PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (²)

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (⁴) została kilka razy w istotny sposób zmieniona. W związku z nowymi zmianami w powyższej dyrektywie, w celu zachowania przejrzystości wskazane jest dokonanie przekształcenia jej tekstu.

(2) Jednym z celów dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) jest umożliwienie firmom inwestycyjnym posiadającym zezwolenia przyznane przez właściwe organy ich Państw Członkowskich i nadzorowanym przez te organy, swobodnego zakładania filii i świadczenia usług w innych Państwach Członkowskich. W tym celu dyrektywa zapewnia koordynację przepisów w zakresie przyznawania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności.

(3) Dyrektywa 2004/39/WE nie ustanawia jednak wspólnych zasad dotyczących wysokości funduszy własnych firm inwestycyjnych ani nawet nie ustala wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm; dyrektywa ta nie ustanawia także wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą.

(4) Właściwym jest dokonanie jedynie zasadniczej harmonizacji w zakresie niezbędnym i dostatecznym, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwolenia i systemów nadzoru ostrożnościowego. Aby zrealizować zasadę wzajemnego uznawania w ramach wewnętrznego rynku finansowego, należy podjąć działania w celu przyjęcia wspólnej definicji funduszy własnych firm inwestycyjnych, ustalenia wymaganego poziomu ich kapitału założycielskiego oraz ustanowienia wspólnych ram dla monitorowania ryzyka obciążającego działalność tych firm.

(5) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest ustanowienie wymogów adekwatności kapitałowej mających zastosowanie względem firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, zasad dotyczących obliczania funduszy własnych oraz zasad ich nadzoru ostrożnościowego, nie mogą zostać w wystarczającym zakresie osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym, ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6) Właściwe jest zróżnicowanie wymaganego poziomu kapitału założycielskiego w zależności od zakresu działalności określonego w zezwoleniu przyznanym firmie inwestycyjnej.

(7) Należy zezwolić istniejącym firmom inwestycyjnym na kontynuowanie działalności pod określonymi warunkami, nawet wówczas gdy nie sprostają one wymogom w zakresie minimalnego poziomu kapitału założycielskiego dla nowo powstałych firm inwestycyjnych.

(8) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia przepisów bardziej restrykcyjnych, aniżeli te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(9) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko odpowiednich przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów Państw Członkowskich oraz większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji prawnych i procedur nadzoru.

(10) W komunikacie Komisji z 11 maja 1999 r. zatytułowanym "Wprowadzanie w życie ram dla rynków finansowych: plan działania" zostały określone różne cele, które powinny zostać osiągnięte dla pełnej realizacji rynku wewnętrznego usług finansowych. Celem określonym przez Radę Europejską obradującą w dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie jest wdrożenie planu działań do 2005 r. Ważnym elementem planu działań jest nowe sformułowanie postanowień odnoszących się do funduszy własnych.

(11) Ponieważ w zakresie działalności w ramach portfela handlowego firmy inwestycyjne są narażone na takie same rodzaje ryzyka co instytucje kredytowe, właściwym jest, by odpowiednie przepisy dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (⁶) stosowały się również do firm inwestycyjnych.

(12) Fundusze własne zarówno firm inwestycyjnych, jak i instytucji kredytowych, (dalej zwanych wspólnie "instytucjami") mogą służyć do wyrównywania strat, których wartość przewyższa poziom zysków, zapewniając w ten sposób ciągłość działania instytucji oraz ochronę inwestorów. Fundusze własne służą właściwym organom również jako istotny miernik, w szczególności przy ocenie wypłacalności instytucji, a także do innych celów ostrożnościowych. Ponadto instytucje bezpośrednio konkurują ze sobą na rynku wewnętrznym. Należy zatem ustanowić wspólne podstawowe normy dotyczące funduszy własnych w celu wzmocnienia systemu finansowego Wspólnoty oraz zapobiegania zniekształceniu konkurencji.

(13) W związku z celami określonymi w motywie (12) właściwym jest, by definicja funduszy własnych określona w dyrektywie 2006/48/WE służyła jako podstawa oraz by przyjąć dodatkowe przepisy szczegółowe, które uwzględniają różny zakres wymogów kapitałowych związanych z ryzykiem rynkowym.

(14) W przypadku instytucji kredytowych dyrektywa 2000/12/WE wprowadziła już wspólne normy w zakresie nadzorowania i monitorowania różnych typów ryzyka.

(15) W tym kontekście przepisy w sprawie minimalnych wymogów kapitałowych należy rozpatrywać w połączeniu z innymi właściwymi instrumentami także służącymi harmonizacji podstawowych metod nadzoru instytucji.

(16) Niezbędne jest opracowanie wspólnych norm dotyczących ryzyka rynkowego wynikającego z działalności instytucji kredytowych oraz ustalenie równoległych ram nadzorowania ryzyka, które ponoszą instytucje, zwłaszcza ryzyka rynkowego, w szczególności ryzyka pozycji, ryzyka kontrahenta/ryzyka rozliczenia i ryzyka walutowego.

(17) Niezbędne jest uwzględnienie pojęcia "portfel handlowy", który obejmuje pozycje w papierach wartościowych i innych instrumentach finansowych przeznaczonych do obrotu, które są obciążone głównie ryzykiem rynkowym, jak również zaangażowania wynikające z określonych usług finansowych świadczonych na rzecz klientów.

(18) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego instytucji prowadzących jedynie znikomą działalność w ramach portfela handlowego, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, instytucje te powinny mieć możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE zamiast obowiązku przestrzegania wymogów określonych w załącznikach I i II do niniejszej dyrektywy.

(19) Istotne jest, aby przy monitorowaniu ryzyka rozliczenia/ryzyka dostawy uwzględnić istnienie systemów dających adekwatny poziom zabezpieczenia ograniczającego takie ryzyko.

(20) W każdym przypadku instytucje powinny przestrzegać przepisów niniejszej dyrektywy w zakresie pokrycia funduszami własnymi ryzyka walutowego obciążającego całokształt ich działalności. Należy ustalać niższe wymogi kapitałowe dla pozycji w walutach ściśle ze sobą skorelowanych, gdy korelacja taka została potwierdzona badaniami statystycznymi lub wynika z obowiązujących umów międzyrządowych.

(21) Wymogi kapitałowe dla podmiotów prowadzących handel towarami, w tym podmiotów wyłączonych obecnie spod wymogów dyrektywy 2004/39/WE zostaną, o ile to konieczne, poddane przeglądowi w związku z przeglądem wyżej wymienionych wyjątków zgodnie z art. 65 ust. 3 tej dyrektywy.

(22) Liberalizacja rynków gazowego i elektryczności jest znaczącym celem Wspólnoty, zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym. Z tego względu wymogi kapitałowe oraz inne uregulowania dotyczące nadzoru, stosowane wobec podmiotów działających na tych rynkach, powinny być proporcjonalne, a ponadto nie mogą stanowić nieuzasadnionej przeszkody dla liberalizacji. Szczególnie podczas przeglądów, o których mowa w motywie (21), powinien zostać uwzględniony cel, jakim jest liberalizacja.

(23) Istnienie wewnętrznych systemów monitorowania i kontroli ryzyka stopy procentowej obciążającego całą działalność instytucji stanowi szczególnie istotny sposób ograniczania tego ryzyka do minimum. W związku z tym systemy takie powinny być nadzorowane przez właściwe organy.

(24) Dyrektywa 2006/48/WE nie ustanawia wspólnych zasad monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań w zakresie działalności, która zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym, stosowne jest zatem przyjęcie takich zasad.

(25) Ryzyko operacyjne stanowi istotne ryzyko dla instytucji wymagające pokrycia przy pomocy funduszy własnych. Istotne jest uwzględnienie różnorodność instytucji w UE, poprzez ustanowienie alternatywnych metod.

(26) Dyrektywa 2006/48/WE przyjmuje zasadę konsolidacji. Dyrektywa ta nie ustanawia wspólnych zasad konsolidacji w przypadku instytucji finansowych, których działalność zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym.

(27) Aby zapewnić odpowiedni poziom wypłacalności instytucji w ramach jednej grupy, ważne jest, by minimalne wymogi kapitałowe były stosowane na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej tej grupy. W celu zapewnienia odpowiedniej alokacji funduszy własnych w ramach grupy oraz ich dostępności w razie potrzeby dla zabezpieczenia inwestycji, minimalne wymogi kapitałowe powinny stosować się do poszczególnych instytucji w ramach tej grupy, chyba że cel ten można skutecznie zrealizować w inny sposób.

(28) Dyrektywa 2006/48/WE nie ma zastosowania do grup, w skład których wchodzi jedna firma inwestycyjna lub więcej takich firm, lecz nie wchodzi żadna instytucja kredytowa. Należy zatem ustanowić wspólne ramy wprowadzenia nadzoru skonsolidowanego nad firmami inwestycyjnymi.

(29) Instytucje powinny zapewnić kapitał wewnętrzny adekwatny pod względem ilości, jakości i alokacji w stosunku do rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone. Dlatego też instytucje powinny ustanowić strategie i procedury służące ocenie i utrzymywaniu adekwatności ich kapitału wewnętrznego.

(30) Właściwe organy powinny oceniać adekwatność funduszy własnych instytucji, uwzględniając rodzaje ryzyka, na jakie instytucje te są narażone.

(31) W celu zapewnienia sprawnego działania rynku wewnętrznego w sektorze bankowym Komitet Europejskich Nadzorców Bankowych powinien przyczynić się do spójnego stosowania niniejszej dyrektywy i do ujednolicenia praktyk w zakresie nadzoru stosowanych we Wspólnocie oraz składać instytucjom Wspólnoty roczne sprawozdania dotyczące osiągniętego postępu.

(32) Istotnym warunkiem wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego jest zapewnienie dalszego zbliżenia praktyk w zakresie wdrażania i stosowania przepisów zharmonizowanego prawodawstwa Wspólnoty.

(33) Z tego samego powodu, a także po to, by zapobiec nadmiernemu obciążeniu instytucji wspólnotowych działających w kilku Państwach Członkowskich, wynikającemu z stałej odpowiedzialności właściwych organów poszczególnych Państw Członkowskich za udzielanie zezwoleń i nadzór, niezbędne jest znaczne wzmocnienie współpracy między właściwymi organami. W tym kontekście należy wzmocnić rolę inspektora odpowiedzialnego za nadzór skonsolidowany.

(34) Aby doprowadzić do wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz aby zapewnić obywatelom Unii odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny ujawnić publicznie i w sposób umożliwiający miarodajne porównanie informacje na temat sposobów wdrażania wymogów niniejszej dyrektywy.

(35) Mając na uwadze wzmocnienie dyscypliny rynkowej oraz zachęcenie instytucji do ulepszenia ich strategii rynkowych, technik kontroli ryzyka oraz wewnętrznej organizacji zarządzania, należy nałożyć na te instytucje obowiązek podawania odpowiednich informacji do wiadomości publicznej.

(36) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(37) W swojej rezolucji z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia przepisów o usługach finansowych (⁸) Parlament wnioskował o przyznanie Parlamentowi i Radzie tej samej roli w nadzorowaniu sposobu wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, co odzwierciedla uprawnienia legislacyjne Parlamentu zgodnie z art. 251 Traktatu. Przewodniczący Komisji poparł ten wniosek w oświadczeniu złożonym tego samego dnia w Parlamencie. Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zmian w decyzji 1999/468/WE, zmieniony wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2004 r. Parlament uznaje, że niniejsza propozycja nie chroni jego uprawnień legislacyjnych. Zdaniem Parlamentu, Parlament i Rada powinny mieć możliwość oceny w ustalonym okresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. W związku z tym stosowne jest ograniczenie okresu, w którym Komisja może przyjmować środki wykonawcze.

(38) Parlament powinien dysponować trzymiesięcznym okresem od pierwszego przekazania projektu zmian i środków wykonawczych w celu ich przeanalizowania i wydania opinii. Jednakże, w pilnych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach powinna istnieć możliwość skrócenia tego okresu. W przypadku przyjęcia w tym okresie rezolucji przez Parlament, Komisja powinna powtórnie przeanalizować projekt zmian lub środków.

(39) W celu uniknięcia zakłóceń na rynkach oraz zapewnienia ciągłości na wszelkich poziomach funduszy własnych należy przyjąć szczegółowe rozwiązania przejściowe.

(40) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej za ogólne zasady prawa wspólnotowego.

(41) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu do wcześniejszych dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(42) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres i definicje

Sekcja 1

Przedmiot i zakres

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi adekwatności kapitałowej dla firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zasady dotyczące obliczania funduszy własnych oraz zasady ich nadzoru ostrożnościowego. Państwa Członkowskie stosują wymogi określone w niniejszej dyrektywie wobec firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3.

2. Państwo Członkowskie może nakładać na firmy inwestycyjne i instytucje kredytowe, którym udzieliło zezwolenia, dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymogi.

Artykuł 2

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 18, 20, 22-32, 34 i 39 niniejszej dyrektywy, art. 68-73 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do firm inwestycyjnych. Przy stosowaniu art. 70-72 dyrektywy 2006/48/WE do firm inwestycyjnych, każde odniesienie do dominującej instytucji kredytowej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich należy rozumieć jako odniesienie do dominującej firmy inwestycyjnej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich, zaś każde odniesienie do unijnej dominującej instytucji kredytowej należy rozumieć jako odniesienie do dominującej unijnej firmy inwestycyjnej.

Jeżeli dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym w odniesieniu do instytucji kredytowej, to wyłącznie ta dominująca firma inwestycyjna podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

Jeżeli dominująca instytucja kredytowa z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym wobec firmy inwestycyjnej, to wyłącznie ta dominująca instytucja kredytowa podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

W przypadku, gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, wymogi określone na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej spółki holdingowej stosuje się do instytucji kredytowej.

2. Gdy w skład grupy kapitałowej objętej przepisem ust. 1 nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, stosują się odpowiednio przepisy dyrektywy 2006/48/WE z zastrzeżeniem następujących przypadków:

a) każde odniesienie do "instytucji kredytowych" traktuje się jako odniesienie do "firm inwestycyjnych"

b) w art. 125 oraz w art. 140 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE każde odniesienie do innych artykułów tej dyrektywy traktuje się jako odniesienie do dyrektywy 2004/39/WE;

c) do celów art. 39 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE odniesienia do "Komitetu Doradczego ds. Bankowości" traktuje się jako odniesienia do Rady i Komisji;

d) na zasadzie odstępstwa od art. 140 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE gdy w skład grupy nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, zdanie pierwsze w tym artykule otrzymuje brzmienie: "W przypadku gdy firma inwestycyjna, finansowa spółka holdingowa lub spółka holdingowa o profilu mieszanym kontroluje jeden lub więcej przedsiębiorstw zależnych, które są zakładami ubezpieczeniowymi, właściwe organy i organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeniowych, ściśle ze sobą współpracują."

Sekcja 2

Definicje

Artykuł 3

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "instytucje kredytowe" oznaczają instytucje kredytowe określone w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE;

b) "firmy inwestycyjne" oznaczają instytucje określone jako takie w art. 4 ust. 1 pkt 1) dyrektywy 2004/39/WE, które podlegają wymogom nałożonym z mocy tej dyrektywy z wyłączeniem:

(i) instytucji kredytowych,

(ii) firm miejscowych według definicji zawartej w lit. p); oraz

(iii) firm, które są upoważnione jedynie do świadczenia usług związanych z doradztwem inwestycyjnym lub przyjmują i przekazują zlecenia inwestorów, a nie przechowują środków lub papierów wartościowych swoich klientów, i które z tego powodu nie mogą w żadnym momencie być zadłużone wobec tych klientów;

c) "instytucje" oznaczają instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne;

d) "uznane firmy inwestycyjne z państw trzecich" oznaczają firmy spełniające następujące warunki:

(i) firmy, które, gdyby założyły jednostkę w państwie Wspólnoty, byłyby objęte definicją firmy inwestycyjnej;

(ii) firmy, które posiadają zezwolenie przyznane w państwie trzecim; oraz

(iii) firmy, które podlegają i spełniają reguły ostrożnościowe, uznawane przez właściwe organy za przynajmniej tak restrykcyjne jak reguły ustanowione w niniejszej dyrektywie;

e) "instrumenty finansowe" oznaczają dowolną umowę, która powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron umowy;

f) "dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w Państwie Członkowskim" oznacza firmę inwestycyjna, od której zależna jest instytucja lub instytucja finansowa lub która posiada udziały w takich podmiotach, oraz która nie jest sama podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w tym samym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w tym samym Państwie Członkowskim;

g) "unijna dominująca firma inwestycyjna" oznacza dominującą firmę inwestycyjną z siedzibą w Państwie Członkowskim, która nie jest podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w dowolnym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w dowolnym Państwie Członkowskim;

h) "pozagiełdowe instrumenty pochodne" oznaczają pozycje ujęte w wykazie zawartym w załączniku IV do dyrektywy 2006/48/WE inne niż te, którym przypisuje się wartość ekspozycji równą zero zgodnie z ust. 6 część 2 załącznika III do tej dyrektywy;

i) "rynek regulowany" oznacza rynek określony w art. 4 ust. 1 pkt 14) dyrektywy 2004/39/WE;

j) "zamienne papiery wartościowe" oznaczają papiery wartościowe, które mogą być zamienione przez ich posiadacza na inne papiery wartościowe;

k) "gwarancja subskrypcyjna (warrant)" oznacza papier wartościowy dający posiadaczowi prawo do nabycia instrumentu bazowego po ustalonej cenie w terminie do daty wygaśnięcia lub w dniu wygaśnięcia gwarancji subskrypcyjnej (warrantu); jej rozliczenie może nastąpić przez dostawę instrumentu bazowego albo przez płatność gotówkową;

l) "finansowanie zapasów" oznacza pozycje, w których fizyczny zapas został sprzedany w transakcji terminowej, a koszt sfinansowania został zablokowany do daty sprzedaży w transakcji terminowej;

m) "umowa z udzielonym przyrzeczeniem odkupu" i "umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu" oznaczają jakąkolwiek umowę, zgodnie z którą instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary albo gwarantowane prawa do tych papierów lub towarów, gdy gwarancji takiej udzieliła uznana giełda posiadająca prawo do tych papierów lub towarów, przy czym umowa nie zezwala instytucji na jednoczesne przekazanie ani zastawienie danego papieru wartościowego lub towaru na rzecz więcej niż jednego kontrahenta, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie odkupu tych papierów – albo zastępczych papierów wartościowych lub towarów o tych samych cechach – po określonej cenie w ustalonym przyszłym terminie, albo w terminie, który ustali strona przekazująca; dla instytucji sprzedającej papiery wartościowe lub towary transakcja ta stanowi umowę z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, natomiast dla instytucji kupującej papiery lub towary stanowi ona umowę z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu;

n) "udzielanie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" i "zaciąganie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" oznaczają jakiekolwiek transakcje, w których instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary, otrzymując odpowiednie zabezpieczenie, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie drugiej strony do zwrotu papierów lub towarów równoważnych otrzymanym papierom lub towarom, w danym terminie przyszłym lub na żądanie strony przekazującej; dla instytucji przekazującej papiery wartościowe lub towary transakcja taka stanowi transakcję udzielenia pożyczki papierów wartościowych lub towarów, natomiast dla instytucji otrzymującej papiery lub towary stanowi transakcję zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów;

o) "bezpośredni uczestnik rozliczeń" oznacza członka giełdy lub izby rozliczeniowej pozostającej w bezpośrednim stosunku umownym z centralnym kontrahentem (gwarantem rynku);

p) "przedsiębiorstwo miejscowe" oznacza przedsiębiorstwo działające na własny rachunek na rynkach opcji lub kontraktów terminowych lub innych instrumentów pochodnych oraz na rynkach kasowych wyłącznie w celu zabezpieczenia pozycji na rynkach instrumentów pochodnych lub działające na rachunek innych uczestników tych rynków a także takie, które posiada gwarancję bezpośrednich uczestników rozliczeń tych rynków, w przypadku gdy odpowiedzialność za egzekwowanie wykonania kontraktów zawartych przez takie przedsiębiorstwa przyjmują na siebie bezpośredni uczestnicy rozliczeń w ramach tych samych rynków;

q) "współczynnik delta" oznacza przewidywany stopień zmiany ceny opcji w zależności od małej zmiany ceny instrumentu bazowego będącego przedmiotem opcji;

r) "fundusze własne" oznaczają fundusze własne w rozumieniu definicji zawartej w dyrektywie 2006/48/WE; oraz

s) "kapitał" oznacza fundusze własne;

t) „pozycja sekurytyzacyjna” i „pozycja resekurytyzacyjna” oznaczają odpowiednio pozycję sekurytyzacyjną i pozycję resekurytyzacyjną w rozumieniu definicji zawartych w dyrektywie 2006/48/WE.

W celu stosowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej termin "firma inwestycyjna" obejmuje firmy inwestycyjne państw trzecich.

Do celów lit. e) instrumenty finansowe obejmują pierwotne instrumenty finansowe lub instrumenty pieniężne oraz finansowe instrumenty pochodne, których wartość jest pochodną ceny bazowego instrumentu finansowego, stopy, indeksu lub ceny innej pozycji bazowej, a także obejmuje jako wymóg minimalny instrumenty określone w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE.

2. Pojęcia: "przedsiębiorstwo dominujące", "przedsiębiorstwo zależne", "spółka zarządzania aktywami" i "instytucja finansowa" obejmują przedsiębiorstwa określone w dyrektywie 2006/48/WE.

Pojęcia: "finansowa spółka holdingowa", "dominująca finansowa spółka holdingowa z siedzibą w Państwie Członkowskim", "unijna dominująca finansowa spółka holdingowa" oraz "przedsiębiorstwo usług pomocniczych" obejmują przedsiębiorstwa określone w art. 4 dyrektywy 2006/48/WE, przy czym każde odniesienie do instytucji kredytowych rozumie się jako odniesienie do instytucji.

3. Do celów stosowania dyrektywy 2006/48/WE w odniesieniu do grup określonych w art. 2 ust. 1, które nie obejmują danej instytucji kredytowej, zastosowanie mają następujące definicje:

a) "finansowa spółka holdingowa" oznacza instytucję finansową, której przedsiębiorstwa zależne stanowią wyłącznie lub głównie firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, z których co najmniej jedna jest firmą inwestycyjną oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (⁹);

b) "spółka holdingowa o profilu mieszanym" oznacza przedsiębiorstwo dominujące niebędące ani finansową spółką holdingową, ani firmą inwestycyjną, ani finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, do którego przedsiębiorstw zależnych należy co najmniej jedna firma inwestycyjna; oraz

c) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe uprawnione w drodze ustawy lub przepisu wykonawczego do sprawowania nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

ROZDZIAŁ II

Kapitał założycielski

Artykuł 4

Dla celów niniejszej dyrektywy "kapitał założycielski" składa się z elementów wymienionych w art. 57 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 5

1. Firmy inwestycyjne, które nie zawierają transakcji instrumentami finansowymi na własny rachunek ani nie gwarantują emisji instrumentów finansowych, ale które przechowują środki lub papiery wartościowe klientów oraz oferują jedną lub więcej spośród niżej wymienionych usług, muszą dysponować kapitałem założycielskim w wysokości 125000 EUR:

a) przyjmowanie i przekazanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych;

b) wykonywanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych; lub

c) zarządzanie indywidualnymi portfelami inwestycyjnymi składającymi się z instrumentów finansowych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić firmie inwestycyjnej, która wykonuje zlecenia inwestorów dotyczące instrumentów finansowych, na utrzymanie takich instrumentów również na własny rachunek, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) takie pozycje powstają jedynie wówczas, gdy firmie nie udaje się dokładnie dopasować zleceń inwestorów;

b) łączna wartość rynkowa wszystkich takich pozycji podlega górnej granicy 15 % kapitału założycielskiego firmy;

c) firma spełnia wymogi określone w art. 18, 20 i 28; oraz

d) takie pozycje mają charakter incydentalny i tymczasowy, a ich utrzymywanie jest ściśle ograniczone do okresu niezbędnego do przeprowadzenia danej transakcji.

Utrzymywanie pozycji w instrumentach finansowych niezaliczonych do portfela handlowego celem lokowania funduszy własnych w odniesieniu do usług określonych w ust. 1 lub do celów ust. 3 nie jest traktowane jako zawieranie transakcji na własny rachunek.

3. Państwa Członkowskie mogą obniżyć kwotę określoną w ust. 1 do wysokości 50000 EUR, jeśli dana firma nie posiada zezwolenia ani na przechowywanie środków lub papierów wartościowych klientów, ani na prowadzenie transakcji na własny rachunek, ani na gwarantowanie emisji.

Artykuł 6

Przedsiębiorstwa miejscowe dysponują kapitałem założycielskim w wysokości 50000 EUR na tyle, na ile korzystają one ze swobody przedsiębiorczości lub świadczą usługi określone w art. 31 i 32 dyrektywy 2004/39/WE.

Artykuł 7

Firmy określone w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii) posiadają:

a) kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR lub

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 1000000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 1500000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Kwoty określone w akapicie pierwszym podlegają okresowej rewizji Komisji w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych podawanym do publicznej wiadomości przez Eurostat zgodnie z oraz w tym samym czasie co dostosowania wprowadzone na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁰).

Artykuł 8

Jeżeli firma określona w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii), jest zarejestrowana również na podstawie dyrektywy 2002/92/WE, wypełnia ona wymogi ustanowione na mocy art. 4 ust. 3 tej dyrektywy, a ponadto musi posiadać:

a) kapitał założycielski w wysokości 25000 EUR;

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 500000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 750000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Artykuł 9

Firmy inwestycyjne inne niż te, o których mowa w art. 5-8 muszą posiadać kapitał założycielski w wysokości 730000 EUR.

Artykuł 10

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9 Państwa Członkowskie mogą utrzymać ważność zezwoleń udzielonych firmom inwestycyjnym i firmom objętym przepisami art. 6, które już istniały przed dniem 31 grudnia 1995 r., a których fundusze własne nie osiągają poziomu kapitału założycielskiego określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9.

Fundusze własne tych firm lub firm inwestycyjnych nie mogą jednak spaść poniżej najwyższego poziomu referencyjnego obliczonego po dacie notyfikacji zawartej w niniejszej dyrektywie. Poziom referencyjny stanowi średni poziom dzienny funduszy własnych wyliczany przez okres sześciomiesięczny poprzedzający datę wyliczenia. Poziom ten oblicza się co sześć miesięcy za analogiczny okres poprzedni.

2. Jeśli kontrolę nad firmą objętą przepisem ust. 1 przejmuje osoba fizyczna lub prawna inna niż osoba, która wcześniej kontrolowała tą firmę, fundusze własne tej firmy są podwyższane co najmniej do poziomu określonego dla nich w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, z wyjątkiem przypadku pierwszego przekazania kontroli przez dziedziczenie po dniu 31 grudnia 1995 r. za zgodą właściwych organów oraz przez okres nie dłuższy niż dziesięć lat od daty przekazania kontroli.

3. W określonych jednak szczególnych okolicznościach i za zgodą właściwych organów, gdy następuje połączenie dwóch lub więcej firm inwestycyjnych lub firm objętych przepisem art. 6, fundusze własne firmy powstałej w wyniku tego połączenia nie muszą osiągnąć poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9. Niemniej jednak w okresie, gdy nie został osiągnięty odpowiedni poziom zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, fundusze własne nowopowstałej firmy nie mogą spaść poniżej sumy funduszy własnych łączących się ze sobą firm w chwili połączenia.

4. Fundusze własne firm inwestycyjnych i firm objętych przepisem art. 6 nie mogą spaść poniżej poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, i w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu.

Jeśli fundusze własne takich firm oraz firm inwestycyjnych spadną poniżej tego poziomu, właściwe organy mogą w uzasadnionych okolicznościach wyznaczyć tym firmom ograniczony czas, w którym musi ono uzyskać poprawę swojej sytuacji lub zaprzestać działalności.

ROZDZIAŁ III

Portfel handlowy

Artykuł 11

1. Portfel handlowy instytucji zawiera wszystkie pozycje w instrumentach finansowych i w towarach utrzymywane z przeznaczeniem handlowym lub w celu zabezpieczenia innych składników w portfelu handlowym, których zbywalność albo nie podlega żadnym ograniczeniom umownym albo które można zabezpieczyć.

2. Pozycje utrzymywane z przeznaczeniem handlowym to pozycje przeznaczone do krótkoterminowej odsprzedaży lub utrzymywane z zamiarem uzyskania korzyści wynikających z rzeczywistych lub oczekiwanych krótkoterminowych różnic między cenami nabycia i sprzedaży lub z innych wahań cenowych lub wahań stopy procentowej. Termin "pozycje" obejmuje pozycje otwierane na własny rachunek i pozycje związane z obsługą klienta i pozycje związane z organizowaniem obrotu.

3. Przeznaczenie handlowe wykazuje się na podstawie strategii, zasad i procedur ustanowionych przez instytucję w celu zarządzania daną pozycją lub portfelem zgodnie z załącznikiem VII część A.

4. Instytucje ustanawiają i utrzymują systemy i procedury kontroli w celu zarządzania swoimi portfelami handlowymi, w szczególności zgodnie z załącznikiem VII części B i D.

5. W ramach portfela handlowego można uwzględnić zabezpieczenia wewnętrzne; wówczas stosuje się przepisy zawarte w załączniku VII część C.

ROZDZIAŁ IV

Fundusze własne

Artykuł 12

„Fundusze własne podstawowe” oznaczają sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. a)–ca) dyrektywy 2006/48/WE, pomniejszoną o sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. i), j) i k) tej dyrektywy.

Do dnia 1 stycznia 2009 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski dotyczące zmian niniejszego rozdziału.

Artykuł 13

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2-5 niniejszego artykułu oraz art. 14-17 fundusze własne firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych określa się zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE.

Ponadto przepisy zawarte w akapicie pierwszym stosuje się do firm inwestycyjnych, które nie posiadają jednej z form prawnych określonych w art. 1 ust. 1 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (¹¹).

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, które mają obowiązek przestrzegania wymogów kapitałowych obliczanych zgodnie z art. 21, 28-32 i z załącznikiem I oraz z załącznikami III-VI na stosowanie jedynie w tym celu alternatywnej metody określania funduszy własnych. Żadna część funduszy własnych przeznaczonych na ten cel nie może być równocześnie wykorzystana do spełniania innych wymogów kapitałowych.

Taka alternatywna metoda określania funduszy własnych obejmuje sumę pozycji określonych poniżej w lit. a) – c), niniejszego akapitu, pomniejszoną o pozycję określoną w lit. d), przy czym o wymogu odejmowania tej ostatniej pozycji decydują właściwe organy:

a) fundusze własne zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2006/48/WE z wyłączeniem tylko art. 57 lit. 1) do lit. p) tej dyrektywy w przypadku firm, które mają obowiązek odejmowania pozycji w lit. d) niniejszego ustępu od sumy pozycji w lit. a) – c);

b) zyski netto instytucji z operacji portfela handlowego z potrąceniem wszelkich dających się przewidzieć obciążeń lub dywidend, pomniejszone o straty netto z innej działalności, pod warunkiem że żadna z tych kwot nie została już wliczona do pozycji w lit. a) niniejszego ustępu stosownie do art. 57 lit. b) lub k) dyrektywy 2006/48/WE;

c) zobowiązania podporządkowane lub pozycje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu oraz w art. 14;

d) aktywa niepłynne określone w art. 15.

3. Zobowiązania podporządkowane, o których mowa w ust. 2 lit. c) drugiego akapitu ust. 2 muszą charakteryzować się pierwotnym terminem wymagalności przynajmniej dwóch lat. Zobowiązania te muszą być w pełni wpłacone, a umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul stanowiących o tym, że w określonych okolicznościach, innych od likwidacji instytucji, zobowiązanie takie podlegać będzie spłacie przed terminem umownym, chyba że właściwe organy udzielą zgody na taką spłatę. Nie wolno spłacać ani kapitału, ani odsetek od zobowiązań podporządkowanych, jeśli taka spłata spowodowałaby obniżenie funduszy własnych danej instytucji do poziomu poniżej 100 % łącznych wymogów kapitałowych tej instytucji.

Ponadto instytucje mają obowiązek powiadomienia właściwych organów o wszystkich spłatach zobowiązań podporządkowanych, gdy tylko fundusze własne spadną poniżej poziomu 120 % łącznych wymogów kapitałowych.

4. Pożyczka podporządkowana, o której mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c) nie może przekraczać maksymalnego pułapu 150 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 i art. 28-32 oraz z załącznikami I -VI, zaś ten maksymalny pułap może osiągać tylko w szczególnych okolicznościach określonych przez właściwe organy.

5. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na zastąpienie zobowiązań podporządkowanych, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c), pozycjami określonymi w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 14

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie pułapu pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, określonej w art. 13 ust. 4, jeśli oceniają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału oraz pozycji określonych w art. 13 ust. 5 nie przekracza 200 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 oraz z art. 28-32 a także załącznikami I i III-VI lub 250 % tej samej kwoty, jeśli firmy inwestycyjne odejmują pozycję określoną w art. 13 ust. 2 lit. d) w rachunku funduszy własnych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji kredytowej na przekroczenie pułapu określonej w art. 13 ust. 4 pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, jeśli uznają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału i pozycji w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE nie przekracza 250 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 28-32 oraz z załącznikami I i III-VI niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi lit d) obejmują:

a) rzeczowy majątek trwały z wyjątkiem wartości gruntów i budynków w tej mierze, w jakiej zezwolono na pomniejszenie nimi wartości kredytów, które zabezpieczają;

b) akcje i udziały w instytucjach kredytowych i finansowych, łącznie z pożyczkami podporządkowanymi udzielonymi tym instytucjom, które zaliczane są do funduszy własnych tych instytucji, chyba że zostały odjęte od funduszy własnych stosownie do przepisów art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE lub zgodnie z art. 16 lit. d) niniejszej dyrektywy;

c) akcje, udziały i inne inwestycje w przedsiębiorstwach niebędących instytucjami kredytowymi lub finansowymi, gdy pozycje te nie są łatwo zbywalne;

d) ujemną wartość kapitału przedsiębiorstw zależnych;

e) dokonane wpłaty, z wyjątkiem tych, które można wycofać w ciągu 90 dni, a także wpłat dokonanych w związku z obowiązkiem utrzymywania depozytów zabezpieczających kontrakty terminowe i opcje;

f) kredyty i inne należności, z wyjątkiem należności wymagalnych w ciągu 90 dni; oraz

g) zapasy rzeczowe, chyba że podlegają one już wymogom kapitałowym co najmniej tak rygorystycznym, jak wymogi określone w art. 18 i 20.

Do celów lit. b) w przypadku gdy akcje i udziały w instytucji kredytowej lub innej instytucji finansowej są posiadane tymczasowo z tytułu podjętego programu pomocy mającego na celu restrukturyzację finansową i uratowanie takiej instytucji, właściwe organy mogą odstąpić od zastosowania niniejszego artykułu. Organy te mogą odstąpić od zastosowania niniejszego przepisu również w przypadku akcji i udziałów zaliczonych do portfela handlowego firmy inwestycyjnej.

Artykuł 16

Firmy inwestycyjne należące do grupy kapitałowej, którym przyznano odstępstwo od wymogu nadzoru skonsolidowanego na mocy art. 22, wyliczają fundusze własne zgodnie z art. 13-15 z następującymi zastrzeżeniami:

a) firmy te odejmują od kwoty funduszy własnych aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. d);

b) wyłączenie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. a), nie obejmuje tych składników pozycji objętych art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, które firma inwestycyjna posiada względem przedsiębiorstw objętych konsolidacją zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c) limity, o których mowa w art. 66 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE, wylicza się w odniesieniu do funduszy własnych podstawowych pomniejszonych o składniki określone w art. 57 lit. l)-p) tej dyrektywy, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu, a które stanowią część funduszy własnych podstawowych tych przedsiębiorstw; oraz

d) składniki określone w art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, o których mowa w lit. c) niniejszego artykułu, pomniejszają fundusze własne podstawowe, a nie sumę wszystkich pozycji w art. 66 ust. 2 tej dyrektywy, w szczególności dla celów art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 i art. 14 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

1. Jeżeli dana instytucja oblicza kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II do niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE, wówczas do obliczeń, o których mowa w pkt 36 część 1 załącznika VII do dyrektywy 2006/48/WE, stosuje się następuje postanowienia:

a) do sumy aktualizacji wartości i rezerw, obliczonej dla ekspozycji wymienionych w załączniku II, można włączyć kwoty aktualizacji wartości uwzględniające jakość kredytową kontrahenta; oraz

b) jeśli ryzyko kredytowe kontrahenta zostało odpowiednio uwzględnione przy wycenie pozycji w portfelu handlowym i pod warunkiem zgody właściwych organów, oczekiwana kwota straty, odpowiadająca stopniowi narażenia kontrahenta na ryzyko, wynosi zero.

Do celów lit. a) takiej aktualizacji wartości nie uwzględnia się w funduszach własnych danych instytucji inaczej niż zgodnie z przepisami niniejszego ustępu.

2. Do celów niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 153 i 154 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ V

Sekcja 1

Zabezpieczenia przed ryzykiem

Artykuł 18

1. Instytucje posiadają fundusze własne na poziomie, który zawsze pokrywa lub przewyższa sumę łączną niżej określonych wymogów kapitałowych:

a) wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego, obliczane zgodnie z metodami i wariantami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, II i VI, a także - jeśli właściwe -w załączniku V, oraz wymogi kapitałowe z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego, obliczane zgodnie z załącznikiem II pkt 1-4;

b) wymogi kapitałowe z tytułu całej działalności prowadzonej przez instytucję, obliczone zgodnie z metodami i opcjami ustanowionymi w załącznikach III i IV, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na wyliczanie wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z art. 75 lit. a) dyrektywy 2006/48/WE oraz z ust. 6, 7 i 9 załącznika II do niniejszej dyrektywy, o ile rozmiar działalności zaliczanej do portfela handlowego spełnia następujące warunki:

a) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji zwykle nie przekracza 5 % ich łącznej działalności;

b) suma pozycji w portfelu handlowym zwykle nie przekracza 15 mln EUR; oraz

c) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji nigdy nie przekracza 6 % ich łącznej działalności, zaś suma pozycji w portfelu nigdy nie przekracza 20 mln EUR.

3. W celu wyliczenia udziału działalności zaliczonej do portfela handlowego w łącznej działalności instytucji do celów ust. 2 lit. a) i c) właściwe organy mogą odnieść tę działalność do łącznych operacji bilansowych i pozabilansowych do rachunku zysków i strat lub do funduszy własnych danych instytucji, bądź też stosować połączenie tych środków. Przy ocenie rozmiaru operacji bilansowych i pozabilansowych instrumenty dłużne należy wyceniać według wartości rynkowej lub wartości kwot kapitału, akcje według wartości rynkowej, a instrumenty pochodne według wartości nominalnej lub rynkowej instrumentów bazowych, których dotyczą. Pozycje długie i krótkie należy zsumować bez względu na znak dodatni lub ujemny.

4. Jeśli zdarzy się, że dana instytucja przekroczy jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. a) i b) albo oba te limity, czy też jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. c) albo oba te limity, a przekroczenie takie ma miejsce nie tylko przez krótki okres, instytucja ta musi spełniać wymogi odnośnie do działalności zaliczonej do portfela handlowego określone w ust. 1 lit. a) oraz odpowiednio powiadomić właściwe organy.

5. [1] Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (zwany dalej „EUNB”) ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 (¹²) może opracowywać projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia metod oceny, zgodnie z którymi właściwe organy wykorzystują do wyliczania wymogów kapitałowych zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym, zgodnie z procedurą określoną w art. 10–14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 19

1. Do celów ust. 14 załącznika I, w zależności od uznania organów krajowych, dłużnym papierom wartościowym wyemitowanym przez podmioty określone w załączniku I tabeli 1 można przypisać wagę równą 0 %, o ile te dłużne papiery wartościowe są wyrażone i opłacone w walucie krajowej.

2. W drodze odstępstwa od ust. 13 i 14 załącznika I Państwa Członkowskie mogą ustanowić wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego w odniesieniu do obligacji objętych załącznikiem VI część 1 ust. 68-70 do dyrektywy 2006/48/WE w wysokości wymogu z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji o obniżonym ryzyku o tym samym okresie pozostającym do terminu zapadalności co taka obligacja, obniżonym zgodnie ze wskaźnikami procentowymi określonymi w załączniku VI część 1 ust. 71 tej dyrektywy.

3. Jeśli zgodnie z przepisami określonymi w ust. 52 załącznika I właściwe organy uznają przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania z państwa trzeciego, właściwe organy innego Państwa Członkowskiego mogą oprzeć się na takim uznaniu bez przeprowadzania własnej oceny.

