PARLAMENT EUROPEJSKI ORAZ RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno – Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mając na uwadze co następuje:

1) pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG, z dnia 24 lipca 1973 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(⁴), a także pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG, z dnia 5 marca 1979 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie bezpośrednich ubezpieczeń na życie(⁵), nakładają na zakłady ubezpieczeniowe wymóg rozporządzania marginesem wypłacalności;

2) na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/49/EWG, z dnia 18 czerwca 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnychodnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (⁶), a także na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/96/EWG, z dnia 10 listopada 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnychodnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniającej dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (⁷), podejmowanie i prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń wymagają udzielenia jednolitego zezwolenia administracyjnego, wydawanego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym towarzystwo ubezpieczeniowe posiada swoją siedzibę statutową (Państwo Członkowskie pochodzenia); zezwolenie to pozwala towarzystwu na prowadzenie działalności na terenie całej Wspólnoty, bądź na mocy prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej i zakładania przedsiębiorstw, bądź na mocy prawa do swobodnego świadczenia usług; właściwe organy Państw Członkowskich pochodzenia odpowiedzialne są za monitorowanie stanu finansowego towarzystw ubezpieczeniowych, w tym ich wypłacalności;

3) środki w zakresie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych powinny umożliwić organom nadzoru nad zakładem ubezpieczeń ocenę jego sytuacji finansowej w oparciu o lepiej uzasadnione kryteria; ten dodatkowy nadzór powinien uwzględniać niektóre zakłady, które nie stanowią w danej chwili przedmiotu nadzoru na mocy dyrektyw wspólnotowych; niniejsza dyrektywa nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku Państw Członkowskich sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń rozpatrywanymi indywidualnie;

4) na wspólnym rynku ubezpieczeń, zakłady ubezpieczeń są ze sobą w bezpośredniej konkurencji, w konsekwencji, przepisy dotyczące wymagań w stosunku do kapitału powinny być równoważne; w tym celu, wybór kryteriów stosowanych do określenia dodatkowego nadzoru nie powinien pozostawać jedynie w gestii Państw Członkowskich; przyjęcie wspólnych przepisów podstawowych będzie służyło jak najlepiej interesowi Wspólnoty, z racji tego, że pozwoli uniknąć zakłóceń w dziedzinie konkurencji; należy wyeliminować niektóre rozbieżności istniejące między prawodawstwami krajowymi w dziedzinie reguł ostrożnościowych, którym podlegają zakłady ubezpieczeniowe stanowiące część grupy ubezpieczeniowej;

5) przyjęte podejście polega na dokonywaniu harmonizacji, zasadniczej, koniecznej i wystarczającej, dla osiągnięcia wspólnego uznawania systemów kontroli ostrożnościowej w tej dziedzinie; przedmiotem niniejszej dyrektywy jest, w szczególności, ochrona interesów osób ubezpieczonych;

6) niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają normy minimalne; Państwo Członkowskie pochodzenia może ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy wobec zakładów ubezpieczeń, dla których zostały wydane zezwolenia przez właściwe organy tego Państwa;

7) niniejsza dyrektywa przewiduje dodatkowy nadzór każdego zakładu ubezpieczeń, posiadającego udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, jak też dodatkowy, nadzór według innych zasad, każdego zakładu ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, lub też ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną; nadzór nad zakładem ubezpieczeń, na podstawie indywidualnej, przez właściwe organy pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego;

8) należy ustalić poziom wypłacalności, skorygowany dla zakładów ubezpieczeń będących częścią grupy ubezpieczeniowej; właściwe organy we Wspólnocie stosują różne metody, uwzględniające skutki, jakie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń, ma ich przynależność do grupy ubezpieczeniowej; niniejsza dyrektywa wprowadza trzy metody do celów ustalenia tego poziomu; przyjęto założenie, że pod względem ostrożności metody te są równoważne;

9) na wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym kapitałowej grupy ubezpieczeniowej powiązanym z zakładem ubezpieczeniowym, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, mogą oddziaływać zasoby finansowe grupy, której jest częścią, oraz podział zasobów finansowych wewnątrz grupy; właściwe organy powinny być wyposażone w odpowiednie środki sprawowania dodatkowego nadzoru, oraz podejmowania właściwych kroków na poziomie zakładu ubezpieczeń, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona;

10) właściwe organy powinny mieć dostęp do wszelkich informacji, użytecznych do sprawowania dodatkowego nadzoru; należy ustanowić współpracę między organami nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, jak też między tymi organami oraz organami i odpowiedzialnymi za nadzór nad innymi sektorami finansowymi;

11) operacje wewnątrz grupy mogą oddziaływać na sytuację finansową zakładu ubezpieczeń; właściwe organy powinny móc sprawować ogólny nadzór nad niektórymi rodzajami operacji wewnątrz grupy, oraz podejmować właściwe kroki, na poziomie zakładu ubezpieczeń, kiedy wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1

Definicje

[1] Do celów niniejszej dyrektywy:

a) „ zakład ubezpieczeń” oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „ zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

c) „zakład reasekuracji” oznacza zakład, który otrzymał urzędowe zezwolenie, zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji (⁸);

d) „ zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG(⁹), jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) „ zakład będący podmiotem zależnym ”oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f) „udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17, zdanie pierwsze, dyrektywy 78/660/EWG(¹⁰) lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20% lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

g) „zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo zakładem dominującym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

h) „zakład powiązany” oznacza zakład, który jest albo przedsiębiorstwem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

i) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza zakład macierzysty, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w zakładach zależnych, o ile zakłady te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwie trzecim lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwie trzecim, a co najmniej jeden z tych zakładów zależnych jest zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji oraz który nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (¹¹);

j) [2] „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną„ oznacza zakład macierzysty inny niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim, ubezpieczeniową grupę kapitałową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej, które wśród swoich zakładów zależnych posiadają co najmniej jeden zakład ubezpieczeń lub reasekuracji;

k) „właściwe organy” oznaczają organy krajowe upoważnione na mocy ustawy lub rozporządzenia do nadzorowania zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji;

l) „zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE, gdyby miał swoją główną siedzibę na terytorium Wspólnoty;

m) [3] „finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej” oznacza finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej zdefiniowaną w art. 2 pkt 15 dyrektywy 2002/87/WE.

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji

1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG, dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (¹²) oraz dyrektywy 2005/68/WE, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładzie reasekuracji mieszącym się w państwie trzecim w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 i 9 niniejszej dyrektywy.

2. [4] Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, finansową spółką holdingową o działalności mieszanej, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, podlega nadzorowi dodatkowemu w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2 oraz w art. 6, 8 i 10.

3. Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6 i 8.

Artykuł 2a

Poziom stosowania w odniesieniu do finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej

[5] 1. W przypadku gdy finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej podlega równoważnym przepisom na mocy niniejszej dyrektywy oraz dyrektywy 2002/87/WE, w szczególności w zakresie nadzoru opartego na ryzyku, właściwy organ odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru dodatkowego, po skonsultowaniu się z innymi zainteresowanymi właściwymi organami, może stosować w odniesieniu do tej finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej jedynie stosowny przepis dyrektywy 2002/87/WE.

2. W przypadku gdy finansowa spółka holdingowa o działalności mieszanej podlega równoważnym przepisom na mocy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE, w szczególności w zakresie nadzoru opartego na ryzyku, właściwy organ odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru dodatkowego, w porozumieniu z organem odpowiedzialnym za nadzór skonsolidowany w sektorze bankowym i w sektorze usług inwestycyjnych, może stosować jedynie przepis dyrektywy dotyczący najbardziej istotnego sektora określonego zgodnie z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2002/87/WE.

3. Organ odpowiedzialny za sprawowanie nadzoru dodatkowego informuje Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (¹⁶) („EUNB”) oraz Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 (¹⁷) („EUNUiPPE”) o decyzjach podjętych na mocy ust. 1 i 2. EUNB, EUNUiPPE i Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (¹⁸) – poprzez Wspólny Komitet Europejskich Urzędów Nadzoru („Wspólny Komitet”) – opracowują wytyczne mające na celu konwergencję praktyk nadzorczych oraz opracowują projekt regulacyjnych norm technicznych, który przedstawią Komisji w ciągu trzech lat od przyjęcia tych wytycznych.

Komisji przyznaje się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych norm technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym zgodnie z art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1. [6] Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 w żadnym wypadku nie wiąże się z obowiązkiem prowadzenia przez właściwe organy nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową, nad finansową spółką holdingową o działalności mieszanej ani nad ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. W dodatkowym nadzorze bierze się pod uwagę następujące przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 i 10:

- przedsiębiorstwa powiązane z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji,

- przedsiębiorstwa mające udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji,

- przedsiębiorstwa powiązane z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nieuwzględnianiu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I pkt 2.5 oraz załącznika II pkt 4.

