history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2010-09-28 do 2011-03-04
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
[1] 1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [2] i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże do czasu przyjęcia decyzji przez Komisję, państwa członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o skorzystaniu z tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję lub do czasu przyjęcia takich zasad – zgodnie z prawem krajowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3; albo
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym; środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w lit. a)–h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymogi, o których mowa w ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w celu dostosowania ich do rozwoju wiedzy naukowej. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymogi określone w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady określone przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
W szczególnych sytuacjach na mocy decyzji Komisji mogą zostać ustanowione warunki inne, niż określone w akapicie pierwszym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, były wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Komisja ustanawia zasady dotyczące środków kontroli. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Inne przepisy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznyc. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [3] , zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, Komisja może wprowadzić zmiany do załączników lub uzupełnić je lub przyjąć właściwe środki przejściowe.
Środki przejściowe oraz środki zmieniające lub uzupełniające załączniki, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia między innymi poprzez jego uzupełnienie, w szczególności dalsze szczegóły dotyczące wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
Inne środki przejściowe mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura komitetowa
1. Komisja jest wspierana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „komitetem”.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 15 dni.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
[2] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
[3] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
Wersja obowiązująca od 2010-09-28 do 2011-03-04
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
[1] 1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [2] i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże do czasu przyjęcia decyzji przez Komisję, państwa członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o skorzystaniu z tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję lub do czasu przyjęcia takich zasad – zgodnie z prawem krajowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3; albo
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym; środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w lit. a)–h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymogi, o których mowa w ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w celu dostosowania ich do rozwoju wiedzy naukowej. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymogi określone w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady określone przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
W szczególnych sytuacjach na mocy decyzji Komisji mogą zostać ustanowione warunki inne, niż określone w akapicie pierwszym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, były wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Komisja ustanawia zasady dotyczące środków kontroli. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Inne przepisy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznyc. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [3] , zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, Komisja może wprowadzić zmiany do załączników lub uzupełnić je lub przyjąć właściwe środki przejściowe.
Środki przejściowe oraz środki zmieniające lub uzupełniające załączniki, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia między innymi poprzez jego uzupełnienie, w szczególności dalsze szczegóły dotyczące wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
Inne środki przejściowe mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura komitetowa
1. Komisja jest wspierana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „komitetem”.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 15 dni.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
[2] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
[3] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 790/2010 z dnia 7 września 2010 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 237 z 08.09.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 września 2010 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2010-07-28 do 2010-09-27
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
[1] 1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII [2].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże do czasu przyjęcia decyzji przez Komisję, państwa członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o skorzystaniu z tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję lub do czasu przyjęcia takich zasad – zgodnie z prawem krajowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3; albo
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym; środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w lit. a)–h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymogi, o których mowa w ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w celu dostosowania ich do rozwoju wiedzy naukowej. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymogi określone w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady określone przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
W szczególnych sytuacjach na mocy decyzji Komisji mogą zostać ustanowione warunki inne, niż określone w akapicie pierwszym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa członkowskie zapewniają, aby organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, były wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Komisja ustanawia zasady dotyczące środków kontroli. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Inne przepisy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznyc. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [3] , zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, Komisja może wprowadzić zmiany do załączników lub uzupełnić je lub przyjąć właściwe środki przejściowe.
Środki przejściowe oraz środki zmieniające lub uzupełniające załączniki, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia między innymi poprzez jego uzupełnienie, w szczególności dalsze szczegóły dotyczące wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
Inne środki przejściowe mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura komitetowa
1. Komisja jest wspierana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „komitetem”.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 15 dni.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 595/2010 z dnia 2 lipca 2010 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 173 z 08.07.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 lipca 2010 r.
[2] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 595/2010 z dnia 2 lipca 2010 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 173 z 08.07.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 lipca 2010 r.
[3] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 595/2010 z dnia 2 lipca 2010 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 173 z 08.07.2010, str. 1). Zmiana weszła w życie 28 lipca 2010 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2009-08-07 do 2010-07-27
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII [2].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V [3] do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. [4] Jednakże do czasu przyjęcia decyzji przez Komisję, państwa członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII. Środek ten, mający na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o skorzystaniu z tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI [5] rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) [6] w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. [7] Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) [8] w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) [9] w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) [10] przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) [11] usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w niniejszym ustępie w lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. [12] Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) [13] w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję lub do czasu przyjęcia takich zasad – zgodnie z prawem krajowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3;
h) [14] w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3; albo
i) [15] usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym; środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane w lit. a)–h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III [16] rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. [17] Wymogi, o których mowa w ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w celu dostosowania ich do rozwoju wiedzy naukowej. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) [18] spełniają wymogi określone w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady określone przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
W szczególnych sytuacjach na mocy decyzji Komisji mogą zostać ustanowione warunki inne, niż określone w akapicie pierwszym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4. [19] Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. [20] Państwa członkowskie zapewniają, aby organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, były wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione przez Komisję po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. [21] Komisja ustanawia zasady dotyczące środków kontroli. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Inne przepisy dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych po konsultacji z właściwym komitetem naukowym. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) [22] Ponadto państwa członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi przez Komisję po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. [23] Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. [24] Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznyc. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. [25] Komisja może określić zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, między innymi poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3.
Wszelkie inne szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury regulacyjnej, o której mowa w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione przez Komisję. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. [26]
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. [27] Po konsultacji z właściwym komitetem naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, Komisja może wprowadzić zmiany do załączników lub uzupełnić je lub przyjąć właściwe środki przejściowe.
Środki przejściowe oraz środki zmieniające lub uzupełniające załączniki, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia między innymi poprzez jego uzupełnienie, w szczególności dalsze szczegóły dotyczące wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 33 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 33 ust. 4.
Inne środki przejściowe mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura komitetowa
[28] 1. Komisja jest wspierana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „komitetem”.
2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi 15 dni.
3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1–4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[2] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[3] Załącznik V w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[4] Art. 3 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[5] Załącznik VI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[6] Art. 4 ust. 2 lit. e) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[7] Art. 4 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[8] Art. 5 ust. 2 lit. c) ppkt i) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[9] Art. 5 ust. 2 lit. d) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[10] Art. 5 ust. 2 lit. e) ppkt iii) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[11] Art. 5 ust. 2 lit. g) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[12] Art. 5 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[13] Art. 6 ust. 2 lit. g) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[14] Art. 6 ust. 2 lit. h) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[15] Art. 6 ust. 2 lit. i) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[16] Załącznik III w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[17] Art. 12 ust. 5 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[18] Art. 16 ust. 3 lit. d) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[19] Art. 16 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[20] Art. 20 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[21] Art. 22 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[22] Art. 23 ust. 2 lit. d) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[23] Art. 23 ust. 5 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[24] Art. 25 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[25] Art. 26 ust. 5 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[26] Art. 28 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[27] Art. 32 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
[28] Art. 33 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 596/2009 z dnia 18 czerwca 2009 r. dostosowującego do decyzji Rady 1999/468/WE niektóre akty podlegające procedurze, o której mowa w art. 251 Traktatu, w zakresie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą (Dz.Urz.UE L 188 z 18.07.2009, str. 14). Zmiana weszła w życie 7 sierpnia 2009 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-08-25 do 2009-08-06
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V [2] do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [3].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 777/2008 z dnia 4 sierpnia 2008 r. zmieniającego załączniki I, V i VII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 207 z 05.08.2008, str. 9). Zmiana weszła w życie 25 sierpnia 2008 r.
[2] Załącznik V w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 777/2008 z dnia 4 sierpnia 2008 r. zmieniającego załączniki I, V i VII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 207 z 05.08.2008, str. 9). Zmiana weszła w życie 25 sierpnia 2008 r.
[3] Załącznik I w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 777/2008 z dnia 4 sierpnia 2008 r. zmieniającego załączniki I, V i VII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 207 z 05.08.2008, str. 9). Zmiana weszła w życie 25 sierpnia 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-06-15 do 2008-08-24
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII [1].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [2], zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki [3] mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 523/2008 z dnia 11 czerwca 2008 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przywozu produktów z krwi przeznaczonych do wytwarzania produktów technicznych (Dz.Urz.UE L 153 z 12.06.2008, str. 23). Zmiana weszła w życie 15 czerwca 2008 r. i ma zastosowanie od 15 czerwca 2008 r.
[2] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 523/2008 z dnia 11 czerwca 2008 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przywozu produktów z krwi przeznaczonych do wytwarzania produktów technicznych (Dz.Urz.UE L 153 z 12.06.2008, str. 23). Zmiana weszła w życie 15 czerwca 2008 r. i ma zastosowanie od 15 czerwca 2008 r.
[3] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 523/2008 z dnia 11 czerwca 2008 r. zmieniającego załączniki VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przywozu produktów z krwi przeznaczonych do wytwarzania produktów technicznych (Dz.Urz.UE L 153 z 12.06.2008, str. 23). Zmiana weszła w życie 15 czerwca 2008 r. i ma zastosowanie od 15 czerwca 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-05-26 do 2008-06-14
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII [1].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 399/2008 z dnia 5 maja 2008 r. zmieniającego załącznik VIII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymagań dotyczących niektórych rodzajów przetworzonej karmy dla zwierząt domowych (Dz.Urz.UE L 118 z 06.05.2008, str. 12). Zmiana weszła w życie 26 maja 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-05-01 do 2008-05-25
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [2], zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki [3] mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 437/2008 z dnia 21 maja 2008 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących przetwarzania mleka i przetworów mlecznych zdefiniowanych jako surowiec kategorii 3 (Dz.Urz.UE L 132 z 22.05.2008, str. 7). Zmiana weszła w życie 1 maja 2008 r.
[2] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 437/2008 z dnia 21 maja 2008 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących przetwarzania mleka i przetworów mlecznych zdefiniowanych jako surowiec kategorii 3 (Dz.Urz.UE L 132 z 22.05.2008, str. 7). Zmiana weszła w życie 1 maja 2008 r.
[3] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 437/2008 z dnia 21 maja 2008 r. zmieniającego załączniki VII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wymogów dotyczących przetwarzania mleka i przetworów mlecznych zdefiniowanych jako surowiec kategorii 3 (Dz.Urz.UE L 132 z 22.05.2008, str. 7). Zmiana weszła w życie 1 maja 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2008-02-29 do 2008-04-30
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe, za pomocą zapachu - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz: [1]
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Art. 5 ust. 2 lit. b) w brzmieniu ustalonym przez sprostowanie do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 56 z 29.02.2008, str. 65). Zmiana weszła w życie 29 lutego 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2007-12-09 do 2008-02-28
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [1].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI [2] rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II [3].
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik I w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1432/2007 z dnia 5 grudnia 2007 r. zmieniającego załączniki I, II i VI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie znakowania i przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 320 z 06.12.2007, str. 13). Zmiana weszła w życie 9 grudnia 2007 r. i ma zastosowanie od 1 lipca 2008 r.
[2] Załącznik VI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1432/2007 z dnia 5 grudnia 2007 r. zmieniającego załączniki I, II i VI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie znakowania i przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 320 z 06.12.2007, str. 13). Zmiana weszła w życie 9 grudnia 2007 r. i ma zastosowanie od 1 lipca 2008 r.
