Orzeczenie
Uchwała SN z dnia 4 lipca 1991 r., sygn. WZP 1/91
Rozpoznając zażalenie, o którym mowa w art. 207a § 1 k.p.k., sąd w myśl art. 386 § 1 k.p.k. orzeka o utrzymaniu w mocy albo o uchyleniu zaskarżonej decyzji bez względu na to, czy żalący jest faktycznie pozbawiony wolności w ramach zatrzymania, czy też przebywa na wolności; w tym ostatnim wypadku sąd stwierdza post lactum bezpodstawność zatrzymania lub naruszenia przepisów prawa w czasie jego wykonywania.
Sąd Najwyższy w sprawie Roberta K., zatrzymanego na okres 48 godzin w trybie art. 207a § 1 k.p.k., po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 1991 r. przekazanego w trybie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgu Wojskowego w W. postanowieniem z dnia 7 stycznia 1991 r. zagadnienia prawnego, wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: 1. Jaki jest termin do złożenia zażalenia, o którym mowa w art. 207a § 1 k.p.k., a w szczególności czy mają w tym wypadku zastosowanie zasady ogólne określone w art. 409 k.p.k. i następnych? 2. Jak należy definiować pojęcie zatrzymany, użyte w treści art. 207a § 1 k.p.k.; czy określenie to dotyczyć może osoby składającej zażalenie po fakcie zwolnienia jej z zatrzymania, czy też wyłącznie osoby odwołującej się od decyzji o zatrzymaniu w chwili stosowania tego środka? 3. Jakie powinno być rozstrzygnięcie sądu w związku z zażaleniem wniesionym przez osobę zatrzymaną w sytuacji, gdy: a) zostaje ono złożone jeszcze w okresie faktycznego zatrzymania, a rozpoznawane jest już po upływie tego okresu, b) od decyzji o zatrzymaniu odwołuje się osoba, która w chwili składania zażalenia pozostaje już na wolności; czy we wskazanych wypadkach sąd ma do wyboru tylko możliwości przewidziane w treści art. 386 k.p.k. 1. uchwalił udzielić odpowiedzi na pytanie trzecie jak wyżej; 2. postanowił odmówić udzielenia odpowiedzi na pytanie pierwsze i drugie.