PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

[1] Niniejsza dyrektywa ustala, w odniesieniu do pojazdów drogowych i maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach, w tym statków żeglugi śródlądowej, gdy nie znajdują się na morzu, ciągników rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostek pływających, gdy nie znajdują się na morzu, specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w silnikach z zapłonem iskrowym i silnikach z zapłonem samoczynnym, z uwzględnieniem wymogów technicznych tych silników.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1) „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2) „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3) „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających” oznaczają ciekły produkt ropopochodny, objęty kodami CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹⁴), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 94/25/WE (¹⁵), 97/68/WE (¹⁶) i 2000/25/WE (¹⁷);

4) „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

5) „państwa członkowskie, w których występują niskie temperatury otoczenia w okresie letnim” oznaczają Danię, Estonię, Finlandię, Irlandię, Łotwę, Litwę, Szwecję i Zjednoczone Królestwo;

6) „emisja gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw” oznacza wszystkie emisje netto CO₂, CH₄ i N₂O, które można przypisać paliwu (także wszystkim jego dodanym komponentom) lub dostarczonej energii. Obejmuje to wszystkie właściwe etapy od wydobycia lub uprawy włącznie, poprzez zmianę sposobu użytkowania gruntów, transport i dystrybucję, przetwarzanie i spalanie, niezależnie od tego, skąd pochodzą emisje;

7) „emisja gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednostkę energii” oznacza całkowitą masę emisji gazów cieplarnianych będących równoważnikami CO₂ związanych z paliwem podzieloną przez całkowitą wartość energetyczną paliwa lub dostarczonej energii (w przypadku paliwa wyrażoną jako jego dolna wartość opałowa);

8) [2] „dostawca” oznacza „dostawcę paliwa” zgodnie z definicją zawartą w art. 2 akapit drugi pkt 38 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 (¹⁸);

9) [3] „biopaliwa” oznaczają „biopaliwa” zgodnie z definicją zawartą w art. 2 akapit drugi pkt 33 dyrektywy (UE) 2018/2001;

10) „odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego” oznaczają paliwa ciekłe lub gazowe inne niż biopaliwa, których wartość energetyczna pochodzi z odnawialnych źródeł energii innych niż biomasa i które są stosowane w transporcie;

11) „rośliny wysokoskrobiowe” oznaczają rośliny obejmujące głównie zboża (niezależnie od tego, czy wykorzystywane są tylko ziarna czy całe rośliny, tak jak w przypadku zielonej kukurydzy), rośliny bulwiaste i korzeniowe (takie jak ziemniaki, topinambur, słodkie ziemniaki, maniok i ignamy) oraz uprawy roślin cebulowych (takie jak kolokazja jadalna i ksantosoma);

12) „biopaliwa o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów” oznaczają biopaliwa, których surowce zostały wyprodukowane w ramach systemów zmniejszających przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i zostały wyprodukowane zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw, określonymi w art. 7b;

13) „pozostałość przetwarzania” oznacza substancję niebędącą produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji. Nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;

14) „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo; nie obejmują one pozostałości pochodzących z powiązanych przemysłów lub powiązanego przetwarzania.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że benzyna może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi, określonymi w załączniku I.

Jednakże państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

3. Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do 2013 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw.

4. Państwa członkowskie o niskich temperaturach otoczenia w okresie letnim mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny o maksymalnej prężności par wynoszącej 70 kPa.

Państwa członkowskie, których nie dotyczy odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym, mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny zawierającej etanol o maksymalnej prężności par wynoszącej 60 kPa oraz dodatkowo zastosować dozwolone odstępstwo w zakresie prężności par określone w załączniku III, pod warunkiem że wykorzystany etanol jest biopaliwem.

5. Jeżeli państwa członkowskie pragną zastosować którekolwiek z odstępstw, o których mowa w ust. 4, informują o tym Komisję i udostępniają wszelkie odnośne informacje. Komisja ocenia stopień zapotrzebowania odstępstwa oraz okres jego trwania, uwzględniając następujące dwa elementy:

a) unikanie społeczno-gospodarczych problemów wynikających z wyższej prężności par, w tym ograniczone w czasie potrzeby w zakresie dostosowań technicznych; oraz

b) środowiskowe lub zdrowotne konsekwencje wyższej prężności par, oraz w szczególności oddziaływanie na zgodność z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego, zarówno w zainteresowanych państwach członkowskich, jak i w innych państwach członkowskich.

Jeżeli ocena Komisji wykaże, że odstępstwo skutkować będzie brakiem zgodności z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego i zanieczyszczenia powietrza, w tym odnośnymi wartościami granicznymi i limitami emisji, wniosek zostaje odrzucony. Komisja powinna też uwzględnić odnośne wartości docelowe.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wszystkich odnośnych informacji Komisja nie zgłosi zastrzeżeń, zainteresowane państwo członkowskie może zacząć stosować odstępstwo, o które wnioskowało.

6. Nie naruszając przepisów ust. 1, państwa członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej o zawartości ołowiu nieprzekraczającej 0,15 g/l, w wysokości maksymalnej 0,03 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

7. (skreślony).

Artykuł 4

Olej napędowy

1. Państwa członkowskie zapewniają, że olej napędowy może być wprowadzony do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie on zgodny ze specyfikacjami określonymi w załączniku II.

Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek oleju napędowego zawierającego do 7 % estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME). [4]

Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa, zwłaszcza FAME, w oleju napędowym.

2. [5] Państwa członkowskie zapewniają, aby maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w olejach napędowych przeznaczonych do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, w tym w statkach żeglugi śródlądowej, ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych wynosiła 10 mg/kg. Państwa członkowskie zapewniają, aby paliwa ciekłe inne niż te oleje napędowe mogły być stosowane w statkach żeglugi śródlądowej i statkach rekreacyjnych wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych paliwach ciekłych nie przekracza maksymalnego dozwolonego limitu dla tych olejów napędowych.

3. Państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

4. W przypadku państw członkowskich, w których zimą występują surowe warunki pogodowe, maksymalny punkt destylacji wynoszący 65 % w temperaturze 250 °C dla olejów napędowych może zostać zastąpiony maksymalnym punktem destylacji wynoszącym 10 % (vol/vol) w temperaturze 180 °C.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. (skreślony).

8. (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 7a

[6] (uchylony).

Artykuł 7b

[7] (uchylony).

Artykuł 7c

[8] (uchylony).

Artykuł 7d

[9] (uchylony).

Artykuł 7e

[10] (uchylony).

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych, o których mowa w, odpowiednio, załączniku I i II.

2. Państwa Członkowskie ustanawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. Do dnia 31 sierpnia każdego roku państwa członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane dotyczące jakości paliw za poprzedni rok kalendarzowy. Komisja ustanawia w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wspólny format, w jakim przedkładane są zestawienia krajowych danych dotyczących jakości paliw. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., format tego sprawozdania musi być zgodny z formatem opisanym w odpowiedniej normie europejskiej. Dodatkowo państwa członkowskie podają w sprawozdaniu łączne ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Ponadto państwa członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, w oparciu o odpowiednio wyważoną podstawę geograficzną, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. Komisja zapewnia, aby informacje przekazane zgodnie z ust. 3 były niezwłocznie udostępniane za pomocą odpowiednich środków.

Artykuł 8a

Dodatki metaliczne

1. Komisja dokonuje oceny zagrożeń, jakie wykorzystanie dodatków metalicznych w paliwach przedstawia dla zdrowia i środowiska, oraz opracowuje w tym celu metodologię testowania. Komisja przedstawia wnioski z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2012 r.

2. Do czasu opracowania metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, obecność metalicznego dodatku trikarbonylek (metylocyklopentadieno) manganowy (MMT) w paliwie jest ograniczona do 6 mg manganu na litr od dnia 1 stycznia 2011 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. limit ten wynosi 2 mg manganianów na litr.

3. W świetle oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, Parlament Europejski i Rada mogą na podstawie wniosku ustawodawczego Komisji zmienić limit zawartości MMT w paliwie określony w ust. 2.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by oznakowanie dotyczące zawartości w paliwie dodatku metalicznego było widoczne w każdym miejscu, w którym paliwo z dodatkami metalicznymi jest udostępniane konsumentom.

5. Oznakowanie zawiera następującą treść: „Zawiera dodatki metaliczne”.

6. Oznakowanie powinno być umieszczone, w wyraźnie widoczny sposób, w miejscu, w którym znajduje się informacja określająca rodzaj paliwa. Poprzez swoją wielkość i czcionkę oznakowanie jest wyraźnie widoczne i łatwe do odczytania.

Artykuł 9

Sprawozdawczość

1. Do dnia 31 grudnia 2012 r. i co trzy lata po tej dacie Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oraz, w stosownych przypadkach, wniosek legislacyjny zawierający poprawki do niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie uwzględnia przede wszystkim:

a) wykorzystanie i rozwój techniki samochodowej, a zwłaszcza wykonalność zwiększenia maksymalnej dozwolonej zawartości biopaliw w benzynie i oleju napędowym oraz potrzebę aktualizacji daty, o której mowa w art. 3 ust. 3;

b) politykę wspólnotową dotyczącą emisji CO₂ przez pojazdy transportu drogowego;

c) możliwość stosowania wymogów załącznika II, w szczególności wartości dopuszczalnej wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych, w odniesieniu do maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej), ciągników rolniczych i leśnych oraz statków rekreacyjnych;

d) wzrost wykorzystania detergentów w paliwach;

e) wykorzystanie w paliwach dodatków metalicznych innych niż MMT;

f) całkowitą ilość dodatków stosowanych w benzynie i oleju napędowym do silników wysokoprężnych z uwzględnieniem prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego środowiska, w tym celów dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy dla wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (¹⁹) oraz jej dyrektyw pochodnych;

g) [11] (uchylona);

h) [12] (uchylona);

i) [13] (uchylona);

j) zaktualizowaną analizę stosunku kosztów do korzyści i wpływu redukcji maksymalnej dozwolonej prężności par benzyny w okresie letnim do poziomu poniżej 60 kPa;

k) [14] (uchylona);

2. [15] (uchylony).

Artykuł 9a

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych i dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a, w zakresie niezbędnym do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych w celu zapewnienia spójności ze zmianą norm europejskich, o których mowa w załączniku I i II. Komisja jest także uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a w celu dostosowania dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par (w kPa) w odniesieniu do zawartości etanolu w benzynie określonego w załączniku III w granicach określonych w art. 3 ust. 4 akapit pierwszy. Takie akty delegowane pozostają bez uszczerbku dla zwolnień przyznanych na mocy art. 3 ust. 4.

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 5 października 2015 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 11

Procedura komitetowa

1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (²⁰).

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których to kwestiach mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zasięg

Niniejsza dyrektywa ustala, w odniesieniu do pojazdów drogowych i maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej, gdy nie znajdują się na morzu), ciągników rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostek pływających, gdy nie znajdują się na morzu:

a) specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w silnikach z zapłonem iskrowym i silnikach z zapłonem samoczynnym, z uwzględnieniem wymogów technicznych tych silników; oraz

b) cel ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1) „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2) „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3) „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających” oznaczają ciekły produkt ropopochodny, objęty kodami CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹⁴), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 94/25/WE (¹⁵), 97/68/WE (¹⁶) i 2000/25/WE (¹⁷);

4) „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

5) „państwa członkowskie, w których występują niskie temperatury otoczenia w okresie letnim” oznaczają Danię, Estonię, Finlandię, Irlandię, Łotwę, Litwę, Szwecję i Zjednoczone Królestwo;

6) „emisja gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw” oznacza wszystkie emisje netto CO₂, CH₄ i N₂O, które można przypisać paliwu (także wszystkim jego dodanym komponentom) lub dostarczonej energii. Obejmuje to wszystkie właściwe etapy od wydobycia lub uprawy włącznie, poprzez zmianę sposobu użytkowania gruntów, transport i dystrybucję, przetwarzanie i spalanie, niezależnie od tego, skąd pochodzą emisje;

7) „emisja gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednostkę energii” oznacza całkowitą masę emisji gazów cieplarnianych będących równoważnikami CO₂ związanych z paliwem podzieloną przez całkowitą wartość energetyczną paliwa lub dostarczonej energii (w przypadku paliwa wyrażoną jako jego dolna wartość opałowa);

8) „dostawca” oznacza podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie paliw lub energii organom odpowiedzialnym za naliczanie podatku akcyzowego lub, jeżeli nie jest należny podatek akcyzowy, każdy inny odnośny podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie;

9) „biopaliwa” mają to samo znaczenie, co w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych (¹⁸);

10) „odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego” oznaczają paliwa ciekłe lub gazowe inne niż biopaliwa, których wartość energetyczna pochodzi z odnawialnych źródeł energii innych niż biomasa i które są stosowane w transporcie;

11) „rośliny wysokoskrobiowe” oznaczają rośliny obejmujące głównie zboża (niezależnie od tego, czy wykorzystywane są tylko ziarna czy całe rośliny, tak jak w przypadku zielonej kukurydzy), rośliny bulwiaste i korzeniowe (takie jak ziemniaki, topinambur, słodkie ziemniaki, maniok i ignamy) oraz uprawy roślin cebulowych (takie jak kolokazja jadalna i ksantosoma);

12) „biopaliwa o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów” oznaczają biopaliwa, których surowce zostały wyprodukowane w ramach systemów zmniejszających przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i zostały wyprodukowane zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw, określonymi w art. 7b;

13) „pozostałość przetwarzania” oznacza substancję niebędącą produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji. Nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;

14) „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo; nie obejmują one pozostałości pochodzących z powiązanych przemysłów lub powiązanego przetwarzania.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że benzyna może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi, określonymi w załączniku I.

Jednakże państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

3. Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do 2013 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw.

4. Państwa członkowskie o niskich temperaturach otoczenia w okresie letnim mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny o maksymalnej prężności par wynoszącej 70 kPa.

Państwa członkowskie, których nie dotyczy odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym, mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny zawierającej etanol o maksymalnej prężności par wynoszącej 60 kPa oraz dodatkowo zastosować dozwolone odstępstwo w zakresie prężności par określone w załączniku III, pod warunkiem że wykorzystany etanol jest biopaliwem.

5. Jeżeli państwa członkowskie pragną zastosować którekolwiek z odstępstw, o których mowa w ust. 4, informują o tym Komisję i udostępniają wszelkie odnośne informacje. Komisja ocenia stopień zapotrzebowania odstępstwa oraz okres jego trwania, uwzględniając następujące dwa elementy:

a) unikanie społeczno-gospodarczych problemów wynikających z wyższej prężności par, w tym ograniczone w czasie potrzeby w zakresie dostosowań technicznych; oraz

b) środowiskowe lub zdrowotne konsekwencje wyższej prężności par, oraz w szczególności oddziaływanie na zgodność z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego, zarówno w zainteresowanych państwach członkowskich, jak i w innych państwach członkowskich.

Jeżeli ocena Komisji wykaże, że odstępstwo skutkować będzie brakiem zgodności z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego i zanieczyszczenia powietrza, w tym odnośnymi wartościami granicznymi i limitami emisji, wniosek zostaje odrzucony. Komisja powinna też uwzględnić odnośne wartości docelowe.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wszystkich odnośnych informacji Komisja nie zgłosi zastrzeżeń, zainteresowane państwo członkowskie może zacząć stosować odstępstwo, o które wnioskowało.

6. Nie naruszając przepisów ust. 1, państwa członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej o zawartości ołowiu nieprzekraczającej 0,15 g/l, w wysokości maksymalnej 0,03 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

7. (skreślony).

Artykuł 4

Olej napędowy

1. Państwa członkowskie zapewniają, że olej napędowy może być wprowadzony do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie on zgodny ze specyfikacjami określonymi w załączniku II.

Niezależnie od wymagań załącznika II, państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzenie do obrotu oleju napędowego zawierającego ponad 7 % estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME).

Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa, zwłaszcza FAME, w oleju napędowym.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że najpóźniej od dnia 1 stycznia 2008 r. oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych mogą być wprowadzane do obrotu na ich terytorium wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych olejach napędowych nie przekracza 1 000 mg/kg. Od dnia 1 stycznia 2011 r. maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w tych olejach napędowych wynosi 10 mg/kg. Państwa członkowskie zapewniają, aby paliwa ciekłe inne niż te oleje napędowe mogły być stosowane w statkach żeglugi śródlądowej i statkach rekreacyjnych wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych paliwach ciekłych nie przekracza maksymalnego dozwolonego limitu dla tych olejów napędowych.

Jednakże w celu przystosowania się do nieznacznych zanieczyszczeń w łańcuchu dostaw państwa członkowskie mogą, od dnia 1 stycznia 2011 r., zezwolić, by oleje napędowe przeznaczone do stosowania w silnikach maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych zawierały do 20 mg/kg siarki w punkcie końcowej dystrybucji dla użytkowników końcowych. Państwa członkowskie mogą również zezwolić na dalsze wprowadzanie na rynek do dnia 31 grudnia 2011 r. oleju napędowego zawierającego do 1 000 mg/kg siarki przeznaczonego dla pojazdów szynowych i ciągników rolniczych i leśnych, z zastrzeżeniem, że zagwarantują one nienaruszalność właściwego funkcjonowania systemów kontroli emisji.

3. Państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

4. W przypadku państw członkowskich, w których zimą występują surowe warunki pogodowe, maksymalny punkt destylacji wynoszący 65 % w temperaturze 250 °C dla olejów napędowych może zostać zastąpiony maksymalnym punktem destylacji wynoszącym 10 % (vol/vol) w temperaturze 180 °C.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. (skreślony).

8. (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 7a

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych

1. Państwa członkowskie wyznaczają dostawcę lub dostawców odpowiedzialnych za monitorowanie i sprawozdawczość dotyczące emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej. W przypadku dostawców energii elektrycznej wykorzystywanej w pojazdach drogowych państwa członkowskie zapewniają, że dostawcy ci mogą dokonać wyboru o przyczynianiu się do spełniania obowiązku ograniczania emisji, określonego w ust. 2, jeżeli są oni w stanie odpowiednio mierzyć i monitorować energię elektryczną dostarczoną z przeznaczeniem na stosowanie w tych pojazdach.

W przypadku dostawców biopaliw przeznaczonych do użytku w lotnictwie państwa członkowskie mogą zezwolić takim dostawcom na podjęcie decyzji o ich udziale w wypełnianiu obowiązku zmniejszenia emisji określonego w ust. 2 niniejszego artykułu, o ile te biopaliwa będą zgodne z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b.

Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. dostawcy corocznie przekazują organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie sprawozdania na temat natężenia emisji gazów cieplarnianych dla paliw i energii dostarczanej w każdym państwie członkowskim; sprawozdanie to zawiera co najmniej następujące informacje:

a) [1] całkowitą ilość każdego dostarczanego rodzaju paliwa i energii; oraz

b) emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii.

Państwa członkowskie zapewniają, by sprawozdania były poddawane weryfikacji.

W stosownych przypadkach Komisja ustanawia wytyczne dotyczące wdrażania niniejszego ustępu.

2. Państwa członkowskie wymagają od dostawców możliwie stopniowego zmniejszenia do dnia 31 grudnia 2020 r. emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej, nawet o 10 % w stosunku do podstawowej normy dla paliw określonej w załączniku II do dyrektywy Rady (UE) 2015/652. Zmniejszenie to składa się z: [2]

a) 6 % do dnia 31 grudnia 2020 r. Dla celów zmniejszenia emisji państwa członkowskie mogą wymagać od dostawców spełnienia następujących celów przejściowych: 2 % do dnia 31 grudnia 2014 r. i 4 % do dnia 31 grudnia 2017 r.;

b) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. h), osiąganego za pośrednictwem jednej lub obu następujących metod:

(i) zaopatrzenia transportu w energię dostarczaną w celu stosowania we wszelkiego rodzaju pojazdach drogowych lub maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych;

(ii) wykorzystania wszelkich technologii (w tym wychwytywania i składowania dwutlenku węgla) umożliwiających zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia dostarczonego paliwa lub energii w przeliczeniu na jednostkę energii;

c) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. i), osiąganego za pośrednictwem wykorzystania kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (¹⁹), w celu redukcji w sektorze dostaw paliw.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że maksymalny udział biopaliw produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, służący realizacji celu, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie może przekraczać maksymalnego udziału ustanowionego w art. 3 ust. 4 akapit drugi lit. d) dyrektywy 2009/28/WE.

3. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia biopaliw obliczane są zgodnie z art. 7d. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia innych paliw i energii obliczane są z wykorzystaniem metodologii określonej zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zapewniają, że grupa dostawców może zadecydować o wspólnym wypełnianiu obowiązków wypływających z ust. 2. W takim przypadku dla celów ust. 2 grupę dostawców uważa się za jednego dostawcę.

5. Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby określić szczegółowe przepisy dotyczące jednolitego wdrożenia przez państwa członkowskie ust. 4 niniejszego artykułu.

6. Komisja jest uprawniona do przyjęcia nie później niż dnia 31 grudnia 2017 r. aktów delegowanych w celu określenia wartości standardowych emisji gazów cieplarnianych, jeżeli takie wartości nie zostały jeszcze określone przed dniem 5 października 2015 r., w odniesieniu do:

a) odnawialnych ciekłych i gazowych paliw transportowych pochodzenia niebiologicznego;

b) wychwytywania i wykorzystywania dwutlenku węgla na potrzeby transportu.

7. W ramach sprawozdawczości, o której mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, aby dostawcy paliw przekazywali co roku organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie informacje na temat ścieżek produkcji biopaliw, ilości biopaliw pochodzących z surowców, zgodnie z kategoriami zawartymi w załączniku V część A, oraz emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym tymczasowych średnich wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Państwa członkowskie zgłaszają te informacje Komisji.

