RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi być oparta na jednolitych zasadach; wspólne przepisy stosowane do towarów przywożonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 288/82 z dnia 5 lutego 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹),rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1765/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z krajów o upaństwowionym handlu (²), rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1766/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej (³) oraz rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3420/83 z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie ustaleń dotyczących przywozu produktów pochodzących z krajów o upaństwowionym handlu, niezliberalizowanych na poziomie Wspólnoty (⁴), stanowią ważny aspekt tej polityki; jednakże, wciąż dopuszczają one wyjątki i odstępstwa, co umożliwia Państwom Członkowskim kontynuację stosowania środków krajowych w stosunku do przywozu niektórych wyrobów, tak więc polityka ta wymaga uzupełnienia;

na mocy art. 7a Traktatu, od dnia 1 stycznia 1993 r. rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

wprowadzenie wspólnej polityki handlowej, która dotyczy reguł przywozu, jest dlatego niezbędnym uzupełnieniem wprowadzenia rynku wewnętrznego i jest jedynym środkiem zapewniającym, że reguły mające zastosowanie do handlu wspólnotowego z państwami trzecimi prawidłowo odzwierciedlają integrację rynków;

w celu osiągnięcia większej jednolitości reguł przywozu konieczne jest wyeliminowanie wyjątków i odstępstw wynikających z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej oraz, w szczególności, z ograniczeń ilościowych utrzymywanych przez Państwa Członkowskie na mocy rozporządzenia (EWG) nr 288/82; gospodarcze i przemysłowe następstwa ich zniesienia są lub mogą być brane pod uwagę we wspólnotowych politykach horyzontalnych dotyczących danego rynku; ta jednolitość musi być osiągnięta poprzez ustanowienie, tak dalece jak to tylko możliwe z uwzględnieniem cech systemu gospodarczego w państwach trzecich, przepisów podobnych do stosowanych na mocy wspólnych reguł dla innych państw trzecich;

liberalizacja przywozu, mianowicie brak jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub ich zawieszenie, musi dlatego stanowić punkt wyjścia dla reguł wspólnotowych;

w wyniku zakończenia rokowań Rundy Urugwajskiej GATT w sprawie integracji sektora włókienniczego i odzieżowego z normalnymi regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu, konieczne jest, aby wyjątki i odstępstwa wynikające z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej zostały zawieszone do czasu, kiedy wyroby będące przedmiotem sprawy zostaną zintegrowane zgodnie z tym porozumieniem;

dodatkowo, dla ograniczonej ilości wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich z powodu wrażliwości sektora włókienniczego Wspólnoty, ograniczenia ilościowe i środki nadzoru stosowane na poziomie wspólnotowym powinny być zawarte w niniejszym rozporządzeniu;

powinno się wprowadzić specjalne przepisy dotyczące ponownego przywozu na mocy uzgodnień dotyczących uszlachetniania biernego;

przywóz pewnych wyrobów włókienniczych z pewnych państw trzecich może być poddany nadzorowi wspólnotowemu, limitom ilościowym lub innym właściwym środkom;

jeżeli jest stosowany nadzór wspólnotowy, dopuszczenie do swobodnego obrotu danych wyrobów musi być dokonane za okazaniem dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument ten, na zwykły wniosek importera, musi być potwierdzony przez władze Państwa Członkowskiego w określonym czasie czasu lecz bez uzyskania w ten sposób przez importera prawa do przywozu; dokument ten musi być dlatego ważny jedynie przez taki okres, w którym reguły przywozowe pozostają bez zmian;

interes Wspólnoty wymaga, aby Państwa Członkowskie i Komisja zapewniły możliwie pełną wymianę informacji wynikających z nadzoru wspólnotowego;

doświadczenie pokazało, że konieczne jest przyjęcie bardziej dokładnych kryteriów określających możliwe szkody oraz wprowadzenie dochodzeń umożliwiając Komisji równoczesne wprowadzanie właściwych środków w pilnych przypadkach;

w tym celu powinny być wprowadzone bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych kontroli i inspekcji, przesłuchań zainteresowanych osób, postępowania dotyczącego uzyskanych informacji oraz kryteriów dotyczących szacowania szkód;

powinien zostać ustanowiony nowy system nakładania ograniczeń ilościowych opierający się na zasadzie jednolitej wspólnej polityki handlowej, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz z zasadą rynku wewnętrznego;

konieczne jest ustanowienie właściwego systemu nakładania wspólnotowych ograniczeń ilościowych;

procedura administracyjna musi zapewnić, aby wszyscy ubiegający się mieli sprawiedliwy dostęp do kontyngentów;

w interesie jedności reguł dotyczących przywozu, formalności przeprowadzane przez importerów powinny być uproszczone oraz muszą być identyczne bez względu na miejsce odprawy celnej towarów; pożądane jest dlatego, aby wszelkie formalności były przeprowadzane z zastosowaniem formularzy odpowiadających wzorowi, który jest załączony do niniejszego rozporządzenia;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku regionów zamiast do całej Wspólnoty mogą jednakże okazać się konieczne; tym niemniej takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz tam gdzie nie ma innego rozwiązania; konieczne jest, dodatkowo, zapewnienie że takie środki mają charakter czasowy i powodują minimalne zakłócenie działania rynku wewnętrznego;

przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy regulujące jego wdrożenie nie powinny naruszać istniejącego krajowego i wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego tajemnicy zawodowej;

pożądane jest, aby zarządzanie i procedury decyzyjne były tradycyjnie przewidzianymi w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

dlatego konieczne jest powołanie komitetu w tym celu, aby badać warunki przywozu, tendencje przywozowe oraz różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, tam gdzie jest to właściwe, środki, które należy podjąć;

konieczne jest zapewnienie, aby ten komitet również posiadał uprawnienia do przeglądu i kontroli podejmowanych środków na podstawie systemu przyznawania kontyngentów w celu przystosowania ich do zmian sytuacji;

nie jest konieczne utrzymywanie w dalszym ciągu dwóch oddzielnych rozporządzeń dla krajów o upaństwowionym handlu i Chińskiej Republiki Ludowej;

powinno się zapewnić wdrożenie środków ochronnych wymaganych przez interesy Wspólnoty z odpowiednim uwzględnieniem istniejących zobowiązań międzynarodowych;

środki objęte niniejszym rozporządzeniem znajdują się w kompetencji Wspólnoty Europejskiej i są zarówno konieczne, jak i właściwe w celu realizacji wspólnej polityki handlowej oraz zabezpieczyć podjęte przez już Wspólnotę środki w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 oraz (EWG) nr 3420/83 powinny zostać uchylone, w zakresie, w jakim dotyczą wyrobów włókienniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do przywozu wyrobów włókienniczych znajdujących się w sekcji XI Nomenklatury Scalonej oraz innych wyrobów włókienniczych, wymienionych w załączniku I, pochodzących z państw trzecich i nie objętych dwustronnymi porozumieniami, protokołami lub innymi uzgodnieniami, czy też innymi szczególnymi wspólnotowymi regułami przywozowymi.

2. Do celów ust. 1 powyżej, wyroby włókiennicze z sekcji XI Nomenklatury Scalonej są klasyfikowane według kategorii określonych w załączniku I A, z wyjątkiem wyrobów objętych kodami CN 5604 10 00, 6309 00 00 i 6310, które są wymienione w załączniku I B.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia, termin „wyroby pochodzące” oraz metody kontroli pochodzenia takich wyrobów są definiowane przez odpowiednie obowiązujące reguły wspólnotowe.

Artykuł 2

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów, określonych w art. 1 i pochodzących z państw trzecich innych niż wymienione w załączniku II, jest wolny i dlatego nie jest poddany ograniczeniom ilościowym, bez uszczerbku dla:

– środków, które mogą być podjęte na mocy tytułu III;

– środków, które mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych w czasie obowiązywania tych reguł, oraz

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III A stosowanych od dnia 31 grudnia 1993 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 288/82 w stosunku do przywozu wyrobów wymienionych w załączniku I i pochodzących z państw trzecich innych niż określone w załączniku II;

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III B stosowanych w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących ze wskazanych tam krajów.

2. Ograniczenia ilościowe wymienione w załączniku III A są niniejszym zawieszone do czasu zintegrowania wyrobów będących przedmiotem sprawy z normalnych regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu zgodnie z porozumieniem w sprawie wyrobów włókienniczych i odzieżowych wynegocjowanym w ramach rokowań Rundy Urugwajskiej GATT.

Artykuł 3

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku IV i pochodzących z krajów wskazanych w tym załączniku podlega rocznym limitom ilościowym ustalonym w tym załączniku, jeżeli te wyroby są wysłane po lub w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego ustępu, towary uważa się za wysłane w dniu, w którym zostały załadowane do wywożącego je samolotu, pojazdu lub na statek.

2. Dopuszczenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie towarów przywiezionych podlegających limitom ilościowym określonym w ust. 1 wymaga przedstawienia zezwolenia na przywóz lub równoważnego dokumentu wydanego przez władze Państw Członkowskich zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu. Towary, na które zostało wydane zezwolenia na przywóz zgodnie z niniejszym ustępem, są zaliczone na poczet limitów ilościowych ustalanych na rok kalendarzowy, na który zostały ustalone limity ilościowe.

3. [1] Wszelkie wyroby włókiennicze określone w załączniku V do niniejszego rozporządzenia i pochodzące z krajów tam wskazanych mogą być przywożone do Unii, pod warunkiem że roczny limit ilościowy został ustalony przez Komisję. Każdy taki limit ilościowy opiera się na wcześniejszych przepływach handlowych, a jeżeli ich brak – na należycie umotywowanych prognozach takich przepływów. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu zmiany odpowiednich załączników do niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 25a, aby ustalić takie limity ilościowe.

4. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych innych niż określone w ust. 1 i 3 powyżej i pochodzące z krajów wskazanych w załączniku II będzie swobodny, poddany środkom, które mogą być podjęte na mocy tytułu III i środkom, które są lub mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych na czas obowiązywania tych reguł.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla środków, które mogą być podjęte na mocy wspólnych reguł przywozowych lub na mocy tytułu III, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych po uszlachetnieniu w innych krajach niż wymienione w załączniku II nie podlega limitom ilościowym.

2. Jednakże, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku VI po uszlachetnieniu w krajach tam wymienionych nie podlega rocznym ograniczeniom ilościowym, określonym w załączniku III B pod warunkiem, że są one stosowane zgodnie z obowiązującymi we Wspólnocie zasadami dotyczącymi uszlachetniania biernego oraz w ramach rocznych limitów ustalonych w załączniku VI.

Artykuł 5

[2] 1. Komitet, o którym mowa w art. 25, może rozpatrywać wszelkie sprawy dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia, zgłaszane przez Komisję lub we wniosku przez państwo członkowskie.

2. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 25a dotyczących środków niezbędnych do dostosowania załączników III–VII do niniejszego rozporządzenia, w przypadku gdy zaistnieją problemy w ich skutecznym funkcjonowaniu.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura informacyjna i dochodzeniowa

Artykuł 6

1. W odniesieniu do wyrobów włókienniczych w załączniku I Państwa Członkowskie, w terminie 30 dni od końca każdego miesiąca, notyfikują Komisji o łącznej ilości towarów przywiezionych w danym miesiącu z wyszczególnieniem kraju pochodzenia i kodu Nomenklatury Scalonej oraz jednostek, a także, tam gdzie to stosowne, dodatkowych jednostek kodu CN. Przywóz rozbija się na pozycje zgodnie z obowiązującymi procedurami statystycznymi.

2. W celu umożliwienia monitorowania tendencji rynkowych w zakresie wyrobów objętych niniejszym rozporządzeniem, Państwa Członkowskie przekazują Komisji do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne z poprzedniego roku dotyczące wywozu. Dane statystyczne dotyczące produkcji oraz konsumpcji każdego produktu są przekazywane w sposób, który zostanie ustalony w późniejszym terminie zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2.

3. Jeżeli wymagać tego będzie charakter wyrobów lub szczególne okoliczności, Komisja, na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zmienić terminy przekazywania wyżej wymienionych informacji na mocy właściwej procedury przewidzianej w art. 25 ust. 2.

4. W pilnych przypadkach, określonych w art. 13, zainteresowane Państwo lub Państwa Członkowskie przesyłają Komisji i innym Państwom Członkowskim niezbędne statystyki dotyczące przywozu oraz dane ekonomiczne teleksem.

Artykuł 7

1. [3] W przypadku gdy dla Komisji jest oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie postępowania wyjaśniającego w odniesieniu do warunków przywozu wyrobów, o których mowa w art. 1, Komisja wszczyna takie postępowanie. Gdy Komisja ustali konieczność wszczęcia takiego postępowania, informuje o tym państwa członkowskie.

2. [4] W uzupełnieniu informacji przekazywanych na mocy art. 6 Komisja poszukuje wszelkich informacji, które uważa za konieczne, oraz dokłada wszelkich starań, aby te informacje sprawdzić, kontaktując się z importerami, podmiotami gospodarczymi, agentami, producentami, związkami oraz organizacjami handlowymi.

Komisja jest wspomagana podczas realizacji tego zadania przez kadry Państwa Członkowskiego, na terytorium, którego takie kontrole są przeprowadzane, pod warunkiem, że to Państwo Członkowskie wyraziło takie życzenie.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie oraz zgodnie z procedurami przez nią przewidzianymi, informacje będące w ich posiadaniu na temat rozwoju rynku wyrobu, który jest przedmiotem dochodzenia.

4. Komisja może przesłuchiwać zainteresowane osoby fizyczne i prawne. Takie strony muszą być przesłuchane, jeżeli wnioskowały na piśmie w terminie ustanowionym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykazując, że wynik dochodzenia może ich dotyczyć oraz że istnieją szczególne powody, aby je ustnie przesłuchać.

5. Jeżeli informacja, o którą zwraca się Komisja nie jest dostarczona w rozsądnym terminie lub dochodzenie jest znacząco utrudnione, wnioski mogą być przyjęte na podstawie dostępnych faktów.

6. Jeżeli Komisja została poproszona przez Państwo Członkowskie o podjęcie działań i stwierdzi, że brak jest dostatecznych dowodów uzasadniających przeprowadzenie dochodzenia, po konsultacjach informuje ona Państwo Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 8

1. Na zakończenie dochodzenia Komisja przedstawia komitetowi, określonemu w art. 25, sprawozdanie dotyczące wyników.

2. [5] Jeżeli Komisja uzna, że nie są potrzebne żadne unijne środki nadzoru ani środki ochronne, podejmuje – działając zgodnie z procedurą sprawdzającą przewidzianą w art. 25 ust. 2 – decyzję o zamknięciu postępowania i przedstawia najważniejsze wnioski.

3. Jeżeli Komisja uważa, że jest konieczne zastosowanie wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem III.

Artykuł 9

1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia jest używana wyłącznie do celu, dla którego o nią wnioskowano

2. a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie ani też ich urzędnicy nie udostępniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ani żadnych informacji udostępnionych poufnie, bez specjalnego zezwolenia osoby dostarczającej te informacje.

b) Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać przyczyny, dla których informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony oraz jeżeli osoba dostarczająca informacje nie życzy sobie, aby informacje były upubliczniane oraz nie zezwala na ich ujawnianie w formie ogólnikowej lub w formie streszczenia, dane informacje mogą być pominięte.

3. Informacje w każdym przypadku będą uważane za poufne, jeżeli ich ujawnienie może mieć znacząco niekorzystne skutki dla osoby dostarczającej informacje lub źródła tych informacji.

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają powoływania się władz Wspólnoty na informacje ogólne oraz w szczególności na przyczyny, na których opierają się podjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem decyzje. Te władze muszą jednakże brać pod uwagę uzasadniony interes osób fizycznych i prawnych, których dotyczy sprawa, w nieujawnianiu ich tajemnic handlowych.

Artykuł 10

1. Badanie tendencji przywozu towarów, warunków, w jakich mają one miejsce oraz poważnych szkód lub groźby poważnych szkód dla Wspólnoty wynikających z takiego przywozu, powinno obejmować w szczególności następujące czynniki:

a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b) ceny przywożonych towarów, w szczególności jeżeli miało miejsce znaczące zaniżanie cen w porównaniu z cenami podobnych wyrobów we Wspólnocie;

c) wpływ na wspólnotowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów zgodnie z tendencjami niektórych czynników ekonomicznych, takich jak:

– produkcja,

– wykorzystanie mocy przerobowych,

– zapasy,

– sprzedaż,

– udział w rynku,

– ceny (tj. obniżanie cen lub zapobieganie wzrostowi cen, który normalnie by wystąpił),

– zyski,

– zwrot zaangażowanego kapitału,

– przepływ środków pieniężnych,

– zatrudnienie.

2. Podczas przeprowadzania dochodzenia Komisja ma na uwadze szczególny system gospodarczy krajów określonych w załączniku II.

3. Jeżeli domniemywa się poważną szkodę, Komisja bada również, czy jest wyraźnie przewidywalne, że szczególna sytuacja może się przekształcić w rzeczywistą szkodę. W tym celu uwzględnić można takie czynniki jak:

a) stopa wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b) zdolności wywozowe w kraju pochodzenia lub wywozu, aktualnie istniejące lub mogące zostać uruchomione w przewidywalnej przyszłości oraz prawdopodobieństwo, że wywóz zostanie skierowany do Wspólnoty.

TYTUŁ III

Nadzór i środki ochronne

Artykuł 11

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) [6] zadecydować o wprowadzeniu retrospektywnego nadzoru unijnego nad przywozem niektórych towarów zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 1a;

b) [7] zadecydować do celów monitorowania tendencji tego przywozu, aby przywóz niektórych towarów podlegał uprzedniemu nadzorowi unijnemu, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 1a.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowanych na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) [8] zadecydować o wprowadzeniu retrospektywnego nadzoru unijnego nad przywozem niektórych towarów zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 1a;

b) [9] zadecydować do celów monitorowania tendencji tego przywozu, aby przywóz niektórych towarów podlegał uprzedniemu nadzorowi unijnemu, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 1a.

3. Środki określone w ust. 1 i 2 powyżej mają, zasadniczo, ograniczony okres ważności.

Artykuł 12

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych, pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II, ma miejsce w takich zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względnych, i/lub na takich warunkach, że powoduje poważną szkodę lub faktyczną groźbę wystąpienia poważnej szkody w odniesieniu do wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowany na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II ma miejsce w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub względnych lub na takich warunkach, że grozi wyrządzeniem poważnej szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

3. [10] Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 25a dotyczących środków, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, w celu zmiany zasad przywozu danego wyrobu, w tym poprzez zmianę załączników do niniejszego rozporządzenia.

4. Środki, określone w niniejszym artykule i art. 11 stosuje się do każdego wyrobu, który znalazł się w swobodnym obrocie po wejściu w życie tych środków.

Jednakże, takie środki nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu wyrobów już wysłanych do Wspólnoty pod warunkiem, że miejsce przeznaczenia takich wyrobów nie może być zmienione oraz że do tych wyrobów, które, zgodnie z niniejszym artykułem i art. 11, mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego, jest w rzeczywistości dołączony taki dokument.

Zgodnie z art. 16, środki określone w niniejszym artykule i art. 11 mogą być ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 13

[11] W nagłych przypadkach – gdy brak działań wyrządziłby nieodwracalną szkodę unijnemu przemysłowi i gdy Komisja z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego stwierdzi, że zachodzą warunki określone w art. 12 ust. 1 i 2, oraz uważa, że dana kategoria wyrobów wymieniona w załączniku I do niniejszego rozporządzenia i niepodlegająca żadnym ograniczeniom ilościowym powinna podlegać limitom ilościowym lub uprzednim bądź retrospektywnym środkom nadzoru, i w związku z tym jest to uzasadnione szczególnie pilna potrzebą – do aktów delegowanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 2, w celu zmiany zasad przywozu danego wyrobu, w tym poprzez zmianę załączników do niniejszego rozporządzenia, ma zastosowanie procedura przewidziana w art. 25b.

Artykuł 14

1. Wyroby podlegające uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi lub środkom ochronnym mogą być wprowadzone do swobodnego obrotu jedynie po przedstawieniu dokumentu przywozowego.