Artykuł 20

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu oraz art. 34 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do firm inwestycyjnych stosuje się wymogi określone w art. 75 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które nie posiadają zezwolenia na świadczenie usług inwestycyjnych wymienionych w ust. 3 i ust. 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe:

a) sumie wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które posiadają kapitał określony w art. 9, a które objęte są poniższymi kategoriami, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe sumie wymogów kapitałowych obliczonych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy:

a) firmy inwestycyjne, które zawierają transakcje na własny rachunek wyłącznie w celu wykonania zlecenia klienta lub w celu uzyskania dostępu do systemu rozliczeniowego lub uznanej giełdy, działając jako agencja lub wykonując zlecenie klienta; oraz

b) firmy inwestycyjne:

(i) które nie przechowują środków pieniężnych lub papierów wartościowych klienta;

(ii) które zawierają transakcje jedynie na własny rachunek;

(iii) które nie mają zewnętrznych klientów;

(iv) których transakcje są wykonywane i rozliczane przez instytucję rozliczeniową, a także są przez taką instytucję gwarantowane.

4. Firmy inwestycyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, podlegają wszystkim przepisom odnoszącym się do ryzyka operacyjnego, określonych w załączniku V do dyrektywy 2006/48/WE.

5. Art. 21 ma zastosowanie wyłącznie do firm inwestycyjnych, do których ma zastosowanie ust. 2 lub 3 lub art. 46, i to wyłącznie w sposób w nich określony.

Artykuł 21

Firmy inwestycyjne mają obowiązek utrzymywania funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim.

Właściwe organy mogą zmodyfikować ten wymóg w wypadku istotnej zmiany działalności firmy od roku poprzedniego.

W przypadku, gdy firma nie prowadzi jeszcze działalności przez pełny rok, począwszy od dnia podjęcia tej działalności, wymóg ten wynosi 25 % stałych kosztów ogólnych założonych w biznesplanie, chyba że właściwe organy zażądają skorygowania tego planu.

Sekcja 2

Stosowanie wymogów w ujęciu skonsolidowanym

Artykuł 22

1. Właściwe organy mające obowiązek sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad grupami kapitałowymi objętymi art. 2 lub do tego wyznaczone mogą w indywidualnych przypadkach odstąpić od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, pod warunkiem że:

a) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie stosują sposób wyliczania funduszy własnych określony w art. 16;

b) wszystkie firmy inwestycyjne w takiej grupie są objęte kategoriami wymienionymi w art. 20 ust. 2 i 3;

c) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie spełniają wymogi nałożone w ujęciu nieskonsolidowanym przepisami art. 18 i 20 oraz jednocześnie potrącają ze swoich funduszy własnych wszelkie zobowiązania warunkowe względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji; oraz

d) dowolna finansowa spółka holdingowa będąca dominującą finansową spółką holdingową z siedzibą w Państwie Członkowskim dla dowolnej firmy inwestycyjnej w takiej grupie posiada kapitał określony tutaj jako suma pozycji art. 57 lit. a)-h) dyrektywy 2006/48/WE, który jest co najmniej tak duży jak suma pełnej wartości księgowej dowolnych udziałów lub akcji, należności podporządkowanych oraz instrumentów, o których mowa w art. 57 tej dyrektywy, w firmach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, spółkach zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwach usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz całkowita kwota zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji;

Każda unijna firma inwestycyjna, która spełnia kryteria wymienione w akapicie pierwszym, ustanawia systemy monitorowania i kontroli źródeł kapitału i finansowania wszystkich finansowych spółek holdingowych, firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych w ramach grupy.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, o których mowa w niniejszym artykule, powiadamiają o tym Komisję i EUNB. [2]

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić finansowym spółkom holdingowym będącym dominującymi finansowymi spółkami holdingowymi z siedzibą w Państwie Członkowskim względem danej firmy inwestycyjnej w takiej grupie na zastosowanie wartości niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 1 lit. d), ale nie niższej od sumy wymogów nałożonych na zasadzie nieskonsolidowanej na mocy art. 18 i 20 na firmy inwestycyjne, instytucje finansowe, spółki zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwa usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz od całkowitej kwoty zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji. Do celów niniejszego ustępu wymóg kapitałowy dla firm inwestycyjnych z państw trzecich, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych oznacza referencyjny wymóg kapitałowy.

Artykuł 23

Właściwe organy wymagają od firm inwestycyjnych należących do grupy kapitałowej, w stosunku do której odstąpiono od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, aby firmy te powiadomiły organy o ryzyku mogącym podważyć ich pozycję finansową, w tym o ryzyku związanym ze strukturą i źródłami funduszy własnych i finansowania zewnętrznego. Jeśli właściwe organy następnie dojdą do wniosku, iż pozycja finansowa takiej firmy inwestycyjnej nie jest adekwatnie zabezpieczona, mogą one wymagać od niej podjęcia odpowiednich środków, w tym – o ile będzie to niezbędne – wprowadzenia ograniczeń dotyczących przepływu kapitału z tej firmy do innych podmiotów grupy kapitałowej.

W przypadku, gdy właściwe organy odstępują od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, podejmują one inne stosowne środki celem monitorowania ryzyka wynikającego z koncentracji zaangażowań w skali całej grupy kapitałowej, łącznie z przedsiębiorstwami nieumiejscowionymi w Państwie Członkowskim.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od stosowania skonsolidowanych wymogów dotyczących funduszy własnych zgodnie z art. 22, wymogi określone w art. 123 oraz tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej, natomiast wymogi określone w art. 124 tej dyrektywy stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej w odniesieniu do nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

Artykuł 24

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte art. 20 ust. 2, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

2. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1 dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy wyższej z dwóch poniższych wartości obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej i zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1, firma inwestycyjna kontrolowane przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który co najmniej odpowiada wyższej z dwóch poniższych wartości, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej, zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21niniejszej dyrektywy.

Artykuł 25

Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte definicją firm inwestycyjnych określoną w art. 20 ust. 2 i 3, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie dominujące firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie, wymogów zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie firma inwestycyjna kontrolowana przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie wymogów zawartych w art. 75 lit.a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

Sekcja 3

Obliczanie skonsolidowanych wymogów kapitałowych

Artykuł 26

1. W przypadku gdy właściwe organy nie korzystają z możliwości odstąpienia na mocy art. 22, mogą – do celów obliczenia na bazie skonsolidowanej wymogów kapitałowych określonych w załączniku I i V oraz koncentracji zaangażowań określonych w art. 28-32 oraz w załączniku VI – zezwolić na saldowanie pozycji netto w portfelu handlowym jednej instytucji z pozycjami netto w portfelu handlowym drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, V i VI.

Ponadto właściwe organy te mogą zezwolić na saldowanie pozycji walutowych jednej instytucji z pozycjami walutowymi drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku III lub w załączniku V. Organy te mogą także zezwolić na saldowanie pozycji w towarach jednej instytucji z pozycjami w towarach drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV lub w załączniku V.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji portfela handlowego i pozycji wymiany walutowej przedsiębiorstw umiejscowionych w państwach trzecich, o ile spełnione są równocześnie następujące warunki:

a) przedsiębiorstwom takim udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim i przedsiębiorstwa te bądź spełniają kryteria definicji instytucji kredytowej zawartej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, albo stanowią uznane firmy inwestycyjne państw trzecich;

b) przedsiębiorstwa takie, w ujęciu nieskonsolidowanym, przestrzegają zasad adekwatności kapitału odpowiadających zasadom, które zostały określone w niniejszej dyrektywie; oraz

c) w danych państwach trzecich nie obowiązują przepisy, które mogłyby znacząco wpływać na przepływ funduszy w ramach grupy kapitałowej.

3. Właściwe organy mogą również zezwolić na kompensowanie zgodnie z ust. 1 pozycji utrzymywanych przez instytucje należące do jednej grupy kapitałowej, które uzyskały zezwolenie w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że:

a) alokacja kapitału w ramach grupy jest zadowalająca; oraz

b) warunki regulacyjne, prawne lub umowne określające działalność tych instytucji gwarantują wzajemne wsparcie finansowe w ramach grupy.

4. Ponadto właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji przewidziane w ust. 1 między instytucjami należącymi do jednej grupy kapitałowej, które spełniają warunki określone w ust. 3, a inną instytucją należącą do tej samej grupy, która uzyskała zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że instytucja ta ma obowiązek spełniania wymogów kapitałowych określonych w art. 18, 20 i 28 w ujęciu nieskonsolidowanym.

Artykuł 27

1. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych stosuje się przepis art. 65 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego mogą uznać zasadność stosowania wobec danych instytucji szczególnych definicji funduszy własnych przedstawionych w rozdziale IV.

Sekcja 4

Monitorowanie i kontrola koncentracji zaangażowań

Artykuł 28

1. Instytucje, z wyjątkiem firm inwestycyjnych, które spełniają warunki określone w art. 20 ust. 2 lub 3 niniejszej dyrektywy, monitorują i kontrolują koncentrację dużych ekspozycji zgodnie z przepisami art. 106–118 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 te instytucje, które wyliczają wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z załącznikiem I i II, a także, jeśli to właściwe, zgodnie z załącznikiem V niniejszej dyrektywy, mają obowiązek nadzorowania i kontroli koncentracji zaangażowań zgodnie z art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE, jednak przy zastosowaniu modyfikacji określonych w art. 29-32 niniejszej dyrektywy.

3. (skreślony).

Artykuł 29

1. Zaangażowanie wobec pojedynczego klienta wynikające z działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie następujących pozycji:

a) nadwyżki pozycji długich danej instytucji nad pozycjami krótkimi (gdy jest to wartość dodatnia) we wszystkich instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego klienta, przy czym pozycję netto w każdym instrumencie wylicza się według metod określonych w załączniku I;

b) zaangażowanie netto instytucji z tytułu gwarantowania emisji instrumentów dłużnych lub akcji; oraz

c) zaangażowanie wobec danego klienta z tytułu transakcji, umów i kontraktów, o których mowa w załączniku II, przy czym zaangażowanie to oblicza się w sposób określony w tym załączniku dla obliczenia wartości zaangażowań.

Do celów lit. b) zaangażowanie netto oblicza się, odejmując te pozycje z tytułu gwarantowania emisji, które zostały subskrybowane lub regwarantowane przez strony trzecie na podstawie formalnych umów, oraz pomniejszając je o współczynniki określone w ust. 41 załącznika I.

Do celów lit. b), do czasu dalszej koordynacji, właściwe organy wymagają od instytucji, aby ustanowiły systemy monitorowania i kontroli zaangażowań z tytułu gwarantowania emisji w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania gwarancyjnego a pierwszym dniem roboczym, uwzględniając ryzyko związane z danym rynkiem.

Do celów lit. c) z odniesienia w ust. 6 załącznika II do dyrektywy 2006/48/WE wyłącza się art. 84-89 tej dyrektywy.

2. Zaangażowanie wobec grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie ustalonych zgodnie z ust. 1 zaangażowań wobec pojedynczych klientów wchodzących w skład tej grupy.

Artykuł 30

1. Łączne zaangażowanie wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów wylicza się poprzez zsumowanie zaangażowania z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego i zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do tego portfela, uwzględniając przepisy art. 112-117 dyrektywy 2006/48/WE.

W celu wyliczenia zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego instytucje przyjmują, iż zaangażowanie wynikające z aktywów, które pomniejszają fundusze własne zgodnie z art. 13 ust. 2 drugi akapit lit. d), wynosi zero.

2. Łączne zaangażowania instytucji wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów wyliczone stosownie do ust. 4 należy zgłaszać zgodnie z art.110 dyrektywy 2006/48/WE.

Z wyjątkiem działań związanych z transakcjami z przyrzeczeniem odkupu, transakcjami pożyczek papierów wartościowych lub towarów obliczenie do celów sprawozdawczych wartości koncentracji zaangażowań względem pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów nie obejmuje uznania technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

3. Suma zaangażowań wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów określona w ust. 1 podlega limitom określonym w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, właściwe organy mogą zezwolić, aby aktywa stanowiące należności od uznanych firm inwestycyjnych państw trzecich i inne ekspozycje wobec takich firm oraz wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd były traktowane na takich samych zasadach, jak zasady określone odpowiednio w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE oraz w art. 106 ust. 2 lit. c) tej dyrektywy.

Artykuł 31

Właściwe organy mogą udzielać zgody na przekroczenie limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) ekspozycja wobec danego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego nie przekracza limitu określonego w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, wyliczonego na podstawie funduszy własnych zgodnie z ich określeniem w tej dyrektywie, a więc nadmierna ekspozycja wynika w całości z działalności zaliczonej do portfela handlowego;

b) instytucja spełnia dodatkowy wymóg kapitałowy odnośnie do nadmiernej ekspozycji przewyższającej limit określony w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, obliczony zgodnie z załącznikiem VI do niniejszej dyrektywy;

c) w przypadku gdy upłynęło do dziesięciu dni od chwili przekroczenia limitów, nadmierne zaangażowanie wobec danego klienta lub danej grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego nie może przewyższać 500 % funduszy własnych instytucji;

d) suma wszystkich nadmiernych zaangażowań, które trwają dłużej niż dziesięć dni, nie może przewyższać 600 % funduszy własnych instytucji; oraz

e) instytucje zgłaszają właściwym organom raz na trzy miesiące wszystkie przypadki przekroczenia limitu określonego w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE w ciągu minionych trzech miesięcy.

W odniesieniu do lit. e), dla każdego przypadku przekroczenia limitu podaje się kwotę nadmiernej ekspozycji i nazwę klienta.

Artykuł 32

1. [3] Właściwe organy ustanawiają procedury, aby uniemożliwić instytucjom celowe unikanie dodatkowych wymogów kapitałowych, którym podlegałyby one w innych przypadkach, z tytułu ekspozycji przewyższających limit określony w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, które to ekspozycje trwają dłużej niż dziesięć dni, poprzez czasowe przeniesienie danych ekspozycji do innego przedsiębiorstwa, które należy bądź nie należy do tej samej grupy kapitałowej, lub poprzez przeprowadzanie sztucznych transakcji celem ukończenia jednej ekspozycji przed upływem dziesięciu dni i utworzenia nowej ekspozycji.

Właściwe organy powiadamiają o tych procedurach EUNB, Radę i Komisję.

Instytucje mają obowiązek wdrożenia systemów, które zapewnią, że każde przeniesienie zaangażowań powodujące takie skutki, o których mowa w pierwszym akapicie, zostanie bezzwłocznie zgłoszone właściwym organom.

EUNB wydaje wytyczne związane z procedurami, o których mowa w niniejszym ustępie.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, którym udzielono zgody na stosowanie alternatywnej metody określenia funduszy własnych zgodnie z art. 13 ust. 2, na stosowanie tej metody do celów art. 30 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 31, pod warunkiem że dane instytucje będą miały obowiązek spełniania wszystkich wymogów zawartych w art. 110-117 dyrektywy 2006/48/WE w zakresie zaangażowań z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego za pomocą funduszy własnych w rozumieniu definicji zawartej w tej dyrektywie.

Sekcja 5

Wycena pozycji do celów sprawozdawczych

Artykuł 33

1. Wszystkie pozycje zaliczone do portfela handlowego podlegają zasadom ostrożnej wyceny, jak określono w załączniku VII część B. Zasady te zobowiązują instytucje do zapewnienia, by wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji właściwie odzwierciedlała bieżącą wartość rynkową. Wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji obejmuje odpowiedni stopień pewności, uwzględniający dynamiczny charakter pozycji zaliczonych do portfela handlowego, wymagania ostrożnościowe oraz zasady działania i cel wymogów kapitałowych w odniesieniu do pozycji zaliczonych do portfela handlowego.

2. Wycenę pozycji zaliczonych do portfela handlowego aktualizuje się co najmniej raz dziennie.

3. W przypadku braku łatwo dostępnych cen rynkowych właściwe organy mogą odstąpić od wymogu określonego w ust. 1 i 2 i wymagać od instytucji stosowania alternatywnych metod wyceny, pod warunkiem jednak, że metody te mają charakter dostatecznie ostrożny i zostały zatwierdzone przez właściwe organy.

Sekcja 6

Zarządzanie ryzykiem i ocena kapitału

Artykuł 34

Właściwe organy zobowiązują każdą firmę inwestycyjną, by oprócz spełniania wymogów określonych w art. 13 dyrektywy 2004/39/WE, spełniało także wymogi określone w art. 22 i. 123 dyrektywy 2006/48/WE, z zastrzeżeniem postanowień dotyczących poziomów stosowania, określonych w art. 68-73 tej dyrektywy.

Sekcja 7

Wymogi sprawozdawcze

Artykuł 35

1. Państwa Członkowskie wymagają od firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, aby przedkładały właściwym organom macierzystych Państw Członkowskich wszelkie informacje potrzebne do oceny przestrzegania przez te podmioty zasad przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie zapewniają również, by mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i rachunkowości w ramach instytucji pozwalały w każdej chwili zweryfikować przestrzeganie tych zasad.

2. Firmy inwestycyjne składają sprawozdania właściwym organom w trybie ustalonym przez te organy przynajmniej raz na miesiąc w przypadku firm objętych przepisem art. 9, przynajmniej raz na trzy miesiące w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 1, przynajmniej raz na sześć miesięcy w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 3.

3. Niezależnie od ust. 2 firmy inwestycyjne objęte przepisami art. 5 ust. 1 i 9 mają obowiązek sporządzania tych informacji w ujęciu skonsolidowanym lub skonsolidowanym na niższym szczeblu jedynie raz na sześć miesięcy.

4. Instytucje kredytowe mają obowiązek składania sprawozdań w trybie ustalonym przez właściwe organy z częstotliwością wymaganą przez dyrektywę 2006/48/WE.

5. Właściwe organy nałożą na instytucje obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia każdego przypadku niewykonania zobowiązań przez kontrahenta, z którym zawarły umowę z udzielonym lub otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, bądź przeprowadziły transakcję udzielenia lub zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów.

6. Do firm inwestycyjnych mają zastosowanie jednolite formaty, częstotliwości i terminy przedkładania sprawozdań, o których mowa w art. 74 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ VI

Sekcja 1

Właściwe organy

Artykuł 36

1. [4] Państwa członkowskie wyznaczają właściwe organy mające zadanie wykonywania obowiązków przewidzianych niniejszą dyrektywą. Powiadamiają one o tym EUNB i Komisję, zaznaczając podział obowiązków.

2. Właściwe organy są organami publicznymi lub podmiotami uznanymi przez prawo krajowe lub organy publiczne za część systemu nadzoru działającego w danym Państwie Członkowskim.

3. Właściwym organom nadaje się wszelkie uprawnienia niezbędne do wykonywania ich zadań, w szczególności do nadzorowania procesu tworzenia portfeli handlowych.

Sekcja 2

Nadzór

Artykuł 37

1. Tytuł V rozdział 4 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do nadzoru firm inwestycyjnych zgodnie z poniższymi zasadami:

a) odniesienia do przepisów art. 6 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 5 dyrektywy 2004/39/WE;

b) odniesienia do przepisów art. 22 i 123 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 34 dyrektywy niniejszej dyrektywy; oraz

c) odniesienia do przepisów art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE.

W przypadku gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, przepisy tytułu V rozdziału 4 dyrektywy 2006/48/WE obowiązują w zakresie nadzoru nad instytucjami, tak jak gdyby odniesienia do instytucji kredytowych dotyczyły instytucji.

2. Art. 129 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się również w odniesieniu do uznawania wewnętrznych modeli instytucji zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy, o ile zostanie złożony odpowiedni wniosek przez dominującą unijną instytucję kredytową i jej spółkę zależną lub dominującą unijną firmę inwestycyjną i jej jednostki zależne lub wspólnie przez jednostki zależne dominującej unijnej finansowej spółki holdingowej.

Okres wymagany do uznania, o którym mowa w pierwszym akapicie, wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 38

1. [5] Właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w pełnieniu obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie, w szczególności w przypadku gdy usługi inwestycyjne są świadczone na podstawie swobody świadczenia usług lub poprzez ustanowienie oddziału.

Właściwe organy na żądanie przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje mogące usprawnić nadzór nad adekwatnością kapitału instytucji, zwłaszcza w zakresie weryfikowania przestrzegania przez te podmioty zasad określonych w niniejszej dyrektywie.

Właściwe organy współpracują z EUNB na potrzeby niniejszej dyrektywy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010.

Właściwe organy udzielają EUNB niezwłocznie wszelkich informacji niezbędnych mu do wypełniania jego obowiązków wynikających z niniejszej dyrektywy i rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 zgodnie z art. 35 tego rozporządzenia.

2. Wszelka przewidziana w niniejszej dyrektywie wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami podlega następującym obowiązkom dochowania tajemnicy zawodowej:

a) w odniesieniu do firm inwestycyjnych – obowiązkowi nałożonemu art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) w odniesieniu do instytucji kredytowych – obowiązkowi nałożonemu art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE.

3. Artykuł 42a dyrektywy 2006/48/WE, z wyjątkiem ust. 1 lit. a), stosuje się odpowiednio w odniesieniu do nadzoru firm inwestycyjnych, chyba że te firmy inwestycyjne spełniają kryteria określone w art. 20 ust. 2, art. 20 ust. 3 lub art. 46 ust. 1 niniejszej dyrektywy.

ROZDZIAŁ VII

Sprawozdawczość

Artykuł 39

Wymogi określone w tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się do firm inwestycyjnych.

ROZDZIAŁ VIII

Sekcja 1

Artykuł 40

Do celów obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kontrahenta, zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz obliczania minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kredytowego, zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i bez uszczerbku dla przepisów ust. 6 załącznika III do tej dyrektywy, ekspozycje wobec uznanych firm inwestycyjnych z państw trzecich oraz ekspozycje wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd traktuje się jako ekspozycje wobec instytucji.

Sekcja 2

Akty delegowane i uprawnienia wykonawcze

Artykuł 41

1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wszelkich dostosowań technicznych dotyczących następujących obszarów:

a) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

c) dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonej w art. 5-9 oraz wielkości podanych w art. 18 ust. 2 celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej;

d) dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych w art. 20 ust. 2 i 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

e) objaśnianie wymogów określonych w art. 21 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

f) dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych aktów dotyczących instytucji i spraw pokrewnych;

g) dostosowanie przepisów technicznych w załącznikach I-VII wskutek nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, a także w zakresie pomiaru ryzyka, standardów i wymogów rachunkowości, uwzględniających przepisy prawa wspólnotowego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; lub

h) dostosowania techniczne w celu uwzględnienia wyników przeglądu, o którym mowa w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE.

2. Środki, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się w formie aktów delegowanych zgodnie z art. 42a oraz z zastrzeżeniem warunków określonych w 42b i 42c.

Artykuł 42

1. Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy, powołany decyzją Komisji 2004/10/WE z dnia 5 listopada 2003 r. (¹³)(zwany dalej "Komitetem").

2. (uchylony).

3. Do dnia 31 grudnia 2010 r., a następnie przynajmniej co trzy lata, Komisja dokonuje przeglądu przepisów dotyczących jej uprawnień wykonawczych i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie funkcjonowania tych uprawnień. W sprawozdaniu tym analizowana jest zwłaszcza konieczność wniesienia przez Komisję zmian do obowiązującej dyrektywy w celu zapewnienia właściwego zakresu uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Stwierdzeniu, czy ewentualnie konieczne jest dokonanie zmian, towarzyszy szczegółowe uzasadnienie jego podstaw. W razie potrzeby do sprawozdania dołączony jest wniosek legislacyjny dotyczący zmiany przepisów, na mocy których Komisji przyznane zostały uprawnienia wykonawcze.

4. (skreślony).

Artykuł 42a

Wykonanie przekazania uprawnień

1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 41, powierza się Komisji na okres czterech lat od dnia 15 grudnia 2010 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanych uprawnień najpóźniej 6 miesięcy przed zakończeniem tego czteroletniego okresu. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na taki sam okres, chyba że Parlament Europejski lub Rada odwołają je zgodnie z art. 42b.

2. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja informuje o nim jednocześnie Parlament Europejski i Radę.

3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zostają powierzone Komisji z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 42b i 42c.

Artykuł 42b

Odwołanie przekazanych uprawnień

1. Przekazanie uprawnień określonych w art. 41 może być w każdej chwili odwołane przez Parlament Europejski lub Radę.

2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, stara się poinformować drugą instytucję i Komisję, w odpowiednim czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane.

3. Podjęcie decyzji o odwołaniu uprawnień powoduje zakończenie delegacji uprawnień w niej wymienionych.

Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna bezzwłocznie lub z dniem w niej określonym. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych. Zostaje ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej..

Artykuł 42c

Sprzeciw wobec aktów delegowanych

1. W terminie trzech miesięcy od dnia powiadomienia Parlament Europejski lub Rada mogą zgłosić sprzeciw wobec aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o trzy miesiące.

2. Jeżeli przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, ani Parlament Europejski ani Rada nie wyrażą sprzeciwu wobec aktu delegowanego, akt ten publikowany jest w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzi w życie z dniem w nim określonym. Akt delegowany może być opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu.

3. W przypadku sprzeciwu wobec aktu delegowanego ze strony Parlamentu Europejskiego lub Rady w terminie, o którym mowa w ust. 1, akt delegowany nie wchodzi w życie. Zgodnie z art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej instytucja zgłaszająca sprzeciw podaje powody zastrzeżeń wobec danego aktu delegowanego.

Sekcja 3

Przepisy przejściowe

Artykuł 43

W odniesieniu do firm inwestycyjnych obliczających kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE lub stosujących do obliczania swoich wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka operacyjnego zaawansowaną metodę pomiaru, określoną w art. 105 tej dyrektywy, stosuje się przepisy art. 152 ust. 1-7 dyrektywy 2006/48/WE zgodnie z art. 2 i rozdziałem V sekcje 2 i 3 tej dyrektywy.

Artykuł 44

Do dnia 31 grudnia 2012 r. w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których odpowiedni wskaźnik dla linii biznesowej związanej z handlem i sprzedażą stanowi co najmniej 50 % całkowitej wielkości wskaźników dla wszystkich linii biznesowych, obliczonych zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy oraz z załącznikiem X część 2 ust. 1-4 dyrektywy 2006/48/WE, Państwa Członkowskie mogą do linii biznesowej "handel i sprzedaż" zastosować wartość procentową równą 15 %.

Artykuł 45

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie limitów dotyczących koncentracji zaangażowania określonych w art. 111 dyrektywy 2006/48/WE. Firmy inwestycyjne nie muszą uwzględniać przekroczeń takich limitów określonych w art. 75 lit. b) tej dyrektywy. Z powyższej opcji można korzystać do dnia 31 grudnia 2014 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian mających wpływ na koncentrację zaangażowań, zgodnie z art. 119 dyrektywy 2006/48/WE, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Warunkiem skorzystania z powyższej opcji jest spełnienie następujących warunków określonych w lit. a)-d):

a) firma inwestycyjna świadczy usługi inwestycyjne lub prowadzi działalność związaną z instrumentami finansowymi wyszczególnionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE;

b) firma inwestycyjna nie świadczy takich usług inwestycyjnych ani nie prowadzi takiej działalności inwestycyjnej na rzecz lub w imieniu klientów detalicznych;

c) przypadki przekroczenia limitów, o których mowa w części wprowadzającej niniejszego ustępu wystąpiły w związku z ekspozycjami wynikającymi z umów stanowiących instrumenty finansowe wyszczególnione w lit. a) i dotyczą towarów lub instrumentów bazowych w rozumieniu załącznika I sekcja C ust. 10 dyrektywy 2004/39/WE* (rynki instrumentów finansowych) i obliczane są zgodnie z załącznikiem III i IV dyrektywy 2006/48/WE lub z umów dotyczących dostawy towarów lub praw emisji zanieczyszczeń; oraz

d) firma inwestycyjna dysponuje udokumentowaną strategią zarządzania oraz, w szczególności, kontroli i ograniczania ryzyka wynikającego z koncentracji ekspozycji. Firma inwestycyjna jest zobowiązana zawiadomić właściwe organy o tej strategii oraz niezwłocznie poinformować o jej istotnych zmianach. Firma inwestycyjna podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia stałego monitorowania wiarygodności kredytowej kredytobiorców, stosownie do ich wpływu na ryzyko koncentracji. Działania te mają umożliwiać firmom inwestycyjnym podjęcie odpowiednich i dostatecznie szybkich działań w przypadku obniżenia wiarygodności kredytowej;

2. Firma inwestycyjna, która przekroczyła wewnętrzne limity ustanowione w ramach strategii, o której mowa w ust. 1 lit. d), niezwłocznie zawiadamia właściwe organy o wielkości i charakterze przekroczenia oraz o kontrahencie.

Artykuł 46

Do dnia 31 grudnia 2011 roku, rozpatrując każdy przypadek z osobna właściwe organy mogą nie zastosować w drodze odstępstwa od art. 20 ust. 1 wymogów kapitałowych wynikających z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE w stosunku do firm inwestycyjnych, które nie podlegają przepisom art. 20 ust. 2-3 i których całkowity portfel handlowy nigdy nie przekracza 50 milionów EUR, a średnia liczba pracowników w roku finansowym nie przekracza 100 osób.

Zamiast tego wymogi kapitałowe nie będą niższe od najniższej z następujących wartości:

a) wymogi kapitałowe wynikające z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) 12/88 wyższej z następujących wartości:

(i) sumy wymogów kapitałowych określonych w art. 75 lit a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

(ii) kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, niezależnie od art. 20 ust. 5.

W przypadku zastosowania lit. b), kwota ta powinna być waloryzowana co najmniej raz do roku.

Zastosowanie tego odstępstwa nie powinno prowadzić do obniżenia ogólnego poziomu wymogów kapitałowych dla firmy inwestycyjnej w porównaniu do wymogów na dzień 31 grudnia 2006 r., chyba, że obniżenie to jest ostrożonościowo uzasadnione obniżeniem wielkości działalności prowadzonej przez firmę inwestycyjną.

Artykuł 47

Do dnia 30 grudnia 2011 r. lub wcześniejszej daty określonej w indywidualnych przypadkach przez właściwe organy, instytucje, których modele pomiaru ryzyka szczególnego zostały zatwierdzone przed dniem 1 stycznia 2007 r., zgodnie z załącznikiem V ust. 1 w zakresie tego obowiązującego zatwierdzenia mogą stosować przepisy ust. 4 i 8 załącznika VIII do dyrektywy 93/6/EWG w wersji obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 48

1. Przepisy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie mają zastosowania w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE i które na dzień 31 grudnia 2006 r. nie podlegały dyrektywie 93/22/EWG (¹⁴). Zwolnienie to obowiązuje do wcześniejszej z następujących dat: do 31 grudnia 2014 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian w zakresie przepisów ust. 2 i 3.

2. W ramach wymaganego przeglądu przewidzianego w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE, na podstawie publicznych konsultacji i w świetle rozmów przeprowadzonych z właściwymi organami, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) odpowiedniego systemu nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi lub z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych wymienionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) potrzeby zmiany dyrektywy 2004/39/WE w celu utworzenia kolejnej kategorii firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE dotyczącej dostawców energii (w tym energii elektrycznej, węgla, gazu i ropy naftowej).

3. Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, Komisja przedstawi wnioski w sprawie zmian niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE.

Sekcja 4

Przepisy końcowe

Artykuł 49

1. Państwa Członkowskie przyjmują i publikują do dnia 31 grudnia 2006 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami art. 2, 3, 11, 13, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 25, 29, 30, 33, 34, 35, 37, 39, 40, 41, 43, 44, 50 oraz załączników I, II, III, V, VII. Następnie Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę zgodności między tymi przepisami a przepisami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2007 r.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Powinny one również zawierać oświadczenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych przez niniejszą dyrektywę traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 50

1. Artykuł 152 ust. 8-14 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do celów niniejszej dyrektywy z zastrzeżeniem następujących przepisów stosowanych w przypadku obowiązywania opcji, o której mowa w art. 152 ust. 8 dyrektywy 2006/48/WE:

a) odniesienia w ust. 7 załącznika II do niniejszej dyrektywy do dyrektywy 2006/48/WE należy traktować jako odniesienia do dyrektywy 2000/12/WE w brzmieniu, jakie miała ta dyrektywa przed dniem 1 stycznia 2007 r.; oraz

b) ust. 4 załącznika II do niniejszej dyrektywy ma zastosowanie w brzmieniu w jakim obowiązywał on przed dniem 1 stycznia 2007 r.

2. Do celów art. 18 i 20 dyrektywy 2006/48/WE art. 157 ust. 2 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

Artykuł 51

Do dnia 1 stycznia 2011 r. Komisja dokona przeglądu i złoży sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami o wprowadzenie zmian.

Artykuł 52

Uchyla się dyrektywę 93/6/EWG zmienioną dyrektywami wymienionymi w części A załącznika VIII, nie pomniejszając obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być one odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 54

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu 14 czerwca 2006.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (²)

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (⁴) została kilka razy w istotny sposób zmieniona. W związku z nowymi zmianami w powyższej dyrektywie, w celu zachowania przejrzystości wskazane jest dokonanie przekształcenia jej tekstu.

(2) Jednym z celów dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) jest umożliwienie firmom inwestycyjnym posiadającym zezwolenia przyznane przez właściwe organy ich Państw Członkowskich i nadzorowanym przez te organy, swobodnego zakładania filii i świadczenia usług w innych Państwach Członkowskich. W tym celu dyrektywa zapewnia koordynację przepisów w zakresie przyznawania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności.

(3) Dyrektywa 2004/39/WE nie ustanawia jednak wspólnych zasad dotyczących wysokości funduszy własnych firm inwestycyjnych ani nawet nie ustala wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm; dyrektywa ta nie ustanawia także wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą.

(4) Właściwym jest dokonanie jedynie zasadniczej harmonizacji w zakresie niezbędnym i dostatecznym, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwolenia i systemów nadzoru ostrożnościowego. Aby zrealizować zasadę wzajemnego uznawania w ramach wewnętrznego rynku finansowego, należy podjąć działania w celu przyjęcia wspólnej definicji funduszy własnych firm inwestycyjnych, ustalenia wymaganego poziomu ich kapitału założycielskiego oraz ustanowienia wspólnych ram dla monitorowania ryzyka obciążającego działalność tych firm.

(5) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest ustanowienie wymogów adekwatności kapitałowej mających zastosowanie względem firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, zasad dotyczących obliczania funduszy własnych oraz zasad ich nadzoru ostrożnościowego, nie mogą zostać w wystarczającym zakresie osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym, ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6) Właściwe jest zróżnicowanie wymaganego poziomu kapitału założycielskiego w zależności od zakresu działalności określonego w zezwoleniu przyznanym firmie inwestycyjnej.

(7) Należy zezwolić istniejącym firmom inwestycyjnym na kontynuowanie działalności pod określonymi warunkami, nawet wówczas gdy nie sprostają one wymogom w zakresie minimalnego poziomu kapitału założycielskiego dla nowo powstałych firm inwestycyjnych.

(8) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia przepisów bardziej restrykcyjnych, aniżeli te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(9) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko odpowiednich przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów Państw Członkowskich oraz większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji prawnych i procedur nadzoru.

(10) W komunikacie Komisji z 11 maja 1999 r. zatytułowanym "Wprowadzanie w życie ram dla rynków finansowych: plan działania" zostały określone różne cele, które powinny zostać osiągnięte dla pełnej realizacji rynku wewnętrznego usług finansowych. Celem określonym przez Radę Europejską obradującą w dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie jest wdrożenie planu działań do 2005 r. Ważnym elementem planu działań jest nowe sformułowanie postanowień odnoszących się do funduszy własnych.

(11) Ponieważ w zakresie działalności w ramach portfela handlowego firmy inwestycyjne są narażone na takie same rodzaje ryzyka co instytucje kredytowe, właściwym jest, by odpowiednie przepisy dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (⁶) stosowały się również do firm inwestycyjnych.

(12) Fundusze własne zarówno firm inwestycyjnych, jak i instytucji kredytowych, (dalej zwanych wspólnie "instytucjami") mogą służyć do wyrównywania strat, których wartość przewyższa poziom zysków, zapewniając w ten sposób ciągłość działania instytucji oraz ochronę inwestorów. Fundusze własne służą właściwym organom również jako istotny miernik, w szczególności przy ocenie wypłacalności instytucji, a także do innych celów ostrożnościowych. Ponadto instytucje bezpośrednio konkurują ze sobą na rynku wewnętrznym. Należy zatem ustanowić wspólne podstawowe normy dotyczące funduszy własnych w celu wzmocnienia systemu finansowego Wspólnoty oraz zapobiegania zniekształceniu konkurencji.

(13) W związku z celami określonymi w motywie (12) właściwym jest, by definicja funduszy własnych określona w dyrektywie 2006/48/WE służyła jako podstawa oraz by przyjąć dodatkowe przepisy szczegółowe, które uwzględniają różny zakres wymogów kapitałowych związanych z ryzykiem rynkowym.

(14) W przypadku instytucji kredytowych dyrektywa 2000/12/WE wprowadziła już wspólne normy w zakresie nadzorowania i monitorowania różnych typów ryzyka.

(15) W tym kontekście przepisy w sprawie minimalnych wymogów kapitałowych należy rozpatrywać w połączeniu z innymi właściwymi instrumentami także służącymi harmonizacji podstawowych metod nadzoru instytucji.

(16) Niezbędne jest opracowanie wspólnych norm dotyczących ryzyka rynkowego wynikającego z działalności instytucji kredytowych oraz ustalenie równoległych ram nadzorowania ryzyka, które ponoszą instytucje, zwłaszcza ryzyka rynkowego, w szczególności ryzyka pozycji, ryzyka kontrahenta/ryzyka rozliczenia i ryzyka walutowego.

(17) Niezbędne jest uwzględnienie pojęcia "portfel handlowy", który obejmuje pozycje w papierach wartościowych i innych instrumentach finansowych przeznaczonych do obrotu, które są obciążone głównie ryzykiem rynkowym, jak również zaangażowania wynikające z określonych usług finansowych świadczonych na rzecz klientów.

(18) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego instytucji prowadzących jedynie znikomą działalność w ramach portfela handlowego, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, instytucje te powinny mieć możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE zamiast obowiązku przestrzegania wymogów określonych w załącznikach I i II do niniejszej dyrektywy.

(19) Istotne jest, aby przy monitorowaniu ryzyka rozliczenia/ryzyka dostawy uwzględnić istnienie systemów dających adekwatny poziom zabezpieczenia ograniczającego takie ryzyko.

(20) W każdym przypadku instytucje powinny przestrzegać przepisów niniejszej dyrektywy w zakresie pokrycia funduszami własnymi ryzyka walutowego obciążającego całokształt ich działalności. Należy ustalać niższe wymogi kapitałowe dla pozycji w walutach ściśle ze sobą skorelowanych, gdy korelacja taka została potwierdzona badaniami statystycznymi lub wynika z obowiązujących umów międzyrządowych.

(21) Wymogi kapitałowe dla podmiotów prowadzących handel towarami, w tym podmiotów wyłączonych obecnie spod wymogów dyrektywy 2004/39/WE zostaną, o ile to konieczne, poddane przeglądowi w związku z przeglądem wyżej wymienionych wyjątków zgodnie z art. 65 ust. 3 tej dyrektywy.

(22) Liberalizacja rynków gazowego i elektryczności jest znaczącym celem Wspólnoty, zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym. Z tego względu wymogi kapitałowe oraz inne uregulowania dotyczące nadzoru, stosowane wobec podmiotów działających na tych rynkach, powinny być proporcjonalne, a ponadto nie mogą stanowić nieuzasadnionej przeszkody dla liberalizacji. Szczególnie podczas przeglądów, o których mowa w motywie (21), powinien zostać uwzględniony cel, jakim jest liberalizacja.

(23) Istnienie wewnętrznych systemów monitorowania i kontroli ryzyka stopy procentowej obciążającego całą działalność instytucji stanowi szczególnie istotny sposób ograniczania tego ryzyka do minimum. W związku z tym systemy takie powinny być nadzorowane przez właściwe organy.

(24) Dyrektywa 2006/48/WE nie ustanawia wspólnych zasad monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań w zakresie działalności, która zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym, stosowne jest zatem przyjęcie takich zasad.

(25) Ryzyko operacyjne stanowi istotne ryzyko dla instytucji wymagające pokrycia przy pomocy funduszy własnych. Istotne jest uwzględnienie różnorodność instytucji w UE, poprzez ustanowienie alternatywnych metod.