Ponadto właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, w poszczególnych przypadkach, o nieuwzględnianiu zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład mający podlegać nadzorowi ma małe znaczenie w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji;

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji.

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie urzędowe, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 4 dyrektywy 2002/83/WE, lub art. 3 dyrektywy 2005/68/WE.

2. [7] W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej państwach członkowskich, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim, finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej lub ubezpieczeniową grupę kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, właściwe organy tych państw członkowskich mogą osiągnąć porozumienie co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmuje kroki niezbędne w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy mają wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podlegający dodatkowemu nadzorowi dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2. Państwa Członkowskie podejmą właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji, nie będzie dla zakładów, podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadającym w nich udziały, przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mają posiadać dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te są wymagane od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób, które powołają w tym celu, weryfikacji na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładzie reasekuracji podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych tego zakładu reasekuracji,

- zakładzie macierzystym tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu reasekuracji,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu reasekuracji.

3. W przypadku gdy w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, zakładem powiązanym z zakładem reasekuracji, zakładem zależnym, zakładem macierzystym lub zakładem zależnym zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są złożyć u właściwych organów innego Państwa Członkowskiego wniosek o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia lub wydania zezwolenia na sprawdzenie organom, które wystąpiły z wnioskiem, lub wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w sprawdzeniu, jeżeli nie przeprowadza sprawdzenia we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekazują sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy oraz przekazują, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za niezbędną dla innych właściwych organów.

2. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (¹³) albo przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (¹⁴), albo obie te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczają sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (¹⁵) oraz w art. 16 dyrektywy 2002/83/WE, oraz w art. 24–30 dyrektywy 2005/68/WE.

Artykuł 8

Transakcje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad transakcjami między:

a) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i:

i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

b) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

i) zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w jednym z powiązanych z nim zakładów;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji.

Transakcje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji i retrocesji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania transakcji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosownych sprawozdań dotyczących znaczących transakcji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli z tych informacji wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest lub może być zagrożona, właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

2. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

3. Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1, pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest ujemna, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 10

Ubezpieczeniowe grupy kapitałowe, finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej, zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim oraz zakłady reasekuracji mieszczące się w państwie trzecim

[8] 1. W odniesieniu do art. 2 ust. 2, państwa członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego zgodnie z załącznikiem II. Obliczenie uwzględnia wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim.

2. Jeżeli na podstawie obliczenia, o którym mowa w ust. 1, właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji będących podmiotami zależnymi ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim jest lub może być zagrożona, podejmują one odpowiednie kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 10a

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjowania umów zawieranych z jednym lub większą liczbą państw trzecich dotyczących sprawowania dodatkowego nadzoru nad:

a) zakładami ubezpieczeń, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę zarządu znajdującą się w państwie trzecim; oraz

b) zakładami reasekuracji, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę główną znajdującą się w państwie trzecim;

c) zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwach trzecich, w których zakładami posiadającymi udziały kapitałowe są zakłady w rozumieniu art. 2, posiadające siedzibę główną znajdującą się we Wspólnocie.

2. Umowy określone w ust. 1 dążą w szczególności do zagwarantowania, że:

a) właściwe organy Państw Członkowskich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną we Wspólnocie oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) właściwe organy państw trzecich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną na swoich terytoriach, oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub posiadają udziały kapitałowe w zakładach jednego lub większej liczby Państw Członkowskich.

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust.1 i 2 Traktatu, Komisja, wspierana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych bada wynik rokowań, o których mowa w ust. 1 oraz wynikającą z tego sytuację.

Artykuł 10b

Organ zarządzający ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością ubezpieczeniowej grupy kapitałowej 06/t. 4 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 357 posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie ustanowią nie później niż dnia 5 czerwca 2000 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Poinformują o tym bezzwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, że przepisy, o których mowa w ust. 1 znajdą w pierwszej kolejności zastosowanie w odniesieniu do nadzoru rachunków w roku obrachunkowym biegnącym od dnia 1 stycznia 2001 r. lub w trakcie tego roku kalendarzowego.

3. Jeżeli Państwa Członkowskie ustanowią przepisy, o których mowa w ust. 1, przepisy te powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie powinno towarzyszyć ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określone są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji tekst istotnych przepisów prawa krajowego, które wprowadzają w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r. Komisja sporządzi sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI ORAZ RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno – Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mając na uwadze co następuje:

1) pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG, z dnia 24 lipca 1973 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(⁴), a także pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG, z dnia 5 marca 1979 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie bezpośrednich ubezpieczeń na życie(⁵), nakładają na zakłady ubezpieczeniowe wymóg rozporządzania marginesem wypłacalności;

2) na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/49/EWG, z dnia 18 czerwca 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnychodnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (⁶), a także na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/96/EWG, z dnia 10 listopada 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnychodnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniającej dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (⁷), podejmowanie i prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń wymagają udzielenia jednolitego zezwolenia administracyjnego, wydawanego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym towarzystwo ubezpieczeniowe posiada swoją siedzibę statutową (Państwo Członkowskie pochodzenia); zezwolenie to pozwala towarzystwu na prowadzenie działalności na terenie całej Wspólnoty, bądź na mocy prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej i zakładania przedsiębiorstw, bądź na mocy prawa do swobodnego świadczenia usług; właściwe organy Państw Członkowskich pochodzenia odpowiedzialne są za monitorowanie stanu finansowego towarzystw ubezpieczeniowych, w tym ich wypłacalności;

3) środki w zakresie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych powinny umożliwić organom nadzoru nad zakładem ubezpieczeń ocenę jego sytuacji finansowej w oparciu o lepiej uzasadnione kryteria; ten dodatkowy nadzór powinien uwzględniać niektóre zakłady, które nie stanowią w danej chwili przedmiotu nadzoru na mocy dyrektyw wspólnotowych; niniejsza dyrektywa nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku Państw Członkowskich sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń rozpatrywanymi indywidualnie;

4) na wspólnym rynku ubezpieczeń, zakłady ubezpieczeń są ze sobą w bezpośredniej konkurencji, w konsekwencji, przepisy dotyczące wymagań w stosunku do kapitału powinny być równoważne; w tym celu, wybór kryteriów stosowanych do określenia dodatkowego nadzoru nie powinien pozostawać jedynie w gestii Państw Członkowskich; przyjęcie wspólnych przepisów podstawowych będzie służyło jak najlepiej interesowi Wspólnoty, z racji tego, że pozwoli uniknąć zakłóceń w dziedzinie konkurencji; należy wyeliminować niektóre rozbieżności istniejące między prawodawstwami krajowymi w dziedzinie reguł ostrożnościowych, którym podlegają zakłady ubezpieczeniowe stanowiące część grupy ubezpieczeniowej;

5) przyjęte podejście polega na dokonywaniu harmonizacji, zasadniczej, koniecznej i wystarczającej, dla osiągnięcia wspólnego uznawania systemów kontroli ostrożnościowej w tej dziedzinie; przedmiotem niniejszej dyrektywy jest, w szczególności, ochrona interesów osób ubezpieczonych;

6) niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają normy minimalne; Państwo Członkowskie pochodzenia może ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy wobec zakładów ubezpieczeń, dla których zostały wydane zezwolenia przez właściwe organy tego Państwa;

7) niniejsza dyrektywa przewiduje dodatkowy nadzór każdego zakładu ubezpieczeń, posiadającego udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, jak też dodatkowy, nadzór według innych zasad, każdego zakładu ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, lub też ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną; nadzór nad zakładem ubezpieczeń, na podstawie indywidualnej, przez właściwe organy pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego;

8) należy ustalić poziom wypłacalności, skorygowany dla zakładów ubezpieczeń będących częścią grupy ubezpieczeniowej; właściwe organy we Wspólnocie stosują różne metody, uwzględniające skutki, jakie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń, ma ich przynależność do grupy ubezpieczeniowej; niniejsza dyrektywa wprowadza trzy metody do celów ustalenia tego poziomu; przyjęto założenie, że pod względem ostrożności metody te są równoważne;

