RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich nasienia bydła domowego.

Niniejsza dyrektywa nie narusza wspólnotowych i/lub krajowych przepisów zootechnicznych ustalających organizację sztucznego unasienniania w ogólności oraz w szczególności rozprowadzania nasienia. [1]

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) – „Stacja pobierania nasienia” oznacza urzędowo zatwierdzony i urzędowo nadzorowany zakład położony na terytorium Państwa Członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym produkowane jest nasienie z przeznaczeniem na sztuczne unasiennianie,

– „Stacja składowania nasienia” oznacza urzędowo zatwierdzony i urzędowo nadzorowany zakład położony na terytorium Państwa Członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym składowane jest nasienie z przeznaczeniem na sztuczne unasiennianie,

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) musi ono zostać pobrane i poddane obróbce i/lub składowane, jeśli jest taka potrzeba, w stacji lub stacjach pobierania lub składowania nasienia, zatwierdzonych dla tego celu zgodnie z artykułem 5 ust. 1, w celu sztucznego unasienniania, dla celów handlu wewnątrzwspólnotowego;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. (skreślony).

2. (skreślony).

3. Państwa Członkowskie nie mogą odmówić przyjęcia nasienia pochodzącego od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy. Jednakże, gdy nasienie pochodzi od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy w ciągu 12 miesięcy poprzedzających jego pobranie, 5 % każdorazowo pobranego nasienia (minimum pięć słomek) przeznaczonego do wysyłki do innego Państwa Członkowskiego, zostanie poddane próbie z wynikiem ujemnym, izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium wskazanym przez docelowe Państwo Członkowskie na jego obszarze.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja pobierania lub składowania nasienia zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja pobierania lub składowania nasienia spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. [2] Wszystkie stacje pobierania lub przechowywania nasienia zostają zarejestrowane i każda z nich otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde państwo członkowskie sporządza i aktualizuje wykaz stacji pobierania lub przechowywania nasienia oraz ich weterynaryjnych numerów rejestracyjnych i udostępnia go innym państwom członkowskim oraz opinii publicznej.

3. [3] Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego artykułu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

[4] 1. Państwa członkowskie zezwalają jedynie na przywóz nasienia wysyłanego ze stacji pobierania lub przechowywania nasienia znajdującej się w jednym z krajów trzecich uwzględnionych w wykazie, o którym mowa w art. 8, i w odniesieniu do której właściwy organ danego kraju trzeciego może zagwarantować spełnienie następujących warunków:

a) stacja spełnia warunki:

(i) konieczne do zatwierdzenia stacji pobierania lub przechowywania nasienia określone w rozdziale I załącznika A;

(ii) związane z nadzorem takich stacji określone w rozdziale II załącznika A;

b) została urzędowo zatwierdzona do wywozu do Wspólnoty przez właściwy organ danego kraju trzeciego;

c) jest nadzorowana przez lekarza weterynarii, któremu podlega stacja;

d) podlega kontroli urzędowego lekarza weterynarii danego kraju trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

2. Wykaz stacji pobierania lub przechowywania nasienia, zatwierdzonych przez właściwy organ danego kraju trzeciego znajdującego się w wykazie umieszczonym w art. 8 zgodnie z warunkami określonymi w ust. 1 tego artykułu, i z których nasienie może być wysyłane do Wspólnoty, jest przekazywany Komisji.

Właściwy organ danego kraju trzeciego musi natychmiast zawiesić lub wycofać zatwierdzenie dla stacji pobierania lub przechowywania nasienia, w przypadku gdy nie spełnia ona już warunków określonych w ust. 1, i powiadomić o tym niezwłocznie Komisję.

Komisja przekazuje państwom członkowskim wszelkie nowe i uaktualnione wykazy otrzymane od właściwego organu danego kraju trzeciego zgodnie z tym ustępem i udostępnia je opinii publicznej w celach informacyjnych.

3. Szczegółowe zasady jednolitego stosowania niniejszego artykułu mogą być przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 12

[5] Przepisy ustanowione w dyrektywie 97/78/WE mają zastosowanie w szczególności do organizacji kontroli przeprowadzanych przez państwa członkowskie i działań podejmowanych w ich wyniku oraz do środków ochronnych, które mają być wprowadzone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 22 tej dyrektywy.

Artykuł 13

(skreślony).

Artykuł 14

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁸) będą stosowane w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez Państwo Członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie powinny zostać wdrożone.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Zmiany do załącznika A wprowadza Rada kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji, w szczególności w celu dostosowania go do postępu naukowego.

Zmiany do załącznika B, C, i D wprowadza się zgodnie z procedurą ustanowioną w artykule 18 ust. 2.

Artykuł 18

1. Komisja działa z pomocą Stałego Komitetu Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 (⁹).

2. W przypadku dokonywania odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (¹⁰).

Okres, o którym mowa w artykule 5 ustęp 6 decyzji 1999/468/EC, wynosi trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

(skreślony).

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich nasienia bydła domowego.

Niniejsza dyrektywa nie narusza wspólnotowych i/lub krajowych przepisów zootechnicznych ustalających organizację sztucznego unasienniania w ogólności oraz w szczególności rozprowadzania nasienia. [1]

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) [2] – „Stacja pobierania nasienia” oznacza urzędowo zatwierdzony i urzędowo nadzorowany zakład położony na terytorium Państwa Członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym produkowane jest nasienie z przeznaczeniem na sztuczne unasiennianie,

– „Stacja składowania nasienia” oznacza urzędowo zatwierdzony i urzędowo nadzorowany zakład położony na terytorium Państwa Członkowskiego lub kraju trzeciego, w którym składowane jest nasienie z przeznaczeniem na sztuczne unasiennianie,

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) [3] musi ono zostać pobrane i poddane obróbce i/lub składowane, jeśli jest taka potrzeba, w stacji lub stacjach pobierania lub składowania nasienia, zatwierdzonych dla tego celu zgodnie z artykułem 5 ust. 1, w celu sztucznego unasienniania, dla celów handlu wewnątrzwspólnotowego;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. [4] (skreślony).

2. [5] (skreślony).

3. Państwa Członkowskie nie mogą odmówić przyjęcia nasienia pochodzącego od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy. Jednakże, gdy nasienie pochodzi od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy w ciągu 12 miesięcy poprzedzających jego pobranie, 5 % każdorazowo pobranego nasienia (minimum pięć słomek) przeznaczonego do wysyłki do innego Państwa Członkowskiego, zostanie poddane próbie z wynikiem ujemnym, izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium wskazanym przez docelowe Państwo Członkowskie na jego obszarze.

Artykuł 5

[6] 1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja pobierania lub składowania nasienia zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja pobierania lub składowania nasienia spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. Wszystkie uznane stacje pobierania lub składowania nasienia są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji pobierania lub składowania nasienia i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2 [7] .

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2 [8] .

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. [9] Wykazy stacji pobierania i składowania nasienia, z których Państwa Członkowskie zatwierdzają przywóz nasienia pochodzącego z państw trzecich, przygotowuje się i uaktualnia zgodnie z niniejszym artykułem.