W przypadku uprzedniego wspólnotowego nadzoru dokument przywozowy jest wystawiany bez pobierania opłat przez właściwy organ wyznaczony przez Państwa Członkowskie w terminie do pięciu dni roboczych następujących po otrzymaniu przez właściwy organ krajowy wniosku od importera wspólnotowego niezależnie od miejsca prowadzenia przez niego działalności na terenie Wspólnoty na dowolną wnioskowaną ilość. Wniosek taki uważa się za otrzymany przez właściwy organ krajowy nie później niż trzy dni robocze po przedłożeniu, o ile nie udowodniono, że jest inaczej. Dokument przywozowy sporządza się w formie odpowiadającej wzorowi w załączniku VII. Przepisy art. 21 stosuje się mutatis mutandis.

W przypadku środków ochronnych, dokument przywozowy wystawia się zgodnie z przepisami tytułu IV.

2. Informacji innych niż przewidziane w ust. 1 można wymagać, w przypadku gdy podejmowana jest decyzja o stosowaniu środków nadzoru lub środków ochronnych.

3. Dokument przywozowy jest ważny przy przywozie na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na Państwo Członkowskie wydania, jednakże bez uszczerbku dla stosowania środków podjętych na podstawie art. 16.

4. Dokumenty przywozowe nie mogą w żadnym przypadku być stosowane po wygaśnięciu terminu, który będzie ustanowiony w tym samym czasie i w trybie tej samej procedury, co środki nadzoru lub środki ochronne, oraz który będzie uwzględniał charakter wyrobów i innych szczególnych cech transakcji.

5. Jeżeli decyzja podjęta zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 tego wymaga, pochodzenie wyrobów będących przedmiotem wspólnotowych środków nadzoru i środków ochronnych musi być uzasadnione świadectwem pochodzenia. Niniejszy ustęp nie uchybia innym przepisom dotyczącym przedstawiania takiego świadectwa.

6. Jeżeli wyrób podlegający uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi jest przedmiotem regionalnych środków ochronnych w Państwie Członkowskim, zezwolenia na przywóz udzielone przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 15

Zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 25 ust. 1a, Komisja, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo zaistnienia sytuacji, o której mowa w art. 12 ust. 2, może: [12]

– skrócić okres ważności każdego dokumentu przywozowego wymaganego przez środki nadzoru;

– wydać taki dokument z zastrzeżeniem spełnienia niektórych warunków oraz, jako środek wyjątkowy, z zastrzeżeniem umieszczenia klauzuli uchylającej, lub, z częstotliwością i na czas trwania wskazany przez Komisję, z uwzględnieniem uprzedniej informacji i procedury konsultacji, określonej w art. 6 i 8.

Artykuł 16

Jeżeli na podstawie, w szczególności, czynników określonych w art. 10, 11 i 12, okaże się, że warunki ustanowione dla przyjęcia środków nadzoru lub środków ochronnych są spełnione w jednym lub więcej regionów Wspólnoty, Komisja może, po zbadaniu rozwiązań alternatywnych, wyjątkowo zezwolić na ograniczone zastosowanie środków nadzoru i środków ochronnych do regionu lub regionów, których to dotyczy, jeżeli uważa, że takie środki zastosowane na tym poziomie są bardziej właściwe niż środki zastosowane na całym obszarze Wspólnoty.

Takie środki muszą być tymczasowe oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Środki takie są przyjmowane zgodnie z odpowiednią procedurą mającą zastosowanie do środków przyjmowanych na podstawie art. 10, 11 i 12. [13]

CZĘŚĆ II

TYTUŁ IV

Zarządzanie wspólnotowymi ograniczeniami przywozowymi

Artykuł 17

1. Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję o ilościach wyrobów objętych otrzymanymi wnioskami o udzielenie zezwolenia na przywóz.

2. Komisja potwierdza, że przywóz wnioskowanych ilości wyrobów jest możliwy według porządku chronologicznego, w jakim otrzymano notyfikacje od Państw Członkowskich (na zasadzie „ kto pierwszy ten lepszy”).

3. Jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że przewidywane wnioski o zezwolenia na przywóz mogą przewyższyć wielkość limitów ilościowych Komisja, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, może podzielić limity ilościowe na transze lub ustalić maksymalne kwoty przydziału. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, Komisja może zarezerwować część szczególnych limitów ilościowych dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu towarów.

4. Normalnie, notyfikacje określone w poprzednich ustępach niniejszego artykułu, są przekazywane elektronicznie w ramach zintegrowanej sieci utworzonej w tym celu, chyba że z bezwzględnych przyczyn technicznych konieczne jest tymczasowe zastosowanie innych środków komunikacyjnych.

5. Właściwe władze notyfikują Komisji o każdej ilości towaru, która nie jest wykorzystana podczas okresu trwania ważności zezwolenia na przywóz, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji. Takie niewykorzystane ilości są automatycznie przekazywane do pozostałych ilości całkowitego wspólnotowego limitu ilościowego.

6. Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, podjąć wszelkie środki konieczne dla wdrożenia niniejszego artykułu.

Artykuł 18

1. Wszyscy importerzy wspólnotowi, bez względu na to gdzie we Wspólnocie prowadzą działalność gospodarczą, mogą przedłożyć wnioski o zezwolenie właściwym władzom dowolnego Państwa Członkowskiego.

2. Do celów zastosowania art. 17 ust. 3 zdanie drugie, do wniosków importerów, w miarę potrzeby, są dołączane udokumentowane dowody wcześniejszych przywozów towarów dla każdej kategorii i państwa trzeciego, które są przedmiotem sprawy.

Artykuł 19

Właściwe władze Państw Członkowskich wydają zezwolenia na przywóz w terminie pięciu dni roboczych od notyfikacji decyzji Komisji lub w terminie określonym przez Komisję.

Wymienione władze powiadamiają Komisję, że zezwolenia na przywóz zostały wydane, w terminie dziesięciu dni od ich wydania.

Artykuł 20

W miarę potrzeby oraz zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, zezwolenia na przywóz mogą być sporządzane pod warunkiem złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 21

1. Bez uszczerbku dla środków podjętych na podstawie z art. 16, zezwolenia na przywóz zezwalają na przywóz wyrobów, które są przedmiotem limitów ilościowych i są ważne na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na miejsce przywozu wymienione we wnioskach przez importerów.

Jeżeli Wspólnota wprowadza czasowe limity dla jednego lub kilku regionów zgodnie z art. 16, limity te nie wykluczają przywozu do tego regionu lub regionów wyrobów wysłanych przed datą wprowadzenia powyższych limitów.

2. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydanych przez właściwe władze Państw Członkowskich wynosi sześć miesięcy. Ten okres ważności może być zmieniany w miarę potrzeby, zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2.

3. Wnioski o zezwolenia na przywóz sporządza się na formularzach odpowiadających wzorowi posiadającemu cechy ustalone zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2. Właściwe organy mogą zgodnie z warunkami przez nie ustalonymi, dopuścić składanie wniosków drogą elektroniczną.

Jednakże wszystkie dokumenty i dowody muszą być dostępne dla właściwych organów.

4. Zezwolenia na przywóz mogą być wydawane, na wniosek zainteresowanego importera, za pomocą środków elektronicznych. Na należycie uzasadniony wniosek tego importera oraz pod warunkiem, że został zastosowany ust. 3 niniejszego artykułu, zezwolenie na przywóz wystawione za pomocą środków elektronicznych może zostać zastąpione zezwoleniem w formie papierowej przez właściwy organ tego samego Państwa Członkowskiego, które wydało oryginalne zezwolenie na przywóz. Jednakże organ ten wydaje zezwolenie na przywóz w formie pisemnej jedynie po upewnieniu się, że zezwolenie wystawione za pomocą środków elektronicznych zostało unieważnione.

Dowolny środek konieczny do realizacji niniejszego ustępu można przyjąć zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2.

5. Na wniosek zainteresowanego Państwa Członkowskiego, wyroby włókiennicze w posiadaniu właściwych organów tego Państwa Członkowskiego, szczególnie w kontekście upadłości lub podobnych procedur, na które ważne zezwolenie na przywóz nie jest już dostępne, można wprowadzić do swobodnego obrotu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 22

Bez uszczerbku dla zastosowania specjalnych przepisów, które mają być przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, zezwolenia na przywóz nie mogą być pożyczane lub przenoszone, zarówno za opłatą lub nieodpłatnie, przez osobę na którą został wydany ten dokument.

Artykuł 23

1. Całkowicie lub częściowo niewykorzystane zezwolenia na przywóz są zwracane właściwym władzom Państwa Członkowskiego wydania najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich wygaśnięcia, za wyjątkiem przypadku siły wyższej. Ten termin może być zmieniony, w miarę potrzeby, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2.

2. Jeżeli wydanie zezwoleń na przywóz było warunkowane złożeniem zabezpieczenia, zabezpieczenie przepada jeżeli termin określony powyżej, nie został dotrzymany, za wyjątkiem przypadku siły wyższej.

Artykuł 24

Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję, w terminie 30 dni od zakończenia każdego miesiąca, o ilościach wyrobów podlegających wspólnotowym limitom ilościowym, które zostały przywiezione w trakcie poprzedniego miesiąca.

CZĘŚĆ III

TYTUŁ V

Procedury podejmowania decyzji oraz przepisy końcowe

Artykuł 25

Komitet ds. Wyrobów Włókienniczych

1. [14] Komisję wspiera Komitet ds. Wyrobów Włókienniczych. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (⁵).

1a. [15] W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. [16] W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. [17] Przewodniczący może z własnej inicjatywy lub na wniosek jednego z przedstawicieli Państw Członkowskich, zasięgać opinii Komitetu w jakiejkolwiek innej sprawie dotyczącej działania lub stosowania niniejszego rozporządzenia.

4. [18] Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 25a

[19] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów, o których mowa w art. 3 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 12 ust. 3, art. 13 oraz art. 28, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 20 lutego 2014 r.. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 12 ust. 3, art. 13 i art. 28, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 5 ust. 2, art. 13 i art. 28 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 3 i art. 12 ust. 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o cztery miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 25b

[20] 1. Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2. Parlament Europejski albo Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 25a ust. 5. W takim przypadku Komisja uchyla akt niezwłocznie po doręczeniu przez Parlament Europejski lub Radę decyzji o sprzeciwie.

Artykuł 26

1. Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza realizacji zobowiązań wynikających ze specjalnych reguł zawartych się w porozumieniach zawartych między Wspólnotą i państwami trzecimi.

2. a) Bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyklucza przyjmowania lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

– zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru ze względów moralności publicznej, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzkiego, zwierząt lub roślin, ochrony narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, lub ochrony własności przemysłowej i handlowej;

– specjalnych formalności dotyczących dewiz;

– formalności wprowadzanych dla wykonania umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b) Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które mają być wprowadzone lub zmienione zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku nagłej potrzeby, krajowe środki lub formalności będące przedmiotem sprawy są przekazywane Komisji niezwłocznie po ich przyjęciu.

Artykuł 26a

[21] Informacje o wykonywaniu niniejszego rozporządzenia Komisja ujmuje w rocznym sprawozdaniu dla Parlamentu Europejskiego i Rady na temat stosowania i wykonywania środków ochrony handlu zgodnie z art. 22a rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (⁶).

Artykuł 27

1. Rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 3420/83 tracą moc w takim zakresie, w jakim mają one zastosowanie do wyrobów włókienniczych, określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jednakże, wyroby włókiennicze objęte niniejszym rozporządzeniem i wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą regulowane przepisami obowiązującymi w momencie ich wysłania.

Artykuł 28

[22] Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 25, w celu zmiany odpowiednich załączników w razie konieczności, aby uwzględnić zawarcie, zmianę bądź wygaśnięcie porozumień lub uzgodnień z państwami trzecimi lub zmianę unijnych przepisów dotyczących statystyki, przepisów celnych bądź wspólnych reguł przywozu.

Artykuł 29

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1994 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi być oparta na jednolitych zasadach; wspólne przepisy stosowane do towarów przywożonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 288/82 z dnia 5 lutego 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹),rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1765/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z krajów o upaństwowionym handlu (²), rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1766/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej (³) oraz rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3420/83 z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie ustaleń dotyczących przywozu produktów pochodzących z krajów o upaństwowionym handlu, niezliberalizowanych na poziomie Wspólnoty (⁴), stanowią ważny aspekt tej polityki; jednakże, wciąż dopuszczają one wyjątki i odstępstwa, co umożliwia Państwom Członkowskim kontynuację stosowania środków krajowych w stosunku do przywozu niektórych wyrobów, tak więc polityka ta wymaga uzupełnienia;

na mocy art. 7a Traktatu, od dnia 1 stycznia 1993 r. rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

wprowadzenie wspólnej polityki handlowej, która dotyczy reguł przywozu, jest dlatego niezbędnym uzupełnieniem wprowadzenia rynku wewnętrznego i jest jedynym środkiem zapewniającym, że reguły mające zastosowanie do handlu wspólnotowego z państwami trzecimi prawidłowo odzwierciedlają integrację rynków;

w celu osiągnięcia większej jednolitości reguł przywozu konieczne jest wyeliminowanie wyjątków i odstępstw wynikających z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej oraz, w szczególności, z ograniczeń ilościowych utrzymywanych przez Państwa Członkowskie na mocy rozporządzenia (EWG) nr 288/82; gospodarcze i przemysłowe następstwa ich zniesienia są lub mogą być brane pod uwagę we wspólnotowych politykach horyzontalnych dotyczących danego rynku; ta jednolitość musi być osiągnięta poprzez ustanowienie, tak dalece jak to tylko możliwe z uwzględnieniem cech systemu gospodarczego w państwach trzecich, przepisów podobnych do stosowanych na mocy wspólnych reguł dla innych państw trzecich;

liberalizacja przywozu, mianowicie brak jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub ich zawieszenie, musi dlatego stanowić punkt wyjścia dla reguł wspólnotowych;

w wyniku zakończenia rokowań Rundy Urugwajskiej GATT w sprawie integracji sektora włókienniczego i odzieżowego z normalnymi regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu, konieczne jest, aby wyjątki i odstępstwa wynikające z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej zostały zawieszone do czasu, kiedy wyroby będące przedmiotem sprawy zostaną zintegrowane zgodnie z tym porozumieniem;

dodatkowo, dla ograniczonej ilości wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich z powodu wrażliwości sektora włókienniczego Wspólnoty, ograniczenia ilościowe i środki nadzoru stosowane na poziomie wspólnotowym powinny być zawarte w niniejszym rozporządzeniu;

powinno się wprowadzić specjalne przepisy dotyczące ponownego przywozu na mocy uzgodnień dotyczących uszlachetniania biernego;

przywóz pewnych wyrobów włókienniczych z pewnych państw trzecich może być poddany nadzorowi wspólnotowemu, limitom ilościowym lub innym właściwym środkom;

jeżeli jest stosowany nadzór wspólnotowy, dopuszczenie do swobodnego obrotu danych wyrobów musi być dokonane za okazaniem dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument ten, na zwykły wniosek importera, musi być potwierdzony przez władze Państwa Członkowskiego w określonym czasie czasu lecz bez uzyskania w ten sposób przez importera prawa do przywozu; dokument ten musi być dlatego ważny jedynie przez taki okres, w którym reguły przywozowe pozostają bez zmian;

interes Wspólnoty wymaga, aby Państwa Członkowskie i Komisja zapewniły możliwie pełną wymianę informacji wynikających z nadzoru wspólnotowego;

doświadczenie pokazało, że konieczne jest przyjęcie bardziej dokładnych kryteriów określających możliwe szkody oraz wprowadzenie dochodzeń umożliwiając Komisji równoczesne wprowadzanie właściwych środków w pilnych przypadkach;

w tym celu powinny być wprowadzone bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych kontroli i inspekcji, przesłuchań zainteresowanych osób, postępowania dotyczącego uzyskanych informacji oraz kryteriów dotyczących szacowania szkód;

powinien zostać ustanowiony nowy system nakładania ograniczeń ilościowych opierający się na zasadzie jednolitej wspólnej polityki handlowej, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz z zasadą rynku wewnętrznego;

konieczne jest ustanowienie właściwego systemu nakładania wspólnotowych ograniczeń ilościowych;

procedura administracyjna musi zapewnić, aby wszyscy ubiegający się mieli sprawiedliwy dostęp do kontyngentów;

w interesie jedności reguł dotyczących przywozu, formalności przeprowadzane przez importerów powinny być uproszczone oraz muszą być identyczne bez względu na miejsce odprawy celnej towarów; pożądane jest dlatego, aby wszelkie formalności były przeprowadzane z zastosowaniem formularzy odpowiadających wzorowi, który jest załączony do niniejszego rozporządzenia;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku regionów zamiast do całej Wspólnoty mogą jednakże okazać się konieczne; tym niemniej takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz tam gdzie nie ma innego rozwiązania; konieczne jest, dodatkowo, zapewnienie że takie środki mają charakter czasowy i powodują minimalne zakłócenie działania rynku wewnętrznego;

przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy regulujące jego wdrożenie nie powinny naruszać istniejącego krajowego i wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego tajemnicy zawodowej;

pożądane jest, aby zarządzanie i procedury decyzyjne były tradycyjnie przewidzianymi w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

dlatego konieczne jest powołanie komitetu w tym celu, aby badać warunki przywozu, tendencje przywozowe oraz różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, tam gdzie jest to właściwe, środki, które należy podjąć;

konieczne jest zapewnienie, aby ten komitet również posiadał uprawnienia do przeglądu i kontroli podejmowanych środków na podstawie systemu przyznawania kontyngentów w celu przystosowania ich do zmian sytuacji;

nie jest konieczne utrzymywanie w dalszym ciągu dwóch oddzielnych rozporządzeń dla krajów o upaństwowionym handlu i Chińskiej Republiki Ludowej;

powinno się zapewnić wdrożenie środków ochronnych wymaganych przez interesy Wspólnoty z odpowiednim uwzględnieniem istniejących zobowiązań międzynarodowych;

środki objęte niniejszym rozporządzeniem znajdują się w kompetencji Wspólnoty Europejskiej i są zarówno konieczne, jak i właściwe w celu realizacji wspólnej polityki handlowej oraz zabezpieczyć podjęte przez już Wspólnotę środki w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 oraz (EWG) nr 3420/83 powinny zostać uchylone, w zakresie, w jakim dotyczą wyrobów włókienniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do przywozu wyrobów włókienniczych znajdujących się w sekcji XI Nomenklatury Scalonej oraz innych wyrobów włókienniczych, wymienionych w załączniku I, pochodzących z państw trzecich i nie objętych dwustronnymi porozumieniami, protokołami lub innymi uzgodnieniami, czy też innymi szczególnymi wspólnotowymi regułami przywozowymi.

2. Do celów ust. 1 powyżej, wyroby włókiennicze z sekcji XI Nomenklatury Scalonej są klasyfikowane według kategorii określonych w załączniku I A, z wyjątkiem wyrobów objętych kodami CN 5604 10 00, 6309 00 00 i 6310, które są wymienione w załączniku I B.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia, termin „wyroby pochodzące” oraz metody kontroli pochodzenia takich wyrobów są definiowane przez odpowiednie obowiązujące reguły wspólnotowe.

Artykuł 2

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów, określonych w art. 1 i pochodzących z państw trzecich innych niż wymienione w załączniku II, jest wolny i dlatego nie jest poddany ograniczeniom ilościowym, bez uszczerbku dla:

– środków, które mogą być podjęte na mocy tytułu III;

– środków, które mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych w czasie obowiązywania tych reguł, oraz

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III A stosowanych od dnia 31 grudnia 1993 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 288/82 w stosunku do przywozu wyrobów wymienionych w załączniku I i pochodzących z państw trzecich innych niż określone w załączniku II;

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III B stosowanych w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących ze wskazanych tam krajów.

2. Ograniczenia ilościowe wymienione w załączniku III A są niniejszym zawieszone do czasu zintegrowania wyrobów będących przedmiotem sprawy z normalnych regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu zgodnie z porozumieniem w sprawie wyrobów włókienniczych i odzieżowych wynegocjowanym w ramach rokowań Rundy Urugwajskiej GATT.