9) na wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym kapitałowej grupy ubezpieczeniowej powiązanym z zakładem ubezpieczeniowym, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, mogą oddziaływać zasoby finansowe grupy, której jest częścią, oraz podział zasobów finansowych wewnątrz grupy; właściwe organy powinny być wyposażone w odpowiednie środki sprawowania dodatkowego nadzoru, oraz podejmowania właściwych kroków na poziomie zakładu ubezpieczeń, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona;

10) właściwe organy powinny mieć dostęp do wszelkich informacji, użytecznych do sprawowania dodatkowego nadzoru; należy ustanowić współpracę między organami nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, jak też między tymi organami oraz organami i odpowiedzialnymi za nadzór nad innymi sektorami finansowymi;

11) operacje wewnątrz grupy mogą oddziaływać na sytuację finansową zakładu ubezpieczeń; właściwe organy powinny móc sprawować ogólny nadzór nad niektórymi rodzajami operacji wewnątrz grupy, oraz podejmować właściwe kroki, na poziomie zakładu ubezpieczeń, kiedy wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1

Definicje

[1] Do celów niniejszej dyrektywy:

a) „ zakład ubezpieczeń” oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „ zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

c) [2] „zakład reasekuracji” oznacza zakład, który otrzymał urzędowe zezwolenie, zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie reasekuracji (⁸);

d) „ zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG(⁹), jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) „ zakład będący podmiotem zależnym ”oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f) „udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17, zdanie pierwsze, dyrektywy 78/660/EWG(¹⁰) lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20% lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

g) „zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo zakładem dominującym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

h) „zakład powiązany” oznacza zakład, który jest albo przedsiębiorstwem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

i) [3] „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza zakład macierzysty, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w zakładach zależnych, o ile zakłady te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwie trzecim lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwie trzecim, a co najmniej jeden z tych zakładów zależnych jest zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji oraz który nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (¹¹);

j) [4] „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną” oznacza zakład macierzysty inny niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim, ubezpieczeniową grupę kapitałową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, który wśród swoich zakładów zależnych posiada co najmniej jeden zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji;

k) [5] „właściwe organy” oznaczają organy krajowe upoważnione na mocy ustawy lub rozporządzenia do nadzorowania zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji;

l) [6] „zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 3 dyrektywy 2005/68/WE, gdyby miał swoją główną siedzibę na terytorium Wspólnoty.

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji

[7] 1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG, dyrektywy 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotyczącej ubezpieczeń na życie (¹²) oraz dyrektywy 2005/68/WE, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładzie reasekuracji mieszącym się w państwie trzecim w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 i 9 niniejszej dyrektywy.

2. Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim lub zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6, 8 i 10.

3. Każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi w sposób przewidziany w art. 5 ust. 2, art. 6 i 8.

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

[8] 1. Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów do prowadzenia nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad zakładem reasekuracji mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową ani nad ubezpieczeniową grupą kapitałową wykonującą działalność mieszaną, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. W dodatkowym nadzorze bierze się pod uwagę następujące przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 i 10:

- przedsiębiorstwa powiązane z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji,

- przedsiębiorstwa mające udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji,

- przedsiębiorstwa powiązane z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub zakładzie reasekuracji.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nieuwzględnianiu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I pkt 2.5 oraz załącznika II pkt 4.

Ponadto właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, w poszczególnych przypadkach, o nieuwzględnianiu zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład mający podlegać nadzorowi ma małe znaczenie w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji;

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd w kontekście celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji.

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

[9] 1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie urzędowe, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub art. 4 dyrektywy 2002/83/WE, lub art. 3 dyrektywy 2005/68/WE.

2. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tę samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową wykonującą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą osiągnąć porozumienie co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmuje kroki niezbędne w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

1. [10] Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy mają wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji podlegający dodatkowemu nadzorowi dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2. Państwa Członkowskie podejmą właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji, nie będzie dla zakładów, podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadającym w nich udziały, przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

Artykuł 6

Dostęp do informacji

[11] 1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mają posiadać dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te są wymagane od zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób, które powołają w tym celu, weryfikacji na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładzie reasekuracji podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- zakładach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych tego zakładu reasekuracji,

- zakładzie macierzystym tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu reasekuracji,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu reasekuracji.

3. W przypadku gdy w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, zakładem powiązanym z zakładem reasekuracji, zakładem zależnym, zakładem macierzystym lub zakładem zależnym zakładu macierzystego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są złożyć u właściwych organów innego Państwa Członkowskiego wniosek o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia lub wydania zezwolenia na sprawdzenie organom, które wystąpiły z wnioskiem, lub wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w sprawdzeniu, jeżeli nie przeprowadza sprawdzenia we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

[12] 1. W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekazują sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy oraz przekazują, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za niezbędną dla innych właściwych organów.

2. W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji oraz instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (¹³) albo przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (¹⁴), albo obie te instytucje są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczają sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa dotycząca ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie) (¹⁵) oraz w art. 16 dyrektywy 2002/83/WE, oraz w art. 24–30 dyrektywy 2005/68/WE.

Artykuł 8

Transakcje w obrębie grupy

[13] 1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad transakcjami między:

a) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji i:

i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

b) zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

i) zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w jednym z powiązanych z nim zakładów;

ii) przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji;

iii) przedsiębiorstwem powiązanym z przedsiębiorstwem mającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń lub w zakładzie reasekuracji.

Transakcje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji i retrocesji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania transakcji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosownych sprawozdań dotyczących znaczących transakcji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli z tych informacji wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji jest lub może być zagrożona, właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

2. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

3. [14] Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1, pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest ujemna, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 10

Ubezpieczeniowe grupy kapitałowe, zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim oraz zakłady reasekuracji mieszczące się w państwie trzecim [15]

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, Państwa Członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego, zgodnie z załącznikiem II.

2. [16] W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, obliczenie uwzględnia wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim w sposób przewidziany w załączniku II.

3. [17] Jeżeli na podstawie odnośnego obliczenia właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub reasekuracji będącego podmiotem zależnym ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim lub zakładu reasekuracji mieszczącego się w państwie trzecim jest lub może być zagrożona, podejmują one stosowne kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.

Artykuł 10a

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjowania umów zawieranych z jednym lub większą liczbą państw trzecich dotyczących sprawowania dodatkowego nadzoru nad:

a) zakładami ubezpieczeń, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę zarządu znajdującą się w państwie trzecim; oraz

b) [18] zakładami reasekuracji, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę główną znajdującą się w państwie trzecim;

c) [19] zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich lub zakładami reasekuracji mieszczącymi się w państwach trzecich, w których zakładami posiadającymi udziały kapitałowe są zakłady w rozumieniu art. 2, posiadające siedzibę główną znajdującą się we Wspólnocie.

2. [20] Umowy określone w ust. 1 dążą w szczególności do zagwarantowania, że:

a) właściwe organy Państw Członkowskich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną we Wspólnocie oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) właściwe organy państw trzecich mają możliwość uzyskania informacji koniecznych do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji posiadającymi siedzibę główną na swoich terytoriach, oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub posiadają udziały kapitałowe w zakładach jednego lub większej liczby Państw Członkowskich.

3. Bez uszczerbku dla art. 300 ust.1 i 2 Traktatu, Komisja, wspierana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych bada wynik rokowań, o których mowa w ust. 1 oraz wynikającą z tego sytuację.

Artykuł 10b

Organ zarządzający ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością ubezpieczeniowej grupy kapitałowej 06/t. 4 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 357 posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie ustanowią nie później niż dnia 5 czerwca 2000 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Poinformują o tym bezzwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, że przepisy, o których mowa w ust. 1 znajdą w pierwszej kolejności zastosowanie w odniesieniu do nadzoru rachunków w roku obrachunkowym biegnącym od dnia 1 stycznia 2001 r. lub w trakcie tego roku kalendarzowego.

