UWAGA

Niniejszy tekst zawiera wersję skonsolidowaną Regulaminu pracowniczego urzędników i Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (¹) mający zastosowanie od dnia 5 marca 1968 r., zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 56 z 4.3.1968) oraz wymienionymi poniżej rozporządzeniami zmieniającymi to rozporządzenie. Tekst skonsolidowany nie jest prawnie wiążący (²). Liczby w nawiasach przy niektórych numerach artykułów odpowiadają poniższej numeracji i odnoszą się do rozporządzeń zmieniających te artykuły.

(1) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2278/69 (Dz.U. L 289 z 17.11.1969, str. 1)

(2) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 95/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 1)

(3) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 96/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 4)

(4) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 16/71 (Dz.U. L 5 z 7.1.1971, str. 1)

(5) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2653/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 1)

(6) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2654/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 6)

(7) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1369/72 (Dz.U. L 149 z 1.7.1972, str. 1)

(8) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1473/72 (Dz.U. L 160 z 16.7.1972, str. 1)

(9) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2647/72 (Dz.U. L 283 z 20.12.1972, str. 1)

(10) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 558/73 (Dz.U. L 55 z 28.2.1973, str. 1)

(11) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2188/73 (Dz.U. L 223 z 11.8.1973, str. 1)

(12) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2/74 (Dz.U. L 2 z 3.1.1974, str. 1)

(13) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3191/74 (Dz.U. L 341z 20.12.1974, str. 1)

(14) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 711/75 (Dz.U. L 71 z 20.3.1975, str. 1)

(15) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1009/75 (Dz.U. L 98 z 19.4.1975, str. 1)

(16) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1601/75 (Dz.U. L 164 z 27.6.1975, str. 1)

(17) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2577/75 (Dz.U. L 263 z 11.10.1975, str. 1)

(18) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2615/76 (Dz.U. L 299 z 29.10.1976, str. 1)

(19) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3177/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 1)

(20) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3178/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 9)

(21) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1376/77 (Dz.U. L 157 z 28.6.1977, str. 1)

(22) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2687/77 (Dz.U. L 314 z 8.12.1977, str. 1)

(23) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2859/77 (Dz.U. L 330 z 23.12.1977, str. 1)

(24) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 912/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 1)

(25) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 914/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 8)

(26) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2711/78 (Dz.U. L 328 z 23.11.1978, str. 1)

(27) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3084/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 1)

(28) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3085/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 6)

(29) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2955/79 (Dz.U. L 336 z 29.12.1979, str. 1)

(30) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 160/80 (Dz.U. L 20, 26.1.1980, str. 1)

(31) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 161/80 (Dz.U. L 20 z 26.1.1980, str. 5)

(32) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 187/81 (Dz.U. L 21 z 24.1.1981, str. 18) i rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 397/81 (Dz.U. L 46 z 19.2.1981, str. 1)

(33) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2780/81 (Dz.U. L 271 z 26.9.1981, str. 1)

(34) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3821/81 (Dz.U. L 386 z 31.12.1981, str. 1)

(35) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 371/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 8)

(36) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 372/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 13)

(37) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3139/82 (Dz.U. L 331 z 26.11.1982, str. 1)

(38) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 440/83 (Dz.U. L 53 z 26.2.1983, str. 1)

(39) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1819/83 (Dz.U. L 180 z 5.7.1983, str. 1)

(40) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2074/83 (Dz.U. L 203 z 27.7.1983, str. 1)

(41) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3647/83 (Dz.U. L 361 z 24.12.1983, str. 1)

(42) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 419/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 1)

(43) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 420/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 6)

(44) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1578/85 (Dz.U. L 154 z 13.6.1985, str. 1)

(45) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1915/85 (Dz.U. L 180 z 12.7.1985, str. 3)

(46) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2799/85 (Dz.U. L 265 z 8.10.1985, str. 1)

(47) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3580/85 (Dz.U. L 343 z 20.12.1985, str. 1)

(48) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3855/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 1)

(49) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3856/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 5)

(50) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 793/87 (Dz.U. L 79 z 21.3.1987, str. 1)

(51) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3019/87 (Dz.U. L 286 z 9.10.1987, str. 3)

(52) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3212/87 (Dz.U. L 307 z 29.10.1987, str. 1)

(53) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3784/87 (Dz.U. L 356 z 18.12.1987, str. 1)

(54) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2338/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 1)

(55) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2339/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 5)

(56) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3982/88 (Dz.U. L 354 z 22.12.1988, str. 1)

(57) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2187/89 (Dz.U. L 209 z 21.7.1989, str. 1)

(58) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3728/89 (Dz.U. L 364 z 14.12.1989, str. 1)

(59) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2258/90 (Dz.U. L 204 z 2.8.1990, str. 1)

(60) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3736/90 (Dz.U. L 360 z 22.12.1990, str. 1)

(61) Rozporządzenie (EWG) nr 2232/91 (Dz.U. L 204 z 22.7.1991, str. 1)

(62) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3830/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 1)

(63) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3831/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 7)

(64) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3832/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 9)

(65) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3833/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 10)

(66) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3834/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 13)

(67) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 571/92 (Dz.U. L 62 z 7.3.1992, str. 1)

(68) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3761/92 (Dz.U. L 383 z 29.12.1992, str. 1)

(69) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3947/92 (Dz.U. L 404 z 31.12.1992, str. 1)

(70) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3608/93 (Dz.U. L 328 z 29.12.1993, str. 1)

(71) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 3161/94 (Dz.U. L 335 z 23.12.1994, str. 1) zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom, EWWiS) nr 1197/95 (Dz.U. L 119 z 30.5.1995, str. 1)

(72) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2963/95 (Dz.U. L 310 z 22.12.1995, str. 1)

(73) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 1354/96 (Dz.U. L 175 z 13.7.1996, str. 1)

(74) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 2485/96 (Dz.U. L 338 z 28.12.1996, str. 1)

(75) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2192/97 (Dz.U. L 301 z 5.11.1997, str. 5)

(76) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2591/97 (Dz.U. L 351 z 23.12.1997, str. 1)

(77) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 781/98 (Dz.U. L 113 z 15.04.1998, str. 4)

(78) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2458/98 (Dz.U. L 307 z 17.11.1998, str. 1)

(79) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2594/98 (Dz.U. L 325 z 3.12.1998, str. 1)

(80) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2762/98 (Dz.U. L 346 z 22.12.1998, str. 1)

(81) Komunikat Komisji do innych instytucji dotyczący przeliczenia na euro kwot przewidzianych w Regulaminie pracowniczym nr 1999/C 60/09 (Dz.U. C 60 z 3.02.1999, str. 11)

(82) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 620/1999 (Dz.U. L 78 z 24.3.1999, str. 1)

(83) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1238/1999 (Dz.U. L 150 z 17.6.1999, str. 1)

(84) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2700/1999 (Dz.U. L 327 z 21.12.1999, str. 1)

(85) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 212/2000 (Dz.U. L 24 z 29.1.2000, str. 1)

(86) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 628/2000 (Dz.U. L 76 z 25.3.2000, str. 1)

(87) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2804/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 3)

(88) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2805/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 7)

(89) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1986/2001 (Dz.U. L 271 z 12.10.2001, str. 1)

(90) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2581/2001 (Dz.U. L 345 z 29.12.2001, str. 1)

(91) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 490/2002 (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 1)

(92) Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2265/2002 (Dz.U. L 347 z 20.12.2002, str. 1) (³)

Tytuł I Przepisy ogólne

Artykuł 1

[1] Niniejszy regulamin pracowniczy stosuje się do urzędników Unii.

Artykuł 1a

1. Do celów niniejszego Regulaminu pracowniczego „urzędnik Unii” oznacza osobę, która została powołana, zgodnie z przepisami niniejszego Regulaminu pracowniczego, na stanowisko urzędnicze w jednej z instytucji Unii na podstawie aktu wydanego przez organ powołujący tej instytucji.

2. Definicję podaną w ust. 1 stosuje się także do osób powołanych przez organy unijne, do których ma zastosowanie niniejszy Regulamin pracowniczy na podstawie aktów unijnych ustanawiających te organy (zwane dalej „agencjami”). Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym regulaminie pracowniczym mają zastosowanie do agencji, chyba że niniejszy regulamin pracowniczy stanowi inaczej.

Artykuł 1b

Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów niniejszego Regulaminu pracowniczego, dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego

(a) Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (zwaną dalej ESDZ),

(b) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny,

(c) Komitet Regionów,

(d) Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, oraz

(e) Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych

traktuje się jak instytucje Unii.

Artykuł 1c

Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym Regulaminie pracowniczym do osoby płci męskiej uważa się jednocześnie za stanowiące odniesienie do osoby płci żeńskiej i odwrotnie, o ile z kontekstu w sposób niebudzący wątpliwości nie wynika inaczej.

Artykuł 1d

1. W stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, status majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego osoby pozostające w konkubinacie uznaje się za pozostające w związku małżeńskim, pod warunkiem że spełnione są warunki wymienione w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII.

2. W celu rzeczywistego zapewnienia pełnej równości mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu, co stanowi zasadniczy element wymagający uwzględnienia w stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego, zasada równego traktowania nie stanowi przeszkody dla instytucji Unii Europejskiej w utrzymywaniu lub ustanawianiu szczególnych korzyści, w celu ułatwienia działalności zawodowej osobom płci niedostatecznie reprezentowanej, bądź w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej lub w celu kompensowania następstw takich sytuacji.

3. Organy powołujące instytucji, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, określają, w drodze porozumienia, środki i działania mające na celu wspieranie równych szans mężczyzn i kobiet w dziedzinach objętych regulaminem pracowniczym oraz przyjmują odpowiednie przepisy, w szczególności w celu wyrównania istniejących w praktyce nierówności, które ograniczają szanse kobiet w tych dziedzinach.

4. Do celów ust. 1 osoby niepełnosprawne to osoby o długotrwałym upośledzeniu fizycznym, umysłowym, intelektualnym lub sensorycznym, które w połączeniu z różnymi barierami może przeszkadzać im w pełnym i efektywnym uczestniczeniu w życiu społecznym na równi z innymi. Upośledzenie stwierdza się zgodnie z procedurą określoną w art. 33.

Osoba niepełnosprawna spełnia warunki określone w art. 28 lit. e), jeżeli może wykonywać istotne zadania związane z danym stanowiskiem po dokonaniu rozsądnych przystosowań.

„Rozsądne przystosowanie”, w odniesieniu do istotnych zadań związanych z danym stanowiskiem, oznacza zastosowanie w razie potrzeby odpowiednich środków, mających na celu umożliwienie osobie niepełnosprawnej dostępu do zatrudnienia, wykonywania zawodu, awansu lub udziału w szkoleniach, o ile środki takie nie stanowią nieproporcjonalnego obciążenia dla pracodawcy.

Zasada równego traktowania nie stanowi dla organów powołujących instytucji przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków określających szczególne korzyści w celu ułatwienia osobom niepełnosprawnym wykonywania działalności zawodowej lub w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w ich karierze zawodowej bądź ich kompensowania.

5. Jeżeli osoby objęte niniejszym regulaminem pracowniczym, które uważają się za pokrzywdzone na skutek naruszenia określonej powyżej zasady równego traktowania przedstawią okoliczności wskazujące na ich bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację, obowiązek udowodnienia, że nie nastąpiło naruszenie zasady równego traktowania spoczywa na instytucji. Niniejszy przepis nie ma zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym.

6. Przy stosowaniu zasady niedyskryminacji oraz zasady proporcjonalności należy zapewnić, by wszelkie ograniczenia tych zasad opierały się na obiektywnych i uzasadnionych podstawach oraz służyły osiągnięciu zgodnych z prawem celów w ramach ogólnego interesu polityki kadrowej. Cele te mogą w szczególności uzasadniać ustalanie wieku przymusowego przejścia w stan spoczynku oraz wieku minimalnego do uzyskania świadczeń emerytalnych za wysługę lat.

Artykuł 1e

1. Urzędnik ma w okresie aktywnego zatrudnienia dostęp do środków o charakterze socjalnym, w tym szczególnych środków umożliwiających godzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym, przyjętych przez instytucje, oraz do usług świadczonych przez placówki o charakterze socjalnym, o których mowa w art. 9. Byli urzędnicy mogą mieć dostęp do ograniczonej liczby szczególnych środków o charakterze socjalnym.

2. Urzędnikom w okresie aktywnego zatrudnienia zapewnia się warunki pracy zgodne z odpowiednimi normami bezpieczeństwa i higieny pracy, co najmniej na poziomie minimalnych wymagań mających zastosowanie na mocy środków przyjętych w tych dziedzinach zgodnie z Traktatami.

3. Każda instytucja wdraża środki o charakterze socjalnym przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem w ścisłej współpracy z komitetem pracowniczym w oparciu o wieloletni plan działania. Plany działania corocznie przekazuje się władzom budżetowym w ramach procedury budżetowej.

Artykuł 2 (69) (73)

1. Każda instytucja ustala, kto w jej ramach wykonuje uprawnienia przyznane przez niniejszy regulamin pracowniczy organowi powołującemu.

2. Jednakże jedna lub więcej instytucji może zlecić wykonanie niektórych lub wszystkich uprawnień powierzonych organowi powołującemu, innych niż podejmowanie decyzji odnoszących się do powołań, awansów czy przenoszenia urzędników, innej instytucji lub organowi międzyinstytucjonalnemu.

Artykuł 3

Akt powołania urzędnika wskazuje datę, z którą powołanie staje się skuteczne; data ta nie może przypadać wcześniej niż data rozpoczęcia wykonywania obowiązków przez urzędnika.

Artykuł 4

Powołanie lub awans dokonywane są jedynie w celu obsadzenia wolnego stanowiska zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu pracowniczego.

Pracownicy instytucji są powiadamiani o każdym wolnym stanowisku w tej instytucji, jeśli organ powołujący podejmuje decyzję, iż stanowisko to należy obsadzić.

Jeżeli wakującego stanowiska nie udaje się obsadzić w wyniku przeniesienia, nadania wyższego stopnia zgodnie z art. 45a lub awansu, należy o tym powiadomić pracowników innych instytucji i/lub zorganizować wewnętrzny konkurs.

Artykuł 5

1. Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i ważnością zadań, które się z nimi wiążą, jako grupę funkcyjną administratorów (zwaną dalej „AD” ), grupę funkcyjną asystentów (zwaną dalej „AST”) oraz grupę funkcyjną sekretarzy i pracowników biurowych (zwaną dalej „AST/SC” ).

2. Grupa funkcyjna AD obejmuje dwanaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania w zakresie zarządzania, prac koncepcyjnych i analitycznych, językowych lub naukowych. Grupa funkcyjna AST obejmuje jedenaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania wykonawcze i techniczne. Grupa funkcyjna AST/SC obejmuje sześć grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania biurowe i sekretarskie.

3. Powołanie wymaga przynajmniej:

(a) dla grupy funkcyjnej AST i grupy funkcyjnej AST/SC:

(i) wykształcenia pomaturalnego potwierdzonego dyplomem; lub

(ii) wykształcenia średniego potwierdzonego świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych oraz odpowiedniego co najmniej trzyletniego doświadczenia zawodowego; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione interesem służby, wyszkolenia lub doświadczenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(b) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 5 i 6:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym studiom uniwersyteckim trwającym co najmniej trzy lata, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(c) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 7–16:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym, trwającym normalnie cztery lata lub dłużej, studiom uniwersyteckim, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) wykształcenia, które odpowiada ukończeniu studiów wyższych potwierdzonych dyplomem oraz przynajmniej rocznego, właściwego doświadczenia zawodowego w przypadku gdy normalny okres trwania studiów wyższych wynosi przynajmniej trzy lata; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

4. Tabela zawierająca rodzaje stanowisk znajduje się w załączniku I, pkt A. Na podstawie tej tabeli, każda instytucja, po konsultacji z komitetem pracowniczym, określa obowiązki i uprawnienia związane z każdym rodzajem stanowiska.

5. Identyczne warunki naboru i pełnienia służby mają zastosowanie do wszystkich urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej.

Artykuł 6

1. Wykaz stanowisk, dodany do części budżetu dotyczącej każdej instytucji, wskazuje liczbę stanowisk każdej grupy zaszeregowania i grupy funkcyjnej.

2. Bez uszczerbku dla zasady awansu w oparciu o zasługi określonej w art. 45, w wykazie tym zapewnia się, aby dla każdej instytucji liczba wolnych stanowisk w każdej grupie zaszeregowania ujętej w wykazie stanowisk z dnia 1 stycznia każdego roku odpowiadała liczbie urzędników niższej grupy zaszeregowania aktywnie zatrudnionych w dniu 1 stycznia roku poprzedzającego, pomnożonej przez wskaźniki określone dla tego szczebla w załączniku I sekcja B. Wskaźniki te stosuje się w odniesieniu do średniej za okres 5 lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

3. Wskaźniki określone w załączniku I sekcja B są objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

4. Wdrażanie przepisów dotyczących grupy funkcyjnej AST/SC i przepisów przejściowych określonych w art. 31 załącznika XIII, z uwzględnieniem rozwoju zapotrzebowania na personel wykonujący zadania sekretarskie i biurowe we wszystkich instytucjach oraz rozwoju sytuacji w zakresie etatów stałych i czasowych w grupach funkcyjnych AST i AST/SC, jest objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

Artykuł 7

1. Organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na obywatelstwo, przydziela każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w ramach jego grupy zaszeregowania.

Urzędnik może złożyć wniosek o dokonanie przeniesienia w ramach instytucji.

2. Urzędnikowi może zostać czasowo powierzone stanowisko w jego grupie zaszeregowania i grupie funkcyjnej, wyższe niż jego grupa zaszeregowania. Począwszy od czwartego miesiąca po objęciu takiego stanowiska, otrzymuje on dodatek wyrównawczy odpowiadający różnicy między wynagrodzeniem należnym mu z tytułu jego grupy zaszeregowania i stopnia a wynagrodzeniem, który otrzymywałby z tytułu zaszeregowania na tym stopniu, na którym byłby zaszeregowany, gdyby przyznano mu grupę zaszeregowania odpowiadającą jego stanowisku, które zostało mu czasowo powierzone.

Okres czasowego powierzenia innego stanowiska nie przekracza jednego roku, z wyjątkiem przypadków, w których dokonano takiego powierzenia, bezpośrednio lub pośrednio, w celu zastąpienia urzędnika, którego oddelegowano, w interesie służby, na inne stanowisko, powołano do służby wojskowej lub który jest nieobecny z powodu przedłużającego się zwolnienia chorobowego.

Artykuł 8

Urzędnik oddelegowany do innej instytucji Unii Europejskiej może, po okresie sześciu miesięcy, wnioskować o przeniesienie do pracy w tej instytucji.

Jeśli instytucja macierzysta urzędnika oraz instytucja, do której został on oddelegowany, wyrażają zgodę na przeniesienie, przyjmuje się, iż urzędnik pełnił całą swoją służbę w Unii w tej ostatniej instytucji. W przypadku takiego przeniesienia nie mają zastosowania przepisy niniejszego regulaminu dotyczące świadczeń finansowych przysługujących w razie zakończenia służby w jednej z instytucji Unii.

Jeśli decyzja uwzględniająca taki wniosek obejmuje zatrudnienie urzędnika w wyższej grupie zaszeregowania niż ta, do której był przydzielony w instytucji macierzystej, decyzję tę uznaje się za awans i może ona zostać podjęta jedynie zgodnie z warunkami określonymi w art. 45.

Artykuł 9 (69)

1. Bez uszczerbku dla ust. 1a w każdej instytucji powołuje się:

– Komitet Pracowniczy, który może być w miarę potrzeb podzielony na sekcje według różnych miejsc zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet lub większą liczbę Wspólnych Komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jedną Komisję Dyscyplinarną lub większą liczbę Komisji Dyscyplinarnych, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet Doradczy ds. braku kwalifikacji zawodowych lub większą liczbę takich komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– w razie potrzeby, Komitet ds. Ocen;

– Komitet ds. Inwalidztwa,

które wykonują funkcje powierzone im w niniejszym regulaminie pracowniczym.

1a. W celu stosowania niektórych przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego dla dwóch lub większej liczby instytucji może być ustanowiony połączony Wspólny Komitet. Pozostałe komitety, o których mowa w ust. 1, oraz Komisja Dyscyplinarna mogą być ustanowione jako wspólne organy przez dwie lub większą liczbę agencji.

2. Skład oraz szczegóły dotyczące działalności tych organów ustalane są przez każdą z instytucji zgodnie z przepisami załącznika II.

Agencje mogą odstąpić od stosowania przepisów art. 1 załącznika II dotyczącego członkostwa w Komitetach Pracowniczych w celu odzwierciedlenia składu ich personelu. Agencje mogą zadecydować o niewyznaczaniu zastępców we Wspólnym Komitecie lub we Wspólnych Komitetach przewidzianych w art. 2 załącznika II.

Pracowników instytucji powiadamia się o wykazie członków tych organów.

3. Komitet Pracowniczy reprezentuje interesy pracowników wobec ich instytucji oraz zapewnia stały kontakt między instytucją a pracownikami. Przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania służby, zapewniając możliwość wyrażania opinii przez pracowników.

Zwraca on uwagę właściwych organów danej instytucji na wszelkie problemy mające ogólne znaczenie dla wykładni oraz stosowania niniejszego regulaminu pracowniczego. Można zwracać się do niego we wszelkich tego rodzaju sprawach.

Komitet Pracowniczy przedkłada właściwym organom instytucji propozycje dotyczące organizacji oraz działania służby oraz propozycje dotyczące poprawy warunków pracy oraz ogólnych warunków bytowych pracowników.

Komitet Pracowniczy uczestniczy w zarządzaniu oraz nadzorowaniu placówek o charakterze socjalnym utworzonych przez instytucję w interesie pracowników. Może on, za zgodą instytucji, powoływać takie placówki socjalne.

4. Oprócz funkcji powierzonych im w niniejszym regulaminie pracowniczym, Wspólne Komitety mogą wykonywać również funkcje doradcze w sprawach ogólnych przedkładanych przez organ powołujący lub przez Komitet Pracowniczy.

5. Należy zasięgnąć opinii komitetu sprawozdawczego:

(a) w sprawie działań po zakończeniu okresu próbnego; oraz

(b) w sprawie doboru pracowników, których dotyczy redukcja zatrudnienia.

Organ powołujący może wydać wytyczne w celu zapewnienia, że sprawozdania okresowe w sprawie urzędników są sporządzane w instytucji w jednolity sposób.

6. W odniesieniu do stosowania art. 51, należy zasięgać opinii wspólnego komitetu doradczego ds. braku kwalifikacji zawodowych.

Artykuł 10

Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego składa się z przedstawicieli instytucji unijnych i równej liczby przedstawicieli komitetów pracowniczych tych instytucji. Decyzję w sprawie procedury odnoszącej się do powołania członków Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego podejmuje się na mocy wspólnego porozumienia organów powołujących każdej instytucji. Agencje są wspólnie reprezentowane zgodnie z regułami ustalonymi na mocy porozumienia między nimi i Komisją.

Komisja zasięga opinii Komitetu w sprawie wniosku o dokonanie przeglądu Regulaminu pracowniczego, który wydaje swoją opinię w terminie ustalonym przez Komisję. Oprócz funkcji powierzonych Komitetowi na mocy niniejszego Regulaminu pracowniczego, może on przedkładać wnioski dotyczące przeglądu Regulaminu pracowniczego. Komitet zbiera się na wniosek swojego przewodniczącego, jednej z instytucji, lub komitetu pracowniczego jednej z instytucji.

Porządek obrad komitetu przekazuje się właściwym organom.

Artykuł 10a (8)

Instytucja określa terminy, w których Komitet Pracowniczy, Wspólny Komitet lub Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego powinny wyrazić wymagane opinie; terminy te nie mogą być krótsze niż 15 dni roboczych. Jeśli w wyznaczonym terminie nie zostanie wydana opinia, instytucja podejmuje swoją decyzję.

Artykuł 10b

Związki zawodowe i stowarzyszenia pracownicze określone w art. 24b stanowią w interesie ogólnym pracowników, bez uszczerbku dla uprawnień statutowych komitetów pracowniczych.

Wnioski Komisji określone w art. 10 mogą być przedmiotem konsultacji prowadzonych przez przedstawicieli związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych.

Artykuł 10c

Każda instytucja może zawierać umowy dotyczące jej pracowników z przedstawicielami związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych. Umowy te nie mogą pociągać za sobą zmiany Regulaminu pracowniczego lub wszelkiego rodzaju zobowiązań budżetowych, nie mogą również wpływać na funkcjonowanie danej instytucji. Przedstawiciele związków zawodowych i zrzeszeń pracowniczych będący sygnatariuszami działają w każdej z instytucji w poszanowaniu uprawnień statutowych komitetu pracowniczego.

Tytuł II Prawa i obowiązki urzędników

Artykuł 11

Urzędnik przy wykonywaniu swoich obowiązków i w swoim postępowaniu musi kierować się wyłącznie interesem Unii. Nie może on zwracać się o instrukcje ani przyjmować instrukcji od jakiegokolwiek rządu, organu, organizacji lub osoby spoza instytucji, w której pracuje. Urzędnik musi pełnić swoje obowiązki w sposób obiektywny, bezstronny oraz w poszanowaniu obowiązku zachowania lojalności wobec Unii.

Urzędnik bez pozwolenia organu powołującego nie może przyjmować od jakiegokolwiek rządu lub z jakiegokolwiek źródła spoza instytucji, do której należy, jakichkolwiek tytułów, odznaczeń, przywilejów, prezentów lub jakiegokolwiek rodzaju wynagrodzeń, z wyjątkiem przysługujących mu za prace wykonywane przed jego powołaniem albo w trakcie urlopu okolicznościowego w celu odbycia służby wojskowej lub innego rodzaju służby państwowej, o ile pozostają one w związku z tymi pracami.

Przed rekrutacją urzędnika organ powołujący sprawdza, czy kandydat posiada jakiekolwiek interesy osobiste, które mogłyby wpłynąć na jego niezależność, lub czy znajduje się w jakiejkolwiek innej sytuacji powodującej konflikt interesów. W tym celu kandydat informuje, na specjalnym formularzu, organ powołujący o wszelkich istniejących lub potencjalnych konfliktach interesów. W takich przypadkach organ powołujący bierze te informacje pod uwagę w swojej należycie uzasadnionej opinii. W razie konieczności organ powołujący podejmuje środki, o których mowa w art. 11a ust. 2.

Niniejszy artykuł stosuje się na zasadzie analogii do urzędników powracających z urlopu udzielonego z przyczyn osobistych.

Artykuł 11a

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 urzędnik, wykonując swoje obowiązki, nie może zajmować się, bezpośrednio lub pośrednio, sprawami, które dotyczą go osobiście, w szczególności ze względów rodzinnych lub finansowych, co mogłoby wpłynąć na jego niezależność.

2. Każdy urzędnik, któremu podczas wykonywania swoich obowiązków zostanie powierzona sprawa określona w ust. 1, niezwłocznie informuje organ powołujący. Organ powołujący podejmuje właściwe środki, w szczególności może zwolnić urzędnika z odpowiedzialności za tę sprawę.

3. Urzędnik nie może posiadać ani nabywać, bezpośrednio lub pośrednio, udziału w przedsiębiorstwach podlegających instytucji, do której przynależy lub które pozostają w związku z tą instytucją, gdy udział ten jest takiego rodzaju lub ma taki zakres, iż mógłby ograniczyć jego niezależność przy wykonywaniu obowiązków.

Artykuł 12

Urzędnik powstrzymuje się od jakichkolwiek działań lub zachowań, które mogłyby szkodzić powadze jego stanowiska.

Artykuł 12a

1. Urzędnicy powstrzymują się od jakichkolwiek form nękania psychicznego oraz molestowania seksualnego.

2. Fakt nękania psychicznego lub molestowania seksualnego nie może powodować dla urzędnika, który padł jego ofiarą, jakichkolwiek negatywnych skutków ze strony instytucji. Urzędnika, który przedstawił dowody nękania psychicznego lub molestowania seksualnego, nie mogą spotkać ze strony instytucji żadne negatywne skutki, pod warunkiem że działa on w dobrej wierze.

3. „Nękanie psychiczne” oznacza niewłaściwe zachowanie, które ma miejsce na przestrzeni pewnego okresu, powtarza się lub ma charakter ciągły i obejmuje sposób zachowania, wypowiedzi ustne i pisemne, gesty lub inne działania podejmowane umyślnie, które mogą godzić w osobowość, godność lub integralność fizyczną lub psychiczną danej osoby.

4. „Molestowanie seksualne” oznacza zachowania dotyczące płci, które są niepożądane przez osobę, do której są adresowane, a ich celem lub skutkiem jest obraza osoby lub tworzenie atmosfery zastraszenia, wrogości, upokorzenia lub niepokoju w środowisku pracy. Molestowanie seksualne jest traktowane jako dyskryminacja ze względu na płeć.

Artykuł 12b

1. Z zastrzeżeniem art. 15, urzędnik mający zamiar podjąć dodatkową działalność, zarobkową lub niezarobkową, lub wykonywać zadania poza Unią, musi uzyskać uprzednio pozwolenie organu powołującego. Pozwolenia nie udziela się wyłącznie w przypadkach gdy działalność lub zadanie, o którym mowa, ma taki charakter, że może utrudniać wykonywanie obowiązków urzędnika lub jest niezgodne z interesem instytucji.

2. Urzędnik powiadamia organ powołujący o wszelkich zmianach działalności lub zadania wykonywanego poza Unią, zaistniałych po uzyskaniu przez niego pozwolenia organu powołującego na mocy ust. 1. Pozwolenie może zostać cofnięte, jeżeli działalność lub zadanie przestały spełniać warunki, o których mowa w ostatnim zdaniu ust. 1.

Artykuł 13

Jeśli małżonek urzędnika prowadzi zawodowo działalność zarobkową, urzędnik powiadamia o tym organ powołujący. W przypadku gdy taka działalność okaże się być nie do pogodzenia z funkcją urzędnika oraz jeśli urzędnik nie jest w stanie zobowiązać się, że działalność ta zostanie zakończona w określonym czasie, organ powołujący, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, decyduje, czy urzędnik ten nadal zajmuje swoje stanowisko lub zostaje przeniesiony na inne stanowisko.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

1. Urzędnik, który zamierza ubiegać się o urząd publiczny, powiadamia organ powołujący. Organ powołujący podejmuje decyzję, w interesie służby, czy dany urzędnik:

(a) powinien złożyć wniosek o urlop z przyczyn osobistych; lub

(b) powinien uzyskać urlop coroczny; lub

(c) może uzyskać zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze godzin; lub

(d) may continue to discharge his duties as before.

2. Urzędnik wybrany lub powołany na urząd publiczny niezwłocznie powiadamia organ powołujący. Organ powołujący, uwzględniając interes służby, powagę urzędu, obowiązki z nim związane oraz wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych z tytułu pełnienia tych obowiązków, podejmuje jedną z decyzji określonych w ust. 1. Jeżeli od urzędnika wymaga się wykorzystania urlopu z przyczyn osobistych lub jeśli pozwala mu się na pracę w niepełnym wymiarze godzin, czas trwania takiego urlopu lub pracy w niepełnym wymiarze godzin odpowiada okresowi sprawowania urzędu publicznego.

Artykuł 16

Po zakończeniu służby urzędnik jest nadal zobowiązany do uczciwego i rozważnego zachowania w odniesieniu do przyjmowania niektórych stanowisk lub korzyści.

Urzędnicy zamierzający podjąć działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, w okresie dwóch lat od zakończenia służby informują o tym instytucję na specjalnym formularzu. Jeżeli taka działalność jest związana z pracą, którą urzędnik wykonywał w ciągu ostatnich trzech lat służby, i mogłaby prowadzić do konfliktu z uzasadnionymi interesami instytucji, organ powołujący, uwzględniając interes służby, może zabronić urzędnikowi podjęcia tej działalności albo wydać pozwolenie na warunkach, jakie uzna za odpowiednie. Organ powołujący, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, powiadamia o swojej decyzji w ciągu 30 dni roboczych po otrzymaniu stosownej informacji. Jeżeli w powyższym terminie nie powiadomiono o decyzji, uznaje się to za udzielenie pozwolenia.

W przypadku byłych urzędników wyższego szczebla, o których mowa w przepisach wykonawczych, organ powołujący co do zasady zakazuje im działalności lobbingowej lub reprezentacyjnej wobec pracowników swoich byłych instytucji dla swojej działalności gospodarczej, klientów lub pracodawców w odniesieniu do kwestii, za które byli odpowiedzialni w ostatnich trzech latach służby; zakaz taki obowiązuje przez 12 miesięcy od zakończenia służby.

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁴) każda instytucja publikuje corocznie informacje na temat wykonywania akapitu trzeciego, zawierające wykaz ocenionych przypadków.

Artykuł 17

1. Każdy urzędnik nie może, bez uzyskania odpowiedniej zgody, ujawniać informacji, które uzyskał w trakcie pełnienia obowiązków, o ile takie informacje nie zostały już podane do publicznej wiadomości lub nie są publicznie dostępne.

2. Po opuszczeniu służby urzędnik jest nadal związany tym zobowiązaniem.

Artykuł 17a

1. Urzędnik korzysta z wolności wypowiedzi z poszanowaniem zasad lojalności i bezstronności.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 12 i 17, urzędnik, który zamierza podać do publicznej wiadomości jakiekolwiek treści dotyczące prac Unii lub przyczynić się do tego, samodzielnie lub wraz z innymi osobami, powiadamia o tym uprzednio organ powołujący.

Jeżeli organ powołujący jest w stanie wykazać, że może to w istotny sposób zaszkodzić interesom Unii, organ powołujący powiadamia urzędnika o swojej decyzji pisemnie w terminie 30 dni roboczych od dnia otrzymania informacji. Jeżeli decyzja taka nie zostanie przekazana w ustalonym terminie, uważa się, że organ powołujący nie wyraża sprzeciwu.

Artykuł 18

1. Wszystkie prawa do wszelkich prac pisemnych oraz innych prac wykonanych przez każdego urzędnika w ramach wykonywania swych obowiązków przysługują Unii Europejskiej, w przypadku gdy dotyczą jej działalności, lub Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej, w przypadku gdy dotyczą działalności tej Wspólnoty. Unia lub, w stosownych przypadkach, Europejska Wspólnota Energii Atomowej mają prawo żądać przeniesienia praw autorskich do takich prac.

2. Każdy wynalazek dokonany przez urzędnika w ramach lub w związku z pełnieniem obowiązków stanowi bezsporną własność Unii. Instytucja może, na własny koszt i w imieniu Unii, wystąpić z wnioskiem i uzyskać odpowiednie patenty we wszystkich państwach. Każdy wynalazek odnoszący się do działalności Unii, dokonany przez urzędnika w rok po zakończeniu służby, o ile nie ustalono inaczej, uważa się za dokonany w ramach lub w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków. Jeżeli wynalazki podlegają opatentowaniu, należy podać nazwisko wynalazcy lub wynalazców.

3. W odpowiednich przypadkach instytucja może przyznać urzędnikowi będącemu autorem opatentowanego wynalazku, nagrodę, której kwotę ustala instytucja.

Artykuł 19

Urzędnik nie może bez pozwolenia organu powołującego ujawnić na jakiejkolwiek podstawie w ramach jakiegokolwiek postępowania sądowego informacji uzyskanych przy wykonywaniu swoich obowiązków. Pozwolenia odmawia się jedynie w przypadku, gdy wymagają tego interesy Unii, a odmowa nie pociąga za sobą odpowiedzialności karnej urzędnika. Obowiązek ten istnieje także po zakończeniu służby przez urzędnika.

Przepisy akapitu pierwszego nie mają zastosowania wobec urzędnika lub byłego urzędnika składającego zeznania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Komisją Dyscyplinarną instytucji w sprawie dotyczącej pracownika lub byłego pracownika Unii Europejskiej.

Artykuł 20

Urzędnik ma miejsce zamieszkania w miejscowości, w której jest zatrudniony, lub w takiej odległości od niej, by nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków. Urzędnik powiadamia organ powołujący o swoim adresie oraz niezwłocznie powiadamia o jego wszelkich zmianach.

Artykuł 21 (24)

Urzędnik, niezależnie od swojej rangi służbowej, wspiera i służy radą swoim przełożonym; odpowiada za wykonywanie powierzonych mu obowiązków.

Urzędnik kierujący określonym działem służby jest odpowiedzialny wobec swoich przełożonych za wykonywanie powierzonych mu uprawnień oraz wydanych przez niego poleceń.

Urzędnik, który uważa wydane mu polecenie za nieprawidłowe lub ocenia, że jego wykonanie może mieć poważne, niekorzystne skutki, informuje o tym swojego przełożonego, w razie potrzeby na piśmie. Jeśli przełożony potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik powinien je wykonać, o ile nie stanowi to naruszenia przepisów karnych lub przepisów dotyczących bezpieczeństwa.

Artykuł 21a

1. Urzędnik otrzymujący polecenia, które uważa za niewłaściwe lub mogące mieć poważne niekorzystne skutki, informuje niezwłocznie swojego bezpośredniego przełożonego, który, jeśli informacja została przedłożona w formie pisemnej, odpowiada na piśmie. Na warunkach ust. 2, jeżeli bezpośredni przełożony potwierdza polecenia, a urzędnik jest przekonany, że tego rodzaju potwierdzenie nie stanowi właściwej odpowiedzi na jego powiadomienie, urzędnik zwraca się z pisemnym zapytaniem do przełożonego znajdującego się bezpośrednio wyżej w hierarchii. Jeżeli osoba ta potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa.

2. Jeżeli bezpośredni przełożony uznaje, że polecenia wymagają niezwłocznego wykonania, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa. Na wniosek urzędnika bezpośredni przełożony jest zobowiązany do wydania tych poleceń na piśmie.

3. Urzędnik, który informuje swoich przełożonych o tym, że wydane mu polecenia uważa za niezgodne z przepisami lub mogące spowodować poważne trudności, nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Artykuł 22

Urzędnik może zostać zobowiązany do wyrównania, w całości bądź w części, szkody poniesionej przez Unię w wyniku jego poważnego uchybienia przy wykonywaniu lub w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych.

Organ powołujący wydaje decyzję zawierającą uzasadnienie zgodnie z procedurą obowiązującą w sprawach dyscyplinarnych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy rozstrzyganiu sporów powstałych w związku z tym przepisem jest uprawniony do nieograniczonej kontroli prawidłowości decyzji oraz ma możliwość uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji.

Artykuł 22a

1. Każdy urzędnik, który w trakcie lub w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami dowiaduje się o faktach, które mogą wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności, w tym nadużyć finansowych lub korupcji, szkodzącym interesom Unii, lub o postępowaniu związanym z wykonywaniem obowiązków służbowych, które może stanowić poważne zaniedbanie w wypełnianiu zobowiązań urzędników unijnych, niezwłocznie powiadamia swojego bezpośredniego przełożonego lub dyrektora generalnego lub, jeżeli uznaje to za właściwe, Sekretarza Generalnego, albo osoby zajmujące równorzędne stanowiska lub Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

Wszystkie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, składa się na piśmie.

Niniejszy ustęp ma zastosowanie również w przypadku poważnego zaniedbania wypełniania podobnego zobowiązania ze strony Członka instytucji lub innej osoby pełniącej służbę lub wykonującej pracę na rzecz instytucji.

2. Każdy urzędnik uzyskujący informacje określone w ust. 1 niezwłocznie przekazuje OLAF-owi wszelkie posiadane dowody, które mogą stanowić podstawę domniemania o naruszeniach określonych w ust. 1.

3. Urzędnik nie ponosi żadnych negatywnych skutków ze strony instytucji wynikających z przekazania informacji określonych w ust. 1 i 2, pod warunkiem że działał w dobrej wierze.

4. Ustępy 1–3 nie mają zastosowania do dokumentów, pism, sprawozdań, notatek lub informacji w dowolnej formie przechowywanych, sporządzonych lub ujawnionych urzędnikowi do celów lub w toku toczącego się lub zakończonego postępowania sądowego.

Artykuł 22b

1. Urzędnik, który ujawnia informacje określone w art. 22a Przewodniczącemu Komisji lub Trybunałowi Obrachunkowemu albo Przewodniczącemu Rady lub Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego albo Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, nie ponosi konsekwencji ze strony instytucji, do której przynależy, pod warunkiem że spełnione są dwa poniższe warunki:

(a) urzędnik żywi szczere i uzasadnione przekonanie, że ujawniona informacja oraz zarzuty w niej zawarte są zasadniczo prawdziwe; oraz

(b) urzędnik wcześniej udostępnił te informacje OLAF-owi lub własnej instytucji oraz umożliwił OLAF-owi lub tej instytucji w czasie wyznaczonym przez Urząd lub instytucję, z uwzględnieniem stopnia złożoności sprawy, podjęcie odpowiednich działań. Urzędnika w należyty sposób powiadamia się o tym okresie w terminie 60 dni.

2. Okresu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się, jeżeli urzędnik może wykazać, że jest to nieuzasadnione uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do dokumentów pism, sprawozdań, notatek lub informacji w dowolnej formie przechowywanych, sporządzonych lub ujawnionych w dowolny sposób urzędnikowi dla celów, lub w toku toczącego się, lub zakończonego postępowania sądowego.

Artykuł 22c

Zgodnie z art. 24 i 90 każda instytucja ustanawia procedurę rozpatrywania skarg urzędników dotyczących sposobu, w jaki są traktowani po wypełnieniu lub w następstwie wypełnienia przez nich obowiązków wynikających z art. 22a lub art. 22b. Dana instytucja zapewnia, aby takie skargi były rozpatrywane w sposób poufny oraz, w przypadku gdy uzasadniają to okoliczności, przed upływem terminów określonych w art. 90.

Organ powołujący każdej instytucji określa przepisy wewnętrzne dotyczące między innymi:

– przekazywania urzędnikom, o których mowa w art. 22a ust. 1 lub art. 22b, informacji o rozpatrywaniu zgłaszanych przez nich spraw,

– ochrony uzasadnionych interesów tych urzędników i ich prywatności oraz

– procedury rozpatrywania skarg, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Artykuł 23 (24)

Przywileje i immunitety przysługujące urzędnikom, przyznawane są wyłącznie w interesie Unii. O ile Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów nie stanowi inaczej, urzędnicy nie są zwolnieni z wypełniania swoich osobistych zobowiązań ani z obowiązku przestrzegania obowiązujących przepisów ustawowych i porządkowych.

W przypadku naruszenia przywilejów i immunitetów, zainteresowany urzędnik niezwłocznie powiadamia o tym organ powołujący.

Laissez-passer, przewidziane w Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów, wydawane są kierownikom wydziałów, urzędnikom grup zaszeregowania AD 12 do AD 16, urzędnikom pełniącym służbę poza terytorium Unii Europejskiej oraz innym urzędnikom w przypadkach, gdy wymaga tego interes służby.

Artykuł 24 (8)

Unia wspomaga każdego urzędnika, w szczególności w postępowaniach przeciwko osobom dopuszczającym się gróźb, zniewag, zniesławień lub ataków na osobę lub mienie, na jakie on lub członkowie jego rodziny są narażeni ze względu na zajmowane przez niego stanowisko lub pełnione obowiązki.

Unia rekompensuje urzędnikowi szkody poniesione przez niego w takich przypadkach, o ile urzędnik nie spowodował szkody umyślnie lub przez rażące niedbalstwo i nie był w stanie uzyskać odszkodowania od osoby, która szkodę wyrządziła.

Artykuł 24a (8)

Unia ułatwia dalsze kształcenie zawodowe, w zakresie, w jakim jest to zgodne ze niezakłóconym funkcjonowaniem służby oraz z ich własnymi interesami.

Dalsze kształcenie zawodowe jest brane pod uwagę przy awansowaniu w ramach kariery zawodowej.

Artykuł 24b

Urzędnikom przysługuje prawo do zrzeszania się; mogą oni w szczególności należeć do związków zawodowych lub stowarzyszeń pracowniczych urzędników europejskich.

Artykuł 25 (8)

Urzędnicy mogą składać wnioski dotyczące zagadnień objętych niniejszym Regulaminem pracowniczym do organu powołującego ich instytucji.

Każda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie.

Decyzje szczególne dotyczące powołania, zatrudniania, awansowania, przenoszenia, ustalania statusu kadrowego oraz zaprzestania służby urzędnika publikuje instytucja, do której urzędnik należy. Publikacje udostępnia się wszystkim pracownikom w odpowiednim czasie.

Artykuł 26

Akta osobowe urzędnika zawierają:

a) wszelkie dokumenty dotyczące jego stosunku pracy oraz wszelkie oceny jego kwalifikacji, wydajności i zachowania;

b) wszelkie uwagi urzędnika dotyczące powyższych dokumentów.

Dokumenty są rejestrowane, numerowane oraz włączane do akt według numerów porządkowych; dokumenty określone w lit. a) mogą być wykorzystane lub użyte przez instytucję przeciwko urzędnikowi tylko w przypadku, gdy zostały mu one przedstawione przed ich włączeniem do akt.

Przedstawienie każdego dokumentu jest dokumentowane podpisem urzędnika lub, jeśli nie jest to możliwe, poprzez wysłanie listu poleconego na ostatni adres wskazany przez urzędnika.

Akta osobowe urzędnika nie zawierają odniesienia do jego działalności i poglądów politycznych, związkowych, filozoficznych lub religijnych ani do jego pochodzenia rasowego lub etnicznego czy orientacji seksualnej.

Jednakże poprzedni akapit nie zabrania dodawania do akt aktów administracyjnych oraz dokumentów znanych urzędnikowi, które są konieczne dla potrzeb zastosowania niniejszego Regulaminu pracowniczego.

Dla każdego urzędnika prowadzi się tylko jedne akta osobowe.

Urzędnik jest uprawniony, nawet po zakończeniu służby, do zapoznania się ze wszystkim dokumentami, które znajdują się w jego aktach osobowych oraz umieścić ich kopie.

Akta osobowe mają charakter poufny i mogą być przeglądane tylko w pomieszczeniach biurowych administracji lub na zabezpieczonym nośniku elektronicznym. W przypadku wszczęcia postępowania sądowego dotyczącego urzędnika akta mogą być przekazane Trybunałowi.

Artykuł 26a

Urzędnicy mają prawo do zapoznania się ze swoją dokumentacją medyczną na zasadach określonych przez każdy organ powołujący instytucji.

Tytuł III Kariera zawodowa urzędnika

Rozdział I Zatrudnienie

Artykuł 27

Przy naborze dąży się do pozyskania do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu geograficznego. Żadne stanowiska nie mogą być rezerwowane dla obywateli jakiegokolwiek konkretnego państwa członkowskiego.

Zasada równości obywateli Unii umożliwia każdej instytucji przyjmowanie odpowiednich środków w przypadku stwierdzenia znaczącej nierównowagi pod względem obywatelstwa urzędników, której nie uzasadniają obiektywne kryteria. Takie odpowiednie środki muszą być uzasadnione i nie mogą w żadnym przypadku prowadzić do przyjęcia innych kryteriów rekrutacji niż kryteria oparte na kompetencjach. Przed przyjęciem takich odpowiednich środków organ powołujący danej instytucji przyjmuje przepisy ogólne dotyczące wykonania niniejszego akapitu zgodnie z art. 110.

Po upływie trzyletniego okresu rozpoczynającego się w dniu 1 stycznia 2014 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania przepisów akapitu drugiego.

W celu ułatwienia naboru pracowników reprezentujących jak najszerszy zasięg geograficzny, instytucje dążą do wsparcia wielojęzycznego i wielokulturowego kształcenia dzieci swoich pracowników.