Artykuł 3

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku IV i pochodzących z krajów wskazanych w tym załączniku podlega rocznym limitom ilościowym ustalonym w tym załączniku, jeżeli te wyroby są wysłane po lub w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego ustępu, towary uważa się za wysłane w dniu, w którym zostały załadowane do wywożącego je samolotu, pojazdu lub na statek.

2. Dopuszczenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie towarów przywiezionych podlegających limitom ilościowym określonym w ust. 1 wymaga przedstawienia zezwolenia na przywóz lub równoważnego dokumentu wydanego przez władze Państw Członkowskich zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu. Towary, na które zostało wydane zezwolenia na przywóz zgodnie z niniejszym ustępem, są zaliczone na poczet limitów ilościowych ustalanych na rok kalendarzowy, na który zostały ustalone limity ilościowe.

3. Wszelkie wyroby włókiennicze, określone w załączniku V i pochodzące z krajów tam wskazanych, mogą być przywożone do Wspólnoty pod warunkiem, że roczny limit ilościowy został ustalony zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [1].

4. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych innych niż określone w ust. 1 i 3 powyżej i pochodzące z krajów wskazanych w załączniku II będzie swobodny, poddany środkom, które mogą być podjęte na mocy tytułu III i środkom, które są lub mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych na czas obowiązywania tych reguł.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla środków, które mogą być podjęte na mocy wspólnych reguł przywozowych lub na mocy tytułu III, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych po uszlachetnieniu w innych krajach niż wymienione w załączniku II nie podlega limitom ilościowym.

2. Jednakże, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku VI po uszlachetnieniu w krajach tam wymienionych nie podlega rocznym ograniczeniom ilościowym, określonym w załączniku III B pod warunkiem, że są one stosowane zgodnie z obowiązującymi we Wspólnocie zasadami dotyczącymi uszlachetniania biernego oraz w ramach rocznych limitów ustalonych w załączniku VI.

Artykuł 5

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, załączniki III-VII mogą być przedmiotem obrad w ramach komitetu przewidzianego w art. 25.

2. Na zakończenie tych obrad Komisja może przyjąć, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [2], środki wymagane do przyjęcia załączników III-VII.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura informacyjna i dochodzeniowa

Artykuł 6

1. W odniesieniu do wyrobów włókienniczych w załączniku I Państwa Członkowskie, w terminie 30 dni od końca każdego miesiąca, notyfikują Komisji o łącznej ilości towarów przywiezionych w danym miesiącu z wyszczególnieniem kraju pochodzenia i kodu Nomenklatury Scalonej oraz jednostek, a także, tam gdzie to stosowne, dodatkowych jednostek kodu CN. Przywóz rozbija się na pozycje zgodnie z obowiązującymi procedurami statystycznymi.

2. W celu umożliwienia monitorowania tendencji rynkowych w zakresie wyrobów objętych niniejszym rozporządzeniem, Państwa Członkowskie przekazują Komisji do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne z poprzedniego roku dotyczące wywozu. Dane statystyczne dotyczące produkcji oraz konsumpcji każdego produktu są przekazywane w sposób, który zostanie ustalony w późniejszym terminie zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [3].

3. Jeżeli wymagać tego będzie charakter wyrobów lub szczególne okoliczności, Komisja, na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zmienić terminy przekazywania wyżej wymienionych informacji na mocy właściwej procedury przewidzianej w art. 25 ust. 2 [4].

4. W pilnych przypadkach, określonych w art. 13, zainteresowane Państwo lub Państwa Członkowskie przesyłają Komisji i innym Państwom Członkowskim niezbędne statystyki dotyczące przywozu oraz dane ekonomiczne teleksem.

Artykuł 7

1. Jeżeli jest oczywiste dla Komisji, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające dochodzenie, w odniesieniu do warunków przywozu wyrobów wymienionych w art. 1, Komisja, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [5]:

a) ogłasza wszczęcie dochodzenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; takie ogłoszenia zawierają streszczenie otrzymanej informacji oraz przewidują, że wszelkie istotne informacje mają być przekazywane Komisji do wiadomości; Komisja określi termin w czasie którego zainteresowane strony mogą przekazywać na piśmie do wiadomości swoje poglądy;

b) wszczyna dochodzenie, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi.

2. W uzupełnieniu do informacji przekazywanych na mocy art. 6, Komisja poszukuje wszelkich informacji, które uważa za konieczne oraz, tam gdzie jest to właściwe, po konsultacji z komitetem określonym w art. 25, dokłada wszelkich starań, aby sprawdzić te informacje kontaktując się z importerami, podmiotami gospodarczymi, agentami, producentami, związkami oraz organizacjami handlowymi.

Komisja jest wspomagana podczas realizacji tego zadania przez kadry Państwa Członkowskiego, na terytorium, którego takie kontrole są przeprowadzane, pod warunkiem, że to Państwo Członkowskie wyraziło takie życzenie.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie oraz zgodnie z procedurami przez nią przewidzianymi, informacje będące w ich posiadaniu na temat rozwoju rynku wyrobu, który jest przedmiotem dochodzenia.

4. Komisja może przesłuchiwać zainteresowane osoby fizyczne i prawne. Takie strony muszą być przesłuchane, jeżeli wnioskowały na piśmie w terminie ustanowionym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykazując, że wynik dochodzenia może ich dotyczyć oraz że istnieją szczególne powody, aby je ustnie przesłuchać.

5. Jeżeli informacja, o którą zwraca się Komisja nie jest dostarczona w rozsądnym terminie lub dochodzenie jest znacząco utrudnione, wnioski mogą być przyjęte na podstawie dostępnych faktów.

6. Jeżeli Komisja została poproszona przez Państwo Członkowskie o podjęcie działań i stwierdzi, że brak jest dostatecznych dowodów uzasadniających przeprowadzenie dochodzenia, po konsultacjach informuje ona Państwo Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 8

1. Na zakończenie dochodzenia Komisja przedstawia komitetowi, określonemu w art. 25, sprawozdanie dotyczące wyników.

2. Jeżeli Komisja uważa, że nie jest wymagane zastosowanie żadnych wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, po konsultacji z komitetem zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [6], ogłoszenie stwierdzające, że dochodzenie jest zamknięte, podając przy tym główne wnioski z dochodzenia.

3. Jeżeli Komisja uważa, że jest konieczne zastosowanie wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem III.

Artykuł 9

1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia jest używana wyłącznie do celu, dla którego o nią wnioskowano

2. a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie ani też ich urzędnicy nie udostępniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ani żadnych informacji udostępnionych poufnie, bez specjalnego zezwolenia osoby dostarczającej te informacje.

b) Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać przyczyny, dla których informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony oraz jeżeli osoba dostarczająca informacje nie życzy sobie, aby informacje były upubliczniane oraz nie zezwala na ich ujawnianie w formie ogólnikowej lub w formie streszczenia, dane informacje mogą być pominięte.

3. Informacje w każdym przypadku będą uważane za poufne, jeżeli ich ujawnienie może mieć znacząco niekorzystne skutki dla osoby dostarczającej informacje lub źródła tych informacji.

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają powoływania się władz Wspólnoty na informacje ogólne oraz w szczególności na przyczyny, na których opierają się podjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem decyzje. Te władze muszą jednakże brać pod uwagę uzasadniony interes osób fizycznych i prawnych, których dotyczy sprawa, w nieujawnianiu ich tajemnic handlowych.

Artykuł 10

1. Badanie tendencji przywozu towarów, warunków, w jakich mają one miejsce oraz poważnych szkód lub groźby poważnych szkód dla Wspólnoty wynikających z takiego przywozu, powinno obejmować w szczególności następujące czynniki:

a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b) ceny przywożonych towarów, w szczególności jeżeli miało miejsce znaczące zaniżanie cen w porównaniu z cenami podobnych wyrobów we Wspólnocie;

c) wpływ na wspólnotowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów zgodnie z tendencjami niektórych czynników ekonomicznych, takich jak:

– produkcja,

– wykorzystanie mocy przerobowych,

– zapasy,

– sprzedaż,

– udział w rynku,

– ceny (tj. obniżanie cen lub zapobieganie wzrostowi cen, który normalnie by wystąpił),

– zyski,

– zwrot zaangażowanego kapitału,

– przepływ środków pieniężnych,

– zatrudnienie.

2. Podczas przeprowadzania dochodzenia Komisja ma na uwadze szczególny system gospodarczy krajów określonych w załączniku II.

3. Jeżeli domniemywa się poważną szkodę, Komisja bada również, czy jest wyraźnie przewidywalne, że szczególna sytuacja może się przekształcić w rzeczywistą szkodę. W tym celu uwzględnić można takie czynniki jak:

a) stopa wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b) zdolności wywozowe w kraju pochodzenia lub wywozu, aktualnie istniejące lub mogące zostać uruchomione w przewidywalnej przyszłości oraz prawdopodobieństwo, że wywóz zostanie skierowany do Wspólnoty.

TYTUŁ III

Nadzór i środki ochronne

Artykuł 11

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu następczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowanych na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu nastepczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

3. Środki określone w ust. 1 i 2 powyżej mają, zasadniczo, ograniczony okres ważności.

Artykuł 12

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych, pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II, ma miejsce w takich zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względnych, i/lub na takich warunkach, że powoduje poważną szkodę lub faktyczną groźbę wystąpienia poważnej szkody w odniesieniu do wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowany na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II ma miejsce w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub względnych lub na takich warunkach, że grozi wyrządzeniem poważnej szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

3. Środki, określone w ust. 1 i 2 powyżej oraz inne właściwe środki lub sposoby zastosowania są przyjmowane zgodnie z odpowiednimi właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Środki, określone w niniejszym artykule i art. 11 stosuje się do każdego wyrobu, który znalazł się w swobodnym obrocie po wejściu w życie tych środków.

Jednakże, takie środki nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu wyrobów już wysłanych do Wspólnoty pod warunkiem, że miejsce przeznaczenia takich wyrobów nie może być zmienione oraz że do tych wyrobów, które, zgodnie z niniejszym artykułem i art. 11, mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego, jest w rzeczywistości dołączony taki dokument.

Zgodnie z art. 16, środki określone w niniejszym artykule i art. 11 mogą być ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 13

Jeżeli Komisja stwierdza, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, że warunki określone w art. 12 ust. 1 i 2 zostały spełnione oraz uważa, że dana kategoria wyrobów wymieniona w załączniku I i niebędąca przedmiotem żadnych ograniczeń ilościowych, powinna być przedmiotem limitów ilościowych lub uprzednich albo następczych środków nadzoru, przekazuje ona w nagłym przypadku sprawę do komitetu, określonego w art. 25, w ciągu pięciu dni roboczych następujących po zakończeniu obrad komitetu.

Artykuł 14

1. [7] Wyroby podlegające uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi lub środkom ochronnym mogą być wprowadzone do swobodnego obrotu jedynie po przedstawieniu dokumentu przywozowego.

W przypadku uprzedniego wspólnotowego nadzoru dokument przywozowy jest wystawiany bez pobierania opłat przez właściwy organ wyznaczony przez Państwa Członkowskie w terminie do pięciu dni roboczych następujących po otrzymaniu przez właściwy organ krajowy wniosku od importera wspólnotowego niezależnie od miejsca prowadzenia przez niego działalności na terenie Wspólnoty na dowolną wnioskowaną ilość. Wniosek taki uważa się za otrzymany przez właściwy organ krajowy nie później niż trzy dni robocze po przedłożeniu, o ile nie udowodniono, że jest inaczej. Dokument przywozowy sporządza się w formie odpowiadającej wzorowi w załączniku VII. Przepisy art. 21 stosuje się mutatis mutandis.

W przypadku środków ochronnych, dokument przywozowy wystawia się zgodnie z przepisami tytułu IV.

2. [8] Informacji innych niż przewidziane w ust. 1 można wymagać, w przypadku gdy podejmowana jest decyzja o stosowaniu środków nadzoru lub środków ochronnych.

3. Dokument przywozowy jest ważny przy przywozie na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na Państwo Członkowskie wydania, jednakże bez uszczerbku dla stosowania środków podjętych na podstawie art. 16.

4. Dokumenty przywozowe nie mogą w żadnym przypadku być stosowane po wygaśnięciu terminu, który będzie ustanowiony w tym samym czasie i w trybie tej samej procedury, co środki nadzoru lub środki ochronne, oraz który będzie uwzględniał charakter wyrobów i innych szczególnych cech transakcji.

5. Jeżeli decyzja podjęta zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 tego wymaga, pochodzenie wyrobów będących przedmiotem wspólnotowych środków nadzoru i środków ochronnych musi być uzasadnione świadectwem pochodzenia. Niniejszy ustęp nie uchybia innym przepisom dotyczącym przedstawiania takiego świadectwa.

6. Jeżeli wyrób podlegający uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi jest przedmiotem regionalnych środków ochronnych w Państwie Członkowskim, zezwolenia na przywóz udzielone przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 15

Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 Komisja może, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli może powstać sytuacja, określona w art. 12 ust. 2:

– skrócić okres ważności każdego dokumentu przywozowego wymaganego przez środki nadzoru;

– wydać taki dokument z zastrzeżeniem spełnienia niektórych warunków oraz, jako środek wyjątkowy, z zastrzeżeniem umieszczenia klauzuli uchylającej, lub, z częstotliwością i na czas trwania wskazany przez Komisję, z uwzględnieniem uprzedniej informacji i procedury konsultacji, określonej w art. 6 i 8.

Artykuł 16

Jeżeli na podstawie, w szczególności, czynników określonych w art. 10, 11 i 12, okaże się, że warunki ustanowione dla przyjęcia środków nadzoru lub środków ochronnych są spełnione w jednym lub więcej regionów Wspólnoty, Komisja może, po zbadaniu rozwiązań alternatywnych, wyjątkowo zezwolić na ograniczone zastosowanie środków nadzoru i środków ochronnych do regionu lub regionów, których to dotyczy, jeżeli uważa, że takie środki zastosowane na tym poziomie są bardziej właściwe niż środki zastosowane na całym obszarze Wspólnoty.

Takie środki muszą być tymczasowe oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Takie środki są przyjmowane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

CZĘŚĆ II

TYTUŁ IV

Zarządzanie wspólnotowymi ograniczeniami przywozowymi

Artykuł 17

1. Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję o ilościach wyrobów objętych otrzymanymi wnioskami o udzielenie zezwolenia na przywóz.

2. Komisja potwierdza, że przywóz wnioskowanych ilości wyrobów jest możliwy według porządku chronologicznego, w jakim otrzymano notyfikacje od Państw Członkowskich (na zasadzie „ kto pierwszy ten lepszy”).

3. [9] Jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że przewidywane wnioski o zezwolenia na przywóz mogą przewyższyć wielkość limitów ilościowych Komisja, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, może podzielić limity ilościowe na transze lub ustalić maksymalne kwoty przydziału. Zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2, Komisja może zarezerwować część szczególnych limitów ilościowych dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu towarów.

4. Normalnie, notyfikacje określone w poprzednich ustępach niniejszego artykułu, są przekazywane elektronicznie w ramach zintegrowanej sieci utworzonej w tym celu, chyba że z bezwzględnych przyczyn technicznych konieczne jest tymczasowe zastosowanie innych środków komunikacyjnych.

5. Właściwe władze notyfikują Komisji o każdej ilości towaru, która nie jest wykorzystana podczas okresu trwania ważności zezwolenia na przywóz, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji. Takie niewykorzystane ilości są automatycznie przekazywane do pozostałych ilości całkowitego wspólnotowego limitu ilościowego.

6. Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [10], podjąć wszelkie środki konieczne dla wdrożenia niniejszego artykułu.

Artykuł 18

1. Wszyscy importerzy wspólnotowi, bez względu na to gdzie we Wspólnocie prowadzą działalność gospodarczą, mogą przedłożyć wnioski o zezwolenie właściwym władzom dowolnego Państwa Członkowskiego.

2. Do celów zastosowania art. 17 ust. 3 zdanie drugie, do wniosków importerów, w miarę potrzeby, są dołączane udokumentowane dowody wcześniejszych przywozów towarów dla każdej kategorii i państwa trzeciego, które są przedmiotem sprawy.

Artykuł 19

Właściwe władze Państw Członkowskich wydają zezwolenia na przywóz w terminie pięciu dni roboczych od notyfikacji decyzji Komisji lub w terminie określonym przez Komisję.

Wymienione władze powiadamiają Komisję, że zezwolenia na przywóz zostały wydane, w terminie dziesięciu dni od ich wydania.

Artykuł 20

W miarę potrzeby oraz zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [11], zezwolenia na przywóz mogą być sporządzane pod warunkiem złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 21

1. Bez uszczerbku dla środków podjętych na podstawie z art. 16, zezwolenia na przywóz zezwalają na przywóz wyrobów, które są przedmiotem limitów ilościowych i są ważne na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na miejsce przywozu wymienione we wnioskach przez importerów.

Jeżeli Wspólnota wprowadza czasowe limity dla jednego lub kilku regionów zgodnie z art. 16, limity te nie wykluczają przywozu do tego regionu lub regionów wyrobów wysłanych przed datą wprowadzenia powyższych limitów.

2. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydanych przez właściwe władze Państw Członkowskich wynosi sześć miesięcy. Ten okres ważności może być zmieniany w miarę potrzeby, zgodnie z procedurą określoną w art. 25 ust. 2 [12].

3. [13] Wnioski o zezwolenia na przywóz sporządza się na formularzach odpowiadających wzorowi posiadającemu cechy ustalone zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2. Właściwe organy mogą zgodnie z warunkami przez nie ustalonymi, dopuścić składanie wniosków drogą elektroniczną.

Jednakże wszystkie dokumenty i dowody muszą być dostępne dla właściwych organów.

4. Zezwolenia na przywóz mogą być wydawane, na wniosek zainteresowanego importera, za pomocą środków elektronicznych. Na należycie uzasadniony wniosek tego importera oraz pod warunkiem, że został zastosowany ust. 3 niniejszego artykułu, zezwolenie na przywóz wystawione za pomocą środków elektronicznych może zostać zastąpione zezwoleniem w formie papierowej przez właściwy organ tego samego Państwa Członkowskiego, które wydało oryginalne zezwolenie na przywóz. Jednakże organ ten wydaje zezwolenie na przywóz w formie pisemnej jedynie po upewnieniu się, że zezwolenie wystawione za pomocą środków elektronicznych zostało unieważnione.

Dowolny środek konieczny do realizacji niniejszego ustępu można przyjąć zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2. [14]

5. [15] Na wniosek zainteresowanego Państwa Członkowskiego, wyroby włókiennicze w posiadaniu właściwych organów tego Państwa Członkowskiego, szczególnie w kontekście upadłości lub podobnych procedur, na które ważne zezwolenie na przywóz nie jest już dostępne, można wprowadzić do swobodnego obrotu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 25 ust. 2.

Artykuł 22

Bez uszczerbku dla zastosowania specjalnych przepisów, które mają być przyjęte zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [16], zezwolenia na przywóz nie mogą być pożyczane lub przenoszone, zarówno za opłatą lub nieodpłatnie, przez osobę na którą został wydany ten dokument.

Artykuł 23

1. Całkowicie lub częściowo niewykorzystane zezwolenia na przywóz są zwracane właściwym władzom Państwa Członkowskiego wydania najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich wygaśnięcia, za wyjątkiem przypadku siły wyższej. Ten termin może być zmieniony, w miarę potrzeby, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [17].

2. Jeżeli wydanie zezwoleń na przywóz było warunkowane złożeniem zabezpieczenia, zabezpieczenie przepada jeżeli termin określony powyżej, nie został dotrzymany, za wyjątkiem przypadku siły wyższej.

Artykuł 24

Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję, w terminie 30 dni od zakończenia każdego miesiąca, o ilościach wyrobów podlegających wspólnotowym limitom ilościowym, które zostały przywiezione w trakcie poprzedniego miesiąca.

