PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(¹),

uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zamierzone bezprawne akty i szczególnie terroryzm znajdują się wśród największych zagrożeń dla ideałów demokracji i wolności oraz dla wartości pokoju, które są fundamentami Unii Europejskiej.

(2) Ochrona żeglugi morskiej Wspólnoty Europejskiej oraz obywateli z niej korzystających oraz środowiska w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi takimi jak akty terroryzmu, akty piractwa lub podobnymi, powinna być zapewnione przez cały czas.

(3) W połączeniu z przewozem towarów zawierających substancje szczególnie niebezpieczne, takie jak substancje chemiczne i radioaktywne, potencjalne konsekwencje zagrożeń stwarzanych przez zamierzone akty bezprawne dla obywateli Unii oraz dla środowiska są bardzo poważne.

(4) Dnia 12 grudnia 2002 r. Konferencja Dyplomatyczna Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) przyjęła zmiany do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (Konwencja SOLAS) z roku 1974 oraz Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statku i Obiektu Portowego (Kodeks ISPS). Instrumenty te są potrzebne do zwiększenia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz związanych z nimi obiektów portowych; zawierają one przepisy bezwzględnie obowiązujące, a zakres niektórych z nich we Wspólnocie powinien zostać sprecyzowany, oraz zalecenia, z których część powinna stać się obowiązkowa we Wspólnocie.

(5) Bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, które mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej, cel ochrony określony w akapicie 2 powinien zostać osiągnięty przez przyjmowanie właściwych środków w dziedzinie polityki dotyczącej transportu morskiego ustanawiających wspólne standardy do interpretacji, wykonywania i monitorowania w ramach Wspólnoty przepisów przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r. Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia szczegółowych przepisów wykonawczych.

(6) Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

(7) Ochrona powinna zostać zwiększona nie tylko w odniesieniu do statków używanych w międzynarodowej żegludze morskiej oraz obsługujących je obiektów portowych, ale również w odniesieniu do statków prowadzących krajowe usługi we Wspólnocie i obiektów portowych, w szczególności w odniesieniu do statków pasażerskich, ze względu na ilość istnień ludzkich, których życie jest wystawione na ryzyko podczas takich usług.

(8) Część B Kodeksu ISPS zawiera wiele zaleceń, które powinny stać się obowiązkowe we Wspólnocie w celu dokonania stałego postępu zmierzającego ku osiągnięciu celu ochrony opisanego w akapicie 2.

(9) W celu przyczynienia się do uznanego i niezbędnego celu promowania wewnątrzwspólnotowego ruchu przybrzeżnego, Państwa Członkowskie mogą zawierać, w świetle prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, porozumienia dotyczące uzgodnień w dziedzinie ochrony w odniesieniu do regularnej żeglugi we Wspólnocie na stałych trasach przy wykorzystaniu wydzielonych obiektów portowych, bez tych zawierających ogólne standardy w zakresie bezpieczeństwa.

(10) Ciągłe stosowanie wszystkich reguł ochrony przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do obiektów portowych znajdujących się w portach, które tylko od czasu do czasu są wykorzystywane w międzynarodowej żegludze morskiej może być nieproporcjonalne. Państwa Członkowskie powinny ustalać, na podstawie ocen stanu ochrony, których mają dokonywać, których portów to dotyczy i jakie alternatywne środki zapewniają właściwy poziom ochrony.

(11) Państwa Członkowskie powinny rygorystycznie monitorować zgodność z regułami ochrony statków zamierzających wpłynąć do portów wspólnotowych, niezależnie od ich pochodzenia. Dane Państwo Członkowskie powinno powołać „organ właściwy ds. ochrony na morzu” odpowiedzialny za koordynowanie, wykonywanie i monitorowanie stosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu jakie stosuje w odniesieniu do statków i obiektów portowych. Organ ten powinien wymagać w odniesieniu do każdego statku zamierzającego wpłynąć do portu dostarczenia informacji dotyczących jego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku oraz poziomów ochrony na których prowadzi on działalność oraz wcześniej prowadził działalność oraz wszelkich innych praktycznych informacji dotyczących ochrony.

(12) Państwom Członkowskim powinno zezwolić się na udzielanie zwolnień z systematycznego wymogu dostarczania informacji określonych w akapicie 11 w przypadku wewnątrzwspólnotowych lub krajowych regularnych linii żeglugowych, pod warunkiem, że armatorzy obsługujący takie linie są w stanie dostarczyć takich informacji w dowolnym czasie na wezwanie właściwych organów Państw Członkowskich.

(13) Kontrole bezpieczeństwa w porcie mogą być wykonywane przez właściwe organy w odniesieniu do bezpieczeństwa żeglugi Państw Członkowskich, ale również, w odniesieniu do międzynarodowego certyfikatu ochrony statku, przez inspektorów działających w ramach kontroli państwa portu, jak przewidziano w dyrektywie Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotyczącej przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu)(³). Ponieważ dotyczy to różnych organów, dlatego należy ustanowić przepisy umożliwiające im wzajemne uzupełnianie się.

(14) Ze względu na ilość stron zaangażowanych w wykonywanie środków ochrony, każde Państwo Członkowskie powinno powołać odrębny organ właściwy odpowiedzialny za koordynację i monitorowanie stosowania środków ochrony na morzu na szczeblu krajowym. Państwa Członkowskie powinny określić niezbędne źródła i sporządzić krajowy plan wykonania niniejszego rozporządzenia w celu osiągnięcia celu ochrony opisanego w akapicie 2, w szczególności poprzez ustanowienie harmonogramu dla wczesnego wykonania niektórych środków zgodnie z warunkami prawidła 6 przyjętego przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morska dnia 12 grudnia 2002 r. Skuteczność kontroli dotyczących wykonywania każdego systemu krajowego powinna być przedmiotem inspekcji nadzorowanych przez Komisję.

(15) Skuteczne i standardowe zastosowanie środków na podstawie tej polityki podnosi istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie niektórych dodatkowych środków ochrony nie powinno dawać podstawy do zakłócania konkurencji. W tym celu, Komisja powinna niezwłocznie przeprowadzić badanie (które, w szczególności, obejmie sposób podziału finansowania między organy publiczne a podmioty gospodarcze, bez szkody dla podziału kompetencji między Państwa Członkowskie a Wspólnotę Europejską) oraz przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki oraz, w stosownych przypadkach, wnioski.

(16) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 16 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(⁴). Powinna zostać określona procedura w celu dostosowania niniejszego rozporządzenia w świetle doświadczenia, w celu ustanowienia obowiązkowymi dalszych przepisów części B Kodeksu ISPS wstępnie nieustanowionych jako obowiązkowe przez niniejsze rozporządzenie.

(17) Ponieważ celów proponowanych działań, a mianowicie ustanowienia i stosowania odpowiednich środków w zakresie polityki transportu morskiego, nie mogą w wystarczającym stopniu osiągnąć Państwa Członkowskie, natomiast, ze względu na ogólno-europejski zakres niniejszego rozporządzenia, można je lepiej osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności również ustaloną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza środki niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cele

1. Głównym celem niniejszego rozporządzenia jest wprowadzenie i wykonanie środków wspólnotowych dla wzmocnienia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz krajowej żegludze morskiej oraz związanych z nimi obiektów portowych w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi.

2. Rozporządzenie ma również na celu zapewnienie podstaw dla zharmonizowanej interpretacji i zastosowania oraz wspólnotowego monitorowania specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r., które zmieniły Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu z roku 1974 (Konwencja SOLAS) i ustanowiły Międzynarodowy kodeks ochrony statku i obiektu Portowego (Kodeks ISPS).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1. „specjalne środki Konwencji SOLAS dla wzmocnienia ochrony na morzu” oznaczają zmiany, załączone jako załącznik I do niniejszego rozporządzenia, wstawiające nowy rozdział XI-2 do Załącznika do Konwencji SOLAS Międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jej aktualnej wersji,

2. „Kodeks ISPS” oznacza Międzynarodowy Kodeks ochrony statku i obiektu portowego międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jego aktualnej wersji,

3. „Część A Kodeksu ISPS” oznacza preambułę oraz obowiązkowe wymagania stanowiące część A Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik II do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 z Załącznika do Konwencji SOLAS w jej aktualnej wersji,

4. „Część B Kodeksu ISPS” oznacza wytyczne stanowiące część B Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik III do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 Załącznika do Konwencji SOLAS, ze zmianami, oraz części A Kodeksu ISPS, w jego aktualnej wersji,

5. „ochrona na morzu” oznacza połączenie środków zapobiegawczych mających na celu ochronę żeglugi morskiej i obiektów portowych przed zagrożeniami zamierzonych aktów bezprawnych,

6. „punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez każde Państwo Członkowskie jako służący za punkt kontaktowy dla Komisji i innych Państw Członkowskich oraz w celu ułatwiania, kontynuowania i informowania na temat stosowania środków ochrony na morzu ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu,

7. „organ właściwy ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie w celu koordynowania, wykonywania i monitorowania zastosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do statków i/lub jednego lub więcej obiektów portowych. Uprawnienia tego organu mogą różnić się w zależności od powierzonych mu zadań,

8. „międzynarodowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do obiektu portowego poza tym Państwem Członkowskim, lub odwrotnie,

9. „krajowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek na obszarze morskim z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do tego samego obiektu portowego lub innego obiektu portowego w tym Państwie Członkowskim,

10. „usługa regularna” oznacza serię rejsów zorganizowanych w taki sposób aby zapewnić usługę łączącą dwa lub więcej obiektów portowych:

a) albo na podstawie opublikowanego harmonogramu;

b) albo z taką prawidłowością lub częstotliwością, aby stanowiły one rozpoznawalną i systematyczną usługę,

11. „obiekt portowy” oznacza miejsce, gdzie mają miejsce relacje w płaszczyźnie statek/port; obejmuje to odpowiednio obszary, takie jak kotwicowiska, podejścia od morza oraz miejsca cumowania statków w porcie, odpowiednio,

12. „działanie w płaszczyźnie statek / port” oznacza wzajemne oddziaływanie zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z ruchem osób i towarów lub świadczeniem usług portowych na i ze statku,

13. „zamierzony akt bezprawny” oznacza umyślne działanie, które ze swojej natury lub kontekstu, może wyrządzić szkodę statkom używanym do międzynarodowej lub krajowej żeglugi morskiej, ich pasażerom lub ładunkom lub obiektom portowym z nimi powiązanymi.

Artykuł 3

Wspólne środki i zakres

1. W odniesieniu do międzynarodowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują w całości, od dnia 1 lipca 2004 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS, zgodnie z warunkami oraz w odniesieniu do statków, armatorów i obiektów portowych tam określonych.

2. W odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują, od dnia 1 lipca 2005 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS w odniesieniu do statków pasażerskich klasy A w rozumieniu art. 4 dyrektywy Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich(⁵) świadczących usługi krajowe oraz w odniesieniu do ich armatorów, jak określono w prawidle IX-1 Konwencji SOLAS, oraz w odniesieniu do obsługujących je obiektów portowych.

3. Państwa Członkowskie, po obowiązkowej ocenie ryzyka w odniesieniu do ochrony, podejmują decyzję o zakresie w jakim będą stosować, od dnia 1 lipca 2007 r., przepisy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do różnych kategorii statków realizujących usługi krajowe inne niż te określone w ust. 2, do ich armatorów oraz do obsługujących je obiektów portowych. Łączny poziom ochrony nie powinien zostać naruszony w drodze takiej decyzji.

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach w chwili ich przyjmowania, jak również o okresowych przeglądach, które muszą odbywać się w przedziałach czasowych nie dłuższych niż pięć lat.

4. Podczas wykonywania przepisów wymaganych na podstawie ust. 1, 2 i 3, Państwa Członkowskie w pełni uwzględniają wytyczne zawarte w części B Kodeksu ISPS.

5. Państwa Członkowskie przestrzegają następujących paragrafów części B Kodeksu ISPS jakby były one obowiązkowe:

- 1.12 (przegląd planów ochrony statku),

- 1.16 (ocena stanu ochrony obiektu portowego),

- 4.1 (ochrona poufności ocen stanu ochrony i planów ochrony),

- 4.4 (uznane organizacje ochrony),

- 4.5 (minimalne uprawnienia uznanych organizacji ochrony),

- 4.8 (określenie poziomu ochrony),

- 4.14, 4.15, 4.16 (punkty kontaktowe i informacje na temat planów ochrony obiektu portowego),

- 4.18 (dokumenty identyfikacyjne),

- 4.24 (realizacja przez statki środków ochrony zaleconych przez państwo, na którego wodach terytorialnych żeglują),

- 4.28 (poziom obsady osobowej załogi),

- 4.41 (przekazywanie informacji, gdy odmówiono wejścia do portu lub wydalono statek z portu),

- 4.45 (statki pływające pod banderą państwa, które nie jest stroną Konwencji),

- 6.1 (obowiązek armatora dotyczący przekazania kapitanowi statku informacji na temat podmiotów działających na statku),

- 8.3-8.10 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony statku),

- 9.2 (minimalne normy dotyczące planu ochrony statku),

- 9.4 (niezależność uznanych organizacji ochrony),

- 13.6 i 13.7 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń dla załóg statków oraz dla oficerów ochrony statku i armatora),

- 15.3-15.4 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony obiektu portowego),

- 16.3 i 16.8 (minimalne normy dotyczące planu ochrony obiektu portowego),

- 18.5 i 18.6 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń w obiektach portowych oraz dla oficerów ochrony obiektu portowego).

6. Nie naruszając przepisów ust. 15.4 części A Kodeksu ISPS, okresowy przegląd ocen stanu ochrony obiektu portowego przewidziany w ust. 1.16 części B Kodeksu ISPS jest przeprowadzany najpóźniej pięć lat po dokonaniu oceny lub po ostatnim przeglądzie.

7. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w odniesieniu do okrętów wojennych i przeznaczonych do przewozu oddziałów wojska, statków transportowych o tonażu mniejszym niż 500 ton brutto, statków o napędzie innym niż mechaniczny, drewnianych łodzi o prymitywnej budowie, statków rybackich lub statków nie zaangażowanych w działalność komercyjną.

8. Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie zapewniają, jeżeli plany ochrony statku i plany ochrony obiektu portowego są zatwierdzone, że takie plany zawierają właściwe przepisy mające na celu zapewnienie, że ochrona statków, w odniesieniu do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, nie zostaje naruszona przez jakiekolwiek działania w płaszczyźnie statek / port lub oddziaływanie między statkami z jakimikolwiek statkami nie podlegającymi niniejszemu rozporządzeniu.

Artykuł 4

Przekazywanie informacji

1. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Komisji oraz innym Państwom Członkowskim informacje wymagane w zastosowaniu prawidła 13 (przekazywanie informacji) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS.

2. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji i innym Państwom Członkowskim szczegóły kontaktowania się z funkcjonariuszami ds. kontaktów określonymi w ust. 4.16 części B Kodeksu ISPS oraz informacje przewidziane w ust. 4.41 części B Kodeksu ISPS, jeżeli statek zostaje wydalony z lub odmówiono mu wejścia do portu wspólnotowego.

3. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz obiektów portowych na podstawie dokonanych ocen stanu ochrony obiektu portowego oraz określa zakres działań podjętych w celu zastosowania przepisów ust. 2 prawidła 2 (zakres stosowania w odniesieniu do obiektów portowych, które od czasu do czasu obsługują rejsy międzynarodowe) dotyczącego specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

Każde Państwo Członkowskie przekazuje omawiany wykaz innym Państwom Członkowskim oraz Komisji najpóźniej do dnia 1 lipca 2004 r. Komisji oraz każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu podaje się również odpowiednie szczegóły podjętych działań.

