internecie (83). Grupa Jushi argumentowała, że to w połączeniu z faktem, iż oba przedsiębiorstwa odpowiadają za całość produktu objętego postępowaniem i mają tę samą ogólną kategorię produktów (tkaniny dwuosiowe, tkane niedoprzędy, miazga bawełniana i maty z włókna szklanego), sprawia, że Tajlandia jest bardziej odpowiednim reprezentatywnym krajem w porównaniu z Turcją.

(120)

Komisja powtórzyła, że po pierwsze w Tajlandii występuje większe uzależnienie od przywozu z Chin. W Turcji natomiast cztery najczęściej pozyskiwane z Chin czynniki produkcji, odpowiadające za ponad 40 % całkowitej wielkości przywozu, stanowiły jedynie około 1 % całkowitych kosztów produkcji. Z drugiej strony Tajlandia pozyskiwała znacznie więcej surowców z Chin, stanowiły one również ponad 40 % całkowitej wielkości przywozu, co reprezentowało ponad 20 % całkowitych kosztów produkcji. Wszystkie surowce kupowane w dużych ilościach z Chin i przywożone do Tajlandii, z wyjątkiem magnezji lekko wypalonej i silanowych środków sprzęgających, były sprowadzane w mniejszych ilościach lub w ogóle nie były przywożone do Turcji.

(121)

Po drugie, z porównania danych rynkowych wynika, że Chiny były największym na świecie producentem i eksporterem włókna szklanego. Turcja (84) stanowiła większy rynek eksportowy włókna szklanego w porównaniu z Tajlandią (85), przy wyższym poziomie wywozu produktu objętego postępowaniem. Ponadto dwóch tajlandzkich producentów wskazanych przez grupę Jushi poinformowało o rocznych mocach produkcyjnych w branży włókna szklanego znacznie mniejszych niż tureckie przedsiębiorstwo. Roczne moce produkcyjne Wanda New Material (Thailand) Co. Ltd i Thai United Glass Fibre Co. Ltd wyniosły odpowiednio 20 000 ton (86) i 2 500 ton włókna szklanego (87). Z kolei w 2022 r. grupa Şişecam poinformowała o mocy zainstalowanej wynoszącej 70 000 ton włókna szklanego (88). Biorąc pod uwagę mniejsze uzależnienie Turcji od Chin i rynek większy pod względem wywozu, Komisja odrzuciła twierdzenie, że Tajlandia byłaby bardziej reprezentatywnym krajem.

(122)

W następstwie drugiej noty grupa Jushi stwierdziła, że przedsiębiorstwo Şişecam Elyaf Sanayii A.Ş., producent włókna szklanego w ramach grupy Türkiye Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş., było nierentowne w 2024 r., i argumentowała, że do obliczenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku Komisja powinna wykorzystać dane dotyczące segmentu, do którego należy Şişecam Elyaf Sanayii A.Ş., tj. segmentu przemysłowego. Przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai zwróciło się do Komisji o wykorzystanie zaktualizowanego sprawozdania finansowego za 2024 r., w którym uwzględniono korekty z tytułu inflacji zarówno w 2024 r., jak i w 2023 r. Przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai stwierdziło, że w skonsolidowanych sprawozdaniach grupy Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. w ogólnych kosztach administracyjnych i marketingowych ujęto koszty transportu i prowizji, a także koszty pakowania, w związku z czym Komisja powinna wyłączyć takie koszty z obliczenia wartości normalnej.

(123)

Komisja przyjęła argument grupy Jushi i skorygowała obliczenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku w oparciu o segment przemysłowy, a nie poziom skonsolidowany. Komisja podkreśliła, że argument przedstawiony przez Jiangsu Changhai dotyczył korekt na poziomie skonsolidowanej grupy, a rozbicie ogólnych kosztów administracyjnych i marketingowych nie było możliwe na poziomie segmentu szkła przemysłowego.

(124)

W uwagach do pierwszej noty przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai podkreśliło, że kod HS dla pirofyllitu jest zbyt szeroki i obejmuje różne inne produkty objęte podpozycją 2530 90 niezwiązane z produkcją GFR. Biorąc pod uwagę znaczne różnice cenowe wynikające z zawartości glinu w pirofyllicie, których kod HS nie odzwierciedla, Jiangsu Changhai zaproponowało alternatywną wartość odniesienia w oparciu o sprawozdanie rynkowe (89), w którym wprowadza się rozróżnienie ze względu na rodzaje klas pirofyllitu i zawartość glinu.

(125)

Wnioskodawca stwierdził, że – w oparciu o informacje podane w sprawozdaniu – ceny pirofyllitu o niskiej zawartości glinu oferowanego przez przedsiębiorstwo indonezyjskie PT. Gunung Bale and Kaolin (Malaysia) Sdn byłyby najbardziej odpowiednią wartością odniesienia do ustalenia ceny pirofyllitu w Chinach.

(126)

Komisja zgodziła się zmienić wartość odniesienia dla pirofyllitu i wykorzystać ceny PT. Gunung Bale jako wartość odniesienia, biorąc pod uwagę mniejsze uzależnienie Indonezji od przywozu pirofyllitu z Chin w porównaniu z Malezją (odpowiednio mniej niż 5 % i około 80 %).

(127)

W następstwie drugiej noty grupa Jushi stwierdziła, że Komisja powinna była wykorzystać średnią cenę, po której jeden z ich dostawców zakupił od PT Gunung Bale pirofyllit niskiej jakości. Alternatywnie Komisja nie powinna dodawać średniego kosztu transportu do wartości odniesienia wynoszącej 0,60 CNY/kg, ponieważ faktura przedstawiona jako dowód wskazywała, że transport został już ujęty w kosztach.

(128)

Komisja podkreśliła, że jedna niezweryfikowana faktura handlowa wraz ze świadectwem pozwolenia zawierającym błędy w pisowni nazwy dostawcy materiałów do produkcji nie stanowi informacji, które mogłyby umożliwić Komisji dokonanie wystarczająco dokładnych ustaleń, a możliwych do zweryfikowania informacji, które mogłyby umożliwić takie ustalenie, nie przedstawiono. W związku z tym Komisja postanowiła pominąć informacje przedstawione przez grupę Jushi i odrzuciła ten argument.

(129)

Ten sam argument powtórzono po ujawnieniu ostatecznych ustaleń, argumentując, że przedstawiona faktura obejmowała większość zakupów od PT. GUNUNG BALE w okresie objętym dochodzeniem oraz że Komisja zweryfikowała dane, których dotyczyła faktura (tj. wielkość zakupu pirofyllitu).

(130)

Komisja podkreśliła, że ocena przeprowadzona w motywie 128 jest nadal aktualna i że chociaż wielkość zakupów została zweryfikowana w ramach danych dotyczących zużycia pirofyllitu, Komisja nie mogła zweryfikować przedłożonej faktury handlowej. W związku z tym argument odrzucono.

(131)

W uwagach do drugiej noty Jiangsu Changhai stwierdziło, że ceny dolomitu i tlenku wapnia z Turcji są niereprezentatywne ze względu na niewielkie wielkości przywozu oraz że ceny tych dwóch surowców w Turcji nie odzwierciedlają cen rodzajów stosowanych w produkcji GFR. Na poparcie swojego twierdzenia Jiangsu Changhai przedłożyło dwa sprawozdania opublikowane przez Multimarket Insights (90) zawierające informacje o różnych klasach i zastosowaniach dolomitu i tlenku wapnia.

(132)

Komisja odrzuciła proponowane wartości odniesienia dla dolomitu i tlenku wapnia przedstawione przez Jiangsu Changhai, ponieważ nie dysponowała wystarczającymi możliwymi do zweryfikowania dowodami, aby ustalić, czy proponowane poziomy odniesienia były solidne i uzasadnione i w związku z tym można je uznać za odpowiednią alternatywną wartość odniesienia. Ponadto sprawozdania przedstawione przez producenta eksportującego nie zawierały wystarczających informacji na temat źródeł wykorzystanych do ustalenia poszczególnych zakresów cen dla różnych rodzajów dolomitu i tlenku wapnia. Jeśli chodzi o dolomit i tlenek wapnia, przedsiębiorstwo przedstawiło w swoich uwagach do drugiej noty sprawozdania z badań, których Komisja nie miała możliwości zweryfikować, a sprawozdania rynkowe przedstawione przez Jiangsu Changhai nie dostarczyły żadnego źródła, w jaki sposób obliczono wartości dla różnych klas dolomitu i tlenku wapnia.

(133)

Natomiast wartości odniesienia dla pirofyllitu pochodzące z Multimarket Insights (motywy 124–126) zostały zaakceptowane przez Komisję, ponieważ ceny referencyjne są łatwo dostępne, jako że są podane w jawnych aktach sprawy i podczas wizyty weryfikacyjnej z udziałem producentów eksportujących można było zweryfikować, jaki rodzaj pirofyllitu i o jakiej zawartości minerałów wykorzystywano w procesie produkcji GFR, oraz ponieważ można było stwierdzić, że wartość odniesienia z Turcji nie odzwierciedlała tej specyfiki. Ponadto Komisja otrzymała również od skarżącego uwagi, że ceny pirofyllitu podane w sprawozdaniu były uzasadnione i odzwierciedlały rzeczywiste cechy poszczególnych klas pirofyllitu stosowanych w produkcji GFR.

(134)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai ponownie podkreśliło, że tureckie wartości odniesienia dotyczące przywozu dolomitu i tlenku wapnia są nieodpowiednie z powodu niewielkich wielkości przywozu tych surowców do Turcji, zwłaszcza w porównaniu z zużyciem każdego z tych dwóch surowców przez przedsiębiorstwo. W związku z tym przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai zwróciło się do Komisji o dokonanie przeglądu danych dotyczących przemysłu Unii w odniesieniu do tych dwóch surowców i porównanie ich kosztów z turecką wartością odniesienia. Komisja powinna ewentualnie traktować te dwa surowce jako materiały zużywalne.

(135)

Komisja uznała argument Jiangsu Changhai za nieuzasadniony. Po pierwsze, przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai nie wykazało żadnej korelacji między ilością przywozu a cenami w tym sensie, że sama wielkość przywozu miałaby czynić ceny nieodpowiednimi do ustalenia niezniekształconej ceny. Po drugie, sugestia, że niższe ilości przywozu nieuchronnie prowadzą do nietypowych cen, nie uwzględnia realiów gospodarczych w zakresie sposobu ustalania cen. Producenci eksportujący ustalają ceny na podstawie wielu czynników, a nie na podstawie ogólnej wielkości przywozu z danego państwa. W związku z tym nawet jeśli wielkość przywozu jest niska, nie oznacza to, że ceny są zniekształcone lub niereprezentatywne lub że nie są to ceny rynkowe. Ponadto w uwagach Jiangsu Changhai błędnie przedstawiono wcześniejszą praktykę Komisji, która w każdym razie nie jest wiążąca, ponieważ każdy przypadek jest oceniany indywidualnie. Odniesienie do jednego z poprzednich dochodzeń (91) jest niekompletne i wybiórcze, ponieważ pominięto w nim informację, że w tamtym dochodzeniu Komisja odrzuciła stosowanie niektórych wartości odniesienia z przyczyn innych niż sama wielkość, takich jak nomenklatura taryfy celnej, która nie pozwala na zidentyfikowanie przywozu odzwierciedlającego ceny faktycznie stosowanych przez producentów eksportujących materiałów do produkcji. Przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai nie przedstawiło takiego twierdzenia w ramach niniejszego przeglądu ani nie twierdziło, że tureckie wartości odniesienia dla dolomitu i tlenku wapnia nie były reprezentatywne z jakiegokolwiek innego powodu. W związku z tym powyższe argumenty zostały odrzucone.

(136)

W uwagach do pierwszej noty Jiangsu Changhai stwierdziło, że wszystkie surowce, z wyjątkiem pirofyllitu, należało zaklasyfikować jako materiały zużywalne ze względu na ich niewielki wpływ na koszty produkcji.

(137)

Komisja odrzuciła ten argument z uwagi na fakt, że pozostałe surowce stanowiły łącznie [20–30] % kosztów produkcji oraz że dostępne były wartości odniesienia dla tych surowców.

(138)

W następstwie drugiej noty Jiangsu Changhai stwierdziło, że tlenek wapnia, dolomit i materiały opakowaniowe należy traktować jako materiały zużywalne ze względu na ich niewielki wpływ na koszty produkcji, argumentując, że w poprzednich dochodzeniach (92) Komisja zaklasyfikowała materiały, w tym materiały opakowaniowe, do materiałów zużywalnych, jeżeli ich łączny koszt stanowił około 4–7 % kosztów produkcji.

(139)

Komisja podkreśliła, że wydatki na zakup tlenku wapnia i dolomitu stanowią łącznie ponad 4 % kosztów produkcji, a na zakup samych materiałów opakowaniowych prawie 7 % kosztów produkcji. W poprzednich dochodzeniach czynniki produkcji, które zaliczono do materiałów zużywalnych, miały znikomy udział w całkowitych kosztach produkcji i w przeciwieństwie do niniejszego dochodzenia nie było możliwe znalezienie dla nich dokładnych wartości odniesienia. Biorąc pod uwagę wpływ czynników produkcji, na co zwróciło uwagę Jiangsu Changhai, oraz fakt, że do ustalenia wartości normalnej można było zastosować wartości odniesienia dla tych czynników, Komisja odrzuciła argumenty tego przedsiębiorstwa.

(140)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai ponownie podkreśliło, że niektóre surowce należało zaliczyć do materiałów zużywalnych, proponując, aby w przypadku surowców pozyskiwanych na szczeblu międzynarodowym lub za pośrednictwem powiązanych dostawców i zaliczanych do materiałów zużywalnych Komisja uwzględniła również surowce pozyskiwane w kraju. Przedsiębiorstwo dodało również, że wszystkie materiały opakowaniowe należy zaliczyć do materiałów zużywalnych.