Artykuł 7b

Kryteria zrównoważonego rozwoju dotyczące biopaliw

1. Niezależnie od tego, czy surowce były uprawiane na terenie Wspólnoty, czy poza jej terytorium, energię z biopaliw uwzględnia się do celów, o których mowa w art. 7a, tylko wtedy, gdy spełniają one kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu.

Aby jednak biopaliwa wyprodukowane z odpadów lub pozostałości innych niż odpadów lub pozostałości rolnicze, akwakultury i leśne były uwzględniane do celów, o których mowa w art. 7a, muszą spełniać jedynie kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, które wynika z wykorzystania biopaliw, uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu 5 października 2015 r. Instalację uznaje się za „działającą”, jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw.

W przypadku instalacji, które działały w dniu 5 października 2015 r. lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa zapewniają ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw oblicza się zgodnie z art. 7d ust. 1.

3. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów o wysokiej bioróżnorodności, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. lub później posiadały jeden z następujących statusów, niezależnie od tego, czy posiadają go nadal:

a) lasy pierwotne i inne zalesione grunty, czyli lasy i inne zalesione grunty z gatunkami rodzimymi, gdzie nie istnieją wyraźnie widoczne ślady działalności człowieka, a procesy ekologiczne nie zostały w istotny sposób zaburzone;

b) obszary wyznaczone:

(i) do celów ochrony przyrody na mocy prawa lub przez właściwy organ; lub

(ii) do ochrony rzadkich, zagrożonych lub poważnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków, uznawanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody pod warunkiem uznania ich zgodnie z drugim akapitem art. 7c ust. 4;

chyba że przedstawiono dowody, że produkcja tych surowców nie narusza tych celów ochrony przyrody;

c) obszary trawiaste o wysokiej bioróżnorodności, które są:

(i) naturalne, czyli obszary trawiaste, które pozostaną obszarami trawiastymi, jeśli nie dojdzie do interwencji człowieka, i które zachowują naturalny skład gatunkowy oraz cechy i procesy ekologiczne; lub

(ii) nienaturalne, czyli obszary trawiaste, które przestaną być obszarami trawiastymi w braku interwencji człowieka i które są bogate gatunkowo i nie są zdegradowane, chyba że udowodnione zostanie, iż zbiory surowców są konieczne, aby zachować ich status obszarów trawiastych.

4. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów zasobnych w pierwiastek węgla, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. posiadały status określony w jednej z poniższych liter, ale już go nie posiadają:

a) tereny podmokłe, czyli tereny pokryte lub nasączone wodą stale lub przez znaczną część roku;

b) obszary stale zalesiane, czyli obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew powyżej 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ;

c) obszary obejmujące więcej niż 1 ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew od 10 % do 30 %, lub z drzewami, które mogą osiągnąć te progi in situ, chyba że przedstawiono dowody, że obszar przed i po przekształceniu magazynuje taką ilość pierwiastka węgla, że przy zastosowaniu metodologii określonej w części C załącznika IV byłyby spełnione warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Przepisy niniejszego ustępu nie mają zastosowania, jeżeli w czasie pozyskania surowców teren posiadał ten sam status, co w styczniu 2008 r.

5. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów będących w styczniu 2008 r. torfowiskami, chyba że przedstawiono dowody, że uprawa i zbiór tych surowców nie powoduje osuszania gruntów wcześniej niepodlegających osuszaniu.

6. Surowce rolne uprawiane we Wspólnocie i wykorzystywane do produkcji biopaliw uwzględnionych do celów, o których mowa w art. 7a, są uzyskiwane zgodnie z wymogami i normami określonymi w przepisach, o których mowa w pozycji „Środowisko naturalne” w części A oraz w pkt 9 załącznika II do rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (²⁰), a także zgodnie z minimalnymi wymogami dotyczącymi zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska w rozumieniu art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.

7. Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania odnoszące się zarówno do państw trzecich, jak i do państw członkowskich będących ważnym źródłem biopaliw lub surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie i dotyczące krajowych środków podjętych w celu przestrzegania kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w ust. 2–5, oraz w celu ochrony gleby, wody i powietrza. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r.

Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny we Wspólnocie i w państwach trzecich, wpływu polityki Wspólnoty w zakresie biopaliw na dostępność żywności w przystępnych cenach, zwłaszcza dla ludzi żyjących w krajach rozwijających się, oraz ogólniejszych kwestii rozwojowych. Sprawozdania te dotyczą kwestii poszanowania praw do użytkowania gruntów. Sprawozdania określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy każda z następujących konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy została przez nie ratyfikowana i wdrożona:

- konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29),

- konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87),

- konwencja dotycząca stosowania zasad prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98),

- konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100),

- konwencja o zniesieniu pracy przymusowej (nr 105),

- konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111),

- konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138),

- konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182).

Sprawozdania te określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy dany kraj ratyfikował i wdrożył:

- protokół kartageński o bezpieczeństwie biologicznym,

- konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r. Komisja w odpowiednich przypadkach proponuje działania naprawcze, zwłaszcza gdy występują czynniki świadczące o tym, że produkcja biopaliw ma znaczny wpływ na ceny żywności.

8. Do celów, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie nie odmawiają uwzględnienia do celów ust. 1 biopaliw uzyskanych zgodnie z niniejszym artykułem z innych powodów dotyczących zrównoważonego rozwoju.

Artykuł 7c

Weryfikacja zgodności biopaliw z kryteriami zrównoważonego rozwoju

1. W przypadku gdy biopaliwa mają zostać uwzględnione dla celów art. 7a, państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych wykazania spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w art. 7b ust. 2–5. W tym celu państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych stosowania systemu bilansu masy, który:

a) umożliwia mieszanie partii surowców lub biopaliw o różnych właściwościach zrównoważonego rozwoju;

b) wymaga, aby informacje na temat właściwości zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii, o których mowa w lit. a), pozostały przypisane mieszance; oraz

c) stanowi, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach, jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

2. W 2010 i 2012 r. Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat działania metody weryfikacji bilansu masy opisanej w ust. 1 oraz na temat możliwości dopuszczenia innych metod weryfikacji w odniesieniu do niektórych lub wszystkich rodzajów surowców lub biopaliw. W swojej ocenie Komisja bierze pod uwagę metody weryfikacji, w których informacja dotycząca właściwości zrównoważonego rozwoju nie musi zostać fizycznie przypisana do danej partii lub mieszanki. Ocena bierze pod uwagę potrzebę zachowania integralności i skuteczności systemu weryfikacji przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. W stosownych przypadkach do sprawozdania dołączone są wnioski do Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące dopuszczenia innych metod weryfikacji.

3. Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić, że podmioty gospodarcze przedkładają wiarygodne informacje i udostępniają państwom członkowskim, na ich wniosek, dane wykorzystane do opracowania informacji. Państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych zapewnienia odpowiedniego standardu niezależnego audytu przedłożonych informacji oraz dostarczenia dowodów dokonania tej czynności. Audyt kontroluje, czy systemy stosowane przez podmioty gospodarcze są dokładne, wiarygodne i zabezpieczone przed nadużyciami. Ocenia również częstotliwość i metodologię pobierania próbek i solidność danych.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują w szczególności informacje dotyczące poszanowania kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanowionych w art. 7b ust. 2–5, odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu ochrony gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu uwzględnienia elementów, o których mowa w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby opracować wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach niniejszego ustępu. Komisja zapewnia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla podmiotów w ogóle, a w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich.

Obowiązki ustanowione w tym ustępie mają zastosowanie bez względu na to, czy biopaliwa są produkowane w obrębie Wspólnoty, czy importowane.

Państwa członkowskie przekazują Komisji w zagregowanej formie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym. Komisja publikuje te informacje w skróconej formie na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w art. 24 dyrektywy 2009/28/WE, zachowując poufny charakter szczególnie chronionych informacji handlowych.

4. Wspólnota podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające postanowienia dotyczące kryteriów zrównoważonego rozwoju równoważne przepisom niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy Wspólnota zawrze umowy zawierające postanowienia dotyczące kwestii objętych kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 7b ust. 2–5, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa wytworzone z surowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja może zdecydować, że dobrowolne międzynarodowe lub krajowe systemy określające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2 lub wykazują, że partie biopaliwa spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju, ustalone w art. 7b ust. 3–5. Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także o elementach wymienionych w art. 7b ust. 7 akapit drugi. Komisja może również uznać obszary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii).

Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub międzynarodowe systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2.

Komisja może zdecydować, że tereny objęte krajowym lub regionalnym programem przekształcania terenów poważnie zdegradowanych lub silnie zanieczyszczonych spełniają kryteria, o których mowa w załączniku IV część C pkt 9.

5. Komisja przyjmuje decyzje na mocy ust. 4 wyłącznie wtedy, gdy przedmiotowa umowa lub system spełniają odpowiednie normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu. Systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych spełniają również wymogi dotyczące metodyki określone w załączniku IV. Wykazy terenów o dużej bioróżnorodności, o których mowa w art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii), spełniają odpowiednie standardy obiektywności i spójności z normami uznanymi w skali międzynarodowej i przewidują odpowiednie procedury odwoławcze.

Dobrowolne systemy, o których mowa w ust. 4 („dobrowolne systemy”) regularnie, oraz nie rzadziej niż raz na rok, publikują listę swoich organów certyfikujących wykorzystywanych do niezależnych audytów, wskazującą w odniesieniu do każdego organu certyfikującego, który podmiot lub krajowy organ publiczny go uznał i który podmiot lub krajowy organ publiczny go monitoruje.

W szczególności w celu zapobiegania nadużyciom Komisja może na podstawie analizy ryzyka lub sprawozdań, o których mowa w ust. 6 akapit drugi niniejszego artykułu, określić standardy niezależnych audytów i wymagać, aby wszystkie dobrowolne systemy przestrzegały tych standardów. Dokonuje się tego w drodze aktów wykonawczych przyjmowanych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. W aktach tych ustala się harmonogram wdrażania tych standardów przez dobrowolne systemy. Komisja może uchylać decyzje uznające dobrowolne systemy, w przypadku gdy systemy te nie wdrożą takich standardów w przewidzianym terminie.

6. Decyzje na podstawie ust. 4 niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Takie decyzje obowiązują przez okres maksymalnie pięciu lat.

Komisja wymaga, by każdy dobrowolny system, w którego sprawie przyjęta zostaje decyzja zgodnie z ust. 4, przedkładał jej w terminie do dnia 6 października 2016 r., a następnie co roku do dnia 30 kwietnia, sprawozdanie obejmujące każdą z liter zawartych w akapicie trzecim niniejszego ustępu. Co do zasady sprawozdanie obejmuje poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie obejmuje co najmniej sześć miesięcy od dnia 9 września 2015 r. Wymóg przekazywania sprawozdania ma zastosowanie wyłącznie do dobrowolnych systemów, które działają przez co najmniej 12 miesięcy.

W terminie do dnia 6 kwietnia 2017 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące sprawozdania, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, dokonujące przeglądu działania umów, o których mowa w ust. 4, lub dobrowolnych systemów, w których sprawie przyjęta została decyzja zgodnie z niniejszym artykułem, a także wskazujące najlepsze praktyki. Sprawozdanie to opiera się na najlepszych dostępnych informacjach, w tym wynikających z konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, a także na praktycznych doświadczeniach w zakresie stosowania tych umów lub systemów. Sprawozdanie analizuje ogólnie:

a) niezależność, warunki i częstotliwość audytów – zarówno w odniesieniu do tego, co określono w dokumentacji danego systemu w momencie zatwierdzania go przez Komisję, jak i w odniesieniu do najlepszych praktyk danej branży;

b) dostępność oraz doświadczenie i przejrzystość w zakresie stosowania metod identyfikowania przypadków nieprzestrzegania zasad i zajmowania się takimi przypadkami, ze szczególnym uwzględnieniem zajmowania się przypadkami poważnych naruszeń ze strony członków systemu lub zarzutami dotyczącymi takich naruszeń;

c) przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na stosowne języki krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów oraz dostępność sprawozdań z audytu;

d) udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi – przed podejmowaniem decyzji, podczas opracowywania systemu i dokonywania jego przeglądu, a także podczas audytów – oraz reakcje na ich wkłady;

e) ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich organów systemu;

f) rynkowe aktualizacje systemu, liczbę certyfikowanych surowców i biopaliw – w podziale na kraj pochodzenia i rodzaj, liczbę uczestników;

g) łatwość i skuteczność wprowadzenia systemu śledzenia dowodów zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju, udostępnianych przez system uczestnikowi (uczestnikom); taki system śledzenia służy jako środek zapobiegający nadużyciom ze szczególnym uwzględnieniem wykrywania domniemanych nadużyć i innych nieprawidłowości, postępowania z nimi i działań podejmowanych w związku z nimi oraz, w stosownych przypadkach, liczbę wykrytych przypadków nadużyć lub nieprawidłowości;

oraz w szczególności:

h) warianty upoważniania podmiotów do uznawania i monitorowania organów certyfikujących;

i) kryteria uznawania lub akredytacji organów certyfikujących;

j) zasady prowadzenia monitorowania organów certyfikujących;

k) sposoby ułatwienia lub ulepszenia działań propagujących najlepsze praktyki.

Państwo członkowskie może powiadomić o swoim systemie krajowym Komisję. Komisja traktuje priorytetowo ocenę takiego systemu. Decyzję w sprawie zgodności tak zgłoszonego systemu krajowego z warunkami określonymi w niniejszej dyrektywie przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby ułatwić wzajemne dwustronne i wielostronne uznawanie systemów weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw. W przypadku pozytywnej decyzji systemy ustanowione zgodnie z niniejszym artykułem nie odmawiają wzajemnego uznawania względem systemu tego państwa członkowskiego, jeżeli chodzi o weryfikację zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b ust. 2–5.

7. Gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane uzyskane w ramach umowy lub systemu będących przedmiotem decyzji podjętej zgodnie z ust. 4, państwo członkowskie nie wymaga od dostawcy, w zakresie objętym tą decyzją, dostarczania dalszego dowodu spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w art. 7b ust. 2–5, ani dostarczania informacji o środkach, o których mowa w ust. 3 akapit drugi niniejszego artykułu.

8. Komisja – na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy – analizuje stosowanie art. 7b w związku z danym źródłem biopaliwa i w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku decyduje, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, czy dane państwo członkowskie może uwzględniać biopaliwo z tego źródła do celów art. 7a.

9. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) skuteczności systemu w zakresie przekazywania informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju; oraz

b) wykonalności i stosowności wprowadzenia wymagań dotyczących ochrony powietrza, gleby i wody, uwzględniających wyniki najnowszych badań naukowych i międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty.

W stosownych przypadkach Komisja proponuje podjęcie działań naprawczych.

Artykuł 7d

Obliczanie wpływu biopaliw na emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia

1. Do celów art. 7a i art. 7b ust. 2 emisję gazów cieplarnianych z biopaliw w całym cyklu życia oblicza się w następujący sposób:

a) jeżeli wartość standardowa ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji biopaliwa została określona w załączniku IV część A lub B i jeżeli wartość e_l dla tych biopaliw obliczona zgodnie z załącznikiem IV część C pkt 7 jest równa zero lub jest mniejsza od zera, poprzez zastosowanie tej wartości standardowej;

b) poprzez zastosowanie rzeczywistej wartości obliczonej zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C; lub

c) poprzez zastosowanie wartości będącej sumą czynników ze wzoru, o którym mowa w załączniku IV część C pkt 1, gdzie szczegółowe wartości standardowe określone w załączniku IV część D lub E mogą być użyte dla niektórych czynników, a wartości rzeczywiste, obliczone zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C, dla wszystkich innych czynników.

2. Do dnia 31 marca 2010 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie zawierające wykaz obszarów na ich terytorium, zaklasyfikowanych na poziomie 2 w Nomenklaturze jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) lub na bardziej szczegółowym poziomie NUTS zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) (²¹), na których to obszarach normalny poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „Szczegółowe wartości standardowe dotyczące upraw” w załączniku IV część D do niniejszej dyrektywy lub równy temu poziomowi, łącznie z opisem metody i danych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. Metoda ta uwzględnia charakterystykę gleby, klimat i spodziewany poziom zbioru surowców.

3. Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych można zgłaszać Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w przypadku terytoriów poza Unią w sprawozdaniach równoważnych sprawozdaniom, o których mowa w ust. 2, oraz sporządzonych przez właściwe organy.

4. Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, że sprawozdania określone w ust. 3 niniejszego artykułu zawierają dokładne dane służące do pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw, które są zwykle produkowane na tych obszarach, do celów art. 7b ust. 2.

5. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja przygotowuje i publikuje sprawozdanie dotyczące szacunkowych wartości typowych i standardowych określonych w załączniku IV część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu i procesów technologicznych.

W przypadku gdy ze sprawozdań, o których mowa w akapicie pierwszym, wynika, że szacunkowe wartości typowe i standardowe w załączniku IV część B i E mogą wymagać korekty w oparciu o najnowsze dowody naukowe, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek ustawodawczy.

6. (skreślony).

7. Komisja dokonuje przeglądu załącznika IV, aby w uzasadnionych przypadkach dodać wartości dotyczące innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców. Przegląd ten uwzględnia także modyfikację metodologii określonej w części C załącznika IV, w szczególności w odniesieniu do:

- metody uwzględniania odpadów i pozostałości,

- metody uwzględniania produktów ubocznych,

- metody uwzględniania kogeneracji, oraz

- statusu produktów ubocznych nadanego resztkom pożniwnym.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślinnych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi. W przypadku gdy z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję wynika, że załącznik IV powinien zostać uzupełniony, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 10a w celu dodawania, lecz nie usuwania ani zmieniania, szacunkowych wartości typowych i standardowych w załączniku IV części A, B, D i E w odniesieniu do ścieżek biopaliw, co do których w tym załączniku nie zawarto jeszcze konkretnych wartości.

Wszelkie zmiany lub uzupełnienia wykazu wartości standardowych zamieszczonego w załączniku IV dokonywane są zgodnie z następującymi zasadami:

a) jeżeli wpływ danego czynnika na ogólne emisje jest niewielki lub jeżeli odchylenie jest ograniczone lub jeżeli koszt ustalenia wartości rzeczywistych jest wysoki lub powodowałoby to znaczne trudności, wartości standardowe muszą być typowe dla normalnych procesów produkcji;

b) we wszystkich innych przypadkach wartości standardowe muszą być konserwatywne w porównaniu z normalnymi procesami produkcji.

8. W przypadku gdy jest to konieczne w celu zapewnienia jednolitego stosowania załącznika IV część C pkt 9, Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające szczegółowe specyfikacje techniczne i definicje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3.

Artykuł 7e

Środki wdrażające i sprawozdania dotyczące zrównoważonego rozwoju biopaliw

1. Środki wdrażające, o których mowa w art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7c ust. 3 akapit trzeci, art. 7c ust. 6, art. 7c ust. 8, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 7 akapit pierwszy oraz art. 7d ust. 8 uwzględniają również w pełni cele dyrektywy 2009/28/WE.

2. Sprawozdania przedkładane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, o których mowa w art. 7b ust. 7, art. 7c ust. 2, art. 7c ust. 9, art. 7d ust. 4 i 5, a także sprawozdania i informacje przekazywane na mocy art. 7c ust. 3 akapit pierwszy i piąty oraz art. 7d ust. 2 sporządzane są i przekazywane zarówno w celach dyrektywy 2009/28/WE, jak i niniejszej dyrektywy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych, o których mowa w, odpowiednio, załączniku I i II.

2. Państwa Członkowskie ustanawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. Do dnia 31 sierpnia każdego roku państwa członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane dotyczące jakości paliw za poprzedni rok kalendarzowy. Komisja ustanawia w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wspólny format, w jakim przedkładane są zestawienia krajowych danych dotyczących jakości paliw. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., format tego sprawozdania musi być zgodny z formatem opisanym w odpowiedniej normie europejskiej. Dodatkowo państwa członkowskie podają w sprawozdaniu łączne ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Ponadto państwa członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, w oparciu o odpowiednio wyważoną podstawę geograficzną, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. [3] Komisja zapewnia, aby informacje przekazane zgodnie z ust. 3 były niezwłocznie udostępniane za pomocą odpowiednich środków.

Artykuł 8a

Dodatki metaliczne

1. Komisja dokonuje oceny zagrożeń, jakie wykorzystanie dodatków metalicznych w paliwach przedstawia dla zdrowia i środowiska, oraz opracowuje w tym celu metodologię testowania. Komisja przedstawia wnioski z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2012 r.

2. Do czasu opracowania metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, obecność metalicznego dodatku trikarbonylek (metylocyklopentadieno) manganowy (MMT) w paliwie jest ograniczona do 6 mg manganu na litr od dnia 1 stycznia 2011 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. limit ten wynosi 2 mg manganianów na litr.

3. W świetle oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, Parlament Europejski i Rada mogą na podstawie wniosku ustawodawczego Komisji zmienić limit zawartości MMT w paliwie określony w ust. 2.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by oznakowanie dotyczące zawartości w paliwie dodatku metalicznego było widoczne w każdym miejscu, w którym paliwo z dodatkami metalicznymi jest udostępniane konsumentom.

5. Oznakowanie zawiera następującą treść: „Zawiera dodatki metaliczne”.

6. Oznakowanie powinno być umieszczone, w wyraźnie widoczny sposób, w miejscu, w którym znajduje się informacja określająca rodzaj paliwa. Poprzez swoją wielkość i czcionkę oznakowanie jest wyraźnie widoczne i łatwe do odczytania.