[3] Załącznik II w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1432/2007 z dnia 5 grudnia 2007 r. zmieniającego załączniki I, II i VI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie znakowania i przewozu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 320 z 06.12.2007, str. 13). Zmiana weszła w życie 9 grudnia 2007 r. i ma zastosowanie od 1 lipca 2008 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2007-07-24 do 2007-12-08
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII [2].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [3].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II [4].
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [5], zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki [6] mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
[2] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
[3] Załącznik I w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
[4] Załącznik II w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
[5] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
[6] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 829/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniającego załączniki I, II, VII, VIII, X i XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 191 z 21.07.2007, str. 1). Zmiana weszła w życie 24 lipca 2007 r. i ma zastosowanie od 24 lipca 2007 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2007-02-03 do 2007-07-23
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez sprostowanie do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 30 z 03.02.2007, str. 3). Zmiana weszła w życie 3 lutego 2007 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2006-12-31 do 2007-02-02
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII [1].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [2], zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2007/2006 z dnia 22 grudnia 2006 r. wprowadzającego w życie rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przywozu i tranzytu niektórych produktów pośrednich otrzymanych z surowca kategorii 3 do wykorzystania w celach technicznych w wyrobach medycznych, diagnostyce in vitro i odczynnikach laboratoryjnych oraz zmieniającego wymienione rozporządzenie (Dz.Urz.UE L 379 z 28.12.2006, str. 98). Zmiana weszła w życie 31 grudnia 2006 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2007 r.
[2] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2007/2006 z dnia 22 grudnia 2006 r. wprowadzającego w życie rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przywozu i tranzytu niektórych produktów pośrednich otrzymanych z surowca kategorii 3 do wykorzystania w celach technicznych w wyrobach medycznych, diagnostyce in vitro i odczynnikach laboratoryjnych oraz zmieniającego wymienione rozporządzenie (Dz.Urz.UE L 379 z 28.12.2006, str. 98). Zmiana weszła w życie 31 grudnia 2006 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2007 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2006-02-11 do 2006-12-30
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII [1].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI [2] rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 208/2006 z dnia 7 lutego 2006 r. zmieniającego załączniki VI i VIII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie norm przetwarzania dla wytwórni biogazu i kompostowni oraz wymagań dotyczących obornika (Dz.Urz.UE L 36 z 08.02.2006, str. 25). Zmiana weszła w życie 11 lutego 2006 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2006 r., jednakże rozdział III część II pkt A ppkt 5 lit. c) ma zastosowanie od 1 stycznia 2007 r.
[2] Załącznik VI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 208/2006 z dnia 7 lutego 2006 r. zmieniającego załączniki VI i VIII do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie norm przetwarzania dla wytwórni biogazu i kompostowni oraz wymagań dotyczących obornika (Dz.Urz.UE L 36 z 08.02.2006, str. 25). Zmiana weszła w życie 11 lutego 2006 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2006 r., jednakże rozdział II pkt C ppkt 13a ma zastosowanie od 1 stycznia 2007 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2006-02-05 do 2006-02-10
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [1].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik I w brzmieniu ustalonym przez art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 181/2006 z dnia 1 lutego 2006 r. w sprawie wykonania rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 w odniesieniu do nawozów organicznych i dodatków do wzbogacania gleby innych niż nawóz naturalny oraz zmieniającego to rozporządzenie (Dz.Urz.UE L 29 z 02.02.2006, str. 31). Zmiana weszła w życie 5 lutego 2006 r. i ma zastosowanie od 1 kwietnia 2006 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2005-03-15 do 2006-02-04
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki [1] mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 416/2005 z dnia 11 marca 2005 r. zmieniającego załącznik XI do rozporządzenia (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do przywozu z Japonii niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do celów technicznych (Dz.Urz.UE L 66 z 12.03.2005, str. 10). Zmiana weszła w życie 15 marca 2005 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2005-01-24 do 2005-03-14
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI [1] rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II [2].
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V [3] rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VI w brzmieniu ustalonym przez art. 6 rozporządzenia Komisji (WE) nr 92/2005 z dnia 19 stycznia 2005 r. wdrażającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające sposoby usuwania i wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i zmieniającego jego załącznik VI w odniesieniu do przetwarzania biogazu i wytopionych tłuszczów (Dz.Urz.UE L 19 z 21.01.2005, str. 27). Zmiana weszła w życie 24 stycznia 2005 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2005 r.
[2] Załącznik II w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 93/2005 z dnia 19 stycznia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przetwarzania produktów ubocznych otrzymywanych z ryb oraz dokumentów handlowych dotyczących transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 19 z 21.01.2005, str. 34). Zmiana weszła w życie 24 stycznia 2005 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2005 r.
[3] Załącznik V w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 93/2005 z dnia 19 stycznia 2005 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady w zakresie przetwarzania produktów ubocznych otrzymywanych z ryb oraz dokumentów handlowych dotyczących transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego (Dz.Urz.UE L 19 z 21.01.2005, str. 34). Zmiana weszła w życie 24 stycznia 2005 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2005 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2004-04-22 do 2005-01-23
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII [2].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [3].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X [4], zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 668/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniającego niektóre załączniki do rozporządzenia (EWG) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące importu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich (Dz.Urz.UE L 112 z 19.04.2004, str. 1). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2004 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2004 r.
[2] Załącznik VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 668/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniającego niektóre załączniki do rozporządzenia (EWG) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące importu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich (Dz.Urz.UE L 112 z 19.04.2004, str. 1). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2004 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2004 r.
[3] Załącznik I w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 668/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniającego niektóre załączniki do rozporządzenia (EWG) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące importu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich (Dz.Urz.UE L 112 z 19.04.2004, str. 1). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2004 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2004 r.
[4] Załącznik X w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 668/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniającego niektóre załączniki do rozporządzenia (EWG) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące importu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich (Dz.Urz.UE L 112 z 19.04.2004, str. 1). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2004 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2004 r.
Załącznik XI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 rozporządzenia Komisji (EWG) nr 668/2004 z dnia 10 marca 2004 r. zmieniającego niektóre załączniki do rozporządzenia (EWG) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady, dotyczące importu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego z państw trzecich (Dz.Urz.UE L 112 z 19.04.2004, str. 1). Zmiana weszła w życie 22 kwietnia 2004 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2004 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2003-05-13 do 2004-04-21
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII [1] i VIII [2].
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego:: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I [3].
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI [4] rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II [5].
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III [6] rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV [7] rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) [8] być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych, produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b), art. 5 ust. 1 i art. 6 ust. 1, do których nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2000/76/WE;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI;
h) [9] spełniać warunki określone w rozdziale VII załącznika IV, w przypadku gdy są wykorzystywane do usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w art. 4 ust. 1 lit. b).
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V [10] rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
2. a) Państwa Członkowskie mogą również zezwolić naużywanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego wyszczególnionych w lit. b) do karmienia zwierząt wyszczególnionych w lit. c) pod nadzorem właściwych władz oraz zgodnie z zasadami ustanowionymi w załączniku IX [11].
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 3 3 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.
[1] Załącznik nr VII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[2] Załącznik nr VIII w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[3] Załącznik nr I w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[4] Załącznik nr VI w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[5] Załącznik nr II w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[6] Załącznik nr III w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[7] Załącznik nr IV w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[8] Art. 12 ust. 3 lit. a) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[9] Art. 12 ust. 3 lit. h) dodana przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[10] Załącznik nr V w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
[11] Załącznik nr IX w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 808/2003 z dnia 12 maja 2003 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiające przepisy zdrowotne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi (Dz.Urz.UE L 117 z 13.05.2003, str. 1). Zmiana weszła w życie 13 maja 2003 r. i ma zastosowanie od 1 maja 2003 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2002-10-30 do 2003-05-12
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów,
działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu (3), w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez Komitet Pojednawczy dnia 12 września 2002 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/667/EWG z dnia 27 listopada 1990 r. ustanawiająca przepisy weterynaryjne w sprawie usuwania i przetwarzania odpadów zwierzęcych, wprowadzenia ich na rynek oraz zapobiegania czynnikom chorobotwórczym w paszach pochodzenia zwierzęcego oraz paszach z ryb, zmieniająca dyrektywę 90/42 5/EWG (4), ustanowiła zasadę, że wszystkie odpady zwierzęce, bez względu na ich źródło, mogą zostać wykorzystane do produkcji materiału paszowego po odpowiedniej obróbce.
(2) Naukowy Komitet Sterujący wydał szereg opinii od chwili przyjęcia wspomnianej dyrektywy. Wynika z nich podstawowy wniosek, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, wytworzone z osobników nie nadających się według badania weterynaryjnego do spożycia przez ludzi, nie powinny trafiać do łańcucha pokarmowego.
(3) W świetle owych opinii naukowych, należy odróżniać między sobą środki, które mają być zastosowane, na podstawie rodzaju używanych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Możliwości wykorzystania niektórych surowców zwierzęcych winny zostać ograniczone. Należy ustanowić zasady wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów innych niż karmienie zwierząt, a także reguły ich usuwania.
(4) W świetle doświadczeń zdobytych w ostatnich latach, uznaje się za właściwe wyraźne określenie zależności między dyrektywą 90/667/EWG oraz ustawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie środowiska. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć wpływu na stosowanie obowiązującej legislacji w dziedzinie środowiska czy stanowić przeszkodę w opracowywaniu nowych zasad ochrony środowiska naturalnego, szczególnie w zakresie odpadów ulegających biodegradacji. W tym względzie, Komisja przyjęła na siebie zobowiązanie, że do końca 2004 r. zostanie przygotowana dyrektywa w sprawie bioodpadów, obejmująca odpady gastronomiczne, w celu ustanowienia zasad dotyczących bezpiecznego wykorzystania, odzyskiwania, powtórnego przetworzenia i usuwania tych odpadów oraz kontrolowania potencjalnych źródeł skażeń.
(5) Międzynarodowa Konferencja Naukowa w sprawie mączki mięsno-kostnej, zorganizowana przez Komisję i Parlament Europejski, odbywająca się w Brukseli w dniach 1 i 2 lipca 1997 r., zapoczątkowała debatę dotyczącą produkcji i karmienia zwierząt mączką mięsno-kostną. Na konferencji wezwano do dalszych rozważań w sprawie przyszłej polityki w tym obszarze. W listopadzie 1997 r., w celu rozpoczęcia jak najszerszej zakrojonej debaty publicznej o przyszłości ustawodawstwa wspólnoty w dziedzinie żywienia, Komisja sporządziła dokument z konsultacji w sprawie mączki mięsno-kostnej. Po przeprowadzeniu konsultacji okazało się, że istnieje ogólnie dostrzegana potrzeba uzupełnienia dyrektywy 90/667/EWG w celu dostosowania jej do nowych informacji naukowych.
(6) Parlament Europejski, w rezolucji z dnia 16 listopada 2000 r. w sprawie BSE i bezpieczeństwa żywienia zwierząt (5), wezwał do wprowadzenia zakazu używania białka zwierzęcego w paszach do chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
(7) Opinie naukowe wskazują, że praktyka karmienia zwierząt białkami pochodzącymi z tuszy lub ich części zwierząt tego samego gatunku stanowi ryzyko rozprzestrzeniania się choroby. Jako środek zapobiegawczy, praktyka ta winna w związku z powyższym zostać zakazana. Należy przyjąć przepisy wykonawcze w celu zapewnienia niezbędnego oddzielenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na pasze na każdym z etapów przetwarzania, przechowywania i transportu. Jednakże, należy ustanowić zakres odstępstw od zakazu ogólnego w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych, o ile będzie to za zasadne z punktu widzenia opinii naukowych.