(141)

Komisja podtrzymała swoje stanowisko, zgodnie z którym same materiały opakowaniowe stanowią niemal 7 % kosztów produkcji, bez uwzględnienia materiałów, które zostały już zaliczone do materiałów eksploatacyjnych. Biorąc pod uwagę istnienie uzasadnionych wartości odniesienia dla tych czynników produkcji, argument ten został odrzucony.

(142)

Przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai dodało, że ponieważ przy obliczaniu wartości normalnej uwzględnia się koszt opakowania, w celu zapewnienia obiektywnego porównania zgodnie z art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego Komisja nie powinna była odejmować dodatków dotyczących opakowań od ceny eksportowej.

(143)

Komisja przyjęła ten argument i zmieniła obliczenia marży dla przedsiębiorstwa Jiangsu Changhai.

(144)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Jushi zwróciła uwagę na pewne błędy pisarskie w obliczeniach kosztów frachtu i przeładunku, załadunku i kosztów dodatkowych na terenie przedsiębiorstw w państwie wywozu przy obliczaniu łącznego marginesu dumpingu.

(145)

Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio zmieniła obliczenia marginesu dumpingu grupy Jushi.

(146)

W następstwie drugiej noty grupa Jushi przedstawiła szereg uwag dotyczących konkretnych czynników produkcji i alternatywnych wartości odniesienia, które można zastosować. Po pierwsze, przedsiębiorstwo stwierdziło, że Komisja powinna była pobrać dane dotyczące przywozu sproszkowanego węglanu wapnia z bazy danych UN COMTRADE na poziomie 6-cyfrowym, a nie 4-cyfrowym, zwracając się do Komisji o zastosowanie ceny jednostkowej obliczonej przez przedsiębiorstwo na poziomie 2,01 CNY/kg zamiast 2,5 CNY/kg.

(147)

Komisja podkreśliła, że w danych pobranych z bazy danych UN COMTRADE dostarczonych przez przedsiębiorstwo znalazły się dane z sierpnia 2024 r., czyli z okresu wykraczającego poza okres objęty dochodzeniem przeglądowym, i wykluczyła wszelkie dane dotyczące sierpnia 2023 r. Pobranie danych na poziomie 6-cyfrowym z okresu objętego dochodzeniem przeglądowym potwierdziło, że prawidłowa wartość odniesienia wynosi 2,5 CNY/kg.

(148)

Po drugie, przedsiębiorstwo stwierdziło, że dla różnych podmiotów należy stosować konkretne kody z bazy danych Global Trade Atlas (GTA) dla kaolinu, aby odzwierciedlić specyficzne procesy produkcyjne poszczególnych przedsiębiorstw, w których używano różnych rodzajów kaolinu – w postaci sproszkowanej albo w postaci glinki.

(149)

Komisja przyjęła ten argument i odpowiednio zmieniła obliczenia dotyczące grupy Jushi.

(150)

Po trzecie, grupa Jushi stwierdziła, że Komisja powinna była zastosować kod GTA 251990300019 – Pozostałe magnezja całkowicie wypalona (spiekana), ponieważ był to jedyny właściwy kod dla ich procesu produkcji.

(151)

Komisja podkreśliła, że wniosek grupy Jushi był ogólnikowy i nieuzasadniony, ponieważ nie zawierał żadnych konkretnych informacji o innych rodzajach wypalonej magnezji uwzględnionych w kodzie GTA ani uzasadnienia twierdzenia, że ten kod był bardziej odpowiedni dla ich procesu produkcji niż inne kody. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(152)

Po czwarte, jeśli chodzi o wollastonit w proszku, grupa Jushi stwierdziła, że dane dotyczące przywozu oparte na kodzie HS 2530 90 były zbyt szerokie, oraz zaproponowała posłużenie się wartością odniesienia dla pirofyllitu w proszku i zwiększenie jej w sposób odzwierciedlający różnicę kosztów ponoszonych przez Jushi na zakup wollastonitu w proszku w porównaniu z pirofyllitem. Grupa Jushi dodała, że tę samą metodykę można zastosować do innych czynników produkcji zgrupowanych w kodzie HS 2530 90 .

(153)

Komisja podkreśliła, że w tej metodyce brak jest opartych na faktach powodów, dla których Komisja powinna przyjąć pirofyllit za wartość odniesienia dla wollastonitu i innych surowców, oraz wyjaśnienia, dlaczego byłaby to najdokładniejsza metoda. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(154)

Ponadto grupa Jushi zwróciła się do Komisji o nieuwzględnianie odpadów włókna w materiałach zużywalnych, ponieważ ten czynnik produkcji ujęto w tabelach kosztów produkcji z dostępną wartością odniesienia, a przedsiębiorstwo przedstawiło również informacje na temat ich wartości odsprzedaży.

(155)

Argument ten został odrzucony, ponieważ odpady włókna miały znikomy wpływ na koszty produkcji. Ponadto w porównaniu ze średnią wartością produktów ubocznych powstających w przedsiębiorstwie kody GTA zaproponowane przez grupę Jushi jako wartości odniesienia nie mogły racjonalnie odzwierciedlać tego rodzaju włókien, które są wytwarzane w procesie produkcji grupy Jushi.

(156)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Jushi przedstawiła uwagi dotyczące magnezji lekko wypalonej, wollastonitu, odpadów z wełny szklanej i sproszkowanego węglanu wapnia.

(157)

Jeżeli chodzi o motywy 150 i 151, po ujawnieniu ostatecznych ustaleń grupa Jushi powtórzyła te argumentu, przedstawiając dodatkowe dowody na to, że kod HS 2519 90 30 był kodem stosowanym w jej procesie produkcji. Komisja zastosowała średnią ważoną cenę wartości odniesienia kodów GTA na poziomie 8-cyfrowym kończącym się na „30”.

(158)

Jeżeli chodzi o wollastonit (motywy 152 i 153), grupa Jushi powtórzyła, że cena importowa nie była wystarczająco dokładna, aby odzwierciedlić różnice w cenach nie tylko między wollastonitem w proszku a pirofyllitem w proszku, lecz również w odniesieniu do spodumenu i lepidolitu w proszku. Grupa Jushi zaproponowała obliczenie wartości odniesienia dla trzech produktów w proszku na podstawie różnic cen grupy między wollastonitem, spodumenem i lepidolitem w proszku a wartością odniesienia dla pirofyllitu. Alternatywnie grupa Jushi stwierdziła, że Komisja powinna stosować kody GTA 2530 90 40 w odniesieniu do spodumenu i lepidolitu oraz kod 2530 90 50 w odniesieniu do wollastonitu na podstawie tureckiego przywozu wollastonitu ze Stanów Zjednoczonych (93).

(159)

Komisja podkreśliła, że nie może zaakceptować obliczenia opartego na własnych danych przedsiębiorstwa dotyczących kalkulacji kosztów, ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w motywie 95 stwierdzono, że stosowanie kosztów krajowych w ChRL nie jest właściwe ze względu na istnienie znaczących zakłóceń. Komisja przyjęła ten argument i dokonała ekstrapolacji cen spodumenu, lepidolitu i wollastonitu na poziomie 8-cyfrowym z GTA.

(160)

Jeżeli chodzi o odpady z wełny szklanej, grupa Jushi stwierdziła, że wydaje się, iż odpady z wełny szklanej są przywożone do Turcji w ramach kodu HS 7019 62 10  (94) (zamiast kodu HS 7019 90 ), a Komisja powinna wykorzystać średnie ceny importowe towarów przywożonych z Turcji do ustalenia wartości odniesienia dla odpadów z wełny szklanej. Ewentualnie Komisja powinna zastosować unijną cenę importową lub eksportową. Jeżeli Komisja nie stosuje wartości odniesienia dla odpadów z wełny szklanej, surowce o jeszcze niższym koszcie produkcji również należy zaliczyć do materiałów zużywalnych.

(161)

Na wstępie Komisja podkreśliła, że w tabelach dotyczących zużycia, w przypadku dwóch swoich podmiotów grupa Jushi wskazała, iż właściwym kodem HS dla odpadów z wełny szklanej był kod 7019 90 , natomiast dla jednego podmiotu nie zgłoszono żadnego kodu HS, co podkreśla trudności ze znalezieniem kodu mającego zastosowanie do tego konkretnego czynnika produkcji. Po drugie, Komisja przeanalizowała kod 7019 62 10 i zauważyła, że Turcja przywoziła wyłącznie artykuły objęte kodem HS 7019 62 (Pozostałe tkaniny zamknięte mechanicznie związane z niedoprzędów z włókien szklanych) (95) albo kodem HS 7019 62 90 (Pozostałe tkaniny zamknięte mechanicznie związane z niedoprzędów z włókien szklanych), natomiast brak było danych dotyczących kodu HS 7019 62 10 . Po trzecie, nawet biorąc pod uwagę dane pochodzące z innych możliwych krajów reprezentatywnych wskazanych w pierwszej i drugiej nocie, wielkość przywozu z Chin stanowiła co najmniej 90 % łącznego przywozu tego czynnika produkcji w przypadku większości państw. Ogólnie rzecz biorąc, zarówno w przypadku kodu HS 7019 90 (motyw 155), jak i kodu 7019 62 nie było możliwe ustalenie, jakie artykuły byłyby objęte tymi kodami, natomiast w przypadku kodu 7019 62 10 nie udało się znaleźć odpowiedniej wartości odniesienia. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(162)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Jushi argumentowała, że ceny importowe mączki wapiennej i tlenku wapnia/kalcynowanej mączki wapiennej przywożonych z Turcji wydawały się nieracjonalnie wysokie ze względu na niską wielkość przywozu, twierdząc, że Komisja powinna zmienić wartości odniesienia poprzez: a) przyjęcie ceny eksportowej Turcji i jej zwiększenie o odpowiednie cła importowe lub b) zastosowanie średniej międzynarodowej ceny importowej GTA; c) wykorzystanie ceny importowej w Brazylii lub d) zastosowanie cen importowych (lub cen eksportowych) UE.

(163)

Jeżeli chodzi o tlenek wapnia i mączkę wapienną, w motywie 135 Komisja odniosła się już do podobnej uwagi dotyczącej korelacji między ilością przywozu a cenami.

(164)

Po ujawnieniu ustaleń GFE stwierdziło, że zastosowanie średniej ważonej ceny mieszaniny gliny kaolinowej i kaolinu mielonego jest niewłaściwe, ponieważ taka mieszanina nie istnieje w rzeczywistych postaciach użytkowych partii. Jednocześnie glina kaolinowa nie może być bezpośrednio wykorzystywana do produkcji GFR, ponieważ musi przejść etapy pośrednie, takie jak rozdrabnianie i mielenie. GFE argumentowało, że Komisja przy konstruowaniu wartości normalnej powinna uwzględnić jako surowiec wyłącznie kod celny dla kaolinu mielonego (250700200012). Komisja wyjaśniła, że wykorzystała odpowiedni koszt gliny kaolinowej lub kaolinu w proszku w zależności od konkretnych procesów produkcji poszczególnych przedsiębiorstw. Koszty przetwarzania gliny kaolinowej na kaolin w proszku uwzględniono w kosztach energii i pracy w drodze tzw. procedury przeniesienia. W związku z tym argument ten został odrzucony.

(165)

Po ustaleniu na podstawie wszystkich powyższych elementów, że Turcja jest jedynym dostępnym odpowiednim reprezentatywnym krajem, nie było potrzeby przeprowadzenia oceny poziomu ochrony socjalnej i ochrony środowiska zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze zdanie ostatnie rozporządzenia podstawowego.

(166)

Biorąc pod uwagę wyniki powyższej analizy, należy uznać, że Turcja spełniała kryteria przewidziane w art. 2 ust. 6a lit. a) tiret pierwsze rozporządzenia podstawowego pozwalające uznać ją za odpowiedni reprezentatywny kraj.

(167)

W pierwszej nocie Komisja podała wykaz czynników produkcji, takich jak materiały, energia i nakłady pracy, wykorzystywanych przez producentów eksportujących do produkcji produktu objętego dochodzeniem i wezwała zainteresowane strony do zgłaszania uwag i przedstawienia publicznie dostępnych informacji na temat niezniekształconych wartości każdego z czynników produkcji wymienionych w tej nocie.

(168)

Następnie w drugiej nocie Komisja stwierdziła, że na potrzeby skonstruowania wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego skorzysta z bazy danych GTA w celu ustalenia poziomu niezniekształconych kosztów większości czynników produkcji, w szczególności surowców. W przypadku pirofyllitu, o którym mowa w motywie 126, Komisja wykorzystała ceny indonezyjskiego przedsiębiorstwa Pt. Gunung Bale (96). Ponadto Komisja wykorzystała dane Turkstatu i Eurostatu do ustalenia niezniekształconych kosztów pracy (97), energii (98) i gazu ziemnego (99). W przypadku wody Komisja wykorzystała dane opublikowane przez Urząd ds. Inwestycji i Finansów Prezydencji Republiki Turcji (100).

(169)

W drugiej nocie Komisja poinformowała również zainteresowane strony, że ze względu na dużą liczbę czynników produkcji u objętych próbą producentów eksportujących, którzy dostarczyli pełne informacje, oraz nieznaczny udział niektórych surowców w całkowitych kosztach produkcji, te znikome pozycje zaliczono do „materiałów zużywalnych”. Ponadto Komisja poinformowała, że obliczy procentowy udział materiałów zużywalnych w całkowitym koszcie surowców i zastosuje ten procentowy udział do ponownie obliczonego kosztu surowców, stosując ustalone niezniekształcone wartości odniesienia w odpowiednim reprezentatywnym kraju.