(26) Dyrektywa 2006/48/WE przyjmuje zasadę konsolidacji. Dyrektywa ta nie ustanawia wspólnych zasad konsolidacji w przypadku instytucji finansowych, których działalność zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym.

(27) Aby zapewnić odpowiedni poziom wypłacalności instytucji w ramach jednej grupy, ważne jest, by minimalne wymogi kapitałowe były stosowane na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej tej grupy. W celu zapewnienia odpowiedniej alokacji funduszy własnych w ramach grupy oraz ich dostępności w razie potrzeby dla zabezpieczenia inwestycji, minimalne wymogi kapitałowe powinny stosować się do poszczególnych instytucji w ramach tej grupy, chyba że cel ten można skutecznie zrealizować w inny sposób.

(28) Dyrektywa 2006/48/WE nie ma zastosowania do grup, w skład których wchodzi jedna firma inwestycyjna lub więcej takich firm, lecz nie wchodzi żadna instytucja kredytowa. Należy zatem ustanowić wspólne ramy wprowadzenia nadzoru skonsolidowanego nad firmami inwestycyjnymi.

(29) Instytucje powinny zapewnić kapitał wewnętrzny adekwatny pod względem ilości, jakości i alokacji w stosunku do rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone. Dlatego też instytucje powinny ustanowić strategie i procedury służące ocenie i utrzymywaniu adekwatności ich kapitału wewnętrznego.

(30) Właściwe organy powinny oceniać adekwatność funduszy własnych instytucji, uwzględniając rodzaje ryzyka, na jakie instytucje te są narażone.

(31) W celu zapewnienia sprawnego działania rynku wewnętrznego w sektorze bankowym Komitet Europejskich Nadzorców Bankowych powinien przyczynić się do spójnego stosowania niniejszej dyrektywy i do ujednolicenia praktyk w zakresie nadzoru stosowanych we Wspólnocie oraz składać instytucjom Wspólnoty roczne sprawozdania dotyczące osiągniętego postępu.

(32) Istotnym warunkiem wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego jest zapewnienie dalszego zbliżenia praktyk w zakresie wdrażania i stosowania przepisów zharmonizowanego prawodawstwa Wspólnoty.

(33) Z tego samego powodu, a także po to, by zapobiec nadmiernemu obciążeniu instytucji wspólnotowych działających w kilku Państwach Członkowskich, wynikającemu z stałej odpowiedzialności właściwych organów poszczególnych Państw Członkowskich za udzielanie zezwoleń i nadzór, niezbędne jest znaczne wzmocnienie współpracy między właściwymi organami. W tym kontekście należy wzmocnić rolę inspektora odpowiedzialnego za nadzór skonsolidowany.

(34) Aby doprowadzić do wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz aby zapewnić obywatelom Unii odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny ujawnić publicznie i w sposób umożliwiający miarodajne porównanie informacje na temat sposobów wdrażania wymogów niniejszej dyrektywy.

(35) Mając na uwadze wzmocnienie dyscypliny rynkowej oraz zachęcenie instytucji do ulepszenia ich strategii rynkowych, technik kontroli ryzyka oraz wewnętrznej organizacji zarządzania, należy nałożyć na te instytucje obowiązek podawania odpowiednich informacji do wiadomości publicznej.

(36) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(37) W swojej rezolucji z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia przepisów o usługach finansowych (⁸) Parlament wnioskował o przyznanie Parlamentowi i Radzie tej samej roli w nadzorowaniu sposobu wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, co odzwierciedla uprawnienia legislacyjne Parlamentu zgodnie z art. 251 Traktatu. Przewodniczący Komisji poparł ten wniosek w oświadczeniu złożonym tego samego dnia w Parlamencie. Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zmian w decyzji 1999/468/WE, zmieniony wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2004 r. Parlament uznaje, że niniejsza propozycja nie chroni jego uprawnień legislacyjnych. Zdaniem Parlamentu, Parlament i Rada powinny mieć możliwość oceny w ustalonym okresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. W związku z tym stosowne jest ograniczenie okresu, w którym Komisja może przyjmować środki wykonawcze.

(38) Parlament powinien dysponować trzymiesięcznym okresem od pierwszego przekazania projektu zmian i środków wykonawczych w celu ich przeanalizowania i wydania opinii. Jednakże, w pilnych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach powinna istnieć możliwość skrócenia tego okresu. W przypadku przyjęcia w tym okresie rezolucji przez Parlament, Komisja powinna powtórnie przeanalizować projekt zmian lub środków.

(39) W celu uniknięcia zakłóceń na rynkach oraz zapewnienia ciągłości na wszelkich poziomach funduszy własnych należy przyjąć szczegółowe rozwiązania przejściowe.

(40) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej za ogólne zasady prawa wspólnotowego.

(41) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu do wcześniejszych dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(42) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres i definicje

Sekcja 1

Przedmiot i zakres

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi adekwatności kapitałowej dla firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zasady dotyczące obliczania funduszy własnych oraz zasady ich nadzoru ostrożnościowego. Państwa Członkowskie stosują wymogi określone w niniejszej dyrektywie wobec firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3.

2. Państwo Członkowskie może nakładać na firmy inwestycyjne i instytucje kredytowe, którym udzieliło zezwolenia, dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymogi.

Artykuł 2

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 18, 20, 22-32, 34 i 39 niniejszej dyrektywy, art. 68-73 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do firm inwestycyjnych. Przy stosowaniu art. 70-72 dyrektywy 2006/48/WE do firm inwestycyjnych, każde odniesienie do dominującej instytucji kredytowej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich należy rozumieć jako odniesienie do dominującej firmy inwestycyjnej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich, zaś każde odniesienie do unijnej dominującej instytucji kredytowej należy rozumieć jako odniesienie do dominującej unijnej firmy inwestycyjnej.

Jeżeli dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym w odniesieniu do instytucji kredytowej, to wyłącznie ta dominująca firma inwestycyjna podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

Jeżeli dominująca instytucja kredytowa z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym wobec firmy inwestycyjnej, to wyłącznie ta dominująca instytucja kredytowa podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

W przypadku, gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, wymogi określone na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej spółki holdingowej stosuje się do instytucji kredytowej.

2. Gdy w skład grupy kapitałowej objętej przepisem ust. 1 nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, stosują się odpowiednio przepisy dyrektywy 2006/48/WE z zastrzeżeniem następujących przypadków:

a) każde odniesienie do "instytucji kredytowych" traktuje się jako odniesienie do "firm inwestycyjnych"

b) w art. 125 oraz w art. 140 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE każde odniesienie do innych artykułów tej dyrektywy traktuje się jako odniesienie do dyrektywy 2004/39/WE;

c) do celów art. 39 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE odniesienia do "Komitetu Doradczego ds. Bankowości" traktuje się jako odniesienia do Rady i Komisji;

d) na zasadzie odstępstwa od art. 140 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE gdy w skład grupy nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, zdanie pierwsze w tym artykule otrzymuje brzmienie: "W przypadku gdy firma inwestycyjna, finansowa spółka holdingowa lub spółka holdingowa o profilu mieszanym kontroluje jeden lub więcej przedsiębiorstw zależnych, które są zakładami ubezpieczeniowymi, właściwe organy i organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeniowych, ściśle ze sobą współpracują."

Sekcja 2

Definicje

Artykuł 3

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "instytucje kredytowe" oznaczają instytucje kredytowe określone w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE;

b) "firmy inwestycyjne" oznaczają instytucje określone jako takie w art. 4 ust. 1 pkt 1) dyrektywy 2004/39/WE, które podlegają wymogom nałożonym z mocy tej dyrektywy z wyłączeniem:

(i) instytucji kredytowych,

(ii) firm miejscowych według definicji zawartej w lit. p); oraz

(iii) firm, które są upoważnione jedynie do świadczenia usług związanych z doradztwem inwestycyjnym lub przyjmują i przekazują zlecenia inwestorów, a nie przechowują środków lub papierów wartościowych swoich klientów, i które z tego powodu nie mogą w żadnym momencie być zadłużone wobec tych klientów;

c) "instytucje" oznaczają instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne;

d) "uznane firmy inwestycyjne z państw trzecich" oznaczają firmy spełniające następujące warunki:

(i) firmy, które, gdyby założyły jednostkę w państwie Wspólnoty, byłyby objęte definicją firmy inwestycyjnej;

(ii) firmy, które posiadają zezwolenie przyznane w państwie trzecim; oraz

(iii) firmy, które podlegają i spełniają reguły ostrożnościowe, uznawane przez właściwe organy za przynajmniej tak restrykcyjne jak reguły ustanowione w niniejszej dyrektywie;

e) "instrumenty finansowe" oznaczają dowolną umowę, która powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron umowy;

f) "dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w Państwie Członkowskim" oznacza firmę inwestycyjna, od której zależna jest instytucja lub instytucja finansowa lub która posiada udziały w takich podmiotach, oraz która nie jest sama podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w tym samym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w tym samym Państwie Członkowskim;

g) "unijna dominująca firma inwestycyjna" oznacza dominującą firmę inwestycyjną z siedzibą w Państwie Członkowskim, która nie jest podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w dowolnym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w dowolnym Państwie Członkowskim;

h) "pozagiełdowe instrumenty pochodne" oznaczają pozycje ujęte w wykazie zawartym w załączniku IV do dyrektywy 2006/48/WE inne niż te, którym przypisuje się wartość ekspozycji równą zero zgodnie z ust. 6 część 2 załącznika III do tej dyrektywy;

i) "rynek regulowany" oznacza rynek określony w art. 4 ust. 1 pkt 14) dyrektywy 2004/39/WE;

j) "zamienne papiery wartościowe" oznaczają papiery wartościowe, które mogą być zamienione przez ich posiadacza na inne papiery wartościowe;

k) "gwarancja subskrypcyjna (warrant)" oznacza papier wartościowy dający posiadaczowi prawo do nabycia instrumentu bazowego po ustalonej cenie w terminie do daty wygaśnięcia lub w dniu wygaśnięcia gwarancji subskrypcyjnej (warrantu); jej rozliczenie może nastąpić przez dostawę instrumentu bazowego albo przez płatność gotówkową;

l) "finansowanie zapasów" oznacza pozycje, w których fizyczny zapas został sprzedany w transakcji terminowej, a koszt sfinansowania został zablokowany do daty sprzedaży w transakcji terminowej;

m) "umowa z udzielonym przyrzeczeniem odkupu" i "umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu" oznaczają jakąkolwiek umowę, zgodnie z którą instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary albo gwarantowane prawa do tych papierów lub towarów, gdy gwarancji takiej udzieliła uznana giełda posiadająca prawo do tych papierów lub towarów, przy czym umowa nie zezwala instytucji na jednoczesne przekazanie ani zastawienie danego papieru wartościowego lub towaru na rzecz więcej niż jednego kontrahenta, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie odkupu tych papierów – albo zastępczych papierów wartościowych lub towarów o tych samych cechach – po określonej cenie w ustalonym przyszłym terminie, albo w terminie, który ustali strona przekazująca; dla instytucji sprzedającej papiery wartościowe lub towary transakcja ta stanowi umowę z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, natomiast dla instytucji kupującej papiery lub towary stanowi ona umowę z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu;

n) "udzielanie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" i "zaciąganie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" oznaczają jakiekolwiek transakcje, w których instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary, otrzymując odpowiednie zabezpieczenie, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie drugiej strony do zwrotu papierów lub towarów równoważnych otrzymanym papierom lub towarom, w danym terminie przyszłym lub na żądanie strony przekazującej; dla instytucji przekazującej papiery wartościowe lub towary transakcja taka stanowi transakcję udzielenia pożyczki papierów wartościowych lub towarów, natomiast dla instytucji otrzymującej papiery lub towary stanowi transakcję zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów;

o) "bezpośredni uczestnik rozliczeń" oznacza członka giełdy lub izby rozliczeniowej pozostającej w bezpośrednim stosunku umownym z centralnym kontrahentem (gwarantem rynku);

p) "przedsiębiorstwo miejscowe" oznacza przedsiębiorstwo działające na własny rachunek na rynkach opcji lub kontraktów terminowych lub innych instrumentów pochodnych oraz na rynkach kasowych wyłącznie w celu zabezpieczenia pozycji na rynkach instrumentów pochodnych lub działające na rachunek innych uczestników tych rynków a także takie, które posiada gwarancję bezpośrednich uczestników rozliczeń tych rynków, w przypadku gdy odpowiedzialność za egzekwowanie wykonania kontraktów zawartych przez takie przedsiębiorstwa przyjmują na siebie bezpośredni uczestnicy rozliczeń w ramach tych samych rynków;

q) "współczynnik delta" oznacza przewidywany stopień zmiany ceny opcji w zależności od małej zmiany ceny instrumentu bazowego będącego przedmiotem opcji;

r) "fundusze własne" oznaczają fundusze własne w rozumieniu definicji zawartej w dyrektywie 2006/48/WE; oraz

s) "kapitał" oznacza fundusze własne;

t) [1] „pozycja sekurytyzacyjna” i „pozycja resekurytyzacyjna” oznaczają odpowiednio pozycję sekurytyzacyjną i pozycję resekurytyzacyjną w rozumieniu definicji zawartych w dyrektywie 2006/48/WE.

W celu stosowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej termin "firma inwestycyjna" obejmuje firmy inwestycyjne państw trzecich.

Do celów lit. e) instrumenty finansowe obejmują pierwotne instrumenty finansowe lub instrumenty pieniężne oraz finansowe instrumenty pochodne, których wartość jest pochodną ceny bazowego instrumentu finansowego, stopy, indeksu lub ceny innej pozycji bazowej, a także obejmuje jako wymóg minimalny instrumenty określone w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE.

2. Pojęcia: "przedsiębiorstwo dominujące", "przedsiębiorstwo zależne", "spółka zarządzania aktywami" i "instytucja finansowa" obejmują przedsiębiorstwa określone w dyrektywie 2006/48/WE.

Pojęcia: "finansowa spółka holdingowa", "dominująca finansowa spółka holdingowa z siedzibą w Państwie Członkowskim", "unijna dominująca finansowa spółka holdingowa" oraz "przedsiębiorstwo usług pomocniczych" obejmują przedsiębiorstwa określone w art. 4 dyrektywy 2006/48/WE, przy czym każde odniesienie do instytucji kredytowych rozumie się jako odniesienie do instytucji.

3. Do celów stosowania dyrektywy 2006/48/WE w odniesieniu do grup określonych w art. 2 ust. 1, które nie obejmują danej instytucji kredytowej, zastosowanie mają następujące definicje:

a) "finansowa spółka holdingowa" oznacza instytucję finansową, której przedsiębiorstwa zależne stanowią wyłącznie lub głównie firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, z których co najmniej jedna jest firmą inwestycyjną oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (⁹);

b) "spółka holdingowa o profilu mieszanym" oznacza przedsiębiorstwo dominujące niebędące ani finansową spółką holdingową, ani firmą inwestycyjną, ani finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, do którego przedsiębiorstw zależnych należy co najmniej jedna firma inwestycyjna; oraz

c) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe uprawnione w drodze ustawy lub przepisu wykonawczego do sprawowania nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

ROZDZIAŁ II

Kapitał założycielski

Artykuł 4

Dla celów niniejszej dyrektywy "kapitał założycielski" składa się z elementów wymienionych w art. 57 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 5

1. Firmy inwestycyjne, które nie zawierają transakcji instrumentami finansowymi na własny rachunek ani nie gwarantują emisji instrumentów finansowych, ale które przechowują środki lub papiery wartościowe klientów oraz oferują jedną lub więcej spośród niżej wymienionych usług, muszą dysponować kapitałem założycielskim w wysokości 125000 EUR:

a) przyjmowanie i przekazanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych;

b) wykonywanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych; lub

c) zarządzanie indywidualnymi portfelami inwestycyjnymi składającymi się z instrumentów finansowych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić firmie inwestycyjnej, która wykonuje zlecenia inwestorów dotyczące instrumentów finansowych, na utrzymanie takich instrumentów również na własny rachunek, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) takie pozycje powstają jedynie wówczas, gdy firmie nie udaje się dokładnie dopasować zleceń inwestorów;

b) łączna wartość rynkowa wszystkich takich pozycji podlega górnej granicy 15 % kapitału założycielskiego firmy;

c) firma spełnia wymogi określone w art. 18, 20 i 28; oraz

d) takie pozycje mają charakter incydentalny i tymczasowy, a ich utrzymywanie jest ściśle ograniczone do okresu niezbędnego do przeprowadzenia danej transakcji.

Utrzymywanie pozycji w instrumentach finansowych niezaliczonych do portfela handlowego celem lokowania funduszy własnych w odniesieniu do usług określonych w ust. 1 lub do celów ust. 3 nie jest traktowane jako zawieranie transakcji na własny rachunek.

3. Państwa Członkowskie mogą obniżyć kwotę określoną w ust. 1 do wysokości 50000 EUR, jeśli dana firma nie posiada zezwolenia ani na przechowywanie środków lub papierów wartościowych klientów, ani na prowadzenie transakcji na własny rachunek, ani na gwarantowanie emisji.

Artykuł 6

Przedsiębiorstwa miejscowe dysponują kapitałem założycielskim w wysokości 50000 EUR na tyle, na ile korzystają one ze swobody przedsiębiorczości lub świadczą usługi określone w art. 31 i 32 dyrektywy 2004/39/WE.

Artykuł 7

Firmy określone w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii) posiadają:

a) kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR lub

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 1000000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 1500000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Kwoty określone w akapicie pierwszym podlegają okresowej rewizji Komisji w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych podawanym do publicznej wiadomości przez Eurostat zgodnie z oraz w tym samym czasie co dostosowania wprowadzone na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁰).

Artykuł 8

Jeżeli firma określona w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii), jest zarejestrowana również na podstawie dyrektywy 2002/92/WE, wypełnia ona wymogi ustanowione na mocy art. 4 ust. 3 tej dyrektywy, a ponadto musi posiadać:

a) kapitał założycielski w wysokości 25000 EUR;

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 500000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 750000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Artykuł 9

Firmy inwestycyjne inne niż te, o których mowa w art. 5-8 muszą posiadać kapitał założycielski w wysokości 730000 EUR.

Artykuł 10

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9 Państwa Członkowskie mogą utrzymać ważność zezwoleń udzielonych firmom inwestycyjnym i firmom objętym przepisami art. 6, które już istniały przed dniem 31 grudnia 1995 r., a których fundusze własne nie osiągają poziomu kapitału założycielskiego określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9.

Fundusze własne tych firm lub firm inwestycyjnych nie mogą jednak spaść poniżej najwyższego poziomu referencyjnego obliczonego po dacie notyfikacji zawartej w niniejszej dyrektywie. Poziom referencyjny stanowi średni poziom dzienny funduszy własnych wyliczany przez okres sześciomiesięczny poprzedzający datę wyliczenia. Poziom ten oblicza się co sześć miesięcy za analogiczny okres poprzedni.

2. Jeśli kontrolę nad firmą objętą przepisem ust. 1 przejmuje osoba fizyczna lub prawna inna niż osoba, która wcześniej kontrolowała tą firmę, fundusze własne tej firmy są podwyższane co najmniej do poziomu określonego dla nich w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, z wyjątkiem przypadku pierwszego przekazania kontroli przez dziedziczenie po dniu 31 grudnia 1995 r. za zgodą właściwych organów oraz przez okres nie dłuższy niż dziesięć lat od daty przekazania kontroli.

3. W określonych jednak szczególnych okolicznościach i za zgodą właściwych organów, gdy następuje połączenie dwóch lub więcej firm inwestycyjnych lub firm objętych przepisem art. 6, fundusze własne firmy powstałej w wyniku tego połączenia nie muszą osiągnąć poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9. Niemniej jednak w okresie, gdy nie został osiągnięty odpowiedni poziom zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, fundusze własne nowopowstałej firmy nie mogą spaść poniżej sumy funduszy własnych łączących się ze sobą firm w chwili połączenia.

4. Fundusze własne firm inwestycyjnych i firm objętych przepisem art. 6 nie mogą spaść poniżej poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, i w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu.

Jeśli fundusze własne takich firm oraz firm inwestycyjnych spadną poniżej tego poziomu, właściwe organy mogą w uzasadnionych okolicznościach wyznaczyć tym firmom ograniczony czas, w którym musi ono uzyskać poprawę swojej sytuacji lub zaprzestać działalności.

ROZDZIAŁ III

Portfel handlowy

Artykuł 11

1. Portfel handlowy instytucji zawiera wszystkie pozycje w instrumentach finansowych i w towarach utrzymywane z przeznaczeniem handlowym lub w celu zabezpieczenia innych składników w portfelu handlowym, których zbywalność albo nie podlega żadnym ograniczeniom umownym albo które można zabezpieczyć.

2. Pozycje utrzymywane z przeznaczeniem handlowym to pozycje przeznaczone do krótkoterminowej odsprzedaży lub utrzymywane z zamiarem uzyskania korzyści wynikających z rzeczywistych lub oczekiwanych krótkoterminowych różnic między cenami nabycia i sprzedaży lub z innych wahań cenowych lub wahań stopy procentowej. Termin "pozycje" obejmuje pozycje otwierane na własny rachunek i pozycje związane z obsługą klienta i pozycje związane z organizowaniem obrotu.

3. Przeznaczenie handlowe wykazuje się na podstawie strategii, zasad i procedur ustanowionych przez instytucję w celu zarządzania daną pozycją lub portfelem zgodnie z załącznikiem VII część A.

4. Instytucje ustanawiają i utrzymują systemy i procedury kontroli w celu zarządzania swoimi portfelami handlowymi, w szczególności zgodnie z załącznikiem VII części B i D.

5. W ramach portfela handlowego można uwzględnić zabezpieczenia wewnętrzne; wówczas stosuje się przepisy zawarte w załączniku VII część C.

ROZDZIAŁ IV

Fundusze własne

Artykuł 12

„Fundusze własne podstawowe” oznaczają sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. a)–ca) dyrektywy 2006/48/WE, pomniejszoną o sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. i), j) i k) tej dyrektywy.

Do dnia 1 stycznia 2009 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski dotyczące zmian niniejszego rozdziału.

Artykuł 13

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2-5 niniejszego artykułu oraz art. 14-17 fundusze własne firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych określa się zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE.

Ponadto przepisy zawarte w akapicie pierwszym stosuje się do firm inwestycyjnych, które nie posiadają jednej z form prawnych określonych w art. 1 ust. 1 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (¹¹).

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, które mają obowiązek przestrzegania wymogów kapitałowych obliczanych zgodnie z art. 21, 28-32 i z załącznikiem I oraz z załącznikami III-VI na stosowanie jedynie w tym celu alternatywnej metody określania funduszy własnych. Żadna część funduszy własnych przeznaczonych na ten cel nie może być równocześnie wykorzystana do spełniania innych wymogów kapitałowych.

Taka alternatywna metoda określania funduszy własnych obejmuje sumę pozycji określonych poniżej w lit. a) – c), niniejszego akapitu, pomniejszoną o pozycję określoną w lit. d), przy czym o wymogu odejmowania tej ostatniej pozycji decydują właściwe organy:

a) fundusze własne zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2006/48/WE z wyłączeniem tylko art. 57 lit. 1) do lit. p) tej dyrektywy w przypadku firm, które mają obowiązek odejmowania pozycji w lit. d) niniejszego ustępu od sumy pozycji w lit. a) – c);

b) zyski netto instytucji z operacji portfela handlowego z potrąceniem wszelkich dających się przewidzieć obciążeń lub dywidend, pomniejszone o straty netto z innej działalności, pod warunkiem że żadna z tych kwot nie została już wliczona do pozycji w lit. a) niniejszego ustępu stosownie do art. 57 lit. b) lub k) dyrektywy 2006/48/WE;

c) zobowiązania podporządkowane lub pozycje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu oraz w art. 14;

d) aktywa niepłynne określone w art. 15.

3. Zobowiązania podporządkowane, o których mowa w ust. 2 lit. c) drugiego akapitu ust. 2 muszą charakteryzować się pierwotnym terminem wymagalności przynajmniej dwóch lat. Zobowiązania te muszą być w pełni wpłacone, a umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul stanowiących o tym, że w określonych okolicznościach, innych od likwidacji instytucji, zobowiązanie takie podlegać będzie spłacie przed terminem umownym, chyba że właściwe organy udzielą zgody na taką spłatę. Nie wolno spłacać ani kapitału, ani odsetek od zobowiązań podporządkowanych, jeśli taka spłata spowodowałaby obniżenie funduszy własnych danej instytucji do poziomu poniżej 100 % łącznych wymogów kapitałowych tej instytucji.

Ponadto instytucje mają obowiązek powiadomienia właściwych organów o wszystkich spłatach zobowiązań podporządkowanych, gdy tylko fundusze własne spadną poniżej poziomu 120 % łącznych wymogów kapitałowych.

4. Pożyczka podporządkowana, o której mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c) nie może przekraczać maksymalnego pułapu 150 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 i art. 28-32 oraz z załącznikami I -VI, zaś ten maksymalny pułap może osiągać tylko w szczególnych okolicznościach określonych przez właściwe organy.

5. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na zastąpienie zobowiązań podporządkowanych, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c), pozycjami określonymi w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 14

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie pułapu pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, określonej w art. 13 ust. 4, jeśli oceniają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału oraz pozycji określonych w art. 13 ust. 5 nie przekracza 200 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 oraz z art. 28-32 a także załącznikami I i III-VI lub 250 % tej samej kwoty, jeśli firmy inwestycyjne odejmują pozycję określoną w art. 13 ust. 2 lit. d) w rachunku funduszy własnych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji kredytowej na przekroczenie pułapu określonej w art. 13 ust. 4 pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, jeśli uznają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału i pozycji w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE nie przekracza 250 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 28-32 oraz z załącznikami I i III-VI niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi lit d) obejmują:

a) rzeczowy majątek trwały z wyjątkiem wartości gruntów i budynków w tej mierze, w jakiej zezwolono na pomniejszenie nimi wartości kredytów, które zabezpieczają;

b) akcje i udziały w instytucjach kredytowych i finansowych, łącznie z pożyczkami podporządkowanymi udzielonymi tym instytucjom, które zaliczane są do funduszy własnych tych instytucji, chyba że zostały odjęte od funduszy własnych stosownie do przepisów art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE lub zgodnie z art. 16 lit. d) niniejszej dyrektywy;

c) akcje, udziały i inne inwestycje w przedsiębiorstwach niebędących instytucjami kredytowymi lub finansowymi, gdy pozycje te nie są łatwo zbywalne;

d) ujemną wartość kapitału przedsiębiorstw zależnych;

e) dokonane wpłaty, z wyjątkiem tych, które można wycofać w ciągu 90 dni, a także wpłat dokonanych w związku z obowiązkiem utrzymywania depozytów zabezpieczających kontrakty terminowe i opcje;

f) kredyty i inne należności, z wyjątkiem należności wymagalnych w ciągu 90 dni; oraz

g) zapasy rzeczowe, chyba że podlegają one już wymogom kapitałowym co najmniej tak rygorystycznym, jak wymogi określone w art. 18 i 20.

Do celów lit. b) w przypadku gdy akcje i udziały w instytucji kredytowej lub innej instytucji finansowej są posiadane tymczasowo z tytułu podjętego programu pomocy mającego na celu restrukturyzację finansową i uratowanie takiej instytucji, właściwe organy mogą odstąpić od zastosowania niniejszego artykułu. Organy te mogą odstąpić od zastosowania niniejszego przepisu również w przypadku akcji i udziałów zaliczonych do portfela handlowego firmy inwestycyjnej.

Artykuł 16

Firmy inwestycyjne należące do grupy kapitałowej, którym przyznano odstępstwo od wymogu nadzoru skonsolidowanego na mocy art. 22, wyliczają fundusze własne zgodnie z art. 13-15 z następującymi zastrzeżeniami:

a) firmy te odejmują od kwoty funduszy własnych aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. d);

b) wyłączenie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. a), nie obejmuje tych składników pozycji objętych art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, które firma inwestycyjna posiada względem przedsiębiorstw objętych konsolidacją zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c) limity, o których mowa w art. 66 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE, wylicza się w odniesieniu do funduszy własnych podstawowych pomniejszonych o składniki określone w art. 57 lit. l)-p) tej dyrektywy, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu, a które stanowią część funduszy własnych podstawowych tych przedsiębiorstw; oraz

d) składniki określone w art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, o których mowa w lit. c) niniejszego artykułu, pomniejszają fundusze własne podstawowe, a nie sumę wszystkich pozycji w art. 66 ust. 2 tej dyrektywy, w szczególności dla celów art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 i art. 14 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

1. Jeżeli dana instytucja oblicza kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II do niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE, wówczas do obliczeń, o których mowa w pkt 36 część 1 załącznika VII do dyrektywy 2006/48/WE, stosuje się następuje postanowienia: [2]

a) do sumy aktualizacji wartości i rezerw, obliczonej dla ekspozycji wymienionych w załączniku II, można włączyć kwoty aktualizacji wartości uwzględniające jakość kredytową kontrahenta; oraz

b) jeśli ryzyko kredytowe kontrahenta zostało odpowiednio uwzględnione przy wycenie pozycji w portfelu handlowym i pod warunkiem zgody właściwych organów, oczekiwana kwota straty, odpowiadająca stopniowi narażenia kontrahenta na ryzyko, wynosi zero.

Do celów lit. a) takiej aktualizacji wartości nie uwzględnia się w funduszach własnych danych instytucji inaczej niż zgodnie z przepisami niniejszego ustępu.

2. Do celów niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 153 i 154 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ V

Sekcja 1

Zabezpieczenia przed ryzykiem

Artykuł 18

1. Instytucje posiadają fundusze własne na poziomie, który zawsze pokrywa lub przewyższa sumę łączną niżej określonych wymogów kapitałowych:

a) [3] wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego, obliczane zgodnie z metodami i wariantami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, II i VI, a także - jeśli właściwe -w załączniku V, oraz wymogi kapitałowe z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego, obliczane zgodnie z załącznikiem II pkt 1-4;

b) wymogi kapitałowe z tytułu całej działalności prowadzonej przez instytucję, obliczone zgodnie z metodami i opcjami ustanowionymi w załącznikach III i IV, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na wyliczanie wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z art. 75 lit. a) dyrektywy 2006/48/WE oraz z ust. 6, 7 i 9 załącznika II do niniejszej dyrektywy, o ile rozmiar działalności zaliczanej do portfela handlowego spełnia następujące warunki:

a) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji zwykle nie przekracza 5 % ich łącznej działalności;

b) suma pozycji w portfelu handlowym zwykle nie przekracza 15 mln EUR; oraz

c) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji nigdy nie przekracza 6 % ich łącznej działalności, zaś suma pozycji w portfelu nigdy nie przekracza 20 mln EUR.

3. W celu wyliczenia udziału działalności zaliczonej do portfela handlowego w łącznej działalności instytucji do celów ust. 2 lit. a) i c) właściwe organy mogą odnieść tę działalność do łącznych operacji bilansowych i pozabilansowych do rachunku zysków i strat lub do funduszy własnych danych instytucji, bądź też stosować połączenie tych środków. Przy ocenie rozmiaru operacji bilansowych i pozabilansowych instrumenty dłużne należy wyceniać według wartości rynkowej lub wartości kwot kapitału, akcje według wartości rynkowej, a instrumenty pochodne według wartości nominalnej lub rynkowej instrumentów bazowych, których dotyczą. Pozycje długie i krótkie należy zsumować bez względu na znak dodatni lub ujemny.

4. Jeśli zdarzy się, że dana instytucja przekroczy jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. a) i b) albo oba te limity, czy też jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. c) albo oba te limity, a przekroczenie takie ma miejsce nie tylko przez krótki okres, instytucja ta musi spełniać wymogi odnośnie do działalności zaliczonej do portfela handlowego określone w ust. 1 lit. a) oraz odpowiednio powiadomić właściwe organy.

Artykuł 19

1. Do celów ust. 14 załącznika I, w zależności od uznania organów krajowych, dłużnym papierom wartościowym wyemitowanym przez podmioty określone w załączniku I tabeli 1 można przypisać wagę równą 0 %, o ile te dłużne papiery wartościowe są wyrażone i opłacone w walucie krajowej.

2. W drodze odstępstwa od ust. 13 i 14 załącznika I Państwa Członkowskie mogą ustanowić wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego w odniesieniu do obligacji objętych załącznikiem VI część 1 ust. 68-70 do dyrektywy 2006/48/WE w wysokości wymogu z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji o obniżonym ryzyku o tym samym okresie pozostającym do terminu zapadalności co taka obligacja, obniżonym zgodnie ze wskaźnikami procentowymi określonymi w załączniku VI część 1 ust. 71 tej dyrektywy.

3. Jeśli zgodnie z przepisami określonymi w ust. 52 załącznika I właściwe organy uznają przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania z państwa trzeciego, właściwe organy innego Państwa Członkowskiego mogą oprzeć się na takim uznaniu bez przeprowadzania własnej oceny.

Artykuł 20

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu oraz art. 34 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do firm inwestycyjnych stosuje się wymogi określone w art. 75 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które nie posiadają zezwolenia na świadczenie usług inwestycyjnych wymienionych w ust. 3 i ust. 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe:

a) sumie wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które posiadają kapitał określony w art. 9, a które objęte są poniższymi kategoriami, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe sumie wymogów kapitałowych obliczonych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy:

a) firmy inwestycyjne, które zawierają transakcje na własny rachunek wyłącznie w celu wykonania zlecenia klienta lub w celu uzyskania dostępu do systemu rozliczeniowego lub uznanej giełdy, działając jako agencja lub wykonując zlecenie klienta; oraz

b) firmy inwestycyjne:

(i) które nie przechowują środków pieniężnych lub papierów wartościowych klienta;

(ii) które zawierają transakcje jedynie na własny rachunek;

(iii) które nie mają zewnętrznych klientów;

(iv) których transakcje są wykonywane i rozliczane przez instytucję rozliczeniową, a także są przez taką instytucję gwarantowane.

4. Firmy inwestycyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, podlegają wszystkim przepisom odnoszącym się do ryzyka operacyjnego, określonych w załączniku V do dyrektywy 2006/48/WE.

5. Art. 21 ma zastosowanie wyłącznie do firm inwestycyjnych, do których ma zastosowanie ust. 2 lub 3 lub art. 46, i to wyłącznie w sposób w nich określony.

Artykuł 21

Firmy inwestycyjne mają obowiązek utrzymywania funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim.

Właściwe organy mogą zmodyfikować ten wymóg w wypadku istotnej zmiany działalności firmy od roku poprzedniego.

W przypadku, gdy firma nie prowadzi jeszcze działalności przez pełny rok, począwszy od dnia podjęcia tej działalności, wymóg ten wynosi 25 % stałych kosztów ogólnych założonych w biznesplanie, chyba że właściwe organy zażądają skorygowania tego planu.

Sekcja 2

Stosowanie wymogów w ujęciu skonsolidowanym

Artykuł 22

1. Właściwe organy mające obowiązek sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad grupami kapitałowymi objętymi art. 2 lub do tego wyznaczone mogą w indywidualnych przypadkach odstąpić od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, pod warunkiem że:

a) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie stosują sposób wyliczania funduszy własnych określony w art. 16;

b) wszystkie firmy inwestycyjne w takiej grupie są objęte kategoriami wymienionymi w art. 20 ust. 2 i 3;

c) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie spełniają wymogi nałożone w ujęciu nieskonsolidowanym przepisami art. 18 i 20 oraz jednocześnie potrącają ze swoich funduszy własnych wszelkie zobowiązania warunkowe względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji; oraz

d) dowolna finansowa spółka holdingowa będąca dominującą finansową spółką holdingową z siedzibą w Państwie Członkowskim dla dowolnej firmy inwestycyjnej w takiej grupie posiada kapitał określony tutaj jako suma pozycji art. 57 lit. a)-h) dyrektywy 2006/48/WE, który jest co najmniej tak duży jak suma pełnej wartości księgowej dowolnych udziałów lub akcji, należności podporządkowanych oraz instrumentów, o których mowa w art. 57 tej dyrektywy, w firmach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, spółkach zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwach usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz całkowita kwota zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji;

Każda unijna firma inwestycyjna, która spełnia kryteria wymienione w akapicie pierwszym, ustanawia systemy monitorowania i kontroli źródeł kapitału i finansowania wszystkich finansowych spółek holdingowych, firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych w ramach grupy.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić finansowym spółkom holdingowym będącym dominującymi finansowymi spółkami holdingowymi z siedzibą w Państwie Członkowskim względem danej firmy inwestycyjnej w takiej grupie na zastosowanie wartości niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 1 lit. d), ale nie niższej od sumy wymogów nałożonych na zasadzie nieskonsolidowanej na mocy art. 18 i 20 na firmy inwestycyjne, instytucje finansowe, spółki zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwa usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz od całkowitej kwoty zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji. Do celów niniejszego ustępu wymóg kapitałowy dla firm inwestycyjnych z państw trzecich, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych oznacza referencyjny wymóg kapitałowy.

Artykuł 23

Właściwe organy wymagają od firm inwestycyjnych należących do grupy kapitałowej, w stosunku do której odstąpiono od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, aby firmy te powiadomiły organy o ryzyku mogącym podważyć ich pozycję finansową, w tym o ryzyku związanym ze strukturą i źródłami funduszy własnych i finansowania zewnętrznego. Jeśli właściwe organy następnie dojdą do wniosku, iż pozycja finansowa takiej firmy inwestycyjnej nie jest adekwatnie zabezpieczona, mogą one wymagać od niej podjęcia odpowiednich środków, w tym – o ile będzie to niezbędne – wprowadzenia ograniczeń dotyczących przepływu kapitału z tej firmy do innych podmiotów grupy kapitałowej.

W przypadku, gdy właściwe organy odstępują od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, podejmują one inne stosowne środki celem monitorowania ryzyka wynikającego z koncentracji zaangażowań w skali całej grupy kapitałowej, łącznie z przedsiębiorstwami nieumiejscowionymi w Państwie Członkowskim.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od stosowania skonsolidowanych wymogów dotyczących funduszy własnych zgodnie z art. 22, wymogi określone w art. 123 oraz tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej, natomiast wymogi określone w art. 124 tej dyrektywy stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej w odniesieniu do nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

Artykuł 24

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte art. 20 ust. 2, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

2. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1 dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy wyższej z dwóch poniższych wartości obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej i zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1, firma inwestycyjna kontrolowane przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który co najmniej odpowiada wyższej z dwóch poniższych wartości, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej, zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21niniejszej dyrektywy.

Artykuł 25

Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte definicją firm inwestycyjnych określoną w art. 20 ust. 2 i 3, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie dominujące firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie, wymogów zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie firma inwestycyjna kontrolowana przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie wymogów zawartych w art. 75 lit.a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

Sekcja 3

Obliczanie skonsolidowanych wymogów kapitałowych

Artykuł 26

1. W przypadku gdy właściwe organy nie korzystają z możliwości odstąpienia na mocy art. 22, mogą – do celów obliczenia na bazie skonsolidowanej wymogów kapitałowych określonych w załączniku I i V oraz koncentracji zaangażowań określonych w art. 28-32 oraz w załączniku VI – zezwolić na saldowanie pozycji netto w portfelu handlowym jednej instytucji z pozycjami netto w portfelu handlowym drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, V i VI.

Ponadto właściwe organy te mogą zezwolić na saldowanie pozycji walutowych jednej instytucji z pozycjami walutowymi drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku III lub w załączniku V. Organy te mogą także zezwolić na saldowanie pozycji w towarach jednej instytucji z pozycjami w towarach drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV lub w załączniku V.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji portfela handlowego i pozycji wymiany walutowej przedsiębiorstw umiejscowionych w państwach trzecich, o ile spełnione są równocześnie następujące warunki:

a) przedsiębiorstwom takim udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim i przedsiębiorstwa te bądź spełniają kryteria definicji instytucji kredytowej zawartej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, albo stanowią uznane firmy inwestycyjne państw trzecich;

b) przedsiębiorstwa takie, w ujęciu nieskonsolidowanym, przestrzegają zasad adekwatności kapitału odpowiadających zasadom, które zostały określone w niniejszej dyrektywie; oraz

c) w danych państwach trzecich nie obowiązują przepisy, które mogłyby znacząco wpływać na przepływ funduszy w ramach grupy kapitałowej.

3. Właściwe organy mogą również zezwolić na kompensowanie zgodnie z ust. 1 pozycji utrzymywanych przez instytucje należące do jednej grupy kapitałowej, które uzyskały zezwolenie w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że:

a) alokacja kapitału w ramach grupy jest zadowalająca; oraz

b) warunki regulacyjne, prawne lub umowne określające działalność tych instytucji gwarantują wzajemne wsparcie finansowe w ramach grupy.

