history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2004-12-27 do 2005-10-07
1. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego przysługuje właścicielom tych nieruchomości, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) zamieszkiwali w dniu 1 września 1939 r. na terenach, o których mowa w art. 1, byli w tym dniu obywatelami polskimi i opuścili te tereny w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r.;
2) [1] posiadają obywatelstwo polskie;
3) [2] (utracił moc).
2. [3] W razie śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, prawo do zaliczenia wartości nieruchomości przysługuje łącznie wszystkim jego spadkobiercom, jeżeli posiadają oni obywatelstwo polskie i zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy albo jednemu z nich wskazanemu przez pozostałych spadkobierców. Wskazanie osoby uprawnionej następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem notarialnie poświadczonym.
3. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, stwierdzone na podstawie odrębnych przepisów oraz na podstawie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, jest niezbywalne.
4. [4] Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego nie przysługuje osobie, która na podstawie odrębnych przepisów, w tym przepisów o gospodarce nieruchomościami, o przeprowadzeniu reformy rolnej lub o ustroju rolnym i osadnictwie, nabyta na własność albo w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa, w ramach świadczeń przewidzianych w umowach, o których mowa w art. 1.
[1] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 1 pkt 2 jest zgodny z art. 2, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 52 ust. 1 Konstytucji RP.
[2] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 1 pkt 3 jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 i art. 52 ust. 1 Konstytucji RP. Art. 2 ust. 1 pkt 3 utracił moc 27 grudnia 2004 r.
[3] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 2 w części stanowiącej zwrot: „i zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy” jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 i art. 52 ust. 1 Konstytucji RP.
[4] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 4 w zakresie, w jakim dotyczy osób, które na podstawie odrębnych przepisów nabyły na własność lub w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa w ramach świadczeń przewidzianych w umowach, o których mowa w art. 1 tej ustawy, o wartości niższej niż wynikająca z obowiązujących przepisów o prawie zaliczenia, jest niezgodny z art. 2, art. 32 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP.
Wersja obowiązująca od 2004-12-27 do 2005-10-07
1. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego przysługuje właścicielom tych nieruchomości, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) zamieszkiwali w dniu 1 września 1939 r. na terenach, o których mowa w art. 1, byli w tym dniu obywatelami polskimi i opuścili te tereny w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r.;
2) [1] posiadają obywatelstwo polskie;
3) [2] (utracił moc).
2. [3] W razie śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, prawo do zaliczenia wartości nieruchomości przysługuje łącznie wszystkim jego spadkobiercom, jeżeli posiadają oni obywatelstwo polskie i zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy albo jednemu z nich wskazanemu przez pozostałych spadkobierców. Wskazanie osoby uprawnionej następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem notarialnie poświadczonym.
3. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, stwierdzone na podstawie odrębnych przepisów oraz na podstawie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, jest niezbywalne.
4. [4] Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego nie przysługuje osobie, która na podstawie odrębnych przepisów, w tym przepisów o gospodarce nieruchomościami, o przeprowadzeniu reformy rolnej lub o ustroju rolnym i osadnictwie, nabyta na własność albo w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa, w ramach świadczeń przewidzianych w umowach, o których mowa w art. 1.
[1] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 1 pkt 2 jest zgodny z art. 2, art. 21, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 52 ust. 1 Konstytucji RP.
[2] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 1 pkt 3 jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 i art. 52 ust. 1 Konstytucji RP. Art. 2 ust. 1 pkt 3 utracił moc 27 grudnia 2004 r.
[3] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 2 w części stanowiącej zwrot: „i zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy” jest niezgodny z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 oraz art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 i art. 52 ust. 1 Konstytucji RP.
[4] Na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2004 r. (Dz.U. Nr 273, poz. 2722) art. 2 ust. 4 w zakresie, w jakim dotyczy osób, które na podstawie odrębnych przepisów nabyły na własność lub w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa w ramach świadczeń przewidzianych w umowach, o których mowa w art. 1 tej ustawy, o wartości niższej niż wynikająca z obowiązujących przepisów o prawie zaliczenia, jest niezgodny z art. 2, art. 32 w związku z art. 64 ust. 1 i 2 oraz nie jest niezgodny z art. 21 ust. 2 Konstytucji RP.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-01-30 do 2004-12-26
1. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego przysługuje właścicielom tych nieruchomości, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:
1) zamieszkiwali w dniu 1 września 1939 r. na terenach, o których mowa w art. 1, byli w tym dniu obywatelami polskimi i opuścili te tereny w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r.;
2) posiadają obywatelstwo polskie;
3) zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
2. W razie śmierci właściciela nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, prawo do zaliczenia wartości nieruchomości przysługuje łącznie wszystkim jego spadkobiercom, jeżeli posiadają oni obywatelstwo polskie i zamieszkują na stałe w Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy albo jednemu z nich wskazanemu przez pozostałych spadkobierców. Wskazanie osoby uprawnionej następuje przez złożenie oświadczenia z podpisem notarialnie poświadczonym.
3. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego, stwierdzone na podstawie odrębnych przepisów oraz na podstawie niniejszej ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, jest niezbywalne.
4. Prawo do zaliczenia wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami państwa polskiego nie przysługuje osobie, która na podstawie odrębnych przepisów, w tym przepisów o gospodarce nieruchomościami, o przeprowadzeniu reformy rolnej lub o ustroju rolnym i osadnictwie, nabyta na własność albo w użytkowanie wieczyste nieruchomości Skarbu Państwa, w ramach świadczeń przewidzianych w umowach, o których mowa w art. 1.