Zakład może zostać umieszczony w takim wykazie tylko, gdy właściwy organ państwa trzeciego pochodzenia gwarantuje, że spełnione są warunki, o których mowa w ust. 2 i ust. 3 lit. b)–e).

Właściwe organy państw trzecich umieszczonych na wykazach sporządzanych i uaktualnianych zgodnie z artykułem 8 gwarantują, że wykazy stacji pobierania i składowania nasienia, z których nasienie może zostać wysłane do Wspólnoty, są sporządzane, uaktualniane i udostępniane Komisji.

Komisja stale dostarcza do punktów kontaktowych wyznaczonych przez Państwa Członkowskie zawiadomienia dotyczące nowych lub uaktualnionych wykazów, które otrzymała od właściwych organów zainteresowanych państw trzecich zgodnie z ust. 3.

Jeśli żaden z krajów członkowskich nie zgłosi sprzeciwu co do nowego lub uaktualnionego wykazu w ciągu 20 dni roboczych od zawiadomienia Komisji, przywóz z zakładów umieszczonych na liście zostaje zatwierdzony w ciągu 10 dni roboczych od dnia, w którym Komisja udostępniła ją ogółowi.

W przypadku gdy przynajmniej jedno Państwo Członkowskie przedstawiło pisemne uwagi, lub ilekroć uważa ono, że konieczne jest wprowadzenie zmian do wykazu w świetle odnośnych informacji, takich jak raporty Wspólnoty z kontroli bądź rezultaty kontroli przeprowadzonych na podstawie art. 12, Komisja informuje o tym wszystkie Państwa Członkowskie i włącza sprawę do porządku obrad dla odpowiedniego sektora na następnym posiedzeniu Stałego Komitetu Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, w celu podjęcia decyzji zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2.

Komisja zapewnia, aby uaktualnione wersje wszystkich wykazów były dostępne dla ogółu.

2. [10] W podejmowaniu decyzji czy dana stacja pobierania lub składowania nasienia w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje pobierania lub składowania nasienia.

3. [11] Stacja pobierania lub składowania nasienia może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji pobierania lub składowania nasienia danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

[12] 1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2 [13] .

Artykuł 12

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/675/EWG z dnia 10 grudnia 1990 r. ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (⁷), stosuje się w szczególności do organizacji i trybu postępowania po kontrolach przeprowadzanych przez Państwa Członkowskie oraz środków ochronnych, które należy stosować.

Artykuł 13

(skreślony).

Artykuł 14

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁸) będą stosowane w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez Państwo Członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie powinny zostać wdrożone.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2 [14] .

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

[15] Zmiany do załącznika A wprowadza Rada kwalifikowaną większością głosów na wniosek Komisji, w szczególności w celu dostosowania go do postępu naukowego.

Zmiany do załącznika B, C, i D wprowadza się zgodnie z procedurą ustanowioną w artykule 18 ust. 2.

Artykuł 18

[16] 1. Komisja działa z pomocą Stałego Komitetu Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowionego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 (⁹).

2. W przypadku dokonywania odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (¹⁰).

Okres, o którym mowa w artykule 5 ustęp 6 decyzji 1999/468/EC, wynosi trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

[17] (skreślony).

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

[1] Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich nasienia bydła domowego.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) „stacja unasieniania zwierząt” oznacza urzędowo uznaną i nadzorowaną stację znajdująca się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w której nasienie jest uzyskiwane w celu sztucznego unasieniania;

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) nasienie przeznaczone do handlu pomiędzy Państwami Wspólnoty musi być pobrane i spreparowane dla celów sztucznego unasieniania w uznanej stacji unasieniania zwierząt przy czym pod uwagę musi być wzięty stan zdrowotny zwierząt zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla wymagań określonych w ust. 2, Państwa Członkowskie zezwolą na przyjęcie nasienia buhajów ujemnych w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła/zakaźnego pęcherzykowego zapalenia sromowo-pochwowego lub buhajów dodatnich po szczepieniu, zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie mogą zezwalać do dnia 31 grudnia 1998 r. na przyjęcie nasienia buhajów dodatnich w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła/zakaźnego pęcherzykowego zapalenia sromowo-pochwowego, które nie były szczepione, zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku każda przesyłka nasienia musi być poddana badaniu w próbie biologicznej na żywym zwierzęciu i/lub próbie izolacji wirusa.

To wymaganie nie stosuje się w stosunku do nasienia zwierząt, które przed pierwszym rutynowym szczepieniem w stacji unasieniania były ujemne w testach opisanych w akapicie pierwszym. Jednakże nasienie zwierząt poddanych szczepieniom interwencyjnym w związku z wystąpieniem zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła musi być poddane próbie izolacji wirusa.

Takie badania przy obustronnej zgodzie, mogą być przeprowadzane w państwach pobrania nasienia lub w państwach przeznaczenia.

W takim przypadku, badaniu musi zostać poddane, co najmniej 10 % każdego pobranego nasienia (minimum pięć słomek).

Protokoły dotyczące testów, które należy przeprowadzić na podstawie niniejszego artykułu zostaną ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 18.

2. Państwa Członkowskie, w których wszystkie stacje unasieniania zwierząt mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa mogą odmówić przyjęcia na swoje terytorium nasienia ze stacji unasieniania zwierząt, które nie mają takiego statusu.

Zgodnie z procedurami opisanymi w art. 19, można rozszerzyć powyższe warunki na część terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli wszystkie stacje unasieniania zwierząt na tym terytorium mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa.

3. Państwa Członkowskie nie mogą odmówić przyjęcia nasienia pochodzącego od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy. Jednakże, gdy nasienie pochodzi od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy w ciągu 12 miesięcy poprzedzających jego pobranie, 5 % każdorazowo pobranego nasienia (minimum pięć słomek) przeznaczonego do wysyłki do innego Państwa Członkowskiego, zostanie poddane próbie z wynikiem ujemnym, izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium wskazanym przez docelowe Państwo Członkowskie na jego obszarze.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja unasieniania zwierząt zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja unasieniania zwierząt spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. Wszystkie uznane stacje unasieniania zwierząt są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji unasieniania zwierząt i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, zostanie stworzona lista stacji unasieniania zwierząt, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na sprowadzanie nasienia pochodzącego z państw trzecich. Lista może być zmieniana lub uzupełniana zgodnie z tymi samymi procedurami.

2. W podejmowaniu decyzji czy dana stacja unasieniania zwierząt w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje unasieniania zwierząt.

3. Stacja unasieniania zwierząt może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurami określonymi w art. 18, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Artykuł 12

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/675/EWG z dnia 10 grudnia 1990 r. ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (⁷), stosuje się w szczególności do organizacji i trybu postępowania po kontrolach przeprowadzanych przez Państwa Członkowskie oraz środków ochronnych, które należy stosować.

Artykuł 13

(skreślony).