Artykuł 9

Sprawozdawczość

1. Do dnia 31 grudnia 2012 r. i co trzy lata po tej dacie Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oraz, w stosownych przypadkach, wniosek legislacyjny zawierający poprawki do niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie uwzględnia przede wszystkim:

a) wykorzystanie i rozwój techniki samochodowej, a zwłaszcza wykonalność zwiększenia maksymalnej dozwolonej zawartości biopaliw w benzynie i oleju napędowym oraz potrzebę aktualizacji daty, o której mowa w art. 3 ust. 3;

b) politykę wspólnotową dotyczącą emisji CO₂ przez pojazdy transportu drogowego;

c) możliwość stosowania wymogów załącznika II, w szczególności wartości dopuszczalnej wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych, w odniesieniu do maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej), ciągników rolniczych i leśnych oraz statków rekreacyjnych;

d) wzrost wykorzystania detergentów w paliwach;

e) wykorzystanie w paliwach dodatków metalicznych innych niż MMT;

f) całkowitą ilość dodatków stosowanych w benzynie i oleju napędowym do silników wysokoprężnych z uwzględnieniem prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego środowiska, w tym celów dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy dla wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (²²) oraz jej dyrektyw pochodnych;

g) skutki wprowadzenia wartości docelowej ograniczenia emisji gazów cieplarnianych określonej w art. 7a ust. 2 dla systemu handlu uprawnieniami do emisji;

h) ewentualną potrzebę dostosowań do przepisów art. 2 ust. 6 i 7 oraz art. 7a ust. 2 lit. b) w celu dokonania oceny ewentualnego wkładu w osiągnięcie celu związanego z redukcją emisji gazów cieplarnianych do 10 % do 2020 r. Rozważania te opierają się na potencjale redukcji emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw i energii we Wspólnocie, z uwzględnieniem przede wszystkim wszelkich osiągnięć w zakresie przyjaznych dla środowiska technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz z uwzględnieniem elektrycznych pojazdów drogowych, a także efektywności kosztowej sposobów redukcji tych emisji, o czym mowa w art. 7a ust. 2 lit. b);

i) możliwość wprowadzenia dodatkowych środków dla dostawców celem zredukowania o 2 % emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia na jednostkę energii w stosunku do podstawowej normy dla paliw, o której mowa w art. 7a ust. 5 lit. b), dzięki wykorzystaniu kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE, w celu dokonania oceny dalszego możliwego wkładu na rzecz realizacji celu związanego z redukcją gazów cieplarnianych o 10 % do 2020 r., jak określono w art. 7a ust. 2 lit. c) niniejszej dyrektywy;

j) zaktualizowaną analizę stosunku kosztów do korzyści i wpływu redukcji maksymalnej dozwolonej prężności par benzyny w okresie letnim do poziomu poniżej 60 kPa;

k) ścieżki produkcji, ilości i emisje gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym tymczasowe średnie wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości określonej w załączniku V, dotyczące biopaliw zużywanych w Unii. Komisja udostępnia publicznie dane dotyczące tymczasowych średnich wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości.

2. Najpóźniej w 2014 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące osiągnięcia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r., o którym mowa w art. 7a, uwzględniając potrzebę spójności między tym celem i celem, o którym mowa w art. 3 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE, dotyczącym udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, w świetle sprawozdań, o których mowa w art. 23 ust. 8 i 9 tej dyrektywy.

W odpowiednich przypadkach Komisja załącza do tego sprawozdania wniosek dotyczący modyfikacji celu.

Artykuł 9a

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych i dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a, w zakresie niezbędnym do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych w celu zapewnienia spójności ze zmianą norm europejskich, o których mowa w załączniku I i II. Komisja jest także uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a w celu dostosowania dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par (w kPa) w odniesieniu do zawartości etanolu w benzynie określonego w załączniku III w granicach określonych w art. 3 ust. 4 akapit pierwszy. Takie akty delegowane pozostają bez uszczerbku dla zwolnień przyznanych na mocy art. 3 ust. 4.

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 5 października 2015 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 11

Procedura komitetowa

1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (²³).

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których to kwestiach mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zasięg

Niniejsza dyrektywa ustala, w odniesieniu do pojazdów drogowych i maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej, gdy nie znajdują się na morzu), ciągników rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostek pływających, gdy nie znajdują się na morzu:

a) specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w silnikach z zapłonem iskrowym i silnikach z zapłonem samoczynnym, z uwzględnieniem wymogów technicznych tych silników; oraz

b) cel ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1) „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2) „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3) „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających” oznaczają ciekły produkt ropopochodny, objęty kodami CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹⁴), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 94/25/WE (¹⁵), 97/68/WE (¹⁶) i 2000/25/WE (¹⁷);

4) „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

5) „państwa członkowskie, w których występują niskie temperatury otoczenia w okresie letnim” oznaczają Danię, Estonię, Finlandię, Irlandię, Łotwę, Litwę, Szwecję i Zjednoczone Królestwo;

6) „emisja gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw” oznacza wszystkie emisje netto CO₂, CH₄ i N₂O, które można przypisać paliwu (także wszystkim jego dodanym komponentom) lub dostarczonej energii. Obejmuje to wszystkie właściwe etapy od wydobycia lub uprawy włącznie, poprzez zmianę sposobu użytkowania gruntów, transport i dystrybucję, przetwarzanie i spalanie, niezależnie od tego, skąd pochodzą emisje;

7) „emisja gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednostkę energii” oznacza całkowitą masę emisji gazów cieplarnianych będących równoważnikami CO₂ związanych z paliwem podzieloną przez całkowitą wartość energetyczną paliwa lub dostarczonej energii (w przypadku paliwa wyrażoną jako jego dolna wartość opałowa);

8) „dostawca” oznacza podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie paliw lub energii organom odpowiedzialnym za naliczanie podatku akcyzowego lub, jeżeli nie jest należny podatek akcyzowy, każdy inny odnośny podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie;

9) „biopaliwa” mają to samo znaczenie, co w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych (¹⁸);

10) [1] „odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego” oznaczają paliwa ciekłe lub gazowe inne niż biopaliwa, których wartość energetyczna pochodzi z odnawialnych źródeł energii innych niż biomasa i które są stosowane w transporcie;

11) [2] „rośliny wysokoskrobiowe” oznaczają rośliny obejmujące głównie zboża (niezależnie od tego, czy wykorzystywane są tylko ziarna czy całe rośliny, tak jak w przypadku zielonej kukurydzy), rośliny bulwiaste i korzeniowe (takie jak ziemniaki, topinambur, słodkie ziemniaki, maniok i ignamy) oraz uprawy roślin cebulowych (takie jak kolokazja jadalna i ksantosoma);

12) [3] „biopaliwa o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów” oznaczają biopaliwa, których surowce zostały wyprodukowane w ramach systemów zmniejszających przenoszenie produkcji do celów innych niż służące wytwarzaniu biopaliw i zostały wyprodukowane zgodnie z kryteriami zrównoważonego rozwoju dla biopaliw, określonymi w art. 7b;

13) [4] „pozostałość przetwarzania” oznacza substancję niebędącą produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji. Nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;

14) [5] „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo; nie obejmują one pozostałości pochodzących z powiązanych przemysłów lub powiązanego przetwarzania.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że benzyna może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi, określonymi w załączniku I.

Jednakże państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

3. Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do 2013 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw.

4. Państwa członkowskie o niskich temperaturach otoczenia w okresie letnim mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny o maksymalnej prężności par wynoszącej 70 kPa.

Państwa członkowskie, których nie dotyczy odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym, mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny zawierającej etanol o maksymalnej prężności par wynoszącej 60 kPa oraz dodatkowo zastosować dozwolone odstępstwo w zakresie prężności par określone w załączniku III, pod warunkiem że wykorzystany etanol jest biopaliwem.

5. Jeżeli państwa członkowskie pragną zastosować którekolwiek z odstępstw, o których mowa w ust. 4, informują o tym Komisję i udostępniają wszelkie odnośne informacje. Komisja ocenia stopień zapotrzebowania odstępstwa oraz okres jego trwania, uwzględniając następujące dwa elementy:

a) unikanie społeczno-gospodarczych problemów wynikających z wyższej prężności par, w tym ograniczone w czasie potrzeby w zakresie dostosowań technicznych; oraz

b) środowiskowe lub zdrowotne konsekwencje wyższej prężności par, oraz w szczególności oddziaływanie na zgodność z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego, zarówno w zainteresowanych państwach członkowskich, jak i w innych państwach członkowskich.

Jeżeli ocena Komisji wykaże, że odstępstwo skutkować będzie brakiem zgodności z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego i zanieczyszczenia powietrza, w tym odnośnymi wartościami granicznymi i limitami emisji, wniosek zostaje odrzucony. Komisja powinna też uwzględnić odnośne wartości docelowe.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wszystkich odnośnych informacji Komisja nie zgłosi zastrzeżeń, zainteresowane państwo członkowskie może zacząć stosować odstępstwo, o które wnioskowało.

6. Nie naruszając przepisów ust. 1, państwa członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej o zawartości ołowiu nieprzekraczającej 0,15 g/l, w wysokości maksymalnej 0,03 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

7. (skreślony).

Artykuł 4

Olej napędowy

1. Państwa członkowskie zapewniają, że olej napędowy może być wprowadzony do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie on zgodny ze specyfikacjami określonymi w załączniku II.

Niezależnie od wymagań załącznika II, państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzenie do obrotu oleju napędowego zawierającego ponad 7 % estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME).

Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa, zwłaszcza FAME, w oleju napędowym.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że najpóźniej od dnia 1 stycznia 2008 r. oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych mogą być wprowadzane do obrotu na ich terytorium wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych olejach napędowych nie przekracza 1 000 mg/kg. Od dnia 1 stycznia 2011 r. maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w tych olejach napędowych wynosi 10 mg/kg. Państwa członkowskie zapewniają, aby paliwa ciekłe inne niż te oleje napędowe mogły być stosowane w statkach żeglugi śródlądowej i statkach rekreacyjnych wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych paliwach ciekłych nie przekracza maksymalnego dozwolonego limitu dla tych olejów napędowych.

Jednakże w celu przystosowania się do nieznacznych zanieczyszczeń w łańcuchu dostaw państwa członkowskie mogą, od dnia 1 stycznia 2011 r., zezwolić, by oleje napędowe przeznaczone do stosowania w silnikach maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych zawierały do 20 mg/kg siarki w punkcie końcowej dystrybucji dla użytkowników końcowych. Państwa członkowskie mogą również zezwolić na dalsze wprowadzanie na rynek do dnia 31 grudnia 2011 r. oleju napędowego zawierającego do 1 000 mg/kg siarki przeznaczonego dla pojazdów szynowych i ciągników rolniczych i leśnych, z zastrzeżeniem, że zagwarantują one nienaruszalność właściwego funkcjonowania systemów kontroli emisji.

3. Państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

4. W przypadku państw członkowskich, w których zimą występują surowe warunki pogodowe, maksymalny punkt destylacji wynoszący 65 % w temperaturze 250 °C dla olejów napędowych może zostać zastąpiony maksymalnym punktem destylacji wynoszącym 10 % (vol/vol) w temperaturze 180 °C.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. (skreślony).

8. (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 7a

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych

1. Państwa członkowskie wyznaczają dostawcę lub dostawców odpowiedzialnych za monitorowanie i sprawozdawczość dotyczące emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej. W przypadku dostawców energii elektrycznej wykorzystywanej w pojazdach drogowych państwa członkowskie zapewniają, że dostawcy ci mogą dokonać wyboru o przyczynianiu się do spełniania obowiązku ograniczania emisji, określonego w ust. 2, jeżeli są oni w stanie odpowiednio mierzyć i monitorować energię elektryczną dostarczoną z przeznaczeniem na stosowanie w tych pojazdach.

W przypadku dostawców biopaliw przeznaczonych do użytku w lotnictwie państwa członkowskie mogą zezwolić takim dostawcom na podjęcie decyzji o ich udziale w wypełnianiu obowiązku zmniejszenia emisji określonego w ust. 2 niniejszego artykułu, o ile te biopaliwa będą zgodne z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b. [6]

Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. dostawcy corocznie przekazują organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie sprawozdania na temat natężenia emisji gazów cieplarnianych dla paliw i energii dostarczanej w każdym państwie członkowskim; sprawozdanie to zawiera co najmniej następujące informacje:

a) całkowitą ilość każdego dostarczanego rodzaju paliwa i energii, ze wskazaniem miejsca ich zakupu i ich pochodzenia; oraz

b) emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii.

Państwa członkowskie zapewniają, by sprawozdania były poddawane weryfikacji.

W stosownych przypadkach Komisja ustanawia wytyczne dotyczące wdrażania niniejszego ustępu.

2. Państwa członkowskie wymagają od dostawców możliwie stopniowego zmniejszania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej o maksymalnie 10 % do dnia 31 grudnia 2020 r. w stosunku do podstawowej normy dla paliw, o której mowa w ust. 5 lit. b). Zmniejszenie to składa się z:

a) 6 % do dnia 31 grudnia 2020 r. Dla celów zmniejszenia emisji państwa członkowskie mogą wymagać od dostawców spełnienia następujących celów przejściowych: 2 % do dnia 31 grudnia 2014 r. i 4 % do dnia 31 grudnia 2017 r.;

b) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. h), osiąganego za pośrednictwem jednej lub obu następujących metod:

(i) zaopatrzenia transportu w energię dostarczaną w celu stosowania we wszelkiego rodzaju pojazdach drogowych lub maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych;

(ii) wykorzystania wszelkich technologii (w tym wychwytywania i składowania dwutlenku węgla) umożliwiających zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia dostarczonego paliwa lub energii w przeliczeniu na jednostkę energii;

c) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. i), osiąganego za pośrednictwem wykorzystania kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (¹⁹), w celu redukcji w sektorze dostaw paliw.

Państwa członkowskie mogą postanowić, że maksymalny udział biopaliw produkowanych z roślin zbożowych i innych roślin wysokoskrobiowych, roślin cukrowych i oleistych oraz roślin uprawianych przede wszystkim do celów energetycznych na użytkach rolnych jako uprawy główne, służący realizacji celu, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, nie może przekraczać maksymalnego udziału ustanowionego w art. 3 ust. 4 akapit drugi lit. d) dyrektywy 2009/28/WE. [7]

3. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia biopaliw obliczane są zgodnie z art. 7d. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia innych paliw i energii obliczane są z wykorzystaniem metodologii określonej zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zapewniają, że grupa dostawców może zadecydować o wspólnym wypełnianiu obowiązków wypływających z ust. 2. W takim przypadku dla celów ust. 2 grupę dostawców uważa się za jednego dostawcę.

5. [8] Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby określić szczegółowe przepisy dotyczące jednolitego wdrożenia przez państwa członkowskie ust. 4 niniejszego artykułu.

6. [9] Komisja jest uprawniona do przyjęcia nie później niż dnia 31 grudnia 2017 r. aktów delegowanych w celu określenia wartości standardowych emisji gazów cieplarnianych, jeżeli takie wartości nie zostały jeszcze określone przed dniem 5 października 2015 r., w odniesieniu do:

a) odnawialnych ciekłych i gazowych paliw transportowych pochodzenia niebiologicznego;

b) wychwytywania i wykorzystywania dwutlenku węgla na potrzeby transportu.

7. [10] W ramach sprawozdawczości, o której mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają, aby dostawcy paliw przekazywali co roku organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie informacje na temat ścieżek produkcji biopaliw, ilości biopaliw pochodzących z surowców, zgodnie z kategoriami zawartymi w załączniku V część A, oraz emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym tymczasowych średnich wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów. Państwa członkowskie zgłaszają te informacje Komisji.

Artykuł 7b

Kryteria zrównoważonego rozwoju dotyczące biopaliw

1. Niezależnie od tego, czy surowce były uprawiane na terenie Wspólnoty, czy poza jej terytorium, energię z biopaliw uwzględnia się do celów, o których mowa w art. 7a, tylko wtedy, gdy spełniają one kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu.

Aby jednak biopaliwa wyprodukowane z odpadów lub pozostałości innych niż odpadów lub pozostałości rolnicze, akwakultury i leśne były uwzględniane do celów, o których mowa w art. 7a, muszą spełniać jedynie kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

2. [11] Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych, które wynika z wykorzystania biopaliw, uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 60 % w przypadku biopaliw wyprodukowanych w instalacjach, które rozpoczęły działalność po dniu 5 października 2015 r. Instalację uznaje się za „działającą”, jeżeli prowadzona jest fizyczna produkcja biopaliw.

W przypadku instalacji, które działały w dniu 5 października 2015 r. lub przed tą datą, do celów określonych w ust. 1 biopaliwa zapewniają ograniczenie emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 35 % do dnia 31 grudnia 2017 r. i o co najmniej 50 % od dnia 1 stycznia 2018 r.

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw oblicza się zgodnie z art. 7d ust. 1.

3. [12] Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów o wysokiej bioróżnorodności, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. lub później posiadały jeden z następujących statusów, niezależnie od tego, czy posiadają go nadal:

a) lasy pierwotne i inne zalesione grunty, czyli lasy i inne zalesione grunty z gatunkami rodzimymi, gdzie nie istnieją wyraźnie widoczne ślady działalności człowieka, a procesy ekologiczne nie zostały w istotny sposób zaburzone;

b) obszary wyznaczone:

(i) do celów ochrony przyrody na mocy prawa lub przez właściwy organ; lub

(ii) do ochrony rzadkich, zagrożonych lub poważnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków, uznawanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody pod warunkiem uznania ich zgodnie z drugim akapitem art. 7c ust. 4;

chyba że przedstawiono dowody, że produkcja tych surowców nie narusza tych celów ochrony przyrody;

c) obszary trawiaste o wysokiej bioróżnorodności, które są:

(i) naturalne, czyli obszary trawiaste, które pozostaną obszarami trawiastymi, jeśli nie dojdzie do interwencji człowieka, i które zachowują naturalny skład gatunkowy oraz cechy i procesy ekologiczne; lub

(ii) nienaturalne, czyli obszary trawiaste, które przestaną być obszarami trawiastymi w braku interwencji człowieka i które są bogate gatunkowo i nie są zdegradowane, chyba że udowodnione zostanie, iż zbiory surowców są konieczne, aby zachować ich status obszarów trawiastych.

4. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów zasobnych w pierwiastek węgla, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. posiadały status określony w jednej z poniższych liter, ale już go nie posiadają:

a) tereny podmokłe, czyli tereny pokryte lub nasączone wodą stale lub przez znaczną część roku;

b) obszary stale zalesiane, czyli obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew powyżej 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ;

c) obszary obejmujące więcej niż 1 ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew od 10 % do 30 %, lub z drzewami, które mogą osiągnąć te progi in situ, chyba że przedstawiono dowody, że obszar przed i po przekształceniu magazynuje taką ilość pierwiastka węgla, że przy zastosowaniu metodologii określonej w części C załącznika IV byłyby spełnione warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Przepisy niniejszego ustępu nie mają zastosowania, jeżeli w czasie pozyskania surowców teren posiadał ten sam status, co w styczniu 2008 r.

5. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów będących w styczniu 2008 r. torfowiskami, chyba że przedstawiono dowody, że uprawa i zbiór tych surowców nie powoduje osuszania gruntów wcześniej niepodlegających osuszaniu.

6. Surowce rolne uprawiane we Wspólnocie i wykorzystywane do produkcji biopaliw uwzględnionych do celów, o których mowa w art. 7a, są uzyskiwane zgodnie z wymogami i normami określonymi w przepisach, o których mowa w pozycji „Środowisko naturalne” w części A oraz w pkt 9 załącznika II do rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (²⁰), a także zgodnie z minimalnymi wymogami dotyczącymi zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska w rozumieniu art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.

7. Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania odnoszące się zarówno do państw trzecich, jak i do państw członkowskich będących ważnym źródłem biopaliw lub surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie i dotyczące krajowych środków podjętych w celu przestrzegania kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w ust. 2–5, oraz w celu ochrony gleby, wody i powietrza. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r.

Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny we Wspólnocie i w państwach trzecich, wpływu polityki Wspólnoty w zakresie biopaliw na dostępność żywności w przystępnych cenach, zwłaszcza dla ludzi żyjących w krajach rozwijających się, oraz ogólniejszych kwestii rozwojowych. Sprawozdania te dotyczą kwestii poszanowania praw do użytkowania gruntów. Sprawozdania określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy każda z następujących konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy została przez nie ratyfikowana i wdrożona:

- konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29),

- konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87),

- konwencja dotycząca stosowania zasad prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98),

- konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100),

- konwencja o zniesieniu pracy przymusowej (nr 105),

- konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111),

- konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138),

- konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182).

Sprawozdania te określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy dany kraj ratyfikował i wdrożył:

- protokół kartageński o bezpieczeństwie biologicznym,

- konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r. Komisja w odpowiednich przypadkach proponuje działania naprawcze, zwłaszcza gdy występują czynniki świadczące o tym, że produkcja biopaliw ma znaczny wpływ na ceny żywności.

8. Do celów, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie nie odmawiają uwzględnienia do celów ust. 1 biopaliw uzyskanych zgodnie z niniejszym artykułem z innych powodów dotyczących zrównoważonego rozwoju.

Artykuł 7c

Weryfikacja zgodności biopaliw z kryteriami zrównoważonego rozwoju

1. W przypadku gdy biopaliwa mają zostać uwzględnione dla celów art. 7a, państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych wykazania spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w art. 7b ust. 2–5. W tym celu państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych stosowania systemu bilansu masy, który:

a) umożliwia mieszanie partii surowców lub biopaliw o różnych właściwościach zrównoważonego rozwoju;

b) wymaga, aby informacje na temat właściwości zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii, o których mowa w lit. a), pozostały przypisane mieszance; oraz

c) stanowi, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach, jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

2. W 2010 i 2012 r. Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat działania metody weryfikacji bilansu masy opisanej w ust. 1 oraz na temat możliwości dopuszczenia innych metod weryfikacji w odniesieniu do niektórych lub wszystkich rodzajów surowców lub biopaliw. W swojej ocenie Komisja bierze pod uwagę metody weryfikacji, w których informacja dotycząca właściwości zrównoważonego rozwoju nie musi zostać fizycznie przypisana do danej partii lub mieszanki. Ocena bierze pod uwagę potrzebę zachowania integralności i skuteczności systemu weryfikacji przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. W stosownych przypadkach do sprawozdania dołączone są wnioski do Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące dopuszczenia innych metod weryfikacji.

3. Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić, że podmioty gospodarcze przedkładają wiarygodne informacje i udostępniają państwom członkowskim, na ich wniosek, dane wykorzystane do opracowania informacji. Państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych zapewnienia odpowiedniego standardu niezależnego audytu przedłożonych informacji oraz dostarczenia dowodów dokonania tej czynności. Audyt kontroluje, czy systemy stosowane przez podmioty gospodarcze są dokładne, wiarygodne i zabezpieczone przed nadużyciami. Ocenia również częstotliwość i metodologię pobierania próbek i solidność danych.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują w szczególności informacje dotyczące poszanowania kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanowionych w art. 7b ust. 2–5, odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu ochrony gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu uwzględnienia elementów, o których mowa w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja przyjmuje akty wykonawcze zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby opracować wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach niniejszego ustępu. Komisja zapewnia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla podmiotów w ogóle, a w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich. [13]

Obowiązki ustanowione w tym ustępie mają zastosowanie bez względu na to, czy biopaliwa są produkowane w obrębie Wspólnoty, czy importowane.

Państwa członkowskie przekazują Komisji w zagregowanej formie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym. Komisja publikuje te informacje w skróconej formie na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w art. 24 dyrektywy 2009/28/WE, zachowując poufny charakter szczególnie chronionych informacji handlowych.

4. Wspólnota podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające postanowienia dotyczące kryteriów zrównoważonego rozwoju równoważne przepisom niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy Wspólnota zawrze umowy zawierające postanowienia dotyczące kwestii objętych kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 7b ust. 2–5, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa wytworzone z surowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja może zdecydować, że dobrowolne międzynarodowe lub krajowe systemy określające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2 lub wykazują, że partie biopaliwa spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju, ustalone w art. 7b ust. 3–5. Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także o elementach wymienionych w art. 7b ust. 7 akapit drugi. Komisja może również uznać obszary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii).

Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub międzynarodowe systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2.

Komisja może zdecydować, że tereny objęte krajowym lub regionalnym programem przekształcania terenów poważnie zdegradowanych lub silnie zanieczyszczonych spełniają kryteria, o których mowa w załączniku IV część C pkt 9.

5. Komisja przyjmuje decyzje na mocy ust. 4 wyłącznie wtedy, gdy przedmiotowa umowa lub system spełniają odpowiednie normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu. Systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych spełniają również wymogi dotyczące metodyki określone w załączniku IV. Wykazy terenów o dużej bioróżnorodności, o których mowa w art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii), spełniają odpowiednie standardy obiektywności i spójności z normami uznanymi w skali międzynarodowej i przewidują odpowiednie procedury odwoławcze.

Dobrowolne systemy, o których mowa w ust. 4 („dobrowolne systemy”) regularnie, oraz nie rzadziej niż raz na rok, publikują listę swoich organów certyfikujących wykorzystywanych do niezależnych audytów, wskazującą w odniesieniu do każdego organu certyfikującego, który podmiot lub krajowy organ publiczny go uznał i który podmiot lub krajowy organ publiczny go monitoruje.

W szczególności w celu zapobiegania nadużyciom Komisja może na podstawie analizy ryzyka lub sprawozdań, o których mowa w ust. 6 akapit drugi niniejszego artykułu, określić standardy niezależnych audytów i wymagać, aby wszystkie dobrowolne systemy przestrzegały tych standardów. Dokonuje się tego w drodze aktów wykonawczych przyjmowanych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. W aktach tych ustala się harmonogram wdrażania tych standardów przez dobrowolne systemy. Komisja może uchylać decyzje uznające dobrowolne systemy, w przypadku gdy systemy te nie wdrożą takich standardów w przewidzianym terminie. [14]

6. [15] Decyzje na podstawie ust. 4 niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Takie decyzje obowiązują przez okres maksymalnie pięciu lat.

Komisja wymaga, by każdy dobrowolny system, w którego sprawie przyjęta zostaje decyzja zgodnie z ust. 4, przedkładał jej w terminie do dnia 6 października 2016 r., a następnie co roku do dnia 30 kwietnia, sprawozdanie obejmujące każdą z liter zawartych w akapicie trzecim niniejszego ustępu. Co do zasady sprawozdanie obejmuje poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie obejmuje co najmniej sześć miesięcy od dnia 9 września 2015 r. Wymóg przekazywania sprawozdania ma zastosowanie wyłącznie do dobrowolnych systemów, które działają przez co najmniej 12 miesięcy.

W terminie do dnia 6 kwietnia 2017 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie analizujące sprawozdania, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, dokonujące przeglądu działania umów, o których mowa w ust. 4, lub dobrowolnych systemów, w których sprawie przyjęta została decyzja zgodnie z niniejszym artykułem, a także wskazujące najlepsze praktyki. Sprawozdanie to opiera się na najlepszych dostępnych informacjach, w tym wynikających z konsultacji z zainteresowanymi podmiotami, a także na praktycznych doświadczeniach w zakresie stosowania tych umów lub systemów. Sprawozdanie analizuje ogólnie:

a) niezależność, warunki i częstotliwość audytów – zarówno w odniesieniu do tego, co określono w dokumentacji danego systemu w momencie zatwierdzania go przez Komisję, jak i w odniesieniu do najlepszych praktyk danej branży;

b) dostępność oraz doświadczenie i przejrzystość w zakresie stosowania metod identyfikowania przypadków nieprzestrzegania zasad i zajmowania się takimi przypadkami, ze szczególnym uwzględnieniem zajmowania się przypadkami poważnych naruszeń ze strony członków systemu lub zarzutami dotyczącymi takich naruszeń;

c) przejrzystość, zwłaszcza w odniesieniu do dostępności systemu, dostępność tłumaczeń na stosowne języki krajów i regionów, z których pochodzą surowce, dostępność wykazów certyfikowanych podmiotów i odpowiednich certyfikatów oraz dostępność sprawozdań z audytu;

d) udział zainteresowanych podmiotów, zwłaszcza jeśli chodzi o konsultacje ze społecznościami tubylczymi i lokalnymi – przed podejmowaniem decyzji, podczas opracowywania systemu i dokonywania jego przeglądu, a także podczas audytów – oraz reakcje na ich wkłady;

e) ogólną solidność systemu, zwłaszcza w świetle zasad dotyczących akredytacji, kwalifikacji i niezależności audytorów i odpowiednich organów systemu;

f) rynkowe aktualizacje systemu, liczbę certyfikowanych surowców i biopaliw – w podziale na kraj pochodzenia i rodzaj, liczbę uczestników;

g) łatwość i skuteczność wprowadzenia systemu śledzenia dowodów zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju, udostępnianych przez system uczestnikowi (uczestnikom); taki system śledzenia służy jako środek zapobiegający nadużyciom ze szczególnym uwzględnieniem wykrywania domniemanych nadużyć i innych nieprawidłowości, postępowania z nimi i działań podejmowanych w związku z nimi oraz, w stosownych przypadkach, liczbę wykrytych przypadków nadużyć lub nieprawidłowości;

oraz w szczególności:

h) warianty upoważniania podmiotów do uznawania i monitorowania organów certyfikujących;

i) kryteria uznawania lub akredytacji organów certyfikujących;

j) zasady prowadzenia monitorowania organów certyfikujących;

k) sposoby ułatwienia lub ulepszenia działań propagujących najlepsze praktyki.

Państwo członkowskie może powiadomić o swoim systemie krajowym Komisję. Komisja traktuje priorytetowo ocenę takiego systemu. Decyzję w sprawie zgodności tak zgłoszonego systemu krajowego z warunkami określonymi w niniejszej dyrektywie przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, aby ułatwić wzajemne dwustronne i wielostronne uznawanie systemów weryfikacji zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do biopaliw. W przypadku pozytywnej decyzji systemy ustanowione zgodnie z niniejszym artykułem nie odmawiają wzajemnego uznawania względem systemu tego państwa członkowskiego, jeżeli chodzi o weryfikację zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b ust. 2–5.

7. Gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane uzyskane w ramach umowy lub systemu będących przedmiotem decyzji podjętej zgodnie z ust. 4, państwo członkowskie nie wymaga od dostawcy, w zakresie objętym tą decyzją, dostarczania dalszego dowodu spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w art. 7b ust. 2–5, ani dostarczania informacji o środkach, o których mowa w ust. 3 akapit drugi niniejszego artykułu.

8. [16] Komisja – na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy – analizuje stosowanie art. 7b w związku z danym źródłem biopaliwa i w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wniosku decyduje, zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, czy dane państwo członkowskie może uwzględniać biopaliwo z tego źródła do celów art. 7a.

9. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) skuteczności systemu w zakresie przekazywania informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju; oraz

b) wykonalności i stosowności wprowadzenia wymagań dotyczących ochrony powietrza, gleby i wody, uwzględniających wyniki najnowszych badań naukowych i międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty.

W stosownych przypadkach Komisja proponuje podjęcie działań naprawczych.

Artykuł 7d

Obliczanie wpływu biopaliw na emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia

1. Do celów art. 7a i art. 7b ust. 2 emisję gazów cieplarnianych z biopaliw w całym cyklu życia oblicza się w następujący sposób:

a) jeżeli wartość standardowa ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji biopaliwa została określona w załączniku IV część A lub B i jeżeli wartość e_l dla tych biopaliw obliczona zgodnie z załącznikiem IV część C pkt 7 jest równa zero lub jest mniejsza od zera, poprzez zastosowanie tej wartości standardowej;

b) poprzez zastosowanie rzeczywistej wartości obliczonej zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C; lub

c) poprzez zastosowanie wartości będącej sumą czynników ze wzoru, o którym mowa w załączniku IV część C pkt 1, gdzie szczegółowe wartości standardowe określone w załączniku IV część D lub E mogą być użyte dla niektórych czynników, a wartości rzeczywiste, obliczone zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C, dla wszystkich innych czynników.

2. Do dnia 31 marca 2010 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie zawierające wykaz obszarów na ich terytorium, zaklasyfikowanych na poziomie 2 w Nomenklaturze jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) lub na bardziej szczegółowym poziomie NUTS zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) (²¹), na których to obszarach normalny poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „Szczegółowe wartości standardowe dotyczące upraw” w załączniku IV część D do niniejszej dyrektywy lub równy temu poziomowi, łącznie z opisem metody i danych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. Metoda ta uwzględnia charakterystykę gleby, klimat i spodziewany poziom zbioru surowców.

3. [17] Typowy poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych można zgłaszać Komisji w sprawozdaniach, o których mowa w ust. 2, w przypadku państw członkowskich, oraz w przypadku terytoriów poza Unią w sprawozdaniach równoważnych sprawozdaniom, o których mowa w ust. 2, oraz sporządzonych przez właściwe organy.

4. [18] Komisja może zdecydować, w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, że sprawozdania określone w ust. 3 niniejszego artykułu zawierają dokładne dane służące do pomiaru emisji gazów cieplarnianych związanych z uprawą surowców do biopaliw, które są zwykle produkowane na tych obszarach, do celów art. 7b ust. 2.

5. [19] Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja przygotowuje i publikuje sprawozdanie dotyczące szacunkowych wartości typowych i standardowych określonych w załączniku IV część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji gazów cieplarnianych pochodzących z transportu i procesów technologicznych.

W przypadku gdy ze sprawozdań, o których mowa w akapicie pierwszym, wynika, że szacunkowe wartości typowe i standardowe w załączniku IV część B i E mogą wymagać korekty w oparciu o najnowsze dowody naukowe, Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie stosowny wniosek ustawodawczy.

6. [20] (skreślony).

7. [21] Komisja dokonuje przeglądu załącznika IV, aby w uzasadnionych przypadkach dodać wartości dotyczące innych ścieżek produkcji biopaliw w odniesieniu do tych samych lub innych surowców. Przegląd ten uwzględnia także modyfikację metodologii określonej w części C załącznika IV, w szczególności w odniesieniu do:

- metody uwzględniania odpadów i pozostałości,

- metody uwzględniania produktów ubocznych,

- metody uwzględniania kogeneracji, oraz

- statusu produktów ubocznych nadanego resztkom pożniwnym.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślinnych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi. W przypadku gdy z przeglądu przeprowadzonego przez Komisję wynika, że załącznik IV powinien zostać uzupełniony, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych na podstawie art. 10a w celu dodawania, lecz nie usuwania ani zmieniania, szacunkowych wartości typowych i standardowych w załączniku IV części A, B, D i E w odniesieniu do ścieżek biopaliw, co do których w tym załączniku nie zawarto jeszcze konkretnych wartości.

Wszelkie zmiany lub uzupełnienia wykazu wartości standardowych zamieszczonego w załączniku IV dokonywane są zgodnie z następującymi zasadami:

a) jeżeli wpływ danego czynnika na ogólne emisje jest niewielki lub jeżeli odchylenie jest ograniczone lub jeżeli koszt ustalenia wartości rzeczywistych jest wysoki lub powodowałoby to znaczne trudności, wartości standardowe muszą być typowe dla normalnych procesów produkcji;

b) we wszystkich innych przypadkach wartości standardowe muszą być konserwatywne w porównaniu z normalnymi procesami produkcji.

8. [22] W przypadku gdy jest to konieczne w celu zapewnienia jednolitego stosowania załącznika IV część C pkt 9, Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające szczegółowe specyfikacje techniczne i definicje. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3.

Artykuł 7e

Środki wdrażające i sprawozdania dotyczące zrównoważonego rozwoju biopaliw

1. Środki wdrażające, o których mowa w art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7c ust. 3 akapit trzeci, art. 7c ust. 6, art. 7c ust. 8, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 7 akapit pierwszy oraz art. 7d ust. 8 uwzględniają również w pełni cele dyrektywy 2009/28/WE.

2. [23] Sprawozdania przedkładane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, o których mowa w art. 7b ust. 7, art. 7c ust. 2, art. 7c ust. 9, art. 7d ust. 4 i 5, a także sprawozdania i informacje przekazywane na mocy art. 7c ust. 3 akapit pierwszy i piąty oraz art. 7d ust. 2 sporządzane są i przekazywane zarówno w celach dyrektywy 2009/28/WE, jak i niniejszej dyrektywy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. [24] Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych, o których mowa w, odpowiednio, załączniku I i II.

2. Państwa Członkowskie ustanawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. [25] Do dnia 31 sierpnia każdego roku państwa członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane dotyczące jakości paliw za poprzedni rok kalendarzowy. Komisja ustanawia w drodze aktu wykonawczego przyjętego zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wspólny format, w jakim przedkładane są zestawienia krajowych danych dotyczących jakości paliw. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r., format tego sprawozdania musi być zgodny z formatem opisanym w odpowiedniej normie europejskiej. Dodatkowo państwa członkowskie podają w sprawozdaniu łączne ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Ponadto państwa członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, w oparciu o odpowiednio wyważoną podstawę geograficzną, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. Komisja zapewnia niezwłocznie, za pomocą odpowiednich środków, dostępność informacji podanej w zastosowaniu ust. 3. Komisja publikuje co roku, i po raz pierwszy do dnia 31 grudnia 2003 r. sprawozdanie na temat rzeczywistej jakości paliwa w poszczególnych Państwach Członkowskich i pokrycia geograficznego w zakresie paliw o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mające na celu dostarczenie danych o jakości paliw w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Artykuł 8a

Dodatki metaliczne

1. Komisja dokonuje oceny zagrożeń, jakie wykorzystanie dodatków metalicznych w paliwach przedstawia dla zdrowia i środowiska, oraz opracowuje w tym celu metodologię testowania. Komisja przedstawia wnioski z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2012 r.

2. Do czasu opracowania metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, obecność metalicznego dodatku trikarbonylek (metylocyklopentadieno) manganowy (MMT) w paliwie jest ograniczona do 6 mg manganu na litr od dnia 1 stycznia 2011 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. limit ten wynosi 2 mg manganianów na litr.

3. [26] W świetle oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, Parlament Europejski i Rada mogą na podstawie wniosku ustawodawczego Komisji zmienić limit zawartości MMT w paliwie określony w ust. 2.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by oznakowanie dotyczące zawartości w paliwie dodatku metalicznego było widoczne w każdym miejscu, w którym paliwo z dodatkami metalicznymi jest udostępniane konsumentom.

5. Oznakowanie zawiera następującą treść: „Zawiera dodatki metaliczne”.

6. Oznakowanie powinno być umieszczone, w wyraźnie widoczny sposób, w miejscu, w którym znajduje się informacja określająca rodzaj paliwa. Poprzez swoją wielkość i czcionkę oznakowanie jest wyraźnie widoczne i łatwe do odczytania.

Artykuł 9

Sprawozdawczość

1. Do dnia 31 grudnia 2012 r. i co trzy lata po tej dacie Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oraz, w stosownych przypadkach, wniosek legislacyjny zawierający poprawki do niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie uwzględnia przede wszystkim:

a) wykorzystanie i rozwój techniki samochodowej, a zwłaszcza wykonalność zwiększenia maksymalnej dozwolonej zawartości biopaliw w benzynie i oleju napędowym oraz potrzebę aktualizacji daty, o której mowa w art. 3 ust. 3;

b) politykę wspólnotową dotyczącą emisji CO₂ przez pojazdy transportu drogowego;

c) możliwość stosowania wymogów załącznika II, w szczególności wartości dopuszczalnej wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych, w odniesieniu do maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej), ciągników rolniczych i leśnych oraz statków rekreacyjnych;

d) wzrost wykorzystania detergentów w paliwach;

e) wykorzystanie w paliwach dodatków metalicznych innych niż MMT;

f) całkowitą ilość dodatków stosowanych w benzynie i oleju napędowym do silników wysokoprężnych z uwzględnieniem prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego środowiska, w tym celów dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy dla wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (²²) oraz jej dyrektyw pochodnych;

g) skutki wprowadzenia wartości docelowej ograniczenia emisji gazów cieplarnianych określonej w art. 7a ust. 2 dla systemu handlu uprawnieniami do emisji;

h) ewentualną potrzebę dostosowań do przepisów art. 2 ust. 6 i 7 oraz art. 7a ust. 2 lit. b) w celu dokonania oceny ewentualnego wkładu w osiągnięcie celu związanego z redukcją emisji gazów cieplarnianych do 10 % do 2020 r. Rozważania te opierają się na potencjale redukcji emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw i energii we Wspólnocie, z uwzględnieniem przede wszystkim wszelkich osiągnięć w zakresie przyjaznych dla środowiska technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz z uwzględnieniem elektrycznych pojazdów drogowych, a także efektywności kosztowej sposobów redukcji tych emisji, o czym mowa w art. 7a ust. 2 lit. b);

i) możliwość wprowadzenia dodatkowych środków dla dostawców celem zredukowania o 2 % emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia na jednostkę energii w stosunku do podstawowej normy dla paliw, o której mowa w art. 7a ust. 5 lit. b), dzięki wykorzystaniu kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE, w celu dokonania oceny dalszego możliwego wkładu na rzecz realizacji celu związanego z redukcją gazów cieplarnianych o 10 % do 2020 r., jak określono w art. 7a ust. 2 lit. c) niniejszej dyrektywy;

j) zaktualizowaną analizę stosunku kosztów do korzyści i wpływu redukcji maksymalnej dozwolonej prężności par benzyny w okresie letnim do poziomu poniżej 60 kPa;

k) [27] ścieżki produkcji, ilości i emisje gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii, w tym tymczasowe średnie wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości określonej w załączniku V, dotyczące biopaliw zużywanych w Unii. Komisja udostępnia publicznie dane dotyczące tymczasowych średnich wartości szacowanych emisji wynikających z pośredniej zmiany użytkowania gruntów i powiązany zakres wynikający z analizy wrażliwości.

2. Najpóźniej w 2014 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące osiągnięcia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r., o którym mowa w art. 7a, uwzględniając potrzebę spójności między tym celem i celem, o którym mowa w art. 3 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE, dotyczącym udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, w świetle sprawozdań, o których mowa w art. 23 ust. 8 i 9 tej dyrektywy.

W odpowiednich przypadkach Komisja załącza do tego sprawozdania wniosek dotyczący modyfikacji celu.

Artykuł 9a

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych i dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par [28]

Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a, w zakresie niezbędnym do dostosowania dopuszczalnych metod analitycznych w celu zapewnienia spójności ze zmianą norm europejskich, o których mowa w załączniku I i II. Komisja jest także uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 10a w celu dostosowania dozwolonego przekroczenia poziomu prężności par (w kPa) w odniesieniu do zawartości etanolu w benzynie określonego w załączniku III w granicach określonych w art. 3 ust. 4 akapit pierwszy. Takie akty delegowane pozostają bez uszczerbku dla zwolnień przyznanych na mocy art. 3 ust. 4. [29]

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[30] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 5 października 2015 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 6, art. 7d ust. 7 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 11

Procedura komitetowa

[31] 1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (²³).

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których to kwestiach mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011. W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

(skreślony).

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zasięg

[1] Niniejsza dyrektywa ustala, w odniesieniu do pojazdów drogowych i maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej, gdy nie znajdują się na morzu), ciągników rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostek pływających, gdy nie znajdują się na morzu:

a) specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w silnikach z zapłonem iskrowym i silnikach z zapłonem samoczynnym, z uwzględnieniem wymogów technicznych tych silników; oraz

b) cel ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia.