Artykuł 5

Alternatywne porozumienia w zakresie ochrony lub równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony

1. Do celów niniejszego rozporządzenia, prawidło 11 (alternatywne porozumienia w zakresie ochrony) będące częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu może być również stosowane w odniesieniu do regularnej wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej działającej na stałych trasach i używającej związanych ze statkami obiektów portowych.

2. W tym celu, Państwa Członkowskie mogą zawierać między sobą, każde działając w swoim własnym imieniu, dwustronne lub wielostronne porozumienia przewidziane w omawianym prawidle SOLAS. Państwa Członkowskie mogą, w szczególności, rozważać takie porozumienia w celu wspierania wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej bliskiego zasięgu.

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają o porozumieniach Komisję i dostarczają odpowiednich szczegółów na temat działań w celu umożliwienia Komisji rozważenia, czy porozumienia naruszają poziom ochrony innych statków lub obiektów portowych nieobjętych porozumieniami. Szczegóły działań bezpośrednio powiązanych z bezpieczeństwem narodowym, jeżeli takie istnieją, mogą zostać pominięte przy powiadamianiu Komisji.

Komisja bada, czy porozumienia gwarantują odpowiedni poziom ochrony, w szczególności w odniesieniu do wymogów ust. 2 wyżej wspomnianego prawidła 11 SOLAS, oraz czy są zgodne z prawem wspólnotowym oraz z właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego. Jeżeli porozumienia nie spełniają tych kryteriów, Komisja w ciągu czterech miesięcy podejmuje decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3; w takim przypadku dane Państwa Członkowskie odpowiednio uchylają lub dostosowują porozumienia.

3. Okresowy przegląd takich porozumień przewidziany w ust. 4 prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu musi odbywać się w przedziałach czasu nie większych niż pięć lat.

4. Państwa Członkowskie mogą przyjąć, w odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej oraz obiektów portowych, jak określono w art. 3 ust. 2 oraz art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony jak przewidziano w prawidle 12 (równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony) będącym częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, pod warunkiem że takie rozwiązania w zakresie ochrony są przynajmniej tak skuteczne jak te opisane w rozdziale XI-2 konwencji SOLAS oraz odpowiednie przepisy bezwzględnie obowiązujące Kodeksu ISPS.

Dane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o istotnych szczegółach takich uzgodnień w chwili ich przyjmowania, oraz o wyniku okresowych przeglądów ich dotyczących, najpóźniej pięć lat po ich przyjęciu lub ostatnim przeglądzie.

Warunki stosowania takich uzgodnień podlegają inspekcjom Komisji przewidzianym w art. 9 ust. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia na podstawie procedur w nim określonych.

Artykuł 6

Dostarczanie informacji na temat ochrony przed wejściem do portu państwa członkowskiego

1. Jeżeli statek, który podlega wymogom specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS lub art. 3 niniejszego rozporządzenia, ogłasza swój zamiar wejścia do portu Państwa Członkowskiego, organ właściwy ds. ochrony na morzu tego Państwa Członkowskiego wymaga dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 (Statki zamierzające wejść do portu innego Umawiającego się Rządu) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS. Omawiany organ analizuje, w niezbędnym zakresie, dostarczone informacje i, w miarę potrzeby, stosuje procedurę przewidzianą w ust. 2 tego prawidła SOLAS.

2. Informacje określone w ust. 1 są dostarczane:

a) z przynajmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem; lub

b) najpóźniej w chwili opuszczania przez statek poprzedniego portu, jeżeli czas podróży między tymi portami jest krótszy niż 24 godziny; lub

c) jeżeli port zawinięcia jest nieznany lub został zmieniony w czasie podróży, gdy tylko ta informacja jest znana.

3. Przechowuje się raport z przeprowadzonej procedury w odniesieniu do każdego statku podlegającego zdarzeniu naruszającemu ochronę, jak określono w ust. 1.13 prawidła 1 (definicje) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS.

Artykuł 7

Wyłączenia z obowiązku dostarczania informacji na temat ochrony przed wejściem do portu

1. Państwa Członkowskie mogą wyłączać regularne usługi prowadzone między portami znajdującymi się na ich terytorium z wymogów ustanowionych w art. 6, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) armator prowadzący regularne usługi określone powyżej prowadzi i uaktualnia wykaz statków prowadzących te usługi oraz wysyła ten wykaz właściwemu organowi ds. ochrony na morzu danego portu,

b) w odniesieniu do każdego wykonanego rejsu, informacje określone w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS są dostępne na wniosek organu właściwego ds. ochrony na morzu. Armator musi stworzyć wewnętrzny system zapewniający, że na każde żądanie, niezwłocznie i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, istnieje możliwość przekazania tych informacji właściwemu organowi ds. ochrony na morzu.

2. Jeżeli międzynarodowa usługa regularna jest prowadzona między dwoma lub więcej Państwami Członkowskimi, każde z zainteresowanych Państw Członkowskich może wnioskować do innego Państwa Członkowskie o przyznanie wyłączenia w odniesieniu do tej usługi, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

3. Państwa Członkowskie okresowo sprawdzają, czy warunki ustanowione w ust. 1 i 2 są spełniane. W przypadku stwierdzenia, że choćby jeden z warunków przestał być spełniany, Państwa Członkowskie niezwłocznie wycofują przywileje wyłączenia, przyznane zainteresowanym armatorom.

4. Państwa Członkowskie sporządzają wykaz armatorów i statków, którym przyznano wyłączenia na podstawie niniejszego artykułu, oraz uaktualniają ten wykaz. Przekazują one wykaz i jego uaktualnienia Komisji i każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu.

5. Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, Państwo Członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa i na zasadzie jednostkowych przypadków, wymagać dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS przed wejściem do portu.

Artykuł 8

Kontrole ochrony w portach państw członkowskich

1. Weryfikacja certyfikatu, jak określono w ust. 1.1 prawidła 9 (Kontrola statków w porcie) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, jest dokonywana w porcie albo przez organ właściwy ds. ochrony na morzu określony w art. 2 ust. 7 niniejszego rozporządzenia albo przez inspektora określonego w art. 2 ust. 5 dyrektywy 95/21/WE.

2. W przypadku gdy urzędnik przeprowadzający weryfikację certyfikatu, określoną w ust. 1, ma podstawy aby uważać, że statek nie spełnia wymogów specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, ale nie reprezentuje organu, który w tym Państwie Członkowskim jest odpowiedzialny za wykonywanie działań określonych w ust. 1.2 i 1.3 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, niezwłocznie przekazuje sprawę danemu organowi.

Artykuł 9

Wykonanie i kontrola zgodności

1. Państwa Członkowskie wykonują zadania administracyjne i kontrolne wymagane na podstawie przepisów dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS. Zapewniają podział i skuteczne wykonywanie wszystkich niezbędnych środków w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia.

2. Państwa Członkowskie wyznaczają punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu do dnia 1 lipca 2004 r.

3. Każde Państwo Członkowskie przyjmuje krajowy program wykonania niniejszego rozporządzenia.

4. Sześć miesięcy po zastosowaniu właściwych działań określonych w art. 3, Komisja, w współpracy z punktem koordynacyjnym określonym w ust. 2, rozpoczyna serię kontroli, w tym inspekcji odpowiedniej próbki obiektów portowych i armatorów, w celu monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia przez Państwa Członkowskie. Kontrole te uwzględniają dane dostarczone przez punkt koordynacyjny określony w ust. 2, w tym raporty kontrolne. Szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli zostają przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

5. Urzędnicy upoważnieni przez Komisję do przeprowadzenia kontroli zgodnie z ust. 4 wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia wydanego przez Komisję określającego przedmiot i cel kontroli oraz datę jej rozpoczęcia. Komisja powiadamia o kontrolach zainteresowane Państwa Członkowskie z odpowiednim wyprzedzeniem.

Zainteresowane Państwo Członkowskie poddaje się takim kontrolom i zapewnia, że odpowiednie organy lub osoby także poddadzą się tym kontrolom.

6. Komisja przekazuje sprawozdania z kontroli, zainteresowanym Państwom Członkowskim, które wskazują istotne szczegóły działań podjętych w celu uzupełnienia wszelkich braków w terminie trzech miesięcy od otrzymania sprawozdania. Sprawozdanie oraz wykaz działań przekazywane są do Komitetu określonego w art. 11 ust. 1.

Artykuł 10

Integracja zmian do instrumentów międzynarodowych

1. Obowiązujące instrumenty międzynarodowe określone w art. 2, które stosuje się zgodnie z art. 3 ust. 1, to te instrumenty, które weszły w życie, wraz z ostatnimi zmianami do nich, z wyjątkiem zmian wyłączonych z zakresu niniejszego rozporządzenia ze względu na procedurę kontroli zgodności ustanowioną na podstawie ust. 5.

2. [1] Komisja decyduje o wprowadzeniu zmian do instrumentów międzynarodowych określonych w art. 2 w odniesieniu do statków prowadzących usługi krajowe oraz do obiektów portowych obsługujących te statki, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, w takim zakresie, w jakim stanowią one techniczne uaktualnienie przepisów Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4; ze względu na szczególnie pilną potrzebę, Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 11 ust. 5. Procedura dotycząca kontroli zgodności ustanowiona w ust. 5 niniejszego artykułu w takich przypadkach nie ma zastosowania.

3. [2] Komisja może przyjąć przepisy w celu określenia zharmonizowanych procedur w zakresie stosowania obowiązujących przepisów Kodeksu ISPS, bez rozszerzania zakresu niniejszego rozporządzenia. Środki te, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszego rozporządzenia poprzez jego uzupełnienie, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 11 ust. 4.

Z uwagi na szczególnie pilny charakter sprawy Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 11 ust. 5.

4. Do celów niniejszego rozporządzenia oraz w celu redukcji ryzyka sprzeczności między wspólnotowym prawodawstwem dotyczącym żeglugi a instrumentami międzynarodowymi, Państwa Członkowskie i Komisja współpracują, poprzez spotkania koordynacyjne i/lub inne właściwe sposoby, w celu określenia, gdzie właściwe, wspólnego stanowiska lub podejścia na stosownych forach międzynarodowych.

5. Procedura dotycząca kontroli zgodności zostaje niniejszym ustanowiona w celu wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia wszelkich zmian do instrumentów międzynarodowych jedynie w przypadku gdy, na podstawie oceny Komisji, istnieje oczywiste ryzyko, że taka zmiana obniży standard ochrony na morzu lub będzie niezgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Procedura dotycząca kontroli zgodności może zostać użyta wyłącznie w celu dokonania zmian do niniejszego rozporządzenia w dziedzinach wyraźnie objętych procedurą określoną w art. 11 ust. 2 oraz ściśle w ramach wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.

6. Gdy występują okoliczności określone w ust. 5, procedura dotycząca kontroli zgodności jest inicjowana przez Komisję, która, gdzie właściwe, może działać na wniosek Państwa Członkowskiego.

Komisja przedkłada Komitetowi powołanemu na podstawie art. 11 ust. 1, niezwłocznie po przyjęciu zmiany do instrumentu międzynarodowego, propozycje działań mających na celu wyłączenie danej zmiany z niniejszego rozporządzenia.

Procedura dotycząca kontroli zgodności, obejmująca, jeżeli jest to właściwe, procedury ustanowione w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, zostaje zakończona przynajmniej na jeden miesiąc przed upłynięciem okresu ustanowionego na milczące przyjęcie danej zmiany w gronie międzynarodowym lub przed przewidywaną datą wejścia w życie omawianej zmiany.

7. W przypadku wystąpienia ryzyka określonego w ust. 5 akapit pierwszy, Państwa Członkowskie powstrzymują się, w czasie trwania procedury dotyczącej kontroli zgodności, od podejmowania wszelkich inicjatyw mających na celu integrację zmiany z ustawodawstwem krajowym lub zastosowanie zmiany do danego instrumentu międzynarodowego.

8. Wszelkie istotne zmiany do instrumentów międzynarodowych, które zostają włączone do wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego żeglugi, zgodnie z ust. 5 i 6, zostają opublikowane, w celach informacyjnych, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Procedura komitetu

[3] 1. Komisja jest wspierana przez komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE wynosi jeden miesiąc.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 6 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Terminy określone odpowiednio w art. 6 lit. b) i c) decyzji 1999/468/WE wynoszą jeden miesiąc.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

5. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

Artykuł 12

Poufność

Stosując niniejsze rozporządzenie, Komisja podejmuje, zgodnie z przepisami decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom z dnia 29 listopada 2001 r. zmieniającej jej regulamin wewnętrzny(⁶), właściwe działania mające na celu ochronę informacji podlegających wymogom poufności, do których ma dostęp, lub które są jej przekazywane przez Państwa Członkowskie.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne działania zgodnie z ich stosownym ustawodawstwem krajowym.

Każdy członek personelu przeprowadzający kontrole ochrony lub mający dostęp do informacji poufnych odnoszących się do niniejszego rozporządzenia, musi posiadać właściwe poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwa jest dany członek personelu.

Artykuł 13

Rozpowszechnianie informacji

1. Bez uszczerbku dla publicznego prawa dostępu do dokumentów ustanowionego w rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(⁷), sprawozdania z kontroli oraz odpowiedzi Państw Członkowskich określone w art. 4 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 5 ust. 4 oraz art. 9 ust. 6 są tajne i nie są publikowane. Są one udostępniane wyłącznie właściwym organom, które przekazują je wyłącznie zainteresowanym stronom, dla których są one niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi upowszechniania informacji sensytywnych.

2. Państwa Członkowskie, na ile jest to możliwe i zgodne z prawem krajowym, traktują jako poufne informacje pochodzące ze sprawozdań z kontroli i odpowiedzi Państw Członkowskich dotyczących innego Państwa Członkowskiego.

3. Jeżeli nie jest oczywiste, czy sprawozdania z kontroli i odpowiedzi mogą czy nie mogą być ujawnione, Państwa Członkowskie lub Komisja zasięgają opinii zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 14

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewnia wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszanie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Stosuje się je od dnia 1 lipca 2004 r., z wyjątkiem przepisów art. 3 ust. 2 i 3, oraz art. 9 ust. 4, które wchodzą w życie w i stosuje się je od daty nich określonej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 31 marca 2004 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(¹),

uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zamierzone bezprawne akty i szczególnie terroryzm znajdują się wśród największych zagrożeń dla ideałów demokracji i wolności oraz dla wartości pokoju, które są fundamentami Unii Europejskiej.

(2) Ochrona żeglugi morskiej Wspólnoty Europejskiej oraz obywateli z niej korzystających oraz środowiska w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi takimi jak akty terroryzmu, akty piractwa lub podobnymi, powinna być zapewnione przez cały czas.

(3) W połączeniu z przewozem towarów zawierających substancje szczególnie niebezpieczne, takie jak substancje chemiczne i radioaktywne, potencjalne konsekwencje zagrożeń stwarzanych przez zamierzone akty bezprawne dla obywateli Unii oraz dla środowiska są bardzo poważne.