CZĘŚĆ III

TYTUŁ V

Procedury podejmowania decyzji oraz przepisy końcowe

Artykuł 25

Komitet ds. Wyrobów Włókienniczych

[18] 1. Komisja jest wspomagana przez Komitet.

2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

3. W odniesieniu do spraw ujętych w tytule III niniejszego rozporządzenia z wyjątkiem jego art. 13, stosuje się procedurę ochronną stosownie do art. 6 decyzji 1999/468/WE w zgodności z jej art. 7. Przed przyjęciem przez Komisję decyzji, Komisja zasięga opinii Komitetu zgodnie z procedurami do ustalenia w regulaminie Komitetu. Termin przewidziany w art. 6 lit. b) decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc od przyjęcia przez Komisję decyzji dotyczącej środków ochronnych.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może potwierdzić, uzupełnić lub uchylić decyzję przyjętą przez Komisję w terminie trzech miesięcy licząc od odesłania decyzji Komisji do Rady, po upływie którego decyzję Komisji uznaje się za uchyloną.

4. W przypadku nagłych środków ochronnych na podstawie art. 13 niniejszego rozporządzenia stosuje się procedurę na podstawie art. 6 decyzji 1999/468/WE, w zgodności z jej art. 7. Przed przyjęciem przez Komisję decyzji, Komisja zasięga opinii Komitetu zgodnie z procedurami do ustalenia w regulaminie Komitetu. Termin przewidziany w art. 6 lit. b) decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc od przyjęcia przez Komisję decyzji dotyczącej środków ochronnych. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu trzech miesięcy licząc od odesłania decyzji Komisji do Rady.

5. Przewodniczący może z własnej inicjatywy lub na wniosek jednego z przedstawicieli Państw Członkowskich, zasięgać opinii Komitetu w jakiejkolwiek innej sprawie dotyczącej działania lub stosowania niniejszego rozporządzenia.

6. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 26

1. Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza realizacji zobowiązań wynikających ze specjalnych reguł zawartych się w porozumieniach zawartych między Wspólnotą i państwami trzecimi.

2. a) Bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyklucza przyjmowania lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

– zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru ze względów moralności publicznej, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzkiego, zwierząt lub roślin, ochrony narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, lub ochrony własności przemysłowej i handlowej;

– specjalnych formalności dotyczących dewiz;

– formalności wprowadzanych dla wykonania umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b) Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które mają być wprowadzone lub zmienione zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku nagłej potrzeby, krajowe środki lub formalności będące przedmiotem sprawy są przekazywane Komisji niezwłocznie po ich przyjęciu.

Artykuł 27

1. Rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 3420/83 tracą moc w takim zakresie, w jakim mają one zastosowanie do wyrobów włókienniczych, określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jednakże, wyroby włókiennicze objęte niniejszym rozporządzeniem i wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą regulowane przepisami obowiązującymi w momencie ich wysłania.

Artykuł 28

Zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia niezbędne w celu uwzględnienia zawarcia, zmian bądź wygaśnięcia porozumień lub uzgodnień z państwami trzecimi, lub też zmian we wspólnotowych regułach dotyczących statystyki, przepisach celnych bądź wspólnych regułach przywozowych, są dokonywane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 2 [19].

Artykuł 29

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1994 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi być oparta na jednolitych zasadach; wspólne przepisy stosowane do towarów przywożonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 288/82 z dnia 5 lutego 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹),rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1765/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z krajów o upaństwowionym handlu (²), rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1766/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej (³) oraz rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3420/83 z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie ustaleń dotyczących przywozu produktów pochodzących z krajów o upaństwowionym handlu, niezliberalizowanych na poziomie Wspólnoty (⁴), stanowią ważny aspekt tej polityki; jednakże, wciąż dopuszczają one wyjątki i odstępstwa, co umożliwia Państwom Członkowskim kontynuację stosowania środków krajowych w stosunku do przywozu niektórych wyrobów, tak więc polityka ta wymaga uzupełnienia;

na mocy art. 7a Traktatu, od dnia 1 stycznia 1993 r. rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

wprowadzenie wspólnej polityki handlowej, która dotyczy reguł przywozu, jest dlatego niezbędnym uzupełnieniem wprowadzenia rynku wewnętrznego i jest jedynym środkiem zapewniającym, że reguły mające zastosowanie do handlu wspólnotowego z państwami trzecimi prawidłowo odzwierciedlają integrację rynków;

w celu osiągnięcia większej jednolitości reguł przywozu konieczne jest wyeliminowanie wyjątków i odstępstw wynikających z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej oraz, w szczególności, z ograniczeń ilościowych utrzymywanych przez Państwa Członkowskie na mocy rozporządzenia (EWG) nr 288/82; gospodarcze i przemysłowe następstwa ich zniesienia są lub mogą być brane pod uwagę we wspólnotowych politykach horyzontalnych dotyczących danego rynku; ta jednolitość musi być osiągnięta poprzez ustanowienie, tak dalece jak to tylko możliwe z uwzględnieniem cech systemu gospodarczego w państwach trzecich, przepisów podobnych do stosowanych na mocy wspólnych reguł dla innych państw trzecich;

liberalizacja przywozu, mianowicie brak jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub ich zawieszenie, musi dlatego stanowić punkt wyjścia dla reguł wspólnotowych;

w wyniku zakończenia rokowań Rundy Urugwajskiej GATT w sprawie integracji sektora włókienniczego i odzieżowego z normalnymi regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu, konieczne jest, aby wyjątki i odstępstwa wynikające z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej zostały zawieszone do czasu, kiedy wyroby będące przedmiotem sprawy zostaną zintegrowane zgodnie z tym porozumieniem;

dodatkowo, dla ograniczonej ilości wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich z powodu wrażliwości sektora włókienniczego Wspólnoty, ograniczenia ilościowe i środki nadzoru stosowane na poziomie wspólnotowym powinny być zawarte w niniejszym rozporządzeniu;

powinno się wprowadzić specjalne przepisy dotyczące ponownego przywozu na mocy uzgodnień dotyczących uszlachetniania biernego;

przywóz pewnych wyrobów włókienniczych z pewnych państw trzecich może być poddany nadzorowi wspólnotowemu, limitom ilościowym lub innym właściwym środkom;

jeżeli jest stosowany nadzór wspólnotowy, dopuszczenie do swobodnego obrotu danych wyrobów musi być dokonane za okazaniem dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument ten, na zwykły wniosek importera, musi być potwierdzony przez władze Państwa Członkowskiego w określonym czasie czasu lecz bez uzyskania w ten sposób przez importera prawa do przywozu; dokument ten musi być dlatego ważny jedynie przez taki okres, w którym reguły przywozowe pozostają bez zmian;

interes Wspólnoty wymaga, aby Państwa Członkowskie i Komisja zapewniły możliwie pełną wymianę informacji wynikających z nadzoru wspólnotowego;

doświadczenie pokazało, że konieczne jest przyjęcie bardziej dokładnych kryteriów określających możliwe szkody oraz wprowadzenie dochodzeń umożliwiając Komisji równoczesne wprowadzanie właściwych środków w pilnych przypadkach;

w tym celu powinny być wprowadzone bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych kontroli i inspekcji, przesłuchań zainteresowanych osób, postępowania dotyczącego uzyskanych informacji oraz kryteriów dotyczących szacowania szkód;

powinien zostać ustanowiony nowy system nakładania ograniczeń ilościowych opierający się na zasadzie jednolitej wspólnej polityki handlowej, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz z zasadą rynku wewnętrznego;

konieczne jest ustanowienie właściwego systemu nakładania wspólnotowych ograniczeń ilościowych;

procedura administracyjna musi zapewnić, aby wszyscy ubiegający się mieli sprawiedliwy dostęp do kontyngentów;

w interesie jedności reguł dotyczących przywozu, formalności przeprowadzane przez importerów powinny być uproszczone oraz muszą być identyczne bez względu na miejsce odprawy celnej towarów; pożądane jest dlatego, aby wszelkie formalności były przeprowadzane z zastosowaniem formularzy odpowiadających wzorowi, który jest załączony do niniejszego rozporządzenia;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku regionów zamiast do całej Wspólnoty mogą jednakże okazać się konieczne; tym niemniej takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz tam gdzie nie ma innego rozwiązania; konieczne jest, dodatkowo, zapewnienie że takie środki mają charakter czasowy i powodują minimalne zakłócenie działania rynku wewnętrznego;

przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy regulujące jego wdrożenie nie powinny naruszać istniejącego krajowego i wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego tajemnicy zawodowej;

pożądane jest, aby zarządzanie i procedury decyzyjne były tradycyjnie przewidzianymi w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

dlatego konieczne jest powołanie komitetu w tym celu, aby badać warunki przywozu, tendencje przywozowe oraz różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, tam gdzie jest to właściwe, środki, które należy podjąć;

konieczne jest zapewnienie, aby ten komitet również posiadał uprawnienia do przeglądu i kontroli podejmowanych środków na podstawie systemu przyznawania kontyngentów w celu przystosowania ich do zmian sytuacji;

nie jest konieczne utrzymywanie w dalszym ciągu dwóch oddzielnych rozporządzeń dla krajów o upaństwowionym handlu i Chińskiej Republiki Ludowej;

powinno się zapewnić wdrożenie środków ochronnych wymaganych przez interesy Wspólnoty z odpowiednim uwzględnieniem istniejących zobowiązań międzynarodowych;

środki objęte niniejszym rozporządzeniem znajdują się w kompetencji Wspólnoty Europejskiej i są zarówno konieczne, jak i właściwe w celu realizacji wspólnej polityki handlowej oraz zabezpieczyć podjęte przez już Wspólnotę środki w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 oraz (EWG) nr 3420/83 powinny zostać uchylone, w zakresie, w jakim dotyczą wyrobów włókienniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do przywozu wyrobów włókienniczych znajdujących się w sekcji XI Nomenklatury Scalonej oraz innych wyrobów włókienniczych, wymienionych w załączniku I, pochodzących z państw trzecich i nie objętych dwustronnymi porozumieniami, protokołami lub innymi uzgodnieniami, czy też innymi szczególnymi wspólnotowymi regułami przywozowymi.

2. Do celów ust. 1 powyżej, wyroby włókiennicze z sekcji XI Nomenklatury Scalonej są klasyfikowane według kategorii określonych w załączniku I A, z wyjątkiem wyrobów objętych kodami CN 5604 10 00, 6309 00 00 i 6310, które są wymienione w załączniku I B.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia, termin „wyroby pochodzące” oraz metody kontroli pochodzenia takich wyrobów są definiowane przez odpowiednie obowiązujące reguły wspólnotowe.

Artykuł 2

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów, określonych w art. 1 i pochodzących z państw trzecich innych niż wymienione w załączniku II, jest wolny i dlatego nie jest poddany ograniczeniom ilościowym, bez uszczerbku dla:

– środków, które mogą być podjęte na mocy tytułu III;

– środków, które mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych w czasie obowiązywania tych reguł, oraz

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III A stosowanych od dnia 31 grudnia 1993 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 288/82 w stosunku do przywozu wyrobów wymienionych w załączniku I i pochodzących z państw trzecich innych niż określone w załączniku II;

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III B stosowanych w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących ze wskazanych tam krajów.

2. Ograniczenia ilościowe wymienione w załączniku III A są niniejszym zawieszone do czasu zintegrowania wyrobów będących przedmiotem sprawy z normalnych regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu zgodnie z porozumieniem w sprawie wyrobów włókienniczych i odzieżowych wynegocjowanym w ramach rokowań Rundy Urugwajskiej GATT.

Artykuł 3

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku IV i pochodzących z krajów wskazanych w tym załączniku podlega rocznym limitom ilościowym ustalonym w tym załączniku, jeżeli te wyroby są wysłane po lub w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego ustępu, towary uważa się za wysłane w dniu, w którym zostały załadowane do wywożącego je samolotu, pojazdu lub na statek.

2. Dopuszczenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie towarów przywiezionych podlegających limitom ilościowym określonym w ust. 1 wymaga przedstawienia zezwolenia na przywóz lub równoważnego dokumentu wydanego przez władze Państw Członkowskich zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu. Towary, na które zostało wydane zezwolenia na przywóz zgodnie z niniejszym ustępem, są zaliczone na poczet limitów ilościowych ustalanych na rok kalendarzowy, na który zostały ustalone limity ilościowe.

3. Wszelkie wyroby włókiennicze, określone w załączniku V i pochodzące z krajów tam wskazanych, mogą być przywożone do Wspólnoty pod warunkiem, że roczny limit ilościowy został ustalony zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych innych niż określone w ust. 1 i 3 powyżej i pochodzące z krajów wskazanych w załączniku II będzie swobodny, poddany środkom, które mogą być podjęte na mocy tytułu III i środkom, które są lub mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych na czas obowiązywania tych reguł.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla środków, które mogą być podjęte na mocy wspólnych reguł przywozowych lub na mocy tytułu III, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych po uszlachetnieniu w innych krajach niż wymienione w załączniku II nie podlega limitom ilościowym.

2. Jednakże, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku VI po uszlachetnieniu w krajach tam wymienionych nie podlega rocznym ograniczeniom ilościowym, określonym w załączniku III B pod warunkiem, że są one stosowane zgodnie z obowiązującymi we Wspólnocie zasadami dotyczącymi uszlachetniania biernego oraz w ramach rocznych limitów ustalonych w załączniku VI.

Artykuł 5

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, załączniki III-VII mogą być przedmiotem obrad w ramach komitetu przewidzianego w art. 25.

2. Na zakończenie tych obrad Komisja może przyjąć, zgodnie z odpowiednim właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, środki wymagane do przyjęcia załączników III-VII.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura informacyjna i dochodzeniowa

Artykuł 6

1. W odniesieniu do wyrobów włókienniczych w załączniku I Państwa Członkowskie, w terminie 30 dni od końca każdego miesiąca, notyfikują Komisji o łącznej ilości towarów przywiezionych w danym miesiącu z wyszczególnieniem kraju pochodzenia i kodu Nomenklatury Scalonej oraz jednostek, a także, tam gdzie to stosowne, dodatkowych jednostek kodu CN. Przywóz rozbija się na pozycje zgodnie z obowiązującymi procedurami statystycznymi.

2. W celu umożliwienia monitorowania tendencji rynkowych w zakresie wyrobów objętych niniejszym rozporządzeniem, Państwa Członkowskie przekazują Komisji do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne z poprzedniego roku dotyczące wywozu. Dane statystyczne dotyczące produkcji oraz konsumpcji każdego produktu są przekazywane w sposób, który zostanie ustalony w późniejszym terminie zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

3. Jeżeli wymagać tego będzie charakter wyrobów lub szczególne okoliczności, Komisja, na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zmienić terminy przekazywania wyżej wymienionych informacji na mocy właściwej procedury przewidzianej w art. 25.

4. W pilnych przypadkach, określonych w art. 13, zainteresowane Państwo lub Państwa Członkowskie przesyłają Komisji i innym Państwom Członkowskim niezbędne statystyki dotyczące przywozu oraz dane ekonomiczne teleksem.

Artykuł 7

1. Jeżeli jest oczywiste dla Komisji, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające dochodzenie, w odniesieniu do warunków przywozu wyrobów wymienionych w art. 1, Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25:

a) ogłasza wszczęcie dochodzenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; takie ogłoszenia zawierają streszczenie otrzymanej informacji oraz przewidują, że wszelkie istotne informacje mają być przekazywane Komisji do wiadomości; Komisja określi termin w czasie którego zainteresowane strony mogą przekazywać na piśmie do wiadomości swoje poglądy;

b) wszczyna dochodzenie, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi.

2. W uzupełnieniu do informacji przekazywanych na mocy art. 6, Komisja poszukuje wszelkich informacji, które uważa za konieczne oraz, tam gdzie jest to właściwe, po konsultacji z komitetem określonym w art. 25, dokłada wszelkich starań, aby sprawdzić te informacje kontaktując się z importerami, podmiotami gospodarczymi, agentami, producentami, związkami oraz organizacjami handlowymi.

Komisja jest wspomagana podczas realizacji tego zadania przez kadry Państwa Członkowskiego, na terytorium, którego takie kontrole są przeprowadzane, pod warunkiem, że to Państwo Członkowskie wyraziło takie życzenie.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie oraz zgodnie z procedurami przez nią przewidzianymi, informacje będące w ich posiadaniu na temat rozwoju rynku wyrobu, który jest przedmiotem dochodzenia.

4. Komisja może przesłuchiwać zainteresowane osoby fizyczne i prawne. Takie strony muszą być przesłuchane, jeżeli wnioskowały na piśmie w terminie ustanowionym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykazując, że wynik dochodzenia może ich dotyczyć oraz że istnieją szczególne powody, aby je ustnie przesłuchać.

5. Jeżeli informacja, o którą zwraca się Komisja nie jest dostarczona w rozsądnym terminie lub dochodzenie jest znacząco utrudnione, wnioski mogą być przyjęte na podstawie dostępnych faktów.

6. Jeżeli Komisja została poproszona przez Państwo Członkowskie o podjęcie działań i stwierdzi, że brak jest dostatecznych dowodów uzasadniających przeprowadzenie dochodzenia, po konsultacjach informuje ona Państwo Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 8

1. Na zakończenie dochodzenia Komisja przedstawia komitetowi, określonemu w art. 25, sprawozdanie dotyczące wyników.

2. Jeżeli Komisja uważa, że nie jest wymagane zastosowanie żadnych wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, po konsultacji z komitetem zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, ogłoszenie stwierdzające, że dochodzenie jest zamknięte, podając przy tym główne wnioski z dochodzenia.

3. Jeżeli Komisja uważa, że jest konieczne zastosowanie wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem III.

Artykuł 9

1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia jest używana wyłącznie do celu, dla którego o nią wnioskowano

2. a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie ani też ich urzędnicy nie udostępniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ani żadnych informacji udostępnionych poufnie, bez specjalnego zezwolenia osoby dostarczającej te informacje.

b) Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać przyczyny, dla których informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony oraz jeżeli osoba dostarczająca informacje nie życzy sobie, aby informacje były upubliczniane oraz nie zezwala na ich ujawnianie w formie ogólnikowej lub w formie streszczenia, dane informacje mogą być pominięte.

3. Informacje w każdym przypadku będą uważane za poufne, jeżeli ich ujawnienie może mieć znacząco niekorzystne skutki dla osoby dostarczającej informacje lub źródła tych informacji.

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają powoływania się władz Wspólnoty na informacje ogólne oraz w szczególności na przyczyny, na których opierają się podjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem decyzje. Te władze muszą jednakże brać pod uwagę uzasadniony interes osób fizycznych i prawnych, których dotyczy sprawa, w nieujawnianiu ich tajemnic handlowych.

Artykuł 10

1. Badanie tendencji przywozu towarów, warunków, w jakich mają one miejsce oraz poważnych szkód lub groźby poważnych szkód dla Wspólnoty wynikających z takiego przywozu, powinno obejmować w szczególności następujące czynniki:

a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b) ceny przywożonych towarów, w szczególności jeżeli miało miejsce znaczące zaniżanie cen w porównaniu z cenami podobnych wyrobów we Wspólnocie;

c) wpływ na wspólnotowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów zgodnie z tendencjami niektórych czynników ekonomicznych, takich jak:

– produkcja,

– wykorzystanie mocy przerobowych,

– zapasy,

– sprzedaż,

– udział w rynku,

– ceny (tj. obniżanie cen lub zapobieganie wzrostowi cen, który normalnie by wystąpił),

– zyski,

– zwrot zaangażowanego kapitału,

– przepływ środków pieniężnych,

– zatrudnienie.

2. Podczas przeprowadzania dochodzenia Komisja ma na uwadze szczególny system gospodarczy krajów określonych w załączniku II.

3. Jeżeli domniemywa się poważną szkodę, Komisja bada również, czy jest wyraźnie przewidywalne, że szczególna sytuacja może się przekształcić w rzeczywistą szkodę. W tym celu uwzględnić można takie czynniki jak:

a) stopa wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b) zdolności wywozowe w kraju pochodzenia lub wywozu, aktualnie istniejące lub mogące zostać uruchomione w przewidywalnej przyszłości oraz prawdopodobieństwo, że wywóz zostanie skierowany do Wspólnoty.