(8) Także odpady gastronomiczne zawierające produkty pochodzenia zwierzęcego mogą stanowić źródło rozprzestrzeniania się choroby. Wszystkie odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego winny być usuwane w bezpieczny sposób. Odpadów gastronomicznych wytwarzanych we Wspólnocie nie należy wykorzystywać do karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe.
(9) Od października 1996 r., Biuro Komisji ds. Żywności i Weterynarii (FVO) przeprowadziło szereg objazdów inspekcyjnych w Państwach Członkowskich, w celu oceny istnienia głównych obszarów ryzyka i możliwości zarządzania nim oraz procedur nadzoru w odniesieniu to BSE. Część procesu oceny obejmowała systemy przemysłowego wytapiania tłuszczów i innych metod usuwania odpadów zwierzęcych. Po przeprowadzeniu inspekcji sformułowano ogólne wnioski i szereg zaleceń, w szczególności w odniesieniu do możliwości rejestrowania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(10) Aby uniknąć ryzyka rozproszenia czynników chorobotwórczych i/lub pozostałości substancji szkodliwych, produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego winny być przetworzone, przechowywane i trzymane oddzielnie w zatwierdzonym i nadzorowanym zakładzie wyznaczonym przez zainteresowane Państwo Członkowskie lub winny zostać usunięte w odpowiedni sposób. W pewnych okolicznościach, szczególnie gdy jest to uzasadnione odległością, czasem transportu lub problemami związanymi z wydajnością, wyznaczony zakład przetwórczy, spalarnia lub współspalarnia może znajdować się w innym Państwie Członkowskim.
(11) Dyrektywa 2000/76/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 grudnia 2000 r. w sprawie spopielania odpadów (6) nie ma zastosowania do spalarni, jeżeli odpady poddawane obróbce zawierają wyłącznie tusze zwierzęce. Dla tego rodzaju spalarni konieczne jest ustanowienie minimalnych wymagań w celu ochrony zdrowia publicznego i zwierząt. Do czasu przyjęcia wymagań wspólnotowych, Państwa Członkowskie mogą przyjąć ustawodawstwo w dziedzinie środowiska odnoszące się do tego rodzaju zakładów. Mniej rygorystyczne wymagania winni być zastosowane do spalarni o niskiej zdolności produkcyjnej, takich jak te umiejscowione w gospodarstwach rolnych i w krematoriach dla zwierząt domowych, co ma odzwierciedlać mniejsze ryzyko związane z surowcem poddawanym obróbce oraz pozwala uniknąć zbędnego transportu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(12) Szczególne zasady winny zostać ustanowione w sprawie kontroli zakładów przetwórczych, w szczególności w odniesieniu do szczegółowych procedur udzielania zezwoleń na wykorzystanie metod przetwórczych i wewnętrznego nadzoru produkcji.
(13) W celu ułatwienia karmienia zwierząt nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi może być właściwe zezwolenie na odstępstwa od zasad dotyczących wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Takie przypadki winny pozostawać pod kontrolą właściwych władz.
(14) Właściwe mogą również okazać się odstępstwa zezwalające na usuwanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego na miejscu w warunkach kontrolowanych. Komisja winna otrzymać informacje konieczne do zapewnienia monitorowania sytuacji, a w miarę potrzeb do ustanowienia przepisów wykonawczych.
(15) W Państwach Członkowskich winny zostać przeprowadzone inspekcje wspólnotowe w celu zapewnienia stosowania jednolitych wymagań zdrowotnych. Inspekcje takie winny również obejmować procedury kontrolne.
(16) Legislacja wspólnotowa w dziedzinie ochrony zdrowia opiera się na solidnych podstawach naukowych. W związku z tym, gdzie tylko jest to niezbędne, należy korzystać z konsultacji odpowiednich Komitetów Naukowych ustanowionych decyzjami Komisji 97/404/WE (7) i 97/579/WE (8). W szczególności, wymagana jest opinia naukowa w sprawie wykorzystania produktów pochodzenia zwierzęcego w nawozach organicznych i dodatkach do wzbogacania gleby. Do czasu przyjęcia zasad wspólnotowych w świetle tej opinii, Państwa Członkowskie mogą utrzymać lub przyjąć przepisy krajowe bardziej rygorystyczne od tych przewidzianych niniejszym rozporządzeniem, pod warunkiem, że przepisy pozostają w zgodzie z pozostałym stosowanym prawodawstwem wspólnotowym.
(17) W Państwach Członkowskich występuje szereg sposobów podejścia do zagadnień wsparcia finansowego przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego. Aby zagwarantować, że nie ma to wpływu na warunki konkurencji między produktami rolnymi, konieczne jest przeprowadzenie analizy i, gdy sytuacja tego wymaga, podjęcie właściwych środków na poziomie Wspólnoty.
(18) Dlatego też wydaje się niezbędne przeprowadzenie przeglądu podstawowych zasad wspólnotowych mających zastosowanie do produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
(19) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi (w szczególności przetworzone białko zwierzęce, tłuszcze wytopione, karma dla zwierząt domowych, skóry i skórki, wełna) są ujęte w wykazie produktów w załączniku I do Traktatu. Wprowadzanie na rynek takich produktów stanowi istotne źródło dochodu części rolników. W celu zapewnienia racjonalnego rozwoju tego sektora i podniesienia jego wydajności, przepisy zdrowia publicznego i przepisy sanitarne zwierząt odnoszące się do rozważanych produktów winny zostać ustanowione na poziomie Wspólnoty. Uwzględniając znaczące ryzyko rozprzestrzeniania się chorób, na które narażone są zwierzęta, należy stosować szczególne wymagania co do wprowadzania na rynek niektórych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w szczególności w regionach o wysokim statusie sanitarnym.
(20) Aby zagwarantować, że produkty przywożone z państw trzecich spełniają normy higieniczne, które są co najmniej identyczne lub równoważne z normami higienicznymi stosowanymi przez Wspólnotę, w odniesieniu do państw trzecich i ich przedsiębiorstw winien zostać wprowadzony system zaświadczeń w połączeniu ze wspólnotową procedurą kontroli w celu potwierdzenia, że warunki konieczne do wydania takiego zaświadczenia zostały spełnione. Przywóz karmy dla zwierząt domowych i surowców do jej produkcji z państw trzecich może mieć miejsce z zastrzeżeniem odmiennych warunków od tych stosowanych do tego rodzaju surowców wytwarzanych we Wspólnocie, w szczególności w zakresie wymaganych gwarancji dotyczących pozostałości substancji zabronionych zgodnie z dyrektywą Rady 96/22/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. dotyczącą zakazu wykorzystywania w hodowli bydła niektórych substancji o działaniu hormonalnym lub tyreostatycznym i agonistów receptorów beta, uchylającą dyrektywy 81/602/EWG, 88/146/EWG i 88/299/EWG (9). Aby zagwarantować, że karma taka i surowce są używane jedynie zgodnie z ich przeznaczeniem, konieczne jest ustanowienie właściwych środków kontroli przywozu surowców objętych takimi odstępstwami.
(21) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego, które są przewożone przez obszar Wspólnoty w tranzycie oraz te pochodzące ze Wspólnoty i przeznaczone na wywóz, mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia publicznego i zwierząt we Wspólnocie. Niektóre wymagania przewidziane niniejszym rozporządzeniem należy w związku z powyższym zastosować w odniesieniu do takich przewozów.
(22) Dokument towarzyszący produktom pochodzenia zwierzęcego jest najlepszym sposobem wykazania właściwym władzom w miejscu przeznaczenia, że przesyłka spełnia przepisy niniejszego rozporządzenia. Świadectwo weterynaryjne winno zostać utrzymane w celu sprawdzenia miejsca przeznaczenia niektórych produktów przywożonych.
(23) Dyrektywa Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r., ustanawiająca wymagania dotyczące ochrony zdrowia publicznego i zwierząt regulujące handel produktami i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w pkt I załącznika A do dyrektywy 89/662/EWG oraz, w odniesieniu do czynników chorobotwórczych, w dyrektywie 90/42 5/EWG (10), realizuje wyżej wymienione cele.
(24) Rada i Komisja przyjęły szereg decyzji wprowadzających w życie dyrektywy 90/667/EWG i 92/118/EWG. Ponadto, dyrektywa 92/118/EWG została istotnie zmieniona i mają zostać wprowadzone dalsze zmiany. Wskutek tego sektor produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego reguluje obecnie duża liczba aktów wspólnotowych, pojawia się zatem potrzeba ich uproszczenia.
(25) Uproszczenie takie doprowadzi do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do szczególnych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nie przeznaczonych do spożycia przez ludzi. Uproszczenie szczególnego ustawodawstwa sanitarnego nie może prowadzić do deregulacji. W związku z powyższym konieczne jest utrzymanie oraz, w celu zagwarantowania ochrony zdrowia publicznego i zwierząt, zaostrzenie szczegółowych przepisów sanitarnych dotyczących produktów pochodzenie zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
(26) Rozważane produkty winny podlegać zasadom kontroli weterynaryjnych, w tym również kontroli przeprowadzanych przez ekspertów Komisji, oraz środkom ochronnym przewidzianym dyrektywą Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącą kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych stosowanych w handlu wewnątrz wspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w celu zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego (11).
(27) Należy prowadzać skuteczne kontrole produktów przywożonych do Wspólnoty. Można to osiągnąć przez wprowadzenie w życie kontroli ustanowionych dyrektywą Rady 97/78/WE z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych produktów przywożonych do Wspólnoty z państw trzecich (12).
(28) Dyrektywa 90/667/EWG, Decyzja Rady 95/348/WE z dnia 22 czerwca 1995 r., ustanawiająca zasady weterynaryjne i dotyczące zdrowia zwierząt, mające zastosowanie w Zjednoczonym Królestwie i Irlandii w odniesieniu do obróbki niektórych typów odpadów przeznaczonych do lokalnego obrotu jako pasza dla niektórych kategorii zwierząt (13) oraz Decyzja Rady 1999/534/WE z dnia 19 lipca 1999 r., w sprawie środków mających zastosowanie do przetwarzania niektórych odpadów zwierzęcych w celu ochrony przeciw przenoszonym encefalopatiom gąbczastym i zmieniająca decyzję Komisji 97/735/WE (14), powinny dlatego zostać uchylone.
(29) W celu uwzględnienia postępu technicznego i naukowego, należy zapewnić ścisłą i skuteczną współpracę między Komisją a Państwami Członkowskimi w ramach Stałego Komitetu ds. łańcucha pokarmowego i zdrowia zwierząt utworzonego rozporządzeniem (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym zasady ogólne i wymagania odnoszące się do przepisów dotyczących żywności, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w kwestiach bezpieczeństwa żywności (15).