Artykuł 14

(skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁸) będą stosowane w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez Państwo Członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie powinny zostać wdrożone.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Poprawki do załączników do niniejszej dyrektywy, w szczególności te zmierzające do przystosowania jej do postępu technicznego, są wprowadzane przez Radę stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Artykuł 18

[2] 1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony na podstawie art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (⁹).

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (¹⁰).

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

[3] 1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt ustanowiony na podstawie art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 (⁹).

2. W przypadku odniesienia do niniejszego artykułu mają zastosowanie art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

[1] Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich nasienia bydła domowego.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) „stacja unasieniania zwierząt” oznacza urzędowo uznaną i nadzorowaną stację znajdująca się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w której nasienie jest uzyskiwane w celu sztucznego unasieniania;

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) nasienie przeznaczone do handlu pomiędzy Państwami Wspólnoty musi być pobrane i spreparowane dla celów sztucznego unasieniania w uznanej stacji unasieniania zwierząt przy czym pod uwagę musi być wzięty stan zdrowotny zwierząt zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. [2] Bez uszczerbku dla wymagań określonych w ust. 2, Państwa Członkowskie zezwolą na przyjęcie nasienia buhajów ujemnych w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła/zakaźnego pęcherzykowego zapalenia sromowo-pochwowego lub buhajów dodatnich po szczepieniu, zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie mogą zezwalać do dnia 31 grudnia 1998 r. na przyjęcie nasienia buhajów dodatnich w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła/zakaźnego pęcherzykowego zapalenia sromowo-pochwowego, które nie były szczepione, zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku każda przesyłka nasienia musi być poddana badaniu w próbie biologicznej na żywym zwierzęciu i/lub próbie izolacji wirusa.

To wymaganie nie stosuje się w stosunku do nasienia zwierząt, które przed pierwszym rutynowym szczepieniem w stacji unasieniania były ujemne w testach opisanych w akapicie pierwszym. Jednakże nasienie zwierząt poddanych szczepieniom interwencyjnym w związku z wystąpieniem zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy bydła musi być poddane próbie izolacji wirusa.

Takie badania przy obustronnej zgodzie, mogą być przeprowadzane w państwach pobrania nasienia lub w państwach przeznaczenia.

W takim przypadku, badaniu musi zostać poddane, co najmniej 10 % każdego pobranego nasienia (minimum pięć słomek).

Protokoły dotyczące testów, które należy przeprowadzić na podstawie niniejszego artykułu zostaną ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 18.

2. Państwa Członkowskie, w których wszystkie stacje unasieniania zwierząt mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa mogą odmówić przyjęcia na swoje terytorium nasienia ze stacji unasieniania zwierząt, które nie mają takiego statusu.

Zgodnie z procedurami opisanymi w art. 19, można rozszerzyć powyższe warunki na część terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli wszystkie stacje unasieniania zwierząt na tym terytorium mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa.

3. [3] Państwa Członkowskie nie mogą odmówić przyjęcia nasienia pochodzącego od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy. Jednakże, gdy nasienie pochodzi od buhajów zaszczepionych przeciw pryszczycy w ciągu 12 miesięcy poprzedzających jego pobranie, 5 % każdorazowo pobranego nasienia (minimum pięć słomek) przeznaczonego do wysyłki do innego Państwa Członkowskiego, zostanie poddane próbie z wynikiem ujemnym, izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium wskazanym przez docelowe Państwo Członkowskie na jego obszarze.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja unasieniania zwierząt zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja unasieniania zwierząt spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. Wszystkie uznane stacje unasieniania zwierząt są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji unasieniania zwierząt i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

(skreślony).

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, zostanie stworzona lista stacji unasieniania zwierząt, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na sprowadzanie nasienia pochodzącego z państw trzecich. Lista może być zmieniana lub uzupełniana zgodnie z tymi samymi procedurami.

2. W podejmowaniu decyzji czy dana stacja unasieniania zwierząt w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje unasieniania zwierząt.

3. Stacja unasieniania zwierząt może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurami określonymi w art. 18, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Artykuł 12

[4] Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/675/EWG z dnia 10 grudnia 1990 r. ustanawiającej zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów wprowadzanych do Wspólnoty z państw trzecich (⁷), stosuje się w szczególności do organizacji i trybu postępowania po kontrolach przeprowadzanych przez Państwa Członkowskie oraz środków ochronnych, które należy stosować.

Artykuł 13

[5] (skreślony).

Artykuł 14

[6] (skreślony).

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁸) będą stosowane w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez Państwo Członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie powinny zostać wdrożone.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Poprawki do załączników do niniejszej dyrektywy, w szczególności te zmierzające do przystosowania jej do postępu technicznego, są wprowadzane przez Radę stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Artykuł 18

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie kierowane przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego do Stałego Komitetu Weterynaryjnego (dalej zwanego „Komitetem”), który został powołany decyzją Rady z dnia 15 października 1968 r.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w artykule 148 ustęp 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w ciągu dwóch dni. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opiniami Komitetu lub brak jest opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 3 miesięcy od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 19

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie przekazywane Komitetowi przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w czasie określonym przez przewodniczącego zależnie od pilności sprawy. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opinią Komitetu lub brak jest tej opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 15 dni od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich zamrożonego nasienia bydła domowego.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) „stacja unasieniania zwierząt” oznacza urzędowo uznaną i nadzorowaną stację znajdująca się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w której nasienie jest uzyskiwane w celu sztucznego unasieniania;

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) nasienie przeznaczone do handlu pomiędzy Państwami Wspólnoty musi być pobrane i spreparowane dla celów sztucznego unasieniania w uznanej stacji unasieniania zwierząt przy czym pod uwagę musi być wzięty stan zdrowotny zwierząt zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla wymagań określonych w ust. 2, do 31 grudnia 1992 r. Państwa Członkowskie zezwalają na przyjęcie nasienia byków ujemnych w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku IBR/IPV lub dodatnich wyników po szczepieniu zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie mogą do 31 grudnia 1992 r. zezwalać na przyjęcie nasienia byków dodatnich w teście seroneutralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV, które nie były szczepienione zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku każda przesyłka nasienia musi być poddana badaniu w próbie biologicznej na żywym zwierzęciu i/lub próbie izolacji wirusa.

To wymaganie nie ma zastosowania do nasienia zwierząt, które przed ich pierwszym szczepieniem w stacji unasieniania były ujemne w testach opisanych w akapicie pierwszym.

Badania te, przy obustronnej zgodzie, mogą być przeprowadzane w państwach pobrania nasienia lub w państwa przeznaczenia.

Przed 1 stycznia 1992 r. Rada na podstawie raportu Komisji, któremu mogą towarzyszyć odpowiednie propozycje, zweryfikuje te uregulowania.

2. Państwa Członkowskie, w których wszystkie stacje unasieniania zwierząt mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa mogą odmówić przyjęcia na swoje terytorium nasienia ze stacji unasieniania zwierząt, które nie mają takiego statusu.