(170)

Biorąc pod uwagę wszystkie informacje przedstawione przez zainteresowane strony i zebrane podczas wizyt weryfikacyjnych, w celu określenia wartości normalnej zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego zidentyfikowano następujące czynniki produkcji i ich źródła:

Tabela 1

Czynniki produkcji GFR

(171)

Komisja wzięła pod uwagę wartość pośrednich kosztów produkcji, aby uwzględnić koszty, które nie zostały uwzględnione we wspomnianych powyżej czynnikach produkcji. Aby ustalić tę kwotę, Komisja wykorzystała dane pochodzące od objętych próbą producentów eksportujących.

(172)

Aby ustalić niezniekształconą cenę surowców dostarczanych do zakładu producenta reprezentatywnego kraju, Komisja jako podstawę wykorzystała średnią ważoną cenę importową stosowaną przy przywozie do reprezentatywnego kraju podanej w GTA. Cenę importową w reprezentatywnym kraju obliczono jako średnią ważoną cenę jednostkowych produktów przywożonych ze wszystkich państw trzecich z wyjątkiem ChRL i państw, które nie są członkami WTO, wymienionych w załączniku 1 do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/755 (106). Komisja postanowiła wykluczyć przywóz z ChRL do reprezentatywnego kraju, ponieważ uznała, że oparcie się na cenach i kosztach krajowych w ChRL nie jest odpowiednim rozwiązaniem z uwagi na występowanie znaczących zakłóceń w rozumieniu art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego. Biorąc pod uwagę, że nie ma dowodów wskazujących na to, że te same zakłócenia nie mają w równym stopniu wpływu na produkty przeznaczone na wywóz, Komisja uznała, że te same zakłócenia miały wpływ na ceny eksportowe.

(173)

Jeśli chodzi o pirofyllit, jak wyjaśniono w motywie 124, przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai stwierdziło, że kod HS dla pirofyllitu jest zbyt szeroki i nie odzwierciedla różnicy wynikającej z zawartości glinu. W związku z tym przedsiębiorstwo przedstawiło sprawozdanie rynkowe zawierające dane dotyczące pirofyllitu w oparciu o zastosowanie, region, również z podaniem cen dla konkretnych przedsiębiorstw i konkretnych rodzajów pirofyllit. Wnioskodawca stwierdził, że ceny pirofyllitu o niskiej zawartości glinu, tj. rodzaju używanego w procesie produkcji GFR, pozyskiwanego od indonezyjskiego przedsiębiorstwa PT. Gunung Bale and Kaolin (Malaysia) Sdn byłyby najodpowiedniejszą alternatywą dla wartości odniesienia. Komisja przyjęła ten argument i wykorzystała ceny dostawcy pirofyllitu PT. Gunung Bale z uwagi na mniejsze uzależnienie Indonezji od przywozu pirofyllitu z Chin.

(174)

Po ujawnieniu ustaleń GFE stwierdziło, że chociaż koszty rodu i platyny zostały odzwierciedlone w amortyzacji, koszty te są niekompletne, ponieważ metale szlachetne mogą być utrzymywane jako aktywa lub dzierżawione, i zaproponowało różne metody obliczania w zależności od tego, czy tuleje zawierające platynę i rod były własnością przedsiębiorstwa czy też były dzierżawione. Komisja podkreśliła, że przy konstruowaniu wartości normalnej w ramach pośrednich kosztów produkcji uwzględniono zużycie platyny/rodu i płytę do odprowadzania wycieków.

(175)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń GFE dodało, że na podstawie ustaleń zawartych w motywie 42, tj. że chiński przemysł zwiększył swoje moce produkcyjne z 1,5 mln ton w 2016 r. do 4,1 mln ton w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, Komisja powinna była skonstruować wartość normalną z uwzględnieniem kosztów zakładów GFR od podstaw i wynikających z nich rocznych kosztów amortyzacji. Komisja wyjaśniła, że koszty te zostały już uwzględnione w kosztach amortyzacji. Argument ten został odrzucony jako bezprzedmiotowy.

(176)

W odniesieniu do szeregu czynników produkcji rzeczywiste koszty ponoszone przez współpracujących producentów eksportujących stanowiły znikomy udział w całkowitych kosztach surowców w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. Ponieważ wartość zastosowana w odniesieniu do nich nie miała znaczącego wpływu na obliczanie marginesu dumpingu niezależnie od wykorzystanego źródła, Komisja postanowiła uwzględnić te koszty w materiałach zużywalnych. Tak było w przypadku sprężonego powietrza, tlenu i pary wodnej.

(177)

Komisja ujęła koszt transportu poniesiony przez współpracujących producentów eksportujących z tytułu dostaw surowców jako odsetek rzeczywistego kosztu tych surowców, a następnie zastosowała taki sam odsetek wobec niezniekształconego kosztu tych samych surowców, aby uzyskać niezniekształcony koszt transportu. Komisja uznała, że w kontekście przedmiotowego dochodzenia istnieją podstawy, aby wykorzystać iloraz kosztów surowców zakupionych przez producenta eksportującego i zgłoszonych kosztów transportu jako przesłankę do oszacowania niezniekształconych kosztów transportu surowców w momencie dostarczenia do fabryki przedsiębiorstwa.

(178)

Po ujawnieniu ustaleń grupa Jushi argumentowała, że Komisja powinna była dodać do niezniekształconych kosztów surowców jedynie zgłoszone rzeczywiste koszty transportu, a nie stosować stosunek, jak to miało miejsce w przypadku tkanin z włókna szklanego (107).

(179)

Komisja podkreśliła, że zastosowana metodyka odzwierciedla strukturę kosztów producenta eksportującego, ponieważ stosunek kosztów transportu do kosztu surowca jest zachowany i dalej stosowany do niezniekształconej wartości odniesienia. Komisja podkreśliła, że nie może zaakceptować obliczenia opartego na własnych danych przedsiębiorstwa dotyczących kalkulacji kosztów, ponieważ zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. b) rozporządzenia podstawowego w motywie 95 stwierdzono, że stosowanie kosztów krajowych w ChRL nie jest właściwe ze względu na istnienie znaczących zakłóceń. Ponadto przykład przywołany przez grupę Jushi niekoniecznie oznaczał, że zastosowano rzeczywisty koszt, ponieważ „[k]oszty transportu krajowego wszystkich surowców oszacowano na podstawie zweryfikowanych danych dostarczonych przez współpracujących producentów eksportujących”. W każdym razie grupa Jushi nie wykazała, dlaczego przyjęte przez Komisję podejście miało być nieuzasadnione. W związku z powyższym argument ten został uznany za nieuzasadniony.

(180)

Na stronie TurkStat w artykule pt. „Dane statystyczne dotyczące struktury płac za 2023 r.” (108) opublikowano szczegółowe informacje o wynagrodzeniach w poszczególnych sektorach tureckiej gospodarki. Komisja wykorzystała najnowsze dostępne dane statystyczne obejmujące 2023 r. dotyczące działalności gospodarczej zgodnie z klasyfikacją NACE Rev. 2. Miesięczna wartość podana na koniec 2023 r. została należycie skorygowana o inflację przy zastosowaniu indeksu kosztów pracy na godzinę, opublikowanego przez TurkStat, Labour cost indices [Indeksy kosztów pracy], 2009–2024 [2021 = 100] (109).

(181)

Ceny energii elektrycznej dla przedsiębiorstw (odbiorców przemysłowych) w Turcji publikuje Eurostat. Ceny energii elektrycznej dla odbiorców niebędących gospodarstwami domowymi – dane półroczne (od 2007 r.) (nrg_pc_205) (110) w regularnych komunikatach prasowych. Komisja wykorzystała dane dotyczące cen energii elektrycznej dla przemysłu w odpowiednim zakresie zużycia wyrażonym w kWh i odnoszące się do okresu objętego dochodzeniem przeglądowym.

(182)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai stwierdziło, że Komisja powinna była wykorzystać zakres zużycia energii elektrycznej, który odzwierciedlałby zużycie energii elektrycznej przez przedsiębiorstwo. Podobnie w przypadku gazu ziemnego przedsiębiorstwo stwierdziło, że na podstawie i jego zużycia Komisja powinna zastosować określony zakres zużycia w oparciu o zużycie, a nie średnią wszystkich zakresów zużycia.

(183)

Komisja przyjęła te argumenty i dokonała dostosowań wartości odniesienia dla energii elektrycznej i gazu ziemnego odzwierciedlających profile rzeczywistego zużycia chińskich producentów eksportujących objętych próbą.

(184)

Cena gazu ziemnego dla odbiorców przemysłowych w Turcji jest publikowana przez Eurostat – Ceny gazu dla odbiorców niebędących gospodarstwami domowymi – dane półroczne (111). Komisja wykorzystała dane dotyczące cen gazu dla przemysłu w odpowiednim zakresie zużycia wyrażonym w kWh i odnoszące się do okresu objętego dochodzeniem.

(185)

Koszty wody do celów przemysłowych publikuje Urząd ds. Inwestycji i Finansów Prezydencji Republiki Turcji (112). Komisja wykorzystała średnią cenę dla przemysłu w regionie Stambułu obowiązującą w stosunku do zorganizowanych stref przemysłowych (OIZ): OIZ Eskişehir; OIZ Balıkesir; OIZ Başkent w Ankarze i OIZ Aliağa w prowincji İzmir.

(186)

Zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego „[s]konstruowana wartość normalna obejmuje niezniekształconą i odpowiednią kwotę kosztów administracyjnych, kosztów sprzedaży i kosztów ogólnych oraz zyski”. Ponadto należy ustalić wartość pośrednich kosztów produkcji w celu pokrycia kosztów niewliczonych do czynników produkcji, o których mowa powyżej.

(187)

Pośrednie koszty produkcji poniesione przez współpracujących producentów eksportujących wyrażono jako udział w kosztach produkcji rzeczywiście poniesionych przez producentów eksportujących. Odsetek ten zastosowano do niezniekształconych kosztów produkcji.

(188)

W celu ustalenia niezniekształconej i uzasadnionej kwoty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku Komisja oparła się na danych finansowych za 2023 r. dotyczących Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş., pochodzących ze sprawozdań rocznych przedsiębiorstwa (113).

(189)

Na podstawie powyższego Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(190)

Po pierwsze, Komisja ustaliła wartość niezniekształconych kosztów produkcji. Komisja zastosowała niezniekształcone koszty jednostkowe do rzeczywistego zużycia poszczególnych czynników produkcji objętych próbą producentów eksportujących Wskaźniki zużycia zostały potwierdzone w trakcie weryfikacji. Komisja pomnożyła wskaźniki zużycia przez niezniekształcone koszty jednostkowe odnotowane w reprezentatywnym kraju.

(191)

Po ustaleniu niezniekształconych kosztów produkcji Komisja zastosowała kwotę pośrednich kosztów produkcji, kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych i zysków, jak odnotowano w motywach 186–188. Jak wyjaśniono w motywie 188, ustalono je na podstawie sprawozdania finansowego Ve Cam Fabrikalari A.Ş.

(192)

Następnie, aby uzyskać niezniekształcone koszty produkcji, Komisja dodała pośrednie koszty produkcji, opisane w motywach 186 i 187, do niezniekształconych kosztów produkcji.

(193)

Do kosztów produkcji określonych w sposób opisany w poprzednim motywie Komisja zastosowała koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk przedsiębiorstwa Şişe Ve Cam Fabrikalari A.Ş. Koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne wyrażone jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowane do niezniekształconych kosztów produkcji wyniosły 22,7 %. Zysk wyrażony jako odsetek kosztów sprzedanych towarów i zastosowany do niezniekształconych kosztów produkcji wyniósł 8,8 %.

(194)

Na tej podstawie Komisja skonstruowała wartość normalną dla każdego rodzaju produktu na podstawie ceny ex-works zgodnie z art. 2 ust. 6a lit. a) rozporządzenia podstawowego.

(195)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń GFE stwierdziło, że wykorzystanie danych przedsiębiorstwa Şişecam dotyczących działalności w zakresie szkła przemysłowego w celu określenia uzasadnionych kwot kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku nie było uzasadnione, ponieważ a) Komisja powinna była wyłączyć inne przychody operacyjne i przychody finansowe z działalności Şişecam w zakresie szkła; b) koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne nie odzwierciedlały realiów gospodarczych producentów GFR; c) ustalony zysk w wysokości 8,8 % był niewystarczający dla kapitałochłonnych gałęzi przemysłu, takich jak GFR, a tym samym był nieuzasadniony, przy czym przedsiębiorstwo argumentowało, że Komisja powinna wykorzystać koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne oraz zysk całej grupy.

(196)

Po ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai argumentowało, że segment szkła przemysłowego przedsiębiorstwa Ve Cam Fabrikalari A.Ş. był faktycznie nierentowny w 2023 r., ponieważ wynik finansowy przed odsetkami, opodatkowaniem i deprecjacją wynika wyłącznie z dochodu i zysku z działalności inwestycyjnej, zakupu rzeczowych aktywów trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktywów z tytułu prawa do użytkowania, a nie z głównej działalności operacyjnej. Przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai zwróciło się o wykorzystanie danych skorygowanych o inflację za 2023 r., zawartych w sprawozdaniach rocznych za 2024 r. sporządzonych przez Ve Cam Fabrikalari A.Ş., oraz o odliczenie kosztów transportu, prowizji i pakowania. Ewentualnie, gdyby Komisja nadal korzystała z danych dotyczących poszczególnych segmentów, proporcjonalna część kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych na poziomie skonsolidowanym powinna zostać przydzielona do segmentu przemysłowego.

(197)

Jeżeli chodzi o ustalenie uzasadnionych kwot kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych, Komisja przyjęła wniosek Jiangsu Changhai dotyczący wyłączenia kosztów transportu, kosztów pakowania i kosztów prowizji całej grupy i przydzielenia ich, stosując obrót jako klucz przydziału. Komisja zmieniła swoje obliczenia zysku dla segmentu przemysłowego i potwierdziła, że ponownie obliczony zysk przed opodatkowaniem dla tego segmentu był w 2023 r. ujemny.

