history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2003-04-28 do 2004-05-01
[Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka] 1. Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka, o ile nie zachodzi podejrzenie o chorobę zakaźną, należy niezwłocznie zgłosić i przekazać podmiotom zajmującym się jego zbieraniem lub przetwarzaniem, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Obowiązek przekazania materiału wysokiego ryzyka podmiotom, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy pojedynczych zwłok zwierząt domowych, zwłok prosiąt, królików, owiec i kóz poniżej czwartego tygodnia życia oraz pojedynczych sztuk drobiu, które mogą być zagrzebane lub spalone w warunkach nienaruszających przepisów o ochronie środowiska.
3. Mieszanina materiału wysokiego i niskiego ryzyka jest uznawana za materiał wysokiego ryzyka, natomiast mieszanina, w skład której wchodzi materiał szczególnego ryzyka, stanowi materiał szczególnego ryzyka.
4. Posiadacz materiału szczególnego ryzyka lub osoba kierująca zakładem, w którym ten materiał powstaje, są obowiązani do segregowania i oznakowania tego materiału.
5. Materiał szczególnego ryzyka spala się lub grzebie po uprzednim przetworzeniu.
6. W wyjątkowych przypadkach materiał wysokiego i szczególnego ryzyka może zostać przekazany na grzebowisko lub zostać spalony bez przetworzenia, po uzyskaniu decyzji powiatowego lekarza weterynarii wyrażającej na to zgodę.
7. Do dokonania zgłoszenia i przekazania materiału szczególnego i wysokiego ryzyka jest obowiązana osoba kierująca zakładem, w którym powstał materiał wysokiego lub szczególnego ryzyka, posiadacz tego materiału, a jeżeli posiadacza takiego nie można ustalić – zarządca terenu, na którym znajduje się ten materiał.
8. Tworzenie i utrzymywanie grzebowisk oraz miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie. Koszty budowy grzebowisk i przygotowania miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części są refundowane gminie ze środków budżetu państwa.
9. [29] Odpadów kuchennych nie stosuje się w żywieniu trzody chlewnej.
10. [30] Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) [31] wykaz materiałów niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka,
2) szczegółowe warunki weterynaryjne wymagane przy zgłaszaniu, zbieraniu, przekazywaniu, segregowaniu, oznakowaniu, przetwarzaniu oraz postępowaniu z materiałami niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka
– uwzględniając ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz dostosowanie sposobu i warunków postępowania z materiałami niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka do obowiązujących w tym zakresie przepisów Unii Europejskiej.
[29] Art. 9 ust. 9 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. a) ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450). Zmiana weszła w życie 28 kwietnia 2003 r.
[30] Art. 9 ust. 10 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. b) ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450). Zmiana weszła w życie 28 kwietnia 2003 r.
[31] Na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450), art. 9 ust. 10 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez w/w ustawę traci moc 1 maja 2004 r.
Wersja obowiązująca od 2003-04-28 do 2004-05-01
[Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka] 1. Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka, o ile nie zachodzi podejrzenie o chorobę zakaźną, należy niezwłocznie zgłosić i przekazać podmiotom zajmującym się jego zbieraniem lub przetwarzaniem, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Obowiązek przekazania materiału wysokiego ryzyka podmiotom, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy pojedynczych zwłok zwierząt domowych, zwłok prosiąt, królików, owiec i kóz poniżej czwartego tygodnia życia oraz pojedynczych sztuk drobiu, które mogą być zagrzebane lub spalone w warunkach nienaruszających przepisów o ochronie środowiska.
3. Mieszanina materiału wysokiego i niskiego ryzyka jest uznawana za materiał wysokiego ryzyka, natomiast mieszanina, w skład której wchodzi materiał szczególnego ryzyka, stanowi materiał szczególnego ryzyka.
4. Posiadacz materiału szczególnego ryzyka lub osoba kierująca zakładem, w którym ten materiał powstaje, są obowiązani do segregowania i oznakowania tego materiału.
5. Materiał szczególnego ryzyka spala się lub grzebie po uprzednim przetworzeniu.
6. W wyjątkowych przypadkach materiał wysokiego i szczególnego ryzyka może zostać przekazany na grzebowisko lub zostać spalony bez przetworzenia, po uzyskaniu decyzji powiatowego lekarza weterynarii wyrażającej na to zgodę.
7. Do dokonania zgłoszenia i przekazania materiału szczególnego i wysokiego ryzyka jest obowiązana osoba kierująca zakładem, w którym powstał materiał wysokiego lub szczególnego ryzyka, posiadacz tego materiału, a jeżeli posiadacza takiego nie można ustalić – zarządca terenu, na którym znajduje się ten materiał.
8. Tworzenie i utrzymywanie grzebowisk oraz miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie. Koszty budowy grzebowisk i przygotowania miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części są refundowane gminie ze środków budżetu państwa.
9. [29] Odpadów kuchennych nie stosuje się w żywieniu trzody chlewnej.
10. [30] Minister właściwy do spraw rolnictwa określi, w drodze rozporządzenia:
1) [31] wykaz materiałów niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka,
2) szczegółowe warunki weterynaryjne wymagane przy zgłaszaniu, zbieraniu, przekazywaniu, segregowaniu, oznakowaniu, przetwarzaniu oraz postępowaniu z materiałami niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka
– uwzględniając ochronę zdrowia ludzi i zwierząt oraz dostosowanie sposobu i warunków postępowania z materiałami niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka do obowiązujących w tym zakresie przepisów Unii Europejskiej.