(4) Dnia 12 grudnia 2002 r. Konferencja Dyplomatyczna Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) przyjęła zmiany do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (Konwencja SOLAS) z roku 1974 oraz Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statku i Obiektu Portowego (Kodeks ISPS). Instrumenty te są potrzebne do zwiększenia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz związanych z nimi obiektów portowych; zawierają one przepisy bezwzględnie obowiązujące, a zakres niektórych z nich we Wspólnocie powinien zostać sprecyzowany, oraz zalecenia, z których część powinna stać się obowiązkowa we Wspólnocie.

(5) Bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, które mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej, cel ochrony określony w akapicie 2 powinien zostać osiągnięty przez przyjmowanie właściwych środków w dziedzinie polityki dotyczącej transportu morskiego ustanawiających wspólne standardy do interpretacji, wykonywania i monitorowania w ramach Wspólnoty przepisów przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r. Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia szczegółowych przepisów wykonawczych.

(6) Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

(7) Ochrona powinna zostać zwiększona nie tylko w odniesieniu do statków używanych w międzynarodowej żegludze morskiej oraz obsługujących je obiektów portowych, ale również w odniesieniu do statków prowadzących krajowe usługi we Wspólnocie i obiektów portowych, w szczególności w odniesieniu do statków pasażerskich, ze względu na ilość istnień ludzkich, których życie jest wystawione na ryzyko podczas takich usług.

(8) Część B Kodeksu ISPS zawiera wiele zaleceń, które powinny stać się obowiązkowe we Wspólnocie w celu dokonania stałego postępu zmierzającego ku osiągnięciu celu ochrony opisanego w akapicie 2.

(9) W celu przyczynienia się do uznanego i niezbędnego celu promowania wewnątrzwspólnotowego ruchu przybrzeżnego, Państwa Członkowskie mogą zawierać, w świetle prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, porozumienia dotyczące uzgodnień w dziedzinie ochrony w odniesieniu do regularnej żeglugi we Wspólnocie na stałych trasach przy wykorzystaniu wydzielonych obiektów portowych, bez tych zawierających ogólne standardy w zakresie bezpieczeństwa.

(10) Ciągłe stosowanie wszystkich reguł ochrony przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do obiektów portowych znajdujących się w portach, które tylko od czasu do czasu są wykorzystywane w międzynarodowej żegludze morskiej może być nieproporcjonalne. Państwa Członkowskie powinny ustalać, na podstawie ocen stanu ochrony, których mają dokonywać, których portów to dotyczy i jakie alternatywne środki zapewniają właściwy poziom ochrony.

(11) Państwa Członkowskie powinny rygorystycznie monitorować zgodność z regułami ochrony statków zamierzających wpłynąć do portów wspólnotowych, niezależnie od ich pochodzenia. Dane Państwo Członkowskie powinno powołać „organ właściwy ds. ochrony na morzu” odpowiedzialny za koordynowanie, wykonywanie i monitorowanie stosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu jakie stosuje w odniesieniu do statków i obiektów portowych. Organ ten powinien wymagać w odniesieniu do każdego statku zamierzającego wpłynąć do portu dostarczenia informacji dotyczących jego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku oraz poziomów ochrony na których prowadzi on działalność oraz wcześniej prowadził działalność oraz wszelkich innych praktycznych informacji dotyczących ochrony.

(12) Państwom Członkowskim powinno zezwolić się na udzielanie zwolnień z systematycznego wymogu dostarczania informacji określonych w akapicie 11 w przypadku wewnątrzwspólnotowych lub krajowych regularnych linii żeglugowych, pod warunkiem, że armatorzy obsługujący takie linie są w stanie dostarczyć takich informacji w dowolnym czasie na wezwanie właściwych organów Państw Członkowskich.

(13) Kontrole bezpieczeństwa w porcie mogą być wykonywane przez właściwe organy w odniesieniu do bezpieczeństwa żeglugi Państw Członkowskich, ale również, w odniesieniu do międzynarodowego certyfikatu ochrony statku, przez inspektorów działających w ramach kontroli państwa portu, jak przewidziano w dyrektywie Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotyczącej przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu)(³). Ponieważ dotyczy to różnych organów, dlatego należy ustanowić przepisy umożliwiające im wzajemne uzupełnianie się.

(14) Ze względu na ilość stron zaangażowanych w wykonywanie środków ochrony, każde Państwo Członkowskie powinno powołać odrębny organ właściwy odpowiedzialny za koordynację i monitorowanie stosowania środków ochrony na morzu na szczeblu krajowym. Państwa Członkowskie powinny określić niezbędne źródła i sporządzić krajowy plan wykonania niniejszego rozporządzenia w celu osiągnięcia celu ochrony opisanego w akapicie 2, w szczególności poprzez ustanowienie harmonogramu dla wczesnego wykonania niektórych środków zgodnie z warunkami prawidła 6 przyjętego przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morska dnia 12 grudnia 2002 r. Skuteczność kontroli dotyczących wykonywania każdego systemu krajowego powinna być przedmiotem inspekcji nadzorowanych przez Komisję.

(15) Skuteczne i standardowe zastosowanie środków na podstawie tej polityki podnosi istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie niektórych dodatkowych środków ochrony nie powinno dawać podstawy do zakłócania konkurencji. W tym celu, Komisja powinna niezwłocznie przeprowadzić badanie (które, w szczególności, obejmie sposób podziału finansowania między organy publiczne a podmioty gospodarcze, bez szkody dla podziału kompetencji między Państwa Członkowskie a Wspólnotę Europejską) oraz przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki oraz, w stosownych przypadkach, wnioski.

(16) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 16 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(⁴). Powinna zostać określona procedura w celu dostosowania niniejszego rozporządzenia w świetle doświadczenia, w celu ustanowienia obowiązkowymi dalszych przepisów części B Kodeksu ISPS wstępnie nieustanowionych jako obowiązkowe przez niniejsze rozporządzenie.

(17) Ponieważ celów proponowanych działań, a mianowicie ustanowienia i stosowania odpowiednich środków w zakresie polityki transportu morskiego, nie mogą w wystarczającym stopniu osiągnąć Państwa Członkowskie, natomiast, ze względu na ogólno-europejski zakres niniejszego rozporządzenia, można je lepiej osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności również ustaloną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza środki niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cele

1. Głównym celem niniejszego rozporządzenia jest wprowadzenie i wykonanie środków wspólnotowych dla wzmocnienia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz krajowej żegludze morskiej oraz związanych z nimi obiektów portowych w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi.

2. Rozporządzenie ma również na celu zapewnienie podstaw dla zharmonizowanej interpretacji i zastosowania oraz wspólnotowego monitorowania specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r., które zmieniły Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu z roku 1974 (Konwencja SOLAS) i ustanowiły Międzynarodowy kodeks ochrony statku i obiektu Portowego (Kodeks ISPS).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1. „specjalne środki Konwencji SOLAS dla wzmocnienia ochrony na morzu” oznaczają zmiany, załączone jako załącznik I do niniejszego rozporządzenia, wstawiające nowy rozdział XI-2 do Załącznika do Konwencji SOLAS Międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jej aktualnej wersji,

2. „Kodeks ISPS” oznacza Międzynarodowy Kodeks ochrony statku i obiektu portowego międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jego aktualnej wersji,

3. „Część A Kodeksu ISPS” oznacza preambułę oraz obowiązkowe wymagania stanowiące część A Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik II [1] do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 z Załącznika do Konwencji SOLAS w jej aktualnej wersji,

4. „Część B Kodeksu ISPS” oznacza wytyczne stanowiące część B Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik III do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 Załącznika do Konwencji SOLAS, ze zmianami, oraz części A Kodeksu ISPS, w jego aktualnej wersji,

5. „ochrona na morzu” oznacza połączenie środków zapobiegawczych mających na celu ochronę żeglugi morskiej i obiektów portowych przed zagrożeniami zamierzonych aktów bezprawnych,

6. „punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez każde Państwo Członkowskie jako służący za punkt kontaktowy dla Komisji i innych Państw Członkowskich oraz w celu ułatwiania, kontynuowania i informowania na temat stosowania środków ochrony na morzu ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu,

7. „organ właściwy ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie w celu koordynowania, wykonywania i monitorowania zastosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do statków i/lub jednego lub więcej obiektów portowych. Uprawnienia tego organu mogą różnić się w zależności od powierzonych mu zadań,

8. „międzynarodowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do obiektu portowego poza tym Państwem Członkowskim, lub odwrotnie,

9. „krajowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek na obszarze morskim z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do tego samego obiektu portowego lub innego obiektu portowego w tym Państwie Członkowskim,

10. „usługa regularna” oznacza serię rejsów zorganizowanych w taki sposób aby zapewnić usługę łączącą dwa lub więcej obiektów portowych:

a) albo na podstawie opublikowanego harmonogramu;

b) albo z taką prawidłowością lub częstotliwością, aby stanowiły one rozpoznawalną i systematyczną usługę,

11. „obiekt portowy” oznacza miejsce, gdzie mają miejsce relacje w płaszczyźnie statek/port; obejmuje to odpowiednio obszary, takie jak kotwicowiska, podejścia od morza oraz miejsca cumowania statków w porcie, odpowiednio,

12. „działanie w płaszczyźnie statek / port” oznacza wzajemne oddziaływanie zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z ruchem osób i towarów lub świadczeniem usług portowych na i ze statku,

13. „zamierzony akt bezprawny” oznacza umyślne działanie, które ze swojej natury lub kontekstu, może wyrządzić szkodę statkom używanym do międzynarodowej lub krajowej żeglugi morskiej, ich pasażerom lub ładunkom lub obiektom portowym z nimi powiązanymi.

Artykuł 3

Wspólne środki i zakres

1. W odniesieniu do międzynarodowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują w całości, od dnia 1 lipca 2004 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS, zgodnie z warunkami oraz w odniesieniu do statków, armatorów i obiektów portowych tam określonych.

2. W odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują, od dnia 1 lipca 2005 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS w odniesieniu do statków pasażerskich klasy A w rozumieniu art. 4 dyrektywy Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich(⁵) świadczących usługi krajowe oraz w odniesieniu do ich armatorów, jak określono w prawidle IX-1 Konwencji SOLAS, oraz w odniesieniu do obsługujących je obiektów portowych.

3. Państwa Członkowskie, po obowiązkowej ocenie ryzyka w odniesieniu do ochrony, podejmują decyzję o zakresie w jakim będą stosować, od dnia 1 lipca 2007 r., przepisy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do różnych kategorii statków realizujących usługi krajowe inne niż te określone w ust. 2, do ich armatorów oraz do obsługujących je obiektów portowych. Łączny poziom ochrony nie powinien zostać naruszony w drodze takiej decyzji.

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach w chwili ich przyjmowania, jak również o okresowych przeglądach, które muszą odbywać się w przedziałach czasowych nie dłuższych niż pięć lat.

4. Podczas wykonywania przepisów wymaganych na podstawie ust. 1, 2 i 3, Państwa Członkowskie w pełni uwzględniają wytyczne zawarte w części B Kodeksu ISPS.

5. Państwa Członkowskie przestrzegają następujących paragrafów części B Kodeksu ISPS jakby były one obowiązkowe:

- 1.12 (przegląd planów ochrony statku),

- 1.16 (ocena stanu ochrony obiektu portowego),

- 4.1 (ochrona poufności ocen stanu ochrony i planów ochrony),

- 4.4 (uznane organizacje ochrony),

- 4.5 (minimalne uprawnienia uznanych organizacji ochrony),

- 4.8 (określenie poziomu ochrony),

- 4.14, 4.15, 4.16 (punkty kontaktowe i informacje na temat planów ochrony obiektu portowego),

- 4.18 (dokumenty identyfikacyjne),

- 4.24 (realizacja przez statki środków ochrony zaleconych przez państwo, na którego wodach terytorialnych żeglują),

- 4.28 (poziom obsady osobowej załogi),

- 4.41 (przekazywanie informacji, gdy odmówiono wejścia do portu lub wydalono statek z portu),

- 4.45 (statki pływające pod banderą państwa, które nie jest stroną Konwencji),

- 6.1 (obowiązek armatora dotyczący przekazania kapitanowi statku informacji na temat podmiotów działających na statku),

- 8.3-8.10 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony statku),

- 9.2 (minimalne normy dotyczące planu ochrony statku),

- 9.4 (niezależność uznanych organizacji ochrony),

- 13.6 i 13.7 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń dla załóg statków oraz dla oficerów ochrony statku i armatora),

- 15.3-15.4 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony obiektu portowego),

- 16.3 i 16.8 (minimalne normy dotyczące planu ochrony obiektu portowego),

- 18.5 i 18.6 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń w obiektach portowych oraz dla oficerów ochrony obiektu portowego).

6. Nie naruszając przepisów ust. 15.4 części A Kodeksu ISPS, okresowy przegląd ocen stanu ochrony obiektu portowego przewidziany w ust. 1.16 części B Kodeksu ISPS jest przeprowadzany najpóźniej pięć lat po dokonaniu oceny lub po ostatnim przeglądzie.

7. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w odniesieniu do okrętów wojennych i przeznaczonych do przewozu oddziałów wojska, statków transportowych o tonażu mniejszym niż 500 ton brutto, statków o napędzie innym niż mechaniczny, drewnianych łodzi o prymitywnej budowie, statków rybackich lub statków nie zaangażowanych w działalność komercyjną.

8. Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie zapewniają, jeżeli plany ochrony statku i plany ochrony obiektu portowego są zatwierdzone, że takie plany zawierają właściwe przepisy mające na celu zapewnienie, że ochrona statków, w odniesieniu do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, nie zostaje naruszona przez jakiekolwiek działania w płaszczyźnie statek / port lub oddziaływanie między statkami z jakimikolwiek statkami nie podlegającymi niniejszemu rozporządzeniu.

Artykuł 4

Przekazywanie informacji

1. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Komisji oraz innym Państwom Członkowskim informacje wymagane w zastosowaniu prawidła 13 (przekazywanie informacji) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS.

2. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji i innym Państwom Członkowskim szczegóły kontaktowania się z funkcjonariuszami ds. kontaktów określonymi w ust. 4.16 części B Kodeksu ISPS oraz informacje przewidziane w ust. 4.41 części B Kodeksu ISPS, jeżeli statek zostaje wydalony z lub odmówiono mu wejścia do portu wspólnotowego.

3. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz obiektów portowych na podstawie dokonanych ocen stanu ochrony obiektu portowego oraz określa zakres działań podjętych w celu zastosowania przepisów ust. 2 prawidła 2 (zakres stosowania w odniesieniu do obiektów portowych, które od czasu do czasu obsługują rejsy międzynarodowe) dotyczącego specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

Każde Państwo Członkowskie przekazuje omawiany wykaz innym Państwom Członkowskim oraz Komisji najpóźniej do dnia 1 lipca 2004 r. Komisji oraz każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu podaje się również odpowiednie szczegóły podjętych działań.

Artykuł 5

Alternatywne porozumienia w zakresie ochrony lub równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony

1. Do celów niniejszego rozporządzenia, prawidło 11 (alternatywne porozumienia w zakresie ochrony) będące częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu może być również stosowane w odniesieniu do regularnej wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej działającej na stałych trasach i używającej związanych ze statkami obiektów portowych.

2. W tym celu, Państwa Członkowskie mogą zawierać między sobą, każde działając w swoim własnym imieniu, dwustronne lub wielostronne porozumienia przewidziane w omawianym prawidle SOLAS. Państwa Członkowskie mogą, w szczególności, rozważać takie porozumienia w celu wspierania wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej bliskiego zasięgu.