4. Ponadto właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji przewidziane w ust. 1 między instytucjami należącymi do jednej grupy kapitałowej, które spełniają warunki określone w ust. 3, a inną instytucją należącą do tej samej grupy, która uzyskała zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że instytucja ta ma obowiązek spełniania wymogów kapitałowych określonych w art. 18, 20 i 28 w ujęciu nieskonsolidowanym.

Artykuł 27

1. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych stosuje się przepis art. 65 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego mogą uznać zasadność stosowania wobec danych instytucji szczególnych definicji funduszy własnych przedstawionych w rozdziale IV.

Sekcja 4

Monitorowanie i kontrola koncentracji zaangażowań

Artykuł 28

1. Instytucje, z wyjątkiem firm inwestycyjnych, które spełniają warunki określone w art. 20 ust. 2 lub 3 niniejszej dyrektywy, monitorują i kontrolują koncentrację dużych ekspozycji zgodnie z przepisami art. 106–118 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 te instytucje, które wyliczają wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z załącznikiem I i II, a także, jeśli to właściwe, zgodnie z załącznikiem V niniejszej dyrektywy, mają obowiązek nadzorowania i kontroli koncentracji zaangażowań zgodnie z art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE, jednak przy zastosowaniu modyfikacji określonych w art. 29-32 niniejszej dyrektywy.

3. (skreślony).

Artykuł 29

1. Zaangażowanie wobec pojedynczego klienta wynikające z działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie następujących pozycji:

a) nadwyżki pozycji długich danej instytucji nad pozycjami krótkimi (gdy jest to wartość dodatnia) we wszystkich instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego klienta, przy czym pozycję netto w każdym instrumencie wylicza się według metod określonych w załączniku I;

b) zaangażowanie netto instytucji z tytułu gwarantowania emisji instrumentów dłużnych lub akcji; oraz

c) zaangażowanie wobec danego klienta z tytułu transakcji, umów i kontraktów, o których mowa w załączniku II, przy czym zaangażowanie to oblicza się w sposób określony w tym załączniku dla obliczenia wartości zaangażowań.

Do celów lit. b) zaangażowanie netto oblicza się, odejmując te pozycje z tytułu gwarantowania emisji, które zostały subskrybowane lub regwarantowane przez strony trzecie na podstawie formalnych umów, oraz pomniejszając je o współczynniki określone w ust. 41 załącznika I.

Do celów lit. b), do czasu dalszej koordynacji, właściwe organy wymagają od instytucji, aby ustanowiły systemy monitorowania i kontroli zaangażowań z tytułu gwarantowania emisji w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania gwarancyjnego a pierwszym dniem roboczym, uwzględniając ryzyko związane z danym rynkiem.

Do celów lit. c) z odniesienia w ust. 6 załącznika II do dyrektywy 2006/48/WE wyłącza się art. 84-89 tej dyrektywy.

2. Zaangażowanie wobec grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie ustalonych zgodnie z ust. 1 zaangażowań wobec pojedynczych klientów wchodzących w skład tej grupy.

Artykuł 30

1. Łączne zaangażowanie wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów wylicza się poprzez zsumowanie zaangażowania z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego i zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do tego portfela, uwzględniając przepisy art. 112-117 dyrektywy 2006/48/WE.

W celu wyliczenia zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego instytucje przyjmują, iż zaangażowanie wynikające z aktywów, które pomniejszają fundusze własne zgodnie z art. 13 ust. 2 drugi akapit lit. d), wynosi zero.

2. Łączne zaangażowania instytucji wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów wyliczone stosownie do ust. 4 należy zgłaszać zgodnie z art.110 dyrektywy 2006/48/WE.

Z wyjątkiem działań związanych z transakcjami z przyrzeczeniem odkupu, transakcjami pożyczek papierów wartościowych lub towarów obliczenie do celów sprawozdawczych wartości koncentracji zaangażowań względem pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów nie obejmuje uznania technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

3. Suma zaangażowań wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów określona w ust. 1 podlega limitom określonym w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3, właściwe organy mogą zezwolić, aby aktywa stanowiące należności od uznanych firm inwestycyjnych państw trzecich i inne ekspozycje wobec takich firm oraz wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd były traktowane na takich samych zasadach, jak zasady określone odpowiednio w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE oraz w art. 106 ust. 2 lit. c) tej dyrektywy.

Artykuł 31

Właściwe organy mogą udzielać zgody na przekroczenie limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) ekspozycja wobec danego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego nie przekracza limitu określonego w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, wyliczonego na podstawie funduszy własnych zgodnie z ich określeniem w tej dyrektywie, a więc nadmierna ekspozycja wynika w całości z działalności zaliczonej do portfela handlowego;

b) instytucja spełnia dodatkowy wymóg kapitałowy odnośnie do nadmiernej ekspozycji przewyższającej limit określony w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, obliczony zgodnie z załącznikiem VI do niniejszej dyrektywy;

c) w przypadku gdy upłynęło do dziesięciu dni od chwili przekroczenia limitów, nadmierne zaangażowanie wobec danego klienta lub danej grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego nie może przewyższać 500 % funduszy własnych instytucji;

d) suma wszystkich nadmiernych zaangażowań, które trwają dłużej niż dziesięć dni, nie może przewyższać 600 % funduszy własnych instytucji; oraz

e) instytucje zgłaszają właściwym organom raz na trzy miesiące wszystkie przypadki przekroczenia limitu określonego w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE w ciągu minionych trzech miesięcy.

W odniesieniu do lit. e), dla każdego przypadku przekroczenia limitu podaje się kwotę nadmiernej ekspozycji i nazwę klienta.

Artykuł 32

1. Właściwe organy ustanawiają procedury, aby uniemożliwić instytucjom celowe unikanie dodatkowych wymogów kapitałowych, którym podlegałyby one w innych przypadkach, z tytułu ekspozycji przewyższających limit określony w art. 111 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, które to ekspozycje trwają dłużej niż dziesięć dni, poprzez czasowe przeniesienie danych ekspozycji do innego przedsiębiorstwa, które należy bądź nie należy do tej samej grupy kapitałowej, lub poprzez przeprowadzanie sztucznych transakcji celem ukończenia jednej ekspozycji przed upływem dziesięciu dni i utworzenia nowej ekspozycji.

Właściwe organy powiadamiają Radę i Komisję o tych procedurach.

Instytucje mają obowiązek wdrożenia systemów, które zapewnią, że każde przeniesienie zaangażowań powodujące takie skutki, o których mowa w pierwszym akapicie, zostanie bezzwłocznie zgłoszone właściwym organom.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, którym udzielono zgody na stosowanie alternatywnej metody określenia funduszy własnych zgodnie z art. 13 ust. 2, na stosowanie tej metody do celów art. 30 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 31, pod warunkiem że dane instytucje będą miały obowiązek spełniania wszystkich wymogów zawartych w art. 110-117 dyrektywy 2006/48/WE w zakresie zaangażowań z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego za pomocą funduszy własnych w rozumieniu definicji zawartej w tej dyrektywie.

Sekcja 5

Wycena pozycji do celów sprawozdawczych

Artykuł 33

1. Wszystkie pozycje zaliczone do portfela handlowego podlegają zasadom ostrożnej wyceny, jak określono w załączniku VII część B. Zasady te zobowiązują instytucje do zapewnienia, by wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji właściwie odzwierciedlała bieżącą wartość rynkową. Wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji obejmuje odpowiedni stopień pewności, uwzględniający dynamiczny charakter pozycji zaliczonych do portfela handlowego, wymagania ostrożnościowe oraz zasady działania i cel wymogów kapitałowych w odniesieniu do pozycji zaliczonych do portfela handlowego.

2. Wycenę pozycji zaliczonych do portfela handlowego aktualizuje się co najmniej raz dziennie.

3. W przypadku braku łatwo dostępnych cen rynkowych właściwe organy mogą odstąpić od wymogu określonego w ust. 1 i 2 i wymagać od instytucji stosowania alternatywnych metod wyceny, pod warunkiem jednak, że metody te mają charakter dostatecznie ostrożny i zostały zatwierdzone przez właściwe organy.

Sekcja 6

Zarządzanie ryzykiem i ocena kapitału

Artykuł 34

Właściwe organy zobowiązują każdą firmę inwestycyjną, by oprócz spełniania wymogów określonych w art. 13 dyrektywy 2004/39/WE, spełniało także wymogi określone w art. 22 i. 123 dyrektywy 2006/48/WE, z zastrzeżeniem postanowień dotyczących poziomów stosowania, określonych w art. 68-73 tej dyrektywy.

Sekcja 7

Wymogi sprawozdawcze

Artykuł 35

1. Państwa Członkowskie wymagają od firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, aby przedkładały właściwym organom macierzystych Państw Członkowskich wszelkie informacje potrzebne do oceny przestrzegania przez te podmioty zasad przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie zapewniają również, by mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i rachunkowości w ramach instytucji pozwalały w każdej chwili zweryfikować przestrzeganie tych zasad.

2. Firmy inwestycyjne składają sprawozdania właściwym organom w trybie ustalonym przez te organy przynajmniej raz na miesiąc w przypadku firm objętych przepisem art. 9, przynajmniej raz na trzy miesiące w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 1, przynajmniej raz na sześć miesięcy w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 3.

3. Niezależnie od ust. 2 firmy inwestycyjne objęte przepisami art. 5 ust. 1 i 9 mają obowiązek sporządzania tych informacji w ujęciu skonsolidowanym lub skonsolidowanym na niższym szczeblu jedynie raz na sześć miesięcy.

4. Instytucje kredytowe mają obowiązek składania sprawozdań w trybie ustalonym przez właściwe organy z częstotliwością wymaganą przez dyrektywę 2006/48/WE.

5. Właściwe organy nałożą na instytucje obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia każdego przypadku niewykonania zobowiązań przez kontrahenta, z którym zawarły umowę z udzielonym lub otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, bądź przeprowadziły transakcję udzielenia lub zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów.

6. Do firm inwestycyjnych mają zastosowanie jednolite formaty, częstotliwości i terminy przedkładania sprawozdań, o których mowa w art. 74 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ VI

Sekcja 1

Właściwe organy

Artykuł 36

1. Państwa Członkowskie wyznaczają właściwe organy mające zadanie wykonywania obowiązków przewidzianych niniejszą dyrektywą. Powiadamiają one o tym Komisję, zaznaczając podział obowiązków.

2. Właściwe organy są organami publicznymi lub podmiotami uznanymi przez prawo krajowe lub organy publiczne za część systemu nadzoru działającego w danym Państwie Członkowskim.

3. Właściwym organom nadaje się wszelkie uprawnienia niezbędne do wykonywania ich zadań, w szczególności do nadzorowania procesu tworzenia portfeli handlowych.

Sekcja 2

Nadzór

Artykuł 37

1. Tytuł V rozdział 4 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do nadzoru firm inwestycyjnych zgodnie z poniższymi zasadami:

a) odniesienia do przepisów art. 6 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 5 dyrektywy 2004/39/WE;

b) odniesienia do przepisów art. 22 i 123 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 34 dyrektywy niniejszej dyrektywy; oraz

c) odniesienia do przepisów art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE.

W przypadku gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, przepisy tytułu V rozdziału 4 dyrektywy 2006/48/WE obowiązują w zakresie nadzoru nad instytucjami, tak jak gdyby odniesienia do instytucji kredytowych dotyczyły instytucji.

2. Art. 129 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się również w odniesieniu do uznawania wewnętrznych modeli instytucji zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy, o ile zostanie złożony odpowiedni wniosek przez dominującą unijną instytucję kredytową i jej spółkę zależną lub dominującą unijną firmę inwestycyjną i jej jednostki zależne lub wspólnie przez jednostki zależne dominującej unijnej finansowej spółki holdingowej.

Okres wymagany do uznania, o którym mowa w pierwszym akapicie, wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 38

1. Właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w pełnieniu obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie, w szczególności w przypadku gdy usługi inwestycyjne są świadczone na podstawie swobody świadczenia usług lub poprzez ustanowienie oddziału.

Właściwe organy na żądanie przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje mogące usprawnić nadzór nad adekwatnością kapitału instytucji, zwłaszcza w zakresie weryfikowania przestrzegania przez te podmioty zasad określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Wszelka przewidziana w niniejszej dyrektywie wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami podlega następującym obowiązkom dochowania tajemnicy zawodowej:

a) w odniesieniu do firm inwestycyjnych – obowiązkowi nałożonemu art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) w odniesieniu do instytucji kredytowych – obowiązkowi nałożonemu art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE.

3. Artykuł 42a dyrektywy 2006/48/WE, z wyjątkiem ust. 1 lit. a), stosuje się odpowiednio w odniesieniu do nadzoru firm inwestycyjnych, chyba że te firmy inwestycyjne spełniają kryteria określone w art. 20 ust. 2, art. 20 ust. 3 lub art. 46 ust. 1 niniejszej dyrektywy.

ROZDZIAŁ VII

Sprawozdawczość

Artykuł 39

Wymogi określone w tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się do firm inwestycyjnych.

ROZDZIAŁ VIII

Sekcja 1

Artykuł 40

Do celów obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kontrahenta, zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz obliczania minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kredytowego, zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i bez uszczerbku dla przepisów ust. 6 załącznika III do tej dyrektywy, ekspozycje wobec uznanych firm inwestycyjnych z państw trzecich oraz ekspozycje wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd traktuje się jako ekspozycje wobec instytucji.

Sekcja 2

Akty delegowane i uprawnienia wykonawcze [4]

Artykuł 41

1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wszelkich dostosowań technicznych dotyczących następujących obszarów:

a) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

c) dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonej w art. 5-9 oraz wielkości podanych w art. 18 ust. 2 celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej;

d) dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych w art. 20 ust. 2 i 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

e) objaśnianie wymogów określonych w art. 21 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

f) dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych aktów dotyczących instytucji i spraw pokrewnych;

g) dostosowanie przepisów technicznych w załącznikach I-VII wskutek nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, a także w zakresie pomiaru ryzyka, standardów i wymogów rachunkowości, uwzględniających przepisy prawa wspólnotowego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; lub

h) dostosowania techniczne w celu uwzględnienia wyników przeglądu, o którym mowa w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE.

2. [5] Środki, o których mowa w ust. 1, przyjmuje się w formie aktów delegowanych zgodnie z art. 42a oraz z zastrzeżeniem warunków określonych w 42b i 42c.

Artykuł 42

1. Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy, powołany decyzją Komisji 2004/10/WE z dnia 5 listopada 2003 r. (¹²)(zwany dalej "Komitetem").

2. [6] (uchylony).

3. Do dnia 31 grudnia 2010 r., a następnie przynajmniej co trzy lata, Komisja dokonuje przeglądu przepisów dotyczących jej uprawnień wykonawczych i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie funkcjonowania tych uprawnień. W sprawozdaniu tym analizowana jest zwłaszcza konieczność wniesienia przez Komisję zmian do obowiązującej dyrektywy w celu zapewnienia właściwego zakresu uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Stwierdzeniu, czy ewentualnie konieczne jest dokonanie zmian, towarzyszy szczegółowe uzasadnienie jego podstaw. W razie potrzeby do sprawozdania dołączony jest wniosek legislacyjny dotyczący zmiany przepisów, na mocy których Komisji przyznane zostały uprawnienia wykonawcze.

4. (skreślony).

Artykuł 42a

Wykonanie przekazania uprawnień

[7] 1. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 41, powierza się Komisji na okres czterech lat od dnia 15 grudnia 2010 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazanych uprawnień najpóźniej 6 miesięcy przed zakończeniem tego czteroletniego okresu. Przekazanie uprawnień jest automatycznie przedłużane na taki sam okres, chyba że Parlament Europejski lub Rada odwołają je zgodnie z art. 42b.

2. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja informuje o nim jednocześnie Parlament Europejski i Radę.

3. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych zostają powierzone Komisji z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 42b i 42c.

Artykuł 42b

Odwołanie przekazanych uprawnień

[8] 1. Przekazanie uprawnień określonych w art. 41 może być w każdej chwili odwołane przez Parlament Europejski lub Radę.

2. Instytucja, która rozpoczęła wewnętrzną procedurę w celu podjęcia decyzji, czy zamierza ona odwołać przekazanie uprawnień, stara się poinformować drugą instytucję i Komisję, w odpowiednim czasie przed podjęciem ostatecznej decyzji, wskazując przekazane uprawnienia, które mogłyby zostać odwołane.

3. Podjęcie decyzji o odwołaniu uprawnień powoduje zakończenie delegacji uprawnień w niej wymienionych.

Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna bezzwłocznie lub z dniem w niej określonym. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych. Zostaje ona opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej..

Artykuł 42c

Sprzeciw wobec aktów delegowanych

[9] 1. W terminie trzech miesięcy od dnia powiadomienia Parlament Europejski lub Rada mogą zgłosić sprzeciw wobec aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady termin ten jest przedłużany o trzy miesiące.

2. Jeżeli przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 1, ani Parlament Europejski ani Rada nie wyrażą sprzeciwu wobec aktu delegowanego, akt ten publikowany jest w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wchodzi w życie z dniem w nim określonym. Akt delegowany może być opublikowany w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej i wejść w życie przed upływem tego terminu, jeżeli zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformują Komisję, że nie zamierzają zgłosić sprzeciwu.

3. W przypadku sprzeciwu wobec aktu delegowanego ze strony Parlamentu Europejskiego lub Rady w terminie, o którym mowa w ust. 1, akt delegowany nie wchodzi w życie. Zgodnie z art. 296 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej instytucja zgłaszająca sprzeciw podaje powody zastrzeżeń wobec danego aktu delegowanego.

Sekcja 3

Przepisy przejściowe

Artykuł 43

W odniesieniu do firm inwestycyjnych obliczających kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE lub stosujących do obliczania swoich wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka operacyjnego zaawansowaną metodę pomiaru, określoną w art. 105 tej dyrektywy, stosuje się przepisy art. 152 ust. 1-7 dyrektywy 2006/48/WE zgodnie z art. 2 i rozdziałem V sekcje 2 i 3 tej dyrektywy.

Artykuł 44

Do dnia 31 grudnia 2012 r. w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których odpowiedni wskaźnik dla linii biznesowej związanej z handlem i sprzedażą stanowi co najmniej 50 % całkowitej wielkości wskaźników dla wszystkich linii biznesowych, obliczonych zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy oraz z załącznikiem X część 2 ust. 1-4 dyrektywy 2006/48/WE, Państwa Członkowskie mogą do linii biznesowej "handel i sprzedaż" zastosować wartość procentową równą 15 %.

Artykuł 45

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie limitów dotyczących koncentracji zaangażowania określonych w art. 111 dyrektywy 2006/48/WE. Firmy inwestycyjne nie muszą uwzględniać przekroczeń takich limitów określonych w art. 75 lit. b) tej dyrektywy. Z powyższej opcji można korzystać do dnia 31 grudnia 2014 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian mających wpływ na koncentrację zaangażowań, zgodnie z art. 119 dyrektywy 2006/48/WE, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Warunkiem skorzystania z powyższej opcji jest spełnienie następujących warunków określonych w lit. a)-d):

a) firma inwestycyjna świadczy usługi inwestycyjne lub prowadzi działalność związaną z instrumentami finansowymi wyszczególnionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE;

b) firma inwestycyjna nie świadczy takich usług inwestycyjnych ani nie prowadzi takiej działalności inwestycyjnej na rzecz lub w imieniu klientów detalicznych;

c) przypadki przekroczenia limitów, o których mowa w części wprowadzającej niniejszego ustępu wystąpiły w związku z ekspozycjami wynikającymi z umów stanowiących instrumenty finansowe wyszczególnione w lit. a) i dotyczą towarów lub instrumentów bazowych w rozumieniu załącznika I sekcja C ust. 10 dyrektywy 2004/39/WE* (rynki instrumentów finansowych) i obliczane są zgodnie z załącznikiem III i IV dyrektywy 2006/48/WE lub z umów dotyczących dostawy towarów lub praw emisji zanieczyszczeń; oraz

d) firma inwestycyjna dysponuje udokumentowaną strategią zarządzania oraz, w szczególności, kontroli i ograniczania ryzyka wynikającego z koncentracji ekspozycji. Firma inwestycyjna jest zobowiązana zawiadomić właściwe organy o tej strategii oraz niezwłocznie poinformować o jej istotnych zmianach. Firma inwestycyjna podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia stałego monitorowania wiarygodności kredytowej kredytobiorców, stosownie do ich wpływu na ryzyko koncentracji. Działania te mają umożliwiać firmom inwestycyjnym podjęcie odpowiednich i dostatecznie szybkich działań w przypadku obniżenia wiarygodności kredytowej;

2. Firma inwestycyjna, która przekroczyła wewnętrzne limity ustanowione w ramach strategii, o której mowa w ust. 1 lit. d), niezwłocznie zawiadamia właściwe organy o wielkości i charakterze przekroczenia oraz o kontrahencie.

Artykuł 46

Do dnia 31 grudnia 2011 roku, rozpatrując każdy przypadek z osobna właściwe organy mogą nie zastosować w drodze odstępstwa od art. 20 ust. 1 wymogów kapitałowych wynikających z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE w stosunku do firm inwestycyjnych, które nie podlegają przepisom art. 20 ust. 2-3 i których całkowity portfel handlowy nigdy nie przekracza 50 milionów EUR, a średnia liczba pracowników w roku finansowym nie przekracza 100 osób.

Zamiast tego wymogi kapitałowe nie będą niższe od najniższej z następujących wartości:

a) wymogi kapitałowe wynikające z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) 12/88 wyższej z następujących wartości:

(i) sumy wymogów kapitałowych określonych w art. 75 lit a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

(ii) kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, niezależnie od art. 20 ust. 5.

W przypadku zastosowania lit. b), kwota ta powinna być waloryzowana co najmniej raz do roku.

Zastosowanie tego odstępstwa nie powinno prowadzić do obniżenia ogólnego poziomu wymogów kapitałowych dla firmy inwestycyjnej w porównaniu do wymogów na dzień 31 grudnia 2006 r., chyba, że obniżenie to jest ostrożonościowo uzasadnione obniżeniem wielkości działalności prowadzonej przez firmę inwestycyjną.

Artykuł 47

[10] Do dnia 30 grudnia 2011 r. lub wcześniejszej daty określonej w indywidualnych przypadkach przez właściwe organy, instytucje, których modele pomiaru ryzyka szczególnego zostały zatwierdzone przed dniem 1 stycznia 2007 r., zgodnie z załącznikiem V ust. 1 w zakresie tego obowiązującego zatwierdzenia mogą stosować przepisy ust. 4 i 8 załącznika VIII do dyrektywy 93/6/EWG w wersji obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 48

1. Przepisy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie mają zastosowania w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE i które na dzień 31 grudnia 2006 r. nie podlegały dyrektywie 93/22/EWG (¹³). Zwolnienie to obowiązuje do wcześniejszej z następujących dat: do 31 grudnia 2014 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian w zakresie przepisów ust. 2 i 3.

2. W ramach wymaganego przeglądu przewidzianego w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE, na podstawie publicznych konsultacji i w świetle rozmów przeprowadzonych z właściwymi organami, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) odpowiedniego systemu nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi lub z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych wymienionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) potrzeby zmiany dyrektywy 2004/39/WE w celu utworzenia kolejnej kategorii firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE dotyczącej dostawców energii (w tym energii elektrycznej, węgla, gazu i ropy naftowej).

3. Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, Komisja przedstawi wnioski w sprawie zmian niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE.

Sekcja 4

Przepisy końcowe

Artykuł 49

1. Państwa Członkowskie przyjmują i publikują do dnia 31 grudnia 2006 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami art. 2, 3, 11, 13, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 25, 29, 30, 33, 34, 35, 37, 39, 40, 41, 43, 44, 50 oraz załączników I, II, III, V, VII. Następnie Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę zgodności między tymi przepisami a przepisami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2007 r.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Powinny one również zawierać oświadczenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych przez niniejszą dyrektywę traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 50

1. Artykuł 152 ust. 8-14 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do celów niniejszej dyrektywy z zastrzeżeniem następujących przepisów stosowanych w przypadku obowiązywania opcji, o której mowa w art. 152 ust. 8 dyrektywy 2006/48/WE:

a) odniesienia w ust. 7 załącznika II do niniejszej dyrektywy do dyrektywy 2006/48/WE należy traktować jako odniesienia do dyrektywy 2000/12/WE w brzmieniu, jakie miała ta dyrektywa przed dniem 1 stycznia 2007 r.; oraz

b) ust. 4 załącznika II do niniejszej dyrektywy ma zastosowanie w brzmieniu w jakim obowiązywał on przed dniem 1 stycznia 2007 r.

2. Do celów art. 18 i 20 dyrektywy 2006/48/WE art. 157 ust. 2 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

Artykuł 51

Do dnia 1 stycznia 2011 r. Komisja dokona przeglądu i złoży sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami o wprowadzenie zmian.

Artykuł 52

Uchyla się dyrektywę 93/6/EWG zmienioną dyrektywami wymienionymi w części A załącznika VIII, nie pomniejszając obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być one odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 54

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu 14 czerwca 2006.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (²)

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (⁴) została kilka razy w istotny sposób zmieniona. W związku z nowymi zmianami w powyższej dyrektywie, w celu zachowania przejrzystości wskazane jest dokonanie przekształcenia jej tekstu.

(2) Jednym z celów dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) jest umożliwienie firmom inwestycyjnym posiadającym zezwolenia przyznane przez właściwe organy ich Państw Członkowskich i nadzorowanym przez te organy, swobodnego zakładania filii i świadczenia usług w innych Państwach Członkowskich. W tym celu dyrektywa zapewnia koordynację przepisów w zakresie przyznawania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności.

(3) Dyrektywa 2004/39/WE nie ustanawia jednak wspólnych zasad dotyczących wysokości funduszy własnych firm inwestycyjnych ani nawet nie ustala wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm; dyrektywa ta nie ustanawia także wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą.

(4) Właściwym jest dokonanie jedynie zasadniczej harmonizacji w zakresie niezbędnym i dostatecznym, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwolenia i systemów nadzoru ostrożnościowego. Aby zrealizować zasadę wzajemnego uznawania w ramach wewnętrznego rynku finansowego, należy podjąć działania w celu przyjęcia wspólnej definicji funduszy własnych firm inwestycyjnych, ustalenia wymaganego poziomu ich kapitału założycielskiego oraz ustanowienia wspólnych ram dla monitorowania ryzyka obciążającego działalność tych firm.

(5) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest ustanowienie wymogów adekwatności kapitałowej mających zastosowanie względem firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, zasad dotyczących obliczania funduszy własnych oraz zasad ich nadzoru ostrożnościowego, nie mogą zostać w wystarczającym zakresie osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym, ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6) Właściwe jest zróżnicowanie wymaganego poziomu kapitału założycielskiego w zależności od zakresu działalności określonego w zezwoleniu przyznanym firmie inwestycyjnej.

(7) Należy zezwolić istniejącym firmom inwestycyjnym na kontynuowanie działalności pod określonymi warunkami, nawet wówczas gdy nie sprostają one wymogom w zakresie minimalnego poziomu kapitału założycielskiego dla nowo powstałych firm inwestycyjnych.

(8) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia przepisów bardziej restrykcyjnych, aniżeli te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(9) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko odpowiednich przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów Państw Członkowskich oraz większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji prawnych i procedur nadzoru.

(10) W komunikacie Komisji z 11 maja 1999 r. zatytułowanym "Wprowadzanie w życie ram dla rynków finansowych: plan działania" zostały określone różne cele, które powinny zostać osiągnięte dla pełnej realizacji rynku wewnętrznego usług finansowych. Celem określonym przez Radę Europejską obradującą w dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie jest wdrożenie planu działań do 2005 r. Ważnym elementem planu działań jest nowe sformułowanie postanowień odnoszących się do funduszy własnych.

(11) Ponieważ w zakresie działalności w ramach portfela handlowego firmy inwestycyjne są narażone na takie same rodzaje ryzyka co instytucje kredytowe, właściwym jest, by odpowiednie przepisy dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (⁶) stosowały się również do firm inwestycyjnych.

(12) Fundusze własne zarówno firm inwestycyjnych, jak i instytucji kredytowych, (dalej zwanych wspólnie "instytucjami") mogą służyć do wyrównywania strat, których wartość przewyższa poziom zysków, zapewniając w ten sposób ciągłość działania instytucji oraz ochronę inwestorów. Fundusze własne służą właściwym organom również jako istotny miernik, w szczególności przy ocenie wypłacalności instytucji, a także do innych celów ostrożnościowych. Ponadto instytucje bezpośrednio konkurują ze sobą na rynku wewnętrznym. Należy zatem ustanowić wspólne podstawowe normy dotyczące funduszy własnych w celu wzmocnienia systemu finansowego Wspólnoty oraz zapobiegania zniekształceniu konkurencji.

(13) W związku z celami określonymi w motywie (12) właściwym jest, by definicja funduszy własnych określona w dyrektywie 2006/48/WE służyła jako podstawa oraz by przyjąć dodatkowe przepisy szczegółowe, które uwzględniają różny zakres wymogów kapitałowych związanych z ryzykiem rynkowym.

(14) W przypadku instytucji kredytowych dyrektywa 2000/12/WE wprowadziła już wspólne normy w zakresie nadzorowania i monitorowania różnych typów ryzyka.

(15) W tym kontekście przepisy w sprawie minimalnych wymogów kapitałowych należy rozpatrywać w połączeniu z innymi właściwymi instrumentami także służącymi harmonizacji podstawowych metod nadzoru instytucji.

(16) Niezbędne jest opracowanie wspólnych norm dotyczących ryzyka rynkowego wynikającego z działalności instytucji kredytowych oraz ustalenie równoległych ram nadzorowania ryzyka, które ponoszą instytucje, zwłaszcza ryzyka rynkowego, w szczególności ryzyka pozycji, ryzyka kontrahenta/ryzyka rozliczenia i ryzyka walutowego.

(17) Niezbędne jest uwzględnienie pojęcia "portfel handlowy", który obejmuje pozycje w papierach wartościowych i innych instrumentach finansowych przeznaczonych do obrotu, które są obciążone głównie ryzykiem rynkowym, jak również zaangażowania wynikające z określonych usług finansowych świadczonych na rzecz klientów.

(18) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego instytucji prowadzących jedynie znikomą działalność w ramach portfela handlowego, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, instytucje te powinny mieć możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE zamiast obowiązku przestrzegania wymogów określonych w załącznikach I i II do niniejszej dyrektywy.

(19) Istotne jest, aby przy monitorowaniu ryzyka rozliczenia/ryzyka dostawy uwzględnić istnienie systemów dających adekwatny poziom zabezpieczenia ograniczającego takie ryzyko.

(20) W każdym przypadku instytucje powinny przestrzegać przepisów niniejszej dyrektywy w zakresie pokrycia funduszami własnymi ryzyka walutowego obciążającego całokształt ich działalności. Należy ustalać niższe wymogi kapitałowe dla pozycji w walutach ściśle ze sobą skorelowanych, gdy korelacja taka została potwierdzona badaniami statystycznymi lub wynika z obowiązujących umów międzyrządowych.

(21) Wymogi kapitałowe dla podmiotów prowadzących handel towarami, w tym podmiotów wyłączonych obecnie spod wymogów dyrektywy 2004/39/WE zostaną, o ile to konieczne, poddane przeglądowi w związku z przeglądem wyżej wymienionych wyjątków zgodnie z art. 65 ust. 3 tej dyrektywy.

(22) Liberalizacja rynków gazowego i elektryczności jest znaczącym celem Wspólnoty, zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym. Z tego względu wymogi kapitałowe oraz inne uregulowania dotyczące nadzoru, stosowane wobec podmiotów działających na tych rynkach, powinny być proporcjonalne, a ponadto nie mogą stanowić nieuzasadnionej przeszkody dla liberalizacji. Szczególnie podczas przeglądów, o których mowa w motywie (21), powinien zostać uwzględniony cel, jakim jest liberalizacja.

(23) Istnienie wewnętrznych systemów monitorowania i kontroli ryzyka stopy procentowej obciążającego całą działalność instytucji stanowi szczególnie istotny sposób ograniczania tego ryzyka do minimum. W związku z tym systemy takie powinny być nadzorowane przez właściwe organy.

(24) Dyrektywa 2006/48/WE nie ustanawia wspólnych zasad monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań w zakresie działalności, która zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym, stosowne jest zatem przyjęcie takich zasad.

(25) Ryzyko operacyjne stanowi istotne ryzyko dla instytucji wymagające pokrycia przy pomocy funduszy własnych. Istotne jest uwzględnienie różnorodność instytucji w UE, poprzez ustanowienie alternatywnych metod.

(26) Dyrektywa 2006/48/WE przyjmuje zasadę konsolidacji. Dyrektywa ta nie ustanawia wspólnych zasad konsolidacji w przypadku instytucji finansowych, których działalność zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym.

(27) Aby zapewnić odpowiedni poziom wypłacalności instytucji w ramach jednej grupy, ważne jest, by minimalne wymogi kapitałowe były stosowane na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej tej grupy. W celu zapewnienia odpowiedniej alokacji funduszy własnych w ramach grupy oraz ich dostępności w razie potrzeby dla zabezpieczenia inwestycji, minimalne wymogi kapitałowe powinny stosować się do poszczególnych instytucji w ramach tej grupy, chyba że cel ten można skutecznie zrealizować w inny sposób.

(28) Dyrektywa 2006/48/WE nie ma zastosowania do grup, w skład których wchodzi jedna firma inwestycyjna lub więcej takich firm, lecz nie wchodzi żadna instytucja kredytowa. Należy zatem ustanowić wspólne ramy wprowadzenia nadzoru skonsolidowanego nad firmami inwestycyjnymi.

(29) Instytucje powinny zapewnić kapitał wewnętrzny adekwatny pod względem ilości, jakości i alokacji w stosunku do rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone. Dlatego też instytucje powinny ustanowić strategie i procedury służące ocenie i utrzymywaniu adekwatności ich kapitału wewnętrznego.

(30) Właściwe organy powinny oceniać adekwatność funduszy własnych instytucji, uwzględniając rodzaje ryzyka, na jakie instytucje te są narażone.

(31) W celu zapewnienia sprawnego działania rynku wewnętrznego w sektorze bankowym Komitet Europejskich Nadzorców Bankowych powinien przyczynić się do spójnego stosowania niniejszej dyrektywy i do ujednolicenia praktyk w zakresie nadzoru stosowanych we Wspólnocie oraz składać instytucjom Wspólnoty roczne sprawozdania dotyczące osiągniętego postępu.

(32) Istotnym warunkiem wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego jest zapewnienie dalszego zbliżenia praktyk w zakresie wdrażania i stosowania przepisów zharmonizowanego prawodawstwa Wspólnoty.

(33) Z tego samego powodu, a także po to, by zapobiec nadmiernemu obciążeniu instytucji wspólnotowych działających w kilku Państwach Członkowskich, wynikającemu z stałej odpowiedzialności właściwych organów poszczególnych Państw Członkowskich za udzielanie zezwoleń i nadzór, niezbędne jest znaczne wzmocnienie współpracy między właściwymi organami. W tym kontekście należy wzmocnić rolę inspektora odpowiedzialnego za nadzór skonsolidowany.

(34) Aby doprowadzić do wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz aby zapewnić obywatelom Unii odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny ujawnić publicznie i w sposób umożliwiający miarodajne porównanie informacje na temat sposobów wdrażania wymogów niniejszej dyrektywy.

(35) Mając na uwadze wzmocnienie dyscypliny rynkowej oraz zachęcenie instytucji do ulepszenia ich strategii rynkowych, technik kontroli ryzyka oraz wewnętrznej organizacji zarządzania, należy nałożyć na te instytucje obowiązek podawania odpowiednich informacji do wiadomości publicznej.

(36) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(37) W swojej rezolucji z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia przepisów o usługach finansowych (⁸) Parlament wnioskował o przyznanie Parlamentowi i Radzie tej samej roli w nadzorowaniu sposobu wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, co odzwierciedla uprawnienia legislacyjne Parlamentu zgodnie z art. 251 Traktatu. Przewodniczący Komisji poparł ten wniosek w oświadczeniu złożonym tego samego dnia w Parlamencie. Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zmian w decyzji 1999/468/WE, zmieniony wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2004 r. Parlament uznaje, że niniejsza propozycja nie chroni jego uprawnień legislacyjnych. Zdaniem Parlamentu, Parlament i Rada powinny mieć możliwość oceny w ustalonym okresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. W związku z tym stosowne jest ograniczenie okresu, w którym Komisja może przyjmować środki wykonawcze.

(38) Parlament powinien dysponować trzymiesięcznym okresem od pierwszego przekazania projektu zmian i środków wykonawczych w celu ich przeanalizowania i wydania opinii. Jednakże, w pilnych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach powinna istnieć możliwość skrócenia tego okresu. W przypadku przyjęcia w tym okresie rezolucji przez Parlament, Komisja powinna powtórnie przeanalizować projekt zmian lub środków.

(39) W celu uniknięcia zakłóceń na rynkach oraz zapewnienia ciągłości na wszelkich poziomach funduszy własnych należy przyjąć szczegółowe rozwiązania przejściowe.

(40) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej za ogólne zasady prawa wspólnotowego.

(41) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu do wcześniejszych dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(42) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres i definicje

Sekcja 1

Przedmiot i zakres

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi adekwatności kapitałowej dla firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zasady dotyczące obliczania funduszy własnych oraz zasady ich nadzoru ostrożnościowego. Państwa Członkowskie stosują wymogi określone w niniejszej dyrektywie wobec firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3.

2. Państwo Członkowskie może nakładać na firmy inwestycyjne i instytucje kredytowe, którym udzieliło zezwolenia, dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymogi.

Artykuł 2

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 18, 20, 22-32, 34 i 39 niniejszej dyrektywy, art. 68-73 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do firm inwestycyjnych. Przy stosowaniu art. 70-72 dyrektywy 2006/48/WE do firm inwestycyjnych, każde odniesienie do dominującej instytucji kredytowej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich należy rozumieć jako odniesienie do dominującej firmy inwestycyjnej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich, zaś każde odniesienie do unijnej dominującej instytucji kredytowej należy rozumieć jako odniesienie do dominującej unijnej firmy inwestycyjnej.

Jeżeli dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym w odniesieniu do instytucji kredytowej, to wyłącznie ta dominująca firma inwestycyjna podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

Jeżeli dominująca instytucja kredytowa z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym wobec firmy inwestycyjnej, to wyłącznie ta dominująca instytucja kredytowa podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

W przypadku, gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, wymogi określone na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej spółki holdingowej stosuje się do instytucji kredytowej.

2. Gdy w skład grupy kapitałowej objętej przepisem ust. 1 nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, stosują się odpowiednio przepisy dyrektywy 2006/48/WE z zastrzeżeniem następujących przypadków:

a) każde odniesienie do "instytucji kredytowych" traktuje się jako odniesienie do "firm inwestycyjnych"

b) w art. 125 oraz w art. 140 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE każde odniesienie do innych artykułów tej dyrektywy traktuje się jako odniesienie do dyrektywy 2004/39/WE;

c) do celów art. 39 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE odniesienia do "Komitetu Doradczego ds. Bankowości" traktuje się jako odniesienia do Rady i Komisji;

d) na zasadzie odstępstwa od art. 140 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE gdy w skład grupy nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, zdanie pierwsze w tym artykule otrzymuje brzmienie: "W przypadku gdy firma inwestycyjna, finansowa spółka holdingowa lub spółka holdingowa o profilu mieszanym kontroluje jeden lub więcej przedsiębiorstw zależnych, które są zakładami ubezpieczeniowymi, właściwe organy i organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeniowych, ściśle ze sobą współpracują."