Artykuł 2

Definicje

[2] Do celów niniejszej dyrektywy:

1. „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2. „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3. [3] „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających” oznaczają ciekły produkt ropopochodny, objęty kodami CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹⁴), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach Parlamentu Europejskiego i Rady 94/25/WE (¹⁵), 97/68/WE (¹⁶) i 2000/25/WE (¹⁷);

4. „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

5) [4] „państwa członkowskie, w których występują niskie temperatury otoczenia w okresie letnim” oznaczają Danię, Estonię, Finlandię, Irlandię, Łotwę, Litwę, Szwecję i Zjednoczone Królestwo;

6) [5] „emisja gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw” oznacza wszystkie emisje netto CO₂, CH₄ i N₂O, które można przypisać paliwu (także wszystkim jego dodanym komponentom) lub dostarczonej energii. Obejmuje to wszystkie właściwe etapy od wydobycia lub uprawy włącznie, poprzez zmianę sposobu użytkowania gruntów, transport i dystrybucję, przetwarzanie i spalanie, niezależnie od tego, skąd pochodzą emisje;

7) [6] „emisja gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednostkę energii” oznacza całkowitą masę emisji gazów cieplarnianych będących równoważnikami CO₂ związanych z paliwem podzieloną przez całkowitą wartość energetyczną paliwa lub dostarczonej energii (w przypadku paliwa wyrażoną jako jego dolna wartość opałowa);

8) [7] „dostawca” oznacza podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie paliw lub energii organom odpowiedzialnym za naliczanie podatku akcyzowego lub, jeżeli nie jest należny podatek akcyzowy, każdy inny odnośny podmiot wyznaczony przez państwo członkowskie;

9) [8] „biopaliwa” mają to samo znaczenie, co w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych (¹⁸).

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. [9] Państwa członkowskie zapewniają, że benzyna może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi, określonymi w załączniku I.

Jednakże państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

3. [10] Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do 2013 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw.

4. [11] Państwa członkowskie o niskich temperaturach otoczenia w okresie letnim mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny o maksymalnej prężności par wynoszącej 70 kPa.

Państwa członkowskie, których nie dotyczy odstępstwo, o którym mowa w akapicie pierwszym, mogą, z zastrzeżeniem ust. 5, zezwolić na wprowadzenie do obrotu w okresie letnim benzyny zawierającej etanol o maksymalnej prężności par wynoszącej 60 kPa oraz dodatkowo zastosować dozwolone odstępstwo w zakresie prężności par określone w załączniku III, pod warunkiem że wykorzystany etanol jest biopaliwem.

5. [12] Jeżeli państwa członkowskie pragną zastosować którekolwiek z odstępstw, o których mowa w ust. 4, informują o tym Komisję i udostępniają wszelkie odnośne informacje. Komisja ocenia stopień zapotrzebowania odstępstwa oraz okres jego trwania, uwzględniając następujące dwa elementy:

a) unikanie społeczno-gospodarczych problemów wynikających z wyższej prężności par, w tym ograniczone w czasie potrzeby w zakresie dostosowań technicznych; oraz

b) środowiskowe lub zdrowotne konsekwencje wyższej prężności par, oraz w szczególności oddziaływanie na zgodność z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego, zarówno w zainteresowanych państwach członkowskich, jak i w innych państwach członkowskich.

Jeżeli ocena Komisji wykaże, że odstępstwo skutkować będzie brakiem zgodności z prawodawstwem Wspólnoty z zakresu jakości powietrza atmosferycznego i zanieczyszczenia powietrza, w tym odnośnymi wartościami granicznymi i limitami emisji, wniosek zostaje odrzucony. Komisja powinna też uwzględnić odnośne wartości docelowe.

Jeżeli w terminie sześciu miesięcy od otrzymania wszystkich odnośnych informacji Komisja nie zgłosi zastrzeżeń, zainteresowane państwo członkowskie może zacząć stosować odstępstwo, o które wnioskowało.

6. [13] Nie naruszając przepisów ust. 1, państwa członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej o zawartości ołowiu nieprzekraczającej 0,15 g/l, w wysokości maksymalnej 0,03 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

7. [14] (skreślony).

Artykuł 4

Olej napędowy

[15] 1. Państwa członkowskie zapewniają, że olej napędowy może być wprowadzony do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie on zgodny ze specyfikacjami określonymi w załączniku II.

Niezależnie od wymagań załącznika II, państwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzenie do obrotu oleju napędowego zawierającego ponad 7 % estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME).

Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa, zwłaszcza FAME, w oleju napędowym.

2. Państwa członkowskie zapewniają, że najpóźniej od dnia 1 stycznia 2008 r. oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych mogą być wprowadzane do obrotu na ich terytorium wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych olejach napędowych nie przekracza 1 000 mg/kg. Od dnia 1 stycznia 2011 r. maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w tych olejach napędowych wynosi 10 mg/kg. Państwa członkowskie zapewniają, aby paliwa ciekłe inne niż te oleje napędowe mogły być stosowane w statkach żeglugi śródlądowej i statkach rekreacyjnych wyłącznie wtedy, gdy zawartość siarki w tych paliwach ciekłych nie przekracza maksymalnego dozwolonego limitu dla tych olejów napędowych.

Jednakże w celu przystosowania się do nieznacznych zanieczyszczeń w łańcuchu dostaw państwa członkowskie mogą, od dnia 1 stycznia 2011 r., zezwolić, by oleje napędowe przeznaczone do stosowania w silnikach maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych zawierały do 20 mg/kg siarki w punkcie końcowej dystrybucji dla użytkowników końcowych. Państwa członkowskie mogą również zezwolić na dalsze wprowadzanie na rynek do dnia 31 grudnia 2011 r. oleju napędowego zawierającego do 1 000 mg/kg siarki przeznaczonego dla pojazdów szynowych i ciągników rolniczych i leśnych, z zastrzeżeniem, że zagwarantują one nienaruszalność właściwego funkcjonowania systemów kontroli emisji.

3. Państwa członkowskie mogą, w stosunku do regionów peryferyjnych, przyjąć specjalne przepisy dotyczące wprowadzenia olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki wynoszącej 10 mg/kg. Państwa członkowskie korzystające z tego przepisu informują o tym Komisję.

4. W przypadku państw członkowskich, w których zimą występują surowe warunki pogodowe, maksymalny punkt destylacji wynoszący 65 % w temperaturze 250 °C dla olejów napędowych może zostać zastąpiony maksymalnym punktem destylacji wynoszącym 10 % (vol/vol) w temperaturze 180 °C.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. (skreślony).

8. (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 7a

Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych

[16] 1. Państwa członkowskie wyznaczają dostawcę lub dostawców odpowiedzialnych za monitorowanie i sprawozdawczość dotyczące emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej. W przypadku dostawców energii elektrycznej wykorzystywanej w pojazdach drogowych państwa członkowskie zapewniają, że dostawcy ci mogą dokonać wyboru o przyczynianiu się do spełniania obowiązku ograniczania emisji, określonego w ust. 2, jeżeli są oni w stanie odpowiednio mierzyć i monitorować energię elektryczną dostarczoną z przeznaczeniem na stosowanie w tych pojazdach.

Ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2011 r. dostawcy corocznie przekazują organowi wyznaczonemu przez państwo członkowskie sprawozdania na temat natężenia emisji gazów cieplarnianych dla paliw i energii dostarczanej w każdym państwie członkowskim; sprawozdanie to zawiera co najmniej następujące informacje:

a) całkowitą ilość każdego dostarczanego rodzaju paliwa i energii, ze wskazaniem miejsca ich zakupu i ich pochodzenia; oraz

b) emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii.

Państwa członkowskie zapewniają, by sprawozdania były poddawane weryfikacji.

W stosownych przypadkach Komisja ustanawia wytyczne dotyczące wdrażania niniejszego ustępu.

2. Państwa członkowskie wymagają od dostawców możliwie stopniowego zmniejszania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia w przeliczeniu na jednostkę energii uzyskanej z paliw i energii dostarczonej o maksymalnie 10 % do dnia 31 grudnia 2020 r. w stosunku do podstawowej normy dla paliw, o której mowa w ust. 5 lit. b). Zmniejszenie to składa się z:

a) 6 % do dnia 31 grudnia 2020 r. Dla celów zmniejszenia emisji państwa członkowskie mogą wymagać od dostawców spełnienia następujących celów przejściowych: 2 % do dnia 31 grudnia 2014 r. i 4 % do dnia 31 grudnia 2017 r.;

b) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. h), osiąganego za pośrednictwem jednej lub obu następujących metod:

(i) zaopatrzenia transportu w energię dostarczaną w celu stosowania we wszelkiego rodzaju pojazdach drogowych lub maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym w statkach żeglugi śródlądowej), ciągnikach rolniczych i leśnych oraz statkach rekreacyjnych;

(ii) wykorzystania wszelkich technologii (w tym wychwytywania i składowania dwutlenku węgla) umożliwiających zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia dostarczonego paliwa lub energii w przeliczeniu na jednostkę energii;

c) wskaźnikowego celu dodatkowego 2 % do dnia 31 grudnia 2020 r., z zastrzeżeniem art. 9 ust. 1 lit. i), osiąganego za pośrednictwem wykorzystania kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie (¹⁹), w celu redukcji w sektorze dostaw paliw.

3. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia biopaliw obliczane są zgodnie z art. 7d. Emisje gazów cieplarnianych w cyklu życia innych paliw i energii obliczane są z wykorzystaniem metodologii określonej zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu.

4. Państwa członkowskie zapewniają, że grupa dostawców może zadecydować o wspólnym wypełnianiu obowiązków wypływających z ust. 2. W takim przypadku dla celów ust. 2 grupę dostawców uważa się za jednego dostawcę.

5. Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, są przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, opisaną w art. 11 ust. 4. Takie środki obejmują w szczególności:

a) metodologię obliczania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw innych niż biopaliwa oraz energii;

b) metodologię określającą, przed dnia 1 stycznia 2011 r., podstawowe normy dla paliw oparte na emisjach gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw w przeliczeniu na jednostkę energii z paliw kopalnych w 2010 r. dla celów ust. 2;

c) wszelkie przepisy konieczne w celu zastosowania przepisów ust. 4;

d) metodologię obliczania wkładu elektrycznych pojazdów drogowych, która jest zgodna z art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/28/WE.

Artykuł 7b

Kryteria zrównoważonego rozwoju dotyczące biopaliw

[17] 1. Niezależnie od tego, czy surowce były uprawiane na terenie Wspólnoty, czy poza jej terytorium, energię z biopaliw uwzględnia się do celów, o których mowa w art. 7a, tylko wtedy, gdy spełniają one kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2–6 niniejszego artykułu.

Aby jednak biopaliwa wyprodukowane z odpadów lub pozostałości innych niż odpadów lub pozostałości rolnicze, akwakultury i leśne były uwzględniane do celów, o których mowa w art. 7a, muszą spełniać jedynie kryteria zrównoważonego rozwoju określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Ograniczenie emisji gazów cieplarnianych dzięki wykorzystaniu biopaliw uwzględnionych dla celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 35 %.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2017 r., ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynikających z wykorzystania biopaliw uwzględnionych do celów, o których mowa w ust. 1, wynosi co najmniej 50 %. Od dnia 1 stycznia 2018 r. ograniczenie emisji gazów cieplarnianych wynosi co najmniej 60 % dla biopaliw wytworzonych w instalacjach, które rozpoczęły produkcję w dniu 1 stycznia 2017 r. lub później.

Ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikające z wykorzystania biopaliw oblicza się zgodnie z art. 7d ust. 1.

W przypadku biopaliw wytworzonych w instalacjach działających w dniu 23 stycznia 2008 r. akapit pierwszy stosuje się od dnia 1 kwietnia 2013 r.

3. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów o wysokiej bioróżnorodności, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. lub później posiadały jeden z następujących statusów, niezależnie od tego, czy posiadają go nadal:

a) lasy pierwotne i inne zalesione grunty, czyli lasy i inne zalesione grunty z gatunkami rodzimymi, gdzie nie istnieją wyraźnie widoczne ślady działalności człowieka, a procesy ekologiczne nie zostały w istotny sposób zaburzone;

b) obszary wyznaczone:

(i) do celów ochrony przyrody na mocy prawa lub przez właściwy organ; lub

(ii) do ochrony rzadkich, zagrożonych lub poważnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków, uznawanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody pod warunkiem uznania ich zgodnie z drugim akapitem art. 7c ust. 4;

chyba że przedstawiono dowody, że produkcja tych surowców nie narusza tych celów ochrony przyrody;

c) obszary trawiaste o wysokiej bioróżnorodności, które są:

(i) naturalne, czyli obszary trawiaste, które pozostaną obszarami trawiastymi, jeśli nie dojdzie do interwencji człowieka, i które zachowują naturalny skład gatunkowy oraz cechy i procesy ekologiczne; lub

(ii) nienaturalne, czyli obszary trawiaste, które przestaną być obszarami trawiastymi w braku interwencji człowieka i które są bogate gatunkowo i nie są zdegradowane, chyba że udowodnione zostanie, iż zbiory surowców są konieczne, aby zachować ich status obszarów trawiastych.

Komisja ustanawia kryteria i zakresy geograficzne w celu ustalenia obszarów trawiastych objętych akapitem pierwszym lit. c). Środki te, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

4. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów zasobnych w pierwiastek węgla, czyli terenów, które w styczniu 2008 r. posiadały status określony w jednej z poniższych liter, ale już go nie posiadają:

a) tereny podmokłe, czyli tereny pokryte lub nasączone wodą stale lub przez znaczną część roku;

b) obszary stale zalesiane, czyli obszary obejmujące więcej niż jeden ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew powyżej 30 %, lub drzewami, mogącymi osiągnąć te progi in situ;

c) obszary obejmujące więcej niż 1 ha z drzewami o wysokości powyżej 5 metrów i z pokryciem powierzchni przez korony drzew od 10 % do 30 %, lub z drzewami, które mogą osiągnąć te progi in situ, chyba że przedstawiono dowody, że obszar przed i po przekształceniu magazynuje taką ilość pierwiastka węgla, że przy zastosowaniu metodologii określonej w części C załącznika IV byłyby spełnione warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Przepisy niniejszego ustępu nie mają zastosowania, jeżeli w czasie pozyskania surowców teren posiadał ten sam status, co w styczniu 2008 r.

5. Biopaliwa uwzględnione dla celów, o których mowa w ust. 1, nie pochodzą z surowców uzyskanych z terenów będących w styczniu 2008 r. torfowiskami, chyba że przedstawiono dowody, że uprawa i zbiór tych surowców nie powoduje osuszania gruntów wcześniej niepodlegających osuszaniu.

6. Surowce rolne uprawiane we Wspólnocie i wykorzystywane do produkcji biopaliw uwzględnionych do celów, o których mowa w art. 7a, są uzyskiwane zgodnie z wymogami i normami określonymi w przepisach, o których mowa w pozycji „Środowisko naturalne” w części A oraz w pkt 9 załącznika II do rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (²⁰), a także zgodnie z minimalnymi wymogami dotyczącymi zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska w rozumieniu art. 6 ust. 1 tego rozporządzenia.

7. Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania odnoszące się zarówno do państw trzecich, jak i do państw członkowskich będących ważnym źródłem biopaliw lub surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie i dotyczące krajowych środków podjętych w celu przestrzegania kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w ust. 2–5, oraz w celu ochrony gleby, wody i powietrza. Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r.

Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące wpływu zwiększonego popytu na biopaliwa na zrównoważony rozwój społeczny we Wspólnocie i w państwach trzecich, wpływu polityki Wspólnoty w zakresie biopaliw na dostępność żywności w przystępnych cenach, zwłaszcza dla ludzi żyjących w krajach rozwijających się, oraz ogólniejszych kwestii rozwojowych. Sprawozdania te dotyczą kwestii poszanowania praw do użytkowania gruntów. Sprawozdania określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy każda z następujących konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy została przez nie ratyfikowana i wdrożona:

- konwencja dotycząca pracy przymusowej lub obowiązkowej (nr 29),

- konwencja dotycząca wolności związkowej i ochrony praw związkowych (nr 87),

- konwencja dotycząca stosowania zasad prawa do organizowania się i rokowań zbiorowych (nr 98),

- konwencja dotycząca jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (nr 100),

- konwencja o zniesieniu pracy przymusowej (nr 105),

- konwencja dotycząca dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu (nr 111),

- konwencja dotycząca najniższego wieku dopuszczenia do zatrudnienia (nr 138),

- konwencja dotycząca zakazu i natychmiastowych działań na rzecz eliminowania najgorszych form pracy dzieci (nr 182).

Sprawozdania te określają zarówno w odniesieniu do państw trzecich, jak i państw członkowskich będących ważnym źródłem surowców do produkcji biopaliw wykorzystywanych we Wspólnocie, czy dany kraj ratyfikował i wdrożył:

- protokół kartageński o bezpieczeństwie biologicznym,

- konwencję o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem.

Pierwsze sprawozdanie zostaje przedłożone w 2012 r. Komisja w odpowiednich przypadkach proponuje działania naprawcze, zwłaszcza gdy występują czynniki świadczące o tym, że produkcja biopaliw ma znaczny wpływ na ceny żywności.

8. Do celów, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie nie odmawiają uwzględnienia do celów ust. 1 biopaliw uzyskanych zgodnie z niniejszym artykułem z innych powodów dotyczących zrównoważonego rozwoju.

Artykuł 7c

Weryfikacja zgodności biopaliw z kryteriami zrównoważonego rozwoju

[18] 1. W przypadku gdy biopaliwa mają zostać uwzględnione dla celów art. 7a, państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych wykazania spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju określonych w art. 7b ust. 2–5. W tym celu państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych stosowania systemu bilansu masy, który:

a) umożliwia mieszanie partii surowców lub biopaliw o różnych właściwościach zrównoważonego rozwoju;

b) wymaga, aby informacje na temat właściwości zrównoważonego rozwoju, a także wielkości partii, o których mowa w lit. a), pozostały przypisane mieszance; oraz

c) stanowi, że suma wszystkich partii wycofanych z mieszanki jest opisana jako posiadająca te same właściwości zrównoważonego rozwoju i w takich samych ilościach, jak suma wszystkich partii dodanych do mieszanki.

2. W 2010 i 2012 r. Komisja złoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat działania metody weryfikacji bilansu masy opisanej w ust. 1 oraz na temat możliwości dopuszczenia innych metod weryfikacji w odniesieniu do niektórych lub wszystkich rodzajów surowców lub biopaliw. W swojej ocenie Komisja bierze pod uwagę metody weryfikacji, w których informacja dotycząca właściwości zrównoważonego rozwoju nie musi zostać fizycznie przypisana do danej partii lub mieszanki. Ocena bierze pod uwagę potrzebę zachowania integralności i skuteczności systemu weryfikacji przy jednoczesnym uniknięciu nadmiernych obciążeń dla przemysłu. W stosownych przypadkach do sprawozdania dołączone są wnioski do Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczące dopuszczenia innych metod weryfikacji.

3. Państwa członkowskie podejmują środki, aby zapewnić, że podmioty gospodarcze przedkładają wiarygodne informacje i udostępniają państwom członkowskim, na ich wniosek, dane wykorzystane do opracowania informacji. Państwa członkowskie wymagają od podmiotów gospodarczych zapewnienia odpowiedniego standardu niezależnego audytu przedłożonych informacji oraz dostarczenia dowodów dokonania tej czynności. Audyt kontroluje, czy systemy stosowane przez podmioty gospodarcze są dokładne, wiarygodne i zabezpieczone przed nadużyciami. Ocenia również częstotliwość i metodologię pobierania próbek i solidność danych.

Informacje, o których mowa w akapicie pierwszym, obejmują w szczególności informacje dotyczące poszanowania kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanowionych w art. 7b ust. 2–5, odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu ochrony gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także odpowiednie i użyteczne informacje na temat środków podjętych w celu uwzględnienia elementów, o których mowa w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja opracowuje, zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3, wykaz odpowiednich i użytecznych informacji, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach. Zapewnia w szczególności, by dostarczanie tych informacji nie stanowiło nadmiernego obciążenia administracyjnego dla podmiotów w ogóle, a w szczególności dla rolników małorolnych oraz organizacji i spółdzielni producenckich.

Obowiązki ustanowione w tym ustępie mają zastosowanie bez względu na to, czy biopaliwa są produkowane w obrębie Wspólnoty, czy importowane.

Państwa członkowskie przekazują Komisji w zagregowanej formie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym. Komisja publikuje te informacje w skróconej formie na platformie na rzecz przejrzystości, o której mowa w art. 24 dyrektywy 2009/28/WE, zachowując poufny charakter szczególnie chronionych informacji handlowych.

4. Wspólnota podejmuje starania, aby zawrzeć dwustronne lub wielostronne umowy z państwami trzecimi, zawierające postanowienia dotyczące kryteriów zrównoważonego rozwoju równoważne przepisom niniejszej dyrektywy. W przypadku gdy Wspólnota zawrze umowy zawierające postanowienia dotyczące kwestii objętych kryteriami zrównoważonego rozwoju zawartymi w art. 7b ust. 2–5, Komisja może zdecydować, że umowy te wykazują, że biopaliwa wytworzone z surowców uprawianych w tych krajach spełniają odnośne kryteria zrównoważonego rozwoju. Podczas zawierania tych umów zwraca się szczególną uwagę na środki podjęte w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, na pośrednie skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, rekultywację terenów zdegradowanych, unikanie nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także na elementy wymienione w art. 7b ust. 7 akapit drugi.

Komisja może zdecydować, że dobrowolne międzynarodowe lub krajowe systemy określające normy dla wytwarzania produktów biomasy zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2 lub wykazują, że partie biopaliwa spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju, ustalone w art. 7b ust. 3–5. Komisja może zdecydować, że systemy te zawierają dokładne dane do celów informacji o środkach podjętych w celu ochrony obszarów, które dostarczają podstawowych usług ekosystemu w sytuacjach kryzysowych (takich jak ochrona działu wodnego i kontrola erozji), gleby, wody i powietrza, rekultywacji terenów zdegradowanych, unikania nadmiernego zużycia wody na obszarach, na których jest ona dobrem rzadkim, a także o elementach wymienionych w art. 7b ust. 7 akapit drugi. Komisja może również uznać obszary przeznaczone do ochrony rzadkich, zagrożonych lub silnie zagrożonych ekosystemów lub gatunków uznanych za takie na mocy umów międzynarodowych lub zawartych w wykazach sporządzanych przez organizacje międzyrządowe lub Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody do celów art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii).