3. Jeżeli Państwa Członkowskie ustanowią przepisy, o których mowa w ust. 1, przepisy te powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie powinno towarzyszyć ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określone są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji tekst istotnych przepisów prawa krajowego, które wprowadzają w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r. Komisja sporządzi sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI ORAZ RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno – Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mając na uwadze co następuje:

1) pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG, z dnia 24 lipca 1973 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(⁴), a także pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG, z dnia 5 marca 1979 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie bezpośrednich ubezpieczeń na życie(⁵), nakładają na zakłady ubezpieczeniowe wymóg rozporządzania marginesem wypłacalności;

2) na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/49/EWG, z dnia 18 czerwca 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnychodnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (⁶), a także na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/96/EWG, z dnia 10 listopada 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnychodnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniającej dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (⁷), podejmowanie i prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń wymagają udzielenia jednolitego zezwolenia administracyjnego, wydawanego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym towarzystwo ubezpieczeniowe posiada swoją siedzibę statutową (Państwo Członkowskie pochodzenia); zezwolenie to pozwala towarzystwu na prowadzenie działalności na terenie całej Wspólnoty, bądź na mocy prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej i zakładania przedsiębiorstw, bądź na mocy prawa do swobodnego świadczenia usług; właściwe organy Państw Członkowskich pochodzenia odpowiedzialne są za monitorowanie stanu finansowego towarzystw ubezpieczeniowych, w tym ich wypłacalności;

3) środki w zakresie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych powinny umożliwić organom nadzoru nad zakładem ubezpieczeń ocenę jego sytuacji finansowej w oparciu o lepiej uzasadnione kryteria; ten dodatkowy nadzór powinien uwzględniać niektóre zakłady, które nie stanowią w danej chwili przedmiotu nadzoru na mocy dyrektyw wspólnotowych; niniejsza dyrektywa nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku Państw Członkowskich sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń rozpatrywanymi indywidualnie;

4) na wspólnym rynku ubezpieczeń, zakłady ubezpieczeń są ze sobą w bezpośredniej konkurencji, w konsekwencji, przepisy dotyczące wymagań w stosunku do kapitału powinny być równoważne; w tym celu, wybór kryteriów stosowanych do określenia dodatkowego nadzoru nie powinien pozostawać jedynie w gestii Państw Członkowskich; przyjęcie wspólnych przepisów podstawowych będzie służyło jak najlepiej interesowi Wspólnoty, z racji tego, że pozwoli uniknąć zakłóceń w dziedzinie konkurencji; należy wyeliminować niektóre rozbieżności istniejące między prawodawstwami krajowymi w dziedzinie reguł ostrożnościowych, którym podlegają zakłady ubezpieczeniowe stanowiące część grupy ubezpieczeniowej;

5) przyjęte podejście polega na dokonywaniu harmonizacji, zasadniczej, koniecznej i wystarczającej, dla osiągnięcia wspólnego uznawania systemów kontroli ostrożnościowej w tej dziedzinie; przedmiotem niniejszej dyrektywy jest, w szczególności, ochrona interesów osób ubezpieczonych;

6) niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają normy minimalne; Państwo Członkowskie pochodzenia może ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy wobec zakładów ubezpieczeń, dla których zostały wydane zezwolenia przez właściwe organy tego Państwa;

7) niniejsza dyrektywa przewiduje dodatkowy nadzór każdego zakładu ubezpieczeń, posiadającego udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, jak też dodatkowy, nadzór według innych zasad, każdego zakładu ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, lub też ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną; nadzór nad zakładem ubezpieczeń, na podstawie indywidualnej, przez właściwe organy pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego;

8) należy ustalić poziom wypłacalności, skorygowany dla zakładów ubezpieczeń będących częścią grupy ubezpieczeniowej; właściwe organy we Wspólnocie stosują różne metody, uwzględniające skutki, jakie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń, ma ich przynależność do grupy ubezpieczeniowej; niniejsza dyrektywa wprowadza trzy metody do celów ustalenia tego poziomu; przyjęto założenie, że pod względem ostrożności metody te są równoważne;

9) na wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym kapitałowej grupy ubezpieczeniowej powiązanym z zakładem ubezpieczeniowym, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, mogą oddziaływać zasoby finansowe grupy, której jest częścią, oraz podział zasobów finansowych wewnątrz grupy; właściwe organy powinny być wyposażone w odpowiednie środki sprawowania dodatkowego nadzoru, oraz podejmowania właściwych kroków na poziomie zakładu ubezpieczeń, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona;

10) właściwe organy powinny mieć dostęp do wszelkich informacji, użytecznych do sprawowania dodatkowego nadzoru; należy ustanowić współpracę między organami nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, jak też między tymi organami oraz organami i odpowiedzialnymi za nadzór nad innymi sektorami finansowymi;

11) operacje wewnątrz grupy mogą oddziaływać na sytuację finansową zakładu ubezpieczeń; właściwe organy powinny móc sprawować ogólny nadzór nad niektórymi rodzajami operacji wewnątrz grupy, oraz podejmować właściwe kroki, na poziomie zakładu ubezpieczeń, kiedy wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) „ zakład ubezpieczeń” oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „ zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

c) „ zakład reasekuracji” oznacza zakład inny niż zakład ubezpieczeń lub zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, którego główna działalność polega na przyjmowaniu ryzyka, przekazywanego przez inny zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, lub inne zakłady reasekuracji;

d) „ zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG(⁸), jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) „ zakład będący podmiotem zależnym ”oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f) „udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17, zdanie pierwsze, dyrektywy 78/660/EWG(⁹) lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20% lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

g) „zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo zakładem dominującym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

h) „zakład powiązany” oznacza zakład, który jest albo przedsiębiorstwem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

i) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza przedsiębiorstwo dominujące, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w przedsiębiorstwach zależnych, o ile przedsiębiorstwa te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich, a co najmniej jedno z tych przedsiębiorstw zależnych jest zakładem ubezpieczeń, oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁰);

j) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną” oznacza przedsiębiorstwo dominujące inne niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji lub ubezpieczeniową grupę kapitałową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, które wśród swoich przedsiębiorstw zależnych posiada co najmniej jeden zakład ubezpieczeń;

k) „ właściwe organy ” oznaczają organy krajowe upoważnione, na mocy ustawy lub rozporządzenia, do nadzorowania zakładów ubezpieczeń.

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń

1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG oraz dyrektywy 79/267/EWG, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji, lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 oraz 9.

Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6, 8 oraz 10.

2. Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6 oraz art. 8

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1. Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, ani nad zakładem reasekuracji, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. Nadzór dodatkowy uwzględnia:

- zakłady powiązane z zakładem ubezpieczeń,

- zakłady posiadające udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- zakłady powiązane z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 oraz 10.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nie uwzględnianiu, w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I, lit. 2.5, oraz załącznika II lit. 4.

Ponadto, właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, przypadek po przypadku, o nie uwzględniania zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład, mający podlegać nadzorowi, przedstawia interes bez znaczenia w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd, w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie administracyjne, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG.

2. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tą samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład reasekuracji, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą zgodzić się co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmie konieczne kroki w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy powinny wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń podlegający dodatkowemu nadzorowi, dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej, w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2. Państwa Członkowskie podejmą właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji, nie będzie dla zakładów, podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadającym w nich udziały, przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego będą miały dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te były wymagane od zakładu ubezpieczeń, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób upełnomocnionych w tym celu, do sprawdzenia na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- podmiotach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu ubezpieczeń,

- podmiotach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń.

3. Jeżeli, w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu, właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim, i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, podmiotem zależnym zakładu ubezpieczeń, zakładem macierzystym zakładu ubezpieczeń lub podmiotem zależnym zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są wnioskować do właściwych organów innego Państwa Członkowskiego o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są,, w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia, a, wydania zezwolenia na sprawdzenie organom które wystąpiły z wnioskiem,, bądź wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta. Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w weryfikacji, jeżeli nie przeprowadza weryfikacji we własnym zakresie.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekażą sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje, mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy, oraz przekażą, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za zasadniczą dla innych właściwych organów.

2. Jeżeli zakład ubezpieczeń i, bądź instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 77/780/EWG(¹¹) bądź przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy 93/22/EWG(¹²), bądź obie te instytucje, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczą sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, a w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy 92/49/EWG, oraz w art. 15 dyrektywy 92/96/EWG.

Artykuł 8

Operacje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad operacjami między:

a) zakładem ubezpieczeń a:

(i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładem posiadającym udziały kapitałowe -w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładem powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń;

b) zakładem ubezpieczeń a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

(i) zakładzie ubezpieczeń lub w jednym z zakładów powiązanych z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładzie posiadającym udziały w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładzie powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń.

Operacje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania operacji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń stosownych sprawozdań dotyczących znaczących operacji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli, na podstawie tych informacji, wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń jest lub może być zagrożona, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

1. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

2. Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1 pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest negatywna, to właściwe organy podejmą stosowne kroki na poziomie rozpatrywanego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 10

Zakłady reasekuracji, ubezpieczeniowe grupy kapitałowe oraz zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, Państwa Członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego, zgodnie z załącznikiem II.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, obliczenie powinno uwzględniać wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w załączniku II.