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają o porozumieniach Komisję i dostarczają odpowiednich szczegółów na temat działań w celu umożliwienia Komisji rozważenia, czy porozumienia naruszają poziom ochrony innych statków lub obiektów portowych nieobjętych porozumieniami. Szczegóły działań bezpośrednio powiązanych z bezpieczeństwem narodowym, jeżeli takie istnieją, mogą zostać pominięte przy powiadamianiu Komisji.

Komisja bada, czy porozumienia gwarantują odpowiedni poziom ochrony, w szczególności w odniesieniu do wymogów ust. 2 wyżej wspomnianego prawidła 11 SOLAS, oraz czy są zgodne z prawem wspólnotowym oraz z właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego. Jeżeli porozumienia nie spełniają tych kryteriów, Komisja w ciągu czterech miesięcy podejmuje decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3; w takim przypadku dane Państwa Członkowskie odpowiednio uchylają lub dostosowują porozumienia.

3. Okresowy przegląd takich porozumień przewidziany w ust. 4 prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu musi odbywać się w przedziałach czasu nie większych niż pięć lat.

4. Państwa Członkowskie mogą przyjąć, w odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej oraz obiektów portowych, jak określono w art. 3 ust. 2 oraz art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony jak przewidziano w prawidle 12 (równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony) będącym częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, pod warunkiem że takie rozwiązania w zakresie ochrony są przynajmniej tak skuteczne jak te opisane w rozdziale XI-2 konwencji SOLAS oraz odpowiednie przepisy bezwzględnie obowiązujące Kodeksu ISPS.

Dane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o istotnych szczegółach takich uzgodnień w chwili ich przyjmowania, oraz o wyniku okresowych przeglądów ich dotyczących, najpóźniej pięć lat po ich przyjęciu lub ostatnim przeglądzie.

Warunki stosowania takich uzgodnień podlegają inspekcjom Komisji przewidzianym w art. 9 ust. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia na podstawie procedur w nim określonych.

Artykuł 6

Dostarczanie informacji na temat ochrony przed wejściem do portu państwa członkowskiego

1. Jeżeli statek, który podlega wymogom specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS lub art. 3 niniejszego rozporządzenia, ogłasza swój zamiar wejścia do portu Państwa Członkowskiego, organ właściwy ds. ochrony na morzu tego Państwa Członkowskiego wymaga dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 (Statki zamierzające wejść do portu innego Umawiającego się Rządu) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS. Omawiany organ analizuje, w niezbędnym zakresie, dostarczone informacje i, w miarę potrzeby, stosuje procedurę przewidzianą w ust. 2 tego prawidła SOLAS.

2. Informacje określone w ust. 1 są dostarczane:

a) z przynajmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem; lub

b) najpóźniej w chwili opuszczania przez statek poprzedniego portu, jeżeli czas podróży między tymi portami jest krótszy niż 24 godziny; lub

c) jeżeli port zawinięcia jest nieznany lub został zmieniony w czasie podróży, gdy tylko ta informacja jest znana.

3. Przechowuje się raport z przeprowadzonej procedury w odniesieniu do każdego statku podlegającego zdarzeniu naruszającemu ochronę, jak określono w ust. 1.13 prawidła 1 (definicje) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS.

Artykuł 7

Wyłączenia z obowiązku dostarczania informacji na temat ochrony przed wejściem do portu

1. Państwa Członkowskie mogą wyłączać regularne usługi prowadzone między portami znajdującymi się na ich terytorium z wymogów ustanowionych w art. 6, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) armator prowadzący regularne usługi określone powyżej prowadzi i uaktualnia wykaz statków prowadzących te usługi oraz wysyła ten wykaz właściwemu organowi ds. ochrony na morzu danego portu,

b) w odniesieniu do każdego wykonanego rejsu, informacje określone w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS są dostępne na wniosek organu właściwego ds. ochrony na morzu. Armator musi stworzyć wewnętrzny system zapewniający, że na każde żądanie, niezwłocznie i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, istnieje możliwość przekazania tych informacji właściwemu organowi ds. ochrony na morzu.

2. Jeżeli międzynarodowa usługa regularna jest prowadzona między dwoma lub więcej Państwami Członkowskimi, każde z zainteresowanych Państw Członkowskich może wnioskować do innego Państwa Członkowskie o przyznanie wyłączenia w odniesieniu do tej usługi, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

3. Państwa Członkowskie okresowo sprawdzają, czy warunki ustanowione w ust. 1 i 2 są spełniane. W przypadku stwierdzenia, że choćby jeden z warunków przestał być spełniany, Państwa Członkowskie niezwłocznie wycofują przywileje wyłączenia, przyznane zainteresowanym armatorom.

4. Państwa Członkowskie sporządzają wykaz armatorów i statków, którym przyznano wyłączenia na podstawie niniejszego artykułu, oraz uaktualniają ten wykaz. Przekazują one wykaz i jego uaktualnienia Komisji i każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu.

5. Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, Państwo Członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa i na zasadzie jednostkowych przypadków, wymagać dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS przed wejściem do portu.

Artykuł 8

Kontrole ochrony w portach państw członkowskich

1. Weryfikacja certyfikatu, jak określono w ust. 1.1 prawidła 9 (Kontrola statków w porcie) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, jest dokonywana w porcie albo przez organ właściwy ds. ochrony na morzu określony w art. 2 ust. 7 niniejszego rozporządzenia albo przez inspektora określonego w art. 2 ust. 5 dyrektywy 95/21/WE.

2. W przypadku gdy urzędnik przeprowadzający weryfikację certyfikatu, określoną w ust. 1, ma podstawy aby uważać, że statek nie spełnia wymogów specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, ale nie reprezentuje organu, który w tym Państwie Członkowskim jest odpowiedzialny za wykonywanie działań określonych w ust. 1.2 i 1.3 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, niezwłocznie przekazuje sprawę danemu organowi.

Artykuł 9

Wykonanie i kontrola zgodności

1. Państwa Członkowskie wykonują zadania administracyjne i kontrolne wymagane na podstawie przepisów dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS. Zapewniają podział i skuteczne wykonywanie wszystkich niezbędnych środków w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia.

2. Państwa Członkowskie wyznaczają punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu do dnia 1 lipca 2004 r.

3. Każde Państwo Członkowskie przyjmuje krajowy program wykonania niniejszego rozporządzenia.

4. Sześć miesięcy po zastosowaniu właściwych działań określonych w art. 3, Komisja, w współpracy z punktem koordynacyjnym określonym w ust. 2, rozpoczyna serię kontroli, w tym inspekcji odpowiedniej próbki obiektów portowych i armatorów, w celu monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia przez Państwa Członkowskie. Kontrole te uwzględniają dane dostarczone przez punkt koordynacyjny określony w ust. 2, w tym raporty kontrolne. Szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli zostają przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

5. Urzędnicy upoważnieni przez Komisję do przeprowadzenia kontroli zgodnie z ust. 4 wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia wydanego przez Komisję określającego przedmiot i cel kontroli oraz datę jej rozpoczęcia. Komisja powiadamia o kontrolach zainteresowane Państwa Członkowskie z odpowiednim wyprzedzeniem.

Zainteresowane Państwo Członkowskie poddaje się takim kontrolom i zapewnia, że odpowiednie organy lub osoby także poddadzą się tym kontrolom.

6. Komisja przekazuje sprawozdania z kontroli, zainteresowanym Państwom Członkowskim, które wskazują istotne szczegóły działań podjętych w celu uzupełnienia wszelkich braków w terminie trzech miesięcy od otrzymania sprawozdania. Sprawozdanie oraz wykaz działań przekazywane są do Komitetu określonego w art. 11 ust. 1.

Artykuł 10

Integracja zmian do instrumentów międzynarodowych

1. Obowiązujące instrumenty międzynarodowe określone w art. 2, które stosuje się zgodnie z art. 3 ust. 1, to te instrumenty, które weszły w życie, wraz z ostatnimi zmianami do nich, z wyjątkiem zmian wyłączonych z zakresu niniejszego rozporządzenia ze względu na procedurę kontroli zgodności ustanowioną na podstawie ust. 5.

2. O integracji zmian do instrumentów międzynarodowych określonych w art. 2 w odniesieniu do statków prowadzących usługi krajowe oraz do obiektów portowych ich obsługujących, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, w takim zakresie w jakim stanowią one techniczne uaktualnienie przepisów Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, decyduje się zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2. Procedura dotycząca kontroli zgodności ustanowiona na podstawie ust. 5 w takich przypadkach nie ma zastosowania.

3. Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2, mogą zostać przyjęte przepisy w celu określenia zharmonizowanych procedur w celu stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów Kodeksu ISPS, bez rozszerzania zakresu niniejszego rozporządzenia.

4. Do celów niniejszego rozporządzenia oraz w celu redukcji ryzyka sprzeczności między wspólnotowym prawodawstwem dotyczącym żeglugi a instrumentami międzynarodowymi, Państwa Członkowskie i Komisja współpracują, poprzez spotkania koordynacyjne i/lub inne właściwe sposoby, w celu określenia, gdzie właściwe, wspólnego stanowiska lub podejścia na stosownych forach międzynarodowych.

5. Procedura dotycząca kontroli zgodności zostaje niniejszym ustanowiona w celu wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia wszelkich zmian do instrumentów międzynarodowych jedynie w przypadku gdy, na podstawie oceny Komisji, istnieje oczywiste ryzyko, że taka zmiana obniży standard ochrony na morzu lub będzie niezgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Procedura dotycząca kontroli zgodności może zostać użyta wyłącznie w celu dokonania zmian do niniejszego rozporządzenia w dziedzinach wyraźnie objętych procedurą określoną w art. 11 ust. 2 oraz ściśle w ramach wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.

6. Gdy występują okoliczności określone w ust. 5, procedura dotycząca kontroli zgodności jest inicjowana przez Komisję, która, gdzie właściwe, może działać na wniosek Państwa Członkowskiego.

Komisja przedkłada Komitetowi powołanemu na podstawie art. 11 ust. 1, niezwłocznie po przyjęciu zmiany do instrumentu międzynarodowego, propozycje działań mających na celu wyłączenie danej zmiany z niniejszego rozporządzenia.

Procedura dotycząca kontroli zgodności, obejmująca, jeżeli jest to właściwe, procedury ustanowione w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, zostaje zakończona przynajmniej na jeden miesiąc przed upłynięciem okresu ustanowionego na milczące przyjęcie danej zmiany w gronie międzynarodowym lub przed przewidywaną datą wejścia w życie omawianej zmiany.

7. W przypadku wystąpienia ryzyka określonego w ust. 5 akapit pierwszy, Państwa Członkowskie powstrzymują się, w czasie trwania procedury dotyczącej kontroli zgodności, od podejmowania wszelkich inicjatyw mających na celu integrację zmiany z ustawodawstwem krajowym lub zastosowanie zmiany do danego instrumentu międzynarodowego.

8. Wszelkie istotne zmiany do instrumentów międzynarodowych, które zostają włączone do wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego żeglugi, zgodnie z ust. 5 i 6, zostają opublikowane, w celach informacyjnych, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Procedura komitetu

1. Komisja jest wspomagana przez Komitet.

2. W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

3. W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 6 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 6 lit b) i c), odpowiednio, decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

4. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Poufność

Stosując niniejsze rozporządzenie, Komisja podejmuje, zgodnie z przepisami decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom z dnia 29 listopada 2001 r. zmieniającej jej regulamin wewnętrzny(⁶), właściwe działania mające na celu ochronę informacji podlegających wymogom poufności, do których ma dostęp, lub które są jej przekazywane przez Państwa Członkowskie.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne działania zgodnie z ich stosownym ustawodawstwem krajowym.

Każdy członek personelu przeprowadzający kontrole ochrony lub mający dostęp do informacji poufnych odnoszących się do niniejszego rozporządzenia, musi posiadać właściwe poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwa jest dany członek personelu.

Artykuł 13

Rozpowszechnianie informacji

1. Bez uszczerbku dla publicznego prawa dostępu do dokumentów ustanowionego w rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(⁷), sprawozdania z kontroli oraz odpowiedzi Państw Członkowskich określone w art. 4 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 5 ust. 4 oraz art. 9 ust. 6 są tajne i nie są publikowane. Są one udostępniane wyłącznie właściwym organom, które przekazują je wyłącznie zainteresowanym stronom, dla których są one niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi upowszechniania informacji sensytywnych.

2. Państwa Członkowskie, na ile jest to możliwe i zgodne z prawem krajowym, traktują jako poufne informacje pochodzące ze sprawozdań z kontroli i odpowiedzi Państw Członkowskich dotyczących innego Państwa Członkowskiego.

3. Jeżeli nie jest oczywiste, czy sprawozdania z kontroli i odpowiedzi mogą czy nie mogą być ujawnione, Państwa Członkowskie lub Komisja zasięgają opinii zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 14

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewnia wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszanie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Stosuje się je od dnia 1 lipca 2004 r., z wyjątkiem przepisów art. 3 ust. 2 i 3, oraz art. 9 ust. 4, które wchodzą w życie w i stosuje się je od daty nich określonej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 31 marca 2004 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(¹),

uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zamierzone bezprawne akty i szczególnie terroryzm znajdują się wśród największych zagrożeń dla ideałów demokracji i wolności oraz dla wartości pokoju, które są fundamentami Unii Europejskiej.

(2) Ochrona żeglugi morskiej Wspólnoty Europejskiej oraz obywateli z niej korzystających oraz środowiska w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi takimi jak akty terroryzmu, akty piractwa lub podobnymi, powinna być zapewnione przez cały czas.

(3) W połączeniu z przewozem towarów zawierających substancje szczególnie niebezpieczne, takie jak substancje chemiczne i radioaktywne, potencjalne konsekwencje zagrożeń stwarzanych przez zamierzone akty bezprawne dla obywateli Unii oraz dla środowiska są bardzo poważne.

(4) Dnia 12 grudnia 2002 r. Konferencja Dyplomatyczna Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) przyjęła zmiany do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (Konwencja SOLAS) z roku 1974 oraz Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statku i Obiektu Portowego (Kodeks ISPS). Instrumenty te są potrzebne do zwiększenia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz związanych z nimi obiektów portowych; zawierają one przepisy [1] bezwzględnie obowiązujące, a zakres niektórych z nich we Wspólnocie powinien zostać sprecyzowany, oraz zalecenia, z których część powinna stać się obowiązkowa we Wspólnocie.

(5) Bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, które mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej, cel ochrony określony w akapicie 2 powinien zostać osiągnięty przez przyjmowanie właściwych środków w dziedzinie polityki dotyczącej transportu morskiego ustanawiających wspólne standardy do interpretacji, wykonywania i monitorowania w ramach Wspólnoty przepisów przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r. Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia szczegółowych przepisów wykonawczych.

(6) Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

(7) Ochrona powinna zostać zwiększona nie tylko w odniesieniu do statków używanych w międzynarodowej żegludze morskiej oraz obsługujących je obiektów portowych, ale również w odniesieniu do statków prowadzących krajowe usługi we Wspólnocie i obiektów portowych, w szczególności w odniesieniu do statków pasażerskich, ze względu na ilość istnień ludzkich, których życie jest wystawione na ryzyko podczas takich usług.

