RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie sprawności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

[1] (uchylony).

Artykuł 2

[2] (uchylony).

Artykuł 3

[3] (uchylony).

Artykuł 4

[4] (uchylony).

Artykuł 5

(uchylony).

Artykuł 6

(uchylony).

Artykuł 7

1. [5] (uchylony).

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych.

3. [6] (uchylony).

4. [7]  (uchylony).

5. [8] (uchylony).

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie informują Komisję oraz inne Państwa Członkowskie o organach wyznaczonych do przeprowadzania procedur określonych w art. 7 łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia organy te zostały wyznaczone wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały wyznaczone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

[9] (uchylony).

Artykuł 10

[10] (uchylony).

Artykuł 10a

[11] (uchylony).

Artykuł 11

[12] (uchylony).

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie sprawności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa, opracowana w ramach programu SAVE dotyczącego wspierania sprawności energetycznej we Wspólnocie, ustala wymagania w odniesieniu do sprawności nowych kotłów wodnych grzewczych opalanych paliwami ciekłymi lub gazowymi, których moc znamionowa jest nie mniejsza niż 4 kW i nie większa niż 400 kW, zwanych dalej „kotłami”.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– Kocioł: zespół korpusu kotła z palnikiem przeznaczony do przekazywania wodzie ciepła otrzymanego ze spalania,

– Urządzenie:

– korpus kotła przeznaczony do wyposażenia w palnik,

– palnik przeznaczony do zamontowania w kotle,

– Użyteczna moc znamionowa (wyrażona w kW): ustalona i zagwarantowana przez producenta maksymalna moc cieplna osiągalna podczas pracy ciągłej i przy utrzymaniu podanej przez producenta sprawności użytkowej,

– Sprawność użytkowa (wyrażona w %): stosunek mocy cieplnej oddanej wodzie kotłowej do iloczynu dolnej wartości opałowej paliwa (przy stałym ciśnieniu paliwa) i zużycia paliwa wyrażonego jako ilość paliwa na jednostkę czasu,

– Obciążenie częściowe (wyrażone w %): stosunek mocy użytecznej kotła pracującego z przerwami lub poniżej użytecznej mocy znamionowej do jego użytecznej mocy znamionowej,

– Średnia temperatura wody kotłowej: średnia wartość temperatur wody kotłowej na wlocie i wylocie z kotła,

– Kocioł standardowy: kocioł, w którym średnia temperatura wody może być ograniczona poprzez jego konstrukcję,

– Kocioł kominkowy: kocioł do zasilania instalacji centralnego ogrzewania instalowany we wnęce kominkowej jako część zestawu składającego się z kotła kominkowego i paleniska gazowego,

– Kocioł niskotemperaturowy: kocioł, który może pracować w ruchu ciągłym przy temperaturze wody zasilającej 35– 40 ° C i w którym w określonych warunkach może następować skraplanie; włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne,

– Kocioł kondensacyjny: kocioł o konstrukcji dostosowanej do stałego skraplania przeważającej części pary wodnej zawartej w spalinach,

– Kocioł przeznaczony do instalowania w pomieszczeniu mieszkalnym: kocioł o mocy znamionowej mniejszej niż 37 kW, przeznaczony do ogrzewania pomieszczenia mieszkalnego, w którym jest zainstalowany, poprzez wypromieniowanie ciepła z obudowy kotła, posiadający otwarte naczynie wzbiorcze i grawitacyjny obieg wody grzewczej. Kocioł taki musi mieć umieszczoną na obudowie wyraźną wskazówkę, że musi on być zainstalowany w pomieszczeniu mieszkalnym.

Artykuł 3

1. Z zakresu niniejszej dyrektywy wyłączone są:

– kotły wodne, które mogą być opalane różnymi paliwami, w tym także paliwami stałymi,

– instalacje do ciągłego przygotowywania ciepłej wody,

– kotły, przystosowane do opalania paliwami, których własności znacznie odbiegają od zwykłych handlowych paliw ciekłych i gazowych (przemysłowe gazy odpadowe, biogaz itp.),

– kuchenki i urządzenia, które głównie przeznaczone są do ogrzewania pomieszczeń, w których są zainstalowane, a dodatkowo do dostarczania również gorącej wody do celów centralnego ogrzewania i celów użytkowych,

– urządzenia o mocy znamionowej mniejszej niż 6 kW, wykorzystujące obieg grawitacyjny i przeznaczone wyłącznie do wytwarzania zapasu gorącej wody użytkowej,

– kotły produkowane jednostkowo,

– jednostki kogeneracji według definicji zawartej w dyrektywie 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie promowania kogeneracji opartej na zapotrzebowaniu na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii (¹⁴).

2. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych – do ogrzewania pomieszczeń i przygotowania ciepłej wody użytkowej – wymagania dotyczące sprawności, określone w art. 5 ust. 1, dotyczą tylko funkcji ogrzewania.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie nie mogą zabronić , ograniczyć lub utrudniać wprowadzania do obrotu i oddania do użytku na ich terytoriach urządzeń i kotłów zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i posiadających oznakowanie CE przewidziane w art. 7, które wskazuje na ich zgodność ze wszystkimi przepisami niniejszej dyrektywy, łącznie z procedurami oceny zgodności ustanowionymi w art. 7 i 8, o ile Traktat lub inne dyrektywy bądź przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej.

2. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że kotły nie będą wprowadzane do użytku, jeśli ich sprawność nie odpowiada wymaganiom art. 5 ust. 1 i warunkom dopuszczenia do eksploatacji ustalonym przez Państwo Członkowskie na podstawie miejscowych warunków klimatycznych oraz charakterystyki energetycznej i użytkowej budynków.

3. Jednakże Państwa Członkowskie, w których w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy były szeroko stosowane kotły kominkowe i/lub kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych, w dalszym ciągu dopuszczają te kotły do eksploatacji, pod warunkiem że ich sprawność zarówno dla mocy znamionowej jak i przy obciążeniu częściowym 30 % nie jest niższa od wymagań ustanowionych w art. 5 ust. 1 dla kotłów standardowych o więcej niż 4 %.

4. Wyniki realizacji przepisów ust. 2 i 3 są stale nadzorowane przez Komisję i badane w ramach sprawozdania przedkładanego zgodnie z art. 10. Aby to osiągnąć, Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje wymagane przez nią w celu przedłożenia Radzie, jak to przewiduje wspomniany artykuł, propozycji zmian mających na względzie zapewnienie we wszystkich przypadkach sprawności energetycznej i swobodnego przepływu kotłów we Wspólnocie.

5 a) W przypadku gdy kotły podlegają przepisom innych dyrektyw dotyczących innych aspektów, a które także nakładają wymóg umieszczenia oznakowania CE, oznakowanie to wskazuje, że istnieje domniemanie spełniania przez przedmiotowe kotły przepisów zawartych w tych innych dyrektywach.

b) Jednakże jeżeli co najmniej jedna z tych dyrektyw pozwala producentowi w okresie przejściowym na wybór regulacji, oznakowanie CE wskazuje zgodność z przepisami tylko dyrektyw zastosowanych przez producenta. W takim przypadku należy podać szczegółowe dane o zastosowanych dyrektywach, zgodnie z ich publikacją w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w dokumentacji, uwagach i instrukcjach wymaganych przez te dyrektywy, towarzyszących takim kotłom.

Artykuł 5

1. Kotły muszą spełniać następujące wymagania dotyczące ich sprawności użytkowej:

– dla mocy znamionowa tj. w ruchu przy mocy znamionowej P_n wyrażonej w kW i przy średniej temperaturze wody kotłowej 70 °C,

oraz

– przy obciążeniu częściowym, tj. w ruchu przy obciążeniu 30 % i przy średniej temperaturze wody kotłowej zróżnicowanej w zależności od typu kotła.

