Wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. I OSK 2057/18

Drogi publiczne

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz, Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.), Sędzia NSA Mirosław Wincenciak, Protokolant starszy asystent sędziego D. K., po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej K. Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 7 lutego 2018 r. sygn. akt III SA/Łd 1148/17 w sprawie ze skargi K. Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na przebudowę zjazdów publicznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 7 lutego 2018 r., sygn. akt III SA/Łd 1148/17 oddalił skargę K. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] października 2017 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji przyjął następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. Prezydent Miasta L. zezwolił M. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa (dalej: M.) na przebudowę zjazdów publicznych na czas nieokreślony z ul. S. (dz. nr [...], [...] obręb [...]) dla potrzeb nieruchomości przy ul. S. (dz. nr [...] obręb [...]), z których jeden zjazd usytuowany po wschodniej stronie nieruchomości służy jako wjazd a drugi usytuowany po zachodniej stronie nieruchomości służy jako wyjazd.

Odwołanie od tej decyzji złożyła K. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: K. Sp. z o.o.).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. decyzją z [...] października 2017 r., działając na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. oraz art. 29 ust. 1 ustawy z 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 1440 ze zm.), uchyliło decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy stwierdził, że przedmiotowy zjazd z ul. S. istnieje i zlokalizowany jest w świetle dwóch działek, tj. działki nr [...] (część faktycznie użytkowana) oraz działki nr [...] - po podziale [...] (część nieużytkowana, zwieńczona bramą wjazdową). W ocenie Kolegium, organ I instancji dokonał właściwej oceny treści wniosku uznając, że dotyczy on przebudowy istniejącego zjazdu poprzez jego poszerzenie w celu wykorzystania także jako wyjazd z działki nr [...]. Skutkiem planowanej przebudowy ma być więc powstanie zjazdu o większych parametrach obsługującego także działkę wnioskodawcy. Nie może tu więc być mowy o lokalizacji kolejnego zjazdu zlokalizowanego w bezpośrednim sąsiedztwie już istniejącego. Dalej organ II instancji stwierdził, że przebudowa ta ma na celu obsługę komunikacyjną innej nieruchomości, tym samym zjazd na działkę nr [...] musi spełniać kryteria określone w § 78 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 2016 r., poz. 124). W tym celu za niewystarczające - zdaniem organu odwoławczego - należy uznać wskazanie wyłącznie szerokości całego zjazdu, bez uwzględnienia szerokości tej jego części, która przewidziana jest jako wyjazd z działki nr [...]. Parametr ten nie został uwzględniony ani w sentencji ani w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, ani nawet na załączniku do decyzji w postaci mapy. Brak jest też danych na temat planowanej szerokości jezdni, w szczególności w zestawieniu z szerokością jezdni na drodze, tj. ul. S., czy też promienia wyokrąglenia. Warunki te, zdaniem Kolegium, winny być zawarte w zezwoleniu na przebudowę zjazdu. Wyrażając zgodę na przebudowę zjazdu, organ I instancji winien także odnieść się w decyzji do ustaleń obowiązującego planu miejscowego, poprzez wskazanie czy przebudowa nie jest przewidziana do realizacji w miejscu wyłączonym z takiego sposobu zagospodarowania ustalonego w tym planie. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczność ta nie została przez organ orzekający wyjaśniona.