(8) Część B Kodeksu ISPS zawiera wiele zaleceń, które powinny stać się obowiązkowe we Wspólnocie w celu dokonania stałego postępu zmierzającego ku osiągnięciu celu ochrony opisanego w akapicie 2.

(9) W celu przyczynienia się do uznanego i niezbędnego celu promowania wewnątrzwspólnotowego ruchu przybrzeżnego, Państwa Członkowskie mogą zawierać, w świetle prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony [2] na morzu Konwencji SOLAS, porozumienia dotyczące uzgodnień w dziedzinie ochrony w odniesieniu do [3] regularnej żeglugi we Wspólnocie na stałych trasach przy wykorzystaniu wydzielonych obiektów portowych, bez tych zawierających ogólne standardy w zakresie bezpieczeństwa.

(10) Ciągłe stosowanie wszystkich reguł ochrony przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do obiektów portowych znajdujących się w portach, które tylko od czasu do czasu są wykorzystywane w międzynarodowej żegludze morskiej może być nieproporcjonalne. Państwa Członkowskie powinny ustalać, na podstawie ocen stanu ochrony, których mają [4] dokonywać, których portów to dotyczy i jakie alternatywne środki zapewniają właściwy poziom ochrony.

(11) Państwa Członkowskie powinny rygorystycznie monitorować zgodność z regułami ochrony statków zamierzających wpłynąć do portów wspólnotowych, niezależnie od ich pochodzenia. Dane Państwo Członkowskie powinno powołać „organ właściwy ds. ochrony na morzu” odpowiedzialny za koordynowanie, wykonywanie i monitorowanie stosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu jakie stosuje w odniesieniu do statków i obiektów portowych. Organ ten powinien wymagać w odniesieniu do każdego statku zamierzającego wpłynąć do portu dostarczenia informacji dotyczących jego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku oraz poziomów ochrony na których prowadzi on działalność oraz wcześniej prowadził działalność oraz wszelkich innych praktycznych informacji dotyczących ochrony. [5]

(12) Państwom Członkowskim powinno zezwolić się na udzielanie zwolnień z systematycznego wymogu dostarczania informacji określonych w akapicie 11 w przypadku wewnątrzwspólnotowych lub krajowych regularnych linii żeglugowych, pod warunkiem, że armatorzy obsługujący takie linie są w stanie dostarczyć takich informacji w dowolnym czasie na wezwanie właściwych organów Państw Członkowskich.

(13) Kontrole bezpieczeństwa w porcie mogą być wykonywane przez właściwe organy w odniesieniu do bezpieczeństwa żeglugi Państw Członkowskich, ale również, w odniesieniu do międzynarodowego certyfikatu ochrony statku, przez inspektorów działających w ramach kontroli państwa portu, jak przewidziano w dyrektywie Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotyczącej przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu)(³). Ponieważ dotyczy to różnych organów, dlatego należy ustanowić przepisy umożliwiające im wzajemne uzupełnianie się.

(14) Ze względu na ilość stron zaangażowanych w wykonywanie środków ochrony, każde Państwo Członkowskie powinno powołać odrębny organ właściwy odpowiedzialny za koordynację i monitorowanie stosowania środków ochrony na morzu na szczeblu krajowym. Państwa Członkowskie powinny określić niezbędne źródła i sporządzić krajowy plan wykonania niniejszego rozporządzenia w celu osiągnięcia celu ochrony opisanego w akapicie 2, w szczególności poprzez ustanowienie harmonogramu dla wczesnego wykonania niektórych środków zgodnie z warunkami prawidła 6 przyjętego przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morska dnia 12 grudnia 2002 r. Skuteczność kontroli dotyczących wykonywania każdego systemu krajowego powinna być przedmiotem inspekcji nadzorowanych przez Komisję.

(15) Skuteczne i standardowe zastosowanie środków na podstawie tej polityki podnosi istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie niektórych dodatkowych środków ochrony nie powinno dawać podstawy do zakłócania konkurencji. W tym celu, Komisja powinna niezwłocznie przeprowadzić badanie (które, w szczególności, obejmie sposób podziału finansowania między organy publiczne a podmioty gospodarcze, bez szkody dla podziału kompetencji między Państwa Członkowskie a Wspólnotę Europejską) oraz przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki oraz, w stosownych przypadkach, wnioski.

(16) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 16 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(⁴). Powinna zostać określona procedura w celu dostosowania niniejszego rozporządzenia w świetle doświadczenia, w celu ustanowienia obowiązkowymi dalszych przepisów części B Kodeksu ISPS wstępnie nieustanowionych jako obowiązkowe przez niniejsze rozporządzenie.

(17) Ponieważ celów proponowanych działań, a mianowicie ustanowienia i stosowania odpowiednich środków w zakresie polityki transportu morskiego, nie mogą w wystarczającym stopniu osiągnąć Państwa Członkowskie, natomiast, ze względu na ogólno-europejski zakres niniejszego rozporządzenia, można je lepiej osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności również ustaloną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza środki niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cele

1. Głównym celem niniejszego rozporządzenia jest wprowadzenie i wykonanie środków wspólnotowych dla wzmocnienia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz krajowej żegludze morskiej oraz związanych z nimi obiektów portowych [6] w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi.

2. Rozporządzenie ma również na celu zapewnienie podstaw dla zharmonizowanej interpretacji i zastosowania oraz wspólnotowego monitorowania specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r., które zmieniły Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu z roku 1974 (Konwencja SOLAS) i ustanowiły Międzynarodowy kodeks ochrony statku i obiektu Portowego (Kodeks ISPS). [7]

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1. „specjalne środki Konwencji SOLAS dla wzmocnienia ochrony na morzu” oznaczają zmiany, załączone jako załącznik I do niniejszego rozporządzenia, wstawiające nowy rozdział XI-2 do Załącznika do Konwencji SOLAS Międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jej aktualnej wersji,

2. „Kodeks ISPS” oznacza Międzynarodowy Kodeks ochrony statku i obiektu portowego międzynarodowej [8] Organizacji Morskiej, w jego aktualnej wersji,

3. „Część A Kodeksu ISPS” oznacza preambułę oraz obowiązkowe wymagania stanowiące część A Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik II do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 z Załącznika do Konwencji SOLAS w jej aktualnej wersji,

4. „Część B Kodeksu ISPS” oznacza wytyczne stanowiące część B Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik III do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 Załącznika do Konwencji SOLAS, ze zmianami, oraz części A Kodeksu ISPS, w jego aktualnej wersji,

5. „ochrona na morzu” oznacza połączenie środków zapobiegawczych mających na celu ochronę żeglugi morskiej i obiektów portowych przed zagrożeniami zamierzonych aktów bezprawnych,

6. „punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu” oznacza [9] organ wyznaczony przez każde Państwo Członkowskie jako służący za punkt kontaktowy dla Komisji i innych Państw Członkowskich oraz w celu ułatwiania, kontynuowania i informowania na temat stosowania środków ochrony na morzu ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu,

7. „organ właściwy ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie w celu koordynowania, wykonywania i monitorowania zastosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do statków i/lub jednego lub więcej obiektów portowych. Uprawnienia tego organu mogą różnić się w zależności od powierzonych mu zadań,

8. „międzynarodowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do obiektu portowego poza tym Państwem Członkowskim, lub odwrotnie,

9. „krajowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek na obszarze morskim z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do tego samego obiektu portowego lub innego obiektu portowego w tym Państwie Członkowskim,

10. „usługa regularna” oznacza serię rejsów zorganizowanych w taki sposób aby zapewnić usługę łączącą dwa lub więcej obiektów portowych:

a) albo na podstawie opublikowanego harmonogramu;

b) albo z taką prawidłowością lub częstotliwością, aby stanowiły one rozpoznawalną i systematyczną usługę,

11. „obiekt portowy” oznacza miejsce, gdzie mają miejsce relacje w płaszczyźnie statek/port; obejmuje to odpowiednio obszary, takie jak kotwicowiska, podejścia od morza oraz miejsca cumowania statków w porcie, [10] odpowiednio,

12. „działanie w płaszczyźnie statek / port” oznacza wzajemne oddziaływanie zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z ruchem osób i towarów lub świadczeniem usług portowych na i ze statku,

13. „zamierzony akt bezprawny” oznacza umyślne działanie, które ze swojej natury lub kontekstu, może wyrządzić szkodę statkom używanym do międzynarodowej lub krajowej żeglugi morskiej, ich pasażerom lub ładunkom lub obiektom portowym z nimi powiązanymi.

Artykuł 3

Wspólne środki i zakres

1. W odniesieniu do międzynarodowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują w całości, od dnia 1 lipca 2004 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS, zgodnie z warunkami oraz w odniesieniu do statków, armatorów i obiektów portowych tam określonych.

2. W odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują, od dnia 1 lipca 2005 r., specjalne środki dla wzmocnienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS w odniesieniu do statków pasażerskich klasy A w rozumieniu art. 4 dyrektywy Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich(⁵) świadczących usługi krajowe oraz w odniesieniu do ich armatorów, jak określono w prawidle IX-1 Konwencji SOLAS, oraz w odniesieniu do obsługujących je obiektów portowych.

3. Państwa Członkowskie, po obowiązkowej ocenie ryzyka w odniesieniu do ochrony, podejmują [11] decyzję o zakresie w jakim będą stosować, od dnia 1 lipca 2007 r., przepisy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do różnych kategorii statków realizujących usługi krajowe inne niż te określone w ust. 2, do ich armatorów oraz do obsługujących je obiektów portowych. Łączny poziom ochrony nie powinien zostać naruszony w drodze takiej decyzji.

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach w chwili ich przyjmowania, jak również o okresowych przeglądach, które muszą odbywać się w przedziałach czasowych nie dłuższych niż pięć lat.

4. Podczas wykonywania przepisów wymaganych na podstawie ust. 1, 2 i 3, Państwa Członkowskie w pełni uwzględniają wytyczne zawarte w części B Kodeksu ISPS.

5. Państwa Członkowskie przestrzegają następujących paragrafów części B Kodeksu ISPS jakby były one obowiązkowe:

- 1.12 (przegląd planów ochrony statku),

- 1.16 (ocena stanu ochrony obiektu portowego),

- 4.1 (ochrona poufności ocen stanu ochrony i planów ochrony),

- 4.4 (uznane organizacje ochrony),

- 4.5 (minimalne uprawnienia uznanych organizacji ochrony),

- 4.8 (określenie poziomu ochrony),

- 4.14, 4.15, 4.16 (punkty kontaktowe i informacje na temat planów ochrony obiektu portowego),

- 4.18 (dokumenty identyfikacyjne),

- 4.24 (realizacja przez statki środków ochrony zaleconych przez państwo, na którego wodach terytorialnych żeglują),

- 4.28 (poziom obsady osobowej załogi),

- 4.41 (przekazywanie informacji, gdy odmówiono wejścia do portu lub wydalono statek z portu),

- 4.45 (statki pływające pod banderą państwa, które nie jest stroną Konwencji),

- 6.1 (obowiązek armatora dotyczący przekazania kapitanowi statku informacji na temat podmiotów działających na statku),

- 8.3-8.10 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony statku),

- 9.2 (minimalne normy dotyczące planu ochrony statku),

- 9.4 (niezależność uznanych organizacji ochrony),

- 13.6 i 13.7 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń dla załóg statków oraz dla oficerów ochrony statku i armatora),

- 15.3-15.4 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony obiektu portowego),

- 16.3 i 16.8 (minimalne normy dotyczące planu ochrony obiektu portowego),

- 18.5 i 18.6 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń w obiektach portowych oraz dla oficerów ochrony obiektu portowego).

6. Nie naruszając przepisów ust. 15.4 części A Kodeksu ISPS, okresowy przegląd ocen stanu ochrony obiektu portowego przewidziany w ust. 1.16 części B Kodeksu ISPS jest przeprowadzany najpóźniej pięć lat po dokonaniu oceny lub po ostatnim przeglądzie.

7. Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w odniesieniu do okrętów wojennych i przeznaczonych do przewozu oddziałów wojska, statków transportowych o tonażu mniejszym niż 500 ton brutto, statków o napędzie innym niż mechaniczny, drewnianych łodzi o prymitywnej budowie, statków rybackich lub statków nie zaangażowanych w działalność komercyjną.

8. Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie zapewniają, jeżeli plany ochrony statku i plany ochrony obiektu portowego są zatwierdzone, że takie plany zawierają właściwe przepisy mające na celu zapewnienie, że ochrona statków, w odniesieniu do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, nie zostaje naruszona przez jakiekolwiek działania w płaszczyźnie statek / port lub oddziaływanie między statkami z jakimikolwiek statkami nie podlegającymi niniejszemu rozporządzeniu.

Artykuł 4

Przekazywanie informacji

1. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Komisji oraz innym Państwom Członkowskim informacje wymagane w zastosowaniu prawidła 13 (przekazywanie informacji) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS. [12]

2. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji i innym Państwom Członkowskim szczegóły kontaktowania się z funkcjonariuszami ds. kontaktów określonymi w ust. 4.16 części B Kodeksu ISPS oraz informacje przewidziane w ust. 4.41 części B Kodeksu ISPS, jeżeli statek zostaje wydalony z lub odmówiono mu wejścia do portu wspólnotowego.

3. Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz obiektów portowych na podstawie dokonanych ocen stanu ochrony obiektu portowego oraz określa zakres działań podjętych w celu zastosowania przepisów ust. 2 prawidła 2 (zakres stosowania w odniesieniu do obiektów portowych, które od czasu do czasu obsługują rejsy międzynarodowe) dotyczącego specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

Każde Państwo Członkowskie przekazuje omawiany wykaz innym Państwom Członkowskim oraz Komisji najpóźniej do dnia 1 lipca 2004 r. Komisji oraz każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu podaje się również odpowiednie szczegóły podjętych działań.

Artykuł 5

Alternatywne porozumienia w zakresie ochrony lub równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony

1. Do celów niniejszego rozporządzenia, prawidło 11 (alternatywne porozumienia w zakresie ochrony) będące częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu może być również stosowane w odniesieniu do regularnej wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej działającej na stałych trasach i używającej związanych ze statkami obiektów portowych. [13]

2. W tym celu, Państwa Członkowskie mogą zawierać między sobą, każde działając w swoim własnym imieniu, dwustronne lub wielostronne porozumienia przewidziane w omawianym prawidle SOLAS. Państwa Członkowskie mogą, w szczególności, rozważać takie porozumienia w celu wspierania wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej bliskiego zasięgu. [14]

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają o porozumieniach Komisję i dostarczają odpowiednich szczegółów na temat działań w celu umożliwienia Komisji rozważenia, czy porozumienia naruszają poziom ochrony innych statków lub obiektów portowych nieobjętych porozumieniami. Szczegóły działań bezpośrednio powiązanych z bezpieczeństwem narodowym, jeżeli takie istnieją, mogą zostać pominięte przy powiadamianiu Komisji.

Komisja bada, czy porozumienia gwarantują odpowiedni poziom ochrony, w szczególności w odniesieniu do wymogów ust. 2 wyżej wspomnianego prawidła 11 SOLAS, oraz czy są zgodne z prawem wspólnotowym oraz z właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego. Jeżeli porozumienia nie spełniają tych kryteriów, Komisja w ciągu czterech miesięcy podejmuje decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3; w takim przypadku dane Państwa Członkowskie odpowiednio uchylają lub dostosowują porozumienia.

3. Okresowy przegląd takich porozumień przewidziany w ust. 4 prawidła 11 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu [15] musi odbywać się w przedziałach czasu nie większych niż pięć lat.