Artykuł 28

Na urzędnika może zostać powołany jedynie ten, kto:

a) jest obywatelem jednego z Państw Członkowskich Unii i korzysta z pełni praw obywatelskich; organ powołujący może odstąpić od wymogu posiadania takiego obywatelstwa;

b) wypełnił wszelkie swoje zobowiązania wynikające z przepisów dotyczących pełnienia służby wojskowej;

c) posiada odpowiednie cechy charakteru dla wykonywania swoich obowiązków;

d) z zastrzeżeniem przepisów art. 29 ust. 2, spełnił wymogi konkursu przeprowadzanego w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji albo testy, lub zarówno świadectwa kwalifikacji jak i testy, zgodnie z przepisami załącznika III;

e) jest odpowiednio sprawny fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki; oraz

f) wykazuje gruntowną znajomość jednego z języków Unii oraz zadowalającą znajomość innego języka Unii w zakresie niezbędnym dla wykonywania swoich obowiązków.

Artykuł 29

1. Przed obsadzeniem wolnego stanowiska w instytucji organ powołujący rozważa w pierwszej kolejności, czy:

a) stanowisko może zostać obsadzone w wyniku:

(i) przeniesienia lub

(ii) powołania zgodne z art. 45a, lub

(iii) awansu

w ramach instytucji;

b) otrzymano wnioski o przeniesienie od urzędników z tej samej grupy zaszeregowania w innych instytucjach, lub

c) w przypadku gdy obsadzenie wolnego stanowiska nie jest możliwe w wyniku rozwiązań wymienionych w lit. b) i c), rozważy, czy można uwzględnić listy odpowiednich kandydatów w rozumieniu art. 30, biorąc w stosownych przypadkach pod uwagę odnośne przepisy dotyczące odpowiednich kandydatów zawarte w załączniku III, lub

d) czy przeprowadzić w instytucji wewnętrzny konkurs otwarty wyłącznie dla urzędników i personelu tymczasowego zgodnie z art. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej;

lub czy przeprowadzić procedurę konkursową w oparciu o kwalifikacje albo o testy, albo zarówno w oparciu o kwalifikacje, jak i testy. Załącznik III określa procedurę konkursową.

Procedura może być przeprowadzona także w celu stworzenia rezerwy dla przyszłego naboru.

Zachowując zasadę, że nabór zdecydowanej większości urzędników należy przeprowadzać w oparciu o konkursy otwarte, organ powołujący może podjąć decyzję, w drodze odstępstwa od lit. d) i wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, o przeprowadzeniu konkursu wewnętrznego dla danej instytucji, który będzie otwarty również dla personelu kontraktowego określonego w art. 3a i 3b warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej. Ta kategoria personelu kontraktowego podlega ograniczeniom w zakresie tej możliwości zgodnie z art. 82 ust. 7 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej oraz w zakresie szczególnych zadań, jakie może pełnić ta kategoria w charakterze personelu kontraktowego.

2. Organ powołujący może zastosować procedurę odmienną od procedury konkursowej w odniesieniu do naboru urzędników wyższego szczebla (dyrektorów generalnych lub ich odpowiedników w grupie zaszeregowania AD 16 lub AD 15 oraz dyrektorów lub ich odpowiedników w grupie zaszeregowania AD 15 lub AD 14) oraz, w przypadkach wyjątkowych, również w odniesieniu do naboru na stanowiska wymagające szczególnych kwalifikacji.

3. Instytucje mogą organizować wewnętrzne konkursy dla każdej grupy zaszeregowania w oparciu o kwalifikacje oraz testy danej instytucji, dla grupy zaszeregowania szczebla AST 6 lub wyższego oraz grupy zaszeregowania szczebla AD 9 lub wyższego.

Konkursy te otwiera się wyłącznie dla pracowników tymczasowych instytucji, zatrudnionych zgodnie z art. 2 lit. c) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej. Od uczestników tych konkursów instytucje wymagają jako kwalifikacji minimalnych przynajmniej dziesięcioletniego okresu świadczenia pracy przez pracownika tymczasowego oraz zatrudnienia pracownika tymczasowego w oparciu o procedurę naboru zapewniającą stosowanie tych samych norm, które dotyczą naboru urzędników zgodnie z art. 12 ust. 4 Warunków zatrudnienia innych pracowników. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) tego artykułu, organ powołujący instytucji, która zatrudniła pracownika tymczasowego, przed obsadzeniem wakującego stanowiska w tej instytucji, rozważa przeniesienie urzędników w instytucji równolegle do rozpatrywania kandydatur wyłonionych w drodze wewnętrznych konkursów.

4. Raz na pięć lat Parlament Europejski organizuje wewnętrzny konkurs w oparciu o świadectwa kwalifikacji i testy dla każdej grupy funkcyjnej, które odnoszą się do grupy zaszeregowania AST 6 lub wyższej oraz grupy zaszeregowania AD 9 lub wyższej, zgodnie z warunkami określonymi w drugim akapicie ust. 3.

Artykuł 30

W odniesieniu do każdego konkursu organ powołujący powołuje komisję konkursową. Komisja ta sporządza listę odpowiednich kandydatów.

Organ powołujący decyduje, których z tych kandydatów powołać na wolne stanowiska.

Kandydaci ci mają dostęp do odpowiednich informacji dotyczących odnośnych wolnych stanowisk ogłaszanych przez instytucje i agencje.

Artykuł 31

1. Wybrani kandydaci są powoływani na urzędników do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszli.

2. Bez uszczerbku dla art. 29 ust. 2, nabór urzędników prowadzi się wyłącznie dla grup zaszeregowania: SC 1–SC 2, AST 1–AST 4 lub AD 5–AD 8. Grupę zaszeregowania dla konkursu ustala instytucja według poniższych kryteriów:

(a) cel naboru urzędników posiadających możliwie najwyższe kwalifikacje określone w art. 27;

(b) jakość wymaganego doświadczenia zawodowego.

Dla potrzeb ustalenia szczególnych potrzeb instytucji podczas naboru urzędników można również uwzględnić warunki rynku pracy przeważające w Unii.

3. W drodze odstępstwa od ust. 2, w miarę potrzeb instytucja może wydać pozwolenie na zorganizowanie konkursu w grupie zaszeregowania AD 9, AD 10, AD 11 lub, w przypadkach wyjątkowych, w grupie zaszeregowania AD 12. Ogólna liczba kandydatów powołanych na wakujące stanowiska tych grup zaszeregowania nie przekracza 20 % ogólnej liczby powołanych do grupy funkcyjnej AD rocznie, zgodnie z art. 30 akapit drugi.

Artykuł 32 (8) (69)

Zatrudnianemu urzędnikowi przyznaje pierwszy stopień w jego grupie zaszeregowania.

Organ powołujący może uwzględniając doświadczenie zawodowe przyznać wyższy stopień odpowiadający nie więcej niż 24 miesiącom. Każda instytucja przyjmuje ogólne przepisy wykonawcze w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego artykułu.

Pracownik zatrudniony na czas określony, zaszeregowany zgodnie z przyjętymi przez organ powołujący każdej instytucji kryteriami zaszeregowania, w przypadku powołania go na urzędnika w tej samej grupie zaszeregowania bezpośrednio po ustaniu jego dotychczasowego stosunku pracy, zachowuje stopień uzyskany w ramach zatrudnienia na czas określony.

Artykuł 33 (24)

Przed powołaniem, wybrany kandydat poddawany jest badaniom lekarskim przeprowadzanym przez jednego z lekarzy instytucji, w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymóg określony w art. 28 lit. e).

W przypadku gdy w wyniku badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, wydana zostanie negatywna opinia lekarska, kandydat może, w ciągu 20 dni od powiadomienia go przez instytucję o tej opinii, zażądać rozpatrzenia jego przypadku przez komisję lekarską składającą się z trzech lekarzy wybranych przez organ powołujący spośród personelu lekarskiego Unii. Komisja ta wysłuchuje lekarza, który wydał pierwotną, negatywną opinię. Kandydat może przedstawić komisji lekarskiej opinię wybranego przez siebie lekarza. W przypadku gdy opinia komisji lekarskiej potwierdzi wnioski badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, kandydat pokrywa połowę związanych z jej sporządzeniem opłat i kosztów dodatkowych.

Artykuł 34

1. Przed powołaniem urzędnicy odbywają dziewięciomiesięczny okres próbny. Decyzję o powołaniu urzędnika podejmuje się w oparciu o sprawozdanie, o którym mowa w ust. 3, a także o dostępne organowi powołującemu informacje dotyczące postawy urzędnika odbywającego okres próbny w odniesieniu do przepisów tytułu II.

W przypadku gdy w okresie próbnym urzędnik nieprzerwanie przez okres przynajmniej jednego miesiąca nie może wykonywać obowiązków z powodu choroby, urlopu macierzyńskiego zgodnie z art. 58 lub z powodu wypadku, organ powołujący może odpowiednio przedłużyć jego okres próbny. Całkowity czas trwania okresu próbnego nie może w żadnym przypadku przekroczyć 15 miesięcy.

2. Sprawozdanie z okresu próbnego można sporządzić w dowolnym momencie przed zakończeniem tego okresu, w przypadku gdy praca urzędnika w oczywisty sposób nie spełnia wymagań.

Sprawozdanie to jest przekazywane osobie zainteresowanej, która ma prawo przedłożyć swoje uwagi na piśmie w terminie ośmiu dni roboczych. Bezpośredni przełożony urzędnika odbywającego okres próbny niezwłocznie przekazuje sprawozdanie wraz z uwagami organowi powołującemu, który w okresie trzech tygodni uzyskuje opinię Wspólnego Komitetu ds. Ocen co do działań, jakie należy podjąć. Organ powołujący może podjąć decyzję o zwolnieniu urzędnika odbywającego okres próbny przed zakończeniem tego okresu, z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, lub o przeniesieniu go do innego wydziału na pozostały czas okresu próbnego.

3. Najpóźniej miesiąc przed końcem okresu próbnego sporządzane jest sprawozdanie w sprawie zdolności urzędnika odbywającego okres próbny do wykonywania obowiązków związanych z powierzonym mu stanowiskiem oraz jego wydajności i postawy w ramach służby. Sprawozdanie to jest przekazywane zainteresowanemu, który ma prawo przedstawić na piśmie swoje uwagi w terminie ośmiu dni roboczych.

W przypadku gdy sprawozdanie zaleca zwolnienie lub, w wyjątkowej sytuacji, przedłużenie okresu próbnego zgodnie z ust. 1, bezpośredni przełożony urzędnika odbywającego okres próbny niezwłocznie przekazuje je wraz z uwagami organowi powołującemu, który w terminie trzech tygodni zasięga opinii Wspólnego Komitetu ds. Ocen co do działań, jakie należy podjąć.

Urzędnik odbywający okres próbny, którego praca lub postawa nie spełniały wymagań potrzebnych do jego powołania na dane stanowisko, zostaje zwolniony.

4. Urzędnik zwolniony w okresie próbnym otrzymuje odprawę w wysokości trzech miesięcznych wynagrodzeń podstawowych, jeżeli pełnił służbę przez okres dłuższy niż rok, dwóch miesięcznych wynagrodzeń podstawowych, jeżeli pełnił służbę przez co najmniej sześć miesięcy, oraz jednego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego, jeżeli pełnił służbę przez okres krótszy niż sześć miesięcy, z wyjątkiem przypadku gdy może on niezwłocznie podjąć inną działalność zawodową.

5. Ust. 2, 3 i 4 nie mają zastosowania do urzędników, którzy złożą rezygnację przed zakończeniem okresu próbnego.

Rozdział 2 Status służbowy

Artykuł 35

Urzędnik może mieć jeden z następujących statusów służbowych:

a) aktywne zatrudnienie;

b) oddelegowanie;

c) urlop z przyczyn osobistych;

d) tymczasowy stan spoczynku;

e) urlop na czas odbywania służby wojskowej;

f) urlop rodzicielski lub ze względów rodzinnych;

g) urlop w interesie służby.

Sekcja 1 Aktywne zatrudnienie

Artykuł 36

Aktywnie zatrudniony urzędnik wykonuje obowiązki związane ze stanowiskiem, na które został powołany lub które tymczasowo mu przydzielono zgodnie z przepisami tytułu IV.

Sekcja 2 Oddelegowanie

Artykuł 37 (8) (40) (69)

Oddelegowanym urzędnikiem jest urzędnik powołany na czas nieokreślony, który decyzją organu powołującego:

a) został skierowany w interesie służby:

– w celu tymczasowego pełnienia służby poza swoją instytucją; lub

– w celu udzielenia tymczasowej pomocy osobie zajmującej stanowisko przewidziane w Traktatach lub wybranemu przewodniczącemu jednej z instytucji lub jednego z organów unijnych, lub wybranemu przewodniczącemu jednej z frakcji politycznych zasiadających w Parlamencie Europejskim lub Komitecie Regionów albo frakcji zasiadających w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym.

– w celu tymczasowego objęcia stanowiska znajdującego się w wykazie stanowisk finansowanych ze środków przeznaczonych na badania i inwestycje oraz które zostało zaliczone przez organ budżetowy do stanowisk na czas określony;

b) na swój wniosek:

– został postawiony do dyspozycji innej instytucji Unii Europejskiej; lub

– został postawiony do dyspozycji organizacji zajmującej się wspieraniem interesów Unii i wymienionej w wykazie sporządzanym na podstawie porozumienia między organami powołującymi każdej instytucji Unii, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

Oddelegowanemu urzędnikowi nadal przysługują wszystkie uprawnienia zgodnie z przepisami art. 38 oraz 39 oraz ciążą na nim wszystkie obowiązki, wynikające z jego przynależności do instytucji macierzystej. Jednakże z zastrzeżeniem przepisów art. 77 akapit trzeci dotyczących emerytury, do urzędnika oddelegowanego, o którym mowa w akapicie pierwszym tiret drugie lit. a), mają zastosowanie przepisy obowiązujące w stosunku do urzędników grupy zaszeregowania, do której został on zakwalifikowany na stanowisku, na które został oddelegowany.

Każdy urzędnik czynnie zatrudniony lub przebywający na urlopie z przyczyn osobistych może zwrócić się z wnioskiem lub otrzymać wniosek zastąpienia w interesie służby. W momencie zastąpienia urzędnika dobiega końca urlop z przyczyn osobistych.

Artykuł 38 (8)

Do oddelegowania w interesie służby mają zastosowanie następujące przepisy:

a) decyzję w sprawie oddelegowania podejmuje organ powołujący po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika;

b) czas trwania oddelegowania jest określany przez organ powołujący;

c) po upływie każdego sześciomiesięcznego okresu zainteresowany urzędnik może wnioskować o zakończenie oddelegowania;

d) urzędnik oddelegowany na podstawie art. 37 lit. a) tiret pierwsze jest uprawniony do dodatku wyrównawczego, w przypadku gdy łączne wynagrodzenie otrzymywane na stanowisku, na które został oddelegowany, jest niższe niż przewidziane dla jego grupy zaszeregowania oraz stopnia w instytucji macierzystej; uprawniony jest również do uzyskania zwrotu wszystkich dodatkowych wydatków spowodowanych oddelegowaniem;

e) urzędnik oddelegowany na podstawie art. 37 lit. a) tiret pierwsze nadal opłaca składkę emerytalną obliczaną na podstawie wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi w instytucji macierzystej;

f) oddelegowany urzędnik zachowuje swoje stanowisko, prawo do przeniesienia na wyższy stopień oraz prawo do awansu;

g) po zakończeniu oddelegowania, urzędnik jest niezwłocznie przywracany na poprzednio zajmowane stanowisko.

Artykuł 39 (8) (40)

Do oddelegowania urzędnika na jego wniosek mają zastosowanie następujące przepisy:

a) decyzję w sprawie oddelegowania podejmuje organ powołujący, który określa czas trwania oddelegowania;

b) w ciągu sześciu miesięcy od objęcia nowych obowiązków urzędnik może wnioskować o zakończenie oddelegowania; w takim przypadku jest natychmiast przywracany na poprzednio zajmowane stanowisko;

c) po upływie tego sześciomiesięcznego okresu na jego stanowisko może zostać powołana inna osoba;

d) w trakcie okresu oddelegowania, składki na system emerytalno-rentowy oraz uprawnienia emerytalne obliczane są na podstawie wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi w instytucji macierzystej.

Urzędnik oddelegowany może nabywać uprawnienia emerytalne w instytucji, do której został oddelegowany na podstawie art. 37 ust. 1 lit. b) tiret drugie. Przestaje on jednak podlegać w okresie oddelegowania systemowi emerytalno-rentowemu instytucji, w której pierwotnie był zatrudniony.

Przepisy niniejszego regulaminu pracowniczego dotyczące zasiłku z tytułu inwalidztwa lub renty rodzinnej mają zastosowanie wobec urzędników, którzy w okresie oddelegowania na podstawie art. 37 ust. 1 lit. b) tiret drugie stali się niezdolni do pełnienia służby oraz wobec osób uprawnionych po śmierci urzędnika zmarłego w okresie oddelegowania; świadczenia te są pomniejszane o kwoty wypłacone z tych samych powodów i za ten sam okres przez jednostkę, do której urzędnik został oddelegowany.

Przepis ten nie może skutkować uzyskaniem przez urzędnika lub przez osoby uprawnione po śmierci urzędnika renty w wysokości przewyższającej maksymalną wysokość renty, jaka przysługiwałaby na podstawie niniejszego regulaminu pracowniczego;

e) w terminie zastępstwa urzędnik zachowuje prawo do przeniesienia na wyższy stopień;

f) po zakończeniu oddelegowania urzędnikowi jest przydzielane pierwsze wolne stanowisko w ramach jego grupy funkcyjnej odpowiadające jego grupie zaszeregowania z zastrzeżeniem, że spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska. W przypadku nieprzyjęcia zaproponowanego stanowiska, utrzymuje on prawo do przeniesienia na kolejne wolne stanowisko w jego kategorii lub kategorii specjalnej odpowiadające jego grupie zaszeregowania, gdy spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska; jeśli urzędnik nie przyjmie stanowiska po raz kolejny, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, może zostać zwolniony z urzędu. Do momentu objęcia nowego stanowiska pozostaje on urzędnikiem oddelegowanym bez prawa do wynagrodzenia.

Sekcja 3 Urlop z przyczyn osobistych

Artykuł 40 (8) (24) (40)

1. Urzędnikowi powołanemu na czas nieokreślony może w wyjątkowych okolicznościach zostać udzielony na jego wniosek bezpłatny urlop z przyczyn osobistych.

1a. Podczas urlopu z przyczyn osobistych nadal ma zastosowanie art. 12b. Pozwolenia zgodnie z art. 12b nie udziela się urzędnikowi, jeżeli zamierza podjąć działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, która obejmuje działalność lobbingową lub reprezentacyjną wobec jego instytucji i która mogłaby prowadzić do zaistnienia lub możliwości zaistnienia konfliktu z uzasadnionymi interesami instytucji.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 15, okres takiego urlopu nie przekracza jednego roku. Urlop może zostać przedłużony na dalszy okres.

Przedłużenia nie mogą przekraczać jednego roku. Całkowita długość urlopu z przyczyn osobistych nie może przekraczać 12 lat w toku całego zatrudnienia.

Jednakże jeżeli urzędnik ubiega się o taki urlop w celu umożliwienia mu:

(i) wychowywania dziecka pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII oraz które cierpi z powodu poważnego upośledzenia umysłowego lub fizycznego potwierdzonego przez lekarza urzędowego instytucji, oraz które wymaga stałej opieki lub nadzoru; lub

(ii) dołączenia do małżonka, który również jest urzędnikiem lub innego rodzaju pracownikiem Unii, od którego w toku pełnienia obowiązków wymagano ustanowienia miejsca stałego zamieszkania w takiej odległości od miejsca zatrudnienia urzędnika składającego wniosek, że ustanowienie w tym miejscu ich wspólnego gospodarstwa domowego wiązałoby się z niedogodnościami w wypełnianiu obowiązków przez urzędnika składającego wniosek; lub

(iii) pomocy małżonkowi, wstępnemu, zstępnemu, bratu lub siostrze w przypadku poświadczonej przez lekarza poważnej choroby lub niepełnosprawności,

urlop może zostać przedłużony bez ograniczeń, pod warunkiem że z chwilą przedłużenia nadal spełnione są warunki, które uzasadniały udzielenie urlopu.

3. Urlop może być dwukrotnie przedłużany, każdorazowo o rok.

Jednakże jeśli urzędnik składa wniosek o taki urlop w celu umożliwienia mu:

– wychowywania dziecka w wieku poniżej pięciu lat pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII, lub

– wychowania wymagającego stałej opieki lub nadzoru dziecka pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII, cierpiącego z powodu poważnego upośledzenia umysłowego lub fizycznego potwierdzonego przez lekarza instytucji,

urlop może być przedłużany czterokrotnie o rok, pod warunkiem że przy każdym przedłużeniu spełniony jest jeden z warunków określonych w dwóch powyższych tiret.

Jeśli urzędnik składa wniosek o taki urlop w celu towarzyszenia swojemu małżonkowi będącemu urzędnikiem lub innym pracownikiem Unii i zobowiązanemu, ze względu na ciążące na nim obowiązki, do zamieszkania w takiej odległości od miejsca zatrudnienia urzędnika składającego wniosek, iż zamieszkanie tam przez oboje małżonków stanowiłoby przeszkodę dla składającego wniosek urzędnika w wykonywaniu jego obowiązków, urlop może być przedłużany pięciokrotnie o rok, pod warunkiem że przy każdym przedłużeniu spełnione są warunki będące podstawą udzielenia urlopu. Urzędnik może skorzystać z tego ostatniego przepisu w sprawie przedłużenia urlopu jedynie raz w toku swojej kariery.

3. W trakcie urlopu urzędnik nie jest uprawniony do przeniesienia na wyższy stopień ani do awansu do wyższej grupy zaszeregowania; jego członkostwo w systemie zabezpieczenia społecznego przewidzianym w art. 72 i 73 oraz wynikające z tego ubezpieczenie od ryzyka jest zawieszone.

Jednakże urzędnik, który nie prowadzi działalności zarobkowej, najpóźniej w terminie jednego miesiąca od miesiąca, w którym rozpoczyna się urlop z przyczyn osobistych, może ubiegać się o dalsze objęcie go przepisami tych artykułów, pod warunkiem że ponosi połowę kosztów składek wymaganych na pokrycie ryzyka określonego w art. 72 ust. 1 i ust. 73 ust. 1 przez pierwszy rok urlopu z przyczyn osobistych oraz ich pełny koszt w dalszym okresie pozostawania na takim urlopie. Ochrona zgodna z art. 73 jest dostępna wyłącznie wtedy, gdy została uzyskana zgodnie z art. 72. Składki wylicza się przez odniesienie do ostatniego wynagrodzenia podstawowego urzędnika.

Ponadto urzędnik, który wykaże, iż nie może uzyskać uprawnień emerytalnych z innego systemu emerytalno-rentowego, może na wniosek kontynuować uzyskiwanie uprawnień emerytalnych przez okres nie dłuższy niż rok, pod warunkiem że ponosi on składki równe trzykrotności stawki określonej w art. 83 ust. 2; składki obliczane są na podstawie wynagrodzenia podstawowego urzędnika odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi.

4. Do urlopu z przyczyn osobistych mają zastosowanie następujące przepisy:

a) jest on udzielany przez organ powołujący na wniosek zainteresowanego urzędnika;

b) wniosek o przedłużenie urlopu składany jest na dwa miesiące przed końcem urlopu;

c) na stanowisko zajmowane przez urzędnika może zostać powołana inna osoba;

d) po zakończeniu urlopu z przyczyn osobistych urzędnikowi jest przydzielane pierwsze wolne stanowisko w grupie funkcyjnej pod warunkiem że spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska. W przypadku nieprzyjęcia zaproponowanego stanowiska, utrzymuje on prawo do przeniesienia na kolejne wolne stanowisko w grupie funkcyjnej, gdy spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska; jeśli urzędnik nie przyjmie stanowiska po raz kolejny, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, może zostać zwolniony z urzędu. Do momentu objęcia nowego stanowiska lub podlega zastąpieniu pozostaje on urzędnikiem urlopowanym z przyczyn osobistych bez prawa do wynagrodzenia.

Sekcja 4 Tymczasowy stan spoczynku

Artykuł 41 (8) (46) (78) (79)

1. Tymczasowy stan spoczynku stanowi status służbowy urzędnika objętego redukcją liczby stanowisk w jego instytucji.

2. Decyzja w sprawie redukcji liczby stanowisk w danej grupie zaszeregowania podejmowana jest przez uprawniony organ budżetowy w ramach procedury budżetowej.

Organ powołujący, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, podejmuje decyzję, jakich rodzajów stanowisk dotyczyć ma redukcja.

Organ powołujący po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu opracowuje listę urzędników objętych redukcją liczby stanowisk, biorąc pod uwagę ich kwalifikacje, wydajność, zachowanie w ramach służby, sytuację rodzinną oraz długość służby. Każdy urzędnik, zajmujący jedno ze stanowisk, o których mowa w akapicie drugim, który wyraża chęć przejścia w tymczasowy stan spoczynku, jest z urzędu wpisywany na listę.

Urzędnicy wymienieni na liście są przenoszeni decyzją organu powołującego w tymczasowy stan spoczynku.

3. Uzyskując ten status, urzędnik przestaje wykonywać swoje obowiązki oraz traci prawo do wynagrodzenia oraz przeniesienia na wyższy stopień, lecz nadal, przez okres nieprzekraczający pięciu lat, uzyskuje uprawnienia emerytalne obliczane w oparciu o wysokość wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania oraz stopniowi.

Przez okres dwóch lat od przeniesienia w tymczasowy stan spoczynku urzędnikowi przysługuje pierwszeństwo przywrócenia do pracy na zwolnionym lub nowoutworzonym stanowisku w grupie funkcyjnej, pod warunkiem iż posiada niezbędne kwalifikacje do jego objęcia.

Urzędnik, który został przeniesiony w tymczasowy stan spoczynku, otrzymuje świadczenie z tego tytułu obliczane zgodnie z przepisami załącznika IV.

Kwota dochodów uzyskiwanych przez urzędnika z tytułu nowego zatrudnienia w trakcie tego okresu jest odejmowana od świadczenia przewidzianego w akapicie trzecim, jeśli dochody te oraz to świadczenie łącznie przekraczają ostatnią kwotę całkowitego wynagrodzenia otrzymywanego przez urzędnika, obliczoną na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, za który wypłacane jest świadczenie.

Urzędnik dostarcza na piśmie wymagane dowody oraz powiadamia instytucję o wszelkich okolicznościach mogących mieć wpływ na wysokość tego świadczenia.

Do świadczenia nie stosuje się współczynnika korygującego.

Jednakże jak określono w czwartym akapicie tego artykułu, świadczenie oraz ogólne, ostatnio otrzymane wynagrodzenie podlega wyważeniu wskazanemu w pierwszym akapicie art. 3 ust. 5 lit. a) załącznika XI według stawki ustalonej w odniesieniu do Państwa Członkowskiego, jeżeli osoba otrzymująca udowodni, że posiada miejsce stałego zamieszkania, pod warunkiem że Państwo Członkowskie było dla osoby otrzymującej ostatnim miejscem zatrudnienia. W takich przypadkach, jeżeli walutą Państwa Członkowskiego nie jest euro, świadczenie wylicza się na podstawie kursu wymiany przewidzianego w art. 63 niniejszego Regulaminu pracowniczego.

4. Po upływie okresu, w którym urzędnik jest uprawniony do świadczenia z tytułu przeniesienia w tymczasowy stan spoczynku, zostaje on zwolniony z urzędu. W odpowiednich przypadkach otrzymuje on emeryturę przewidzianą w ramach systemu emerytalno-rentowego.

5. Urzędnik, któremu przed upływem dwuletniego okresu określonego w ust. 3 zaproponowano objęcie stanowiska odpowiadającego jego grupie zaszeregowania, który odmówił jego objęcia bez należytego uzasadnienia, może zostać, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, pozbawiony uprawnień wynikających z powyższych przepisów oraz zwolniony z urzędu.

Sekcja 5 Urlop na czas odbywania służby wojskowej

Artykuł 42

Urzędnik powołany do odbycia przewidzianej ustawowo służby wojskowej lub na szkolenia dla rezerwistów lub powołany do innego rodzaju służby w siłach zbrojnych otrzymuje specjalny status „urlopowanego na czas odbywania służby wojskowej”.

Urzędnikowi powołanemu do odbycia służby wojskowej przestaje przysługiwać wynagrodzenie, ale zachowuje on uprawnienia do przeniesienia na wyższy stopień oraz do awansu zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu pracowniczego. Zachowuje on także uprawnienia emerytalne, jeśli, po zakończeniu służby wojskowej, opłaci swoje składki na system emerytalno-rentowy z mocą wsteczną.

Urzędnik wezwany na szkolenie dla rezerwistów, lub powołany do innego rodzaju służby w siłach zbrojnych, otrzymuje w tym okresie wynagrodzenie po potrąceniu kwoty stanowiącej równowartość otrzymywanego żołdu.

Sekcja 6 Urlop wychowawczy lub ze względów rodzinnych

Artykuł 42a

[2] Na każde dziecko urzędnikowi przysługuje do sześciu miesięcy urlopu wychowawczego bez prawa do wynagrodzenia podstawowego, który może być wykorzystany podczas pierwszych dwunastu lat po urodzeniu się lub przysposobieniu dziecka. Wymiar urlopu może być podwojony w przypadku rodziców samotnie wychowujących dziecko, zgodnie z ogólnymi przepisami wykonawczymi przyjętymi przez organ powołujący każdej instytucji, oraz w przypadku rodziców, których pozostające na utrzymaniu dzieci cierpią na poświadczoną przez lekarza instytucji niepełnosprawność lub poważną chorobę. Minimalny wykorzystywany każdorazowo okres urlopu nie może być krótszy niż miesiąc.

Podczas urlopu wychowawczego urzędnik nadal pozostaje objęty systemem zabezpieczenia społecznego; utrzymane jest nabywanie praw emerytalnych, dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu oraz dodatek edukacyjny. Urzędnik zachowuje swoje stanowisko i prawo do przeniesienia na wyższy stopień lub do wyższej grupy zaszeregowania. Urlop ten może być wykorzystany w pełnym wymiarze czasu pracy lub w połowie pełnego wymiaru czasu pracy. W przypadku gdy urlop wychowawczy jest wykorzystywany w połowie pełnego wymiaru czasu pracy, maksymalny okres określony w akapicie pierwszym podwaja się. Podczas urlopu wychowawczego urzędnikom przysługuje dodatek w wysokości 919,02 EUR miesięcznie lub 50 % takiej kwoty w przypadku urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy, jednakże urzędnik nie może podejmować żadnej innej pracy zarobkowej. Pełna składka na system zabezpieczenia społecznego przewidziana w art. 72 i 73 jest opłacana przez instytucję i obliczana na podstawie wynagrodzenia podstawowego urzędnika. Jednakże w przypadku urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy przepis ten ma zastosowanie jedynie do różnicy między pełnym a proporcjonalnie pomniejszonym wynagrodzeniem podstawowym. Składka urzędnika pobierana od faktycznie otrzymywanej części wynagrodzenia podstawowego jest obliczana według takiej samej wartości procentowej jak w przypadku zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy.

W przypadku rodziców samotnie wychowujących dzieci oraz rodziców, których dzieci pozostające na utrzymaniu cierpią na poświadczoną przez lekarza niepełnosprawność lub poważną chorobę, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz podczas pierwszych trzech miesięcy urlopu wychowawczego, gdy z takiego urlopu korzysta ojciec podczas urlopu macierzyńskiego lub którekolwiek z rodziców bezpośrednio po urlopie macierzyńskim lub w trakcie urlopu z tytułu przysposobienia lub bezpośrednio po nim, dodatek wynosi 1 225,36 EUR miesięcznie lub 50 % tej kwoty, jeżeli urzędnik korzysta z urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy.

Urlop wychowawczy może zostać przedłużony o kolejne sześć miesięcy z prawem do dodatku ograniczonego do 50 % kwoty, o której mowa w akapicie drugim. W przypadku rodziców samotnie wychowujących dzieci, o których mowa w akapicie pierwszym, urlop wychowawczy może zostać przedłużony o kolejne dwanaście miesięcy z prawem do dodatku ograniczonego do 50 % kwoty, o której mowa w akapicie trzecim.

Kwoty, o których mowa w niniejszym artykule, są odpowiednio uaktualniane wraz z wynagrodzeniem.

Artykuł 42b

W przypadku poświadczonej przez lekarza poważnej choroby lub niepełnosprawności małżonka, wstępnego, zstępnego, brata lub siostry urzędnika, przysługuje mu urlop rodzinny bez prawa do wynagrodzenia podstawowego. Całkowity okres trwania takiego urlopu nie przekracza dziewięciu miesięcy w ciągu całego okresu zatrudnienia urzędnika.

Stosuje się art. 42a akapit drugi.

Sekcja 7 Urlop w interesie służby

Artykuł 42c

Najwcześniej pięć lat przed osiągnięciem przez urzędnika wieku emerytalnego, organ powołujący może podjąć decyzję o odesłaniu urzędnika o co najmniej 10-letnim stażu pracy na urlop w interesie służby w celach organizacyjnych związanych z nabyciem nowych umiejętności w instytucjach.

Ogólna liczba urzędników odesłanych w każdym roku na urlop w interesie służby nie może przekraczać 5 % urzędników we wszystkich instytucjach, którzy przeszli na emeryturę w roku poprzednim. Obliczoną w ten sposób łączną liczbę należy przydzielić każdej instytucji w zależności od liczby jej urzędników na dzień 31 grudnia poprzedniego roku. Wynik takiego przydziału jest zaokrąglany w górę do najbliższej liczby całkowitej w każdej instytucji.

Taki urlop nie stanowi środka dyscyplinarnego.

Czas trwania urlopu odpowiada co do zasady okresowi pozostającemu urzędnikowi do osiągnięcia wieku emerytalnego. W wyjątkowych przypadkach organ powołujący może jednak podjąć decyzję o zakończeniu urlopu i przywróceniu urzędnika do pracy.

Z chwilą osiągnięcia wieku emerytalnego urzędnik pozostający na urlopie w interesie służby przechodzi automatycznie na emeryturę.

Urlop w interesie służby podlega następującym zasadom:

a) na stanowisko zajmowane przez urzędnika można powołać innego urzędnika;

b) urzędnikowi przebywającemu na urlopie w interesie służby nie przysługuje prawo do przeniesienia na wyższy stopień ani do awansu do wyższej grupy zaszeregowania.

Urzędnik, który został odesłany na urlop w tym trybie, otrzymuje dodatek obliczany zgodnie z załącznikiem IV.

Na wniosek urzędnika od dodatku potrąca się składki na fundusz emerytalny obliczane na podstawie wysokości tego dodatku. W takim przypadku okres służby urzędnika pozostającego na urlopie w interesie służby jest uwzględniany do celów obliczenia lat służby objętej systemem emerytalno-rentowym w rozumieniu art. 2 załącznika VIII.

Dodatek nie podlega współczynnikowi korygującemu.

Rozdział 3 Oceny przeniesienie na wyższy stopień oraz awans

Artykuł 43

Kwalifikacje, wydajność oraz postawa każdego urzędnika w ramach służby są przedmiotem sprawozdania rocznego przewidzianego przez organ powołujący każdej instytucji zgodnie z art. 110. W sprawozdaniu tym uwzględnia się, czy wyniki pracy danego urzędnika są zadowalające. Organ powołujący każdej instytucji przyjmuje przepisy uprawniające do złożenia odwołania w ramach procedury oceny, które należy wykonać przed wniesieniem skargi, o której mowa w art. 90 ust. 2.

Począwszy od grupy zaszeregowania AST 5, sprawozdanie może również zawierać opinię stwierdzającą, w oparciu o wyniki pracy urzędnika, czy jest on zdolny do pełnienia funkcji administratora.

Sprawozdanie przekazuje się urzędnikowi. Urzędnik jest uprawniony do zgłoszenia w odniesieniu do sprawozdania wszelkich uwag, jakie uzna za stosowne.

Artykuł 44

Urzędnik pozostający dwa lata na tym samym stopniu swojej grupy zaszeregowania jest automatycznie przenoszony na następny stopień tej grupy, chyba że w sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 43, wyniki jego pracy oceniono jako niezadowalające. Urzędnik jest przenoszony na kolejny stopień grupy zaszeregowania nie później niż po czterech latach, chyba że zastosowanie ma procedura określona w art. 51 ust. 1.

Jeżeli urzędnik zostaje powołany na stanowisko kierownika wydziału, dyrektora lub dyrektora generalnego w tej samej grupie zaszeregowania oraz pod warunkiem że w okresie pierwszych dziewięciu miesięcy od powołania wyniki jego pracy były zadowalające w rozumieniu art. 43, przysługuje mu prawo do przeniesienia na wyższy stopień tej grupy zaszeregowania z mocą wsteczną od dnia powołania. To przeniesienie na wyższy stopień prowadzi do zwiększenia miesięcznego wynagrodzenia podstawowego w wysokości odpowiadającej wartości procentowej różnicy między pierwszym a drugim stopniem każdej grupy zaszeregowania. Jeżeli podwyżka jest mniejsza lub jeżeli w tym czasie urzędnik osiągnął ostatni stopień w danej grupie zaszeregowania, otrzymuje podwyżkę wynagrodzenia podstawowego zapewniającą wzrost tego wynagrodzenia o różnicę między pierwszym a drugim stopniem do czasu uzyskania następnego awansu.

Artykuł 45

1. Awans następuje na podstawie decyzji organu powołującego z uwzględnieniem art. 6 ust. 2. Urzędnicy mogą awansować tylko wtedy, gdy zajmują stanowisko, które odpowiada jednej z kategorii stanowisk określonych w załączniku I sekcja A dla następnej wyższej grupy zaszeregowania, chyba że stosuje się procedurę określoną w art. 4 i 29 ust. 1. W wyniku awansu urzędnika powołuje się do kolejnej wyższej grupy zaszeregowania w ramach grupy funkcyjnej, do której należy. Awans obejmuje wyłącznie osoby wybrane spośród urzędników, którzy posiadają co najmniej dwuletni staż pracy w swojej grupie zaszeregowania, po porównaniu zasług urzędników kwalifikujących się do awansu. Porównując zasługi, organ powołujący uwzględnia w szczególności sprawozdania dotyczące urzędników, posługiwanie się przez nich w ramach pełnionych obowiązków innymi językami, niż języki, których biegłą znajomość wykazali zgodnie z art. 28 lit. f), oraz zakres ich odpowiedzialności.

2. Urzędnik przed pierwszym awansem od momentu zatrudnienia musi wykazać się znajomością trzeciego języka spośród języków określonych w art. 55 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej. Na mocy porozumienia organy powołujące instytucji przyjmują wspólne zasady dotyczące wykonania niniejszego ustępu. Zasady te wymagają zapewnienia urzędnikom dostępu do szkolenia w zakresie trzeciego języka oraz przewidują szczegółowe ustalenia dotyczące oceny umiejętności posługiwania się trzecim językiem, zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. d) załącznika III.

Artykuł 45a

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 3 lit. b) i c), urzędnik grupy funkcyjnej AST w grupie zaszeregowania 5 może zostać powołany na stanowisko w grupie funkcyjnej AD, pod warunkiem że:

(a) zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 2 tego artykułu został wytypowany do wzięcia udziału w obowiązkowym programie szkolenia określonym w lit. b) tego ustępu;

(b) ukończył program szkolenia określony przez organ powołujący obejmujący zestaw obowiązkowych modułów szkoleniowych; oraz

(c) figuruje na sporządzonej przez organ powołujący liście kandydatów, którzy pomyślnie zdali egzamin ustny i pisemny, wykazując, iż pomyślnie odbyli program szkolenia, o którym mowa w lit. b) niniejszego ustępu. Zakres egzaminu ustala się zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. c) załącznika III.

2. Organ powołujący opracowuje wstępną listę urzędników AST wytypowanych do wzięcia udziału w programie szkolenia wspomnianym powyżej w oparciu o dotyczące ich sprawozdania roczne określone w art. 43 oraz poziom wykształcenia i wyszkolenia oraz uwzględniając potrzeby służb. Wstępną listę przedkłada się wspólnemu komitetowi w celu wydania opinii.

Komitet może przesłuchać urzędników, którzy ubiegają się o wzięcie udziału w programie szkolenia, o którym mowa powyżej, oraz przedstawicieli organu powołującego. Komitet większością głosów wydaje uzasadnioną opinię w sprawie wstępnej listy wnioskowanej przez organ powołujący. Organ powołujący przyjmuje listę urzędników uprawnionych do wzięcia udziału w programie szkolenia, o którym mowa powyżej.

3. Powołanie na stanowisko w grupie funkcyjnej AD nie ma wpływu na grupę zaszeregowania oraz stopień przyznane urzędnikowi w chwili powołania.

4. Zgodnie z art. 30 akapit drugi liczba powołań na stanowiska w grupie funkcyjnej AD ustanowiona w ust. 1–3 tego artykułu nie przekracza 20 % ogólnej liczby powołań rocznie.

5. Organy powołujące każdej instytucji przyjmują przepisy ogólne dotyczące wykonywania niniejszego artykułu zgodnie z art. 110.

Artykuł 46

Urzędnikowi powołanemu do wyższej grupy zaszeregowania zgodnie z art. 45 nadaje się początkowy stopień tej grupy zaszeregowania. Jednakże urzędnikom w grupie zaszeregowania AD 9–AD 13 pełniącym obowiązki szefa zespołu, których powołuje się do wyższej grupy zaszeregowania zgodnie z art. 45, nadaje się drugi stopień nowej grupy zaszeregowania. To samo uzgodnienie ma zastosowanie do każdego urzędnika:

(a) którego z chwilą awansu powołuje się na stanowisko dyrektora lub dyrektora generalnego; lub

(b) który jest dyrektorem lub dyrektorem generalnym oraz do którego zastosowanie ma art. 44 akapit drugi zdanie ostatnie.

Rozdział 4 Zakończenie służby

Artykuł 47

Zakończenie służby następuje na skutek:

a) rezygnacji;

b) zwolnienia z urzędu;

c) odwołania ze stanowiska w interesie służby;

d) zwolnienia z powodu nienależytego wykonywania obowiązków;

e) wydalenia ze służby;

f) przeniesienia w stan spoczynku; lub

g) śmierci.

Sekcja 1 Rezygnacja

Artykuł 48 (8)

Złożenie rezygnacji przez urzędnika wymaga jednoznacznego oznajmienia przez niego na piśmie o woli ostatecznego zakończenia służby w danej instytucji.

Organ powołujący wydaje decyzję potwierdzającą rezygnację w terminie miesiąca od dnia otrzymania rezygnacji. Organ powołujący może odmówić przyjęcia rezygnacji, jeśli w dniu otrzymania rezygnacji toczy się postępowanie dyscyplinarne przeciwko urzędnikowi lub jeśli takie postępowanie zostało wszczęte w okresie 30 dni od otrzymania rezygnacji.

Rezygnacja staje się skuteczna w dniu określonym przez organ powołujący; data ta nie powinna przekraczać terminu trzech miesięcy od złożenia rezygnacji przez urzędnika w przypadku urzędników grupy funkcyjnej AD oraz jednego miesiąca w przypadku urzędników grup funkcyjnych AST i AST/SC.

Sekcja 2 Zwolnienie z urzędu

Artykuł 49 (8)

Urzędnik może zostać zwolniony z urzędu jedynie w przypadku, gdy przestaje spełniać warunki określone w art. 28 lit. a) lub w przypadkach przewidzianych w art. 39, 40 i w art. 41 ust. 4 i 5 oraz w art. 14 akapit drugi załącznika VIII.

Decyzja zawierająca uzasadnienie jest wydawana przez organ powołujący po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu oraz po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika.

Sekcja 3 Odwołanie ze stanowiska w interesie służby

Artykuł 50 (8) (46)

Urzędnik wyższy określony w art. 29 ust. 2 może zostać odwołany ze stanowiska w interesie służby na mocy decyzji organu powołującego.

Takie odwołanie ze stanowiska nie stanowi środka dyscyplinarnego.

Urzędnik odwołany w ten sposób ze stanowiska, któremu nie wyznaczono innego stanowiska, otrzymuje świadczenie, którego wysokość obliczana jest zgodnie z załącznikiem IV.

Kwota dochodów uzyskiwanych przez urzędnika z tytułu nowego zatrudnienia w trakcie tego okresu jest odejmowana od świadczenia przewidzianego w akapicie trzecim, jeśli dochody te oraz to świadczenie łącznie przekraczają ostatnią kwotę całkowitego wynagrodzenia otrzymywanego przez urzędnika obliczoną na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, za który wypłacane jest świadczenie.

Osoby, którym należą się świadczenia w ramach tego systemu emerytalnego, przedstawiają zaświadczenia, które mogą być wymagane i informują instytucję o wszystkich faktach, które mogą mieć wpływ na ich uprawnienia.

Do świadczenia nie stosuje się współczynnika korygującego.

Artykuł 45 akapity trzeci, czwarty i piąty załącznika VIII stosuje się odpowiednio.

Po upływie okresu, w którym urzędnik jest uprawniony do świadczenia z tytułu odwołania ze stanowiska w interesie służby, pod warunkiem że osiągnął on wiek 58 lat, jest on uprawniony do uzyskania emerytury, bez dokonywania obniżek przewidzianych w art. 9 załącznika VIII.

Sekcja 4 Procedura w przypadku nienależytego wykonywania obowiązków

Artykuł 51

1. Organ powołujący każdej instytucji określa procedury ustalania przypadków nienależytego wykonywania obowiązków, ich rozstrzygania i zaradzania im we właściwym terminie i w odpowiedni sposób.

Przyjmując przepisy wewnętrzne, organ powołujący każdej instytucji musi przestrzegać następujących wymogów:

a) grupę zaszeregowania urzędnika, który w oparciu o trzy kolejne niezadowalające sprawozdania roczne, o których mowa w art. 43, nadal wykazuje brak postępów w zakresie kompetencji zawodowych, obniża się o jedną grupę. Jeżeli dwa kolejne sprawozdania roczne wciąż wykazują niezadowalające wyniki, urzędnika należy zwolnić;

b) każdy wniosek o degradację lub zwolnienie urzędnika określa przyczyny leżące u jego podstaw oraz jest przekazywany zainteresowanemu urzędnikowi. Wniosek organu powołującego przekazuje się Wspólnemu Komitetowi Doradczemu przewidzianemu w art. 9 ust. 6.

2. Urzędnik ma prawo do otrzymania pełnych akt osobowych i do sporządzenia kopii wszystkich dokumentów dotyczących procedury. Urzędnik ma na przygotowanie obrony nie mniej niż 15 i nie więcej niż 30 dni od daty otrzymania wniosku. Urzędnika może wspomagać wybrana przez niego osoba. Urzędnik może zgłosić pisemne uwagi. Urzędnika wysłuchuje Wspólny Komitet Doradczy. Urzędnik może również powołać świadków.

3. Przed Wspólnym Komitetem Doradczym instytucję reprezentuje urzędnik wyznaczony w tym celu przez organ powołujący. Urzędnikowi temu przysługują takie same prawa jak zainteresowanemu urzędnikowi.

4. Uwzględniając wniosek złożony na mocy ust. 2 oraz wszelkie pisemne i ustne oświadczenia zainteresowanego urzędnika lub świadków Wspólny Komitet Doradczy wydaje większością głosów uzasadnioną opinię określającą środek, który uznaje za właściwy w oparciu o fakty stwierdzone na jego wniosek. Wspólny Komitet Doradczy przesyła tę opinię organowi powołującemu oraz zainteresowanemu urzędnikowi w terminie dwóch miesięcy od dnia, w którym wniesiono do niego sprawę. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu w sprawie decyzji Wspólnego Komitetu Doradczego, z wyjątkiem spraw proceduralnych oraz w przypadku gdy głosowanie nie doprowadzi do rozstrzygnięcia.

