history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2022-10-27 (Dz.U.2022.2201 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja obowiązująca od 2022-10-27 (Dz.U.2022.2201 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2022-01-26 do 2022-10-26 (Dz.U.2022.180 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2021-05-19 do 2022-01-25 (Dz.U.2021.919 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2019-11-06 do 2021-05-18 (Dz.U.2019.2140 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2019-01-11 do 2019-11-05 (Dz.U.2019.58 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2017-11-29 do 2019-01-10 (Dz.U.2017.2200 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2016-11-28 do 2017-11-28 (Dz.U.2016.1907 tekst jednolity)
(utracił moc)
Wersja archiwalna obowiązująca od 2013-12-02 do 2016-11-27 (Dz.U.2013.1414 tekst jednolity)
(utracił moc).
Wersja archiwalna obowiązująca od 2012-11-19 do 2013-12-01 (Dz.U.2012.1265 tekst jednolity)
(utracił moc).
Wersja archiwalna obowiązująca od 2011-01-01 do 2011-06-29
[Opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych] 1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne;
5) pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 12 ton.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) liczby osi oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) [48] urzędach Inspekcji Transportu Drogowego;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3a1. Opłata roczna może być uiszczana przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w ratach.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. [49] Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego.
5. [50] Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) [51] zasady rozliczania z Głównym Inspektorem Transportu Drogowego w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
6a. [52] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, na wniosek Głównego Inspektora Transportu Drogowego, zamawia blankiety karty opłaty drogowej.
6b. [53] Główny Inspektor Transportu Drogowego prowadzi dystrybucję blankietów karty opłaty drogowej dla podmiotów, o których mowa w ust. 3.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
8. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki uiszczania opłaty w ratach, wymagania wobec podmiotu wnoszącego tę opłatę oraz terminy wnoszenia i wysokość rat, uwzględniając w szczególności zdolność podmiotu uiszczającego opłatę za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych do terminowego spłacania rat, o których mowa w ust. 3a1, i możliwość skutecznego ich egzekwowania.
[48] Art. 42 ust. 3 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 29 lit. a) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[49] Art. 42 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 29 lit. b) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[50] Art. 42 ust. 5 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 29 lit. b) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[51] Art. 42 ust. 6 pkt 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 29 lit. c) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[52] Art. 42 ust. 6a dodany przez art. 1 pkt 29 lit. d) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
[53] Art. 42 ust. 6b dodany przez art. 1 pkt 29 lit. d) ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 249, poz. 1656). Zmiana weszła w życie 1 stycznia 2011 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2010-04-03 do 2010-12-31
[Opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych] 1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne;
5) pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 12 ton.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) liczby osi oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3a1. [32] Opłata roczna może być uiszczana przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w ratach.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
8. [33] Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki uiszczania opłaty w ratach, wymagania wobec podmiotu wnoszącego tę opłatę oraz terminy wnoszenia i wysokość rat, uwzględniając w szczególności zdolność podmiotu uiszczającego opłatę za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych do terminowego spłacania rat, o których mowa w ust. 3a1, i możliwość skutecznego ich egzekwowania.
[32] Art. 42 ust. 3a1 dodany przez art. 1 pkt 18 lit. a) ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 246). Zmiana weszła w życie 3 kwietnia 2010 r.
[33] Art. 42 ust. 8 dodany przez art. 1 pkt 18 lit. b) ustawy z dnia 12 lutego 2010 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 43, poz. 246). Zmiana weszła w życie 3 kwietnia 2010 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2009-06-10 do 2010-04-02
1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne;
5) pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 12 ton.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) [2] liczby osi oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[2] Art. 42 ust. 2 pkt 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 3 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 218, poz. 1391). Zmiana weszła w życie 10 czerwca 2009 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-12-24 do 2009-06-09
1. [2] Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 1 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne;
5) pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej poniżej 12 ton.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. [3] Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. [4] Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[2] Art. 42 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 3 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 218, poz. 1391). Zmiana weszła w życie 24 grudnia 2008 r.
[3] Art. 42 ust. 3a w brzmieniu ustalonym przez art. 3 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 218, poz. 1391). Zmiana weszła w życie 24 grudnia 2008 r.