4. Państwa Członkowskie mogą przyjąć, w odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej oraz obiektów portowych, jak określono w art. 3 ust. 2 oraz art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony jak przewidziano w prawidle 12 (równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony) będącym częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, pod warunkiem że takie rozwiązania w zakresie ochrony są przynajmniej tak skuteczne jak te opisane w rozdziale XI-2 konwencji SOLAS oraz odpowiednie przepisy [16] bezwzględnie obowiązujące Kodeksu ISPS.

Dane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o istotnych szczegółach takich uzgodnień w chwili ich przyjmowania, oraz o wyniku okresowych przeglądów ich dotyczących, najpóźniej pięć lat po ich przyjęciu lub ostatnim przeglądzie.

Warunki stosowania takich uzgodnień podlegają inspekcjom Komisji przewidzianym w art. 9 ust. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia na podstawie procedur w nim określonych.

Artykuł 6

Dostarczanie informacji na temat ochrony przed wejściem do portu państwa członkowskiego

[17] 1. Jeżeli statek, który podlega wymogom specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS lub art. 3 niniejszego rozporządzenia, ogłasza swój zamiar wejścia do portu Państwa Członkowskiego, organ właściwy ds. ochrony na morzu tego Państwa Członkowskiego wymaga dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 (Statki zamierzające wejść do portu innego Umawiającego się Rządu) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS. Omawiany [18] organ analizuje, w niezbędnym zakresie, dostarczone informacje i, w miarę potrzeby, stosuje procedurę przewidzianą w ust. 2 tego prawidła SOLAS.

2. Informacje określone w ust. 1 są dostarczane:

a) z przynajmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem; lub

b) najpóźniej w chwili opuszczania przez statek poprzedniego portu, jeżeli czas podróży między tymi portami jest krótszy niż 24 godziny; lub

c) jeżeli port zawinięcia jest nieznany lub został zmieniony w czasie podróży, gdy tylko ta informacja jest znana.

3. Przechowuje się raport z przeprowadzonej procedury w odniesieniu do każdego statku podlegającego zdarzeniu naruszającemu ochronę, jak określono w ust. 1.13 prawidła 1 (definicje) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS. [19]

Artykuł 7

Wyłączenia z obowiązku dostarczania informacji na temat ochrony przed wejściem do portu

[20] 1. Państwa Członkowskie mogą wyłączać regularne usługi prowadzone między portami znajdującymi się na ich terytorium z wymogów ustanowionych w art. 6, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) armator prowadzący regularne usługi określone powyżej prowadzi i uaktualnia wykaz statków prowadzących te usługi oraz wysyła ten wykaz właściwemu organowi ds. ochrony na morzu danego portu,

b) w odniesieniu do każdego wykonanego rejsu, informacje określone w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS są dostępne [21] na wniosek organu właściwego ds. ochrony na morzu. Armator musi stworzyć wewnętrzny system zapewniający, że na każde żądanie, niezwłocznie i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, istnieje możliwość przekazania tych informacji właściwemu organowi ds. ochrony na morzu.

2. Jeżeli międzynarodowa usługa regularna jest prowadzona między dwoma lub więcej Państwami Członkowskimi, każde z zainteresowanych Państw Członkowskich może wnioskować do innego Państwa Członkowskie o przyznanie wyłączenia w odniesieniu do tej usługi, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

3. Państwa Członkowskie okresowo sprawdzają, czy warunki ustanowione w ust. 1 i 2 są spełniane. W przypadku stwierdzenia, że choćby jeden z warunków przestał być spełniany, Państwa Członkowskie niezwłocznie wycofują przywileje wyłączenia, przyznane zainteresowanym armatorom.

4. Państwa Członkowskie sporządzają wykaz armatorów i statków, którym przyznano wyłączenia na podstawie niniejszego artykułu, oraz uaktualniają ten wykaz. Przekazują one wykaz i jego uaktualnienia Komisji i każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu.

5. Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, Państwo Członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa i na zasadzie jednostkowych przypadków, wymagać dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS przed wejściem do portu. [22]

Artykuł 8

Kontrole ochrony w portach państw członkowskich

[23] 1. Weryfikacja certyfikatu, jak określono w ust. 1.1 prawidła 9 (Kontrola statków w porcie) będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, jest [24] dokonywana w porcie albo przez organ właściwy ds. ochrony na morzu określony w art. 2 ust. 7 niniejszego rozporządzenia albo przez inspektora określonego w art. 2 ust. 5 dyrektywy 95/21/WE.

2. W przypadku gdy urzędnik przeprowadzający weryfikację certyfikatu, określoną w ust. 1, ma podstawy aby uważać, że statek nie spełnia wymogów specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, ale nie reprezentuje organu, który w tym Państwie Członkowskim jest odpowiedzialny za wykonywanie działań określonych w ust. 1.2 i 1.3 prawidła 9 będącego częścią postanowień dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu konwencji SOLAS, niezwłocznie [25] przekazuje sprawę danemu organowi.

Artykuł 9

Wykonanie i kontrola zgodności

1. Państwa Członkowskie wykonują zadania administracyjne i kontrolne wymagane na podstawie przepisów dotyczących specjalnych środków dla wzmocnienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS. Zapewniają podział i skuteczne wykonywanie wszystkich niezbędnych środków w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia.

2. Państwa Członkowskie wyznaczają punkt koordynacyjny ds. ochrony na morzu [26] do dnia 1 lipca 2004 r.

3. Każde Państwo Członkowskie przyjmuje krajowy program wykonania niniejszego rozporządzenia.

4. Sześć miesięcy po zastosowaniu właściwych działań określonych w art. 3, Komisja, w współpracy z punktem koordynacyjnym określonym w ust. 2, rozpoczyna serię kontroli, w tym inspekcji odpowiedniej próbki obiektów portowych i armatorów, w celu monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia przez Państwa Członkowskie. Kontrole te uwzględniają dane dostarczone przez punkt koordynacyjny określony [27] w ust. 2, w tym raporty kontrolne. Szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli zostają przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

5. Urzędnicy upoważnieni przez Komisję do przeprowadzenia kontroli zgodnie z ust. 4 wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia wydanego przez Komisję określającego przedmiot i cel kontroli oraz datę jej rozpoczęcia. Komisja powiadamia o kontrolach zainteresowane Państwa Członkowskie z odpowiednim wyprzedzeniem.

Zainteresowane Państwo Członkowskie poddaje się takim kontrolom i zapewnia, że odpowiednie organy lub osoby także poddadzą się tym kontrolom.

6. Komisja przekazuje sprawozdania z kontroli, zainteresowanym Państwom Członkowskim, które wskazują istotne szczegóły działań podjętych w celu uzupełnienia wszelkich braków w terminie trzech miesięcy od otrzymania sprawozdania. Sprawozdanie oraz wykaz działań przekazywane są do Komitetu określonego w art. 11 ust. 1.

Artykuł 10

Integracja zmian do instrumentów międzynarodowych

1. Obowiązujące instrumenty międzynarodowe określone w art. 2, które stosuje się zgodnie z art. 3 ust. 1, to te instrumenty, które weszły w życie, wraz z ostatnimi zmianami do nich, z wyjątkiem zmian wyłączonych z zakresu niniejszego rozporządzenia ze względu na procedurę kontroli zgodności ustanowioną na podstawie ust. 5.

2. O integracji zmian do instrumentów międzynarodowych określonych w art. 2 w odniesieniu do statków prowadzących usługi krajowe oraz do obiektów portowych ich obsługujących, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, w takim zakresie w jakim stanowią one techniczne uaktualnienie przepisów Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, decyduje się zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2. Procedura dotycząca kontroli zgodności ustanowiona na podstawie ust. 5 w takich przypadkach nie ma zastosowania.

3. Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2, mogą zostać przyjęte przepisy w celu określenia zharmonizowanych procedur w celu stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów Kodeksu ISPS, bez rozszerzania zakresu niniejszego rozporządzenia.

4. Do celów niniejszego rozporządzenia oraz w celu redukcji ryzyka sprzeczności między wspólnotowym prawodawstwem dotyczącym żeglugi a instrumentami międzynarodowymi, Państwa Członkowskie i Komisja współpracują, poprzez spotkania koordynacyjne i/lub inne właściwe sposoby, w celu określenia, gdzie właściwe, wspólnego stanowiska lub podejścia na stosownych forach międzynarodowych.

5. Procedura dotycząca kontroli zgodności zostaje niniejszym ustanowiona w celu wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia wszelkich zmian do instrumentów międzynarodowych jedynie w przypadku gdy, na podstawie oceny Komisji, istnieje oczywiste ryzyko, że taka zmiana obniży standard ochrony na morzu lub będzie niezgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Procedura dotycząca kontroli zgodności może zostać użyta wyłącznie w celu dokonania zmian do niniejszego rozporządzenia w dziedzinach wyraźnie objętych procedurą określoną w art. 11 ust. 2 oraz ściśle w ramach wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.

6. Gdy występują okoliczności określone w ust. 5, procedura dotycząca kontroli zgodności jest inicjowana przez Komisję, która, gdzie właściwe, może działać na wniosek Państwa Członkowskiego.

Komisja przedkłada Komitetowi powołanemu na podstawie art. 11 ust. 1, niezwłocznie po przyjęciu zmiany do instrumentu międzynarodowego, propozycje działań mających na celu wyłączenie danej zmiany z niniejszego rozporządzenia.

Procedura dotycząca kontroli zgodności, obejmująca, jeżeli jest to właściwe, procedury ustanowione w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, zostaje zakończona przynajmniej na jeden miesiąc przed upłynięciem okresu ustanowionego na milczące przyjęcie danej zmiany w gronie międzynarodowym lub przed przewidywaną datą wejścia w życie omawianej zmiany.

7. W przypadku wystąpienia ryzyka określonego w ust. 5 akapit pierwszy, Państwa Członkowskie powstrzymują się, w czasie trwania procedury dotyczącej kontroli zgodności, od podejmowania wszelkich inicjatyw mających na celu integrację zmiany z ustawodawstwem krajowym lub zastosowanie zmiany do danego instrumentu międzynarodowego.

8. Wszelkie istotne zmiany do instrumentów międzynarodowych, które zostają włączone do wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego żeglugi, zgodnie z ust. 5 i 6, zostają opublikowane, w celach informacyjnych, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Procedura komitetu

1. Komisja jest wspomagana przez Komitet.

2. W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

3. W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 6 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 6 lit b) i c), odpowiednio, decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

4. Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Poufność

Stosując niniejsze rozporządzenie, Komisja podejmuje, zgodnie z przepisami decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom z dnia 29 listopada 2001 r. zmieniającej jej regulamin wewnętrzny(⁶), właściwe działania mające na celu ochronę informacji podlegających wymogom poufności, do których ma dostęp, lub które są jej przekazywane przez Państwa Członkowskie.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne działania zgodnie z ich stosownym ustawodawstwem krajowym.

Każdy członek personelu przeprowadzający kontrole ochrony lub mający [28] dostęp do informacji poufnych odnoszących się do niniejszego rozporządzenia, musi posiadać właściwe poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwa jest dany członek personelu.

Artykuł 13

Rozpowszechnianie informacji

1. Bez uszczerbku dla publicznego prawa dostępu do dokumentów ustanowionego w rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(⁷), sprawozdania z kontroli oraz odpowiedzi Państw Członkowskich określone w art. 4 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 5 ust. 4 oraz art. 9 ust. 6 są tajne i nie są publikowane. Są one udostępniane wyłącznie właściwym organom, które przekazują je wyłącznie zainteresowanym stronom, dla których są one niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi upowszechniania informacji sensytywnych.

2. Państwa Członkowskie, na ile jest to możliwe i zgodne z prawem krajowym, traktują jako poufne informacje pochodzące ze sprawozdań z kontroli i odpowiedzi Państw Członkowskich dotyczących innego Państwa Członkowskiego.

3. Jeżeli nie jest oczywiste, czy sprawozdania z kontroli i odpowiedzi mogą czy nie mogą być ujawnione, Państwa Członkowskie lub Komisja zasięgają opinii zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 14

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewnia wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszanie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Stosuje się je od dnia 1 lipca 2004 r., z wyjątkiem przepisów art. 3 ust. 2 i 3, oraz art. 9 ust. 4, które wchodzą w życie w i stosuje się je od daty nich określonej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 31 marca 2004 r.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno - Społecznego(¹),

uwzględniając konsultacje przeprowadzone z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(²),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)   Zamierzone bezprawne akty i szczególnie terroryzm znajdują się wśród największych zagrożeń dla ideałów demokracji i wolności oraz dla wartości pokoju, które są fundamentami Unii Europejskiej.

(2)   Ochrona żeglugi morskiej Wspólnoty Europejskiej oraz obywateli z niej korzystających oraz środowiska w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi takimi jak akty terroryzmu, akty piractwa lub podobnymi, powinna być zapewnione przez cały czas.

(3)   W połączeniu z przewozem towarów zawierających substancje szczególnie niebezpieczne, takie jak substancje chemiczne i radioaktywne, potencjalne konsekwencje zagrożeń stwarzanych przez zamierzone akty bezprawne dla obywateli Unii oraz dla środowiska są bardzo poważne.

(4)   Dnia 12 grudnia 2002 r. Konferencja Dyplomatyczna Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) przyjęła zmiany do Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (Konwencja SOLAS) z roku 1974 oraz Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statku i Obiektu Portowego (Kodeks ISPS). Instrumenty te są potrzebne do zwiększenia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz stowarzyszonych obiektów portowych; zawierają one przepisy bezwzględnie obowiązujące, a zakres niektórych z nich we Wspólnocie powinien zostać sprecyzowany, oraz zalecenia, z których część powinna stać się obowiązkowa we Wspólnocie.

(5)   Bez uszczerbku dla przepisów Państw Członkowskich w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego oraz środków, które mogą zostać podjęte na podstawie tytułu VI Traktatu o Unii Europejskiej, cel ochrony określony w akapicie 2 powinien zostać osiągnięty przez przyjmowanie właściwych środków w dziedzinie polityki dotyczącej transportu morskiego ustanawiających wspólne standardy do interpretacji, wykonywania i monitorowania w ramach Wspólnoty przepisów przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r. Komisji powinny zostać przyznane uprawnienia wykonawcze w celu przyjęcia szczegółowych przepisów wykonawczych.

(6)   Niniejsze rozporządzenie respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej,

(7)   Ochrona powinna zostać zwiększona nie tylko w odniesieniu do statków używanych w międzynarodowej żegludze morskiej oraz obsługujących je obiektów portowych, ale również w odniesieniu do statków prowadzących krajowe usługi we Wspólnocie i obiektów portowych, w szczególności w odniesieniu do statków pasażerskich, ze względu na ilość istnień ludzkich, których życie jest wystawione na ryzyko podczas takich usług.

(8)   Część B Kodeksu ISPS zawiera wiele zaleceń, które powinny stać się obowiązkowe we Wspólnocie w celu dokonania stałego postępu zmierzającego ku osiągnięciu celu ochrony opisanego w akapicie 2.

(9)   W celu przyczynienia się do uznanego i niezbędnego celu promowania wewnątrzwspólnotowego ruchu przybrzeżnego, Państwa Członkowskie mogą zawierać, w świetle prawidła 11 dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, porozumienia dotyczące uzgodnień w dziedzinie bezpieczeństwa w odniesieniu do regularnej żeglugi we Wspólnocie na stałych trasach przy wykorzystaniu wydzielonych obiektów portowych, bez tych zawierających ogólne standardy w zakresie bezpieczeństwa.

