Wyrok WSA w Krakowie z dnia 31 stycznia 2012 r., sygn. III SA/Kr 247/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki (spr.) Sędziowie WSA Bożenna Blitek WSA Halina Jakubiec Protokolant Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2012 r. sprawy ze skargi K. K. działającej imieniem własnym oraz małoletniej córki D. K. na decyzję Wojewody z dnia 3 stycznia 2011 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. orzeka, że uchylone decyzje nie mogą być wykonywane, III. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz adwokata M. S. Kancelaria Adwokacka ul. [...] w K kwotę 240,00 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług obowiązującą dla tego rodzaju czynności w dniu orzekania

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 3 stycznia 2011 r., znak: [...], Wojewoda na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity, Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie - k.p.a.) w związku z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U z 2006 r., Nr 139, poz. 993 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o ewidencji ludności

i dowodach osobistych) - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ I instancji - Wójt Gminy - decyzją z dnia [...] 2010 r., znak: [...], orzekł o wymeldowaniu K. K. wraz z małoletnią córką D. K. z miejsca pobytu stałego z budynku nr 51 w miejscowości A. Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz art. 104 k.p.a.

W jej uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że po przeprowadzeniu postępowania ustalił, iż K. K. wraz z małoletnią córką D. K. nie zamieszkuje w budynku nr 51 w miejscowości A od około dwóch lat, co potwierdzili świadkowie powołani przez wnioskodawczynię do protokołów rozprawy z dnia 27 lipca 2010 r., oraz z dnia 2 września 2010 r. Fakt ten potwierdził również Posterunek Policji, który w swym piśmie z dnia 5 września 2010 r. poinformował, że K. K. zamieszkuje i prowadzi życie rodzinne u swojego męża w miejscowości A 24. Podobnie stwierdził również sołtys wsi. Organ I instancji ustalił także, że K. K. nie posiada w przedmiotowym budynku żadnych rzeczy osobistych swoich lub córki, jak też umeblowania. Powyższym informacjom K. K. nie zaprzeczyła, ani na rozprawach, ani w swych pismach kierowanych do organu w niniejszej sprawie. Z przeprowadzonego postępowania wynika również, że K. K. nie wystąpiła do sądu powszechnego o przywrócenie posiadania zajmowanego uprzednio lokalu w budynku w miejscowości A 51, a nawet nie podała ewentualnych przeszkód uniemożliwiających jej takie wystąpienie. Podejmowała jedynie nieudane próby dostania się do tego budynku, jednakże jej do niego nie wpuszczono mimo, że jak twierdzi w domu była matka i siostra wnioskodawczyni. Powyższe ustalenia organ I instancji oparł na wyjaśnieniach K. K., które są spójne z zeznaniami świadków przez nią powołanych w tym matki strony, J. P., która podała, że córki do domu nie wpuści. Organ ustalił, że wbrew twierdzeniom wniosku K. K. zwracała się o klucze do budynku i bramy na posesję, gdyż żądanie takie sprecyzowała na rozprawie w dniu 2 września 2010 r. i żądanie to spotkało się z odmową wnioskodawczyni, co odnotowano w protokole rozprawy z tej daty. Aktualnie K. K. całe swoje życie koncentruje w obecnym miejscu przebywania, tj. A 24 jako miejscu stałego przebywania. Fakt, że K. K. i jej małoletnia córka D. nie przebywają pod adresem A 51, nie posiadają tam żadnych rzeczy osobistych, pozostaje także poza wszelką wątpliwością, a zatem istnieją wszelkie przesłanki do ich wymeldowania przez organ na powyższej podstawie prawnej. Zdaniem organu I instancji nie można przyznać K. K. racji, co do dwóch podnoszonych przez nią w pismach oraz do protokołu rozprawy z dnia 2 września 2010 r. okoliczności rozumianych jako negatywne przesłanki do wymeldowania z dotychczasowego adresu; po pierwsze, że opuszczenie przez nią i córkę adresu A 51 nie odbyło się dobrowolnie, po drugie zaś, że zamiar stałego przebywania wiąże z powyższym adresem, a nie z adresem A 24, które to miejsce traktuje jako tymczasowe z uwagi na niepewność, co do jego losu z uwagi na ewentualną zmianę właściciela. Organ uważa, że okoliczność, iż do usunięcia, czy opuszczenia danego lokalu doszło wbrew woli zainteresowanej, nie może się rozciągać w czasie w nieskończoność, skoro zainteresowana nie podjęła stosownych kroków prawnych w celu przywrócenia jej posiadania przedmiotowego lokalu mimo upływu dość znacznego okresu czasu. Faktu braku dobrowolności nie można więc traktować automatycznie, tj. bez zbadania okoliczności towarzyszących danej sprawie. Po drugie, ponowne wprowadzenie K. K. i jej córki do dotychczasowego lokalu spotkało się ze zdecydowaną odmową jej właścicielki, a fakt zmuszenia do opuszczenia lokalu przez właścicielkę lub osobę mającą na nią wpływ, nie został stwierdzony w postępowaniu karnym. Organ wskazał, że K. K. podejmowała wprawdzie pewne kroki w celu dopuszczenia jej do przedmiotowego lokalu, np. przychodziła pod bramę posesji, prosiła Policję o interwencję, jednakże nie były to właściwe kroki prawne. Organ podkreślił, że niezależnie od powyższego w przypadku ewentualnego przywrócenia przez sąd powszechny K. K. posiadania przedmiotowego lokalu, zostanie ona ponownie zameldowana.