5. Urzędnik zwolniony ze stanowiska z powodu nienależytego wykonywania obowiązków jest uprawniony do otrzymywania przez czas określony w ust. 6 miesięcznej odprawy, która jest równa miesięcznemu wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika grupy zaszeregowania AST 1 stopień pierwszy. Urzędnik jest również przez ten sam okres uprawniony do otrzymywania dodatków rodzinnych przewidzianych w art. 67. Zgodnie z art. 1 załącznika VII dodatek na gospodarstwo domowe wylicza się w oparciu o podstawowe wynagrodzenie miesięczne urzędnika w grupie zaszeregowania AST 1.

Odprawy nie wypłaca się, jeżeli urzędnik składa rezygnację po rozpoczęciu procedury, o której mowa w ust. 1 i 2, lub jeżeli jest on uprawniony do natychmiastowego uzyskania pełnej emerytury. Jeżeli na podstawie krajowego systemu zwalczania bezrobocia urzędnik jest uprawniony do otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych, kwotę tego świadczenia należy odliczyć od powyższej odprawy.

6. Okres, w którym dokonuje się wypłat, o których mowa w ust. 5, wynosi:

a) trzy miesiące, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie mniej niż pięć lat w chwili podjęcia decyzji o zwolnieniu;

b) sześć miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie co najmniej pięć lat, lecz mniej niż 10 lat;

c) dziewięć miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie co najmniej 10 lat, lecz mniej niż 20 lat;

d) dwanaście miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie przynajmniej 20 lat.

7. Urzędnik zdegradowany wskutek nienależytego wykonywania obowiązków może po upływie sześciu lat ubiegać się o wykreślenie ze swoich akt osobowych wszystkich odniesień do tego środka.

8. Urzędnicy są uprawnieni do zwrotu uzasadnionych kosztów poniesionych z własnej inicjatywy w toku procedury, w tym honorarium należnego obrońcy nienależącemu do instytucji, w przypadku gdy procedura przewidziana w niniejszym artykule nie zakończyła się jakąkolwiek decyzją o zwolnieniu lub zdegradowaniu.

Sekcja 5 Przeniesienie w stan spoczynku

Artykuł 52

Bez uszczerbku dla przepisów art. 50, urzędnik jest przenoszony w stan spoczynku:

a) automatycznie w ostatnim dniu miesiąca, w którym ukończył 66 lat; lub

b) na własną prośbę, w ostatnim dniu miesiąca, którego dotyczył wniosek, jeśli pracownik osiągnął wiek emerytalny lub w przypadku gdy jest między 58 rokiem życia a wiekiem emerytalnym i spełnia wymogi dotyczące natychmiastowego uzyskania emerytury zgodnie z art. 9 załącznika VIII. Art. 48 akapit drugi zdanie drugie stosuje się na zasadzie analogii.

Jednakże urzędnik może na własną prośbę oraz w przypadku gdy organ powołujący uzna to za uzasadnione w interesie służby, wykonywać pracę do ukończenia 67 lub, w drodze wyjątku, 70 lat, w którym to przypadku urzędnik automatycznie przechodzi w stan spoczynku ostatniego dnia miesiąca, w którym osiąga ten wiek.

Jeżeli organ powołujący podejmuje decyzję w sprawie zezwolenia urzędnikowi na pozostanie w służbie po ukończeniu 66 roku życia, zezwolenie to jest wydawane maksymalnie na okres jednego roku. Może ono zostać odnowione na wniosek urzędnika.

Artykuł 53 (46)

Urzędnik, wobec którego zgodnie z orzeczeniem Komitetu ds. Inwalidztwa stosuje się przepisy art. 78, jest z urzędu przenoszony w stan spoczynku ostatniego dnia miesiąca, w którym organ powołujący uznał jego trwałą i pełną niezdolność do pełnienia służby.

Sekcja 6 Stanowisko honorowe

Artykuł 54

Po zakończeniu służby, na mocy decyzji organu powołującego, urzędnik może zostać powołany na stanowisko honorowe w grupie zaszeregowania lub następnej wyższej grupie zaszeregowania.

Nie wiążą się z tym żadne korzyści finansowe.

Tytuł IV Warunki pracy urzędników

Rozdział 1 Czas pracy

Artykuł 55 (7) (8) (16)

1. Urzędnicy aktywnie zatrudnieni pozostają zawsze w dyspozycji swojej instytucji.

2. Normalny tygodniowy czas pracy wynosi od 40 do 42 godzin, zaś dzienny czas pracy ustalany jest przez organ powołujący. W tych samych granicach, organ powołujący po konsultacji z Komitetem Pracowniczym może ustalić godziny pracy określonych grup urzędników wykonujących obowiązki o szczególnym charakterze. 

3. W sytuacjach spowodowanych nagłą potrzebą służby lub z powodów wynikających z przepisów bezpieczeństwa urzędnik może być zobowiązany do pozostawania w gotowości w miejscu pracy lub w miejscu zamieszkania poza normalnymi godzinami pracy. Organ powołujący każdej instytucji określa szczegółowe zasady stosowania niniejszego ustępu po konsultacji z komitetem Pracowniczym.

4. Organ powołujący każdej instytucji może wprowadzić elastyczną organizację czasu pracy. W ramach takiej elastycznej organizacji czasu pracy nie można przyznawać pełnych dni roboczych urzędnikom grupy zaszeregowania AD/AST 9 lub wyższej. Taka organizacja czasu pracy nie ma zastosowania do urzędników, do których stosują się przepisy art. 44 akapit drugi. Urzędnicy ci zarządzają swoim czasem pracy w porozumieniu ze swoimi przełożonymi.

Artykuł 55a

1. Urzędnik może ubiegać się o zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Organ powołujący może udzielić takiego zezwolenia, jeśli jest to zgodne z interesem służby.

2. Zezwolenie takie przysługuje urzędnikowi w następujących przypadkach:

a) w celu opieki nad dzieckiem poniżej 9 roku życia pozostającym na utrzymaniu;

b) w celu opieki nad dzieckiem w wieku od 9 do 12 lat pozostającym na utrzymaniu, jeżeli skrócenie czasu pracy nie przekracza 20 % podstawowego wymiaru czasu pracy;

c) w celu opieki nad dzieckiem pozostającym na utrzymaniu do ukończenia przez nie 14 roku życia, jeżeli urzędnik jest rodzicem samotnie wychowującym dziecko;

d) w przypadkach poważnych trudności, w celu opieki nad dzieckiem pozostającym na utrzymaniu do ukończenia przez nie 14 roku życia, jeżeli skrócenie czasu pracy nie przekracza 5 % podstawowego wymiaru czasu pracy. W tym przypadku nie mają zastosowania pierwsze dwa ustępy art. 3 załącznika IVa. W przypadku gdy oboje rodzice są zatrudnieni w służbach Unii, tylko jedno z nich jest uprawnione do pracy w takim niepełnym wymiarze godzin;

e) w celu opieki nad ciężko chorym lub niepełnosprawnym małżonkiem, wstępnym lub zstępnym, bratem lub siostrą;

f) w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym; lub

g) po ukończeniu 58 lat, przez ostatnie trzy lata przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

W przypadku gdy wniosek o zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy składa się w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym lub w ciągu ostatnich trzech lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego, jednak nie wcześniej niż przed ukończeniem 58 lat, organ powołujący może odmówić zezwolenia lub udzielić go w późniejszym terminie jedynie w okolicznościach wyjątkowych i z powodów nadrzędnych związanych ze służbą.

W przypadku gdy z takiego prawa do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy korzysta się w celu opieki nad ciężko chorym lub niepełnosprawnym małżonkiem, wstępnym, zstępnym, bratem lub siostrą lub w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym, całkowita długość okresu zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy nie może przekroczyć pięciu lat w ciągu całego okresu zatrudnienia urzędnika.

3. Organ powołujący odpowiada na wniosek urzędnika w terminie 60 dni.

4. Przepisy dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz procedury udzielania zezwolenia ustanowiono w załączniku IVa.

Artykuł 55b

Urzędnik może złożyć wniosek o zezwolenie na pracę na pół etatu w formie dzielenia etatu na stanowisku uznanym przez organ powołujący za właściwe do tego celu. Zezwolenie na pracę na pół etatu poprzez dzielenie etatu nie jest ograniczone czasowo. Może ono jednak być cofnięte w interesie służby przez organ powołujący z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wyprzedzenia. Podobnie na wniosek danego urzędnika organ powołujący, z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, może wycofać zezwolenie. W takim przypadku urzędnik może zostać przeniesiony na inne stanowisko.

Stosuje się art. 59a oraz art. 3 załącznika IVa, z pominięciem ust. 2 zdanie trzecie.

Organ powołujący może określić szczegółowe zasady stosowania tego artykułu.

Artykuł 56 (8)

Urzędnik może być zobowiązany do pracy w godzinach nadliczbowych jedynie w przypadkach nagłych lub w razie wyjątkowego zwiększenia ilości pracy. Praca w nocy oraz praca w niedziele i w dni świąteczne może być dopuszczona jedynie zgodnie z procedurą określoną przez organ powołujący. Całkowity czas pracy w godzinach nadliczbowych, do której może zostać zobowiązany urzędnik, nie może w okresie sześciu miesięcy przekraczać 150 godzin.

Urzędnikom należącym do grupy funkcyjnej AD oraz grupy funkcyjnej AST grupa zaszeregowania 5–11 nie przysługuje za pracę w godzinach nadliczbowych prawo do rekompensaty w postaci czasu wolnego od pracy ani wynagrodzenie.

Urzędnikom należącym do grupy zaszeregowania od SC 1 do SC 6 i grupy zaszeregowania od AST 1 do AST 4 przysługuje, zgodnie z załącznikiem VI, za pracę w godzinach nadliczbowych urlop wyrównawczy albo wynagrodzenie w przypadku gdy wymagania służby nie zezwalają na urlop wyrównawczy w ciągu dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym godziny nadliczbowe zostały przepracowane.

Artykuł 56a (7) (15)

Urzędnikowi, od którego regularnie wymaga się pracy w nocy, w soboty, niedziele lub w dni świąteczne może zostać przyznany dodatek za pracę w systemie zmianowym wymaganą przez instytucję w związku z potrzebami służby lub z powodów wynikających z przepisów bezpieczeństwa i traktowaną przez nią jako normalny i stały element pracy tego urzędnika.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112, kategorie urzędników uprawnionych do takich dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Normalny czas pracy urzędnika wykonującego pracę w systemie zmianowym nie może przekraczać normalnego całkowitego rocznego czasu pracy.

Artykuł 56b (7) (16)

Urzędnikowi zobowiązanemu na podstawie decyzji organu powołującego do regularnego pozostawania w gotowości w miejscu pracy lub w miejscu zamieszkania poza jego normalnymi godzinami pracy ze względu na potrzeby służby lub przepisy bezpieczeństwa, mogą zostać przyznane dodatki.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112, kategorie urzędników uprawnionych do takich dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Artykuł 56c

Dodatki specjalne można przyznać niektórym urzędnikom w celu rekompensaty za szczególnie uciążliwe warunki pracy.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112 kategorie urzędników uprawnionych do takich specjalnych dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Rozdział 2 Urlop

Artykuł 57

Urzędnicy uprawnieni są do urlopu corocznego w wymiarze nie mniejszym niż 24 dni robocze oraz nie większym niż 30 dni roboczych w każdym roku kalendarzowym, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia organów powołujących instytucji Unii, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

Poza corocznym urlopem urzędnikowi można, w sytuacjach wyjątkowych i na jego wniosek, udzielić urlopu okolicznościowego. Warunki udzielenia takiego urlopu określone są w załączniku III.

Artykuł 58

Oprócz urlopu przewidzianego w art. 57, kobietom ciężarnym przysługuje, po przedstawieniu zaświadczenia lekarskiego, 20 tygodni urlopu. Urlop ten rozpoczyna się nie wcześniej niż sześć tygodni przed przewidywaną datą porodu wskazaną w zaświadczeniu, a kończy się nie wcześniej niż 14 tygodni po dacie porodu. W przypadku ciąży mnogiej, porodu przedwczesnego lub narodzin dziecka niepełnosprawnego lub cierpiącego na ciężką chorobę urlop zostaje wydłużony do 24 tygodni. Na potrzeby niniejszego przepisu za poród przedwczesny uważa się poród mający miejsce przed końcem trzydziestego czwartego tygodnia ciąży.

Artykuł 59

1. Urzędnikowi, który wykaże, iż jest niezdolny do wykonywania obowiązków z powodu choroby lub wypadku, przysługuje zwolnienie chorobowe.

Powinien on niezwłocznie powiadomić instytucję, w której jest zatrudniony, o swojej niezdolności do wykonywania obowiązków oraz wskazać swoje miejsce pobytu. Jeśli jest nieobecny przez okres dłuższy niż trzy dni, zobowiązany jest przedstawić zaświadczenie lekarskie. Zwolnienie to należy przesłać najpóźniej piątego dnia nieobecności, decyduje data stempla pocztowego. Jeżeli niewysłanie zaświadczenia nie jest spowodowane przyczynami od niego niezależnymi, nieobecność urzędnika uważana jest za nieusprawiedliwioną.

Urzędnik może każdorazowo zostać zobowiązany do poddania się badaniom lekarskim. Jeżeli badania lekarskiego nie można przeprowadzić z przyczyn zależnych od urzędnika, jego nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną od dnia, w którym badanie to ma mieć miejsce.

Jeżeli w wyniku badania stwierdza się, że urzędnik jest zdolny do wykonywania swoich obowiązków, jego nieobecność, z zastrzeżeniem następnego akapitu, uważana jest za nieusprawiedliwioną od dnia badania.

Jeśli urzędnik uważa wynik badania lekarskiego zorganizowanego przez organ powołujący za nieuzasadniony z punktu widzenia sztuki lekarskiej, w ciągu dwóch dni może on lub lekarz działający w jego imieniu przedłożyć instytucji wniosek o skierowanie sprawy do niezależnego lekarza w celu uzyskania jego opinii.

Instytucja niezwłocznie przekazuje wniosek innemu lekarzowi wyznaczonemu w drodze porozumienia z lekarzem urzędnika oraz lekarzem urzędowym instytucji. Niedopełnienie tego uzgodnienia w terminie pięciu dni od daty złożenia wniosku powoduje, że instytucja wybiera daną osobę z listy niezależnych lekarzy, sporządzaną do tego celu każdego roku w oparciu o obopólną zgodę organu powołującego oraz Komitetu Pracowniczego. W terminie dwóch dni roboczych urzędnik może zgłosić sprzeciw wobec wyboru dokonanego przez instytucję, a w takim przypadku instytucja wybiera z listy inną osobę, której wybór ma charakter ostateczny.

Opinia lekarza niezależnego, wydana po konsultacji z lekarzem urzędnika oraz lekarzem urzędowym instytucji, ma charakter wiążący. Jeżeli opinia lekarza niezależnego potwierdza ustalenia badania zorganizowanego przez instytucję, nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną od daty takiego badania. Jeżeli opinia lekarza niezależnego nie potwierdza ustaleń z takiego badania, dla wszystkich celów nieobecność uznaje się za usprawiedliwioną.

2. Jeśli w okresie 12 miesięcy urzędnik był z powodu choroby niepopartej zaświadczeniem lekarskim kilkakrotnie nieobecny w pracy przez okresy do trzech dni, które łącznie wynosiły ponad 12 dni, to ma obowiązek przedstawienia zaświadczenia lekarskiego za każdą następną nieobecność spowodowaną chorobą. Jego nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną, począwszy od trzynastego dnia nieobecności spowodowanej chorobą niepopartej zaświadczeniem lekarskim.

3. Bez uszczerbku dla stosowania zasad postępowania dyscyplinarnego, w miarę potrzeb każdą nieobecność uznawaną za nieusprawiedliwioną na mocy ust. 1 i 2 odlicza się od wymiaru urlopu corocznego danego urzędnika. W przypadku gdy urzędnikowi nie przysługuje prawo do urlopu, traci prawo do wynagrodzenia za odnośny okres.

4. Organ powołujący może skierować do komisji ds. inwalidztwa sprawę każdego urzędnika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym dłużej niż 12 miesięcy w dowolnym okresie trzyletnim.

5. Urzędnik może zostać poproszony o wzięcie urlopu po przeprowadzeniu badania lekarskiego przez lekarza urzędowego instytucji, o ile jego stan zdrowia tego wymaga lub jeśli członek jego rodziny z nim zamieszkujący cierpi na chorobę zakaźną.

W przypadku sporów zastosowanie ma procedura przewidziana w akapitach pięć do siedem ust. 1.

6. Każdego roku urzędnicy są poddawani okresowym badaniom lekarskim, przeprowadzanym przez lekarza urzędowego instytucji lub wybranego przez nich lekarza.

W drugim przypadku honorarium lekarza jest pokrywane przez instytucję do wysokości maksymalnej kwoty ustalonej na okres nieprzekraczający trzech lat przez organ powołujący po konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego.

Artykuł 59a

Coroczny urlop urzędnika, który jest uprawniony do wykonywania swojej pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy, jest proporcjonalnie zmniejszany w okresie świadczenia pracy w takim wymiarze.

Artykuł 60

Z wyjątkiem przypadków choroby lub wypadku, urzędnik nie może być nieobecny w pracy bez uprzedniego zezwolenia przełożonego. Bez uszczerbku dla środków dyscyplinarnych, które mogą mieć zastosowanie w tym przypadku, jakakolwiek nieusprawiedliwiona nieobecność, która zostanie należycie stwierdzona, jest odliczana od corocznego urlopu tego urzędnika. Jeśli wykorzystał on już swój coroczny urlop, traci on prawo do wynagrodzenia za okres nieobecności.

Jeśli urzędnik zamierza przebywać na zwolnieniu chorobowym w miejscu innym niż miejsce zatrudnienia, musi uzyskać uprzednie zezwolenie organu powołującego.

Rozdział 3 Dni świąteczne

Artykuł 61

Wykazy dni świątecznych sporządza się w drodze porozumienia organów powołujących instytucji Unii po konsultacji z komitetem ds. regulaminu pracowniczego.

Tytuł V Wynagrodzenie oraz świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego urzędników

Rozdział 1 Wynagrodzenie i zwrot kosztów

Sekcja 1 Wynagrodzenie

Artykuł 62

Urzędnik jest uprawniony na podstawie powołania do wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi, zgodnie z przepisami załącznika VII i o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Urzędnik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia.

Wynagrodzenie obejmuje wynagrodzenie podstawowe, dodatki rodzinne oraz inne dodatki.

Artykuł 63

Wysokość wynagrodzenia jest wyrażona w euro. Wynagrodzenie jest wypłacane w walucie kraju, w którym urzędnik wykonuje swoje obowiązki, lub w euro.

Wynagrodzenie wypłacane w walucie innej niż euro obliczane jest na podstawie kursów wymiany stosowanych przy wykonywaniu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na dzień 1 lipca 2012 r. [3]

Co roku kursy wymiany są uaktualniane z mocą wsteczną przy corocznej aktualizacji wysokości wynagrodzeń, o której mowa w art. 65.

Artykuł 64

Wysokość wynagrodzenia urzędnika wyrażona w euro, po dokonaniu obowiązkowych potrąceń określonych w niniejszym regulaminie pracowniczym lub w jakichkolwiek przepisach wykonawczych do niego, jest korygowana według współczynnika, który, w zależności od warunków życia w różnych miejscach zatrudnienia, jest wyższy niż 100 %, niższy niż 100 % lub równy 100 %.

Współczynniki korygujące są określane lub wycofywane, a także aktualizowane co roku zgodnie z załącznikiem XI. W odniesieniu do aktualizacji wszystkie wartości są rozumiane jako wartości referencyjne. Komisja publikuje zaktualizowane wartości w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

Żaden współczynnik korygujący nie ma zastosowania w Belgii ani Luksemburgu w związku ze szczególną rolą referencyjną, jaką odgrywają te miejsca zatrudnienia jako główne i pierwotne siedziby większości instytucji.

Artykuł 65

1. Wynagrodzenie urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej jest aktualizowane co roku przy uwzględnieniu polityki gospodarczej i społecznej Unii. W szczególności uwzględniane są wszelkie podwyżki wynagrodzeń w służbach publicznych państw członkowskich oraz potrzeby w zakresie naboru pracowników. Aktualizacja wynagrodzeń odbywa się zgodnie z załącznikiem XI. Aktualizacja ta ma miejsce przed końcem każdego roku w świetle sprawozdania Komisji opartego na danych statystycznych przygotowanych przez Urząd Statystyczny Unii Europejskiej w porozumieniu z krajowymi urzędami statystycznymi państw członkowskich. Dane statystyczne odzwierciedlają stan na dzień 1 lipca w każdym z państw członkowskich. Sprawozdanie to zawiera dane dotyczące wpływu wynagrodzeń i emerytur urzędników Unii na budżet. Jest ono przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Kwoty, o których mowa w art. 42a akapit drugi i trzeci, art. 66 i 69, art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 2, art. 10 ust. 1 załącznika VII oraz art. 8 ust. 2 załącznika XIII oraz w dawnym art. 4a załącznika VII, które podlegają aktualizacji zgodnie z art. 18 ust. 1 załącznika XIII, kwoty, o których mowa w art. 24 ust. 3, art. 28a ust. 3 akapit drugi, art. 28a ust. 7, art. 93, 94, art. 96 ust. 3 akapit drugi oraz art. 96 ust. 7, art. 133, 134 i 136 warunków zatrudnienia innych pracowników, kwoty, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 300/76 (⁵) oraz współczynnik dla kwot, o których mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWS) nr 260/68 (⁶), są aktualizowane co roku zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowanych kwot w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

2. W przypadku znaczącej zmiany kosztów utrzymania, kwoty, o których mowa w ust. 1, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są aktualizowane zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowanych kwot i wskaźników korygujących w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

3. Kwoty, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są rozumiane jako kwoty i wskaźniki korygujące, których rzeczywista wartość w danym momencie podlega aktualizacji bez interwencji w drodze innego aktu prawnego.

4. Bez uszczerbku dla art. 3 ust. 5 i 6 załącznika XI, w latach 2013 i 2014 nie zostanie dokonana żadna aktualizacja, o której mowa w ust. 1 i 2.

Artykuł 65a (62)

Zasady stosowania art. 64 oraz 65 są określone w załączniku XI.

Artykuł 66

(1) (2) (4) (5) (9) (11) (12) (13) (19) (23) (27) (30) (31) (32) (35) (36) (37) (38) (41) (42) (43) (45) (47) (48) (49) (53) (54) (56) (57) (58) (59) (60) (65) (66) (68) (70) (71) (72) (74) (76) (78) (80) (81) (84) (87) (89) (90) (92)

[4] Wysokość miesięcznych wynagrodzeń podstawowych określana jest dla każdej grupy zaszeregowania oraz stopnia w grupach funkcyjnych AD i AST zgodnie z następującą tabelą:

Wysokość miesięcznych wynagrodzeń podstawowych określana jest dla każdej grupy zaszeregowania oraz stopnia w grupie funkcyjnej AST/SC zgodnie z następującą tabelą:

Artykuł 66a

1. W drodze odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 oraz w celu uwzględnienia – bez uszczerbku dla art. 65 ust. 3 – metody aktualizacji wysokości wynagrodzeń i emerytur urzędników, od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. stosuje się środek tymczasowy dotyczący wynagrodzenia wypłacanego przez Unię pracownikom aktywnie zatrudnionym, zwany „składką solidarnościową” .

2. Stawka tej składki solidarnościowej, stosowana w odniesieniu do podstawy określonej w ust. 3, wynosi 6 %. Jednakże dla urzędników grupy zaszeregowania AD 15 stopień 2 i wyższej stawka ta wynosi 7 %.

3. a) Podstawą obliczenia składki solidarnościowej jest wynagrodzenie podstawowe przyjmowane do wyliczania wynagrodzenia, pomniejszone o:

(i) składki na zabezpieczenie społeczne i system emerytalno-rentowy oraz podatek należny, przed potrąceniem składki solidarnościowej, i płacony przez urzędnika o tym samym stopniu i grupie zaszeregowania, nieposiadającego osób na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII oraz

(ii) kwotę równą wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika z grupy zaszeregowania AST 1 stopień 1.

b) Składniki, na podstawie których oblicza się wysokość składki solidarnościowej, są wyrażone w euro; stosowany jest do nich współczynnik korygujący 100.

4. Składka solidarnościowa jest potrącana co miesiąc u źródła; uzyskiwane kwoty stanowią dochód budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

Artykuł 67

(1) (2) (4) (5) (8) (9) (10) (11) (12) (13) (19) (23) (24) (27) (31) (32) (35) (36) (38) (40) (79)

1. Dodatki rodzinne obejmują:

a) dodatek na gospodarstwo domowe;

b) dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu;

c) dodatek edukacyjny.

2. Urzędnicy pobierający dodatki rodzinne przewidziane w niniejszym artykule zgłaszają dodatki podobnego rodzaju wypłacane im z innych źródeł; kwotę takich dodatków odlicza się od kwoty dodatków wypłacanych na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII.

3. Wysokość dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu urzędnika może zostać podwojona na mocy szczególnej decyzji organu powołującego zawierającej uzasadnienie, wydanej na podstawie dokumentacji medycznej stwierdzającej, że dziecko jest niepełnosprawne lub cierpi na chorobę przewlekłą z którą wiążą się z duże wydatki dla urzędnika.

4. W przypadku gdy na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII dodatki rodzinne wypłaca się osobie innej niż urzędnik, są one wypłacane w walucie państwa, w którym osoba ta zamieszkuje, po ich przeliczeniu, w razie potrzeby, według kursów określonych w art. 63 akapit drugi. Stosuje się do nich współczynnik korygujący dla danego państwa, jeżeli znajduje się ono w Unii, lub współczynnik korygujący wynoszący 100, jeżeli państwo miejsca zamieszkania znajduje się poza Unią.

W przypadku gdy dodatki rodzinne wypłacane są osobie, o której mowa powyżej, stosuje się do niej przepisy ust. 2 i 3.

Artykuł 68 (8)

Dodatki rodzinne określone w art. 67 ust. 1 są wypłacane także w przypadku, gdy urzędnik jest uprawniony do otrzymywania świadczenia przewidzianego w art. 41 i 50 niniejszego regulaminu pracowniczego lub w art. 34 i 42 dawnego regulaminu pracowniczego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Zainteresowana osoba składa oświadczenie o dodatkach podobnego rodzaju pochodzących z innych źródeł pobieranych na to samo dziecko; kwota takich dodatki jest potrącana z kwoty dodatków wypłacanych na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII.

Artykuł 68a

Urzędnik uprawniony do pracy na pół etatu uprawniony jest do wynagrodzenia obliczanego w sposób określony w załączniku IVa.

Artykuł 69

(1) (2) (4) (5) (9) (10) (11) (12) (13) (19) (23) (27) (31) (32) (35) (36) (38) (41) (42) (43) (45) (47) (48) (49) (53) (54) (56) (57) (58) (59) (60) (65) (66) (68) (70) (71) (72) (74) (76) (78) (80) (81) (84) (87) (89) (90) (92)

Dodatek zagraniczny równy jest 16 % sumy wynagrodzenia podstawowego, dodatku na gospodarstwo domowe oraz dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, do których uprawniony jest urzędnik. Dodatek zagraniczny wynosi nie mniej niż 509,43 EUR [5] miesięcznie.

Artykuł 70

W przypadku śmierci urzędnika jego żyjący małżonek oraz pozostające na jego utrzymaniu dzieci otrzymują pełne wynagrodzenie zmarłego urzędnika do końca trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć.

W przypadku śmierci osoby, która nabyła prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej, powyższe przepisy stosują się w odniesieniu do dodatku, który pobierał zmarły.

Artykuł 70a

(skreślony).

Sekcja 2 Zwrot kosztów

Artykuł 71

Urzędnik jest uprawniony, zgodnie z przepisami załącznika VII, do zwrotu poniesionych przez niego kosztów w związku z podjęciem służby, przeniesieniem lub zakończeniem służby, a także do zwrotu kosztów poniesionych przez niego w trakcie wykonywania obowiązków lub w związku z ich wykonywaniem.

Rozdział 2 Świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego

Artykuł 72 (8) (10) (40)

1. Urzędnik, jego małżonek, o ile nie jest on uprawniony do świadczeń tego samego rodzaju oraz w tej samej wysokości na podstawie innych przepisów ustawowych lub wykonawczych, jego dzieci oraz inne osoby pozostające na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII, są ubezpieczeni na wypadek choroby do wysokości 80 % poniesionych wydatków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze porozumienia między organami powołującymi instytucje Unii po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Stawka ta jest podwyższona do 85 % w następujących przypadkach: konsultacji i wizyt lekarskich, zabiegów chirurgicznych, hospitalizacji, lekarstw, badań radiologicznych, analiz, badań laboratoryjnych i protez przepisanych przez lekarza, z wyjątkiem protez dentystycznych. W przypadku gruźlicy, choroby Heinego-Medina, choroby nowotworowej, choroby umysłowej i innych schorzeń uznanych przez organ powołujący za równie poważne oraz w przypadku wczesnych badań przesiewowych mających na celu wykrycie ewentualnej choroby, oraz w przypadku porodu stawka ta jest podwyższona do 100 %. Jednakże stawka zwrotu kosztów w wysokości 100 % nie ma zastosowania, gdy w przypadku choroby zawodowej lub wypadku zastosowanie znajduje art. 73.

Osobę pozostającą w konkubinacie z urzędnikiem traktuje się jak małżonka według systemu ubezpieczenia chorobowego, jeśli wypełnione są pierwsze trzy warunki art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII.

Na podstawie zasad wskazanych w akapicie pierwszym organy powołujące instytucji mogą przyznać jednej z nich wykonywanie uprawnień dotyczących ustanawiania zasad rządzących zwrotem kosztów, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 110.

Jedna trzecia składki wymaganej w celu pokrycia kosztów tego ubezpieczenia ponoszona jest przez urzędnika, przy czym kwota obciążenia nie może przekraczać 2 % jego wynagrodzenia podstawowego.

1a. Urzędnik kończący służbę, który wykaże, że nie wykonuje pracy zarobkowej może, nie później niż w przeciągu miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończył służbę, zwrócić się o przedłużenie swojego ubezpieczenia na wypadek choroby, przewidzianego w ust. 1, maksymalnie na okres 6 miesięcy po zakończeniu służby. Składka określona w ust. 1 jest obliczana na podstawie wysokości ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez tego urzędnika, przy czym pokrywa on połowę tej składki.

Na mocy decyzji organu powołującego, podjętej po konsultacji z lekarzem instytucji, nie stosuje się zarówno terminu jednego miesiąca na złożenie wniosku, jak i przewidzianego w akapicie pierwszym okresu sześciu miesięcy, w przypadku gdy dana osoba cierpi na poważną lub przewlekłą chorobę, na którą zapadła przed zakończeniem służby i o której poinformowała instytucję przed upływem sześciomiesięcznego okresu określonego w akapicie pierwszym, pod warunkiem że osoba ta podda się badaniu lekarskiemu zorganizowanemu przez instytucję.

1b. W przypadku gdy były małżonek urzędnika, dziecko, które przestało być na jego utrzymaniu, lub osoba, która przestała być traktowana jak osoba pozostająca na utrzymaniu urzędnika w rozumieniu art. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, wykaże, że nie wykonuje pracy zarobkowej, może być nadal maksymalnie przez okres roku ubezpieczony(-a) na wypadek choroby zgodnie z ust. 1 jako osoba objęta ochroną ubezpieczeniową w ramach ubezpieczenia tego urzędnika. Ochrona taka nie wymaga opłacania składek. Powyższy okres jednego roku rozpoczyna się w dniu uprawomocnienia się orzeczenia o rozwodzie albo utraty statusu dziecka pozostającego na utrzymaniu lub statusu osoby traktowanej na równi z dzieckiem pozostającym na utrzymaniu urzędnika.

2. Przepisy ust. 1 mają zastosowanie do urzędnika także po zakończeniu jego służby, jeżeli kontynuował on służbę w Unii do osiągnięcia wieku emerytalnego lub pobiera rentę inwalidzką. Wysokość składki obliczana jest na podstawie kwoty emerytury lub renty.

Takie same zasady mają zastosowanie wobec osób, które są uprawnione do otrzymywania renty rodzinnej z tytułu śmierci urzędnika, który był aktywnie zatrudniony lub pozostawał w służbie do ukończenia 63 roku życia lub z tytułu śmierci osoby uprawnionej do renty inwalidzkiej. Wysokość składki obliczana jest na podstawie kwoty renty rodzinnej.

2a. Przepisy ust. 1 mają także zastosowanie wobec następujących osób, o ile nie wykonują pracy zarobkowej:

(i) byłych urzędników pobierających emeryturę za wysługę lat, którzy zakończyli służbę w Unii przed osiągnięciem wieku emerytalnego,

(ii) osób uprawnionych do otrzymywania renty rodzinnej z tytułu śmierci urzędnika, który zakończył służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

Wysokość składki określonej w ust. 1 obliczana jest na podstawie emerytury urzędnika przed zastosowaniem, w miarę potrzeb, współczynnika redukcji przewidzianego w art. 9 załącznika VIII Regulaminu pracowniczego.

Osoby uprawnione do otrzymywania renty sierocej otrzymują świadczenia przewidziane w ust. 1 na wniosek. Składkę oblicza się, biorąc za podstawę rentę sierocą.

2b. W przypadku osób uprawnionych do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty rodzinnej składka określona w ust. 2 i 2a nie może być niższa niż wyliczona na podstawie wynagrodzenia podstawowego odpowiadającego początkowemu stopniowi w grupie zaszeregowania AST 1.

2c. Urzędnicy zwolnieni zgodnie z art. 51 i nieuprawnieni do otrzymywania emerytury za wysługę lat są uprawnieni do otrzymywania świadczeń przewidzianych w ust. 1, pod warunkiem że nie wykonują pracy zarobkowej i ponoszą koszty połowy składki wyliczonej na podstawie ostatniego wynagrodzenia podstawowego.

3. W przypadku gdy łączna kwota niezwróconych kosztów za okres 12 miesięcy przekracza połowę miesięcznego wynagrodzenia podstawowego urzędnika lub połowę jego emerytury, organ powołujący zezwala na zwrot specjalny powyższych kosztów, uwzględniając sytuację rodzinną zainteresowanej osoby, w sposób przewidziany w przepisach ust. 1.

4. Osoby uprawnione do powyższych świadczeń zgłaszają kwoty wszystkich zwróconych kosztów, lub o których zwrot mogą się one ubiegać dla siebie lub dla osób objętych ich ubezpieczeniem w ramach jakiegokolwiek innego ustawowego systemu ubezpieczeń chorobowych.

Jeżeli łączna kwota możliwego do uzyskania zwrotu kosztów jest większa niż suma zwrotów przewidzianych w ust. 1, nadwyżkę tę odlicza się od kwoty podlegającej zwrotowi zgodnie z ust. 1, z wyjątkiem zwrotów otrzymanych w ramach prywatnego, dodatkowego systemu ubezpieczenia chorobowego, który obejmuje część wydatków, która nie podlega zwrotowi w ramach systemu ubezpieczenia chorobowego Unii.

Artykuł 73 (24) (46)

1. Urzędnik jest ubezpieczony, począwszy od dnia rozpoczęcia służby, od ryzyka choroby zawodowej oraz wypadków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia organów powołujących instytucji Unii po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Jego składka na ubezpieczenie od ryzyka chorób innych niż zawodowe i wypadków poza służbą wynosi 0,1 % jego wynagrodzenia podstawowego.

Ryzyka nie objęte powyższym ubezpieczeniem są określane we wspomnianych przepisach.

2. Zapewniane są następujące świadczenia:

a) w przypadku śmierci:

wypłata na rzecz osób wymienionych poniżej kwoty równej pięciokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego zmarłego, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem:

– na rzecz małżonka i dzieci zmarłego urzędnika zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po nim; jednakże kwota przypadająca małżonkowi wynosi nie mniej niż 25 % kwoty łącznej,

– w przypadku braku osób z powyższej kategorii, na rzecz innych zstępnych zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po tym urzędniku,

– w przypadku braku osób z którejkolwiek z powyższych kategorii, na rzecz wstępnych zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po tym urzędniku,

– w przypadku braku osób z którejkolwiek z powyższych trzech kategorii, na rzecz instytucji;

b) w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy:

wypłata urzędnikowi kwoty równej ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem;

c) w przypadku częściowej, trwałej niezdolności do pracy:

wypłata urzędnikowi części kwoty określonej w lit. b), obliczonej zgodnie z tabelą zawartą w przepisach, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z tymi przepisami, wypłaty określone powyżej mogą zostać zastąpione rentą.

Świadczenia określone w niniejszym ustępie mogą być wypłacane równolegle ze świadczeniami przewidzianymi w rozdziale 3.

3. Zwrotowi na warunkach określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, podlegają również następujące koszty: zabiegów lekarskich, lekarstw, hospitalizacji, operacji chirurgicznych, protez, badań radiologicznych, masaży, zabiegów ortopedycznych i klinicznych, transportu medycznego oraz wszelkie podobne koszty poniesione w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową.

Zwrotu tego dokonuje się dopiero po skorzystaniu z prawa do zwrotu przewidzianego w art. 72 i tylko w zakresie, w jakim kwota wypłacona urzędnikowi na tej podstawie nie pokrywa poniesionych kosztów.

Artykuł 74 (1) (8) (10) (24) (78) (81)

1. W przypadku narodzin dziecka urzędnika, osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem otrzymuje świadczenie w wysokości 198,31 EUR.

Takie samo świadczenie wypłaca się urzędnikowi, który przysposabia dziecko w wieku do lat pięciu, pozostające na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII.

2. Świadczenie to wypłacane jest również w przypadku rozwiązania ciąży trwającej nie krócej niż siedem miesięcy.

3. Osoba otrzymująca świadczenie porodowe zgłasza wszelkie inne świadczenia tego samego rodzaju uzyskane z innych źródeł na to samo dziecko; kwota takich świadczeń jest potrącana od świadczenia przewidzianego w niniejszym artykule. W przypadku gdy oboje rodzice są urzędnikami Unii, świadczenie jest wypłacane tylko jeden raz.

Artykuł 75 (40)

W przypadku śmierci urzędnika, jego małżonka, dziecka pozostającego na jego utrzymaniu lub innej osoby będącej członkiem gospodarstwa domowego urzędnika i pozostającej na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII, instytucja zwraca koszty transportu zwłok z miejsca zatrudnienia urzędnika do jego miejsca pochodzenia.

Jednakże w przypadku śmierci urzędnika w trakcie podróży służbowej, instytucja pokrywa koszty transportu zwłok z miejsca, w którym nastąpił zgon pracownika do jego miejsca pochodzenia.

Artykuł 76

Urzędnikom, byłym urzędnikom lub spadkobiercom zmarłego urzędnika, którzy na skutek poważnej lub przewlekłej choroby, niepełnosprawności lub ze względu na sytuację rodzinną znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji, mogą zostać przyznane zapomogi, pożyczki lub zaliczki.

Artykuł 76a

Żyjący małżonek, który cierpi z powodu poważnej lub przewlekłej choroby lub który jest niepełnosprawny, może otrzymać dodatkową pomoc finansową przyznaną przez instytucję w trakcie trwania choroby w oparciu o przeanalizowanie sytuacji socjalnej i medycznej danej osoby. Zasady wykonywania niniejszego artykułu ustala się na mocy wspólnego porozumienia między organami powołującymi instytucji, po konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego.

Rozdział 3 Emerytury i renty inwalidzkie

Artykuł 77

Urzędnik, który przepracował w służbie co najmniej dziesięć lat, nabywa uprawnienia emerytalne. Jednakże urzędnik nabywa uprawnienia emerytalne bez względu na staż pracy, jeżeli osiągnął wiek emerytalny lub jeżeli nie jest możliwe przywrócenie go na stanowisko po okresie tymczasowego stanu spoczynku, lub w przypadku odwołania go ze stanowiska w interesie służby.

Maksymalna wysokość emerytury wynosi 70 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego w ostatniej grupie zaszeregowania, do której urzędnik należał przez co najmniej rok. Za każdy rok służby uznany zgodnie z art. 3 załącznika VIII należy się urzędnikowi 1,80 % tego ostatniego wynagrodzenia podstawowego.

Jednakże w przypadku urzędników asystujących w pracy osobom zajmującym stanowisko przewidziane w Traktacie o Unii Europejskiej lub Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wybranemu przewodniczącemu jednej z instytucji lub jednego z organów Unii lub wybranemu przewodniczącemu jednej z frakcji politycznych w Parlamencie Europejskim uprawnienie do emerytury odpowiadające liczbie przepracowanych w tym charakterze lat uprawniających do emerytury obliczane jest na podstawie ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymanego w tym czasie, jeśli jest ono wyższe od wynagrodzenia przyjętego za odniesienie do celów akapitu drugiego niniejszego artykułu.

Kwota emerytury nie może być mniejsza niż 4 % liczby określającej minimum utrzymania za każdy rok służby.

Prawo do emerytury nabywa się z ukończeniem 66 roku życia.

Wiek emerytalny jest weryfikowany co pięć lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., na podstawie sprawozdania Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady. W sprawozdaniu analizowane są w szczególności zmiany wieku emerytalnego pracowników służby publicznej w państwach członkowskich oraz zmiany średniej długości życia urzędników instytucji.

W stosownych przypadkach Komisja sporządza wniosek w sprawie zmiany wieku emerytalnego zgodnie z ustaleniami zawartymi w sprawozdaniu, zwracając szczególną uwagę na rozwój sytuacji w państwach członkowskich.

Artykuł 78

Urzędnik jest uprawniony, na warunkach przewidzianych w art. 13–16 załącznika VIII, do otrzymania renty inwalidzkiej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolności do pełnienia służby, uniemożliwiającej mu wykonywanie obowiązków związanych ze stanowiskiem w jego grupie funkcyjnej.

Art. 52 stosuje się na zasadzie analogii do osób otrzymujących rentę inwalidzką. Jeżeli osoba otrzymująca rentę inwalidzką przechodzi na emeryturę przed ukończeniem 66 roku życia, nie osiągając tym samym prawa do pełnej emerytury, stosuje się przepisy ogólne w sprawie emerytur.

Kwota emerytury jest obliczana na podstawie wynagrodzenia dla grupy i stopnia zaszeregowania urzędnika w momencie, kiedy został inwalidą.

Renta inwalidzka jest równa 70 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego urzędnika. Nie może być jednak niższa niż wysokość minimum socjalnego.

Z renty inwalidzkiej potrąca się składki na fundusz emerytalny, obliczane na podstawie wysokości tej renty.

W przypadku gdy inwalidztwo zostało spowodowane wypadkiem w trakcie wykonywania obowiązków służbowych lub w związku z ich wykonywaniem, na skutek choroby zawodowej lub w wyniku aktu poświęcenia dokonanego w interesie publicznym lub w wyniku narażenia swojego życia dla ratowania innej osoby, renta inwalidzka wynosi nie mniej niż 120 % minimum socjalnego. Ponadto w takich przypadkach składki na fundusz emerytalny są w całości wypłacane z budżetu instytucji lub organu, o którym mowa w art. 1b.

Artykuł 79 (8) (24) (46)

Żyjący małżonek po urzędniku lub byłym urzędniku jest uprawniony do renty wdowiej zgodnie z przepisami rozdziału 4 załącznika VIII, równej 60 % emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej, która wypłacana była małżonkowi zmarłego lub która byłaby mu wypłacana, gdyby niezależnie od czasu pełnienia służby lub wieku uzyskał uprawnienie do niej w chwili śmierci.

Wysokość renty wdowiej przysługującej wdowie po urzędniku, który zmarł posiadając jeden ze statusów służbowych określonych w art. 35, nie jest niższa od kwoty minimum socjalnego ani od 35 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez urzędnika.

Kwota ta, w przypadku gdy śmierć spowodowana została okolicznościami określonymi w art. 78 akapit piąty, wynosi co najmniej 42 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez urzędnika.

Artykuł 79a

(skreślony).

Artykuł 80 (8) (40) (46)

Jeżeli urzędnik lub osoba uprawniona do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej umiera, nie pozostawiając małżonka uprawnionego do otrzymywania renty rodzinnej w momencie śmierci tej osoby, dzieciom będącym na utrzymaniu zmarłego w chwili śmierci w rozumieniu art. 2 załącznika VII przysługuje renta sieroca zgodnie z art. 21 załącznika VIII.

Uprawnienie to przysługuje także dzieciom spełniającym powyższe warunki w przypadku śmierci lub ponownego zawarcia małżeństwa przez owdowiałego małżonka otrzymującego rentę rodzinną.

W przypadku gdy urzędnik lub osoba uprawniona do emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej umiera, lecz nie są spełnione warunki określone w akapicie pierwszym, dzieci pozostające na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII są uprawnione do renty sierocej zgodnie z przepisami art. 21 załącznika VIII; jednakże wysokość renty sierocej wynosi połowę kwoty wynikającej z przepisów tego artykułu.

W stosunku do osób traktowanych jako dzieci pozostające na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 4 załącznika VII, renta sieroca nie może przekraczać kwoty równej dwukrotnej wysokości dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu.

Jeśli dziecko zostało przysposobione, śmierć rodzica biologicznego zastępowanego przez rodzica adopcyjnego nie skutkuje wypłaceniem renty sierocej.

Uprawnienia przewidziane w akapicie pierwszym, drugim i trzecim przysługują w przypadku śmierci byłego urzędnika uprawnionego do otrzymywania świadczenia, o którym mowa w art. 50 regulaminu pracowniczego, art. 5 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (⁷) art. 3 rozporządzenia Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2530/72 (⁸) lub art. 3 rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1543/73 (⁹) jak również w przypadku śmierci byłego urzędnika, który opuścił służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o odroczenie wypłaty emerytury do pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym osiągnął wiek emerytalny.

Osoby otrzymujące rentę sierocą nie mogą otrzymać od Unii więcej niż jednej takiej renty. Jeżeli żyjące dziecko jest uprawnione do więcej niż jednej renty wspólnotowej, otrzymuje najwyższą z przysługujących rent.

Artykuł 81 (8) (10)

Na warunkach określonych w załączniku VII osoba uprawniona do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej, lub renty rodzinnej jest uprawniona do otrzymywania dodatków rodzinnych określonych w art. 67; dodatek na gospodarstwo domowe wylicza się na podstawie emerytury lub renty osoby otrzymującej. Dodatki te wypłaca się na rzecz osób otrzymujących rentę rodzinną wyłącznie w odniesieniu do dzieci pozostających na utrzymaniu zmarłego lub byłego urzędnika w momencie jego śmierci.

Jednakże kwota dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, przysługującego osobie uprawnionej do renty rodzinnej, wynosi dwukrotność kwoty dodatku przewidzianego w art. 67 ust. 1 lit. b).