Wymagania dotyczące sprawności użytkowej, które należy spełnić, podano w poniższej tabeli:

 

2. Normy zharmonizowane, dotyczące wymagań niniejszej dyrektywy i opracowane na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywami 83/189/EWG i 88/182/EWG (¹⁵) muszą określić, między innymi, metody weryfikacji podczas produkcji i pomiarów. Odpowiednie tolerancje muszą być zawarte w poziomach sprawności.

Artykuł 6

(skreślony).

Artykuł 7

1. Jeżeli kotły odpowiadają normom zharmonizowanym, których numery zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i dla których Państwa Członkowskie opublikowały numery norm krajowych wdrażających te normy zharmonizowane, Państwa Członkowskie uznają, że kotły te spełniają zasadnicze wymagania dotyczące sprawności, ustanowione w art. 5 ust. 1. Kotły takie muszą nosić oznakowanie CE, określony w sekcji 1 załącznika I i musi im towarzyszyć deklaracja zgodności WE.

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych

3. Urządzenia wprowadzane na rynek, które są sprzedawane oddzielnie, muszą nosić oznakowanie CE i musi być do nich dołączona deklaracja zgodności WE, w której podane są parametry umożliwiające im po montażu osiągnięcie poziomów sprawności użytkowej określonych w art. 5 ust. 1.

4. Oznakowanie CE zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy i z innymi przepisami dotyczącymi przyznania oznakowania CE, jak również oznakowania identyfikacyjne przewidziane w załączniku I, umieszczane są na kotłach w sposób widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny. Zakazuje się umieszczania na kotłach oznakowań, które mogłyby wprowadzać w błąd osoby trzecie co do oznakowania CE pod względem znaczenia i formy. Wszelkie inne oznakowania mogą być umieszczane na kotłach i urządzeniach, pod warunkiem że nie zmniejszają widoczności i czytelności oznakowania CE.

5. a) W przypadku gdy Państwo Członkowskie stwierdza, że oznakowanie CE zostało umieszczone bezpodstawnie, producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie jest zobowiązany doprowadzić kotły do zgodności w zakresie przepisów dotyczących oznakowania CE oraz zaprzestać naruszania prawa na warunkach określonych przez Państwo Członkowskie;

b) w przypadku dalszego braku zgodności Państwo Członkowskie przyjmuje wszelkie właściwe środki w celu ograniczenia lub zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu, lub zapewnienia wycofania go z obrotu oraz informuje Komisję i odpowiednio inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie informują Komisję oraz inne Państwa Członkowskie o organach wyznaczonych do przeprowadzania procedur określonych w art. 7 łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia organy te zostały wyznaczone wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały wyznaczone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują do dnia 1 stycznia 1993 r. przepisy konieczne do dostosowania ich prawa do niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Przepisy te Państwa Członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 1994 r.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierać będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania tego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie zezwalają do dnia 31 grudnia 1997 r. na wprowadzanie do obrotu i oddanie do użytku urządzeń, które w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy odpowiadały obowiązującym na ich obszarze krajowym przepisom i procedurom.

Artykuł 10

Po trzech latach od chwili wdrożenia niniejszej dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z uzyskanych wyników. Sprawozdaniu towarzyszą propozycje zmian, jakie należałoby wprowadzić do niniejszej dyrektywy, w świetle osiągniętych wyników i postępu technicznego.

Artykuł 10a

Niniejsza dyrektywa stanowi środek wykonawczy, w rozumieniu w art. 15 dyrektywy 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającej zasady ogólne ustalania wymogów dotyczących eko-projektu dla produktów wykorzystujących energię (¹⁶), odnoszący się do efektywności energetycznej podczas użytkowania, zgodnie z powołaną dyrektywą, i może być zmieniona lub uchylona zgodnie z art. 19 ust. 3 dyrektywy 2005/32/WE [1].

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie sprawności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa, opracowana w ramach programu SAVE dotyczącego wspierania sprawności energetycznej we Wspólnocie, ustala wymagania w odniesieniu do sprawności nowych kotłów wodnych grzewczych opalanych paliwami ciekłymi lub gazowymi, których moc znamionowa jest nie mniejsza niż 4 kW i nie większa niż 400 kW, zwanych dalej „kotłami”.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– Kocioł: zespół korpusu kotła z palnikiem przeznaczony do przekazywania wodzie ciepła otrzymanego ze spalania,

– Urządzenie:

– korpus kotła przeznaczony do wyposażenia w palnik,

– palnik przeznaczony do zamontowania w kotle,

– Użyteczna moc znamionowa (wyrażona w kW): ustalona i zagwarantowana przez producenta maksymalna moc cieplna osiągalna podczas pracy ciągłej i przy utrzymaniu podanej przez producenta sprawności użytkowej,

– Sprawność użytkowa (wyrażona w %): stosunek mocy cieplnej oddanej wodzie kotłowej do iloczynu dolnej wartości opałowej paliwa (przy stałym ciśnieniu paliwa) i zużycia paliwa wyrażonego jako ilość paliwa na jednostkę czasu,

– Obciążenie częściowe (wyrażone w %): stosunek mocy użytecznej kotła pracującego z przerwami lub poniżej użytecznej mocy znamionowej do jego użytecznej mocy znamionowej,

– Średnia temperatura wody kotłowej: średnia wartość temperatur wody kotłowej na wlocie i wylocie z kotła,

– Kocioł standardowy: kocioł, w którym średnia temperatura wody może być ograniczona poprzez jego konstrukcję,

– Kocioł kominkowy: kocioł do zasilania instalacji centralnego ogrzewania instalowany we wnęce kominkowej jako część zestawu składającego się z kotła kominkowego i paleniska gazowego,

– Kocioł niskotemperaturowy: kocioł, który może pracować w ruchu ciągłym przy temperaturze wody zasilającej 35– 40 ° C i w którym w określonych warunkach może następować skraplanie; włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne,

– Kocioł kondensacyjny: kocioł o konstrukcji dostosowanej do stałego skraplania przeważającej części pary wodnej zawartej w spalinach,

– Kocioł przeznaczony do instalowania w pomieszczeniu mieszkalnym: kocioł o mocy znamionowej mniejszej niż 37 kW, przeznaczony do ogrzewania pomieszczenia mieszkalnego, w którym jest zainstalowany, poprzez wypromieniowanie ciepła z obudowy kotła, posiadający otwarte naczynie wzbiorcze i grawitacyjny obieg wody grzewczej. Kocioł taki musi mieć umieszczoną na obudowie wyraźną wskazówkę, że musi on być zainstalowany w pomieszczeniu mieszkalnym.

Artykuł 3

1. Z zakresu niniejszej dyrektywy wyłączone są:

– kotły wodne, które mogą być opalane różnymi paliwami, w tym także paliwami stałymi,

– instalacje do ciągłego przygotowywania ciepłej wody,

– kotły, przystosowane do opalania paliwami, których własności znacznie odbiegają od zwykłych handlowych paliw ciekłych i gazowych (przemysłowe gazy odpadowe, biogaz itp.),

– kuchenki i urządzenia, które głównie przeznaczone są do ogrzewania pomieszczeń, w których są zainstalowane, a dodatkowo do dostarczania również gorącej wody do celów centralnego ogrzewania i celów użytkowych,

– urządzenia o mocy znamionowej mniejszej niż 6 kW, wykorzystujące obieg grawitacyjny i przeznaczone wyłącznie do wytwarzania zapasu gorącej wody użytkowej,

– kotły produkowane jednostkowo,

– jednostki kogeneracji według definicji zawartej w dyrektywie 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie promowania kogeneracji opartej na zapotrzebowaniu na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii (¹⁴).

2. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych – do ogrzewania pomieszczeń i przygotowania ciepłej wody użytkowej – wymagania dotyczące sprawności, określone w art. 5 ust. 1, dotyczą tylko funkcji ogrzewania.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie nie mogą zabronić , ograniczyć lub utrudniać wprowadzania do obrotu i oddania do użytku na ich terytoriach urządzeń i kotłów zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i posiadających oznakowanie CE przewidziane w art. 7, które wskazuje na ich zgodność ze wszystkimi przepisami niniejszej dyrektywy, łącznie z procedurami oceny zgodności ustanowionymi w art. 7 i 8, o ile Traktat lub inne dyrektywy bądź przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej.

2. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że kotły nie będą wprowadzane do użytku, jeśli ich sprawność nie odpowiada wymaganiom art. 5 ust. 1 i warunkom dopuszczenia do eksploatacji ustalonym przez Państwo Członkowskie na podstawie miejscowych warunków klimatycznych oraz charakterystyki energetycznej i użytkowej budynków.

3. Jednakże Państwa Członkowskie, w których w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy były szeroko stosowane kotły kominkowe i/lub kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych, w dalszym ciągu dopuszczają te kotły do eksploatacji, pod warunkiem że ich sprawność zarówno dla mocy znamionowej jak i przy obciążeniu częściowym 30 % nie jest niższa od wymagań ustanowionych w art. 5 ust. 1 dla kotłów standardowych o więcej niż 4 %.

4. Wyniki realizacji przepisów ust. 2 i 3 są stale nadzorowane przez Komisję i badane w ramach sprawozdania przedkładanego zgodnie z art. 10. Aby to osiągnąć, Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje wymagane przez nią w celu przedłożenia Radzie, jak to przewiduje wspomniany artykuł, propozycji zmian mających na względzie zapewnienie we wszystkich przypadkach sprawności energetycznej i swobodnego przepływu kotłów we Wspólnocie.

5 a) W przypadku gdy kotły podlegają przepisom innych dyrektyw dotyczących innych aspektów, a które także nakładają wymóg umieszczenia oznakowania CE, oznakowanie to wskazuje, że istnieje domniemanie spełniania przez przedmiotowe kotły przepisów zawartych w tych innych dyrektywach.

b) Jednakże jeżeli co najmniej jedna z tych dyrektyw pozwala producentowi w okresie przejściowym na wybór regulacji, oznakowanie CE wskazuje zgodność z przepisami tylko dyrektyw zastosowanych przez producenta. W takim przypadku należy podać szczegółowe dane o zastosowanych dyrektywach, zgodnie z ich publikacją w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w dokumentacji, uwagach i instrukcjach wymaganych przez te dyrektywy, towarzyszących takim kotłom.

Artykuł 5

1. Kotły muszą spełniać następujące wymagania dotyczące ich sprawności użytkowej:

– dla mocy znamionowa tj. w ruchu przy mocy znamionowej P_n wyrażonej w kW i przy średniej temperaturze wody kotłowej 70 °C,

oraz

– przy obciążeniu częściowym, tj. w ruchu przy obciążeniu 30 % i przy średniej temperaturze wody kotłowej zróżnicowanej w zależności od typu kotła.

Wymagania dotyczące sprawności użytkowej, które należy spełnić, podano w poniższej tabeli:

 

2. Normy zharmonizowane, dotyczące wymagań niniejszej dyrektywy i opracowane na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywami 83/189/EWG i 88/182/EWG (¹⁵) muszą określić, między innymi, metody weryfikacji podczas produkcji i pomiarów. Odpowiednie tolerancje muszą być zawarte w poziomach sprawności.

Artykuł 6

[1] (skreślony).

Artykuł 7

1. Jeżeli kotły odpowiadają normom zharmonizowanym, których numery zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i dla których Państwa Członkowskie opublikowały numery norm krajowych wdrażających te normy zharmonizowane, Państwa Członkowskie uznają, że kotły te spełniają zasadnicze wymagania dotyczące sprawności, ustanowione w art. 5 ust. 1. Kotły takie muszą nosić oznakowanie CE, określony w sekcji 1 załącznika I i musi im towarzyszyć deklaracja zgodności WE.

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych

3. Urządzenia wprowadzane na rynek, które są sprzedawane oddzielnie, muszą nosić oznakowanie CE i musi być do nich dołączona deklaracja zgodności WE, w której podane są parametry umożliwiające im po montażu osiągnięcie poziomów sprawności użytkowej określonych w art. 5 ust. 1.

4. Oznakowanie CE zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy i z innymi przepisami dotyczącymi przyznania oznakowania CE, jak również oznakowania identyfikacyjne przewidziane w załączniku I, umieszczane są na kotłach w sposób widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny. Zakazuje się umieszczania na kotłach oznakowań, które mogłyby wprowadzać w błąd osoby trzecie co do oznakowania CE pod względem znaczenia i formy. Wszelkie inne oznakowania mogą być umieszczane na kotłach i urządzeniach, pod warunkiem że nie zmniejszają widoczności i czytelności oznakowania CE.

5. a) W przypadku gdy Państwo Członkowskie stwierdza, że oznakowanie CE zostało umieszczone bezpodstawnie, producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie jest zobowiązany doprowadzić kotły do zgodności w zakresie przepisów dotyczących oznakowania CE oraz zaprzestać naruszania prawa na warunkach określonych przez Państwo Członkowskie;

b) w przypadku dalszego braku zgodności Państwo Członkowskie przyjmuje wszelkie właściwe środki w celu ograniczenia lub zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu, lub zapewnienia wycofania go z obrotu oraz informuje Komisję i odpowiednio inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie informują Komisję oraz inne Państwa Członkowskie o organach wyznaczonych do przeprowadzania procedur określonych w art. 7 łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia organy te zostały wyznaczone wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały wyznaczone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują do dnia 1 stycznia 1993 r. przepisy konieczne do dostosowania ich prawa do niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Przepisy te Państwa Członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 1994 r.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierać będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania tego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie zezwalają do dnia 31 grudnia 1997 r. na wprowadzanie do obrotu i oddanie do użytku urządzeń, które w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy odpowiadały obowiązującym na ich obszarze krajowym przepisom i procedurom.

Artykuł 10

Po trzech latach od chwili wdrożenia niniejszej dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z uzyskanych wyników. Sprawozdaniu towarzyszą propozycje zmian, jakie należałoby wprowadzić do niniejszej dyrektywy, w świetle osiągniętych wyników i postępu technicznego.

Artykuł 10a

[2] Niniejsza dyrektywa stanowi środek wykonawczy, w rozumieniu w art. 15 dyrektywy 2005/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającej zasady ogólne ustalania wymogów dotyczących eko-projektu dla produktów wykorzystujących energię (¹⁶), odnoszący się do efektywności energetycznej podczas użytkowania, zgodnie z powołaną dyrektywą, i może być zmieniona lub uchylona zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2005/32/WE.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie sprawności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa, opracowana w ramach programu SAVE dotyczącego wspierania sprawności energetycznej we Wspólnocie, ustala wymagania w odniesieniu do sprawności nowych kotłów wodnych grzewczych opalanych paliwami ciekłymi lub gazowymi, których moc znamionowa jest nie mniejsza niż 4 kW i nie większa niż 400 kW, zwanych dalej „kotłami”.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– Kocioł: zespół korpusu kotła z palnikiem przeznaczony do przekazywania wodzie ciepła otrzymanego ze spalania,

– Urządzenie:

– korpus kotła przeznaczony do wyposażenia w palnik,

– palnik przeznaczony do zamontowania w kotle,

– Użyteczna moc znamionowa (wyrażona w kW): ustalona i zagwarantowana przez producenta maksymalna moc cieplna osiągalna podczas pracy ciągłej i przy utrzymaniu podanej przez producenta sprawności użytkowej,

– Sprawność użytkowa (wyrażona w %): stosunek mocy cieplnej oddanej wodzie kotłowej do iloczynu dolnej wartości opałowej paliwa (przy stałym ciśnieniu paliwa) i zużycia paliwa wyrażonego jako ilość paliwa na jednostkę czasu,

– Obciążenie częściowe (wyrażone w %): stosunek mocy użytecznej kotła pracującego z przerwami lub poniżej użytecznej mocy znamionowej do jego użytecznej mocy znamionowej,