Zgodnie z procedurami opisanymi w art. 19, można rozszerzyć powyższe warunki na część terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli wszystkie stacje unasieniania zwierząt na tym terytorium mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa.

3. Bez uszczerbku dla innych ustaleń Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nie stosuje się szczepień przeciwko pryszczycy nie mogą odmówić przyjęcia nasienia zwierząt szczepionych zgodnie z warunkami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku, do 10 % nasienia z każdego pobrania przeznaczonego do handlu (minimum 5) może być poddane próbie izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium docelowego Państwa Członkowskiego lub w laboratorium wyznaczonym przez to Państwo Członkowskie. Jeśli wyniki są dodatnie można odmówić przyjęcia nasienia.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja unasieniania zwierząt zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja unasieniania zwierząt spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. [1] Wszystkie uznane stacje unasieniania zwierząt są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji unasieniania zwierząt i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

[2] (skreślony).

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, zostanie stworzona lista stacji unasieniania zwierząt, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na sprowadzanie nasienia pochodzącego z państw trzecich. Lista może być zmieniana lub uzupełniana zgodnie z tymi samymi procedurami.

2. W podejmowaniu decyzji czy dana stacja unasieniania zwierząt w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje unasieniania zwierząt.

3. Stacja unasieniania zwierząt może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurami określonymi w art. 18, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Artykuł 12

1. Państwo Członkowskie zapewniają, aby każda przesyłka nasienia wchodząca na obszar celny Wspólnoty była poddawana kontroli zanim zostanie dopuszczona do swobodnego obrotu lub też była umieszczana pod kontrolą celną i niedopuszczana do wejścia na terytorium Wspólnoty, jeśli dokonana kontrola przywozowa wykaże, że:

– nasienie nie pochodzi z terytorium państwa trzeciego znajdującego się na liście sporządzonej zgodnie z wymaganiami art. 8 ust. 1;

– nasienie nie pochodzi ze stacji unasieniania zwierząt umieszczonej na liście, o której mowa w art. 9 ust. 1;

– nasienie pochodzi z terytorium państwa trzeciego, z którego przywóz jest zabroniony zgodnie z art. 15 ust. 2;

– świadectwo zdrowia zwierząt towarzyszące nasieniu nie odpowiada warunkom i ustaleniom określonym w art. 11 i podjętym według niego.

Ustęp ten nie jest stosowany do przesyłek nasienia wchodzących na obszar celny Wspólnoty i podlegających celnej procedurze tranzytowej dotyczącej przesyłek nasienia przeznaczonych dla miejsc poza wyżej wspomnianym obszarem celnym.

Ustęp ten jednak ma zastosowanie jeśli podczas celnej procedury tranzytowej zostanie ona zaniechana na terytorium Wspólnoty.

2. Docelowe Państwo Członkowskie może zastosować niezbędne środki, włącznie z przechowywaniem (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach gdzie podejrzewa się, iż nasienie jest zanieczyszczone patogennymi organizmami.

3. Jeśli zabroniono wprowadzenia nasienia na podstawie jakichkolwiek przyczyn wyszczególnionych w ust. 1 i 2, oraz jeśli państwo trzecie wywożące nie zażąda w ciągu 30 dni zwrotu nasienia, właściwe władze weterynaryjne importującego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić jego zniszczenie.

Artykuł 13

Każda przesyłka nasienia mająca zezwolenie Państwa Członkowskiego na wprowadzenie na terytorium Wspólnoty na podstawie kontroli, o której mowa w art. 12 ust. 1 musi, w przypadku wysłania jej na terytorium innego Państwa Członkowskiego być zaopatrzona w oryginał zaświadczenia lub w jego autoryzowaną kopię, odpowiednio zarejestrowane w każdym przypadku, przez właściwe władze, które były odpowiedzialne za te badania wykonane zgodnie z wymaganiami art. 12.

Artykuł 14

W przypadku wydania decyzji zniszczenia nasienia zgodnie z art. 12 ust. 3, wszystkimi kosztami związanymi ze zniszczeniem tego nasienia jest obciążany wysyłający przesyłkę nasienia, otrzymujący przesyłkę lub ich przedstawiciel, bez odszkodowania ze strony państwa.

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

[3] Zasady ustanowione w dyrektywie Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁷) będą stosowane w szczególności do kontroli w miejscu pochodzenia, do organizacji i czynności podejmowanych po przeprowadzeniu kontroli przez Państwo Członkowskie przeznaczenia oraz do środków ochronnych, jakie powinny zostać wdrożone.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Poprawki do załączników do niniejszej dyrektywy, w szczególności te zmierzające do przystosowania jej do postępu technicznego, są wprowadzane przez Radę stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Artykuł 18

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie kierowane przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego do Stałego Komitetu Weterynaryjnego (dalej zwanego „Komitetem”), który został powołany decyzją Rady z dnia 15 października 1968 r.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w artykule 148 ustęp 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w ciągu dwóch dni. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opiniami Komitetu lub brak jest opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 3 miesięcy od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 19

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie przekazywane Komitetowi przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w czasie określonym przez przewodniczącego zależnie od pilności sprawy. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opinią Komitetu lub brak jest tej opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 15 dni od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH:

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43,

uwzględniając propozycję Komisji (¹),

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

warunki dotyczące problemów zdrowotnych bydła domowego oraz świń przeznaczonych do handlu wewnątrzwspólnotowego są zamieszczone w dyrektywie 64/432/EWG (⁴), zmienionej rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 (⁵), uwzględniając, że dyrektywa 72/462/EWG (⁶), zmieniona rozporządzeniem (EWG) nr 3768/85 zawiera wytyczne dotyczące problemów badań weterynaryjnych bydła domowego oraz świń przywożonych z państw trzecich;

wyżej wymienione postanowienia zabezpieczyły w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie bydła domowego i świń z państw trzecich, że państwo pochodzenia zwierząt gwarantuje, że kryteria zdrowotne zostały dopełnione tak, że ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt zostało prawie całkowicie wyeliminowane, występuje jednak pewne ryzyko rozprzestrzeniania się chorób w przypadku handlu nasieniem zwierząt;

w związku z polityką Wspólnoty dotyczącą ujednolicenia narodowych przepisów zdrowotnych zarządzających handlem zwierzętami i produktami pochodzenia zwierzęcego wewnątrz Państw Wspólnoty, stało się obecnie koniecznym stworzenie jednolitego systemu dotyczącego przywozu nasienia bydła domowego do Państw Wspólnoty i handlu wewnątrzwspólnotowego;

w związku z handlem nasieniem zwierzęcym wewnątrz Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nasienie jest pobierane powinny być zobowiązane do zapewniania, że nasienie to zostało pobrane i spreparowane w dopuszczonych i nadzorowanych stacjach unasieniania zwierząt, że nasienie uzyskano od zwierząt, których stan zdrowotny wyklucza ryzyko rozprzestrzeniania się chorób zwierząt, że nasienie zostało pobrane, spreparowane, magazynowane i przewożone zgodnie z zasadami, które zabezpieczały jego stan zdrowotny oraz towarzyszy mu w czasie transportu do państwa przeznaczenia zaświadczenie zdrowotne potwierdzające że wyżej wymienione zobowiązania zostały spełnione;

