RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny rodzaju Vitis (L.) przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

AA. Odmiana:grupa roślin w granicach jednego taksonu botanicznego na najniższym znanym poziomie zaszeregowania, która może być:

a) określona przez ekspresję cech wynikających z danego genotypu lub kombinacji genotypów;

b) wyróżniona z dowolnej innej grupy roślin na podstawie ekspresji przynajmniej jednej z wyżej wymienionych cech; i

c) uważana za tożsamą jednostkę, z punktu widzenia jej zdolności do niezmiennego rozmnażania.

AB. Klon: klon jest wegetatywnym potomstwem odmiany, która jest zgodna z asortymentem winorośli wybranym z uwagi na identyczność odmianową, jej cechy fenotypowe i stan zdrowotny.

B. Materiał rozmnożeniowy

i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: nieszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli, pędów o łodygach niezdrewniałych, przeznaczone do sadzenia bez szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli lub pędów o łodygach niezdrewniałych złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

ii) Części młodych roślin winorośli

a) pędy winorośli: pędy jednoroczne;

b) pędy o łodygach niezdrewniałych: pędy niezdrewniałe;

c) sadzonki podkładowe do szczepienia: części pędów winorośli lub pędy zielne przeznaczone do formowania podziemnej części podczas przygotowywania ukorzenionych szczepów;

d) zrazy: części pędu winorośli lub pędu zielnego przeznaczone do formowania naziemnej części podczas przygotowania ukorzenionych szczepów lub podczas szczepienia roślin in situ;

e) sadzonki: części pędu winorośli lub pędy zielne przeznaczone do produkcji ukorzenionych sadzonek.

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

DA. Wstępny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętą praktyką dla zachowania identyczności odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami;

b) przeznaczony jest do produkcji podstawowego materiału rozmnożeniowego lub zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego. Załączniki te mogą być zmieniane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2 w celu ustalenia dodatkowych lub bardziej rygorystycznych warunków certyfikacji wstępnego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

E. Podstawowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami zachowania tożsamości odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami, i który jest uzyskany metodą rozmnożenia wegetatywnego bezpośrednio z wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) przeznaczony jest do produkcji zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Zatwierdzony materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z podstawowego materiału rozmnożeniowego lub wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

– produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

– produkcji winogron;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową;

b) jest przeznaczony do:

- produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

- produkcji winogron;

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki,

H. Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej; lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa; lub

c) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez jakąkolwiek osobę należycie umocowaną do tego celu,

pod warunkiem że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

I. Wprowadzanie do obrotu:

termin ten oznacza sprzedaż, perspektywę sprzedaży, oferowanie do sprzedaży oraz inne dysponowanie, dostawę oraz przewóz materiału rozmnożeniowego do osób trzecich w celu jego handlowego wykorzystania.

Handel materiałem rozmnożeniowym, niemający na celu handlowego wykorzystania odmiany, obejmujący działania wymienione niżej, nie wchodzi w zakres wprowadzania do obrotu, gdy:

a) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do oficjalnych organizacji testujących i kontrolujących;

b) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do świadczących usługi zajmujących się przetwarzaniem lub pakowaniem, pod warunkiem, że świadczący usługi nie nabywa prawa do dostarczanego materiału rozmnożeniowego.

Zasady stosowania niniejszych przepisów zostają przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia materiału rozmnożeniowego winorośli na rynek w następujących przypadkach:

a) jeżeli nie został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”; oraz w przypadku innego materiału rozmnożeniowego, który nie jest przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, jeśli nie jest to standardowy materiał rozmnożeniowy urzędowo kontrolowany; oraz

b) jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, Państwa Członkowskie mogą na swoim terytorium, jako środek przejściowy do dnia 1 stycznia 2005 r., dopuścić do obrotu materiał standardowy przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, pobrany z roślin macierzystych istniejących w dniu 23 lutego 2002 r.

3. Nie uchybiając przepisom ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom prowadzącym działalność na ich terytorium na wprowadzenie do obrotu odpowiednich ilości materiału rozmnożeniowego:

a) dla doświadczeń lub dla celów naukowych;

b) dla pracy selekcyjnej;

c) przeznaczonego do pomocy w zachowaniu różnorodności genetycznej.

Warunki, na jakich Państwa Członkowskie mogą udzielać takich zezwoleń, mogą być ustalone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

W przypadku materiału zmodyfikowanego genetycznie zezwolenia można udzielić tylko pod warunkiem, że zastosowano wszelkie właściwe środki dla uniknięcia zagrożenia dla życia ludzkiego i środowiska naturalnego. Ocenę zagrożenia dla środowiska naturalnego i pozostałe kontrole przeprowadza się stosując odpowiednio przepisy art. 5ba.

4. W przypadku materiału rozmnożeniowego produkowanego metodą rozmnożenia in vitro można przyjąć następujące przepisy, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2:

a) dotyczące odstępstwa od przepisów szczególnych niniejszej dyrektywy;

b) dotyczące warunków stosowanych do takiego materiału rozmnożeniowego;

c) dotyczące oznaczeń, jakie mogą być stosowane do takiego materiału rozmnożeniowego;

d) dotyczące warunków zapewnienia, aby autentyczność odmiany była od początku weryfikowana.

5. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3, może ustalić, że po upływie określonych terminów materiał rozmnożeniowy, niebędący materiałem do wykorzystania jako podkładka ukorzeniona, będzie mógł zostać wprowadzony do obrotu, tylko jeśli został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”; lub „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;:

a) w całej Wspólnocie, w przypadku niektórych odmian winorośli, na które zapotrzebowanie rynku Wspólnoty może być pokryte, biorąc pod uwagę ich genetyczną różnorodność, w razie konieczności zgodnie z ustanowionym programem, przez materiał rozmnożeniowy zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;; oraz

b) w przypadku materiału rozmnożeniowego odmian innych niż wymienione w lit. a) powyżej, jeśli zamierza się go stosować na rynku Państw Członkowskich, które wymagają już, zgodnie z niniejszą dyrektywą, aby ten „standardowy materiał”; nie mógł już być wprowadzany do obrotu.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Niniejsze przepisy nie mają zastosowania, w przypadku szczepienia, do materiału rozmnożeniowego produkowanego w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim uznanym jako równoważne zgodnie z art. 15 ust. 2.

Artykuł 5

1. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz odmian winorośli urzędowo uznawanych i przyjmowanych do certyfikacji i badań jako standardowy materiał rozmnożeniowy na terenie danego państwa. Wykaz jest dostępny do wglądu publicznego. Wykaz określa zasadnicze cechy morfologiczne i fizjologiczne, na podstawie których odmiany mogą być rozróżniane. Dla odmian przyjętych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany i klony znajdujące się w wykazach pozostałych Państw Członkowskich będą również przyjęte do zatwierdzenia i badania standardowego materiału rozmnożeniowego na terenie danego państwa, nie naruszając przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²) odnośnie do zasad klasyfikacji odmian winorośli.

3. Każde Państwo Członkowskie tworzy także, o ile jest to właściwe, wykaz klonów oficjalnie przyjętych do certyfikacji na terenie danego państwa.

Państwa Członkowskie zapewniają, że klony dopuszczone do certyfikacji w pozostałych Państwach Członkowskich będą również dopuszczone na terenie danego państwa.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Odmianę uważa się za osobną odmianę, jeżeli jest wyraźnie odróżniana od wszystkich innych odmian, w znaczeniu cech charakterystycznych pochodzących od określonego genotypu lub kombinacji genotypów, której istnienie jest powszechnie znane we Wspólnocie.

Odmianę uważa się za powszechnie znaną we Wspólnocie, jeśli w dniu złożenia należycie przygotowanego wniosku o jej przyjęcie, zostanie wpisana do wykazu danego Państwa Członkowskiego lub innego Państwa Członkowskiego lub jest przedmiotem wniosku o przyjęcie w danym Państwie Członkowskim lub innym Państwie Członkowskim, o ile warunki wyżej wymienione są spełniane we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich zanim zostanie podjęta decyzja w sprawie wniosku o przyjęcie nowej odmiany.

2. Odmianę uważa się za stabilną, jeśli opis jej cech charakterystycznych, podlegających badaniu przy określaniu jej unikalności, jak również innych cech użytych do opisu odmiany, pozostaje bez zmian po powtórnym rozmnożeniu.

3. Odmianę uważa się za jednolitą, jeżeli, podlegając odchyleniom jakich można się spodziewać na podstawie poszczególnych właściwości rozmnażania, jest wystarczająco jednolita w znaczeniu tych cech charakterystycznych, które podlegają badaniom na unikalność oraz innych opisujących daną odmianę.

Artykuł 5ba

1. W przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, w rozumieniu art. 2 pkt. 1 i 2 dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie uwalniania do środowiska genetycznie zmodyfikowanych organizmów i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (³) Dz.U. L 106 z 17.4.2001, str. 1., odmiana jest przyjmowana tylko wtedy, gdy podjęto odpowiednie środki zapobiegające szkodliwemu oddziaływaniu na zdrowie ludzkie i środowisko.

2. W odniesieniu do genetycznie zmodyfikowanych odmian, w rozumieniu ust. 1, ustala się, co następuje:

a) przeprowadzana jest ocena ryzyka zagrożenia środowiskowego, równoważna przewidzianej w dyrektywie 2001/18/WE i zgodna z zasadami ustalonymi w załączniku II oraz oparta o dane określone w załączniku III;

b) wprowadzane są, na wniosek Komisji, w postaci rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, procedury zmierzające do zapewnienia równoważności oceny konkretnego ryzyka i innych wymagań, w szczególności w zakresie kontroli ryzyka, znakowania, monitorowania, udostępniania informacji do publicznej wiadomości oraz klauzuli bezpieczeństwa, z ustanowionymi dyrektywą 2001/18/WE. W oczekiwaniu na wejście w życie stosownego rozporządzenia, genetycznie zmodyfikowane odmiany będą dopuszczane do umieszczenia w wykazach krajowych pod warunkiem, że zostaną dopuszczone do obrotu na mocy dyrektywy 2001/18/WE;

c) artykułów 13-24 dyrektywy 2001/18/WE nie stosuje się odtąd do zmodyfikowanych genetycznie odmian winorośli dopuszczonych zgodnie z rozporządzeniem określonym w lit. b).

3. [1]

a) Jeżeli produkty uzyskane z materiału rozmnożeniowego winorośli przeznaczone są do użycia w charakterze lub w żywności wchodzącej w zakres art. 3, lub w charakterze albo w paszy wchodzącej w zakres art. 15 rozporządzenia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (⁴), przedmiotową odmianę winorośli dopuszcza się jedynie wtedy gdy została zatwierdzona zgodnie ze wspomnianym rozporządzeniem.

b) Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiana winorośli z materiału rozmnożeniowego, z którego uzyskano produkty została przeznaczona do użycia w żywności i paszy zgodnie z art. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, ustanawiającego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w sprawach bezpieczeństwo żywności (⁵) dopuszcza się wyłącznie wtedy gdy została zatwierdzona zgodnie z odnośnym ustawodawstwem.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klony pochodzące z innych Państw Członkowskich, podlegają tym samym wymaganiom, które stosowane są wobec krajowych odmian lub klonów, w szczególności w odniesieniu do procedury ich dopuszczenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17 ust. 2, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Wszelkie wnioski o dopuszczenie odmiany lub fakt wycofania wniosku, wpisy do wykazów odmian oraz zmiany są bezzwłocznie zgłaszane innym Państwom Członkowskim oraz Komisji. W oparciu o informacje uzyskane od Państw Członkowskich Komisja publikuje wspólny wykaz odmian.

Artykuł 5f

Państwa Członkowskie zapewniają jasne oznaczenie w katalogu przyjętych odmian zmodyfikowanych genetycznie. Zapewniają ponadto, że każda osoba wprowadzająca na rynek taką odmianę jasno wskaże w katalogu handlowym winorośli, że odmiana jest genetycznie zmodyfikowana, i że określi cel modyfikacji.

Artykuł 5g

1. Państwa Członkowskie wymagają, by odmiany oraz, tam gdzie ma to zastosowanie, klony, przyjęte do katalogu, były utrzymywane poprzez selekcję.

2. Utrzymywanie musi być zawsze udokumentowane zapisami poczynionymi przez osoby odpowiedzialne za utrzymywanie odmiany i, w danym wypadku, klonu.

3. Od osób odpowiedzialnych za utrzymywanie odmiany mogą być wymagane próbki. Próbki mogą być pobierane urzędowo, jeśli jest to niezbędne.