TYTUŁ III

Nadzór i środki ochronne

Artykuł 11

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu następczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowanych na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu nastepczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

3. Środki określone w ust. 1 i 2 powyżej mają, zasadniczo, ograniczony okres ważności.

Artykuł 12

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych, pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II, ma miejsce w takich zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względnych, i/lub na takich warunkach, że powoduje poważną szkodę lub faktyczną groźbę wystąpienia poważnej szkody w odniesieniu do wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowany na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II ma miejsce w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub względnych lub na takich warunkach, że grozi wyrządzeniem poważnej szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

3. Środki, określone w ust. 1 i 2 powyżej oraz inne właściwe środki lub sposoby zastosowania są przyjmowane zgodnie z odpowiednimi właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Środki, określone w niniejszym artykule i art. 11 stosuje się do każdego wyrobu, który znalazł się w swobodnym obrocie po wejściu w życie tych środków.

Jednakże, takie środki nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu wyrobów już wysłanych do Wspólnoty pod warunkiem, że miejsce przeznaczenia takich wyrobów nie może być zmienione oraz że do tych wyrobów, które, zgodnie z niniejszym artykułem i art. 11, mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego, jest w rzeczywistości dołączony taki dokument.

Zgodnie z art. 16, środki określone w niniejszym artykule i art. 11 mogą być ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 13

Jeżeli Komisja stwierdza, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, że warunki określone w art. 12 ust. 1 i 2 zostały spełnione oraz uważa, że dana kategoria wyrobów wymieniona w załączniku I i niebędąca przedmiotem żadnych ograniczeń ilościowych, powinna być przedmiotem limitów ilościowych lub uprzednich albo następczych środków nadzoru, przekazuje ona w nagłym przypadku sprawę do komitetu, określonego w art. 25, w ciągu pięciu dni roboczych następujących po zakończeniu obrad komitetu.

Artykuł 14

1. Wyroby podlegające uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi lub środkom ochronnym mogą być wprowadzone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego.

a) W przypadku środków nadzoru, taki dokument jest wydawany przez właściwe władze wyznaczone przez Państwa Członkowskie, wolny od opłat, oraz w terminie maksymalnym pięciu dni roboczych następujących od otrzymania przez właściwe władze krajowe deklaracji od importera wspólnotowego, bez względu na jego miejsce prowadzenia działalności we Wspólnocie, na dowolną żądaną ilość. Taka deklaracja będzie uważana za otrzymaną przez właściwe władze krajowe nie później niż trzy dni po przedłożeniu, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

b) W przypadku środków ochronnych, taki dokument jest wydawany zgodnie z przepisami tytułu IV.

2. Formularz odpowiadający wzorowi przedstawionemu w załączniku VII będzie stosowany jako dokument przywozowy oraz deklaracja importera.

Jeżeli podjęto decyzję o zastosowaniu środków nadzoru lub środków ochronnych może być wymagane przedłożenie dodatkowych informacji.

3. Dokument przywozowy jest ważny przy przywozie na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na Państwo Członkowskie wydania, jednakże bez uszczerbku dla stosowania środków podjętych na podstawie art. 16.

4. Dokumenty przywozowe nie mogą w żadnym przypadku być stosowane po wygaśnięciu terminu, który będzie ustanowiony w tym samym czasie i w trybie tej samej procedury, co środki nadzoru lub środki ochronne, oraz który będzie uwzględniał charakter wyrobów i innych szczególnych cech transakcji.

5. Jeżeli decyzja podjęta zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 tego wymaga, pochodzenie wyrobów będących przedmiotem wspólnotowych środków nadzoru i środków ochronnych musi być uzasadnione świadectwem pochodzenia. Niniejszy ustęp nie uchybia innym przepisom dotyczącym przedstawiania takiego świadectwa.

6. Jeżeli wyrób podlegający uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi jest przedmiotem regionalnych środków ochronnych w Państwie Członkowskim, zezwolenia na przywóz udzielone przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 15

Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 Komisja może, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli może powstać sytuacja, określona w art. 12 ust. 2:

– skrócić okres ważności każdego dokumentu przywozowego wymaganego przez środki nadzoru;

– wydać taki dokument z zastrzeżeniem spełnienia niektórych warunków oraz, jako środek wyjątkowy, z zastrzeżeniem umieszczenia klauzuli uchylającej, lub, z częstotliwością i na czas trwania wskazany przez Komisję, z uwzględnieniem uprzedniej informacji i procedury konsultacji, określonej w art. 6 i 8.

Artykuł 16

Jeżeli na podstawie, w szczególności, czynników określonych w art. 10, 11 i 12, okaże się, że warunki ustanowione dla przyjęcia środków nadzoru lub środków ochronnych są spełnione w jednym lub więcej regionów Wspólnoty, Komisja może, po zbadaniu rozwiązań alternatywnych, wyjątkowo zezwolić na ograniczone zastosowanie środków nadzoru i środków ochronnych do regionu lub regionów, których to dotyczy, jeżeli uważa, że takie środki zastosowane na tym poziomie są bardziej właściwe niż środki zastosowane na całym obszarze Wspólnoty.

Takie środki muszą być tymczasowe oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Takie środki są przyjmowane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

CZĘŚĆ II

TYTUŁ IV

Zarządzanie wspólnotowymi ograniczeniami przywozowymi

Artykuł 17

1. Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję o ilościach wyrobów objętych otrzymanymi wnioskami o udzielenie zezwolenia na przywóz.

2. Komisja potwierdza, że przywóz wnioskowanych ilości wyrobów jest możliwy według porządku chronologicznego, w jakim otrzymano notyfikacje od Państw Członkowskich (na zasadzie „ kto pierwszy ten lepszy”).

3. Jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że przewidywane wnioski o zezwolenia na przywóz mogą przewyższyć wielkość limitów ilościowych Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, może podzielić limity ilościowe na transze lub ustalić maksymalne kwoty przydziału. Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, Komisja może zarezerwować część szczególnych limitów ilościowych dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu towarów.

4. Normalnie, notyfikacje określone w poprzednich ustępach niniejszego artykułu, są przekazywane elektronicznie w ramach zintegrowanej sieci utworzonej w tym celu, chyba że z bezwzględnych przyczyn technicznych konieczne jest tymczasowe zastosowanie innych środków komunikacyjnych.

5. Właściwe władze notyfikują Komisji o każdej ilości towaru, która nie jest wykorzystana podczas okresu trwania ważności zezwolenia na przywóz, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji. Takie niewykorzystane ilości są automatycznie przekazywane do pozostałych ilości całkowitego wspólnotowego limitu ilościowego.

6. Komisja może, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, podjąć wszelkie środki konieczne dla wdrożenia niniejszego artykułu.

Artykuł 18

1. Wszyscy importerzy wspólnotowi, bez względu na to gdzie we Wspólnocie prowadzą działalność gospodarczą, mogą przedłożyć wnioski o zezwolenie właściwym władzom dowolnego Państwa Członkowskiego.

2. Do celów zastosowania art. 17 ust. 3 zdanie drugie, do wniosków importerów, w miarę potrzeby, są dołączane udokumentowane dowody wcześniejszych przywozów towarów dla każdej kategorii i państwa trzeciego, które są przedmiotem sprawy.

Artykuł 19

Właściwe władze Państw Członkowskich wydają zezwolenia na przywóz w terminie pięciu dni roboczych od notyfikacji decyzji Komisji lub w terminie określonym przez Komisję.

Wymienione władze powiadamiają Komisję, że zezwolenia na przywóz zostały wydane, w terminie dziesięciu dni od ich wydania.

Artykuł 20

W miarę potrzeby oraz zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz mogą być sporządzane pod warunkiem złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 21

1. Bez uszczerbku dla środków podjętych na podstawie z art. 16, zezwolenia na przywóz zezwalają na przywóz wyrobów, które są przedmiotem limitów ilościowych i są ważne na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na miejsce przywozu wymienione we wnioskach przez importerów.

Jeżeli Wspólnota wprowadza czasowe limity dla jednego lub kilku regionów zgodnie z art. 16, limity te nie wykluczają przywozu do tego regionu lub regionów wyrobów wysłanych przed datą wprowadzenia powyższych limitów.

2. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydanych przez właściwe władze Państw Członkowskich wynosi sześć miesięcy. Ten okres ważności może być zmieniany w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą określoną w art. 25.

3. Wnioski o udzielenie zezwoleń na przywóz są sporządzane na formularzach odpowiadających wzorowi, którego elementy charakterystyczne zostaną ustalone zgodnie z właściwa procedurą przewidzianą w art. 25.

4. [1] Zezwolenia na przywóz mogą być wydawane, na wniosek zainteresowanego importera, za pomocą środków elektronicznych. Na należycie uzasadniony wniosek tego importera oraz pod warunkiem, że został zastosowany ust. 3 niniejszego artykułu, zezwolenie na przywóz wystawione za pomocą środków elektronicznych może zostać zastąpione zezwoleniem w formie papierowej przez właściwy organ tego samego Państwa Członkowskiego, które wydało oryginalne zezwolenie na przywóz. Jednakże organ ten wydaje zezwolenie na przywóz w formie pisemnej jedynie po upewnieniu się, że zezwolenie wystawione za pomocą środków elektronicznych zostało unieważnione. Komisja może, zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 25 ust. 1, 2 i 3, podjąć wszelkie niezbędne środki w celu realizacji niniejszego ustępu.

Artykuł 22

Bez uszczerbku dla zastosowania specjalnych przepisów, które mają być przyjęte zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz nie mogą być pożyczane lub przenoszone, zarówno za opłatą lub nieodpłatnie, przez osobę na którą został wydany ten dokument.

Artykuł 23

1. Całkowicie lub częściowo niewykorzystane zezwolenia na przywóz są zwracane właściwym władzom Państwa Członkowskiego wydania najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich wygaśnięcia, za wyjątkiem przypadku siły wyższej. Ten termin może być zmieniony, w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

2. Jeżeli wydanie zezwoleń na przywóz było warunkowane złożeniem zabezpieczenia, zabezpieczenie przepada jeżeli termin określony powyżej, nie został dotrzymany, za wyjątkiem przypadku siły wyższej.

Artykuł 24

Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję, w terminie 30 dni od zakończenia każdego miesiąca, o ilościach wyrobów podlegających wspólnotowym limitom ilościowym, które zostały przywiezione w trakcie poprzedniego miesiąca.

CZĘŚĆ III

TYTUŁ V

Procedury podejmowania decyzji oraz przepisy końcowe

Artykuł 25

1. Komisja wspierana jest przez komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. W celu przeprowadzenia procedury określonej niniejszym artykułem, przewodniczący, z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego, przedkłada kwestię komitetowi.

3. Bez uszczerbku dla ust. 4 i 5,

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które planuje się podjąć. Komitet wydaje opinię na temat projektu w terminie, który przewodniczący ustala w zależności od pilności sprawy. Opinię wydaje się większością ustanowioną w art. 148 ust. 2 Traktatu, w przypadku decyzji, które Rada jest zobowiązana podjąć na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w ramach komitetu są ważone w sposób określony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu

b) Komisja przyjmuje przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczące środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów.

d) Jeżeli w czasie trzech miesięcy od daty przedłożenia takiego wniosku Radzie, Rada nie podejmie żadnych działań, proponowane środki zostają przyjęte przez Komisję.

4. W przypadku przyjęcia środków liberalizujących w odniesieniu do wyrobów i państw wyszczególnionych w załącznikach III B, IV, V i VI do niniejszego rozporządzenia, lub w przypadku wprowadzenia nagłych środków ochronnych na podstawie art. 13:

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja przyjmie przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczącą środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów

d) Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty skierowania propozycji do Rady nie podejmie ona działania, wówczas projektowane środki zostaną przyjęte przez Komisję, z wyjątkiem sytuacji, gdy Rada zwykłą większością głosówopowiedziala się przeciwko tym środkom.

5. W przypadku wprowadzenia innych środków ochronnych niż środki natychmiastowe, określone w ust. 4:

a) Przed przyjęciem decyzji o wprowadzeniu środków ochronnych, przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja powiadamia Radę i Państwa Członkowskie o wszystkich decyzjach dotyczących środków ochronnych.

c) Każde Państwo Członkowskie może decyzję Komisji skierować do rozpatrzenia przez Radę w terminie jednego miesiąca od dnia notyfikacji decyzji Komisji.

d) Rada, działając kwalifikowaną większością głosów, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję przyjętą przez Komisję. Jeżeli Rada nie podjęła decyzji w terminie jednego miesiąca od daty skierowania przez Państwo Członkowskie decyzji Komisji do Rady, taka decyzja jest uważana za uchyloną.

6. Na wniosek przewodniczącego działającego z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek przedstawicieli jednego lub kilku Państw Członkowskich, komitet bada każde inne zagadnienie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

1. Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza realizacji zobowiązań wynikających ze specjalnych reguł zawartych się w porozumieniach zawartych między Wspólnotą i państwami trzecimi.

2. a) Bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyklucza przyjmowania lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

– zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru ze względów moralności publicznej, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzkiego, zwierząt lub roślin, ochrony narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, lub ochrony własności przemysłowej i handlowej;

– specjalnych formalności dotyczących dewiz;

– formalności wprowadzanych dla wykonania umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b) Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które mają być wprowadzone lub zmienione zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku nagłej potrzeby, krajowe środki lub formalności będące przedmiotem sprawy są przekazywane Komisji niezwłocznie po ich przyjęciu.

Artykuł 27

1. Rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 3420/83 tracą moc w takim zakresie, w jakim mają one zastosowanie do wyrobów włókienniczych, określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jednakże, wyroby włókiennicze objęte niniejszym rozporządzeniem i wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą regulowane przepisami obowiązującymi w momencie ich wysłania.

Artykuł 28

Zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia niezbędne w celu uwzględnienia zawarcia, zmian bądź wygaśnięcia porozumień lub uzgodnień z państwami trzecimi, lub też zmian we wspólnotowych regułach dotyczących statystyki, przepisach celnych bądź wspólnych regułach przywozowych, są dokonywane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

Artykuł 29

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1994 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi być oparta na jednolitych zasadach; wspólne przepisy stosowane do towarów przywożonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 288/82 z dnia 5 lutego 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹),rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1765/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z krajów o upaństwowionym handlu (²), rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1766/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej (³) oraz rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3420/83 z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie ustaleń dotyczących przywozu produktów pochodzących z krajów o upaństwowionym handlu, niezliberalizowanych na poziomie Wspólnoty (⁴), stanowią ważny aspekt tej polityki; jednakże, wciąż dopuszczają one wyjątki i odstępstwa, co umożliwia Państwom Członkowskim kontynuację stosowania środków krajowych w stosunku do przywozu niektórych wyrobów, tak więc polityka ta wymaga uzupełnienia;

na mocy art. 7a Traktatu, od dnia 1 stycznia 1993 r. rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

wprowadzenie wspólnej polityki handlowej, która dotyczy reguł przywozu, jest dlatego niezbędnym uzupełnieniem wprowadzenia rynku wewnętrznego i jest jedynym środkiem zapewniającym, że reguły mające zastosowanie do handlu wspólnotowego z państwami trzecimi prawidłowo odzwierciedlają integrację rynków;

w celu osiągnięcia większej jednolitości reguł przywozu konieczne jest wyeliminowanie wyjątków i odstępstw wynikających z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej oraz, w szczególności, z ograniczeń ilościowych utrzymywanych przez Państwa Członkowskie na mocy rozporządzenia (EWG) nr 288/82; gospodarcze i przemysłowe następstwa ich zniesienia są lub mogą być brane pod uwagę we wspólnotowych politykach horyzontalnych dotyczących danego rynku; ta jednolitość musi być osiągnięta poprzez ustanowienie, tak dalece jak to tylko możliwe z uwzględnieniem cech systemu gospodarczego w państwach trzecich, przepisów podobnych do stosowanych na mocy wspólnych reguł dla innych państw trzecich;

liberalizacja przywozu, mianowicie brak jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub ich zawieszenie, musi dlatego stanowić punkt wyjścia dla reguł wspólnotowych;

w wyniku zakończenia rokowań Rundy Urugwajskiej GATT w sprawie integracji sektora włókienniczego i odzieżowego z normalnymi regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu, konieczne jest, aby wyjątki i odstępstwa wynikające z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej zostały zawieszone do czasu, kiedy wyroby będące przedmiotem sprawy zostaną zintegrowane zgodnie z tym porozumieniem;

dodatkowo, dla ograniczonej ilości wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich z powodu wrażliwości sektora włókienniczego Wspólnoty, ograniczenia ilościowe i środki nadzoru stosowane na poziomie wspólnotowym powinny być zawarte w niniejszym rozporządzeniu;

powinno się wprowadzić specjalne przepisy dotyczące ponownego przywozu na mocy uzgodnień dotyczących uszlachetniania biernego;

przywóz pewnych wyrobów włókienniczych z pewnych państw trzecich może być poddany nadzorowi wspólnotowemu, limitom ilościowym lub innym właściwym środkom;

jeżeli jest stosowany nadzór wspólnotowy, dopuszczenie do swobodnego obrotu danych wyrobów musi być dokonane za okazaniem dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument ten, na zwykły wniosek importera, musi być potwierdzony przez władze Państwa Członkowskiego w określonym czasie czasu lecz bez uzyskania w ten sposób przez importera prawa do przywozu; dokument ten musi być dlatego ważny jedynie przez taki okres, w którym reguły przywozowe pozostają bez zmian;

interes Wspólnoty wymaga, aby Państwa Członkowskie i Komisja zapewniły możliwie pełną wymianę informacji wynikających z nadzoru wspólnotowego;

doświadczenie pokazało, że konieczne jest przyjęcie bardziej dokładnych kryteriów określających możliwe szkody oraz wprowadzenie dochodzeń umożliwiając Komisji równoczesne wprowadzanie właściwych środków w pilnych przypadkach;

w tym celu powinny być wprowadzone bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych kontroli i inspekcji, przesłuchań zainteresowanych osób, postępowania dotyczącego uzyskanych informacji oraz kryteriów dotyczących szacowania szkód;

powinien zostać ustanowiony nowy system nakładania ograniczeń ilościowych opierający się na zasadzie jednolitej wspólnej polityki handlowej, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz z zasadą rynku wewnętrznego;

konieczne jest ustanowienie właściwego systemu nakładania wspólnotowych ograniczeń ilościowych;

procedura administracyjna musi zapewnić, aby wszyscy ubiegający się mieli sprawiedliwy dostęp do kontyngentów;

w interesie jedności reguł dotyczących przywozu, formalności przeprowadzane przez importerów powinny być uproszczone oraz muszą być identyczne bez względu na miejsce odprawy celnej towarów; pożądane jest dlatego, aby wszelkie formalności były przeprowadzane z zastosowaniem formularzy odpowiadających wzorowi, który jest załączony do niniejszego rozporządzenia;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku regionów zamiast do całej Wspólnoty mogą jednakże okazać się konieczne; tym niemniej takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz tam gdzie nie ma innego rozwiązania; konieczne jest, dodatkowo, zapewnienie że takie środki mają charakter czasowy i powodują minimalne zakłócenie działania rynku wewnętrznego;

przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy regulujące jego wdrożenie nie powinny naruszać istniejącego krajowego i wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego tajemnicy zawodowej;

pożądane jest, aby zarządzanie i procedury decyzyjne były tradycyjnie przewidzianymi w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

dlatego konieczne jest powołanie komitetu w tym celu, aby badać warunki przywozu, tendencje przywozowe oraz różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, tam gdzie jest to właściwe, środki, które należy podjąć;

konieczne jest zapewnienie, aby ten komitet również posiadał uprawnienia do przeglądu i kontroli podejmowanych środków na podstawie systemu przyznawania kontyngentów w celu przystosowania ich do zmian sytuacji;

nie jest konieczne utrzymywanie w dalszym ciągu dwóch oddzielnych rozporządzeń dla krajów o upaństwowionym handlu i Chińskiej Republiki Ludowej;

powinno się zapewnić wdrożenie środków ochronnych wymaganych przez interesy Wspólnoty z odpowiednim uwzględnieniem istniejących zobowiązań międzynarodowych;

środki objęte niniejszym rozporządzeniem znajdują się w kompetencji Wspólnoty Europejskiej i są zarówno konieczne, jak i właściwe w celu realizacji wspólnej polityki handlowej oraz zabezpieczyć podjęte przez już Wspólnotę środki w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 oraz (EWG) nr 3420/83 powinny zostać uchylone, w zakresie, w jakim dotyczą wyrobów włókienniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do przywozu wyrobów włókienniczych znajdujących się w sekcji XI Nomenklatury Scalonej oraz innych wyrobów włókienniczych, wymienionych w załączniku I, pochodzących z państw trzecich i nie objętych dwustronnymi porozumieniami, protokołami lub innymi uzgodnieniami, czy też innymi szczególnymi wspólnotowymi regułami przywozowymi.