(30) Środki konieczne do wykonania niniejszego rozporządzenia winny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą procedury realizowania uprawnień wykonawczych powierzonych Komisji (16),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
Artykuł 1
Zakres
1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dla ochrony zdrowia ludzi i zwierząt w odniesieniu do:
a) gromadzenia, transportu, przechowywania, przeładunku, przetwarzanie oraz wykorzystywania lub usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, w celu uniknięcia ryzyka, jakie stwarzają one dla zdrowia ludzi lub zwierząt;
b) wprowadzania na rynek oraz, w pewnych szczególnych przypadkach, wywozu i tranzytu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymywanych, określonych w załącznikach VII i VIII.
2. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do:
a) surowej karmy dla zwierząt domowych pochodzącej ze sklepów detalicznych lub z placówek sąsiadujących z punktami sprzedaży, w których mięso jest dzielone i przechowywane wyłącznie w celu dostarczenia go bezpośrednio konsumentowi na miejscu;
b) mleka w stanie płynnym i siary usuwanych lub wykorzystywanych w gospodarstwie ich pochodzenia;
c) całych tusz lub części zwierząt dzikich, które nie są podejrzane o zarażenie się chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta, z wyjątkiem ryb złowionych do celów handlowych oraz tusz lub ich części dzikiej zwierzyny używanej do wytwarzania trofeów myśliwskich;
d) surowej karmy dla zwierząt domowych wykorzystywanej na miejscu, otrzymanej z uboju domowego w miejscu pochodzenia zwierząt przeznaczonych do spożycia wyłącznie przez rolnika i jego rodzinę, zgodnie z prawem krajowym;
e) odpadów gastronomicznych, o ile:
i) nie pochodzą one ze środków transportu międzynarodowego;
ii) nie są przeznaczone do spożycia przez zwierzęta; ani
iii) nie są przeznaczone do zużycia w wytwórni biogazu lub do kompostowania;
f) komórek jajowych, zarodków i nasienia przeznaczonych do celów hodowlanych; oraz
g) tranzytu statkiem lub samolotem.
3. Niniejsze rozporządzenie nie wpływa na prawodawstwo weterynaryjne mające na celu wyeliminowanie niektórych chorób oraz ich kontrolę.
Artykuł 2
Definicje
1. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
a) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego:: całe tusze, części zwierząt lub produkty pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4, 5 i 6 nie przeznaczone do spożycia przez ludzi, obejmujące komórki jajowe, zarodki i nasienie;
b) surowiec kategorii 1: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 4;
c) surowiec kategorii 2: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 5;
d) surowiec kategorii 3: produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w art. 6;
e) zwierzę: każde zwierzę należące do kręgowców lub bezkręgowców (włącznie z rybami, gadami i płazami);
f) zwierzę gospodarskie: każde zwierzę trzymane, tuczone lub hodowane przez człowieka, wykorzystywane do produkcji żywności (obejmującej mięso, mleko i jaja), wełny, futer, piór, skór lub innego produktu pochodzenia zwierzęcego;
g) zwierzę dzikie: każde zwierzę nie trzymane przez człowieka;
h) zwierzę domowe: każde zwierzę należące do gatunku zwyczajowo karmionego i trzymanego, ale nie spożywanego, przez człowieka do celów innych niż gospodarcze;
i) właściwe władze: organ centralny Państwa Członkowskiego właściwy do zapewnienia zgodności z wymaganiami niniejszego rozporządzenia lub każdy inny organ, któremu organ centralny przekazał swoje kompetencje, w szczególności dotyczące kontroli pasz; definicja może również obejmować, gdzie sytuacja tego wymaga, odpowiedni organ państwa trzeciego;
j) wprowadzanie na rynek: każde działanie, którego celem jest sprzedaż produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, lub produktów z nich otrzymanych, objętych niniejszym rozporządzeniem na rzecz strony trzeciej we Wspólnocie, a także inna forma dostawy do strony trzeciej za opłatą lub wolna od opłat lub przechowywanie w celu dostarczenia stronie trzeciej;
k) handel: handel między Państwami Członkowskimi towarami w rozumieniu art. 23 ust. 2 Traktatu;
l) tranzyt: transport odbywający się przez obszar Wspólnoty z jednego państwa trzeciego do innego;
m) producent: każda osoba, której działalność prowadzi do wytworzenia produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego;
n) TSE: wszystkie przenoszone encefalopatie gąbczaste, z wyjątkiem tych występujących u ludzi;
o) materiał szczególnego ryzyka: materiał określony w załączniku V do rozporządzenia (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasady zapobiegania, kontroli i eliminowania niektórych przenoszonych encefalopatii gąbczastych (17).
2. Stosuje się również szczególne definicje wymienione w załączniku I.
Artykuł 3
Obowiązki ogólne
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty z nich otrzymywane, są gromadzone, przewożone, przechowywane, przeładowywane, przetwarzane, usuwane, wprowadzane na rynek, wywożone, przewożone tranzytem oraz wykorzystywane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
2. Jednakże Państwa Członkowskie mogą regulować, na mocy prawa krajowego, przywóz i wprowadzanie na rynek produktów określonych w załącznikach VII i VIII, do czasu przyjęcia decyzji zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Niezwłocznie powiadamiają Komisję o wykorzystaniu tej możliwości.
3. Państwa Członkowskie, indywidualnie lub wspólnie, zapewniają podjęcie odpowiednich przygotowań oraz istnienie infrastruktury wystarczającej do zagwarantowania zgodności z wymaganiami ust. 1.
ROZDZIAŁ II
KATEGORYZACJA, GROMADZENIE, PRZEWÓZ, USUWANIE, PRZETWARZANIE, WYKORZYSTYWANIE ORAZ TYMCZASOWE PRZECHOWYWANIE PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO
Artykuł 4
Surowiec kategorii 1
1. Surowiec kategorii 1 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) wszystkie części tuszy, włącznie ze skóry i skórki, następujących zwierząt:
i) zwierząt podejrzanych o zarażenie TSE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 999/2001 lub u których obecność TSE potwierdzono urzędowo;
ii) zwierząt ubitych w ramach środków zmierzających do wyeliminowania TSE;
iii) zwierząt innych niż zwierzęta gospodarcze i dzikie, obejmujących w szczególności zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyrkowe;
iv) zwierząt doświadczalnych, jak określono w art. 2 dyrektywy Rady 86/609/EWG z dnia 24 listopada 1986 r. w sprawie zbliżania przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich dotyczących ochrony zwierząt, wykorzystywanych do celów doświadczalnych i innych celów naukowych (18); oraz
v) zwierząt dzikich podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi lub zwierzęta;
b) i) surowiec szczególnego ryzyka; oraz
ii) w przypadku gdy, podczas usuwania odpadów, surowiec szczególnego ryzyka nie został oddzielony, całe tusze martwych zwierząt zawierające ten surowiec;
c) produkty otrzymane ze zwierząt, którym podano substancje zabronione dyrektywą 96/22/WE, produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości substancji zanieczyszczających środowisko i inne substancje wymienione w grupie B pkt 3 załącznika I do dyrektywy Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie środków kontroli niektórych substancji i ich pozostałości w żywych zwierzętach oraz produktach zwierzęcych, uchylającej dyrektywy 85/358/EWG i 86/469/EWG oraz decyzje 89/187/EWG i 91/664/EWG (19), jeżeli pozostałości takie przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty lub, w razie jej braku, w prawie krajowym;
d) wszystkie surowce zwierzęce zgromadzone podczas oczyszczania ścieków z zakładów przetwórczych kategorii 1 oraz innych placówek, w których usuwane są surowce szczególnego ryzyka, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek, o ile substancje te zawierają surowce szczególnego ryzyka lub części takich surowców;
e) odpady gastronomiczne pochodzące ze środków transportu międzynarodowego; oraz
f) mieszanka surowca kategorii 1 z surowcem kategorii 2 lub 3 albo z obydwoma jednocześnie, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 1.
2. Surowce kategorii 1 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych na mocy art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania od 1 do 5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarniach lub współspalarniach zatwierdzonych zgodnie z art. 12;
c) z wyłączeniem surowca określonego w ust. 1 lit. a) pkt i) i ii), przetworzeniu w zakładach przetwórczych zatwierdzonych zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, a ostatecznemu usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w sprawie składowania odpadów (20);
d) w przypadkach odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. e), usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowiskach zatwierdzonych zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE; lub
e) w świetle rozwoju wiedzy naukowej, usuwaniu za pośrednictwem innych środków, zatwierdzonych zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te mogą albo uzupełniać albo zastępować środki przewidziane lit. a)-d).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca 1 może się odbywać w zakładach pośrednich kategorii 1 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 1 nie podlega wywozowi lub przywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2. Jednakże, przywóz lub wywóz surowca szczególnego ryzyka odbywa się wyłącznie zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 999/2001.
Artykuł 5
Surowiec kategorii 2
1. Surowiec kategorii 2 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) obornik i treść przewodu pokarmowego;
b) wszystkie surowce zwierzęce gromadzone podczas oczyszczania ścieków z rzeźni innych niż rzeźnie objęte art. 4 ust. 1 lit. d) lub z zakładów przetwórczych kategorii 2, włączając w to odsiewy, surowce pozostałe w wyniku odpiaszczania, mieszaniny smarów i olejów, osad i substancje usunięte z kanałów ściekowych tych placówek;
c) produkty pochodzenia zwierzęcego zawierające pozostałości leków weterynaryjnych i zanieczyszczeń wymienione w załącznika I do dyrektywy 96/23/WE w grupie B pkt 1 i 2, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom przewidziany w ustawodawstwie wspólnoty;
d) produkty pochodzenia zwierzęcego, inne niż surowiec kategorii 1, przywiezione z państw trzecich oraz, podczas inspekcji przewidzianej ustawodawstwem wspólnotowym, nie spełniające wymagań weterynaryjnych w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty, jeżeli nie zostaną odesłane lub ich przywóz nie zostanie uznany z uwzględnieniem ograniczeń ustanowionych w ustawodawstwie wspólnoty;
e) zwierzęta i części zwierząt, inne niż te określone w art. 4, które padły z innych przyczyn niż ubój z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi, włączając w to zwierzęta ubite w celu likwidacji epidemii choroby;
f) mieszanka surowca kategorii 2 z surowcem kategorii 3, zawierająca dowolny surowiec przeznaczony do przetworzenia w zakładzie przetwórczym kategorii 2; oraz
g) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego inne niż surowiec kategorii 1 lub kategorii 3.