Komisja może zdecydować, że dobrowolne krajowe lub międzynarodowe systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych zawierają dokładne dane wymagane dla celów art. 7b ust. 2.

Komisja może zdecydować, że tereny objęte krajowym lub regionalnym programem przekształcania terenów poważnie zdegradowanych lub silnie zanieczyszczonych spełniają kryteria, o których mowa w załączniku IV część C pkt 9.

5. Komisja przyjmuje decyzje na mocy ust. 4 wyłącznie wtedy, gdy przedmiotowa umowa lub system spełniają odpowiednie normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu. Systemy pomiarów ograniczenia emisji gazów cieplarnianych spełniają również wymogi dotyczące metodyki określone w załączniku IV. Wykazy terenów o dużej bioróżnorodności, o których mowa w art. 7b ust. 3 lit. b) ppkt (ii), spełniają odpowiednie standardy obiektywności i spójności z normami uznanymi w skali międzynarodowej i przewidują odpowiednie procedury odwoławcze.

6. Decyzje na mocy ust. 4 przyjmuje się zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3. Są one ważne przez okres nie dłuższy niż 5 lat.

7. Gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane uzyskane w ramach umowy lub systemu będących przedmiotem decyzji podjętej zgodnie z ust. 4, państwo członkowskie nie wymaga od dostawcy, w zakresie objętym tą decyzją, dostarczania dalszego dowodu spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w art. 7b ust. 2–5, ani dostarczania informacji o środkach, o których mowa w ust. 3 akapit drugi niniejszego artykułu.

8. Komisja, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy, analizuje stosowanie art. 7b w odniesieniu do źródła biopaliwa i w ciągu sześciu miesięcy od daty otrzymania wniosku oraz zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 11 ust. 3, decyduje, czy przedmiotowe państwo członkowskie może uwzględnić biopaliwo z tego źródła do celów art. 7a.

9. Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) skuteczności systemu w zakresie przekazywania informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju; oraz

b) wykonalności i stosowności wprowadzenia wymagań dotyczących ochrony powietrza, gleby i wody, uwzględniających wyniki najnowszych badań naukowych i międzynarodowe zobowiązania Wspólnoty.

W stosownych przypadkach Komisja proponuje podjęcie działań naprawczych.

Artykuł 7d

Obliczanie wpływu biopaliw na emisję gazów cieplarnianych w całym cyklu życia

[19] 1. Do celów art. 7a i art. 7b ust. 2 emisję gazów cieplarnianych z biopaliw w całym cyklu życia oblicza się w następujący sposób:

a) jeżeli wartość standardowa ograniczenia emisji gazów cieplarnianych dla danej ścieżki produkcji biopaliwa została określona w załączniku IV część A lub B i jeżeli wartość e_l dla tych biopaliw obliczona zgodnie z załącznikiem IV część C pkt 7 jest równa zero lub jest mniejsza od zera, poprzez zastosowanie tej wartości standardowej;

b) poprzez zastosowanie rzeczywistej wartości obliczonej zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C; lub

c) poprzez zastosowanie wartości będącej sumą czynników ze wzoru, o którym mowa w załączniku IV część C pkt 1, gdzie szczegółowe wartości standardowe określone w załączniku IV część D lub E mogą być użyte dla niektórych czynników, a wartości rzeczywiste, obliczone zgodnie z metodologią określoną w załączniku IV część C, dla wszystkich innych czynników.

2. Do dnia 31 marca 2010 r. państwa członkowskie przedkładają Komisji sprawozdanie zawierające wykaz obszarów na ich terytorium, zaklasyfikowanych na poziomie 2 w Nomenklaturze jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) lub na bardziej szczegółowym poziomie NUTS zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w sprawie ustalenia wspólnej klasyfikacji jednostek terytorialnych do celów statystycznych (NUTS) (²¹), na których to obszarach normalny poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych może być niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „Szczegółowe wartości standardowe dotyczące upraw” w załączniku IV część D do niniejszej dyrektywy lub równy temu poziomowi, łącznie z opisem metody i danych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. Metoda ta uwzględnia charakterystykę gleby, klimat i spodziewany poziom zbioru surowców.

3. Wartości standardowe, określone w załączniku IV część A, oraz szczegółowe wartości standardowe dla upraw, określone w załączniku IV część D, mogą być stosowane wyłącznie w przypadku surowców:

a) uprawianych poza terytorium Wspólnoty;

b) uprawianych na obszarach Wspólnoty wymienionych w wykazach, o których mowa w ust. 2; lub

c) będących odpadami lub pozostałościami innymi niż pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury i rybołówstwa.

W odniesieniu do upraw biopaliw nieuwzględnionych w lit. a), b) lub c) stosuje się wartości rzeczywiste.

4. Najpóźniej do dnia 31 marca 2010 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wykonalności sporządzenia wykazu obszarów w państwach trzecich, w których przewiduje się, że normalny poziom emisji gazów cieplarnianych wynikających z uprawy surowców rolnych będzie niższy od poziomu emisji określonego pod pozycją „uprawy” w załączniku IV część D niniejszej dyrektywy lub równy temu poziomowi, w miarę możliwości łącznie z opisem metody i danych wykorzystanych do sporządzenia wykazu. W odpowiednich przypadkach sprawozdaniu towarzyszą odpowiednie wnioski.

5. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2012 r., a następnie co dwa lata, Komisja składa sprawozdania dotyczące szacunkowych wartości standardowych i typowych określonych w załączniku IV część B i E, ze szczególnym uwzględnieniem emisji pochodzących z transportu i przetwarzania, i może, w odpowiednich przypadkach, zadecydować o korekcie tych wartości. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

6. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na temat wpływu pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na emisję gazów cieplarnianych oraz sposobów zmniejszenia tego wpływu. Sprawozdaniu, w stosownych przypadkach, towarzyszy wniosek opierający się na najlepszych dostępnych dowodach naukowych i zawierający konkretną metodologię dotyczącą emisji spowodowanych zmianami ilości pierwiastka węgla wynikającymi z pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów, oraz zapewniający zgodność z niniejszą dyrektywą, zwłaszcza z art. 7b ust.2.

Wniosek taki zawiera niezbędne gwarancje zapewniające pewność inwestycji, podjęte przed zastosowaniem tej metodologii. W odniesieniu do instalacji produkujących biopaliwa przed końcem 2013 r., zastosowanie środków, o których mowa w akapicie pierwszym nie oznacza, do dnia 31 grudnia 2017 r., że biopaliwa produkowane w tych instalacjach uważa się za niespełniające wymogów trwałości zawartych w niniejszej dyrektywie, jeżeli w przeciwnym razie spełniałyby je, pod warunkiem że biopaliwa te osiągają poziom ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w wysokości co najmniej 45 %. Postanowienia te mają zastosowanie od końca 2012 r. do zdolności produkcyjnej instalacji produkujących biopaliwa.

Parlament Europejski i Rada podejmują starania, aby do dnia 31 grudnia 2012 r. podjąć decyzję co do wspomnianych wniosków przedstawianych przez Komisję.

7. Załącznik IV może zostać dostosowany do postępu naukowo-technicznego, w tym również przez dodanie wartości dla innych ścieżek produkcji biopaliw dla tych samych lub innych surowców i przez zmianę metodologii określonej w części C. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

W odniesieniu do wartości standardowych i metodologii określonej w załączniku IV należy zwrócić szczególną uwagę na:

- metodę uwzględniania odpadów i pozostałości,

- metodę uwzględniania produktów ubocznych,

- metodę uwzględniania kogeneracji, oraz

- status produktów ubocznych nadany pozostałościom po płodach rolnych.

Wartości standardowe dla biodiesla z odpadowych olejów roślinnych lub zwierzęcych należy jak najszybciej poddać przeglądowi.

Wszelkie zmiany lub uzupełnienia wykazu wartości standardowych zamieszczonego w załączniku IV dokonywane są zgodnie z następującymi zasadami:

a) jeżeli wpływ danego czynnika na ogólne emisje jest niewielki lub jeżeli odchylenie jest ograniczone lub jeżeli koszt ustalenia wartości rzeczywistych jest wysoki lub powodowałoby to znaczne trudności, wartości standardowe muszą być typowe dla normalnych procesów produkcji;

b) we wszystkich innych przypadkach wartości standardowe muszą być konserwatywne w porównaniu z normalnymi procesami produkcji.

8. Ustalone zostają szczegółowe definicje i specyfikacje techniczne wymagane dla kategorii określonych w załączniku IV część C pkt 9. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy przez jej uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

Artykuł 7e

Środki wdrażające i sprawozdania dotyczące zrównoważonego rozwoju biopaliw

[20] 1. Środki wdrażające, o których mowa w art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7c ust. 3 akapit trzeci, art. 7c ust. 6, art. 7c ust. 8, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 7 akapit pierwszy oraz art. 7d ust. 8 uwzględniają również w pełni cele dyrektywy 2009/28/WE.

2. Sprawozdania przedkładane przez Komisję Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, o których mowa w art. 7b ust. 7, art. 7c ust. 2, art. 7c ust. 9, art. 7d ust. 4 i5 oraz art.7d ust. 6 akapit pierwszy, a także sprawozdania i informacje przekazywane na mocy art. 7c ust. 3 akapit pierwszy i piąty oraz art. 7d ust. 2 sporządzane są i przekazywane zarówno w celach dyrektywy 2009/28/WE, jak i niniejszej dyrektywy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. [21] Państwa członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych określonych w normach europejskich, odpowiednio EN 228:2004 i EN 590:2004.

2. Państwa Członkowskie ustananawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. Każdego roku do dnia 30 czerwca, Państwa Członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane o jakości paliwa za poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie składa się do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. format tego sprawozdania ma być zgodny z formatem podanym w odpowiedniej normie europejskiej.

Dodatkowo, Państwa Członkowskie podają całkowite ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Poza tym, Państwa Członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. Komisja zapewnia niezwłocznie, za pomocą odpowiednich środków, dostępność informacji podanej w zastosowaniu ust. 3. Komisja publikuje co roku, i po raz pierwszy do dnia 31 grudnia 2003 r. sprawozdanie na temat rzeczywistej jakości paliwa w poszczególnych Państwach Członkowskich i pokrycia geograficznego w zakresie paliw o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mające na celu dostarczenie danych o jakości paliw w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Artykuł 8a

Dodatki metaliczne

[22] 1. Komisja dokonuje oceny zagrożeń, jakie wykorzystanie dodatków metalicznych w paliwach przedstawia dla zdrowia i środowiska, oraz opracowuje w tym celu metodologię testowania. Komisja przedstawia wnioski z oceny Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2012 r.

2. Do czasu opracowania metodologii testowania, o której mowa w ust. 1, obecność metalicznego dodatku trikarbonylek (metylocyklopentadieno) manganowy (MMT) w paliwie jest ograniczona do 6 mg manganu na litr od dnia 1 stycznia 2011 r. Od dnia 1 stycznia 2014 r. limit ten wynosi 2 mg manganianów na litr.

3. Wartość graniczna zawartości MMT w paliwie, o której mowa w ust. 2, jest poddawana przeglądowi na podstawie wyników oceny przeprowadzonej z wykorzystaniem metodologii badania, o której mowa w ust. 1. Może zostać zmniejszona do zera w przypadkach, w których jest to uzasadnione oceną zagrożenia. Wartość ta nie może zostać zwiększona, chyba że jest to uzasadnione oceną zagrożenia. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

4. Państwa członkowskie zapewniają, by oznakowanie dotyczące zawartości w paliwie dodatku metalicznego było widoczne w każdym miejscu, w którym paliwo z dodatkami metalicznymi jest udostępniane konsumentom.

5. Oznakowanie zawiera następującą treść: „Zawiera dodatki metaliczne”.

6. Oznakowanie powinno być umieszczone, w wyraźnie widoczny sposób, w miejscu, w którym znajduje się informacja określająca rodzaj paliwa. Poprzez swoją wielkość i czcionkę oznakowanie jest wyraźnie widoczne i łatwe do odczytania.

Artykuł 9

Sprawozdawczość

[23] 1. Do dnia 31 grudnia 2012 r. i co trzy lata po tej dacie Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oraz, w stosownych przypadkach, wniosek legislacyjny zawierający poprawki do niniejszej dyrektywy. Sprawozdanie uwzględnia przede wszystkim:

a) wykorzystanie i rozwój techniki samochodowej, a zwłaszcza wykonalność zwiększenia maksymalnej dozwolonej zawartości biopaliw w benzynie i oleju napędowym oraz potrzebę aktualizacji daty, o której mowa w art. 3 ust. 3;

b) politykę wspólnotową dotyczącą emisji CO₂ przez pojazdy transportu drogowego;

c) możliwość stosowania wymogów załącznika II, w szczególności wartości dopuszczalnej wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych, w odniesieniu do maszyn jezdnych nieporuszających się po drogach (w tym statków żeglugi śródlądowej), ciągników rolniczych i leśnych oraz statków rekreacyjnych;

d) wzrost wykorzystania detergentów w paliwach;

e) wykorzystanie w paliwach dodatków metalicznych innych niż MMT;

f) całkowitą ilość dodatków stosowanych w benzynie i oleju napędowym do silników wysokoprężnych z uwzględnieniem prawodawstwa wspólnotowego dotyczącego środowiska, w tym celów dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy dla wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (²²) oraz jej dyrektyw pochodnych;

g) skutki wprowadzenia wartości docelowej ograniczenia emisji gazów cieplarnianych określonej w art. 7a ust. 2 dla systemu handlu uprawnieniami do emisji;

h) ewentualną potrzebę dostosowań do przepisów art. 2 ust. 6 i 7 oraz art. 7a ust. 2 lit. b) w celu dokonania oceny ewentualnego wkładu w osiągnięcie celu związanego z redukcją emisji gazów cieplarnianych do 10 % do 2020 r. Rozważania te opierają się na potencjale redukcji emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw i energii we Wspólnocie, z uwzględnieniem przede wszystkim wszelkich osiągnięć w zakresie przyjaznych dla środowiska technologii wychwytywania i składowania dwutlenku węgla oraz z uwzględnieniem elektrycznych pojazdów drogowych, a także efektywności kosztowej sposobów redukcji tych emisji, o czym mowa w art. 7a ust. 2 lit. b);

i) możliwość wprowadzenia dodatkowych środków dla dostawców celem zredukowania o 2 % emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia na jednostkę energii w stosunku do podstawowej normy dla paliw, o której mowa w art. 7a ust. 5 lit. b), dzięki wykorzystaniu kredytów nabytych w ramach mechanizmu czystego rozwoju protokołu z Kioto, na warunkach określonych w dyrektywie 2003/87/WE, w celu dokonania oceny dalszego możliwego wkładu na rzecz realizacji celu związanego z redukcją gazów cieplarnianych o 10 % do 2020 r., jak określono w art. 7a ust. 2 lit. c) niniejszej dyrektywy;

j) zaktualizowaną analizę stosunku kosztów do korzyści i wpływu redukcji maksymalnej dozwolonej prężności par benzyny w okresie letnim do poziomu poniżej 60 kPa.

2. Najpóźniej w 2014 r. Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące osiągnięcia celu redukcji emisji gazów cieplarnianych do 2020 r., o którym mowa w art. 7a, uwzględniając potrzebę spójności między tym celem i celem, o którym mowa w art. 3 ust. 3 dyrektywy 2009/28/WE, dotyczącym udziału energii ze źródeł odnawialnych w transporcie, w świetle sprawozdań, o których mowa w art. 23 ust. 8 i 9 tej dyrektywy.

W odpowiednich przypadkach Komisja załącza do tego sprawozdania wniosek dotyczący modyfikacji celu.

Artykuł 9a

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura dostosowywania do postępu technicznego

[24] Jeżeli konieczne jest dostosowanie dozwolonych metod analitycznych, o których mowa w załącznikach I lub II, do postępu technicznego, zmiany, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4. Załącznik III może być dostosowywany również do postępu naukowo-technicznego. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 11

Procedura komitetowa

[25] 1. Z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 2, Komisję wspomaga Komitet ds. Jakości Paliwa.

2. W kwestiach dotyczących zrównoważonego rozwoju biopaliw, o których mowa w art. 7b, 7c i 7d, Komisję wspomaga Komitet ds. Zrównoważonego Rozwoju Biopaliw i Biopłynów, o którym mowa w art. 25 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

[26] (skreślony).

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

Niniejsza dyrektywa ustala specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1. „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2. „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3. „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i ciągnikach rolniczych i leśnych” oznaczają płynny produkt ropopochodny, objęty kodem CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹³), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach 97/68/WE (¹⁴) i 2000/25/WE (¹⁵);

4. „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

W Państwach Członkowskich o arktycznych i surowych warunkach zimowych maksymalny punkt destylacji 65 % przy 250 °C dla olejów napędowych do silników Diesla i olejów napędowych do innych silników można zastąpić maksymalnym punktem destylacji 10 % (vol/vol) przy 180 °C.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. benzyna bezołowiowa może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku I.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) Państwa Członkowskie zezwalają z dniem 1 stycznia 2000 r. na obrót na swoim terytorium benzyną bezołowiową zgodną ze specyfikacjami określonymi w załączniku III,

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. benzyna bezołowiowa będzie mogła być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie zgodna ze specyfikacjami w zakresie ochrony środowiska naturalnego określonymi w załączniku III,

d) Bez uszczerbku dla przepisów lit. c), Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że w wymaganym czasie, i nie później niż dnia 1 stycznia 2005 r., na ich terytorium zostanie wprowadzona do obrotu benzyna bezołowiowa o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie zapewniają dostępność tej benzyny bezołowiowej z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych oraz jej zgodność pod każdym innym względem z wymaganiami określonymi w załączniku III.

Jednakże Państwa Członkowskie mogą w regionach peryferyjnych, zastosować przepisy szczególne w celu wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie stosujące ten przepis powiadomią o tym Komisję. Komisja opracuje wskazówki, jak należy, do celów niniejszego akapitu, rozumieć dostępność z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych,

e) Nie później niż do dnia 1 stycznia 2009 r., Państwa Członkowskie zapewniają, że na ich terytorium benzynę bezołowiową można wprowadzić do obrotu jedynie, jeśli spełnia ona wymagania specyfikacji środowiskowej określonej w załączniku III z wyjątkiem zawartości siarki, która maksymalnie wynosi 10 mg/kg.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Państwo Członkowskie może otrzymać pozwolenie, po przedłożeniu Komisji wniosku nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., na dalszy obrót benzyną z zawartością ołowiu nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2005 r., jeśli może ono wykazać, że wprowadzenie zakazu spowodowałoby poważne problemy społeczno-gospodarcze lub nie miałoby ogólnych skutków korzystnych dla środowiska lub zdrowia, biorąc pod uwagę, między innymi, sytuację klimatyczną w tym Państwie Członkowskim.

Zawartość ołowiu w benzynie ołowiowej nie przekracza 0,15 g/l, a zawartość benzenu jest zgodna ze specyfikacjami w załączniku I. Inne wartości zawarte w specyfikacjach mogą, w porównaniu z obecną sytuacją, pozostać niezmienione.

4. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku najpóźniej do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót benzyną bezołowiową z zawartością siarki niezgodną ze specyfikacjami z załącznika I dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającą aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót benzyną bezołowiową o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem III, ale zgodnej z załącznikiem I, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005 r.

6. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust. 3, 4 i 5, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwa Członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej odpowiadającej specyfikacjom, wymienionym w ust. 3 akapit drugi, w wysokości maksymalnej 0,5 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

Artykuł 4

Olej napędowy

1. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku II.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) z dniem 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zezwalają na swoim terytorium na obrót olejem napędowym zgodnym ze specyfikacjami określonymi w załączniku IV,

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku IV,

d) Bez uszczerbku dla przepisów lit. c), Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że w wymaganym czasie, i nie później niż dnia 1 stycznia 2005 r., na ich terytorium zostanie wprowadzony do obrotu olej napędowy o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie zapewniają, że ten olej napędowy będzie dostępny z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych oraz zgodny pod każdym innym względem z wymaganiami określonymi w załączniku IV.

Jednakże Państwa Członkowskie, w celu wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mogą w regionach peryferyjnych zastosować przepisy szczególne. Państwa Członkowskie stosujące ten przepis powiadamiają o tym Komisję.

e) Nie później niż do dnia 1 stycznia 2009 r., Państwa Członkowskie zapewniają, z zastrzeżeniem przepisów art. 9 ust. 1 lit. a), że na ich terytorium olej napędowy można wprowadzić do obrotu jedynie, jeśli spełnia on wymagania specyfikacji środowiskowej określonej w załączniku IV z wyjątkiem zawartości siarki, która maksymalnie wynosi 10 mg/kg.

2. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej ze specyfikacjami w załączniku II dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającej aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

3. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem IV, ale zgodnej z załącznikiem II, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich możliwości produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005 r.

4. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust. 2 i 3, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Radę i Parlament Europejski.

5. Państwa Członkowskie zapewniają, że oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach oraz ciągnikach rolniczych i leśnych wprowadzane na ich terytorium zawierają siarki mniej niż 2 000 mg/kg. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2008 r. maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w olejach napędowych przeznaczonych do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach oraz ciągnikach rolniczych i leśnych wynosi 1 000 mg/kg. Jednakże Państwa Członkowskie mogą wymagać niższej lub takiej samej zawartości siarki w olejach napędowych przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. (skreślony).

8. (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. Państwa Członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych określonych w normach europejskich, odpowiednio EN 228:1999 i EN 590:1999.

2. Państwa Członkowskie ustananawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. Każdego roku do dnia 30 czerwca, Państwa Członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane o jakości paliwa za poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie składa się do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. format tego sprawozdania ma być zgodny z formatem podanym w odpowiedniej normie europejskiej.