– Średnia temperatura wody kotłowej: średnia wartość temperatur wody kotłowej na wlocie i wylocie z kotła,

– Kocioł standardowy: kocioł, w którym średnia temperatura wody może być ograniczona poprzez jego konstrukcję,

– Kocioł kominkowy: kocioł do zasilania instalacji centralnego ogrzewania instalowany we wnęce kominkowej jako część zestawu składającego się z kotła kominkowego i paleniska gazowego,

– Kocioł niskotemperaturowy: kocioł, który może pracować w ruchu ciągłym przy temperaturze wody zasilającej 35– 40 ° C i w którym w określonych warunkach może następować skraplanie; włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne,

– Kocioł kondensacyjny: kocioł o konstrukcji dostosowanej do stałego skraplania przeważającej części pary wodnej zawartej w spalinach,

– Kocioł przeznaczony do instalowania w pomieszczeniu mieszkalnym: kocioł o mocy znamionowej mniejszej niż 37 kW, przeznaczony do ogrzewania pomieszczenia mieszkalnego, w którym jest zainstalowany, poprzez wypromieniowanie ciepła z obudowy kotła, posiadający otwarte naczynie wzbiorcze i grawitacyjny obieg wody grzewczej. Kocioł taki musi mieć umieszczoną na obudowie wyraźną wskazówkę, że musi on być zainstalowany w pomieszczeniu mieszkalnym.

Artykuł 3

1. [1] Z zakresu niniejszej dyrektywy wyłączone są:

– kotły wodne, które mogą być opalane różnymi paliwami, w tym także paliwami stałymi,

– instalacje do ciągłego przygotowywania ciepłej wody,

– kotły, przystosowane do opalania paliwami, których własności znacznie odbiegają od zwykłych handlowych paliw ciekłych i gazowych (przemysłowe gazy odpadowe, biogaz itp.),

– kuchenki i urządzenia, które głównie przeznaczone są do ogrzewania pomieszczeń, w których są zainstalowane, a dodatkowo do dostarczania również gorącej wody do celów centralnego ogrzewania i celów użytkowych,

– urządzenia o mocy znamionowej mniejszej niż 6 kW, wykorzystujące obieg grawitacyjny i przeznaczone wyłącznie do wytwarzania zapasu gorącej wody użytkowej,

– kotły produkowane jednostkowo,

– jednostki kogeneracji według definicji zawartej w dyrektywie 2004/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie promowania kogeneracji opartej na zapotrzebowaniu na ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii (¹⁴).

2. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych – do ogrzewania pomieszczeń i przygotowania ciepłej wody użytkowej – wymagania dotyczące sprawności, określone w art. 5 ust. 1, dotyczą tylko funkcji ogrzewania.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie nie mogą zabronić , ograniczyć lub utrudniać wprowadzania do obrotu i oddania do użytku na ich terytoriach urządzeń i kotłów zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i posiadających oznakowanie CE przewidziane w art. 7, które wskazuje na ich zgodność ze wszystkimi przepisami niniejszej dyrektywy, łącznie z procedurami oceny zgodności ustanowionymi w art. 7 i 8, o ile Traktat lub inne dyrektywy bądź przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej.

2. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że kotły nie będą wprowadzane do użytku, jeśli ich sprawność nie odpowiada wymaganiom art. 5 ust. 1 i warunkom dopuszczenia do eksploatacji ustalonym przez Państwo Członkowskie na podstawie miejscowych warunków klimatycznych oraz charakterystyki energetycznej i użytkowej budynków.

3. Jednakże Państwa Członkowskie, w których w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy były szeroko stosowane kotły kominkowe i/lub kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych, w dalszym ciągu dopuszczają te kotły do eksploatacji, pod warunkiem że ich sprawność zarówno dla mocy znamionowej jak i przy obciążeniu częściowym 30 % nie jest niższa od wymagań ustanowionych w art. 5 ust. 1 dla kotłów standardowych o więcej niż 4 %.

4. Wyniki realizacji przepisów ust. 2 i 3 są stale nadzorowane przez Komisję i badane w ramach sprawozdania przedkładanego zgodnie z art. 10. Aby to osiągnąć, Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje wymagane przez nią w celu przedłożenia Radzie, jak to przewiduje wspomniany artykuł, propozycji zmian mających na względzie zapewnienie we wszystkich przypadkach sprawności energetycznej i swobodnego przepływu kotłów we Wspólnocie.

5 a) W przypadku gdy kotły podlegają przepisom innych dyrektyw dotyczących innych aspektów, a które także nakładają wymóg umieszczenia oznakowania CE, oznakowanie to wskazuje, że istnieje domniemanie spełniania przez przedmiotowe kotły przepisów zawartych w tych innych dyrektywach.

b) Jednakże jeżeli co najmniej jedna z tych dyrektyw pozwala producentowi w okresie przejściowym na wybór regulacji, oznakowanie CE wskazuje zgodność z przepisami tylko dyrektyw zastosowanych przez producenta. W takim przypadku należy podać szczegółowe dane o zastosowanych dyrektywach, zgodnie z ich publikacją w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w dokumentacji, uwagach i instrukcjach wymaganych przez te dyrektywy, towarzyszących takim kotłom.

Artykuł 5

1. Kotły muszą spełniać następujące wymagania dotyczące ich sprawności użytkowej:

– dla mocy znamionowa tj. w ruchu przy mocy znamionowej P_n wyrażonej w kW i przy średniej temperaturze wody kotłowej 70 °C,

oraz

– przy obciążeniu częściowym, tj. w ruchu przy obciążeniu 30 % i przy średniej temperaturze wody kotłowej zróżnicowanej w zależności od typu kotła.

Wymagania dotyczące sprawności użytkowej, które należy spełnić, podano w poniższej tabeli:

 

2. Normy zharmonizowane, dotyczące wymagań niniejszej dyrektywy i opracowane na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywami 83/189/EWG i 88/182/EWG (¹⁵) muszą określić, między innymi, metody weryfikacji podczas produkcji i pomiarów. Odpowiednie tolerancje muszą być zawarte w poziomach sprawności.

Artykuł 6

1. W ramach procedur ustanowionych w art. 7 Państwa Członkowskie mogą decydować o stosowaniu specjalnego systemu znakowania, umożliwiającego jednoznaczne ustalenie sprawności energetycznej kotłów. System ten stosuje się do kotłów, których sprawność przekracza wymagania ustanowione w art. 5 ust. 1 dotyczące kotłów standardowych.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są nie mniejsze niż odpowiednie wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się jedną gwiazdkę „★”, określoną w sekcji 2 załącznika I.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są większe o trzy punkty lub więcej od odpowiednich wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się dwie gwiazdki „★ ★”.

Każde dalsze podniesienie o trzy punkty sprawności dla mocy znamionowej i przy obciążeniu częściowym pozwala na dodanie następnej gwiazdki „★” – jak to podano w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie nie mogą dopuszczać żadnych innych znaków, które mogłyby być mylone ze znakami wymienionymi w ust. 1.

Artykuł 7

1. Jeżeli kotły odpowiadają normom zharmonizowanym, których numery zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i dla których Państwa Członkowskie opublikowały numery norm krajowych wdrażających te normy zharmonizowane, Państwa Członkowskie uznają, że kotły te spełniają zasadnicze wymagania dotyczące sprawności, ustanowione w art. 5 ust. 1. Kotły takie muszą nosić oznakowanie CE, określony w sekcji 1 załącznika I i musi im towarzyszyć deklaracja zgodności WE.

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych

3. Urządzenia wprowadzane na rynek, które są sprzedawane oddzielnie, muszą nosić oznakowanie CE i musi być do nich dołączona deklaracja zgodności WE, w której podane są parametry umożliwiające im po montażu osiągnięcie poziomów sprawności użytkowej określonych w art. 5 ust. 1.

