Wersja obowiązująca od 2024.01.01

Art. 15. [Przesłanki uśmiercania zwierząt przetrzymywanych w Centralnym Azylu] 1. Zwierzę przetrzymywane w Centralnym Azylu może zostać uśmiercone:

1) po wydaniu przez sąd orzeczenia o przepadku zwierzęcia oraz wydaniu przez uprawniony organ decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 130 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody albo art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o gatunkach obcych – w przypadku zwierząt stanowiących przedmiot postępowania w sprawie orzekania o przepadku;

2) gdy:

a) istnieje konieczność podjęcia działań niezbędnych do usunięcia poważnego zagrożenia sanitarnego dla życia lub zdrowia ludzi lub zwierząt,

b) istnieje konieczność jego bezzwłocznego uśmiercenia w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt,

c) bezpośrednio zagraża ono innym zwierzętom lub ludziom, a jest niemożliwy inny sposób usunięcia tego zagrożenia,

d) nie jest możliwe jego wprowadzenie do środowiska przyrodniczego zgodnie z art. 13 lub przekazanie innemu podmiotowi zgodnie z art. 14

– w przypadku zwierząt innych niż określone w pkt 1.

2. Uśmiercenie zwierzęcia przyjętego do Centralnego Azylu w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, c lub d, wymaga zezwolenia wydawanego na wniosek Dyrektora Centralnego Azylu przez:

1) odpowiednio Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska albo regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce przetrzymywania zwierzęcia – w przypadku zwierząt należących do gatunków chronionych oraz gatunków zwierząt, o których mowa w art. 3 ust. 2;

2) ministra właściwego do spraw środowiska – w przypadku zwierząt należących do inwazyjnych gatunków obcych, gatunków CITES lub gatunków niebezpiecznych.

3. W przypadku gdy zwierzę należy do gatunku chronionego i jednocześnie do gatunku CITES lub gatunku niebezpiecznego, zezwolenie na uśmiercenie wydaje minister właściwy do spraw środowiska po zasięgnięciu opinii odpowiednio Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska albo regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce przetrzymywania zwierzęcia.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3:

1) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska albo regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje opinię, w drodze postanowienia, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie tej opinii;

2) minister właściwy do spraw środowiska wydaje zezwolenie na uśmiercenie zwierzęcia w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie zezwolenia.

5. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, nie przysługuje zażalenie.

6. Zwierzę uśmierca lekarz weterynarii, który posiada prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii w rozumieniu ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1140 oraz z 2022 r. poz. 1570 i 1616), w sposób humanitarny polegający na zadawaniu przy tym minimum cierpienia fizycznego i psychicznego.

7. W przypadku konieczności bezzwłocznego uśmiercenia w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt zwierzę może zostać uśmiercone bez zgody właściciela na podstawie orzeczenia lekarza weterynarii w sposób określony w art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.

Wersja obowiązująca od 2024.01.01

Art. 15. [Przesłanki uśmiercania zwierząt przetrzymywanych w Centralnym Azylu] 1. Zwierzę przetrzymywane w Centralnym Azylu może zostać uśmiercone:

1) po wydaniu przez sąd orzeczenia o przepadku zwierzęcia oraz wydaniu przez uprawniony organ decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 130 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody albo art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o gatunkach obcych – w przypadku zwierząt stanowiących przedmiot postępowania w sprawie orzekania o przepadku;

2) gdy:

a) istnieje konieczność podjęcia działań niezbędnych do usunięcia poważnego zagrożenia sanitarnego dla życia lub zdrowia ludzi lub zwierząt,

b) istnieje konieczność jego bezzwłocznego uśmiercenia w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt,

c) bezpośrednio zagraża ono innym zwierzętom lub ludziom, a jest niemożliwy inny sposób usunięcia tego zagrożenia,

d) nie jest możliwe jego wprowadzenie do środowiska przyrodniczego zgodnie z art. 13 lub przekazanie innemu podmiotowi zgodnie z art. 14

– w przypadku zwierząt innych niż określone w pkt 1.

2. Uśmiercenie zwierzęcia przyjętego do Centralnego Azylu w przypadkach, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, c lub d, wymaga zezwolenia wydawanego na wniosek Dyrektora Centralnego Azylu przez:

1) odpowiednio Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska albo regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce przetrzymywania zwierzęcia – w przypadku zwierząt należących do gatunków chronionych oraz gatunków zwierząt, o których mowa w art. 3 ust. 2;

2) ministra właściwego do spraw środowiska – w przypadku zwierząt należących do inwazyjnych gatunków obcych, gatunków CITES lub gatunków niebezpiecznych.

3. W przypadku gdy zwierzę należy do gatunku chronionego i jednocześnie do gatunku CITES lub gatunku niebezpiecznego, zezwolenie na uśmiercenie wydaje minister właściwy do spraw środowiska po zasięgnięciu opinii odpowiednio Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska albo regionalnego dyrektora ochrony środowiska właściwego ze względu na miejsce przetrzymywania zwierzęcia.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3:

1) Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska albo regionalny dyrektor ochrony środowiska wydaje opinię, w drodze postanowienia, w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie tej opinii;

2) minister właściwy do spraw środowiska wydaje zezwolenie na uśmiercenie zwierzęcia w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku o wydanie zezwolenia.

5. Na postanowienie, o którym mowa w ust. 4 pkt 1, nie przysługuje zażalenie.

6. Zwierzę uśmierca lekarz weterynarii, który posiada prawo wykonywania zawodu lekarza weterynarii w rozumieniu ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1140 oraz z 2022 r. poz. 1570 i 1616), w sposób humanitarny polegający na zadawaniu przy tym minimum cierpienia fizycznego i psychicznego.

7. W przypadku konieczności bezzwłocznego uśmiercenia w rozumieniu art. 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt zwierzę może zostać uśmiercone bez zgody właściciela na podstawie orzeczenia lekarza weterynarii w sposób określony w art. 33 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.