(198)

Skonsolidowane sprawozdanie finansowe grupy Şişecam przedstawiało zysk Şişecam Elyaf oraz koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne w segmencie szkła przemysłowego. W odniesieniu do Şişecam Elyaf, przedsiębiorstwa produkującego włókno szklane, publicznie dostępne sprawozdanie finansowe za 2023 r. zawierało informacje na temat sprzedaży netto i zysku, ale nie zawierało informacji na temat kosztów własnych sprzedaży ani kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych. Koszty własne sprzedaży były dostępne na poziomie segmentu szkła przemysłowego grupy Şişecam. W związku z tym, aby obliczyć odsetek zysku Şişecam Elyaf, Komisja przydzieliła koszty własne sprzedaży segmentu przemysłowego, do którego należy Şişecam Elyaf, stosując obrót jako klucz przydziału.

(199)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że należy ustalić uzasadnioną kwotę kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych na podstawie ponownie obliczonych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych dla segmentu przemysłowego z wykorzystaniem danych skorygowanych o inflację za 2023 r. zawartych w ostatnim sprawozdaniu rocznym grupy tureckiej. Komisja przypisała koszty finansowe netto grupy Şişecam do segmentu, stosując obrót jako klucz przydziału, i uzyskała koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne wyrażone jako odsetek kosztów własnych sprzedaży w wysokości 11,24 %.

(200)

Aby obliczyć zysk wyrażony jako odsetek kosztów własnych sprzedaży, Komisja podzieliła zysk Şişecam Elyaf przez koszty własne sprzedaży segmentu przemysłowego przypisane Şişecam Elyaf, stosując obrót jako klucz przydziału, jak wyjaśniono w motywie 198. Odsetek ten wyniósł 21,58 %.

(201)

Po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń GFE stwierdziło, że Komisja nie powinna była zaakceptować argumentu Jiangsu Changhai dotyczącego kosztów transportu, kosztów pakowania i prowizji, a w każdym razie nie powinna była zastosować tej korekty do wszystkich producentów eksportujących. Podobnie w odniesieniu do wszystkich producentów eksportujących objętych próbą nie należało stosować żadnych innych argumentów w odniesieniu do eksporterów innych niż ten, który przedstawił dany argument.

(202)

Komisja podkreśliła, że ustalenia dotyczące kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku reprezentatywnego przedsiębiorstwa dotyczą „uzasadnionych kwot”, które mają zostać wykorzystane do skonstruowania wartości normalnej na podstawie art. 2 ust. 6a rozporządzenia podstawowego i mają zastosowanie do wszystkich producentów eksportujących objętych próbą. Komisja nie może stosować różnych kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych wyłącznie do przedsiębiorstwa, które przedstawiło argument dotyczący korekty kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych. W związku z tym Komisja odrzuciła powyższe argumenty.

(203)

Po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń GFE stwierdziło również, że nie ma dowodów na to, że całość kosztów transportu ma zastosowanie wyłącznie do transakcji wychodzących, oraz że – zakładając, iż koszty te dotyczyły zarówno transakcji przychodzących, jak i wychodzących – korekta dokonana przez Komisję była zbyt wysoka, ponieważ niektórzy z chińskich producentów eksportujących objętych próbą zgłosili znacznie niższe koszty transportu w swoich sprawozdaniach rocznych, w związku z czym Komisja powinna była odpowiednio dostosować te koszty. Ponadto GFE argumentowało, że segment przemysłowy w sprawozdaniu finansowym Şişecam obejmuje produkty z kilku różnych gałęzi przemysłu, i uzasadniło, że koszty transportu i pakowania w przemyśle motoryzacyjnym muszą być wyższe niż w przemyśle GFR.

(204)

Komisja odrzuciła te argumenty, ponieważ wartość normalną należało ustalić na podstawie ceny ex-works, w związku z czym koszty te należało odliczyć w celu ustalenia uzasadnionych kwot kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku w reprezentatywnym kraju. Ponadto fakt, że koszty transportu i pakowania w przemyśle motoryzacyjnym mogą być wyższe niż w przemyśle GFR, nie ma w tym przypadku znaczenia, ponieważ koszty transportu i pakowania uwzględniono w odniesieniu do całej grupy i zastosowano proporcjonalnie na podstawie obrotu segmentu przemysłowego, a podział kosztów transportu przypisanych konkretnie do segmentu szkła przemysłowego nie był dostępny.

(205)

Po dodatkowym ujawnieniu ostatecznych ustaleń przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai zakwestionowało obliczenie zysku Şişecam Elyaf, argumentując, że zastosowana stawka kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych nie odzwierciedla struktury kosztów, która wygenerowała zgłoszony zysk, i zaproponowało ponowne obliczenie zysku Şişecam Elyaf poprzez uwzględnienie wskaźnika kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych w stosunku do kosztów własnych sprzedaży lub poprzez ustalenie łącznej wartości kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku na podstawie obrotu Şişecam Elyaf pomniejszonej o ponownie obliczone koszty własne sprzedaży.

(206)

Komisja podkreśliła, że podejście zastosowane do obliczenia zysku koncentrowało się na Şişecam Elyaf jako samodzielnym przedsiębiorstwie, a tym samym lepiej odzwierciedlało zysk producentów GFR w Turcji. Ponadto przydział kosztów własnych sprzedaży do zysku producenta GFR opierał się dokładnie na tej samej logice i metodzie przydziału, które przedsiębiorstwo Jiangsu Changhai zaproponowało w celu obliczenia prowizji, kosztów pakowania i kosztów transportu, przeniesionych z poziomu całej grupy do segmentu przemysłowego. Tę samą metodykę stosowano już wcześniej, wykorzystując tę samą grupę, segment przemysłowy i producenta GFR w tym samym roku (tj. w 2023 r.) do obliczenia kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku w przypadku jednego z produktów GFR niższego szczebla (114). W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(207)

Objęci próbą producenci eksportujący dokonywali wywozu do Unii bezpośrednio do niezależnych klientów albo za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych.

(208)

W przypadku producentów eksportujących, którzy wywozili produkt objęty postępowaniem bezpośrednio do niezależnych klientów w Unii, za cenę eksportową uważało się cenę faktycznie zapłaconą lub należną za produkt objęty postępowaniem sprzedany na wywóz do Unii, zgodnie z art. 2 ust. 8 rozporządzenia podstawowego.

(209)

W przypadku sprzedaży pośredniej cena eksportowa została skonstruowana na podstawie ceny, po której produkt przywożony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W utrwalonym orzecznictwie wyjaśniono, że dostosowania, o których mowa w art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego, obejmują koszty poniesione przez podmiot zlokalizowany poza Unią Europejską, pod warunkiem że taki podmiot wydaje się powiązany z importerem lub eksporterem oraz że przedmiotowe koszty normalnie poniósłby importer (115). W tym kontekście orzecznictwo zrównuje te koszty z kosztami związanymi ze sprzedażą prowadzoną przez spółki zależne, ponieważ wspomniane koszty zmniejszają kwotę otrzymywaną przez producenta eksportującego, jako że są one zwykle ponoszone przez importera (116). Jak zauważył Trybunał Sprawiedliwości, podejście to jest zgodne z celem art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. Zdaniem Trybunału cel ten nie zostałby osiągnięty, gdyby producent eksportujący mógł po prostu zorganizować swoją sprzedaż w taki sposób, aby zapewnić udział – przed przywozem produktu objętego postępowaniem do Unii Europejskiej – pośrednika z nim powiązanego, który ponosiłby odpowiedzialność za koszty zwykle ponoszone przez importera, tak aby podnieść cenę eksportową faktycznie zapłaconą przez importera (117).

(210)

Komisja zauważyła, że przedsiębiorstwo handlowe powiązane z producentami eksportującymi zlokalizowanymi w Hongkongu ponosiło koszty zwykle ponoszone przez importera, w tym koszty związane z wystawianiem faktur dla niepowiązanych klientów zlokalizowanych w Unii. W związku z tym uzasadnione było dostosowanie tych kosztów (kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych) i zysku nominalnego zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego.

(211)

W przypadku producentów eksportujących wywożących produkt objęty postępowaniem do Unii za pośrednictwem przedsiębiorstw powiązanych działających jako importer, cena eksportowa została ustalona na podstawie ceny, po której produkt przywieziony został po raz pierwszy odsprzedany niezależnym klientom w Unii, zgodnie z art. 2 ust. 9 rozporządzenia podstawowego. W takim przypadku dokonano dostosowań ceny, uwzględniając wszystkie koszty poniesione między przywozem a odsprzedażą, w tym koszty sprzedaży, koszty ogólne i administracyjne, oraz osiągnięte zyski.

(212)

Wobec braku współpracy ze strony importerów niepowiązanych w przedmiotowej sprawie do ustalenia wiarygodnej ceny eksportowej na granicy Unii wykorzystano rozsądny zysk ustalony w pierwotnym dochodzeniu dotyczącym tkanin z włókien szklanych („GFF”) (118) na poziomie 5 % w odniesieniu do produktu z włókna szklanego niższego szczebla.

(213)

W art. 2 ust. 10 rozporządzenia podstawowego nałożono na Komisję obowiązek dokonania obiektywnego porównania wartości normalnej z ceną eksportową na tym samym poziomie handlu oraz uwzględnienia różnic w czynnikach wpływających na ceny i ich porównywalność. W omawianym przypadku Komisja postanowiła porównać wartość normalną i cenę eksportową objętych próbą producentów eksportujących na poziomie handlu ex-works. Jak wyjaśniono dokładniej poniżej, w stosownych przypadkach wartość normalną i cenę eksportową dostosowano w celu: (i) wyrównania ich z powrotem do poziomu ex-works; oraz (ii) uwzględnienia różnic w czynnikach, co do których stwierdzono i wykazano, że mają wpływ na ceny i porównywalność cen.

(214)

Jak wyjaśniono w motywie 194, wartość normalną ustalono na poziomie handlu ex-works poprzez wykorzystanie kosztów produkcji wraz z kwotami kosztów sprzedaży, kosztów ogólnych i administracyjnych oraz zysku, które uznano za odpowiednie w odniesieniu do tego poziomu handlu. W związku z tym nie były konieczne dostosowania w celu wyrównania wartości normalnej z powrotem do poziomu ex-works.

(215)

W celu wyrównania ceny eksportowej z powrotem do poziomu handlu ex-works dokonano dostosowań z tytułu: cła, innych opłat importowych, frachtu, ubezpieczenia, kosztów przeładunku i załadunku oraz kosztów dodatkowych.

(216)

Uwzględniono następujące czynniki wpływające na ceny i porównywalność cen: koszty kredytu, opłaty bankowe i prowizje.

(217)

W przypadku objętych próbą współpracujących producentów eksportujących Komisja porównała średnią ważoną wartości normalnej każdego rodzaju produktu podobnego ze średnią ważoną ceną eksportową odpowiedniego rodzaju produktu objętego postępowaniem, zgodnie z art. 2 ust. 11 i 12 rozporządzenia podstawowego.

(218)

Biorąc pod uwagę wysoki poziom współpracy chińskich producentów eksportujących, cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” ustalono na poziomie najwyższego cła, jakie ma być nałożone na przedsiębiorstwa objęte próbą lub współpracujące w ramach dochodzenia. Cło dla „wszystkich pozostałych przedsiębiorstw” zostanie zastosowane wobec przedsiębiorstw, które nie współpracowały w dochodzeniu.

(219)

Przedsiębiorstwo Chongqing Polycomp International Corporation było jedynym producentem eksportującym, który zgłosił się podczas kontroli wyrywkowej i nie został objęty próbą. Stawkę ostatecznego cła antydumpingowego ustala się na poziomie średniej ważonej stawek ustalonych dla współpracujących producentów eksportujących objętych próbą.

(220)

Ostateczne marginesy dumpingu, wyrażone jako wartość procentowa ceny CIF (koszt, ubezpieczenie, fracht) na granicy Unii przed ocleniem, są następujące:

(221)

Na początku okresu badanego produkt podobny był wytwarzany przez dziesięciu producentów w Unii, ale dwóch z nich zaprzestało produkcji w ODP, jak wspomniano w motywie 46. Producenci ci reprezentują przemysł Unii w rozumieniu art. 4 ust. 1 rozporządzenia podstawowego.

(222)

Ustalano, że całkowita produkcja unijna w ODP wynosiła około 504 019 ton. Komisja ustaliła wielkość produkcji w oparciu o dostępne informacje dotyczące przemysłu Unii dostarczone przez Glass Fibre Europe („GFE”). Jak wskazano w motywie 19, do próby wybrano zakłady produkcyjne trzech producentów unijnych, które odpowiadają za 60 % całkowitej unijnej produkcji produktu podobnego.

(223)

Komisja ustaliła wielkość konsumpcji w Unii na podstawie (i) wielkości sprzedaży przemysłu Unii na wolnym rynku unijnym w oparciu o dane przedstawione przez GFE oraz (ii) wielkości przywozu z państw trzecich ustalonej w oparciu o dane pochodzące z Eurostatu (baza COMEXT).

Tabela 2

Konsumpcja w Unii (w tonach)

(224)

W okresie badanym całkowita konsumpcja GFR w Unii spadła o 6 %. Wzrost zaobserwowany w 2022 r. wynikał głównie z ożywienia gospodarczego po zniesieniu środków związanych z COVID-19, ponieważ użytkownicy wznowili składanie zamówień w celu uzupełnienia zapasów i wznowili produkcję. W 2023 r. popyt na GFR w Unii jednak się zmniejszył, natomiast w ODP wzrósł o 2 %. Spadek konsumpcji, a następnie słabe ożywienie gospodarcze przypisywano zbyt dużym zamówieniom w poprzednich latach i bardziej ostrożnym wydatkom konsumpcyjnym ze względu na klimat gospodarczy w ODP.

