RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Austria: Rechtsanwalt

Finlandia: Asianajaja/Advokat

Szwecja: Advocat

Republika Czeska: Advokát

Estonia: Vandeadvokaat

Cypr: Δικηγόρος

Łotwa: Zvērināts advokāts

Litwa: Advokatas

Węgry: Ügyvéd

Malta: Avukat/Prokuratur Legali

Polska: Adwokat/Radca prawny

Słowenia: Odvetnik/Odvetnica

Słowacja: Advokát/Komerčný právnik

Bułgaria: Aдвокат

Rumunia: Avocat

Chorwacja: Odvjetnik/Odvjetnica

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Austria: Rechtsanwalt

Finlandia: Asianajaja/Advokat

Szwecja: Advocat

Republika Czeska: Advokát

Estonia: Vandeadvokaat

Cypr: Δικηγόρος

Łotwa: Zvērināts advokāts

Litwa: Advokatas

Węgry: Ügyvéd

Malta: Avukat/Prokuratur Legali

Polska: Adwokat/Radca prawny

Słowenia: Odvetnik/Odvetnica

Słowacja: Advokát/Komerčný právnik

Bułgaria: Aдвокат

Rumunia: Avocat

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Austria: Rechtsanwalt

Finlandia: Asianajaja/Advokat

Szwecja: Advocat

Republika Czeska: Advokát

Estonia: Vandeadvokaat

Cypr: Δικηγόρος

Łotwa: Zvērināts advokāts

Litwa: Advokatas

Węgry: Ügyvéd

Malta: Avukat/Prokuratur Legali

Polska: Adwokat/Radca prawny

Słowenia: Odvetnik/Odvetnica

Słowacja: Advokát/Komerčný právnik

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Austria: Rechtsanwalt

Finlandia: Asianajaja/Advokat

Szwecja: Advocat

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Hiszpania: Abogado

Portugalia: Advogado

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2. [1] „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Grecja: δικηγόρος

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1. Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2. Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3. Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4. Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a) zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b) współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1. Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2. W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego artykuły 57 i 66,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem każde ograniczenie możliwości świadczenia usług, które wynika z obywatelstwa lub warunków związanych z miejscem zamieszkania od zakończenia okresu przejściowego, jest zabronione;

niniejsza dyrektywa odnosi się tylko do działań mających na celu ułatwienie skutecznego wykonywania działalności zawodowej prawnika świadczącego usługi; konieczne będzie podjęcie bardziej szczegółowych środków zmierzających do ułatwienia skutecznego korzystania z prawa do podejmowania działalności gospodarczej;

skuteczne korzystanie przez prawników ze swobody świadczenia usług wymaga od przyjmującego Państwa Członkowskiego uznania za prawników osoby wykonujące ten zawód w różnych Państwach Członkowskich;

ponieważ niniejsza dyrektywa dotyczy wyłącznie świadczenia usług i nie zawiera postanowień w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, osoba uprawniona, której dotyczy dyrektywa, ma obowiązek przyjęcia tytułu zawodowego używanego w Państwie Członkowskim, w którym osoba ta prowadzi działalność zawodową, w dalszej części dokumentu określanym jako „Państwo Członkowskie pochodzenia”,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

1.  Niniejsza dyrektywa stosuje się, w zakresie i na warunkach w niej określonych, do działalności zawodowej wykonywanej przez prawnika w formie świadczenia usług.

Niezależnie od wszelkich postanowień zawartych w niniejszej dyrektywie Państwa Członkowskie mogą zastrzec dla określonych grup prawników przygotowanie dokumentów urzędowych upoważniających do zarządzania majątkiem osób zmarłych bądź dotyczących ustanawiania lub przekazywania praw do nieruchomości.

2.  „Prawnik” oznacza jakąkolwiek osobę upoważnioną do wykonywania swojej działalności zawodowej określoną jednym z następujących terminów:

w Belgii: avocat – advocaat

we Danii: advokat

w Niemczech: rechtsanwalt

we Francji: avocat

w Irlandii: barrister, solicitor

we Włoszech: avvocato

w Luksemburgu: avocat-avoue

w Holandii: advocaat

w Zjednoczonym Królestwie: advocate, barrister, solicitor

Artykuł 2

Każde Państwo Członkowskie uzna za prawnika każdą osobę wykonującą czynności określone w art. 1 ust. 1, wymienioną w ust. 2 tego artykułu.

Artykuł 3

Każda osoba wymieniona w art. 1 powinna posługiwać się tytułem zawodowym wyrażonym w języku lub w jednym z języków Państwa Członkowskiego pochodzenia, z określeniem organizacji zawodowej, która upoważnia tę osobę do wykonywania zawodu lub sądu, w którym osoba ta jest upoważniona do wykonywania zawodu zgodnie z prawem tego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 4

1.  Czynności związane z reprezentowaniem lub obroną klienta w postępowaniu sądowym lub przed organami władzy państwowej będą wykonywane w każdym przyjmującym Państwie Członkowskim na warunkach określonych dla prawników prowadzących działalność zawodową w tym państwie, z wykluczeniem wszelkich warunków wymagających pobytu lub zarejestrowania się w organizacji zawodowej w tym Państwie Członkowskim.