w poszczególnych Państwach Wspólnoty istnieją różnice dotyczące szczepień przeciwko niektórym chorobom, zasadne jest istnienie odstępstw na czas ograniczony, które upoważniają Państwa Członkowskie do żądań dodatkowej ochrony przeciwko tym chorobom;

przywóz nasienia do Państw Wspólnoty z państw trzecich, których lista powinna być opracowana biorąc pod uwagę stan zdrowotny zwierząt; bez względu na istnienie tej listy, Państwa Członkowskie powinny zezwalać na przywóz nasienia tylko ze stacji unasieniania zwierząt, które odpowiadają pewnym standardom i są urzędowo nadzorowane; w odniesieniu do państw umieszczonych na tej liście, specjalne warunki zdrowotne zwierząt będą ustalone w zależności od okoliczności; aby sprawdzić zgodność z ustalonymi standardami, mogą być dokonywane kontrole na miejscu w poszczególnych stacjach unasieniania zwierząt;

należy opracować procedury rozwiązywania zaistniałych sporów pomiędzy Państwami Członkowskimi, dotyczące słuszności uznawania poszczególnych stacji unasieniania zwierząt;

Państwa Członkowskie mogą odmówić przyjęcia nasienia w przypadkach, w których ustalono, że nie odpowiada ono wymaganiom ustalonym w niniejszej dyrektywie; istnieje możliwość zwrotu takiego nasienia o ile nie jest to niezgodne z zasadami dotyczącymi zdrowia zwierząt oraz o ile wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel tego zażąda; wysyłający przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciel ma możliwość zapoznania się z przyczynami odmowy przyjęcia lub ograniczenia i uzyskania opinii eksperta;

aby zapobiec rozpowszechnieniu się niektórych chorób zakaźnych, kontrola nasienia powinna być przeprowadzona w momencie, gdy nasienie znajdzie się na terytorium Wspólnoty, z wyjątkiem przewozu tranzytowego;

po przeprowadzeniu takiej kontroli w przypadkach wewnętrznego przewozu docelowego odpowiednie środki, jakie mogą być podjęte przez Państwa Członkowskie powinny być określone;

Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do podjęcia nadzwyczajnych środków w przypadku wybuchu epidemii choroby zakaźnej w innym Państwie Członkowskim lub państwie trzecim; ocena niebezpieczeństw związanych z takimi chorobami i konieczne środki ochronne powinny być ujednolicone dla całej Wspólnoty; w tym celu nagły tryb postępowania wprowadzany przez Wspólnotę powinien być ustalony przez Stały Komitet Weterynaryjny;

Komisji powinny być powierzone określone środki wdrożenia niniejszej dyrektywy; w tym celu procedury ścisłej i skutecznej współpracy między Komisja i Państwami Członkowskimi powinny być ustalone w ramach Stałego Komitetu Weterynaryjnego;

niniejsza dyrektywa nie wpływa na handel nasieniem wyprodukowanym przed datą, po której Państwa Członkowskie musza się do niej stosować,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Postanowienia ogólne

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa ustala warunki zdrowia zwierząt mające zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w przywozie z państw trzecich zamrożonego nasienia bydła domowego.

Artykuł 2

Na użytek niniejszej dyrektywy w razie potrzeby stosuje się definicje zawarte w art. 2 dyrektywy 64/432/EWG i art. 2 dyrektywy 72/462/EWG.

Jak również:

a) „nasienie” oznacza spreparowany lub rozcieńczony ejakulat bydła domowego;

b) „stacja unasieniania zwierząt” oznacza urzędowo uznaną i nadzorowaną stację znajdująca się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego, w której nasienie jest uzyskiwane w celu sztucznego unasieniania;

c) „urzędowy lekarz weterynarii” oznacza lekarza weterynarii uznanego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;

d) „lekarz weterynarii stacji unasieniania zwierząt” oznacza lekarza weterynarii odpowiedzialnego za codzienne przestrzeganie zgodności zasad prowadzenia stacji z wymogami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie;

e) „przesyłka nasienia” oznacza ilość nasienia opatrzoną jednym zaświadczeniem;

f) „państwo pobrania” oznacza Państwo Członkowskie lub państwo trzecie, w którym nasienie zostało pobrane i z którego jest wysyłane do Państwa Członkowskiego;

g) „uznane laboratorium” oznacza laboratorium znajdujące się na terytorium Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego wyznaczone przez właściwe władze weterynaryjne do wykonywania badań określonych w niniejszej dyrektywie;

h) „pobranie” oznacza ilość nasienia pobraną od dawcy w dowolnym czasie.

ROZDZIAŁ II

Handel wewnątrzwspólnotowy

Artykuł 3

Każde Państwo Członkowskie zapewnia, że tylko nasienie spełniające ogólne warunki jest wysyłane z jego terytorium do terytorium innego Państwa Członkowskiego:

a) nasienie przeznaczone do handlu pomiędzy Państwami Wspólnoty musi być pobrane i spreparowane dla celów sztucznego unasieniania w uznanej stacji unasieniania zwierząt przy czym pod uwagę musi być wzięty stan zdrowotny zwierząt zgodnie z art. 5 ust. 1;

b) nasienie musi być pobrane od bydła domowego, którego stan zdrowotny odpowiada warunkom opisanym w załączniku B;

c) nasienie musi być pobrane, spreparowane, przechowywane i transportowane zgodnie z warunkami opisanymi w załącznikach A i C;

d) podczas transportu do państwa przeznaczenia nasieniu musi towarzyszyć świadectwo zdrowia zwierząt zgodne z art. 6 ust. 1.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla wymagań określonych w ust. 2, do 31 grudnia 1992 r. Państwa Członkowskie zezwalają na przyjęcie nasienia byków ujemnych w teście seroneutralizacji lub teście Elisa w kierunku IBR/IPV lub dodatnich wyników po szczepieniu zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie mogą do 31 grudnia 1992 r. zezwalać na przyjęcie nasienia byków dodatnich w teście seroneutralizacji lub Elisa w kierunku IBR/IPV, które nie były szczepienione zgodnie z wymaganiami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku każda przesyłka nasienia musi być poddana badaniu w próbie biologicznej na żywym zwierzęciu i/lub próbie izolacji wirusa.

To wymaganie nie ma zastosowania do nasienia zwierząt, które przed ich pierwszym szczepieniem w stacji unasieniania były ujemne w testach opisanych w akapicie pierwszym.

Badania te, przy obustronnej zgodzie, mogą być przeprowadzane w państwach pobrania nasienia lub w państwa przeznaczenia.

Przed 1 stycznia 1992 r. Rada na podstawie raportu Komisji, któremu mogą towarzyszyć odpowiednie propozycje, zweryfikuje te uregulowania.

2. Państwa Członkowskie, w których wszystkie stacje unasieniania zwierząt mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa mogą odmówić przyjęcia na swoje terytorium nasienia ze stacji unasieniania zwierząt, które nie mają takiego statusu.