4. Oznakowanie CE zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy i z innymi przepisami dotyczącymi przyznania oznakowania CE, jak również oznakowania identyfikacyjne przewidziane w załączniku I, umieszczane są na kotłach w sposób widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny. Zakazuje się umieszczania na kotłach oznakowań, które mogłyby wprowadzać w błąd osoby trzecie co do oznakowania CE pod względem znaczenia i formy. Wszelkie inne oznakowania mogą być umieszczane na kotłach i urządzeniach, pod warunkiem że nie zmniejszają widoczności i czytelności oznakowania CE.

5. a) W przypadku gdy Państwo Członkowskie stwierdza, że oznakowanie CE zostało umieszczone bezpodstawnie, producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie jest zobowiązany doprowadzić kotły do zgodności w zakresie przepisów dotyczących oznakowania CE oraz zaprzestać naruszania prawa na warunkach określonych przez Państwo Członkowskie;

b) w przypadku dalszego braku zgodności Państwo Członkowskie przyjmuje wszelkie właściwe środki w celu ograniczenia lub zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu, lub zapewnienia wycofania go z obrotu oraz informuje Komisję i odpowiednio inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 8

1. Państwa Członkowskie informują Komisję oraz inne Państwa Członkowskie o organach wyznaczonych do przeprowadzania procedur określonych w art. 7 łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia organyte zostały wyznaczone wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały wyznaczone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują do dnia 1 stycznia 1993 r. przepisy konieczne do dostosowania ich prawa do niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Przepisy te Państwa Członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 1994 r.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierać będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania tego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie zezwalają do dnia 31 grudnia 1997 r. na wprowadzanie do obrotu i oddanie do użytku urządzeń, które w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy odpowiadały obowiązującym na ich obszarze krajowym przepisom i procedurom.

Artykuł 10

Po trzech latach od chwili wdrożenia niniejszej dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z uzyskanych wyników. Sprawozdaniu towarzyszą propozycje zmian, jakie należałoby wprowadzić do niniejszej dyrektywy, w świetle osiągniętych wyników i postępu technicznego.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie wydajności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992 r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa, opracowana w ramach programu SAVE dotyczącego wspierania wydajności energetycznej we Wspólnocie, ustala wymagania w odniesieniu do sprawności nowych kotłów wodnych grzewczych opalanych paliwami ciekłymi lub gazowymi, których moc znamionowa jest nie mniejsza niż 4 kW i nie większa niż 400 kW, zwanych dalej „kotłami”.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– Kocioł: zespół korpusu kotła z palnikiem przeznaczony do przekazywania wodzie ciepła otrzymanego ze spalania,

– Urządzenie:

– korpus kotła przeznaczony do wyposażenia w palnik,

– palnik przeznaczony do zamontowania w kotle,

– Użyteczna moc znamionowa (wyrażona w kW): ustalona i zagwarantowana przez producenta maksymalna moc cieplna osiągalna podczas pracy ciągłej i przy utrzymaniu podanej przez producenta sprawności użytkowej,

– Sprawność użytkowa (wyrażona w %): stosunek mocy cieplnej oddanej wodzie kotłowej do iloczynu dolnej wartości opałowej paliwa (przy stałym ciśnieniu paliwa) i zużycia paliwa wyrażonego jako ilość paliwa na jednostkę czasu,

– Obciążenie częściowe (wyrażone w %): stosunek mocy użytecznej kotła pracującego z przerwami lub poniżej użytecznej mocy znamionowej do jego użytecznej mocy znamionowej,

– Średnia temperatura wody kotłowej: średnia wartość temperatur wody kotłowej na wlocie i wylocie z kotła,

– Kocioł standardowy: kocioł, w którym średnia temperatura wody może być ograniczona poprzez jego konstrukcję,

– Kocioł kominkowy: kocioł do zasilania instalacji centralnego ogrzewania instalowany we wnęce kominkowej jako część zestawu składającego się z kotła kominkowego i paleniska gazowego,

– Kocioł niskotemperaturowy: kocioł, który może pracować w ruchu ciągłym przy temperaturze wody zasilającej 35– 40 ° C i w którym w określonych warunkach może następować skraplanie; włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne,

– Kocioł kondensacyjny: kocioł o konstrukcji dostosowanej do stałego skraplania przeważającej części pary wodnej zawartej w spalinach,

– Kocioł przeznaczony do instalowania w pomieszczeniu mieszkalnym: kocioł o mocy znamionowej mniejszej niż 37 kW, przeznaczony do ogrzewania pomieszczenia mieszkalnego, w którym jest zainstalowany, poprzez wypromieniowanie ciepła z obudowy kotła, posiadający otwarte naczynie wzbiorcze i grawitacyjny obieg wody grzewczej. Kocioł taki musi mieć umieszczoną na obudowie wyraźną wskazówkę, że musi on być zainstalowany w pomieszczeniu mieszkalnym.

Artykuł 3

1. Z zakresu niniejszej dyrektywy wyłączone są:

– kotły wodne, które mogą być opalane różnymi paliwami, w tym także paliwami stałymi,

– instalacje do ciągłego przygotowywania ciepłej wody,

– kotły, przystosowane do opalania paliwami, których własności znacznie odbiegają od zwykłych handlowych paliw ciekłych i gazowych (przemysłowe gazy odpadowe, biogaz itp.),

– kuchenki i urządzenia, które głównie przeznaczone są do ogrzewania pomieszczeń, w których są zainstalowane, a dodatkowo do dostarczania również gorącej wody do celów centralnego ogrzewania i celów użytkowych,

– urządzenia o mocy znamionowej mniejszej niż 6 kW, wykorzystujące obieg grawitacyjny i przeznaczone wyłącznie do wytwarzania zapasu gorącej wody użytkowej,

– kotły produkowane jednostkowo.

2. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych – do ogrzewania pomieszczeń i przygotowania ciepłej wody użytkowej – wymagania dotyczące sprawności, określone w art. 5 ust. 1, dotyczą tylko funkcji ogrzewania.

Artykuł 4

1. [1] Państwa Członkowskie nie mogą zabronić , ograniczyć lub utrudniać wprowadzania do obrotu i oddania do użytku na ich terytoriach urządzeń i kotłów zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i posiadających oznakowanie CE przewidziane w art. 7, które wskazuje na ich zgodność ze wszystkimi przepisami niniejszej dyrektywy, łącznie z procedurami oceny zgodności ustanowionymi w art. 7 i 8, o ile Traktat lub inne dyrektywy bądź przepisy wspólnotowe nie stanowią inaczej.

2. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że kotły nie będą wprowadzane do użytku, jeśli ich sprawność nie odpowiada wymaganiom art. 5 ust. 1 i warunkom dopuszczenia do eksploatacji ustalonym przez Państwo Członkowskie na podstawie miejscowych warunków klimatycznych oraz charakterystyki energetycznej i użytkowej budynków.

3. Jednakże Państwa Członkowskie, w których w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy były szeroko stosowane kotły kominkowe i/lub kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych, w dalszym ciągu dopuszczają te kotły do eksploatacji, pod warunkiem że ich sprawność zarówno dla mocy znamionowej jak i przy obciążeniu częściowym 30 % nie jest niższa od wymagań ustanowionych w art. 5 ust. 1 dla kotłów standardowych o więcej niż 4 %.

4. Wyniki realizacji przepisów ust. 2 i 3 są stale nadzorowane przez Komisję i badane w ramach sprawozdania przedkładanego zgodnie z art. 10. Aby to osiągnąć, Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje wymagane przez nią w celu przedłożenia Radzie, jak to przewiduje wspomniany artykuł, propozycji zmian mających na względzie zapewnienie we wszystkich przypadkach wydajności energetycznej i swobodnego przepływu kotłów we Wspólnocie.