2.  Prawnik wykonujący takie czynności przestrzega zasad regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego bez uszczerbku dla obowiązków jakie na nim spoczywają w Państwie Członkowskim pochodzenia.

3.  Gdy czynności te wykonywane są w Zjednoczonym Królestwie, „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”, w przypadku gdy wykonywanie tych czynności nie jest zastrzeżone dla prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”. W przeciwnym razie obowiązują zasady regulaminu zawodowego dotyczące „barristers” i „advocates”. Natomiast w stosunku do prawników noszących tytuł „barrister” pochodzących z Irlandii zawsze będą obowiązywać zasady regulaminu zawodowego, które w Zjednoczonym Królestwie obowiązują prawników noszących tytuł „barrister” lub „advocate”.

Gdy czynności te wykonywane są w Irlandii „zasady regulaminu zawodowego przyjmującego Państwa Członkowskiego” oznaczają, o ile zasady te dotyczą ustnego przedstawienia sprawy w sądzie, zasady regulaminu zawodowego dotyczące prawników noszących tytuł „barrister”. We wszystkich pozostałych przypadkach mają zastosowanie zasady regulaminu zawodowego obowiązujące prawników noszących tytuł „solicitor”. Natomiast prawników noszących tytuł „barrister” i „advocate” ze Zjednoczonego Królestwa będą zawsze obowiązywać zasady regulaminu zawodowego obowiązujące w Irlandii prawników noszących tytuł „barrister”.

4.  Prawnik wykonujący czynności odmienne od wymienionych w ust. 1 podlega warunkom i zasadom regulaminu zawodowego obowiązującego w Państwie Członkowskim pochodzenia, nie naruszając zasad i bez względu na źródło zasad, które obowiązują w tym zawodzie w przyjmującym Państwie Członkowskim, przede wszystkim zaś zasad, które dotyczą sprzeczności pomiędzy wykonywaniem czynności prawnika i wykonywaniem innych czynności w tym Państwie Członkowskim, zachowania tajemnicy zawodowej, zależności wobec innych prawników, zakazu występowania tego samego prawnika w imieniu stron o sprzecznych interesach, oraz reklamy. Te zasady obowiązują tylko wtedy, gdy mogą być przestrzegane przez prawnika, który nie prowadzi działalności zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskiego i w stopniu, w jakim ich przestrzeganie jest obiektywnie uzasadnione jako mogące zapewnić w tym Państwie Członkowskim prawidłowe wykonywanie czynności prawnika, powagę zawodu i poszanowanie zasad dotyczących sprzeczności w wykonywaniu czynności zawodowych.

Artykuł 5

Dla wykonywania czynności dotyczących reprezentowania oraz obrony klienta w postępowaniu sądowym, każde Państwo Członkowskie może wymagać od prawników, o których mowa w art. 1, aby:

a)  zostali przedstawieni, zgodnie z miejscowymi zasadami lub zwyczajami głównemu sędziemu i w danym przypadku, właściwemu dziekanowi rady korporacji zawodowej w przyjmującym Państwie Członkowskim;

b)  współpracowali z prawnikiem, który wykonuje swój zawód w danej instytucji sądowniczej, i który, w miarę potrzeby, będzie odpowiadać przed tą instytucją, lub też z ‘avoué’ lub ‘procuratore’ wykonującym swój zawód w tej instytucji.

Artykuł 6

Każde Państwo Członkowskie może wyłączyć prawników, którzy otrzymują wynagrodzenie i są zatrudniani przez instytucję publiczną lub prywatną, z wykonywania czynności związanych z reprezentowaniem lub obroną tej instytucji podczas postępowania sądowego, jeżeli prawnikiem prowadzącym działalność zawodową w tym Państwie Członkowskim zabrania się wykonywania tych czynności.

Artykuł 7

1.  Właściwe władze w przyjmującym Państwie Członkowskim mogą poprosić osobę świadczącą usługi, aby dowiodła ona swych kwalifikacji jako prawnik.

2.  W przypadku niepodporządkowania się obowiązkom, które wymienione są w art. 4 i obowiązują w przyjmującym Państwie Członkowskim, właściwe organy tego państwa określą, zgodnie z własnymi zasadami i procedurami, konsekwencje takiego niepodporządkowania się i w tym celu mogą zdobyć każdą wymaganą informację zawodową dotyczącą osoby świadczącej usługi. Poinformują one właściwe organy w Państwie Członkowskim pochodzenia o każdej powziętej decyzji. Taka wymiana informacji nie będzie mieć wpływu na poufny charakter dostarczanych informacji.

Artykuł 8

1.  Państwa Członkowskie wprowadzą w życie niezbędne środki w celu zastosowania się do niniejszej dyrektywy w ciągu dwóch lat od jej ogłoszenia i bezzwłocznie poinformują o tym Komisję.

2.  Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, które przyjęły w dziedzinie regulowanej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 9

Dyrektywa niniejsza skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 marca 1977 r.