2. Do celów ust. 1 powyżej, wyroby włókiennicze z sekcji XI Nomenklatury Scalonej są klasyfikowane według kategorii określonych w załączniku I A, z wyjątkiem wyrobów objętych kodami CN 5604 10 00, 6309 00 00 i 6310, które są wymienione w załączniku I B.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia, termin „wyroby pochodzące” oraz metody kontroli pochodzenia takich wyrobów są definiowane przez odpowiednie obowiązujące reguły wspólnotowe.

Artykuł 2

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów, określonych w art. 1 i pochodzących z państw trzecich innych niż wymienione w załączniku II, jest wolny i dlatego nie jest poddany ograniczeniom ilościowym, bez uszczerbku dla:

– środków, które mogą być podjęte na mocy tytułu III;

– środków, które mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych w czasie obowiązywania tych reguł, oraz

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III A stosowanych od dnia 31 grudnia 1993 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 288/82 w stosunku do przywozu wyrobów wymienionych w załączniku I i pochodzących z państw trzecich innych niż określone w załączniku II;

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III B stosowanych w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących ze wskazanych tam krajów.

2. Ograniczenia ilościowe wymienione w załączniku III A są niniejszym zawieszone do czasu zintegrowania wyrobów będących przedmiotem sprawy z normalnych regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu zgodnie z porozumieniem w sprawie wyrobów włókienniczych i odzieżowych wynegocjowanym w ramach rokowań Rundy Urugwajskiej GATT.

Artykuł 3

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku IV [1] i pochodzących z krajów wskazanych w tym załączniku podlega rocznym limitom ilościowym ustalonym w tym załączniku, jeżeli te wyroby są wysłane po lub w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego ustępu, towary uważa się za wysłane w dniu, w którym zostały załadowane do wywożącego je samolotu, pojazdu lub na statek.

2. Dopuszczenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie towarów przywiezionych podlegających limitom ilościowym określonym w ust. 1 wymaga przedstawienia zezwolenia na przywóz lub równoważnego dokumentu wydanego przez władze Państw Członkowskich zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu. Towary, na które zostało wydane zezwolenia na przywóz zgodnie z niniejszym ustępem, są zaliczone na poczet limitów ilościowych ustalanych na rok kalendarzowy, na który zostały ustalone limity ilościowe.

3. Wszelkie wyroby włókiennicze, określone w załączniku V [2] i pochodzące z krajów tam wskazanych, mogą być przywożone do Wspólnoty pod warunkiem, że roczny limit ilościowy został ustalony zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych innych niż określone w ust. 1 i 3 powyżej i pochodzące z krajów wskazanych w załączniku II będzie swobodny, poddany środkom, które mogą być podjęte na mocy tytułu III i środkom, które są lub mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych na czas obowiązywania tych reguł.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla środków, które mogą być podjęte na mocy wspólnych reguł przywozowych lub na mocy tytułu III, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych po uszlachetnieniu w innych krajach niż wymienione w załączniku II nie podlega limitom ilościowym.

2. Jednakże, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku VI po uszlachetnieniu w krajach tam wymienionych nie podlega rocznym ograniczeniom ilościowym, określonym w załączniku III B pod warunkiem, że są one stosowane zgodnie z obowiązującymi we Wspólnocie zasadami dotyczącymi uszlachetniania biernego oraz w ramach rocznych limitów ustalonych w załączniku VI.

Artykuł 5

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, załączniki III-VII mogą być przedmiotem obrad w ramach komitetu przewidzianego w art. 25.

2. Na zakończenie tych obrad Komisja może przyjąć, zgodnie z odpowiednim właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, środki wymagane do przyjęcia załączników III-VII.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura informacyjna i dochodzeniowa

Artykuł 6

1. W odniesieniu do wyrobów włókienniczych w załączniku I Państwa Członkowskie, w terminie 30 dni od końca każdego miesiąca, notyfikują Komisji o łącznej ilości towarów przywiezionych w danym miesiącu z wyszczególnieniem kraju pochodzenia i kodu Nomenklatury Scalonej oraz jednostek, a także, tam gdzie to stosowne, dodatkowych jednostek kodu CN. Przywóz rozbija się na pozycje zgodnie z obowiązującymi procedurami statystycznymi.

2. W celu umożliwienia monitorowania tendencji rynkowych w zakresie wyrobów objętych niniejszym rozporządzeniem, Państwa Członkowskie przekazują Komisji do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne z poprzedniego roku dotyczące wywozu. Dane statystyczne dotyczące produkcji oraz konsumpcji każdego produktu są przekazywane w sposób, który zostanie ustalony w późniejszym terminie zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

3. Jeżeli wymagać tego będzie charakter wyrobów lub szczególne okoliczności, Komisja, na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zmienić terminy przekazywania wyżej wymienionych informacji na mocy właściwej procedury przewidzianej w art. 25.

4. W pilnych przypadkach, określonych w art. 13, zainteresowane Państwo lub Państwa Członkowskie przesyłają Komisji i innym Państwom Członkowskim niezbędne statystyki dotyczące przywozu oraz dane ekonomiczne teleksem.

Artykuł 7

1. Jeżeli jest oczywiste dla Komisji, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające dochodzenie, w odniesieniu do warunków przywozu wyrobów wymienionych w art. 1, Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25:

a) ogłasza wszczęcie dochodzenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; takie ogłoszenia zawierają streszczenie otrzymanej informacji oraz przewidują, że wszelkie istotne informacje mają być przekazywane Komisji do wiadomości; Komisja określi termin w czasie którego zainteresowane strony mogą przekazywać na piśmie do wiadomości swoje poglądy;

b) wszczyna dochodzenie, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi.

2. W uzupełnieniu do informacji przekazywanych na mocy art. 6, Komisja poszukuje wszelkich informacji, które uważa za konieczne oraz, tam gdzie jest to właściwe, po konsultacji z komitetem określonym w art. 25, dokłada wszelkich starań, aby sprawdzić te informacje kontaktując się z importerami, podmiotami gospodarczymi, agentami, producentami, związkami oraz organizacjami handlowymi.

Komisja jest wspomagana podczas realizacji tego zadania przez kadry Państwa Członkowskiego, na terytorium, którego takie kontrole są przeprowadzane, pod warunkiem, że to Państwo Członkowskie wyraziło takie życzenie.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie oraz zgodnie z procedurami przez nią przewidzianymi, informacje będące w ich posiadaniu na temat rozwoju rynku wyrobu, który jest przedmiotem dochodzenia.

4. Komisja może przesłuchiwać zainteresowane osoby fizyczne i prawne. Takie strony muszą być przesłuchane, jeżeli wnioskowały na piśmie w terminie ustanowionym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykazując, że wynik dochodzenia może ich dotyczyć oraz że istnieją szczególne powody, aby je ustnie przesłuchać.

5. Jeżeli informacja, o którą zwraca się Komisja nie jest dostarczona w rozsądnym terminie lub dochodzenie jest znacząco utrudnione, wnioski mogą być przyjęte na podstawie dostępnych faktów.

6. Jeżeli Komisja została poproszona przez Państwo Członkowskie o podjęcie działań i stwierdzi, że brak jest dostatecznych dowodów uzasadniających przeprowadzenie dochodzenia, po konsultacjach informuje ona Państwo Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 8

1. Na zakończenie dochodzenia Komisja przedstawia komitetowi, określonemu w art. 25, sprawozdanie dotyczące wyników.

2. Jeżeli Komisja uważa, że nie jest wymagane zastosowanie żadnych wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, po konsultacji z komitetem zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, ogłoszenie stwierdzające, że dochodzenie jest zamknięte, podając przy tym główne wnioski z dochodzenia.

3. Jeżeli Komisja uważa, że jest konieczne zastosowanie wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem III.

Artykuł 9

1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia jest używana wyłącznie do celu, dla którego o nią wnioskowano

2. a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie ani też ich urzędnicy nie udostępniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ani żadnych informacji udostępnionych poufnie, bez specjalnego zezwolenia osoby dostarczającej te informacje.

b) Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać przyczyny, dla których informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony oraz jeżeli osoba dostarczająca informacje nie życzy sobie, aby informacje były upubliczniane oraz nie zezwala na ich ujawnianie w formie ogólnikowej lub w formie streszczenia, dane informacje mogą być pominięte.

3. Informacje w każdym przypadku będą uważane za poufne, jeżeli ich ujawnienie może mieć znacząco niekorzystne skutki dla osoby dostarczającej informacje lub źródła tych informacji.

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają powoływania się władz Wspólnoty na informacje ogólne oraz w szczególności na przyczyny, na których opierają się podjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem decyzje. Te władze muszą jednakże brać pod uwagę uzasadniony interes osób fizycznych i prawnych, których dotyczy sprawa, w nieujawnianiu ich tajemnic handlowych.

Artykuł 10

1. Badanie tendencji przywozu towarów, warunków, w jakich mają one miejsce oraz poważnych szkód lub groźby poważnych szkód dla Wspólnoty wynikających z takiego przywozu, powinno obejmować w szczególności następujące czynniki:

a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b) ceny przywożonych towarów, w szczególności jeżeli miało miejsce znaczące zaniżanie cen w porównaniu z cenami podobnych wyrobów we Wspólnocie;

c) wpływ na wspólnotowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów zgodnie z tendencjami niektórych czynników ekonomicznych, takich jak:

– produkcja,

– wykorzystanie mocy przerobowych,

– zapasy,

– sprzedaż,

– udział w rynku,

– ceny (tj. obniżanie cen lub zapobieganie wzrostowi cen, który normalnie by wystąpił),

– zyski,

– zwrot zaangażowanego kapitału,

– przepływ środków pieniężnych,

– zatrudnienie.

2. Podczas przeprowadzania dochodzenia Komisja ma na uwadze szczególny system gospodarczy krajów określonych w załączniku II.

3. Jeżeli domniemywa się poważną szkodę, Komisja bada również, czy jest wyraźnie przewidywalne, że szczególna sytuacja może się przekształcić w rzeczywistą szkodę. W tym celu uwzględnić można takie czynniki jak:

a) stopa wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b) zdolności wywozowe w kraju pochodzenia lub wywozu, aktualnie istniejące lub mogące zostać uruchomione w przewidywalnej przyszłości oraz prawdopodobieństwo, że wywóz zostanie skierowany do Wspólnoty.

TYTUŁ III

Nadzór i środki ochronne

Artykuł 11

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu następczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowanych na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu nastepczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

3. Środki określone w ust. 1 i 2 powyżej mają, zasadniczo, ograniczony okres ważności.

Artykuł 12

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych, pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II, ma miejsce w takich zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względnych, i/lub na takich warunkach, że powoduje poważną szkodę lub faktyczną groźbę wystąpienia poważnej szkody w odniesieniu do wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowany na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II ma miejsce w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub względnych lub na takich warunkach, że grozi wyrządzeniem poważnej szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

3. Środki, określone w ust. 1 i 2 powyżej oraz inne właściwe środki lub sposoby zastosowania są przyjmowane zgodnie z odpowiednimi właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Środki, określone w niniejszym artykule i art. 11 stosuje się do każdego wyrobu, który znalazł się w swobodnym obrocie po wejściu w życie tych środków.

Jednakże, takie środki nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu wyrobów już wysłanych do Wspólnoty pod warunkiem, że miejsce przeznaczenia takich wyrobów nie może być zmienione oraz że do tych wyrobów, które, zgodnie z niniejszym artykułem i art. 11, mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego, jest w rzeczywistości dołączony taki dokument.

Zgodnie z art. 16, środki określone w niniejszym artykule i art. 11 mogą być ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 13

Jeżeli Komisja stwierdza, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, że warunki określone w art. 12 ust. 1 i 2 zostały spełnione oraz uważa, że dana kategoria wyrobów wymieniona w załączniku I i niebędąca przedmiotem żadnych ograniczeń ilościowych, powinna być przedmiotem limitów ilościowych lub uprzednich albo następczych środków nadzoru, przekazuje ona w nagłym przypadku sprawę do komitetu, określonego w art. 25, w ciągu pięciu dni roboczych następujących po zakończeniu obrad komitetu.

Artykuł 14

1. Wyroby podlegające uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi lub środkom ochronnym mogą być wprowadzone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego.

a) W przypadku środków nadzoru, taki dokument jest wydawany przez właściwe władze wyznaczone przez Państwa Członkowskie, wolny od opłat, oraz w terminie maksymalnym pięciu dni roboczych następujących od otrzymania przez właściwe władze krajowe deklaracji od importera wspólnotowego, bez względu na jego miejsce prowadzenia działalności we Wspólnocie, na dowolną żądaną ilość. Taka deklaracja będzie uważana za otrzymaną przez właściwe władze krajowe nie później niż trzy dni po przedłożeniu, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

b) W przypadku środków ochronnych, taki dokument jest wydawany zgodnie z przepisami tytułu IV.

2. Formularz odpowiadający wzorowi przedstawionemu w załączniku VII będzie stosowany jako dokument przywozowy oraz deklaracja importera.

Jeżeli podjęto decyzję o zastosowaniu środków nadzoru lub środków ochronnych może być wymagane przedłożenie dodatkowych informacji.

3. Dokument przywozowy jest ważny przy przywozie na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na Państwo Członkowskie wydania, jednakże bez uszczerbku dla stosowania środków podjętych na podstawie art. 16.

4. Dokumenty przywozowe nie mogą w żadnym przypadku być stosowane po wygaśnięciu terminu, który będzie ustanowiony w tym samym czasie i w trybie tej samej procedury, co środki nadzoru lub środki ochronne, oraz który będzie uwzględniał charakter wyrobów i innych szczególnych cech transakcji.

5. Jeżeli decyzja podjęta zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 tego wymaga, pochodzenie wyrobów będących przedmiotem wspólnotowych środków nadzoru i środków ochronnych musi być uzasadnione świadectwem pochodzenia. Niniejszy ustęp nie uchybia innym przepisom dotyczącym przedstawiania takiego świadectwa.

6. Jeżeli wyrób podlegający uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi jest przedmiotem regionalnych środków ochronnych w Państwie Członkowskim, zezwolenia na przywóz udzielone przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 15

Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 Komisja może, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli może powstać sytuacja, określona w art. 12 ust. 2:

– skrócić okres ważności każdego dokumentu przywozowego wymaganego przez środki nadzoru;

– wydać taki dokument z zastrzeżeniem spełnienia niektórych warunków oraz, jako środek wyjątkowy, z zastrzeżeniem umieszczenia klauzuli uchylającej, lub, z częstotliwością i na czas trwania wskazany przez Komisję, z uwzględnieniem uprzedniej informacji i procedury konsultacji, określonej w art. 6 i 8.

Artykuł 16

Jeżeli na podstawie, w szczególności, czynników określonych w art. 10, 11 i 12, okaże się, że warunki ustanowione dla przyjęcia środków nadzoru lub środków ochronnych są spełnione w jednym lub więcej regionów Wspólnoty, Komisja może, po zbadaniu rozwiązań alternatywnych, wyjątkowo zezwolić na ograniczone zastosowanie środków nadzoru i środków ochronnych do regionu lub regionów, których to dotyczy, jeżeli uważa, że takie środki zastosowane na tym poziomie są bardziej właściwe niż środki zastosowane na całym obszarze Wspólnoty.

Takie środki muszą być tymczasowe oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Takie środki są przyjmowane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

CZĘŚĆ II

TYTUŁ IV

Zarządzanie wspólnotowymi ograniczeniami przywozowymi

Artykuł 17

1. Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję o ilościach wyrobów objętych otrzymanymi wnioskami o udzielenie zezwolenia na przywóz.

2. Komisja potwierdza, że przywóz wnioskowanych ilości wyrobów jest możliwy według porządku chronologicznego, w jakim otrzymano notyfikacje od Państw Członkowskich (na zasadzie „ kto pierwszy ten lepszy”).

3. Jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że przewidywane wnioski o zezwolenia na przywóz mogą przewyższyć wielkość limitów ilościowych Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, może podzielić limity ilościowe na transze lub ustalić maksymalne kwoty przydziału. Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, Komisja może zarezerwować część szczególnych limitów ilościowych dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu towarów.

4. Normalnie, notyfikacje określone w poprzednich ustępach niniejszego artykułu, są przekazywane elektronicznie w ramach zintegrowanej sieci utworzonej w tym celu, chyba że z bezwzględnych przyczyn technicznych konieczne jest tymczasowe zastosowanie innych środków komunikacyjnych.

5. Właściwe władze notyfikują Komisji o każdej ilości towaru, która nie jest wykorzystana podczas okresu trwania ważności zezwolenia na przywóz, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji. Takie niewykorzystane ilości są automatycznie przekazywane do pozostałych ilości całkowitego wspólnotowego limitu ilościowego.

6. Komisja może, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, podjąć wszelkie środki konieczne dla wdrożenia niniejszego artykułu.

Artykuł 18

1. Wszyscy importerzy wspólnotowi, bez względu na to gdzie we Wspólnocie prowadzą działalność gospodarczą, mogą przedłożyć wnioski o zezwolenie właściwym władzom dowolnego Państwa Członkowskiego.

2. Do celów zastosowania art. 17 ust. 3 zdanie drugie, do wniosków importerów, w miarę potrzeby, są dołączane udokumentowane dowody wcześniejszych przywozów towarów dla każdej kategorii i państwa trzeciego, które są przedmiotem sprawy.

Artykuł 19

Właściwe władze Państw Członkowskich wydają zezwolenia na przywóz w terminie pięciu dni roboczych od notyfikacji decyzji Komisji lub w terminie określonym przez Komisję.

Wymienione władze powiadamiają Komisję, że zezwolenia na przywóz zostały wydane, w terminie dziesięciu dni od ich wydania.

Artykuł 20

W miarę potrzeby oraz zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz mogą być sporządzane pod warunkiem złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 21

1. Bez uszczerbku dla środków podjętych na podstawie z art. 16, zezwolenia na przywóz zezwalają na przywóz wyrobów, które są przedmiotem limitów ilościowych i są ważne na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na miejsce przywozu wymienione we wnioskach przez importerów.

Jeżeli Wspólnota wprowadza czasowe limity dla jednego lub kilku regionów zgodnie z art. 16, limity te nie wykluczają przywozu do tego regionu lub regionów wyrobów wysłanych przed datą wprowadzenia powyższych limitów.

2. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydanych przez właściwe władze Państw Członkowskich wynosi sześć miesięcy. Ten okres ważności może być zmieniany w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą określoną w art. 25.

3. Wnioski o udzielenie zezwoleń na przywóz są sporządzane na formularzach odpowiadających wzorowi, którego elementy charakterystyczne zostaną ustalone zgodnie z właściwa procedurą przewidzianą w art. 25.

Artykuł 22

Bez uszczerbku dla zastosowania specjalnych przepisów, które mają być przyjęte zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz nie mogą być pożyczane lub przenoszone, zarówno za opłatą lub nieodpłatnie, przez osobę na którą został wydany ten dokument.