Sekcja 2

Definicje

Artykuł 3

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "instytucje kredytowe" oznaczają instytucje kredytowe określone w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE;

b) "firmy inwestycyjne" oznaczają instytucje określone jako takie w art. 4 ust. 1 pkt 1) dyrektywy 2004/39/WE, które podlegają wymogom nałożonym z mocy tej dyrektywy z wyłączeniem:

(i) instytucji kredytowych,

(ii) firm miejscowych według definicji zawartej w lit. p); oraz

(iii) firm, które są upoważnione jedynie do świadczenia usług związanych z doradztwem inwestycyjnym lub przyjmują i przekazują zlecenia inwestorów, a nie przechowują środków lub papierów wartościowych swoich klientów, i które z tego powodu nie mogą w żadnym momencie być zadłużone wobec tych klientów;

c) "instytucje" oznaczają instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne;

d) "uznane firmy inwestycyjne z państw trzecich" oznaczają firmy spełniające następujące warunki:

(i) firmy, które, gdyby założyły jednostkę w państwie Wspólnoty, byłyby objęte definicją firmy inwestycyjnej;

(ii) firmy, które posiadają zezwolenie przyznane w państwie trzecim; oraz

(iii) firmy, które podlegają i spełniają reguły ostrożnościowe, uznawane przez właściwe organy za przynajmniej tak restrykcyjne jak reguły ustanowione w niniejszej dyrektywie;

e) "instrumenty finansowe" oznaczają dowolną umowę, która powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron umowy;

f) "dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w Państwie Członkowskim" oznacza firmę inwestycyjna, od której zależna jest instytucja lub instytucja finansowa lub która posiada udziały w takich podmiotach, oraz która nie jest sama podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w tym samym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w tym samym Państwie Członkowskim;

g) "unijna dominująca firma inwestycyjna" oznacza dominującą firmę inwestycyjną z siedzibą w Państwie Członkowskim, która nie jest podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w dowolnym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w dowolnym Państwie Członkowskim;

h) "pozagiełdowe instrumenty pochodne" oznaczają pozycje ujęte w wykazie zawartym w załączniku IV do dyrektywy 2006/48/WE inne niż te, którym przypisuje się wartość ekspozycji równą zero zgodnie z ust. 6 część 2 załącznika III do tej dyrektywy;

i) "rynek regulowany" oznacza rynek określony w art. 4 ust. 1 pkt 14) dyrektywy 2004/39/WE;

j) "zamienne papiery wartościowe" oznaczają papiery wartościowe, które mogą być zamienione przez ich posiadacza na inne papiery wartościowe;

k) "gwarancja subskrypcyjna (warrant)" oznacza papier wartościowy dający posiadaczowi prawo do nabycia instrumentu bazowego po ustalonej cenie w terminie do daty wygaśnięcia lub w dniu wygaśnięcia gwarancji subskrypcyjnej (warrantu); jej rozliczenie może nastąpić przez dostawę instrumentu bazowego albo przez płatność gotówkową;

l) "finansowanie zapasów" oznacza pozycje, w których fizyczny zapas został sprzedany w transakcji terminowej, a koszt sfinansowania został zablokowany do daty sprzedaży w transakcji terminowej;

m) "umowa z udzielonym przyrzeczeniem odkupu" i "umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu" oznaczają jakąkolwiek umowę, zgodnie z którą instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary albo gwarantowane prawa do tych papierów lub towarów, gdy gwarancji takiej udzieliła uznana giełda posiadająca prawo do tych papierów lub towarów, przy czym umowa nie zezwala instytucji na jednoczesne przekazanie ani zastawienie danego papieru wartościowego lub towaru na rzecz więcej niż jednego kontrahenta, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie odkupu tych papierów – albo zastępczych papierów wartościowych lub towarów o tych samych cechach – po określonej cenie w ustalonym przyszłym terminie, albo w terminie, który ustali strona przekazująca; dla instytucji sprzedającej papiery wartościowe lub towary transakcja ta stanowi umowę z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, natomiast dla instytucji kupującej papiery lub towary stanowi ona umowę z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu;

n) "udzielanie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" i "zaciąganie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" oznaczają jakiekolwiek transakcje, w których instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary, otrzymując odpowiednie zabezpieczenie, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie drugiej strony do zwrotu papierów lub towarów równoważnych otrzymanym papierom lub towarom, w danym terminie przyszłym lub na żądanie strony przekazującej; dla instytucji przekazującej papiery wartościowe lub towary transakcja taka stanowi transakcję udzielenia pożyczki papierów wartościowych lub towarów, natomiast dla instytucji otrzymującej papiery lub towary stanowi transakcję zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów;

o) "bezpośredni uczestnik rozliczeń" oznacza członka giełdy lub izby rozliczeniowej pozostającej w bezpośrednim stosunku umownym z centralnym kontrahentem (gwarantem rynku);

p) "przedsiębiorstwo miejscowe" oznacza przedsiębiorstwo działające na własny rachunek na rynkach opcji lub kontraktów terminowych lub innych instrumentów pochodnych oraz na rynkach kasowych wyłącznie w celu zabezpieczenia pozycji na rynkach instrumentów pochodnych lub działające na rachunek innych uczestników tych rynków a także takie, które posiada gwarancję bezpośrednich uczestników rozliczeń tych rynków, w przypadku gdy odpowiedzialność za egzekwowanie wykonania kontraktów zawartych przez takie przedsiębiorstwa przyjmują na siebie bezpośredni uczestnicy rozliczeń w ramach tych samych rynków;

q) "współczynnik delta" oznacza przewidywany stopień zmiany ceny opcji w zależności od małej zmiany ceny instrumentu bazowego będącego przedmiotem opcji;

r) "fundusze własne" oznaczają fundusze własne w rozumieniu definicji zawartej w dyrektywie 2006/48/WE; oraz

s) "kapitał" oznacza fundusze własne.

W celu stosowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej termin "firma inwestycyjna" obejmuje firmy inwestycyjne państw trzecich.

Do celów lit. e) instrumenty finansowe obejmują pierwotne instrumenty finansowe lub instrumenty pieniężne oraz finansowe instrumenty pochodne, których wartość jest pochodną ceny bazowego instrumentu finansowego, stopy, indeksu lub ceny innej pozycji bazowej, a także obejmuje jako wymóg minimalny instrumenty określone w sekcji C załącznika I [1] do dyrektywy 2004/39/WE.

2. Pojęcia: "przedsiębiorstwo dominujące", "przedsiębiorstwo zależne", "spółka zarządzania aktywami" i "instytucja finansowa" obejmują przedsiębiorstwa określone w dyrektywie 2006/48/WE.

Pojęcia: "finansowa spółka holdingowa", "dominująca finansowa spółka holdingowa z siedzibą w Państwie Członkowskim", "unijna dominująca finansowa spółka holdingowa" oraz "przedsiębiorstwo usług pomocniczych" obejmują przedsiębiorstwa określone w art. 4 dyrektywy 2006/48/WE, przy czym każde odniesienie do instytucji kredytowych rozumie się jako odniesienie do instytucji.

3. Do celów stosowania dyrektywy 2006/48/WE w odniesieniu do grup określonych w art. 2 ust. 1, które nie obejmują danej instytucji kredytowej, zastosowanie mają następujące definicje:

a) "finansowa spółka holdingowa" oznacza instytucję finansową, której przedsiębiorstwa zależne stanowią wyłącznie lub głównie firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, z których co najmniej jedna jest firmą inwestycyjną oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (⁹);

b) "spółka holdingowa o profilu mieszanym" oznacza przedsiębiorstwo dominujące niebędące ani finansową spółką holdingową, ani firmą inwestycyjną, ani finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, do którego przedsiębiorstw zależnych należy co najmniej jedna firma inwestycyjna; oraz

c) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe uprawnione w drodze ustawy lub przepisu wykonawczego do sprawowania nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

ROZDZIAŁ II

Kapitał założycielski

Artykuł 4

Dla celów niniejszej dyrektywy "kapitał założycielski" składa się z elementów wymienionych w art. 57 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 5

1. Firmy inwestycyjne, które nie zawierają transakcji instrumentami finansowymi na własny rachunek ani nie gwarantują emisji instrumentów finansowych, ale które przechowują środki lub papiery wartościowe klientów oraz oferują jedną lub więcej spośród niżej wymienionych usług, muszą dysponować kapitałem założycielskim w wysokości 125000 EUR:

a) przyjmowanie i przekazanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych;

b) wykonywanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych; lub

c) zarządzanie indywidualnymi portfelami inwestycyjnymi składającymi się z instrumentów finansowych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić firmie inwestycyjnej, która wykonuje zlecenia inwestorów dotyczące instrumentów finansowych, na utrzymanie takich instrumentów również na własny rachunek, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) takie pozycje powstają jedynie wówczas, gdy firmie nie udaje się dokładnie dopasować zleceń inwestorów;

b) łączna wartość rynkowa wszystkich takich pozycji podlega górnej granicy 15 % kapitału założycielskiego firmy;

c) firma spełnia wymogi określone w art. 18, 20 i 28; oraz

d) takie pozycje mają charakter incydentalny i tymczasowy, a ich utrzymywanie jest ściśle ograniczone do okresu niezbędnego do przeprowadzenia danej transakcji.

Utrzymywanie pozycji w instrumentach finansowych niezaliczonych do portfela handlowego celem lokowania funduszy własnych w odniesieniu do usług określonych w ust. 1 lub do celów ust. 3 nie jest traktowane jako zawieranie transakcji na własny rachunek.

3. Państwa Członkowskie mogą obniżyć kwotę określoną w ust. 1 do wysokości 50000 EUR, jeśli dana firma nie posiada zezwolenia ani na przechowywanie środków lub papierów wartościowych klientów, ani na prowadzenie transakcji na własny rachunek, ani na gwarantowanie emisji.

Artykuł 6

Przedsiębiorstwa miejscowe dysponują kapitałem założycielskim w wysokości 50000 EUR na tyle, na ile korzystają one ze swobody przedsiębiorczości lub świadczą usługi określone w art. 31 i 32 dyrektywy 2004/39/WE.

Artykuł 7

Firmy określone w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii) posiadają:

a) kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR lub

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 1000000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 1500000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Kwoty określone w akapicie pierwszym podlegają okresowej rewizji Komisji w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych podawanym do publicznej wiadomości przez Eurostat zgodnie z oraz w tym samym czasie co dostosowania wprowadzone na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁰).

Artykuł 8

Jeżeli firma określona w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii), jest zarejestrowana również na podstawie dyrektywy 2002/92/WE, wypełnia ona wymogi ustanowione na mocy art. 4 ust. 3 tej dyrektywy, a ponadto musi posiadać:

a) kapitał założycielski w wysokości 25000 EUR;

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 500000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 750000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Artykuł 9

Firmy inwestycyjne inne niż te, o których mowa w art. 5-8 muszą posiadać kapitał założycielski w wysokości 730000 EUR.

Artykuł 10

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9 Państwa Członkowskie mogą utrzymać ważność zezwoleń udzielonych firmom inwestycyjnym i firmom objętym przepisami art. 6, które już istniały przed dniem 31 grudnia 1995 r., a których fundusze własne nie osiągają poziomu kapitału założycielskiego określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9.

Fundusze własne tych firm lub firm inwestycyjnych nie mogą jednak spaść poniżej najwyższego poziomu referencyjnego obliczonego po dacie notyfikacji zawartej w niniejszej dyrektywie. Poziom referencyjny stanowi średni poziom dzienny funduszy własnych wyliczany przez okres sześciomiesięczny poprzedzający datę wyliczenia. Poziom ten oblicza się co sześć miesięcy za analogiczny okres poprzedni.

2. Jeśli kontrolę nad firmą objętą przepisem ust. 1 przejmuje osoba fizyczna lub prawna inna niż osoba, która wcześniej kontrolowała tą firmę, fundusze własne tej firmy są podwyższane co najmniej do poziomu określonego dla nich w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, z wyjątkiem przypadku pierwszego przekazania kontroli przez dziedziczenie po dniu 31 grudnia 1995 r. za zgodą właściwych organów oraz przez okres nie dłuższy niż dziesięć lat od daty przekazania kontroli.

3. W określonych jednak szczególnych okolicznościach i za zgodą właściwych organów, gdy następuje połączenie dwóch lub więcej firm inwestycyjnych lub firm objętych przepisem art. 6, fundusze własne firmy powstałej w wyniku tego połączenia nie muszą osiągnąć poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9. Niemniej jednak w okresie, gdy nie został osiągnięty odpowiedni poziom zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, fundusze własne nowopowstałej firmy nie mogą spaść poniżej sumy funduszy własnych łączących się ze sobą firm w chwili połączenia.

4. Fundusze własne firm inwestycyjnych i firm objętych przepisem art. 6 nie mogą spaść poniżej poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, i w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu.

Jeśli fundusze własne takich firm oraz firm inwestycyjnych spadną poniżej tego poziomu, właściwe organy mogą w uzasadnionych okolicznościach wyznaczyć tym firmom ograniczony czas, w którym musi ono uzyskać poprawę swojej sytuacji lub zaprzestać działalności.

ROZDZIAŁ III

Portfel handlowy

Artykuł 11

1. Portfel handlowy instytucji zawiera wszystkie pozycje w instrumentach finansowych i w towarach utrzymywane z przeznaczeniem handlowym lub w celu zabezpieczenia innych składników w portfelu handlowym, których zbywalność albo nie podlega żadnym ograniczeniom umownym albo które można zabezpieczyć.

2. Pozycje utrzymywane z przeznaczeniem handlowym to pozycje przeznaczone do krótkoterminowej odsprzedaży lub utrzymywane z zamiarem uzyskania korzyści wynikających z rzeczywistych lub oczekiwanych krótkoterminowych różnic między cenami nabycia i sprzedaży lub z innych wahań cenowych lub wahań stopy procentowej. Termin "pozycje" obejmuje pozycje otwierane na własny rachunek i pozycje związane z obsługą klienta i pozycje związane z organizowaniem obrotu.

3. Przeznaczenie handlowe wykazuje się na podstawie strategii, zasad i procedur ustanowionych przez instytucję w celu zarządzania daną pozycją lub portfelem zgodnie z załącznikiem VII część A.

4. Instytucje ustanawiają i utrzymują systemy i procedury kontroli w celu zarządzania swoimi portfelami handlowymi, w szczególności zgodnie z załącznikiem VII części B i D.

5. W ramach portfela handlowego można uwzględnić zabezpieczenia wewnętrzne; wówczas stosuje się przepisy zawarte w załączniku VII część C.

ROZDZIAŁ IV

Fundusze własne

Artykuł 12

"Fundusze własne podstawowe" oznaczają sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE, pomniejszoną o sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. i)-k) tej dyrektywy;

Do dnia 1 stycznia 2009 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski dotyczące zmian niniejszego rozdziału.

Artykuł 13

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2-5 niniejszego artykułu oraz art. 14-17 fundusze własne firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych określa się zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE.

Ponadto przepisy zawarte w akapicie pierwszym stosuje się do firm inwestycyjnych, które nie posiadają jednej z form prawnych określonych w art. 1 ust. 1 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (¹¹).

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, które mają obowiązek przestrzegania wymogów kapitałowych obliczanych zgodnie z art. 21, 28-32 i z załącznikiem I oraz z załącznikami III-VI na stosowanie jedynie w tym celu alternatywnej metody określania funduszy własnych. Żadna część funduszy własnych przeznaczonych na ten cel nie może być równocześnie wykorzystana do spełniania innych wymogów kapitałowych.

Taka alternatywna metoda określania funduszy własnych obejmuje sumę pozycji określonych poniżej w lit. a) – c), niniejszego akapitu, pomniejszoną o pozycję określoną w lit. d), przy czym o wymogu odejmowania tej ostatniej pozycji decydują właściwe organy:

a) fundusze własne zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2006/48/WE z wyłączeniem tylko art. 57 lit. 1) do lit. p) tej dyrektywy w przypadku firm, które mają obowiązek odejmowania pozycji w lit. d) niniejszego ustępu od sumy pozycji w lit. a) – c);

b) zyski netto instytucji z operacji portfela handlowego z potrąceniem wszelkich dających się przewidzieć obciążeń lub dywidend, pomniejszone o straty netto z innej działalności, pod warunkiem że żadna z tych kwot nie została już wliczona do pozycji w lit. a) niniejszego ustępu stosownie do art. 57 lit. b) lub k) dyrektywy 2006/48/WE;

c) zobowiązania podporządkowane lub pozycje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu oraz w art. 14;

d) aktywa niepłynne określone w art. 15.

3. Zobowiązania podporządkowane, o których mowa w ust. 2 lit. c) drugiego akapitu ust. 2 muszą charakteryzować się pierwotnym terminem wymagalności przynajmniej dwóch lat. Zobowiązania te muszą być w pełni wpłacone, a umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul stanowiących o tym, że w określonych okolicznościach, innych od likwidacji instytucji, zobowiązanie takie podlegać będzie spłacie przed terminem umownym, chyba że właściwe organy udzielą zgody na taką spłatę. Nie wolno spłacać ani kapitału, ani odsetek od zobowiązań podporządkowanych, jeśli taka spłata spowodowałaby obniżenie funduszy własnych danej instytucji do poziomu poniżej 100 % łącznych wymogów kapitałowych tej instytucji.

Ponadto instytucje mają obowiązek powiadomienia właściwych organów o wszystkich spłatach zobowiązań podporządkowanych, gdy tylko fundusze własne spadną poniżej poziomu 120 % łącznych wymogów kapitałowych.

4. Pożyczka podporządkowana, o której mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c) nie może przekraczać maksymalnego pułapu 150 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 i art. 28-32 oraz z załącznikami I -VI, zaś ten maksymalny pułap może osiągać tylko w szczególnych okolicznościach określonych przez właściwe organy.

5. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na zastąpienie zobowiązań podporządkowanych, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c), pozycjami określonymi w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 14

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie pułapu pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, określonej w art. 13 ust. 4, jeśli oceniają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału oraz pozycji określonych w art. 13 ust. 5 nie przekracza 200 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 oraz z art. 28-32 a także załącznikami I i III-VI lub 250 % tej samej kwoty, jeśli firmy inwestycyjne odejmują pozycję określoną w art. 13 ust. 2 lit. d) w rachunku funduszy własnych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji kredytowej na przekroczenie pułapu określonej w art. 13 ust. 4 pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, jeśli uznają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału i pozycji w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE nie przekracza 250 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 28-32 oraz z załącznikami I i III-VI niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi lit d) obejmują:

a) rzeczowy majątek trwały z wyjątkiem wartości gruntów i budynków w tej mierze, w jakiej zezwolono na pomniejszenie nimi wartości kredytów, które zabezpieczają;

b) akcje i udziały w instytucjach kredytowych i finansowych, łącznie z pożyczkami podporządkowanymi udzielonymi tym instytucjom, które zaliczane są do funduszy własnych tych instytucji, chyba że zostały odjęte od funduszy własnych stosownie do przepisów art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE lub zgodnie z art. 16 lit. d) niniejszej dyrektywy;

c) akcje, udziały i inne inwestycje w przedsiębiorstwach niebędących instytucjami kredytowymi lub finansowymi, gdy pozycje te nie są łatwo zbywalne;

d) ujemną wartość kapitału przedsiębiorstw zależnych;

e) dokonane wpłaty, z wyjątkiem tych, które można wycofać w ciągu 90 dni, a także wpłat dokonanych w związku z obowiązkiem utrzymywania depozytów zabezpieczających kontrakty terminowe i opcje;

f) kredyty i inne należności, z wyjątkiem należności wymagalnych w ciągu 90 dni; oraz

g) zapasy rzeczowe, chyba że podlegają one już wymogom kapitałowym co najmniej tak rygorystycznym, jak wymogi określone w art. 18 i 20.

Do celów lit. b) w przypadku gdy akcje i udziały w instytucji kredytowej lub innej instytucji finansowej są posiadane tymczasowo z tytułu podjętego programu pomocy mającego na celu restrukturyzację finansową i uratowanie takiej instytucji, właściwe organy mogą odstąpić od zastosowania niniejszego artykułu. Organy te mogą odstąpić od zastosowania niniejszego przepisu również w przypadku akcji i udziałów zaliczonych do portfela handlowego firmy inwestycyjnej.

Artykuł 16

Firmy inwestycyjne należące do grupy kapitałowej, którym przyznano odstępstwo od wymogu nadzoru skonsolidowanego na mocy art. 22, wyliczają fundusze własne zgodnie z art. 13-15 z następującymi zastrzeżeniami:

a) firmy te odejmują od kwoty funduszy własnych aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. d);

b) wyłączenie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. a), nie obejmuje tych składników pozycji objętych art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, które firma inwestycyjna posiada względem przedsiębiorstw objętych konsolidacją zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c) limity, o których mowa w art. 66 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE, wylicza się w odniesieniu do funduszy własnych podstawowych pomniejszonych o składniki określone w art. 57 lit. l)-p) tej dyrektywy, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu, a które stanowią część funduszy własnych podstawowych tych przedsiębiorstw; oraz

d) składniki określone w art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, o których mowa w lit. c) niniejszego artykułu, pomniejszają fundusze własne podstawowe, a nie sumę wszystkich pozycji w art. 66 ust. 2 tej dyrektywy, w szczególności dla celów art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 i art. 14 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

1. Jeżeli dana instytucja oblicza kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II do niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE, wówczas do obliczeń, o których mowa w załączniku VII część 1 ust. 4 do dyrektywy 2006/48/WE, stosuje się następuje przepisy:

a) do sumy aktualizacji wartości i rezerw, obliczonej dla ekspozycji wymienionych w załączniku II, można włączyć kwoty aktualizacji wartości uwzględniające jakość kredytową kontrahenta; oraz

b) jeśli ryzyko kredytowe kontrahenta zostało odpowiednio uwzględnione przy wycenie pozycji w portfelu handlowym i pod warunkiem zgody właściwych organów, oczekiwana kwota straty, odpowiadająca stopniowi narażenia kontrahenta na ryzyko, wynosi zero.

Do celów lit. a) takiej aktualizacji wartości nie uwzględnia się w funduszach własnych danych instytucji inaczej niż zgodnie z przepisami niniejszego ustępu.

2. Do celów niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 153 i 154 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ V

Sekcja 1

Zabezpieczenia przed ryzykiem

Artykuł 18

1. Instytucje posiadają fundusze własne na poziomie, który zawsze pokrywa lub przewyższa sumę łączną niżej określonych wymogów kapitałowych:

a) wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego obliczone zgodnie metodami i opcjami ustanowionymi w art. 28-32 oraz z załącznikiem I, II, i VI, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V; oraz

b) wymogi kapitałowe z tytułu całej działalności prowadzonej przez instytucję, obliczone zgodnie z metodami i opcjami ustanowionymi w załącznikach III i IV, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na wyliczanie wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z art. 75 lit. a) dyrektywy 2006/48/WE oraz z ust. 6, 7 i 9 załącznika II do niniejszej dyrektywy, o ile rozmiar działalności zaliczanej do portfela handlowego spełnia następujące warunki:

a) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji zwykle nie przekracza 5 % ich łącznej działalności;

b) suma pozycji w portfelu handlowym zwykle nie przekracza 15 mln EUR; oraz

c) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji nigdy nie przekracza 6 % ich łącznej działalności, zaś suma pozycji w portfelu nigdy nie przekracza 20 mln EUR.

3. W celu wyliczenia udziału działalności zaliczonej do portfela handlowego w łącznej działalności instytucji do celów ust. 2 lit. a) i c) właściwe organy mogą odnieść tę działalność do łącznych operacji bilansowych i pozabilansowych do rachunku zysków i strat lub do funduszy własnych danych instytucji, bądź też stosować połączenie tych środków. Przy ocenie rozmiaru operacji bilansowych i pozabilansowych instrumenty dłużne należy wyceniać według wartości rynkowej lub wartości kwot kapitału, akcje według wartości rynkowej, a instrumenty pochodne według wartości nominalnej lub rynkowej instrumentów bazowych, których dotyczą. Pozycje długie i krótkie należy zsumować bez względu na znak dodatni lub ujemny.

4. Jeśli zdarzy się, że dana instytucja przekroczy jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. a) i b) albo oba te limity, czy też jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. c) albo oba te limity, a przekroczenie takie ma miejsce nie tylko przez krótki okres, instytucja ta musi spełniać wymogi odnośnie do działalności zaliczonej do portfela handlowego określone w ust. 1 lit. a) oraz odpowiednio powiadomić właściwe organy.

Artykuł 19

1. Do celów ust. 14 załącznika I, w zależności od uznania organów krajowych, dłużnym papierom wartościowym wyemitowanym przez podmioty określone w załączniku I tabeli 1 można przypisać wagę równą 0 %, o ile te dłużne papiery wartościowe są wyrażone i opłacone w walucie krajowej.

2. W drodze odstępstwa od ust. 13 i 14 załącznika I Państwa Członkowskie mogą ustanowić wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego w odniesieniu do obligacji objętych załącznikiem VI część 1 ust. 68-70 do dyrektywy 2006/48/WE w wysokości wymogu z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji o obniżonym ryzyku o tym samym okresie pozostającym do terminu zapadalności co taka obligacja, obniżonym zgodnie ze wskaźnikami procentowymi określonymi w załączniku VI część 1 ust. 71 tej dyrektywy.

3. Jeśli zgodnie z przepisami określonymi w ust. 52 załącznika I właściwe organy uznają przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania z państwa trzeciego, właściwe organy innego Państwa Członkowskiego mogą oprzeć się na takim uznaniu bez przeprowadzania własnej oceny.

Artykuł 20

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu oraz art. 34 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do firm inwestycyjnych stosuje się wymogi określone w art. 75 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które nie posiadają zezwolenia na świadczenie usług inwestycyjnych wymienionych w ust. 3 i ust. 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe:

a) sumie wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które posiadają kapitał określony w art. 9, a które objęte są poniższymi kategoriami, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe sumie wymogów kapitałowych obliczonych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy:

a) firmy inwestycyjne, które zawierają transakcje na własny rachunek wyłącznie w celu wykonania zlecenia klienta lub w celu uzyskania dostępu do systemu rozliczeniowego lub uznanej giełdy, działając jako agencja lub wykonując zlecenie klienta; oraz

b) firmy inwestycyjne:

(i) które nie przechowują środków pieniężnych lub papierów wartościowych klienta;

(ii) które zawierają transakcje jedynie na własny rachunek;

(iii) które nie mają zewnętrznych klientów;

(iv) których transakcje są wykonywane i rozliczane przez instytucję rozliczeniową, a także są przez taką instytucję gwarantowane.

4. Firmy inwestycyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, podlegają wszystkim przepisom odnoszącym się do ryzyka operacyjnego, określonych w załączniku V do dyrektywy 2006/48/WE.

5. Art. 21 ma zastosowanie wyłącznie do firm inwestycyjnych, do których ma zastosowanie ust. 2 lub 3 lub art. 46, i to wyłącznie w sposób w nich określony.

Artykuł 21

Firmy inwestycyjne mają obowiązek utrzymywania funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim.

Właściwe organy mogą zmodyfikować ten wymóg w wypadku istotnej zmiany działalności firmy od roku poprzedniego.

W przypadku, gdy firma nie prowadzi jeszcze działalności przez pełny rok, począwszy od dnia podjęcia tej działalności, wymóg ten wynosi 25 % stałych kosztów ogólnych założonych w biznesplanie, chyba że właściwe organy zażądają skorygowania tego planu.

Sekcja 2

Stosowanie wymogów w ujęciu skonsolidowanym

Artykuł 22

1. Właściwe organy mające obowiązek sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad grupami kapitałowymi objętymi art. 2 lub do tego wyznaczone mogą w indywidualnych przypadkach odstąpić od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, pod warunkiem że:

a) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie stosują sposób wyliczania funduszy własnych określony w art. 16;

b) wszystkie firmy inwestycyjne w takiej grupie są objęte kategoriami wymienionymi w art. 20 ust. 2 i 3;

c) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie spełniają wymogi nałożone w ujęciu nieskonsolidowanym przepisami art. 18 i 20 oraz jednocześnie potrącają ze swoich funduszy własnych wszelkie zobowiązania warunkowe względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji; oraz

d) dowolna finansowa spółka holdingowa będąca dominującą finansową spółką holdingową z siedzibą w Państwie Członkowskim dla dowolnej firmy inwestycyjnej w takiej grupie posiada kapitał określony tutaj jako suma pozycji art. 57 lit. a)-h) dyrektywy 2006/48/WE, który jest co najmniej tak duży jak suma pełnej wartości księgowej dowolnych udziałów lub akcji, należności podporządkowanych oraz instrumentów, o których mowa w art. 57 tej dyrektywy, w firmach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, spółkach zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwach usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz całkowita kwota zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji;

Każda unijna firma inwestycyjna, która spełnia kryteria wymienione w akapicie pierwszym, ustanawia systemy monitorowania i kontroli źródeł kapitału i finansowania wszystkich finansowych spółek holdingowych, firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych w ramach grupy.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić finansowym spółkom holdingowym będącym dominującymi finansowymi spółkami holdingowymi z siedzibą w Państwie Członkowskim względem danej firmy inwestycyjnej w takiej grupie na zastosowanie wartości niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 1 lit. d), ale nie niższej od sumy wymogów nałożonych na zasadzie nieskonsolidowanej na mocy art. 18 i 20 na firmy inwestycyjne, instytucje finansowe, spółki zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwa usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz od całkowitej kwoty zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji. Do celów niniejszego ustępu wymóg kapitałowy dla firm inwestycyjnych z państw trzecich, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych oznacza referencyjny wymóg kapitałowy.

Artykuł 23

Właściwe organy wymagają od firm inwestycyjnych należących do grupy kapitałowej, w stosunku do której odstąpiono od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, aby firmy te powiadomiły organy o ryzyku mogącym podważyć ich pozycję finansową, w tym o ryzyku związanym ze strukturą i źródłami funduszy własnych i finansowania zewnętrznego. Jeśli właściwe organy następnie dojdą do wniosku, iż pozycja finansowa takiej firmy inwestycyjnej nie jest adekwatnie zabezpieczona, mogą one wymagać od niej podjęcia odpowiednich środków, w tym – o ile będzie to niezbędne – wprowadzenia ograniczeń dotyczących przepływu kapitału z tej firmy do innych podmiotów grupy kapitałowej.

W przypadku, gdy właściwe organy odstępują od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, podejmują one inne stosowne środki celem monitorowania ryzyka wynikającego z koncentracji zaangażowań w skali całej grupy kapitałowej, łącznie z przedsiębiorstwami nieumiejscowionymi w Państwie Członkowskim.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od stosowania skonsolidowanych wymogów dotyczących funduszy własnych zgodnie z art. 22, wymogi określone w art. 123 oraz tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej, natomiast wymogi określone w art. 124 tej dyrektywy stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej w odniesieniu do nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

Artykuł 24

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte art. 20 ust. 2, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

2. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1 dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy wyższej z dwóch poniższych wartości obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej i zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1, firma inwestycyjna kontrolowane przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który co najmniej odpowiada wyższej z dwóch poniższych wartości, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej, zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21niniejszej dyrektywy.

Artykuł 25

Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte definicją firm inwestycyjnych określoną w art. 20 ust. 2 i 3, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie dominujące firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie, wymogów zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie firma inwestycyjna kontrolowana przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie wymogów zawartych w art. 75 lit.a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

Sekcja 3

Obliczanie skonsolidowanych wymogów kapitałowych

Artykuł 26

1. W przypadku gdy właściwe organy nie korzystają z możliwości odstąpienia na mocy art. 22, mogą – do celów obliczenia na bazie skonsolidowanej wymogów kapitałowych określonych w załączniku I i V oraz koncentracji zaangażowań określonych w art. 28-32 oraz w załączniku VI – zezwolić na saldowanie pozycji netto w portfelu handlowym jednej instytucji z pozycjami netto w portfelu handlowym drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, V i VI.

Ponadto właściwe organy te mogą zezwolić na saldowanie pozycji walutowych jednej instytucji z pozycjami walutowymi drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku III lub w załączniku V. Organy te mogą także zezwolić na saldowanie pozycji w towarach jednej instytucji z pozycjami w towarach drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV lub w załączniku V.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji portfela handlowego i pozycji wymiany walutowej przedsiębiorstw umiejscowionych w państwach trzecich, o ile spełnione są równocześnie następujące warunki:

a) przedsiębiorstwom takim udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim i przedsiębiorstwa te bądź spełniają kryteria definicji instytucji kredytowej zawartej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, albo stanowią uznane firmy inwestycyjne państw trzecich;

b) przedsiębiorstwa takie, w ujęciu nieskonsolidowanym, przestrzegają zasad adekwatności kapitału odpowiadających zasadom, które zostały określone w niniejszej dyrektywie; oraz

c) w danych państwach trzecich nie obowiązują przepisy, które mogłyby znacząco wpływać na przepływ funduszy w ramach grupy kapitałowej.

3. Właściwe organy mogą również zezwolić na kompensowanie zgodnie z ust. 1 pozycji utrzymywanych przez instytucje należące do jednej grupy kapitałowej, które uzyskały zezwolenie w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że:

a) alokacja kapitału w ramach grupy jest zadowalająca; oraz

b) warunki regulacyjne, prawne lub umowne określające działalność tych instytucji gwarantują wzajemne wsparcie finansowe w ramach grupy.

4. Ponadto właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji przewidziane w ust. 1 między instytucjami należącymi do jednej grupy kapitałowej, które spełniają warunki określone w ust. 3, a inną instytucją należącą do tej samej grupy, która uzyskała zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że instytucja ta ma obowiązek spełniania wymogów kapitałowych określonych w art. 18, 20 i 28 w ujęciu nieskonsolidowanym.

Artykuł 27

1. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych stosuje się przepis art. 65 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego mogą uznać zasadność stosowania wobec danych instytucji szczególnych definicji funduszy własnych przedstawionych w rozdziale IV.

Sekcja 4

Monitorowanie i kontrola koncentracji zaangażowań

Artykuł 28

1. Instytucje monitorują i kontrolują koncentrację zaangażowań zgodnie z przepisami art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 te instytucje, które wyliczają wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z załącznikiem I i II, a także, jeśli to właściwe, zgodnie z załącznikiem V niniejszej dyrektywy, mają obowiązek nadzorowania i kontroli koncentracji zaangażowań zgodnie z art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE, jednak przy zastosowaniu modyfikacji określonych w art. 29-32 niniejszej dyrektywy.

3. Do dnia 31 grudnia 2007 r. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania przepisów niniejszej sekcji wraz z odpowiednimi wnioskami.

Artykuł 29

1. Zaangażowanie wobec pojedynczego klienta wynikające z działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie następujących pozycji:

a) nadwyżki pozycji długich danej instytucji nad pozycjami krótkimi (gdy jest to wartość dodatnia) we wszystkich instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego klienta, przy czym pozycję netto w każdym instrumencie wylicza się według metod określonych w załączniku I;

b) zaangażowanie netto instytucji z tytułu gwarantowania emisji instrumentów dłużnych lub akcji; oraz

c) zaangażowanie wobec danego klienta z tytułu transakcji, umów i kontraktów, o których mowa w załączniku II, przy czym zaangażowanie to oblicza się w sposób określony w tym załączniku dla obliczenia wartości zaangażowań.

Do celów lit. b) zaangażowanie netto oblicza się, odejmując te pozycje z tytułu gwarantowania emisji, które zostały subskrybowane lub regwarantowane przez strony trzecie na podstawie formalnych umów, oraz pomniejszając je o współczynniki określone w ust. 41 załącznika I.

Do celów lit. b), do czasu dalszej koordynacji, właściwe organy wymagają od instytucji, aby ustanowiły systemy monitorowania i kontroli zaangażowań z tytułu gwarantowania emisji w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania gwarancyjnego a pierwszym dniem roboczym, uwzględniając ryzyko związane z danym rynkiem.

Do celów lit. c) z odniesienia w ust. 6 załącznika II do dyrektywy 2006/48/WE wyłącza się art. 84-89 tej dyrektywy.

2. Zaangażowanie wobec grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie ustalonych zgodnie z ust. 1 zaangażowań wobec pojedynczych klientów wchodzących w skład tej grupy.

Artykuł 30

1. Łączne zaangażowanie wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów wylicza się poprzez zsumowanie zaangażowania z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego i zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do tego portfela, uwzględniając przepisy art. 112-117 dyrektywy 2006/48/WE.

W celu wyliczenia zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego instytucje przyjmują, iż zaangażowanie wynikające z aktywów, które pomniejszają fundusze własne zgodnie z art. 13 ust. 2 drugi akapit lit. d), wynosi zero.

2. Łączne zaangażowania instytucji wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów wyliczone stosownie do ust. 4 należy zgłaszać zgodnie z art.110 dyrektywy 2006/48/WE.

Z wyjątkiem działań związanych z transakcjami z przyrzeczeniem odkupu, transakcjami pożyczek papierów wartościowych lub towarów obliczenie do celów sprawozdawczych wartości koncentracji zaangażowań względem pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów nie obejmuje uznania technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

3. Suma zaangażowań wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów określona w ust. 1 podlega limitom określonym w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 3 właściwe organy mogą zezwolić, aby aktywa stanowiące roszczenia wobec uznanych firm inwestycyjnych państw trzecich, inne zaangażowania wobec takich firm oraz zaangażowania wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd prowadzących obrót instrumentami finansowymi były traktowane na tych samych zasadach, na jakich traktuje się zaangażowania wobec instytucji zgodnie z art. 113 ust. 3 lit. i) oraz art. 115 ust. 2 i art. 116 dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 31

Właściwe organy mogą udzielać zgody na przekroczenie limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) zaangażowanie wobec danego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego nie przekracza limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, wyliczonych na podstawie funduszy własnych zgodnie z ich określeniem w tej dyrektywie, a więc nadmierne zaangażowanie wynika w całości z działalności zaliczonej do portfela handlowego;

b) instytucja spełnia dodatkowy wymóg kapitałowy odnośnie do nadmiernego zaangażowania przewyższającego limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE obliczony zgodnie z załącznikiem VI do tej dyrektywy;

c) w przypadku gdy upłynęło do dziesięciu dni od chwili przekroczenia limitów, nadmierne zaangażowanie wobec danego klienta lub danej grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego nie może przewyższać 500 % funduszy własnych instytucji;

d) suma wszystkich nadmiernych zaangażowań, które trwają dłużej niż dziesięć dni, nie może przewyższać 600 % funduszy własnych instytucji; oraz

e) instytucje zgłaszają właściwym organom raz na trzy miesiące wszystkie przypadki przekroczenia limitów określonych w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE w ciągu minionych trzech miesięcy.

W odniesieniu do lit. e), dla każdego przypadku przekroczenia limitów podaje się kwotę nadmiernego zaangażowania i nazwę klienta.

Artykuł 32

1. Właściwe organy ustanawiają procedury, aby uniemożliwić instytucjom celowe unikanie dodatkowych wymogów kapitałowych z tytułu zaangażowań przewyższających limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE, które to zaangażowania trwają dłużej niż dziesięć dni, poprzez czasowe przeniesienie danych zaangażowań do innego przedsiębiorstwa, które należy bądź nie należy do tej samej grupy kapitałowej, lub poprzez przeprowadzanie sztucznych transakcji celem ukończenia jednego zaangażowania przed upływem dziesięciu dni i utworzenia nowego zaangażowania.

Właściwe organy powiadamiają Radę i Komisję o tych procedurach.

Instytucje mają obowiązek wdrożenia systemów, które zapewnią, że każde przeniesienie zaangażowań powodujące takie skutki, o których mowa w pierwszym akapicie, zostanie bezzwłocznie zgłoszone właściwym organom.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, którym udzielono zgody na stosowanie alternatywnej metody określenia funduszy własnych zgodnie z art. 13 ust. 2, na stosowanie tej metody do celów art. 30 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 31, pod warunkiem że dane instytucje będą miały obowiązek spełniania wszystkich wymogów zawartych w art. 110-117 dyrektywy 2006/48/WE w zakresie zaangażowań z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego za pomocą funduszy własnych w rozumieniu definicji zawartej w tej dyrektywie.

Sekcja 5

Wycena pozycji do celów sprawozdawczych

Artykuł 33

1. Wszystkie pozycje zaliczone do portfela handlowego podlegają zasadom ostrożnej wyceny, jak określono w załączniku VII część B. Zasady te zobowiązują instytucje do zapewnienia, by wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji właściwie odzwierciedlała bieżącą wartość rynkową. Wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji obejmuje odpowiedni stopień pewności, uwzględniający dynamiczny charakter pozycji zaliczonych do portfela handlowego, wymagania ostrożnościowe oraz zasady działania i cel wymogów kapitałowych w odniesieniu do pozycji zaliczonych do portfela handlowego.

2. Wycenę pozycji zaliczonych do portfela handlowego aktualizuje się co najmniej raz dziennie.

3. W przypadku braku łatwo dostępnych cen rynkowych właściwe organy mogą odstąpić od wymogu określonego w ust. 1 i 2 i wymagać od instytucji stosowania alternatywnych metod wyceny, pod warunkiem jednak, że metody te mają charakter dostatecznie ostrożny i zostały zatwierdzone przez właściwe organy.

Sekcja 6

Zarządzanie ryzykiem i ocena kapitału

Artykuł 34

Właściwe organy zobowiązują każdą firmę inwestycyjną, by oprócz spełniania wymogów określonych w art. 13 dyrektywy 2004/39/WE, spełniało także wymogi określone w art. 22 i. 123 dyrektywy 2006/48/WE, z zastrzeżeniem postanowień dotyczących poziomów stosowania, określonych w art. 68-73 tej dyrektywy.