(10) Ciągłe stosowanie wszystkich reguł bezpieczeństwa przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do obiektów portowych znajdujących się w portach, które tylko od czasu do czasu są wykorzystywane w międzynarodowej żegludze morskiej może być nieproporcjonalne. Państwa Członkowskie powinny ustalać, na podstawie ocen bezpieczeństwa, których mają dokonywać, których portów to dotyczy i jakie alternatywne środki zapewniają właściwy poziom ochrony.

(11) Państwa Członkowskie powinny rygorystycznie monitorować zgodność z regułami bezpieczeństwa statków zamierzających wpłynąć do portów wspólnotowych, niezależnie od ich pochodzenia. Dane Państwo Członkowskie powinno powołać „organ właściwy ds. ochrony na morzu” odpowiedzialny za koordynowanie, wykonywanie i monitorowanie stosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu jakie stosuje w odniesieniu do statków i obiektów portowych. Organ ten powinien wymagać w odniesieniu do każdego statku zamierzającego wpłynąć do portu dostarczenia informacji dotyczących jego międzynarodowego certyfikatu ochrony statku oraz poziomów bezpieczeństwa na których prowadzi on działalność oraz wcześniej prowadził działalność oraz wszelkich innych praktycznych informacji dotyczących bezpieczeństwa.

(12) Państwom Członkowskim powinno zezwolić się na udzielanie zwolnień z systematycznego wymogu dostarczania informacji określonych w akapicie 11 w przypadku wewnątrzwspólnotowych lub krajowych regularnych linii żeglugowych, pod warunkiem, że armatorzy obsługujący takie linie są w stanie dostarczyć takich informacji w dowolnym czasie na wezwanie właściwych organów Państw Członkowskich.

(13) Kontrole bezpieczeństwa w porcie mogą być wykonywane przez właściwe organy w odniesieniu do bezpieczeństwa żeglugi Państw Członkowskich, ale również, w odniesieniu do międzynarodowego certyfikatu ochrony statku, przez inspektorów działających w ramach kontroli państwa portu, jak przewidziano w dyrektywie Rady 95/21/WE z dnia 19 czerwca 1995 r. dotyczącej przestrzegania, w odniesieniu do żeglugi morskiej korzystającej ze wspólnotowych portów oraz żeglugi morskiej po wodach znajdujących się pod jurysdykcją Państw Członkowskich, międzynarodowych norm bezpieczeństwa statków i zapobiegania zanieczyszczeniom oraz pokładowych warunków życia i pracy (kontrola państwa portu)(³). Ponieważ dotyczy to różnych organów, dlatego należy ustanowić przepisy umożliwiające im wzajemne uzupełnianie się.

(14) Ze względu na ilość stron zaangażowanych w wykonywanie środków ochrony, każde Państwo Członkowskie powinno powołać odrębny organ właściwy odpowiedzialny za koordynację i monitorowanie stosowania środków ochrony na morzu na szczeblu krajowym. Państwa Członkowskie powinny określić niezbędne źródła i sporządzić krajowy plan wykonania niniejszego rozporządzenia w celu osiągnięcia celu ochrony opisanego w akapicie 2, w szczególności poprzez ustanowienie harmonogramu dla wczesnego wykonania niektórych środków zgodnie z warunkami prawidła 6 przyjętego przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morska dnia 12 grudnia 2002 r. Skuteczność kontroli dotyczących wykonywania każdego systemu krajowego powinna być przedmiotem inspekcji nadzorowanych przez Komisję.

(15) Skuteczne i standardowe zastosowanie środków na podstawie tej polityki podnosi istotne kwestie w odniesieniu do jej finansowania. Finansowanie niektórych dodatkowych środków ochrony nie powinno dawać podstawy do zakłócania konkurencji. W tym celu, Komisja powinna niezwłocznie przeprowadzić badanie (które, w szczególności, obejmie sposób podziału finansowania między organy publiczne a podmioty gospodarcze, bez szkody dla podziału kompetencji między Państwa Członkowskie a Wspólnotę Europejską) oraz przedłożyć Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wyniki oraz, w stosownych przypadkach, wnioski.

(16) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 16 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(⁴). Powinna zostać określona procedura w celu dostosowania niniejszego rozporządzenia w świetle doświadczenia, w celu ustanowienia obowiązkowymi dalszych przepisów części B Kodeksu ISPS wstępnie nieustanowionych jako obowiązkowe przez niniejsze rozporządzenie.

(17) Ponieważ celów proponowanych działań, a mianowicie ustanowienia i stosowania odpowiednich środków w zakresie polityki transportu morskiego, nie mogą w wystarczającym stopniu osiągnąć Państwa Członkowskie, natomiast, ze względu na ogólno-europejski zakres niniejszego rozporządzenia, można je lepiej osiągnąć na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości, jak określono w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności również ustaloną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza środki niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Cele

1.  Głównym celem niniejszego rozporządzenia jest wprowadzenie i wykonanie środków wspólnotowych dla podniesienia ochrony statków używanych w handlu międzynarodowym oraz krajowej żegludze morskiej oraz stowarzyszonych obiektów portowych w świetle zagrożeń zamierzonymi aktami bezprawnymi.

2.  Rozporządzenie ma również na celu zapewnienie podstaw dla zharmonizowanej interpretacji i zastosowania oraz wspólnotowego monitorowania specjalnych środków dla podniesienia ochrony przyjętych przez Konferencję Dyplomatyczną Międzynarodowej Organizacji Morskiej dnia 12 grudnia 2002 r., które zmieniły Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu z roku 1974 (Konwencja SOLAS) i ustanowiły Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statków i Obiektów Portowych (Kodeks ISPS).

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia:

1.  „specjalne środki Konwencji SOLAS dla podniesienia ochrony na morzu” oznaczają zmiany, załączone jako załącznik I do niniejszego rozporządzenia, wstawiające nowy rozdział XI-2 do Załącznika do Konwencji SOLAS Międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jej aktualnej wersji,

2.  „Kodeks ISPS” oznacza Międzynarodowy Kodeks Ochrony Statków i Obiektów Portowych Międzynarodowej Organizacji Morskiej, w jego aktualnej wersji,

3.  „Część A Kodeksu ISPS” oznacza preambułę oraz obowiązkowe wymagania stanowiące część A Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik II do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 z Załącznika do Konwencji SOLAS w jej aktualnej wersji,

4.  „Część B Kodeksu ISPS” oznacza wytyczne stanowiące część B Kodeksu ISPS, załączoną jako załącznik III do niniejszego rozporządzenia, dotyczące przepisów rozdziału XI-2 Załącznika do Konwencji SOLAS, ze zmianami, oraz części A Kodeksu ISPS, w jego aktualnej wersji,

5.  „ochrona na morzu” oznacza połączenie środków zapobiegawczych mających na celu ochronę żeglugi morskiej i obiektów portowych przed zagrożeniami zamierzonych aktów bezprawnych,

6.  „punkt centralny ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez każde Państwo Członkowskie jako służący za punkt kontaktowy dla Komisji i innych Państw Członkowskich oraz w celu ułatwiania, kontynuowania i informowania na temat stosowania środków ochrony na morzu ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu,

7.  „organ właściwy ds. ochrony na morzu” oznacza organ wyznaczony przez Państwo Członkowskie w celu koordynowania, wykonywania i monitorowania zastosowania środków ochrony ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do statków i/lub jednego lub więcej obiektów portowych. Uprawnienia tego organu mogą różnić się w zależności od powierzonych mu zadań,

8.  „międzynarodowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do obiektu portowego poza tym Państwem Członkowskim, lub odwrotnie,

9.  „krajowa żegluga morska” oznacza każdą usługę transportu morskiego realizowaną przez statek na obszarze morskim z obiektu portowego Państwa Członkowskiego do tego samego obiektu portowego lub innego obiektu portowego w tym Państwie Członkowskim,

10. „usługa regularna” oznacza serię rejsów zorganizowanych w taki sposób aby zapewnić usługę łączącą dwa lub więcej obiektów portowych:

a)  albo na podstawie opublikowanego harmonogramu;

b)  albo z taką prawidłowością lub częstotliwością, aby stanowiły one rozpoznawalną i systematyczną usługę,

11. „obiekt portowy” oznacza lokalizację, w której ma miejsce działanie w płaszczyźnie statek / port; obejmuje to obszary takie jak kotwicowiska, podejścia od morza oraz miejsca cumowania statków w porcie, odpowiednio,

12. „działanie w płaszczyźnie statek / port” oznacza wzajemne oddziaływanie zachodzące, gdy statek znajduje się pod bezpośrednim, bliskim wpływem działań związanych z ruchem osób i towarów lub świadczeniem usług portowych na i ze statku,

13. „zamierzony akt bezprawny” oznacza umyślne działanie, które ze swojej natury lub kontekstu, może wyrządzić szkodę statkom używanym do międzynarodowej lub krajowej żeglugi morskiej, ich pasażerom lub ładunkom lub obiektom portowym z nimi powiązanymi.

Artykuł 3

Wspólne środki i zakres

1.  W odniesieniu do międzynarodowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują w całości, od dnia 1 lipca 2004 r., specjalne środki dla podniesienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS, zgodnie z warunkami oraz w odniesieniu do statków, armatorów i obiektów portowych tam określonych.

2.  W odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej, Państwa Członkowskie stosują, od dnia 1 lipca 2005 r., specjalne środki dla podniesienia ochrony na morzu na podstawie Konwencji SOLAS oraz części A Kodeksu ISPS w odniesieniu do statków pasażerskich klasy A w rozumieniu art. 4 dyrektywy Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich(⁵) świadczących usługi krajowe oraz w odniesieniu do ich armatorów, jak określono w prawidle IX-1 Konwencji SOLAS, oraz w odniesieniu do obsługujących je obiektów portowych.

3.  Państwa Członkowskie, po obowiązkowej ocenie ryzyka w odniesieniu do bezpieczeństwa, podejmują decyzję o zakresie w jakim będą stosować, od dnia 1 lipca 2007 r., przepisy niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do różnych kategorii statków realizujących usługi krajowe inne niż te określone w ust. 2, do ich armatorów oraz do obsługujących je obiektów portowych. Łączny poziom ochrony nie powinien zostać naruszony w drodze takiej decyzji.

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o takich decyzjach w chwili ich przyjmowania, jak również o okresowych przeglądach, które muszą odbywać się w przedziałach czasowych nie dłuższych niż pięć lat.

4.  Podczas wykonywania przepisów wymaganych na podstawie ust. 1, 2 i 3, Państwa Członkowskie w pełni uwzględniają wytyczne zawarte w części B Kodeksu ISPS.

5.  Państwa Członkowskie przestrzegają następujących paragrafów części B Kodeksu ISPS jakby były one obowiązkowe:

— 1.12 (przegląd planów ochrony statku),

— 1.16 (ocena stanu ochrony obiektu portowego),

— 4.1 (ochrona poufności ocen stanu ochrony i planów ochrony),

— 4.4 (uznane organizacje ochrony),

— 4.5 (minimalne uprawnienia uznanych organizacji ochrony),

— 4.8 (określenie poziomu ochrony),

— 4.14, 4.15, 4.16 (punkty kontaktowe i informacje na temat planów ochrony obiektu portowego),

— 4.18 (dokumenty identyfikacyjne),

— 4.24 (realizacja przez statki środków ochrony zaleconych przez państwo, na którego wodach terytorialnych żeglują),

— 4.28 (poziom obsady osobowej załogi),

— 4.41 (przekazywanie informacji, gdy odmówiono wejścia do portu lub wydalono statek z portu),

— 4.45 (statki pływające pod banderą państwa, które nie jest stroną Konwencji),

— 6.1 (obowiązek armatora dotyczący przekazania kapitanowi statku informacji na temat podmiotów działających na statku),

— 8.3-8.10 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony statku),

— 9.2 (minimalne normy dotyczące planu ochrony statku),

— 9.4 (niezależność uznanych organizacji ochrony),

— 13.6 i 13.7 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń dla załóg statków oraz dla oficerów ochrony statku i armatora),

— 15.3-15.4 (minimalne normy dotyczące oceny stanu ochrony obiektu portowego),

— 16.3 i 16.8 (minimalne normy dotyczące planu ochrony obiektu portowego),

— 18.5 i 18.6 (częstotliwość alarmów próbnych i ćwiczeń w obiektach portowych oraz dla oficerów ochrony obiektu portowego).

6.  Nie naruszając przepisów ust. 15.4 części A Kodeksu ISPS, okresowy przegląd ocen stanu ochrony obiektu portowego przewidziany w ust. 1.16 części B Kodeksu ISPS jest przeprowadzany najpóźniej pięć lat po dokonaniu oceny lub po ostatnim przeglądzie.

7.  Niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania w odniesieniu do okrętów wojennych i przeznaczonych do przewozu oddziałów wojska, statków transportowych o tonażu mniejszym niż 500 ton brutto, statków o napędzie innym niż mechaniczny, drewnianych łodzi o prymitywnej budowie, statków rybackich lub statków nie zaangażowanych w działalność komercyjną.

8.  Nie naruszając przepisów ust. 2 i 3, Państwa Członkowskie zapewniają, jeżeli plany ochrony statku i plany ochrony obiektu portowego są zatwierdzone, że takie plany zawierają właściwe przepisy mające na celu zapewnienie, że ochrona statków, w odniesieniu do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, nie zostaje naruszona przez jakiekolwiek działania w płaszczyźnie statek / port lub oddziaływanie między statkami z jakimikolwiek statkami nie podlegającymi niniejszemu rozporządzeniu.

Artykuł 4

Przekazywanie informacji

1.  Każde Państwo Członkowskie przekazuje Międzynarodowej Organizacji Morskiej, Komisji oraz innym Państwom Członkowskim informacje wymagane w zastosowaniu prawidła 13 (przekazywanie informacji) dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

2.  Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji i innym Państwom Członkowskim szczegóły kontaktowania się z funkcjonariuszami ds. kontaktów określonymi w ust. 4.16 części B Kodeksu ISPS oraz informacje przewidziane w ust. 4.41 części B Kodeksu ISPS, jeżeli statek zostaje wydalony z lub odmówiono mu wejścia do portu wspólnotowego.

3.  Każde Państwo Członkowskie sporządza wykaz obiektów portowych na podstawie dokonanych ocen stanu ochrony obiektu portowego oraz określa zakres działań podjętych w celu zastosowania przepisów ust. 2 prawidła 2 (zakres stosowania w odniesieniu do obiektów portowych, które od czasu do czasu obsługują rejsy międzynarodowe) dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

Każde Państwo Członkowskie przekazuje omawiany wykaz innym Państwom Członkowskim oraz Komisji najpóźniej do dnia 1 lipca 2004 r. Komisji oraz każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu podaje się również odpowiednie szczegóły podjętych działań.

Artykuł 5

Alternatywne porozumienia w zakresie ochrony lub równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony

1.  Do celów niniejszego rozporządzenia, prawidło 11 (alternatywne porozumienia w zakresie ochrony) dotyczące specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS może być również stosowane w odniesieniu do regularnej wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej działającej na stałych trasach i używającej stowarzyszonych obiektów portowych.