Dodatkowo, Państwa Członkowskie podają całkowite ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Poza tym, Państwa Członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. Komisja zapewnia niezwłocznie, za pomocą odpowiednich środków, dostępność informacji podanej w zastosowaniu ust. 3. Komisja publikuje co roku, i po raz pierwszy do dnia 31 grudnia 2003 r. sprawozdanie na temat rzeczywistej jakości paliwa w poszczególnych Państwach Członkowskich i pokrycia geograficznego w zakresie paliw o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mające na celu dostarczenie danych o jakości paliw w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Artykuł 9

Proces przeglądu

1. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r., Komisja dokonuje przeglądu specyfikacji paliw podanych w załącznikach III i IV, z wyjątkiem zawartości siarki i zaproponuje, w stosownych przypadkach, zmiany, zgodnie z obecnymi i przyszłymi wymaganiami prawodawstwa wspólnotowego w zakresie emisji z pojazdów i jakości powietrza oraz związanymi z tym celami. W szczególności, Komisja bierze pod uwagę:

a) konieczność zmiany końcowej daty pełnego wprowadzenia oleju napędowego o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, w celu zapewnienia, by nie wzrosła emisja gazu cieplarnianego. W analizie należy wziąć pod uwagę rozwój technologii przetwarzania w rafineriach i oczekiwane udoskonalenia w zakresie zużycia paliwa przez pojazdy i tempo, w jakim nowe technologie obniżające zużycie paliwa wprowadza się do parku samochodowego;

b) konsekwencje nowego prawodawstwa wspólnotowego ustalającego normy jakości powietrza dla takich substancji jak węglowodory aromatyczne wielopierścieniowe;

c) wynik przeglądu opisanego w art. 10 dyrektywy Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (¹⁶);

d) wynik przeglądu różnych zobowiązań japońskich (¹⁷), koreańskich (¹⁸) i europejskich (¹⁹) producentów samochodów w zakresie zmniejszenia zużycia paliwa i emisji ditlenku węgla w nowych samochodach osobowych w świetle zmian jakości paliwa wprowadzonych niniejszą dyrektywą i postępu w dążeniu do wspólnotowego celu, jakim jest emisja 120 g/km CO2 średnio na pojazd;

e) wynik przeglądu wymaganego w art. 7 dyrektywy 1999/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do działań, jakie mają zostać podjęte przeciwko emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych przez silniki wysokoprężne stosowane w pojazdach oraz emisji zanieczyszczeń gazowych z silników z wymuszonym zapłonem napędzanych gazem ziemnym lub gazem płynnym stosowanych w pojazdach oraz zmieniająca dyrektywę Rady 88/77/EWG (²⁰) i potwierdzenie obowiązującej normy dotyczącej emisji NOx dla silników o dużym obciążeniu;

f) skuteczność działania nowych technologii obniżających zanieczyszczenie i wpływ składników metalicznych i inne istotne kwestie dotyczące ich efektywności i rozwoju mających wpływ na międzynarodowe rynki paliw;

g) potrzebę zachęcania do wprowadzenia alternatywnych paliw, w tym także biopaliw, jak również potrzebę wprowadzenia zmian w innych parametrach w specyfikacjach paliw, zarówno paliw konwencjonalnych, jak i paliw alternatywnych, na przykład zmiany w wartościach granicznych maksymalnej lotności benzyny, zawartych w niniejszej dyrektywie, wymagane celem zastosowania ich do mieszanek bioetanolu z benzyną i dalsze konieczne zmiany w EN 228:1999.

2. Przygotowując swoją propozycję następnego etapu norm emisji dotyczących silników wysokoprężnych w pojazdach nieporuszających się po drogach, Komisja jednocześnie ustanawia wymaganą jakość paliwa. W pracach tych Komisja uwzględnia znaczenie emisji pochodzących z tego sektora, wszystkie korzyści dla zdrowia i środowiska, konsekwencje w Państwach Członkowskich dotyczące dystrybucji paliwa i koszty oraz korzyści z bardziej restrykcyjnego poziomu siarki niż wymagany obecnie poziom dla paliw stosowanych w silnikach wysokoprężnych w pojazdach nieporuszających się po drogach, a następnie dostosuje właściwe wymagania, dotyczące jakości paliwa stosowanego w pojazdach nieporuszających się po drogach, do wymagań dla sektora pojazdów drogowych do pewnej daty, jaką w powszechnym oczekiwaniu będzie dzień 1 stycznia 2009 r., datę tę Komisja potwierdzi lub zmieni w swoim przeglądzie w 2005 r.

3. W uzupełnieniu do przepisów ust. 1, Komisja może, między innymi, przesyłać:

– propozycje uwzględniające szczególną sytuację transportu publicznego i konieczność zaproponowania poziomów specyfikacji dla paliw specjalnych, z których korzysta,

– propozycje ustalające poziomy specyfikacji, mających zastosowanie do gazu płynnego, gazu ziemnego i biopaliw.

Artykuł 9a

Kary

Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura dostosowywania do postępu technicznego

Metody pomiarowe stosowane w odniesieniu do parametrów określonych w załącznikach I i III są metodami analitycznymi określonymi w normie europejskiej EN 228:1999. Metody pomiarowe stosowane w odniesieniu do parametrów określonych w załącznikach II i IV są metodami analitycznymi określonymi w normie europejskiej EN 590:1999. Państwa Członkowskie mogą, stosownie do sytuacji, przyjąć metody analityczne określone w normach zastępujących EN 228:1999 lub EN 590:1999, jeśli można wykazać, że dają one, co najmniej taką samą dokładność i co najmniej taki sam poziom precyzji jak zastępowane metody analityczne. W przypadku gdy dopuszczalne metody analityczne muszą być dostosowane do postępu technicznego, Komisja może przyjąć zmiany zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 11

Procedura komitetu

[1] 1. W przypadku odniesienia się do niniejszego artykułu – art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE (²¹) stosuje się z uwagi na przepisy zawarte w jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

2. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

Austria

Artykuł 7 dyrektywy 85/210/EWG dotyczący zawartości benzenu w benzynie określonej w art. 4 tej dyrektywy nie ma zastosowania do Austrii do dnia 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998 r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art. 3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3) Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4) Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5) Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8) Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10) Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11) Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16) Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17) Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19) Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20) W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23) Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25) Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

Niniejsza dyrektywa ustala specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym.

Artykuł 2

Definicje

[1] Do celów niniejszej dyrektywy:

1. „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania w silnikach spalinowych o zapłonie iskrowym stosowanych do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 11 41, 2710 11 45, 2710 11 49, 2710 11 51 i 2710 11 59 (¹³);

2. „oleje napędowe do silników wysokoprężnych” oznaczają oleje napędowe objęte kodem CN 2710 19 41 (¹³) i stosowane w pojazdach samochodowych, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG;

3. „oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i ciągnikach rolniczych i leśnych” oznaczają płynny produkt ropopochodny, objęty kodem CN 2710 19 41 i 2710 19 45 (¹³), przeznaczony do stosowania w silnikach określonych w dyrektywach 97/68/WE (¹⁴) i 2000/25/WE (¹⁵);

4. „regiony peryferyjne” oznaczają Francję, w odniesieniu do francuskich departamentów zamorskich, Portugalię, w odniesieniu do Azorów i Madery i Hiszpanię, w odniesieniu do Wysp Kanaryjskich.

W Państwach Członkowskich o arktycznych i surowych warunkach zimowych maksymalny punkt destylacji 65 % przy 250 °C dla olejów napędowych do silników Diesla i olejów napędowych do innych silników można zastąpić maksymalnym punktem destylacji 10 % (vol/vol) przy 180 °C.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. benzyna bezołowiowa może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku I.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) Państwa Członkowskie zezwalają z dniem 1 stycznia 2000 r. na obrót na swoim terytorium benzyną bezołowiową zgodną ze specyfikacjami określonymi w załączniku III,

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. benzyna bezołowiowa będzie mogła być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie zgodna ze specyfikacjami w zakresie ochrony środowiska naturalnego określonymi w załączniku III,

d) [2] Bez uszczerbku dla przepisów lit. c), Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że w wymaganym czasie, i nie później niż dnia 1 stycznia 2005 r., na ich terytorium zostanie wprowadzona do obrotu benzyna bezołowiowa o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie zapewniają dostępność tej benzyny bezołowiowej z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych oraz jej zgodność pod każdym innym względem z wymaganiami określonymi w załączniku III.

Jednakże Państwa Członkowskie mogą w regionach peryferyjnych, zastosować przepisy szczególne w celu wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie stosujące ten przepis powiadomią o tym Komisję. Komisja opracuje wskazówki, jak należy, do celów niniejszego akapitu, rozumieć dostępność z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych,

e) [3] Nie później niż do dnia 1 stycznia 2009 r., Państwa Członkowskie zapewniają, że na ich terytorium benzynę bezołowiową można wprowadzić do obrotu jedynie, jeśli spełnia ona wymagania specyfikacji środowiskowej określonej w załączniku III z wyjątkiem zawartości siarki, która maksymalnie wynosi 10 mg/kg.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Państwo Członkowskie może otrzymać pozwolenie, po przedłożeniu Komisji wniosku nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., na dalszy obrót benzyną z zawartością ołowiu nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2005 r., jeśli może ono wykazać, że wprowadzenie zakazu spowodowałoby poważne problemy społeczno-gospodarcze lub nie miałoby ogólnych skutków korzystnych dla środowiska lub zdrowia, biorąc pod uwagę, między innymi, sytuację klimatyczną w tym Państwie Członkowskim.

Zawartość ołowiu w benzynie ołowiowej nie przekracza 0,15 g/l, a zawartość benzenu jest zgodna ze specyfikacjami w załączniku I. Inne wartości zawarte w specyfikacjach mogą, w porównaniu z obecną sytuacją, pozostać niezmienione.

4. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku najpóźniej do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót benzyną bezołowiową z zawartością siarki niezgodną ze specyfikacjami z załącznika I dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającą aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót benzyną bezołowiową o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem III, ale zgodnej z załącznikiem I, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005 r.

6. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust. 3, 4 i 5, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwa Członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej odpowiadającej specyfikacjom, wymienionym w ust. 3 akapit drugi, w wysokości maksymalnej 0,5 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

Artykuł 4

Olej napędowy

1. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku II.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) z dniem 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zezwalają na swoim terytorium na obrót olejem napędowym zgodnym ze specyfikacjami określonymi w załączniku IV,

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku IV,

d) [4] Bez uszczerbku dla przepisów lit. c), Państwa Członkowskie podejmują wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia, że w wymaganym czasie, i nie później niż dnia 1 stycznia 2005 r., na ich terytorium zostanie wprowadzony do obrotu olej napędowy o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Państwa Członkowskie zapewniają, że ten olej napędowy będzie dostępny z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych oraz zgodny pod każdym innym względem z wymaganiami określonymi w załączniku IV.

Jednakże Państwa Członkowskie, w celu wprowadzenia benzyny o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mogą w regionach peryferyjnych zastosować przepisy szczególne. Państwa Członkowskie stosujące ten przepis powiadamiają o tym Komisję.

e) [5] Nie później niż do dnia 1 stycznia 2009 r., Państwa Członkowskie zapewniają, z zastrzeżeniem przepisów art. 9 ust. 1 lit. a), że na ich terytorium olej napędowy można wprowadzić do obrotu jedynie, jeśli spełnia on wymagania specyfikacji środowiskowej określonej w załączniku IV z wyjątkiem zawartości siarki, która maksymalnie wynosi 10 mg/kg.

2. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej ze specyfikacjami w załączniku II dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającej aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

3. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem IV, ale zgodnej z załącznikiem II, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich możliwości produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005 r.

4. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust. 2 i 3, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Radę i Parlament Europejski.

5. [6] Państwa Członkowskie zapewniają, że oleje napędowe przeznaczone do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach oraz ciągnikach rolniczych i leśnych wprowadzane na ich terytorium zawierają siarki mniej niż 2 000 mg/kg. Najpóźniej do dnia 1 stycznia 2008 r. maksymalna dopuszczalna zawartość siarki w olejach napędowych przeznaczonych do stosowania w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach oraz ciągnikach rolniczych i leśnych wynosi 1 000 mg/kg. Jednakże Państwa Członkowskie mogą wymagać niższej lub takiej samej zawartości siarki w olejach napędowych przewidzianych w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. [7] Na zasadzie odstępstwa od art. 3, 4 i 5 i zgodnie z art. 95 ust. 10 Traktatu, Państwo Członkowskie może wymagać, żeby na określonych obszarach jego terytorium, paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części parku samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza lub wód gruntowych stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub, jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3. [8] Zainteresowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji dane dotyczące środowiska dla danej aglomeracji lub danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla środowiska.

4. Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. [9] (skreślony).

8. [10] (skreślony).

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

[11] 1. Państwa Członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4, w odniesieniu do benzyny i olejów napędowych, na podstawie metod analitycznych określonych w normach europejskich, odpowiednio EN 228:1999 i EN 590:1999.

2. Państwa Członkowskie ustananawiają system monitorowania jakości paliwa zgodnie z wymaganiami odpowiedniej normy europejskiej. Dopuszcza się stosowanie alternatywnego systemu monitorowania jakości paliwa pod warunkiem że system taki zapewnia wyniki o równoważnym stopniu zaufania.

3. Każdego roku do dnia 30 czerwca, Państwa Członkowskie składają sprawozdanie zawierające krajowe dane o jakości paliwa za poprzedni rok kalendarzowy. Pierwsze sprawozdanie składa się do dnia 30 czerwca 2002 r. Począwszy od dnia 1 stycznia 2004 r. format tego sprawozdania ma być zgodny z formatem podanym w odpowiedniej normie europejskiej.

Dodatkowo, Państwa Członkowskie podają całkowite ilości benzyny i olejów napędowych wprowadzonych do obrotu na ich terytorium oraz wprowadzone do obrotu ilości benzyny bezołowiowej i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg. Poza tym, Państwa Członkowskie podają corocznie dane na temat dostępności, z uwzględnieniem odpowiednich kryteriów geograficznych, benzyny i olejów napędowych o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg wprowadzonych do obrotu na ich terytorium.

4. Komisja zapewnia niezwłocznie, za pomocą odpowiednich środków, dostępność informacji podanej w zastosowaniu ust. 3. Komisja publikuje co roku, i po raz pierwszy do dnia 31 grudnia 2003 r. sprawozdanie na temat rzeczywistej jakości paliwa w poszczególnych Państwach Członkowskich i pokrycia geograficznego w zakresie paliw o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, mające na celu dostarczenie danych o jakości paliw w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Artykuł 9

Proces przeglądu

[12] 1. Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2005 r., Komisja dokonuje przeglądu specyfikacji paliw podanych w załącznikach III i IV, z wyjątkiem zawartości siarki i zaproponuje, w stosownych przypadkach, zmiany, zgodnie z obecnymi i przyszłymi wymaganiami prawodawstwa wspólnotowego w zakresie emisji z pojazdów i jakości powietrza oraz związanymi z tym celami. W szczególności, Komisja bierze pod uwagę:

a) konieczność zmiany końcowej daty pełnego wprowadzenia oleju napędowego o maksymalnej zawartości siarki 10 mg/kg, w celu zapewnienia, by nie wzrosła emisja gazu cieplarnianego. W analizie należy wziąć pod uwagę rozwój technologii przetwarzania w rafineriach i oczekiwane udoskonalenia w zakresie zużycia paliwa przez pojazdy i tempo, w jakim nowe technologie obniżające zużycie paliwa wprowadza się do parku samochodowego;

b) konsekwencje nowego prawodawstwa wspólnotowego ustalającego normy jakości powietrza dla takich substancji jak węglowodory aromatyczne wielopierścieniowe;

c) wynik przeglądu opisanego w art. 10 dyrektywy Rady 1999/30/WE z dnia 22 kwietnia 1999 r. odnosząca się do wartości dopuszczalnych dla dwutlenku siarki, dwutlenku azotu i tlenków azotu oraz pyłu i ołowiu w otaczającym powietrzu (¹⁶);

d) wynik przeglądu różnych zobowiązań japońskich (¹⁷), koreańskich (¹⁸) i europejskich (¹⁹) producentów samochodów w zakresie zmniejszenia zużycia paliwa i emisji ditlenku węgla w nowych samochodach osobowych w świetle zmian jakości paliwa wprowadzonych niniejszą dyrektywą i postępu w dążeniu do wspólnotowego celu, jakim jest emisja 120 g/km CO2 średnio na pojazd;

e) wynik przeglądu wymaganego w art. 7 dyrektywy 1999/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do działań, jakie mają zostać podjęte przeciwko emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych przez silniki wysokoprężne stosowane w pojazdach oraz emisji zanieczyszczeń gazowych z silników z wymuszonym zapłonem napędzanych gazem ziemnym lub gazem płynnym stosowanych w pojazdach oraz zmieniająca dyrektywę Rady 88/77/EWG (²⁰) i potwierdzenie obowiązującej normy dotyczącej emisji NOx dla silników o dużym obciążeniu;

f) skuteczność działania nowych technologii obniżających zanieczyszczenie i wpływ składników metalicznych i inne istotne kwestie dotyczące ich efektywności i rozwoju mających wpływ na międzynarodowe rynki paliw;

g) potrzebę zachęcania do wprowadzenia alternatywnych paliw, w tym także biopaliw, jak również potrzebę wprowadzenia zmian w innych parametrach w specyfikacjach paliw, zarówno paliw konwencjonalnych, jak i paliw alternatywnych, na przykład zmiany w wartościach granicznych maksymalnej lotności benzyny, zawartych w niniejszej dyrektywie, wymagane celem zastosowania ich do mieszanek bioetanolu z benzyną i dalsze konieczne zmiany w EN 228:1999.

2. Przygotowując swoją propozycję następnego etapu norm emisji dotyczących silników wysokoprężnych w pojazdach nieporuszających się po drogach, Komisja jednocześnie ustanawia wymaganą jakość paliwa. W pracach tych Komisja uwzględnia znaczenie emisji pochodzących z tego sektora, wszystkie korzyści dla zdrowia i środowiska, konsekwencje w Państwach Członkowskich dotyczące dystrybucji paliwa i koszty oraz korzyści z bardziej restrykcyjnego poziomu siarki niż wymagany obecnie poziom dla paliw stosowanych w silnikach wysokoprężnych w pojazdach nieporuszających się po drogach, a następnie dostosuje właściwe wymagania, dotyczące jakości paliwa stosowanego w pojazdach nieporuszających się po drogach, do wymagań dla sektora pojazdów drogowych do pewnej daty, jaką w powszechnym oczekiwaniu będzie dzień 1 stycznia 2009 r., datę tę Komisja potwierdzi lub zmieni w swoim przeglądzie w 2005 r.

3. W uzupełnieniu do przepisów ust. 1, Komisja może, między innymi, przesyłać:

– propozycje uwzględniające szczególną sytuację transportu publicznego i konieczność zaproponowania poziomów specyfikacji dla paliw specjalnych, z których korzysta,

– propozycje ustalające poziomy specyfikacji, mających zastosowanie do gazu płynnego, gazu ziemnego i biopaliw.

Artykuł 9a

Kary

[13] Państwa Członkowskie ustalają kary, które stosuje się w przypadku naruszenia krajowych przepisów przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Ustalone kary muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł 10

Procedura dostosowywania do postępu technicznego

Metody pomiarowe stosowane w odniesieniu do parametrów określonych w załącznikach I i III są metodami analitycznymi określonymi w normie europejskiej EN 228:1999. Metody pomiarowe stosowane w odniesieniu do parametrów określonych w załącznikach II i IV są metodami analitycznymi określonymi w normie europejskiej EN 590:1999. Państwa Członkowskie mogą, stosownie do sytuacji, przyjąć metody analityczne określone w normach zastępujących EN 228:1999 lub EN 590:1999, jeśli można wykazać, że dają one, co najmniej taką samą dokładność i co najmniej taki sam poziom precyzji jak zastępowane metody analityczne. W przypadku gdy dopuszczalne metody analityczne muszą być dostosowane do postępu technicznego, Komisja może przyjąć zmiany zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2. [14]

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 11

Procedura komitetu

[15] 1. Komisję wspomaga komitet ustanowiony zgodnie z art. 12 dyrektywy 96/62/WE (²¹).

2. Przy dokonywaniu odniesienia do tego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (²²), uwzględniając przepisy art. 8 tej decyzji.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000 r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

Austria

Artykuł 7 dyrektywy 85/210/EWG dotyczący zawartości benzenu w benzynie określonej w art. 4 tej dyrektywy nie ma zastosowania do Austrii do dnia 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 100a,

uwzględniając wniosek Komisji (¹),

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (²),

stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (³), z uwzględnieniem wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 29 czerwca 1998  r. przez Komitet Pojednawczy,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Różnice w przepisach ustawowych lub administracyjnych, przyjmowanych przez Państwa Członkowskie w zakresie specyfikacji paliw klasycznych i paliw zastępczych wykorzystywanych w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym, tworzą bariery dla handlu we Wspólnocie i mogą w ten sposób bezpośrednio wpływać na ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego a także na międzynarodową konkurencyjność europejskich przemysłu samochodowego i rafinacyjnego; dlatego wydaje się konieczne, zgodnie z przepisami art.  3b Traktatu, zbliżenie przepisów ustawowych w tej dziedzinie.

(2) Artykuł 100a ust. 3 Traktatu przewiduje, że wnioski Komisji, które mają na celu ustanowienie i funkcjonowanie rynku wewnętrznego i dotyczą, między innymi, zdrowia i ochrony środowiska, przyjmują za podstawę wysoki poziom ochrony.

(3)  Pierwotne substancje zanieczyszczające powietrze, takie jak tlenki azotu, węglowodory niespalone, cząstki stałe, tlenek węgla, benzeny oraz inne toksyczne emisje spalin, które przyczyniają się do tworzenia wtórnych substancji zanieczyszczających, takich jak ozon, wydzielane są w znacznej ilości w spalinach i wyziewach wydobywających się z pojazdów silnikowych i stanowią w ten sposób bezpośrednio i pośrednio znaczne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska.