2. Surowce kategorii 2 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spopielanie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczych zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody przetwarzania 1-5 lub, w przypadku gdy właściwe władze tak wymagają, metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczany za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz:
i) usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12; lub
ii) w przypadku tłuszczów wytopionych, dalszemu przetworzeniu na związki pochodne do wykorzystania jako organiczne nawozy sztuczne, dodatki do wzbogacania gleby lub do celów technicznych, innych niż kosmetyki, środki farmakologiczne i wyroby medyczne, w zakładzie tłuszczowym kategorii 2 zatwierdzonym zgodnie z art. 14;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem metody przetwarzania 1, w której surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I; oraz:
i) w przypadku otrzymania surowca pochodzenia białkowego, wykorzystaniu jako organiczny nawóz sztuczny lub dodatek do wzbogacania gleby zgodnie z wymaganiami, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym;
ii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15; lub
iii) usuwaniu jako odpady przez składowanie na składowisku, zatwierdzonym zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
d) w przypadku surowca pochodzącego z ryb, kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami przyjętymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
e) w przypadku obornika, treści wydzielonych z przewodu pokarmowego, mleka i siary, jeżeli właściwe władze uznały, że nie stwarzają one ryzyka dla rozprzestrzeniania poważnej choroby zakaźnej:
i) wykorzystaniu bez przetworzenia jako surowiec w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15 lub obróbce w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18;
ii) zastosowaniu do uprawy ziemi zgodnie z niniejszym rozporządzeniem; lub
iii) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi na podstawie procedury określonej w art. 33 ust. 2;
f) w przypadku całych tuszy lub części zwierząt dzikich nie podejrzanych o zakażenie chorobami przenoszonymi na ludzi i zwierzęta, wykorzystaniu do produkcji trofeów myśliwskich w zakładzie technicznym zatwierdzonym do tego celu zgodnie z art. 18; lub
g) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te lub sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-f).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowca kategorii 2, innego niż obornik, odbywa się w zakładach pośrednich kategorii 2 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
4. Surowiec kategorii 2 nie jest wprowadzany na rynek ani nie podlega wywozowi z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z niniejszym rozporządzeniem lub z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 6
Surowiec kategorii 3
1. Surowiec kategorii 3 obejmuje produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego odpowiadające poniższemu opisowi lub dowolny surowiec zawierający takie produkty:
a) części zwierząt po uboju, nadające się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym, ale nie przeznaczone do spożycia przez ludzi ze względów handlowych;
b) części zwierząt po uboju, odrzucone jako nie nadające się do spożycia przez ludzi, ale nie noszące znamion chorób przenoszonych na ludzi i zwierzęta, otrzymane z tusz nadających się do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
c) skóry i skórki, kopyta i rogi, szczecina i pióra pochodzące od zwierząt po uboju w rzeźni, po przejściu badania przed-ubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
d) krew zwierząt innych niż przeżuwacze po uboju w rzeźni, po przejściu badania przedubojowego, nadających się na podstawie wyniku przeprowadzonego badania, do uboju z przeznaczeniem do spożycia przez ludzi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym;
e) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego otrzymane podczas wytwarzania produktów przeznaczonych do spożycia przez ludzi, obejmujące odtłuszczone kości i skwarki;
f) wycofane środki spożywcze pochodzenia zwierzęcego lub środki spożywcze zawierające produkty pochodzenie zwierzęcego, inne niż odpady gastronomiczne, nie przeznaczone obecnie do spożycia przez ludzi ze względów handlowych lub w wyniku problemów spowodowanych błędami powstałymi podczas produkcji, pakowania lub innymi, które nie stwarzają żadnego ryzyka dla ludzi lub zwierząt;
g) surowe mleko pochodzące od zwierząt nie wykazujących żadnych objawów klinicznych choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta;
h) ryby i inne zwierzęta morskie, z wyjątkiem ssaków morskich, odłowione na otwartym morzu do produkcji mączki rybnej;
i) świeże produkty uboczne rybne pochodzące z fabryk wytwarzających produkty rybne przeznaczone do spożycia przez ludzi;
j) muszle, produkty uboczne z wylęgarni i produkty uboczne otrzymane z tłuczonych jaj pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych objawów choroby przenoszonej na ludzi i zwierzęta;
k) krew, skóry i skórki, kopyta, pióra, wełna, rogi, sierść i futro pochodzące od zwierząt nie wykazujących klinicznych oznak choroby przenoszonej przez ten produkt na ludzi i zwierzęta; oraz
l) odpady gastronomiczne inne niż określone w art. 4 ust. 1 lit. e).
2. Surowce kategorii 3 są gromadzone, przewożone i niezwłocznie identyfikowane zgodnie z art. 7 oraz, z wyjątkami, dla których przewidziano inaczej w art. 23 i 24, podlegają:
a) bezpośredniemu usuwaniu jako odpady przez spalenie w spalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12;
b) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 13 z wykorzystaniem dowolnej metody 1-5, w przypadku których surowiec końcowy jest trwale oznaczony - za pomocą zapachu w przypadkach gdy jest to technicznie możliwe - zgodnie z załącznikiem VI rozdział I, oraz usuwaniu jako odpady przez spopielanie lub współspopielanie w spalarni lub współspalarni zatwierdzonej zgodnie z art. 12 lub składowaniu na składowisku zgodnie z dyrektywą 1999/31/WE;
c) przetworzeniu w zakładzie przetwórczym zatwierdzonym zgodnie z art. 17;
d) przetworzeniu w zakładzie technicznym zatwierdzonym zgodnie z art. 18;
e) wykorzystaniu jako surowiec w wytwórni karmy dla zwierząt domowych zatwierdzonej zgodnie z art. 18;
f) przetworzeniu w wytwórni biogazu lub kompostowni zatwierdzonej zgodnie z art. 15;
g) w przypadku odpadów gastronomicznych określonych w ust. 1 lit. l), przetworzeniu w wytwórniach biogazu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 lub do czasu przyjęcia takich zasad - zgodnie z prawem krajowym;
h) w przypadku surowca pochodzącego z ryb kiszeniu lub kompostowaniu zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2; lub
i) usuwaniu za pośrednictwem innych środków lub wykorzystaniu w inny sposób, zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym. Środki te i sposoby mogą uzupełniać lub zastępować środki przewidziane lit. a)-h).
3. Tymczasowy przeładunek lub przechowywanie surowców kategorii 3 odbywa się wyłącznie w zakładach pośrednich kategorii 3 zatwierdzonych zgodnie z art. 10.
Artykuł 7
Gromadzenie, przewożenie i przechowywanie
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone, z wyjątkiem odpadów gastronomicznych kategorii 3 są gromadzone, przewożone i identyfikowane zgodnie z załącznikiem II.
2. Podczas przewożenia produktom ubocznym pochodzenia zwierzęcego oraz produktom przetworzonym towarzyszy dokument handlowy lub, w przypadkach wymaganych niniejszym rozporządzeniem, świadectwo weterynaryjne. Dokumenty handlowe i świadectwa weterynaryjne spełniają wymagania określone w załączniku II i są przechowywane przez wskazany w nim okres. Zawierają one w szczególności informacje dotyczące ilości oraz opisu surowca i jego oznaczenia.
3. Państwa Członkowskie zapewniają dokonanie stosownych regulacji w celu zagwarantowania gromadzenia i przewożenia surowca kategorii 1 i 2 zgodnie z załącznikiem II.
4. Zgodnie z art. 4 dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów (21), Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do zgromadzenia, przewożenia i usuwania odpadów gastronomicznych kategorii 3 bez narażania zdrowia ludzi i bez szkód dla środowiska naturalnego.
5. Przechowywanie produktów przetworzonych odbywa się wyłącznie w składach zatwierdzonych zgodnie z art. 11.
6. Jednakże Państwa Członkowskie mogą postanowić o niestosowaniu przepisów niniejszego artykułu w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub między gospodarstwami i użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
Artykuł 8
Wysyłka produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych do innych Państw Członkowskich
1. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego i produkty przetworzone są wysyłane do innych Państw Członkowskich wyłącznie z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w ust. 2-6.
2. Konieczne jest uzyskanie zezwolenia na przyjęcie surowca kategorii 1, surowca kategorii 2, produktów przetworzonych otrzymanych z surowca kategorii 1 lub 2 oraz przetworzonych białek zwierzęcych od Państwa Członkowskiego stanowiącego miejsce przeznaczenia. Przed wysłaniem warunków zezwolenia Państwa Członkowskie mogą zastosować przetwarzanie metodą 1.
3. Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty przetworzone określone w ust. 2, przewożone są:
a) wraz z towarzyszącym dokumentem handlowym lub, w przypadkach wymaganych niniejszych rozporządzeniem, świadectwem weterynaryjnym; oraz
b) bezpośrednio do zakładu w miejscu przeznaczenia, który musi zostać zatwierdzony zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
4. Gdy Państwa Członkowskie wysyłają surowiec kategorii 1, surowiec kategorii 2, produkty przetworzone otrzymane z surowca kategorii 1 lub 2 czy przetworzone białko zwierzęce do innych Państw Członkowskich, właściwe władze w miejscu pochodzenia informują właściwe władze w miejscu przeznaczenia o każdej przesyłce za pośrednictwem systemu ANIMO lub w inny sposób uzgodniony w obustronnym porozumieniu. Powiadomienie zawiera informacje określone w załączniku II rozdział I ust. 2.
5. Po otrzymaniu informacji o wysyłce zgodnie z ust. 4, właściwe władze w miejscu przeznaczenia informują właściwe władze w miejsce pochodzenia o nadejściu każdej przesyłka za pośrednictwem systemu ANIMO innym sposobem uzgodnionym w obustronnym porozumieniu.
6. Państwa Członkowskie stanowiące miejsce przeznaczenia zapewniają, za pośrednictwem regularnych kontroli, że wyznaczone zakłady znajdujące się na jego terytorium wykorzystują przesłany towar wyłącznie do wyznaczonych celów i przechowują pełną dokumentację potwierdzającą zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
Artykuł 9
Dokumentacja
1. Każda osoba wysyłająca, przewożąca lub odbierająca produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego przechowuje dokumentację dotyczącą przesyłek. Informacje zawarte w dokumentacji i okres ich przechowywania są określone w załączniku II.
2. Jednakże niniejszy artykuł nie ma zastosowania w odniesieniu do obornika przewożonego między dwoma miejscami znajdującymi się w tym samym gospodarstwie lub lokalnie pomiędzy gospodarstwami lub użytkownikami umiejscowionymi w tym samym Państwie Członkowskim.