Artykuł 81a

1. Niezależnie od wszystkich innych przepisów, w szczególności dotyczących minimalnych kwot należnych osobom uprawnionym do renty rodzinnej, całkowita kwota wypłacana wdowie lub innej uprawnionej osobie z tytułu renty rodzinnej, powiększona o dodatki rodzinne i pomniejszona o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia, nie może przekroczyć następujących kwot:

a) w przypadku śmierci urzędnika posiadającego jeden ze statusów służbowych określonych w art. 35 – kwoty wynagrodzenia, którą urzędnik otrzymywałby w tej samej grupie zaszeregowania oraz na tym samym stopniu, gdyby nadal był zatrudniony, powiększonej o wszelkie otrzymywane przez niego dodatki rodzinne i pomniejszonej o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia;

b) w okresie od dnia, w którym urzędnik, o którym mowa w lit. a), ukończyłby 66 rok życia – kwoty emerytury, odpowiadającej jego grupie zaszeregowania i stopniowi osiągniętym przed śmiercią, do której byłby uprawniony po tym dniu, gdyby żył, powiększonej o dodatki rodzinne, jakie otrzymywałby i pomniejszonej o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia;

c) w przypadku śmierci byłego urzędnika uprawnionego do emerytury lub renty inwalidzkiej – kwoty emerytury lub renty, do której byłby on uprawniony, gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

d) w przypadku śmierci byłego urzędnika, który zakończył służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o odroczenie wypłaty emerytury do pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym osiągnął wiek emerytalny – kwoty emerytury, do której byłby uprawniony po osiągnięciu wieku emerytalnego, gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

e) w przypadku śmierci urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego przed śmiercią do świadczenia zgodnie z art. 41, 42c lub 50 niniejszego regulaminu pracowniczego lub art. 5 rozporządzenia (EEC, Euratom, ECSC) nr 259/68, lub art. 3 rozporządzenia (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2530/72, lub art. 3 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1543/73, lub art. 2 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2150/82, lub art. 3 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1679/85 – kwoty świadczenia do którego byłby uprawniony gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

f) w odniesieniu do okresu następującego po dniu, w którym były urzędnik określony w lit. e) przestałby być uprawniony do świadczenia – kwoty emerytury, do której byłby uprawniony, gdyby żył oraz spełniał wymóg dotyczący minimalnego wieku wymaganego do uzyskania emerytury, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b).

2. Do celów ust. 1 nie uwzględnia się współczynników korygujących, które mogłyby mieć zastosowanie w odniesieniu do powyższych kwot.

3. Kwoty maksymalne określone w lit. a)–d) są dzielone pomiędzy osoby uprawnione do renty proporcjonalnie do uprawnień, które przysługiwałyby im bez uwzględnienia przepisów ust. 1.

Do kwot podzielonych w ten sposób stosuje się przepisy art. 82 ust. 1 akapit drugi oraz trzeci.

Artykuł 82

1. Wysokość emerytury przewidzianej powyżej jest obliczana na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, w którym nabyte zostało uprawnienie.

Do emerytur nie stosuje się współczynnika korygującego.

Emerytury wyrażone w euro wypłaca się w jednej z walut określonych w art. 45 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego.

2. W przypadku gdy aktualizacja wynagrodzeń ma miejsce zgodnie z art. 65 ust. 1, taka sama aktualizacja ma zastosowanie do emerytur.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się analogicznie do osób otrzymujących rentę inwalidzką.

Artykuł 83 (8) (64)

1. Świadczenia emerytalne i rentowe pokrywane są z budżetu Unii. Państwa Członkowskie wspólnie gwarantują wypłacenie takich świadczeń zgodnie ze skalą ustanowioną w odniesieniu do finansowania tych wydatków.

2. Urzędnicy ponoszą jedną trzecią kosztów finansowania tego systemu emerytalno-rentowego. Składki wynoszą 10,3 % wynagrodzenia podstawowego urzędnika, bez uwzględniania współczynników korygujących przewidzianych w art. 64. Potrącane są one co miesiąc z wynagrodzenia urzędnika. Składkę waloryzuje się zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku XII.

3. Sposób obliczania rent i emerytur urzędników, którzy odbywali służbę częściowo w Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali lub którzy zatrudnieni byli we wspólnych instytucjach lub organach Unii, oraz podział kosztów wynikających z wypłaty takich rent i emerytur pomiędzy fundusz emerytalno-rentowy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali oraz budżety Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej określane są w rozporządzeniu przyjmowanym w drodze porozumienia między Radami oraz Komitetem Przewodniczących Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

4. (skreślony).

Artykuł 83a

1. Równowagę systemu zapewnia się zgodnie z zasadami szczegółowymi określonymi w załączniku XII.

2. Agencje, które nie otrzymują dotacji z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, wpłacają do tego budżetu pełną kwotę składek niezbędnych do sfinansowania systemu. Od dnia 1 stycznia 2016 r. agencje, które są częściowo finansowane z tego budżetu, wpłacają część składek pracodawców, która odpowiada różnicy pomiędzy dochodami agencji bez dotacji z budżetu ogólnego Unii Europejskiej a całkowitymi dochodami tej agencji.

3. Równowaga systemu emerytalno-rentowego jest zapewniona za pomocą wieku emerytalnego i stawki składek odprowadzanych do systemu emerytalno-rentowego. Przy okazji oszacowania aktuarialnego przeprowadzanego co pięć lat zgodnie z załącznikiem XII stawka składek na system emerytalno-rentowy jest aktualizowana, aby zapewnić równowagę systemu.

4. Każdego roku Komisja uaktualnia oszacowanie aktuarialne, o którym mowa w ust. 3, zgodnie z art. 1 ust. 2 załącznika XII. W przypadku gdy oszacowanie aktuarialne wykazuje występowanie luki rzędu przynajmniej 0,25 punktu między stawką składki aktualnie stosowanej a stawką wymaganą do utrzymania równowagi, stawka jest aktualizowana zgodnie z zasadami określonymi w załączniku XII.

5. Kwoty referencyjne, o których mowa w art. 83 ust. 2, są aktualizowane do celów ust. 3 i 4 niniejszego artykułu. Komisja publikuje zaktualizowaną stawkę składek tytułem informacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

Artykuł 84

Szczegółowe przepisy dotyczące systemu emerytalno-rentowego zawarte są w załączniku VIII.

Rozdział 4 Zwrot nadpłaconych kwot

Artykuł 85 (8)

Każda kwota wypłacona bez podstawy prawnej podlega zwrotowi, jeśli osoba, która ją otrzymała, była świadoma braku podstawy prawnej wypłaty lub jeżeli jej brak był na tyle oczywisty, że osoba ta musiała być go świadoma.

Żądanie zwrotu musi być przedłożone nie później niż pięć lat od dnia, w którym kwota została wypłacona. W przypadkach, w których organ powołujący jest w stanie ustalić, że odbiorca umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania danej kwoty, żądanie zwrotu jest możliwe także po upływie tego okresu.

Rozdział 5 Wstąpienie przez Unię w prawa wierzyciela

Artykuł 85a (46)

1. W przypadku gdy śmierć, wypadek lub choroba osoby objętej niniejszym regulaminem pracowniczym zostały spowodowane przez osobę trzecią, Unia wstępuje z mocy prawa, w zakresie zobowiązań ciążących na nich w związku ze śmiercią, wypadkiem lub chorobą, w prawa poszkodowanego lub jego następców prawnych wobec tej osoby trzeciej oraz w ich uprawnienia do dochodzenia roszczeń przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę.

2. Wstąpienie w prawa wierzyciela zgodnie z ust. 1 dotyczy w szczególności:

– wynagrodzenia wypłacanego urzędnikowi zgodnie z art. 59 w okresie, w którym pozostaje on czasowo niezdolny do pełnienia służby,

– płatności dokonywanych zgodnie z art. 70 po śmierci urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego do emerytury,

– świadczeń należnych zgodnie z art. 72 i 73 oraz przepisami wykonawczymi do tych artykułów dotyczącymi zabezpieczenia w przypadku choroby lub wypadku,

– zwrotu kosztów transportu zwłok, o którym mowa w art. 75,

– podwyższonych dodatków rodzinnych, należnych zgodnie z art. 67 ust. 3 oraz art. 2 ust. 3 i 5 załącznika VII w przypadku ciężkiej choroby, niepełnosprawności umysłowej lub fizycznej dziecka pozostającego na utrzymaniu,

– renty inwalidzkiej należnej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolno

ści do pełnienia służby przez urzędnika spowodowanej wypadkiem lub chorobą,

– renty rodzinnej należnej w przypadku śmierci urzędnika lub byłego urzędnika, lub śmierci niebędącego urzędnikiem ani członkiem personelu tymczasowego małżonka urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego do emerytury lub renty,

– renty sierocej przysługującej dziecku urzędnika lub byłego urzędnika, które z powodu ciężkiej choroby, niepełnosprawności umysłowej lub fizycznej, niezależnie od wieku, nie może samo utrzymywać się po śmierci osoby, na której utrzymaniu pozostawało.

3. Unia nie wstępuje w prawa do rekompensaty z tytułu szkód wyłącznie osobistych, takich jak szkody niematerialne, zadośćuczynienie za ból i cierpienie oraz w prawa do odszkodowania za zniekształcenie ciała oraz utratę sprawności w części przewyższającej kwotę należną zgodnie z art. 73.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 nie stanowią przeszkody do wniesienia przez Unię powództwa na podstawie ich własnych roszczeń.

Tytuł VI Środki dyscyplinarne

Artykuł 86 (24)

1. W przypadku umyślnego lub spowodowanego zaniedbaniem naruszenia przez urzędnika lub byłego urzędnika obowiązków wynikających z niniejszego regulaminu pracowniczego, może zostać zastosowana wobec niego kara dyscyplinarna.

2. Jeżeli organ powołujący lub OLAF posiadają dowody na zaniedbanie w rozumieniu ust. 1, mogą rozpocząć postępowanie administracyjne mające na celu zweryfikowanie, czy nastąpiło takie zaniedbanie.

3. Reguły, procedury oraz środki dyscyplinarne obejmujące postępowanie administracyjne określono w załączniku IX.

Artykuł 87

(skreślony).

Artykuł 88

(skreślony).

Artykuł 89

(skreślony).

Tytuł VII Środki prawne

Artykuł 90 (8)

1. Każda osoba, wobec której zastosowanie znajduje niniejszy regulamin pracowniczy, może złożyć organowi powołującemu wniosek o wydanie decyzji w jej sprawie. Organ powiadamia zainteresowaną osobę o wydanej decyzji wraz z uzasadnieniem w okresie czterech miesięcy od złożenia wniosku. Jeśli w tym terminie decyzja nie zostanie wydana, uznaje się to za dorozumianą decyzję odmowną, przeciwko której można złożyć zażalenie zgodnie z ust. 2.

2. Każda osoba, wobec której zastosowanie znajduje niniejszy regulamin pracowniczy, może złożyć organowi powołującemu zażalenie przeciwko aktowi, z którym wiążą się niekorzystne dla niej skutki; dotyczy to zarówno przypadku wydania decyzji przez organ powołujący, jak i niezastosowania środka przewidzianego przez niniejszy regulamin pracowniczy. Zażalenie powinno zostać złożone w terminie trzech miesięcy. Bieg terminu rozpoczyna się:

– w dniu opublikowania tego aktu, jeżeli jest to środek o charakterze ogólnym,

– w dniu powiadomienia zainteresowanej osoby o decyzji, lecz nie później niż w dniu, w którym osoba ta dowiedziała się o decyzji, jeżeli jest to akt o charakterze indywidualnym; jednakże w przypadku aktu o charakterze indywidualnym, który może być niekorzystny dla osoby trzeciej, bieg terminu dla tej osoby trzeciej rozpoczyna się w dniu, w którym dowiedziała się ona o tym akcie, lecz nie później niż w dniu jego ogłoszenia,

– w dniu, w którym upływa termin wydania decyzji, jeśli zażalenie dotyczy dorozumianej decyzji odmownej, o której mowa w ust. 1.

Organ powiadamia zainteresowaną osobę o swojej decyzji wraz z uzasadnieniem w terminie czterech miesięcy od dnia złożenia zażalenia. Jeżeli w tym terminie nie zostanie w odpowiedzi na zażalenie wydana decyzja, uznaje się to za dorozumianą decyzję odmowną, przeciwko której można złożyć skargę zgodnie z art. 91.

3. (skreślony).

Artykuł 90a

Każda osoba, do której ma zastosowanie niniejszy Regulamin pracowniczy, może przedłożyć dyrektorowi OLAF-u wniosek w rozumieniu art. 90 ust. 1, z prośbą skierowaną do dyrektora o podjęcie decyzji dotyczącej tej osoby w związku z postępowaniem prowadzonym przez OLAF. Osoba ta może również złożyć do dyrektora OLAF-u zażalenie, w rozumieniu art. 90 ust. 2, na działanie mające dla niej skutki negatywne w związku z postępowaniem prowadzonym przez OLAF.

Artykuł 90b

Każda osoba, do której stosuje się niniejszy Regulamin pracowniczy, może złożyć do Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych wniosek lub zażalenie, w rozumieniu art. 90 ust. 1 i 2, w ramach jego kompetencji.

Artykuł 90c

Wnioski i zażalenia dotyczące dziedzin, które reguluje art. 2 ust. 2, składa się do organu powołującego, któremu powierzono wykonywanie tych uprawnień.

Artykuł 91 (8)

1. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy w zakresie rozstrzygania wszelkich sporów pomiędzy Unią a osobami, wobec których stosuje się niniejszy regulamin pracowniczy, w zakresie zgodności z prawem aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki dla danej osoby w rozumieniu art. 90 ust. 2. Trybunał Sprawiedliwości jest uprawniony do nieograniczonej kontroli prawidłowości decyzji oraz ma możliwość uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji w sporach o charakterze majątkowym.

2. Skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest dopuszczalna jedynie w przypadkach gdy:

– do organu powołującego złożono wcześniej zażalenie zgodnie z art. 90 ust. 2 z zachowaniem terminu tam przewidzianego, oraz

– zażalenie zostało rozstrzygnięte odmownie w drodze wyraźnej lub dorozumianej decyzji.

3. Skargę na podstawie ust. 2 wnosi się w terminie trzech miesięcy. Bieg terminu rozpoczyna się:

– w dniu powiadomienia o decyzji podjętej w odpowiedzi na zażalenie,

– w dniu, w którym upływa termin wydania decyzji w odpowiedzi na zażalenie, jeśli skarga dotyczy dorozumianej decyzji rozstrzygającej odmownie zażalenie złożone zgodnie z art. 90 ust. 2; niemniej jednak, jeśli po dorozumianym odmownym rozstrzygnięciu zażalenia, przed upływem terminu do wniesienia skargi, zostanie wydana wyraźna decyzja o jego odmownym rozstrzygnięciu, termin wniesienia skargi zaczyna biec od początku.

4. W drodze odstępstwa od ust. 2, po złożeniu organowi powołującemu zażalenia zgodnie z art. 90 ust. 2, zainteresowana osoba może niezwłocznie wnieść skargę do Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli do skargi dołączony jest wniosek albo o wstrzymanie wykonania zakwestionowanego aktu, albo o przyjęcie środków tymczasowych. Postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości w sprawie głównej zostaje wówczas zawieszone do czasu, gdy zostanie wydana wyraźna lub dorozumiana decyzja o odmownym rozstrzygnięciu zażalenia.

5. Skargi składane na podstawie niniejszego artykułu podlegają badaniu i rozpoznaniu zgodnie z Regulaminem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Artykuł 91a

Wnioski i zażalenia dotyczące dziedzin, do których zastosowanie ma art. 2 ust. 2, składane są przeciwko tej instytucji, której podlega ten organ powołujący.

Tytuł VIII

(uchylony)

Tytuł VIIIa Przepisy szczególne dotyczące ESDZ

Artykuł 95

1. Uprawnienia powierzone organowi powołującemu na mocy niniejszego regulaminu pracowniczego są wykonywane przez Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwanego dalej „wysokim przedstawicielem” ) w odniesieniu do pracowników ESDZ. Wysoki przedstawiciel może ustalić, kto w ESDZ wykonuje te uprawnienia. Zastosowanie ma art. 2 ust. 2.

2. Wobec szefów delegatur, uprawnienia dotyczące powołań są wykonywane z wykorzystaniem dokładnej procedury selekcyjnej, której podstawą są kompetencje, oraz z uwzględnieniem równowagi płci i równowagi geograficznej, na podstawie listy kandydatów zatwierdzonej przez Komisję w ramach uprawnień przyznanych jej w Traktatach. Ma to również zastosowanie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do przenoszenia pracowników w interesie służby, dokonywanego w wyjątkowych okolicznościach i na czas określony, na stanowisko szefa delegatury.

3. Wobec szefów delegatur, w przypadkach gdy do ich obowiązków należy wykonywanie zadań dla Komisji, organ powołujący wszczyna dochodzenia administracyjne i postępowania dyscyplinarne, o których mowa w art. 22 i 86 oraz w załączniku IX, jeśli Komisja tego zażąda.

Do celów stosowania art. 43 konsultowana jest Komisja.

Artykuł 96

Niezależnie od przepisów art. 11 urzędnik Komisji pracujący w delegaturze Unii przyjmuje instrukcje od szefa delegatury zgodnie z funkcją tego ostatniego przewidzianą w art. 5 decyzji Rady 2010/427/UE z dnia 26 lipca 2010 r. określającej organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (¹⁰).

Urzędnik ESDZ, który w ramach swoich obowiązków musi wykonywać zadania dla Komisji, przyjmuje instrukcje w odniesieniu do tych zadań od Komisji, zgodnie z art. 221 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Szczegółowe ustalenia dotyczące wdrażania niniejszego artykułu są uzgadniane przez Komisję i ESDZ.

Artykuł 97

Do dnia 30 czerwca 2014 r. w odniesieniu do tych urzędników, którzy zostali przeniesieni do ESDZ zgodnie z decyzją 2010/427/UE, w drodze odstępstwa od art. 4 i 29 niniejszego regulaminu pracowniczego i zgodnie z warunkami określonymi w jego art. 7 ust. 1, organy powołujące instytucji, których to dotyczy, w wyjątkowych okolicznościach mogą, stanowiąc w drodze wspólnego porozumienia i wyłącznie w interesie służby, po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika, przenieść takiego urzędnika ESDZ z ESDZ na wolne stanowisko o takim samym zaszeregowaniu w Sekretariacie Generalnym Rady lub w Komisji bez powiadamiania pracowników o wolnym stanowisku.

Artykuł 98

1. Do celów art. 29 ust. 1 lit. a), przy obsadzaniu wolnego stanowiska w ESDZ, organ powołujący rozpatruje podania urzędników Sekretariatu Generalnego Rady, Komisji i ESDZ, pracowników tymczasowych, do których ma zastosowanie art. 2 lit. e) warunków zatrudnienia innych pracowników, oraz podania pracowników z krajowych służb dyplomatycznych bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii. Do dnia 30 czerwca 2013 r., w drodze odstępstwa od art. 29, w przypadku naboru spoza instytucji, ESDZ rekrutuje wyłącznie urzędników z Sekretariatu Generalnego Rady i z Komisji, a także pracowników służb dyplomatycznych państw członkowskich.

Jednakże w wyjątkowych przypadkach i po wyczerpaniu możliwości naboru zgodnie z tymi przepisami organ powołujący może podjąć decyzję o naborze spoza źródeł wymienionych w ustępie pierwszym zdanie pierwsze personelu wsparcia technicznego na szczeblu AD niezbędnego do właściwego funkcjonowania ESDZ, takiego jak specjalistów w dziedzinach zarządzania kryzysowego, bezpieczeństwa i IT.

Od dnia 1 lipca 2013 r. organ powołujący rozpatruje również podania urzędników z instytucji innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym, bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii.

2. Do celów art. 29 ust. 1 lit. a) i bez uszczerbku dla art. 97 organ powołujący instytucji innych niż ESDZ, przy obsadzaniu wolnego stanowiska, rozpatruje podania kandydatów wewnętrznych i urzędników ESDZ, którzy byli urzędnikami danej instytucji zanim zostali urzędnikami ESDZ, bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii.

Artykuł 99

1. Do czasu podjęcia przez wysokiego przedstawiciela decyzji o ustanowieniu komisji dyscyplinarnej dla ESDZ, komisja dyscyplinarna Komisji służy również jako komisja dyscyplinarna dla ESDZ. Wysoki przedstawiciel podejmuje decyzję najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r.

Do czasu ustanowienia komisji dyscyplinarnej dla ESDZ, dwóch dodatkowych członków, o których mowa w art. 5 ust. 2 załącznika IX powołuje się spośród urzędników ESDZ. Organ powołujący i Komitet Pracowniczy, o których mowa w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 4 załącznika IX są organem powołującym i komitetem pracowniczym ESDZ.

2. Do czasu powołania Komitetu Pracowniczego w ramach ESDZ zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze, co powinno nastąpić najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r., w drodze odstępstwa od przepisu tego tiret, Komitet Pracowniczy Komisji reprezentuje również urzędników i innych pracowników ESDZ.

Artykuł 100

(skreślony).

Artykuł 101

(skreślony).

Tytuł VIIIb (51) Przepisy szczególne dotyczące urzędników pełniących służbę w państwach trzecich

Artykuł 101a

Z zastrzeżeniem innych przepisów regulaminu pracowniczego, załącznik X określa przepisy szczególne mające zastosowanie do urzędników pełniących służbę w państwie trzecim.

Tytuł IX Przepisy przejściowe i końcowe

Rozdział 1 Przepisy przejściowe

Artykuł 102

(skreślony).

Artykuł 103 i 104 (8)

Uchylony

Artykuł 105 (46)

Uchylony

Artykuł 106

(skreślony).

Artykuł 107 (8)

(skreślony).

Artykuł 107a

Przepisy przejściowe ustala załącznik XIII.

Artykuł 108 i 109 (8)

Uchylone

Rozdział 2 Przepisy końcowe

Artykuł 110

1. Organ powołujący każdej instytucji przyjmuje ogólne przepisy wykonawcze do niniejszego regulaminu pracowniczego po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego i Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

2. Przepisy wykonawcze przyjęte przez Komisję w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, w tym ogólne przepisy wykonawcze, o których mowa w ust. 1, stosuje się na zasadzie analogii do agencji. W tym celu Komisja informuje agencje o wszelkich takich przepisach wykonawczych niezwłocznie po ich przyjęciu.

W agencjach takie przepisy wykonawcze wchodzą w życie dziewięć miesięcy po ich wejściu w życie w Komisji lub dziewięć miesięcy po dacie poinformowania agencji przez Komisję o przyjęciu odpowiednich przepisów wykonawczych w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza. Niezależnie od powyższych przepisów, agencja może także podjąć decyzję o wcześniejszym wejściu w życie takich przepisów wykonawczych.

Na zasadzie odstępstwa agencja może przed upływem okresu dziewięciu miesięcy, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, i po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego, przedstawić Komisji do zatwierdzenia przepisy wykonawcze różniące się od przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję. Na tych samych warunkach agencja może złożyć do Komisji wniosek o wyrażenie zgody na niestosowanie niektórych z tych przepisów wykonawczych. W ostatnim przypadku Komisja może, zamiast zatwierdzić lub odrzucić wniosek, zażądać od agencji przedstawienia do zatwierdzenia przepisów wykonawczych różniących się od przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję.

Okres dziewięciu miesięcy, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, ulega zawieszeniu z dniem, w którym agencja przedłoży Komisji wniosek, do dnia, w którym Komisja przedstawi swoje stanowisko.

Agencja może również, po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego, przedstawić Komisji do zatwierdzenia przepisy wykonawcze dotyczące kwestii innych niż kwestie dotyczące przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję.

Do celów przyjęcia przepisów wykonawczych agencje są reprezentowane przez zarząd lub równorzędny organ, o którym mowa w ustanawiającym je akcie Unii.

3. Do celów przyjęcia przepisów w drodze porozumienia między instytucjami agencji nie traktuje się jak instytucje. Jednakże Komisja zasięga opinii agencji przed przyjęciem tych przepisów.

4. Przepisy wprowadzające w życie niniejszy regulamin pracowniczy, w tym ogólne przepisy wykonawcze, o których mowa w ust. 1, oraz przepisy przyjęte w drodze porozumienia między organami powołującymi instytucji są podawane do wiadomości personelu.

5. Wydziały instytucji i agencji odpowiedzialne za sprawy administracyjne regularnie przeprowadzają wzajemne konsultacje dotyczące stosowania niniejszego regulaminu pracowniczego. Agencje są wspólnie reprezentowane w tych konsultacjach zgodnie z zasadami ustalonymi na mocy porozumienia między nimi.

6. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zarządza rejestrem przepisów wykonawczych do niniejszego regulaminu pracowniczego przyjętych przez organ powołujący każdej instytucji oraz przepisów przyjętych przez agencje, o ile odbiegają one od przepisów przyjętych przez Komisję, zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 2, w tym wszelkich zmian tych przepisów. Instytucje i agencje mają bezpośredni dostęp do tego rejestru i pełne prawo do zmiany swoich własnych przepisów. Państwa członkowskie mają bezpośredni dostęp do rejestru. Ponadto co trzy lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące przepisów wykonawczych do niniejszego regulaminu pracowniczego przyjętych przez organ powołujący każdej instytucji.

Artykuł 111

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących niektórych aspektów warunków pracy, niektórych aspektów wykonywania przepisów o wynagrodzeniach oraz systemu zabezpieczenia społecznego zgodnie z art. 112.

Artykuł 112

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 56a, 56b i 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII i art. 9 załącznika XI oraz w art. 28a ust. 11 i art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2014 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 56a, 56b i 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII i art. 9 załącznika XI oraz w art. 28a ust. 11 i art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 56a, 56b, 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII lub art. 9 załącznika XI lub art. 28a ust. 11 lub art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 113

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym oceni funkcjonowanie niniejszego regulaminu pracowniczego.

UWAGA

Niniejszy tekst zawiera wersję skonsolidowaną Regulaminu pracowniczego urzędników i Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (¹) mający zastosowanie od dnia 5 marca 1968 r., zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 56 z 4.3.1968) oraz wymienionymi poniżej rozporządzeniami zmieniającymi to rozporządzenie. Tekst skonsolidowany nie jest prawnie wiążący (²). Liczby w nawiasach przy niektórych numerach artykułów odpowiadają poniższej numeracji i odnoszą się do rozporządzeń zmieniających te artykuły.

(1) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2278/69 (Dz.U. L 289 z 17.11.1969, str. 1)

(2) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 95/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 1)

(3) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 96/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 4)

(4) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 16/71 (Dz.U. L 5 z 7.1.1971, str. 1)

(5) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2653/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 1)

(6) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2654/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 6)

(7) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1369/72 (Dz.U. L 149 z 1.7.1972, str. 1)

(8) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1473/72 (Dz.U. L 160 z 16.7.1972, str. 1)

(9) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2647/72 (Dz.U. L 283 z 20.12.1972, str. 1)

(10) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 558/73 (Dz.U. L 55 z 28.2.1973, str. 1)

(11) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2188/73 (Dz.U. L 223 z 11.8.1973, str. 1)

(12) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2/74 (Dz.U. L 2 z 3.1.1974, str. 1)

(13) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3191/74 (Dz.U. L 341z 20.12.1974, str. 1)

(14) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 711/75 (Dz.U. L 71 z 20.3.1975, str. 1)

(15) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1009/75 (Dz.U. L 98 z 19.4.1975, str. 1)

(16) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1601/75 (Dz.U. L 164 z 27.6.1975, str. 1)

(17) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2577/75 (Dz.U. L 263 z 11.10.1975, str. 1)

(18) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2615/76 (Dz.U. L 299 z 29.10.1976, str. 1)

(19) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3177/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 1)

(20) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3178/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 9)

(21) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1376/77 (Dz.U. L 157 z 28.6.1977, str. 1)

(22) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2687/77 (Dz.U. L 314 z 8.12.1977, str. 1)

(23) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2859/77 (Dz.U. L 330 z 23.12.1977, str. 1)

(24) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 912/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 1)

(25) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 914/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 8)

(26) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2711/78 (Dz.U. L 328 z 23.11.1978, str. 1)

(27) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3084/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 1)

(28) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3085/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 6)

(29) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2955/79 (Dz.U. L 336 z 29.12.1979, str. 1)

(30) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 160/80 (Dz.U. L 20, 26.1.1980, str. 1)

(31) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 161/80 (Dz.U. L 20 z 26.1.1980, str. 5)

(32) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 187/81 (Dz.U. L 21 z 24.1.1981, str. 18) i rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 397/81 (Dz.U. L 46 z 19.2.1981, str. 1)

(33) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2780/81 (Dz.U. L 271 z 26.9.1981, str. 1)

(34) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3821/81 (Dz.U. L 386 z 31.12.1981, str. 1)

(35) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 371/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 8)

(36) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 372/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 13)

(37) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3139/82 (Dz.U. L 331 z 26.11.1982, str. 1)

(38) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 440/83 (Dz.U. L 53 z 26.2.1983, str. 1)

(39) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1819/83 (Dz.U. L 180 z 5.7.1983, str. 1)

(40) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2074/83 (Dz.U. L 203 z 27.7.1983, str. 1)

(41) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3647/83 (Dz.U. L 361 z 24.12.1983, str. 1)

(42) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 419/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 1)

(43) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 420/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 6)

(44) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1578/85 (Dz.U. L 154 z 13.6.1985, str. 1)

(45) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1915/85 (Dz.U. L 180 z 12.7.1985, str. 3)

(46) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2799/85 (Dz.U. L 265 z 8.10.1985, str. 1)

(47) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3580/85 (Dz.U. L 343 z 20.12.1985, str. 1)

(48) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3855/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 1)

(49) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3856/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 5)

(50) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 793/87 (Dz.U. L 79 z 21.3.1987, str. 1)

(51) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3019/87 (Dz.U. L 286 z 9.10.1987, str. 3)

(52) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3212/87 (Dz.U. L 307 z 29.10.1987, str. 1)

(53) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3784/87 (Dz.U. L 356 z 18.12.1987, str. 1)

(54) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2338/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 1)

(55) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2339/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 5)

(56) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3982/88 (Dz.U. L 354 z 22.12.1988, str. 1)

(57) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2187/89 (Dz.U. L 209 z 21.7.1989, str. 1)

(58) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3728/89 (Dz.U. L 364 z 14.12.1989, str. 1)

(59) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2258/90 (Dz.U. L 204 z 2.8.1990, str. 1)

(60) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3736/90 (Dz.U. L 360 z 22.12.1990, str. 1)

(61) Rozporządzenie (EWG) nr 2232/91 (Dz.U. L 204 z 22.7.1991, str. 1)

(62) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3830/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 1)

(63) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3831/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 7)

(64) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3832/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 9)

(65) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3833/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 10)

(66) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3834/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 13)

(67) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 571/92 (Dz.U. L 62 z 7.3.1992, str. 1)

(68) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3761/92 (Dz.U. L 383 z 29.12.1992, str. 1)

(69) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3947/92 (Dz.U. L 404 z 31.12.1992, str. 1)

(70) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3608/93 (Dz.U. L 328 z 29.12.1993, str. 1)

(71) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 3161/94 (Dz.U. L 335 z 23.12.1994, str. 1) zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom, EWWiS) nr 1197/95 (Dz.U. L 119 z 30.5.1995, str. 1)

(72) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2963/95 (Dz.U. L 310 z 22.12.1995, str. 1)

(73) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 1354/96 (Dz.U. L 175 z 13.7.1996, str. 1)

(74) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 2485/96 (Dz.U. L 338 z 28.12.1996, str. 1)

(75) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2192/97 (Dz.U. L 301 z 5.11.1997, str. 5)

(76) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2591/97 (Dz.U. L 351 z 23.12.1997, str. 1)

(77) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 781/98 (Dz.U. L 113 z 15.04.1998, str. 4)

(78) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2458/98 (Dz.U. L 307 z 17.11.1998, str. 1)

(79) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2594/98 (Dz.U. L 325 z 3.12.1998, str. 1)

(80) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2762/98 (Dz.U. L 346 z 22.12.1998, str. 1)

(81) Komunikat Komisji do innych instytucji dotyczący przeliczenia na euro kwot przewidzianych w Regulaminie pracowniczym nr 1999/C 60/09 (Dz.U. C 60 z 3.02.1999, str. 11)

(82) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 620/1999 (Dz.U. L 78 z 24.3.1999, str. 1)

(83) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1238/1999 (Dz.U. L 150 z 17.6.1999, str. 1)

(84) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2700/1999 (Dz.U. L 327 z 21.12.1999, str. 1)

(85) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 212/2000 (Dz.U. L 24 z 29.1.2000, str. 1)

(86) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 628/2000 (Dz.U. L 76 z 25.3.2000, str. 1)

(87) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2804/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 3)

(88) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2805/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 7)

(89) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1986/2001 (Dz.U. L 271 z 12.10.2001, str. 1)

(90) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2581/2001 (Dz.U. L 345 z 29.12.2001, str. 1)

(91) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 490/2002 (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 1)

(92) Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2265/2002 (Dz.U. L 347 z 20.12.2002, str. 1) (³)

Tytuł I Przepisy ogólne

Artykuł 1

[1] Niniejszy regulamin pracowniczy stosuje się do urzędników Unii.

Artykuł 1a

1. Do celów niniejszego Regulaminu pracowniczego „urzędnik Unii” oznacza osobę, która została powołana, zgodnie z przepisami niniejszego Regulaminu pracowniczego, na stanowisko urzędnicze w jednej z instytucji Unii na podstawie aktu wydanego przez organ powołujący tej instytucji.

2. Definicję podaną w ust. 1 stosuje się także do osób powołanych przez organy unijne, do których ma zastosowanie niniejszy Regulamin pracowniczy na podstawie aktów unijnych ustanawiających te organy (zwane dalej „agencjami”). Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym regulaminie pracowniczym mają zastosowanie do agencji, chyba że niniejszy regulamin pracowniczy stanowi inaczej.

Artykuł 1b

Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów niniejszego Regulaminu pracowniczego, dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego

(a) Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (zwaną dalej ESDZ),

(b) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny,

(c) Komitet Regionów,

(d) Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, oraz

(e) Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych

traktuje się jak instytucje Unii.

Artykuł 1c

Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym Regulaminie pracowniczym do osoby płci męskiej uważa się jednocześnie za stanowiące odniesienie do osoby płci żeńskiej i odwrotnie, o ile z kontekstu w sposób niebudzący wątpliwości nie wynika inaczej.

Artykuł 1d

1. W stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, status majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego osoby pozostające w konkubinacie uznaje się za pozostające w związku małżeńskim, pod warunkiem że spełnione są warunki wymienione w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII.

2. W celu rzeczywistego zapewnienia pełnej równości mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu, co stanowi zasadniczy element wymagający uwzględnienia w stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego, zasada równego traktowania nie stanowi przeszkody dla instytucji Unii Europejskiej w utrzymywaniu lub ustanawianiu szczególnych korzyści, w celu ułatwienia działalności zawodowej osobom płci niedostatecznie reprezentowanej, bądź w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej lub w celu kompensowania następstw takich sytuacji.

3. Organy powołujące instytucji, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, określają, w drodze porozumienia, środki i działania mające na celu wspieranie równych szans mężczyzn i kobiet w dziedzinach objętych regulaminem pracowniczym oraz przyjmują odpowiednie przepisy, w szczególności w celu wyrównania istniejących w praktyce nierówności, które ograniczają szanse kobiet w tych dziedzinach.

4. Do celów ust. 1 osoby niepełnosprawne to osoby o długotrwałym upośledzeniu fizycznym, umysłowym, intelektualnym lub sensorycznym, które w połączeniu z różnymi barierami może przeszkadzać im w pełnym i efektywnym uczestniczeniu w życiu społecznym na równi z innymi. Upośledzenie stwierdza się zgodnie z procedurą określoną w art. 33.

Osoba niepełnosprawna spełnia warunki określone w art. 28 lit. e), jeżeli może wykonywać istotne zadania związane z danym stanowiskiem po dokonaniu rozsądnych przystosowań.

„Rozsądne przystosowanie”, w odniesieniu do istotnych zadań związanych z danym stanowiskiem, oznacza zastosowanie w razie potrzeby odpowiednich środków, mających na celu umożliwienie osobie niepełnosprawnej dostępu do zatrudnienia, wykonywania zawodu, awansu lub udziału w szkoleniach, o ile środki takie nie stanowią nieproporcjonalnego obciążenia dla pracodawcy.

Zasada równego traktowania nie stanowi dla organów powołujących instytucji przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków określających szczególne korzyści w celu ułatwienia osobom niepełnosprawnym wykonywania działalności zawodowej lub w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w ich karierze zawodowej bądź ich kompensowania.

5. Jeżeli osoby objęte niniejszym regulaminem pracowniczym, które uważają się za pokrzywdzone na skutek naruszenia określonej powyżej zasady równego traktowania przedstawią okoliczności wskazujące na ich bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację, obowiązek udowodnienia, że nie nastąpiło naruszenie zasady równego traktowania spoczywa na instytucji. Niniejszy przepis nie ma zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym.

6. Przy stosowaniu zasady niedyskryminacji oraz zasady proporcjonalności należy zapewnić, by wszelkie ograniczenia tych zasad opierały się na obiektywnych i uzasadnionych podstawach oraz służyły osiągnięciu zgodnych z prawem celów w ramach ogólnego interesu polityki kadrowej. Cele te mogą w szczególności uzasadniać ustalanie wieku przymusowego przejścia w stan spoczynku oraz wieku minimalnego do uzyskania świadczeń emerytalnych za wysługę lat.

Artykuł 1e

1. Urzędnik ma w okresie aktywnego zatrudnienia dostęp do środków o charakterze socjalnym, w tym szczególnych środków umożliwiających godzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym, przyjętych przez instytucje, oraz do usług świadczonych przez placówki o charakterze socjalnym, o których mowa w art. 9. Byli urzędnicy mogą mieć dostęp do ograniczonej liczby szczególnych środków o charakterze socjalnym.

2. Urzędnikom w okresie aktywnego zatrudnienia zapewnia się warunki pracy zgodne z odpowiednimi normami bezpieczeństwa i higieny pracy, co najmniej na poziomie minimalnych wymagań mających zastosowanie na mocy środków przyjętych w tych dziedzinach zgodnie z Traktatami.

3. Każda instytucja wdraża środki o charakterze socjalnym przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem w ścisłej współpracy z komitetem pracowniczym w oparciu o wieloletni plan działania. Plany działania corocznie przekazuje się władzom budżetowym w ramach procedury budżetowej.

Artykuł 2 (69) (73)

1. Każda instytucja ustala, kto w jej ramach wykonuje uprawnienia przyznane przez niniejszy regulamin pracowniczy organowi powołującemu.

2. Jednakże jedna lub więcej instytucji może zlecić wykonanie niektórych lub wszystkich uprawnień powierzonych organowi powołującemu, innych niż podejmowanie decyzji odnoszących się do powołań, awansów czy przenoszenia urzędników, innej instytucji lub organowi międzyinstytucjonalnemu.

Artykuł 3

Akt powołania urzędnika wskazuje datę, z którą powołanie staje się skuteczne; data ta nie może przypadać wcześniej niż data rozpoczęcia wykonywania obowiązków przez urzędnika.

Artykuł 4

Powołanie lub awans dokonywane są jedynie w celu obsadzenia wolnego stanowiska zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu pracowniczego.

Pracownicy instytucji są powiadamiani o każdym wolnym stanowisku w tej instytucji, jeśli organ powołujący podejmuje decyzję, iż stanowisko to należy obsadzić.

Jeżeli wakującego stanowiska nie udaje się obsadzić w wyniku przeniesienia, nadania wyższego stopnia zgodnie z art. 45a lub awansu, należy o tym powiadomić pracowników innych instytucji i/lub zorganizować wewnętrzny konkurs.

Artykuł 5

1. Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i ważnością zadań, które się z nimi wiążą, jako grupę funkcyjną administratorów (zwaną dalej „AD” ), grupę funkcyjną asystentów (zwaną dalej „AST”) oraz grupę funkcyjną sekretarzy i pracowników biurowych (zwaną dalej „AST/SC” ).

2. Grupa funkcyjna AD obejmuje dwanaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania w zakresie zarządzania, prac koncepcyjnych i analitycznych, językowych lub naukowych. Grupa funkcyjna AST obejmuje jedenaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania wykonawcze i techniczne. Grupa funkcyjna AST/SC obejmuje sześć grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania biurowe i sekretarskie.

3. Powołanie wymaga przynajmniej:

(a) dla grupy funkcyjnej AST i grupy funkcyjnej AST/SC:

(i) wykształcenia pomaturalnego potwierdzonego dyplomem; lub

(ii) wykształcenia średniego potwierdzonego świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych oraz odpowiedniego co najmniej trzyletniego doświadczenia zawodowego; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione interesem służby, wyszkolenia lub doświadczenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(b) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 5 i 6:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym studiom uniwersyteckim trwającym co najmniej trzy lata, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(c) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 7–16:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym, trwającym normalnie cztery lata lub dłużej, studiom uniwersyteckim, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) wykształcenia, które odpowiada ukończeniu studiów wyższych potwierdzonych dyplomem oraz przynajmniej rocznego, właściwego doświadczenia zawodowego w przypadku gdy normalny okres trwania studiów wyższych wynosi przynajmniej trzy lata; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

4. Tabela zawierająca rodzaje stanowisk znajduje się w załączniku I, pkt A. Na podstawie tej tabeli, każda instytucja, po konsultacji z komitetem pracowniczym, określa obowiązki i uprawnienia związane z każdym rodzajem stanowiska.

5. Identyczne warunki naboru i pełnienia służby mają zastosowanie do wszystkich urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej.

Artykuł 6

1. Wykaz stanowisk, dodany do części budżetu dotyczącej każdej instytucji, wskazuje liczbę stanowisk każdej grupy zaszeregowania i grupy funkcyjnej.

2. Bez uszczerbku dla zasady awansu w oparciu o zasługi określonej w art. 45, w wykazie tym zapewnia się, aby dla każdej instytucji liczba wolnych stanowisk w każdej grupie zaszeregowania ujętej w wykazie stanowisk z dnia 1 stycznia każdego roku odpowiadała liczbie urzędników niższej grupy zaszeregowania aktywnie zatrudnionych w dniu 1 stycznia roku poprzedzającego, pomnożonej przez wskaźniki określone dla tego szczebla w załączniku I sekcja B. Wskaźniki te stosuje się w odniesieniu do średniej za okres 5 lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

3. Wskaźniki określone w załączniku I sekcja B są objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

4. Wdrażanie przepisów dotyczących grupy funkcyjnej AST/SC i przepisów przejściowych określonych w art. 31 załącznika XIII, z uwzględnieniem rozwoju zapotrzebowania na personel wykonujący zadania sekretarskie i biurowe we wszystkich instytucjach oraz rozwoju sytuacji w zakresie etatów stałych i czasowych w grupach funkcyjnych AST i AST/SC, jest objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

Artykuł 7

1. Organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na obywatelstwo, przydziela każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w ramach jego grupy zaszeregowania.

Urzędnik może złożyć wniosek o dokonanie przeniesienia w ramach instytucji.

2. Urzędnikowi może zostać czasowo powierzone stanowisko w jego grupie zaszeregowania i grupie funkcyjnej, wyższe niż jego grupa zaszeregowania. Począwszy od czwartego miesiąca po objęciu takiego stanowiska, otrzymuje on dodatek wyrównawczy odpowiadający różnicy między wynagrodzeniem należnym mu z tytułu jego grupy zaszeregowania i stopnia a wynagrodzeniem, który otrzymywałby z tytułu zaszeregowania na tym stopniu, na którym byłby zaszeregowany, gdyby przyznano mu grupę zaszeregowania odpowiadającą jego stanowisku, które zostało mu czasowo powierzone.

Okres czasowego powierzenia innego stanowiska nie przekracza jednego roku, z wyjątkiem przypadków, w których dokonano takiego powierzenia, bezpośrednio lub pośrednio, w celu zastąpienia urzędnika, którego oddelegowano, w interesie służby, na inne stanowisko, powołano do służby wojskowej lub który jest nieobecny z powodu przedłużającego się zwolnienia chorobowego.

Artykuł 8

Urzędnik oddelegowany do innej instytucji Unii Europejskiej może, po okresie sześciu miesięcy, wnioskować o przeniesienie do pracy w tej instytucji.

Jeśli instytucja macierzysta urzędnika oraz instytucja, do której został on oddelegowany, wyrażają zgodę na przeniesienie, przyjmuje się, iż urzędnik pełnił całą swoją służbę w Unii w tej ostatniej instytucji. W przypadku takiego przeniesienia nie mają zastosowania przepisy niniejszego regulaminu dotyczące świadczeń finansowych przysługujących w razie zakończenia służby w jednej z instytucji Unii.

Jeśli decyzja uwzględniająca taki wniosek obejmuje zatrudnienie urzędnika w wyższej grupie zaszeregowania niż ta, do której był przydzielony w instytucji macierzystej, decyzję tę uznaje się za awans i może ona zostać podjęta jedynie zgodnie z warunkami określonymi w art. 45.

Artykuł 9 (69)

1. Bez uszczerbku dla ust. 1a w każdej instytucji powołuje się:

– Komitet Pracowniczy, który może być w miarę potrzeb podzielony na sekcje według różnych miejsc zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet lub większą liczbę Wspólnych Komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jedną Komisję Dyscyplinarną lub większą liczbę Komisji Dyscyplinarnych, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet Doradczy ds. braku kwalifikacji zawodowych lub większą liczbę takich komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– w razie potrzeby, Komitet ds. Ocen;

– Komitet ds. Inwalidztwa,

które wykonują funkcje powierzone im w niniejszym regulaminie pracowniczym.

1a. W celu stosowania niektórych przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego dla dwóch lub większej liczby instytucji może być ustanowiony połączony Wspólny Komitet. Pozostałe komitety, o których mowa w ust. 1, oraz Komisja Dyscyplinarna mogą być ustanowione jako wspólne organy przez dwie lub większą liczbę agencji.

2. Skład oraz szczegóły dotyczące działalności tych organów ustalane są przez każdą z instytucji zgodnie z przepisami załącznika II.

Agencje mogą odstąpić od stosowania przepisów art. 1 załącznika II dotyczącego członkostwa w Komitetach Pracowniczych w celu odzwierciedlenia składu ich personelu. Agencje mogą zadecydować o niewyznaczaniu zastępców we Wspólnym Komitecie lub we Wspólnych Komitetach przewidzianych w art. 2 załącznika II.

Pracowników instytucji powiadamia się o wykazie członków tych organów.

3. Komitet Pracowniczy reprezentuje interesy pracowników wobec ich instytucji oraz zapewnia stały kontakt między instytucją a pracownikami. Przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania służby, zapewniając możliwość wyrażania opinii przez pracowników.

Zwraca on uwagę właściwych organów danej instytucji na wszelkie problemy mające ogólne znaczenie dla wykładni oraz stosowania niniejszego regulaminu pracowniczego. Można zwracać się do niego we wszelkich tego rodzaju sprawach.

Komitet Pracowniczy przedkłada właściwym organom instytucji propozycje dotyczące organizacji oraz działania służby oraz propozycje dotyczące poprawy warunków pracy oraz ogólnych warunków bytowych pracowników.

Komitet Pracowniczy uczestniczy w zarządzaniu oraz nadzorowaniu placówek o charakterze socjalnym utworzonych przez instytucję w interesie pracowników. Może on, za zgodą instytucji, powoływać takie placówki socjalne.

4. Oprócz funkcji powierzonych im w niniejszym regulaminie pracowniczym, Wspólne Komitety mogą wykonywać również funkcje doradcze w sprawach ogólnych przedkładanych przez organ powołujący lub przez Komitet Pracowniczy.

5. Należy zasięgnąć opinii komitetu sprawozdawczego:

(a) w sprawie działań po zakończeniu okresu próbnego; oraz

(b) w sprawie doboru pracowników, których dotyczy redukcja zatrudnienia.

Organ powołujący może wydać wytyczne w celu zapewnienia, że sprawozdania okresowe w sprawie urzędników są sporządzane w instytucji w jednolity sposób.

6. W odniesieniu do stosowania art. 51, należy zasięgać opinii wspólnego komitetu doradczego ds. braku kwalifikacji zawodowych.

Artykuł 10

Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego składa się z przedstawicieli instytucji unijnych i równej liczby przedstawicieli komitetów pracowniczych tych instytucji. Decyzję w sprawie procedury odnoszącej się do powołania członków Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego podejmuje się na mocy wspólnego porozumienia organów powołujących każdej instytucji. Agencje są wspólnie reprezentowane zgodnie z regułami ustalonymi na mocy porozumienia między nimi i Komisją.