Sekcja 7

Wymogi sprawozdawcze

Artykuł 35

1. Państwa Członkowskie wymagają od firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, aby przedkładały właściwym organom macierzystych Państw Członkowskich wszelkie informacje potrzebne do oceny przestrzegania przez te podmioty zasad przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie zapewniają również, by mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i rachunkowości w ramach instytucji pozwalały w każdej chwili zweryfikować przestrzeganie tych zasad.

2. Firmy inwestycyjne składają sprawozdania właściwym organom w trybie ustalonym przez te organy przynajmniej raz na miesiąc w przypadku firm objętych przepisem art. 9, przynajmniej raz na trzy miesiące w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 1, przynajmniej raz na sześć miesięcy w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 3.

3. Niezależnie od ust. 2 firmy inwestycyjne objęte przepisami art. 5 ust. 1 i 9 mają obowiązek sporządzania tych informacji w ujęciu skonsolidowanym lub skonsolidowanym na niższym szczeblu jedynie raz na sześć miesięcy.

4. Instytucje kredytowe mają obowiązek składania sprawozdań w trybie ustalonym przez właściwe organy z częstotliwością wymaganą przez dyrektywę 2006/48/WE.

5. Właściwe organy nałożą na instytucje obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia każdego przypadku niewykonania zobowiązań przez kontrahenta, z którym zawarły umowę z udzielonym lub otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, bądź przeprowadziły transakcję udzielenia lub zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów.

ROZDZIAŁ VI

Sekcja 1

Właściwe organy

Artykuł 36

1. Państwa Członkowskie wyznaczają właściwe organy mające zadanie wykonywania obowiązków przewidzianych niniejszą dyrektywą. Powiadamiają one o tym Komisję, zaznaczając podział obowiązków.

2. Właściwe organy są organami publicznymi lub podmiotami uznanymi przez prawo krajowe lub organy publiczne za część systemu nadzoru działającego w danym Państwie Członkowskim.

3. Właściwym organom nadaje się wszelkie uprawnienia niezbędne do wykonywania ich zadań, w szczególności do nadzorowania procesu tworzenia portfeli handlowych.

Sekcja 2

Nadzór

Artykuł 37

1. Tytuł V rozdział 4 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do nadzoru firm inwestycyjnych zgodnie z poniższymi zasadami:

a) odniesienia do przepisów art. 6 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 5 dyrektywy 2004/39/WE;

b) odniesienia do przepisów art. 22 i 123 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 34 dyrektywy niniejszej dyrektywy; oraz

c) odniesienia do przepisów art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE.

W przypadku gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, przepisy tytułu V rozdziału 4 dyrektywy 2006/48/WE obowiązują w zakresie nadzoru nad instytucjami, tak jak gdyby odniesienia do instytucji kredytowych dotyczyły instytucji.

2. Art. 129 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się również w odniesieniu do uznawania wewnętrznych modeli instytucji zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy, o ile zostanie złożony odpowiedni wniosek przez dominującą unijną instytucję kredytową i jej spółkę zależną lub dominującą unijną firmę inwestycyjną i jej jednostki zależne lub wspólnie przez jednostki zależne dominującej unijnej finansowej spółki holdingowej.

Okres wymagany do uznania, o którym mowa w pierwszym akapicie, wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 38

1. Właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w pełnieniu obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie, w szczególności w przypadku gdy usługi inwestycyjne są świadczone na podstawie swobody świadczenia usług lub poprzez ustanowienie oddziału.

Właściwe organy na żądanie przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje mogące usprawnić nadzór nad adekwatnością kapitału instytucji, zwłaszcza w zakresie weryfikowania przestrzegania przez te podmioty zasad określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Wszelka przewidziana w niniejszej dyrektywie wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami podlega następującym obowiązkom dochowania tajemnicy zawodowej:

a) w odniesieniu do firm inwestycyjnych – obowiązkowi nałożonemu art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) w odniesieniu do instytucji kredytowych – obowiązkowi nałożonemu art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ VII

Sprawozdawczość

Artykuł 39

Wymogi określone w tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się do firm inwestycyjnych.

ROZDZIAŁ VIII

Sekcja 1

Artykuł 40

Do celów obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kontrahenta, zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz obliczania minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kredytowego, zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i bez uszczerbku dla przepisów ust. 6 załącznika III do tej dyrektywy, ekspozycje wobec uznanych firm inwestycyjnych z państw trzecich oraz ekspozycje wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd traktuje się jako ekspozycje wobec instytucji.

Sekcja 2

Uprawnienia wykonawcze

Artykuł 41

1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wszelkich dostosowań technicznych dotyczących następujących obszarów:

a) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

c) dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonej w art. 5-9 oraz wielkości podanych w art. 18 ust. 2 celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej;

d) dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych w art. 20 ust. 2 i 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

e) objaśnianie wymogów określonych w art. 21 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

f) dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych aktów dotyczących instytucji i spraw pokrewnych;

g) dostosowanie przepisów technicznych w załącznikach I-VII wskutek nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, a także w zakresie pomiaru ryzyka, standardów i wymogów rachunkowości, uwzględniających przepisy prawa wspólnotowego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; lub

h) dostosowania techniczne w celu uwzględnienia wyników przeglądu, o którym mowa w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE.

2. Środki, o których mowa w ust. 1, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 42 ust. 2.

Artykuł 42

1. Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy, powołany decyzją Komisji 2004/10/WE z dnia 5 listopada 2003 r. (¹²)(zwany dalej "Komitetem").

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

3. Do dnia 31 grudnia 2010 r., a następnie przynajmniej co trzy lata, Komisja dokonuje przeglądu przepisów dotyczących jej uprawnień wykonawczych i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie funkcjonowania tych uprawnień. W sprawozdaniu tym analizowana jest zwłaszcza konieczność wniesienia przez Komisję zmian do obowiązującej dyrektywy w celu zapewnienia właściwego zakresu uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Stwierdzeniu, czy ewentualnie konieczne jest dokonanie zmian, towarzyszy szczegółowe uzasadnienie jego podstaw. W razie potrzeby do sprawozdania dołączony jest wniosek legislacyjny dotyczący zmiany przepisów, na mocy których Komisji przyznane zostały uprawnienia wykonawcze.

4. (skreślony).

Sekcja 3

Przepisy przejściowe

Artykuł 43

W odniesieniu do firm inwestycyjnych obliczających kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II [2] niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE lub stosujących do obliczania swoich wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka operacyjnego zaawansowaną metodę pomiaru, określoną w art. 105 tej dyrektywy, stosuje się przepisy art. 152 ust. 1-7 dyrektywy 2006/48/WE zgodnie z art. 2 i rozdziałem V sekcje 2 i 3 tej dyrektywy.

Artykuł 44

Do dnia 31 grudnia 2012 r. w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których odpowiedni wskaźnik dla linii biznesowej związanej z handlem i sprzedażą stanowi co najmniej 50 % całkowitej wielkości wskaźników dla wszystkich linii biznesowych, obliczonych zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy oraz z załącznikiem X część 2 ust. 1-4 dyrektywy 2006/48/WE, Państwa Członkowskie mogą do linii biznesowej "handel i sprzedaż" zastosować wartość procentową równą 15 %.

Artykuł 45

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie limitów dotyczących koncentracji zaangażowania określonych w art. 111 dyrektywy 2006/48/WE. Firmy inwestycyjne nie muszą uwzględniać przekroczeń takich limitów określonych w art. 75 lit. b) tej dyrektywy. Z powyższej opcji można korzystać do dnia 31 grudnia 2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian mających wpływ na koncentrację zaangażowań, zgodnie z art. 119 dyrektywy 2006/48/WE, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Warunkiem skorzystania z powyższej opcji jest spełnienie następujących warunków określonych w lit. a)-d):

a) firma inwestycyjna świadczy usługi inwestycyjne lub prowadzi działalność związaną z instrumentami finansowymi wyszczególnionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE;

b) firma inwestycyjna nie świadczy takich usług inwestycyjnych ani nie prowadzi takiej działalności inwestycyjnej na rzecz lub w imieniu klientów detalicznych;

c) przypadki przekroczenia limitów, o których mowa w części wprowadzającej niniejszego ustępu wystąpiły w związku z ekspozycjami wynikającymi z umów stanowiących instrumenty finansowe wyszczególnione w lit. a) i dotyczą towarów lub instrumentów bazowych w rozumieniu załącznika I sekcja C ust. 10 dyrektywy 2004/39/WE* (rynki instrumentów finansowych) i obliczane są zgodnie z załącznikiem III i IV dyrektywy 2006/48/WE lub z umów dotyczących dostawy towarów lub praw emisji zanieczyszczeń; oraz

d) firma inwestycyjna dysponuje udokumentowaną strategią zarządzania oraz, w szczególności, kontroli i ograniczania ryzyka wynikającego z koncentracji ekspozycji. Firma inwestycyjna jest zobowiązana zawiadomić właściwe organy o tej strategii oraz niezwłocznie poinformować o jej istotnych zmianach. Firma inwestycyjna podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia stałego monitorowania wiarygodności kredytowej kredytobiorców, stosownie do ich wpływu na ryzyko koncentracji. Działania te mają umożliwiać firmom inwestycyjnym podjęcie odpowiednich i dostatecznie szybkich działań w przypadku obniżenia wiarygodności kredytowej;

2. Firma inwestycyjna, która przekroczyła wewnętrzne limity ustanowione w ramach strategii, o której mowa w ust. 1 lit. d), niezwłocznie zawiadamia właściwe organy o wielkości i charakterze przekroczenia oraz o kontrahencie.

Artykuł 46

Do dnia 31 grudnia 2011 roku, rozpatrując każdy przypadek z osobna właściwe organy mogą nie zastosować w drodze odstępstwa od art. 20 ust. 1 wymogów kapitałowych wynikających z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE w stosunku do firm inwestycyjnych, które nie podlegają przepisom art. 20 ust. 2-3 i których całkowity portfel handlowy nigdy nie przekracza 50 milionów EUR, a średnia liczba pracowników w roku finansowym nie przekracza 100 osób.

Zamiast tego wymogi kapitałowe nie będą niższe od najniższej z następujących wartości:

a) wymogi kapitałowe wynikające z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) 12/88 wyższej z następujących wartości:

(i) sumy wymogów kapitałowych określonych w art. 75 lit a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

(ii) kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, niezależnie od art. 20 ust. 5.

W przypadku zastosowania lit. b), kwota ta powinna być waloryzowana co najmniej raz do roku.

Zastosowanie tego odstępstwa nie powinno prowadzić do obniżenia ogólnego poziomu wymogów kapitałowych dla firmy inwestycyjnej w porównaniu do wymogów na dzień 31 grudnia 2006 r., chyba, że obniżenie to jest ostrożonościowo uzasadnione obniżeniem wielkości działalności prowadzonej przez firmę inwestycyjną.

Artykuł 47

Do dnia 31 grudnia 2009 r. lub wcześniejszej daty określonej w indywidualnych przypadkach przez właściwe organy, instytucje, których modele pomiaru ryzyka szczególnego zostały zatwierdzone przed dniem 1 stycznia 2007 r., zgodnie z załącznikiem V ust. 1 w zakresie tego obowiązującego zatwierdzenia mogą stosować przepisy ust. 4 i 8 załącznika V do dyrektywy 93/6/EWG w wersji obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 48

1. Przepisy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie mają zastosowania w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE i które na dzień 31 grudnia 2006 r. nie podlegały dyrektywie 93/22/EWG (¹³). Zwolnienie to obowiązuje do wcześniejszej z następujących dat: do 31 grudnia12.2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian w zakresie przepisów ust. 2 i 3.

2. W ramach wymaganego przeglądu przewidzianego w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE, na podstawie publicznych konsultacji i w świetle rozmów przeprowadzonych z właściwymi organami, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) odpowiedniego systemu nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi lub z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych wymienionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) potrzeby zmiany dyrektywy 2004/39/WE w celu utworzenia kolejnej kategorii firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE dotyczącej dostawców energii (w tym energii elektrycznej, węgla, gazu i ropy naftowej).

3. Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, Komisja przedstawi wnioski w sprawie zmian niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE.

Sekcja 4

Przepisy końcowe

Artykuł 49

1. Państwa Członkowskie przyjmują i publikują do dnia 31 grudnia 2006 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami art. 2, 3, 11, 13, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 25, 29, 30, 33, 34, 35, 37, 39, 40, 41, 43, 44, 50 oraz załączników I, II, III, V, VII [3] . Następnie Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę zgodności między tymi przepisami a przepisami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2007 r.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Powinny one również zawierać oświadczenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych przez niniejszą dyrektywę traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 50

1. Artykuł 152 ust. 8-14 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do celów niniejszej dyrektywy z zastrzeżeniem następujących przepisów stosowanych w przypadku obowiązywania opcji, o której mowa w art. 152 ust. 8 dyrektywy 2006/48/WE:

a) odniesienia w ust. 7 załącznika II do niniejszej dyrektywy do dyrektywy 2006/48/WE należy traktować jako odniesienia do dyrektywy 2000/12/WE w brzmieniu, jakie miała ta dyrektywa przed dniem 1 stycznia 2007 r.; oraz

b) ust. 4 załącznika II do niniejszej dyrektywy ma zastosowanie w brzmieniu w jakim obowiązywał on przed dniem 1 stycznia 2007 r.

2. Do celów art. 18 i 20 dyrektywy 2006/48/WE art. 157 ust. 2 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

Artykuł 51

Do dnia 1 stycznia 2011 r. Komisja dokona przeglądu i złoży sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami o wprowadzenie zmian.

Artykuł 52

Uchyla się dyrektywę 93/6/EWG zmienioną dyrektywami wymienionymi w części A załącznika VIII, nie pomniejszając obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być one odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 54

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu 14 czerwca 2006.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (²)

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (⁴) została kilka razy w istotny sposób zmieniona. W związku z nowymi zmianami w powyższej dyrektywie, w celu zachowania przejrzystości wskazane jest dokonanie przekształcenia jej tekstu.

(2) Jednym z celów dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) jest umożliwienie firmom inwestycyjnym posiadającym zezwolenia przyznane przez właściwe organy ich Państw Członkowskich i nadzorowanym przez te organy, swobodnego zakładania filii i świadczenia usług w innych Państwach Członkowskich. W tym celu dyrektywa zapewnia koordynację przepisów w zakresie przyznawania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności.

(3) Dyrektywa 2004/39/WE nie ustanawia jednak wspólnych zasad dotyczących wysokości funduszy własnych firm inwestycyjnych ani nawet nie ustala wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm; dyrektywa ta nie ustanawia także wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą.

(4) Właściwym jest dokonanie jedynie zasadniczej harmonizacji w zakresie niezbędnym i dostatecznym, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwolenia i systemów nadzoru ostrożnościowego. Aby zrealizować zasadę wzajemnego uznawania w ramach wewnętrznego rynku finansowego, należy podjąć działania w celu przyjęcia wspólnej definicji funduszy własnych firm inwestycyjnych, ustalenia wymaganego poziomu ich kapitału założycielskiego oraz ustanowienia wspólnych ram dla monitorowania ryzyka obciążającego działalność tych firm.

(5) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest ustanowienie wymogów adekwatności kapitałowej mających zastosowanie względem firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, zasad dotyczących obliczania funduszy własnych oraz zasad ich nadzoru ostrożnościowego, nie mogą zostać w wystarczającym zakresie osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym, ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6) Właściwe jest zróżnicowanie wymaganego poziomu kapitału założycielskiego w zależności od zakresu działalności określonego w zezwoleniu przyznanym firmie inwestycyjnej.

(7) Należy zezwolić istniejącym firmom inwestycyjnym na kontynuowanie działalności pod określonymi warunkami, nawet wówczas gdy nie sprostają one wymogom w zakresie minimalnego poziomu kapitału założycielskiego dla nowo powstałych firm inwestycyjnych.

(8) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia przepisów bardziej restrykcyjnych, aniżeli te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(9) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko odpowiednich przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów Państw Członkowskich oraz większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji prawnych i procedur nadzoru.

(10) W komunikacie Komisji z 11 maja 1999 r. zatytułowanym "Wprowadzanie w życie ram dla rynków finansowych: plan działania" zostały określone różne cele, które powinny zostać osiągnięte dla pełnej realizacji rynku wewnętrznego usług finansowych. Celem określonym przez Radę Europejską obradującą w dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie jest wdrożenie planu działań do 2005 r. Ważnym elementem planu działań jest nowe sformułowanie postanowień odnoszących się do funduszy własnych.

(11) Ponieważ w zakresie działalności w ramach portfela handlowego firmy inwestycyjne są narażone na takie same rodzaje ryzyka co instytucje kredytowe, właściwym jest, by odpowiednie przepisy dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (⁶) stosowały się również do firm inwestycyjnych.

(12) Fundusze własne zarówno firm inwestycyjnych, jak i instytucji kredytowych, (dalej zwanych wspólnie "instytucjami") mogą służyć do wyrównywania strat, których wartość przewyższa poziom zysków, zapewniając w ten sposób ciągłość działania instytucji oraz ochronę inwestorów. Fundusze własne służą właściwym organom również jako istotny miernik, w szczególności przy ocenie wypłacalności instytucji, a także do innych celów ostrożnościowych. Ponadto instytucje bezpośrednio konkurują ze sobą na rynku wewnętrznym. Należy zatem ustanowić wspólne podstawowe normy dotyczące funduszy własnych w celu wzmocnienia systemu finansowego Wspólnoty oraz zapobiegania zniekształceniu konkurencji.

(13) W związku z celami określonymi w motywie (12) właściwym jest, by definicja funduszy własnych określona w dyrektywie 2006/48/WE służyła jako podstawa oraz by przyjąć dodatkowe przepisy szczegółowe, które uwzględniają różny zakres wymogów kapitałowych związanych z ryzykiem rynkowym.

(14) W przypadku instytucji kredytowych dyrektywa 2000/12/WE wprowadziła już wspólne normy w zakresie nadzorowania i monitorowania różnych typów ryzyka.

(15) W tym kontekście przepisy w sprawie minimalnych wymogów kapitałowych należy rozpatrywać w połączeniu z innymi właściwymi instrumentami także służącymi harmonizacji podstawowych metod nadzoru instytucji.

(16) Niezbędne jest opracowanie wspólnych norm dotyczących ryzyka rynkowego wynikającego z działalności instytucji kredytowych oraz ustalenie równoległych ram nadzorowania ryzyka, które ponoszą instytucje, zwłaszcza ryzyka rynkowego, w szczególności ryzyka pozycji, ryzyka kontrahenta/ryzyka rozliczenia i ryzyka walutowego.

(17) Niezbędne jest uwzględnienie pojęcia "portfel handlowy", który obejmuje pozycje w papierach wartościowych i innych instrumentach finansowych przeznaczonych do obrotu, które są obciążone głównie ryzykiem rynkowym, jak również zaangażowania wynikające z określonych usług finansowych świadczonych na rzecz klientów.

(18) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego instytucji prowadzących jedynie znikomą działalność w ramach portfela handlowego, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, instytucje te powinny mieć możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE zamiast obowiązku przestrzegania wymogów określonych w załącznikach I i II do niniejszej dyrektywy.

(19) Istotne jest, aby przy monitorowaniu ryzyka rozliczenia/ryzyka dostawy uwzględnić istnienie systemów dających adekwatny poziom zabezpieczenia ograniczającego takie ryzyko.

(20) W każdym przypadku instytucje powinny przestrzegać przepisów niniejszej dyrektywy w zakresie pokrycia funduszami własnymi ryzyka walutowego obciążającego całokształt ich działalności. Należy ustalać niższe wymogi kapitałowe dla pozycji w walutach ściśle ze sobą skorelowanych, gdy korelacja taka została potwierdzona badaniami statystycznymi lub wynika z obowiązujących umów międzyrządowych.

(21) Wymogi kapitałowe dla podmiotów prowadzących handel towarami, w tym podmiotów wyłączonych obecnie spod wymogów dyrektywy 2004/39/WE zostaną, o ile to konieczne, poddane przeglądowi w związku z przeglądem wyżej wymienionych wyjątków zgodnie z art. 65 ust. 3 tej dyrektywy.

(22) Liberalizacja rynków gazowego i elektryczności jest znaczącym celem Wspólnoty, zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym. Z tego względu wymogi kapitałowe oraz inne uregulowania dotyczące nadzoru, stosowane wobec podmiotów działających na tych rynkach, powinny być proporcjonalne, a ponadto nie mogą stanowić nieuzasadnionej przeszkody dla liberalizacji. Szczególnie podczas przeglądów, o których mowa w motywie (21), powinien zostać uwzględniony cel, jakim jest liberalizacja.

(23) Istnienie wewnętrznych systemów monitorowania i kontroli ryzyka stopy procentowej obciążającego całą działalność instytucji stanowi szczególnie istotny sposób ograniczania tego ryzyka do minimum. W związku z tym systemy takie powinny być nadzorowane przez właściwe organy.

(24) Dyrektywa 2006/48/WE nie ustanawia wspólnych zasad monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań w zakresie działalności, która zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym, stosowne jest zatem przyjęcie takich zasad.

(25) Ryzyko operacyjne stanowi istotne ryzyko dla instytucji wymagające pokrycia przy pomocy funduszy własnych. Istotne jest uwzględnienie różnorodność instytucji w UE, poprzez ustanowienie alternatywnych metod.

(26) Dyrektywa 2006/48/WE przyjmuje zasadę konsolidacji. Dyrektywa ta nie ustanawia wspólnych zasad konsolidacji w przypadku instytucji finansowych, których działalność zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym.

(27) Aby zapewnić odpowiedni poziom wypłacalności instytucji w ramach jednej grupy, ważne jest, by minimalne wymogi kapitałowe były stosowane na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej tej grupy. W celu zapewnienia odpowiedniej alokacji funduszy własnych w ramach grupy oraz ich dostępności w razie potrzeby dla zabezpieczenia inwestycji, minimalne wymogi kapitałowe powinny stosować się do poszczególnych instytucji w ramach tej grupy, chyba że cel ten można skutecznie zrealizować w inny sposób.

(28) Dyrektywa 2006/48/WE nie ma zastosowania do grup, w skład których wchodzi jedna firma inwestycyjna lub więcej takich firm, lecz nie wchodzi żadna instytucja kredytowa. Należy zatem ustanowić wspólne ramy wprowadzenia nadzoru skonsolidowanego nad firmami inwestycyjnymi.

(29) Instytucje powinny zapewnić kapitał wewnętrzny adekwatny pod względem ilości, jakości i alokacji w stosunku do rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone. Dlatego też instytucje powinny ustanowić strategie i procedury służące ocenie i utrzymywaniu adekwatności ich kapitału wewnętrznego.

(30) Właściwe organy powinny oceniać adekwatność funduszy własnych instytucji, uwzględniając rodzaje ryzyka, na jakie instytucje te są narażone.

(31) W celu zapewnienia sprawnego działania rynku wewnętrznego w sektorze bankowym Komitet Europejskich Nadzorców Bankowych powinien przyczynić się do spójnego stosowania niniejszej dyrektywy i do ujednolicenia praktyk w zakresie nadzoru stosowanych we Wspólnocie oraz składać instytucjom Wspólnoty roczne sprawozdania dotyczące osiągniętego postępu.

(32) Istotnym warunkiem wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego jest zapewnienie dalszego zbliżenia praktyk w zakresie wdrażania i stosowania przepisów zharmonizowanego prawodawstwa Wspólnoty.

(33) Z tego samego powodu, a także po to, by zapobiec nadmiernemu obciążeniu instytucji wspólnotowych działających w kilku Państwach Członkowskich, wynikającemu z stałej odpowiedzialności właściwych organów poszczególnych Państw Członkowskich za udzielanie zezwoleń i nadzór, niezbędne jest znaczne wzmocnienie współpracy między właściwymi organami. W tym kontekście należy wzmocnić rolę inspektora odpowiedzialnego za nadzór skonsolidowany.

(34) Aby doprowadzić do wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz aby zapewnić obywatelom Unii odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny ujawnić publicznie i w sposób umożliwiający miarodajne porównanie informacje na temat sposobów wdrażania wymogów niniejszej dyrektywy.

(35) Mając na uwadze wzmocnienie dyscypliny rynkowej oraz zachęcenie instytucji do ulepszenia ich strategii rynkowych, technik kontroli ryzyka oraz wewnętrznej organizacji zarządzania, należy nałożyć na te instytucje obowiązek podawania odpowiednich informacji do wiadomości publicznej.

(36) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(37) W swojej rezolucji z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia przepisów o usługach finansowych (⁸) Parlament wnioskował o przyznanie Parlamentowi i Radzie tej samej roli w nadzorowaniu sposobu wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, co odzwierciedla uprawnienia legislacyjne Parlamentu zgodnie z art. 251 Traktatu. Przewodniczący Komisji poparł ten wniosek w oświadczeniu złożonym tego samego dnia w Parlamencie. Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zmian w decyzji 1999/468/WE, zmieniony wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2004 r. Parlament uznaje, że niniejsza propozycja nie chroni jego uprawnień legislacyjnych. Zdaniem Parlamentu, Parlament i Rada powinny mieć możliwość oceny w ustalonym okresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. W związku z tym stosowne jest ograniczenie okresu, w którym Komisja może przyjmować środki wykonawcze.

(38) Parlament powinien dysponować trzymiesięcznym okresem od pierwszego przekazania projektu zmian i środków wykonawczych w celu ich przeanalizowania i wydania opinii. Jednakże, w pilnych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach powinna istnieć możliwość skrócenia tego okresu. W przypadku przyjęcia w tym okresie rezolucji przez Parlament, Komisja powinna powtórnie przeanalizować projekt zmian lub środków.

(39) W celu uniknięcia zakłóceń na rynkach oraz zapewnienia ciągłości na wszelkich poziomach funduszy własnych należy przyjąć szczegółowe rozwiązania przejściowe.

(40) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej za ogólne zasady prawa wspólnotowego.

(41) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu do wcześniejszych dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(42) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres i definicje

Sekcja 1

Przedmiot i zakres

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi adekwatności kapitałowej dla firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zasady dotyczące obliczania funduszy własnych oraz zasady ich nadzoru ostrożnościowego. Państwa Członkowskie stosują wymogi określone w niniejszej dyrektywie wobec firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3.

2. Państwo Członkowskie może nakładać na firmy inwestycyjne i instytucje kredytowe, którym udzieliło zezwolenia, dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymogi.

Artykuł 2

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 18, 20, 22-32, 34 i 39 niniejszej dyrektywy, art. 68-73 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do firm inwestycyjnych. Przy stosowaniu art. 70-72 dyrektywy 2006/48/WE do firm inwestycyjnych, każde odniesienie do dominującej instytucji kredytowej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich należy rozumieć jako odniesienie do dominującej firmy inwestycyjnej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich, zaś każde odniesienie do unijnej dominującej instytucji kredytowej należy rozumieć jako odniesienie do dominującej unijnej firmy inwestycyjnej.

Jeżeli dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym w odniesieniu do instytucji kredytowej, to wyłącznie ta dominująca firma inwestycyjna podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

Jeżeli dominująca instytucja kredytowa z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym wobec firmy inwestycyjnej, to wyłącznie ta dominująca instytucja kredytowa podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

W przypadku, gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, wymogi określone na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej spółki holdingowej stosuje się do instytucji kredytowej.

2. Gdy w skład grupy kapitałowej objętej przepisem ust. 1 nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, stosują się odpowiednio przepisy dyrektywy 2006/48/WE z zastrzeżeniem następujących przypadków:

a) każde odniesienie do "instytucji kredytowych" traktuje się jako odniesienie do "firm inwestycyjnych"

b) w art. 125 oraz w art. 140 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE każde odniesienie do innych artykułów tej dyrektywy traktuje się jako odniesienie do dyrektywy 2004/39/WE;

c) do celów art. 39 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE odniesienia do "Komitetu Doradczego ds. Bankowości" traktuje się jako odniesienia do Rady i Komisji;

d) na zasadzie odstępstwa od art. 140 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE gdy w skład grupy nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, zdanie pierwsze w tym artykule otrzymuje brzmienie: "W przypadku gdy firma inwestycyjna, finansowa spółka holdingowa lub spółka holdingowa o profilu mieszanym kontroluje jeden lub więcej przedsiębiorstw zależnych, które są zakładami ubezpieczeniowymi, właściwe organy i organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeniowych, ściśle ze sobą współpracują."

Sekcja 2

Definicje

Artykuł 3

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "instytucje kredytowe" oznaczają instytucje kredytowe określone w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE;

b) "firmy inwestycyjne" oznaczają instytucje określone jako takie w art. 4 ust. 1 pkt 1) dyrektywy 2004/39/WE, które podlegają wymogom nałożonym z mocy tej dyrektywy z wyłączeniem:

(i) instytucji kredytowych,

(ii) firm miejscowych według definicji zawartej w lit. p); oraz

(iii) firm, które są upoważnione jedynie do świadczenia usług związanych z doradztwem inwestycyjnym lub przyjmują i przekazują zlecenia inwestorów, a nie przechowują środków lub papierów wartościowych swoich klientów, i które z tego powodu nie mogą w żadnym momencie być zadłużone wobec tych klientów;

c) "instytucje" oznaczają instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne;

d) "uznane firmy inwestycyjne z państw trzecich" oznaczają firmy spełniające następujące warunki:

(i) firmy, które, gdyby założyły jednostkę w państwie Wspólnoty, byłyby objęte definicją firmy inwestycyjnej;

(ii) firmy, które posiadają zezwolenie przyznane w państwie trzecim; oraz

(iii) firmy, które podlegają i spełniają reguły ostrożnościowe, uznawane przez właściwe organy za przynajmniej tak restrykcyjne jak reguły ustanowione w niniejszej dyrektywie;

e) "instrumenty finansowe" oznaczają dowolną umowę, która powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron umowy;

f) "dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w Państwie Członkowskim" oznacza firmę inwestycyjna, od której zależna jest instytucja lub instytucja finansowa lub która posiada udziały w takich podmiotach, oraz która nie jest sama podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w tym samym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w tym samym Państwie Członkowskim;

g) "unijna dominująca firma inwestycyjna" oznacza dominującą firmę inwestycyjną z siedzibą w Państwie Członkowskim, która nie jest podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w dowolnym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w dowolnym Państwie Członkowskim;

h) "pozagiełdowe instrumenty pochodne" oznaczają pozycje ujęte w wykazie zawartym w załączniku IV do dyrektywy 2006/48/WE inne niż te, którym przypisuje się wartość ekspozycji równą zero zgodnie z ust. 6 część 2 załącznika III do tej dyrektywy;

i) "rynek regulowany" oznacza rynek określony w art. 4 ust. 1 pkt 14) dyrektywy 2004/39/WE;

j) "zamienne papiery wartościowe" oznaczają papiery wartościowe, które mogą być zamienione przez ich posiadacza na inne papiery wartościowe;

k) "gwarancja subskrypcyjna (warrant)" oznacza papier wartościowy dający posiadaczowi prawo do nabycia instrumentu bazowego po ustalonej cenie w terminie do daty wygaśnięcia lub w dniu wygaśnięcia gwarancji subskrypcyjnej (warrantu); jej rozliczenie może nastąpić przez dostawę instrumentu bazowego albo przez płatność gotówkową;

l) "finansowanie zapasów" oznacza pozycje, w których fizyczny zapas został sprzedany w transakcji terminowej, a koszt sfinansowania został zablokowany do daty sprzedaży w transakcji terminowej;

m) "umowa z udzielonym przyrzeczeniem odkupu" i "umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu" oznaczają jakąkolwiek umowę, zgodnie z którą instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary albo gwarantowane prawa do tych papierów lub towarów, gdy gwarancji takiej udzieliła uznana giełda posiadająca prawo do tych papierów lub towarów, przy czym umowa nie zezwala instytucji na jednoczesne przekazanie ani zastawienie danego papieru wartościowego lub towaru na rzecz więcej niż jednego kontrahenta, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie odkupu tych papierów – albo zastępczych papierów wartościowych lub towarów o tych samych cechach – po określonej cenie w ustalonym przyszłym terminie, albo w terminie, który ustali strona przekazująca; dla instytucji sprzedającej papiery wartościowe lub towary transakcja ta stanowi umowę z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, natomiast dla instytucji kupującej papiery lub towary stanowi ona umowę z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu;

n) "udzielanie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" i "zaciąganie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" oznaczają jakiekolwiek transakcje, w których instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary, otrzymując odpowiednie zabezpieczenie, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie drugiej strony do zwrotu papierów lub towarów równoważnych otrzymanym papierom lub towarom, w danym terminie przyszłym lub na żądanie strony przekazującej; dla instytucji przekazującej papiery wartościowe lub towary transakcja taka stanowi transakcję udzielenia pożyczki papierów wartościowych lub towarów, natomiast dla instytucji otrzymującej papiery lub towary stanowi transakcję zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów;

o) "bezpośredni uczestnik rozliczeń" oznacza członka giełdy lub izby rozliczeniowej pozostającej w bezpośrednim stosunku umownym z centralnym kontrahentem (gwarantem rynku);

p) "przedsiębiorstwo miejscowe" oznacza przedsiębiorstwo działające na własny rachunek na rynkach opcji lub kontraktów terminowych lub innych instrumentów pochodnych oraz na rynkach kasowych wyłącznie w celu zabezpieczenia pozycji na rynkach instrumentów pochodnych lub działające na rachunek innych uczestników tych rynków a także takie, które posiada gwarancję bezpośrednich uczestników rozliczeń tych rynków, w przypadku gdy odpowiedzialność za egzekwowanie wykonania kontraktów zawartych przez takie przedsiębiorstwa przyjmują na siebie bezpośredni uczestnicy rozliczeń w ramach tych samych rynków;

q) "współczynnik delta" oznacza przewidywany stopień zmiany ceny opcji w zależności od małej zmiany ceny instrumentu bazowego będącego przedmiotem opcji;

r) "fundusze własne" oznaczają fundusze własne w rozumieniu definicji zawartej w dyrektywie 2006/48/WE; oraz

s) "kapitał" oznacza fundusze własne.

W celu stosowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej termin "firma inwestycyjna" obejmuje firmy inwestycyjne państw trzecich.

Do celów lit. e) instrumenty finansowe obejmują pierwotne instrumenty finansowe lub instrumenty pieniężne oraz finansowe instrumenty pochodne, których wartość jest pochodną ceny bazowego instrumentu finansowego, stopy, indeksu lub ceny innej pozycji bazowej, a także obejmuje jako wymóg minimalny instrumenty określone w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE.

2. Pojęcia: "przedsiębiorstwo dominujące", "przedsiębiorstwo zależne", "spółka zarządzania aktywami" i "instytucja finansowa" obejmują przedsiębiorstwa określone w dyrektywie 2006/48/WE.

Pojęcia: "finansowa spółka holdingowa", "dominująca finansowa spółka holdingowa z siedzibą w Państwie Członkowskim", "unijna dominująca finansowa spółka holdingowa" oraz "przedsiębiorstwo usług pomocniczych" obejmują przedsiębiorstwa określone w art. 4 dyrektywy 2006/48/WE, przy czym każde odniesienie do instytucji kredytowych rozumie się jako odniesienie do instytucji.

3. Do celów stosowania dyrektywy 2006/48/WE w odniesieniu do grup określonych w art. 2 ust. 1, które nie obejmują danej instytucji kredytowej, zastosowanie mają następujące definicje:

a) "finansowa spółka holdingowa" oznacza instytucję finansową, której przedsiębiorstwa zależne stanowią wyłącznie lub głównie firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, z których co najmniej jedna jest firmą inwestycyjną oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (⁹);

b) "spółka holdingowa o profilu mieszanym" oznacza przedsiębiorstwo dominujące niebędące ani finansową spółką holdingową, ani firmą inwestycyjną, ani finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, do którego przedsiębiorstw zależnych należy co najmniej jedna firma inwestycyjna; oraz

c) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe uprawnione w drodze ustawy lub przepisu wykonawczego do sprawowania nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

ROZDZIAŁ II

Kapitał założycielski

Artykuł 4

Dla celów niniejszej dyrektywy "kapitał założycielski" składa się z elementów wymienionych w art. 57 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 5

1. Firmy inwestycyjne, które nie zawierają transakcji instrumentami finansowymi na własny rachunek ani nie gwarantują emisji instrumentów finansowych, ale które przechowują środki lub papiery wartościowe klientów oraz oferują jedną lub więcej spośród niżej wymienionych usług, muszą dysponować kapitałem założycielskim w wysokości 125000 EUR:

a) przyjmowanie i przekazanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych;

b) wykonywanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych; lub

c) zarządzanie indywidualnymi portfelami inwestycyjnymi składającymi się z instrumentów finansowych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić firmie inwestycyjnej, która wykonuje zlecenia inwestorów dotyczące instrumentów finansowych, na utrzymanie takich instrumentów również na własny rachunek, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) takie pozycje powstają jedynie wówczas, gdy firmie nie udaje się dokładnie dopasować zleceń inwestorów;

b) łączna wartość rynkowa wszystkich takich pozycji podlega górnej granicy 15 % kapitału założycielskiego firmy;

c) firma spełnia wymogi określone w art. 18, 20 i 28; oraz

d) takie pozycje mają charakter incydentalny i tymczasowy, a ich utrzymywanie jest ściśle ograniczone do okresu niezbędnego do przeprowadzenia danej transakcji.

Utrzymywanie pozycji w instrumentach finansowych niezaliczonych do portfela handlowego celem lokowania funduszy własnych w odniesieniu do usług określonych w ust. 1 lub do celów ust. 3 nie jest traktowane jako zawieranie transakcji na własny rachunek.

3. Państwa Członkowskie mogą obniżyć kwotę określoną w ust. 1 do wysokości 50000 EUR, jeśli dana firma nie posiada zezwolenia ani na przechowywanie środków lub papierów wartościowych klientów, ani na prowadzenie transakcji na własny rachunek, ani na gwarantowanie emisji.

Artykuł 6

Przedsiębiorstwa miejscowe dysponują kapitałem założycielskim w wysokości 50000 EUR na tyle, na ile korzystają one ze swobody przedsiębiorczości lub świadczą usługi określone w art. 31 i 32 dyrektywy 2004/39/WE.

Artykuł 7

Firmy określone w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii) posiadają:

a) kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR lub

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 1000000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 1500000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Kwoty określone w akapicie pierwszym podlegają okresowej rewizji Komisji w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych podawanym do publicznej wiadomości przez Eurostat zgodnie z oraz w tym samym czasie co dostosowania wprowadzone na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁰).

Artykuł 8

Jeżeli firma określona w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii), jest zarejestrowana również na podstawie dyrektywy 2002/92/WE, wypełnia ona wymogi ustanowione na mocy art. 4 ust. 3 tej dyrektywy, a ponadto musi posiadać:

a) kapitał założycielski w wysokości 25000 EUR;

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 500000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 750000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Artykuł 9

Firmy inwestycyjne inne niż te, o których mowa w art. 5-8 muszą posiadać kapitał założycielski w wysokości 730000 EUR.

Artykuł 10

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9 Państwa Członkowskie mogą utrzymać ważność zezwoleń udzielonych firmom inwestycyjnym i firmom objętym przepisami art. 6, które już istniały przed dniem 31 grudnia 1995 r., a których fundusze własne nie osiągają poziomu kapitału założycielskiego określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9.

Fundusze własne tych firm lub firm inwestycyjnych nie mogą jednak spaść poniżej najwyższego poziomu referencyjnego obliczonego po dacie notyfikacji zawartej w niniejszej dyrektywie. Poziom referencyjny stanowi średni poziom dzienny funduszy własnych wyliczany przez okres sześciomiesięczny poprzedzający datę wyliczenia. Poziom ten oblicza się co sześć miesięcy za analogiczny okres poprzedni.

2. Jeśli kontrolę nad firmą objętą przepisem ust. 1 przejmuje osoba fizyczna lub prawna inna niż osoba, która wcześniej kontrolowała tą firmę, fundusze własne tej firmy są podwyższane co najmniej do poziomu określonego dla nich w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, z wyjątkiem przypadku pierwszego przekazania kontroli przez dziedziczenie po dniu 31 grudnia 1995 r. za zgodą właściwych organów oraz przez okres nie dłuższy niż dziesięć lat od daty przekazania kontroli.