(225)

Przywóz do Unii z ChRL kształtował się następująco:

Tabela 3

Wielkość przywozu (w tonach metrycznych) i udział w rynku

(226)

Nawet po wprowadzeniu środków wielkość przywozu z ChRL wzrosła w okresie badanym o 51 %. Biorąc pod uwagę zmiany w konsumpcji, udział przywozu z Chin w rynku wzrósł z 6 % w 2021 r. do 10 % w ODP.

(227)

Komisja ustaliła ceny przywozu na podstawie danych Eurostatu. Średnia cena przywozu do Unii z ChRL kształtowała się następująco:

Tabela 4

Ceny importowe (w EUR/t)

(228)

Średnia cena importowa produktu objętego przeglądem w przywozie do Unii początkowo wzrosła o 22 % w 2022 r. ze względu na wyjątkowo wysokie koszty wysyłki po zniesieniu środków związanych z COVID-19. Następnie można było zaobserwować znaczny spadek średnich cen importowych. W ODP średnia cena przywozu do Unii była o 28 % niższa niż w 2021 r.

(229)

Komisja określiła podcięcie cenowe w okresie objętym dochodzeniem przez porównanie:

(230)

W przypadku objętego próbą producenta eksportującego Taishan Fiberglass Inc. sprzedaż dokonywana na podstawie specjalnej umowy dostawy z producentem unijnym European Owens Corning Fiberglas SPRL została wyłączona z obliczeń podcięcia cenowego, ponieważ przedmiotowy produkt – włókno szklane odporne na działanie zasad wykorzystywane do wzmocnienia cementu – nie był produkowany w Unii. Produkt ten jest natomiast wytwarzany wyłącznie w Chinach i Japonii na podstawie długoterminowej umowy dostawy między tymi dwoma przedsiębiorstwami, przy czym produkcja opiera się na zastrzeżonej technologii i materiałach wsadowych European Owens Corning Fiberglas SPRL (np. tuleje).

(231)

Porównanie wykazało, że w ODP przywożony produkt objęty przeglądem pochodzący z ChRL był sprzedawany w Unii po cenach podcinających ceny przemysłu Unii, wyrażonych jako odsetek tych ostatnich, o 16,64 % do 30,68 %, nawet po uwzględnieniu obowiązujących ceł antydumpingowych i wyrównawczych.

(232)

Oprócz podcięcia cenowego odnotowano również znaczne tłumienie cen w rozumieniu art. 3 ust. 3 rozporządzenia podstawowego. Ze względu na znaczną presję cenową spowodowaną tanim przywozem towarów po cenach dumpingowych od chińskich producentów eksportujących przemysł Unii nie był w stanie podnieść cen w całym ODP stosownie do zmian kosztów produkcji i w celu osiągnięcia rozsądnego poziomu zysku, jak przedstawiono w tabeli 9 poniżej. Dane podane w tabeli 4 potwierdzają istnienie znacznego tłumienia cen, a także zaniżania cen stwierdzonego na podstawie danych dostarczonych przez objętych próbą producentów eksportujących.

(233)

Ocena sytuacji gospodarczej przemysłu Unii obejmowała ocenę wszystkich wskaźników ekonomicznych oddziałujących na stan przemysłu Unii w okresie badanym.

(234)

Jak wspomniano w motywie 19, w celu oceny warunków ekonomicznych przemysłu Unii zastosowano kontrolę wyrywkową.

(235)

W celu określenia szkody Komisja wprowadziła rozróżnienie między makroekonomicznymi i mikroekonomicznymi wskaźnikami szkody. Komisja oceniła wskaźniki makroekonomiczne na podstawie informacji dostarczonych przez GFE. Komisja oceniła wskaźniki mikroekonomiczne na podstawie danych przedstawionych w odpowiedziach na pytania zawarte w kwestionariuszu, udzielonych przez objętych próbą producentów unijnych.

(236)

Do wskaźników makroekonomicznych zalicza się: produkcję, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, wielkość sprzedaży, udział w rynku, zatrudnienie, wydajność, wielkość marginesu dumpingu oraz poprawę sytuacji po wcześniejszym dumpingu.

(237)

Do wskaźników mikroekonomicznych zalicza się: średnie ceny jednostkowe, koszt jednostkowy, koszty pracy, zapasy, rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje, zwrot z inwestycji i zdolność do pozyskania kapitału.

(238)

Całkowita produkcja unijna, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 5

Produkcja, moce produkcyjne i wykorzystanie mocy produkcyjnych

(239)

Wielkość produkcji w 2022 r. nieznacznie wzrosła w porównaniu z 2021 r. po złagodzeniu środków związanych z COVID-19, co ułatwiło stabilizację produkcji. Ponadto w 2022 r. kilku objętych próbą producentów unijnych zwiększyło wielkość produkcji w celu zgromadzenia zapasów produktów końcowych, ponieważ przystępowali oni do planowanej przebudowy pieców. W 2023 r. i w ODP nastąpił jednak znaczny spadek wielkości produkcji, ponieważ producenci unijni wyprzedawali zgromadzone zapasy, a jednocześnie przemysł Unii borykał się ze spadkiem popytu i wzrostem przywozu GFR z ChRL po niskich cenach.

(240)

Moce produkcyjne stale spadały w całym okresie badanym i zmniejszyły się o 9 %. Jak wyjaśniono w motywie 46, spadek mocy produkcyjnych od 2021 r. do końca ODP był spowodowany zaprzestaniem produkcji przez niektórych producentów unijnych, przy czym przedsiębiorstwo Krosglass S.A. zaprzestało produkcji GFR w Polsce, a przedsiębiorstwo Electric Glass Fiber NL, B.V. rozpoczęło postępowanie upadłościowe. Ponadto po brexicie przedsiębiorstwo NEG UK zostało wyłączone z przemysłu Unii, co również przyczyniło się do widocznego spadku mocy produkcyjnych w porównaniu z poprzednim dochodzeniem przeglądowym.

(241)

Wykorzystanie mocy produkcyjnych spadło w okresie badanym o 10 punktów procentowych, ponieważ wielkość produkcji zmniejszyła się bardziej niż moce produkcyjne.

(242)

Wielkość sprzedaży na wolnym rynku i udział przemysłu Unii w rynku kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 6

Wielkość sprzedaży na wolnym rynku i jej udział w tym rynku (tony)

(243)

W okresie badanym wielkość sprzedaży na wolnym rynku unijnym (z wyłączeniem sprzedaży wewnętrznej) i udział w rynku producentów unijnych odnotowały znaczące tendencje spadkowe odzwierciedlające spadek popytu w połączeniu ze wzrostem przywozu z ChRL po niskich cenach. Jednocześnie, podczas gdy konsumpcja na wolnym rynku spadła o 6 %, wielkość sprzedaży przemysłu Unii zmniejszyła się jeszcze bardziej, a udział przemysłu Unii w rynku spadł z 45 % w 2021 r. do 40 % w ODP.

(244)

Wielkość produkcji na użytek własny i przedsiębiorstw powiązanych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 7

Wielkość produkcji na użytek własny i przedsiębiorstw powiązanych na rynku unijnym (w tonach metrycznych)

(245)

Wielkość produkcji przemysłu Unii na użytek własny i przedsiębiorstw powiązanych (na którą składają się transfery wewnętrzne i sprzedaż wewnętrzna na rynku UE) na rynku unijnym spadła w okresie badanym o 10 %. Chociaż sprzedaż zarówno na wolnym rynku, jak i na rynku zmonopolizowanym wykazywała podobną tendencję od 2021 r. do końca ODP, to spadek sprzedaży na rynku zmonopolizowanym był o 7 punktów procentowych niższy niż na wolnym rynku.

(246)

Zatrudnienie i wydajność kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 8

Zatrudnienie i wydajność

(247)

W okresie badanym liczba pracowników w przemyśle Unii najpierw wzrosła, a potem spadła. Początkowy wzrost w 2022 r. w porównaniu z 2021 r. odpowiadał wzrostowi produkcji i sprzedaży w następstwie złagodzenia ograniczeń związanych z COVID-19. Następnie przemysł Unii musiał zmniejszyć zatrudnienie, aby dostosować się do trudnych warunków rynkowych i utrzymać efektywność operacyjną, a niektórzy producenci unijni całkowicie zaprzestali produkcji GFR, jak to opisano w motywie 46.

(248)

Wydajność spadła w latach 2021–2023 ze 190 ton na pracownika do 166 ton na pracownika, a następnie wzrosła w ODP do 187 ton na pracownika po znacznym spadku zatrudnienia. Przyrost efektywności wynikał również z inwestycji w piece dokonanych przez kilku unijnych producentów GFR.

(249)

Marginesy dumpingu znacznie przekraczały poziom de minimis. Wpływ wielkości rzeczywistego marginesu dumpingu na przemysł Unii nie był nieznaczny, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość i ceny przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie.

(250)

W okresie badanym całkowita konsumpcja w Unii zmniejszyła się o 6 %. Wielkość sprzedaży przemysłu Unii na rynku unijnym zmniejszyła się jeszcze bardziej, o 16 %. Przemysł Unii odnotował zatem utratę udziału w rynku, w przeciwieństwie do udziału w rynku przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie – udział ten wzrósł w okresie badanym.

(251)

Średnie ważone jednostkowe ceny sprzedaży stosowane przez objętych próbą producentów unijnych wobec klientów niepowiązanych w Unii kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 9

Ceny sprzedaży i koszt produkcji w Unii (EUR/t)

(252)

Średnie ceny sprzedaży wzrosły w 2022 r. w porównaniu z 2021 r., ponieważ objęci próbą producenci unijni byli w stanie przenieść wzrost kosztów spowodowany inflacją na klientów ze względu na wzrost popytu. W 2023 r. i w ODP średnie ceny sprzedaży spadły w wyniku niższego popytu na rynku światowym i zwiększonej presji cenowej ze strony przywozu z ChRL.

(253)

Jednostkowe koszty produkcji w latach 2021–2023 wzrosły o 26 % ze względu na wzrost kosztów pracy i surowców. Ponadto koszty energii nie były stabilne, co miało znaczący wpływ na branże, które są w dużym stopniu uzależnione od energii. Jednostkowy koszt produkcji zmniejszył się w ODP, ale utrzymał się znacznie powyżej poziomu z 2021 r., dzięki spadkowi cen energii, poprawie efektywności energetycznej i skutecznym strategiom zarządzania kosztami.

(254)

Średnie koszty pracy objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 10

Średnie koszty pracy na pracownika

(255)

Średni koszt pracy na pracownika wykazywał stałą tendencję wzrostową, przy ogólnym wzroście o 11 % w okresie badanym. Wzrost ten wynikał głównie z presji na rynku pracy, ponieważ przedsiębiorstwa podnosiły płace, aby zatrzymać i przyciągnąć pracowników na napiętym rynku pracy po pandemii COVID-19, w okresie wysokiej inflacji.

(256)

Stan zapasów objętych próbą producentów unijnych kształtował się w okresie badanym następująco:

Tabela 11

Zapasy

(257)

Wzrost zapasów w 2022 r. wynikał początkowo ze strategicznego gromadzenia zapasów ze względu na planowane przebudowy pieców. Zbiegło się to z wcześniejszym okresem pandemii COVID-19, kiedy to nastąpił znaczny wzrost popytu i problemy związane z łańcuchami dostaw skłoniły producentów unijnych do nadmiernego zamawiania surowców potrzebnych do produkcji. Po zakończeniu przebudowy pieców zapasy zmniejszyły się, ponieważ objęci próbą producenci unijni zdołali sprzedać posiadane zapasy w 2023 r. i w ODP. Wzrost zapasów w 2022 r. wynikał ze zwiększonego gromadzenia zapasów ze względu na przewidywane wyłączenie produkcji podczas planowanej przebudowy pieców. Po przebudowie doszło jednak do zmniejszenia zapasów, ponieważ objęci próbą producenci unijni zdołali sprzedać te zapasy w 2023 r. i ODP, co zbiega się ze spadkiem wielkości produkcji.

(258)

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji objętych próbą producentów unijnych kształtowały się w okresie badanym następująco:

Tabela 12

Rentowność, przepływy środków pieniężnych, inwestycje i zwrot z inwestycji

(259)

Komisja określiła rentowność objętych próbą producentów unijnych, wyrażając zysk netto przed opodatkowaniem ze sprzedaży produktu podobnego klientom niepowiązanym w Unii jako odsetek obrotów z tej sprzedaży. Chociaż przemysł Unii poniósł straty w 2021 r., w 2022 r. odnotowano wzrost rentowności, ponieważ objęci próbą producenci unijni mogli przenieść wzrost jednostkowych kosztów produkcji na klientów dzięki korzystnym warunkom rynkowym związanym z wysokim popytem i wysokimi kosztami wysyłki. W 2023 r. i w ODP rentowność spadła jednak ze względu na wzrost kosztów, których nie można było zrekompensować podniesieniem cen sprzedaży z uwagi na wzrost wielkości przywozu z ChRL po cenach dumpingowych podcinających ceny przemysłu Unii.

(260)

Inwestycje w okresie badanym wzrosły. Inwestycje te dotyczyły głównie przebudowy pieców u objętych próbą producentów unijnych, co miało na celu zapewnienie dalszej żywotności urządzeń. Inwestycje te, planowane z dużym wyprzedzeniem, dokonywane były w sytuacji niekorzystnych warunków rynkowych panujących w 2023 r. i w ODP.