Komisja zasięga opinii Komitetu w sprawie wniosku o dokonanie przeglądu Regulaminu pracowniczego, który wydaje swoją opinię w terminie ustalonym przez Komisję. Oprócz funkcji powierzonych Komitetowi na mocy niniejszego Regulaminu pracowniczego, może on przedkładać wnioski dotyczące przeglądu Regulaminu pracowniczego. Komitet zbiera się na wniosek swojego przewodniczącego, jednej z instytucji, lub komitetu pracowniczego jednej z instytucji.

Porządek obrad komitetu przekazuje się właściwym organom.

Artykuł 10a (8)

Instytucja określa terminy, w których Komitet Pracowniczy, Wspólny Komitet lub Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego powinny wyrazić wymagane opinie; terminy te nie mogą być krótsze niż 15 dni roboczych. Jeśli w wyznaczonym terminie nie zostanie wydana opinia, instytucja podejmuje swoją decyzję.

Artykuł 10b

Związki zawodowe i stowarzyszenia pracownicze określone w art. 24b stanowią w interesie ogólnym pracowników, bez uszczerbku dla uprawnień statutowych komitetów pracowniczych.

Wnioski Komisji określone w art. 10 mogą być przedmiotem konsultacji prowadzonych przez przedstawicieli związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych.

Artykuł 10c

Każda instytucja może zawierać umowy dotyczące jej pracowników z przedstawicielami związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych. Umowy te nie mogą pociągać za sobą zmiany Regulaminu pracowniczego lub wszelkiego rodzaju zobowiązań budżetowych, nie mogą również wpływać na funkcjonowanie danej instytucji. Przedstawiciele związków zawodowych i zrzeszeń pracowniczych będący sygnatariuszami działają w każdej z instytucji w poszanowaniu uprawnień statutowych komitetu pracowniczego.

Tytuł II Prawa i obowiązki urzędników

Artykuł 11

Urzędnik przy wykonywaniu swoich obowiązków i w swoim postępowaniu musi kierować się wyłącznie interesem Unii. Nie może on zwracać się o instrukcje ani przyjmować instrukcji od jakiegokolwiek rządu, organu, organizacji lub osoby spoza instytucji, w której pracuje. Urzędnik musi pełnić swoje obowiązki w sposób obiektywny, bezstronny oraz w poszanowaniu obowiązku zachowania lojalności wobec Unii.

Urzędnik bez pozwolenia organu powołującego nie może przyjmować od jakiegokolwiek rządu lub z jakiegokolwiek źródła spoza instytucji, do której należy, jakichkolwiek tytułów, odznaczeń, przywilejów, prezentów lub jakiegokolwiek rodzaju wynagrodzeń, z wyjątkiem przysługujących mu za prace wykonywane przed jego powołaniem albo w trakcie urlopu okolicznościowego w celu odbycia służby wojskowej lub innego rodzaju służby państwowej, o ile pozostają one w związku z tymi pracami.

Przed rekrutacją urzędnika organ powołujący sprawdza, czy kandydat posiada jakiekolwiek interesy osobiste, które mogłyby wpłynąć na jego niezależność, lub czy znajduje się w jakiejkolwiek innej sytuacji powodującej konflikt interesów. W tym celu kandydat informuje, na specjalnym formularzu, organ powołujący o wszelkich istniejących lub potencjalnych konfliktach interesów. W takich przypadkach organ powołujący bierze te informacje pod uwagę w swojej należycie uzasadnionej opinii. W razie konieczności organ powołujący podejmuje środki, o których mowa w art. 11a ust. 2.

Niniejszy artykuł stosuje się na zasadzie analogii do urzędników powracających z urlopu udzielonego z przyczyn osobistych.

Artykuł 11a

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 urzędnik, wykonując swoje obowiązki, nie może zajmować się, bezpośrednio lub pośrednio, sprawami, które dotyczą go osobiście, w szczególności ze względów rodzinnych lub finansowych, co mogłoby wpłynąć na jego niezależność.

2. Każdy urzędnik, któremu podczas wykonywania swoich obowiązków zostanie powierzona sprawa określona w ust. 1, niezwłocznie informuje organ powołujący. Organ powołujący podejmuje właściwe środki, w szczególności może zwolnić urzędnika z odpowiedzialności za tę sprawę.

3. Urzędnik nie może posiadać ani nabywać, bezpośrednio lub pośrednio, udziału w przedsiębiorstwach podlegających instytucji, do której przynależy lub które pozostają w związku z tą instytucją, gdy udział ten jest takiego rodzaju lub ma taki zakres, iż mógłby ograniczyć jego niezależność przy wykonywaniu obowiązków.

Artykuł 12

Urzędnik powstrzymuje się od jakichkolwiek działań lub zachowań, które mogłyby szkodzić powadze jego stanowiska.

Artykuł 12a

1. Urzędnicy powstrzymują się od jakichkolwiek form nękania psychicznego oraz molestowania seksualnego.

2. Fakt nękania psychicznego lub molestowania seksualnego nie może powodować dla urzędnika, który padł jego ofiarą, jakichkolwiek negatywnych skutków ze strony instytucji. Urzędnika, który przedstawił dowody nękania psychicznego lub molestowania seksualnego, nie mogą spotkać ze strony instytucji żadne negatywne skutki, pod warunkiem że działa on w dobrej wierze.

3. „Nękanie psychiczne” oznacza niewłaściwe zachowanie, które ma miejsce na przestrzeni pewnego okresu, powtarza się lub ma charakter ciągły i obejmuje sposób zachowania, wypowiedzi ustne i pisemne, gesty lub inne działania podejmowane umyślnie, które mogą godzić w osobowość, godność lub integralność fizyczną lub psychiczną danej osoby.

4. „Molestowanie seksualne” oznacza zachowania dotyczące płci, które są niepożądane przez osobę, do której są adresowane, a ich celem lub skutkiem jest obraza osoby lub tworzenie atmosfery zastraszenia, wrogości, upokorzenia lub niepokoju w środowisku pracy. Molestowanie seksualne jest traktowane jako dyskryminacja ze względu na płeć.

Artykuł 12b

1. Z zastrzeżeniem art. 15, urzędnik mający zamiar podjąć dodatkową działalność, zarobkową lub niezarobkową, lub wykonywać zadania poza Unią, musi uzyskać uprzednio pozwolenie organu powołującego. Pozwolenia nie udziela się wyłącznie w przypadkach gdy działalność lub zadanie, o którym mowa, ma taki charakter, że może utrudniać wykonywanie obowiązków urzędnika lub jest niezgodne z interesem instytucji.

2. Urzędnik powiadamia organ powołujący o wszelkich zmianach działalności lub zadania wykonywanego poza Unią, zaistniałych po uzyskaniu przez niego pozwolenia organu powołującego na mocy ust. 1. Pozwolenie może zostać cofnięte, jeżeli działalność lub zadanie przestały spełniać warunki, o których mowa w ostatnim zdaniu ust. 1.

Artykuł 13

Jeśli małżonek urzędnika prowadzi zawodowo działalność zarobkową, urzędnik powiadamia o tym organ powołujący. W przypadku gdy taka działalność okaże się być nie do pogodzenia z funkcją urzędnika oraz jeśli urzędnik nie jest w stanie zobowiązać się, że działalność ta zostanie zakończona w określonym czasie, organ powołujący, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, decyduje, czy urzędnik ten nadal zajmuje swoje stanowisko lub zostaje przeniesiony na inne stanowisko.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

1. Urzędnik, który zamierza ubiegać się o urząd publiczny, powiadamia organ powołujący. Organ powołujący podejmuje decyzję, w interesie służby, czy dany urzędnik:

(a) powinien złożyć wniosek o urlop z przyczyn osobistych; lub

(b) powinien uzyskać urlop coroczny; lub

(c) może uzyskać zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze godzin; lub

(d) may continue to discharge his duties as before.

2. Urzędnik wybrany lub powołany na urząd publiczny niezwłocznie powiadamia organ powołujący. Organ powołujący, uwzględniając interes służby, powagę urzędu, obowiązki z nim związane oraz wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych z tytułu pełnienia tych obowiązków, podejmuje jedną z decyzji określonych w ust. 1. Jeżeli od urzędnika wymaga się wykorzystania urlopu z przyczyn osobistych lub jeśli pozwala mu się na pracę w niepełnym wymiarze godzin, czas trwania takiego urlopu lub pracy w niepełnym wymiarze godzin odpowiada okresowi sprawowania urzędu publicznego.

Artykuł 16

Po zakończeniu służby urzędnik jest nadal zobowiązany do uczciwego i rozważnego zachowania w odniesieniu do przyjmowania niektórych stanowisk lub korzyści.

Urzędnicy zamierzający podjąć działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, w okresie dwóch lat od zakończenia służby informują o tym instytucję na specjalnym formularzu. Jeżeli taka działalność jest związana z pracą, którą urzędnik wykonywał w ciągu ostatnich trzech lat służby, i mogłaby prowadzić do konfliktu z uzasadnionymi interesami instytucji, organ powołujący, uwzględniając interes służby, może zabronić urzędnikowi podjęcia tej działalności albo wydać pozwolenie na warunkach, jakie uzna za odpowiednie. Organ powołujący, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, powiadamia o swojej decyzji w ciągu 30 dni roboczych po otrzymaniu stosownej informacji. Jeżeli w powyższym terminie nie powiadomiono o decyzji, uznaje się to za udzielenie pozwolenia.

W przypadku byłych urzędników wyższego szczebla, o których mowa w przepisach wykonawczych, organ powołujący co do zasady zakazuje im działalności lobbingowej lub reprezentacyjnej wobec pracowników swoich byłych instytucji dla swojej działalności gospodarczej, klientów lub pracodawców w odniesieniu do kwestii, za które byli odpowiedzialni w ostatnich trzech latach służby; zakaz taki obowiązuje przez 12 miesięcy od zakończenia służby.

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁴) każda instytucja publikuje corocznie informacje na temat wykonywania akapitu trzeciego, zawierające wykaz ocenionych przypadków.

Artykuł 17

1. Każdy urzędnik nie może, bez uzyskania odpowiedniej zgody, ujawniać informacji, które uzyskał w trakcie pełnienia obowiązków, o ile takie informacje nie zostały już podane do publicznej wiadomości lub nie są publicznie dostępne.

2. Po opuszczeniu służby urzędnik jest nadal związany tym zobowiązaniem.

Artykuł 17a

1. Urzędnik korzysta z wolności wypowiedzi z poszanowaniem zasad lojalności i bezstronności.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 12 i 17, urzędnik, który zamierza podać do publicznej wiadomości jakiekolwiek treści dotyczące prac Unii lub przyczynić się do tego, samodzielnie lub wraz z innymi osobami, powiadamia o tym uprzednio organ powołujący.

Jeżeli organ powołujący jest w stanie wykazać, że może to w istotny sposób zaszkodzić interesom Unii, organ powołujący powiadamia urzędnika o swojej decyzji pisemnie w terminie 30 dni roboczych od dnia otrzymania informacji. Jeżeli decyzja taka nie zostanie przekazana w ustalonym terminie, uważa się, że organ powołujący nie wyraża sprzeciwu.

Artykuł 18

1. Wszystkie prawa do wszelkich prac pisemnych oraz innych prac wykonanych przez każdego urzędnika w ramach wykonywania swych obowiązków przysługują Unii Europejskiej, w przypadku gdy dotyczą jej działalności, lub Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej, w przypadku gdy dotyczą działalności tej Wspólnoty. Unia lub, w stosownych przypadkach, Europejska Wspólnota Energii Atomowej mają prawo żądać przeniesienia praw autorskich do takich prac.

2. Każdy wynalazek dokonany przez urzędnika w ramach lub w związku z pełnieniem obowiązków stanowi bezsporną własność Unii. Instytucja może, na własny koszt i w imieniu Unii, wystąpić z wnioskiem i uzyskać odpowiednie patenty we wszystkich państwach. Każdy wynalazek odnoszący się do działalności Unii, dokonany przez urzędnika w rok po zakończeniu służby, o ile nie ustalono inaczej, uważa się za dokonany w ramach lub w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków. Jeżeli wynalazki podlegają opatentowaniu, należy podać nazwisko wynalazcy lub wynalazców.

3. W odpowiednich przypadkach instytucja może przyznać urzędnikowi będącemu autorem opatentowanego wynalazku, nagrodę, której kwotę ustala instytucja.

Artykuł 19

Urzędnik nie może bez pozwolenia organu powołującego ujawnić na jakiejkolwiek podstawie w ramach jakiegokolwiek postępowania sądowego informacji uzyskanych przy wykonywaniu swoich obowiązków. Pozwolenia odmawia się jedynie w przypadku, gdy wymagają tego interesy Unii, a odmowa nie pociąga za sobą odpowiedzialności karnej urzędnika. Obowiązek ten istnieje także po zakończeniu służby przez urzędnika.

Przepisy akapitu pierwszego nie mają zastosowania wobec urzędnika lub byłego urzędnika składającego zeznania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Komisją Dyscyplinarną instytucji w sprawie dotyczącej pracownika lub byłego pracownika Unii Europejskiej.

Artykuł 20

Urzędnik ma miejsce zamieszkania w miejscowości, w której jest zatrudniony, lub w takiej odległości od niej, by nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków. Urzędnik powiadamia organ powołujący o swoim adresie oraz niezwłocznie powiadamia o jego wszelkich zmianach.

Artykuł 21 (24)

Urzędnik, niezależnie od swojej rangi służbowej, wspiera i służy radą swoim przełożonym; odpowiada za wykonywanie powierzonych mu obowiązków.

Urzędnik kierujący określonym działem służby jest odpowiedzialny wobec swoich przełożonych za wykonywanie powierzonych mu uprawnień oraz wydanych przez niego poleceń.

Urzędnik, który uważa wydane mu polecenie za nieprawidłowe lub ocenia, że jego wykonanie może mieć poważne, niekorzystne skutki, informuje o tym swojego przełożonego, w razie potrzeby na piśmie. Jeśli przełożony potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik powinien je wykonać, o ile nie stanowi to naruszenia przepisów karnych lub przepisów dotyczących bezpieczeństwa.

Artykuł 21a

1. Urzędnik otrzymujący polecenia, które uważa za niewłaściwe lub mogące mieć poważne niekorzystne skutki, informuje niezwłocznie swojego bezpośredniego przełożonego, który, jeśli informacja została przedłożona w formie pisemnej, odpowiada na piśmie. Na warunkach ust. 2, jeżeli bezpośredni przełożony potwierdza polecenia, a urzędnik jest przekonany, że tego rodzaju potwierdzenie nie stanowi właściwej odpowiedzi na jego powiadomienie, urzędnik zwraca się z pisemnym zapytaniem do przełożonego znajdującego się bezpośrednio wyżej w hierarchii. Jeżeli osoba ta potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa.

2. Jeżeli bezpośredni przełożony uznaje, że polecenia wymagają niezwłocznego wykonania, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa. Na wniosek urzędnika bezpośredni przełożony jest zobowiązany do wydania tych poleceń na piśmie.

3. Urzędnik, który informuje swoich przełożonych o tym, że wydane mu polecenia uważa za niezgodne z przepisami lub mogące spowodować poważne trudności, nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Artykuł 22

Urzędnik może zostać zobowiązany do wyrównania, w całości bądź w części, szkody poniesionej przez Unię w wyniku jego poważnego uchybienia przy wykonywaniu lub w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych.

Organ powołujący wydaje decyzję zawierającą uzasadnienie zgodnie z procedurą obowiązującą w sprawach dyscyplinarnych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy rozstrzyganiu sporów powstałych w związku z tym przepisem jest uprawniony do nieograniczonej kontroli prawidłowości decyzji oraz ma możliwość uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji.

Artykuł 22a

1. Każdy urzędnik, który w trakcie lub w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami dowiaduje się o faktach, które mogą wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności, w tym nadużyć finansowych lub korupcji, szkodzącym interesom Unii, lub o postępowaniu związanym z wykonywaniem obowiązków służbowych, które może stanowić poważne zaniedbanie w wypełnianiu zobowiązań urzędników unijnych, niezwłocznie powiadamia swojego bezpośredniego przełożonego lub dyrektora generalnego lub, jeżeli uznaje to za właściwe, Sekretarza Generalnego, albo osoby zajmujące równorzędne stanowiska lub Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

Wszystkie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, składa się na piśmie.

Niniejszy ustęp ma zastosowanie również w przypadku poważnego zaniedbania wypełniania podobnego zobowiązania ze strony Członka instytucji lub innej osoby pełniącej służbę lub wykonującej pracę na rzecz instytucji.

2. Każdy urzędnik uzyskujący informacje określone w ust. 1 niezwłocznie przekazuje OLAF-owi wszelkie posiadane dowody, które mogą stanowić podstawę domniemania o naruszeniach określonych w ust. 1.

3. Urzędnik nie ponosi żadnych negatywnych skutków ze strony instytucji wynikających z przekazania informacji określonych w ust. 1 i 2, pod warunkiem że działał w dobrej wierze.

4. Ustępy 1–3 nie mają zastosowania do dokumentów, pism, sprawozdań, notatek lub informacji w dowolnej formie przechowywanych, sporządzonych lub ujawnionych urzędnikowi do celów lub w toku toczącego się lub zakończonego postępowania sądowego.

Artykuł 22b

1. Urzędnik, który ujawnia informacje określone w art. 22a Przewodniczącemu Komisji lub Trybunałowi Obrachunkowemu albo Przewodniczącemu Rady lub Przewodniczącemu Parlamentu Europejskiego albo Europejskiemu Rzecznikowi Praw Obywatelskich, nie ponosi konsekwencji ze strony instytucji, do której przynależy, pod warunkiem że spełnione są dwa poniższe warunki:

(a) urzędnik żywi szczere i uzasadnione przekonanie, że ujawniona informacja oraz zarzuty w niej zawarte są zasadniczo prawdziwe; oraz

(b) urzędnik wcześniej udostępnił te informacje OLAF-owi lub własnej instytucji oraz umożliwił OLAF-owi lub tej instytucji w czasie wyznaczonym przez Urząd lub instytucję, z uwzględnieniem stopnia złożoności sprawy, podjęcie odpowiednich działań. Urzędnika w należyty sposób powiadamia się o tym okresie w terminie 60 dni.

2. Okresu, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się, jeżeli urzędnik może wykazać, że jest to nieuzasadnione uwzględniając wszystkie okoliczności sprawy.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do dokumentów pism, sprawozdań, notatek lub informacji w dowolnej formie przechowywanych, sporządzonych lub ujawnionych w dowolny sposób urzędnikowi dla celów, lub w toku toczącego się, lub zakończonego postępowania sądowego.

Artykuł 22c

Zgodnie z art. 24 i 90 każda instytucja ustanawia procedurę rozpatrywania skarg urzędników dotyczących sposobu, w jaki są traktowani po wypełnieniu lub w następstwie wypełnienia przez nich obowiązków wynikających z art. 22a lub art. 22b. Dana instytucja zapewnia, aby takie skargi były rozpatrywane w sposób poufny oraz, w przypadku gdy uzasadniają to okoliczności, przed upływem terminów określonych w art. 90.

Organ powołujący każdej instytucji określa przepisy wewnętrzne dotyczące między innymi:

– przekazywania urzędnikom, o których mowa w art. 22a ust. 1 lub art. 22b, informacji o rozpatrywaniu zgłaszanych przez nich spraw,

– ochrony uzasadnionych interesów tych urzędników i ich prywatności oraz

– procedury rozpatrywania skarg, o której mowa w akapicie pierwszym niniejszego artykułu.

Artykuł 23 (24)

Przywileje i immunitety przysługujące urzędnikom, przyznawane są wyłącznie w interesie Unii. O ile Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów nie stanowi inaczej, urzędnicy nie są zwolnieni z wypełniania swoich osobistych zobowiązań ani z obowiązku przestrzegania obowiązujących przepisów ustawowych i porządkowych.

W przypadku naruszenia przywilejów i immunitetów, zainteresowany urzędnik niezwłocznie powiadamia o tym organ powołujący.

Laissez-passer, przewidziane w Protokole w sprawie przywilejów i immunitetów, wydawane są kierownikom wydziałów, urzędnikom grup zaszeregowania AD 12 do AD 16, urzędnikom pełniącym służbę poza terytorium Unii Europejskiej oraz innym urzędnikom w przypadkach, gdy wymaga tego interes służby.

Artykuł 24 (8)

Unia wspomaga każdego urzędnika, w szczególności w postępowaniach przeciwko osobom dopuszczającym się gróźb, zniewag, zniesławień lub ataków na osobę lub mienie, na jakie on lub członkowie jego rodziny są narażeni ze względu na zajmowane przez niego stanowisko lub pełnione obowiązki.

Unia rekompensuje urzędnikowi szkody poniesione przez niego w takich przypadkach, o ile urzędnik nie spowodował szkody umyślnie lub przez rażące niedbalstwo i nie był w stanie uzyskać odszkodowania od osoby, która szkodę wyrządziła.

Artykuł 24a (8)

Unia ułatwia dalsze kształcenie zawodowe, w zakresie, w jakim jest to zgodne ze niezakłóconym funkcjonowaniem służby oraz z ich własnymi interesami.

Dalsze kształcenie zawodowe jest brane pod uwagę przy awansowaniu w ramach kariery zawodowej.

Artykuł 24b

Urzędnikom przysługuje prawo do zrzeszania się; mogą oni w szczególności należeć do związków zawodowych lub stowarzyszeń pracowniczych urzędników europejskich.

Artykuł 25 (8)

Urzędnicy mogą składać wnioski dotyczące zagadnień objętych niniejszym Regulaminem pracowniczym do organu powołującego ich instytucji.

Każda decyzja indywidualna, która jest podejmowana na podstawie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, jest niezwłocznie przekazywana na piśmie zainteresowanemu urzędnikowi. Jakakolwiek decyzja powodująca negatywne skutki dla urzędnika powinna zawierać uzasadnienie.

Decyzje szczególne dotyczące powołania, zatrudniania, awansowania, przenoszenia, ustalania statusu kadrowego oraz zaprzestania służby urzędnika publikuje instytucja, do której urzędnik należy. Publikacje udostępnia się wszystkim pracownikom w odpowiednim czasie.

Artykuł 26

Akta osobowe urzędnika zawierają:

a) wszelkie dokumenty dotyczące jego stosunku pracy oraz wszelkie oceny jego kwalifikacji, wydajności i zachowania;

b) wszelkie uwagi urzędnika dotyczące powyższych dokumentów.

Dokumenty są rejestrowane, numerowane oraz włączane do akt według numerów porządkowych; dokumenty określone w lit. a) mogą być wykorzystane lub użyte przez instytucję przeciwko urzędnikowi tylko w przypadku, gdy zostały mu one przedstawione przed ich włączeniem do akt.

Przedstawienie każdego dokumentu jest dokumentowane podpisem urzędnika lub, jeśli nie jest to możliwe, poprzez wysłanie listu poleconego na ostatni adres wskazany przez urzędnika.

Akta osobowe urzędnika nie zawierają odniesienia do jego działalności i poglądów politycznych, związkowych, filozoficznych lub religijnych ani do jego pochodzenia rasowego lub etnicznego czy orientacji seksualnej.

Jednakże poprzedni akapit nie zabrania dodawania do akt aktów administracyjnych oraz dokumentów znanych urzędnikowi, które są konieczne dla potrzeb zastosowania niniejszego Regulaminu pracowniczego.

Dla każdego urzędnika prowadzi się tylko jedne akta osobowe.

Urzędnik jest uprawniony, nawet po zakończeniu służby, do zapoznania się ze wszystkim dokumentami, które znajdują się w jego aktach osobowych oraz umieścić ich kopie.

Akta osobowe mają charakter poufny i mogą być przeglądane tylko w pomieszczeniach biurowych administracji lub na zabezpieczonym nośniku elektronicznym. W przypadku wszczęcia postępowania sądowego dotyczącego urzędnika akta mogą być przekazane Trybunałowi.

Artykuł 26a

Urzędnicy mają prawo do zapoznania się ze swoją dokumentacją medyczną na zasadach określonych przez każdy organ powołujący instytucji.

Tytuł III Kariera zawodowa urzędnika

Rozdział I Zatrudnienie

Artykuł 27

Przy naborze dąży się do pozyskania do służby urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Unii z uwzględnieniem jak najszerszego zasięgu geograficznego. Żadne stanowiska nie mogą być rezerwowane dla obywateli jakiegokolwiek konkretnego państwa członkowskiego.

Zasada równości obywateli Unii umożliwia każdej instytucji przyjmowanie odpowiednich środków w przypadku stwierdzenia znaczącej nierównowagi pod względem obywatelstwa urzędników, której nie uzasadniają obiektywne kryteria. Takie odpowiednie środki muszą być uzasadnione i nie mogą w żadnym przypadku prowadzić do przyjęcia innych kryteriów rekrutacji niż kryteria oparte na kompetencjach. Przed przyjęciem takich odpowiednich środków organ powołujący danej instytucji przyjmuje przepisy ogólne dotyczące wykonania niniejszego akapitu zgodnie z art. 110.

Po upływie trzyletniego okresu rozpoczynającego się w dniu 1 stycznia 2014 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania przepisów akapitu drugiego.

W celu ułatwienia naboru pracowników reprezentujących jak najszerszy zasięg geograficzny, instytucje dążą do wsparcia wielojęzycznego i wielokulturowego kształcenia dzieci swoich pracowników.

Artykuł 28

Na urzędnika może zostać powołany jedynie ten, kto:

a) jest obywatelem jednego z Państw Członkowskich Unii i korzysta z pełni praw obywatelskich; organ powołujący może odstąpić od wymogu posiadania takiego obywatelstwa;

b) wypełnił wszelkie swoje zobowiązania wynikające z przepisów dotyczących pełnienia służby wojskowej;

c) posiada odpowiednie cechy charakteru dla wykonywania swoich obowiązków;

d) z zastrzeżeniem przepisów art. 29 ust. 2, spełnił wymogi konkursu przeprowadzanego w oparciu o świadectwa posiadanych kwalifikacji albo testy, lub zarówno świadectwa kwalifikacji jak i testy, zgodnie z przepisami załącznika III;

e) jest odpowiednio sprawny fizycznie, aby wykonywać swoje obowiązki; oraz

f) wykazuje gruntowną znajomość jednego z języków Unii oraz zadowalającą znajomość innego języka Unii w zakresie niezbędnym dla wykonywania swoich obowiązków.

Artykuł 29

1. Przed obsadzeniem wolnego stanowiska w instytucji organ powołujący rozważa w pierwszej kolejności, czy:

a) stanowisko może zostać obsadzone w wyniku:

(i) przeniesienia lub

(ii) powołania zgodne z art. 45a, lub

(iii) awansu

w ramach instytucji;

b) otrzymano wnioski o przeniesienie od urzędników z tej samej grupy zaszeregowania w innych instytucjach, lub

c) w przypadku gdy obsadzenie wolnego stanowiska nie jest możliwe w wyniku rozwiązań wymienionych w lit. b) i c), rozważy, czy można uwzględnić listy odpowiednich kandydatów w rozumieniu art. 30, biorąc w stosownych przypadkach pod uwagę odnośne przepisy dotyczące odpowiednich kandydatów zawarte w załączniku III, lub

d) czy przeprowadzić w instytucji wewnętrzny konkurs otwarty wyłącznie dla urzędników i personelu tymczasowego zgodnie z art. 2 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej;

lub czy przeprowadzić procedurę konkursową w oparciu o kwalifikacje albo o testy, albo zarówno w oparciu o kwalifikacje, jak i testy. Załącznik III określa procedurę konkursową.

Procedura może być przeprowadzona także w celu stworzenia rezerwy dla przyszłego naboru.

Zachowując zasadę, że nabór zdecydowanej większości urzędników należy przeprowadzać w oparciu o konkursy otwarte, organ powołujący może podjąć decyzję, w drodze odstępstwa od lit. d) i wyłącznie w wyjątkowych przypadkach, o przeprowadzeniu konkursu wewnętrznego dla danej instytucji, który będzie otwarty również dla personelu kontraktowego określonego w art. 3a i 3b warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej. Ta kategoria personelu kontraktowego podlega ograniczeniom w zakresie tej możliwości zgodnie z art. 82 ust. 7 warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej oraz w zakresie szczególnych zadań, jakie może pełnić ta kategoria w charakterze personelu kontraktowego.

2. Organ powołujący może zastosować procedurę odmienną od procedury konkursowej w odniesieniu do naboru urzędników wyższego szczebla (dyrektorów generalnych lub ich odpowiedników w grupie zaszeregowania AD 16 lub AD 15 oraz dyrektorów lub ich odpowiedników w grupie zaszeregowania AD 15 lub AD 14) oraz, w przypadkach wyjątkowych, również w odniesieniu do naboru na stanowiska wymagające szczególnych kwalifikacji.

3. Instytucje mogą organizować wewnętrzne konkursy dla każdej grupy zaszeregowania w oparciu o kwalifikacje oraz testy danej instytucji, dla grupy zaszeregowania szczebla AST 6 lub wyższego oraz grupy zaszeregowania szczebla AD 9 lub wyższego.

Konkursy te otwiera się wyłącznie dla pracowników tymczasowych instytucji, zatrudnionych zgodnie z art. 2 lit. c) Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej. Od uczestników tych konkursów instytucje wymagają jako kwalifikacji minimalnych przynajmniej dziesięcioletniego okresu świadczenia pracy przez pracownika tymczasowego oraz zatrudnienia pracownika tymczasowego w oparciu o procedurę naboru zapewniającą stosowanie tych samych norm, które dotyczą naboru urzędników zgodnie z art. 12 ust. 4 Warunków zatrudnienia innych pracowników. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) tego artykułu, organ powołujący instytucji, która zatrudniła pracownika tymczasowego, przed obsadzeniem wakującego stanowiska w tej instytucji, rozważa przeniesienie urzędników w instytucji równolegle do rozpatrywania kandydatur wyłonionych w drodze wewnętrznych konkursów.

4. Raz na pięć lat Parlament Europejski organizuje wewnętrzny konkurs w oparciu o świadectwa kwalifikacji i testy dla każdej grupy funkcyjnej, które odnoszą się do grupy zaszeregowania AST 6 lub wyższej oraz grupy zaszeregowania AD 9 lub wyższej, zgodnie z warunkami określonymi w drugim akapicie ust. 3.

Artykuł 30

W odniesieniu do każdego konkursu organ powołujący powołuje komisję konkursową. Komisja ta sporządza listę odpowiednich kandydatów.

Organ powołujący decyduje, których z tych kandydatów powołać na wolne stanowiska.

Kandydaci ci mają dostęp do odpowiednich informacji dotyczących odnośnych wolnych stanowisk ogłaszanych przez instytucje i agencje.

Artykuł 31

1. Wybrani kandydaci są powoływani na urzędników do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszli.

2. Bez uszczerbku dla art. 29 ust. 2, nabór urzędników prowadzi się wyłącznie dla grup zaszeregowania: SC 1–SC 2, AST 1–AST 4 lub AD 5–AD 8. Grupę zaszeregowania dla konkursu ustala instytucja według poniższych kryteriów:

(a) cel naboru urzędników posiadających możliwie najwyższe kwalifikacje określone w art. 27;

(b) jakość wymaganego doświadczenia zawodowego.

Dla potrzeb ustalenia szczególnych potrzeb instytucji podczas naboru urzędników można również uwzględnić warunki rynku pracy przeważające w Unii.

3. W drodze odstępstwa od ust. 2, w miarę potrzeb instytucja może wydać pozwolenie na zorganizowanie konkursu w grupie zaszeregowania AD 9, AD 10, AD 11 lub, w przypadkach wyjątkowych, w grupie zaszeregowania AD 12. Ogólna liczba kandydatów powołanych na wakujące stanowiska tych grup zaszeregowania nie przekracza 20 % ogólnej liczby powołanych do grupy funkcyjnej AD rocznie, zgodnie z art. 30 akapit drugi.

Artykuł 32 (8) (69)

Zatrudnianemu urzędnikowi przyznaje pierwszy stopień w jego grupie zaszeregowania.

Organ powołujący może uwzględniając doświadczenie zawodowe przyznać wyższy stopień odpowiadający nie więcej niż 24 miesiącom. Każda instytucja przyjmuje ogólne przepisy wykonawcze w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego artykułu.

Pracownik zatrudniony na czas określony, zaszeregowany zgodnie z przyjętymi przez organ powołujący każdej instytucji kryteriami zaszeregowania, w przypadku powołania go na urzędnika w tej samej grupie zaszeregowania bezpośrednio po ustaniu jego dotychczasowego stosunku pracy, zachowuje stopień uzyskany w ramach zatrudnienia na czas określony.

Artykuł 33 (24)

Przed powołaniem, wybrany kandydat poddawany jest badaniom lekarskim przeprowadzanym przez jednego z lekarzy instytucji, w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymóg określony w art. 28 lit. e).

W przypadku gdy w wyniku badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, wydana zostanie negatywna opinia lekarska, kandydat może, w ciągu 20 dni od powiadomienia go przez instytucję o tej opinii, zażądać rozpatrzenia jego przypadku przez komisję lekarską składającą się z trzech lekarzy wybranych przez organ powołujący spośród personelu lekarskiego Unii. Komisja ta wysłuchuje lekarza, który wydał pierwotną, negatywną opinię. Kandydat może przedstawić komisji lekarskiej opinię wybranego przez siebie lekarza. W przypadku gdy opinia komisji lekarskiej potwierdzi wnioski badania lekarskiego, o którym mowa w akapicie pierwszym, kandydat pokrywa połowę związanych z jej sporządzeniem opłat i kosztów dodatkowych.

Artykuł 34

1. Przed powołaniem urzędnicy odbywają dziewięciomiesięczny okres próbny. Decyzję o powołaniu urzędnika podejmuje się w oparciu o sprawozdanie, o którym mowa w ust. 3, a także o dostępne organowi powołującemu informacje dotyczące postawy urzędnika odbywającego okres próbny w odniesieniu do przepisów tytułu II.

W przypadku gdy w okresie próbnym urzędnik nieprzerwanie przez okres przynajmniej jednego miesiąca nie może wykonywać obowiązków z powodu choroby, urlopu macierzyńskiego zgodnie z art. 58 lub z powodu wypadku, organ powołujący może odpowiednio przedłużyć jego okres próbny. Całkowity czas trwania okresu próbnego nie może w żadnym przypadku przekroczyć 15 miesięcy.

2. Sprawozdanie z okresu próbnego można sporządzić w dowolnym momencie przed zakończeniem tego okresu, w przypadku gdy praca urzędnika w oczywisty sposób nie spełnia wymagań.

Sprawozdanie to jest przekazywane osobie zainteresowanej, która ma prawo przedłożyć swoje uwagi na piśmie w terminie ośmiu dni roboczych. Bezpośredni przełożony urzędnika odbywającego okres próbny niezwłocznie przekazuje sprawozdanie wraz z uwagami organowi powołującemu, który w okresie trzech tygodni uzyskuje opinię Wspólnego Komitetu ds. Ocen co do działań, jakie należy podjąć. Organ powołujący może podjąć decyzję o zwolnieniu urzędnika odbywającego okres próbny przed zakończeniem tego okresu, z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia, lub o przeniesieniu go do innego wydziału na pozostały czas okresu próbnego.

3. Najpóźniej miesiąc przed końcem okresu próbnego sporządzane jest sprawozdanie w sprawie zdolności urzędnika odbywającego okres próbny do wykonywania obowiązków związanych z powierzonym mu stanowiskiem oraz jego wydajności i postawy w ramach służby. Sprawozdanie to jest przekazywane zainteresowanemu, który ma prawo przedstawić na piśmie swoje uwagi w terminie ośmiu dni roboczych.

W przypadku gdy sprawozdanie zaleca zwolnienie lub, w wyjątkowej sytuacji, przedłużenie okresu próbnego zgodnie z ust. 1, bezpośredni przełożony urzędnika odbywającego okres próbny niezwłocznie przekazuje je wraz z uwagami organowi powołującemu, który w terminie trzech tygodni zasięga opinii Wspólnego Komitetu ds. Ocen co do działań, jakie należy podjąć.

Urzędnik odbywający okres próbny, którego praca lub postawa nie spełniały wymagań potrzebnych do jego powołania na dane stanowisko, zostaje zwolniony.

4. Urzędnik zwolniony w okresie próbnym otrzymuje odprawę w wysokości trzech miesięcznych wynagrodzeń podstawowych, jeżeli pełnił służbę przez okres dłuższy niż rok, dwóch miesięcznych wynagrodzeń podstawowych, jeżeli pełnił służbę przez co najmniej sześć miesięcy, oraz jednego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego, jeżeli pełnił służbę przez okres krótszy niż sześć miesięcy, z wyjątkiem przypadku gdy może on niezwłocznie podjąć inną działalność zawodową.

5. Ust. 2, 3 i 4 nie mają zastosowania do urzędników, którzy złożą rezygnację przed zakończeniem okresu próbnego.

Rozdział 2 Status służbowy

Artykuł 35

Urzędnik może mieć jeden z następujących statusów służbowych:

a) aktywne zatrudnienie;

b) oddelegowanie;

c) urlop z przyczyn osobistych;

d) tymczasowy stan spoczynku;

e) urlop na czas odbywania służby wojskowej;

f) urlop rodzicielski lub ze względów rodzinnych;

g) urlop w interesie służby.

Sekcja 1 Aktywne zatrudnienie

Artykuł 36

Aktywnie zatrudniony urzędnik wykonuje obowiązki związane ze stanowiskiem, na które został powołany lub które tymczasowo mu przydzielono zgodnie z przepisami tytułu IV.

Sekcja 2 Oddelegowanie

Artykuł 37 (8) (40) (69)

Oddelegowanym urzędnikiem jest urzędnik powołany na czas nieokreślony, który decyzją organu powołującego:

a) został skierowany w interesie służby:

– w celu tymczasowego pełnienia służby poza swoją instytucją; lub

– w celu udzielenia tymczasowej pomocy osobie zajmującej stanowisko przewidziane w Traktatach lub wybranemu przewodniczącemu jednej z instytucji lub jednego z organów unijnych, lub wybranemu przewodniczącemu jednej z frakcji politycznych zasiadających w Parlamencie Europejskim lub Komitecie Regionów albo frakcji zasiadających w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym.

– w celu tymczasowego objęcia stanowiska znajdującego się w wykazie stanowisk finansowanych ze środków przeznaczonych na badania i inwestycje oraz które zostało zaliczone przez organ budżetowy do stanowisk na czas określony;

b) na swój wniosek:

– został postawiony do dyspozycji innej instytucji Unii Europejskiej; lub

– został postawiony do dyspozycji organizacji zajmującej się wspieraniem interesów Unii i wymienionej w wykazie sporządzanym na podstawie porozumienia między organami powołującymi każdej instytucji Unii, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

Oddelegowanemu urzędnikowi nadal przysługują wszystkie uprawnienia zgodnie z przepisami art. 38 oraz 39 oraz ciążą na nim wszystkie obowiązki, wynikające z jego przynależności do instytucji macierzystej. Jednakże z zastrzeżeniem przepisów art. 77 akapit trzeci dotyczących emerytury, do urzędnika oddelegowanego, o którym mowa w akapicie pierwszym tiret drugie lit. a), mają zastosowanie przepisy obowiązujące w stosunku do urzędników grupy zaszeregowania, do której został on zakwalifikowany na stanowisku, na które został oddelegowany.

Każdy urzędnik czynnie zatrudniony lub przebywający na urlopie z przyczyn osobistych może zwrócić się z wnioskiem lub otrzymać wniosek zastąpienia w interesie służby. W momencie zastąpienia urzędnika dobiega końca urlop z przyczyn osobistych.

Artykuł 38 (8)

Do oddelegowania w interesie służby mają zastosowanie następujące przepisy:

a) decyzję w sprawie oddelegowania podejmuje organ powołujący po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika;

b) czas trwania oddelegowania jest określany przez organ powołujący;

c) po upływie każdego sześciomiesięcznego okresu zainteresowany urzędnik może wnioskować o zakończenie oddelegowania;

d) urzędnik oddelegowany na podstawie art. 37 lit. a) tiret pierwsze jest uprawniony do dodatku wyrównawczego, w przypadku gdy łączne wynagrodzenie otrzymywane na stanowisku, na które został oddelegowany, jest niższe niż przewidziane dla jego grupy zaszeregowania oraz stopnia w instytucji macierzystej; uprawniony jest również do uzyskania zwrotu wszystkich dodatkowych wydatków spowodowanych oddelegowaniem;

e) urzędnik oddelegowany na podstawie art. 37 lit. a) tiret pierwsze nadal opłaca składkę emerytalną obliczaną na podstawie wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi w instytucji macierzystej;

f) oddelegowany urzędnik zachowuje swoje stanowisko, prawo do przeniesienia na wyższy stopień oraz prawo do awansu;

g) po zakończeniu oddelegowania, urzędnik jest niezwłocznie przywracany na poprzednio zajmowane stanowisko.

Artykuł 39 (8) (40)

Do oddelegowania urzędnika na jego wniosek mają zastosowanie następujące przepisy:

a) decyzję w sprawie oddelegowania podejmuje organ powołujący, który określa czas trwania oddelegowania;

b) w ciągu sześciu miesięcy od objęcia nowych obowiązków urzędnik może wnioskować o zakończenie oddelegowania; w takim przypadku jest natychmiast przywracany na poprzednio zajmowane stanowisko;

c) po upływie tego sześciomiesięcznego okresu na jego stanowisko może zostać powołana inna osoba;

d) w trakcie okresu oddelegowania, składki na system emerytalno-rentowy oraz uprawnienia emerytalne obliczane są na podstawie wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi w instytucji macierzystej.

Urzędnik oddelegowany może nabywać uprawnienia emerytalne w instytucji, do której został oddelegowany na podstawie art. 37 ust. 1 lit. b) tiret drugie. Przestaje on jednak podlegać w okresie oddelegowania systemowi emerytalno-rentowemu instytucji, w której pierwotnie był zatrudniony.

Przepisy niniejszego regulaminu pracowniczego dotyczące zasiłku z tytułu inwalidztwa lub renty rodzinnej mają zastosowanie wobec urzędników, którzy w okresie oddelegowania na podstawie art. 37 ust. 1 lit. b) tiret drugie stali się niezdolni do pełnienia służby oraz wobec osób uprawnionych po śmierci urzędnika zmarłego w okresie oddelegowania; świadczenia te są pomniejszane o kwoty wypłacone z tych samych powodów i za ten sam okres przez jednostkę, do której urzędnik został oddelegowany.

Przepis ten nie może skutkować uzyskaniem przez urzędnika lub przez osoby uprawnione po śmierci urzędnika renty w wysokości przewyższającej maksymalną wysokość renty, jaka przysługiwałaby na podstawie niniejszego regulaminu pracowniczego;

e) w terminie zastępstwa urzędnik zachowuje prawo do przeniesienia na wyższy stopień;

f) po zakończeniu oddelegowania urzędnikowi jest przydzielane pierwsze wolne stanowisko w ramach jego grupy funkcyjnej odpowiadające jego grupie zaszeregowania z zastrzeżeniem, że spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska. W przypadku nieprzyjęcia zaproponowanego stanowiska, utrzymuje on prawo do przeniesienia na kolejne wolne stanowisko w jego kategorii lub kategorii specjalnej odpowiadające jego grupie zaszeregowania, gdy spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska; jeśli urzędnik nie przyjmie stanowiska po raz kolejny, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, może zostać zwolniony z urzędu. Do momentu objęcia nowego stanowiska pozostaje on urzędnikiem oddelegowanym bez prawa do wynagrodzenia.

Sekcja 3 Urlop z przyczyn osobistych

Artykuł 40 (8) (24) (40)

1. Urzędnikowi powołanemu na czas nieokreślony może w wyjątkowych okolicznościach zostać udzielony na jego wniosek bezpłatny urlop z przyczyn osobistych.

1a. Podczas urlopu z przyczyn osobistych nadal ma zastosowanie art. 12b. Pozwolenia zgodnie z art. 12b nie udziela się urzędnikowi, jeżeli zamierza podjąć działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, która obejmuje działalność lobbingową lub reprezentacyjną wobec jego instytucji i która mogłaby prowadzić do zaistnienia lub możliwości zaistnienia konfliktu z uzasadnionymi interesami instytucji.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 15, okres takiego urlopu nie przekracza jednego roku. Urlop może zostać przedłużony na dalszy okres.

Przedłużenia nie mogą przekraczać jednego roku. Całkowita długość urlopu z przyczyn osobistych nie może przekraczać 12 lat w toku całego zatrudnienia.

Jednakże jeżeli urzędnik ubiega się o taki urlop w celu umożliwienia mu:

(i) wychowywania dziecka pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII oraz które cierpi z powodu poważnego upośledzenia umysłowego lub fizycznego potwierdzonego przez lekarza urzędowego instytucji, oraz które wymaga stałej opieki lub nadzoru; lub

(ii) dołączenia do małżonka, który również jest urzędnikiem lub innego rodzaju pracownikiem Unii, od którego w toku pełnienia obowiązków wymagano ustanowienia miejsca stałego zamieszkania w takiej odległości od miejsca zatrudnienia urzędnika składającego wniosek, że ustanowienie w tym miejscu ich wspólnego gospodarstwa domowego wiązałoby się z niedogodnościami w wypełnianiu obowiązków przez urzędnika składającego wniosek; lub

(iii) pomocy małżonkowi, wstępnemu, zstępnemu, bratu lub siostrze w przypadku poświadczonej przez lekarza poważnej choroby lub niepełnosprawności,

urlop może zostać przedłużony bez ograniczeń, pod warunkiem że z chwilą przedłużenia nadal spełnione są warunki, które uzasadniały udzielenie urlopu.

3. Urlop może być dwukrotnie przedłużany, każdorazowo o rok.

Jednakże jeśli urzędnik składa wniosek o taki urlop w celu umożliwienia mu:

– wychowywania dziecka w wieku poniżej pięciu lat pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII, lub

– wychowania wymagającego stałej opieki lub nadzoru dziecka pozostającego na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII, cierpiącego z powodu poważnego upośledzenia umysłowego lub fizycznego potwierdzonego przez lekarza instytucji,

urlop może być przedłużany czterokrotnie o rok, pod warunkiem że przy każdym przedłużeniu spełniony jest jeden z warunków określonych w dwóch powyższych tiret.

Jeśli urzędnik składa wniosek o taki urlop w celu towarzyszenia swojemu małżonkowi będącemu urzędnikiem lub innym pracownikiem Unii i zobowiązanemu, ze względu na ciążące na nim obowiązki, do zamieszkania w takiej odległości od miejsca zatrudnienia urzędnika składającego wniosek, iż zamieszkanie tam przez oboje małżonków stanowiłoby przeszkodę dla składającego wniosek urzędnika w wykonywaniu jego obowiązków, urlop może być przedłużany pięciokrotnie o rok, pod warunkiem że przy każdym przedłużeniu spełnione są warunki będące podstawą udzielenia urlopu. Urzędnik może skorzystać z tego ostatniego przepisu w sprawie przedłużenia urlopu jedynie raz w toku swojej kariery.

3. W trakcie urlopu urzędnik nie jest uprawniony do przeniesienia na wyższy stopień ani do awansu do wyższej grupy zaszeregowania; jego członkostwo w systemie zabezpieczenia społecznego przewidzianym w art. 72 i 73 oraz wynikające z tego ubezpieczenie od ryzyka jest zawieszone.

Jednakże urzędnik, który nie prowadzi działalności zarobkowej, najpóźniej w terminie jednego miesiąca od miesiąca, w którym rozpoczyna się urlop z przyczyn osobistych, może ubiegać się o dalsze objęcie go przepisami tych artykułów, pod warunkiem że ponosi połowę kosztów składek wymaganych na pokrycie ryzyka określonego w art. 72 ust. 1 i ust. 73 ust. 1 przez pierwszy rok urlopu z przyczyn osobistych oraz ich pełny koszt w dalszym okresie pozostawania na takim urlopie. Ochrona zgodna z art. 73 jest dostępna wyłącznie wtedy, gdy została uzyskana zgodnie z art. 72. Składki wylicza się przez odniesienie do ostatniego wynagrodzenia podstawowego urzędnika.