4. Gdy utrzymywanie dokonywane jest w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym odmiana została przyjęta, państwa te udzielają sobie pomocy administracyjnej w zakresie kontroli.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że podczas hodowli, zbioru, pakowania, składowania i transportu materiał rozmnożeniowy jest utrzymywany w oddzielnych partiach, oznakowanych według odmiany oraz w danym wypadku, dla wstępnych materiałów rozmnożeniowych, podstawowych materiałów rozmnożeniowych i zatwierdzonych materiałów rozmnożeniowych, według klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. Komisja określa, w drodze odstępstwa od ust. 1 odnośnie do pakowania, plombowania i oznaczania, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, przepisy mające zastosowanie do sprzedaży małych ilości końcowemu użytkownikowi oraz do winorośli sprzedawanych w donicach, klatkach lub skrzynkach.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były plombowane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem w taki sposób, że nie mogą być otwarte bez uszkodzenia plomby, urzędowej etykiety, określonej w art. 10 ust. 1, lub opakowania w przypadku materiału w paczce. Aby zapewnić poprawne plombowanie, urządzenie plombujące musi zawierać co najmniej bądź urzędową etykietę, bądź urzędową plombę. Decyzja, czy określone urządzenie plombujące spełnia wymagania niniejszego artykułu, może być podjęta zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Dalsze plombowanie może mieć miejsce tylko urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były opatrzone na zewnątrz urzędową etykietą w jednym z oficjalnych języków Wspólnoty, zgodnie z załącznikiem IV, zamocowaną za pomocą urządzenia plombującego. Dla materiału wstępnego etykieta jest biała z pasem fioletowym biegnącym po przekątnej, dla materiału podstawowego – biała, dla materiału zatwierdzonego – niebieska i dla materiału standardowego – ciemnożółta.

2. Państwa Członkowskie mogą jednakże na swoim terytorium upoważnić producentów do wprowadzenia na rynek więcej niż jednego opakowania lub wiązki zaszczepionych lub ukorzenionych winorośli o tych samych własnościach charakterystycznych, z pojedynczą etykietą odpowiadającą specyfikacji załącznika IV. W takich przypadkach opakowania lub wiązki połączone są ze sobą w taki sposób, że przy rozdzieleniu połączenie ulega zniszczeniu i nie może być przywrócone. Etykieta jest przyłączana w taki sam sposób. Nieuprawnione jest ponowne plombowanie.

3. Z zastrzeżeniem art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 Państwa Członkowskie mogą wymagać, by każda dostawa materiału wyprodukowanego na ich terytorium była zaopatrzona także w jednolity dokument, opisujący następujące szczegóły, między innymi: rodzaj towarów, odmianę oraz, w odpowiednim wypadku, klon, kategorię, ilość, stronę wysyłającą i odbiorcę. Warunki dotyczące dokumentu towarzyszącego ustala się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3 niniejszej dyrektywy.

4. Urzędowa etykieta przewidziana w ust. 1 może również zawierać towarzyszące dokumenty fitosanitarne, przewidziane w dyrektywie Komisji 92/105/EWG (⁶) Dz.U. L 4 z 8.1.1993, str. 22., ustalającej stopień standaryzacji paszportów roślin. Jednakże wszystkie warunki mające zastosowanie do urzędowego etykietowania i paszportów roślin są zdefiniowane i muszą być uznawane za równoważne.

5. Państwa Członkowskie nakazują, aby urzędowe etykiety były przechowywane przez odbiorców wegetatywnego materiału rozmnożeniowego winorośli przez co najmniej jeden rok oraz aby były dostępne dla urzędowych organów kontroli.

6. Do dnia 23 lutego 2004 r. Komisja przygotuje sprawozdanie wraz z ewentualnymi propozycjami w sprawie przemieszczania materiału do rozmnażania winorośli, a w szczególności w sprawie stosowania urzędowych etykiet i towarzyszących dokumentów wprowadzonych przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 10a

W przypadku materiału rozmnożeniowego genetycznie zmodyfikowanej odmiany, każdy dokument i każda etykieta, urzędowe lub każde inne, jakie są załączone do partii materiału w oparciu o niniejszą dyrektywę, jasno wskazują, że odmiana została zmodyfikowana genetycznie i podaje nazwę genetycznie zmodyfikowanych organizmów.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Bez uszczerbku dla swobodnego obrotu materiałem we Wspólnocie, Państwa Członkowskie podejmują wszystkie niezbędne środki dla zapewnienia, że właściwe władze otrzymały następujące szczegółowe informacje w trakcie wprowadzania na rynek materiału rozmnożeniowego przywożonego z państwa trzeciego:

a) gatunek (nazwa botaniczna);

b) odmiana i, tam gdzie to ma zastosowanie, klon; w przypadku ukorzenionych szczepów informacja ta ma zastosowanie zarówno do podkładki jak i do zrazu;

c) kategoria;

d) rodzaj materiału rozmnożeniowego;

e) kraj produkcji i oficjalny organ kontroli;

f) kraj wysyłki, jeśli inny niż kraj produkcji;

g) importer;

h) ilość materiału.

Sposób prezentacji tych szczegółowych informacji może zostać określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 12

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy oznakowany zgodnie z niniejszą dyrektywą, w oparciu o obowiązkowe lub opcjonalne zasady, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek w odniesieniu do jego właściwości charakterystycznych, sprawdzania, znakowania i plombowania, innym niż ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy odmian winorośli oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klonów, oficjalnie przyjęty w Państwach Członkowskich do certyfikacji i sprawdzenia jako standardowy materiał rozmnożeniowy zgodnie z niniejszą dyrektywą, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek na ich terytorium w oparciu o odmianę oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klon, bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu wyeliminowania jakichkolwiek przejściowych trudności w dostawie materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, których nie można pokonać w żaden inny sposób, może zostać podjęta decyzja zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, że Państwa Członkowskie powinny zaaprobować na określony okres wprowadzenie na rynek na całym obszarze Wspólnoty takiej ilości materiału rozmnożeniowego kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania, jaka jest potrzebna dla pokonania trudności.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 14a

W celu znalezienia lepszej alternatywy dla niektórych przepisów niniejszej dyrektywy można podjąć decyzję o zorganizowaniu czasowych eksperymentów na określonych warunkach na poziomie Wspólnoty, zgodnie procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. a) Na wniosek Komisji, Rada kwalifikowaną większością głosów określa, czy wegetatywny materiał rozmnożeniowy winorośli wyprodukowany w państwie trzecim, zapewnia, jeśli chodzi o jego warunki przyjęcia i podjęte środki dla zapewnienia produkcji z punktu widzenia wprowadzenia do obrotu, takie same gwarancje, jak materiał wyprodukowany we Wspólnocie, i czy spełnia wymagania niniejszej dyrektywy.

b) Rada określa ponadto typy materiałów i kategorie materiałów dla rozmnażania wegetatywnego winorośli, które mogą być przyjęte do wprowadzenia do obrotu na obszarze Wspólnoty zgodnie z lit. a).

c) Aż do chwili podjęcia przez Radę decyzji stosownie do lit. a) i bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków zapobiegających wprowadzeniu do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przeciwko ich rozprzestrzenianiu się we Wspólnocie (⁷) Dz.U. L 169 z 10.7.2000, str. 1., Państwa Członkowskie mogą zostać uprawnione do podjęcia takich decyzji zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Podejmując takie decyzje Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał mający zostać przywieziony daje w każdym względzie takie same gwarancje, jak materiał dla rozmnażania wegetatywnego winorośli wyprodukowany we Wspólnocie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Do takiego przywożonego materiału dołącza się w szczególności dokument podający szczegółowe informacje, przewidziane w art. 11 ust. 2.

Artykuł 16

1. Wspólnotowe badania porównawcze i próby przeprowadza się we Wspólnocie dla kontroli granicznej próbek materiału rozmnożeniowego winorośli wprowadzanego do obrotu zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy są one obowiązujące czy uznaniowe, oraz podczas pobierania próbek. Testy porównawcze i próby mogą obejmować, co następuje:

– materiał rozmnożeniowy produkowany w państwach trzecich,

– materiał rozmnożeniowy nadający się dla rolnictwa ekologicznego,

– materiał rozmnożeniowy wprowadzony do obrotu w związku ze środkami mającymi na celu ochronę różnorodności genetycznej.

2. Powyższe testy porównawcze i próby stosuje się w celu zharmonizowania technicznych metod certyfikacji oraz w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki, którym musi odpowiadać materiał rozmnożeniowy.

3. Komisja, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Komisja powiadamia komitet określony w art. 17 o technicznych uzgodnieniach dotyczących przeprowadzania badań oraz prób i ich wynikach. Jeżeli występują problemy ze zdrowiem roślin, Komisja powiadamia Stały Komitet ds. Zdrowia Roślin.

4. Wspólnota może wnieść wkład finansowy dla przeprowadzania badań i prób przewidzianych w ust. 1 i 2.

Wkład finansowy nie przekracza rocznych środków wyznaczonych przez organy budżetowe.

5. Badania i próby, na które można przeznaczyć wkład finansowy Wspólnoty, oraz szczegółowe zasady dostarczania wkładu finansowego ustala się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17.

6. Badania i próby przewidziane w ust. 1 i 2 mogą być przeprowadzone jedynie przez organy państwowe lub osoby prawne działające w imieniu państwa.

Artykuł 16a

Środki niezbędne do wprowadzenia niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą zarządzania ustanowioną w art. 17. ust. 2:

– art. 2 ust. 1 pkt DA) lit. c), art. 3 ust. 3, art. 8 ust. 2, art. 9, art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c).

Artykuł 16b

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną ustanowioną w art. 17 ust. 3:

– art. 2 ust. 1 pkt I), art. 3 ust. 5, art. 10 ust. 3 i art. 14a.

Artykuł 17

1. Komisja wspomagana jest przez Stały Komitet ds. Nasiennictwa i Materiału Siewnego w Rolnictwie, Ogrodnictwie i Leśnictwie (określany w dalszej części niniejszego dokumentu jako „Komitet”;).

2. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 4 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki korzystania z uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁸) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23..

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE obejmuje jeden miesiąc.

3. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE obejmuje dwa miesiące.

4. Komitet przyjmuje swój regulamin proceduralny.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (⁹) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny rodzaju Vitis (L.) przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

AA. Odmiana:grupa roślin w granicach jednego taksonu botanicznego na najniższym znanym poziomie zaszeregowania, która może być:

a) określona przez ekspresję cech wynikających z danego genotypu lub kombinacji genotypów;

b) wyróżniona z dowolnej innej grupy roślin na podstawie ekspresji przynajmniej jednej z wyżej wymienionych cech; i

c) uważana za tożsamą jednostkę, z punktu widzenia jej zdolności do niezmiennego rozmnażania.

AB. Klon: klon jest wegetatywnym potomstwem odmiany, która jest zgodna z asortymentem winorośli wybranym z uwagi na identyczność odmianową, jej cechy fenotypowe i stan zdrowotny.

B. Materiał rozmnożeniowy

i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: nieszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli, pędów o łodygach niezdrewniałych, przeznaczone do sadzenia bez szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli lub pędów o łodygach niezdrewniałych złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

ii) Części młodych roślin winorośli

a) pędy winorośli: pędy jednoroczne;

b) pędy o łodygach niezdrewniałych: pędy niezdrewniałe;

c) sadzonki podkładowe do szczepienia: części pędów winorośli lub pędy zielne przeznaczone do formowania podziemnej części podczas przygotowywania ukorzenionych szczepów;

d) zrazy: części pędu winorośli lub pędu zielnego przeznaczone do formowania naziemnej części podczas przygotowania ukorzenionych szczepów lub podczas szczepienia roślin in situ;

e) sadzonki: części pędu winorośli lub pędy zielne przeznaczone do produkcji ukorzenionych sadzonek.

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

DA. Wstępny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętą praktyką dla zachowania identyczności odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami;

b) przeznaczony jest do produkcji podstawowego materiału rozmnożeniowego lub zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego. Załączniki te mogą być zmieniane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2 w celu ustalenia dodatkowych lub bardziej rygorystycznych warunków certyfikacji wstępnego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

E. Podstawowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami zachowania tożsamości odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami, i który jest uzyskany metodą rozmnożenia wegetatywnego bezpośrednio z wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) przeznaczony jest do produkcji zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Zatwierdzony materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z podstawowego materiału rozmnożeniowego lub wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

– produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

– produkcji winogron;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową;

b) jest przeznaczony do:

- produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

- produkcji winogron;

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki,

H. Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej; lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa; lub

c) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez jakąkolwiek osobę należycie umocowaną do tego celu,

pod warunkiem że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

I. Wprowadzanie do obrotu:

termin ten oznacza sprzedaż, perspektywę sprzedaży, oferowanie do sprzedaży oraz inne dysponowanie, dostawę oraz przewóz materiału rozmnożeniowego do osób trzecich w celu jego handlowego wykorzystania.

Handel materiałem rozmnożeniowym, niemający na celu handlowego wykorzystania odmiany, obejmujący działania wymienione niżej, nie wchodzi w zakres wprowadzania do obrotu, gdy:

a) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do oficjalnych organizacji testujących i kontrolujących;

b) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do świadczących usługi zajmujących się przetwarzaniem lub pakowaniem, pod warunkiem, że świadczący usługi nie nabywa prawa do dostarczanego materiału rozmnożeniowego.