2.  W tym celu, Państwa Członkowskie mogą zawierać między sobą, każde działając w swoim własnym imieniu, dwustronne lub wielostronne porozumienia przewidziane w omawianym prawidle SOLAS. Państwa Członkowskie mogą, w szczególności, rozważać takie porozumienia w celu wspierania wewnątrzwspólnotowej żeglugi morskiej na krótkim dystansie.

Zainteresowane Państwa Członkowskie powiadamiają o porozumieniach Komisję i dostarczają odpowiednich szczegółów na temat działań w celu umożliwienia Komisji rozważenia, czy porozumienia naruszają poziom ochrony innych statków lub obiektów portowych nieobjętych porozumieniami. Szczegóły działań bezpośrednio powiązanych z bezpieczeństwem narodowym, jeżeli takie istnieją, mogą zostać pominięte przy powiadamianiu Komisji.

Komisja bada, czy porozumienia gwarantują odpowiedni poziom ochrony, w szczególności w odniesieniu do wymogów ust. 2 wyżej wspomnianego prawidła 11 SOLAS, oraz czy są zgodne z prawem wspólnotowym oraz z właściwym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego. Jeżeli porozumienia nie spełniają tych kryteriów, Komisja w ciągu czterech miesięcy podejmuje decyzję zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 3; w takim przypadku dane Państwa Członkowskie odpowiednio uchylają lub dostosowują porozumienia.

3.  Okresowy przegląd takich porozumień przewidziany w ust. 4 prawidła 11 dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu musi odbywać się w przedziałach czasu nie większych niż pięć lat.

4.  Państwa Członkowskie mogą przyjąć, w odniesieniu do krajowej żeglugi morskiej oraz obiektów portowych, jak określono w art. 3 ust. 2 oraz art. 3 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony jak przewidziano w prawidle 12 (równoważne uzgodnienia w zakresie ochrony) dotyczącym specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, pod warunkiem, że takie uzgodnienia w zakresie ochrony są przynajmniej tak skuteczne jak te opisane w rozdziale XI-2 Konwencji SOLAS oraz odnośne przepisy bezwzględnie obowiązujące Kodeksu ISPS.

Dane Państwo Członkowskie powiadamia Komisję o istotnych szczegółach takich uzgodnień w chwili ich przyjmowania, oraz o wyniku okresowych przeglądów ich dotyczących, najpóźniej pięć lat po ich przyjęciu lub ostatnim przeglądzie.

Warunki stosowania takich uzgodnień podlegają inspekcjom Komisji przewidzianym w art. 9 ust. 4, 5 i 6 niniejszego rozporządzenia na podstawie procedur w nim określonych.

Artykuł 6

Dostarczanie informacji na temat bezpieczeństwa przed wejściem do portu Państwa Członkowskiego

1.  Jeżeli statek, który podlega wymogom specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS lub art. 3 niniejszego rozporządzenia, ogłasza swój zamiar wejścia do portu Państwa Członkowskiego, organ właściwy ds. ochrony na morzu tego Państwa Członkowskiego wymaga dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 (Statki zamierzające wejść do portu innego Umawiającego się Rządu) dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS. Omawiany organ analizuje, w niezbędnym zakresie, dostarczone informacje i, w miarę potrzeby, stosuje procedurę przewidzianą w ust. 2 tego prawidła SOLAS.

2.  Informacje określone w ust. 1 są dostarczane:

a)  z przynajmniej 24-godzinnym wyprzedzeniem; lub

b)  najpóźniej w chwili opuszczania przez statek poprzedniego portu, jeżeli czas podróży między tymi portami jest krótszy niż 24 godziny; lub

c)  jeżeli port zawinięcia jest nieznany lub został zmieniony w czasie podróży, gdy tylko ta informacja jest znana.

3.  Przechowuje się raport z przeprowadzonej procedury w odniesieniu do każdego statku podlegającego zdarzeniu naruszającym ochronę, jak określono w ust. 1.13 prawidła 1 (definicje) dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS.

Artykuł 7

Wyłączenia z obowiązku dostarczania informacji na temat bezpieczeństwa przed wejściem do portu

1.  Państwa Członkowskie mogą wyłączać regularne usługi prowadzone między portami znajdującymi się na ich terytorium z wymogów ustanowionych w art. 6, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)  armator prowadzący regularne usługi określone powyżej prowadzi i uaktualnia wykaz statków prowadzących te usługi oraz wysyła ten wykaz właściwemu organowi ds. ochrony na morzu danego portu,

b)  w odniesieniu do każdego wykonanego rejsu, informacje określone w ust. 2.1 prawidła 9 dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS są dostępne na wniosek organu właściwego ds. ochrony na morzu. Armator musi stworzyć wewnętrzny system zapewniający, że na każde żądanie, niezwłocznie i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, istnieje możliwość przekazania tych informacji właściwemu organowi ds. ochrony na morzu.

2.  Jeżeli międzynarodowa usługa regularna jest prowadzona między dwoma lub więcej Państwami Członkowskimi, każde z zainteresowanych Państw Członkowskich może wnioskować do innego Państwa Członkowskie o przyznanie wyłączenia w odniesieniu do tej usługi, zgodnie z warunkami ustanowionymi w ust. 1.

3.  Państwa Członkowskie okresowo sprawdzają, czy warunki ustanowione w ust. 1 i 2 są spełniane. W przypadku stwierdzenia, że choćby jeden z warunków przestał być spełniany, Państwa Członkowskie niezwłocznie wycofują przywileje wyłączenia, przyznane zainteresowanym armatorom.

4.  Państwa Członkowskie sporządzają wykaz armatorów i statków, którym przyznano wyłączenia na podstawie niniejszego artykułu, oraz uaktualniają ten wykaz. Przekazują one wykaz i jego uaktualnienia Komisji i każdemu zainteresowanemu Państwu Członkowskiemu.

5.  Nie naruszając przepisów ust. 1 i 2, Państwo Członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa i na zasadzie jednostkowych przypadków, wymagać dostarczenia informacji określonych w ust. 2.1 prawidła 9 dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS przed wejściem do portu.

Artykuł 8

Kontrole bezpieczeństwa w portach Państw Członkowskich

1.  Weryfikacja certyfikatu, jak określono w ust. 1.1 prawidła 9 (Kontrola statków w porcie) dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, jest dokonywana w porcie albo przez organ właściwy ds. ochrony na morzu określony w art. 2 ust. 7 niniejszego rozporządzenia albo przez inspektora określonego w art. 2 ust. 5 dyrektywy 95/21/WE.

2.  W przypadku gdy urzędnik przeprowadzający weryfikację certyfikatu, określoną w ust. 1, ma podstawy aby uważać, że statek nie spełnia wymogów specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, ale nie reprezentuje organu, który w tym Państwie Członkowskim jest odpowiedzialny za wykonywanie działań określonych w ust. 1.2 i 1.3 prawidła 9 dotyczącego specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS, niezwłocznie przekazuje sprawę danemu organowi.

Artykuł 9

Wykonanie i kontrola zgodności

1.  Państwa Członkowskie wykonują zadania administracyjne i kontrolne wymagane na podstawie przepisów dotyczących specjalnych środków dla podniesienia ochrony na morzu Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS. Zapewniają podział i skuteczne wykonywanie wszystkich niezbędnych środków w celu wprowadzenia w życie przepisów niniejszego rozporządzenia.

2.  Państwa Członkowskie wyznaczają punkt centralny ds. ochrony na morzu do dnia 1 lipca 2004 r.

3.  Każde Państwo Członkowskie przyjmuje krajowy program wykonania niniejszego rozporządzenia.

4.  Sześć miesięcy po zastosowaniu właściwych działań określonych w art. 3, Komisja, w współpracy z punktem centralnym określonym w ust. 2, rozpoczyna serię kontroli, w tym inspekcji odpowiedniej próbki obiektów portowych i armatorów, w celu monitorowania stosowania niniejszego rozporządzenia przez Państwa Członkowskie. Kontrole te uwzględniają dane dostarczone przez punkt centralny określony w ust. 2, w tym raporty kontrolne. Szczegółowe zasady przeprowadzania takich kontroli zostają przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

5.  Urzędnicy upoważnieni przez Komisję do przeprowadzenia kontroli zgodnie z ust. 4 wykonują swoje uprawnienia po przedstawieniu pisemnego upoważnienia wydanego przez Komisję określającego przedmiot i cel kontroli oraz datę jej rozpoczęcia. Komisja powiadamia o kontrolach zainteresowane Państwa Członkowskie z odpowiednim wyprzedzeniem.

Zainteresowane Państwo Członkowskie poddaje się takim kontrolom i zapewnia, że odpowiednie organy lub osoby także poddadzą się tym kontrolom.

6.  Komisja przekazuje sprawozdania z kontroli, zainteresowanym Państwom Członkowskim, które wskazują istotne szczegóły działań podjętych w celu uzupełnienia wszelkich braków w terminie trzech miesięcy od otrzymania sprawozdania. Sprawozdanie oraz wykaz działań przekazywane są do Komitetu określonego w art. 11 ust. 1.

Artykuł 10

Integracja zmian do instrumentów międzynarodowych

1.  Obowiązujące instrumenty międzynarodowe określone w art. 2, które stosuje się zgodnie z art. 3 ust. 1, to te instrumenty, które weszły w życie, wraz z ostatnimi zmianami do nich, z wyjątkiem zmian wyłączonych z zakresu niniejszego rozporządzenia ze względu na procedurę kontroli zgodności ustanowioną na podstawie ust. 5.

2.  O integracji zmian do instrumentów międzynarodowych określonych w art. 2 w odniesieniu do statków prowadzących usługi krajowe oraz do obiektów portowych ich obsługujących, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, w takim zakresie w jakim stanowią one techniczne uaktualnienie przepisów Konwencji SOLAS oraz Kodeksu ISPS, decyduje się zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2. Procedura dotycząca kontroli zgodności ustanowiona na podstawie ust. 5 w takich przypadkach nie ma zastosowania.

3.  Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2, mogą zostać przyjęte przepisy w celu określenia zharmonizowanych procedur w celu stosowania bezwzględnie obowiązujących przepisów Kodeksu ISPS, bez rozszerzania zakresu niniejszego rozporządzenia.

4.  Do celów niniejszego rozporządzenia oraz w celu redukcji ryzyka sprzeczności między wspólnotowym prawodawstwem dotyczącym żeglugi a instrumentami międzynarodowymi, Państwa Członkowskie i Komisja współpracują, poprzez spotkania koordynacyjne i/lub inne właściwe sposoby, w celu określenia, gdzie właściwe, wspólnego stanowiska lub podejścia na stosownych forach międzynarodowych.

5.  Procedura dotycząca kontroli zgodności zostaje niniejszym ustanowiona w celu wyłączenia z zakresu niniejszego rozporządzenia wszelkich zmian do instrumentów międzynarodowych jedynie w przypadku gdy, na podstawie oceny Komisji, istnieje oczywiste ryzyko, że taka zmiana obniży standard ochrony na morzu lub będzie niezgodne z prawodawstwem wspólnotowym.

Procedura dotycząca kontroli zgodności może zostać użyta wyłącznie w celu dokonania zmian do niniejszego rozporządzenia w dziedzinach wyraźnie objętych procedurą określoną w art. 11 ust. 2 oraz ściśle w ramach wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji.

6.  Gdy występują okoliczności określone w ust. 5, procedura dotycząca kontroli zgodności jest inicjowana przez Komisję, która, gdzie właściwe, może działać na wniosek Państwa Członkowskiego.

Komisja przedkłada Komitetowi powołanemu na podstawie art. 11 ust. 1, niezwłocznie po przyjęciu zmiany do instrumentu międzynarodowego, propozycje działań mających na celu wyłączenie danej zmiany z niniejszego rozporządzenia.

Procedura dotycząca kontroli zgodności, obejmująca, jeżeli jest to właściwe, procedury ustanowione w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE, zostaje zakończona przynajmniej na jeden miesiąc przed upłynięciem okresu ustanowionego na milczące przyjęcie danej zmiany w gronie międzynarodowym lub przed przewidywaną datą wejścia w życie omawianej zmiany.

7.  W przypadku wystąpienia ryzyka określonego w ust. 5 akapit pierwszy, Państwa Członkowskie powstrzymują się, w czasie trwania procedury dotyczącej kontroli zgodności, od podejmowania wszelkich inicjatyw mających na celu integrację zmiany z ustawodawstwem krajowym lub zastosowanie zmiany do danego instrumentu międzynarodowego.

8.  Wszelkie istotne zmiany do instrumentów międzynarodowych, które zostają włączone do wspólnotowego prawodawstwa dotyczącego żeglugi, zgodnie z ust. 5 i 6, zostają opublikowane, w celach informacyjnych, w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 11

Procedura komitetu

1.  Komisja jest wspomagana przez Komitet.

2.  W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

3.  W przypadku gdy dokonywane jest odniesienie do niniejszego ustępu, stosuje się art. 6 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Ustala się okres przewidziany w art. 6 lit b) i c), odpowiednio, decyzji 1999/468/WE na jeden miesiąc.

4.  Komitet uchwala swój regulamin wewnętrzny.

Artykuł 12

Poufność

Stosując niniejsze rozporządzenie, Komisja podejmuje, zgodnie z przepisami decyzji Komisji 2001/844/WE, EWWiS, Euratom z dnia 29 listopada 2001 r. zmieniającej jej regulamin wewnętrzny(⁶), właściwe działania mające na celu ochronę informacji podlegających wymogom poufności, do których ma dostęp, lub które są jej przekazywane przez Państwa Członkowskie.

Państwa Członkowskie podejmują równoważne działania zgodnie z ich stosownym ustawodawstwem krajowym.

Każdy członek personelu przeprowadzający kontrole bezpieczeństwa lub mający dostęp do informacji poufnych odnoszących się do niniejszego rozporządzenia, musi posiadać właściwe poświadczenie bezpieczeństwa wydane przez Państwo Członkowskie, którego obywatelstwa jest dany członek personelu.

Artykuł 13

Rozpowszechnianie informacji

1.  Bez uszczerbku dla publicznego prawa dostępu do dokumentów ustanowionego w rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji(⁷), sprawozdania z kontroli oraz odpowiedzi Państw Członkowskich określone w art. 4 ust. 3, art. 5 ust. 2, art. 5 ust. 4 oraz art. 9 ust. 6 są tajne i nie są publikowane. Są one udostępniane wyłącznie właściwym organom, które przekazują je wyłącznie zainteresowanym stronom, dla których są one niezbędne, zgodnie z obowiązującymi przepisami krajowymi dotyczącymi upowszechniania informacji sensytywnych.

2.  Państwa Członkowskie, na ile jest to możliwe i zgodne z prawem krajowym, traktują jako poufne informacje pochodzące ze sprawozdań z kontroli i odpowiedzi Państw Członkowskich dotyczących innego Państwa Członkowskiego.

3.  Jeżeli nie jest oczywiste, czy sprawozdania z kontroli i odpowiedzi mogą czy nie mogą być ujawnione, Państwa Członkowskie lub Komisja zasięgają opinii zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 14

Sankcje

Państwa Członkowskie zapewnia wprowadzenie skutecznych, proporcjonalnych i odstraszających sankcji za naruszanie przepisów niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 15

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Stosuje się je od dnia 1 lipca 2004 r., z wyjątkiem przepisów art. 3 ust. 2 i 3, oraz art. 9 ust. 4, które wchodzą w życie w i stosuje się je od daty nich określonej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 31 marca 2004 r.