3. W określonych jednak szczególnych okolicznościach i za zgodą właściwych organów, gdy następuje połączenie dwóch lub więcej firm inwestycyjnych lub firm objętych przepisem art. 6, fundusze własne firmy powstałej w wyniku tego połączenia nie muszą osiągnąć poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9. Niemniej jednak w okresie, gdy nie został osiągnięty odpowiedni poziom zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, fundusze własne nowopowstałej firmy nie mogą spaść poniżej sumy funduszy własnych łączących się ze sobą firm w chwili połączenia.

4. Fundusze własne firm inwestycyjnych i firm objętych przepisem art. 6 nie mogą spaść poniżej poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, i w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu.

Jeśli fundusze własne takich firm oraz firm inwestycyjnych spadną poniżej tego poziomu, właściwe organy mogą w uzasadnionych okolicznościach wyznaczyć tym firmom ograniczony czas, w którym musi ono uzyskać poprawę swojej sytuacji lub zaprzestać działalności.

ROZDZIAŁ III

Portfel handlowy

Artykuł 11

1. Portfel handlowy instytucji zawiera wszystkie pozycje w instrumentach finansowych i w towarach utrzymywane z przeznaczeniem handlowym lub w celu zabezpieczenia innych składników w portfelu handlowym, których zbywalność albo nie podlega żadnym ograniczeniom umownym albo które można zabezpieczyć.

2. Pozycje utrzymywane z przeznaczeniem handlowym to pozycje przeznaczone do krótkoterminowej odsprzedaży lub utrzymywane z zamiarem uzyskania korzyści wynikających z rzeczywistych lub oczekiwanych krótkoterminowych różnic między cenami nabycia i sprzedaży lub z innych wahań cenowych lub wahań stopy procentowej. Termin "pozycje" obejmuje pozycje otwierane na własny rachunek i pozycje związane z obsługą klienta i pozycje związane z organizowaniem obrotu.

3. Przeznaczenie handlowe wykazuje się na podstawie strategii, zasad i procedur ustanowionych przez instytucję w celu zarządzania daną pozycją lub portfelem zgodnie z załącznikiem VII część A.

4. Instytucje ustanawiają i utrzymują systemy i procedury kontroli w celu zarządzania swoimi portfelami handlowymi, w szczególności zgodnie z załącznikiem VII części B i D.

5. W ramach portfela handlowego można uwzględnić zabezpieczenia wewnętrzne; wówczas stosuje się przepisy zawarte w załączniku VII część C.

ROZDZIAŁ IV

Fundusze własne

Artykuł 12

"Fundusze własne podstawowe" oznaczają sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE, pomniejszoną o sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. i)-k) tej dyrektywy;

Do dnia 1 stycznia 2009 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski dotyczące zmian niniejszego rozdziału.

Artykuł 13

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2-5 niniejszego artykułu oraz art. 14-17 fundusze własne firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych określa się zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE.

Ponadto przepisy zawarte w akapicie pierwszym stosuje się do firm inwestycyjnych, które nie posiadają jednej z form prawnych określonych w art. 1 ust. 1 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (¹¹).

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, które mają obowiązek przestrzegania wymogów kapitałowych obliczanych zgodnie z art. 21, 28-32 i z załącznikiem I oraz z załącznikami III-VI na stosowanie jedynie w tym celu alternatywnej metody określania funduszy własnych. Żadna część funduszy własnych przeznaczonych na ten cel nie może być równocześnie wykorzystana do spełniania innych wymogów kapitałowych.

Taka alternatywna metoda określania funduszy własnych obejmuje sumę pozycji określonych poniżej w lit. a) – c), niniejszego akapitu, pomniejszoną o pozycję określoną w lit. d), przy czym o wymogu odejmowania tej ostatniej pozycji decydują właściwe organy:

a) fundusze własne zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2006/48/WE z wyłączeniem tylko art. 57 lit. 1) do lit. p) tej dyrektywy w przypadku firm, które mają obowiązek odejmowania pozycji w lit. d) niniejszego ustępu od sumy pozycji w lit. a) – c);

b) zyski netto instytucji z operacji portfela handlowego z potrąceniem wszelkich dających się przewidzieć obciążeń lub dywidend, pomniejszone o straty netto z innej działalności, pod warunkiem że żadna z tych kwot nie została już wliczona do pozycji w lit. a) niniejszego ustępu stosownie do art. 57 lit. b) lub k) dyrektywy 2006/48/WE;

c) zobowiązania podporządkowane lub pozycje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu oraz w art. 14;

d) aktywa niepłynne określone w art. 15.

3. Zobowiązania podporządkowane, o których mowa w ust. 2 lit. c) drugiego akapitu ust. 2 muszą charakteryzować się pierwotnym terminem wymagalności przynajmniej dwóch lat. Zobowiązania te muszą być w pełni wpłacone, a umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul stanowiących o tym, że w określonych okolicznościach, innych od likwidacji instytucji, zobowiązanie takie podlegać będzie spłacie przed terminem umownym, chyba że właściwe organy udzielą zgody na taką spłatę. Nie wolno spłacać ani kapitału, ani odsetek od zobowiązań podporządkowanych, jeśli taka spłata spowodowałaby obniżenie funduszy własnych danej instytucji do poziomu poniżej 100 % łącznych wymogów kapitałowych tej instytucji.

Ponadto instytucje mają obowiązek powiadomienia właściwych organów o wszystkich spłatach zobowiązań podporządkowanych, gdy tylko fundusze własne spadną poniżej poziomu 120 % łącznych wymogów kapitałowych.

4. Pożyczka podporządkowana, o której mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c) nie może przekraczać maksymalnego pułapu 150 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 i art. 28-32 oraz z załącznikami I -VI, zaś ten maksymalny pułap może osiągać tylko w szczególnych okolicznościach określonych przez właściwe organy.

5. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na zastąpienie zobowiązań podporządkowanych, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c), pozycjami określonymi w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 14

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie pułapu pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, określonej w art. 13 ust. 4, jeśli oceniają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału oraz pozycji określonych w art. 13 ust. 5 nie przekracza 200 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 oraz z art. 28-32 a także załącznikami I i III-VI lub 250 % tej samej kwoty, jeśli firmy inwestycyjne odejmują pozycję określoną w art. 13 ust. 2 lit. d) w rachunku funduszy własnych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji kredytowej na przekroczenie pułapu określonej w art. 13 ust. 4 pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, jeśli uznają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału i pozycji w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE nie przekracza 250 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 28-32 oraz z załącznikami I i III-VI niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi lit d) obejmują:

a) rzeczowy majątek trwały z wyjątkiem wartości gruntów i budynków w tej mierze, w jakiej zezwolono na pomniejszenie nimi wartości kredytów, które zabezpieczają;

b) akcje i udziały w instytucjach kredytowych i finansowych, łącznie z pożyczkami podporządkowanymi udzielonymi tym instytucjom, które zaliczane są do funduszy własnych tych instytucji, chyba że zostały odjęte od funduszy własnych stosownie do przepisów art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE lub zgodnie z art. 16 lit. d) niniejszej dyrektywy;

c) akcje, udziały i inne inwestycje w przedsiębiorstwach niebędących instytucjami kredytowymi lub finansowymi, gdy pozycje te nie są łatwo zbywalne;

d) ujemną wartość kapitału przedsiębiorstw zależnych;

e) dokonane wpłaty, z wyjątkiem tych, które można wycofać w ciągu 90 dni, a także wpłat dokonanych w związku z obowiązkiem utrzymywania depozytów zabezpieczających kontrakty terminowe i opcje;

f) kredyty i inne należności, z wyjątkiem należności wymagalnych w ciągu 90 dni; oraz

g) zapasy rzeczowe, chyba że podlegają one już wymogom kapitałowym co najmniej tak rygorystycznym, jak wymogi określone w art. 18 i 20.

Do celów lit. b) w przypadku gdy akcje i udziały w instytucji kredytowej lub innej instytucji finansowej są posiadane tymczasowo z tytułu podjętego programu pomocy mającego na celu restrukturyzację finansową i uratowanie takiej instytucji, właściwe organy mogą odstąpić od zastosowania niniejszego artykułu. Organy te mogą odstąpić od zastosowania niniejszego przepisu również w przypadku akcji i udziałów zaliczonych do portfela handlowego firmy inwestycyjnej.

Artykuł 16

Firmy inwestycyjne należące do grupy kapitałowej, którym przyznano odstępstwo od wymogu nadzoru skonsolidowanego na mocy art. 22, wyliczają fundusze własne zgodnie z art. 13-15 z następującymi zastrzeżeniami:

a) firmy te odejmują od kwoty funduszy własnych aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. d);

b) wyłączenie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. a), nie obejmuje tych składników pozycji objętych art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, które firma inwestycyjna posiada względem przedsiębiorstw objętych konsolidacją zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c) limity, o których mowa w art. 66 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE, wylicza się w odniesieniu do funduszy własnych podstawowych pomniejszonych o składniki określone w art. 57 lit. l)-p) tej dyrektywy, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu, a które stanowią część funduszy własnych podstawowych tych przedsiębiorstw; oraz

d) składniki określone w art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, o których mowa w lit. c) niniejszego artykułu, pomniejszają fundusze własne podstawowe, a nie sumę wszystkich pozycji w art. 66 ust. 2 tej dyrektywy, w szczególności dla celów art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 i art. 14 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

1. Jeżeli dana instytucja oblicza kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II do niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE, wówczas do obliczeń, o których mowa w załączniku VII część 1 ust. 4 do dyrektywy 2006/48/WE, stosuje się następuje przepisy:

a) do sumy aktualizacji wartości i rezerw, obliczonej dla ekspozycji wymienionych w załączniku II, można włączyć kwoty aktualizacji wartości uwzględniające jakość kredytową kontrahenta; oraz

b) jeśli ryzyko kredytowe kontrahenta zostało odpowiednio uwzględnione przy wycenie pozycji w portfelu handlowym i pod warunkiem zgody właściwych organów, oczekiwana kwota straty, odpowiadająca stopniowi narażenia kontrahenta na ryzyko, wynosi zero.

Do celów lit. a) takiej aktualizacji wartości nie uwzględnia się w funduszach własnych danych instytucji inaczej niż zgodnie z przepisami niniejszego ustępu.

2. Do celów niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 153 i 154 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ V

Sekcja 1

Zabezpieczenia przed ryzykiem

Artykuł 18

1. Instytucje posiadają fundusze własne na poziomie, który zawsze pokrywa lub przewyższa sumę łączną niżej określonych wymogów kapitałowych:

a) wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego obliczone zgodnie metodami i opcjami ustanowionymi w art. 28-32 oraz z załącznikiem I, II, i VI, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V; oraz

b) wymogi kapitałowe z tytułu całej działalności prowadzonej przez instytucję, obliczone zgodnie z metodami i opcjami ustanowionymi w załącznikach III i IV, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na wyliczanie wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z art. 75 lit. a) dyrektywy 2006/48/WE oraz z ust. 6, 7 i 9 załącznika II do niniejszej dyrektywy, o ile rozmiar działalności zaliczanej do portfela handlowego spełnia następujące warunki:

a) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji zwykle nie przekracza 5 % ich łącznej działalności;

b) suma pozycji w portfelu handlowym zwykle nie przekracza 15 mln EUR; oraz

c) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji nigdy nie przekracza 6 % ich łącznej działalności, zaś suma pozycji w portfelu nigdy nie przekracza 20 mln EUR.

3. W celu wyliczenia udziału działalności zaliczonej do portfela handlowego w łącznej działalności instytucji do celów ust. 2 lit. a) i c) właściwe organy mogą odnieść tę działalność do łącznych operacji bilansowych i pozabilansowych do rachunku zysków i strat lub do funduszy własnych danych instytucji, bądź też stosować połączenie tych środków. Przy ocenie rozmiaru operacji bilansowych i pozabilansowych instrumenty dłużne należy wyceniać według wartości rynkowej lub wartości kwot kapitału, akcje według wartości rynkowej, a instrumenty pochodne według wartości nominalnej lub rynkowej instrumentów bazowych, których dotyczą. Pozycje długie i krótkie należy zsumować bez względu na znak dodatni lub ujemny.

4. Jeśli zdarzy się, że dana instytucja przekroczy jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. a) i b) albo oba te limity, czy też jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. c) albo oba te limity, a przekroczenie takie ma miejsce nie tylko przez krótki okres, instytucja ta musi spełniać wymogi odnośnie do działalności zaliczonej do portfela handlowego określone w ust. 1 lit. a) oraz odpowiednio powiadomić właściwe organy.

Artykuł 19

1. Do celów ust. 14 załącznika I, w zależności od uznania organów krajowych, dłużnym papierom wartościowym wyemitowanym przez podmioty określone w załączniku I tabeli 1 można przypisać wagę równą 0 %, o ile te dłużne papiery wartościowe są wyrażone i opłacone w walucie krajowej.

2. W drodze odstępstwa od ust. 13 i 14 załącznika I Państwa Członkowskie mogą ustanowić wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego w odniesieniu do obligacji objętych załącznikiem VI część 1 ust. 68-70 do dyrektywy 2006/48/WE w wysokości wymogu z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji o obniżonym ryzyku o tym samym okresie pozostającym do terminu zapadalności co taka obligacja, obniżonym zgodnie ze wskaźnikami procentowymi określonymi w załączniku VI część 1 ust. 71 tej dyrektywy.

3. Jeśli zgodnie z przepisami określonymi w ust. 52 załącznika I właściwe organy uznają przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania z państwa trzeciego, właściwe organy innego Państwa Członkowskiego mogą oprzeć się na takim uznaniu bez przeprowadzania własnej oceny.

Artykuł 20

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu oraz art. 34 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do firm inwestycyjnych stosuje się wymogi określone w art. 75 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które nie posiadają zezwolenia na świadczenie usług inwestycyjnych wymienionych w ust. 3 i ust. 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe:

a) sumie wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które posiadają kapitał określony w art. 9, a które objęte są poniższymi kategoriami, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe sumie wymogów kapitałowych obliczonych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy:

a) firmy inwestycyjne, które zawierają transakcje na własny rachunek wyłącznie w celu wykonania zlecenia klienta lub w celu uzyskania dostępu do systemu rozliczeniowego lub uznanej giełdy, działając jako agencja lub wykonując zlecenie klienta; oraz

b) firmy inwestycyjne:

(i) które nie przechowują środków pieniężnych lub papierów wartościowych klienta;

(ii) które zawierają transakcje jedynie na własny rachunek;

(iii) które nie mają zewnętrznych klientów;

(iv) których transakcje są wykonywane i rozliczane przez instytucję rozliczeniową, a także są przez taką instytucję gwarantowane.

4. Firmy inwestycyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, podlegają wszystkim przepisom odnoszącym się do ryzyka operacyjnego, określonych w załączniku V do dyrektywy 2006/48/WE.

5. Art. 21 ma zastosowanie wyłącznie do firm inwestycyjnych, do których ma zastosowanie ust. 2 lub 3 lub art. 46, i to wyłącznie w sposób w nich określony.

Artykuł 21

Firmy inwestycyjne mają obowiązek utrzymywania funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim.

Właściwe organy mogą zmodyfikować ten wymóg w wypadku istotnej zmiany działalności firmy od roku poprzedniego.

W przypadku, gdy firma nie prowadzi jeszcze działalności przez pełny rok, począwszy od dnia podjęcia tej działalności, wymóg ten wynosi 25 % stałych kosztów ogólnych założonych w biznesplanie, chyba że właściwe organy zażądają skorygowania tego planu.

Sekcja 2

Stosowanie wymogów w ujęciu skonsolidowanym

Artykuł 22

1. Właściwe organy mające obowiązek sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad grupami kapitałowymi objętymi art. 2 lub do tego wyznaczone mogą w indywidualnych przypadkach odstąpić od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, pod warunkiem że:

a) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie stosują sposób wyliczania funduszy własnych określony w art. 16;

b) wszystkie firmy inwestycyjne w takiej grupie są objęte kategoriami wymienionymi w art. 20 ust. 2 i 3;

c) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie spełniają wymogi nałożone w ujęciu nieskonsolidowanym przepisami art. 18 i 20 oraz jednocześnie potrącają ze swoich funduszy własnych wszelkie zobowiązania warunkowe względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji; oraz

d) dowolna finansowa spółka holdingowa będąca dominującą finansową spółką holdingową z siedzibą w Państwie Członkowskim dla dowolnej firmy inwestycyjnej w takiej grupie posiada kapitał określony tutaj jako suma pozycji art. 57 lit. a)-h) dyrektywy 2006/48/WE, który jest co najmniej tak duży jak suma pełnej wartości księgowej dowolnych udziałów lub akcji, należności podporządkowanych oraz instrumentów, o których mowa w art. 57 tej dyrektywy, w firmach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, spółkach zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwach usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz całkowita kwota zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji;

Każda unijna firma inwestycyjna, która spełnia kryteria wymienione w akapicie pierwszym, ustanawia systemy monitorowania i kontroli źródeł kapitału i finansowania wszystkich finansowych spółek holdingowych, firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych w ramach grupy.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić finansowym spółkom holdingowym będącym dominującymi finansowymi spółkami holdingowymi z siedzibą w Państwie Członkowskim względem danej firmy inwestycyjnej w takiej grupie na zastosowanie wartości niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 1 lit. d), ale nie niższej od sumy wymogów nałożonych na zasadzie nieskonsolidowanej na mocy art. 18 i 20 na firmy inwestycyjne, instytucje finansowe, spółki zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwa usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz od całkowitej kwoty zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji. Do celów niniejszego ustępu wymóg kapitałowy dla firm inwestycyjnych z państw trzecich, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych oznacza referencyjny wymóg kapitałowy.

Artykuł 23

Właściwe organy wymagają od firm inwestycyjnych należących do grupy kapitałowej, w stosunku do której odstąpiono od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, aby firmy te powiadomiły organy o ryzyku mogącym podważyć ich pozycję finansową, w tym o ryzyku związanym ze strukturą i źródłami funduszy własnych i finansowania zewnętrznego. Jeśli właściwe organy następnie dojdą do wniosku, iż pozycja finansowa takiej firmy inwestycyjnej nie jest adekwatnie zabezpieczona, mogą one wymagać od niej podjęcia odpowiednich środków, w tym – o ile będzie to niezbędne – wprowadzenia ograniczeń dotyczących przepływu kapitału z tej firmy do innych podmiotów grupy kapitałowej.

W przypadku, gdy właściwe organy odstępują od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, podejmują one inne stosowne środki celem monitorowania ryzyka wynikającego z koncentracji zaangażowań w skali całej grupy kapitałowej, łącznie z przedsiębiorstwami nieumiejscowionymi w Państwie Członkowskim.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od stosowania skonsolidowanych wymogów dotyczących funduszy własnych zgodnie z art. 22, wymogi określone w art. 123 oraz tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej, natomiast wymogi określone w art. 124 tej dyrektywy stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej w odniesieniu do nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

Artykuł 24

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte art. 20 ust. 2, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

2. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1 dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy wyższej z dwóch poniższych wartości obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej i zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1, firma inwestycyjna kontrolowane przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który co najmniej odpowiada wyższej z dwóch poniższych wartości, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej, zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21niniejszej dyrektywy.

Artykuł 25

Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte definicją firm inwestycyjnych określoną w art. 20 ust. 2 i 3, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie dominujące firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie, wymogów zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie firma inwestycyjna kontrolowana przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie wymogów zawartych w art. 75 lit.a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

Sekcja 3

Obliczanie skonsolidowanych wymogów kapitałowych

Artykuł 26

1. W przypadku gdy właściwe organy nie korzystają z możliwości odstąpienia na mocy art. 22, mogą – do celów obliczenia na bazie skonsolidowanej wymogów kapitałowych określonych w załączniku I i V oraz koncentracji zaangażowań określonych w art. 28-32 oraz w załączniku VI – zezwolić na saldowanie pozycji netto w portfelu handlowym jednej instytucji z pozycjami netto w portfelu handlowym drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, V i VI.

Ponadto właściwe organy te mogą zezwolić na saldowanie pozycji walutowych jednej instytucji z pozycjami walutowymi drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku III lub w załączniku V. Organy te mogą także zezwolić na saldowanie pozycji w towarach jednej instytucji z pozycjami w towarach drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV lub w załączniku V.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji portfela handlowego i pozycji wymiany walutowej przedsiębiorstw umiejscowionych w państwach trzecich, o ile spełnione są równocześnie następujące warunki:

a) przedsiębiorstwom takim udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim i przedsiębiorstwa te bądź spełniają kryteria definicji instytucji kredytowej zawartej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, albo stanowią uznane firmy inwestycyjne państw trzecich;

b) przedsiębiorstwa takie, w ujęciu nieskonsolidowanym, przestrzegają zasad adekwatności kapitału odpowiadających zasadom, które zostały określone w niniejszej dyrektywie; oraz

c) w danych państwach trzecich nie obowiązują przepisy, które mogłyby znacząco wpływać na przepływ funduszy w ramach grupy kapitałowej.

3. Właściwe organy mogą również zezwolić na kompensowanie zgodnie z ust. 1 pozycji utrzymywanych przez instytucje należące do jednej grupy kapitałowej, które uzyskały zezwolenie w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że:

a) alokacja kapitału w ramach grupy jest zadowalająca; oraz

b) warunki regulacyjne, prawne lub umowne określające działalność tych instytucji gwarantują wzajemne wsparcie finansowe w ramach grupy.

4. Ponadto właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji przewidziane w ust. 1 między instytucjami należącymi do jednej grupy kapitałowej, które spełniają warunki określone w ust. 3, a inną instytucją należącą do tej samej grupy, która uzyskała zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że instytucja ta ma obowiązek spełniania wymogów kapitałowych określonych w art. 18, 20 i 28 w ujęciu nieskonsolidowanym.

Artykuł 27

1. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych stosuje się przepis art. 65 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego mogą uznać zasadność stosowania wobec danych instytucji szczególnych definicji funduszy własnych przedstawionych w rozdziale IV.

Sekcja 4

Monitorowanie i kontrola koncentracji zaangażowań

Artykuł 28

1. Instytucje monitorują i kontrolują koncentrację zaangażowań zgodnie z przepisami art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 te instytucje, które wyliczają wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z załącznikiem I i II, a także, jeśli to właściwe, zgodnie z załącznikiem V niniejszej dyrektywy, mają obowiązek nadzorowania i kontroli koncentracji zaangażowań zgodnie z art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE, jednak przy zastosowaniu modyfikacji określonych w art. 29-32 niniejszej dyrektywy.

3. Do dnia 31 grudnia 2007 r. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania przepisów niniejszej sekcji wraz z odpowiednimi wnioskami.

Artykuł 29

1. Zaangażowanie wobec pojedynczego klienta wynikające z działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie następujących pozycji:

a) nadwyżki pozycji długich danej instytucji nad pozycjami krótkimi (gdy jest to wartość dodatnia) we wszystkich instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego klienta, przy czym pozycję netto w każdym instrumencie wylicza się według metod określonych w załączniku I;

b) zaangażowanie netto instytucji z tytułu gwarantowania emisji instrumentów dłużnych lub akcji; oraz

c) zaangażowanie wobec danego klienta z tytułu transakcji, umów i kontraktów, o których mowa w załączniku II, przy czym zaangażowanie to oblicza się w sposób określony w tym załączniku dla obliczenia wartości zaangażowań.

Do celów lit. b) zaangażowanie netto oblicza się, odejmując te pozycje z tytułu gwarantowania emisji, które zostały subskrybowane lub regwarantowane przez strony trzecie na podstawie formalnych umów, oraz pomniejszając je o współczynniki określone w ust. 41 załącznika I.

Do celów lit. b), do czasu dalszej koordynacji, właściwe organy wymagają od instytucji, aby ustanowiły systemy monitorowania i kontroli zaangażowań z tytułu gwarantowania emisji w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania gwarancyjnego a pierwszym dniem roboczym, uwzględniając ryzyko związane z danym rynkiem.

Do celów lit. c) z odniesienia w ust. 6 załącznika II do dyrektywy 2006/48/WE wyłącza się art. 84-89 tej dyrektywy.

2. Zaangażowanie wobec grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie ustalonych zgodnie z ust. 1 zaangażowań wobec pojedynczych klientów wchodzących w skład tej grupy.

Artykuł 30

1. Łączne zaangażowanie wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów wylicza się poprzez zsumowanie zaangażowania z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego i zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do tego portfela, uwzględniając przepisy art. 112-117 dyrektywy 2006/48/WE.

W celu wyliczenia zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego instytucje przyjmują, iż zaangażowanie wynikające z aktywów, które pomniejszają fundusze własne zgodnie z art. 13 ust. 2 drugi akapit lit. d), wynosi zero.

2. Łączne zaangażowania instytucji wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów wyliczone stosownie do ust. 4 należy zgłaszać zgodnie z art.110 dyrektywy 2006/48/WE.

Z wyjątkiem działań związanych z transakcjami z przyrzeczeniem odkupu, transakcjami pożyczek papierów wartościowych lub towarów obliczenie do celów sprawozdawczych wartości koncentracji zaangażowań względem pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów nie obejmuje uznania technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

3. Suma zaangażowań wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów określona w ust. 1 podlega limitom określonym w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 3 właściwe organy mogą zezwolić, aby aktywa stanowiące roszczenia wobec uznanych firm inwestycyjnych państw trzecich, inne zaangażowania wobec takich firm oraz zaangażowania wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd prowadzących obrót instrumentami finansowymi były traktowane na tych samych zasadach, na jakich traktuje się zaangażowania wobec instytucji zgodnie z art. 113 ust. 3 lit. i) oraz art. 115 ust. 2 i art. 116 dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 31

Właściwe organy mogą udzielać zgody na przekroczenie limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) zaangażowanie wobec danego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego nie przekracza limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, wyliczonych na podstawie funduszy własnych zgodnie z ich określeniem w tej dyrektywie, a więc nadmierne zaangażowanie wynika w całości z działalności zaliczonej do portfela handlowego;

b) instytucja spełnia dodatkowy wymóg kapitałowy odnośnie do nadmiernego zaangażowania przewyższającego limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE obliczony zgodnie z załącznikiem VI do tej dyrektywy;

c) w przypadku gdy upłynęło do dziesięciu dni od chwili przekroczenia limitów, nadmierne zaangażowanie wobec danego klienta lub danej grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego nie może przewyższać 500 % funduszy własnych instytucji;

d) suma wszystkich nadmiernych zaangażowań, które trwają dłużej niż dziesięć dni, nie może przewyższać 600 % funduszy własnych instytucji; oraz

e) instytucje zgłaszają właściwym organom raz na trzy miesiące wszystkie przypadki przekroczenia limitów określonych w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE w ciągu minionych trzech miesięcy.

W odniesieniu do lit. e), dla każdego przypadku przekroczenia limitów podaje się kwotę nadmiernego zaangażowania i nazwę klienta.

Artykuł 32

1. Właściwe organy ustanawiają procedury, aby uniemożliwić instytucjom celowe unikanie dodatkowych wymogów kapitałowych z tytułu zaangażowań przewyższających limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE, które to zaangażowania trwają dłużej niż dziesięć dni, poprzez czasowe przeniesienie danych zaangażowań do innego przedsiębiorstwa, które należy bądź nie należy do tej samej grupy kapitałowej, lub poprzez przeprowadzanie sztucznych transakcji celem ukończenia jednego zaangażowania przed upływem dziesięciu dni i utworzenia nowego zaangażowania.

Właściwe organy powiadamiają Radę i Komisję o tych procedurach.

Instytucje mają obowiązek wdrożenia systemów, które zapewnią, że każde przeniesienie zaangażowań powodujące takie skutki, o których mowa w pierwszym akapicie, zostanie bezzwłocznie zgłoszone właściwym organom.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, którym udzielono zgody na stosowanie alternatywnej metody określenia funduszy własnych zgodnie z art. 13 ust. 2, na stosowanie tej metody do celów art. 30 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 31, pod warunkiem że dane instytucje będą miały obowiązek spełniania wszystkich wymogów zawartych w art. 110-117 dyrektywy 2006/48/WE w zakresie zaangażowań z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego za pomocą funduszy własnych w rozumieniu definicji zawartej w tej dyrektywie.

Sekcja 5

Wycena pozycji do celów sprawozdawczych

Artykuł 33

1. Wszystkie pozycje zaliczone do portfela handlowego podlegają zasadom ostrożnej wyceny, jak określono w załączniku VII część B. Zasady te zobowiązują instytucje do zapewnienia, by wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji właściwie odzwierciedlała bieżącą wartość rynkową. Wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji obejmuje odpowiedni stopień pewności, uwzględniający dynamiczny charakter pozycji zaliczonych do portfela handlowego, wymagania ostrożnościowe oraz zasady działania i cel wymogów kapitałowych w odniesieniu do pozycji zaliczonych do portfela handlowego.

2. Wycenę pozycji zaliczonych do portfela handlowego aktualizuje się co najmniej raz dziennie.

3. W przypadku braku łatwo dostępnych cen rynkowych właściwe organy mogą odstąpić od wymogu określonego w ust. 1 i 2 i wymagać od instytucji stosowania alternatywnych metod wyceny, pod warunkiem jednak, że metody te mają charakter dostatecznie ostrożny i zostały zatwierdzone przez właściwe organy.

Sekcja 6

Zarządzanie ryzykiem i ocena kapitału

Artykuł 34

Właściwe organy zobowiązują każdą firmę inwestycyjną, by oprócz spełniania wymogów określonych w art. 13 dyrektywy 2004/39/WE, spełniało także wymogi określone w art. 22 i. 123 dyrektywy 2006/48/WE, z zastrzeżeniem postanowień dotyczących poziomów stosowania, określonych w art. 68-73 tej dyrektywy.

Sekcja 7

Wymogi sprawozdawcze

Artykuł 35

1. Państwa Członkowskie wymagają od firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, aby przedkładały właściwym organom macierzystych Państw Członkowskich wszelkie informacje potrzebne do oceny przestrzegania przez te podmioty zasad przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie zapewniają również, by mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i rachunkowości w ramach instytucji pozwalały w każdej chwili zweryfikować przestrzeganie tych zasad.

2. Firmy inwestycyjne składają sprawozdania właściwym organom w trybie ustalonym przez te organy przynajmniej raz na miesiąc w przypadku firm objętych przepisem art. 9, przynajmniej raz na trzy miesiące w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 1, przynajmniej raz na sześć miesięcy w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 3.

3. Niezależnie od ust. 2 firmy inwestycyjne objęte przepisami art. 5 ust. 1 i 9 mają obowiązek sporządzania tych informacji w ujęciu skonsolidowanym lub skonsolidowanym na niższym szczeblu jedynie raz na sześć miesięcy.

4. Instytucje kredytowe mają obowiązek składania sprawozdań w trybie ustalonym przez właściwe organy z częstotliwością wymaganą przez dyrektywę 2006/48/WE.

5. Właściwe organy nałożą na instytucje obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia każdego przypadku niewykonania zobowiązań przez kontrahenta, z którym zawarły umowę z udzielonym lub otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, bądź przeprowadziły transakcję udzielenia lub zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów.

ROZDZIAŁ VI

Sekcja 1

Właściwe organy

Artykuł 36

1. Państwa Członkowskie wyznaczają właściwe organy mające zadanie wykonywania obowiązków przewidzianych niniejszą dyrektywą. Powiadamiają one o tym Komisję, zaznaczając podział obowiązków.

2. Właściwe organy są organami publicznymi lub podmiotami uznanymi przez prawo krajowe lub organy publiczne za część systemu nadzoru działającego w danym Państwie Członkowskim.

3. Właściwym organom nadaje się wszelkie uprawnienia niezbędne do wykonywania ich zadań, w szczególności do nadzorowania procesu tworzenia portfeli handlowych.

Sekcja 2

Nadzór

Artykuł 37

1. Tytuł V rozdział 4 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do nadzoru firm inwestycyjnych zgodnie z poniższymi zasadami:

a) odniesienia do przepisów art. 6 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 5 dyrektywy 2004/39/WE;

b) odniesienia do przepisów art. 22 i 123 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 34 dyrektywy niniejszej dyrektywy; oraz

c) odniesienia do przepisów art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE.

W przypadku gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, przepisy tytułu V rozdziału 4 dyrektywy 2006/48/WE obowiązują w zakresie nadzoru nad instytucjami, tak jak gdyby odniesienia do instytucji kredytowych dotyczyły instytucji.

2. Art. 129 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się również w odniesieniu do uznawania wewnętrznych modeli instytucji zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy, o ile zostanie złożony odpowiedni wniosek przez dominującą unijną instytucję kredytową i jej spółkę zależną lub dominującą unijną firmę inwestycyjną i jej jednostki zależne lub wspólnie przez jednostki zależne dominującej unijnej finansowej spółki holdingowej.

Okres wymagany do uznania, o którym mowa w pierwszym akapicie, wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 38

1. Właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w pełnieniu obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie, w szczególności w przypadku gdy usługi inwestycyjne są świadczone na podstawie swobody świadczenia usług lub poprzez ustanowienie oddziału.

Właściwe organy na żądanie przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje mogące usprawnić nadzór nad adekwatnością kapitału instytucji, zwłaszcza w zakresie weryfikowania przestrzegania przez te podmioty zasad określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Wszelka przewidziana w niniejszej dyrektywie wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami podlega następującym obowiązkom dochowania tajemnicy zawodowej:

a) w odniesieniu do firm inwestycyjnych – obowiązkowi nałożonemu art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) w odniesieniu do instytucji kredytowych – obowiązkowi nałożonemu art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ VII

Sprawozdawczość

Artykuł 39

Wymogi określone w tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się do firm inwestycyjnych.

ROZDZIAŁ VIII

Sekcja 1

Artykuł 40

Do celów obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kontrahenta, zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz obliczania minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kredytowego, zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i bez uszczerbku dla przepisów ust. 6 załącznika III do tej dyrektywy, ekspozycje wobec uznanych firm inwestycyjnych z państw trzecich oraz ekspozycje wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd traktuje się jako ekspozycje wobec instytucji.

Sekcja 2

Uprawnienia wykonawcze

Artykuł 41

1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wszelkich dostosowań technicznych dotyczących następujących obszarów: [1]

a) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

c) dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonej w art. 5-9 oraz wielkości podanych w art. 18 ust. 2 celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej;

d) dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych w art. 20 ust. 2 i 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

e) objaśnianie wymogów określonych w art. 21 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

f) dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych aktów dotyczących instytucji i spraw pokrewnych;

g) dostosowanie przepisów technicznych w załącznikach I-VII wskutek nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, a także w zakresie pomiaru ryzyka, standardów i wymogów rachunkowości, uwzględniających przepisy prawa wspólnotowego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; lub

h) dostosowania techniczne w celu uwzględnienia wyników przeglądu, o którym mowa w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE.

2. [2] Środki, o których mowa w ust. 1, mające na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 42 ust. 2.

Artykuł 42

1. Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy, powołany decyzją Komisji 2004/10/WE z dnia 5 listopada 2003 r. (¹²)(zwany dalej "Komitetem").

2. [3] W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5a ust. 1-4 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem jej art. 8.

3. [4] Do dnia 31 grudnia 2010 r., a następnie przynajmniej co trzy lata, Komisja dokonuje przeglądu przepisów dotyczących jej uprawnień wykonawczych i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie funkcjonowania tych uprawnień. W sprawozdaniu tym analizowana jest zwłaszcza konieczność wniesienia przez Komisję zmian do obowiązującej dyrektywy w celu zapewnienia właściwego zakresu uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. Stwierdzeniu, czy ewentualnie konieczne jest dokonanie zmian, towarzyszy szczegółowe uzasadnienie jego podstaw. W razie potrzeby do sprawozdania dołączony jest wniosek legislacyjny dotyczący zmiany przepisów, na mocy których Komisji przyznane zostały uprawnienia wykonawcze.

4.[5] (skreślony).

Sekcja 3

Przepisy przejściowe

Artykuł 43

W odniesieniu do firm inwestycyjnych obliczających kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE lub stosujących do obliczania swoich wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka operacyjnego zaawansowaną metodę pomiaru, określoną w art. 105 tej dyrektywy, stosuje się przepisy art. 152 ust. 1-7 dyrektywy 2006/48/WE zgodnie z art. 2 i rozdziałem V sekcje 2 i 3 tej dyrektywy.

Artykuł 44

Do dnia 31 grudnia 2012 r. w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których odpowiedni wskaźnik dla linii biznesowej związanej z handlem i sprzedażą stanowi co najmniej 50 % całkowitej wielkości wskaźników dla wszystkich linii biznesowych, obliczonych zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy oraz z załącznikiem X część 2 ust. 1-4 dyrektywy 2006/48/WE, Państwa Członkowskie mogą do linii biznesowej "handel i sprzedaż" zastosować wartość procentową równą 15 %.

Artykuł 45

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie limitów dotyczących koncentracji zaangażowania określonych w art. 111 dyrektywy 2006/48/WE. Firmy inwestycyjne nie muszą uwzględniać przekroczeń takich limitów określonych w art. 75 lit. b) tej dyrektywy. Z powyższej opcji można korzystać do dnia 31 grudnia 2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian mających wpływ na koncentrację zaangażowań, zgodnie z art. 119 dyrektywy 2006/48/WE, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Warunkiem skorzystania z powyższej opcji jest spełnienie następujących warunków określonych w lit. a)-d):

a) firma inwestycyjna świadczy usługi inwestycyjne lub prowadzi działalność związaną z instrumentami finansowymi wyszczególnionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE;

b) firma inwestycyjna nie świadczy takich usług inwestycyjnych ani nie prowadzi takiej działalności inwestycyjnej na rzecz lub w imieniu klientów detalicznych;

c) przypadki przekroczenia limitów, o których mowa w części wprowadzającej niniejszego ustępu wystąpiły w związku z ekspozycjami wynikającymi z umów stanowiących instrumenty finansowe wyszczególnione w lit. a) i dotyczą towarów lub instrumentów bazowych w rozumieniu załącznika I sekcja C ust. 10 dyrektywy 2004/39/WE* (rynki instrumentów finansowych) i obliczane są zgodnie z załącznikiem III i IV dyrektywy 2006/48/WE lub z umów dotyczących dostawy towarów lub praw emisji zanieczyszczeń; oraz

d) firma inwestycyjna dysponuje udokumentowaną strategią zarządzania oraz, w szczególności, kontroli i ograniczania ryzyka wynikającego z koncentracji ekspozycji. Firma inwestycyjna jest zobowiązana zawiadomić właściwe organy o tej strategii oraz niezwłocznie poinformować o jej istotnych zmianach. Firma inwestycyjna podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia stałego monitorowania wiarygodności kredytowej kredytobiorców, stosownie do ich wpływu na ryzyko koncentracji. Działania te mają umożliwiać firmom inwestycyjnym podjęcie odpowiednich i dostatecznie szybkich działań w przypadku obniżenia wiarygodności kredytowej;

2. Firma inwestycyjna, która przekroczyła wewnętrzne limity ustanowione w ramach strategii, o której mowa w ust. 1 lit. d), niezwłocznie zawiadamia właściwe organy o wielkości i charakterze przekroczenia oraz o kontrahencie.

Artykuł 46

Do dnia 31 grudnia 2011 roku, rozpatrując każdy przypadek z osobna właściwe organy mogą nie zastosować w drodze odstępstwa od art. 20 ust. 1 wymogów kapitałowych wynikających z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE w stosunku do firm inwestycyjnych, które nie podlegają przepisom art. 20 ust. 2-3 i których całkowity portfel handlowy nigdy nie przekracza 50 milionów EUR, a średnia liczba pracowników w roku finansowym nie przekracza 100 osób.

Zamiast tego wymogi kapitałowe nie będą niższe od najniższej z następujących wartości:

a) wymogi kapitałowe wynikające z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) 12/88 wyższej z następujących wartości:

(i) sumy wymogów kapitałowych określonych w art. 75 lit a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

(ii) kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, niezależnie od art. 20 ust. 5.

W przypadku zastosowania lit. b), kwota ta powinna być waloryzowana co najmniej raz do roku.

Zastosowanie tego odstępstwa nie powinno prowadzić do obniżenia ogólnego poziomu wymogów kapitałowych dla firmy inwestycyjnej w porównaniu do wymogów na dzień 31 grudnia 2006 r., chyba, że obniżenie to jest ostrożonościowo uzasadnione obniżeniem wielkości działalności prowadzonej przez firmę inwestycyjną.

Artykuł 47

Do dnia 31 grudnia 2009 r. lub wcześniejszej daty określonej w indywidualnych przypadkach przez właściwe organy, instytucje, których modele pomiaru ryzyka szczególnego zostały zatwierdzone przed dniem 1 stycznia 2007 r., zgodnie z załącznikiem V ust. 1 w zakresie tego obowiązującego zatwierdzenia mogą stosować przepisy ust. 4 i 8 załącznika V do dyrektywy 93/6/EWG w wersji obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 48

1. Przepisy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie mają zastosowania w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE i które na dzień 31 grudnia 2006 r. nie podlegały dyrektywie 93/22/EWG (¹³). Zwolnienie to obowiązuje do wcześniejszej z następujących dat: do 31 grudnia12.2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian w zakresie przepisów ust. 2 i 3.