[4] Art. 42 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 3 pkt 1 lit. d) ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 218, poz. 1391). Zmiana weszła w życie 24 grudnia 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2007-12-06 do 2008-12-23
1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. [2] Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, półroczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[2] Art. 42 ust. 3a w brzmieniu ustalonym przez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o czasie pracy kierowców oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 99, poz. 661). Zmiana weszła w życie 6 grudnia 2007 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2007-07-13 do 2007-12-05 (Dz.U.2007.125.874 tekst jednolity)
1. Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3b. Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2005-10-21 do 2007-07-12
[Podmioty zobowiązane do ponoszenia opłat] 1. [39] Podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewóz drogowy zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) pojazdów transportu kombinowanego;
3) pojazdów realizujących komunikację miejską;
4) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej, w przypadku wykonywania przewozów na potrzeby własne.
1a. Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) [40] dopuszczalnej masy całkowitej oraz emisji spalin pojazdu.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
3a. [41] Podmiot, o którym mowa w ust. 1, uiszcza opłatę roczną, miesięczną, siedmiodniową albo dobową.
3b. [42] Karta opłaty dobowej i siedmiodniowej może być wypełniona przez podmiot, o którym mowa w ust. 1, w terminie:
1) 7 dni – od wydania karty opłaty dobowej;
2) 14 dni – od wydania karty opłaty siedmiodniowej.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. [43] Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[39] Art. 42 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. a) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497). Zmiana weszła w życie 21 października 2005 r.
[40] Art. 42 ust. 2 pkt 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497). Zmiana weszła w życie 21 października 2005 r.
[41] Art. 42 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 16 lit. c) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497). Zmiana weszła w życie 21 października 2005 r.
Na podstawie art. 8 pkt 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497) art. 42 ust. 3a w zakresie dotyczącym uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych wchodzi w życie 1 stycznia 2006 r.
[42] Art. 42 ust. 3b dodany przez art. 1 pkt 16 lit. c) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497). Zmiana weszła w życie 21 października 2005 r.
Na podstawie art. 8 pkt 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497) art. 42 ust. 3b w zakresie dotyczącym uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych wchodzi w życie 1 stycznia 2006 r.
[43] Art. 42 ust. 7 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. d) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 180, poz. 1497). Zmiana weszła w życie 21 października 2005 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2005-09-01 do 2005-10-20
[Podmioty zobowiązane do ponoszenia opłat] 1. Przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne są obowiązani do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) przejazdów po autostradach płatnych;
3) transportu kombinowanego;
4) komunikacji miejskiej;
5) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej.
1a. [2] Wyłączenie, o którym mowa w ust. 1, nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat za przejazd autostradą, o których mowa w przepisach o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz liczby osi i emisji spalin pojazdu samochodowego.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[2] Art. 42 ust. 1a dodany przez art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U. Nr 155, poz. 1297). Zmiana weszła w życie 1 września 2005 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-09-17 do 2005-08-31 (Dz.U.2004.204.2088 tekst jednolity)
[Podmioty zobowiązane do ponoszenia opłat] 1. Przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne są obowiązani do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką;
2) przejazdów po autostradach płatnych;
3) transportu kombinowanego;
4) komunikacji miejskiej;
5) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych;
2) rodzaju pojazdu samochodowego;
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz liczby osi i emisji spalin pojazdu samochodowego.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2;
2) granicznych urzędach celnych;
3) urzędach celnych wewnątrz kraju;
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4;
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym;
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów;
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą;
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2003-09-28 do 2004-09-16
[Podmioty zobowiązane do ponoszenia opłat] 1. Przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne są obowiązani do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką,
2) przejazdów po autostradach płatnych,
3) transportu kombinowanego,
4) [63] komunikacji miejskiej,
5) [64] zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych,
2) rodzaju pojazdu samochodowego,
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz liczby osi i emisji spalin pojazdu samochodowego.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2,
2) granicznych urzędach celnych,
3) urzędach celnych wewnątrz kraju,
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4,
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym,
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów,
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą,
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.
[63] Art. 42 ust. 1 pkt 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 27 lit. a) ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 149, poz. 1452). Zmiana weszła w życie 28 września 2003 r.
[64] Art. 42 ust. 1 pkt 5 dodany przez art. 1 pkt 27 lit. b) ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 149, poz. 1452). Zmiana weszła w życie 28 września 2003 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2002-01-01 do 2003-09-27
1. Przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne są obowiązani do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych, której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką,
2) przejazdów po autostradach płatnych,
3) transportu kombinowanego,
4) zbiorowego transportu miejskiego.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych,
2) rodzaju pojazdu samochodowego,
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz liczby osi i emisji spalin pojazdu samochodowego.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2,
2) granicznych urzędach celnych,
3) urzędach celnych wewnątrz kraju,
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4,
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający dostęp do nich osobom niepowołanym,
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów,
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą,
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających wniesienie tej opłaty.