5 [2] a) W przypadku gdy kotły podlegają przepisom innych dyrektyw dotyczących innych aspektów, a które także nakładają wymóg umieszczenia oznakowania CE, oznakowanie to wskazuje, że istnieje domniemanie spełniania przez przedmiotowe kotły przepisów zawartych w tych innych dyrektywach.

b) Jednakże jeżeli co najmniej jedna z tych dyrektyw pozwala producentowi w okresie przejściowym na wybór regulacji, oznakowanie CE wskazuje zgodność z przepisami tylko dyrektyw zastosowanych przez producenta. W takim przypadku należy podać szczegółowe dane o zastosowanych dyrektywach, zgodnie z ich publikacją w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, w dokumentacji, uwagach i instrukcjach wymaganych przez te dyrektywy, towarzyszących takim kotłom.

Artykuł 5

1. Kotły muszą spełniać następujące wymagania dotyczące ich sprawności użytkowej:

– dla mocy znamionowa tj. w ruchu przy mocy znamionowej P_n wyrażonej w kW i przy średniej temperaturze wody kotłowej 70 °C,

oraz

– przy obciążeniu częściowym, tj. w ruchu przy obciążeniu 30 % i przy średniej temperaturze wody kotłowej zróżnicowanej w zależności od typu kotła.

Wymagania dotyczące sprawności użytkowej, które należy spełnić, podano w poniższej tabeli:

 

2. Normy zharmonizowane, dotyczące wymagań niniejszej dyrektywy i opracowane na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywami 83/189/EWG i 88/182/EWG (¹⁴) muszą określić, między innymi, metody weryfikacji podczas produkcji i pomiarów. Odpowiednie tolerancje muszą być zawarte w poziomach sprawności.

Artykuł 6

1. W ramach procedur ustanowionych w art. 7 Państwa Członkowskie mogą decydować o stosowaniu specjalnego systemu znakowania, umożliwiającego jednoznaczne ustalenie sprawności energetycznej kotłów. System ten stosuje się do kotłów, których sprawność przekracza wymagania ustanowione w art. 5 ust. 1 dotyczące kotłów standardowych.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są nie mniejsze niż odpowiednie wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się jedną gwiazdkę „★”, określoną w sekcji 2 załącznika I.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są większe o trzy punkty lub więcej od odpowiednich wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się dwie gwiazdki „★ ★”.

Każde dalsze podniesienie o trzy punkty sprawności dla mocy znamionowej i przy obciążeniu częściowym pozwala na dodanie następnej gwiazdki „★” – jak to podano w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie nie mogą dopuszczać żadnych innych znaków, które mogłyby być mylone ze znakami wymienionymi w ust. 1.

Artykuł 7

1. Jeżeli kotły odpowiadają normom zharmonizowanym, których numery zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i dla których Państwa Członkowskie opublikowały numery norm krajowych wdrażających te normy zharmonizowane, Państwa Członkowskie uznają, że kotły te spełniają zasadnicze wymagania dotyczące sprawności, ustanowione w art. 5 ust. 1. Kotły takie muszą nosić oznakowanie CE [3], określony w sekcji 1 załącznika I i musi im towarzyszyć deklaracja zgodności WE.

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych

3. Urządzenia wprowadzane na rynek, które są sprzedawane oddzielnie, muszą nosić oznakowanie CE [4] i musi być do nich dołączona deklaracja zgodności WE, w której podane są parametry umożliwiające im po montażu osiągnięcie poziomów sprawności użytkowej określonych w art. 5 ust. 1.

4. [5] Oznakowanie CE zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy i z innymi przepisami dotyczącymi przyznania oznakowania CE, jak również oznakowania identyfikacyjne przewidziane w załączniku I, umieszczane są na kotłach w sposób widoczny, łatwy do odczytania i nieusuwalny. Zakazuje się umieszczania na kotłach oznakowań, które mogłyby wprowadzać w błąd osoby trzecie co do oznakowania CE pod względem znaczenia i formy. Wszelkie inne oznakowania mogą być umieszczane na kotłach i urządzeniach, pod warunkiem że nie zmniejszają widoczności i czytelności oznakowania CE.

5. [6] a) W przypadku gdy Państwo Członkowskie stwierdza, że oznakowanie CE zostało umieszczone bezpodstawnie, producent lub jego upoważniony przedstawiciel mający siedzibę we Wspólnocie jest zobowiązany doprowadzić kotły do zgodności w zakresie przepisów dotyczących oznakowania CE oraz zaprzestać naruszania prawa na warunkach określonych przez Państwo Członkowskie;

b) w przypadku dalszego braku zgodności Państwo Członkowskie przyjmuje wszelkie właściwe środki w celu ograniczenia lub zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowego produktu, lub zapewnienia wycofania go z obrotu oraz informuje Komisję i odpowiednio inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 8

1. [7] Państwa Członkowskie informują Komisję oraz inne Państwa Członkowskie o organach wyznaczonych do przeprowadzania procedur określonych w art. 7 łącznie z zadaniami szczególnymi, do których przeprowadzenia organyte zostały wyznaczone wraz z ich numerami identyfikacyjnymi przyznanymi im wcześniej przez Komisję.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykaz organów notyfikowanych zawierający ich numery identyfikacyjne, jak również zadania, do których zostały wyznaczone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3. Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują do dnia 1 stycznia 1993 r. przepisy konieczne do dostosowania ich prawa do niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Przepisy te Państwa Członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 1994 r.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierać będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania tego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie zezwalają do dnia 31 grudnia 1997 r. na wprowadzanie do obrotu i oddanie do użytku urządzeń, które w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy odpowiadały obowiązującym na ich obszarze krajowym przepisom i procedurom.

Artykuł 10

Po trzech latach od chwili wdrożenia niniejszej dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z uzyskanych wyników. Sprawozdaniu towarzyszą propozycje zmian, jakie należałoby wprowadzić do niniejszej dyrektywy, w świetle osiągniętych wyników i postępu technicznego.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

we współpracy z Parlamentem Europejskim (²),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

decyzja 91/565/EWG (⁴) przewiduje wspieranie we Wspólnocie wydajności energetycznej w ramach programu SAVE;

ważnym jest wspieranie środków zmierzających do stopniowego urzeczywistnienia rynku wewnętrznego w terminie do dnia 31 grudnia 1992  r.; rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym zagwarantowany jest swobodny przepływ towarów, usług, kapitału oraz osób;

rezolucja Rady z dnia 15 stycznia 1985 r. w sprawie poprawy programów oszczędności energii w Państwach Członkowskich (⁵) zachęca Państwa Członkowskie do kontynuowania, a w razie potrzeby zwiększenia wysiłków w kierunku wspierania bardziej racjonalnego wykorzystania energii poprzez dalszy rozwój zintegrowanej polityki oszczędnościowej w zakresie energii;

rezolucja Rady z dnia 16 września 1986 r. dotyczy nowych celów polityki energetycznej Wspólnoty do 1995 r. i zbliżania polityki Państw Członkowskich (⁶), w szczególności zmniejszenia zapotrzebowania na energię o co najmniej 20 %;

artykuł 130r Traktatu wymaga, aby działania Wspólnoty w zakresie ochrony środowiska zapewniały rozsądne i racjonalne wykorzystanie zasobów naturalnych;

właściwe jest przyjęcie wysokiego poziomu ochrony za podstawę propozycji w celu zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w Państwach Członkowskich w zakresie zdrowia, bezpieczeństwa, ochrony środowiska naturalnego i ochrony konsumenta;

w rezolucji z dnia 21 czerwca 1989 r. Rada oświadcza, „że Wspólnota powinna poświęcić uwagę możliwościom zmian klimatycznych spowodowanych efektem cieplarnianym” (⁷) oraz że zgodnie z wnioskiem Rady z dnia 29 października 1990 r. poziom stężenia CO₂ we Wspólnocie w 2000 r. powinien być ustabilizowany i ograniczony na poziomie z 1990 r.;

istotną wagę sektora gospodarstw domowych i usług, w którym zużywana jest znaczna część energii we Wspólnocie;

sektor ten wskutek tendencji do wzrostu liczby instalacji centralnego ogrzewania i do ogólnego podwyższania komfortu cieplnego będzie nabierał coraz większego znaczenia;