ROZDZIAŁ III
ZATWIERDZANIE ZAKŁADÓW POŚREDNICH, SKŁADÓW, SPALARNI I WSPÓŁSPALARNI, ZAKŁADÓW PRZETWÓRCZYCH KATEGORII 1 I 2, ZAKŁADÓW TŁUSZCZOWYCH KATEGORII 2 I 3, KOMPOSTOWNI I WYTWÓRNI BIOGAZU
Artykuł 10
Zatwierdzanie zakładów pośrednich
1. Zakłady pośrednie kategorii 1, 2 i 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady pośrednie kategorii 1 lub 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 lub 2 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część B;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady pośrednie kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 3 i przechowywać go zgodnie z załącznikiem III rozdział II część A;
c) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 11
Zatwierdzania składów
1. Składy są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia składy muszą:
a) spełniać wymagania załącznika III rozdział III; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
Artykuł 12
Zatwierdzanie spalarni i współspalarni
1. Spopielanie i współspopielanie produktów przetworzonych odbywa się zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE. Spopielanie i współspopielanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego odbywa się albo zgodnie z przepisami dyrektywy 2000/76/WE lub, w przypadkach gdy dyrektywa nie ma zastosowania, zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia. Spalarnie i współspalarnie są zatwierdzane w ramach wspomnianej dyrektywy lub zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspalarnia o wysokiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi spełniać:
a) ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
b) warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
c) warunki ustanowione w załączniku IV rozdział III, dotyczące odpływu wody;
d) wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
e) wymagania dotyczących pomiaru temperatury ustanowione w załączniku IV, rozdział V; oraz
f) warunki dotyczące nieprawidłowego działania ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia przez właściwe władze na wykorzystywanie zakładu do celów usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, spalarnia lub współspa-larnia o niskiej zdolności produkcyjnej, do której nie ma zastosowania dyrektywa 2000/76/WE, musi:
a) być wykorzystywana jedynie do usuwania padłych zwierząt domowych i/lub surowców kategorii 2 i 3;
b) w przypadku umiejscowienia na terenie gospodarstwa, być wykorzystywana wyłącznie do celów usuwania surowców z tego indywidualnego gospodarstwa;
c) spełniać ogólne warunki ustanowione w załączniku IV rozdział I;
d) spełniać odnoszące się do niej warunki działalności ustanowione w załączniku IV rozdział II;
e) spełniać wymagania ustanowione w załączniku IV rozdział IV, dotyczące pozostałości;
f) spełniać wymagania dotyczące pomiaru temperatury, ustanowione w załączniku IV rozdział V; oraz
g) spełniać warunki dotyczące nieprawidłowego działania, ustanowione w załączniku IV rozdział VI.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
5. Wymagania ust. 2 i 3 mogą zostać zmienione w świetle rozwoju wiedzy naukowej zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
Artykuł 13
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 1 i 2
1. Zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady przetwórcze kategorii 1 i 2 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I;
b) dokonywać przeładunku surowca kategorii 1 i 2 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VI rozdział I;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane w art. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że, po przetworzeniu, produkty spełniają wymagania załącznika VI rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 14
Zatwierdzanie zakładów tłuszczowych kategorii 2 i 3
1. Zakłady tłuszczowe są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia zakłady tłuszczowe kategorii 2 muszą:
a) przetwarzać tłuszcze wytopione, otrzymane z surowca kategorii 2 zgodnie z normami ustanowionymi w załączniku VI rozdział III;
b) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli, oparte o wykorzystywany sposób przetwarzania;
c) przechowywać dokumentację dotyczącą informacji uzyskanych stosownie do lit. b) w celu przedstawiania ich właściwym władzom; oraz
d) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady tłuszczowe kategorii 3 mogą przetwarzać tłuszcze wytopione otrzymane wyłącznie z surowca kategorii 3 oraz muszą spełniać odpowiednie wymagania określone w ust. 2.
4. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 15
Zatwierdzanie wytwórni biogazu i kompostowni
1. Wytwórnie biogazu i kompostownie są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnie biogazu i kompostownie muszą:
a) spełniać wymagania załącznika VI rozdział II część A;
b) dokonywać przeładunku i przetwarzania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego zgodnie z załącznikiem VI rozdział II, cześć B i C;
c) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26;
d) uchwalić i wprowadzić w życie metody monitorowania oraz sprawdzania krytycznych punktów kontroli; oraz
e) zagwarantować, że tam gdzie to właściwe pozostałości fermentacyjne i kompost spełniają normy mikrobiologiczne ustanowione w załączniku VI rozdział II część D.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
ROZDZIAŁ IV
WPROWADZANIE NA RYNEK I WYKORZYSTYWANIE PRZETWORZONYCH BIAŁEK ZWIERZĘCYCH ORAZ INNYCH PRODUKTÓW PRZETWORZONYCH, KTÓRE MOŻNA WYKORZYSTAĆ JAKO SKŁADNIK PASZOWY, KARMĘ DLA ZWIERZĄT DOMOWYCH, GRYZAKI DLA PSÓW I PRODUKTY TECHNICZNE, A TAKŻE ZATWIERDZANIE ODPOWIEDNICH ZAKŁADÓW
Artykuł 16
Ogólne przepisy dotyczące zdrowia zwierząt
1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne do zagwarantowania, że produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego oraz produkty z nich otrzymywane, określone w załącznikach VII i VIII, nie są wysyłane z gospodarstwa umiejscowionego w strefie podlegającej ograniczeniom z powodu występowania choroby, o którą podejrzewane są gatunki, z których otrzymano produkt, lub nie opuszczają zakładu czy strefy, z których wywóz lub handel mógłby stwarzać ryzyko dla stanu zdrowotnego zwierząt Państw Członkowskich lub ich regionów, z wyjątkiem przypadków, gdy produkty są poddawane obróbce zgodnie z niniejszym rozporządzenie.
2. Środki określone w ust. 1 gwarantują, że produkty otrzymywane są ze zwierząt, które:
a) pochodzą z gospodarstwa, terytorium lub części terytorium lub, w przypadku produktów akwakultury, z gospodarstwa, strefy lub części strefy, nie podlegających ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt i związanych z nimi produktów, w szczególności ograniczeniom nałożonym przez prawo wspólnotowe w ramach środków kontroli chorób, lub z tytułu poważnej choroby zakaźnej wymienionej w dyrektywie Rady 92/119/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. wprowadzającej ogólne środki wspólnotowe w odniesieniu do niektórych chorób zwierząt i szczególne środki w odniesieniu do choroby pęcherzykowej świń (22);
b) nie zostały ubite w rzeźni, w której w czasie uboju przebywały zwierzęta zakażone, lub podejrzane o zakażenie, jedną z chorób objętych zasadami określonymi w lit. a).
3. Bez naruszania środków kontroli chorób określonych w ust. 2 lit. a), zezwala się na wprowadzanie na rynek produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów z nich otrzymanych określonych w załącznikach VII i VIII, które pochodzą z terytorium lub części terytorium podlegającego ograniczeniom zdrowotnym dotyczącym zwierząt, ale nie są zakażone lub podejrzane o zakażenie, pod warunkiem, że, gdzie to właściwe, produkty:
a) są otrzymywane, przeładowywane, przewożone i przechowywane oddzielnie oraz w innym czasie niż produkty spełniające wszystkie warunki dotyczące zdrowia zwierząt;
b) zostały poddane obróbce wystarczającej do wyeliminowania danego problemu zdrowotnego zwierząt zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, w zakładzie zatwierdzonym do tego celu przez Państwo Członkowskie, w którym pojawił się dany problem zdrowotny;
c) są właściwie identyfikowane;
d) spełniają wymagania ustanowione w załącznikach VII i VIII lub szczegółowe zasady ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
W szczególnych sytuacjach, decyzjami przyjętymi zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, mogą zostać ustanowione inne warunki niż te określone w akapicie pierwszym. Decyzje te uwzględniają wszystkie środki dotyczące zwierząt lub badań na nich przeprowadzanych oraz szczególnych cech charakterystycznych chorób dotykających dane gatunki, a także wyszczególniają środki niezbędne do zapewnienia ochrony zdrowia zwierząt we Wspólnocie.
Artykuł 17
Zatwierdzanie zakładów przetwórczych kategorii 3
1. Zakłady przetwórcze kategorii 3 są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, zakłady przetwórcze kategorii 3 muszą:
a) spełniać wymagania załącznika V rozdział I i załącznika VII rozdział I;
b) dokonywać przeładunku i przetworzenia surowca kategorii 3 oraz przechowywać go zgodnie z załącznikiem V rozdział II i załącznikiem VII;
c) uzyskać zezwolenie właściwych władz zgodnie z załącznikiem V rozdział V;
d) przeprowadzać wewnętrzne kontrole zakładu przewidziane wart. 25;
e) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26; oraz
f) zagwarantować, że po przetworzeniu produkty spełniają wymagania załącznika VII rozdział I.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 18
Zatwierdzanie wytwórni karmy dla zwierząt domowych i zakładów technicznych
1. Wytwórnie karmy dla zwierząt domowych i zakłady techniczne są zatwierdzane przez właściwe władze.
2. W celu uzyskania zatwierdzenia, wytwórnia karmy dla zwierząt domowych lub zakład techniczny musi:
a) w świetle szczególnych wymagań ustanowionych w załączniku VIII w odniesieniu do produkowanych przez nie produktów zobowiązać się do:
i) do spełnienia szczególnych wymagań dotyczących produkcji, wymienionych w niniejszym rozporządzeniu;
ii) uchwalenia i wprowadzenia w życie metod monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli, opartych o wykorzystywany sposób przetwarzania;
iii) w zależności od produktów, pobierania próbek do analiz w laboratorium uznanym przez właściwe władze w celach sprawdzania ich zgodności z normami ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem;
iv) przechowywania dokumentacji dotyczącej informacji uzyskanych stosownie do ii) i iii) w celu przedstawienia ich właściwym władzom. Wyniki kontroli i badań należy przechowywać co najmniej dwa lata;
v) informowania właściwych władz, jeżeli wyniki badań laboratoryjnych określonych w iii) lub inne dostępne dane ujawniają istnienie poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt; oraz
b) poddawać się kontroli właściwych władz zgodnie z art. 26.
3. Decyzja o zatwierdzeniu zostaje niezwłocznie zawieszona, jeżeli warunki, na których ją wydano, nie są już spełniane.
Artykuł 19
Wprowadzanie na rynek i wywóz przetworzonych białek zwierzęcych oraz innych produktów przetworzonych, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy
Państwa Członkowskie gwarantują, że przetworzone białko zwierzęce i inne produkty przetworzone, które mogłyby zostać użyte jako składnik paszowy, są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie przetwórczym kategorii 3 zatwierdzonym i nadzorowanym zgodnie z art. 17;
b) zostały przygotowane wyłącznie z surowca kategorii 3, jak określono w załączniku VII;
c) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VII i w taki sposób, aby zapewnić zgodność z art. 22; oraz
d) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VII.
Artykuł 20
Wprowadzanie na rynek oraz wywóz karmy dla zwierząt domowych, gryzaków dla psów i produktów technicznych
1. Państwa Członkowskie gwarantują, że karma dla zwierząt domowych, gryzaki dla psów, produkty techniczne, inne niż określone w ust. 2 i 3, oraz produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w załączniku VIII są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) spełniają albo:
i) szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII; albo
ii) w przypadku gdy produkt mógłby wykorzystany zarówno jako produkt techniczny, jak i składnik paszowy, a załącznik VIII nie zawiera żadnych szczególnych wymagań, szczególne wymagania przewidziane w odpowiednim rozdziale załącznika VII; oraz
b) pochodzą z zakładów zatwierdzonych i nadzorowanych zgodnie z art. 18 lub, w przypadku produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego określonych w załączniku VIII, z innych zakładów zatwierdzonych zgodnie ze prawodawstwem wspólnotowym w dziedzinie weterynarii.
2. Państwa Członkowskie gwarantują, że organiczne nawozy sztuczne oraz dodatki do wzbogacania gleby wytwarzane z produktów przetworzonych, inne niż te wytwarzane z obornika i treści przewodu pokarmowego, są wprowadzane na rynek lub wywożone jedynie wtedy, gdy spełniają wymagania, jeżeli takie obowiązują, ustanowione zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
3. Państwa Członkowskie gwarantują, że pochodne tłuszczów wytwarzane z surowca kategorii 2 są wprowadzane na rynek lub wywożone tylko wtedy, gdy:
a) zostały przygotowane w zakładzie tłuszczowe kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 14, z tłuszczów wytopionych, uzyskanych w wyniku przetworzenia surowca kategorii 2 w zakładzie kategorii 2, zatwierdzonym zgodnie z art. 13, po zastosowaniu jednej z metod przetwarzania 1-5;
b) były przeładowywane, przetwarzane, przechowywane i przewożone zgodnie z załącznikiem VI; oraz
c) spełniają szczególne wymagania ustanowione w załączniku VIII.