Ponadto urzędnik, który wykaże, iż nie może uzyskać uprawnień emerytalnych z innego systemu emerytalno-rentowego, może na wniosek kontynuować uzyskiwanie uprawnień emerytalnych przez okres nie dłuższy niż rok, pod warunkiem że ponosi on składki równe trzykrotności stawki określonej w art. 83 ust. 2; składki obliczane są na podstawie wynagrodzenia podstawowego urzędnika odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi.

4. Do urlopu z przyczyn osobistych mają zastosowanie następujące przepisy:

a) jest on udzielany przez organ powołujący na wniosek zainteresowanego urzędnika;

b) wniosek o przedłużenie urlopu składany jest na dwa miesiące przed końcem urlopu;

c) na stanowisko zajmowane przez urzędnika może zostać powołana inna osoba;

d) po zakończeniu urlopu z przyczyn osobistych urzędnikowi jest przydzielane pierwsze wolne stanowisko w grupie funkcyjnej pod warunkiem że spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska. W przypadku nieprzyjęcia zaproponowanego stanowiska, utrzymuje on prawo do przeniesienia na kolejne wolne stanowisko w grupie funkcyjnej, gdy spełnia on wymagania związane z objęciem tego stanowiska; jeśli urzędnik nie przyjmie stanowiska po raz kolejny, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, może zostać zwolniony z urzędu. Do momentu objęcia nowego stanowiska lub podlega zastąpieniu pozostaje on urzędnikiem urlopowanym z przyczyn osobistych bez prawa do wynagrodzenia.

Sekcja 4 Tymczasowy stan spoczynku

Artykuł 41 (8) (46) (78) (79)

1. Tymczasowy stan spoczynku stanowi status służbowy urzędnika objętego redukcją liczby stanowisk w jego instytucji.

2. Decyzja w sprawie redukcji liczby stanowisk w danej grupie zaszeregowania podejmowana jest przez uprawniony organ budżetowy w ramach procedury budżetowej.

Organ powołujący, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, podejmuje decyzję, jakich rodzajów stanowisk dotyczyć ma redukcja.

Organ powołujący po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu opracowuje listę urzędników objętych redukcją liczby stanowisk, biorąc pod uwagę ich kwalifikacje, wydajność, zachowanie w ramach służby, sytuację rodzinną oraz długość służby. Każdy urzędnik, zajmujący jedno ze stanowisk, o których mowa w akapicie drugim, który wyraża chęć przejścia w tymczasowy stan spoczynku, jest z urzędu wpisywany na listę.

Urzędnicy wymienieni na liście są przenoszeni decyzją organu powołującego w tymczasowy stan spoczynku.

3. Uzyskując ten status, urzędnik przestaje wykonywać swoje obowiązki oraz traci prawo do wynagrodzenia oraz przeniesienia na wyższy stopień, lecz nadal, przez okres nieprzekraczający pięciu lat, uzyskuje uprawnienia emerytalne obliczane w oparciu o wysokość wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania oraz stopniowi.

Przez okres dwóch lat od przeniesienia w tymczasowy stan spoczynku urzędnikowi przysługuje pierwszeństwo przywrócenia do pracy na zwolnionym lub nowoutworzonym stanowisku w grupie funkcyjnej, pod warunkiem iż posiada niezbędne kwalifikacje do jego objęcia.

Urzędnik, który został przeniesiony w tymczasowy stan spoczynku, otrzymuje świadczenie z tego tytułu obliczane zgodnie z przepisami załącznika IV.

Kwota dochodów uzyskiwanych przez urzędnika z tytułu nowego zatrudnienia w trakcie tego okresu jest odejmowana od świadczenia przewidzianego w akapicie trzecim, jeśli dochody te oraz to świadczenie łącznie przekraczają ostatnią kwotę całkowitego wynagrodzenia otrzymywanego przez urzędnika, obliczoną na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, za który wypłacane jest świadczenie.

Urzędnik dostarcza na piśmie wymagane dowody oraz powiadamia instytucję o wszelkich okolicznościach mogących mieć wpływ na wysokość tego świadczenia.

Do świadczenia nie stosuje się współczynnika korygującego.

Jednakże jak określono w czwartym akapicie tego artykułu, świadczenie oraz ogólne, ostatnio otrzymane wynagrodzenie podlega wyważeniu wskazanemu w pierwszym akapicie art. 3 ust. 5 lit. a) załącznika XI według stawki ustalonej w odniesieniu do Państwa Członkowskiego, jeżeli osoba otrzymująca udowodni, że posiada miejsce stałego zamieszkania, pod warunkiem że Państwo Członkowskie było dla osoby otrzymującej ostatnim miejscem zatrudnienia. W takich przypadkach, jeżeli walutą Państwa Członkowskiego nie jest euro, świadczenie wylicza się na podstawie kursu wymiany przewidzianego w art. 63 niniejszego Regulaminu pracowniczego.

4. Po upływie okresu, w którym urzędnik jest uprawniony do świadczenia z tytułu przeniesienia w tymczasowy stan spoczynku, zostaje on zwolniony z urzędu. W odpowiednich przypadkach otrzymuje on emeryturę przewidzianą w ramach systemu emerytalno-rentowego.

5. Urzędnik, któremu przed upływem dwuletniego okresu określonego w ust. 3 zaproponowano objęcie stanowiska odpowiadającego jego grupie zaszeregowania, który odmówił jego objęcia bez należytego uzasadnienia, może zostać, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, pozbawiony uprawnień wynikających z powyższych przepisów oraz zwolniony z urzędu.

Sekcja 5 Urlop na czas odbywania służby wojskowej

Artykuł 42

Urzędnik powołany do odbycia przewidzianej ustawowo służby wojskowej lub na szkolenia dla rezerwistów lub powołany do innego rodzaju służby w siłach zbrojnych otrzymuje specjalny status „urlopowanego na czas odbywania służby wojskowej”.

Urzędnikowi powołanemu do odbycia służby wojskowej przestaje przysługiwać wynagrodzenie, ale zachowuje on uprawnienia do przeniesienia na wyższy stopień oraz do awansu zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu pracowniczego. Zachowuje on także uprawnienia emerytalne, jeśli, po zakończeniu służby wojskowej, opłaci swoje składki na system emerytalno-rentowy z mocą wsteczną.

Urzędnik wezwany na szkolenie dla rezerwistów, lub powołany do innego rodzaju służby w siłach zbrojnych, otrzymuje w tym okresie wynagrodzenie po potrąceniu kwoty stanowiącej równowartość otrzymywanego żołdu.

Sekcja 6 Urlop wychowawczy lub ze względów rodzinnych

Artykuł 42a

Na każde dziecko urzędnikowi przysługuje do sześciu miesięcy urlopu wychowawczego bez prawa do wynagrodzenia podstawowego, który może być wykorzystany podczas pierwszych dwunastu lat po urodzeniu się lub przysposobieniu dziecka. Wymiar urlopu może być podwojony w przypadku rodziców samotnie wychowujących dziecko, zgodnie z ogólnymi przepisami wykonawczymi przyjętymi przez organ powołujący każdej instytucji, oraz w przypadku rodziców, których pozostające na utrzymaniu dzieci cierpią na poświadczoną przez lekarza instytucji niepełnosprawność lub poważną chorobę. Minimalny wykorzystywany każdorazowo okres urlopu nie może być krótszy niż miesiąc.

Podczas urlopu wychowawczego urzędnik nadal pozostaje objęty systemem zabezpieczenia społecznego; utrzymane jest nabywanie praw emerytalnych, dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu oraz dodatek edukacyjny. Urzędnik zachowuje swoje stanowisko i prawo do przeniesienia na wyższy stopień lub do wyższej grupy zaszeregowania. Urlop ten może być wykorzystany w pełnym wymiarze czasu pracy lub w połowie pełnego wymiaru czasu pracy. W przypadku gdy urlop wychowawczy jest wykorzystywany w połowie pełnego wymiaru czasu pracy, maksymalny okres określony w akapicie pierwszym podwaja się. Podczas urlopu wychowawczego urzędnikom przysługuje dodatek w wysokości 911,73 EUR miesięcznie lub 50 % takiej kwoty w przypadku urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy, jednakże urzędnik nie może podejmować żadnej innej pracy zarobkowej. Pełna składka na system zabezpieczenia społecznego przewidziana w art. 72 i 73 jest opłacana przez instytucję i obliczana na podstawie wynagrodzenia podstawowego urzędnika. Jednakże w przypadku urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy przepis ten ma zastosowanie jedynie do różnicy między pełnym a proporcjonalnie pomniejszonym wynagrodzeniem podstawowym. Składka urzędnika pobierana od faktycznie otrzymywanej części wynagrodzenia podstawowego jest obliczana według takiej samej wartości procentowej jak w przypadku zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy.

W przypadku rodziców samotnie wychowujących dzieci oraz rodziców, których dzieci pozostające na utrzymaniu cierpią na poświadczoną przez lekarza niepełnosprawność lub poważną chorobę, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz podczas pierwszych trzech miesięcy urlopu wychowawczego, gdy z takiego urlopu korzysta ojciec podczas urlopu macierzyńskiego lub którekolwiek z rodziców bezpośrednio po urlopie macierzyńskim lub w trakcie urlopu z tytułu przysposobienia lub bezpośrednio po nim, dodatek wynosi 1 215,63 EUR miesięcznie lub 50 % tej kwoty, jeżeli urzędnik korzysta z urlopu w połowie pełnego wymiaru czasu pracy.

Urlop wychowawczy może zostać przedłużony o kolejne sześć miesięcy z prawem do dodatku ograniczonego do 50 % kwoty, o której mowa w akapicie drugim. W przypadku rodziców samotnie wychowujących dzieci, o których mowa w akapicie pierwszym, urlop wychowawczy może zostać przedłużony o kolejne dwanaście miesięcy z prawem do dodatku ograniczonego do 50 % kwoty, o której mowa w akapicie trzecim.

Kwoty, o których mowa w niniejszym artykule, są odpowiednio uaktualniane wraz z wynagrodzeniem.

Artykuł 42b

W przypadku poświadczonej przez lekarza poważnej choroby lub niepełnosprawności małżonka, wstępnego, zstępnego, brata lub siostry urzędnika, przysługuje mu urlop rodzinny bez prawa do wynagrodzenia podstawowego. Całkowity okres trwania takiego urlopu nie przekracza dziewięciu miesięcy w ciągu całego okresu zatrudnienia urzędnika.

Stosuje się art. 42a akapit drugi.

Sekcja 7 Urlop w interesie służby

Artykuł 42c

Najwcześniej pięć lat przed osiągnięciem przez urzędnika wieku emerytalnego, organ powołujący może podjąć decyzję o odesłaniu urzędnika o co najmniej 10-letnim stażu pracy na urlop w interesie służby w celach organizacyjnych związanych z nabyciem nowych umiejętności w instytucjach.

Ogólna liczba urzędników odesłanych w każdym roku na urlop w interesie służby nie może przekraczać 5 % urzędników we wszystkich instytucjach, którzy przeszli na emeryturę w roku poprzednim. Obliczoną w ten sposób łączną liczbę należy przydzielić każdej instytucji w zależności od liczby jej urzędników na dzień 31 grudnia poprzedniego roku. Wynik takiego przydziału jest zaokrąglany w górę do najbliższej liczby całkowitej w każdej instytucji.

Taki urlop nie stanowi środka dyscyplinarnego.

Czas trwania urlopu odpowiada co do zasady okresowi pozostającemu urzędnikowi do osiągnięcia wieku emerytalnego. W wyjątkowych przypadkach organ powołujący może jednak podjąć decyzję o zakończeniu urlopu i przywróceniu urzędnika do pracy.

Z chwilą osiągnięcia wieku emerytalnego urzędnik pozostający na urlopie w interesie służby przechodzi automatycznie na emeryturę.

Urlop w interesie służby podlega następującym zasadom:

a) na stanowisko zajmowane przez urzędnika można powołać innego urzędnika;

b) urzędnikowi przebywającemu na urlopie w interesie służby nie przysługuje prawo do przeniesienia na wyższy stopień ani do awansu do wyższej grupy zaszeregowania.

Urzędnik, który został odesłany na urlop w tym trybie, otrzymuje dodatek obliczany zgodnie z załącznikiem IV.

Na wniosek urzędnika od dodatku potrąca się składki na fundusz emerytalny obliczane na podstawie wysokości tego dodatku. W takim przypadku okres służby urzędnika pozostającego na urlopie w interesie służby jest uwzględniany do celów obliczenia lat służby objętej systemem emerytalno-rentowym w rozumieniu art. 2 załącznika VIII.

Dodatek nie podlega współczynnikowi korygującemu.

Rozdział 3 Oceny przeniesienie na wyższy stopień oraz awans

Artykuł 43

Kwalifikacje, wydajność oraz postawa każdego urzędnika w ramach służby są przedmiotem sprawozdania rocznego przewidzianego przez organ powołujący każdej instytucji zgodnie z art. 110. W sprawozdaniu tym uwzględnia się, czy wyniki pracy danego urzędnika są zadowalające. Organ powołujący każdej instytucji przyjmuje przepisy uprawniające do złożenia odwołania w ramach procedury oceny, które należy wykonać przed wniesieniem skargi, o której mowa w art. 90 ust. 2.

Począwszy od grupy zaszeregowania AST 5, sprawozdanie może również zawierać opinię stwierdzającą, w oparciu o wyniki pracy urzędnika, czy jest on zdolny do pełnienia funkcji administratora.

Sprawozdanie przekazuje się urzędnikowi. Urzędnik jest uprawniony do zgłoszenia w odniesieniu do sprawozdania wszelkich uwag, jakie uzna za stosowne.

Artykuł 44

Urzędnik pozostający dwa lata na tym samym stopniu swojej grupy zaszeregowania jest automatycznie przenoszony na następny stopień tej grupy, chyba że w sprawozdaniu rocznym, o którym mowa w art. 43, wyniki jego pracy oceniono jako niezadowalające. Urzędnik jest przenoszony na kolejny stopień grupy zaszeregowania nie później niż po czterech latach, chyba że zastosowanie ma procedura określona w art. 51 ust. 1.

Jeżeli urzędnik zostaje powołany na stanowisko kierownika wydziału, dyrektora lub dyrektora generalnego w tej samej grupie zaszeregowania oraz pod warunkiem że w okresie pierwszych dziewięciu miesięcy od powołania wyniki jego pracy były zadowalające w rozumieniu art. 43, przysługuje mu prawo do przeniesienia na wyższy stopień tej grupy zaszeregowania z mocą wsteczną od dnia powołania. To przeniesienie na wyższy stopień prowadzi do zwiększenia miesięcznego wynagrodzenia podstawowego w wysokości odpowiadającej wartości procentowej różnicy między pierwszym a drugim stopniem każdej grupy zaszeregowania. Jeżeli podwyżka jest mniejsza lub jeżeli w tym czasie urzędnik osiągnął ostatni stopień w danej grupie zaszeregowania, otrzymuje podwyżkę wynagrodzenia podstawowego zapewniającą wzrost tego wynagrodzenia o różnicę między pierwszym a drugim stopniem do czasu uzyskania następnego awansu.

Artykuł 45

1. Awans następuje na podstawie decyzji organu powołującego z uwzględnieniem art. 6 ust. 2. Urzędnicy mogą awansować tylko wtedy, gdy zajmują stanowisko, które odpowiada jednej z kategorii stanowisk określonych w załączniku I sekcja A dla następnej wyższej grupy zaszeregowania, chyba że stosuje się procedurę określoną w art. 4 i 29 ust. 1. W wyniku awansu urzędnika powołuje się do kolejnej wyższej grupy zaszeregowania w ramach grupy funkcyjnej, do której należy. Awans obejmuje wyłącznie osoby wybrane spośród urzędników, którzy posiadają co najmniej dwuletni staż pracy w swojej grupie zaszeregowania, po porównaniu zasług urzędników kwalifikujących się do awansu. Porównując zasługi, organ powołujący uwzględnia w szczególności sprawozdania dotyczące urzędników, posługiwanie się przez nich w ramach pełnionych obowiązków innymi językami, niż języki, których biegłą znajomość wykazali zgodnie z art. 28 lit. f), oraz zakres ich odpowiedzialności.

2. Urzędnik przed pierwszym awansem od momentu zatrudnienia musi wykazać się znajomością trzeciego języka spośród języków określonych w art. 55 ust. 1 Traktatu o Unii Europejskiej. Na mocy porozumienia organy powołujące instytucji przyjmują wspólne zasady dotyczące wykonania niniejszego ustępu. Zasady te wymagają zapewnienia urzędnikom dostępu do szkolenia w zakresie trzeciego języka oraz przewidują szczegółowe ustalenia dotyczące oceny umiejętności posługiwania się trzecim językiem, zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. d) załącznika III.

Artykuł 45a

1. W drodze odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 3 lit. b) i c), urzędnik grupy funkcyjnej AST w grupie zaszeregowania 5 może zostać powołany na stanowisko w grupie funkcyjnej AD, pod warunkiem że:

(a) zgodnie z procedurą ustanowioną w ust. 2 tego artykułu został wytypowany do wzięcia udziału w obowiązkowym programie szkolenia określonym w lit. b) tego ustępu;

(b) ukończył program szkolenia określony przez organ powołujący obejmujący zestaw obowiązkowych modułów szkoleniowych; oraz

(c) figuruje na sporządzonej przez organ powołujący liście kandydatów, którzy pomyślnie zdali egzamin ustny i pisemny, wykazując, iż pomyślnie odbyli program szkolenia, o którym mowa w lit. b) niniejszego ustępu. Zakres egzaminu ustala się zgodnie z art. 7 ust. 2 lit. c) załącznika III.

2. Organ powołujący opracowuje wstępną listę urzędników AST wytypowanych do wzięcia udziału w programie szkolenia wspomnianym powyżej w oparciu o dotyczące ich sprawozdania roczne określone w art. 43 oraz poziom wykształcenia i wyszkolenia oraz uwzględniając potrzeby służb. Wstępną listę przedkłada się wspólnemu komitetowi w celu wydania opinii.

Komitet może przesłuchać urzędników, którzy ubiegają się o wzięcie udziału w programie szkolenia, o którym mowa powyżej, oraz przedstawicieli organu powołującego. Komitet większością głosów wydaje uzasadnioną opinię w sprawie wstępnej listy wnioskowanej przez organ powołujący. Organ powołujący przyjmuje listę urzędników uprawnionych do wzięcia udziału w programie szkolenia, o którym mowa powyżej.

3. Powołanie na stanowisko w grupie funkcyjnej AD nie ma wpływu na grupę zaszeregowania oraz stopień przyznane urzędnikowi w chwili powołania.

4. Zgodnie z art. 30 akapit drugi liczba powołań na stanowiska w grupie funkcyjnej AD ustanowiona w ust. 1–3 tego artykułu nie przekracza 20 % ogólnej liczby powołań rocznie.

5. Organy powołujące każdej instytucji przyjmują przepisy ogólne dotyczące wykonywania niniejszego artykułu zgodnie z art. 110.

Artykuł 46

Urzędnikowi powołanemu do wyższej grupy zaszeregowania zgodnie z art. 45 nadaje się początkowy stopień tej grupy zaszeregowania. Jednakże urzędnikom w grupie zaszeregowania AD 9–AD 13 pełniącym obowiązki szefa zespołu, których powołuje się do wyższej grupy zaszeregowania zgodnie z art. 45, nadaje się drugi stopień nowej grupy zaszeregowania. To samo uzgodnienie ma zastosowanie do każdego urzędnika:

(a) którego z chwilą awansu powołuje się na stanowisko dyrektora lub dyrektora generalnego; lub

(b) który jest dyrektorem lub dyrektorem generalnym oraz do którego zastosowanie ma art. 44 akapit drugi zdanie ostatnie.

Rozdział 4 Zakończenie służby

Artykuł 47

Zakończenie służby następuje na skutek:

a) rezygnacji;

b) zwolnienia z urzędu;

c) odwołania ze stanowiska w interesie służby;

d) zwolnienia z powodu nienależytego wykonywania obowiązków;

e) wydalenia ze służby;

f) przeniesienia w stan spoczynku; lub

g) śmierci.

Sekcja 1 Rezygnacja

Artykuł 48 (8)

Złożenie rezygnacji przez urzędnika wymaga jednoznacznego oznajmienia przez niego na piśmie o woli ostatecznego zakończenia służby w danej instytucji.

Organ powołujący wydaje decyzję potwierdzającą rezygnację w terminie miesiąca od dnia otrzymania rezygnacji. Organ powołujący może odmówić przyjęcia rezygnacji, jeśli w dniu otrzymania rezygnacji toczy się postępowanie dyscyplinarne przeciwko urzędnikowi lub jeśli takie postępowanie zostało wszczęte w okresie 30 dni od otrzymania rezygnacji.

Rezygnacja staje się skuteczna w dniu określonym przez organ powołujący; data ta nie powinna przekraczać terminu trzech miesięcy od złożenia rezygnacji przez urzędnika w przypadku urzędników grupy funkcyjnej AD oraz jednego miesiąca w przypadku urzędników grup funkcyjnych AST i AST/SC.

Sekcja 2 Zwolnienie z urzędu

Artykuł 49 (8)

Urzędnik może zostać zwolniony z urzędu jedynie w przypadku, gdy przestaje spełniać warunki określone w art. 28 lit. a) lub w przypadkach przewidzianych w art. 39, 40 i w art. 41 ust. 4 i 5 oraz w art. 14 akapit drugi załącznika VIII.

Decyzja zawierająca uzasadnienie jest wydawana przez organ powołujący po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu oraz po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika.

Sekcja 3 Odwołanie ze stanowiska w interesie służby

Artykuł 50 (8) (46)

Urzędnik wyższy określony w art. 29 ust. 2 może zostać odwołany ze stanowiska w interesie służby na mocy decyzji organu powołującego.

Takie odwołanie ze stanowiska nie stanowi środka dyscyplinarnego.

Urzędnik odwołany w ten sposób ze stanowiska, któremu nie wyznaczono innego stanowiska, otrzymuje świadczenie, którego wysokość obliczana jest zgodnie z załącznikiem IV.

Kwota dochodów uzyskiwanych przez urzędnika z tytułu nowego zatrudnienia w trakcie tego okresu jest odejmowana od świadczenia przewidzianego w akapicie trzecim, jeśli dochody te oraz to świadczenie łącznie przekraczają ostatnią kwotę całkowitego wynagrodzenia otrzymywanego przez urzędnika obliczoną na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, za który wypłacane jest świadczenie.

Osoby, którym należą się świadczenia w ramach tego systemu emerytalnego, przedstawiają zaświadczenia, które mogą być wymagane i informują instytucję o wszystkich faktach, które mogą mieć wpływ na ich uprawnienia.

Do świadczenia nie stosuje się współczynnika korygującego.

Artykuł 45 akapity trzeci, czwarty i piąty załącznika VIII stosuje się odpowiednio.

Po upływie okresu, w którym urzędnik jest uprawniony do świadczenia z tytułu odwołania ze stanowiska w interesie służby, pod warunkiem że osiągnął on wiek 58 lat, jest on uprawniony do uzyskania emerytury, bez dokonywania obniżek przewidzianych w art. 9 załącznika VIII.

Sekcja 4 Procedura w przypadku nienależytego wykonywania obowiązków

Artykuł 51

1. Organ powołujący każdej instytucji określa procedury ustalania przypadków nienależytego wykonywania obowiązków, ich rozstrzygania i zaradzania im we właściwym terminie i w odpowiedni sposób.

Przyjmując przepisy wewnętrzne, organ powołujący każdej instytucji musi przestrzegać następujących wymogów:

a) grupę zaszeregowania urzędnika, który w oparciu o trzy kolejne niezadowalające sprawozdania roczne, o których mowa w art. 43, nadal wykazuje brak postępów w zakresie kompetencji zawodowych, obniża się o jedną grupę. Jeżeli dwa kolejne sprawozdania roczne wciąż wykazują niezadowalające wyniki, urzędnika należy zwolnić;

b) każdy wniosek o degradację lub zwolnienie urzędnika określa przyczyny leżące u jego podstaw oraz jest przekazywany zainteresowanemu urzędnikowi. Wniosek organu powołującego przekazuje się Wspólnemu Komitetowi Doradczemu przewidzianemu w art. 9 ust. 6.

2. Urzędnik ma prawo do otrzymania pełnych akt osobowych i do sporządzenia kopii wszystkich dokumentów dotyczących procedury. Urzędnik ma na przygotowanie obrony nie mniej niż 15 i nie więcej niż 30 dni od daty otrzymania wniosku. Urzędnika może wspomagać wybrana przez niego osoba. Urzędnik może zgłosić pisemne uwagi. Urzędnika wysłuchuje Wspólny Komitet Doradczy. Urzędnik może również powołać świadków.

3. Przed Wspólnym Komitetem Doradczym instytucję reprezentuje urzędnik wyznaczony w tym celu przez organ powołujący. Urzędnikowi temu przysługują takie same prawa jak zainteresowanemu urzędnikowi.

4. Uwzględniając wniosek złożony na mocy ust. 2 oraz wszelkie pisemne i ustne oświadczenia zainteresowanego urzędnika lub świadków Wspólny Komitet Doradczy wydaje większością głosów uzasadnioną opinię określającą środek, który uznaje za właściwy w oparciu o fakty stwierdzone na jego wniosek. Wspólny Komitet Doradczy przesyła tę opinię organowi powołującemu oraz zainteresowanemu urzędnikowi w terminie dwóch miesięcy od dnia, w którym wniesiono do niego sprawę. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu w sprawie decyzji Wspólnego Komitetu Doradczego, z wyjątkiem spraw proceduralnych oraz w przypadku gdy głosowanie nie doprowadzi do rozstrzygnięcia.

5. Urzędnik zwolniony ze stanowiska z powodu nienależytego wykonywania obowiązków jest uprawniony do otrzymywania przez czas określony w ust. 6 miesięcznej odprawy, która jest równa miesięcznemu wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika grupy zaszeregowania AST 1 stopień pierwszy. Urzędnik jest również przez ten sam okres uprawniony do otrzymywania dodatków rodzinnych przewidzianych w art. 67. Zgodnie z art. 1 załącznika VII dodatek na gospodarstwo domowe wylicza się w oparciu o podstawowe wynagrodzenie miesięczne urzędnika w grupie zaszeregowania AST 1.

Odprawy nie wypłaca się, jeżeli urzędnik składa rezygnację po rozpoczęciu procedury, o której mowa w ust. 1 i 2, lub jeżeli jest on uprawniony do natychmiastowego uzyskania pełnej emerytury. Jeżeli na podstawie krajowego systemu zwalczania bezrobocia urzędnik jest uprawniony do otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych, kwotę tego świadczenia należy odliczyć od powyższej odprawy.

6. Okres, w którym dokonuje się wypłat, o których mowa w ust. 5, wynosi:

a) trzy miesiące, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie mniej niż pięć lat w chwili podjęcia decyzji o zwolnieniu;

b) sześć miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie co najmniej pięć lat, lecz mniej niż 10 lat;

c) dziewięć miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie co najmniej 10 lat, lecz mniej niż 20 lat;

d) dwanaście miesięcy, w przypadku gdy urzędnik przepracował w służbie przynajmniej 20 lat.

7. Urzędnik zdegradowany wskutek nienależytego wykonywania obowiązków może po upływie sześciu lat ubiegać się o wykreślenie ze swoich akt osobowych wszystkich odniesień do tego środka.

8. Urzędnicy są uprawnieni do zwrotu uzasadnionych kosztów poniesionych z własnej inicjatywy w toku procedury, w tym honorarium należnego obrońcy nienależącemu do instytucji, w przypadku gdy procedura przewidziana w niniejszym artykule nie zakończyła się jakąkolwiek decyzją o zwolnieniu lub zdegradowaniu.

Sekcja 5 Przeniesienie w stan spoczynku

Artykuł 52

Bez uszczerbku dla przepisów art. 50, urzędnik jest przenoszony w stan spoczynku:

a) automatycznie w ostatnim dniu miesiąca, w którym ukończył 66 lat; lub

b) na własną prośbę, w ostatnim dniu miesiąca, którego dotyczył wniosek, jeśli pracownik osiągnął wiek emerytalny lub w przypadku gdy jest między 58 rokiem życia a wiekiem emerytalnym i spełnia wymogi dotyczące natychmiastowego uzyskania emerytury zgodnie z art. 9 załącznika VIII. Art. 48 akapit drugi zdanie drugie stosuje się na zasadzie analogii.

Jednakże urzędnik może na własną prośbę oraz w przypadku gdy organ powołujący uzna to za uzasadnione w interesie służby, wykonywać pracę do ukończenia 67 lub, w drodze wyjątku, 70 lat, w którym to przypadku urzędnik automatycznie przechodzi w stan spoczynku ostatniego dnia miesiąca, w którym osiąga ten wiek.

Jeżeli organ powołujący podejmuje decyzję w sprawie zezwolenia urzędnikowi na pozostanie w służbie po ukończeniu 66 roku życia, zezwolenie to jest wydawane maksymalnie na okres jednego roku. Może ono zostać odnowione na wniosek urzędnika.

Artykuł 53 (46)

Urzędnik, wobec którego zgodnie z orzeczeniem Komitetu ds. Inwalidztwa stosuje się przepisy art. 78, jest z urzędu przenoszony w stan spoczynku ostatniego dnia miesiąca, w którym organ powołujący uznał jego trwałą i pełną niezdolność do pełnienia służby.

Sekcja 6 Stanowisko honorowe

Artykuł 54

Po zakończeniu służby, na mocy decyzji organu powołującego, urzędnik może zostać powołany na stanowisko honorowe w grupie zaszeregowania lub następnej wyższej grupie zaszeregowania.

Nie wiążą się z tym żadne korzyści finansowe.

Tytuł IV Warunki pracy urzędników

Rozdział 1 Czas pracy

Artykuł 55 (7) (8) (16)

1. Urzędnicy aktywnie zatrudnieni pozostają zawsze w dyspozycji swojej instytucji.

2. Normalny tygodniowy czas pracy wynosi od 40 do 42 godzin, zaś dzienny czas pracy ustalany jest przez organ powołujący. W tych samych granicach, organ powołujący po konsultacji z Komitetem Pracowniczym może ustalić godziny pracy określonych grup urzędników wykonujących obowiązki o szczególnym charakterze. 

3. W sytuacjach spowodowanych nagłą potrzebą służby lub z powodów wynikających z przepisów bezpieczeństwa urzędnik może być zobowiązany do pozostawania w gotowości w miejscu pracy lub w miejscu zamieszkania poza normalnymi godzinami pracy. Organ powołujący każdej instytucji określa szczegółowe zasady stosowania niniejszego ustępu po konsultacji z komitetem Pracowniczym.

4. Organ powołujący każdej instytucji może wprowadzić elastyczną organizację czasu pracy. W ramach takiej elastycznej organizacji czasu pracy nie można przyznawać pełnych dni roboczych urzędnikom grupy zaszeregowania AD/AST 9 lub wyższej. Taka organizacja czasu pracy nie ma zastosowania do urzędników, do których stosują się przepisy art. 44 akapit drugi. Urzędnicy ci zarządzają swoim czasem pracy w porozumieniu ze swoimi przełożonymi.

Artykuł 55a

1. Urzędnik może ubiegać się o zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Organ powołujący może udzielić takiego zezwolenia, jeśli jest to zgodne z interesem służby.

2. Zezwolenie takie przysługuje urzędnikowi w następujących przypadkach:

a) w celu opieki nad dzieckiem poniżej 9 roku życia pozostającym na utrzymaniu;

b) w celu opieki nad dzieckiem w wieku od 9 do 12 lat pozostającym na utrzymaniu, jeżeli skrócenie czasu pracy nie przekracza 20 % podstawowego wymiaru czasu pracy;

c) w celu opieki nad dzieckiem pozostającym na utrzymaniu do ukończenia przez nie 14 roku życia, jeżeli urzędnik jest rodzicem samotnie wychowującym dziecko;

d) w przypadkach poważnych trudności, w celu opieki nad dzieckiem pozostającym na utrzymaniu do ukończenia przez nie 14 roku życia, jeżeli skrócenie czasu pracy nie przekracza 5 % podstawowego wymiaru czasu pracy. W tym przypadku nie mają zastosowania pierwsze dwa ustępy art. 3 załącznika IVa. W przypadku gdy oboje rodzice są zatrudnieni w służbach Unii, tylko jedno z nich jest uprawnione do pracy w takim niepełnym wymiarze godzin;

e) w celu opieki nad ciężko chorym lub niepełnosprawnym małżonkiem, wstępnym lub zstępnym, bratem lub siostrą;

f) w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym; lub

g) po ukończeniu 58 lat, przez ostatnie trzy lata przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

W przypadku gdy wniosek o zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy składa się w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym lub w ciągu ostatnich trzech lat przed osiągnięciem wieku emerytalnego, jednak nie wcześniej niż przed ukończeniem 58 lat, organ powołujący może odmówić zezwolenia lub udzielić go w późniejszym terminie jedynie w okolicznościach wyjątkowych i z powodów nadrzędnych związanych ze służbą.

W przypadku gdy z takiego prawa do pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy korzysta się w celu opieki nad ciężko chorym lub niepełnosprawnym małżonkiem, wstępnym, zstępnym, bratem lub siostrą lub w celu udziału w dalszym kształceniu zawodowym, całkowita długość okresu zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy nie może przekroczyć pięciu lat w ciągu całego okresu zatrudnienia urzędnika.

3. Organ powołujący odpowiada na wniosek urzędnika w terminie 60 dni.

4. Przepisy dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy oraz procedury udzielania zezwolenia ustanowiono w załączniku IVa.

Artykuł 55b

Urzędnik może złożyć wniosek o zezwolenie na pracę na pół etatu w formie dzielenia etatu na stanowisku uznanym przez organ powołujący za właściwe do tego celu. Zezwolenie na pracę na pół etatu poprzez dzielenie etatu nie jest ograniczone czasowo. Może ono jednak być cofnięte w interesie służby przez organ powołujący z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wyprzedzenia. Podobnie na wniosek danego urzędnika organ powołujący, z zachowaniem sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, może wycofać zezwolenie. W takim przypadku urzędnik może zostać przeniesiony na inne stanowisko.

Stosuje się art. 59a oraz art. 3 załącznika IVa, z pominięciem ust. 2 zdanie trzecie.

Organ powołujący może określić szczegółowe zasady stosowania tego artykułu.

Artykuł 56 (8)

Urzędnik może być zobowiązany do pracy w godzinach nadliczbowych jedynie w przypadkach nagłych lub w razie wyjątkowego zwiększenia ilości pracy. Praca w nocy oraz praca w niedziele i w dni świąteczne może być dopuszczona jedynie zgodnie z procedurą określoną przez organ powołujący. Całkowity czas pracy w godzinach nadliczbowych, do której może zostać zobowiązany urzędnik, nie może w okresie sześciu miesięcy przekraczać 150 godzin.

Urzędnikom należącym do grupy funkcyjnej AD oraz grupy funkcyjnej AST grupa zaszeregowania 5–11 nie przysługuje za pracę w godzinach nadliczbowych prawo do rekompensaty w postaci czasu wolnego od pracy ani wynagrodzenie.

Urzędnikom należącym do grupy zaszeregowania od SC 1 do SC 6 i grupy zaszeregowania od AST 1 do AST 4 przysługuje, zgodnie z załącznikiem VI, za pracę w godzinach nadliczbowych urlop wyrównawczy albo wynagrodzenie w przypadku gdy wymagania służby nie zezwalają na urlop wyrównawczy w ciągu dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym godziny nadliczbowe zostały przepracowane.

Artykuł 56a (7) (15)

Urzędnikowi, od którego regularnie wymaga się pracy w nocy, w soboty, niedziele lub w dni świąteczne może zostać przyznany dodatek za pracę w systemie zmianowym wymaganą przez instytucję w związku z potrzebami służby lub z powodów wynikających z przepisów bezpieczeństwa i traktowaną przez nią jako normalny i stały element pracy tego urzędnika.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112, kategorie urzędników uprawnionych do takich dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Normalny czas pracy urzędnika wykonującego pracę w systemie zmianowym nie może przekraczać normalnego całkowitego rocznego czasu pracy.

Artykuł 56b (7) (16)

Urzędnikowi zobowiązanemu na podstawie decyzji organu powołującego do regularnego pozostawania w gotowości w miejscu pracy lub w miejscu zamieszkania poza jego normalnymi godzinami pracy ze względu na potrzeby służby lub przepisy bezpieczeństwa, mogą zostać przyznane dodatki.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112, kategorie urzędników uprawnionych do takich dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Artykuł 56c

Dodatki specjalne można przyznać niektórym urzędnikom w celu rekompensaty za szczególnie uciążliwe warunki pracy.

Po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego Komisja określa, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 111 i 112 kategorie urzędników uprawnionych do takich specjalnych dodatków, warunki ich przyznawania oraz stawki.

Rozdział 2 Urlop

Artykuł 57

Urzędnicy uprawnieni są do urlopu corocznego w wymiarze nie mniejszym niż 24 dni robocze oraz nie większym niż 30 dni roboczych w każdym roku kalendarzowym, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia organów powołujących instytucji Unii, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

Poza corocznym urlopem urzędnikowi można, w sytuacjach wyjątkowych i na jego wniosek, udzielić urlopu okolicznościowego. Warunki udzielenia takiego urlopu określone są w załączniku III.

Artykuł 58

Oprócz urlopu przewidzianego w art. 57, kobietom ciężarnym przysługuje, po przedstawieniu zaświadczenia lekarskiego, 20 tygodni urlopu. Urlop ten rozpoczyna się nie wcześniej niż sześć tygodni przed przewidywaną datą porodu wskazaną w zaświadczeniu, a kończy się nie wcześniej niż 14 tygodni po dacie porodu. W przypadku ciąży mnogiej, porodu przedwczesnego lub narodzin dziecka niepełnosprawnego lub cierpiącego na ciężką chorobę urlop zostaje wydłużony do 24 tygodni. Na potrzeby niniejszego przepisu za poród przedwczesny uważa się poród mający miejsce przed końcem trzydziestego czwartego tygodnia ciąży.

Artykuł 59

1. Urzędnikowi, który wykaże, iż jest niezdolny do wykonywania obowiązków z powodu choroby lub wypadku, przysługuje zwolnienie chorobowe.

Powinien on niezwłocznie powiadomić instytucję, w której jest zatrudniony, o swojej niezdolności do wykonywania obowiązków oraz wskazać swoje miejsce pobytu. Jeśli jest nieobecny przez okres dłuższy niż trzy dni, zobowiązany jest przedstawić zaświadczenie lekarskie. Zwolnienie to należy przesłać najpóźniej piątego dnia nieobecności, decyduje data stempla pocztowego. Jeżeli niewysłanie zaświadczenia nie jest spowodowane przyczynami od niego niezależnymi, nieobecność urzędnika uważana jest za nieusprawiedliwioną.

Urzędnik może każdorazowo zostać zobowiązany do poddania się badaniom lekarskim. Jeżeli badania lekarskiego nie można przeprowadzić z przyczyn zależnych od urzędnika, jego nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną od dnia, w którym badanie to ma mieć miejsce.

Jeżeli w wyniku badania stwierdza się, że urzędnik jest zdolny do wykonywania swoich obowiązków, jego nieobecność, z zastrzeżeniem następnego akapitu, uważana jest za nieusprawiedliwioną od dnia badania.

Jeśli urzędnik uważa wynik badania lekarskiego zorganizowanego przez organ powołujący za nieuzasadniony z punktu widzenia sztuki lekarskiej, w ciągu dwóch dni może on lub lekarz działający w jego imieniu przedłożyć instytucji wniosek o skierowanie sprawy do niezależnego lekarza w celu uzyskania jego opinii.

Instytucja niezwłocznie przekazuje wniosek innemu lekarzowi wyznaczonemu w drodze porozumienia z lekarzem urzędnika oraz lekarzem urzędowym instytucji. Niedopełnienie tego uzgodnienia w terminie pięciu dni od daty złożenia wniosku powoduje, że instytucja wybiera daną osobę z listy niezależnych lekarzy, sporządzaną do tego celu każdego roku w oparciu o obopólną zgodę organu powołującego oraz Komitetu Pracowniczego. W terminie dwóch dni roboczych urzędnik może zgłosić sprzeciw wobec wyboru dokonanego przez instytucję, a w takim przypadku instytucja wybiera z listy inną osobę, której wybór ma charakter ostateczny.

Opinia lekarza niezależnego, wydana po konsultacji z lekarzem urzędnika oraz lekarzem urzędowym instytucji, ma charakter wiążący. Jeżeli opinia lekarza niezależnego potwierdza ustalenia badania zorganizowanego przez instytucję, nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną od daty takiego badania. Jeżeli opinia lekarza niezależnego nie potwierdza ustaleń z takiego badania, dla wszystkich celów nieobecność uznaje się za usprawiedliwioną.

2. Jeśli w okresie 12 miesięcy urzędnik był z powodu choroby niepopartej zaświadczeniem lekarskim kilkakrotnie nieobecny w pracy przez okresy do trzech dni, które łącznie wynosiły ponad 12 dni, to ma obowiązek przedstawienia zaświadczenia lekarskiego za każdą następną nieobecność spowodowaną chorobą. Jego nieobecność uznaje się za nieusprawiedliwioną, począwszy od trzynastego dnia nieobecności spowodowanej chorobą niepopartej zaświadczeniem lekarskim.

3. Bez uszczerbku dla stosowania zasad postępowania dyscyplinarnego, w miarę potrzeb każdą nieobecność uznawaną za nieusprawiedliwioną na mocy ust. 1 i 2 odlicza się od wymiaru urlopu corocznego danego urzędnika. W przypadku gdy urzędnikowi nie przysługuje prawo do urlopu, traci prawo do wynagrodzenia za odnośny okres.

4. Organ powołujący może skierować do komisji ds. inwalidztwa sprawę każdego urzędnika, który przebywał na zwolnieniu chorobowym dłużej niż 12 miesięcy w dowolnym okresie trzyletnim.

5. Urzędnik może zostać poproszony o wzięcie urlopu po przeprowadzeniu badania lekarskiego przez lekarza urzędowego instytucji, o ile jego stan zdrowia tego wymaga lub jeśli członek jego rodziny z nim zamieszkujący cierpi na chorobę zakaźną.

W przypadku sporów zastosowanie ma procedura przewidziana w akapitach pięć do siedem ust. 1.

6. Każdego roku urzędnicy są poddawani okresowym badaniom lekarskim, przeprowadzanym przez lekarza urzędowego instytucji lub wybranego przez nich lekarza.

W drugim przypadku honorarium lekarza jest pokrywane przez instytucję do wysokości maksymalnej kwoty ustalonej na okres nieprzekraczający trzech lat przez organ powołujący po konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego.

Artykuł 59a

Coroczny urlop urzędnika, który jest uprawniony do wykonywania swojej pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy, jest proporcjonalnie zmniejszany w okresie świadczenia pracy w takim wymiarze.

Artykuł 60

Z wyjątkiem przypadków choroby lub wypadku, urzędnik nie może być nieobecny w pracy bez uprzedniego zezwolenia przełożonego. Bez uszczerbku dla środków dyscyplinarnych, które mogą mieć zastosowanie w tym przypadku, jakakolwiek nieusprawiedliwiona nieobecność, która zostanie należycie stwierdzona, jest odliczana od corocznego urlopu tego urzędnika. Jeśli wykorzystał on już swój coroczny urlop, traci on prawo do wynagrodzenia za okres nieobecności.

Jeśli urzędnik zamierza przebywać na zwolnieniu chorobowym w miejscu innym niż miejsce zatrudnienia, musi uzyskać uprzednie zezwolenie organu powołującego.

Rozdział 3 Dni świąteczne

Artykuł 61

Wykazy dni świątecznych sporządza się w drodze porozumienia organów powołujących instytucji Unii po konsultacji z komitetem ds. regulaminu pracowniczego.

Tytuł V Wynagrodzenie oraz świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego urzędników

Rozdział 1 Wynagrodzenie i zwrot kosztów

Sekcja 1 Wynagrodzenie

Artykuł 62

Urzędnik jest uprawniony na podstawie powołania do wynagrodzenia odpowiadającego jego grupie zaszeregowania i stopniowi, zgodnie z przepisami załącznika VII i o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Urzędnik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia.

Wynagrodzenie obejmuje wynagrodzenie podstawowe, dodatki rodzinne oraz inne dodatki.

Artykuł 63

Wysokość wynagrodzenia jest wyrażona w euro. Wynagrodzenie jest wypłacane w walucie kraju, w którym urzędnik wykonuje swoje obowiązki, lub w euro.

Wynagrodzenie wypłacane w walucie innej niż euro obliczane jest na podstawie kursów wymiany stosowanych przy wykonywaniu budżetu ogólnego Unii Europejskiej na dzień 1 lipca danego roku.

Co roku kursy wymiany są uaktualniane z mocą wsteczną przy corocznej aktualizacji wysokości wynagrodzeń, o której mowa w art. 65.

Artykuł 64

Wysokość wynagrodzenia urzędnika wyrażona w euro, po dokonaniu obowiązkowych potrąceń określonych w niniejszym regulaminie pracowniczym lub w jakichkolwiek przepisach wykonawczych do niego, jest korygowana według współczynnika, który, w zależności od warunków życia w różnych miejscach zatrudnienia, jest wyższy niż 100 %, niższy niż 100 % lub równy 100 %.

Współczynniki korygujące są określane lub wycofywane, a także aktualizowane co roku zgodnie z załącznikiem XI. W odniesieniu do aktualizacji wszystkie wartości są rozumiane jako wartości referencyjne. Komisja publikuje zaktualizowane wartości w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

Żaden współczynnik korygujący nie ma zastosowania w Belgii ani Luksemburgu w związku ze szczególną rolą referencyjną, jaką odgrywają te miejsca zatrudnienia jako główne i pierwotne siedziby większości instytucji.

Artykuł 65

1. Wynagrodzenie urzędników i innych pracowników Unii Europejskiej jest aktualizowane co roku przy uwzględnieniu polityki gospodarczej i społecznej Unii. W szczególności uwzględniane są wszelkie podwyżki wynagrodzeń w służbach publicznych państw członkowskich oraz potrzeby w zakresie naboru pracowników. Aktualizacja wynagrodzeń odbywa się zgodnie z załącznikiem XI. Aktualizacja ta ma miejsce przed końcem każdego roku w świetle sprawozdania Komisji opartego na danych statystycznych przygotowanych przez Urząd Statystyczny Unii Europejskiej w porozumieniu z krajowymi urzędami statystycznymi państw członkowskich. Dane statystyczne odzwierciedlają stan na dzień 1 lipca w każdym z państw członkowskich. Sprawozdanie to zawiera dane dotyczące wpływu wynagrodzeń i emerytur urzędników Unii na budżet. Jest ono przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Kwoty, o których mowa w art. 42a akapit drugi i trzeci, art. 66 i 69, art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 2, art. 8 ust. 2, art. 10 ust. 1 załącznika VII oraz art. 8 ust. 2 załącznika XIII oraz w dawnym art. 4a załącznika VII, które podlegają aktualizacji zgodnie z art. 18 ust. 1 załącznika XIII, kwoty, o których mowa w art. 24 ust. 3, art. 28a ust. 3 akapit drugi, art. 28a ust. 7, art. 93, 94, art. 96 ust. 3 akapit drugi oraz art. 96 ust. 7, art. 133, 134 i 136 warunków zatrudnienia innych pracowników, kwoty, o których mowa w art. 1 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 300/76 (⁵) oraz współczynnik dla kwot, o których mowa w art. 4 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWS) nr 260/68 (⁶), są aktualizowane co roku zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowanych kwot w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

2. W przypadku znaczącej zmiany kosztów utrzymania, kwoty, o których mowa w ust. 1, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są aktualizowane zgodnie z załącznikiem XI. Komisja publikuje w celach informacyjnych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej serii C zaktualizowanych kwot i wskaźników korygujących w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

3. Kwoty, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz wskaźniki korygujące, o których mowa w art. 64, są rozumiane jako kwoty i wskaźniki korygujące, których rzeczywista wartość w danym momencie podlega aktualizacji bez interwencji w drodze innego aktu prawnego.