[29] Art. 9 ust. 9 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. a) ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450). Zmiana weszła w życie 28 kwietnia 2003 r.
[30] Art. 9 ust. 10 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. b) ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450). Zmiana weszła w życie 28 kwietnia 2003 r.
[31] Na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 14 lutego 2003 r. o zmianie ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 52, poz. 450), art. 9 ust. 10 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez w/w ustawę traci moc 1 maja 2004 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2002-02-13 do 2003-04-27
[Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka] [71] 1. Materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka, o ile nie zachodzi podejrzenie o chorobę zakaźną, należy niezwłocznie zgłosić i przekazać podmiotom zajmującym się jego zbieraniem lub przetwarzaniem, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.
2. Obowiązek przekazania materiału wysokiego ryzyka podmiotom, o których mowa w ust. 1, nie dotyczy pojedynczych zwłok zwierząt domowych, zwłok prosiąt, królików, owiec i kóz poniżej czwartego tygodnia życia oraz pojedynczych sztuk drobiu, które mogą być zagrzebane lub spalone w warunkach nienaruszających przepisów o ochronie środowiska.
3. Mieszanina materiału wysokiego i niskiego ryzyka jest uznawana za materiał wysokiego ryzyka, natomiast mieszanina, w skład której wchodzi materiał szczególnego ryzyka, stanowi materiał szczególnego ryzyka.
4. Posiadacz materiału szczególnego ryzyka lub osoba kierująca zakładem, w którym ten materiał powstaje, są obowiązani do segregowania i oznakowania tego materiału.
5. Materiał szczególnego ryzyka spala się lub grzebie po uprzednim przetworzeniu.
6. W wyjątkowych przypadkach materiał wysokiego i szczególnego ryzyka może zostać przekazany na grzebowisko lub zostać spalony bez przetworzenia, po uzyskaniu decyzji powiatowego lekarza weterynarii wyrażającej na to zgodę.
7. Do dokonania zgłoszenia i przekazania materiału szczególnego i wysokiego ryzyka jest obowiązana osoba kierująca zakładem, w którym powstał materiał wysokiego lub szczególnego ryzyka, posiadacz tego materiału, a jeżeli posiadacza takiego nie można ustalić – zarządca terenu, na którym znajduje się ten materiał.
8. Tworzenie i utrzymywanie grzebowisk oraz miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie. Koszty budowy grzebowisk i przygotowania miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części są refundowane gminie ze środków budżetu państwa.
9. Odpady kuchenne pochodzące z zakładów zajmujących się żywieniem zbiorowym mogą być przeznaczane na karmę dla trzody chlewnej jedynie po obróbce cieplnej.
10. Minister właściwy do spraw rolnictwa:
1) określi, w drodze rozporządzenia:
a) sposób przekazywania, zbierania, składowania i bezpiecznego unieszkodliwiania materiału niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka oraz segregowania i oznakowania materiału szczególnego ryzyka,
b) warunki przekazywania i przetwarzania odpadów kuchennych oraz obrotu gotową paszą wytworzoną z tych odpadów,
2) może określić, w drodze rozporządzenia:
a) inny sposób postępowania z materiałem wysokiego i szczególnego ryzyka niż ten, o którym mowa w ust. 1,
b) inne odpady jako materiał szczególnego, wysokiego i niskiego ryzyka
– w celu dostosowania zasad postępowania z odpadami kuchennymi, materiałami niskiego, wysokiego i szczególnego ryzyka do wymogów Unii Europejskiej.
[71] Art. 9 w brzmieniu ustalonym przez art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich (Dz.U. Nr 129, poz. 1438). Zmiana weszła w życie 13 lutego 2002 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 1999-08-11 do 2002-02-12 (Dz.U.1999.66.752 tekst jednolity)
[Zwłoki zwierzęce] 1. Zwłoki zwierzęce i ich części, jeżeli nie zachodzi podejrzenie o chorobę zakaźną, należy niezwłocznie dostarczyć podmiotom zajmującym się zbieraniem lub przetwarzaniem zwłok zwierzęcych albo na grzebowisko lub w wyznaczone miejsce spalania zwłok zwierzęcych.
2. Obowiązek określony w ust. 1 ciąży na posiadaczu zwłok zwierzęcych, a jeżeli posiadacza takiego nie można ustalić – na jednostce organizacyjnej utworzonej w tym celu lub upoważnionej przez gminę.
3. Tworzenie i utrzymywanie grzebowisk i miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie.
4. Koszty budowy grzebowisk i miejsc spalania zwłok zwierzęcych są refundowane gminie ze środków budżetu państwa.
Wersja archiwalna obowiązująca od 1997-12-14 do 1999-08-10
1. Zwłoki zwierzęce i ich części, jeżeli nie zachodzi podejrzenie o chorobę zakaźną, należy niezwłocznie dostarczyć podmiotom zajmującym się zbieraniem lub przetwarzaniem zwłok zwierzęcych albo na grzebowisko lub w wyznaczone miejsce spalania zwłok zwierzęcych.
2. Obowiązek określony w ust. 1 ciąży na posiadaczu zwłok zwierzęcych, a jeżeli posiadacza takiego nie można ustalić – na jednostce organizacyjnej utworzonej w tym celu lub upoważnionej przez gminę.
3. Tworzenie i utrzymywanie grzebowisk i miejsc spalania zwłok zwierzęcych i ich części określają przepisy o utrzymaniu czystości i porządku w gminie.
4. Koszty budowy grzebowisk i miejsc spalania zwłok zwierzęcych są refundowane gminie ze środków budżetu państwa.