Zgodnie z procedurami opisanymi w art. 19, można rozszerzyć powyższe warunki na część terytorium Państwa Członkowskiego, jeśli wszystkie stacje unasieniania zwierząt na tym terytorium mają tylko zwierzęta ujemne w teście seroneutralizacji lub Elisa.

3. Bez uszczerbku dla innych ustaleń Wspólnoty, Państwa Członkowskie, w których nie stosuje się szczepień przeciwko pryszczycy nie mogą odmówić przyjęcia nasienia zwierząt szczepionych zgodnie z warunkami niniejszej dyrektywy.

W takim przypadku, do 10 % nasienia z każdego pobrania przeznaczonego do handlu (minimum 5) może być poddane próbie izolacji wirusa pryszczycy w laboratorium docelowego Państwa Członkowskiego lub w laboratorium wyznaczonym przez to Państwo Członkowskie. Jeśli wyniki są dodatnie można odmówić przyjęcia nasienia.

Artykuł 5

1. Państwo Członkowskie, na którego terytorium znajduje się stacja unasieniania zwierząt zapewnia, aby zgoda, o której mowa w art. 3 lit. a) była udzielana tylko wtedy, gdy zasady przedstawione w załączniku A są spełnione oraz wtedy gdy dana stacja unasieniania zwierząt spełnia inne warunki przedstawione w niniejszej dyrektywie.

Państwo Członkowskie zapewnia także, aby urzędowy lekarz weterynarii nadzorował przestrzeganie tych warunków i wycofywał zgodę, jeśli jeden lub więcej warunków nie jest spełnionych.

2. Wszystkie uznane stacje unasieniania zwierząt są zarejestrowane. Każda stacja otrzymuje weterynaryjny numer rejestracyjny. Każde Państwo Członkowskie wysyła listę stacji unasieniania zwierząt i ich weterynaryjne numery rejestracyjne do innych Państw Członkowskich i do Komisji oraz zawiadamia je o ewentualnych przypadkach wycofania uznania.

Kiedy Państwo Członkowskie stwierdzi, że wymogów warunkujących uznanie nie ma lub nie są już przestrzegane w stacji unasieniania zwierząt innego Państwa Członkowskiego, informuje o tym fakcie właściwe władze Państwa. To ostatnie podejmuje wszystkie niezbędne kroki i zawiadamia właściwe władze innego Państwa Członkowskiego o podjętych decyzjach i ich powodach.

Jeśli to inne Państwo Członkowskie obawia się, że niezbędne kroki nie zostały podjęte lub są niewystarczające, zawiadamia o tym fakcie Komisje, do której należy uzyskanie na ten temat opinii jednego lub więcej ekspertów weterynaryjnych. W świetle uzyskanej opinii Państwa Członkowskie są upoważnione, zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, do czasowego zabronienia przyjmowania nasienia pochodzącego z kwestionowanej stacji unasieniania zwierząt.

To zabronienie może być cofnięte, zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, po uzyskaniu nowej opinii wystawionej przez jednego lub więcej ekspertów weterynaryjnych.

Eksperci weterynaryjni są obywatelami Państwa Członkowskiego innego niż te biorące udział w sporze.

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu będą przyjęte zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 6

1. Państwa Członkowskie przyjmują nasienie po przedstawieniu świadectwa zdrowia zwierząt wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii Państwa Członkowskiego, gdzie nasienie zostało pobrane, zgodnie z zasadami przedstawionymi w załączniku D.

Takie zaświadczenie musi:

a) być wystawione w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa pobrania nasienia) i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego (państwa przeznaczenia);

b) w postaci oryginalnej musi towarzyszyć przesyłce nasienia do miejsca przeznaczenia;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione dla jednego odbiorcy.

2. a) Państwo Członkowskie docelowe może odmówić przyjęcia przesyłki nasienia jeśli sprawdzenie dokumentów wykaże, że warunki art. 3 nie zostały spełnione.

b) Państwo Członkowskie docelowe może podjąć niezbędne środki, włączając w to przechowywanie (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach, gdy podejrzewa się, że nasienie jest zakażone lub zanieczyszczone patogennymi organizmami.

c) Decyzje podjęte na podstawie lit. a) lub b) muszą, na żądanie wysyłającego przesyłkę nasienia lub jego przedstawiciela, zezwolić na zwrot nasienia, pod warunkiem, że nie jest to sprzeczne z zasadami zdrowia zwierząt.

3. Jeśli przyjęcie nasienia zostało zabronione na podstawie jednego z powodów przedstawionych w ust. 2 lit. a) i b) i jeśli Państwo Członkowskie pobrania, w którym nasienie zostało pobrane w ciągu 30 dni nie zezwoli na jego zwrot, właściwe władze weterynaryjne docelowego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić zniszczenie tego nasienia.

4. Decyzje podjęte przez właściwe władze weterynaryjne na podstawie ust. 2 i 3 muszą być przekazane wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi wraz z powodami takiego postępowania.

Artykuł 7

1. Procedury odwoływania się od decyzji podjętych przez właściwe władze na podstawie niniejszej dyrektywy zapewnione w obecnym ustawodawstwie Państw Członkowskich nie są ograniczone przez niniejszą dyrektywę.

Te uzasadnione decyzje muszą na żądanie być przedstawione na piśmie wysyłającemu przesyłkę nasienia lub jego przedstawicielowi z zaznaczeniem, jakimi drogami zgodnie z obecnym ustawodawstwem i w jakiej formie oraz w jakim czasie może on się odwoływać od tej decyzji. Decyzje te muszą być także przekazane odpowiednim władzom weterynaryjnym Państwa Członkowskiego pobrania lub wysłania nasienia.

2. Zanim inne kroki zostaną podjęte przez właściwe władze każde Państwo Członkowskie musi zapewnić wysyłającemu przesyłkę nasienia, w stosunku do której zostały podjęte kroki przewidziane w art. 6 ust. 2 prawo do uzyskania opinii eksperta weterynaryjnego czy wymogi przewidziane w art. 6 ust. 2 zostały dopełnione.

Ekspert weterynaryjny jest obywatelem innego Państwa Członkowskiego, niż państwo pobrania nasienia lub państwo przeznaczenia.

Komisja na podstawie propozycji Państw Członkowskich ustala listę ekspertów weterynaryjnych, którym można zlecić wystawienie takich opinii. Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu, w szczególności procedur przy formułowaniu takich opinii, będą przyjęte zgodnie z zasadami przedstawionymi w art. 18.

ROZDZIAŁ III

Przywóz z państw trzecich

Artykuł 8

1. Państwo Członkowskie może zezwolić na przywóz nasienia tylko z państw trzecich umieszczonych na liście sporządzonej zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Lista może być uzupełniana lub zmieniana zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.2.