Zasady stosowania niniejszych przepisów zostają przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia materiału rozmnożeniowego winorośli na rynek w następujących przypadkach:

a) jeżeli nie został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”; oraz w przypadku innego materiału rozmnożeniowego, który nie jest przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, jeśli nie jest to standardowy materiał rozmnożeniowy urzędowo kontrolowany; oraz

b) jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, Państwa Członkowskie mogą na swoim terytorium, jako środek przejściowy do dnia 1 stycznia 2005 r., dopuścić do obrotu materiał standardowy przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, pobrany z roślin macierzystych istniejących w dniu 23 lutego 2002 r.

3. Nie uchybiając przepisom ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom prowadzącym działalność na ich terytorium na wprowadzenie do obrotu odpowiednich ilości materiału rozmnożeniowego:

a) dla doświadczeń lub dla celów naukowych;

b) dla pracy selekcyjnej;

c) przeznaczonego do pomocy w zachowaniu różnorodności genetycznej.

Warunki, na jakich Państwa Członkowskie mogą udzielać takich zezwoleń, mogą być ustalone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

W przypadku materiału zmodyfikowanego genetycznie zezwolenia można udzielić tylko pod warunkiem, że zastosowano wszelkie właściwe środki dla uniknięcia zagrożenia dla życia ludzkiego i środowiska naturalnego. Ocenę zagrożenia dla środowiska naturalnego i pozostałe kontrole przeprowadza się stosując odpowiednio przepisy art. 5ba.

4. W przypadku materiału rozmnożeniowego produkowanego metodą rozmnożenia in vitro można przyjąć następujące przepisy, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2:

a) dotyczące odstępstwa od przepisów szczególnych niniejszej dyrektywy;

b) dotyczące warunków stosowanych do takiego materiału rozmnożeniowego;

c) dotyczące oznaczeń, jakie mogą być stosowane do takiego materiału rozmnożeniowego;

d) dotyczące warunków zapewnienia, aby autentyczność odmiany była od początku weryfikowana.

5. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3, może ustalić, że po upływie określonych terminów materiał rozmnożeniowy, niebędący materiałem do wykorzystania jako podkładka ukorzeniona, będzie mógł zostać wprowadzony do obrotu, tylko jeśli został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”; lub „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;:

a) w całej Wspólnocie, w przypadku niektórych odmian winorośli, na które zapotrzebowanie rynku Wspólnoty może być pokryte, biorąc pod uwagę ich genetyczną różnorodność, w razie konieczności zgodnie z ustanowionym programem, przez materiał rozmnożeniowy zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;; oraz

b) w przypadku materiału rozmnożeniowego odmian innych niż wymienione w lit. a) powyżej, jeśli zamierza się go stosować na rynku Państw Członkowskich, które wymagają już, zgodnie z niniejszą dyrektywą, aby ten „standardowy materiał”; nie mógł już być wprowadzany do obrotu.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Niniejsze przepisy nie mają zastosowania, w przypadku szczepienia, do materiału rozmnożeniowego produkowanego w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim uznanym jako równoważne zgodnie z art. 15 ust. 2.

Artykuł 5

1. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz odmian winorośli urzędowo uznawanych i przyjmowanych do certyfikacji i badań jako standardowy materiał rozmnożeniowy na terenie danego państwa. Wykaz jest dostępny do wglądu publicznego. Wykaz określa zasadnicze cechy morfologiczne i fizjologiczne, na podstawie których odmiany mogą być rozróżniane. Dla odmian przyjętych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany i klony znajdujące się w wykazach pozostałych Państw Członkowskich będą również przyjęte do zatwierdzenia i badania standardowego materiału rozmnożeniowego na terenie danego państwa, nie naruszając przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²) odnośnie do zasad klasyfikacji odmian winorośli.

3. Każde Państwo Członkowskie tworzy także, o ile jest to właściwe, wykaz klonów oficjalnie przyjętych do certyfikacji na terenie danego państwa.

Państwa Członkowskie zapewniają, że klony dopuszczone do certyfikacji w pozostałych Państwach Członkowskich będą również dopuszczone na terenie danego państwa.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Odmianę uważa się za osobną odmianę, jeżeli jest wyraźnie odróżniana od wszystkich innych odmian, w znaczeniu cech charakterystycznych pochodzących od określonego genotypu lub kombinacji genotypów, której istnienie jest powszechnie znane we Wspólnocie.

Odmianę uważa się za powszechnie znaną we Wspólnocie, jeśli w dniu złożenia należycie przygotowanego wniosku o jej przyjęcie, zostanie wpisana do wykazu danego Państwa Członkowskiego lub innego Państwa Członkowskiego lub jest przedmiotem wniosku o przyjęcie w danym Państwie Członkowskim lub innym Państwie Członkowskim, o ile warunki wyżej wymienione są spełniane we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich zanim zostanie podjęta decyzja w sprawie wniosku o przyjęcie nowej odmiany.

2. Odmianę uważa się za stabilną, jeśli opis jej cech charakterystycznych, podlegających badaniu przy określaniu jej unikalności, jak również innych cech użytych do opisu odmiany, pozostaje bez zmian po powtórnym rozmnożeniu.

3. Odmianę uważa się za jednolitą, jeżeli, podlegając odchyleniom jakich można się spodziewać na podstawie poszczególnych właściwości rozmnażania, jest wystarczająco jednolita w znaczeniu tych cech charakterystycznych, które podlegają badaniom na unikalność oraz innych opisujących daną odmianę.

Artykuł 5ba

1. W przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, w rozumieniu art. 2 pkt. 1 i 2 dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie uwalniania do środowiska genetycznie zmodyfikowanych organizmów i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (³), odmiana jest przyjmowana tylko wtedy, gdy podjęto odpowiednie środki zapobiegające szkodliwemu oddziaływaniu na zdrowie ludzkie i środowisko.

2. W odniesieniu do genetycznie zmodyfikowanych odmian, w rozumieniu ust. 1, ustala się, co następuje:

a) przeprowadzana jest ocena ryzyka zagrożenia środowiskowego, równoważna przewidzianej w dyrektywie 2001/18/WE i zgodna z zasadami ustalonymi w załączniku II oraz oparta o dane określone w załączniku III;

b) wprowadzane są, na wniosek Komisji, w postaci rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, procedury zmierzające do zapewnienia równoważności oceny konkretnego ryzyka i innych wymagań, w szczególności w zakresie kontroli ryzyka, znakowania, monitorowania, udostępniania informacji do publicznej wiadomości oraz klauzuli bezpieczeństwa, z ustanowionymi dyrektywą 2001/18/WE. W oczekiwaniu na wejście w życie stosownego rozporządzenia, genetycznie zmodyfikowane odmiany będą dopuszczane do umieszczenia w wykazach krajowych pod warunkiem, że zostaną dopuszczone do obrotu na mocy dyrektywy 2001/18/WE;

c) artykułów 13-24 dyrektywy 2001/18/WE nie stosuje się odtąd do zmodyfikowanych genetycznie odmian winorośli dopuszczonych zgodnie z rozporządzeniem określonym w lit. b).

3. W przypadku produktów stanowiących pochodną materiału rozmnożeniowego winorośli, przeznaczonych do wykorzystania jako żywność lub składnik żywności objęte rozporządzeniem (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczącym nowej żywności i nowych składników żywności (⁴) przed dopuszczeniem genetycznie zmodyfikowanych odmian należy dokonać odpowiednich badań gwarantujących, że żywność lub składniki żywności pochodzące z materiału rozmnożeniowego:

a) nie stanowią niebezpieczeństwa dla konsumenta;

b) nie wprowadzają konsumenta w błąd;

c) nie różnią się od żywności lub składników żywności, na miejsce których zostają wprowadzone, na tyle, aby ich normalne spożywanie mogło mieć niekorzystne odżywczo skutki dla konsumenta.

W przypadku produktów wytwarzanych z jednej z odmian określonych w niniejszej dyrektywie i stosowanych jako żywność lub jej składnik, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 258/97, odmiana ta może być dopuszczona jedynie wówczas, gdy żywność lub składnik żywności zostały dopuszczone zgodnie z tym rozporządzeniem.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klony pochodzące z innych Państw Członkowskich, podlegają tym samym wymaganiom, które stosowane są wobec krajowych odmian lub klonów, w szczególności w odniesieniu do procedury ich dopuszczenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17 ust. 2, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Wszelkie wnioski o dopuszczenie odmiany lub fakt wycofania wniosku, wpisy do wykazów odmian oraz zmiany są bezzwłocznie zgłaszane innym Państwom Członkowskim oraz Komisji. W oparciu o informacje uzyskane od Państw Członkowskich Komisja publikuje wspólny wykaz odmian.

Artykuł 5f

Państwa Członkowskie zapewniają jasne oznaczenie w katalogu przyjętych odmian zmodyfikowanych genetycznie. Zapewniają ponadto, że każda osoba wprowadzająca na rynek taką odmianę jasno wskaże w katalogu handlowym winorośli, że odmiana jest genetycznie zmodyfikowana, i że określi cel modyfikacji.

Artykuł 5g

1. Państwa Członkowskie wymagają, by odmiany oraz, tam gdzie ma to zastosowanie, klony, przyjęte do katalogu, były utrzymywane poprzez selekcję.

2. Utrzymywanie musi być zawsze udokumentowane zapisami poczynionymi przez osoby odpowiedzialne za utrzymywanie odmiany i, w danym wypadku, klonu.

3. Od osób odpowiedzialnych za utrzymywanie odmiany mogą być wymagane próbki. Próbki mogą być pobierane urzędowo, jeśli jest to niezbędne.

4. Gdy utrzymywanie dokonywane jest w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym odmiana została przyjęta, państwa te udzielają sobie pomocy administracyjnej w zakresie kontroli.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że podczas hodowli, zbioru, pakowania, składowania i transportu materiał rozmnożeniowy jest utrzymywany w oddzielnych partiach, oznakowanych według odmiany oraz w danym wypadku, dla wstępnych materiałów rozmnożeniowych, podstawowych materiałów rozmnożeniowych i zatwierdzonych materiałów rozmnożeniowych, według klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. Komisja określa, w drodze odstępstwa od ust. 1 odnośnie do pakowania, plombowania i oznaczania, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, przepisy mające zastosowanie do sprzedaży małych ilości końcowemu użytkownikowi oraz do winorośli sprzedawanych w donicach, klatkach lub skrzynkach.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były plombowane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem w taki sposób, że nie mogą być otwarte bez uszkodzenia plomby, urzędowej etykiety, określonej w art. 10 ust. 1, lub opakowania w przypadku materiału w paczce. Aby zapewnić poprawne plombowanie, urządzenie plombujące musi zawierać co najmniej bądź urzędową etykietę, bądź urzędową plombę. Decyzja, czy określone urządzenie plombujące spełnia wymagania niniejszego artykułu, może być podjęta zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Dalsze plombowanie może mieć miejsce tylko urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były opatrzone na zewnątrz urzędową etykietą w jednym z oficjalnych języków Wspólnoty, zgodnie z załącznikiem IV, zamocowaną za pomocą urządzenia plombującego. Dla materiału wstępnego etykieta jest biała z pasem fioletowym biegnącym po przekątnej, dla materiału podstawowego – biała, dla materiału zatwierdzonego – niebieska i dla materiału standardowego – ciemnożółta.

2. Państwa Członkowskie mogą jednakże na swoim terytorium upoważnić producentów do wprowadzenia na rynek więcej niż jednego opakowania lub wiązki zaszczepionych lub ukorzenionych winorośli o tych samych własnościach charakterystycznych, z pojedynczą etykietą odpowiadającą specyfikacji załącznika IV. W takich przypadkach opakowania lub wiązki połączone są ze sobą w taki sposób, że przy rozdzieleniu połączenie ulega zniszczeniu i nie może być przywrócone. Etykieta jest przyłączana w taki sam sposób. Nieuprawnione jest ponowne plombowanie.

3. Z zastrzeżeniem art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 Państwa Członkowskie mogą wymagać, by każda dostawa materiału wyprodukowanego na ich terytorium była zaopatrzona także w jednolity dokument, opisujący następujące szczegóły, między innymi: rodzaj towarów, odmianę oraz, w odpowiednim wypadku, klon, kategorię, ilość, stronę wysyłającą i odbiorcę. Warunki dotyczące dokumentu towarzyszącego ustala się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3 niniejszej dyrektywy.

4. Urzędowa etykieta przewidziana w ust. 1 może również zawierać towarzyszące dokumenty fitosanitarne, przewidziane w dyrektywie Komisji 92/105/EWG (⁵), ustalającej stopień standaryzacji paszportów roślin. Jednakże wszystkie warunki mające zastosowanie do urzędowego etykietowania i paszportów roślin są zdefiniowane i muszą być uznawane za równoważne.

5. Państwa Członkowskie nakazują, aby urzędowe etykiety były przechowywane przez odbiorców wegetatywnego materiału rozmnożeniowego winorośli przez co najmniej jeden rok oraz aby były dostępne dla urzędowych organów kontroli.

