Wersja obowiązująca od 2006-04-22 do 2015-01-01

§ 11. 1. O zastosowaniu lub zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer po konsultacji z kierownikiem zmiany lub innym pracownikiem wyznaczonym przez dyrektora izby.

1a. [3] Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego polegającego na unieruchomieniu należy odebrać osobie przedmioty, które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby albo innych osób, a zwłaszcza przedmioty ostre, okulary, protezy zębowe, pas, szelki, sznurowadła, zapałki.

1b. [4] Lekarz zleca zastosowanie przymusu bezpośredniego polegającego na unieruchomieniu na czas nie dłuższy niż 4 godziny. W razie potrzeby lekarz, po osobistym badaniu, może przedłużyć unieruchomienie na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie jest możliwe zastosowanie unieruchomienia na okres dłuższy niż 24 godziny.

1c. [5] Pracownik wyznaczony przez dyrektora izby kontroluje stan fizyczny osoby unieruchomionej, nie rzadziej niż co 15 minut, również w czasie snu tej osoby.

1d. [6] W trakcie kontroli, o której mowa w ust. 1c, pracownik:

1) ocenia prawidłowość unieruchomienia, w szczególności sprawdza, czy pasy, uchwyty, prześcieradła lub kaftan bezpieczeństwa nie są założone zbyt luźno lub zbyt ciasno;

2) zapewnia krótkotrwałe uwolnienie osoby od unieruchomienia w celu zmiany jej pozycji lub zaspokojenia potrzeb fizjologicznych i higienicznych, nie rzadziej niż co 4 godziny.

1e. [7] W razie wystąpienia zagrożenia dla zdrowia lub życia osoby pracownik jest obowiązany natychmiast wezwać lekarza.

2. Niezwłocznie po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego lekarz lub felczer podejmuje kontrolę stanu zdrowia osoby, w stosunku do której zastosowano przymus bezpośredni.

3. Zastosowanie środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w karcie ewidencyjnej, podając:

1) powód zastosowania;

2) rodzaj zastosowanego środka;

3) czas stosowania środka;

4) opis reakcji osoby podczas stosowania przymusu bezpośredniego oraz po jego zaprzestaniu.

[3] § 11 ust. 1a dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 58, poz. 408). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2006 r.

[4] § 11 ust. 1b dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 58, poz. 408). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2006 r.

[5] § 11 ust. 1c dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 58, poz. 408). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2006 r.

[6] § 11 ust. 1d dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 58, poz. 408). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2006 r.

[7] § 11 ust. 1e dodany przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 marca 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie trybu doprowadzania, przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeźwości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 58, poz. 408). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2006 r.

Wersja obowiązująca od 2006-04-22 do 2015-01-01

1c. [5] Pracownik wyznaczony przez dyrektora izby kontroluje stan fizyczny osoby unieruchomionej, nie rzadziej niż co 15 minut, również w czasie snu tej osoby.

1d. [6] W trakcie kontroli, o której mowa w ust. 1c, pracownik:

1) ocenia prawidłowość unieruchomienia, w szczególności sprawdza, czy pasy, uchwyty, prześcieradła lub kaftan bezpieczeństwa nie są założone zbyt luźno lub zbyt ciasno;

2) zapewnia krótkotrwałe uwolnienie osoby od unieruchomienia w celu zmiany jej pozycji lub zaspokojenia potrzeb fizjologicznych i higienicznych, nie rzadziej niż co 4 godziny.

1e. [7] W razie wystąpienia zagrożenia dla zdrowia lub życia osoby pracownik jest obowiązany natychmiast wezwać lekarza.

2. Niezwłocznie po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego lekarz lub felczer podejmuje kontrolę stanu zdrowia osoby, w stosunku do której zastosowano przymus bezpośredni.

3. Zastosowanie środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w karcie ewidencyjnej, podając:

1) powód zastosowania;

2) rodzaj zastosowanego środka;

3) czas stosowania środka;

4) opis reakcji osoby podczas stosowania przymusu bezpośredniego oraz po jego zaprzestaniu.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-02-11 do 2006-04-21

2. Niezwłocznie po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego lekarz lub felczer podejmuje kontrolę stanu zdrowia osoby, w stosunku do której zastosowano przymus bezpośredni.

3. Zastosowanie środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w karcie ewidencyjnej, podając:

1) powód zastosowania;

2) rodzaj zastosowanego środka;

3) czas stosowania środka;

4) opis reakcji osoby podczas stosowania przymusu bezpośredniego oraz po jego zaprzestaniu.