wyższa sprawność kotłów leży w interesie konsumenta; oszczędność energii oznacza zmniejszanie przywozu węglowodorów; zmniejszenie energetycznego uzależnienia Wspólnoty będzie korzystnie wpływało na jej bilans handlowy;

dyrektywa Rady 78/170/EWG z dnia 13 lutego 1978 r. odnosząca się do wysokiej jakości wytwornic ciepła używanych do ogrzewania pomieszczeń i wytwarzania ciepłej wody w budynkach nieprzemysłowych, nowych lub istniejących a także do izolowania instalacji rozprowadzania ciepła i ciepłej wody sanitarnej w nowych budynkach nieprzemysłowych (⁸) doprowadziła do ustalenia znacznie zróżnicowanych poziomów sprawności w poszczególnych Państwach Członkowskich;

wymagania dotyczące wysokiej sprawności kotłów wody gorącej spowodują zawężenie zakresu własności technicznych sprzętu umieszczanego na rynku, sprzyjając dzięki temu produkcji seryjnej i oszczędnościom z tytułu skali produkcji; brak środków ustalających wymagania energetyczne na dostatecznie wysokim poziomie może spowodować po urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego odczuwalne obniżenie poziomu sprawności instalacji grzewczych z tytułu wprowadzania na rynek kotłów o niskiej sprawności;

lokalne warunki klimatyczne oraz charakterystyki energetyczne budynków różnią się znacznie we Wspólnocie; Państwa Członkowskie powinny uwzględnić te różnice przy ustalaniu warunków oddawania do użytku kotłów zgodnie z niniejszą dyrektywą; okoliczności te uzasadniają fakt, że Państwa Członkowskie, w których kotły typu „kominkowego” i kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych są powszechnie stosowane w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy, powinny dopuszczać w określonych granicach wprowadzanie na rynek i oddawanie do użytku takich kotłów; takie ustalenia powinny podlegać szczególnemu nadzorowi Komisji;

niniejsza dyrektywa, której celem jest usunięcie przeszkód technicznych związanych ze sprawnością kotłów, powinna uwzględniać nowe podejście ustanowione w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. (⁹), która w szczególności postanawia, że harmonizacja przepisów prawnych jest ograniczona do przyjęcia, za pośrednictwem dyrektyw powstałych na podstawie art. 100 Traktatu EWG, zasadniczych wymagań, które produkty wprowadzane na rynek powinny spełniać, oraz że „wymogi zasadnicze muszą być precyzyjnie sformułowane w celu określenia prawnie nałożonych zobowiązań, które mogą być egzekwowane i umożliwienia jednostkom certyfikującym certyfikacji wyrobów w odniesieniu do tych wymagań w przypadku braku norm”;

uwzględniając dyrektywę 83/189/EWG (¹⁰) ustanawiającą procedurę zapewnienia informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych;

uwzględniając decyzję 90/683/EWG (¹¹) dotyczącą modułów dla różnych faz procedur oceny zgodności przeznaczonych do wykorzystania w dyrektywach harmonizacji technicznej;

kotły spełniające wymagania sprawności powinny nosić oznakowanie CE i – w odpowiednich przypadkach – oznaczenia mające na celu umożliwienie ich swobodnego obrotu i wprowadzania do użytku zgodnie z zamierzonym przeznaczeniem na terenie Wspólnoty;

uwzględniając dyrektywę 89/106/EWG (¹²) w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do produktów budowlanych;

w celu zachęcenia do racjonalnego zużycia energii, zgodnie z dyrektywą Rady 90/396/EWG (¹³) z dnia 29 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych, powinny być ustalone wymagania dotyczące sprawności kotłów gazowych, określone w niniejszej dyrektywie,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa, opracowana w ramach programu SAVE dotyczącego wspierania wydajności energetycznej we Wspólnocie, ustala wymagania w odniesieniu do sprawności nowych kotłów wodnych grzewczych opalanych paliwami ciekłymi lub gazowymi, których moc znamionowa jest nie mniejsza niż 4 kW i nie większa niż 400 kW, zwanych dalej „kotłami”.

Artykuł 2

Do celów niniejszej dyrektywy:

– Kocioł: zespół korpusu kotła z palnikiem przeznaczony do przekazywania wodzie ciepła otrzymanego ze spalania,

– Urządzenie:

–  korpus kotła przeznaczony do wyposażenia w palnik,

–  palnik przeznaczony do zamontowania w kotle,

–  Użyteczna moc znamionowa (wyrażona w kW): ustalona i zagwarantowana przez producenta maksymalna moc cieplna osiągalna podczas pracy ciągłej i przy utrzymaniu podanej przez producenta sprawności użytkowej,

–  Sprawność użytkowa (wyrażona w %): stosunek mocy cieplnej oddanej wodzie kotłowej do iloczynu dolnej wartości opałowej paliwa (przy stałym ciśnieniu paliwa) i zużycia paliwa wyrażonego jako ilość paliwa na jednostkę czasu,

– Obciążenie częściowe (wyrażone w %): stosunek mocy użytecznej kotła pracującego z przerwami lub poniżej użytecznej mocy znamionowej do jego użytecznej mocy znamionowej,

–  Średnia temperatura wody kotłowej: średnia wartość temperatur wody kotłowej na wlocie i wylocie z kotła,

– Kocioł standardowy: kocioł, w którym średnia temperatura wody może być ograniczona poprzez jego konstrukcję,

– Kocioł kominkowy: kocioł do zasilania instalacji centralnego ogrzewania instalowany we wnęce kominkowej jako część zestawu składającego się z kotła kominkowego i paleniska gazowego,

– Kocioł niskotemperaturowy: kocioł, który może pracować w ruchu ciągłym przy temperaturze wody zasilającej 35– 40 ° C i w którym w określonych warunkach może następować skraplanie; włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne,

– Kocioł kondensacyjny: kocioł o konstrukcji dostosowanej do stałego skraplania przeważającej części pary wodnej zawartej w spalinach,

–  Kocioł przeznaczony do instalowania w pomieszczeniu mieszkalnym: kocioł o mocy znamionowej mniejszej niż 37 kW, przeznaczony do ogrzewania pomieszczenia mieszkalnego, w którym jest zainstalowany, poprzez wypromieniowanie ciepła z obudowy kotła, posiadający otwarte naczynie wzbiorcze i grawitacyjny obieg wody grzewczej. Kocioł taki musi mieć umieszczoną na obudowie wyraźną wskazówkę, że musi on być zainstalowany w pomieszczeniu mieszkalnym.

Artykuł 3

1. Z zakresu niniejszej dyrektywy wyłączone są:

–  kotły wodne, które mogą być opalane różnymi paliwami, w tym także paliwami stałymi,

– instalacje do ciągłego przygotowywania ciepłej wody,

– kotły, przystosowane do opalania paliwami, których własności znacznie odbiegają od zwykłych handlowych paliw ciekłych i gazowych (przemysłowe gazy odpadowe, biogaz itp.),

– kuchenki i urządzenia, które głównie przeznaczone są do ogrzewania pomieszczeń, w których są zainstalowane, a dodatkowo do dostarczania również gorącej wody do celów centralnego ogrzewania i celów użytkowych,

– urządzenia o mocy znamionowej mniejszej niż 6 kW, wykorzystujące obieg grawitacyjny i przeznaczone wyłącznie do wytwarzania zapasu gorącej wody użytkowej,

–  kotły produkowane jednostkowo.

2. W przypadku kotłów dwufunkcyjnych – do ogrzewania pomieszczeń i przygotowania ciepłej wody użytkowej – wymagania dotyczące sprawności, określone w art.  5 ust. 1, dotyczą tylko funkcji ogrzewania.

Artykuł 4

1. Państwa Członkowskie nie mogą zabronić, ograniczać ani utrudniać wprowadzania do obrotu i oddawania do eksploatacji na swoich terytoriach urządzeń i kotłów, które spełniają wymagania niniejszej dyrektywy, z wyjątkiem przypadków, kiedy Traktat lub inne dyrektywy lub przepisy wspólnotowe stanowią inaczej.