3. Jeżeli, na podstawie odnośnego obliczenia, właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, jest lub może być zagrożona, podejmą one stosowne kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 10a

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjowania umów zawieranych z jednym lub większą liczbą państw trzecich dotyczących sprawowania dodatkowego nadzoru nad:

a) zakładami ubezpieczeń, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę zarządu znajdującą się w państwie trzecim; oraz

b) zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich, w których zakładami posiadającymi udziały kapitałowe są zakłady w rozumieniu art. 2, posiadające siedzibę zarządu znajdującą się we Wspólnocie.

2. Umowy określone w ust. 1 dążą w szczególności do zapewnienia, że:

a) właściwe organy Państw Członkowskich mogą uzyskać informacje konieczne do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń posiadającymi siedzibę zarządu we Wspólnocie oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) właściwe organy państw trzecich mogą uzyskać informacje konieczne do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń posiadającymi siedzibę zarządu na swoich terytoriach, oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub posiadają udziały kapitałowe w zakładach jednego lub większej liczby Państw Członkowskich.

3. [1] Bez uszczerbku dla art. 300 ust.1 i 2 Traktatu, Komisja, wspierana przez Europejski Komitet ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych bada wynik rokowań, o których mowa w ust. 1 oraz wynikającą z tego sytuację.

Artykuł 10b

Organ zarządzający ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością ubezpieczeniowej grupy kapitałowej 06/t. 4 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 357 posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie ustanowią nie później niż dnia 5 czerwca 2000 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Poinformują o tym bezzwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, że przepisy, o których mowa w ust. 1 znajdą w pierwszej kolejności zastosowanie w odniesieniu do nadzoru rachunków w roku obrachunkowym biegnącym od dnia 1 stycznia 2001 r. lub w trakcie tego roku kalendarzowego.

3. Jeżeli Państwa Członkowskie ustanowią przepisy, o których mowa w ust. 1, przepisy te powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie powinno towarzyszyć ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określone są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji tekst istotnych przepisów prawa krajowego, które wprowadzają w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. [2] Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r. Komisja sporządzi sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI ORAZ RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno – Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mając na uwadze co następuje:

1) pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG, z dnia 24 lipca 1973 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(⁴), a także pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG, z dnia 5 marca 1979 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie bezpośrednich ubezpieczeń na życie(⁵), nakładają na zakłady ubezpieczeniowe wymóg rozporządzania marginesem wypłacalności;

2) na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/49/EWG, z dnia 18 czerwca 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnychodnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (⁶), a także na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/96/EWG, z dnia 10 listopada 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnychodnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniającej dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (⁷), podejmowanie i prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń wymagają udzielenia jednolitego zezwolenia administracyjnego, wydawanego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym towarzystwo ubezpieczeniowe posiada swoją siedzibę statutową (Państwo Członkowskie pochodzenia); zezwolenie to pozwala towarzystwu na prowadzenie działalności na terenie całej Wspólnoty, bądź na mocy prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej i zakładania przedsiębiorstw, bądź na mocy prawa do swobodnego świadczenia usług; właściwe organy Państw Członkowskich pochodzenia odpowiedzialne są za monitorowanie stanu finansowego towarzystw ubezpieczeniowych, w tym ich wypłacalności;

3) środki w zakresie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych powinny umożliwić organom nadzoru nad zakładem ubezpieczeń ocenę jego sytuacji finansowej w oparciu o lepiej uzasadnione kryteria; ten dodatkowy nadzór powinien uwzględniać niektóre zakłady, które nie stanowią w danej chwili przedmiotu nadzoru na mocy dyrektyw wspólnotowych; niniejsza dyrektywa nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku Państw Członkowskich sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń rozpatrywanymi indywidualnie;

4) na wspólnym rynku ubezpieczeń, zakłady ubezpieczeń są ze sobą w bezpośredniej konkurencji, w konsekwencji, przepisy dotyczące wymagań w stosunku do kapitału powinny być równoważne; w tym celu, wybór kryteriów stosowanych do określenia dodatkowego nadzoru nie powinien pozostawać jedynie w gestii Państw Członkowskich; przyjęcie wspólnych przepisów podstawowych będzie służyło jak najlepiej interesowi Wspólnoty, z racji tego, że pozwoli uniknąć zakłóceń w dziedzinie konkurencji; należy wyeliminować niektóre rozbieżności istniejące między prawodawstwami krajowymi w dziedzinie reguł ostrożnościowych, którym podlegają zakłady ubezpieczeniowe stanowiące część grupy ubezpieczeniowej;

5) przyjęte podejście polega na dokonywaniu harmonizacji, zasadniczej, koniecznej i wystarczającej, dla osiągnięcia wspólnego uznawania systemów kontroli ostrożnościowej w tej dziedzinie; przedmiotem niniejszej dyrektywy jest, w szczególności, ochrona interesów osób ubezpieczonych;

6) niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają normy minimalne; Państwo Członkowskie pochodzenia może ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy wobec zakładów ubezpieczeń, dla których zostały wydane zezwolenia przez właściwe organy tego Państwa;

7) niniejsza dyrektywa przewiduje dodatkowy nadzór każdego zakładu ubezpieczeń, posiadającego udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, jak też dodatkowy, nadzór według innych zasad, każdego zakładu ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, lub też ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną; nadzór nad zakładem ubezpieczeń, na podstawie indywidualnej, przez właściwe organy pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego;

8) należy ustalić poziom wypłacalności, skorygowany dla zakładów ubezpieczeń będących częścią grupy ubezpieczeniowej; właściwe organy we Wspólnocie stosują różne metody, uwzględniające skutki, jakie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń, ma ich przynależność do grupy ubezpieczeniowej; niniejsza dyrektywa wprowadza trzy metody do celów ustalenia tego poziomu; przyjęto założenie, że pod względem ostrożności metody te są równoważne;

9) na wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym kapitałowej grupy ubezpieczeniowej powiązanym z zakładem ubezpieczeniowym, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, mogą oddziaływać zasoby finansowe grupy, której jest częścią, oraz podział zasobów finansowych wewnątrz grupy; właściwe organy powinny być wyposażone w odpowiednie środki sprawowania dodatkowego nadzoru, oraz podejmowania właściwych kroków na poziomie zakładu ubezpieczeń, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona;

10) właściwe organy powinny mieć dostęp do wszelkich informacji, użytecznych do sprawowania dodatkowego nadzoru; należy ustanowić współpracę między organami nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, jak też między tymi organami oraz organami i odpowiedzialnymi za nadzór nad innymi sektorami finansowymi;

11) operacje wewnątrz grupy mogą oddziaływać na sytuację finansową zakładu ubezpieczeń; właściwe organy powinny móc sprawować ogólny nadzór nad niektórymi rodzajami operacji wewnątrz grupy, oraz podejmować właściwe kroki, na poziomie zakładu ubezpieczeń, kiedy wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) „ zakład ubezpieczeń” oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „ zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

c) „ zakład reasekuracji” oznacza zakład inny niż zakład ubezpieczeń lub zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, którego główna działalność polega na przyjmowaniu ryzyka, przekazywanego przez inny zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, lub inne zakłady reasekuracji;

d) „ zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG(⁸), jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) „ zakład będący podmiotem zależnym ”oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f) „udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17, zdanie pierwsze, dyrektywy 78/660/EWG(⁹) lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20% lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

g) [1] „zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo zakładem dominującym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

h) [2] „zakład powiązany” oznacza zakład, który jest albo przedsiębiorstwem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe lub zakład powiązany z innym zakładem według powiązania w rozumieniu art. 12 ust. 1 dyrektywy 83/349/EWG;

i) [3] „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza przedsiębiorstwo dominujące, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w przedsiębiorstwach zależnych, o ile przedsiębiorstwa te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich, a co najmniej jedno z tych przedsiębiorstw zależnych jest zakładem ubezpieczeń, oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego i zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 79/267/EWG, 92/49/EWG, 92/96/EWG, 93/6/EWG i 93/22/EWG oraz dyrektywy 98/78/WE i 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹⁰);

j) [4] „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną” oznacza przedsiębiorstwo dominujące inne niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji lub ubezpieczeniową grupę kapitałową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, które wśród swoich przedsiębiorstw zależnych posiada co najmniej jeden zakład ubezpieczeń;

k) „ właściwe organy ” oznaczają organy krajowe upoważnione, na mocy ustawy lub rozporządzenia, do nadzorowania zakładów ubezpieczeń.

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń

1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG oraz dyrektywy 79/267/EWG, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji, lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 oraz 9.

Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6, 8 oraz 10.

2. Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6 oraz art. 8

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1. Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, ani nad zakładem reasekuracji, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. Nadzór dodatkowy uwzględnia:

- zakłady powiązane z zakładem ubezpieczeń,

- zakłady posiadające udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- zakłady powiązane z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 oraz 10.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nie uwzględnianiu, w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I [5] , lit. 2.5, oraz załącznika II lit. 4.

Ponadto, właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, przypadek po przypadku, o nie uwzględniania zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład, mający podlegać nadzorowi, przedstawia interes bez znaczenia w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd, w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie administracyjne, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG.

2. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tą samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład reasekuracji, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą zgodzić się co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmie konieczne kroki w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy powinny wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń podlegający dodatkowemu nadzorowi, dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej, w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2. Państwa Członkowskie podejmą właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji, nie będzie dla zakładów, podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadającym w nich udziały, przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego będą miały dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te były wymagane od zakładu ubezpieczeń, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób upełnomocnionych w tym celu, do sprawdzenia na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- podmiotach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu ubezpieczeń,

- podmiotach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń.

3. Jeżeli, w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu, właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim, i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, podmiotem zależnym zakładu ubezpieczeń, zakładem macierzystym zakładu ubezpieczeń lub podmiotem zależnym zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są wnioskować do właściwych organów innego Państwa Członkowskiego o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są,, w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia, a, wydania zezwolenia na sprawdzenie organom które wystąpiły z wnioskiem,, bądź wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta. Właściwy organ składający wniosek może, jeżeli wyraża taką wolę, uczestniczyć w weryfikacji, jeżeli nie przeprowadza weryfikacji we własnym zakresie. [6]

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekażą sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje, mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy, oraz przekażą, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za zasadniczą dla innych właściwych organów.

2. Jeżeli zakład ubezpieczeń i, bądź instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 77/780/EWG(¹¹) bądź przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy 93/22/EWG(¹²), bądź obie te instytucje, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczą sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, a w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy 92/49/EWG, oraz w art. 15 dyrektywy 92/96/EWG.

Artykuł 8

Operacje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad operacjami między:

a) zakładem ubezpieczeń a:

(i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładem posiadającym udziały kapitałowe -w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładem powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń;

b) zakładem ubezpieczeń a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

(i) zakładzie ubezpieczeń lub w jednym z zakładów powiązanych z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładzie posiadającym udziały w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładzie powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń.

Operacje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. [7] Państwa Członkowskie wymagają od zakładów ubezpieczeń wprowadzenia odpowiednich procesów zarządzania ryzykiem oraz mechanizmów kontroli wewnętrznej, w tym rzetelnych procedur dotyczących sprawozdawczości i rachunkowości, w celu ustalenia, zmierzenia, nadzorowania i kontrolowania operacji przewidzianych odpowiednio w ust. 1. Państwa Członkowskie wymagają składania co najmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń stosownych sprawozdań dotyczących znaczących operacji. Te procesy i mechanizmy podlegają kontroli właściwych organów.

Jeżeli, na podstawie tych informacji, wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń jest lub może być zagrożona, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

1. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

2. Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1 pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest negatywna, to właściwe organy podejmą stosowne kroki na poziomie rozpatrywanego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 10

Zakłady reasekuracji, ubezpieczeniowe grupy kapitałowe oraz zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, Państwa Członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego, zgodnie z załącznikiem II.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, obliczenie powinno uwzględniać wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w załączniku II.

3. Jeżeli, na podstawie odnośnego obliczenia, właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, jest lub może być zagrożona, podejmą one stosowne kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 10a

Współpraca z właściwymi organami państw trzecich

[8] 1. Na wniosek Państwa Członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisja może przedkładać Radzie wnioski dotyczące negocjowania umów zawieranych z jednym lub większą liczbą państw trzecich dotyczących sprawowania dodatkowego nadzoru nad:

a) zakładami ubezpieczeń, w których zakłady posiadające udziały kapitałowe są zakładami w rozumieniu art. 2, posiadającymi siedzibę zarządu znajdującą się w państwie trzecim; oraz

b) zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich, w których zakładami posiadającymi udziały kapitałowe są zakłady w rozumieniu art. 2, posiadające siedzibę zarządu znajdującą się we Wspólnocie.

2. Umowy określone w ust. 1 dążą w szczególności do zapewnienia, że:

a) właściwe organy Państw Członkowskich mogą uzyskać informacje konieczne do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń posiadającymi siedzibę zarządu we Wspólnocie oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub udziały kapitałowe w zakładach spoza Wspólnoty; oraz

b) właściwe organy państw trzecich mogą uzyskać informacje konieczne do dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń posiadającymi siedzibę zarządu na swoich terytoriach, oraz takimi, które posiadają przedsiębiorstwa zależne lub posiadają udziały kapitałowe w zakładach jednego lub większej liczby Państw Członkowskich.

3. Komisja i Komitet ds. Ubezpieczeń badają wyniki negocjacji określonych w ust. 1, a także powstałą sytuację.

Artykuł 10b

Organ zarządzający ubezpieczeniowej grupy kapitałowej

[9] Państwa Członkowskie wymagają, aby osoby skutecznie kierujące działalnością ubezpieczeniowej grupy kapitałowej 06/t. 4 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 357 posiadały wystarczająco nieposzlakowaną opinię i wystarczające doświadczenie do wykonywania tych obowiązków.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie ustanowią nie później niż dnia 5 czerwca 2000 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Poinformują o tym bezzwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, że przepisy, o których mowa w ust. 1 znajdą w pierwszej kolejności zastosowanie w odniesieniu do nadzoru rachunków w roku obrachunkowym biegnącym od dnia 1 stycznia 2001 r. lub w trakcie tego roku kalendarzowego.

3. Jeżeli Państwa Członkowskie ustanowią przepisy, o których mowa w ust. 1, przepisy te powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie powinno towarzyszyć ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określone są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji tekst istotnych przepisów prawa krajowego, które wprowadzają w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r., Komisja przedłoży Komitetowi ds. ubezpieczeń sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI ORAZ RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, a w szczególności jego art. 57 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji(¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno – Społecznego(²),

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu(³),

a także mając na uwadze co następuje:

1) pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG, z dnia 24 lipca 1973 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(⁴), a także pierwsza dyrektywa Rady 79/267/EWG, z dnia 5 marca 1979 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w zakresie bezpośrednich ubezpieczeń na życie(⁵), nakładają na zakłady ubezpieczeniowe wymóg rozporządzania marginesem wypłacalności;

2) na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/49/EWG, z dnia 18 czerwca 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnychodnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie, zmieniającej dyrektywy 73/239/EWG i 88/357/EWG (⁶), a także na mocy przepisów dyrektywy Rady 92/96/EWG, z dnia 10 listopada 1992 r., w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych administracyjnychodnoszących się do bezpośrednich ubezpieczeń na życie, zmieniającej dyrektywy 79/267/EWG i 90/619/EWG (⁷), podejmowanie i prowadzenie działalności w zakresie ubezpieczeń wymagają udzielenia jednolitego zezwolenia administracyjnego, wydawanego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym towarzystwo ubezpieczeniowe posiada swoją siedzibę statutową (Państwo Członkowskie pochodzenia); zezwolenie to pozwala towarzystwu na prowadzenie działalności na terenie całej Wspólnoty, bądź na mocy prawa do swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej i zakładania przedsiębiorstw, bądź na mocy prawa do swobodnego świadczenia usług; właściwe organy Państw Członkowskich pochodzenia odpowiedzialne są za monitorowanie stanu finansowego towarzystw ubezpieczeniowych, w tym ich wypłacalności;

3) środki w zakresie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych powinny umożliwić organom nadzoru nad zakładem ubezpieczeń ocenę jego sytuacji finansowej w oparciu o lepiej uzasadnione kryteria; ten dodatkowy nadzór powinien uwzględniać niektóre zakłady, które nie stanowią w danej chwili przedmiotu nadzoru na mocy dyrektyw wspólnotowych; niniejsza dyrektywa nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku Państw Członkowskich sprawowania nadzoru nad zakładami ubezpieczeń rozpatrywanymi indywidualnie;

4) na wspólnym rynku ubezpieczeń, zakłady ubezpieczeń są ze sobą w bezpośredniej konkurencji, w konsekwencji, przepisy dotyczące wymagań w stosunku do kapitału powinny być równoważne; w tym celu, wybór kryteriów stosowanych do określenia dodatkowego nadzoru nie powinien pozostawać jedynie w gestii Państw Członkowskich; przyjęcie wspólnych przepisów podstawowych będzie służyło jak najlepiej interesowi Wspólnoty, z racji tego, że pozwoli uniknąć zakłóceń w dziedzinie konkurencji; należy wyeliminować niektóre rozbieżności istniejące między prawodawstwami krajowymi w dziedzinie reguł ostrożnościowych, którym podlegają zakłady ubezpieczeniowe stanowiące część grupy ubezpieczeniowej;