6. Do dnia 23 lutego 2004 r. Komisja przygotuje sprawozdanie wraz z ewentualnymi propozycjami w sprawie przemieszczania materiału do rozmnażania winorośli, a w szczególności w sprawie stosowania urzędowych etykiet i towarzyszących dokumentów wprowadzonych przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 10a

W przypadku materiału rozmnożeniowego genetycznie zmodyfikowanej odmiany, każdy dokument i każda etykieta, urzędowe lub każde inne, jakie są załączone do partii materiału w oparciu o niniejszą dyrektywę, jasno wskazują, że odmiana została zmodyfikowana genetycznie i podaje nazwę genetycznie zmodyfikowanych organizmów.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Bez uszczerbku dla swobodnego obrotu materiałem we Wspólnocie, Państwa Członkowskie podejmują wszystkie niezbędne środki dla zapewnienia, że właściwe władze otrzymały następujące szczegółowe informacje w trakcie wprowadzania na rynek materiału rozmnożeniowego przywożonego z państwa trzeciego:

a) gatunek (nazwa botaniczna);

b) odmiana i, tam gdzie to ma zastosowanie, klon; w przypadku ukorzenionych szczepów informacja ta ma zastosowanie zarówno do podkładki jak i do zrazu;

c) kategoria;

d) rodzaj materiału rozmnożeniowego;

e) kraj produkcji i oficjalny organ kontroli;

f) kraj wysyłki, jeśli inny niż kraj produkcji;

g) importer;

h) ilość materiału.

Sposób prezentacji tych szczegółowych informacji może zostać określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 12

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy oznakowany zgodnie z niniejszą dyrektywą, w oparciu o obowiązkowe lub opcjonalne zasady, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek w odniesieniu do jego właściwości charakterystycznych, sprawdzania, znakowania i plombowania, innym niż ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy odmian winorośli oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klonów, oficjalnie przyjęty w Państwach Członkowskich do certyfikacji i sprawdzenia jako standardowy materiał rozmnożeniowy zgodnie z niniejszą dyrektywą, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek na ich terytorium w oparciu o odmianę oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klon, bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu wyeliminowania jakichkolwiek przejściowych trudności w dostawie materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, których nie można pokonać w żaden inny sposób, może zostać podjęta decyzja zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, że Państwa Członkowskie powinny zaaprobować na określony okres wprowadzenie na rynek na całym obszarze Wspólnoty takiej ilości materiału rozmnożeniowego kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania, jaka jest potrzebna dla pokonania trudności.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 14a

W celu znalezienia lepszej alternatywy dla niektórych przepisów niniejszej dyrektywy można podjąć decyzję o zorganizowaniu czasowych eksperymentów na określonych warunkach na poziomie Wspólnoty, zgodnie procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. a) Na wniosek Komisji, Rada kwalifikowaną większością głosów określa, czy wegetatywny materiał rozmnożeniowy winorośli wyprodukowany w państwie trzecim, zapewnia, jeśli chodzi o jego warunki przyjęcia i podjęte środki dla zapewnienia produkcji z punktu widzenia wprowadzenia do obrotu, takie same gwarancje, jak materiał wyprodukowany we Wspólnocie, i czy spełnia wymagania niniejszej dyrektywy.

b) Rada określa ponadto typy materiałów i kategorie materiałów dla rozmnażania wegetatywnego winorośli, które mogą być przyjęte do wprowadzenia do obrotu na obszarze Wspólnoty zgodnie z lit. a).

c) Aż do chwili podjęcia przez Radę decyzji stosownie do lit. a) i bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków zapobiegających wprowadzeniu do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przeciwko ich rozprzestrzenianiu się we Wspólnocie (⁶), Państwa Członkowskie mogą zostać uprawnione do podjęcia takich decyzji zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Podejmując takie decyzje Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał mający zostać przywieziony daje w każdym względzie takie same gwarancje, jak materiał dla rozmnażania wegetatywnego winorośli wyprodukowany we Wspólnocie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Do takiego przywożonego materiału dołącza się w szczególności dokument podający szczegółowe informacje, przewidziane w art. 11 ust. 2.

Artykuł 16

[1] 1. Wspólnotowe badania porównawcze i próby przeprowadza się we Wspólnocie dla kontroli granicznej próbek materiału rozmnożeniowego winorośli wprowadzanego do obrotu zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, niezależnie od tego, czy są one obowiązujące czy uznaniowe, oraz podczas pobierania próbek. Testy porównawcze i próby mogą obejmować, co następuje:

– materiał rozmnożeniowy produkowany w państwach trzecich,

– materiał rozmnożeniowy nadający się dla rolnictwa ekologicznego,

– materiał rozmnożeniowy wprowadzony do obrotu w związku ze środkami mającymi na celu ochronę różnorodności genetycznej.

2. Powyższe testy porównawcze i próby stosuje się w celu zharmonizowania technicznych metod certyfikacji oraz w celu sprawdzenia, czy zostały spełnione warunki, którym musi odpowiadać materiał rozmnożeniowy.

3. Komisja, działając zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Komisja powiadamia komitet określony w art. 17 o technicznych uzgodnieniach dotyczących przeprowadzania badań oraz prób i ich wynikach. Jeżeli występują problemy ze zdrowiem roślin, Komisja powiadamia Stały Komitet ds. Zdrowia Roślin.

4. Wspólnota może wnieść wkład finansowy dla przeprowadzania badań i prób przewidzianych w ust. 1 i 2.

Wkład finansowy nie przekracza rocznych środków wyznaczonych przez organy budżetowe.

5. Badania i próby, na które można przeznaczyć wkład finansowy Wspólnoty, oraz szczegółowe zasady dostarczania wkładu finansowego ustala się zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17.

6. Badania i próby przewidziane w ust. 1 i 2 mogą być przeprowadzone jedynie przez organy państwowe lub osoby prawne działające w imieniu państwa.

Artykuł 16a

Środki niezbędne do wprowadzenia niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą zarządzania ustanowioną w art. 17. ust. 2:

– art. 2 ust. 1 pkt DA) lit. c), art. 3 ust. 3, art. 8 ust. 2, art. 9, art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c).

Artykuł 16b

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną ustanowioną w art. 17 ust. 3:

– art. 2 ust. 1 pkt I), art. 3 ust. 5, art. 10 ust. 3 i art. 14a.

Artykuł 17

1. Komisja wspomagana jest przez Stały Komitet ds. Nasiennictwa i Materiału Siewnego w Rolnictwie, Ogrodnictwie i Leśnictwie (określany w dalszej części niniejszego dokumentu jako „Komitet”;).

2. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 4 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki korzystania z uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE obejmuje jeden miesiąc.

3. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE obejmuje dwa miesiące.

4. Komitet przyjmuje swój regulamin proceduralny.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (⁸) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. [1] Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny rodzaju Vitis (L.) przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

AA. Odmiana:grupa roślin w granicach jednego taksonu botanicznego na najniższym znanym poziomie zaszeregowania, która może być:

a) określona przez ekspresję cech wynikających z danego genotypu lub kombinacji genotypów;

b) wyróżniona z dowolnej innej grupy roślin na podstawie ekspresji przynajmniej jednej z wyżej wymienionych cech; i

c) uważana za tożsamą jednostkę, z punktu widzenia jej zdolności do niezmiennego rozmnażania.

AB. Klon: klon jest wegetatywnym potomstwem odmiany, która jest zgodna z asortymentem winorośli wybranym z uwagi na identyczność odmianową, jej cechy fenotypowe i stan zdrowotny.

B. Materiał rozmnożeniowy

i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: nieszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli, pędów o łodygach niezdrewniałych, przeznaczone do sadzenia bez szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli lub pędów o łodygach niezdrewniałych złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

ii) Części młodych roślin winorośli

a) pędy winorośli: pędy jednoroczne;

b) pędy o łodygach niezdrewniałych: pędy niezdrewniałe;

c) sadzonki podkładowe do szczepienia: części pędów winorośli lub pędy zielne przeznaczone do formowania podziemnej części podczas przygotowywania ukorzenionych szczepów;

d) zrazy: części pędu winorośli lub pędu zielnego przeznaczone do formowania naziemnej części podczas przygotowania ukorzenionych szczepów lub podczas szczepienia roślin in situ;

e) sadzonki: części pędu winorośli lub pędy zielne przeznaczone do produkcji ukorzenionych sadzonek.

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

DA. Wstępny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętą praktyką dla zachowania identyczności odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami;

b) przeznaczony jest do produkcji podstawowego materiału rozmnożeniowego lub zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego. Załączniki te mogą być zmieniane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2 w celu ustalenia dodatkowych lub bardziej rygorystycznych warunków certyfikacji wstępnego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

E. Podstawowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami zachowania tożsamości odmiany i, tam gdzie ma to zastosowanie, klonu, oraz dla zabezpieczenia przed chorobami, i który jest uzyskany metodą rozmnożenia wegetatywnego bezpośrednio z wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) przeznaczony jest do produkcji zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla podstawowego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Zatwierdzony materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który:

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z podstawowego materiału rozmnożeniowego lub wstępnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

- produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

- produkcji winogron;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla zatwierdzonego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową;

b) jest przeznaczony do:

- produkcji młodych roślin lub części roślin do wykorzystania w produkcji winogron, lub

- produkcji winogron;

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego;

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający powyższe warunki,

H. Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej; lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa; lub

c) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez jakąkolwiek osobę należycie umocowaną do tego celu,

pod warunkiem że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

I. Wprowadzanie do obrotu:

termin ten oznacza sprzedaż, perspektywę sprzedaży, oferowanie do sprzedaży oraz inne dysponowanie, dostawę oraz przewóz materiału rozmnożeniowego do osób trzecich w celu jego handlowego wykorzystania.

Handel materiałem rozmnożeniowym, niemający na celu handlowego wykorzystania odmiany, obejmujący działania wymienione niżej, nie wchodzi w zakres wprowadzania do obrotu, gdy:

a) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do oficjalnych organizacji testujących i kontrolujących;

b) dostawa materiału rozmnożeniowego następuje do świadczących usługi zajmujących się przetwarzaniem lub pakowaniem, pod warunkiem, że świadczący usługi nie nabywa prawa do dostarczanego materiału rozmnożeniowego.

Zasady stosowania niniejszych przepisów zostają przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

[2] 1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia materiału rozmnożeniowego winorośli na rynek w następujących przypadkach:

a) jeżeli nie został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”; oraz w przypadku innego materiału rozmnożeniowego, który nie jest przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, jeśli nie jest to standardowy materiał rozmnożeniowy urzędowo kontrolowany; oraz

b) jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1, Państwa Członkowskie mogą na swoim terytorium, jako środek przejściowy do dnia 1 stycznia 2005 r., dopuścić do obrotu materiał standardowy przeznaczony do wykorzystania jako podkładki, pobrany z roślin macierzystych istniejących w dniu 23 lutego 2002 r.

3. Nie uchybiając przepisom ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zezwolić producentom prowadzącym działalność na ich terytorium na wprowadzenie do obrotu odpowiednich ilości materiału rozmnożeniowego:

a) dla doświadczeń lub dla celów naukowych;

b) dla pracy selekcyjnej;

c) przeznaczonego do pomocy w zachowaniu różnorodności genetycznej.

Warunki, na jakich Państwa Członkowskie mogą udzielać takich zezwoleń, mogą być ustalone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

W przypadku materiału zmodyfikowanego genetycznie zezwolenia można udzielić tylko pod warunkiem, że zastosowano wszelkie właściwe środki dla uniknięcia zagrożenia dla życia ludzkiego i środowiska naturalnego. Ocenę zagrożenia dla środowiska naturalnego i pozostałe kontrole przeprowadza się stosując odpowiednio przepisy art. 5ba.

4. W przypadku materiału rozmnożeniowego produkowanego metodą rozmnożenia in vitro można przyjąć następujące przepisy, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2:

a) dotyczące odstępstwa od przepisów szczególnych niniejszej dyrektywy;

b) dotyczące warunków stosowanych do takiego materiału rozmnożeniowego;

c) dotyczące oznaczeń, jakie mogą być stosowane do takiego materiału rozmnożeniowego;

d) dotyczące warunków zapewnienia, aby autentyczność odmiany była od początku weryfikowana.

5. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3, może ustalić, że po upływie określonych terminów materiał rozmnożeniowy, niebędący materiałem do wykorzystania jako podkładka ukorzeniona, będzie mógł zostać wprowadzony do obrotu, tylko jeśli został urzędowo zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”; lub „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;:

a) w całej Wspólnocie, w przypadku niektórych odmian winorośli, na które zapotrzebowanie rynku Wspólnoty może być pokryte, biorąc pod uwagę ich genetyczną różnorodność, w razie konieczności zgodnie z ustanowionym programem, przez materiał rozmnożeniowy zatwierdzony jako „wstępny materiał rozmnożeniowy”;, „podstawowy materiał rozmnożeniowy”; lub „zatwierdzony materiał rozmnożeniowy”;; oraz

b) w przypadku materiału rozmnożeniowego odmian innych niż wymienione w lit. a) powyżej, jeśli zamierza się go stosować na rynku Państw Członkowskich, które wymagają już, zgodnie z niniejszą dyrektywą, aby ten „standardowy materiał”; nie mógł już być wprowadzany do obrotu.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Niniejsze przepisy nie mają zastosowania, w przypadku szczepienia, do materiału rozmnożeniowego produkowanego w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim uznanym jako równoważne zgodnie z art. 15 ust. 2. [3]

Artykuł 5

[4] 1. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz odmian winorośli urzędowo uznawanych i przyjmowanych do certyfikacji i badań jako standardowy materiał rozmnożeniowy na terenie danego państwa. Wykaz jest dostępny do wglądu publicznego. Wykaz określa zasadnicze cechy morfologiczne i fizjologiczne, na podstawie których odmiany mogą być rozróżniane. Dla odmian przyjętych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

2. Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany i klony znajdujące się w wykazach pozostałych Państw Członkowskich będą również przyjęte do zatwierdzenia i badania standardowego materiału rozmnożeniowego na terenie danego państwa, nie naruszając przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (²) odnośnie do zasad klasyfikacji odmian winorośli.

3. Każde Państwo Członkowskie tworzy także, o ile jest to właściwe, wykaz klonów oficjalnie przyjętych do certyfikacji na terenie danego państwa.

Państwa Członkowskie zapewniają, że klony dopuszczone do certyfikacji w pozostałych Państwach Członkowskich będą również dopuszczone na terenie danego państwa.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

[5] 1. Odmianę uważa się za osobną odmianę, jeżeli jest wyraźnie odróżniana od wszystkich innych odmian, w znaczeniu cech charakterystycznych pochodzących od określonego genotypu lub kombinacji genotypów, której istnienie jest powszechnie znane we Wspólnocie.

Odmianę uważa się za powszechnie znaną we Wspólnocie, jeśli w dniu złożenia należycie przygotowanego wniosku o jej przyjęcie, zostanie wpisana do wykazu danego Państwa Członkowskiego lub innego Państwa Członkowskiego lub jest przedmiotem wniosku o przyjęcie w danym Państwie Członkowskim lub innym Państwie Członkowskim, o ile warunki wyżej wymienione są spełniane we wszystkich zainteresowanych Państwach Członkowskich zanim zostanie podjęta decyzja w sprawie wniosku o przyjęcie nowej odmiany.

2. Odmianę uważa się za stabilną, jeśli opis jej cech charakterystycznych, podlegających badaniu przy określaniu jej unikalności, jak również innych cech użytych do opisu odmiany, pozostaje bez zmian po powtórnym rozmnożeniu.

3. Odmianę uważa się za jednolitą, jeżeli, podlegając odchyleniom jakich można się spodziewać na podstawie poszczególnych właściwości rozmnażania, jest wystarczająco jednolita w znaczeniu tych cech charakterystycznych, które podlegają badaniom na unikalność oraz innych opisujących daną odmianę.

Artykuł 5ba

[6] 1. W przypadku genetycznie zmodyfikowanej odmiany, w rozumieniu art. 2 pkt. 1 i 2 dyrektywy 2001/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie uwalniania do środowiska genetycznie zmodyfikowanych organizmów i uchylającej dyrektywę Rady 90/220/EWG (³), odmiana jest przyjmowana tylko wtedy, gdy podjęto odpowiednie środki zapobiegające szkodliwemu oddziaływaniu na zdrowie ludzkie i środowisko.

2. W odniesieniu do genetycznie zmodyfikowanych odmian, w rozumieniu ust. 1, ustala się, co następuje:

a) przeprowadzana jest ocena ryzyka zagrożenia środowiskowego, równoważna przewidzianej w dyrektywie 2001/18/WE i zgodna z zasadami ustalonymi w załączniku II oraz oparta o dane określone w załączniku III;

b) wprowadzane są, na wniosek Komisji, w postaci rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady, procedury zmierzające do zapewnienia równoważności oceny konkretnego ryzyka i innych wymagań, w szczególności w zakresie kontroli ryzyka, znakowania, monitorowania, udostępniania informacji do publicznej wiadomości oraz klauzuli bezpieczeństwa, z ustanowionymi dyrektywą 2001/18/WE. W oczekiwaniu na wejście w życie stosownego rozporządzenia, genetycznie zmodyfikowane odmiany będą dopuszczane do umieszczenia w wykazach krajowych pod warunkiem, że zostaną dopuszczone do obrotu na mocy dyrektywy 2001/18/WE;

c) artykułów 13-24 dyrektywy 2001/18/WE nie stosuje się odtąd do zmodyfikowanych genetycznie odmian winorośli dopuszczonych zgodnie z rozporządzeniem określonym w lit. b).

3. W przypadku produktów stanowiących pochodną materiału rozmnożeniowego winorośli, przeznaczonych do wykorzystania jako żywność lub składnik żywności objęte rozporządzeniem (WE) nr 258/97 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 1997 r. dotyczącym nowej żywności i nowych składników żywności (⁴) przed dopuszczeniem genetycznie zmodyfikowanych odmian należy dokonać odpowiednich badań gwarantujących, że żywność lub składniki żywności pochodzące z materiału rozmnożeniowego:

a) nie stanowią niebezpieczeństwa dla konsumenta;

b) nie wprowadzają konsumenta w błąd;

c) nie różnią się od żywności lub składników żywności, na miejsce których zostają wprowadzone, na tyle, aby ich normalne spożywanie mogło mieć niekorzystne odżywczo skutki dla konsumenta.

W przypadku produktów wytwarzanych z jednej z odmian określonych w niniejszej dyrektywie i stosowanych jako żywność lub jej składnik, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 258/97, odmiana ta może być dopuszczona jedynie wówczas, gdy żywność lub składnik żywności zostały dopuszczone zgodnie z tym rozporządzeniem.

Artykuł 5c

[7] Państwa Członkowskie zapewniają, że odmiany oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klony pochodzące z innych Państw Członkowskich, podlegają tym samym wymaganiom, które stosowane są wobec krajowych odmian lub klonów, w szczególności w odniesieniu do procedury ich dopuszczenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17 ust. 2 [8], uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. [9] Wszelkie wnioski o dopuszczenie odmiany lub fakt wycofania wniosku, wpisy do wykazów odmian oraz zmiany są bezzwłocznie zgłaszane innym Państwom Członkowskim oraz Komisji. W oparciu o informacje uzyskane od Państw Członkowskich Komisja publikuje wspólny wykaz odmian.

Artykuł 5f

[10] Państwa Członkowskie zapewniają jasne oznaczenie w katalogu przyjętych odmian zmodyfikowanych genetycznie. Zapewniają ponadto, że każda osoba wprowadzająca na rynek taką odmianę jasno wskaże w katalogu handlowym winorośli, że odmiana jest genetycznie zmodyfikowana, i że określi cel modyfikacji.

Artykuł 5g

[11] 1. Państwa Członkowskie wymagają, by odmiany oraz, tam gdzie ma to zastosowanie, klony, przyjęte do katalogu, były utrzymywane poprzez selekcję.

2. Utrzymywanie musi być zawsze udokumentowane zapisami poczynionymi przez osoby odpowiedzialne za utrzymywanie odmiany i, w danym wypadku, klonu.

3. Od osób odpowiedzialnych za utrzymywanie odmiany mogą być wymagane próbki. Próbki mogą być pobierane urzędowo, jeśli jest to niezbędne.

4. Gdy utrzymywanie dokonywane jest w Państwie Członkowskim innym niż to, w którym odmiana została przyjęta, państwa te udzielają sobie pomocy administracyjnej w zakresie kontroli.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

[12] Państwa Członkowskie zapewniają, że podczas hodowli, zbioru, pakowania, składowania i transportu materiał rozmnożeniowy jest utrzymywany w oddzielnych partiach, oznakowanych według odmiany oraz w danym wypadku, dla wstępnych materiałów rozmnożeniowych, podstawowych materiałów rozmnożeniowych i zatwierdzonych materiałów rozmnożeniowych, według klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. [13] Komisja określa, w drodze odstępstwa od ust. 1 odnośnie do pakowania, plombowania i oznaczania, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, przepisy mające zastosowanie do sprzedaży małych ilości końcowemu użytkownikowi oraz do winorośli sprzedawanych w donicach, klatkach lub skrzynkach.

Artykuł 9

[14] Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były plombowane urzędowo lub pod urzędowym nadzorem w taki sposób, że nie mogą być otwarte bez uszkodzenia plomby, urzędowej etykiety, określonej w art. 10 ust. 1, lub opakowania w przypadku materiału w paczce. Aby zapewnić poprawne plombowanie, urządzenie plombujące musi zawierać co najmniej bądź urzędową etykietę, bądź urzędową plombę. Decyzja, czy określone urządzenie plombujące spełnia wymagania niniejszego artykułu, może być podjęta zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Dalsze plombowanie może mieć miejsce tylko urzędowo lub pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

[15] 1. Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i wiązki materiału rozmnożeniowego były opatrzone na zewnątrz urzędową etykietą w jednym z oficjalnych języków Wspólnoty, zgodnie z załącznikiem IV, zamocowaną za pomocą urządzenia plombującego. Dla materiału wstępnego etykieta jest biała z pasem fioletowym biegnącym po przekątnej, dla materiału podstawowego – biała, dla materiału zatwierdzonego – niebieska i dla materiału standardowego – ciemnożółta.

2. Państwa Członkowskie mogą jednakże na swoim terytorium upoważnić producentów do wprowadzenia na rynek więcej niż jednego opakowania lub wiązki zaszczepionych lub ukorzenionych winorośli o tych samych własnościach charakterystycznych, z pojedynczą etykietą odpowiadającą specyfikacji załącznika IV. W takich przypadkach opakowania lub wiązki połączone są ze sobą w taki sposób, że przy rozdzieleniu połączenie ulega zniszczeniu i nie może być przywrócone. Etykieta jest przyłączana w taki sam sposób. Nieuprawnione jest ponowne plombowanie.

3. Z zastrzeżeniem art. 23 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 Państwa Członkowskie mogą wymagać, by każda dostawa materiału wyprodukowanego na ich terytorium była zaopatrzona także w jednolity dokument, opisujący następujące szczegóły, między innymi: rodzaj towarów, odmianę oraz, w odpowiednim wypadku, klon, kategorię, ilość, stronę wysyłającą i odbiorcę. Warunki dotyczące dokumentu towarzyszącego ustala się zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17 ust. 3 niniejszej dyrektywy.

4. Urzędowa etykieta przewidziana w ust. 1 może również zawierać towarzyszące dokumenty fitosanitarne, przewidziane w dyrektywie Komisji 92/105/EWG (⁵), ustalającej stopień standaryzacji paszportów roślin. Jednakże wszystkie warunki mające zastosowanie do urzędowego etykietowania i paszportów roślin są zdefiniowane i muszą być uznawane za równoważne.

5. Państwa Członkowskie nakazują, aby urzędowe etykiety były przechowywane przez odbiorców wegetatywnego materiału rozmnożeniowego winorośli przez co najmniej jeden rok oraz aby były dostępne dla urzędowych organów kontroli.

6. Do dnia 23 lutego 2004 r. Komisja przygotuje sprawozdanie wraz z ewentualnymi propozycjami w sprawie przemieszczania materiału do rozmnażania winorośli, a w szczególności w sprawie stosowania urzędowych etykiet i towarzyszących dokumentów wprowadzonych przez Państwa Członkowskie.

Artykuł 10a

[16] W przypadku materiału rozmnożeniowego genetycznie zmodyfikowanej odmiany, każdy dokument i każda etykieta, urzędowe lub każde inne, jakie są załączone do partii materiału w oparciu o niniejszą dyrektywę, jasno wskazują, że odmiana została zmodyfikowana genetycznie i podaje nazwę genetycznie zmodyfikowanych organizmów.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. [17] Bez uszczerbku dla swobodnego obrotu materiałem we Wspólnocie, Państwa Członkowskie podejmują wszystkie niezbędne środki dla zapewnienia, że właściwe władze otrzymały następujące szczegółowe informacje w trakcie wprowadzania na rynek materiału rozmnożeniowego przywożonego z państwa trzeciego:

a) gatunek (nazwa botaniczna);

b) odmiana i, tam gdzie to ma zastosowanie, klon; w przypadku ukorzenionych szczepów informacja ta ma zastosowanie zarówno do podkładki jak i do zrazu;

c) kategoria;

d) rodzaj materiału rozmnożeniowego;

e) kraj produkcji i oficjalny organ kontroli;

f) kraj wysyłki, jeśli inny niż kraj produkcji;

g) importer;

h) ilość materiału.

Sposób prezentacji tych szczegółowych informacji może zostać określony zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2.