Artykuł 23

1. Całkowicie lub częściowo niewykorzystane zezwolenia na przywóz są zwracane właściwym władzom Państwa Członkowskiego wydania najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich wygaśnięcia, za wyjątkiem przypadku siły wyższej. Ten termin może być zmieniony, w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

2. Jeżeli wydanie zezwoleń na przywóz było warunkowane złożeniem zabezpieczenia, zabezpieczenie przepada jeżeli termin określony powyżej, nie został dotrzymany, za wyjątkiem przypadku siły wyższej.

Artykuł 24

Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję, w terminie 30 dni od zakończenia każdego miesiąca, o ilościach wyrobów podlegających wspólnotowym limitom ilościowym, które zostały przywiezione w trakcie poprzedniego miesiąca.

CZĘŚĆ III

TYTUŁ V

Procedury podejmowania decyzji oraz przepisy końcowe

Artykuł 25

1. Komisja wspierana jest przez komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. W celu przeprowadzenia procedury określonej niniejszym artykułem, przewodniczący, z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego, przedkłada kwestię komitetowi.

3. Bez uszczerbku dla ust. 4 i 5,

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które planuje się podjąć. Komitet wydaje opinię na temat projektu w terminie, który przewodniczący ustala w zależności od pilności sprawy. Opinię wydaje się większością ustanowioną w art. 148 ust. 2 Traktatu, w przypadku decyzji, które Rada jest zobowiązana podjąć na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w ramach komitetu są ważone w sposób określony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu

b) Komisja przyjmuje przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczące środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów.

d) Jeżeli w czasie trzech miesięcy od daty przedłożenia takiego wniosku Radzie, Rada nie podejmie żadnych działań, proponowane środki zostają przyjęte przez Komisję.

4. W przypadku przyjęcia środków liberalizujących w odniesieniu do wyrobów i państw wyszczególnionych w załącznikach III B, IV, V i VI do niniejszego rozporządzenia, lub w przypadku wprowadzenia nagłych środków ochronnych na podstawie art. 13:

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja przyjmie przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczącą środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów

d) Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty skierowania propozycji do Rady nie podejmie ona działania, wówczas projektowane środki zostaną przyjęte przez Komisję, z wyjątkiem sytuacji, gdy Rada zwykłą większością głosówopowiedziala się przeciwko tym środkom.

5. W przypadku wprowadzenia innych środków ochronnych niż środki natychmiastowe, określone w ust. 4:

a) Przed przyjęciem decyzji o wprowadzeniu środków ochronnych, przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja powiadamia Radę i Państwa Członkowskie o wszystkich decyzjach dotyczących środków ochronnych.

c) Każde Państwo Członkowskie może decyzję Komisji skierować do rozpatrzenia przez Radę w terminie jednego miesiąca od dnia notyfikacji decyzji Komisji.

d) Rada, działając kwalifikowaną większością głosów, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję przyjętą przez Komisję. Jeżeli Rada nie podjęła decyzji w terminie jednego miesiąca od daty skierowania przez Państwo Członkowskie decyzji Komisji do Rady, taka decyzja jest uważana za uchyloną.

6. Na wniosek przewodniczącego działającego z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek przedstawicieli jednego lub kilku Państw Członkowskich, komitet bada każde inne zagadnienie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

1. Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza realizacji zobowiązań wynikających ze specjalnych reguł zawartych się w porozumieniach zawartych między Wspólnotą i państwami trzecimi.

2. a) Bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyklucza przyjmowania lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

– zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru ze względów moralności publicznej, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzkiego, zwierząt lub roślin, ochrony narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, lub ochrony własności przemysłowej i handlowej;

– specjalnych formalności dotyczących dewiz;

– formalności wprowadzanych dla wykonania umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b) Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które mają być wprowadzone lub zmienione zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku nagłej potrzeby, krajowe środki lub formalności będące przedmiotem sprawy są przekazywane Komisji niezwłocznie po ich przyjęciu.

Artykuł 27

1. Rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 3420/83 tracą moc w takim zakresie, w jakim mają one zastosowanie do wyrobów włókienniczych, określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jednakże, wyroby włókiennicze objęte niniejszym rozporządzeniem i wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą regulowane przepisami obowiązującymi w momencie ich wysłania.

Artykuł 28

Zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia niezbędne w celu uwzględnienia zawarcia, zmian bądź wygaśnięcia porozumień lub uzgodnień z państwami trzecimi, lub też zmian we wspólnotowych regułach dotyczących statystyki, przepisach celnych bądź wspólnych regułach przywozowych, są dokonywane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

Artykuł 29

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1994 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 113,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

wspólna polityka handlowa musi być oparta na jednolitych zasadach; wspólne przepisy stosowane do towarów przywożonych zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 288/82 z dnia 5 lutego 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹),rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1765/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z krajów o upaństwowionym handlu (²), rozporządzeniem Rady (EWG) nr 1766/82 z dnia 30 czerwca 1982 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu z Chińskiej Republiki Ludowej (³) oraz rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3420/83 z dnia 14 listopada 1983 r. w sprawie ustaleń dotyczących przywozu produktów pochodzących z krajów o upaństwowionym handlu, niezliberalizowanych na poziomie Wspólnoty (⁴), stanowią ważny aspekt tej polityki; jednakże, wciąż dopuszczają one wyjątki i odstępstwa, co umożliwia Państwom Członkowskim kontynuację stosowania środków krajowych w stosunku do przywozu niektórych wyrobów, tak więc polityka ta wymaga uzupełnienia;

na mocy art. 7a Traktatu, od dnia 1 stycznia 1993 r. rynek wewnętrzny obejmuje obszar bez granic wewnętrznych, w którym jest zapewniony swobodny przepływ towarów, osób, usług i kapitału;

wprowadzenie wspólnej polityki handlowej, która dotyczy reguł przywozu, jest dlatego niezbędnym uzupełnieniem wprowadzenia rynku wewnętrznego i jest jedynym środkiem zapewniającym, że reguły mające zastosowanie do handlu wspólnotowego z państwami trzecimi prawidłowo odzwierciedlają integrację rynków;

w celu osiągnięcia większej jednolitości reguł przywozu konieczne jest wyeliminowanie wyjątków i odstępstw wynikających z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej oraz, w szczególności, z ograniczeń ilościowych utrzymywanych przez Państwa Członkowskie na mocy rozporządzenia (EWG) nr 288/82; gospodarcze i przemysłowe następstwa ich zniesienia są lub mogą być brane pod uwagę we wspólnotowych politykach horyzontalnych dotyczących danego rynku; ta jednolitość musi być osiągnięta poprzez ustanowienie, tak dalece jak to tylko możliwe z uwzględnieniem cech systemu gospodarczego w państwach trzecich, przepisów podobnych do stosowanych na mocy wspólnych reguł dla innych państw trzecich;

liberalizacja przywozu, mianowicie brak jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub ich zawieszenie, musi dlatego stanowić punkt wyjścia dla reguł wspólnotowych;

w wyniku zakończenia rokowań Rundy Urugwajskiej GATT w sprawie integracji sektora włókienniczego i odzieżowego z normalnymi regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu, konieczne jest, aby wyjątki i odstępstwa wynikające z pozostających w mocy krajowych środków polityki handlowej zostały zawieszone do czasu, kiedy wyroby będące przedmiotem sprawy zostaną zintegrowane zgodnie z tym porozumieniem;

dodatkowo, dla ograniczonej ilości wyrobów pochodzących z niektórych państw trzecich z powodu wrażliwości sektora włókienniczego Wspólnoty, ograniczenia ilościowe i środki nadzoru stosowane na poziomie wspólnotowym powinny być zawarte w niniejszym rozporządzeniu;

powinno się wprowadzić specjalne przepisy dotyczące ponownego przywozu na mocy uzgodnień dotyczących uszlachetniania biernego;

przywóz pewnych wyrobów włókienniczych z pewnych państw trzecich może być poddany nadzorowi wspólnotowemu, limitom ilościowym lub innym właściwym środkom;

jeżeli jest stosowany nadzór wspólnotowy, dopuszczenie do swobodnego obrotu danych wyrobów musi być dokonane za okazaniem dokumentu przywozowego spełniającego jednolite kryteria; dokument ten, na zwykły wniosek importera, musi być potwierdzony przez władze Państwa Członkowskiego w określonym czasie czasu lecz bez uzyskania w ten sposób przez importera prawa do przywozu; dokument ten musi być dlatego ważny jedynie przez taki okres, w którym reguły przywozowe pozostają bez zmian;

interes Wspólnoty wymaga, aby Państwa Członkowskie i Komisja zapewniły możliwie pełną wymianę informacji wynikających z nadzoru wspólnotowego;

doświadczenie pokazało, że konieczne jest przyjęcie bardziej dokładnych kryteriów określających możliwe szkody oraz wprowadzenie dochodzeń umożliwiając Komisji równoczesne wprowadzanie właściwych środków w pilnych przypadkach;

w tym celu powinny być wprowadzone bardziej szczegółowe przepisy w sprawie wszczynania dochodzeń, wymaganych kontroli i inspekcji, przesłuchań zainteresowanych osób, postępowania dotyczącego uzyskanych informacji oraz kryteriów dotyczących szacowania szkód;

powinien zostać ustanowiony nowy system nakładania ograniczeń ilościowych opierający się na zasadzie jednolitej wspólnej polityki handlowej, zgodnie z wytycznymi określonymi przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich oraz z zasadą rynku wewnętrznego;

konieczne jest ustanowienie właściwego systemu nakładania wspólnotowych ograniczeń ilościowych;

procedura administracyjna musi zapewnić, aby wszyscy ubiegający się mieli sprawiedliwy dostęp do kontyngentów;

w interesie jedności reguł dotyczących przywozu, formalności przeprowadzane przez importerów powinny być uproszczone oraz muszą być identyczne bez względu na miejsce odprawy celnej towarów; pożądane jest dlatego, aby wszelkie formalności były przeprowadzane z zastosowaniem formularzy odpowiadających wzorowi, który jest załączony do niniejszego rozporządzenia;

nadzór lub środki ochronne ograniczone do jednego lub kilku regionów zamiast do całej Wspólnoty mogą jednakże okazać się konieczne; tym niemniej takie środki powinny być dozwolone tylko wyjątkowo oraz tam gdzie nie ma innego rozwiązania; konieczne jest, dodatkowo, zapewnienie że takie środki mają charakter czasowy i powodują minimalne zakłócenie działania rynku wewnętrznego;

przepisy niniejszego rozporządzenia oraz przepisy regulujące jego wdrożenie nie powinny naruszać istniejącego krajowego i wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego tajemnicy zawodowej;

pożądane jest, aby zarządzanie i procedury decyzyjne były tradycyjnie przewidzianymi w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

dlatego konieczne jest powołanie komitetu w tym celu, aby badać warunki przywozu, tendencje przywozowe oraz różne aspekty sytuacji gospodarczej i handlowej oraz, tam gdzie jest to właściwe, środki, które należy podjąć;

konieczne jest zapewnienie, aby ten komitet również posiadał uprawnienia do przeglądu i kontroli podejmowanych środków na podstawie systemu przyznawania kontyngentów w celu przystosowania ich do zmian sytuacji;

nie jest konieczne utrzymywanie w dalszym ciągu dwóch oddzielnych rozporządzeń dla krajów o upaństwowionym handlu i Chińskiej Republiki Ludowej;

powinno się zapewnić wdrożenie środków ochronnych wymaganych przez interesy Wspólnoty z odpowiednim uwzględnieniem istniejących zobowiązań międzynarodowych;

środki objęte niniejszym rozporządzeniem znajdują się w kompetencji Wspólnoty Europejskiej i są zarówno konieczne, jak i właściwe w celu realizacji wspólnej polityki handlowej oraz zabezpieczyć podjęte przez już Wspólnotę środki w sektorze włókienniczym i odzieżowym;

rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 oraz (EWG) nr 3420/83 powinny zostać uchylone, w zakresie, w jakim dotyczą wyrobów włókienniczych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

CZĘŚĆ I

TYTUŁ I

Zasady ogólne

Artykuł 1

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do przywozu wyrobów włókienniczych znajdujących się w sekcji XI Nomenklatury Scalonej oraz innych wyrobów włókienniczych, wymienionych w załączniku I, pochodzących z państw trzecich i nie objętych dwustronnymi porozumieniami, protokołami lub innymi uzgodnieniami, czy też innymi szczególnymi wspólnotowymi regułami przywozowymi.

2. Do celów ust. 1 powyżej, wyroby włókiennicze z sekcji XI Nomenklatury Scalonej są klasyfikowane według kategorii określonych w załączniku I A, z wyjątkiem wyrobów objętych kodami CN 5604 10 00, 6309 00 00 i 6310, które są wymienione w załączniku I B.

3. Do celów niniejszego rozporządzenia, termin „wyroby pochodzące” oraz metody kontroli pochodzenia takich wyrobów są definiowane przez odpowiednie obowiązujące reguły wspólnotowe.

Artykuł 2

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów, określonych w art. 1 i pochodzących z państw trzecich innych niż wymienione w załączniku II, jest wolny i dlatego nie jest poddany ograniczeniom ilościowym, bez uszczerbku dla:

– środków, które mogą być podjęte na mocy tytułu III;

– środków, które mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych w czasie obowiązywania tych reguł, oraz

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III A stosowanych od dnia 31 grudnia 1993 r. na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 288/82 w stosunku do przywozu wyrobów wymienionych w załączniku I i pochodzących z państw trzecich innych niż określone w załączniku II;

– rocznych ograniczeń ilościowych wymienionych w załączniku III B stosowanych w odniesieniu do wyrobów włókienniczych pochodzących ze wskazanych tam krajów.

2. Ograniczenia ilościowe wymienione w załączniku III A są niniejszym zawieszone do czasu zintegrowania wyrobów będących przedmiotem sprawy z normalnych regułami i zasadami Światowej Organizacji Handlu zgodnie z porozumieniem w sprawie wyrobów włókienniczych i odzieżowych wynegocjowanym w ramach rokowań Rundy Urugwajskiej GATT.

Artykuł 3

1. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku IV i pochodzących z krajów wskazanych w tym załączniku podlega rocznym limitom ilościowym ustalonym w tym załączniku, jeżeli te wyroby są wysłane po lub w dniu wejścia w życie niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego ustępu, towary uważa się za wysłane w dniu, w którym zostały załadowane do wywożącego je samolotu, pojazdu lub na statek.

2. Dopuszczenie do swobodnego obrotu we Wspólnocie towarów przywiezionych podlegających limitom ilościowym określonym w ust. 1 wymaga przedstawienia zezwolenia na przywóz lub równoważnego dokumentu wydanego przez władze Państw Członkowskich zgodnie z procedurą określoną w niniejszym rozporządzeniu. Towary, na które zostało wydane zezwolenia na przywóz zgodnie z niniejszym ustępem, są zaliczone na poczet limitów ilościowych ustalanych na rok kalendarzowy, na który zostały ustalone limity ilościowe.

3. Wszelkie wyroby włókiennicze, określone w załączniku V i pochodzące z krajów tam wskazanych, mogą być przywożone do Wspólnoty pod warunkiem, że roczny limit ilościowy został ustalony zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych innych niż określone w ust. 1 i 3 powyżej i pochodzące z krajów wskazanych w załączniku II będzie swobodny, poddany środkom, które mogą być podjęte na mocy tytułu III i środkom, które są lub mogą być podjęte na mocy szczególnych wspólnych reguł przywozowych na czas obowiązywania tych reguł.

Artykuł 4

1. Bez uszczerbku dla środków, które mogą być podjęte na mocy wspólnych reguł przywozowych lub na mocy tytułu III, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych po uszlachetnieniu w innych krajach niż wymienione w załączniku II nie podlega limitom ilościowym.

2. Jednakże, powrotny przywóz do Wspólnoty wyrobów włókienniczych wymienionych w załączniku VI po uszlachetnieniu w krajach tam wymienionych nie podlega rocznym ograniczeniom ilościowym, określonym w załączniku III B pod warunkiem, że są one stosowane zgodnie z obowiązującymi we Wspólnocie zasadami dotyczącymi uszlachetniania biernego oraz w ramach rocznych limitów ustalonych w załączniku VI.

Artykuł 5

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z inicjatywy Komisji, załączniki III-VII mogą być przedmiotem obrad w ramach komitetu przewidzianego w art. 25.

2. Na zakończenie tych obrad Komisja może przyjąć, zgodnie z odpowiednim właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, środki wymagane do przyjęcia załączników III-VII.

TYTUŁ II

Wspólnotowa procedura informacyjna i dochodzeniowa

Artykuł 6

1. W odniesieniu do wyrobów włókienniczych w załączniku I Państwa Członkowskie, w terminie 30 dni od końca każdego miesiąca, notyfikują Komisji o łącznej ilości towarów przywiezionych w danym miesiącu z wyszczególnieniem kraju pochodzenia i kodu Nomenklatury Scalonej oraz jednostek, a także, tam gdzie to stosowne, dodatkowych jednostek kodu CN. Przywóz rozbija się na pozycje zgodnie z obowiązującymi procedurami statystycznymi.

2. W celu umożliwienia monitorowania tendencji rynkowych w zakresie wyrobów objętych niniejszym rozporządzeniem, Państwa Członkowskie przekazują Komisji do dnia 31 marca każdego roku dane statystyczne z poprzedniego roku dotyczące wywozu. Dane statystyczne dotyczące produkcji oraz konsumpcji każdego produktu są przekazywane w sposób, który zostanie ustalony w późniejszym terminie zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

3. Jeżeli wymagać tego będzie charakter wyrobów lub szczególne okoliczności, Komisja, na żądanie Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może zmienić terminy przekazywania wyżej wymienionych informacji na mocy właściwej procedury przewidzianej w art. 25.

4. W pilnych przypadkach, określonych w art. 13, zainteresowane Państwo lub Państwa Członkowskie przesyłają Komisji i innym Państwom Członkowskim niezbędne statystyki dotyczące przywozu oraz dane ekonomiczne teleksem.

Artykuł 7

1. Jeżeli jest oczywiste dla Komisji, że istnieją dostateczne dowody uzasadniające dochodzenie, w odniesieniu do warunków przywozu wyrobów wymienionych w art. 1, Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25:

a) ogłasza wszczęcie dochodzenia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich; takie ogłoszenia zawierają streszczenie otrzymanej informacji oraz przewidują, że wszelkie istotne informacje mają być przekazywane Komisji do wiadomości; Komisja określi termin w czasie którego zainteresowane strony mogą przekazywać na piśmie do wiadomości swoje poglądy;

b) wszczyna dochodzenie, działając we współpracy z Państwami Członkowskimi.

2. W uzupełnieniu do informacji przekazywanych na mocy art. 6, Komisja poszukuje wszelkich informacji, które uważa za konieczne oraz, tam gdzie jest to właściwe, po konsultacji z komitetem określonym w art. 25, dokłada wszelkich starań, aby sprawdzić te informacje kontaktując się z importerami, podmiotami gospodarczymi, agentami, producentami, związkami oraz organizacjami handlowymi.

Komisja jest wspomagana podczas realizacji tego zadania przez kadry Państwa Członkowskiego, na terytorium, którego takie kontrole są przeprowadzane, pod warunkiem, że to Państwo Członkowskie wyraziło takie życzenie.

3. Państwa Członkowskie przekazują Komisji, na jej żądanie oraz zgodnie z procedurami przez nią przewidzianymi, informacje będące w ich posiadaniu na temat rozwoju rynku wyrobu, który jest przedmiotem dochodzenia.

4. Komisja może przesłuchiwać zainteresowane osoby fizyczne i prawne. Takie strony muszą być przesłuchane, jeżeli wnioskowały na piśmie w terminie ustanowionym w ogłoszeniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich wykazując, że wynik dochodzenia może ich dotyczyć oraz że istnieją szczególne powody, aby je ustnie przesłuchać.

5. Jeżeli informacja, o którą zwraca się Komisja nie jest dostarczona w rozsądnym terminie lub dochodzenie jest znacząco utrudnione, wnioski mogą być przyjęte na podstawie dostępnych faktów.

6. Jeżeli Komisja została poproszona przez Państwo Członkowskie o podjęcie działań i stwierdzi, że brak jest dostatecznych dowodów uzasadniających przeprowadzenie dochodzenia, po konsultacjach informuje ona Państwo Członkowskie o swojej decyzji.