5) przyjęte podejście polega na dokonywaniu harmonizacji, zasadniczej, koniecznej i wystarczającej, dla osiągnięcia wspólnego uznawania systemów kontroli ostrożnościowej w tej dziedzinie; przedmiotem niniejszej dyrektywy jest, w szczególności, ochrona interesów osób ubezpieczonych;

6) niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają normy minimalne; Państwo Członkowskie pochodzenia może ustanowić bardziej rygorystyczne przepisy wobec zakładów ubezpieczeń, dla których zostały wydane zezwolenia przez właściwe organy tego Państwa;

7) niniejsza dyrektywa przewiduje dodatkowy nadzór każdego zakładu ubezpieczeń, posiadającego udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji lub w zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, jak też dodatkowy, nadzór według innych zasad, każdego zakładu ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, lub też ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną; nadzór nad zakładem ubezpieczeń, na podstawie indywidualnej, przez właściwe organy pozostaje podstawową zasadą nadzoru ubezpieczeniowego;

8) należy ustalić poziom wypłacalności, skorygowany dla zakładów ubezpieczeń będących częścią grupy ubezpieczeniowej; właściwe organy we Wspólnocie stosują różne metody, uwzględniające skutki, jakie dla sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń, ma ich przynależność do grupy ubezpieczeniowej; niniejsza dyrektywa wprowadza trzy metody do celów ustalenia tego poziomu; przyjęto założenie, że pod względem ostrożności metody te są równoważne;

9) na wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym kapitałowej grupy ubezpieczeniowej powiązanym z zakładem ubezpieczeniowym, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, mogą oddziaływać zasoby finansowe grupy, której jest częścią, oraz podział zasobów finansowych wewnątrz grupy; właściwe organy powinny być wyposażone w odpowiednie środki sprawowania dodatkowego nadzoru, oraz podejmowania właściwych kroków na poziomie zakładu ubezpieczeń, jeżeli wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona;

10) właściwe organy powinny mieć dostęp do wszelkich informacji, użytecznych do sprawowania dodatkowego nadzoru; należy ustanowić współpracę między organami nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, jak też między tymi organami oraz organami i odpowiedzialnymi za nadzór nad innymi sektorami finansowymi;

11) operacje wewnątrz grupy mogą oddziaływać na sytuację finansową zakładu ubezpieczeń; właściwe organy powinny móc sprawować ogólny nadzór nad niektórymi rodzajami operacji wewnątrz grupy, oraz podejmować właściwe kroki, na poziomie zakładu ubezpieczeń, kiedy wypłacalność tego zakładu jest lub może być zagrożona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ,

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) „ zakład ubezpieczeń” oznacza zakład, który otrzymał zezwolenie administracyjne zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG;

b) „ zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim” oznacza zakład, który musiałby otrzymać zezwolenie zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub z art. 6 dyrektywy 79/267/EWG, gdyby miał swoją zarejestrowaną siedzibę na terenie Wspólnoty;

c) „ zakład reasekuracji” oznacza zakład inny niż zakład ubezpieczeń lub zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, którego główna działalność polega na przyjmowaniu ryzyka, przekazywanego przez inny zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, lub inne zakłady reasekuracji;

d) „ zakład macierzysty” oznacza zakład macierzysty w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG(⁸), jak też każdy zakład wywierający w sposób rzeczywisty, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ na inny zakład;

e) „ zakład będący podmiotem zależnym ”oznacza zakład będący podmiotem zależnym w rozumieniu art. 1 dyrektywy 83/349/EWG, jak też każdy zakład, na który zakład macierzysty wywiera, w opinii właściwych organów, dominujący wpływ. Każdy podmiot zależny podmiotu zależnego jest również uważany za podmiot zależny zakładu macierzystego, który stoi na czele tych zakładów;

f) „ udział kapitałowy” oznacza udział kapitałowy w rozumieniu art. 17, zdanie pierwsze, dyrektywy 78/660/EWG(⁹) lub fakt posiadania, bezpośrednio lub pośrednio, 20% lub więcej praw głosu lub kapitału zakładu ubezpieczeń;

g) „ zakład posiadający udziały kapitałowe w innym zakładzie” oznacza zakład, który jest albo zakładem macierzystym, albo innym zakładem, który posiada udziały kapitałowe;

h) „ zakład powiązany” oznacza zakład, który jest albo podmiotem zależnym, albo zakładem, w którym inny zakład posiada udziały kapitałowe;

i) „ ubezpieczeniowa grupa kapitałowa” oznacza zakład macierzysty, którego główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w podmiotach zależnych, o ile podmioty te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń, zakładami reasekuracji lub zakładami ubezpieczeń mieszczącymi się w państwach trzecich, i co najmniej jeden podmiot zależny jest zakładem ubezpieczeń;

j) „ubezpieczeniowa grupa kapitałowa prowadząca działalność mieszaną” oznacza zakład macierzysty, inny niż zakład ubezpieczeń, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim, zakład reasekuracji lub ubezpieczeniowa grupa kapitałowa, który wśród swoich podmiotów zależnych posiada co najmniej jeden zakład ubezpieczeń;

k) „ właściwe organy ” oznaczają organy krajowe upoważnione, na mocy ustawy lub rozporządzenia, do nadzorowania zakładów ubezpieczeń;

Artykuł 2

Przypadki stosowania dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń

1. Poza przepisami dyrektywy 73/239/EWG oraz dyrektywy 79/267/EWG, które określają zasady nadzoru nad zakładami ubezpieczeń, Państwa Członkowskie przewidują nadzór dodatkowy nad każdym zakładem ubezpieczeń, który jest zakładem posiadającym udziały kapitałowe w co najmniej jednym zakładzie ubezpieczeń, zakładzie reasekuracji, lub zakładzie ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w art. 5, 6, 8 oraz 9.

Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową, zakładem reasekuracji, lub zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6, 8 oraz 10.

2. Każdy zakład ubezpieczeń, którego zakład macierzysty jest ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, podlega dodatkowemu nadzorowi, w sposób przewidziany w art. 5, ust. 2, art. 6 oraz art. 8

Artykuł 3

Zasięg nadzoru dodatkowego

1. Sprawowanie nadzoru dodatkowego zgodnie z art. 2 nie pociąga za sobą w żadnym razie obowiązku właściwych organów nadzoru nad zakładem ubezpieczeń mieszczącym się w państwie trzecim, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową, nad ubezpieczeniową grupą kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, ani nad zakładem reasekuracji, rozpatrywanymi indywidualnie.

2. Nadzór dodatkowy uwzględnia:

- zakłady powiązane z zakładem ubezpieczeń,

- zakłady posiadające udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- zakłady powiązane z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie ubezpieczeń,

- o których mowa w art. 5, 6, 8, 9 oraz 10.

3. Państwa Członkowskie mogą zadecydować o nie uwzględnianiu, w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, zakładów mających siedzibę statutową w państwie trzecim, o ile istnieją przeszkody prawne w przekazywaniu niezbędnych informacji, bez uszczerbku dla przepisów załącznika I, lit. 2.5, oraz załącznika II lit. 4.

Ponadto, właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego mogą zadecydować, przypadek po przypadku, o nie uwzględniania zakładu w sprawowaniu nadzoru dodatkowego, o którym mowa w art. 2, w następujących przypadkach:

- jeżeli zakład, mający podlegać nadzorowi, przedstawia interes bez znaczenia w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

- jeżeli uwzględnienie sytuacji finansowej zakładu byłoby niewłaściwe lub wprowadzające w błąd, w świetle celów nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń,

Artykuł 4

Właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego

1. Nadzór dodatkowy sprawowany jest przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład ubezpieczeń otrzymał zezwolenie administracyjne, zgodnie z art. 6 dyrektywy 73/239/EWG, lub art. 6 dyrektywy 79/267/EWG.

2. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, które otrzymały zezwolenie w dwóch lub więcej Państwach Członkowskich, mają za zakład macierzysty tą samą ubezpieczeniową grupę kapitałową, zakład reasekuracji, zakład ubezpieczeń mieszczący się w państwie trzecim lub ubezpieczeniową grupę kapitałową prowadzącą działalność mieszaną, to właściwe organy tych Państw Członkowskich mogą zgodzić się co do wyboru tych spośród nich, które będą odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego.