Artykuł 12

[18] Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy oznakowany zgodnie z niniejszą dyrektywą, w oparciu o obowiązkowe lub opcjonalne zasady, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek w odniesieniu do jego właściwości charakterystycznych, sprawdzania, znakowania i plombowania, innym niż ustanowione w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 12a

[19] Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy odmian winorośli oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klonów, oficjalnie przyjęty w Państwach Członkowskich do certyfikacji i sprawdzenia jako standardowy materiał rozmnożeniowy zgodnie z niniejszą dyrektywą, nie podlegał żadnym ograniczeniom przy wprowadzaniu na rynek na ich terytorium w oparciu o odmianę oraz, tam gdzie to ma zastosowanie, klon, bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. [20] W celu wyeliminowania jakichkolwiek przejściowych trudności w dostawie materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, których nie można pokonać w żaden inny sposób, może zostać podjęta decyzja zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2, że Państwa Członkowskie powinny zaaprobować na określony okres wprowadzenie na rynek na całym obszarze Wspólnoty takiej ilości materiału rozmnożeniowego kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania, jaka jest potrzebna dla pokonania trudności.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2 [21].

Artykuł 14a

[22] W celu znalezienia lepszej alternatywy dla niektórych przepisów niniejszej dyrektywy można podjąć decyzję o zorganizowaniu czasowych eksperymentów na określonych warunkach na poziomie Wspólnoty, zgodnie procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 3.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. [23] a) Na wniosek Komisji, Rada kwalifikowaną większością głosów określa, czy wegetatywny materiał rozmnożeniowy winorośli wyprodukowany w państwie trzecim, zapewnia, jeśli chodzi o jego warunki przyjęcia i podjęte środki dla zapewnienia produkcji z punktu widzenia wprowadzenia do obrotu, takie same gwarancje, jak materiał wyprodukowany we Wspólnocie, i czy spełnia wymagania niniejszej dyrektywy.

b) Rada określa ponadto typy materiałów i kategorie materiałów dla rozmnażania wegetatywnego winorośli, które mogą być przyjęte do wprowadzenia do obrotu na obszarze Wspólnoty zgodnie z lit. a).

c) Aż do chwili podjęcia przez Radę decyzji stosownie do lit. a) i bez uszczerbku dla dyrektywy Rady 2000/29/WE z dnia 8 maja 2000 r. w sprawie środków zapobiegających wprowadzeniu do Wspólnoty organizmów szkodliwych dla roślin lub produktów roślinnych i przeciwko ich rozprzestrzenianiu się we Wspólnocie (⁶), Państwa Członkowskie mogą zostać uprawnione do podjęcia takich decyzji zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 ust. 2. Podejmując takie decyzje Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał mający zostać przywieziony daje w każdym względzie takie same gwarancje, jak materiał dla rozmnażania wegetatywnego winorośli wyprodukowany we Wspólnocie zgodnie z niniejszą dyrektywą. Do takiego przywożonego materiału dołącza się w szczególności dokument podający szczegółowe informacje, przewidziane w art. 11 ust. 2.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17 ust. 2 [24].

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2 [25], ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2 [26], podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 16a

[27] Środki niezbędne do wprowadzenia niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą zarządzania ustanowioną w art. 17. ust. 2:

- art. 2 ust. 1 pkt DA) lit. c), art. 3 ust. 3, art. 8 ust. 2, art. 9, art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 1 i art. 15 ust. 2 lit. c).

Artykuł 16b

[28] Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy w odniesieniu do spraw zawartych w przepisach określonych poniżej, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną ustanowioną w art. 17 ust. 3:

- art. 2 ust. 1 pkt I), art. 3 ust. 5, art. 10 ust. 3 i art. 14a.

Artykuł 17

[29] 1. Komisja wspomagana jest przez Stały Komitet ds. Nasiennictwa i Materiału Siewnego w Rolnictwie, Ogrodnictwie i Leśnictwie (określany w dalszej części niniejszego dokumentu jako „Komitet”;).

2. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 4 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki korzystania z uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE obejmuje jeden miesiąc.

3. Gdy w odesłaniu wskazany jest niniejszy ustęp, wówczas stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE obejmuje dwa miesiące.

4. Komitet przyjmuje swój regulamin proceduralny.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2 [30].

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17 ust. 2 [31], Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (⁸) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych. W odniesieniu do Królestwa Hiszpanii datę 31 grudnia 1971 r. określoną powyżej, zastępuje się datą 28 lutego 1986 r.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania lub pęki materiału rozmnożeniowego były zapieczętowane w taki sposób, by nie można było ich otworzyć bez naruszenia systemu pieczętowania lub pozostawienia dowodu próby naruszenia bądź urzędowej etykiety przewidzianej w art. 10 ust. 1 bądź w przypadku stosowania opakowań – opakowania. Opakowania są opatrzone próbą ołowianą lub ekwiwalentnym urządzeniem do pieczętowania założonym przez osobę do tego upoważnioną. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 można ustalić czy dany system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. Opakowania nie powinny być ponownie zapieczętowane chyba, że zostanie to dokonane pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [1] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

3. Zasady stosowania ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. [2] Przedstawiciel Komisji prześle do Komitetu projekt środków, które należy podjąć. Komitet wyda swoja opinię w sprawie projektu w czasie, ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinia zostanie wydana większością głosów określoną w art. 148 ust. 2 Traktatu, w przypadku decyzji, która na wniosek Komisji ma zostać podjęta przez Radę. Głosy przedstawicieli państw członkowskich w Komitecie będą ważone w sposób określony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych. W odniesieniu do Królestwa Hiszpanii datę 31 grudnia 1971 r. określoną powyżej, zastępuje się datą 28 lutego 1986 r.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania lub pęki materiału rozmnożeniowego były zapieczętowane w taki sposób, by nie można było ich otworzyć bez naruszenia systemu pieczętowania lub pozostawienia dowodu próby naruszenia bądź urzędowej etykiety przewidzianej w art. 10 ust. 1 bądź w przypadku stosowania opakowań – opakowania. Opakowania są opatrzone próbą ołowianą lub ekwiwalentnym urządzeniem do pieczętowania założonym przez osobę do tego upoważnioną. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 można ustalić czy dany system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. Opakowania nie powinny być ponownie zapieczętowane chyba, że zostanie to dokonane pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [1] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

3. [2] Zasady stosowania ust. 1 mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu pięciu głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych. W odniesieniu do Królestwa Hiszpanii datę 31 grudnia 1971 r. określoną powyżej, zastępuje się datą 28 lutego 1986 r. [1]

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania lub pęki materiału rozmnożeniowego były zapieczętowane w taki sposób, by nie można było ich otworzyć bez naruszenia systemu pieczętowania lub pozostawienia dowodu próby naruszenia bądź urzędowej etykiety przewidzianej w art. 10 ust. 1 bądź w przypadku stosowania opakowań – opakowania. Opakowania są opatrzone próbą ołowianą lub ekwiwalentnym urządzeniem do pieczętowania założonym przez osobę do tego upoważnioną. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 można ustalić czy dany system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. Opakowania nie powinny być ponownie zapieczętowane chyba, że zostanie to dokonane pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [2] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu pięciu głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania lub pęki materiału rozmnożeniowego były zapieczętowane w taki sposób, by nie można było ich otworzyć bez naruszenia systemu pieczętowania lub pozostawienia dowodu próby naruszenia bądź urzędowej etykiety przewidzianej w art. 10 ust. 1 bądź w przypadku stosowania opakowań – opakowania. Opakowania są opatrzone próbą ołowianą lub ekwiwalentnym urządzeniem do pieczętowania założonym przez osobę do tego upoważnioną. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 można ustalić czy dany system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. Opakowania nie powinny być ponownie zapieczętowane chyba, że zostanie to dokonane pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [1] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu pięciu [2] głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

[1] Państwa Członkowskie wymagają, by opakowania lub pęki materiału rozmnożeniowego były zapieczętowane w taki sposób, by nie można było ich otworzyć bez naruszenia systemu pieczętowania lub pozostawienia dowodu próby naruszenia bądź urzędowej etykiety przewidzianej w art. 10 ust. 1 bądź w przypadku stosowania opakowań – opakowania. Opakowania są opatrzone próbą ołowianą lub ekwiwalentnym urządzeniem do pieczętowania założonym przez osobę do tego upoważnioną. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17 można ustalić czy dany system pieczętowania jest zgodny z przepisami niniejszego ustępu. Opakowania nie powinny być ponownie zapieczętowane chyba, że zostanie to dokonane pod urzędowym nadzorem.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [2] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu trzech głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i paczki materiału rozmnożeniowego były urzędowo plombowane przez odpowiedzialną osobę w taki sposób, że przy ich otwieraniu plomba jest uszkadzana i nie może zostać ponownie nałożona.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

1. [1] Pomimo faktu, iż Państwa Członkowskie mogą zezwolić, aby dziesięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych lub pięć opakowań lub wiązek sadzonek ukorzenionych o tych samych cechach charakterystycznych było oznaczonych tylko jedną etykietą odpowiadającą specyfikacjom podanym w załączniku IV. W tym przypadku opakowania lub wiązki powinny być powiązane razem w taki sposób, aby po ich rozdzieleniu, wiązanie zostało zniszczone i nie mogło zostać ponownie użyte. Etykieta powinna zostać przymocowana do wiązania. Nie zezwala się na powtórne zamknięcie.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu trzech głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

[1] Niniejszą dyrektywę stosuje się do materiału do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”) będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

1. a. [2] Państwa Członkowskie mogą dokonać dalszego podziału kategorii „materiał standardowy”, ustanowionej w art. 2, na klasy, które są zgodne ze specjalnymi warunkami. Te specjalne warunki, nazwa albo termin, mogą zostać ustalone zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

c) [3] upoważnić Państwa Członkowskie, bez względu na załącznik II część III pkt 1 sekcja B i pkt 2 sekcja B, do obniżenia minimalnej określonej długości materiału rozmnożeniowego produkowanego i będącego przedmiotem obrotu na niektórych obszarach, w przypadku gdy takie upoważnienie jest uzasadnione specjalnymi warunkami wegetacyjnymi.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i paczki materiału rozmnożeniowego były urzędowo plombowane przez odpowiedzialną osobę w taki sposób, że przy ich otwieraniu plomba jest uszkadzana i nie może zostać ponownie nałożona.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

2. [4] Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że właściwym władzom dostarcza się następujące dane szczegółowe podczas obrotu materiałem rozmnożeniowym pochodzącym z innego Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego:

a) gatunek (oznaczenie botaniczne),

b) odmiana i, gdzie stosowne, klon; w przypadku szczepów ukorzenionych, dane szczegółowe należy dostarczyć zarówno w odniesieniu do ukorzenionych sadzonek, jak i zrazów,

c) kategoria,

d) charakter materiału rozmnożeniowego,

e) kraj produkcji i oficjalne władze kontrolne,

f) kraj dystrybucji,

g) importer,

h) ilość materiału.

Sposób, w jaki te dane szczegółowe muszą zostać przedstawione, należy określić zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu trzech głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

[5] Decyzje o wszelkich zmianach do załączników w odniesieniu do rozwoju wiedzy naukowej lub techniki należy podejmować zgodnie z procedurą określoną w art. 17.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

[6] Zgodnie z procedurą określoną w art. 17, Państwo Członkowskie może, jeśli tego zażąda, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione z obowiązku stosowania niniejszej dyrektywy, jednakże z wyjątkiem art. 12 ust. 1 i art. 12a, o ile uprawa winorośli i obrót materiałem rozmnożeniowym mają minimalne znaczenie gospodarcze na jego terytorium.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa stosuje się do materiału przeznaczonego do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”), produkowanego i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

(uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i paczki materiału rozmnożeniowego były urzędowo plombowane przez odpowiedzialną osobę w taki sposób, że przy ich otwieraniu plomba jest uszkadzana i nie może zostać ponownie nałożona.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością czterdziestu trzech [1] głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

Rada, na wniosek Komisji i biorąc pod uwagę stan wiedzy naukowej i technicznej, przyjmuje zmiany, które należy uwzględnić w załącznikach.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17, dane Państwo Członkowskie może, na swój wniosek, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione ze stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, jeśli normalnie na jego terytorium nie istnieje rozmnażanie ani obrót materiałem do rozmnażania wegetatywnego winorośli.

Artykuł 18b

Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa stosuje się do materiału przeznaczonego do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”), produkowanego i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. [1] Państwa Członkowskie mogą, przejściowo, po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych, aby dostosować się do przepisów niniejszej dyrektywy, uznać, że materiały rozmnożeniowe, które były używane do założenia winnic macierzystych lub szkółek, odpowiadają zatwierdzonym materiałom rozmnożeniowym bądź tym, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy, o ile przed użyciem gwarantowały one taką samą jakość jak zatwierdzone materiały rozmnożeniowe bądź te, które zostały zbadane według przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

[2] Każde Państwo Członkowskie sporządza katalog odmian winorośli zatwierdzonych do kwalifikacji, jak również do kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na swoim terytorium. Katalog jest dostępny dla wszystkich. Określa on główne cechy morfologiczne i fizjologiczne pozwalające na odróżnienie poszczególnych odmian. Dla odmian już zatwierdzonych do dnia 31 grudnia 1971 r. można powoływać się na opisy znajdujące się w oficjalnych publikacjach ampelograficznych.