Artykuł 8

1. Na zakończenie dochodzenia Komisja przedstawia komitetowi, określonemu w art. 25, sprawozdanie dotyczące wyników.

2. Jeżeli Komisja uważa, że nie jest wymagane zastosowanie żadnych wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, po konsultacji z komitetem zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, ogłoszenie stwierdzające, że dochodzenie jest zamknięte, podając przy tym główne wnioski z dochodzenia.

3. Jeżeli Komisja uważa, że jest konieczne zastosowanie wspólnotowych środków nadzoru lub środków ochronnych, podejmuje ona niezbędne decyzje zgodnie z tytułem III.

Artykuł 9

1. Informacja otrzymana na podstawie niniejszego rozporządzenia jest używana wyłącznie do celu, dla którego o nią wnioskowano

2. a) Rada, Komisja, Państwa Członkowskie ani też ich urzędnicy nie udostępniają żadnych informacji o charakterze poufnym otrzymanych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, ani żadnych informacji udostępnionych poufnie, bez specjalnego zezwolenia osoby dostarczającej te informacje.

b) Każdy wniosek o zachowanie poufności powinien określać przyczyny, dla których informacja jest poufna.

Jednakże, jeżeli wydaje się, że wniosek o zachowanie poufności jest nieuzasadniony oraz jeżeli osoba dostarczająca informacje nie życzy sobie, aby informacje były upubliczniane oraz nie zezwala na ich ujawnianie w formie ogólnikowej lub w formie streszczenia, dane informacje mogą być pominięte.

3. Informacje w każdym przypadku będą uważane za poufne, jeżeli ich ujawnienie może mieć znacząco niekorzystne skutki dla osoby dostarczającej informacje lub źródła tych informacji.

4. Ust. 1, 2 i 3 nie wykluczają powoływania się władz Wspólnoty na informacje ogólne oraz w szczególności na przyczyny, na których opierają się podjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem decyzje. Te władze muszą jednakże brać pod uwagę uzasadniony interes osób fizycznych i prawnych, których dotyczy sprawa, w nieujawnianiu ich tajemnic handlowych.

Artykuł 10

1. Badanie tendencji przywozu towarów, warunków, w jakich mają one miejsce oraz poważnych szkód lub groźby poważnych szkód dla Wspólnoty wynikających z takiego przywozu, powinno obejmować w szczególności następujące czynniki:

a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

b) ceny przywożonych towarów, w szczególności jeżeli miało miejsce znaczące zaniżanie cen w porównaniu z cenami podobnych wyrobów we Wspólnocie;

c) wpływ na wspólnotowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów zgodnie z tendencjami niektórych czynników ekonomicznych, takich jak:

– produkcja,

– wykorzystanie mocy przerobowych,

– zapasy,

– sprzedaż,

– udział w rynku,

– ceny (tj. obniżanie cen lub zapobieganie wzrostowi cen, który normalnie by wystąpił),

– zyski,

– zwrot zaangażowanego kapitału,

– przepływ środków pieniężnych,

– zatrudnienie.

2. Podczas przeprowadzania dochodzenia Komisja ma na uwadze szczególny system gospodarczy krajów określonych w załączniku II.

3. Jeżeli domniemywa się poważną szkodę, Komisja bada również, czy jest wyraźnie przewidywalne, że szczególna sytuacja może się przekształcić w rzeczywistą szkodę. W tym celu uwzględnić można takie czynniki jak:

a) stopa wzrostu wywozu do Wspólnoty;

b) zdolności wywozowe w kraju pochodzenia lub wywozu, aktualnie istniejące lub mogące zostać uruchomione w przewidywalnej przyszłości oraz prawdopodobieństwo, że wywóz zostanie skierowany do Wspólnoty.

TYTUŁ III

Nadzór i środki ochronne

Artykuł 11

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu następczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowanych na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II grozi wyrządzeniem szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, może:

a) zadecydować o wprowadzeniu nastepczego nadzoru wspólnotowego niektórych towarów przywożonych zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

b) zadecydować, do celów monitorowania tendencji przywozu, aby niektóre towary przywożone podlegały uprzedniemu nadzorowi wspólnotowemu, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25;

3. Środki określone w ust. 1 i 2 powyżej mają, zasadniczo, ograniczony okres ważności.

Artykuł 12

1. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych, pochodzących z innych państw trzecich niż wymienione w załączniku II, ma miejsce w takich zwiększonych ilościach, bezwzględnych lub względnych, i/lub na takich warunkach, że powoduje poważną szkodę lub faktyczną groźbę wystąpienia poważnej szkody w odniesieniu do wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

2. Jeżeli przywóz wyrobów włókienniczych zliberalizowany na poziomie wspólnotowym i pochodzących z państw trzecich wymienionych w załączniku II ma miejsce w tak zwiększonych ilościach bezwzględnych lub względnych lub na takich warunkach, że grozi wyrządzeniem poważnej szkody wspólnotowej produkcji podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych wyrobów, lub jeżeli wymaga tego interes gospodarczy Wspólnoty, Komisja może, działając na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, zmienić reguły przywozowe dla danego wyrobu poprzez zastrzeżenie, że może on być dopuszczony do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu zezwolenia na przywóz, którego wydanie jest regulowane przepisami i ograniczeniami określonymi przez Komisję.

3. Środki, określone w ust. 1 i 2 powyżej oraz inne właściwe środki lub sposoby zastosowania są przyjmowane zgodnie z odpowiednimi właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

4. Środki, określone w niniejszym artykule i art. 11 stosuje się do każdego wyrobu, który znalazł się w swobodnym obrocie po wejściu w życie tych środków.

Jednakże, takie środki nie stanowią przeszkody dla dopuszczenia do swobodnego obrotu wyrobów już wysłanych do Wspólnoty pod warunkiem, że miejsce przeznaczenia takich wyrobów nie może być zmienione oraz że do tych wyrobów, które, zgodnie z niniejszym artykułem i art. 11, mogą być dopuszczone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego, jest w rzeczywistości dołączony taki dokument.

Zgodnie z art. 16, środki określone w niniejszym artykule i art. 11 mogą być ograniczone do jednego lub kilku regionów Wspólnoty.

Artykuł 13

Jeżeli Komisja stwierdza, z własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego, że warunki określone w art. 12 ust. 1 i 2 zostały spełnione oraz uważa, że dana kategoria wyrobów wymieniona w załączniku I i niebędąca przedmiotem żadnych ograniczeń ilościowych, powinna być przedmiotem limitów ilościowych lub uprzednich albo następczych środków nadzoru, przekazuje ona w nagłym przypadku sprawę do komitetu, określonego w art. 25, w ciągu pięciu dni roboczych następujących po zakończeniu obrad komitetu.

Artykuł 14

1. Wyroby podlegające uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi lub środkom ochronnym mogą być wprowadzone do swobodnego obrotu jedynie po wydaniu dokumentu przywozowego.

a) W przypadku środków nadzoru, taki dokument jest wydawany przez właściwe władze wyznaczone przez Państwa Członkowskie, wolny od opłat, oraz w terminie maksymalnym pięciu dni roboczych następujących od otrzymania przez właściwe władze krajowe deklaracji od importera wspólnotowego, bez względu na jego miejsce prowadzenia działalności we Wspólnocie, na dowolną żądaną ilość. Taka deklaracja będzie uważana za otrzymaną przez właściwe władze krajowe nie później niż trzy dni po przedłożeniu, o ile nie udowodniono, że jest inaczej.

b) W przypadku środków ochronnych, taki dokument jest wydawany zgodnie z przepisami tytułu IV.

2. Formularz odpowiadający wzorowi przedstawionemu w załączniku VII będzie stosowany jako dokument przywozowy oraz deklaracja importera.

Jeżeli podjęto decyzję o zastosowaniu środków nadzoru lub środków ochronnych może być wymagane przedłożenie dodatkowych informacji.

3. Dokument przywozowy jest ważny przy przywozie na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na Państwo Członkowskie wydania, jednakże bez uszczerbku dla stosowania środków podjętych na podstawie art. 16.

4. Dokumenty przywozowe nie mogą w żadnym przypadku być stosowane po wygaśnięciu terminu, który będzie ustanowiony w tym samym czasie i w trybie tej samej procedury, co środki nadzoru lub środki ochronne, oraz który będzie uwzględniał charakter wyrobów i innych szczególnych cech transakcji.

5. Jeżeli decyzja podjęta zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 tego wymaga, pochodzenie wyrobów będących przedmiotem wspólnotowych środków nadzoru i środków ochronnych musi być uzasadnione świadectwem pochodzenia. Niniejszy ustęp nie uchybia innym przepisom dotyczącym przedstawiania takiego świadectwa.

6. Jeżeli wyrób podlegający uprzedniemu wspólnotowemu nadzorowi jest przedmiotem regionalnych środków ochronnych w Państwie Członkowskim, zezwolenia na przywóz udzielone przez to Państwo Członkowskie może zastąpić dokument przywozowy.

Artykuł 15

Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25 Komisja może, na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy, jeżeli może powstać sytuacja, określona w art. 12 ust. 2:

– skrócić okres ważności każdego dokumentu przywozowego wymaganego przez środki nadzoru;

– wydać taki dokument z zastrzeżeniem spełnienia niektórych warunków oraz, jako środek wyjątkowy, z zastrzeżeniem umieszczenia klauzuli uchylającej, lub, z częstotliwością i na czas trwania wskazany przez Komisję, z uwzględnieniem uprzedniej informacji i procedury konsultacji, określonej w art. 6 i 8.

Artykuł 16

Jeżeli na podstawie, w szczególności, czynników określonych w art. 10, 11 i 12, okaże się, że warunki ustanowione dla przyjęcia środków nadzoru lub środków ochronnych są spełnione w jednym lub więcej regionów Wspólnoty, Komisja może, po zbadaniu rozwiązań alternatywnych, wyjątkowo zezwolić na ograniczone zastosowanie środków nadzoru i środków ochronnych do regionu lub regionów, których to dotyczy, jeżeli uważa, że takie środki zastosowane na tym poziomie są bardziej właściwe niż środki zastosowane na całym obszarze Wspólnoty.

Takie środki muszą być tymczasowe oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

Takie środki są przyjmowane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

CZĘŚĆ II

TYTUŁ IV

Zarządzanie wspólnotowymi ograniczeniami przywozowymi

Artykuł 17

1. Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję o ilościach wyrobów objętych otrzymanymi wnioskami o udzielenie zezwolenia na przywóz.

2. Komisja potwierdza, że przywóz wnioskowanych ilości wyrobów jest możliwy według porządku chronologicznego, w jakim otrzymano notyfikacje od Państw Członkowskich (na zasadzie „ kto pierwszy ten lepszy”).

3. Jeżeli istnieją podstawy do przypuszczenia, że przewidywane wnioski o zezwolenia na przywóz mogą przewyższyć wielkość limitów ilościowych Komisja, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, może podzielić limity ilościowe na transze lub ustalić maksymalne kwoty przydziału. Zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, Komisja może zarezerwować część szczególnych limitów ilościowych dla wniosków popartych dowodami wcześniejszej realizacji przywozu towarów.

4. Normalnie, notyfikacje określone w poprzednich ustępach niniejszego artykułu, są przekazywane elektronicznie w ramach zintegrowanej sieci utworzonej w tym celu, chyba że z bezwzględnych przyczyn technicznych konieczne jest tymczasowe zastosowanie innych środków komunikacyjnych.

5. Właściwe władze notyfikują Komisji o każdej ilości towaru, która nie jest wykorzystana podczas okresu trwania ważności zezwolenia na przywóz, niezwłocznie po otrzymaniu takiej informacji. Takie niewykorzystane ilości są automatycznie przekazywane do pozostałych ilości całkowitego wspólnotowego limitu ilościowego.

6. Komisja może, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, podjąć wszelkie środki konieczne dla wdrożenia niniejszego artykułu.

Artykuł 18

1. Wszyscy importerzy wspólnotowi, bez względu na to gdzie we Wspólnocie prowadzą działalność gospodarczą, mogą przedłożyć wnioski o zezwolenie właściwym władzom dowolnego Państwa Członkowskiego.

2. Do celów zastosowania art. 17 ust. 3 zdanie drugie, do wniosków importerów, w miarę potrzeby, są dołączane udokumentowane dowody wcześniejszych przywozów towarów dla każdej kategorii i państwa trzeciego, które są przedmiotem sprawy.

Artykuł 19

Właściwe władze Państw Członkowskich wydają zezwolenia na przywóz w terminie pięciu dni roboczych od notyfikacji decyzji Komisji lub w terminie określonym przez Komisję.

Wymienione władze powiadamiają Komisję, że zezwolenia na przywóz zostały wydane, w terminie dziesięciu dni od ich wydania.

Artykuł 20

W miarę potrzeby oraz zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz mogą być sporządzane pod warunkiem złożenia zabezpieczenia.

Artykuł 21

1. Bez uszczerbku dla środków podjętych na podstawie z art. 16, zezwolenia na przywóz zezwalają na przywóz wyrobów, które są przedmiotem limitów ilościowych i są ważne na całym terytorium, gdzie jest stosowany Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, na warunkach określonych w tym Traktacie, bez względu na miejsce przywozu wymienione we wnioskach przez importerów.

Jeżeli Wspólnota wprowadza czasowe limity dla jednego lub kilku regionów zgodnie z art. 16, limity te nie wykluczają przywozu do tego regionu lub regionów wyrobów wysłanych przed datą wprowadzenia powyższych limitów.

2. Okres ważności zezwoleń na przywóz wydanych przez właściwe władze Państw Członkowskich wynosi sześć miesięcy. Ten okres ważności może być zmieniany w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą określoną w art. 25.

3. Wnioski o udzielenie zezwoleń na przywóz są sporządzane na formularzach odpowiadających wzorowi, którego elementy charakterystyczne zostaną ustalone zgodnie z właściwa procedurą przewidzianą w art. 25.

Artykuł 22

Bez uszczerbku dla zastosowania specjalnych przepisów, które mają być przyjęte zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25, zezwolenia na przywóz nie mogą być pożyczane lub przenoszone, zarówno za opłatą lub nieodpłatnie, przez osobę na którą został wydany ten dokument.

Artykuł 23

1. Całkowicie lub częściowo niewykorzystane zezwolenia na przywóz są zwracane właściwym władzom Państwa Członkowskiego wydania najpóźniej w terminie piętnastu dni od daty ich wygaśnięcia, za wyjątkiem przypadku siły wyższej. Ten termin może być zmieniony, w miarę potrzeby, zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

2. Jeżeli wydanie zezwoleń na przywóz było warunkowane złożeniem zabezpieczenia, zabezpieczenie przepada jeżeli termin określony powyżej, nie został dotrzymany, za wyjątkiem przypadku siły wyższej.

Artykuł 24

Właściwe władze Państw Członkowskich powiadamiają Komisję, w terminie 30 dni od zakończenia każdego miesiąca, o ilościach wyrobów podlegających wspólnotowym limitom ilościowym, które zostały przywiezione w trakcie poprzedniego miesiąca.

CZĘŚĆ III

TYTUŁ V

Procedury podejmowania decyzji oraz przepisy końcowe

Artykuł 25

1. Komisja wspierana jest przez komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich, któremu przewodniczy przedstawiciel Komisji.

2. W celu przeprowadzenia procedury określonej niniejszym artykułem, przewodniczący, z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego, przedkłada kwestię komitetowi.

3. Bez uszczerbku dla ust. 4 i 5,

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które planuje się podjąć. Komitet wydaje opinię na temat projektu w terminie, który przewodniczący ustala w zależności od pilności sprawy. Opinię wydaje się większością ustanowioną w art. 148 ust. 2 Traktatu, w przypadku decyzji, które Rada jest zobowiązana podjąć na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w ramach komitetu są ważone w sposób określony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu

b) Komisja przyjmuje przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczące środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów.

d) Jeżeli w czasie trzech miesięcy od daty przedłożenia takiego wniosku Radzie, Rada nie podejmie żadnych działań, proponowane środki zostają przyjęte przez Komisję.

4. W przypadku przyjęcia środków liberalizujących w odniesieniu do wyrobów i państw wyszczególnionych w załącznikach III B, IV, V i VI do niniejszego rozporządzenia, lub w przypadku wprowadzenia nagłych środków ochronnych na podstawie art. 13:

a) Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja przyjmie przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

c) Jeżeli proponowane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub jeżeli opinia taka nie zostaje przedstawiona, Komisja niezwłocznie przedkłada Radzie propozycję dotyczącą środków, które mają być podjęte. Rada podejmuje decyzję kwalifikowaną większością głosów

d) Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty skierowania propozycji do Rady nie podejmie ona działania, wówczas projektowane środki zostaną przyjęte przez Komisję, z wyjątkiem sytuacji, gdy Rada zwykłą większością głosówopowiedziala się przeciwko tym środkom.

5. W przypadku wprowadzenia innych środków ochronnych niż środki natychmiastowe, określone w ust. 4:

a) Przed przyjęciem decyzji o wprowadzeniu środków ochronnych, przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi projekt środków, które należy podjąć, a komitet przedstawia swoją opinię zgodnie z procedurą przewidzianą w ust. 3 lit. a).

b) Komisja powiadamia Radę i Państwa Członkowskie o wszystkich decyzjach dotyczących środków ochronnych.

c) Każde Państwo Członkowskie może decyzję Komisji skierować do rozpatrzenia przez Radę w terminie jednego miesiąca od dnia notyfikacji decyzji Komisji.

d) Rada, działając kwalifikowaną większością głosów, może potwierdzić, zmienić lub uchylić decyzję przyjętą przez Komisję. Jeżeli Rada nie podjęła decyzji w terminie jednego miesiąca od daty skierowania przez Państwo Członkowskie decyzji Komisji do Rady, taka decyzja jest uważana za uchyloną.

6. Na wniosek przewodniczącego działającego z własnej inicjatywy lub w odpowiedzi na wniosek przedstawicieli jednego lub kilku Państw Członkowskich, komitet bada każde inne zagadnienie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 26

1. Niniejsze rozporządzenie nie wyklucza realizacji zobowiązań wynikających ze specjalnych reguł zawartych się w porozumieniach zawartych między Wspólnotą i państwami trzecimi.

2. a) Bez uszczerbku dla stosowania innych przepisów wspólnotowych, niniejsze rozporządzenie nie wyklucza przyjmowania lub stosowania przez Państwa Członkowskie:

– zakazów, ograniczeń ilościowych lub środków nadzoru ze względów moralności publicznej, porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzkiego, zwierząt lub roślin, ochrony narodowych dóbr kultury posiadających wartość artystyczną, historyczną lub archeologiczną, lub ochrony własności przemysłowej i handlowej;

– specjalnych formalności dotyczących dewiz;

– formalności wprowadzanych dla wykonania umów międzynarodowych zgodnie z Traktatem.

b) Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach lub formalnościach, które mają być wprowadzone lub zmienione zgodnie z niniejszym ustępem. W przypadku nagłej potrzeby, krajowe środki lub formalności będące przedmiotem sprawy są przekazywane Komisji niezwłocznie po ich przyjęciu.

Artykuł 27

1. Rozporządzenia (EWG) nr 288/82, (EWG) nr 1765/82, (EWG) nr 1766/82 i (EWG) nr 3420/83 tracą moc w takim zakresie, w jakim mają one zastosowanie do wyrobów włókienniczych, określonych w art. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jednakże, wyroby włókiennicze objęte niniejszym rozporządzeniem i wysłane przed datą wejścia w życie niniejszego rozporządzenia będą regulowane przepisami obowiązującymi w momencie ich wysłania.

Artykuł 28

Zmiany załączników do niniejszego rozporządzenia niezbędne w celu uwzględnienia zawarcia, zmian bądź wygaśnięcia porozumień lub uzgodnień z państwami trzecimi, lub też zmian we wspólnotowych regułach dotyczących statystyki, przepisach celnych bądź wspólnych regułach przywozowych, są dokonywane zgodnie z właściwą procedurą przewidzianą w art. 25.

Artykuł 29

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 7 marca 1994 r.