(261)

Przepływy środków pieniężnych od 2021 r. do ODP wykazywały znaczne wahania spowodowane niestabilnymi warunkami rynkowymi i szczególnymi ograniczeniami w funkcjonowaniu niektórych zakładów w wyniku odroczenia przebudowy pieców. W okresie badanym 2022 r. był jedynym rokiem, w którym wszyscy objęci próbą producenci unijni osiągnęli znaczne zyski, częściowo pozbyli się zapasów zgromadzonych na okres planowanej przebudowy pieców, co doprowadziło do dodatniego przepływu środków pieniężnych. W 2023 r. i w ODP pomimo poważnych strat przepływy pieniężne pozostały dodatnie. Tę pozornie sprzeczną sytuację, szczególnie widoczną w ODP, można w dużej mierze przypisać znacznemu wpływowi pozytywnych przepływów pieniężnych wynikających ze zmniejszenia poziomu zapasów nagromadzonych w 2022 r.

(262)

Zwrot z inwestycji to procentowy stosunek zysku do wartości księgowej netto inwestycji. Zwrot z inwestycji podążał za trendem wyznaczonym przez rentowność. Początkowo wzrósł on w 2022 r., a następnie uległ pogorszeniu w 2023 r., a jeszcze bardziej w ODP, co utrudniło przemysłowi Unii pozyskiwanie kapitału i wzrost.

(263)

W okresie badanym przemysł Unii był rentowny dopiero w 2022 r., po czym z powrotem przynosił straty. W 2023 r. i w ODP sytuacja, w której przemysł Unii przynosił straty, zbiegła się ze wzrostem przywozu z ChRL po cenach niższych od średnich cen sprzedaży i kosztów produkcji przemysłu Unii.

(264)

W 2022 r. przemysł Unii był w stanie podnieść poziom cen, tak aby osiągnąć rentowność. W 2023 r. i w ODP wzrosła jednak różnica między cenami sprzedaży przemysłu Unii a cenami importowymi w przywozie z ChRL. Ceny unijne wzrosły w okresie badanym o 10 %, natomiast ceny importowe w przywozie z ChRL spadły w tym samym okresie o 28 %. W związku z tym ceny importowe produktu objętego przeglądem przywożonego z ChRL wykazywały tendencję odwrotną do tendencji w przemyśle Unii. W rezultacie, mimo iż przemysł Unii był zmuszony do sprzedawania ze stratą, to między 2021 r. a ODP stracił udział w rynku na rzecz przywozu z ChRL.

(265)

Prawie wszystkie wskaźniki szkody wskazywały na istnienie ogólnej negatywnej tendencji w całym okresie badanym. Produkcja, moce produkcyjne, wykorzystanie mocy produkcyjnych, rentowność oraz zwrot z inwestycji pogorszyły się wraz ze spadkiem wielkości sprzedaży i udziału w rynku. W 2022 r. Unia była w stanie do pewnego stopnia poprawić swoją sytuację, ponieważ popyt na GFR wzrósł w następstwie zniesienia środków związanych z COVID-19. W 2023 r. i w ODP ze względu na wzrost wielkości przywozu po malejących cenach sytuacja przemysłu Unii uległa jednak dalszemu pogorszeniu, o czym świadczy wzrost strat.

(266)

Jak wskazano powyżej, inne wskaźniki gospodarcze, takie jak zwrot z inwestycji, były ujemne w okresie badanym, z wyjątkiem 2022 r. Wpłynęło to na zdolność przemysłu Unii do samofinansowania operacji i pozyskiwania kapitału, hamując tym samym jego wzrost, a nawet zagrażając jego przetrwaniu w perspektywie średnio- i długoterminowej.

(267)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę w rozumieniu art. 3 ust. 5 rozporządzenia podstawowego.

(268)

Zgodnie z art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego zbadano, czy przywóz towarów po cenach dumpingowych z ChRL spowodował istotną szkodę dla przemysłu Unii.

(269)

Zgodnie z art. 3 ust. 7 rozporządzenia podstawowego Komisja zbadała także, czy inne znane czynniki mogły w tym samym czasie również spowodować szkodę dla przemysłu Unii. Komisja dopilnowała, aby ewentualne szkody spowodowane przez inne czynniki niż przywóz towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, nie były łączone z tym przywozem. Czynniki uwzględnione przez Komisję to przywóz z państw trzecich innych niż ChRL, wyniki wywozu przemysłu Unii, wzrost kosztów surowców i kosztów energii dla przemysłu Unii oraz spadek popytu.

(270)

Komisja zbadała zmiany wielkości przywozu z państwa, którego dotyczy postępowanie, i wpływ tego przywozu na przemysł Unii zgodnie z wymogami określonymi w art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego.

(271)

W toku dochodzenia wykazano, że pomimo obowiązujących środków antydumpingowych i wyrównawczych oraz malejącej konsumpcji wielkość przywozu towarów z ChRL po cenach dumpingowych podcinających ceny przemysłu Unii wzrosła w okresie badanym zarówno w ujęciu bezwzględnym, jak i względnym. Przyjmując 2021 r. za rok odniesienia, wielkość przywozu wzrosła o 51 %, podczas gdy udział w rynku przywozu pochodzącego z ChRL wzrósł z 6 % w 2021 r. do 10 % w ODP.

(272)

Jednocześnie w okresie badanym udział przemysłu Unii w rynku zmniejszył się o pięć punktów procentowych.

(273)

Średnie ceny jednostkowe towarów przywożonych po cenach dumpingowych spadły między 2021 r. a ODP o 28 % i były niższe od cen przemysłu Unii w tym samym okresie.

(274)

Przemysł Unii był rentowny w 2022 r., a następnie zaczął przynosić straty, co zbiegło się ze znacznym spadkiem cen importowych w przywozie z ChRL. Nawet po obniżeniu ceny sprzedaży w 2023 r. i w ODP przemysł Unii nie zdołał utrzymać swojego udziału w rynku. Wspomniana obniżka cen odbyła się kosztem rentowności, co w efekcie doprowadziło do sytuacji, w której przemysł unijny odnosił straty.

(275)

W związku z powyższym stwierdzono, że poziom cen towarów przywożonych z ChRL po cenach dumpingowych miał znacząco negatywny wpływ na sytuację gospodarczą przemysłu Unii, a zatem odegrał decydującą rolę w wyrządzeniu istotnej szkody poniesionej przez przemysł Unii.

(276)

Pogorszenie sytuacji gospodarczej w przemyśle Unii zbiegło się w czasie ze wzrostem przywozu z ChRL po cenach dumpingowych. W warunkach kurczącego się rynku zwiększony udział w rynku przywozu z ChRL w połączeniu z niskimi średnimi cenami sprzedaży tych produktów miał negatywny wpływ na sytuację finansową przemysłu Unii. Chociaż przemysł Unii był w stanie poprawić swoją sytuację w 2022 r., to nie był w stanie podnieść swoich cen sprzedaży w stopniu wystarczającym do pełnego pokrycia zwiększonych kosztów produkcji ze względu na zwiększenie przywozu GFR z ChRL po cenach dumpingowych. W związku z tym Komisja stwierdziła, że wzrost przywozu z ChRL po cenach dumpingowych zbiegł się ze znacznym pogorszeniem sytuacji przemysłu Unii w 2023 r., które utrzymywało się w ODP.

(277)

Mając na uwadze powyższe, Komisja ustaliła, że istotna szkoda, w rozumieniu art. 3 ust. 6 rozporządzenia podstawowego, poniesiona przez przemysł Unii została spowodowana przywozem towarów z ChRL po cenach dumpingowych.

(278)

GFR przywożone z państw trzecich innych niż ChRL pochodziły przede wszystkim z Egiptu, Malezji i Zjednoczonego Królestwa.

(279)

Wielkość przywozu do Unii oraz udział w rynku i trendy cenowe dotyczące przywozu GFR z innych państw trzecich kształtowały się następująco:

Tabela 13

Przywóz z państw trzecich

(280)

Przywóz z Malezji do Unii od 2021 r. do ODP charakteryzował się znacznym spadkiem zarówno pod względem wielkości, jak i udziału w rynku, a także wahaniami cen. Wielkość przywozu gwałtownie spadła z 136 086 ton metrycznych w 2021 r. do 76 909 ton metrycznych w 2023 r., a następnie nieznacznie wzrosła do 84 827 ton w ODP. W związku z tym udział w rynku przywozu z Malezji zmniejszył się z 15 % do 9 %, a następnie nieznacznie się poprawił do 10 %. Chociaż średnia cena za tonę metryczną początkowo wzrosła o 32 % w 2022 r., to w 2023 r. i w ODP nastąpił znaczny spadek.

(281)

Wielkość przywozu GFR pochodzących z Egiptu oraz ich udział w rynku utrzymywały się na stałym poziomie w warunkach znacznych wahań cenowych, zwłaszcza w porównaniu ze średnimi cenami w Unii. Wielkość przywozu z Egiptu wykazała nieznaczny wzrost o około 5 % w latach 2021–2022, spadek o około 10 % w 2023 r. i powrót do niemal pierwotnego poziomu w ODP, utrzymując stały udział w rynku wynoszący 12 %, który nieznacznie wzrósł do 13 % w ODP. Egipskie ceny importowe utrzymywały się zarówno poniżej średnich cen przemysłu Unii, jak i chińskich cen importowych.

(282)

W przypadku przywozu GFR ze Zjednoczonego Królestwa do Unii między 2021 r. a ODP zaobserwowano wzrost wielkości i stosunkowo stały udział w rynku. Wielkość przywozu ze Zjednoczonego Królestwa wzrosła w latach 2021–2022, po czym spadła o około 12 % w 2023 r. i o kolejne 5 % w ODP. Udział w rynku wzrósł z 4 % do 6 % w 2022 r. i 2023 r., nieznacznie spadł do 5 % w ODP. Średnia cena za tonę metryczną przywozu ze Zjednoczonego Królestwa była na poziomie podobnym do średniej ceny przemysłu Unii lub od niej wyższa, a także była wyższa od ceny przywozu z ChRL. Ceny importowe w przywozie ze Zjednoczonego Królestwa najpierw wzrosły o 31 % w latach 2021–2022 i nadal rosły do kwoty 1 397 EUR w 2023 r., a następnie nieznacznie spadły do 1 273 EUR w ODP.

(283)

W przywozie GFR z państw trzecich – z wyłączeniem państw wymienionych wcześniej – do Unii w okresie badanym odnotowano wzrost wielkości i udziału w rynku, który zwiększył się z 18 % do 20 %. Średnie ceny w przywozie z tych państw były jednak wyższe niż ceny w przywozie z ChRL.

(284)

Analiza danych dotyczących przywozu GFR pochodzących z innych państw trzecich pokazuje niejednoznaczny obraz sytuacji. Przywóz z Malezji zmniejszył się w okresie badanym znacząco w ujęciu bezwzględnym i względnym, natomiast ceny były niższe od cen przemysłu Unii. Przywóz pochodzący z Egiptu utrzymywał się na stałym poziomie, a ceny również były niższe od średnich cen przemysłu Unii. Przywóz ze Zjednoczonego Królestwa – choć wzrastał – był wprowadzany do Unii w 2023 r. i w ODP po wyższych cenach. Wielkość przywozu z innych państw trzecich niewymienionych powyżej wzrosła w okresie badanym w ujęciu bezwzględnym i względnym. Podsumowując, w okresie badanym, a w szczególności w ODP nie odnotowano znaczącego przywozu towarów z państw trzecich, które zwiększyły swój udział w rynku, utrzymując jednocześnie ceny niższe od cen przemysłu Unii.

(285)

W związku z powyższym Komisja stwierdziła, że przywóz z innych państw trzecich nie osłabił związku przyczynowego między szkodą poniesioną przez przemysł Unii a przywozem towarów z ChRL po cenach dumpingowych.

(286)

Wielkość wywozu przemysłu Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 14

Wyniki wywozu producentów unijnych

(287)

Od 2021 r. wywóz przemysłu Unii stopniowo rósł, choć pozostał niewielki w porównaniu z całkowitą sprzedażą. Wywóz ten składał się głównie z produktów o wyższych parametrach technicznych, co chroniło je przed bezpośrednią konkurencją cenową. W związku z tym Unia mogła uzyskać wyższe ceny za takie produkty GFR na rynkach międzynarodowych w porównaniu z cenami na rynku unijnym. Odzwierciedlało to strategiczne ukierunkowanie na rynki niszowe za granicą.

(288)

W związku z tym wzrost sprzedaży eksportowej nie osłabił związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych z państwa, którego dotyczy postępowanie, a szkodą poniesioną przez przemysł Unii. Wręcz przeciwnie, sprzedaż eksportowa umożliwiła przemysłowi Unii poprawę swojej ogólnej sytuacji finansowej dzięki zwiększonej wielkości sprzedaży i poziomowi uzyskanych cen, które były wyższe niż na rynku unijnym.

(289)

Średnia cena energii przemysłu Unii kształtowała się w okresie badanym następująco:

Tabela 15

Ceny energii i surowców w Unii

(290)

Ceny energii w Unii w okresie badanym wykazywały znaczną tendencję wzrostową i ostatecznie ustabilizowały się. Gwałtowny wzrost w 2022 r. w porównaniu z 2021 r. został spotęgowany przez konsekwencje napięć geopolitycznych mające wpływ na dostawy energii głównie ze względu na nieuzasadnioną i niczym niesprowokowaną wojnę napastniczą Rosji przeciwko Ukrainie. Ostry wzrost cen energii miał znaczący wpływ na koszty produkcji objętych próbą producentów unijnych. Do 2023 r. ceny energii spadły.

(291)

W toku dochodzenia wykazano, że koszt głównych surowców znacznie wzrósł w 2022 r., co przyczyniło się do znacznego wzrostu jednostkowych cen sprzedaży, ponieważ przemysł Unii mógł przenieść te koszty na klientów. Z kolei, kiedy w 2023 r. koszty surowców nadal rosły, jednostkowa cena sprzedaży spadła, ponieważ przemysł Unii nie był w stanie przenieść tych dodatkowych kosztów na klientów. W ODP, kiedy koszty surowców spadły w porównaniu z kosztami obserwowanymi w latach 2023 i 2022, ceny rynkowe w Unii spadły jeszcze bardziej, ponieważ przemysł Unii nie był w stanie utrzymać ani podnieść swoich cen ze względu na presję cenową wywieraną przez przywóz towarów z Chin po cenach dumpingowych.