Artykuł 5a

[3] Państwa Członkowskie dbają, aby dana odmiana została zatwierdzona tylko wówczas, gdy jest odrębna, niezmienna i wystarczająco jednorodna.

Artykuł 5b

1. [4] Dana odmiana jest odrębna, jeśli w momencie złożenia wniosku o jej zatwierdzenie różni się w sposób zdecydowany, jedną lub więcej ważnymi cechami morfologicznymi lub fizjologicznymi, od każdej innej odmiany zatwierdzonej lub której wniosek o zatwierdzenie został złożony w danym Państwie Członkowskim.

2. Dana odmiana jest niezmienna, jeśli w następstwie kolejnych rozmnożeń pozostaje zgodna z określeniem jej głównych cech.

3. Dana odmiana jest wystarczająco jednorodna, jeśli tworzące ją rośliny – pomijając rzadkie odchylenia – są podobne, biorąc pod uwagę ogół cech wyszczególnionych w tym celu.

Artykuł 5c

[5] Państwa Członkowskie dbają, by odmiany pochodzące z innych Państw Członkowskich podlegały takim samym wymaganiom, jakie stosuje się w odniesieniu do odmian krajowych, zwłaszcza przy procedurze zatwierdzenia.

Artykuł 5d

[6] 1. Państwa Członkowskie zalecają, by zatwierdzenie odmian było wynikiem oficjalnych badań przeprowadzanych zwłaszcza na uprawach i odnoszących się do takiej liczby cech, która pozwoli na opisanie odmiany. Metody stosowane w celu ustalenia cech powinny być precyzyjne i rzetelne.

2. W oparciu o procedurę przewidzianą w art. 17, uwzględniając stan wiedzy naukowej i technicznej, ustala się:

a) cechy, których powinny przynajmniej dotyczyć badania,

b) warunki minimalne dotyczące przeprowadzania badań.

3. Jeśli wiadomo, że materiał rozmnożeniowy danej odmiany znajduje się w obrocie w innym państwie pod inną nazwą, nazwa ta powinna również widnieć w katalogu.

Artykuł 5e

[7] 1. Zatwierdzone odmiany są poddawane regularnym i oficjalnym badaniom. Jeśli jeden z warunków zatwierdzenia do kwalifikacji lub do kontroli przestaje być spełniany, zatwierdzenie jest anulowane i odmiana zostaje usunięta z katalogu.

2. Katalog odmian, jak również różne zmiany w nim wprowadzane są niezwłocznie podawane do wiadomości pozostałych Państw Członkowskich i Komisji.

Artykuł 6

[8] (uchylony)

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i paczki materiału rozmnożeniowego były urzędowo plombowane przez odpowiedzialną osobę w taki sposób, że przy ich otwieraniu plomba jest uszkadzana i nie może zostać ponownie nałożona.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. [9] Państwa Członkowskie mogą zalecić, o ile nie weszły w życie przepisy przyjęte przez Komisję zgodnie z art. 3 ust. 4 lit. b), że materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli może być wprowadzony do obrotu, począwszy od określonej daty tylko w przypadku materiału rozmnożeniowego, który został oficjalnie określony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 12a

[10] Państwa Członkowskie dbają, aby materiały rozmnożeniowe odmian winorośli, które zostały zatwierdzone do uprawy na ich terytorium lub na części ich terytorium stosownie do przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1388/70, nie podlegały żadnemu ograniczeniu dopuszczenia ich odmian do obrotu na tym terytorium.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością dwunastu głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 17a

[11] Rada, na wniosek Komisji i biorąc pod uwagę stan wiedzy naukowej i technicznej, przyjmuje zmiany, które należy uwzględnić w załącznikach.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 18a

[12] Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 17, dane Państwo Członkowskie może, na swój wniosek, zostać całkowicie lub częściowo zwolnione ze stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, jeśli normalnie na jego terytorium nie istnieje rozmnażanie ani obrót materiałem do rozmnażania wegetatywnego winorośli.

Artykuł 18b

[13] Niniejsza dyrektywa jest bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 234/68 (³) z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie utworzenia wspólnej organizacji rynków w sektorze roślin żywych i produktów ogrodnictwa ozdobnego.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,

a także mając na uwadze, co następuje:

produkcja winogron stołowych i winogron przeznaczonych do produkcji win zajmuje istotne miejsce w rolnictwie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej;

uzyskanie zadowalających efektów w uprawie winorośli zależy w dużej mierze od stosowania odpowiedniego materiału rozmnożeniowego; w tym celu, niektóre Państwa Członkowskie stosowały pewne ograniczenia przy wprowadzaniu do obrotu materiału go wegetatywnego rozmnażania winorośli, dopuszczając jedynie obrót roślinami zdrewniałymi i młodymi o wysokiej jakości; państwa te są w stanie wykorzystać doświadczenia systematycznych selekcji roślin dokonywanych od wielu dziesiątków lat i osiągnęły wyniki w rozwoju wystarczająco stabilnych i jednolitych odmian winorośli, które, z uwagi na swoje cechy, są wielce obiecujące z punktu widzenia zamierzonych celów;

zostanie osiągnięta większa produktywność w uprawie winorośli we Wspólnocie, jeśli przy wyborze odmian dopuszczonych do obrotu Państwa Członkowskie będą stosowały jednolite zasady, tak surowe jak jest to możliwe;

uzasadnione jest ograniczanie obrotu do pewnych odmian, tylko jeżeli hodowca winorośli może być pewien co do odmiany aktualnie otrzymywanego materiału rozmnożeniowego;

niektóre Państwa Członkowskie stosują w tym celu schematy kwalifikacji, których zamierzeniem jest, w drodze urzędowych inspekcji, zagwarantowanie tożsamości i czystości odmianowej, dobrego stanu zdrowia, szczególnie w odniesieniu do chorób wirusowych; schematy takie mogą stanowić jedną z podstaw dla wprowadzenia jednolitego wspólnotowego systemu kwalifikacji;

schemat taki powinien być stosowany zarówno w przypadku obrotu materiałem rozmnożeniowym między Państwami Członkowskimi, jak i w obrocie krajowym;

zgodnie z ogólną zasadą, materiał rozmnożeniowy przeznaczony do produkcji winogron lub do produkcji materiału rozmnożeniowego powinien zostać dopuszczony do obrotu tylko wtedy jeśli został poddany urzędowemu badaniu i zatwierdzony zgodnie z zasadami kwalifikacji jako elitarny materiał rozmnożeniowy lub kwalifikowany materiał rozmnożeniowy; wybór terminu technicznego „elitarny materiał rozmnożeniowy” i „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” jest oparty na już istniejącej terminologii międzynarodowej oraz na już istniejących schematach wspólnotowych dla innych rodzajów i gatunków roślin;

pożądane jest ograniczenie wprowadzenia do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego winorośli uzyskanego poprzez selekcję klonów; jednakże, w chwili obecnej nie jest możliwe osiągnięcie tego celu, ponieważ zapotrzebowania wspólnotowe nie mogą zostać w całości pokryte przez taki materiał; dlatego wprowadzenie do obrotu skontrolowanego standardowego materiału rozmnożeniowego, który musi także posiadać tożsamość i czystość odmianową, ale który nie zawsze spełnia takie same warunki jak materiał rozmnożeniowy uzyskany poprzez selekcję klonów, może zostać dozwolony tymczasowo; jednakże ta kategoria materiału powinna być stopniowo eliminowana;

jeśli winorośle nie są rozmnażane lub jeśli materiał rozmnożeniowy nie jest przedmiotem obrotu w Państwie Członkowskim, to wydaje się uzasadnionym zwolnienie takiego państwa od obowiązku przeprowadzenia zatwierdzenia lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jednakże bez oddziaływania na jego obowiązek ograniczania wprowadzania do obrotu do kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i standardowego materiału rozmnożeniowego;

materiał rozmnożeniowy, który nie jest wprowadzany do obrotu, z uwagi na jego niewielkie znaczenie gospodarcze, nie powinien podlegać zasadom wspólnotowym; Państwa Członkowskie muszą zachować prawo stosowania przepisów szczególnych w odniesieniu do takiego materiału;

zasady wspólnotowe nie powinny mieć zastosowania dla materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich;

zasady wspólnotowe odnoszące się do materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie, muszą zostać przyjęte przez Radę najpóźniej 31 grudnia 1969 r.;

w celu polepszenia nie tylko jakości genetycznej materiału rozmnożeniowego we Wspólnocie, ale także jego cech zewnętrznych, muszą być ustanowione pewne wymagania, odnoszące się do czystości analitycznej, jakości i podziału na asortymenty;

w celu zagwarantowania tożsamości materiału rozmnożeniowego muszą zostać ustanowione zasady wspólnotowe dotyczące oddzielania partii, pakowania, plombowania i oznakowywania; stosowane etykiety powinny zawierać szczegółowe informacje niezbędne zarówno dla inspekcji urzędowej, jak i dla hodowców oraz powinny jasno wykazywać wspólnotowy charakter certyfikacyjny;

w celu zapewnienia, że oba wymogi dotyczące jakości materiału rozmnożeniowego oraz przepisów gwarantujących jego tożsamość są spełnione, Państwa Członkowskie muszą ustanowić przepisy dla odpowiednich mechanizmów kontrolnych;

materiał rozmnożeniowy spełniający te wymogi nie powinien, z zastrzeżeniem przepisów art. 36 Traktatu, podlegać żadnym ograniczeniom handlowym za wyjątkiem tych przewidzianych przez zasady wspólnotowe;

do czasu ustanowienia wspólnego katalogu odmian, stosowane ograniczenia powinny obejmować w szczególności prawo Państw Członkowskich do ograniczania wprowadzania do obrotu materiału rozmnożeniowego do tych odmian, które mają znaczenie dla uprawy i są używane na ich własnych terytoriach; niewłaściwym jest decydowanie w obecnym czasie, czy i pod jakimi warunkami Państwa Członkowskie mogą zakazywać, w całości lub w części, uprawiania na ich terytoriach niektórych odmian winorośli;

należy uznać w niektórych warunkach, że materiał rozmnożeniowy produkowany w innym Państwie Członkowskim z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w Państwie Członkowskim jest równoważny z materiałem rozmnożeniowym produkowanym w tym Państwie Członkowskim;

w okresach, w których występują trudności w uzyskiwaniu dostaw elitarnego materiału rozmnożeniowego różnych kategorii lub standardowego materiału rozmnożeniowego, materiał rozmnożeniowy spełniający mniej rygorystyczne wymagania może zostać czasowo dopuszczony do obrotu;

w celu harmonizacji stosowanych w różnych Państwach Członkowskich technicznych metod kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego oraz w celu umożliwienia dokonania w przyszłości porównań między kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym w obrębie Wspólnoty i pochodzącym z państw trzecich, w Państwach Członkowskich powinny być prowadzone badania w celu oceny jakości różnych kategorii materiału rozmnożeniowego;

Komisji powinno zostać powierzone zadanie przyjęcia niektórych środków do stosowania niniejszej dyrektywy; w celu ułatwienia wykonania proponowanych środków, powinna zostać udostępniona procedura dla zatwierdzenia ścisłej współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w obrębie Stałego Komitetu ds. nasiennictwa i materiału siewnego w rolnictwie, ogrodnictwie i leśnictwie;

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa stosuje się do materiału przeznaczonego do wegetatywnego rozmnażania winorośli (zwanego dalej „materiałem rozmnożeniowym”), produkowanego i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 2

1. Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

A. Winorośl: rośliny z rodzaju Vitis (L.), przeznaczone do produkcji winogron lub do stosowania jako materiału rozmnożeniowego dla takich roślin.

B. Materiał rozmnożeniowy:

(i) Młode rośliny winorośli

a) ukorzenione sadzonki: niezaszczepione części ukorzenionych odrośli winorośli przeznaczone do sadzenia bez dalszego szczepienia lub przeznaczone na podkładki;

b) szczepy ukorzenione: części pędów winorośli złączone przez zaszczepienie, których część podziemna jest ukorzeniona.

(ii) Części młodych roślin winorośli

C. Matecznik podkładek: szkółki, w których produkowane są sadzonki podkładkowe do szczepienia, sadzonki lub sadzonki wierzchołkowe do szczepienia (zrazy).

D. Szkółki sadzonek: szkółki, w których odbywa się uprawa sadzonek ukorzenionych lub ukorzenionych szczepów.

E. Elitarny materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) został wyprodukowany na odpowiedzialność hodowcy zgodnie z przyjętymi praktykami utrzymywania odmiany;

b) przeznaczony jest do produkcji materiału rozmnożeniowego;

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

F. Kwalifikowany materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) jest uzyskiwany bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego danej odmiany lub, na życzenie hodowcy, z materiału rozmnożeniowego w stopniu hodowlanym przed elitarnym materiałem rozmnożeniowym, uznanego w drodze urzędowych badań za spełniający warunki podane w załącznikach I i II dla elitarnego materiału rozmnożeniowego;

b) jest przeznaczony do:

— produkcji młodych roślin lub części roślin dla stosowania w produkcji winogron, lub

— produkcji winogron,

c) spełnia warunki ustanowione w załącznikach I i II dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego; oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki.