2. W podejmowaniu decyzji czy dane państwo trzecie może być umieszczone na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę:

a) stan zdrowotny zwierząt hodowlanych, innych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt, oraz sytuacji zdrowotnej w otoczeniu tego państwa, które to czynniki mogłyby zagrozić zdrowotności zwierząt w Państwach Członkowskich;

b) szybkość i regularność dostarczania informacji przez państwo trzecie dotyczących występowania na jego obszarze chorób zakaźnych zwierząt, w szczególności umieszczonych na listach A i B Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

c) przepisy tego państwa dotyczące zwalczania i zapobiegania chorobom zwierząt;

d) strukturę służb weterynaryjnych danego państwa i ich możliwości;

e) organizację i realizowanie środków zapobiegania i zwalczania zakaźnych chorób zwierząt; oraz

f) gwarancje, jakie państwo trzecie może dać w zakresie spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

3. Lista, o której mowa w ust. 1 i wszystkie wprowadzane do niej zmiany zostaną opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnoty Europejskiej.

Artykuł 9

1. Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19, zostanie stworzona lista stacji unasieniania zwierząt, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na sprowadzanie nasienia pochodzącego z państw trzecich. Lista może być zmieniana lub uzupełniana zgodnie z tymi samymi procedurami.

2. W podejmowaniu decyzji czy dana stacja unasieniania zwierząt w państwie trzecim może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, należy szczególnie wziąć pod uwagę nadzór weterynaryjny nad systemami uzyskiwania nasienia w państwie trzecim, możliwości służb weterynaryjnych oraz nadzór pod jakim znajdują się stacje unasieniania zwierząt.

3. Stacja unasieniania zwierząt może znaleźć się na liście, o której mowa w ust. 1, tylko wtedy gdy:

a) znajdzie się w jednym z państw umieszczonych na liście, o której mowa w art. 8 ust. 1;

b) spełnia warunki wymienione w rozdziale I i II załącznika A;

c) jest oficjalnie uznana jako eksporter do Państw Wspólnoty przez służby weterynaryjne danego państwa trzeciego;

d) znajduje się pod nadzorem lekarza weterynarii stacji unasieniania zwierząt danego państwa trzeciego; oraz

e) jest poddawana regularnym kontrolom przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego co najmniej dwa razy w roku.

Artykuł 10

1. Nasienie musi pochodzić od zwierząt, które bezpośrednio przed pobraniem ich nasienia pozostawały co najmniej przez 6 miesięcy na terytorium państwa trzeciego umieszczonego na liście sporządzonej zgodnie z art. 8 ust. 1.

2. Nie naruszając art. 8 ust. 1 i ust. 1 niniejszego artykułu, Państwa Członkowskie nie zezwolą na przywóz nasienia z państwa trzeciego umieszczonego na liście, jeśli nasienie nie odpowiada wymaganiom zdrowotnym zwierząt przyjętym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, dotyczącym przywozu nasienia z danego państwa.

We wprowadzaniu wymogów, o których mowa w poprzednim ustępie należy wziąć pod uwagę:

a) sytuację zdrowotną w terenie otaczającym stację unasieniania zwierząt, ze szczególnym zwróceniem uwagi na choroby wyszczególnione na liście A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych;

b) stan zdrowotny stada w stacji unasieniania zwierząt, włączając w to wymagane badania;

c) stan zdrowia dawcy oraz wymagane badania;

d) wymagane badania w odniesieniu do nasienia.

3. Podstawowym odniesieniem do określenia warunków zdrowotnych zwierząt, w nawiązaniu do ust. 2, dotyczących gruźlicy bydła i brucelozy są warunki przedstawione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Można zadecydować, zgodnie z procedurami określonymi w art. 18, rozpatrując pojedyncze przypadki, odstąpienie od tych warunków tam, gdzie państwo trzecie zapewnia podobne gwarancje dotyczące zdrowia zwierząt; w takim przypadku, by umożliwić przyjęcie tych zwierząt do stacji unasieniania, ustala się wymogi zdrowotne według tych samych procedur bądź przynajmniej równoważnych z wymienionymi w załączniku A do niniejszej dyrektywy.

4. Artykuł 4 ma zastosowanie mutatis mutandis.

Artykuł 11

1. Państwa Członkowskie zezwolą na przywóz nasienia tylko po złożeniu świadectwa zdrowia zwierząt wypisanego i podpisanego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, w którym pobrano nasienie.

Zaświadczenie takie musi:

a) być wypisane w co najmniej jednym z oficjalnych języków docelowego Państwa Członkowskiego i w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego, gdzie odbywa się kontrola przywozu zgodnie z art. 12;

b) towarzyszyć jako oryginał nasieniu;

c) być wystawione na pojedynczej kartce papieru;

d) być wystawione na pojedynczego odbiorcę.

2. Zaświadczenie musi odpowiadać próbkom pobranym zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

Artykuł 12

1. Państwo Członkowskie zapewniają, aby każda przesyłka nasienia wchodząca na obszar celny Wspólnoty była poddawana kontroli zanim zostanie dopuszczona do swobodnego obrotu lub też była umieszczana pod kontrolą celną i niedopuszczana do wejścia na terytorium Wspólnoty, jeśli dokonana kontrola przywozowa wykaże, że:

– nasienie nie pochodzi z terytorium państwa trzeciego znajdującego się na liście sporządzonej zgodnie z wymaganiami art. 8 ust. 1;

– nasienie nie pochodzi ze stacji unasieniania zwierząt umieszczonej na liście, o której mowa w art. 9 ust. 1;

– nasienie pochodzi z terytorium państwa trzeciego, z którego przywóz jest zabroniony zgodnie z art. 15 ust. 2;

– świadectwo zdrowia zwierząt towarzyszące nasieniu nie odpowiada warunkom i ustaleniom określonym w art. 11 i podjętym według niego.

Ustęp ten nie jest stosowany do przesyłek nasienia wchodzących na obszar celny Wspólnoty i podlegających celnej procedurze tranzytowej dotyczącej przesyłek nasienia przeznaczonych dla miejsc poza wyżej wspomnianym obszarem celnym.

Ustęp ten jednak ma zastosowanie jeśli podczas celnej procedury tranzytowej zostanie ona zaniechana na terytorium Wspólnoty.

2. Docelowe Państwo Członkowskie może zastosować niezbędne środki, włącznie z przechowywaniem (kwarantanna), w celu uzyskania całkowitej pewności w przypadkach gdzie podejrzewa się, iż nasienie jest zanieczyszczone patogennymi organizmami.

3. Jeśli zabroniono wprowadzenia nasienia na podstawie jakichkolwiek przyczyn wyszczególnionych w ust. 1 i 2, oraz jeśli państwo trzecie wywożące nie zażąda w ciągu 30 dni zwrotu nasienia, właściwe władze weterynaryjne importującego Państwa Członkowskiego mogą zarządzić jego zniszczenie.

Artykuł 13

Każda przesyłka nasienia mająca zezwolenie Państwa Członkowskiego na wprowadzenie na terytorium Wspólnoty na podstawie kontroli, o której mowa w art. 12 ust. 1 musi, w przypadku wysłania jej na terytorium innego Państwa Członkowskiego być zaopatrzona w oryginał zaświadczenia lub w jego autoryzowaną kopię, odpowiednio zarejestrowane w każdym przypadku, przez właściwe władze, które były odpowiedzialne za te badania wykonane zgodnie z wymaganiami art. 12.

