Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 13 listopada 2025 r., sygn. I SA/Ol 430/25

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Przemysław Krzykowski (sprawozdawca), Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Górska, sędzia WSA Anna Janowska, Protokolant sekretarz sądowy Weronika Ćwiek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 listopada 2025 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 18 lipca 2025 r., nr 2801-IOV-2.4103.7.2025 w przedmiocie podatku od towarów i usług za okres IV kwartał 2015 r. - IV kwartał 2016 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 6 grudnia 2024 r. Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Olsztynie (dalej jako: "organ pierwszej instancji", "NUCS") określił S. B. (dalej jako: "strona", "podatnik" "skarżący") zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług od IV kwartału 2015 r. do IV kwartału 2016 r. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że strona w deklaracji VAT-7K w kontrolowanym okresie zawyżyła kwotę podatku naliczonego wynikającą z 16 faktur wystawionych przez firmę H. oraz z 9 faktur wystawionych przez firmę M. Sp. z o.o. (k. 238-239 Tom I akt postępowania podatkowego), co do których organ stwierdził, że obejmowały swoim zakresem usługi niewykonane lub też usługi, z których tylko część została wykonana, co stanowiło podstawę do odmowy prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4) lit. a) i lit b) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej jako: "ustawa o VAT"). Organ pierwszej instancji stwierdził ponadto, że skarżący był świadomy, że faktury wystawiane przez M. K. nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie (dalej jako: "organ odwoławczy", "DIAS") zaskarżoną decyzją z 18 lipca 2025 r., działając na podstawie art. 233 § 2 w związku z art. 207 i art. 220 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm., dalej jako: "O.p."), uchylił w całości ww. decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy w pierwszej kolejności przeanalizował kwestię przedawnienia zobowiązania podatkowego. Przywołując treść art. 59 § 1 pkt 9, art. 70 § 1, art. 70 § 6 pkt 1, art. 70 § 7 pkt 1 oraz art. 70c O.p., organ wskazał, że do przedawnienia zobowiązania podatkowego za IV kw. 2015 r. oraz I, II, III kw. 2016 r. doszłoby 31 grudnia 2021 r., natomiast za IV kwartał 2016 r. doszłoby w dniu 31 grudnia 2022 r., jednakże bieg tego terminu został zawieszony w wyniku wystąpienia okoliczności wymienionej w art. 70 § 6 pkt 1 w zw. z art. 70c O.p.