(4)  Bez względu na rosnące obostrzenia związane z dopuszczalnymi wartościami emisji z pojazdów ustanowionymi w dyrektywie Rady 70/220/EWG (⁴) i dyrektywie Rady 88/77/EWG (⁵), w celu uzyskania zadowalającej jakości powietrza atmosferycznego konieczne są dodatkowe środki do zmniejszenia zanieczyszczenia atmosferycznego powodowanego przez pojazdy i inne źródła.

(5)  Artykuł 4 dyrektywy 94/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (⁶) wprowadził nowe podejście do polityki zmniejszania emisji, która będzie obowiązywać w roku 2000 i później, oraz nałożył na Komisję obowiązek zbadania, między innymi, w jakiej mierze polepszenie jakości benzyny, oleju napędowego i innych paliw mogłoby się przyczynić do obniżenia zanieczyszczenia powietrza.

(6) W uzupełnieniu do pierwszego etapu specyfikacji paliw, rozpoczynającego się w roku 2000, należy ustanowić przepis dotyczący drugiego etapu, który wejdzie w życie w roku 2005 i aby pozwolić przemysłowi dokonanie niezbędnych inwestycji w celu dostosowania swoich planów produkcyjnych.

(7) Benzyna i olej napędowy spełniające wymagania określone w załącznikach I, II, III i IV są już dostępne na rynku Wspólnoty Europejskiej.

(8)  Europejski program „auto/oil”, którego zarys zawiera komunikat Komisji w sprawie przyszłej strategii kontroli emisji atmosferycznych pochodzących z transportu drogowego, dostarcza podstaw naukowych, technicznych i ekonomicznych pozwalających na wprowadzenie na poziomie wspólnotowym nowych specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych.

(9) Wprowadzenie specyfikacji środowiskowych dla benzyny i olejów napędowych stanowi ważny element, efektywnego pod względem kosztów, pakietu środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym, które należy wprowadzić w życie, uwzględniając koszty i korzyści płynące z każdego działania.

(10)  Wdrożenie kombinacji środków o zasięgu ogólnoeuropejskim, krajowym, regionalnym i lokalnym mających na celu ograniczenie emisji z pojazdów stanowi część ogólnej strategii Komisji dotyczącej ograniczenia w sposób zrównoważony i spełniający kryteria kosztów i korzyści emisji do powietrza pochodzących ze źródeł ruchomych i stacjonarnych.

(11)  Konieczne jest w krótkim terminie osiągnięcie zmniejszenia emisji zanieczyszczeń z pojazdów, w szczególności na obszarach miejskich, włącznie z zanieczyszczeniami pierwotnymi, takimi jak węglowodory niespalone i tlenek węgla, zanieczyszczeniami wtórnymi, takimi jak ozon, emisjami toksycznymi, takimi jak emisja benzenu i pyłów; zmniejszenie emisji zanieczyszczeń pochodzących z pojazdów na obszarach miejskich może być niezwłocznie osiągnięte w przypadku pojazdów silnikowych poprzez zmianę składu paliwa.

(12) Włączenie tlenu i znaczne ograniczenie substancji aromatycznych, olefinów, benzenu i siarki może pozwolić na uzyskanie paliwa lepszej jakości z punktu widzenia jakości powietrza.

(13) Przepisy dyrektywy Rady 92/81/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od olejów mineralnych (⁷), w szczególności jej art. 8 ust. 4, zniechęcają i mogą powstrzymać Państwa Członkowskie od różnicowania podatku akcyzowego nakładanego w celu polepszenia jakości paliw, wykraczających poza specyfikacje wspólnotowe.

(14) Skorzystanie przez Państwa Członkowskie ze zróżnicowania podatków akcyzowych może zachęcić do wprowadzania ulepszonych paliw, w zależności od krajowych priorytetów, możliwości i wymagań.

(15) Komisja przesłała propozycję dyrektywy dotyczącej produktów energetycznych; propozycja ta ma, między innymi, pozwolić Państwom Członkowskim na bardziej aktywne wykorzystanie zachęt fiskalnych poprzez zróżnicowane podatki akcyzowe w celu ułatwienia wprowadzenia ulepszonych paliw.

(16)  Ogólnie, brakuje specyfikacji paliw zmierzających do ograniczenia emisji spalin i wyziewów.

(17)  Zanieczyszczenie powietrza ołowiem pochodzącym ze spalania benzyny ołowiowej stanowi ryzyko dla zdrowia ludzkiego i środowiska; fakt, że przed rokiem 2000 praktycznie wszystkie pojazdy drogowe napędzane benzyną będą mogły jeździć, wykorzystując benzynę bezołowiową, stanowi istotny postęp i dlatego właściwe jest ograniczenie obrotu benzyną ołowiową.

(18) Konieczność ograniczenia emisji z pojazdów oraz istnienie niezbędnych technologii rafinacji uzasadniają ustalenie środowiskowej specyfikacji paliw w celu wprowadzenia na rynek benzyny bezołowiowej i oleju napędowego.

(19)  Wydaje się właściwe zapewnienie dostępności dwóch typów olejów napędowych i benzyny, z których jeden byłby lepszej jakości olejem napędowym, a drugi lepszej jakości benzyną; jest właściwe, aby wspomniany olej napędowy lub benzyna lepszej jakości zastąpiły na rynku oleje napędowe lub benzynę gorszej jakości najpóźniej do 2005 r.; jednakże należy ustanowić właściwy przepis, który umożliwi odroczenie tego zastąpienia, jeśli zastosowanie w Państwie Członkowskim daty 2005 r. sprawiłoby duże trudności dla przemysłu w tym państwie w związku z koniecznością dostosowania jego możliwości produkcji.

(20)  W celu ochrony zdrowia ludzkiego i/lub środowiska, w szczególnych aglomeracjach lub szczególnych obszarach wrażliwych ekologicznie, mających szczególne problemy z jakością powietrza, należy zezwolić Państwom Członkowskim, z zastrzeżeniem procedury określonej przez niniejszą dyrektywę, na wprowadzenie wymogu, aby paliwa spalinowe mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, gdy spełniają specyfikacje środowiskowe bardziej surowe niż specyfikacje ustalone w niniejszej dyrektywie; procedura ta stanowi odstępstwo od procedury informowania ustanowionej dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych (⁸).

(21) Państwa Członkowskie powinny wprowadzić systemy monitorowania w celu zapewnienia zgodności z normami jakości paliw wymaganymi niniejszą dyrektywą; takie systemy monitorowania powinny opierać się na wspólnych procedurach pobierania próbek i przeprowadzania badań, a informacje dotyczące jakości paliw zebrane przez Państwa Członkowskie powinny być przekazywane Komisji przy użyciu wspólnego formularza.

(22) Na podstawie wszechstronnej oceny Komisja ma przedłożyć propozycję uzupełniającą obowiązkowe specyfikacje dla benzyny i olejów napędowych, określonych w załącznikach III i IV, stosowanych od dnia 1 stycznia 2005 r.; propozycja ta może również określać, kiedy właściwe, specyfikacje środowiskowe dla innych typów paliw, takich jak gaz płynny, gaz ziemny i biopaliwa; istnieją środki transportu publicznego (autobusy, taksówki, pojazdy użytkowe itd.), które są odpowiedzialne za dużą część zanieczyszczeń w miastach i które korzystałyby z oddzielnych specyfikacji.

(23)  Może być pożądany dalszy rozwój metod porównawczych stosowanych do pomiaru specyfikacji wymienionych w niniejszej dyrektywie, w świetle postępu naukowego i technicznego; w tym celu należy ustanowić przepisy pozwalające na dostosowanie załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego.

(24) Dyrektywa Rady 85/210/EWG z dnia 20 marca 1985 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących zawartości ołowiu w benzynie (⁹), dyrektywa Rady 85/536/EWG z dnia 5 grudnia 1985 r. dotycząca oszczędzania ropy naftowej poprzez stosowanie składników paliw zastępczych w benzynie (¹⁰) i art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 93/12/EWG z dnia 23 marca 1993 r. dotyczącej zawartości siarki w niektórych paliwach płynnych (¹¹), powinny stosownie być uchylone.

(25)  Środki przejściowe dla Austrii, określone w art. 69 Aktu Przystąpienia z 1994 r., zawierają art. 7 dyrektywy 85/210/EWG; ze szczególnych powodów związanych z ochroną środowiska stosowanie tego środka przejściowego powinno zostać przedłużone do dnia 1 stycznia 2000 r.

(26) Umowa modus vivendi między Parlamentem Europejskim, Radą a Komisją w sprawie środków wykonawczych do aktów przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (¹²) została zawarta dnia 20 grudnia 1994 r.,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Zakres

Niniejsza dyrektywa ustala specyfikacje techniczne z powodów związanych ze zdrowiem i środowiskiem, mające zastosowanie do paliw przeznaczonych do użytku w pojazdach wyposażonych w silniki z zapłonem iskrowym i silniki z zapłonem samoczynnym.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1) „benzyna” oznacza mineralne oleje lotne przeznaczone do działania przymusowych silników z zapłonem iskrowym wewnętrznego spalania, używane do napędzania pojazdów i objęte kodami CN 2710 00 27, 2710 00 29, 2710  00 32, 2710 00 34 oraz 2710 00 36;

2)  „oleje napędowe” oznacza oleje napędowe objęte kodami CN 2710  00 66 i stosowane do samo napędzania pojazdów, określonych w dyrektywie 70/220/EWG oraz dyrektywie 88/77/EWG.

W odniesieniu do olejów napędowych przeznaczonych do silników maszyn mobilnych nieporuszających się po drogach i ciągników rolniczych Państwa Członkowskie mogą wymagać tej samej zawartości siarki, jaką określono w niniejszej dyrektywie dla olejów napędowych lub tej samej zawartość siarki dla olejów napędowych w dyrektywie 93/12/EWG.

Artykuł 3

Benzyna

1. Najpóźniej w dniu 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zabraniają na swoim terytorium obrotu benzyną z zawartością ołowiu.

2. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. benzyna bezołowiowa może być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie ona zgodna ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku I.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) Państwa Członkowskie zezwalają z dniem 1 stycznia 2000 r. na obrót na swoim terytorium benzyną bezołowiową zgodną ze specyfikacjami określonymi w załączniku III.

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. benzyna bezołowiowa będzie mogła być wprowadzona do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie zgodna ze specyfikacjami w zakresie ochrony środowiska naturalnego określonymi w załączniku III.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Państwo Członkowskie może otrzymać pozwolenie, po przedłożeniu Komisji wniosku nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., na dalszy obrót benzyną z zawartością ołowiu nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2005  r., jeśli może ono wykazać, że wprowadzenie zakazu spowodowałoby poważne problemy społeczno-gospodarcze lub nie miałoby ogólnych skutków korzystnych dla środowiska lub zdrowia, biorąc pod uwagę, między innymi, sytuację klimatyczną w tym Państwie Członkowskim.

Zawartość ołowiu w benzynie ołowiowej nie przekracza 0,15 g/l, a zawartość benzenu jest zgodna ze specyfikacjami w załączniku I. Inne wartości zawarte w specyfikacjach mogą, w porównaniu z obecną sytuacją, pozostać niezmienione.

4. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku najpóźniej do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót benzyną bezołowiową z zawartością siarki niezgodną ze specyfikacjami z załącznika I dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającą aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

5. Nie naruszając przepisów ust. 2, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót benzyną bezołowiową o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem III, ale zgodnej z załącznikiem I, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005 r.

6. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust. 3, 4 i 5, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwa Członkowskie mogą nadal zezwalać na obrót niewielkimi ilościami benzyny ołowiowej odpowiadającej specyfikacjom, wymienionym w ust. 3 akapit drugi, w wysokości maksymalnej 0,5 % całej sprzedaży, przeznaczonej do użytku w starych pojazdach określonego rodzaju i do rozprowadzania przez grupy szczególnego interesu.

Artykuł 4

Olej napędowy

1. a) Państwa Członkowskie zapewniają, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2000 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku II.

b) Bez uszczerbku dla przepisów lit. a) z dniem 1 stycznia 2000 r. Państwa Członkowskie zezwalają na swoim terytorium na obrót olejem napędowym zgodnym ze specyfikacjami określonymi w załączniku IV.

c) Państwa Członkowskie zapewniają również, że nie później niż do dnia 1 stycznia 2005 r. olej napędowy może być wprowadzany do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli jest zgodny ze specyfikacjami środowiskowymi określonymi w załączniku IV.

2.  Nie naruszając przepisów ust. 1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 1999 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2003 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej ze specyfikacjami w załączniku II dotyczącymi zawartości siarki, ale nieprzekraczającej aktualnej zawartości, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich środków produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2000 r.

3. Nie naruszając przepisów ust.  1, Państwo Członkowskie może zostać upoważnione, po przedłożeniu Komisji wniosku, nie później niż do dnia 31 sierpnia 2003 r., aby dalej zezwalać na swoim terytorium, nie dłużej niż do dnia 1 stycznia 2007 r., na obrót olejem napędowym o zawartości siarki niezgodnej z załącznikiem IV, ale zgodnej z załącznikiem II, jeśli wykaże, że jego przemysł miałby poważne trudności z niezbędnym przystosowaniem swoich możliwości produkcji w terminie między dniem przyjęcia niniejszej dyrektywy a dniem 1 stycznia 2005  r.

4. Komisja może zezwolić na odstępstwa, określone w ust.  2 i 3, zgodnie z Traktatem.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Radę i Parlament Europejski.

Artykuł 5

Swobodny obrót

Żadne Państwo Członkowskie nie może zabraniać, ograniczać lub utrudniać wprowadzania do obrotu paliw zgodnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

Artykuł 6

Obrót paliwami mającymi bardziej surowe specyfikacje środowiskowe

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 3–5, Państwa Członkowskie mogą wymagać, żeby na określonych obszarach paliwa mogły być wprowadzone do obrotu tylko wtedy, jeżeli są zgodne z bardziej surowymi specyfikacjami środowiskowymi niż specyfikacje przewidziane w niniejszej dyrektywie dla całości lub części taboru samochodowego, w celu ochrony w Państwie Członkowskim zdrowia ludności w określonej aglomeracji lub środowiska w określonej strefie ekologicznie wrażliwej, jeżeli zanieczyszczenie powietrza stanowi poważny i groźny problem dla zdrowia ludzkiego i środowiska lub jeśli obawy, że może stanowić ono taki problem są uzasadnione.

2. Państwo Członkowskie, które chce skorzystać z odstępstwa przewidzianego w ust. 1, z wyprzedzeniem przedkłada Komisji uzasadniony wniosek. Uzasadnienie zawiera dowody na to, że odstępstwo nie narusza zasady proporcjonalności i że nie zakłóca ono swobodnego przepływu osób i towarów.

3.  Zaangażowane Państwo Członkowskie dostarcza Komisji danych dotyczących jakości powietrza dla danego obszaru, jak również przewidywanych skutków proponowanych środków dla jakości otaczającego powietrza.

4.  Komisja bezzwłocznie przekazuje te informacje innym Państwom Członkowskim.

5. Państwa Członkowskie mogą zgłaszać swoje uwagi w sprawie wniosku i jego uzasadnienia w terminie dwóch miesięcy od dnia dostarczenia informacji przez Komisję.

6. Komisja podejmuje decyzję na wniosek Państw Członkowskich, w terminie trzech miesięcy od dnia zgłoszenia uwag przez Państwa Członkowskie. Komisja uwzględni uwagi Państw Członkowskich; notyfikuje im swoją decyzję i równocześnie poinformuje o niej Parlament Europejski i Radę.

7. Każde Państwo Członkowskie może odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji lub, w przypadku braku decyzji, przekazać sprawę Radzie w ciągu miesiąca po upływie terminu określonego w ust. 6.

8. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w terminie dwóch miesięcy od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 7

Zmiana zaopatrzenia w ropę naftową

Jeżeli, na skutek wyjątkowych wydarzeń, nagła zmiana w zaopatrzeniu w ropę naftową lub produkty ropopochodne utrudnia przestrzeganie wymogów specyfikacji paliw z art. 3 i 4 przez rafinerie w Państwie Członkowskim, to powiadamia ono o tym Komisję. Komisja, po powiadomieniu innych Państw Członkowskich, może zezwolić na wyższe wartości dopuszczalne w tym Państwie Członkowskim dla jednego lub więcej składników tego paliwa, w terminie nieprzekraczającym sześciu miesięcy.

Komisja notyfikuje swoją decyzję Państwom Członkowskim i informuje o niej Parlament Europejski i Radę.

Państwa Członkowskie mogą odwołać się od decyzji Komisji do Rady w ciągu miesiąca od notyfikacji.

Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć inną decyzję w ciągu jednego miesiąca od skierowania do niej sprawy.

Artykuł 8

Monitorowanie zgodności i sporządzanie sprawozdań

1. Państwa Członkowskie monitorują zgodność z wymogami określonymi w art. 3 i 4 na podstawie metod analitycznych wymienionych w załącznikach I i II.

2.  Komisja wspiera rozwój jednolitego systemu monitorowania jakości paliw. Do celów rozwoju tego systemu może zwrócić się o pomoc do Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego.

3. Komisja ustanawia, nie później niż do dnia 30 czerwca 2000 r., wspólny formularz do przedstawiania podsumowania danych krajowych dotyczących jakości paliwa.

4.  Każdego roku przed dniem 30 czerwca, a po raz pierwszy przed dniem 30 czerwca 2002 r., Państwa Członkowskie przedkładają Komisji podsumowania za poprzedni rok kalendarzowy.

Artykuł 9

Proces przeglądu

1. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie okresowo, a po raz pierwszy w terminie 12 miesięcy od dnia przyjęcia niniejszej dyrektywy, ale w żadnym wypadku nie później niż w dniu 31 grudnia 1999 r., oraz w świetle oceny przeprowadzonej zgodnie z wymogami art. 3 dyrektywy 98/69/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 1998 r. odnoszącej się do środków mających zapobiegać zanieczyszczeniu powietrza przez emisje z pojazdów silnikowych i zmieniającej dyrektywę Rady 70/220/EWG (¹³), propozycję przeglądu niniejszej dyrektywy stanowiącej integralną część strategii ustanowionej w celu wywołania skutków mających na celu spełnienie wymagań dotyczących norm jakości powietrza na obszarze Wspólnoty i osiągnięcia związanych z tym celów.

2. Propozycja ta zawiera specyfikacje środowiskowe uzupełniające obowiązujące specyfikacje określone w załączniku III dla benzyny i załączniku IV dla olejów napędowych na podstawie, między innymi, uzyskanej wiedzy dotyczącej wymagań w sprawie zmniejszenia emisji związanych z jakością powietrza, skutecznego funkcjonowania nowych technologii zapobiegających zanieczyszczeniom oraz rozwoju sytuacji na międzynarodowych rynkach paliw.

3. W uzupełnieniu do przepisów ust. 1 i 2 Komisja może, między innymi, przedstawić:

– propozycje uwzględniające szczególną sytuację transportu publicznego i konieczność zaproponowania poziomów specyfikacji dla specjalnych paliw, z których korzysta,

– propozycje ustalające poziomy specyfikacji mających zastosowanie do gazu płynnego, gazu ziemnego i biopaliw.

Artykuł 10

Procedura dostosowywania do postępu technicznego

Wszelkie zmiany konieczne dla dostosowania metod wykonywania pomiarów ustanowionych w prawej sekcji („badania”) załączników I–IV niniejszej dyrektywy, w sposób uwzględniający postęp techniczny, przyjmowane są przez Komisje wspieraną przez Komitet ustanowiony, zgodnie z art. 12 dyrektywy 96/62/WE (¹⁴) i procedurą ustanowioną w art. 11 niniejszej dyrektywy.

Dostosowanie to nie może za sobą pociągnąć żadnej bezpośredniej lub pośredniej zmiany wartości dopuszczalnych ustanowionych w niniejszej dyrektywie ani żadnej zmiany w datach ich stosowania.

Artykuł 11

Procedura komitetu

1. Przedstawiciel Komisji przedkłada komitetowi, określonemu w art. 10, projekt środków, które należy podjąć. Komitet wydaje swoją opinię o tym projekcie w terminie, który przewodniczący może wyznaczyć w zależności od pilności sprawy. Opinia wydawana jest większością ustanowioną w art. 148 ust. 2 Traktatu dla decyzji, które Rada przyjmuje na wniosek Komisji. Głosy przedstawicieli Państw Członkowskich w komitecie ważone są w sposób określony w tym artykule. Przewodniczący nie bierze udziału w głosowaniu.

2. Komisja przyjmuje przewidziane środki, jeżeli są one zgodne z opinią komitetu.

Jeżeli przewidziane środki nie są zgodne z opinią komitetu lub w przypadku braku opinii, Komisja bezzwłocznie przedkłada Radzie wniosek dotyczący środków, które należy podjąć. Rada stanowi większością kwalifikowaną.

Jeżeli, po upływie trzech miesięcy od dnia odwołania się do Rady, Rada nie stanowi, proponowane środki zostają przyjęte przez Komisję.

Artykuł 12

Uchylenie i zmiana dyrektyw dotyczących jakości paliwowej benzyny i olejów napędowych

1. Z dniem 1 stycznia 2000 r. dyrektywy 85/210/EWG, 85/536/EWG i 87/441/EWG tracą moc.

2. Dyrektywa 93/12/EWG zostaje zmieniona przez skreślenie art. 1 ust. 1 lit. b) i art. 2 ust.  1 z dniem 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 13

Transpozycja do ustawodawstwa krajowego

1.  Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy nie później niż do dnia 1 lipca 1999 r. Niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Państwa Członkowskie stosują te środki od dnia 1 stycznia 2000  r.

Środki przyjęte przez Państwa Członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą.

Artykuł 14

Austria

Artykuł 7 dyrektywy 85/210/EWG dotyczący zawartości benzenu w benzynie określonej w art. 4 tej dyrektywy nie ma zastosowania do Austrii do dnia 1 stycznia 2000 r.

Artykuł 15

Wejście w życie dyrektywy

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie z dniem jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł 16

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 października 1998 r.