(292)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że zmiany cen energii i kosztów surowców nie osłabiły związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a pogorszeniem sytuacji gospodarczej w przemyśle Unii.

(293)

Jak zauważono w motywie 245, sprzedaż zarówno na wolnym rynku, jak i na rynku zmonopolizowanym wykazywała w okresie badanym podobną tendencję, przy czym sprzedaż wewnętrzna wykazywała wolniejszy spadek, a konkretnie o 7 punktów procentowych. W związku z tym sprzedaży wewnętrznej nie można uznać za czynnik podważający związek przyczynowy między przywozem towarów po cenach dumpingowych a jego wpływem na przemysł Unii.

(294)

Mimo że nastąpił pewien spadek popytu, jak wyjaśniono w motywie 171, przywóz z Chin zwiększył swój udział w rynku z 6 % w 2021 r. do 10 % w ODP, natomiast wielkość sprzedaży i udział w rynku przemysłu Unii spadły. Ponadto w dochodzeniu stwierdzono również podcięcie cenowe i tłumienie cen spowodowane przywozem z Chin.

(295)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że spadek popytu nie osłabił związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a pogorszeniem sytuacji gospodarczej przemysłu Unii.

(296)

W 2023 r. i w ODP nastąpiło ogólne pogorszenie sytuacji finansowej przemysłu Unii. Te negatywne okoliczności zbiegły się w czasie ze zwiększeniem udziału w rynku przywozu GFR z ChRL, dokonywanego po cenach dumpingowych podcinających ceny i koszty przemysłu Unii pomimo obowiązywania ceł antydumpingowych i wyrównawczych.

(297)

Przeanalizowano także inne czynniki, które mogły wyrządzić szkodę przemysłowi Unii. W tym względzie ustalono, że przywóz z innych państw trzecich, wynik wywozu przemysłu Unii, wzrost cen energii, rozwój rynku zmonopolizowanego oraz spadek popytu nie osłabiły ustalonego związku przyczynowego między przywozem towarów po cenach dumpingowych a szkodą poniesioną przez przemysł Unii.

(298)

W wyniku dochodzenia ustalono, że przemysł Unii poniósł istotną szkodę spowodowaną przez przywóz towarów z ChRL po cenach dumpingowych w ODP. Jak wyjaśniono w motywie 52, w ODP dwóch producentów unijnych zaprzestało produkcji GFR ze względu na niekorzystne warunki rynkowe.

(299)

Zmiana środków umożliwiłaby przemysłowi Unii utrzymanie lub odzyskanie udziału w rynku, zwiększenie produkcji i wykorzystania mocy produkcyjnych, podniesienie cen w celu pokrycia kosztów produkcji i osiągniecie poziomu rentowności, którego można by oczekiwać w normalnych warunkach konkurencji. Dopiero wtedy przemysł Unii mógłby ustabilizować swoją sytuację, co pozwoliłoby w przyszłości na dokonywanie inwestycji.

(300)

Utrzymanie środków na tym samym poziomie prawdopodobnie doprowadziłoby do dalszej utraty udziału w rynku i pogorszenia rentowności, której wskaźniki przyjęły wartość ujemną w 2023 r. i w ODP. Mogłoby to doprowadzić do kolejnych zamknięć zakładów produkcyjnych i zwolnień pracowników, co zagrażałoby rentowności przemysłu Unii.

(301)

W związku z tym Komisja stwierdziła, że zmiana środków antydumpingowych na przywóz GFR pochodzących z ChRL będzie leżała w interesie przemysłu Unii.

(302)

Żaden importer niepowiązany nie zgłosił się i nie współpracował w niniejszym dochodzeniu poprzez złożenie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu.

(303)

Podczas dochodzenia tylko dwóch użytkowników – Amiblu Holding GmbH i F.S. Fehrer Automotive GmbH – zgłosiło się i przekazało dalece niepełne odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu. Komisja zwróciła się do zainteresowanych stron o przekazanie brakujących informacji; nie zastosowały się jednak do tego wezwania w wyznaczonym terminie.

(304)

Po wszczęciu postępowania inny użytkownik, PROXIM, wyraził sprzeciw wobec ewentualnej zmiany środków. Przedsiębiorstwo PROXIM stwierdziło, że wielu użytkowników nie wiedziało o dochodzeniu, co uniemożliwiło im przesłanie odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu w wyznaczonym terminie.

(305)

Komisja podjęła jednak wszelkie niezbędne kroki, aby zapewnić należyte powiadomienie wszystkich znanych użytkowników i importerów niepowiązanych wymienionych we wniosku. Ponadto w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowano zawiadomienie o wszczęciu, w którym poinformowano o dochodzeniu wszystkie zainteresowane strony. Na stronie internetowej poświęconej tej sprawie (119) opublikowano także kwestionariusze przeznaczone dla użytkowników i importerów.

(306)

W swoich uwagach użytkownicy Tolnatext Fonalfeldolgozo es Müszakiszovet-gyàrto Bt. („Tolnatext”) i Dr. Günther Kast GmbH & Co., które należą do grupy KAST, stwierdzili, że wdrożenie dodatkowych środków handlowych miałoby negatywny wpływ na efektywność łańcucha dostaw. Zdaniem Tolnatext pomimo ochrony w postaci obowiązujących środków producenci unijni nie zwiększyli swojego potencjału zaopatrywania rynku unijnego w GFR, tak aby odpowiednio zaspokoić zapotrzebowanie użytkowników. Ponadto zauważyli, że niektóre niedoprzędy, np. niedoprzędy o niskiej gęstości liniowej, nie są produkowane w Unii, a niektóre niedoprzędy producentów unijnych nie spełniają specyfikacji technicznych wymaganych przez użytkowników, co sprawia, że użytkownicy są w wyjątkowo dużym stopniu uzależnieni od dostępności takich konkretnych produktów z alternatywnych źródeł. Ponadto na użytkowników w Unii negatywny wpływ miało zmniejszenie w ChRL ulgi w podatku wywozowym oraz coraz bardziej skoncentrowany oligopol kilku producentów unijnych. Podobne spostrzeżenia przedstawiło przedsiębiorstwo PROXIM w uwagach dotyczących drugiej noty dotyczącej czynników produkcji.

(307)

W toku dochodzenia ustalono, że argumenty te są bezpodstawne. Jak podkreślono w motywie 260, pomimo trudnych warunków rynkowych przemysł Unii dokonał znacznych inwestycji. Dalszy rozwój zdolności produkcyjnych wymaga jednak długoterminowych zobowiązań kapitałowych, które można podejmować w warunkach utrzymywania równych warunków działania, kiedy konkurencyjni producenci mogą przewidywać godziwy zwrot z inwestycji. Przemysł Unii borykał się również z nieuczciwym przywozem z innych państw, np. z Egiptu (120), oraz z trudnymi warunkami rynkowymi, w tym skutkami pandemii COVID-19.

(308)

GFR jest produktem w dużym stopniu znormalizowanym. Pomimo rozmaitych różnic w wyglądzie i potencjalnych różnic w zastosowaniach końcowych cały zróżnicowany asortyment GFR ma te same podstawowe właściwości fizyczne, chemiczne i techniczne i jest zasadniczo wykorzystywany do tych samych celów. W związku z tym użytkownicy GFR mogą zmienić źródła dostaw, ponieważ dostępne są alternatywne źródła dostaw poza ChRL, np. Malezja, Egipt, Zjednoczone Królestwo i inne źródła. Ponadto przemysł Unii dysponuje mocami produkcyjnymi, zdolnościami i technologią do produkcji wielu wymaganych rodzajów tych produktów, np. niedoprzędów o niskiej gęstości liniowej. Przemysł Unii inwestuje w innowacje i konsekwentnie współpracuje z przemysłem niższego szczebla w działaniach badawczo-rozwojowych ukierunkowanych na skuteczne dostosowanie produktów. Niestety, jak zauważono w motywie 327, takich inwestycji nie zawsze można było dokonywać ze względu na ostrą konkurencję związaną z przywozem towarów z ChRL po cenach dumpingowych.

(309)

Nawet po zmniejszeniu w ChRL ulgi w podatku wywozowym w listopadzie 2024 r. na rynek unijny nadal napływał przywóz w dużych ilościach. Sugeruje to, że sama zmiana ulgi nie wpłynęła znacząco na dynamikę rynku. Przeanalizowano obawy dotyczące koncentracji na rynku. W tym względzie Komisja zauważyła, że ogólnie rzecz biorąc, organy regulacyjne dokładnie badają połączenia i przejęcia, aby zapobiec zachowaniom antykonkurencyjnym. Kwestie te nie wchodzą jednak w zakres niniejszego dochodzenia w sprawie handlu. Na tej podstawie argumenty te zostały odrzucone.

(310)

Użytkownik OPTIPLAN GmbH przedstawił uwagi po terminie określonym w zawiadomieniu o wszczęciu, zgodnie z którym wszystkie zainteresowane strony są zobowiązane do przedstawienia swoich opinii, informacji i dowodów potwierdzających w terminie 37 dni od opublikowania zawiadomienia. W swoich uwagach OPTIPLAN stwierdził, że zwiększenie połączonych ceł antydumpingowych i wyrównawczych miałoby wpływ na jego działalność, ponieważ zakłóciłoby jego łańcuch dostaw ze względu na ograniczoną podaż i konieczność przeprowadzenia kwalifikacji nowych dostawców. OPTIPLAN twierdził również, że surowsze środki zwiększyłyby również jego koszty.

(311)

Chociaż OPTIPLAN nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia dotyczącego niedoboru dostaw, Komisja odsyła do motywu 307, w którym kwestia ta została już przeanalizowana. Wobec braku odpowiedzi na pytania zawarte w kwestionariuszu ze strony OPTIPLAN nie można było ocenić argumentu dotyczącego kosztów. W związku z tym powyższe uwagi zostały odrzucone.

(312)

Po ujawnieniu ustaleń przedsiębiorstwo PROXIM argumentowało, że Komisja nie uwzględniła należycie sytuacji i argumentów unijnych użytkowników wzmocnień z włókna szklanego. Przedsiębiorstwo to stwierdziło, że użytkownicy znajdują się w znacznie trudniejszej sytuacji konkurencyjnej niż producenci unijni, w szczególności ci, którzy są zintegrowani pionowo. Przedsiębiorstwo PROXIM twierdziło ponadto, że Komisja nie zapewniła użytkownikom odpowiedniej pomocy, aby ułatwić im skuteczny udział w dochodzeniu, co spowodowało, że ich obawy nie zostały odpowiednio odzwierciedlone w ustaleniach.

(313)

Komisja przypomniała, że wszyscy znani użytkownicy i importerzy niepowiązani wymienieni we wniosku zostali należycie poinformowani o wszczęciu przeglądu. W Dzienniku Urzędowym opublikowano zawiadomienie o wszczęciu, kwestionariusze dla użytkowników i importerów udostępniono w internecie, a wszystkie strony wezwano do przedstawienia uwag i złożenia wniosku o posiedzenie wyjaśniające. Kilku użytkowników, w tym PROXIM, przedstawiło opinie, a stronom, które wystąpiły z wnioskiem o posiedzenie wyjaśniające, zapewniono możliwość udziału w takim posiedzeniu. Komisja stwierdziła zatem, że użytkownicy mieli wszelkie możliwości uczestnictwa, a ich argumenty zostały uwzględnione zgodnie z wymogami proceduralnymi.

(314)

Przedsiębiorstwo PROXIM argumentowało również, że zgodnie z publicznie dostępnymi informacjami rząd Chińskiej Republiki Ludowej obniżył pod koniec 2024 r. poziom ulg w podatku wywozowym dla niektórych kategorii wyrobów z mineralnych surowców niemetalicznych, w tym potencjalnie istotnych pozycji taryfowych dotyczących GFR, z 13 % do 9 %. Zdaniem przedsiębiorstwa wydarzenie to skutecznie obniżyło poziom subsydiowania po stronie ChRL i powinno było zostać uwzględnione przy ustalaniu poziomu środków wyrównawczych.

(315)

Jeżeli chodzi o odniesienie do obniżenia ulgi w podatku wywozowym ChRL pod koniec 2024 r., Komisja zauważyła, że nawet po tej obniżce duże ilości przywozu towarów po cenach dumpingowych z ChRL nadal trafiały na rynek unijny. Jak wskazano w dochodzeniu, zmiana wysokości ulgi nie wpłynęła w istotny sposób na dynamikę rynku, która nadal charakteryzowała się znacznym podcięciem cenowym i tłumieniem cen spowodowanym przywozem z Chin. Ponadto zmiana wysokości ulgi nastąpiła po okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, w związku z czym nie mogła zostać uwzględniona przy ustalaniu poziomu subsydiowania w niniejszym postępowaniu.

(316)

Przedsiębiorstwo PROXIM twierdziło również, że obecny poziom środków może zaszkodzić gałęziom przemysłu niższego szczebla w Unii poprzez zwiększenie ich kosztów w porównaniu z konkurentami spoza Unii. W szczególności przedsiębiorstwo zwróciło uwagę na ryzyko zmniejszenia konkurencyjności użytkowników unijnych i ewentualnego przeniesienia działalności niższego szczebla poza Unię. Przedsiębiorstwo PROXIM zwróciło się zatem do Komisji o zapewnienie bardziej zrównoważonego podejścia do ochrony producentów unijnych i interesów użytkowników unijnych, aby uniknąć nieproporcjonalnych szkód dla tych ostatnich.