Artykuł 21
Środki ochronne
Artykuł 10 dyrektywy 90/42 5/EWG stosuje się do produktów ujętych w załącznikach VII i VIII do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 22
Ograniczenia w wykorzystywaniu produktów
1. Zabronione jest używanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów przetworzonych w następujących przypadkach:
a) karmienia zwierząt przetworzonym białkiem pochodzącym z tuszy lub części tuszy zwierząt tego samego gatunku;
b) karmienia zwierząt gospodarskich innych niż zwierzęta futerkowe odpadami gastronomicznymi lub składnikiem paszowym zawierającym odpady gastronomiczne lub z nich otrzymanym; oraz
c) stosowania na pastwiskach organicznych nawozów sztucznych oraz dodatków do wzbogacania gleby innych niż obornik.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w tym zasady dotyczące środków kontroli, przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2. Odstępstwa od ust. 1 lit. a) mogą zostać przyznane w odniesieniu do ryb i zwierząt futerkowych w ramach tej samej procedury, po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym.
ROZDZIAŁ V
ODSTĘPSTWA
Artykuł 23
Odstępstwa dotyczące wykorzystania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Państwa Członkowskie mogą zezwolić, pod nadzorem właściwych władz, na:
a) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do celów diagnostycznych, edukacyjnych i badawczych; oraz
b) wykorzystanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego do wypychania zwierząt w zakładach technicznych zatwierdzonych do tego celu zgodnie z art. 18.
b) Produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego określone w lit. a) stanowią:
i) surowce kategorii 2, przy założeniu, że nie pochodzą one od zwierząt, które zostały ubite lub padły z powodu obecności lub podejrzenia choroby przenoszonej na ludzi lub zwierzęta; oraz
ii) surowce kategorii 3 określone w art. 6 ust. 1 lit. a)-j) oraz, z zastrzeżeniem art. 22, w art. 6 ust. 1 lit. l);
c) Zwierzęta określone w lit. a) stanowią:
i) zwierzęta z ogrodów zoologicznych;
ii) zwierzęta cyrkowe;
iii) gady i ptaki drapieżne inne niż zwierzęta z ogrodów zoologicznych i zwierzęta cyrkowe;
iv) zwierzęta futerkowe;
v) zwierzyna dzika, której mięso nie jest przeznaczone do spożycia przez ludzi;
vi) psy z uznanej hodowli lub sfory psów gończych; oraz
vii) robaki przeznaczone na przynętę w połowach.
d) Ponadto Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wykorzystanie, pod nadzorem właściwych władz, surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) do celów żywienia zagrożonych lub chronionych gatunków ptaków nekrofagów zgodnie z zasadami ustanowionymi w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 po konsultacji z Europejskim Urzędem ds. Bezpieczeństwa Żywności.
3. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu produktów w ramach odstępstw określonych w ust. 2; oraz
b) wprowadzonych regulacjach dotyczących weryfikacji, mających zagwarantować wykorzystanie danych produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego jedynie w dozwolonych celach.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz użytkowników i punktów odbioru posiadających zezwolenie i zarejestrowanych stosownie do ust. 2 lit. c) pkt iv), vi) oraz vii) na jego terytorium. Każdemu użytkownikowi i punktowi odbioru przypisywany jest numer urzędowy do celów kontrolnych, umożliwiający śledzenie pochodzenia danych produktów.
Właściwe władze nadzorują pomieszczenia należące do użytkowników i punktów odbioru określonych w poprzednim ustępie oraz przez cały czas posiadają swobodny dostęp do wszystkich części pomieszczeń w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami określonymi w ust. 2.
Jeśli w wyniku inspekcji zostanie ujawnione, że wymienione wymagania nie są spełniane, właściwe władze podejmują stosowne działanie.
5. Szczegółowe zasady dotyczące środków weryfikacji mogą zostać przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
Artykuł 24
Odstępstwa dotyczące usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego
1. Właściwe władze mogą postanowić, w miarę potrzeb, że:
a) martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio usuwane jako odpady przez zakopanie;
b) następujące produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego pochodzące z terenów odosobnionych mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu:
i) surowiec kategorii 1 określony w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii);
ii) surowiec kategorii 2; oraz
iii) surowiec kategorii 3; oraz
c) produkty uboczne pochodzenia zwierzęcego mogą być usuwane jako odpady przez spopielanie lub zakopanie na miejscu w przypadku wystąpienia choroby wymienionej w wykazie A Międzynarodowego Biura Chorób Epizootycznych (OIE), jeżeli właściwe władze odrzucają możliwość przewozu do najbliższej spalarni lub zakładu przetwórczego z powodu groźby rozszerzania się ryzyka zdrowotnego lub z powodu rozległego wybuchu epidemii choroby zwierząt, co prowadzi do braku wolnych mocy produkcyjnych w tych zakładach.
2. W odniesieniu do surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. a) pkt i) nie mogą być przyznane żadne odstępstwa.
3. W przypadku surowca kategorii 1 określonego w art. 4 ust. 1 lit. b) pkt ii) spopielanie lub zakopanie może odbywać się zgodnie z ust. 1 lit. b) lub c) jedynie wtedy, gdy właściwe władze zezwolą na wykorzystanie metody i nadzorują jej stosowanie oraz są przekonane o całkowitym wykluczeniu ryzyka przenoszenia TSE.
4. Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o:
a) wykorzystaniu możliwości przewidzianych w ust. 1 lit. b) w odniesieniu do surowca kategorii 1 i 2; oraz
b) obszarach, które klasyfikują one jako tereny odosobnione do celów stosowania ust. 1 lit. b) oraz przyczynach takiej klasyfikacji.
5. Właściwe władze podejmują środki niezbędne do:
a) zagwarantowania, że spopielanie lub zakopanie produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nie zagraża zdrowiu zwierząt i ludzi; oraz
b) zapobiegania porzucaniu, tworzeniu hałd lub niekontrolowanemu usuwaniu produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
6. Szczegółowe regulacje dotyczące stosowania niniejszego artykułu mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VI
KONTROLE I INSPEKCJE
Artykuł 25
Kontrole wewnętrzne zakładów
1. Kierownictwo oraz właściciele zakładów pośrednich i przetwórczych lub ich reprezentanci przyjmują wszystkie środki konieczne do spełnienia wymagań niniejszego rozporządzenia. Wprowadzają, stosują i utrzymują stałą procedurę opracowaną zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP). W szczególności:
a) identyfikują i sprawdzają krytyczne punkty kontroli w zakładach;
b) uchwalają i wprowadzają w życie metody monitorowania i sprawdzania krytycznych punktów kontroli;
c) w przypadku zakładów przetwórczych, pobierają wzorcowe próbki w celu sprawdzenia zgodności:
i) każdej przetwarzanej partii z normami odnoszącymi się do produktów, ustanowionymi niniejszym rozporządzeniem; oraz
ii) z maksymalnym dozwolonym poziomem pozostałości fizykochemicznych, ustanowionym w ustawodawstwie wspólnoty;
d) zapisują wyniki kontroli i badań określonych w lit. b) i c) oraz przechowują je przez okres przynajmniej dwóch lat w celu przedstawiania ich właściwym władzom;
e) wprowadzają system zapewniający możliwość śledzenia każdej wysyłanej partii.
2. W przypadku gdy wyniki badania próbek pobranych stosownie do ust. 1 lit. c) nie są zgodne przepisami niniejszego rozporządzenia, kierownik zakładu przetwórczego musi:
a) powiadomić niezwłocznie właściwe władze o wszystkich szczegółach dotyczących rodzaju próbki oraz partii, z której ona pochodzi;
b) ustalić powody braku zgodności;
c) powtórnie przetworzyć lub usunąć skażoną partię pod nadzorem właściwych władz;
d) zagwarantować, że żaden surowiec podejrzany o skażenie lub skażony, o ile nie jest on przeznaczony do usunięcia, nie opuści zakładu przed ponownym jego przetworzeniem pod nadzorem właściwych władz oraz ponownym urzędowym pobraniem próbek w celu zapewnienia spełnienia norm ustanowionych niniejszym rozporządzeniem;
e) zwiększyć częstotliwość pobieranie próbek oraz sprawdzania procesu produkcji;
f) badać dokumentację związaną z produktami ubocznymi pochodzenia zwierzęcego właściwą dla gotowej próbki; oraz
g) uruchomić odpowiednie procedury odkażania i oczyszczania w obrębie zakładu.
3. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości i metod kontroli oraz metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 26
Kontrole urzędowe i wykaz zatwierdzonych zakładów
1. Właściwe władze przeprowadzają inspekcje w zatwierdzonych zakładach W regularnych odstępach czasu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i nadzorują ich działanie. Inspekcje i nadzór nad zakładami przetwórczymi odbywa się zgodnie z załącznikiem V rozdział IV.
2. Częstotliwość inspekcji i prowadzonego nadzoru zależy od wielkości zakładu, rodzaju wytwarzanych produktów, oceny ryzyka i oferowanych gwarancji zgodnie z zasadami systemu analizy zagrożeń i krytycznych punktów kontroli (HACCP).
3. Jeżeli w wyniku inspekcji przeprowadzonej przez właściwe władze zostanie ujawnione, że nie jest spełnione choćby jedno wymaganie niniejszego rozporządzenia, właściwe ładze podejmują odpowiednie działanie.
4. Każde Państwo Członkowskie opracowuje wykaz zatwierdzonych zakładów na swoim terytorium zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Każdemu zakładowi nadaje numer urzędowy, odnoszący się do charakteru działalności, który identyfikuje zakład. Państwa Członkowskie przesyłają kopie wykazu i uaktualnione wersje Komisji oraz pozostałym Państwom Członkowskim.
5. Szczegółowe regulacje dotyczące wprowadzenia w życie niniejszego artykułu, obejmujące zasady dotyczące częstotliwości kontroli i metod referencyjnych dla analiz mikrobiologicznych, mogą zostać ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VII
KONTROLE WSPÓLNOTOWE
Artykuł 27
Kontrole wspólnotowe w Państwach Członkowskich
1. Eksperci z Komisji mogą przeprowadzać kontrole na miejscu, przy współpracy z właściwymi władzami Państw Członkowskich, w takim zakresie, jak jest to konieczne do jednolitego stosowania niniejszego rozporządzenia. Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzona jest kontrola, zapewnia ekspertom wszelką pomoc niezbędną do wykonywania ich obowiązków. Komisja informuje właściwe władze o wynikach przeprowadzonej kontroli.
2. Przepisy wykonawcze do niniejszego artykułu, w szczególności te regulujące procedurę współpracy z krajowymi właściwymi władzami, są wydawane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY STOSOWANE W PRZYWOZIE I TRANZYCIE NIEKTÓRYCH PRODUKTÓW UBOCZNYCH POCHODZENIA ZWIERZĘCEGO I PRODUKTÓW Z NICH OTRZYMANYCH
Artykuł 28
Przepisy ogólne
Przepisy stosowane w przywozie produktów określonych w załącznikach VII i VIII z państw trzecich nie są ani bardziej, ani mniej korzystne od tych stosowanych w odniesieniu do wytwarzania tych produktów i obrotu nimi we Wspólnocie.