3. Jeżeli Państwo Członkowskie posiada więcej niż jeden właściwy organ sprawowania nadzoru dodatkowego nad zakładami ubezpieczeń oraz zakładami reasekuracji, wówczas Państwo to podejmie konieczne kroki w celu zapewnienia koordynacji między tymi organami.

Artykuł 5

Dostępność oraz jakość informacji

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy powinny wymagać, aby każdy zakład ubezpieczeń podlegający dodatkowemu nadzorowi, dysponował odpowiednimi procedurami kontroli wewnętrznej, w celu przedstawiania wszelkich danych oraz informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

2. Państwa Członkowskie podejmą właściwe kroki w celu zapewnienia, iż żadna bariera natury prawnej w ich jurysdykcji, nie będzie dla zakładów, podlegających nadzorowi dodatkowemu, dla zakładów z nimi powiązanych lub posiadającym w nich udziały, przeszkodą w wymianie między sobą informacji użytecznych do celów sprawowania nadzoru dodatkowego.

Artykuł 6

Dostęp do informacji

1. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru dodatkowego będą miały dostęp do każdej informacji użytecznej do celów sprawowania nadzoru nad zakładem ubezpieczeń podlegającym takiemu dodatkowemu nadzorowi. Właściwe organy mogą zwrócić się bezpośrednio do odpowiednich zakładów, o których mowa w art. 3 ust. 2, aby otrzymać konieczne informacje, o ile informacje te były wymagane od zakładu ubezpieczeń, a zakład ten ich nie dostarczył.

2. Państwa Członkowskie przewidują, że ich właściwe organy będą mogły dokonać na ich terytorium, same lub za pośrednictwem osób upełnomocnionych w tym celu, do sprawdzenia na miejscu informacji, o których mowa w ust. 1, w:

- zakładzie ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi,

- podmiotach zależnych tego zakładu ubezpieczeń,

- zakładach macierzystych tego zakładu ubezpieczeń,

- podmiotach zależnych zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń.

3. Jeżeli, w ramach stosowania przepisów niniejszego artykułu, właściwe organy danego Państwa Członkowskiego domagają się, w określonych przypadkach, sprawdzenia ważnych informacji, dotyczących zakładu mieszczącego się w innym Państwie Członkowskim, i który jest zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń, podmiotem zależnym zakładu ubezpieczeń, zakładem macierzystym zakładu ubezpieczeń lub podmiotem zależnym zakładu macierzystego tego zakładu ubezpieczeń, podlegającym dodatkowemu nadzorowi, zobowiązane są wnioskować do właściwych organów innego Państwa Członkowskiego o dokonanie tego sprawdzenia. Organy, które otrzymały wniosek, zobowiązane są,, w granicach swojej jurysdykcji do dokonania sprawdzenia, a, wydania zezwolenia na sprawdzenie organom które wystąpiły z wnioskiem,, bądź wydania zezwolenia na sprawdzenie przez biegłego rewidenta lub eksperta.

Artykuł 7

Współpraca między właściwymi organami

1. Jeżeli zakłady ubezpieczeń, mające siedziby w różnych Państwach Członkowskich, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy każdego Państwa Członkowskiego przekażą sobie nawzajem, na wniosek drugiej strony, wszystkie istotne informacje, mogące umożliwić lub ułatwić sprawowanie nadzoru na mocy niniejszej dyrektywy, oraz przekażą, z własnej inicjatywy, każdą informację, którą uznają za zasadniczą dla innych właściwych organów.

2. Jeżeli zakład ubezpieczeń i, bądź instytucja kredytowa w rozumieniu przepisów dyrektywy 77/780/EWG(¹⁰) bądź przedsiębiorstwo inwestycyjne w rozumieniu przepisów dyrektywy 93/22/EWG(¹¹), bądź obie te instytucje, są bezpośrednio lub pośrednio powiązane lub istnieje zakład posiadający w nich udziały kapitałowe, to właściwe organy oraz organy publicznie odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru nad tymi zakładami ściśle ze sobą współpracują. Bez uszczerbku dla swoich obowiązków, organy te dostarczą sobie wszystkie informacje, mogące ułatwić realizację ich zadań, w szczególności w ramach niniejszej dyrektywy.

3. Informacje otrzymane na mocy przepisów niniejszej dyrektywy, a w szczególności wszelka wymiana informacji między właściwymi organami, przewidziane przez niniejszą dyrektywę, podlegają tajemnicy zawodowej określonej w art. 16 dyrektywy 92/49/EWG, oraz w art. 15 dyrektywy 92/96/EWG.

Artykuł 8

Operacje w obrębie grupy

1. Państwa Członkowskie postanawiają, że właściwe organy sprawują ogólny nadzór nad operacjami między:

a) zakładem ubezpieczeń a:

(i) zakładem powiązanym z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładem posiadającym udziały kapitałowe -w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładem powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń;

b) zakładem ubezpieczeń a osobą fizyczną, która posiada udziały w:

(i) zakładzie ubezpieczeń lub w jednym z zakładów powiązanych z zakładem ubezpieczeń;

(ii) zakładzie posiadającym udziały w zakładzie ubezpieczeń;

(iii) zakładzie powiązanym z zakładem posiadającym udziały kapitałowe w zakładzie ubezpieczeń.

Operacje te dotyczą w szczególności:

- pożyczek,

- gwarancji oraz operacji pozabilansowych,

- pozycji kwalifikujących się do marginesu wypłacalności,

- inwestycji,

- operacji reasekuracji,

- umów odnoszących się do podziału kosztów.

2. W tym celu, Państwa Członkowskie wymagają składania przynajmniej raz w roku przez zakłady ubezpieczeń stosownych sprawozdań, dotyczących znaczących operacji, o których mowa w ust. 1., właściwym organom.

Jeżeli, na podstawie tych informacji, wynika, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń jest lub może być zagrożona, to właściwe organy podejmują stosowne kroki na poziomie zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 9

Wymóg skorygowanej wypłacalności

W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 1, Państwa Członkowskie wymagają ażeby obliczenie skorygowanej wypłacalności zostało wykonane zgodnie z załącznikiem I.

1. Zakłady powiązane, zakłady posiadające udziały kapitałowe w innych zakładach oraz zakłady powiązane z zakładami posiadającymi udziały kapitałowe w innych zakładach powinny zostać uwzględnione w obliczeniu, o którym mowa w ust. 1.

2. Jeżeli obliczenie, o którym mowa w ust. 1 pokazuje, że skorygowana wypłacalność jest negatywna, to właściwe organy podejmą stosowne kroki na poziomie rozpatrywanego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 10

Zakłady reasekuracji, ubezpieczeniowe grupy kapitałowe oraz zakłady ubezpieczeń mieszczące się w państwie trzecim

1. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, Państwa Członkowskie wymagają zastosowania metody nadzoru dodatkowego, zgodnie z załącznikiem II.

2. W przypadku, o którym mowa w art. 2 ust. 2, obliczenie powinno uwzględniać wszystkie zakłady powiązane ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, w sposób przewidziany w załączniku II.

3. Jeżeli, na podstawie odnośnego obliczenia, właściwe organy dojdą do wniosku, że wypłacalność zakładu ubezpieczeń będącego podmiotem zależnym ubezpieczeniowej grupy kapitałowej, zakładu reasekuracji lub zakładu ubezpieczeń mieszczącego się w państwie trzecim, jest lub może być zagrożona, podejmą one stosowne kroki na poziomie tego zakładu ubezpieczeń.

Artykuł 11

Wdrażanie

1. Państwa Członkowskie ustanowią nie później niż dnia 5 czerwca 2000 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Poinformują o tym bezzwłocznie Komisję.

2. Państwa Członkowskie zapewnią, że przepisy, o których mowa w ust. 1 znajdą w pierwszej kolejności zastosowanie w odniesieniu do nadzoru rachunków w roku obrachunkowym biegnącym od dnia 1 stycznia 2001 r. lub w trakcie tego roku kalendarzowego.

3. Jeżeli Państwa Członkowskie ustanowią przepisy, o których mowa w ust. 1, przepisy te powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub takie odniesienie powinno towarzyszyć ich oficjalnej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określone są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji tekst istotnych przepisów prawa krajowego, które wprowadzają w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2006 r., Komisja przedłoży Komitetowi ds. ubezpieczeń sprawozdanie dotyczące wykonania przepisów niniejszej dyrektywy, oraz, o ile to konieczne, sprawozdanie dotyczące konieczności dalszej harmonizacji.

Artykuł 12

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 13

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 października 1998 r.