G. Standardowy materiał rozmnożeniowy: materiał rozmnożeniowy, który

a) posiada tożsamość i czystość odmianową,

b) jest przeznaczony

— do produkcji młodych roślin lub części roślin, oraz

— do wykorzystania w produkcji winogron,

c) spełnia warunki podane w załącznikach I i II dla standardowego materiału rozmnożeniowego, oraz

d) został uznany, w drodze badań urzędowych, za spełniający wyżej podane warunki,

H Środki urzędowe: środki podejmowane przez:

a) organ władzy państwowej, lub

b) przez jakąkolwiek osobę prawną upoważnioną na podstawie prawa publicznego lub prywatnego, działającą na odpowiedzialność państwa, lub

e) w przypadku działań pomocniczych, które także są pod kontrolą państwa, przez zaprzysiężone osoby fizyczne, pod warunkiem, że osoby wymienione w lit. b) i c) nie osiągają żadnych prywatnych korzyści z prowadzenia takich działań.

2. Państwa Członkowskie mogą:

a) ustanowić, że nie będzie żadnej urzędowej kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego, jeśli materiał taki zwykle nie jest rozmnażany lub nie jest przedmiotem obrotu na ich terytorium;

b) po wejściu w życie przepisów ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych niezbędnych do wykonania niniejszej dyrektywy ustanowić przejściowo, że materiał rozmnożeniowy zastosowany do założenia matecznika podkładek lub szkółek jest równoważny z kwalifikowanym materiałem rozmnożeniowym lub kontrolowanym zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy jeśli, przed jego zastosowaniem, materiał ten spełniał te same warunki jak kwalifikowany materiał rozmnożeniowy lub kontrolowany zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 3

1. Państwa Członkowskie mogą zabronić wprowadzenia do obrotu materiału rozmnożeniowego winorośli na ich rynek w następujących przypadkach:

— jeżeli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy” albo nie jest urzędowo kontrolowanym standardowym materiałem rozmnożeniowym, oraz

— jeśli nie spełnia warunków ustanowionych w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa od przepisów ust. 1:

a) dla materiału rozmnożeniowego będącego w stadium wegetacyjnym poprzedzającym elitarny materiał rozmnożeniowy;

b) dla doświadczeń lub do celów naukowych;

c) dla pracy selekcyjnej.

3. Państwa Członkowskie mogą wprowadzić odstępstwa odnośnie minimalnej długości sadzonek podkładkowych przeznaczonych do szczepienia (załącznik II część III pkt 1 B lit. a).

4. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, może:

a) upoważnić Państwa Członkowskie, poprzez ustanowienie odstępstw od przepisów załącznika II część II pkt 1, do sklasyfikowania jako kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego ukorzenionych szczepów powstałych przez połączenie kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego szczepionego na standardowym materiale rozmnożeniowym; kwalifikacja taka powinna być przyznawana tylko na ustanowiony okres przejściowy i tylko do takiego czasu, gdy zainteresowane Państwa Członkowskie będą posiadały wystarczające ilości elitarnego materiału rozmnożeniowego i kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego do nowych nasadzeń;

b) ustanowić, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy niektórych odmian winorośli nie może być dopuszczony do obrotu, jeśli nie zostanie urzędowo kwalifikowany jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „ kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”.

Artykuł 4

Państwa Członkowskie mogą, w związku z warunkami ustanowionymi w załącznikach I i II, nakładać dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymagania dla kwalifikacji materiału rozmnożeniowego lub kontrolowania standardowego materiału rozmnożeniowego, produkowanego na ich własnym terytorium.

Artykuł 5

1. Każde Państwo Członkowskie sporządza urzędowy wykaz odmian winorośli dopuszczonych do kwalifikacji i kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego na jego terytorium. Wykaz wskazuje na główne morfologiczne i fizjologiczne cechy, według których odmiany mogą być rozpoznawane.

2. Odmiana zostaje dopuszczona do kwalifikacji lub kontroli tylko wtedy, jeśli w drodze urzędowych lub urzędowo nadzorowanych badań, a zwłaszcza badań uprawowych, ustalono że odmiana jest dostatecznie jednolita i stabilna.

Jeśli wiadomym jest, że odmiana jest przedmiotem obrotu w innym Państwie Członkowskim pod inną nazwą, to nazwa ta także jest odnotowana w wykazie.

3. Zaakceptowane odmiany są urzędowo kontrolowane w regularnych odstępach czasu. Jeśli zostanie stwierdzone, że jakikolwiek z warunków koniecznych do akceptacji, poświadczenia lub kontroli nie jest dłużej spełniany, akceptacja zostaje unieważniona, a odmiana usunięta z wykazu.

4. Wykazy te i wszelkie wprowadzone do nich zmiany są niezwłocznie przesłane do Komisji, która informuje o tym inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 6

Państwa Członkowskie wymagają, aby w celu sprawdzenia odmian, próbki były urzędowo pobierane zgodnie z właściwymi metodami.

Artykuł 7

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy podczas uprawy, przerywania, pasynkowania roślin rodzicielskich winorośli, pakowania, przechowywania i transportu jest odseparowany, oznakowany co do odmiany oraz, o ile ma to zastosowanie w przypadku elitarnego materiału rozmnożeniowego i poświadczonego materiału rozmnożeniowego, co do klonu.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby materiał rozmnożeniowy był przedmiotem obrotu tylko w formie dostatecznie jednolitych partii i w zaplombowanych opakowaniach lub paczkach posiadających plomby i oznaczenia, jak zalecono w art. 9 i 10. Opakowania są zgodne z przepisami załącznika III.

2. W przypadku sprzedaży niewielkich ilości odbiorcy finalnemu oraz w przypadku sprzedaży winorośli w doniczkach, skrzynkach lub pudełkach, Państwa Członkowskie mogą wprowadzać odstępstwa od przepisów ust. 1 w odniesieniu do opakowań, plombowania i oznaczania.

Artykuł 9

Państwa Członkowskie wymagają, aby opakowania i paczki materiału rozmnożeniowego były urzędowo plombowane przez odpowiedzialną osobę w taki sposób, że przy ich otwieraniu plomba jest uszkadzana i nie może zostać ponownie nałożona.

Artykuł 10

1. Państwa Członkowskie wymagają, aby osoba odpowiedzialna za plombowanie dołączała na zewnątrz opakowania lub paczki materiału rozmnożeniowego etykietę w jednym z urzędowych języków Wspólnoty zgodnie ze specyfikacją podaną w załączniku IV; etykieta dołączana jest do urzędowej plomby; kolor etykiety jest biały dla elitarnego materiału rozmnożeniowego, niebieski dla kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego i ciemnożółty dla standardowego materiału rozmnożeniowego.

2. Państwa Członkowskie mogą ustanawiać, że każda partia jest także zaopatrzona w dokument zawierający takie same informacje jak etykieta.

Artykuł 11

Państwa Członkowskie zapewniają że, tożsamość materiału rozmnożeniowego, począwszy od jego wzrostu lub momentu pobrania z winorośli rodzicielskich do momentu jego dostarczenia do finalnego odbiorcy, jest zabezpieczona przez system urzędowych kontroli ustanowiony lub przyjęty przez te państwa. Wprowadzają one odpowiednie ustalenia dotyczące urzędowej kontroli materiału rozmnożeniowego podczas obrotu, co najmniej poprzez sprawdzanie pobieranych próbek co do ich zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 12

1. Państwa Członkowskie zapewniają, że elitarny materiał rozmnożeniowy i kwalifikowany materiał rozmnożeniowy, który został urzędowo zatwierdzony i którego kontenery zostały urzędowo oznakowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, oraz standardowy materiał rozmnożeniowy, którego kontenery zostały urzędowo oznakowane i zaplombowane jak zalecono w niniejszej dyrektywie, nie podlegają żadnym ograniczeniom handlowym ze względu na ich cechy, przeprowadzone badania, sposób oznakowania i plombowania, inne niż te ustanowione w niniejszej dyrektywie.

2. Państwa Członkowskie mogą:

a) postanowić, w przypadku gdy Komisja nie przyjęła żadnych środków na mocy art. 3 ust. 4 lit. b) i żadne środki nie weszły w życie, że po ustalonych terminach materiał rozmnożeniowy pewnych gatunków winorośli nie może zostać dopuszczony do obrotu, jeśli nie został urzędowo poświadczony jako „elitarny materiał rozmnożeniowy” lub „kwalifikowany materiał rozmnożeniowy”;

b) do czasu, gdy nie zostanie wprowadzony powszechny katalog odmian, ograniczać obrót materiałem rozmnożeniowym do tych odmian, które są wymienione w wykazie krajowym w oparciu o ich przydatność do uprawy i stosowanie na ich terytorium; warunki dotyczące włączania do tego wykazu są takie same dla odmian pochodzących z innych Państw Członkowskich, jak dla odmian krajowych.

Artykuł 13

Państwa Członkowskie zapewniają, że materiał rozmnożeniowy pochodzący bezpośrednio z elitarnego materiału rozmnożeniowego kwalifikowanego w jednym z Państw Członkowskich i uprawiany w innym Państwie Członkowskim mógł być zatwierdzony w kraju, w którym wyprodukowano elitarny materiał rozmnożeniowy, jeśli taki materiał rozmnożeniowy był poddany inspekcji polowej spełniającej warunki ustanowione w załączniku I, oraz jeśli urzędowe badanie wykazało, że spełnione są warunki ustanowione w załączniku II.

Artykuł 14

1. W celu usunięcia wszelkich tymczasowych trudności w ogólnym dostarczaniu elitarnego materiału rozmnożeniowego, kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego lub standardowego materiału rozmnożeniowego, które wystąpią w jednym lub kilku Państwach Członkowskich i nie mogą być przezwyciężone w obrębie Wspólnoty, Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 17, upoważnia jedno lub więcej Państw Członkowskich do przyjęcia w celu sprzedaży, na okres ustanowiony przez Komisję, materiału rozmnożeniowego należącego do kategorii spełniającej mniej rygorystyczne wymagania.

2. Kategoria materiału rozmnożeniowego każdej danej odmiany jest zaopatrzona w etykietę przewidzianą dla odpowiadającej jej kategorii; w każdym innym przypadku etykieta jest brązowa. Etykieta jest zawsze zawierać informację, że materiał rozmnożeniowy w odniesieniu do jego kategorii spełnia mniej rygorystyczne wymagania.

Artykuł 15

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do materiału rozmnożeniowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, najpóźniej 31 grudnia 1969 r. przyjmuje środki dotyczące materiału rozmnożeniowego produkowanego w państwach trzecich i będącego przedmiotem obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 16

1. W obrębie Wspólnoty przeprowadzane są badania w celu oszacowania jakości materiału rozmnożeniowego; badania te podlegają inspekcji przeprowadzanej przez Komitet określony w art. 17.

2. Badania te, w pierwszym etapie, są stosowane w celu zharmonizowania technicznych metod kwalifikacji kwalifikowanego materiału rozmnożeniowego oraz kontroli standardowego materiału rozmnożeniowego w celu uzyskania równoważnych wyników. Jak tylko cel ten zostanie osiągnięty, coroczne sprawozdania okresowe będą sporządzane w sprawie porównawczych testów i wysyłane z zachowaniem poufności do Państw Członkowskich i do Komisji. Komisja stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, ustala datę sporządzenia pierwszego sprawozdania.

3. Komisja, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 17, podejmuje niezbędne ustalenia dotyczące przeprowadzania badań. Badaniom może także podlegać materiał rozmnożeniowy wyprodukowany w państwach trzecich.

Artykuł 17

1. W przypadku stosowania procedury ustanowionej w niniejszym artykule, wszelkie sprawy są przekazywane przez przewodniczącego, zarówno z jego własnej inicjatywy, jak i na życzenie przedstawiciela Państwa Członkowskiego, do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa (zwanego dalej „Komitetem”), powołanego decyzją Rady z dnia 14 czerwca 1966 r.(²).

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone zgodnie z art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia Komitetowi projekt środków, które mają być przyjęte. Komitet wydaje swoją opinię o takich środkach w terminie ustalonym przez przewodniczącego, w zależności od pilności sprawy. Opinie są wydawane większością dwunastu głosów.

4. Komisja przyjmuje środki, które stosuje się bezzwłocznie. Jednakże, jeśli środki te nie są zgodne z opinią Komitetu, Komisja niezwłocznie powiadamia o tym Radę. W takim przypadku, Komisja może odroczyć stosowanie środków, które przyjęła, na okres nie dłuższy niż jeden miesiąc licząc od daty powiadomienia.

Rada, stanowiąc kwalifikowaną większością głosów, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł 18

Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów prawa krajowego uzasadnionych ochroną zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin albo ochroną własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł 19

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do 1 lipca 1969 r. środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 20

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 9 kwietnia 1968 r.