Artykuł 14

W przypadku wydania decyzji zniszczenia nasienia zgodnie z art. 12 ust. 3, wszystkimi kosztami związanymi ze zniszczeniem tego nasienia jest obciążany wysyłający przesyłkę nasienia, otrzymujący przesyłkę lub ich przedstawiciel, bez odszkodowania ze strony państwa.

ROZDZIAŁ IV

Środki bezpieczeństwa i kontroli

Artykuł 15

1. Państwo Członkowskie może podjąć następujące kroki, jeśli zaistnieje niebezpieczeństwo rozprzestrzenia się choroby zwierząt wskutek wprowadzenia nasienia na jego terytorium z innego Państwa Członkowskiego:

a) w przypadku wybuchu epizootii w innym Państwie Członkowskim, dane państwo może czasowo zabronić lub ograniczyć wprowadzenie nasienia pochodzącego z rejonów Państwa Członkowskiego, gdzie wystąpiła choroba;

b) jeśli epizootia się rozprzestrzeni lub jeśli wybuchnie inna groźna zakaźna choroba zwierząt, dane państwo może czasowo zabronić lub ograniczyć wprowadzanie nasienia pochodzącego z całego terytorium tego Państwa Członkowskiego, w którym panuje choroba.

Każde Państwo Członkowskie natychmiast zawiadamia inne Państwa Członkowskie i Komisję o wybuchu na jego terytorium jakiejkolwiek choroby wymienionej w pierwszym punkcie i środkach jakie przedsięwzięto, aby ją opanować. To Państwo Członkowskie również poinformuje natychmiast o zwalczeniu choroby.

2. Bez uszczerbku dla art. 8, 9, i 10, jeśli w państwie trzecim wybuchnie lub rozprzestrzeni się zakaźna choroba zwierząt, która może być przenoszona poprzez nasienie, a która może być niebezpieczna dla zdrowia zwierząt hodowlanych w Państwie Członkowskim, lub jeśli uzasadniają to względy zdrowia zwierząt, docelowe Państwo Członkowskie zabrania przywozu takiego nasienia z całego terytorium lub z części terytorium państwa trzeciego, bez względu na to czy nasienie jest przywożone bezpośrednio czy pośrednio przez terytorium innego Państwa Członkowskiego.

3. O środkach podjętych przez Państwa Członkowskie na podstawie ust. 1 i 2 oraz o ich odwołaniu muszą być natychmiast powiadomione inne Państwa Członkowskie i Komisja, z podaniem powodów.

Zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18, można podjąć decyzję o zmianie lub odwołaniu tych środków, w szczególności w celu skoordynowania ich ze środkami stosowanymi w innych Państwach Członkowskich.

4. Jeśli zajdzie sytuacja przedstawiona w ust. 1 i 2, i jeśli inne Państwa Członkowskie będą musiały zastosować środki na podstawie wyżej wymienionych ustępów, zmienione (kiedy zajdzie potrzeba) zgodnie z ust. 3, odpowiednie kroki podejmuje się w oparciu o procedury przedstawione w art. 18.

5. Przywrócenie przywozu z danego państwa trzeciego jest zarządzane zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 18.

Artykuł 16

1. Eksperci weterynaryjni Komisji mogą we współpracy z odpowiednimi władzami Państw Członkowskich i państw trzecich przeprowadzać na miejscu kontrolę, tak długo jak jest to niezbędne, by zapewnić jednolite stosowanie niniejszej dyrektywy.

Państwo pobrania, na którego terytorium jest przeprowadzana kontrola udziela wszelkiej niezbędnej pomocy ekspertom, tak aby mogli oni pełnić swoje obowiązki. Komisja informuje państwo pobrania o wynikach kontroli.

Dane państwo pobrania podejmuje wszystkie konieczne kroki wynikające z przeprowadzonej kontroli. Jeśli państwo pobrania nie podejmuje tych kroków Komisja może, po zbadaniu sytuacji przez Stały Komitet Weterynaryjny, uciec się do zastosowania środków przedstawionych w czwartym punkcie art. 5 ust. 2 oraz art. 9 ust. 1.

2. Zasady ogólne wykonania niniejszego artykułu, w szczególności w odniesieniu do częstotliwości i metod przeprowadzania kontroli, o których mowa w pierwszym punkcie ust. 1, będą ustanowione zgodnie z procedurami przedstawionymi w art. 19.

ROZDZIAŁ V

Postanowienia końcowe

Artykuł 17

Poprawki do załączników do niniejszej dyrektywy, w szczególności te zmierzające do przystosowania jej do postępu technicznego, są wprowadzane przez Radę stanowiącą większością kwalifikowaną na wniosek Komisji.

Artykuł 18

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie kierowane przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego do Stałego Komitetu Weterynaryjnego (dalej zwanego „Komitetem”), który został powołany decyzją Rady z dnia 15 października 1968 r.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w artykule 148 ustęp 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w ciągu dwóch dni. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opiniami Komitetu lub brak jest opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 3 miesięcy od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 19

1. Gdy procedura przedstawiona w niniejszym artykule ma być stosowana, sprawy są bezzwłocznie przekazywane Komitetowi przez przewodniczącego z jego własnej inicjatywy lub na prośbę Państwa Członkowskiego.

2. W Komitecie głosy Państw Członkowskich są ważone w sposób określony w art. 148 ust. 2 Traktatu. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

3. Przedstawiciel Komisji przedstawia projekt środków, jakie należy przyjąć. Komitet wydaje opinię w czasie określonym przez przewodniczącego zależnie od pilności sprawy. Opinie przyjmowane są większością 54 głosów.

4. Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, jeśli są zgodne z opinią Komitetu. Tam, gdzie nie ma zgodności z opinią Komitetu lub brak jest tej opinii, Komisja przedstawia niezwłocznie Radzie propozycję środków, jakie należy podjąć. Rada przyjmuje takie środki większością kwalifikowaną.

Jeśli po upływie 15 dni od daty przedłożenia danej sprawy, Rada nie podejmie żadnych działań, Komisja przyjmuje proponowane środki i stosuje je natychmiast, z wyjątkiem przypadków, kiedy Rada odrzuciła te środki zwykłą większością głosów.

Artykuł 20

1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania w przypadku nasienia pobranego i spreparowanego w Państwie Członkowskim przed 1 stycznia 1990 r.

2. Do czasu wejścia w życie decyzji podjętych na podstawie art. 8, 9, i 10, Państwa Członkowskie nie stosują w przypadku przywozu nasienia z państw trzecich łagodniejszych warunków niż te wynikające z zastosowania rozdziału II.

Artykuł 21

Państwa Członkowskie najpóźniej do 1 stycznia 1990 r. wprowadzą w życie ustawy, rozporządzenia i przepisy administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i powiadomią o tym Komisję.

Artykuł 22

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 14 czerwca 1988 r.