2. Państwa Członkowskie podejmą wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że kotły nie będą wprowadzane do użytku, jeśli ich sprawność nie odpowiada wymaganiom art. 5 ust. 1 i warunkom dopuszczenia do eksploatacji ustalonym przez Państwo Członkowskie na podstawie miejscowych warunków klimatycznych oraz charakterystyki energetycznej i użytkowej budynków.

3. Jednakże Państwa Członkowskie, w których w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy były szeroko stosowane kotły kominkowe i/lub kotły przeznaczone do instalowania w pomieszczeniach mieszkalnych, w dalszym ciągu dopuszczają te kotły do eksploatacji, pod warunkiem że ich sprawność zarówno dla mocy znamionowej jak i przy obciążeniu częściowym 30 % nie jest niższa od wymagań ustanowionych w art. 5 ust.  1 dla kotłów standardowych o więcej niż 4 %.

4. Wyniki realizacji przepisów ust. 2 i 3 są stale nadzorowane przez Komisję i badane w ramach sprawozdania przedkładanego zgodnie z art. 10. Aby to osiągnąć, Państwa Członkowskie przekazują Komisji informacje wymagane przez nią w celu przedłożenia Radzie, jak to przewiduje wspomniany artykuł, propozycji zmian mających na względzie zapewnienie we wszystkich przypadkach wydajności energetycznej i swobodnego przepływu kotłów we Wspólnocie.

Artykuł 5

1. Kotły muszą spełniać następujące wymagania dotyczące ich sprawności użytkowej:

– dla mocy znamionowa tj. w ruchu przy mocy znamionowej P_n wyrażonej w kW i przy średniej temperaturze wody kotłowej 70 °C,

oraz

– przy obciążeniu częściowym, tj. w ruchu przy obciążeniu 30 % i przy średniej temperaturze wody kotłowej zróżnicowanej w zależności od typu kotła.

Wymagania dotyczące sprawności użytkowej, które należy spełnić, podano w poniższej tabeli:

Typ kotła	Zakres mocy	Sprawność dla mocy znamionowej		Sprawność przy obciążeniu częściowym
	kW	Średnia temperatura wody kotłowej (w °C)	Wymagana sprawność (w  %)	Średnia temperatura wody kotłowej (w °C)	Wymagana sprawność (w %)
Kotły standardowe	4– 400	70	≥ 84 + 2 log Pn	≥ 50	≥ 80 + 3 log Pn
Kotły nisko­temperaturowe*	4–400	70	≥ 87,5 + 1,5 log Pn	40	≥ 87,5 + 1,5 log Pn
Kotły kon­densacyjne	4– 400	70	≥ 91 + 1 log Pn	30**	≥ 97 + 1 log Pn
(*) Włącznie z kotłami kondensacyjnymi na paliwa płynne. (**) Temperatura wody zasilającej kocioł.

 

2. Normy zharmonizowane, dotyczące wymagań niniejszej dyrektywy i opracowane na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywami 83/189/EWG i 88/182/EWG (¹⁴) muszą określić, między innymi, metody weryfikacji podczas produkcji i pomiarów. Odpowiednie tolerancje muszą być zawarte w poziomach sprawności.

Artykuł 6

1. W ramach procedur ustanowionych w art. 7 Państwa Członkowskie mogą decydować o stosowaniu specjalnego systemu znakowania, umożliwiającego jednoznaczne ustalenie sprawności energetycznej kotłów. System ten stosuje się do kotłów, których sprawność przekracza wymagania ustanowione w art. 5 ust. 1 dotyczące kotłów standardowych.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są nie mniejsze niż odpowiednie wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się jedną gwiazdkę „★”, określoną w sekcji 2 załącznika I.

Jeżeli sprawność kotła dla mocy znamionowej oraz przy obciążeniu częściowym są większe o trzy punkty lub więcej od odpowiednich wartości dla kotłów standardowych, wówczas dla kotła przyznaje się dwie gwiazdki „★ ★”.

Każde dalsze podniesienie o trzy punkty sprawności dla mocy znamionowej i przy obciążeniu częściowym pozwala na dodanie następnej gwiazdki „★” – jak to podano w załączniku II.

2. Państwa Członkowskie nie mogą dopuszczać żadnych innych znaków, które mogłyby być mylone ze znakami wymienionymi w ust. 1.

Artykuł 7

1. Jeżeli kotły odpowiadają normom zharmonizowanym, których numery zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i dla których Państwa Członkowskie opublikowały numery norm krajowych wdrażających te normy zharmonizowane, Państwa Członkowskie uznają, że kotły te spełniają zasadnicze wymagania dotyczące sprawności, ustanowione w art. 5 ust. 1. Kotły takie muszą nosić znak CE, określony w sekcji 1 załącznika I i musi im towarzyszyć deklaracja zgodności WE.

2. Zgodność kotłów produkowanych seryjnie musi być certyfikowana poprzez:

– badanie sprawności typu kotła zgodnie z modułem B opisanym w załączniku III,

– deklarację zgodności z zatwierdzonym typem zgodnie z modułami C, D lub E opisanymi w załączniku IV.

W przypadku kotłów spalających paliwa gazowe jako procedury oceny zgodności dotyczące ich sprawności należy stosować procedury oceny zgodności z wymaganiami bezpieczeństwa ustanowione w dyrektywie 90/396/EWG w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych

3.  Urządzenia wprowadzane na rynek, które są sprzedawane oddzielnie, muszą nosić znak CE i musi być do nich dołączona deklaracja zgodności WE, w której podane są parametry umożliwiające im po montażu osiągnięcie poziomów sprawności użytkowej określonych w art. 5 ust. 1.

4. Znak CE zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy i innymi przepisami zezwalającymi na przyznanie znaku CE, jak również napisy wymienione w załączniku I, nanosi się na kotłach w wyraźnej, łatwo czytelnej i trwałej formie. Umieszczanie na takich wyrobach jakichkolwiek innych znaków, symboli i wskazań, które mogłyby wprowadzać w błąd co do znaku CE pod względem znaczenia i formy, jest zabronione.

Artykuł 8

1. Każde Państwo Członkowskie notyfikuje Komisji i pozostałym Państwom Członkowskim jednostki, zwane dalej „jednostkami notyfikowanymi”, wyznaczone do przeprowadzania zadań związanych z procedurami określonymi w art. 7.

Komisja nadaje tym jednostkom numery identyfikacyjne i powiadamia o tym Państwa Członkowskie.

Wykaz jednostek notyfikowanych jest publikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich i aktualizowany w sposób ciągły.

2. Państwa Członkowskie stosują do wyznaczania tych jednostek kryteria minimalne ustalone w załączniku V. Jednostki, które spełniają kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych, uważa się za spełniające kryteria ustanowione w tym załączniku.

3.  Państwo Członkowskie, które notyfikowało określoną jednostkę, wycofuje tę notyfikację, jeżeli stwierdzi, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, określone w ust. 2. Niezwłocznie informuje o tym odpowiednio pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję oraz wycofuje notyfikację.

Artykuł 9

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują do dnia 1 stycznia 1993 r. przepisy konieczne do dostosowania ich prawa do niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Przepisy te Państwa Członkowskie stosują od dnia 1 stycznia 1994 r.

Przepisy przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierać będą odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania tego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2.  Państwa Członkowskie zezwalają do dnia 31 grudnia 1997 r. na wprowadzanie do obrotu i oddanie do użytku urządzeń, które w chwili przyjęcia niniejszej dyrektywy odpowiadały obowiązującym na ich obszarze krajowym przepisom i procedurom.

Artykuł 10

Po trzech latach od chwili wdrożenia niniejszej dyrektywy Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z uzyskanych wyników. Sprawozdaniu towarzyszą propozycje zmian, jakie należałoby wprowadzić do niniejszej dyrektywy, w świetle osiągniętych wyników i postępu technicznego.

Artykuł 11

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 21 maja 1992 r.