Jednakże, przywóz z państw trzecich karmy dla zwierząt domowych i surowca do jej produkcji, otrzymanych ze zwierząt, które były leczone niektórymi substancjami zabronionymi zgodnie z dyrektywą 96/22/WE, jest dozwolony przy założeniu, że surowiec ten jest trwale oznaczony i spełnione są szczególne warunki ustanowione w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 29
Zakazy i zgodność z zasadami wspólnotowymi
1. Przywóz i tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego oraz produktów przetworzonych jest zakazany, z wyjątkiem przypadków przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu.
2. Przywóz do Wspólnoty i tranzyt przez jej obszar produktów określonych w załącznikach VII i VIII może się odbywać wyłącznie wtedy, gdy produkty te spełniają wymagania wymienione w ust. 3-6.
3. Produkty określone w załącznikach VII do VIII pochodzą, wyjąwszy przypadki, gdy w wymienionych załącznikach stwierdzono inaczej, z państwa trzeciego lub regionów państw trzecich znajdujących się w wykazie sporządzonym i uaktualnianym zgodnie z procedurą określoną w art. 3 3 ust. 2.
Wykaz może być łączony z innymi wykazami sporządzanymi w związku z ochroną zdrowia ludzi i zwierząt.
Podczas sporządzania wykazu, szczególną uwagą objęte są następujące elementy:
a) ustawodawstwo państwa trzeciego;
b) organizacja właściwych władz i służby inspekcyjne w państwie trzecim, kompetencje tych służb, nadzór, jakiemu podlegają oraz ich uprawnienia umożliwiające skuteczne monitorowanie stosowania ustawodawstwa;
c) rzeczywiste warunki zdrowotne stosowane podczas produkcji, wytwarzania, przeładowywania, przechowywania i wysyłki produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych na wywóz do Wspólnoty;
d) gwarancje, jakie może zaoferować państwo trzecie, dotyczące zgodności z odpowiednimi warunkami zdrowotnymi;
e) doświadczenia z wprowadzania na rynek produktu pochodzącego z państwa trzeciego oraz wyniki przeprowadzonych kontroli przywozu;
f) wynik inspekcji wspólnotowych w państwie trzecim;
g) stan zdrowia inwentarza żywego, innych zwierząt domowych i zwierzyny dzikiej w państwie trzecim, ze szczególnym uwzględnieniem egzotycznych chorób zwierząt oraz wszelkie aspekty ogólnej sytuacji sanitarnej kraju, które mogą stwarzać ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt we Wspólnocie;
h) prawidłowość i szybkość, z jaką państwo trzecie dostarcza informacje o istnieniu zakaźnej choroby zwierząt na swoim terytorium, w szczególności chorób wymienionych w wykazach A i B Biura OIE lub, w przypadku zwierząt akwakultury, chorób podlegających zgłaszaniu, jak wymieniono w Kodeksie Zdrowotnym Zwierząt Wodnych OIE;
i) regulacje dotyczące zapobiegania i kontrolowania zakaźnych chorób zwierząt będące w mocy w państwie trzecim i ich stosowanie, obejmujące zasady przywozu z innych krajów.
4. Produkty określone w załącznikach VII i VIII, z wyjątkiem produktów technicznych, muszą pochodzić z zakładów znajdujących na wspólnotowym wykazie sporządzonym w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2 na podstawie informacji przesłanej Komisji przez właściwe władze państwa trzeciego stwierdzającej, że zakład spełnia wymagania wspólnotowe i podlega nadzorowi urzędowych służb inspekcyjnych w państwie trzecim.
Wykazy zatwierdzonych zakładów są zmieniane w następującym trybie:
a) Komisja informuje Państwa Członkowskie o zmianach w wykazie zakładów proponowanych przez państwa trzecie w ciągu pięciu dni od otrzymania propozycji zmian;
b) Państwa Członkowskie winny w ciągu pięciu dni roboczych, licząc od daty otrzymania zmian w wykazach zakładów określonych w lit. a), wysłać Komisji pisemne uwagi;
c) w przypadku gdy przynajmniej jedno z Państw Członkowskich wystosuje pisemne uwagi, Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych i włącza je jako punkt porządku dziennego następnego posiedzenia Stałego Komitetu ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt w celu podjęcia decyzji w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2;
d) w przypadku gdy Komisja nie otrzyma od Państw Członkowskich żadnych uwag pisemnych w terminie określonym w lit. b), uznaje się, że Państwa Członkowskie przyjęły zmiany w wykazie. Komisja informuje Państwa Członkowskie w ciągu pięciu dni roboczych, a po pięciu dniach roboczych od otrzymania niniejszej informacji Państwa Członkowskie zezwalają one na przywóz towarów pochodzących z tych zakładów.
5. Produkty techniczne określone w załączniku VIII muszą pochodzić z zakładów zatwierdzonych i zarejestrowanych przez właściwe władze państw trzecich.
6. Wyjąwszy przypadki, w których określono inaczej w załącznikach VII i VIII, przesyłkom produktów określonych w wymienionych załącznikach musi towarzyszyć świadectwo weterynaryjne odpowiadające wzorcowi ustanowionemu w załączniku X, zaświadczające, że produkty spełniają warunki określone we wspomnianych załącznikach i pochodzą z zakładów, w których takie warunki panują.
7. Do czasu sporządzenia wykazu przewidzianego w ust. 4 i przyjęcia wzorcowych świadectw, jak określono w ust. 6, Państwa Członkowskie mogą dalej stosować kontrole przewidziane dyrektywą 9 7/7 8/WE oraz świadectwa przewidziane w ramach obowiązujących przepisów krajowych.
Artykuł 30
Równoważność
1. Zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2, może zostać podjęta decyzja uznająca środki zdrowotne stosowane w państwie trzecim, grupie państw trzecich lub regionie państwa trzeciego w odniesieniu do produkcji, wytwarzania, przeładunku, przechowywania i transportu jednej lub kilku kategorii produktów określonych w załącznikach VII i VIII za równoważne do tych stosowanych we Wspólnocie, o ile państwo trzecie dostarczy w tym względzie obiektywny dowód.
Decyzja określa zasady regulujące przywóz i/lub tranzyt produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego ze wspomnianego regionu, państwa lub grupy państw.
2. Warunki określone w ust. 1 obejmują:
a) rodzaj i zawartość świadectwa weterynaryjnego, które musi towarzyszyć produktowi;
b) szczególne wymagania zdrowotne stosowane w przywozie do Wspólnoty, i/lub tranzycie przez jej obszar; oraz
c) w miarę potrzeb procedury sporządzania i zmian wykazów regionów lub zakładów, z których przywóz lub tranzyt jest dozwolony.
3. Szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu są ustanawiane w ramach procedury określonej w art. 33 ust. 2.
Artykuł 31
Inspekcje i kontrole wspólnotowe
1. Eksperci z Komisji, gdzie sytuacja tego wymaga w towarzystwie ekspertów z Państw Członkowskich, mogą przeprowadzać kontrole na miejscu w związku z:
a) sporządzaniem wykazu państw trzecich lub ich regionów oraz określaniem warunków przywozu i/lub tranzytu;
b) sprawdzaniem zgodności z:
i) warunkami wymaganymi do włączenia państw trzecich do wspólnotowego wykazu;
ii) warunkami przywozu i/lub tranzytu;
iii) warunki wymaganymi do uznania równoważności środków;
iv) wszelkimi środkami awaryjnymi stosowanymi zgodnie z ustawodawstwem wspólnotowym.
Komisja wyznacza ekspertów z Państw Członkowskich odpowiedzialnych za kontrole.
2. Kontrole określone w ust. 1 przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która pokrywa ponoszone koszty.
3. Częstotliwość i procedura przeprowadzania kontroli określonych w ust. 1 może być wyznaczona zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
4. Jeżeli kontrola określona w ust. 1 ujawni poważne naruszenie przepisów sanitarnych, Komisja niezwłocznie zwraca się do państwa trzeciego z żądaniem podjęcia właściwych środków lub zatrzymuje przesyłki i niezwłocznie informuje Państwa Członkowskie.
ROZDZIAŁ IX
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
Artykuł 32
Zmiany w załącznikach i środki przejściowe
1. Po konsultacji z właściwym Komitetem Naukowym w sprawie dowolnej kwestii, która mogłaby mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, załączniki mogą zostać zmienione lub uzupełnione, a także mogą zostać przyjęte właściwe środki przejściowe zgodnie z procedurą określoną w art. 33 ust. 2.
2. W odniesieniu do zakazu żywienia odpadami gastronomicznymi, określonego w art. 22, w przypadku gdy właściwe jest użycie systemów kontroli w Państwach Członkowskich przed zastosowaniem niniejszego rozporządzenia, przyjmowane są środki przejściowe, zgodnie z ust. 1, w celu zezwolenia na stałe wykorzystywanie w paszach niektórych typów odpadów gastronomicznych w ściśle kontrolowanych warunkach przez okres nie dłuższy niż cztery lata od dnia 1 listopada 2002 r. Środki te gwarantują wyeliminowanie zbędnego ryzyka w odniesieniu do zdrowia ludzi i zwierząt w okresie przejściowym.
Artykuł 33
Procedura wykonawcza
1. Komisja jest wspomagana przez Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, zwany dalej „Komitetem”.
2. W przypadku odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.
Okres wskazany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na 15 dni.
3. Komitet uchwala swój regulamin.
Artykuł 34
Konsultacje z Komitetami Naukowymi
Konsultacje z właściwymi Komitetami Naukowymi odbywają się w każdej kwestii wchodzącej w zakres niniejszego rozporządzenia, mogącej mieć wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt.
Artykuł 35
Przepisy prawa krajowego
1. Państwa Członkowskie przekazują Komisji tekst przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszym rozporządzeniem.
2. W szczególności, Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o środkach podjętych w celu zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem w ciągu pierwszego roku od daty jego wejście w życie. Na podstawie otrzymanych informacji, Komisja przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, w miarę potrzeby wraz z towarzyszącymi mu projektami legislacyjnymi.
3. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie organicznych nawozów sztucznych i dodatków do wzbogacania gleby na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili przyjęcia wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 20 ust. 2. Państwa Członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać przepisy krajowe ograniczające używanie pochodnych tłuszczów wyprodukowanych z surowca kategorii 2 na czas dłuższy niż przewidziano niniejszym rozporządzeniem do chwili dodania do załącznika VIII wspólnotowych zasad ich używania zgodnie z art. 32.
Artykuł 36
Regulacje finansowe
Komisja przygotowuje sprawozdanie, wraz z towarzyszącymi mu odpowiednimi wnioskami, w sprawie finansowych regulacji w Państwach Członkowskich w odniesieniu do przetwarzania, gromadzenia, przechowywania i usuwania produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego.
Artykuł 37
Utrata mocy
Dyrektywa 90/667/EWG oraz decyzje 95/348/WE i 1999/534/WE tracą moc po upływie sześciu miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Od tej daty odniesienia do dyrektywy 90/667/EWG są interpretowane jako odniesienia do niniejszego rozporządzenia.
Artykuł 38
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się po upływie sześciu miesięcy od daty jego wejścia w życie. Jednakże art. 12 ust. 2 stosuje się jak określono w art. 20 dyrektywy 2000/76/WE, a art. 22 ust. 1 lit. b) i 32 stosuje się od dnia 1 listopada 2002 r.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 3 października 2002 r.