4. Bez uszczerbku dla art. 3 ust. 5 i 6 załącznika XI, w latach 2013 i 2014 nie zostanie dokonana żadna aktualizacja, o której mowa w ust. 1 i 2.

Artykuł 65a (62)

Zasady stosowania art. 64 oraz 65 są określone w załączniku XI.

Artykuł 66

(1) (2) (4) (5) (9) (11) (12) (13) (19) (23) (27) (30) (31) (32) (35) (36) (37) (38) (41) (42) (43) (45) (47) (48) (49) (53) (54) (56) (57) (58) (59) (60) (65) (66) (68) (70) (71) (72) (74) (76) (78) (80) (81) (84) (87) (89) (90) (92)

Wysokość miesięcznych wynagrodzeń podstawowych określana jest dla każdej grupy zaszeregowania oraz stopnia w grupach funkcyjnych AD i AST zgodnie z następującą tabelą:

Wysokość miesięcznych wynagrodzeń podstawowych określana jest dla każdej grupy zaszeregowania oraz stopnia w grupie funkcyjnej AST/SC zgodnie z następującą tabelą:

Artykuł 66a

1. W drodze odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia (EWG, Euratom, EWWiS) nr 260/68 oraz w celu uwzględnienia – bez uszczerbku dla art. 65 ust. 3 – metody aktualizacji wysokości wynagrodzeń i emerytur urzędników, od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. stosuje się środek tymczasowy dotyczący wynagrodzenia wypłacanego przez Unię pracownikom aktywnie zatrudnionym, zwany „składką solidarnościową” .

2. Stawka tej składki solidarnościowej, stosowana w odniesieniu do podstawy określonej w ust. 3, wynosi 6 %. Jednakże dla urzędników grupy zaszeregowania AD 15 stopień 2 i wyższej stawka ta wynosi 7 %.

3. a) Podstawą obliczenia składki solidarnościowej jest wynagrodzenie podstawowe przyjmowane do wyliczania wynagrodzenia, pomniejszone o:

(i) składki na zabezpieczenie społeczne i system emerytalno-rentowy oraz podatek należny, przed potrąceniem składki solidarnościowej, i płacony przez urzędnika o tym samym stopniu i grupie zaszeregowania, nieposiadającego osób na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII oraz

(ii) kwotę równą wynagrodzeniu podstawowemu urzędnika z grupy zaszeregowania AST 1 stopień 1.

b) Składniki, na podstawie których oblicza się wysokość składki solidarnościowej, są wyrażone w euro; stosowany jest do nich współczynnik korygujący 100.

4. Składka solidarnościowa jest potrącana co miesiąc u źródła; uzyskiwane kwoty stanowią dochód budżetu ogólnego Unii Europejskiej.

Artykuł 67

(1) (2) (4) (5) (8) (9) (10) (11) (12) (13) (19) (23) (24) (27) (31) (32) (35) (36) (38) (40) (79)

1. Dodatki rodzinne obejmują:

a) dodatek na gospodarstwo domowe;

b) dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu;

c) dodatek edukacyjny.

2. Urzędnicy pobierający dodatki rodzinne przewidziane w niniejszym artykule zgłaszają dodatki podobnego rodzaju wypłacane im z innych źródeł; kwotę takich dodatków odlicza się od kwoty dodatków wypłacanych na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII.

3. Wysokość dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu urzędnika może zostać podwojona na mocy szczególnej decyzji organu powołującego zawierającej uzasadnienie, wydanej na podstawie dokumentacji medycznej stwierdzającej, że dziecko jest niepełnosprawne lub cierpi na chorobę przewlekłą z którą wiążą się z duże wydatki dla urzędnika.

4. W przypadku gdy na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII dodatki rodzinne wypłaca się osobie innej niż urzędnik, są one wypłacane w walucie państwa, w którym osoba ta zamieszkuje, po ich przeliczeniu, w razie potrzeby, według kursów określonych w art. 63 akapit drugi. Stosuje się do nich współczynnik korygujący dla danego państwa, jeżeli znajduje się ono w Unii, lub współczynnik korygujący wynoszący 100, jeżeli państwo miejsca zamieszkania znajduje się poza Unią.

W przypadku gdy dodatki rodzinne wypłacane są osobie, o której mowa powyżej, stosuje się do niej przepisy ust. 2 i 3.

Artykuł 68 (8)

Dodatki rodzinne określone w art. 67 ust. 1 są wypłacane także w przypadku, gdy urzędnik jest uprawniony do otrzymywania świadczenia przewidzianego w art. 41 i 50 niniejszego regulaminu pracowniczego lub w art. 34 i 42 dawnego regulaminu pracowniczego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Zainteresowana osoba składa oświadczenie o dodatkach podobnego rodzaju pochodzących z innych źródeł pobieranych na to samo dziecko; kwota takich dodatki jest potrącana z kwoty dodatków wypłacanych na podstawie art. 1, 2 i 3 załącznika VII.

Artykuł 68a

Urzędnik uprawniony do pracy na pół etatu uprawniony jest do wynagrodzenia obliczanego w sposób określony w załączniku IVa.

Artykuł 69

(1) (2) (4) (5) (9) (10) (11) (12) (13) (19) (23) (27) (31) (32) (35) (36) (38) (41) (42) (43) (45) (47) (48) (49) (53) (54) (56) (57) (58) (59) (60) (65) (66) (68) (70) (71) (72) (74) (76) (78) (80) (81) (84) (87) (89) (90) (92)

Dodatek zagraniczny równy jest 16 % sumy wynagrodzenia podstawowego, dodatku na gospodarstwo domowe oraz dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, do których uprawniony jest urzędnik. Dodatek zagraniczny wynosi nie mniej niż 505,39 EUR miesięcznie.

Artykuł 70

W przypadku śmierci urzędnika jego żyjący małżonek oraz pozostające na jego utrzymaniu dzieci otrzymują pełne wynagrodzenie zmarłego urzędnika do końca trzeciego miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła śmierć.

W przypadku śmierci osoby, która nabyła prawa do emerytury lub renty inwalidzkiej, powyższe przepisy stosują się w odniesieniu do dodatku, który pobierał zmarły.

Artykuł 70a

(skreślony).

Sekcja 2 Zwrot kosztów

Artykuł 71

Urzędnik jest uprawniony, zgodnie z przepisami załącznika VII, do zwrotu poniesionych przez niego kosztów w związku z podjęciem służby, przeniesieniem lub zakończeniem służby, a także do zwrotu kosztów poniesionych przez niego w trakcie wykonywania obowiązków lub w związku z ich wykonywaniem.

Rozdział 2 Świadczenia z tytułu zabezpieczenia społecznego

Artykuł 72 (8) (10) (40)

1. Urzędnik, jego małżonek, o ile nie jest on uprawniony do świadczeń tego samego rodzaju oraz w tej samej wysokości na podstawie innych przepisów ustawowych lub wykonawczych, jego dzieci oraz inne osoby pozostające na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII, są ubezpieczeni na wypadek choroby do wysokości 80 % poniesionych wydatków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze porozumienia między organami powołującymi instytucje Unii po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Stawka ta jest podwyższona do 85 % w następujących przypadkach: konsultacji i wizyt lekarskich, zabiegów chirurgicznych, hospitalizacji, lekarstw, badań radiologicznych, analiz, badań laboratoryjnych i protez przepisanych przez lekarza, z wyjątkiem protez dentystycznych. W przypadku gruźlicy, choroby Heinego-Medina, choroby nowotworowej, choroby umysłowej i innych schorzeń uznanych przez organ powołujący za równie poważne oraz w przypadku wczesnych badań przesiewowych mających na celu wykrycie ewentualnej choroby, oraz w przypadku porodu stawka ta jest podwyższona do 100 %. Jednakże stawka zwrotu kosztów w wysokości 100 % nie ma zastosowania, gdy w przypadku choroby zawodowej lub wypadku zastosowanie znajduje art. 73.

Osobę pozostającą w konkubinacie z urzędnikiem traktuje się jak małżonka według systemu ubezpieczenia chorobowego, jeśli wypełnione są pierwsze trzy warunki art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII.

Na podstawie zasad wskazanych w akapicie pierwszym organy powołujące instytucji mogą przyznać jednej z nich wykonywanie uprawnień dotyczących ustanawiania zasad rządzących zwrotem kosztów, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 110.

Jedna trzecia składki wymaganej w celu pokrycia kosztów tego ubezpieczenia ponoszona jest przez urzędnika, przy czym kwota obciążenia nie może przekraczać 2 % jego wynagrodzenia podstawowego.

1a. Urzędnik kończący służbę, który wykaże, że nie wykonuje pracy zarobkowej może, nie później niż w przeciągu miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończył służbę, zwrócić się o przedłużenie swojego ubezpieczenia na wypadek choroby, przewidzianego w ust. 1, maksymalnie na okres 6 miesięcy po zakończeniu służby. Składka określona w ust. 1 jest obliczana na podstawie wysokości ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez tego urzędnika, przy czym pokrywa on połowę tej składki.

Na mocy decyzji organu powołującego, podjętej po konsultacji z lekarzem instytucji, nie stosuje się zarówno terminu jednego miesiąca na złożenie wniosku, jak i przewidzianego w akapicie pierwszym okresu sześciu miesięcy, w przypadku gdy dana osoba cierpi na poważną lub przewlekłą chorobę, na którą zapadła przed zakończeniem służby i o której poinformowała instytucję przed upływem sześciomiesięcznego okresu określonego w akapicie pierwszym, pod warunkiem że osoba ta podda się badaniu lekarskiemu zorganizowanemu przez instytucję.

1b. W przypadku gdy były małżonek urzędnika, dziecko, które przestało być na jego utrzymaniu, lub osoba, która przestała być traktowana jak osoba pozostająca na utrzymaniu urzędnika w rozumieniu art. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, wykaże, że nie wykonuje pracy zarobkowej, może być nadal maksymalnie przez okres roku ubezpieczony(-a) na wypadek choroby zgodnie z ust. 1 jako osoba objęta ochroną ubezpieczeniową w ramach ubezpieczenia tego urzędnika. Ochrona taka nie wymaga opłacania składek. Powyższy okres jednego roku rozpoczyna się w dniu uprawomocnienia się orzeczenia o rozwodzie albo utraty statusu dziecka pozostającego na utrzymaniu lub statusu osoby traktowanej na równi z dzieckiem pozostającym na utrzymaniu urzędnika.

2. Przepisy ust. 1 mają zastosowanie do urzędnika także po zakończeniu jego służby, jeżeli kontynuował on służbę w Unii do osiągnięcia wieku emerytalnego lub pobiera rentę inwalidzką. Wysokość składki obliczana jest na podstawie kwoty emerytury lub renty.

Takie same zasady mają zastosowanie wobec osób, które są uprawnione do otrzymywania renty rodzinnej z tytułu śmierci urzędnika, który był aktywnie zatrudniony lub pozostawał w służbie do ukończenia 63 roku życia lub z tytułu śmierci osoby uprawnionej do renty inwalidzkiej. Wysokość składki obliczana jest na podstawie kwoty renty rodzinnej.

2a. Przepisy ust. 1 mają także zastosowanie wobec następujących osób, o ile nie wykonują pracy zarobkowej:

(i) byłych urzędników pobierających emeryturę za wysługę lat, którzy zakończyli służbę w Unii przed osiągnięciem wieku emerytalnego,

(ii) osób uprawnionych do otrzymywania renty rodzinnej z tytułu śmierci urzędnika, który zakończył służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego.

Wysokość składki określonej w ust. 1 obliczana jest na podstawie emerytury urzędnika przed zastosowaniem, w miarę potrzeb, współczynnika redukcji przewidzianego w art. 9 załącznika VIII Regulaminu pracowniczego.

Osoby uprawnione do otrzymywania renty sierocej otrzymują świadczenia przewidziane w ust. 1 na wniosek. Składkę oblicza się, biorąc za podstawę rentę sierocą.

2b. W przypadku osób uprawnionych do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty rodzinnej składka określona w ust. 2 i 2a nie może być niższa niż wyliczona na podstawie wynagrodzenia podstawowego odpowiadającego początkowemu stopniowi w grupie zaszeregowania AST 1.

2c. Urzędnicy zwolnieni zgodnie z art. 51 i nieuprawnieni do otrzymywania emerytury za wysługę lat są uprawnieni do otrzymywania świadczeń przewidzianych w ust. 1, pod warunkiem że nie wykonują pracy zarobkowej i ponoszą koszty połowy składki wyliczonej na podstawie ostatniego wynagrodzenia podstawowego.

3. W przypadku gdy łączna kwota niezwróconych kosztów za okres 12 miesięcy przekracza połowę miesięcznego wynagrodzenia podstawowego urzędnika lub połowę jego emerytury, organ powołujący zezwala na zwrot specjalny powyższych kosztów, uwzględniając sytuację rodzinną zainteresowanej osoby, w sposób przewidziany w przepisach ust. 1.

4. Osoby uprawnione do powyższych świadczeń zgłaszają kwoty wszystkich zwróconych kosztów, lub o których zwrot mogą się one ubiegać dla siebie lub dla osób objętych ich ubezpieczeniem w ramach jakiegokolwiek innego ustawowego systemu ubezpieczeń chorobowych.

Jeżeli łączna kwota możliwego do uzyskania zwrotu kosztów jest większa niż suma zwrotów przewidzianych w ust. 1, nadwyżkę tę odlicza się od kwoty podlegającej zwrotowi zgodnie z ust. 1, z wyjątkiem zwrotów otrzymanych w ramach prywatnego, dodatkowego systemu ubezpieczenia chorobowego, który obejmuje część wydatków, która nie podlega zwrotowi w ramach systemu ubezpieczenia chorobowego Unii.

Artykuł 73 (24) (46)

1. Urzędnik jest ubezpieczony, począwszy od dnia rozpoczęcia służby, od ryzyka choroby zawodowej oraz wypadków, zgodnie z przepisami przyjętymi w drodze wspólnego porozumienia organów powołujących instytucji Unii po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego. Jego składka na ubezpieczenie od ryzyka chorób innych niż zawodowe i wypadków poza służbą wynosi 0,1 % jego wynagrodzenia podstawowego.

Ryzyka nie objęte powyższym ubezpieczeniem są określane we wspomnianych przepisach.

2. Zapewniane są następujące świadczenia:

a) w przypadku śmierci:

wypłata na rzecz osób wymienionych poniżej kwoty równej pięciokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego zmarłego, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem:

– na rzecz małżonka i dzieci zmarłego urzędnika zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po nim; jednakże kwota przypadająca małżonkowi wynosi nie mniej niż 25 % kwoty łącznej,

– w przypadku braku osób z powyższej kategorii, na rzecz innych zstępnych zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po tym urzędniku,

– w przypadku braku osób z którejkolwiek z powyższych kategorii, na rzecz wstępnych zgodnie z prawem spadkowym mającym zastosowanie do spadku po tym urzędniku,

– w przypadku braku osób z którejkolwiek z powyższych trzech kategorii, na rzecz instytucji;

b) w przypadku całkowitej, trwałej niezdolności do pracy:

wypłata urzędnikowi kwoty równej ośmiokrotnej wysokości rocznego wynagrodzenia podstawowego, obliczonej na podstawie miesięcznych kwot wynagrodzenia otrzymywanego w okresie 12 miesięcy przed wypadkiem;

c) w przypadku częściowej, trwałej niezdolności do pracy:

wypłata urzędnikowi części kwoty określonej w lit. b), obliczonej zgodnie z tabelą zawartą w przepisach, o których mowa w ust. 1.

Zgodnie z tymi przepisami, wypłaty określone powyżej mogą zostać zastąpione rentą.

Świadczenia określone w niniejszym ustępie mogą być wypłacane równolegle ze świadczeniami przewidzianymi w rozdziale 3.

3. Zwrotowi na warunkach określonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, podlegają również następujące koszty: zabiegów lekarskich, lekarstw, hospitalizacji, operacji chirurgicznych, protez, badań radiologicznych, masaży, zabiegów ortopedycznych i klinicznych, transportu medycznego oraz wszelkie podobne koszty poniesione w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową.

Zwrotu tego dokonuje się dopiero po skorzystaniu z prawa do zwrotu przewidzianego w art. 72 i tylko w zakresie, w jakim kwota wypłacona urzędnikowi na tej podstawie nie pokrywa poniesionych kosztów.

Artykuł 74 (1) (8) (10) (24) (78) (81)

1. W przypadku narodzin dziecka urzędnika, osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem otrzymuje świadczenie w wysokości 198,31 EUR.

Takie samo świadczenie wypłaca się urzędnikowi, który przysposabia dziecko w wieku do lat pięciu, pozostające na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 2 załącznika VII.

2. Świadczenie to wypłacane jest również w przypadku rozwiązania ciąży trwającej nie krócej niż siedem miesięcy.

3. Osoba otrzymująca świadczenie porodowe zgłasza wszelkie inne świadczenia tego samego rodzaju uzyskane z innych źródeł na to samo dziecko; kwota takich świadczeń jest potrącana od świadczenia przewidzianego w niniejszym artykule. W przypadku gdy oboje rodzice są urzędnikami Unii, świadczenie jest wypłacane tylko jeden raz.

Artykuł 75 (40)

W przypadku śmierci urzędnika, jego małżonka, dziecka pozostającego na jego utrzymaniu lub innej osoby będącej członkiem gospodarstwa domowego urzędnika i pozostającej na jego utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII, instytucja zwraca koszty transportu zwłok z miejsca zatrudnienia urzędnika do jego miejsca pochodzenia.

Jednakże w przypadku śmierci urzędnika w trakcie podróży służbowej, instytucja pokrywa koszty transportu zwłok z miejsca, w którym nastąpił zgon pracownika do jego miejsca pochodzenia.

Artykuł 76

Urzędnikom, byłym urzędnikom lub spadkobiercom zmarłego urzędnika, którzy na skutek poważnej lub przewlekłej choroby, niepełnosprawności lub ze względu na sytuację rodzinną znajdują się w szczególnie trudnej sytuacji, mogą zostać przyznane zapomogi, pożyczki lub zaliczki.

Artykuł 76a

Żyjący małżonek, który cierpi z powodu poważnej lub przewlekłej choroby lub który jest niepełnosprawny, może otrzymać dodatkową pomoc finansową przyznaną przez instytucję w trakcie trwania choroby w oparciu o przeanalizowanie sytuacji socjalnej i medycznej danej osoby. Zasady wykonywania niniejszego artykułu ustala się na mocy wspólnego porozumienia między organami powołującymi instytucji, po konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego.

Rozdział 3 Emerytury i renty inwalidzkie

Artykuł 77

Urzędnik, który przepracował w służbie co najmniej dziesięć lat, nabywa uprawnienia emerytalne. Jednakże urzędnik nabywa uprawnienia emerytalne bez względu na staż pracy, jeżeli osiągnął wiek emerytalny lub jeżeli nie jest możliwe przywrócenie go na stanowisko po okresie tymczasowego stanu spoczynku, lub w przypadku odwołania go ze stanowiska w interesie służby.

Maksymalna wysokość emerytury wynosi 70 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego w ostatniej grupie zaszeregowania, do której urzędnik należał przez co najmniej rok. Za każdy rok służby uznany zgodnie z art. 3 załącznika VIII należy się urzędnikowi 1,80 % tego ostatniego wynagrodzenia podstawowego.

Jednakże w przypadku urzędników asystujących w pracy osobom zajmującym stanowisko przewidziane w Traktacie o Unii Europejskiej lub Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, wybranemu przewodniczącemu jednej z instytucji lub jednego z organów Unii lub wybranemu przewodniczącemu jednej z frakcji politycznych w Parlamencie Europejskim uprawnienie do emerytury odpowiadające liczbie przepracowanych w tym charakterze lat uprawniających do emerytury obliczane jest na podstawie ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymanego w tym czasie, jeśli jest ono wyższe od wynagrodzenia przyjętego za odniesienie do celów akapitu drugiego niniejszego artykułu.

Kwota emerytury nie może być mniejsza niż 4 % liczby określającej minimum utrzymania za każdy rok służby.

Prawo do emerytury nabywa się z ukończeniem 66 roku życia.

Wiek emerytalny jest weryfikowany co pięć lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r., na podstawie sprawozdania Komisji dla Parlamentu Europejskiego i Rady. W sprawozdaniu analizowane są w szczególności zmiany wieku emerytalnego pracowników służby publicznej w państwach członkowskich oraz zmiany średniej długości życia urzędników instytucji.

W stosownych przypadkach Komisja sporządza wniosek w sprawie zmiany wieku emerytalnego zgodnie z ustaleniami zawartymi w sprawozdaniu, zwracając szczególną uwagę na rozwój sytuacji w państwach członkowskich.

Artykuł 78

Urzędnik jest uprawniony, na warunkach przewidzianych w art. 13–16 załącznika VIII, do otrzymania renty inwalidzkiej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolności do pełnienia służby, uniemożliwiającej mu wykonywanie obowiązków związanych ze stanowiskiem w jego grupie funkcyjnej.

Art. 52 stosuje się na zasadzie analogii do osób otrzymujących rentę inwalidzką. Jeżeli osoba otrzymująca rentę inwalidzką przechodzi na emeryturę przed ukończeniem 66 roku życia, nie osiągając tym samym prawa do pełnej emerytury, stosuje się przepisy ogólne w sprawie emerytur.

Kwota emerytury jest obliczana na podstawie wynagrodzenia dla grupy i stopnia zaszeregowania urzędnika w momencie, kiedy został inwalidą.

Renta inwalidzka jest równa 70 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego urzędnika. Nie może być jednak niższa niż wysokość minimum socjalnego.

Z renty inwalidzkiej potrąca się składki na fundusz emerytalny, obliczane na podstawie wysokości tej renty.

W przypadku gdy inwalidztwo zostało spowodowane wypadkiem w trakcie wykonywania obowiązków służbowych lub w związku z ich wykonywaniem, na skutek choroby zawodowej lub w wyniku aktu poświęcenia dokonanego w interesie publicznym lub w wyniku narażenia swojego życia dla ratowania innej osoby, renta inwalidzka wynosi nie mniej niż 120 % minimum socjalnego. Ponadto w takich przypadkach składki na fundusz emerytalny są w całości wypłacane z budżetu instytucji lub organu, o którym mowa w art. 1b.

Artykuł 79 (8) (24) (46)

Żyjący małżonek po urzędniku lub byłym urzędniku jest uprawniony do renty wdowiej zgodnie z przepisami rozdziału 4 załącznika VIII, równej 60 % emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej, która wypłacana była małżonkowi zmarłego lub która byłaby mu wypłacana, gdyby niezależnie od czasu pełnienia służby lub wieku uzyskał uprawnienie do niej w chwili śmierci.

Wysokość renty wdowiej przysługującej wdowie po urzędniku, który zmarł posiadając jeden ze statusów służbowych określonych w art. 35, nie jest niższa od kwoty minimum socjalnego ani od 35 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez urzędnika.

Kwota ta, w przypadku gdy śmierć spowodowana została okolicznościami określonymi w art. 78 akapit piąty, wynosi co najmniej 42 % ostatniego wynagrodzenia podstawowego otrzymywanego przez urzędnika.

Artykuł 79a

(skreślony).

Artykuł 80 (8) (40) (46)

Jeżeli urzędnik lub osoba uprawniona do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej umiera, nie pozostawiając małżonka uprawnionego do otrzymywania renty rodzinnej w momencie śmierci tej osoby, dzieciom będącym na utrzymaniu zmarłego w chwili śmierci w rozumieniu art. 2 załącznika VII przysługuje renta sieroca zgodnie z art. 21 załącznika VIII.

Uprawnienie to przysługuje także dzieciom spełniającym powyższe warunki w przypadku śmierci lub ponownego zawarcia małżeństwa przez owdowiałego małżonka otrzymującego rentę rodzinną.

W przypadku gdy urzędnik lub osoba uprawniona do emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej umiera, lecz nie są spełnione warunki określone w akapicie pierwszym, dzieci pozostające na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 załącznika VII są uprawnione do renty sierocej zgodnie z przepisami art. 21 załącznika VIII; jednakże wysokość renty sierocej wynosi połowę kwoty wynikającej z przepisów tego artykułu.

W stosunku do osób traktowanych jako dzieci pozostające na utrzymaniu w rozumieniu art. 2 ust. 4 załącznika VII, renta sieroca nie może przekraczać kwoty równej dwukrotnej wysokości dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu.

Jeśli dziecko zostało przysposobione, śmierć rodzica biologicznego zastępowanego przez rodzica adopcyjnego nie skutkuje wypłaceniem renty sierocej.

Uprawnienia przewidziane w akapicie pierwszym, drugim i trzecim przysługują w przypadku śmierci byłego urzędnika uprawnionego do otrzymywania świadczenia, o którym mowa w art. 50 regulaminu pracowniczego, art. 5 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 (⁷) art. 3 rozporządzenia Rady (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2530/72 (⁸) lub art. 3 rozporządzenia Rady (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1543/73 (⁹) jak również w przypadku śmierci byłego urzędnika, który opuścił służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o odroczenie wypłaty emerytury do pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym osiągnął wiek emerytalny.

Osoby otrzymujące rentę sierocą nie mogą otrzymać od Unii więcej niż jednej takiej renty. Jeżeli żyjące dziecko jest uprawnione do więcej niż jednej renty wspólnotowej, otrzymuje najwyższą z przysługujących rent.

Artykuł 81 (8) (10)

Na warunkach określonych w załączniku VII osoba uprawniona do otrzymywania emerytury za wysługę lat lub renty inwalidzkiej, lub renty rodzinnej jest uprawniona do otrzymywania dodatków rodzinnych określonych w art. 67; dodatek na gospodarstwo domowe wylicza się na podstawie emerytury lub renty osoby otrzymującej. Dodatki te wypłaca się na rzecz osób otrzymujących rentę rodzinną wyłącznie w odniesieniu do dzieci pozostających na utrzymaniu zmarłego lub byłego urzędnika w momencie jego śmierci.

Jednakże kwota dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu, przysługującego osobie uprawnionej do renty rodzinnej, wynosi dwukrotność kwoty dodatku przewidzianego w art. 67 ust. 1 lit. b).

Artykuł 81a

1. Niezależnie od wszystkich innych przepisów, w szczególności dotyczących minimalnych kwot należnych osobom uprawnionym do renty rodzinnej, całkowita kwota wypłacana wdowie lub innej uprawnionej osobie z tytułu renty rodzinnej, powiększona o dodatki rodzinne i pomniejszona o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia, nie może przekroczyć następujących kwot:

a) w przypadku śmierci urzędnika posiadającego jeden ze statusów służbowych określonych w art. 35 – kwoty wynagrodzenia, którą urzędnik otrzymywałby w tej samej grupie zaszeregowania oraz na tym samym stopniu, gdyby nadal był zatrudniony, powiększonej o wszelkie otrzymywane przez niego dodatki rodzinne i pomniejszonej o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia;

b) w okresie od dnia, w którym urzędnik, o którym mowa w lit. a), ukończyłby 66 rok życia – kwoty emerytury, odpowiadającej jego grupie zaszeregowania i stopniowi osiągniętym przed śmiercią, do której byłby uprawniony po tym dniu, gdyby żył, powiększonej o dodatki rodzinne, jakie otrzymywałby i pomniejszonej o należny podatek oraz inne obowiązkowe obciążenia;

c) w przypadku śmierci byłego urzędnika uprawnionego do emerytury lub renty inwalidzkiej – kwoty emerytury lub renty, do której byłby on uprawniony, gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

d) w przypadku śmierci byłego urzędnika, który zakończył służbę przed osiągnięciem wieku emerytalnego i wystąpił z wnioskiem o odroczenie wypłaty emerytury do pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym osiągnął wiek emerytalny – kwoty emerytury, do której byłby uprawniony po osiągnięciu wieku emerytalnego, gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

e) w przypadku śmierci urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego przed śmiercią do świadczenia zgodnie z art. 41, 42c lub 50 niniejszego regulaminu pracowniczego lub art. 5 rozporządzenia (EEC, Euratom, ECSC) nr 259/68, lub art. 3 rozporządzenia (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2530/72, lub art. 3 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1543/73, lub art. 2 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2150/82, lub art. 3 rozporządzenia (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1679/85 – kwoty świadczenia do którego byłby uprawniony gdyby żył, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b);

f) w odniesieniu do okresu następującego po dniu, w którym były urzędnik określony w lit. e) przestałby być uprawniony do świadczenia – kwoty emerytury, do której byłby uprawniony, gdyby żył oraz spełniał wymóg dotyczący minimalnego wieku wymaganego do uzyskania emerytury, z uwzględnieniem dodatków oraz potrąceń określonych w lit. b).

2. Do celów ust. 1 nie uwzględnia się współczynników korygujących, które mogłyby mieć zastosowanie w odniesieniu do powyższych kwot.

3. Kwoty maksymalne określone w lit. a)–d) są dzielone pomiędzy osoby uprawnione do renty proporcjonalnie do uprawnień, które przysługiwałyby im bez uwzględnienia przepisów ust. 1.

Do kwot podzielonych w ten sposób stosuje się przepisy art. 82 ust. 1 akapit drugi oraz trzeci.

Artykuł 82

1. Wysokość emerytury przewidzianej powyżej jest obliczana na podstawie tabeli płac obowiązującej pierwszego dnia miesiąca, w którym nabyte zostało uprawnienie.

Do emerytur nie stosuje się współczynnika korygującego.

Emerytury wyrażone w euro wypłaca się w jednej z walut określonych w art. 45 załącznika VIII do Regulaminu pracowniczego.

2. W przypadku gdy aktualizacja wynagrodzeń ma miejsce zgodnie z art. 65 ust. 1, taka sama aktualizacja ma zastosowanie do emerytur.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się analogicznie do osób otrzymujących rentę inwalidzką.

Artykuł 83 (8) (64)

1. Świadczenia emerytalne i rentowe pokrywane są z budżetu Unii. Państwa Członkowskie wspólnie gwarantują wypłacenie takich świadczeń zgodnie ze skalą ustanowioną w odniesieniu do finansowania tych wydatków.

2. Urzędnicy ponoszą jedną trzecią kosztów finansowania tego systemu emerytalno-rentowego. Składki wynoszą 10,3 % [2] wynagrodzenia podstawowego urzędnika, bez uwzględniania współczynników korygujących przewidzianych w art. 64. Potrącane są one co miesiąc z wynagrodzenia urzędnika. Składkę waloryzuje się zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku XII.

3. Sposób obliczania rent i emerytur urzędników, którzy odbywali służbę częściowo w Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali lub którzy zatrudnieni byli we wspólnych instytucjach lub organach Unii, oraz podział kosztów wynikających z wypłaty takich rent i emerytur pomiędzy fundusz emerytalno-rentowy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali oraz budżety Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej określane są w rozporządzeniu przyjmowanym w drodze porozumienia między Radami oraz Komitetem Przewodniczących Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

4. (skreślony).

Artykuł 83a

1. Równowagę systemu zapewnia się zgodnie z zasadami szczegółowymi określonymi w załączniku XII.

2. Agencje, które nie otrzymują dotacji z budżetu ogólnego Unii Europejskiej, wpłacają do tego budżetu pełną kwotę składek niezbędnych do sfinansowania systemu. Od dnia 1 stycznia 2016 r. agencje, które są częściowo finansowane z tego budżetu, wpłacają część składek pracodawców, która odpowiada różnicy pomiędzy dochodami agencji bez dotacji z budżetu ogólnego Unii Europejskiej a całkowitymi dochodami tej agencji.

3. Równowaga systemu emerytalno-rentowego jest zapewniona za pomocą wieku emerytalnego i stawki składek odprowadzanych do systemu emerytalno-rentowego. Przy okazji oszacowania aktuarialnego przeprowadzanego co pięć lat zgodnie z załącznikiem XII stawka składek na system emerytalno-rentowy jest aktualizowana, aby zapewnić równowagę systemu.

4. Każdego roku Komisja uaktualnia oszacowanie aktuarialne, o którym mowa w ust. 3, zgodnie z art. 1 ust. 2 załącznika XII. W przypadku gdy oszacowanie aktuarialne wykazuje występowanie luki rzędu przynajmniej 0,25 punktu między stawką składki aktualnie stosowanej a stawką wymaganą do utrzymania równowagi, stawka jest aktualizowana zgodnie z zasadami określonymi w załączniku XII.

5. Kwoty referencyjne, o których mowa w art. 83 ust. 2, są aktualizowane do celów ust. 3 i 4 niniejszego artykułu. Komisja publikuje zaktualizowaną stawkę składek tytułem informacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C w terminie dwóch tygodni po aktualizacji.

Artykuł 84

Szczegółowe przepisy dotyczące systemu emerytalno-rentowego zawarte są w załączniku VIII.

Rozdział 4 Zwrot nadpłaconych kwot

Artykuł 85 (8)

Każda kwota wypłacona bez podstawy prawnej podlega zwrotowi, jeśli osoba, która ją otrzymała, była świadoma braku podstawy prawnej wypłaty lub jeżeli jej brak był na tyle oczywisty, że osoba ta musiała być go świadoma.

Żądanie zwrotu musi być przedłożone nie później niż pięć lat od dnia, w którym kwota została wypłacona. W przypadkach, w których organ powołujący jest w stanie ustalić, że odbiorca umyślnie wprowadził w błąd administrację w celu uzyskania danej kwoty, żądanie zwrotu jest możliwe także po upływie tego okresu.

Rozdział 5 Wstąpienie przez Unię w prawa wierzyciela

Artykuł 85a (46)

1. W przypadku gdy śmierć, wypadek lub choroba osoby objętej niniejszym regulaminem pracowniczym zostały spowodowane przez osobę trzecią, Unia wstępuje z mocy prawa, w zakresie zobowiązań ciążących na nich w związku ze śmiercią, wypadkiem lub chorobą, w prawa poszkodowanego lub jego następców prawnych wobec tej osoby trzeciej oraz w ich uprawnienia do dochodzenia roszczeń przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę.

2. Wstąpienie w prawa wierzyciela zgodnie z ust. 1 dotyczy w szczególności:

– wynagrodzenia wypłacanego urzędnikowi zgodnie z art. 59 w okresie, w którym pozostaje on czasowo niezdolny do pełnienia służby,

– płatności dokonywanych zgodnie z art. 70 po śmierci urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego do emerytury,

– świadczeń należnych zgodnie z art. 72 i 73 oraz przepisami wykonawczymi do tych artykułów dotyczącymi zabezpieczenia w przypadku choroby lub wypadku,

– zwrotu kosztów transportu zwłok, o którym mowa w art. 75,

– podwyższonych dodatków rodzinnych, należnych zgodnie z art. 67 ust. 3 oraz art. 2 ust. 3 i 5 załącznika VII w przypadku ciężkiej choroby, niepełnosprawności umysłowej lub fizycznej dziecka pozostającego na utrzymaniu,

– renty inwalidzkiej należnej w przypadku całkowitej i trwałej niezdolno

ści do pełnienia służby przez urzędnika spowodowanej wypadkiem lub chorobą,

– renty rodzinnej należnej w przypadku śmierci urzędnika lub byłego urzędnika, lub śmierci niebędącego urzędnikiem ani członkiem personelu tymczasowego małżonka urzędnika lub byłego urzędnika uprawnionego do emerytury lub renty,

– renty sierocej przysługującej dziecku urzędnika lub byłego urzędnika, które z powodu ciężkiej choroby, niepełnosprawności umysłowej lub fizycznej, niezależnie od wieku, nie może samo utrzymywać się po śmierci osoby, na której utrzymaniu pozostawało.

3. Unia nie wstępuje w prawa do rekompensaty z tytułu szkód wyłącznie osobistych, takich jak szkody niematerialne, zadośćuczynienie za ból i cierpienie oraz w prawa do odszkodowania za zniekształcenie ciała oraz utratę sprawności w części przewyższającej kwotę należną zgodnie z art. 73.

4. Przepisy ust. 1, 2 i 3 nie stanowią przeszkody do wniesienia przez Unię powództwa na podstawie ich własnych roszczeń.

Tytuł VI Środki dyscyplinarne

Artykuł 86 (24)

1. W przypadku umyślnego lub spowodowanego zaniedbaniem naruszenia przez urzędnika lub byłego urzędnika obowiązków wynikających z niniejszego regulaminu pracowniczego, może zostać zastosowana wobec niego kara dyscyplinarna.

2. Jeżeli organ powołujący lub OLAF posiadają dowody na zaniedbanie w rozumieniu ust. 1, mogą rozpocząć postępowanie administracyjne mające na celu zweryfikowanie, czy nastąpiło takie zaniedbanie.

3. Reguły, procedury oraz środki dyscyplinarne obejmujące postępowanie administracyjne określono w załączniku IX.

Artykuł 87

(skreślony).

Artykuł 88

(skreślony).

Artykuł 89

(skreślony).

Tytuł VII Środki prawne

Artykuł 90 (8)

1. Każda osoba, wobec której zastosowanie znajduje niniejszy regulamin pracowniczy, może złożyć organowi powołującemu wniosek o wydanie decyzji w jej sprawie. Organ powiadamia zainteresowaną osobę o wydanej decyzji wraz z uzasadnieniem w okresie czterech miesięcy od złożenia wniosku. Jeśli w tym terminie decyzja nie zostanie wydana, uznaje się to za dorozumianą decyzję odmowną, przeciwko której można złożyć zażalenie zgodnie z ust. 2.

2. Każda osoba, wobec której zastosowanie znajduje niniejszy regulamin pracowniczy, może złożyć organowi powołującemu zażalenie przeciwko aktowi, z którym wiążą się niekorzystne dla niej skutki; dotyczy to zarówno przypadku wydania decyzji przez organ powołujący, jak i niezastosowania środka przewidzianego przez niniejszy regulamin pracowniczy. Zażalenie powinno zostać złożone w terminie trzech miesięcy. Bieg terminu rozpoczyna się:

– w dniu opublikowania tego aktu, jeżeli jest to środek o charakterze ogólnym,

– w dniu powiadomienia zainteresowanej osoby o decyzji, lecz nie później niż w dniu, w którym osoba ta dowiedziała się o decyzji, jeżeli jest to akt o charakterze indywidualnym; jednakże w przypadku aktu o charakterze indywidualnym, który może być niekorzystny dla osoby trzeciej, bieg terminu dla tej osoby trzeciej rozpoczyna się w dniu, w którym dowiedziała się ona o tym akcie, lecz nie później niż w dniu jego ogłoszenia,

– w dniu, w którym upływa termin wydania decyzji, jeśli zażalenie dotyczy dorozumianej decyzji odmownej, o której mowa w ust. 1.

Organ powiadamia zainteresowaną osobę o swojej decyzji wraz z uzasadnieniem w terminie czterech miesięcy od dnia złożenia zażalenia. Jeżeli w tym terminie nie zostanie w odpowiedzi na zażalenie wydana decyzja, uznaje się to za dorozumianą decyzję odmowną, przeciwko której można złożyć skargę zgodnie z art. 91.

3. (skreślony).

Artykuł 90a

Każda osoba, do której ma zastosowanie niniejszy Regulamin pracowniczy, może przedłożyć dyrektorowi OLAF-u wniosek w rozumieniu art. 90 ust. 1, z prośbą skierowaną do dyrektora o podjęcie decyzji dotyczącej tej osoby w związku z postępowaniem prowadzonym przez OLAF. Osoba ta może również złożyć do dyrektora OLAF-u zażalenie, w rozumieniu art. 90 ust. 2, na działanie mające dla niej skutki negatywne w związku z postępowaniem prowadzonym przez OLAF.

Artykuł 90b

Każda osoba, do której stosuje się niniejszy Regulamin pracowniczy, może złożyć do Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych wniosek lub zażalenie, w rozumieniu art. 90 ust. 1 i 2, w ramach jego kompetencji.

Artykuł 90c

Wnioski i zażalenia dotyczące dziedzin, które reguluje art. 2 ust. 2, składa się do organu powołującego, któremu powierzono wykonywanie tych uprawnień.

Artykuł 91 (8)

1. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy w zakresie rozstrzygania wszelkich sporów pomiędzy Unią a osobami, wobec których stosuje się niniejszy regulamin pracowniczy, w zakresie zgodności z prawem aktu, z którym wiążą się niekorzystne skutki dla danej osoby w rozumieniu art. 90 ust. 2. Trybunał Sprawiedliwości jest uprawniony do nieograniczonej kontroli prawidłowości decyzji oraz ma możliwość uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji w sporach o charakterze majątkowym.

2. Skarga do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest dopuszczalna jedynie w przypadkach gdy:

– do organu powołującego złożono wcześniej zażalenie zgodnie z art. 90 ust. 2 z zachowaniem terminu tam przewidzianego, oraz

– zażalenie zostało rozstrzygnięte odmownie w drodze wyraźnej lub dorozumianej decyzji.

3. Skargę na podstawie ust. 2 wnosi się w terminie trzech miesięcy. Bieg terminu rozpoczyna się:

– w dniu powiadomienia o decyzji podjętej w odpowiedzi na zażalenie,

– w dniu, w którym upływa termin wydania decyzji w odpowiedzi na zażalenie, jeśli skarga dotyczy dorozumianej decyzji rozstrzygającej odmownie zażalenie złożone zgodnie z art. 90 ust. 2; niemniej jednak, jeśli po dorozumianym odmownym rozstrzygnięciu zażalenia, przed upływem terminu do wniesienia skargi, zostanie wydana wyraźna decyzja o jego odmownym rozstrzygnięciu, termin wniesienia skargi zaczyna biec od początku.

4. W drodze odstępstwa od ust. 2, po złożeniu organowi powołującemu zażalenia zgodnie z art. 90 ust. 2, zainteresowana osoba może niezwłocznie wnieść skargę do Trybunału Sprawiedliwości, jeżeli do skargi dołączony jest wniosek albo o wstrzymanie wykonania zakwestionowanego aktu, albo o przyjęcie środków tymczasowych. Postępowanie przed Trybunałem Sprawiedliwości w sprawie głównej zostaje wówczas zawieszone do czasu, gdy zostanie wydana wyraźna lub dorozumiana decyzja o odmownym rozstrzygnięciu zażalenia.

5. Skargi składane na podstawie niniejszego artykułu podlegają badaniu i rozpoznaniu zgodnie z Regulaminem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Artykuł 91a

Wnioski i zażalenia dotyczące dziedzin, do których zastosowanie ma art. 2 ust. 2, składane są przeciwko tej instytucji, której podlega ten organ powołujący.

Tytuł VIII

(uchylony)

Tytuł VIIIa Przepisy szczególne dotyczące ESDZ

Artykuł 95

1. Uprawnienia powierzone organowi powołującemu na mocy niniejszego regulaminu pracowniczego są wykonywane przez Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa (zwanego dalej „wysokim przedstawicielem” ) w odniesieniu do pracowników ESDZ. Wysoki przedstawiciel może ustalić, kto w ESDZ wykonuje te uprawnienia. Zastosowanie ma art. 2 ust. 2.

2. Wobec szefów delegatur, uprawnienia dotyczące powołań są wykonywane z wykorzystaniem dokładnej procedury selekcyjnej, której podstawą są kompetencje, oraz z uwzględnieniem równowagi płci i równowagi geograficznej, na podstawie listy kandydatów zatwierdzonej przez Komisję w ramach uprawnień przyznanych jej w Traktatach. Ma to również zastosowanie, z uwzględnieniem niezbędnych zmian, do przenoszenia pracowników w interesie służby, dokonywanego w wyjątkowych okolicznościach i na czas określony, na stanowisko szefa delegatury.

3. Wobec szefów delegatur, w przypadkach gdy do ich obowiązków należy wykonywanie zadań dla Komisji, organ powołujący wszczyna dochodzenia administracyjne i postępowania dyscyplinarne, o których mowa w art. 22 i 86 oraz w załączniku IX, jeśli Komisja tego zażąda.

Do celów stosowania art. 43 konsultowana jest Komisja.

Artykuł 96

Niezależnie od przepisów art. 11 urzędnik Komisji pracujący w delegaturze Unii przyjmuje instrukcje od szefa delegatury zgodnie z funkcją tego ostatniego przewidzianą w art. 5 decyzji Rady 2010/427/UE z dnia 26 lipca 2010 r. określającej organizację i zasady funkcjonowania Europejskiej Służby Działań Zewnętrznych (¹⁰).

Urzędnik ESDZ, który w ramach swoich obowiązków musi wykonywać zadania dla Komisji, przyjmuje instrukcje w odniesieniu do tych zadań od Komisji, zgodnie z art. 221 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Szczegółowe ustalenia dotyczące wdrażania niniejszego artykułu są uzgadniane przez Komisję i ESDZ.

Artykuł 97

Do dnia 30 czerwca 2014 r. w odniesieniu do tych urzędników, którzy zostali przeniesieni do ESDZ zgodnie z decyzją 2010/427/UE, w drodze odstępstwa od art. 4 i 29 niniejszego regulaminu pracowniczego i zgodnie z warunkami określonymi w jego art. 7 ust. 1, organy powołujące instytucji, których to dotyczy, w wyjątkowych okolicznościach mogą, stanowiąc w drodze wspólnego porozumienia i wyłącznie w interesie służby, po wysłuchaniu zainteresowanego urzędnika, przenieść takiego urzędnika ESDZ z ESDZ na wolne stanowisko o takim samym zaszeregowaniu w Sekretariacie Generalnym Rady lub w Komisji bez powiadamiania pracowników o wolnym stanowisku.

Artykuł 98

1. Do celów art. 29 ust. 1 lit. a), przy obsadzaniu wolnego stanowiska w ESDZ, organ powołujący rozpatruje podania urzędników Sekretariatu Generalnego Rady, Komisji i ESDZ, pracowników tymczasowych, do których ma zastosowanie art. 2 lit. e) warunków zatrudnienia innych pracowników, oraz podania pracowników z krajowych służb dyplomatycznych bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii. Do dnia 30 czerwca 2013 r., w drodze odstępstwa od art. 29, w przypadku naboru spoza instytucji, ESDZ rekrutuje wyłącznie urzędników z Sekretariatu Generalnego Rady i z Komisji, a także pracowników służb dyplomatycznych państw członkowskich.

Jednakże w wyjątkowych przypadkach i po wyczerpaniu możliwości naboru zgodnie z tymi przepisami organ powołujący może podjąć decyzję o naborze spoza źródeł wymienionych w ustępie pierwszym zdanie pierwsze personelu wsparcia technicznego na szczeblu AD niezbędnego do właściwego funkcjonowania ESDZ, takiego jak specjalistów w dziedzinach zarządzania kryzysowego, bezpieczeństwa i IT.

Od dnia 1 lipca 2013 r. organ powołujący rozpatruje również podania urzędników z instytucji innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym, bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii.

2. Do celów art. 29 ust. 1 lit. a) i bez uszczerbku dla art. 97 organ powołujący instytucji innych niż ESDZ, przy obsadzaniu wolnego stanowiska, rozpatruje podania kandydatów wewnętrznych i urzędników ESDZ, którzy byli urzędnikami danej instytucji zanim zostali urzędnikami ESDZ, bez przyznawania pierwszeństwa żadnej z tych kategorii.

Artykuł 99

1. Do czasu podjęcia przez wysokiego przedstawiciela decyzji o ustanowieniu komisji dyscyplinarnej dla ESDZ, komisja dyscyplinarna Komisji służy również jako komisja dyscyplinarna dla ESDZ. Wysoki przedstawiciel podejmuje decyzję najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r.