(317)

Jeżeli chodzi o twierdzenie, że środki te zwiększyłyby koszty ponoszone przez użytkowników i zmniejszyły ich konkurencyjność w porównaniu z podmiotami gospodarczymi spoza Unii, Komisja stwierdziła, że oczekuje się, iż jakikolwiek wpływ na koszty będzie ograniczony, biorąc pod uwagę umiarkowany udział wzmocnień z włókna szklanego w całkowitych kosztach produkcji oraz dostępność alternatywnych źródeł dostaw. Komisja stwierdziła, że środki te nie wpłyną w istotny sposób na konkurencyjność użytkowników unijnych ani nie doprowadzą do przeniesienia działalności niższego szczebla. W związku z tym Komisja odrzuciła ten argument.

(318)

Na podstawie informacji, którymi dysponuje Komisja, oraz wobec braku merytorycznych odpowiedzi ze strony użytkowników i importerów, nie było dowodów zaprzeczających wnioskowi, zgodnie z którym oczekuje się, że ewentualny negatywny wpływ środków na importerów niepowiązanych i użytkowników będzie ograniczony i nie przeważy nad pozytywnym wpływem środków na producentów unijnych.

(319)

Przedsiębiorstwa, które dostarczają żywicę epoksydową przemysłowi Unii Olin Epoxy & Chemicals International (USA), Westlake Epoxy BV (NL) i Spolek pro chemickou a hutní výrobu, akciová společnost (CZ), wyraziły poparcie dla wdrożenia środków. Podkreśliły znaczenie posiadania wszystkich kluczowych komponentów i materiałów występujących w tym łańcuchu wartości w Unii dla zapewnienia odporności w sektorach strategicznych. Ponadto stwierdziły one, że utrzymanie tych elementów wzmocni łańcuch dostaw i zwiększy zdolność Unii do innowacji i skutecznego reagowania na potrzeby rynku.

(320)

Na tej podstawie Komisja stwierdziła, że nie ma przekonujących powodów, aby stwierdzić, że zmiana środków wyrównawczych w odniesieniu do przywozu GFR pochodzących z Chin nie leży w interesie Unii.

(321)

Jak stwierdzono w motywie 267, przemysł Unii poniósł istotną szkodę w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym. W związku z tym obecny poziom środków nie jest już wystarczający, aby przeciwdziałać dumpingowi powodującemu szkodę.

(322)

Na podstawie wniosków Komisji dotyczących dumpingu, szkody, związku przyczynowego i interesu Unii oczywiste jest, że obowiązujące środki nie przynoszą zamierzonych rezultatów w kwestii usunięcia szkody. Należy zatem zmienić poziom obowiązujących środków, aby zapobiec szkodzie wyrządzanej przemysłowi Unii przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(323)

W celu określenia poziomu środków Komisja zbadała, czy cło niższe od marginesu dumpingu będzie wystarczające do usunięcia szkody dla przemysłu Unii spowodowanej przez przywóz towarów po cenach dumpingowych.

(324)

Szkoda zostałaby usunięta, gdyby przemysł Unii był w stanie osiągnąć zysk docelowy dzięki sprzedaży po cenie docelowej w rozumieniu art. 7 ust. 2c i 2d rozporządzenia podstawowego.

(325)

Zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego przy ustalaniu zysku docelowego Komisja wzięła pod uwagę następujące czynniki: poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z państwa objętego dochodzeniem, poziom zyskowności potrzebny do pokrycia pełnych kosztów i inwestycji, działalność badawczo-rozwojową i innowacje oraz poziom zyskowności spodziewany w normalnych warunkach konkurencji. Taka marża zysku nie powinna być niższa niż 6 %.

(326)

Jeżeli chodzi o poziom zyskowności przed wzrostem przywozu z ChRL, Komisja przeanalizowała zysk osiągnięty przez objętych próbą producentów unijnych w okresie 10 lat. Zauważono, że przywóz z Chin był obecny na rynku unijnym przez cały okres 10 lat, w związku z czym nie było możliwe ustalenie marży zysku na podstawie któregokolwiek z tych lat poprzedzających wzrost przywozu z ChRL. Ponadto stwierdzono, że w 2022 r. obserwowano znaczny wpływ ożywienia gospodarczego po pandemii COVID-19 i – jak się wydaje – rok ten nie jest właściwy do ustalenia zysku docelowego. W związku z tym uznano, że odpowiedni był rok 2016, ponieważ był to ostatni rok, w którym przemysł Unii działał w normalnych warunkach rynkowych po wprowadzeniu środków antydumpingowych i wyrównawczych w 2014 r. W 2016 r. przemysł Unii osiągnął zysk w wysokości 12,28 %, podczas gdy przywóz z ChRL stanowił 8 % konsumpcji w Unii (121).

(327)

Przemysł Unii dostarczył dowody, że jego poziom inwestycji, badań i rozwoju oraz innowacji w okresie badanym byłby wyższy w normalnych warunkach konkurencji. Komisja zweryfikowała te informacje podczas wizyt weryfikacyjnych na miejscu, sprawdzając wewnętrzną dokumentację przedsiębiorstwa dotyczącą planów inwestycyjnych, decyzji zarządczych i sprawozdań finansowych. Argumenty przemysłu Unii uznano za uzasadnione. Aby odzwierciedlić to w zysku docelowym, Komisja obliczyła różnicę między wydatkami na inwestycje, badania i rozwój oraz innowacje w normalnych warunkach konkurencji, przedstawionymi przez przemysł Unii i zweryfikowanymi przez Komisję, a faktycznymi wydatkami na te cele w okresie badanym. Na podstawie zweryfikowanych informacji dotyczących inwestycji, których nie można było zrealizować w okresie badanym, docelowe marże zysku zwiększono o 0,26–1,99 % w zależności od producentów objętych próbą.

(328)

W związku z tym zysk docelowy ustalony w niniejszym dochodzeniu zgodnie z art. 7 ust. 2c rozporządzenia podstawowego wynosił 12,54–14,27 %, w zależności od sytuacji stwierdzonej w każdym z przedsiębiorstw objętych próbą.

(329)

Na tej podstawie Komisja obliczyła niewyrządzającą szkody cenę produktu podobnego dla przemysłu Unii, stosując odpowiednią docelową marżę zysku do kosztu produkcji ponoszonego przez objętych próbą producentów unijnych w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym.

(330)

Na koniec, zgodnie z art. 7 ust. 2d rozporządzenia podstawowego, Komisja oceniła przyszłe koszty wynikające z wielostronnych umów środowiskowych i protokołów do tych umów, których Unia jest stroną, które to koszty przemysł Unii poniesie w okresie stosowania środka. Na podstawie przedstawionych informacji, popartych narzędziami sprawozdawczymi i prognozami przedsiębiorstw, Komisja ustaliła, że w ODP nie wystąpiły dodatkowe koszty przestrzegania takich konwencji.

(331)

Komisja ustaliła następnie margines szkody poprzez porównanie średniej ważonej ceny importowej objętych próbą współpracujących producentów eksportujących w państwie, którego dotyczy postępowanie, wyłączając cła antydumpingowe i wyrównawcze, ze średnią ważoną niewyrządzającej szkody ceny produktu podobnego sprzedawanego przez objętych próbą producentów unijnych na rynku unijnym w okresie objętym dochodzeniem. Wszelkie różnice wynikające z tego porównania zostały wyrażone jako odsetek średniej ważonej wartości importowej CIF. Jak wyjaśniono w motywie 230, w przypadku objętego próbą producenta eksportującego Taishan Fiberglass Inc. sprzedaż dokonywana na podstawie specjalnej umowy dostawy z producentem unijnym European Owens Corning Fiberglas SPRL została wyłączona z obliczeń marginesu szkody.

(332)

Poziom usuwający szkodę dla „innych przedsiębiorstw współpracujących” oraz dla „całego pozostałego przywozu pochodzącego z ChRL” obliczono w ten sam sposób co margines dumpingu dla tych przedsiębiorstw i tego przywozu (zob. motywy 218–219).

(333)

Po ujawnieniu ustaleń Glass Fibre Europe wskazało na pewne błędy pisarskie w obliczeniach marginesu szkody. Po przeanalizowaniu tych uwag Komisja zidentyfikowała i skorygowała błędy w obliczeniach, co doprowadziło do dostosowania marginesu szkody, który ujawniono współpracującym chińskim producentom eksportującym.

(334)

Zgodnie z art. 24 ust. 1 i art. 15 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 (122) oraz w celu uniknięcia podwójnego liczenia Komisja najpierw nałożyła ostateczne cło wyrównawcze. Cła wyrównawcze pozostały niezmienione, z wyjątkiem cła wyrównawczego dla Jiangsu, ponieważ w przypadku tego przedsiębiorstwa cło (4,9 %) ustalono na poziomie marginesu szkody w pierwotnym dochodzeniu. Następnie wprowadzono pozostałe ostateczne cło antydumpingowe na poziomie odpowiedniego marginesu dumpingu pomniejszonego o kwotę cła wyrównawczego, a w przypadku Jiangsu pomniejszonego o kwotę marginesu subsydiowania (5,8 %). Z uwagi na fakt, że w toku dochodzenia ustalono, że marginesy dumpingu były niższe niż marginesy szkody, cła antydumpingowe należy nałożyć na poziomie marginesów dumpingu. A skoro margines dumpingu został pomniejszony o całą kwotę subsydiowania, nie wystąpił problem podwójnego liczenia.

(335)

Na podstawie powyższego ustala się następujące stawki nakładanych ceł:

(336)

Indywidualne stawki cła antydumpingowego dla poszczególnych przedsiębiorstw określone w niniejszym rozporządzeniu zostały ustanowione na podstawie ustaleń niniejszego dochodzenia. Odzwierciedlają one zatem sytuację ustaloną w toku dochodzeń, dotyczącą tych przedsiębiorstw. Te stawki celne mają zatem zastosowanie wyłącznie do przywozu produktu objętego dochodzeniem pochodzącego z państwa, którego dotyczy postępowanie, oraz produkowanego przez wymienione podmioty prawne. Stawek tych nie można stosować w odniesieniu do przywozu produktu objętego postępowaniem wytworzonego przez jakiekolwiek inne przedsiębiorstwo, którego nie wymieniono w części normatywnej niniejszego rozporządzenia, w tym przez podmioty powiązane z przedsiębiorstwami w niej wymienionymi, dlatego przywóz ten powinien podlegać stawce celnej mającej zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej”.

(337)

Przedsiębiorstwo może zwrócić się o zastosowanie stawek cła w przypadku zmiany nazwy przedsiębiorstwa. Wniosek w tej sprawie należy kierować do Komisji (123). Wniosek musi zawierać wszystkie istotne informacje, które pozwolą wykazać, że zmiana nie wpływa na prawo przedsiębiorstwa do korzystania ze stawki celnej, która ma wobec niego zastosowanie. Jeśli zmiana nazwy przedsiębiorstwa nie wpływa na prawo do korzystania ze stawki celnej, która ma wobec niego zastosowanie, rozporządzenie dotyczące zmiany nazwy zostanie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(338)

Do zminimalizowania ryzyka obchodzenia cła w związku z różnicą w stawkach celnych potrzebne są środki szczególne gwarantujące właściwe stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych. Stosowanie indywidualnych ceł antydumpingowych ma zastosowanie wyłącznie po przedstawieniu ważnej faktury handlowej organom celnym państwa członkowskiego. Faktura musi spełniać wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Do czasu przedstawienia takiej faktury przywóz powinien podlegać cłu antydumpingowemu i cłu wyrównawczemu mającym zastosowanie do „całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej”.

(339)

Mimo że przedstawienie tej faktury jest konieczne, aby organy celne państw członkowskich zastosowały indywidualne stawki cła antydumpingowego wobec przywozu, nie jest ona jedynym elementem branym pod uwagę przez organy celne. Organy celne państw członkowskich powinny bowiem przeprowadzić zwykłą kontrolę, nawet jeśli otrzymają fakturę spełniającą wszystkie wymogi określone w art. 1 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, i podobnie jak we wszystkich innych przypadkach, mogą żądać dodatkowych dokumentów (dokumentów przewozowych itp.) do celów weryfikacji poprawności danych zawartych w oświadczeniu oraz zapewnienia zasadności późniejszego zastosowania stawki celnej zgodnie z prawem celnym.

(340)

Jeżeli wywóz dokonywany przez jedno z przedsiębiorstw korzystających z niższej indywidualnej stawki celnej wzrośnie w znacznym stopniu, zwłaszcza po wprowadzeniu przedmiotowych środków, tego rodzaju wzrost wielkości wywozu może zostać uznany za stanowiący sam w sobie zmianę struktury handlu ze względu na wprowadzenie środków w rozumieniu art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego. W takich okolicznościach można wszcząć dochodzenie w sprawie obejścia środków, o ile spełnione są odpowiednie warunki. Podczas tego dochodzenia można między innymi zbadać potrzebę zniesienia indywidualnych stawek celnych i nałożenia ogólnokrajowego cła.

(341)

Aby zapewnić należyte egzekwowanie ceł, cła dotyczące całego pozostałego przywozu pochodzącego z Chińskiej Republiki Ludowej należy stosować nie tylko w stosunku do producentów eksportujących niewspółpracujących w ramach niniejszego dochodzenia, ale również do producentów, którzy nie prowadzili wywozu do Unii okresie objętym dochodzeniem.

(342)

Producenci eksportujący, którzy nie dokonywali wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem przeglądowym, powinni mieć możliwość złożenia wniosku do Komisji o objęcie ich stawką cła antydumpingowego ustaloną dla przedsiębiorstw współpracujących nieobjętych próbą. Komisja powinna przychylić się do tego wniosku, o ile spełnione są trzy warunki. Nowy producent eksportujący musiałby wykazać, że: (i) nie dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem do Unii w okresie objętym dochodzeniem; (ii) nie jest powiązany z producentem eksportującym, który dokonywał takiego wywozu; oraz (iii) dokonywał wywozu produktu objętego postępowaniem po okresie objętym dochodzeniem lub przyjął nieodwołalne zobowiązanie umowne do wywozu znacznej ilości tego produktu.

(343)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 15 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2016/1036,