Do czasu ustanowienia komisji dyscyplinarnej dla ESDZ, dwóch dodatkowych członków, o których mowa w art. 5 ust. 2 załącznika IX powołuje się spośród urzędników ESDZ. Organ powołujący i Komitet Pracowniczy, o których mowa w art. 5 ust. 5 i art. 6 ust. 4 załącznika IX są organem powołującym i komitetem pracowniczym ESDZ.

2. Do czasu powołania Komitetu Pracowniczego w ramach ESDZ zgodnie z art. 9 ust. 1 lit. a) tiret pierwsze, co powinno nastąpić najpóźniej w dniu 31 grudnia 2011 r., w drodze odstępstwa od przepisu tego tiret, Komitet Pracowniczy Komisji reprezentuje również urzędników i innych pracowników ESDZ.

Artykuł 100

(skreślony).

Artykuł 101

(skreślony).

Tytuł VIIIb (51) Przepisy szczególne dotyczące urzędników pełniących służbę w państwach trzecich

Artykuł 101a

Z zastrzeżeniem innych przepisów regulaminu pracowniczego, załącznik X określa przepisy szczególne mające zastosowanie do urzędników pełniących służbę w państwie trzecim.

Tytuł IX Przepisy przejściowe i końcowe

Rozdział 1 Przepisy przejściowe

Artykuł 102

(skreślony).

Artykuł 103 i 104 (8)

Uchylony

Artykuł 105 (46)

Uchylony

Artykuł 106

(skreślony).

Artykuł 107 (8)

(skreślony).

Artykuł 107a

Przepisy przejściowe ustala załącznik XIII.

Artykuł 108 i 109 (8)

Uchylone

Rozdział 2 Przepisy końcowe

Artykuł 110

1. Organ powołujący każdej instytucji przyjmuje ogólne przepisy wykonawcze do niniejszego regulaminu pracowniczego po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego i Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

2. Przepisy wykonawcze przyjęte przez Komisję w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego, w tym ogólne przepisy wykonawcze, o których mowa w ust. 1, stosuje się na zasadzie analogii do agencji. W tym celu Komisja informuje agencje o wszelkich takich przepisach wykonawczych niezwłocznie po ich przyjęciu.

W agencjach takie przepisy wykonawcze wchodzą w życie dziewięć miesięcy po ich wejściu w życie w Komisji lub dziewięć miesięcy po dacie poinformowania agencji przez Komisję o przyjęciu odpowiednich przepisów wykonawczych w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza. Niezależnie od powyższych przepisów, agencja może także podjąć decyzję o wcześniejszym wejściu w życie takich przepisów wykonawczych.

Na zasadzie odstępstwa agencja może przed upływem okresu dziewięciu miesięcy, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, i po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego, przedstawić Komisji do zatwierdzenia przepisy wykonawcze różniące się od przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję. Na tych samych warunkach agencja może złożyć do Komisji wniosek o wyrażenie zgody na niestosowanie niektórych z tych przepisów wykonawczych. W ostatnim przypadku Komisja może, zamiast zatwierdzić lub odrzucić wniosek, zażądać od agencji przedstawienia do zatwierdzenia przepisów wykonawczych różniących się od przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję.

Okres dziewięciu miesięcy, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, ulega zawieszeniu z dniem, w którym agencja przedłoży Komisji wniosek, do dnia, w którym Komisja przedstawi swoje stanowisko.

Agencja może również, po zasięgnięciu opinii Komitetu Pracowniczego, przedstawić Komisji do zatwierdzenia przepisy wykonawcze dotyczące kwestii innych niż kwestie dotyczące przepisów wykonawczych przyjętych przez Komisję.

Do celów przyjęcia przepisów wykonawczych agencje są reprezentowane przez zarząd lub równorzędny organ, o którym mowa w ustanawiającym je akcie Unii.

3. Do celów przyjęcia przepisów w drodze porozumienia między instytucjami agencji nie traktuje się jak instytucje. Jednakże Komisja zasięga opinii agencji przed przyjęciem tych przepisów.

4. Przepisy wprowadzające w życie niniejszy regulamin pracowniczy, w tym ogólne przepisy wykonawcze, o których mowa w ust. 1, oraz przepisy przyjęte w drodze porozumienia między organami powołującymi instytucji są podawane do wiadomości personelu.

5. Wydziały instytucji i agencji odpowiedzialne za sprawy administracyjne regularnie przeprowadzają wzajemne konsultacje dotyczące stosowania niniejszego regulaminu pracowniczego. Agencje są wspólnie reprezentowane w tych konsultacjach zgodnie z zasadami ustalonymi na mocy porozumienia między nimi.

6. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zarządza rejestrem przepisów wykonawczych do niniejszego regulaminu pracowniczego przyjętych przez organ powołujący każdej instytucji oraz przepisów przyjętych przez agencje, o ile odbiegają one od przepisów przyjętych przez Komisję, zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 2, w tym wszelkich zmian tych przepisów. Instytucje i agencje mają bezpośredni dostęp do tego rejestru i pełne prawo do zmiany swoich własnych przepisów. Państwa członkowskie mają bezpośredni dostęp do rejestru. Ponadto co trzy lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące przepisów wykonawczych do niniejszego regulaminu pracowniczego przyjętych przez organ powołujący każdej instytucji.

Artykuł 111

Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących niektórych aspektów warunków pracy, niektórych aspektów wykonywania przepisów o wynagrodzeniach oraz systemu zabezpieczenia społecznego zgodnie z art. 112.

Artykuł 112

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 56a, 56b i 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII i art. 9 załącznika XI oraz w art. 28a ust. 11 i art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2014 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 56a, 56b i 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII i art. 9 załącznika XI oraz w art. 28a ust. 11 i art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 56a, 56b, 56c regulaminu pracowniczego, art. 13 ust. 3 załącznika VII lub art. 9 załącznika XI lub art. 28a ust. 11 lub art. 96 ust. 11 warunków zatrudnienia innych pracowników wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 113

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie, w którym oceni funkcjonowanie niniejszego regulaminu pracowniczego.

UWAGA

Niniejszy tekst zawiera wersję skonsolidowaną Regulaminu pracowniczego urzędników i Warunki zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (¹) mający zastosowanie od dnia 5 marca 1968 r., zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia Rady (EWG, Euratom, EWWiS) nr 259/68 z dnia 29 lutego 1968 r. (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 56 z 4.3.1968) oraz wymienionymi poniżej rozporządzeniami zmieniającymi to rozporządzenie. Tekst skonsolidowany nie jest prawnie wiążący (²). Liczby w nawiasach przy niektórych numerach artykułów odpowiadają poniższej numeracji i odnoszą się do rozporządzeń zmieniających te artykuły.

(1) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2278/69 (Dz.U. L 289 z 17.11.1969, str. 1)

(2) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 95/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 1)

(3) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 96/70 (Dz.U. L 15 z 21.1.1970, str. 4)

(4) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 16/71 (Dz.U. L 5 z 7.1.1971, str. 1)

(5) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2653/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 1)

(6) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2654/71 (Dz.U. L 276 z 16.12.1971, str. 6)

(7) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1369/72 (Dz.U. L 149 z 1.7.1972, str. 1)

(8) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1473/72 (Dz.U. L 160 z 16.7.1972, str. 1)

(9) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2647/72 (Dz.U. L 283 z 20.12.1972, str. 1)

(10) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 558/73 (Dz.U. L 55 z 28.2.1973, str. 1)

(11) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2188/73 (Dz.U. L 223 z 11.8.1973, str. 1)

(12) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2/74 (Dz.U. L 2 z 3.1.1974, str. 1)

(13) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3191/74 (Dz.U. L 341z 20.12.1974, str. 1)

(14) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 711/75 (Dz.U. L 71 z 20.3.1975, str. 1)

(15) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1009/75 (Dz.U. L 98 z 19.4.1975, str. 1)

(16) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 1601/75 (Dz.U. L 164 z 27.6.1975, str. 1)

(17) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2577/75 (Dz.U. L 263 z 11.10.1975, str. 1)

(18) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2615/76 (Dz.U. L 299 z 29.10.1976, str. 1)

(19) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3177/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 1)

(20) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3178/76 (Dz.U. L 359 z 30.12.1976, str. 9)

(21) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1376/77 (Dz.U. L 157 z 28.6.1977, str. 1)

(22) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2687/77 (Dz.U. L 314 z 8.12.1977, str. 1)

(23) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2859/77 (Dz.U. L 330 z 23.12.1977, str. 1)

(24) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 912/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 1)

(25) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 914/78 (Dz.U. L 119 z 3.5.1978, str. 8)

(26) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2711/78 (Dz.U. L 328 z 23.11.1978, str. 1)

(27) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3084/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 1)

(28) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3085/78 (Dz.U. L 369 z 29.12.1978, str. 6)

(29) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2955/79 (Dz.U. L 336 z 29.12.1979, str. 1)

(30) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 160/80 (Dz.U. L 20, 26.1.1980, str. 1)

(31) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 161/80 (Dz.U. L 20 z 26.1.1980, str. 5)

(32) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 187/81 (Dz.U. L 21 z 24.1.1981, str. 18) i rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 397/81 (Dz.U. L 46 z 19.2.1981, str. 1)

(33) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2780/81 (Dz.U. L 271 z 26.9.1981, str. 1)

(34) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3821/81 (Dz.U. L 386 z 31.12.1981, str. 1)

(35) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 371/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 8)

(36) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 372/82 (Dz.U. L 47 z 19.2.1982, str. 13)

(37) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3139/82 (Dz.U. L 331 z 26.11.1982, str. 1)

(38) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 440/83 (Dz.U. L 53 z 26.2.1983, str. 1)

(39) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 1819/83 (Dz.U. L 180 z 5.7.1983, str. 1)

(40) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2074/83 (Dz.U. L 203 z 27.7.1983, str. 1)

(41) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3647/83 (Dz.U. L 361 z 24.12.1983, str. 1)

(42) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 419/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 1)

(43) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 420/85 (Dz.U. L 51 z 21.2.1985, str. 6)

(44) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1578/85 (Dz.U. L 154 z 13.6.1985, str. 1)

(45) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 1915/85 (Dz.U. L 180 z 12.7.1985, str. 3)

(46) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2799/85 (Dz.U. L 265 z 8.10.1985, str. 1)

(47) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3580/85 (Dz.U. L 343 z 20.12.1985, str. 1)

(48) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3855/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 1)

(49) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3856/86 (Dz.U. L 359 z 19.12.1986, str. 5)

(50) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 793/87 (Dz.U. L 79 z 21.3.1987, str. 1)

(51) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3019/87 (Dz.U. L 286 z 9.10.1987, str. 3)

(52) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3212/87 (Dz.U. L 307 z 29.10.1987, str. 1)

(53) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3784/87 (Dz.U. L 356 z 18.12.1987, str. 1)

(54) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2338/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 1)

(55) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 2339/88 (Dz.U. L 204 z 29.7.1988, str. 5)

(56) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3982/88 (Dz.U. L 354 z 22.12.1988, str. 1)

(57) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 2187/89 (Dz.U. L 209 z 21.7.1989, str. 1)

(58) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3728/89 (Dz.U. L 364 z 14.12.1989, str. 1)

(59) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 2258/90 (Dz.U. L 204 z 2.8.1990, str. 1)

(60) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3736/90 (Dz.U. L 360 z 22.12.1990, str. 1)

(61) Rozporządzenie (EWG) nr 2232/91 (Dz.U. L 204 z 22.7.1991, str. 1)

(62) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3830/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 1)

(63) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3831/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 7)

(64) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3832/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 9)

(65) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3833/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 10)

(66) Rozporządzenie (EWWiS, EWG, Euratom) nr 3834/91 (Dz.U. L 361 z 31.12.1991, str. 13)

(67) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 571/92 (Dz.U. L 62 z 7.3.1992, str. 1)

(68) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3761/92 (Dz.U. L 383 z 29.12.1992, str. 1)

(69) Rozporządzenie (EWG, Euratom, EWWiS) nr 3947/92 (Dz.U. L 404 z 31.12.1992, str. 1)

(70) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, EWG) nr 3608/93 (Dz.U. L 328 z 29.12.1993, str. 1)

(71) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 3161/94 (Dz.U. L 335 z 23.12.1994, str. 1) zmienione rozporządzeniem (WE, Euratom, EWWiS) nr 1197/95 (Dz.U. L 119 z 30.5.1995, str. 1)

(72) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2963/95 (Dz.U. L 310 z 22.12.1995, str. 1)

(73) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 1354/96 (Dz.U. L 175 z 13.7.1996, str. 1)

(74) Rozporządzenie (Euratom, EWWiS, WE) nr 2485/96 (Dz.U. L 338 z 28.12.1996, str. 1)

(75) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2192/97 (Dz.U. L 301 z 5.11.1997, str. 5)

(76) Rozporządzenie (EWWiS, WE, Euratom) nr 2591/97 (Dz.U. L 351 z 23.12.1997, str. 1)

(77) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 781/98 (Dz.U. L 113 z 15.04.1998, str. 4)

(78) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2458/98 (Dz.U. L 307 z 17.11.1998, str. 1)

(79) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2594/98 (Dz.U. L 325 z 3.12.1998, str. 1)

(80) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2762/98 (Dz.U. L 346 z 22.12.1998, str. 1)

(81) Komunikat Komisji do innych instytucji dotyczący przeliczenia na euro kwot przewidzianych w Regulaminie pracowniczym nr 1999/C 60/09 (Dz.U. C 60 z 3.02.1999, str. 11)

(82) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 620/1999 (Dz.U. L 78 z 24.3.1999, str. 1)

(83) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1238/1999 (Dz.U. L 150 z 17.6.1999, str. 1)

(84) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2700/1999 (Dz.U. L 327 z 21.12.1999, str. 1)

(85) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 212/2000 (Dz.U. L 24 z 29.1.2000, str. 1)

(86) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 628/2000 (Dz.U. L 76 z 25.3.2000, str. 1)

(87) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2804/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 3)

(88) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2805/2000 (Dz.U. L 326 z 22.12.2000, str. 7)

(89) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 1986/2001 (Dz.U. L 271 z 12.10.2001, str. 1)

(90) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 2581/2001 (Dz.U. L 345 z 29.12.2001, str. 1)

(91) Rozporządzenie (WE, EWWiS, Euratom) nr 490/2002 (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 1)

(92) Rozporządzenie (WE, Euratom) nr 2265/2002 (Dz.U. L 347 z 20.12.2002, str. 1) (³)

Tytuł I Przepisy ogólne

Artykuł 1

[1] Niniejszy regulamin pracowniczy stosuje się do urzędników Unii.

Artykuł 1a

1. Do celów niniejszego Regulaminu pracowniczego „urzędnik Unii” oznacza osobę, która została powołana, zgodnie z przepisami niniejszego Regulaminu pracowniczego, na stanowisko urzędnicze w jednej z instytucji Unii na podstawie aktu wydanego przez organ powołujący tej instytucji.

2. Definicję podaną w ust. 1 stosuje się także do osób powołanych przez organy unijne, do których ma zastosowanie niniejszy Regulamin pracowniczy na podstawie aktów unijnych ustanawiających te organy (zwane dalej „agencjami”). Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym regulaminie pracowniczym mają zastosowanie do agencji, chyba że niniejszy regulamin pracowniczy stanowi inaczej.

Artykuł 1b

Z zastrzeżeniem odmiennych przepisów niniejszego Regulaminu pracowniczego, dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego

(a) Europejską Służbę Działań Zewnętrznych (zwaną dalej ESDZ),

(b) Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny,

(c) Komitet Regionów,

(d) Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich, oraz

(e) Europejskiego Pełnomocnika ds. Ochrony Danych

traktuje się jak instytucje Unii.

Artykuł 1c

Wszelkie odniesienia dokonane w niniejszym Regulaminie pracowniczym do osoby płci męskiej uważa się jednocześnie za stanowiące odniesienie do osoby płci żeńskiej i odwrotnie, o ile z kontekstu w sposób niebudzący wątpliwości nie wynika inaczej.

Artykuł 1d

1. W stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, status majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Dla potrzeb niniejszego Regulaminu pracowniczego osoby pozostające w konkubinacie uznaje się za pozostające w związku małżeńskim, pod warunkiem że spełnione są warunki wymienione w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII.

2. W celu rzeczywistego zapewnienia pełnej równości mężczyzn i kobiet w zatrudnieniu, co stanowi zasadniczy element wymagający uwzględnienia w stosowaniu niniejszego Regulaminu pracowniczego, zasada równego traktowania nie stanowi przeszkody dla instytucji Unii Europejskiej w utrzymywaniu lub ustanawianiu szczególnych korzyści, w celu ułatwienia działalności zawodowej osobom płci niedostatecznie reprezentowanej, bądź w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w karierze zawodowej lub w celu kompensowania następstw takich sytuacji.

3. Organy powołujące instytucji, po zasięgnięciu opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego, określają, w drodze porozumienia, środki i działania mające na celu wspieranie równych szans mężczyzn i kobiet w dziedzinach objętych regulaminem pracowniczym oraz przyjmują odpowiednie przepisy, w szczególności w celu wyrównania istniejących w praktyce nierówności, które ograniczają szanse kobiet w tych dziedzinach.

4. Do celów ust. 1 osoby niepełnosprawne to osoby o długotrwałym upośledzeniu fizycznym, umysłowym, intelektualnym lub sensorycznym, które w połączeniu z różnymi barierami może przeszkadzać im w pełnym i efektywnym uczestniczeniu w życiu społecznym na równi z innymi. Upośledzenie stwierdza się zgodnie z procedurą określoną w art. 33.

Osoba niepełnosprawna spełnia warunki określone w art. 28 lit. e), jeżeli może wykonywać istotne zadania związane z danym stanowiskiem po dokonaniu rozsądnych przystosowań.

„Rozsądne przystosowanie”, w odniesieniu do istotnych zadań związanych z danym stanowiskiem, oznacza zastosowanie w razie potrzeby odpowiednich środków, mających na celu umożliwienie osobie niepełnosprawnej dostępu do zatrudnienia, wykonywania zawodu, awansu lub udziału w szkoleniach, o ile środki takie nie stanowią nieproporcjonalnego obciążenia dla pracodawcy.

Zasada równego traktowania nie stanowi dla organów powołujących instytucji przeszkody w utrzymywaniu lub przyjmowaniu środków określających szczególne korzyści w celu ułatwienia osobom niepełnosprawnym wykonywania działalności zawodowej lub w celu zapobiegania niekorzystnym sytuacjom w ich karierze zawodowej bądź ich kompensowania.

5. Jeżeli osoby objęte niniejszym regulaminem pracowniczym, które uważają się za pokrzywdzone na skutek naruszenia określonej powyżej zasady równego traktowania przedstawią okoliczności wskazujące na ich bezpośrednią lub pośrednią dyskryminację, obowiązek udowodnienia, że nie nastąpiło naruszenie zasady równego traktowania spoczywa na instytucji. Niniejszy przepis nie ma zastosowania w postępowaniu dyscyplinarnym.

6. Przy stosowaniu zasady niedyskryminacji oraz zasady proporcjonalności należy zapewnić, by wszelkie ograniczenia tych zasad opierały się na obiektywnych i uzasadnionych podstawach oraz służyły osiągnięciu zgodnych z prawem celów w ramach ogólnego interesu polityki kadrowej. Cele te mogą w szczególności uzasadniać ustalanie wieku przymusowego przejścia w stan spoczynku oraz wieku minimalnego do uzyskania świadczeń emerytalnych za wysługę lat.

Artykuł 1e

1. Urzędnik ma w okresie aktywnego zatrudnienia dostęp do środków o charakterze socjalnym, w tym szczególnych środków umożliwiających godzenie życia zawodowego z życiem rodzinnym, przyjętych przez instytucje, oraz do usług świadczonych przez placówki o charakterze socjalnym, o których mowa w art. 9. Byli urzędnicy mogą mieć dostęp do ograniczonej liczby szczególnych środków o charakterze socjalnym.

2. Urzędnikom w okresie aktywnego zatrudnienia zapewnia się warunki pracy zgodne z odpowiednimi normami bezpieczeństwa i higieny pracy, co najmniej na poziomie minimalnych wymagań mających zastosowanie na mocy środków przyjętych w tych dziedzinach zgodnie z Traktatami.

3. Każda instytucja wdraża środki o charakterze socjalnym przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem w ścisłej współpracy z komitetem pracowniczym w oparciu o wieloletni plan działania. Plany działania corocznie przekazuje się władzom budżetowym w ramach procedury budżetowej.

Artykuł 2 (69) (73)

1. Każda instytucja ustala, kto w jej ramach wykonuje uprawnienia przyznane przez niniejszy regulamin pracowniczy organowi powołującemu.

2. Jednakże jedna lub więcej instytucji może zlecić wykonanie niektórych lub wszystkich uprawnień powierzonych organowi powołującemu, innych niż podejmowanie decyzji odnoszących się do powołań, awansów czy przenoszenia urzędników, innej instytucji lub organowi międzyinstytucjonalnemu.

Artykuł 3

Akt powołania urzędnika wskazuje datę, z którą powołanie staje się skuteczne; data ta nie może przypadać wcześniej niż data rozpoczęcia wykonywania obowiązków przez urzędnika.

Artykuł 4

Powołanie lub awans dokonywane są jedynie w celu obsadzenia wolnego stanowiska zgodnie z przepisami niniejszego regulaminu pracowniczego.

Pracownicy instytucji są powiadamiani o każdym wolnym stanowisku w tej instytucji, jeśli organ powołujący podejmuje decyzję, iż stanowisko to należy obsadzić.

Jeżeli wakującego stanowiska nie udaje się obsadzić w wyniku przeniesienia, nadania wyższego stopnia zgodnie z art. 45a lub awansu, należy o tym powiadomić pracowników innych instytucji i/lub zorganizować wewnętrzny konkurs.

Artykuł 5

1. Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i ważnością zadań, które się z nimi wiążą, jako grupę funkcyjną administratorów (zwaną dalej „AD” ), grupę funkcyjną asystentów (zwaną dalej „AST”) oraz grupę funkcyjną sekretarzy i pracowników biurowych (zwaną dalej „AST/SC” ).

2. Grupa funkcyjna AD obejmuje dwanaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania w zakresie zarządzania, prac koncepcyjnych i analitycznych, językowych lub naukowych. Grupa funkcyjna AST obejmuje jedenaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania wykonawcze i techniczne. Grupa funkcyjna AST/SC obejmuje sześć grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania biurowe i sekretarskie.

3. Powołanie wymaga przynajmniej:

(a) dla grupy funkcyjnej AST i grupy funkcyjnej AST/SC:

(i) wykształcenia pomaturalnego potwierdzonego dyplomem; lub

(ii) wykształcenia średniego potwierdzonego świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych oraz odpowiedniego co najmniej trzyletniego doświadczenia zawodowego; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione interesem służby, wyszkolenia lub doświadczenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(b) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 5 i 6:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym studiom uniwersyteckim trwającym co najmniej trzy lata, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

(c) dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 7–16:

(i) poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym, trwającym normalnie cztery lata lub dłużej, studiom uniwersyteckim, potwierdzonym dyplomem; lub

(ii) wykształcenia, które odpowiada ukończeniu studiów wyższych potwierdzonych dyplomem oraz przynajmniej rocznego, właściwego doświadczenia zawodowego w przypadku gdy normalny okres trwania studiów wyższych wynosi przynajmniej trzy lata; lub

(iii) jeżeli jest to uzasadnione w interesie służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

4. Tabela zawierająca rodzaje stanowisk znajduje się w załączniku I, pkt A. Na podstawie tej tabeli, każda instytucja, po konsultacji z komitetem pracowniczym, określa obowiązki i uprawnienia związane z każdym rodzajem stanowiska.

5. Identyczne warunki naboru i pełnienia służby mają zastosowanie do wszystkich urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej.

Artykuł 6

1. Wykaz stanowisk, dodany do części budżetu dotyczącej każdej instytucji, wskazuje liczbę stanowisk każdej grupy zaszeregowania i grupy funkcyjnej.

2. Bez uszczerbku dla zasady awansu w oparciu o zasługi określonej w art. 45, w wykazie tym zapewnia się, aby dla każdej instytucji liczba wolnych stanowisk w każdej grupie zaszeregowania ujętej w wykazie stanowisk z dnia 1 stycznia każdego roku odpowiadała liczbie urzędników niższej grupy zaszeregowania aktywnie zatrudnionych w dniu 1 stycznia roku poprzedzającego, pomnożonej przez wskaźniki określone dla tego szczebla w załączniku I sekcja B. Wskaźniki te stosuje się w odniesieniu do średniej za okres 5 lat, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r.

3. Wskaźniki określone w załączniku I sekcja B są objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

4. Wdrażanie przepisów dotyczących grupy funkcyjnej AST/SC i przepisów przejściowych określonych w art. 31 załącznika XIII, z uwzględnieniem rozwoju zapotrzebowania na personel wykonujący zadania sekretarskie i biurowe we wszystkich instytucjach oraz rozwoju sytuacji w zakresie etatów stałych i czasowych w grupach funkcyjnych AST i AST/SC, jest objęte sprawozdaniem, o którym mowa w art. 113.

Artykuł 7

1. Organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na obywatelstwo, przydziela każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w ramach jego grupy zaszeregowania.

Urzędnik może złożyć wniosek o dokonanie przeniesienia w ramach instytucji.

2. Urzędnikowi może zostać czasowo powierzone stanowisko w jego grupie zaszeregowania i grupie funkcyjnej, wyższe niż jego grupa zaszeregowania. Począwszy od czwartego miesiąca po objęciu takiego stanowiska, otrzymuje on dodatek wyrównawczy odpowiadający różnicy między wynagrodzeniem należnym mu z tytułu jego grupy zaszeregowania i stopnia a wynagrodzeniem, który otrzymywałby z tytułu zaszeregowania na tym stopniu, na którym byłby zaszeregowany, gdyby przyznano mu grupę zaszeregowania odpowiadającą jego stanowisku, które zostało mu czasowo powierzone.

Okres czasowego powierzenia innego stanowiska nie przekracza jednego roku, z wyjątkiem przypadków, w których dokonano takiego powierzenia, bezpośrednio lub pośrednio, w celu zastąpienia urzędnika, którego oddelegowano, w interesie służby, na inne stanowisko, powołano do służby wojskowej lub który jest nieobecny z powodu przedłużającego się zwolnienia chorobowego.

Artykuł 8

Urzędnik oddelegowany do innej instytucji Unii Europejskiej może, po okresie sześciu miesięcy, wnioskować o przeniesienie do pracy w tej instytucji.

Jeśli instytucja macierzysta urzędnika oraz instytucja, do której został on oddelegowany, wyrażają zgodę na przeniesienie, przyjmuje się, iż urzędnik pełnił całą swoją służbę w Unii w tej ostatniej instytucji. W przypadku takiego przeniesienia nie mają zastosowania przepisy niniejszego regulaminu dotyczące świadczeń finansowych przysługujących w razie zakończenia służby w jednej z instytucji Unii.

Jeśli decyzja uwzględniająca taki wniosek obejmuje zatrudnienie urzędnika w wyższej grupie zaszeregowania niż ta, do której był przydzielony w instytucji macierzystej, decyzję tę uznaje się za awans i może ona zostać podjęta jedynie zgodnie z warunkami określonymi w art. 45.

Artykuł 9 (69)

1. Bez uszczerbku dla ust. 1a w każdej instytucji powołuje się:

– Komitet Pracowniczy, który może być w miarę potrzeb podzielony na sekcje według różnych miejsc zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet lub większą liczbę Wspólnych Komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jedną Komisję Dyscyplinarną lub większą liczbę Komisji Dyscyplinarnych, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– jeden Wspólny Komitet Doradczy ds. braku kwalifikacji zawodowych lub większą liczbę takich komitetów, odpowiednio do liczby urzędników w miejscach zatrudnienia,

– w razie potrzeby, Komitet ds. Ocen;

– Komitet ds. Inwalidztwa,

które wykonują funkcje powierzone im w niniejszym regulaminie pracowniczym.

1a. W celu stosowania niektórych przepisów niniejszego regulaminu pracowniczego dla dwóch lub większej liczby instytucji może być ustanowiony połączony Wspólny Komitet. Pozostałe komitety, o których mowa w ust. 1, oraz Komisja Dyscyplinarna mogą być ustanowione jako wspólne organy przez dwie lub większą liczbę agencji.

2. Skład oraz szczegóły dotyczące działalności tych organów ustalane są przez każdą z instytucji zgodnie z przepisami załącznika II.

Agencje mogą odstąpić od stosowania przepisów art. 1 załącznika II dotyczącego członkostwa w Komitetach Pracowniczych w celu odzwierciedlenia składu ich personelu. Agencje mogą zadecydować o niewyznaczaniu zastępców we Wspólnym Komitecie lub we Wspólnych Komitetach przewidzianych w art. 2 załącznika II.

Pracowników instytucji powiadamia się o wykazie członków tych organów.

3. Komitet Pracowniczy reprezentuje interesy pracowników wobec ich instytucji oraz zapewnia stały kontakt między instytucją a pracownikami. Przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania służby, zapewniając możliwość wyrażania opinii przez pracowników.

Zwraca on uwagę właściwych organów danej instytucji na wszelkie problemy mające ogólne znaczenie dla wykładni oraz stosowania niniejszego regulaminu pracowniczego. Można zwracać się do niego we wszelkich tego rodzaju sprawach.

Komitet Pracowniczy przedkłada właściwym organom instytucji propozycje dotyczące organizacji oraz działania służby oraz propozycje dotyczące poprawy warunków pracy oraz ogólnych warunków bytowych pracowników.

Komitet Pracowniczy uczestniczy w zarządzaniu oraz nadzorowaniu placówek o charakterze socjalnym utworzonych przez instytucję w interesie pracowników. Może on, za zgodą instytucji, powoływać takie placówki socjalne.

4. Oprócz funkcji powierzonych im w niniejszym regulaminie pracowniczym, Wspólne Komitety mogą wykonywać również funkcje doradcze w sprawach ogólnych przedkładanych przez organ powołujący lub przez Komitet Pracowniczy.

5. Należy zasięgnąć opinii komitetu sprawozdawczego:

(a) w sprawie działań po zakończeniu okresu próbnego; oraz

(b) w sprawie doboru pracowników, których dotyczy redukcja zatrudnienia.

Organ powołujący może wydać wytyczne w celu zapewnienia, że sprawozdania okresowe w sprawie urzędników są sporządzane w instytucji w jednolity sposób.

6. W odniesieniu do stosowania art. 51, należy zasięgać opinii wspólnego komitetu doradczego ds. braku kwalifikacji zawodowych.

Artykuł 10

Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego składa się z przedstawicieli instytucji unijnych i równej liczby przedstawicieli komitetów pracowniczych tych instytucji. Decyzję w sprawie procedury odnoszącej się do powołania członków Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego podejmuje się na mocy wspólnego porozumienia organów powołujących każdej instytucji. Agencje są wspólnie reprezentowane zgodnie z regułami ustalonymi na mocy porozumienia między nimi i Komisją.

Komisja zasięga opinii Komitetu w sprawie wniosku o dokonanie przeglądu Regulaminu pracowniczego, który wydaje swoją opinię w terminie ustalonym przez Komisję. Oprócz funkcji powierzonych Komitetowi na mocy niniejszego Regulaminu pracowniczego, może on przedkładać wnioski dotyczące przeglądu Regulaminu pracowniczego. Komitet zbiera się na wniosek swojego przewodniczącego, jednej z instytucji, lub komitetu pracowniczego jednej z instytucji.

Porządek obrad komitetu przekazuje się właściwym organom.

Artykuł 10a (8)

Instytucja określa terminy, w których Komitet Pracowniczy, Wspólny Komitet lub Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego powinny wyrazić wymagane opinie; terminy te nie mogą być krótsze niż 15 dni roboczych. Jeśli w wyznaczonym terminie nie zostanie wydana opinia, instytucja podejmuje swoją decyzję.

Artykuł 10b

Związki zawodowe i stowarzyszenia pracownicze określone w art. 24b stanowią w interesie ogólnym pracowników, bez uszczerbku dla uprawnień statutowych komitetów pracowniczych.

Wnioski Komisji określone w art. 10 mogą być przedmiotem konsultacji prowadzonych przez przedstawicieli związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych.

Artykuł 10c

Każda instytucja może zawierać umowy dotyczące jej pracowników z przedstawicielami związków zawodowych i stowarzyszeń pracowniczych. Umowy te nie mogą pociągać za sobą zmiany Regulaminu pracowniczego lub wszelkiego rodzaju zobowiązań budżetowych, nie mogą również wpływać na funkcjonowanie danej instytucji. Przedstawiciele związków zawodowych i zrzeszeń pracowniczych będący sygnatariuszami działają w każdej z instytucji w poszanowaniu uprawnień statutowych komitetu pracowniczego.

Tytuł II Prawa i obowiązki urzędników

Artykuł 11

Urzędnik przy wykonywaniu swoich obowiązków i w swoim postępowaniu musi kierować się wyłącznie interesem Unii. Nie może on zwracać się o instrukcje ani przyjmować instrukcji od jakiegokolwiek rządu, organu, organizacji lub osoby spoza instytucji, w której pracuje. Urzędnik musi pełnić swoje obowiązki w sposób obiektywny, bezstronny oraz w poszanowaniu obowiązku zachowania lojalności wobec Unii.

Urzędnik bez pozwolenia organu powołującego nie może przyjmować od jakiegokolwiek rządu lub z jakiegokolwiek źródła spoza instytucji, do której należy, jakichkolwiek tytułów, odznaczeń, przywilejów, prezentów lub jakiegokolwiek rodzaju wynagrodzeń, z wyjątkiem przysługujących mu za prace wykonywane przed jego powołaniem albo w trakcie urlopu okolicznościowego w celu odbycia służby wojskowej lub innego rodzaju służby państwowej, o ile pozostają one w związku z tymi pracami.

Przed rekrutacją urzędnika organ powołujący sprawdza, czy kandydat posiada jakiekolwiek interesy osobiste, które mogłyby wpłynąć na jego niezależność, lub czy znajduje się w jakiejkolwiek innej sytuacji powodującej konflikt interesów. W tym celu kandydat informuje, na specjalnym formularzu, organ powołujący o wszelkich istniejących lub potencjalnych konfliktach interesów. W takich przypadkach organ powołujący bierze te informacje pod uwagę w swojej należycie uzasadnionej opinii. W razie konieczności organ powołujący podejmuje środki, o których mowa w art. 11a ust. 2.

Niniejszy artykuł stosuje się na zasadzie analogii do urzędników powracających z urlopu udzielonego z przyczyn osobistych.

Artykuł 11a

1. Z zastrzeżeniem ust. 2 urzędnik, wykonując swoje obowiązki, nie może zajmować się, bezpośrednio lub pośrednio, sprawami, które dotyczą go osobiście, w szczególności ze względów rodzinnych lub finansowych, co mogłoby wpłynąć na jego niezależność.

2. Każdy urzędnik, któremu podczas wykonywania swoich obowiązków zostanie powierzona sprawa określona w ust. 1, niezwłocznie informuje organ powołujący. Organ powołujący podejmuje właściwe środki, w szczególności może zwolnić urzędnika z odpowiedzialności za tę sprawę.

3. Urzędnik nie może posiadać ani nabywać, bezpośrednio lub pośrednio, udziału w przedsiębiorstwach podlegających instytucji, do której przynależy lub które pozostają w związku z tą instytucją, gdy udział ten jest takiego rodzaju lub ma taki zakres, iż mógłby ograniczyć jego niezależność przy wykonywaniu obowiązków.

Artykuł 12

Urzędnik powstrzymuje się od jakichkolwiek działań lub zachowań, które mogłyby szkodzić powadze jego stanowiska.

Artykuł 12a

1. Urzędnicy powstrzymują się od jakichkolwiek form nękania psychicznego oraz molestowania seksualnego.

2. Fakt nękania psychicznego lub molestowania seksualnego nie może powodować dla urzędnika, który padł jego ofiarą, jakichkolwiek negatywnych skutków ze strony instytucji. Urzędnika, który przedstawił dowody nękania psychicznego lub molestowania seksualnego, nie mogą spotkać ze strony instytucji żadne negatywne skutki, pod warunkiem że działa on w dobrej wierze.

3. „Nękanie psychiczne” oznacza niewłaściwe zachowanie, które ma miejsce na przestrzeni pewnego okresu, powtarza się lub ma charakter ciągły i obejmuje sposób zachowania, wypowiedzi ustne i pisemne, gesty lub inne działania podejmowane umyślnie, które mogą godzić w osobowość, godność lub integralność fizyczną lub psychiczną danej osoby.

4. „Molestowanie seksualne” oznacza zachowania dotyczące płci, które są niepożądane przez osobę, do której są adresowane, a ich celem lub skutkiem jest obraza osoby lub tworzenie atmosfery zastraszenia, wrogości, upokorzenia lub niepokoju w środowisku pracy. Molestowanie seksualne jest traktowane jako dyskryminacja ze względu na płeć.

Artykuł 12b

1. Z zastrzeżeniem art. 15, urzędnik mający zamiar podjąć dodatkową działalność, zarobkową lub niezarobkową, lub wykonywać zadania poza Unią, musi uzyskać uprzednio pozwolenie organu powołującego. Pozwolenia nie udziela się wyłącznie w przypadkach gdy działalność lub zadanie, o którym mowa, ma taki charakter, że może utrudniać wykonywanie obowiązków urzędnika lub jest niezgodne z interesem instytucji.

2. Urzędnik powiadamia organ powołujący o wszelkich zmianach działalności lub zadania wykonywanego poza Unią, zaistniałych po uzyskaniu przez niego pozwolenia organu powołującego na mocy ust. 1. Pozwolenie może zostać cofnięte, jeżeli działalność lub zadanie przestały spełniać warunki, o których mowa w ostatnim zdaniu ust. 1.

Artykuł 13

Jeśli małżonek urzędnika prowadzi zawodowo działalność zarobkową, urzędnik powiadamia o tym organ powołujący. W przypadku gdy taka działalność okaże się być nie do pogodzenia z funkcją urzędnika oraz jeśli urzędnik nie jest w stanie zobowiązać się, że działalność ta zostanie zakończona w określonym czasie, organ powołujący, po zasięgnięciu opinii Wspólnego Komitetu, decyduje, czy urzędnik ten nadal zajmuje swoje stanowisko lub zostaje przeniesiony na inne stanowisko.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

1. Urzędnik, który zamierza ubiegać się o urząd publiczny, powiadamia organ powołujący. Organ powołujący podejmuje decyzję, w interesie służby, czy dany urzędnik:

(a) powinien złożyć wniosek o urlop z przyczyn osobistych; lub

(b) powinien uzyskać urlop coroczny; lub

(c) może uzyskać zezwolenie na pracę w niepełnym wymiarze godzin; lub

(d) may continue to discharge his duties as before.

2. Urzędnik wybrany lub powołany na urząd publiczny niezwłocznie powiadamia organ powołujący. Organ powołujący, uwzględniając interes służby, powagę urzędu, obowiązki z nim związane oraz wynagrodzenie i zwrot kosztów poniesionych z tytułu pełnienia tych obowiązków, podejmuje jedną z decyzji określonych w ust. 1. Jeżeli od urzędnika wymaga się wykorzystania urlopu z przyczyn osobistych lub jeśli pozwala mu się na pracę w niepełnym wymiarze godzin, czas trwania takiego urlopu lub pracy w niepełnym wymiarze godzin odpowiada okresowi sprawowania urzędu publicznego.

Artykuł 16

Po zakończeniu służby urzędnik jest nadal zobowiązany do uczciwego i rozważnego zachowania w odniesieniu do przyjmowania niektórych stanowisk lub korzyści.

Urzędnicy zamierzający podjąć działalność zawodową, zarobkową lub niezarobkową, w okresie dwóch lat od zakończenia służby informują o tym instytucję na specjalnym formularzu. Jeżeli taka działalność jest związana z pracą, którą urzędnik wykonywał w ciągu ostatnich trzech lat służby, i mogłaby prowadzić do konfliktu z uzasadnionymi interesami instytucji, organ powołujący, uwzględniając interes służby, może zabronić urzędnikowi podjęcia tej działalności albo wydać pozwolenie na warunkach, jakie uzna za odpowiednie. Organ powołujący, po konsultacji ze Wspólnym Komitetem, powiadamia o swojej decyzji w ciągu 30 dni roboczych po otrzymaniu stosownej informacji. Jeżeli w powyższym terminie nie powiadomiono o decyzji, uznaje się to za udzielenie pozwolenia.

W przypadku byłych urzędników wyższego szczebla, o których mowa w przepisach wykonawczych, organ powołujący co do zasady zakazuje im działalności lobbingowej lub reprezentacyjnej wobec pracowników swoich byłych instytucji dla swojej działalności gospodarczej, klientów lub pracodawców w odniesieniu do kwestii, za które byli odpowiedzialni w ostatnich trzech latach służby; zakaz taki obowiązuje przez 12 miesięcy od zakończenia służby.

Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady (⁴) każda instytucja publikuje corocznie informacje na temat wykonywania akapitu trzeciego, zawierające wykaz ocenionych przypadków.

Artykuł 17

1. Każdy urzędnik nie może, bez uzyskania odpowiedniej zgody, ujawniać informacji, które uzyskał w trakcie pełnienia obowiązków, o ile takie informacje nie zostały już podane do publicznej wiadomości lub nie są publicznie dostępne.

2. Po opuszczeniu służby urzędnik jest nadal związany tym zobowiązaniem.

Artykuł 17a

1. Urzędnik korzysta z wolności wypowiedzi z poszanowaniem zasad lojalności i bezstronności.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 12 i 17, urzędnik, który zamierza podać do publicznej wiadomości jakiekolwiek treści dotyczące prac Unii lub przyczynić się do tego, samodzielnie lub wraz z innymi osobami, powiadamia o tym uprzednio organ powołujący.

Jeżeli organ powołujący jest w stanie wykazać, że może to w istotny sposób zaszkodzić interesom Unii, organ powołujący powiadamia urzędnika o swojej decyzji pisemnie w terminie 30 dni roboczych od dnia otrzymania informacji. Jeżeli decyzja taka nie zostanie przekazana w ustalonym terminie, uważa się, że organ powołujący nie wyraża sprzeciwu.

Artykuł 18

1. Wszystkie prawa do wszelkich prac pisemnych oraz innych prac wykonanych przez każdego urzędnika w ramach wykonywania swych obowiązków przysługują Unii Europejskiej, w przypadku gdy dotyczą jej działalności, lub Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej, w przypadku gdy dotyczą działalności tej Wspólnoty. Unia lub, w stosownych przypadkach, Europejska Wspólnota Energii Atomowej mają prawo żądać przeniesienia praw autorskich do takich prac.

2. Każdy wynalazek dokonany przez urzędnika w ramach lub w związku z pełnieniem obowiązków stanowi bezsporną własność Unii. Instytucja może, na własny koszt i w imieniu Unii, wystąpić z wnioskiem i uzyskać odpowiednie patenty we wszystkich państwach. Każdy wynalazek odnoszący się do działalności Unii, dokonany przez urzędnika w rok po zakończeniu służby, o ile nie ustalono inaczej, uważa się za dokonany w ramach lub w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków. Jeżeli wynalazki podlegają opatentowaniu, należy podać nazwisko wynalazcy lub wynalazców.

3. W odpowiednich przypadkach instytucja może przyznać urzędnikowi będącemu autorem opatentowanego wynalazku, nagrodę, której kwotę ustala instytucja.

Artykuł 19

Urzędnik nie może bez pozwolenia organu powołującego ujawnić na jakiejkolwiek podstawie w ramach jakiegokolwiek postępowania sądowego informacji uzyskanych przy wykonywaniu swoich obowiązków. Pozwolenia odmawia się jedynie w przypadku, gdy wymagają tego interesy Unii, a odmowa nie pociąga za sobą odpowiedzialności karnej urzędnika. Obowiązek ten istnieje także po zakończeniu służby przez urzędnika.

Przepisy akapitu pierwszego nie mają zastosowania wobec urzędnika lub byłego urzędnika składającego zeznania przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej lub Komisją Dyscyplinarną instytucji w sprawie dotyczącej pracownika lub byłego pracownika Unii Europejskiej.

Artykuł 20

Urzędnik ma miejsce zamieszkania w miejscowości, w której jest zatrudniony, lub w takiej odległości od niej, by nie utrudniało to wykonywania jego obowiązków. Urzędnik powiadamia organ powołujący o swoim adresie oraz niezwłocznie powiadamia o jego wszelkich zmianach.

Artykuł 21 (24)

Urzędnik, niezależnie od swojej rangi służbowej, wspiera i służy radą swoim przełożonym; odpowiada za wykonywanie powierzonych mu obowiązków.

Urzędnik kierujący określonym działem służby jest odpowiedzialny wobec swoich przełożonych za wykonywanie powierzonych mu uprawnień oraz wydanych przez niego poleceń.

Urzędnik, który uważa wydane mu polecenie za nieprawidłowe lub ocenia, że jego wykonanie może mieć poważne, niekorzystne skutki, informuje o tym swojego przełożonego, w razie potrzeby na piśmie. Jeśli przełożony potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik powinien je wykonać, o ile nie stanowi to naruszenia przepisów karnych lub przepisów dotyczących bezpieczeństwa.

Artykuł 21a

1. Urzędnik otrzymujący polecenia, które uważa za niewłaściwe lub mogące mieć poważne niekorzystne skutki, informuje niezwłocznie swojego bezpośredniego przełożonego, który, jeśli informacja została przedłożona w formie pisemnej, odpowiada na piśmie. Na warunkach ust. 2, jeżeli bezpośredni przełożony potwierdza polecenia, a urzędnik jest przekonany, że tego rodzaju potwierdzenie nie stanowi właściwej odpowiedzi na jego powiadomienie, urzędnik zwraca się z pisemnym zapytaniem do przełożonego znajdującego się bezpośrednio wyżej w hierarchii. Jeżeli osoba ta potwierdzi polecenie na piśmie, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa.

2. Jeżeli bezpośredni przełożony uznaje, że polecenia wymagają niezwłocznego wykonania, urzędnik wykonuje je, o ile nie są one w sposób oczywisty sprzeczne z prawem lub nie stanowią naruszenia właściwych norm bezpieczeństwa. Na wniosek urzędnika bezpośredni przełożony jest zobowiązany do wydania tych poleceń na piśmie.

3. Urzędnik, który informuje swoich przełożonych o tym, że wydane mu polecenia uważa za niezgodne z przepisami lub mogące spowodować poważne trudności, nie ponosi z tego tytułu żadnych konsekwencji.

Artykuł 22

Urzędnik może zostać zobowiązany do wyrównania, w całości bądź w części, szkody poniesionej przez Unię w wyniku jego poważnego uchybienia przy wykonywaniu lub w związku z wykonywaniem swoich obowiązków służbowych.

Organ powołujący wydaje decyzję zawierającą uzasadnienie zgodnie z procedurą obowiązującą w sprawach dyscyplinarnych.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej przy rozstrzyganiu sporów powstałych w związku z tym przepisem jest uprawniony do nieograniczonej kontroli prawidłowości decyzji oraz ma możliwość uchylenia lub zmiany zaskarżonej decyzji.

Artykuł 22a

1. Każdy urzędnik, który w trakcie lub w związku z wykonywanymi przez niego obowiązkami dowiaduje się o faktach, które mogą wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności, w tym nadużyć finansowych lub korupcji, szkodzącym interesom Unii, lub o postępowaniu związanym z wykonywaniem obowiązków służbowych, które może stanowić poważne zaniedbanie w wypełnianiu zobowiązań urzędników unijnych, niezwłocznie powiadamia swojego bezpośredniego przełożonego lub dyrektora generalnego lub, jeżeli uznaje to za właściwe, Sekretarza Generalnego, albo osoby zajmujące równorzędne stanowiska lub Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).