2. W ramach wymaganego przeglądu przewidzianego w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE, na podstawie publicznych konsultacji i w świetle rozmów przeprowadzonych z właściwymi organami, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) odpowiedniego systemu nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi lub z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych wymienionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) potrzeby zmiany dyrektywy 2004/39/WE w celu utworzenia kolejnej kategorii firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE dotyczącej dostawców energii (w tym energii elektrycznej, węgla, gazu i ropy naftowej).

3. Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, Komisja przedstawi wnioski w sprawie zmian niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE.

Sekcja 4

Przepisy końcowe

Artykuł 49

1. Państwa Członkowskie przyjmują i publikują do dnia 31 grudnia 2006 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami art. 2, 3, 11, 13, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 25, 29, 30, 33, 34, 35, 37, 39, 40, 41, 43, 44, 50 oraz załączników I, II, III, V, VII. Następnie Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę zgodności między tymi przepisami a przepisami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2007 r.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Powinny one również zawierać oświadczenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych przez niniejszą dyrektywę traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 50

1. Artykuł 152 ust. 8-14 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do celów niniejszej dyrektywy z zastrzeżeniem następujących przepisów stosowanych w przypadku obowiązywania opcji, o której mowa w art. 152 ust. 8 dyrektywy 2006/48/WE:

a) odniesienia w ust. 7 załącznika II do niniejszej dyrektywy do dyrektywy 2006/48/WE należy traktować jako odniesienia do dyrektywy 2000/12/WE w brzmieniu, jakie miała ta dyrektywa przed dniem 1 stycznia 2007 r.; oraz

b) ust. 4 załącznika II do niniejszej dyrektywy ma zastosowanie w brzmieniu w jakim obowiązywał on przed dniem 1 stycznia 2007 r.

2. Do celów art. 18 i 20 dyrektywy 2006/48/WE art. 157 ust. 2 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

Artykuł 51

Do dnia 1 stycznia 2011 r. Komisja dokona przeglądu i złoży sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami o wprowadzenie zmian.

Artykuł 52

Uchyla się dyrektywę 93/6/EWG zmienioną dyrektywami wymienionymi w części A załącznika VIII, nie pomniejszając obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być one odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 54

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu 14 czerwca 2006.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹),

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego (²)

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu (³),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (⁴) została kilka razy w istotny sposób zmieniona. W związku z nowymi zmianami w powyższej dyrektywie, w celu zachowania przejrzystości wskazane jest dokonanie przekształcenia jej tekstu.

(2) Jednym z celów dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (⁵) jest umożliwienie firmom inwestycyjnym posiadającym zezwolenia przyznane przez właściwe organy ich Państw Członkowskich i nadzorowanym przez te organy, swobodnego zakładania filii i świadczenia usług w innych Państwach Członkowskich. W tym celu dyrektywa zapewnia koordynację przepisów w zakresie przyznawania zezwoleń firmom inwestycyjnym i prowadzenia przez nie działalności.

(3) Dyrektywa 2004/39/WE nie ustanawia jednak wspólnych zasad dotyczących wysokości funduszy własnych firm inwestycyjnych ani nawet nie ustala wymaganego poziomu kapitału założycielskiego takich firm; dyrektywa ta nie ustanawia także wspólnych ram monitorowania ryzyka, które firmy te ponoszą.

(4) Właściwym jest dokonanie jedynie zasadniczej harmonizacji w zakresie niezbędnym i dostatecznym, aby zapewnić wzajemne uznawanie zezwolenia i systemów nadzoru ostrożnościowego. Aby zrealizować zasadę wzajemnego uznawania w ramach wewnętrznego rynku finansowego, należy podjąć działania w celu przyjęcia wspólnej definicji funduszy własnych firm inwestycyjnych, ustalenia wymaganego poziomu ich kapitału założycielskiego oraz ustanowienia wspólnych ram dla monitorowania ryzyka obciążającego działalność tych firm.

(5) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, to jest ustanowienie wymogów adekwatności kapitałowej mających zastosowanie względem firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, zasad dotyczących obliczania funduszy własnych oraz zasad ich nadzoru ostrożnościowego, nie mogą zostać w wystarczającym zakresie osiągnięte przez Państwa Członkowskie i w związku z tym, ze względu na rozmiar i skutki proponowanych działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(6) Właściwe jest zróżnicowanie wymaganego poziomu kapitału założycielskiego w zależności od zakresu działalności określonego w zezwoleniu przyznanym firmie inwestycyjnej.

(7) Należy zezwolić istniejącym firmom inwestycyjnym na kontynuowanie działalności pod określonymi warunkami, nawet wówczas gdy nie sprostają one wymogom w zakresie minimalnego poziomu kapitału założycielskiego dla nowo powstałych firm inwestycyjnych.

(8) Państwa Członkowskie powinny mieć możliwość ustanowienia przepisów bardziej restrykcyjnych, aniżeli te przewidziane w niniejszej dyrektywie.

(9) Sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga nie tylko odpowiednich przepisów prawnych, ale również ścisłej i regularnej współpracy właściwych organów Państw Członkowskich oraz większej zbieżności stosowanych przez nie praktyk w zakresie regulacji prawnych i procedur nadzoru.

(10) W komunikacie Komisji z 11 maja 1999 r. zatytułowanym "Wprowadzanie w życie ram dla rynków finansowych: plan działania" zostały określone różne cele, które powinny zostać osiągnięte dla pełnej realizacji rynku wewnętrznego usług finansowych. Celem określonym przez Radę Europejską obradującą w dniach 23. i 24. marca 2000 r. w Lizbonie jest wdrożenie planu działań do 2005 r. Ważnym elementem planu działań jest nowe sformułowanie postanowień odnoszących się do funduszy własnych.

(11) Ponieważ w zakresie działalności w ramach portfela handlowego firmy inwestycyjne są narażone na takie same rodzaje ryzyka co instytucje kredytowe, właściwym jest, by odpowiednie przepisy dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (⁶) stosowały się również do firm inwestycyjnych.

(12) Fundusze własne zarówno firm inwestycyjnych, jak i instytucji kredytowych, (dalej zwanych wspólnie "instytucjami") mogą służyć do wyrównywania strat, których wartość przewyższa poziom zysków, zapewniając w ten sposób ciągłość działania instytucji oraz ochronę inwestorów. Fundusze własne służą właściwym organom również jako istotny miernik, w szczególności przy ocenie wypłacalności instytucji, a także do innych celów ostrożnościowych. Ponadto instytucje bezpośrednio konkurują ze sobą na rynku wewnętrznym. Należy zatem ustanowić wspólne podstawowe normy dotyczące funduszy własnych w celu wzmocnienia systemu finansowego Wspólnoty oraz zapobiegania zniekształceniu konkurencji.

(13) W związku z celami określonymi w motywie (12) właściwym jest, by definicja funduszy własnych określona w dyrektywie 2006/48/WE służyła jako podstawa oraz by przyjąć dodatkowe przepisy szczegółowe, które uwzględniają różny zakres wymogów kapitałowych związanych z ryzykiem rynkowym.

(14) W przypadku instytucji kredytowych dyrektywa 2000/12/WE wprowadziła już wspólne normy w zakresie nadzorowania i monitorowania różnych typów ryzyka.

(15) W tym kontekście przepisy w sprawie minimalnych wymogów kapitałowych należy rozpatrywać w połączeniu z innymi właściwymi instrumentami także służącymi harmonizacji podstawowych metod nadzoru instytucji.

(16) Niezbędne jest opracowanie wspólnych norm dotyczących ryzyka rynkowego wynikającego z działalności instytucji kredytowych oraz ustalenie równoległych ram nadzorowania ryzyka, które ponoszą instytucje, zwłaszcza ryzyka rynkowego, w szczególności ryzyka pozycji, ryzyka kontrahenta/ryzyka rozliczenia i ryzyka walutowego.

(17) Niezbędne jest uwzględnienie pojęcia "portfel handlowy", który obejmuje pozycje w papierach wartościowych i innych instrumentach finansowych przeznaczonych do obrotu, które są obciążone głównie ryzykiem rynkowym, jak również zaangażowania wynikające z określonych usług finansowych świadczonych na rzecz klientów.

(18) W celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego instytucji prowadzących jedynie znikomą działalność w ramach portfela handlowego, w ujęciu zarówno względnym, jak i bezwzględnym, instytucje te powinny mieć możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE zamiast obowiązku przestrzegania wymogów określonych w załącznikach I i II do niniejszej dyrektywy.

(19) Istotne jest, aby przy monitorowaniu ryzyka rozliczenia/ryzyka dostawy uwzględnić istnienie systemów dających adekwatny poziom zabezpieczenia ograniczającego takie ryzyko.

(20) W każdym przypadku instytucje powinny przestrzegać przepisów niniejszej dyrektywy w zakresie pokrycia funduszami własnymi ryzyka walutowego obciążającego całokształt ich działalności. Należy ustalać niższe wymogi kapitałowe dla pozycji w walutach ściśle ze sobą skorelowanych, gdy korelacja taka została potwierdzona badaniami statystycznymi lub wynika z obowiązujących umów międzyrządowych.

(21) Wymogi kapitałowe dla podmiotów prowadzących handel towarami, w tym podmiotów wyłączonych obecnie spod wymogów dyrektywy 2004/39/WE zostaną, o ile to konieczne, poddane przeglądowi w związku z przeglądem wyżej wymienionych wyjątków zgodnie z art. 65 ust. 3 tej dyrektywy.

(22) Liberalizacja rynków gazowego i elektryczności jest znaczącym celem Wspólnoty, zarówno pod względem gospodarczym, jak i politycznym. Z tego względu wymogi kapitałowe oraz inne uregulowania dotyczące nadzoru, stosowane wobec podmiotów działających na tych rynkach, powinny być proporcjonalne, a ponadto nie mogą stanowić nieuzasadnionej przeszkody dla liberalizacji. Szczególnie podczas przeglądów, o których mowa w motywie (21), powinien zostać uwzględniony cel, jakim jest liberalizacja.

(23) Istnienie wewnętrznych systemów monitorowania i kontroli ryzyka stopy procentowej obciążającego całą działalność instytucji stanowi szczególnie istotny sposób ograniczania tego ryzyka do minimum. W związku z tym systemy takie powinny być nadzorowane przez właściwe organy.

(24) Dyrektywa 2006/48/WE nie ustanawia wspólnych zasad monitorowania i kontroli koncentracji zaangażowań w zakresie działalności, która zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym, stosowne jest zatem przyjęcie takich zasad.

(25) Ryzyko operacyjne stanowi istotne ryzyko dla instytucji wymagające pokrycia przy pomocy funduszy własnych. Istotne jest uwzględnienie różnorodność instytucji w UE, poprzez ustanowienie alternatywnych metod.

(26) Dyrektywa 2006/48/WE przyjmuje zasadę konsolidacji. Dyrektywa ta nie ustanawia wspólnych zasad konsolidacji w przypadku instytucji finansowych, których działalność zasadniczo obciążona jest ryzykiem rynkowym.

(27) Aby zapewnić odpowiedni poziom wypłacalności instytucji w ramach jednej grupy, ważne jest, by minimalne wymogi kapitałowe były stosowane na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej tej grupy. W celu zapewnienia odpowiedniej alokacji funduszy własnych w ramach grupy oraz ich dostępności w razie potrzeby dla zabezpieczenia inwestycji, minimalne wymogi kapitałowe powinny stosować się do poszczególnych instytucji w ramach tej grupy, chyba że cel ten można skutecznie zrealizować w inny sposób.

(28) Dyrektywa 2006/48/WE nie ma zastosowania do grup, w skład których wchodzi jedna firma inwestycyjna lub więcej takich firm, lecz nie wchodzi żadna instytucja kredytowa. Należy zatem ustanowić wspólne ramy wprowadzenia nadzoru skonsolidowanego nad firmami inwestycyjnymi.

(29) Instytucje powinny zapewnić kapitał wewnętrzny adekwatny pod względem ilości, jakości i alokacji w stosunku do rodzajów ryzyka, na które są lub mogą być narażone. Dlatego też instytucje powinny ustanowić strategie i procedury służące ocenie i utrzymywaniu adekwatności ich kapitału wewnętrznego.

(30) Właściwe organy powinny oceniać adekwatność funduszy własnych instytucji, uwzględniając rodzaje ryzyka, na jakie instytucje te są narażone.

(31) W celu zapewnienia sprawnego działania rynku wewnętrznego w sektorze bankowym Komitet Europejskich Nadzorców Bankowych powinien przyczynić się do spójnego stosowania niniejszej dyrektywy i do ujednolicenia praktyk w zakresie nadzoru stosowanych we Wspólnocie oraz składać instytucjom Wspólnoty roczne sprawozdania dotyczące osiągniętego postępu.

(32) Istotnym warunkiem wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego jest zapewnienie dalszego zbliżenia praktyk w zakresie wdrażania i stosowania przepisów zharmonizowanego prawodawstwa Wspólnoty.

(33) Z tego samego powodu, a także po to, by zapobiec nadmiernemu obciążeniu instytucji wspólnotowych działających w kilku Państwach Członkowskich, wynikającemu z stałej odpowiedzialności właściwych organów poszczególnych Państw Członkowskich za udzielanie zezwoleń i nadzór, niezbędne jest znaczne wzmocnienie współpracy między właściwymi organami. W tym kontekście należy wzmocnić rolę inspektora odpowiedzialnego za nadzór skonsolidowany.

(34) Aby doprowadzić do wzrostu skuteczności funkcjonowania rynku wewnętrznego oraz aby zapewnić obywatelom Unii odpowiedni poziom przejrzystości, właściwe organy powinny ujawnić publicznie i w sposób umożliwiający miarodajne porównanie informacje na temat sposobów wdrażania wymogów niniejszej dyrektywy.

(35) Mając na uwadze wzmocnienie dyscypliny rynkowej oraz zachęcenie instytucji do ulepszenia ich strategii rynkowych, technik kontroli ryzyka oraz wewnętrznej organizacji zarządzania, należy nałożyć na te instytucje obowiązek podawania odpowiednich informacji do wiadomości publicznej.

(36) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁷).

(37) W swojej rezolucji z dnia 5 lutego 2002 r. w sprawie wdrożenia przepisów o usługach finansowych (⁸) Parlament wnioskował o przyznanie Parlamentowi i Radzie tej samej roli w nadzorowaniu sposobu wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, co odzwierciedla uprawnienia legislacyjne Parlamentu zgodnie z art. 251 Traktatu. Przewodniczący Komisji poparł ten wniosek w oświadczeniu złożonym tego samego dnia w Parlamencie. Dnia 11 grudnia 2002 r. Komisja przedstawiła wniosek dotyczący zmian w decyzji 1999/468/WE, zmieniony wnioskiem z dnia 22 kwietnia 2004 r. Parlament uznaje, że niniejsza propozycja nie chroni jego uprawnień legislacyjnych. Zdaniem Parlamentu, Parlament i Rada powinny mieć możliwość oceny w ustalonym okresie uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji. W związku z tym stosowne jest ograniczenie okresu, w którym Komisja może przyjmować środki wykonawcze.

(38) Parlament powinien dysponować trzymiesięcznym okresem od pierwszego przekazania projektu zmian i środków wykonawczych w celu ich przeanalizowania i wydania opinii. Jednakże, w pilnych i odpowiednio uzasadnionych przypadkach powinna istnieć możliwość skrócenia tego okresu. W przypadku przyjęcia w tym okresie rezolucji przez Parlament, Komisja powinna powtórnie przeanalizować projekt zmian lub środków.

(39) W celu uniknięcia zakłóceń na rynkach oraz zapewnienia ciągłości na wszelkich poziomach funduszy własnych należy przyjąć szczegółowe rozwiązania przejściowe.

(40) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej za ogólne zasady prawa wspólnotowego.

(41) Obowiązek transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu do wcześniejszych dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z wcześniejszych dyrektyw.

(42) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

Przedmiot, zakres i definicje

Sekcja 1

Przedmiot i zakres

Artykuł 1

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia wymogi adekwatności kapitałowej dla firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zasady dotyczące obliczania funduszy własnych oraz zasady ich nadzoru ostrożnościowego. Państwa Członkowskie stosują wymogi określone w niniejszej dyrektywie wobec firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3.

2. Państwo Członkowskie może nakładać na firmy inwestycyjne i instytucje kredytowe, którym udzieliło zezwolenia, dodatkowe lub bardziej restrykcyjne wymogi.

Artykuł 2

1. Z zastrzeżeniem przepisów art. 18, 20, 22-32, 34 i 39 niniejszej dyrektywy, art. 68-73 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do firm inwestycyjnych. Przy stosowaniu art. 70-72 dyrektywy 2006/48/WE do firm inwestycyjnych, każde odniesienie do dominującej instytucji kredytowej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich należy rozumieć jako odniesienie do dominującej firmy inwestycyjnej z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich, zaś każde odniesienie do unijnej dominującej instytucji kredytowej należy rozumieć jako odniesienie do dominującej unijnej firmy inwestycyjnej.

Jeżeli dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym w odniesieniu do instytucji kredytowej, to wyłącznie ta dominująca firma inwestycyjna podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

Jeżeli dominująca instytucja kredytowa z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich jest przedsiębiorstwem dominującym wobec firmy inwestycyjnej, to wyłącznie ta dominująca instytucja kredytowa podlega wymogom skonsolidowanym, o których mowa w art. 71-73 dyrektywy 2006/48/WE.

W przypadku, gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, wymogi określone na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej spółki holdingowej stosuje się do instytucji kredytowej.

2. Gdy w skład grupy kapitałowej objętej przepisem ust. 1 nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, stosują się odpowiednio przepisy dyrektywy 2006/48/WE z zastrzeżeniem następujących przypadków:

a) każde odniesienie do "instytucji kredytowych" traktuje się jako odniesienie do "firm inwestycyjnych"

b) w art. 125 oraz w art. 140 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE każde odniesienie do innych artykułów tej dyrektywy traktuje się jako odniesienie do dyrektywy 2004/39/WE;

c) do celów art. 39 ust. 3 dyrektywy 2006/48/WE odniesienia do "Komitetu Doradczego ds. Bankowości" traktuje się jako odniesienia do Rady i Komisji;

d) na zasadzie odstępstwa od art. 140 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE gdy w skład grupy nie wchodzi żadna instytucja kredytowa, zdanie pierwsze w tym artykule otrzymuje brzmienie: "W przypadku gdy firma inwestycyjna, finansowa spółka holdingowa lub spółka holdingowa o profilu mieszanym kontroluje jeden lub więcej przedsiębiorstw zależnych, które są zakładami ubezpieczeniowymi, właściwe organy i organy, którym powierzono publiczne zadanie nadzorowania zakładów ubezpieczeniowych, ściśle ze sobą współpracują."

Sekcja 2

Definicje

Artykuł 3

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) "instytucje kredytowe" oznaczają instytucje kredytowe określone w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE;

b) "firmy inwestycyjne" oznaczają instytucje określone jako takie w art. 4 ust. 1 pkt 1) dyrektywy 2004/39/WE, które podlegają wymogom nałożonym z mocy tej dyrektywy z wyłączeniem:

(i) instytucji kredytowych,

(ii) firm miejscowych według definicji zawartej w lit. p); oraz

(iii) firm, które są upoważnione jedynie do świadczenia usług związanych z doradztwem inwestycyjnym lub przyjmują i przekazują zlecenia inwestorów, a nie przechowują środków lub papierów wartościowych swoich klientów, i które z tego powodu nie mogą w żadnym momencie być zadłużone wobec tych klientów;

c) "instytucje" oznaczają instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne;

d) "uznane firmy inwestycyjne z państw trzecich" oznaczają firmy spełniające następujące warunki:

(i) firmy, które, gdyby założyły jednostkę w państwie Wspólnoty, byłyby objęte definicją firmy inwestycyjnej;

(ii) firmy, które posiadają zezwolenie przyznane w państwie trzecim; oraz

(iii) firmy, które podlegają i spełniają reguły ostrożnościowe, uznawane przez właściwe organy za przynajmniej tak restrykcyjne jak reguły ustanowione w niniejszej dyrektywie;

e) "instrumenty finansowe" oznaczają dowolną umowę, która powoduje powstanie aktywów finansowych u jednej ze stron i zobowiązania finansowego albo instrumentu kapitałowego u drugiej ze stron umowy;

f) "dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w Państwie Członkowskim" oznacza firmę inwestycyjna, od której zależna jest instytucja lub instytucja finansowa lub która posiada udziały w takich podmiotach, oraz która nie jest sama podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w tym samym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w tym samym Państwie Członkowskim;

g) "unijna dominująca firma inwestycyjna" oznacza dominującą firmę inwestycyjną z siedzibą w Państwie Członkowskim, która nie jest podmiotem zależnym w stosunku do innej instytucji posiadającej zezwolenie wydane w dowolnym Państwie Członkowskim lub w stosunku do finansowej spółki holdingowej założonej w dowolnym Państwie Członkowskim;

h) "pozagiełdowe instrumenty pochodne" oznaczają pozycje ujęte w wykazie zawartym w załączniku IV do dyrektywy 2006/48/WE inne niż te, którym przypisuje się wartość ekspozycji równą zero zgodnie z ust. 6 część 2 załącznika III do tej dyrektywy;

i) "rynek regulowany" oznacza rynek określony w art. 4 ust. 1 pkt 14) dyrektywy 2004/39/WE;

j) "zamienne papiery wartościowe" oznaczają papiery wartościowe, które mogą być zamienione przez ich posiadacza na inne papiery wartościowe;

k) "gwarancja subskrypcyjna (warrant)" oznacza papier wartościowy dający posiadaczowi prawo do nabycia instrumentu bazowego po ustalonej cenie w terminie do daty wygaśnięcia lub w dniu wygaśnięcia gwarancji subskrypcyjnej (warrantu); jej rozliczenie może nastąpić przez dostawę instrumentu bazowego albo przez płatność gotówkową;

l) "finansowanie zapasów" oznacza pozycje, w których fizyczny zapas został sprzedany w transakcji terminowej, a koszt sfinansowania został zablokowany do daty sprzedaży w transakcji terminowej;

m) "umowa z udzielonym przyrzeczeniem odkupu" i "umowa z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu" oznaczają jakąkolwiek umowę, zgodnie z którą instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary albo gwarantowane prawa do tych papierów lub towarów, gdy gwarancji takiej udzieliła uznana giełda posiadająca prawo do tych papierów lub towarów, przy czym umowa nie zezwala instytucji na jednoczesne przekazanie ani zastawienie danego papieru wartościowego lub towaru na rzecz więcej niż jednego kontrahenta, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie odkupu tych papierów – albo zastępczych papierów wartościowych lub towarów o tych samych cechach – po określonej cenie w ustalonym przyszłym terminie, albo w terminie, który ustali strona przekazująca; dla instytucji sprzedającej papiery wartościowe lub towary transakcja ta stanowi umowę z udzielonym przyrzeczeniem odkupu, natomiast dla instytucji kupującej papiery lub towary stanowi ona umowę z otrzymanym przyrzeczeniem odkupu;

n) "udzielanie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" i "zaciąganie pożyczek papierów wartościowych lub towarów" oznaczają jakiekolwiek transakcje, w których instytucja lub jej kontrahent przekazuje drugiej stronie papiery wartościowe lub towary, otrzymując odpowiednie zabezpieczenie, a warunkiem transakcji jest zobowiązanie drugiej strony do zwrotu papierów lub towarów równoważnych otrzymanym papierom lub towarom, w danym terminie przyszłym lub na żądanie strony przekazującej; dla instytucji przekazującej papiery wartościowe lub towary transakcja taka stanowi transakcję udzielenia pożyczki papierów wartościowych lub towarów, natomiast dla instytucji otrzymującej papiery lub towary stanowi transakcję zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów;

o) "bezpośredni uczestnik rozliczeń" oznacza członka giełdy lub izby rozliczeniowej pozostającej w bezpośrednim stosunku umownym z centralnym kontrahentem (gwarantem rynku);

p) "przedsiębiorstwo miejscowe" oznacza przedsiębiorstwo działające na własny rachunek na rynkach opcji lub kontraktów terminowych lub innych instrumentów pochodnych oraz na rynkach kasowych wyłącznie w celu zabezpieczenia pozycji na rynkach instrumentów pochodnych lub działające na rachunek innych uczestników tych rynków a także takie, które posiada gwarancję bezpośrednich uczestników rozliczeń tych rynków, w przypadku gdy odpowiedzialność za egzekwowanie wykonania kontraktów zawartych przez takie przedsiębiorstwa przyjmują na siebie bezpośredni uczestnicy rozliczeń w ramach tych samych rynków;

q) "współczynnik delta" oznacza przewidywany stopień zmiany ceny opcji w zależności od małej zmiany ceny instrumentu bazowego będącego przedmiotem opcji;

r) "fundusze własne" oznaczają fundusze własne w rozumieniu definicji zawartej w dyrektywie 2006/48/WE; oraz

s) "kapitał" oznacza fundusze własne.

W celu stosowania nadzoru na zasadzie skonsolidowanej termin "firma inwestycyjna" obejmuje firmy inwestycyjne państw trzecich.

Do celów lit. e) instrumenty finansowe obejmują pierwotne instrumenty finansowe lub instrumenty pieniężne oraz finansowe instrumenty pochodne, których wartość jest pochodną ceny bazowego instrumentu finansowego, stopy, indeksu lub ceny innej pozycji bazowej, a także obejmuje jako wymóg minimalny instrumenty określone w sekcji C załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE.

2. Pojęcia: "przedsiębiorstwo dominujące", "przedsiębiorstwo zależne", "spółka zarządzania aktywami" i "instytucja finansowa" obejmują przedsiębiorstwa określone w dyrektywie 2006/48/WE.

Pojęcia: "finansowa spółka holdingowa", "dominująca finansowa spółka holdingowa z siedzibą w Państwie Członkowskim", "unijna dominująca finansowa spółka holdingowa" oraz "przedsiębiorstwo usług pomocniczych" obejmują przedsiębiorstwa określone w art. 4 dyrektywy 2006/48/WE, przy czym każde odniesienie do instytucji kredytowych rozumie się jako odniesienie do instytucji.

3. Do celów stosowania dyrektywy 2006/48/WE w odniesieniu do grup określonych w art. 2 ust. 1, które nie obejmują danej instytucji kredytowej, zastosowanie mają następujące definicje:

a) "finansowa spółka holdingowa" oznacza instytucję finansową, której przedsiębiorstwa zależne stanowią wyłącznie lub głównie firmy inwestycyjne lub inne instytucje finansowe, z których co najmniej jedna jest firmą inwestycyjną oraz które nie jest finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego (⁹);

b) "spółka holdingowa o profilu mieszanym" oznacza przedsiębiorstwo dominujące niebędące ani finansową spółką holdingową, ani firmą inwestycyjną, ani finansową spółką holdingową o działalności mieszanej w rozumieniu dyrektywy 2002/87/WE, do którego przedsiębiorstw zależnych należy co najmniej jedna firma inwestycyjna; oraz

c) "właściwe organy" oznaczają organy krajowe uprawnione w drodze ustawy lub przepisu wykonawczego do sprawowania nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

ROZDZIAŁ II

Kapitał założycielski

Artykuł 4

Dla celów niniejszej dyrektywy "kapitał założycielski" składa się z elementów wymienionych w art. 57 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 5

1. Firmy inwestycyjne, które nie zawierają transakcji instrumentami finansowymi na własny rachunek ani nie gwarantują emisji instrumentów finansowych, ale które przechowują środki lub papiery wartościowe klientów oraz oferują jedną lub więcej spośród niżej wymienionych usług, muszą dysponować kapitałem założycielskim w wysokości 125000 EUR:

a) przyjmowanie i przekazanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych;

b) wykonywanie zleceń inwestorów dotyczących instrumentów finansowych; lub

c) zarządzanie indywidualnymi portfelami inwestycyjnymi składającymi się z instrumentów finansowych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić firmie inwestycyjnej, która wykonuje zlecenia inwestorów dotyczące instrumentów finansowych, na utrzymanie takich instrumentów również na własny rachunek, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) takie pozycje powstają jedynie wówczas, gdy firmie nie udaje się dokładnie dopasować zleceń inwestorów;

b) łączna wartość rynkowa wszystkich takich pozycji podlega górnej granicy 15 % kapitału założycielskiego firmy;

c) firma spełnia wymogi określone w art. 18, 20 i 28; oraz

d) takie pozycje mają charakter incydentalny i tymczasowy, a ich utrzymywanie jest ściśle ograniczone do okresu niezbędnego do przeprowadzenia danej transakcji.

Utrzymywanie pozycji w instrumentach finansowych niezaliczonych do portfela handlowego celem lokowania funduszy własnych w odniesieniu do usług określonych w ust. 1 lub do celów ust. 3 nie jest traktowane jako zawieranie transakcji na własny rachunek.

3. Państwa Członkowskie mogą obniżyć kwotę określoną w ust. 1 do wysokości 50000 EUR, jeśli dana firma nie posiada zezwolenia ani na przechowywanie środków lub papierów wartościowych klientów, ani na prowadzenie transakcji na własny rachunek, ani na gwarantowanie emisji.

Artykuł 6

Przedsiębiorstwa miejscowe dysponują kapitałem założycielskim w wysokości 50000 EUR na tyle, na ile korzystają one ze swobody przedsiębiorczości lub świadczą usługi określone w art. 31 i 32 dyrektywy 2004/39/WE.

Artykuł 7

Firmy określone w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii) posiadają:

a) kapitał założycielski w wysokości 50000 EUR lub

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 1000000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 1500000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Kwoty określone w akapicie pierwszym podlegają okresowej rewizji Komisji w celu uwzględnienia zmian w europejskim wskaźniku cen konsumpcyjnych podawanym do publicznej wiadomości przez Eurostat zgodnie z oraz w tym samym czasie co dostosowania wprowadzone na mocy art. 4 ust. 7 dyrektywy 2002/92/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 grudnia 2002 r. w sprawie pośrednictwa ubezpieczeniowego (¹⁰).

Artykuł 8

Jeżeli firma określona w art. 3 ust. 1 lit. b) pkt (iii), jest zarejestrowana również na podstawie dyrektywy 2002/92/WE, wypełnia ona wymogi ustanowione na mocy art. 4 ust. 3 tej dyrektywy, a ponadto musi posiadać:

a) kapitał założycielski w wysokości 25000 EUR;

b) ubezpieczenie z tytułu prowadzenia działalności zawodowej obejmujące całe terytorium Wspólnoty lub niektóre inne, porównywalne gwarancje odnoszące się do odpowiedzialności wynikającej z zaniedbań zawodowych, stanowiące przynajmniej 500000 EUR mających zastosowanie do każdego roszczenia i 750000 EUR rocznie dla wszystkich roszczeń łącznie; lub

c) połączenie kapitału założycielskiego oraz ubezpieczenia z tytułu prowadzenia działalności zawodowej w formie skutkującej poziomem pokrycia równorzędnym do ustalonego w lit. a) lub b).

Artykuł 9

Firmy inwestycyjne inne niż te, o których mowa w art. 5-8 muszą posiadać kapitał założycielski w wysokości 730000 EUR.

Artykuł 10

1. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9 Państwa Członkowskie mogą utrzymać ważność zezwoleń udzielonych firmom inwestycyjnym i firmom objętym przepisami art. 6, które już istniały przed dniem 31 grudnia 1995 r., a których fundusze własne nie osiągają poziomu kapitału założycielskiego określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9.

Fundusze własne tych firm lub firm inwestycyjnych nie mogą jednak spaść poniżej najwyższego poziomu referencyjnego obliczonego po dacie notyfikacji zawartej w niniejszej dyrektywie. Poziom referencyjny stanowi średni poziom dzienny funduszy własnych wyliczany przez okres sześciomiesięczny poprzedzający datę wyliczenia. Poziom ten oblicza się co sześć miesięcy za analogiczny okres poprzedni.

2. Jeśli kontrolę nad firmą objętą przepisem ust. 1 przejmuje osoba fizyczna lub prawna inna niż osoba, która wcześniej kontrolowała tą firmę, fundusze własne tej firmy są podwyższane co najmniej do poziomu określonego dla nich w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, z wyjątkiem przypadku pierwszego przekazania kontroli przez dziedziczenie po dniu 31 grudnia 1995 r. za zgodą właściwych organów oraz przez okres nie dłuższy niż dziesięć lat od daty przekazania kontroli.

3. W określonych jednak szczególnych okolicznościach i za zgodą właściwych organów, gdy następuje połączenie dwóch lub więcej firm inwestycyjnych lub firm objętych przepisem art. 6, fundusze własne firmy powstałej w wyniku tego połączenia nie muszą osiągnąć poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9. Niemniej jednak w okresie, gdy nie został osiągnięty odpowiedni poziom zgodnie z art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, fundusze własne nowopowstałej firmy nie mogą spaść poniżej sumy funduszy własnych łączących się ze sobą firm w chwili połączenia.

4. Fundusze własne firm inwestycyjnych i firm objętych przepisem art. 6 nie mogą spaść poniżej poziomu określonego w art. 5 ust. 1, art. 5 ust. 3, 6 i 9, i w ust. 1 i 3 niniejszego artykułu.

Jeśli fundusze własne takich firm oraz firm inwestycyjnych spadną poniżej tego poziomu, właściwe organy mogą w uzasadnionych okolicznościach wyznaczyć tym firmom ograniczony czas, w którym musi ono uzyskać poprawę swojej sytuacji lub zaprzestać działalności.

ROZDZIAŁ III

Portfel handlowy

Artykuł 11

1. Portfel handlowy instytucji zawiera wszystkie pozycje w instrumentach finansowych i w towarach utrzymywane z przeznaczeniem handlowym lub w celu zabezpieczenia innych składników w portfelu handlowym, których zbywalność albo nie podlega żadnym ograniczeniom umownym albo które można zabezpieczyć.

2. Pozycje utrzymywane z przeznaczeniem handlowym to pozycje przeznaczone do krótkoterminowej odsprzedaży lub utrzymywane z zamiarem uzyskania korzyści wynikających z rzeczywistych lub oczekiwanych krótkoterminowych różnic między cenami nabycia i sprzedaży lub z innych wahań cenowych lub wahań stopy procentowej. Termin "pozycje" obejmuje pozycje otwierane na własny rachunek i pozycje związane z obsługą klienta i pozycje związane z organizowaniem obrotu.

3. Przeznaczenie handlowe wykazuje się na podstawie strategii, zasad i procedur ustanowionych przez instytucję w celu zarządzania daną pozycją lub portfelem zgodnie z załącznikiem VII część A.

4. Instytucje ustanawiają i utrzymują systemy i procedury kontroli w celu zarządzania swoimi portfelami handlowymi, w szczególności zgodnie z załącznikiem VII części B i D.

5. W ramach portfela handlowego można uwzględnić zabezpieczenia wewnętrzne; wówczas stosuje się przepisy zawarte w załączniku VII część C.

ROZDZIAŁ IV

Fundusze własne

Artykuł 12

"Fundusze własne podstawowe" oznaczają sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE, pomniejszoną o sumę łączną pozycji określonych w art. 57 lit. i)-k) tej dyrektywy;

Do dnia 1 stycznia 2009 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie wnioski dotyczące zmian niniejszego rozdziału.

Artykuł 13

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2-5 niniejszego artykułu oraz art. 14-17 fundusze własne firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych określa się zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE.

Ponadto przepisy zawarte w akapicie pierwszym stosuje się do firm inwestycyjnych, które nie posiadają jednej z form prawnych określonych w art. 1 ust. 1 czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (¹¹).

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, które mają obowiązek przestrzegania wymogów kapitałowych obliczanych zgodnie z art. 21, 28-32 i z załącznikiem I oraz z załącznikami III-VI na stosowanie jedynie w tym celu alternatywnej metody określania funduszy własnych. Żadna część funduszy własnych przeznaczonych na ten cel nie może być równocześnie wykorzystana do spełniania innych wymogów kapitałowych.

Taka alternatywna metoda określania funduszy własnych obejmuje sumę pozycji określonych poniżej w lit. a) – c), niniejszego akapitu, pomniejszoną o pozycję określoną w lit. d), przy czym o wymogu odejmowania tej ostatniej pozycji decydują właściwe organy:

a) fundusze własne zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2006/48/WE z wyłączeniem tylko art. 57 lit. 1) do lit. p) tej dyrektywy w przypadku firm, które mają obowiązek odejmowania pozycji w lit. d) niniejszego ustępu od sumy pozycji w lit. a) – c);

b) zyski netto instytucji z operacji portfela handlowego z potrąceniem wszelkich dających się przewidzieć obciążeń lub dywidend, pomniejszone o straty netto z innej działalności, pod warunkiem że żadna z tych kwot nie została już wliczona do pozycji w lit. a) niniejszego ustępu stosownie do art. 57 lit. b) lub k) dyrektywy 2006/48/WE;

c) zobowiązania podporządkowane lub pozycje, o których mowa w ust. 5 niniejszego artykułu z zastrzeżeniem warunków określonych w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu oraz w art. 14;

d) aktywa niepłynne określone w art. 15.

3. Zobowiązania podporządkowane, o których mowa w ust. 2 lit. c) drugiego akapitu ust. 2 muszą charakteryzować się pierwotnym terminem wymagalności przynajmniej dwóch lat. Zobowiązania te muszą być w pełni wpłacone, a umowa pożyczki nie może zawierać żadnych klauzul stanowiących o tym, że w określonych okolicznościach, innych od likwidacji instytucji, zobowiązanie takie podlegać będzie spłacie przed terminem umownym, chyba że właściwe organy udzielą zgody na taką spłatę. Nie wolno spłacać ani kapitału, ani odsetek od zobowiązań podporządkowanych, jeśli taka spłata spowodowałaby obniżenie funduszy własnych danej instytucji do poziomu poniżej 100 % łącznych wymogów kapitałowych tej instytucji.

Ponadto instytucje mają obowiązek powiadomienia właściwych organów o wszystkich spłatach zobowiązań podporządkowanych, gdy tylko fundusze własne spadną poniżej poziomu 120 % łącznych wymogów kapitałowych.

4. Pożyczka podporządkowana, o której mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c) nie może przekraczać maksymalnego pułapu 150 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 i art. 28-32 oraz z załącznikami I -VI, zaś ten maksymalny pułap może osiągać tylko w szczególnych okolicznościach określonych przez właściwe organy.

5. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na zastąpienie zobowiązań podporządkowanych, o których mowa w ust. 2 akapit drugi lit. c), pozycjami określonymi w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 14

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie pułapu pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, określonej w art. 13 ust. 4, jeśli oceniają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału oraz pozycji określonych w art. 13 ust. 5 nie przekracza 200 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 21 oraz z art. 28-32 a także załącznikami I i III-VI lub 250 % tej samej kwoty, jeśli firmy inwestycyjne odejmują pozycję określoną w art. 13 ust. 2 lit. d) w rachunku funduszy własnych.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucji kredytowej na przekroczenie pułapu określonej w art. 13 ust. 4 pożyczki podporządkowanej zaliczonej do kapitału, jeśli uznają to za ostrożnościowo właściwe i pod warunkiem, że suma takich pożyczek podporządkowanych zaliczonych do kapitału i pozycji w art. 57 lit. d)-h) dyrektywy 2006/48/WE nie przekracza 250 % funduszy własnych podstawowych przeznaczonych na wypełnienie wymogów obliczanych zgodnie z art. 28-32 oraz z załącznikami I i III-VI niniejszej dyrektywy.

Artykuł 15

Aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 akapit drugi lit d) obejmują:

a) rzeczowy majątek trwały z wyjątkiem wartości gruntów i budynków w tej mierze, w jakiej zezwolono na pomniejszenie nimi wartości kredytów, które zabezpieczają;

b) akcje i udziały w instytucjach kredytowych i finansowych, łącznie z pożyczkami podporządkowanymi udzielonymi tym instytucjom, które zaliczane są do funduszy własnych tych instytucji, chyba że zostały odjęte od funduszy własnych stosownie do przepisów art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE lub zgodnie z art. 16 lit. d) niniejszej dyrektywy;

c) akcje, udziały i inne inwestycje w przedsiębiorstwach niebędących instytucjami kredytowymi lub finansowymi, gdy pozycje te nie są łatwo zbywalne;

d) ujemną wartość kapitału przedsiębiorstw zależnych;

e) dokonane wpłaty, z wyjątkiem tych, które można wycofać w ciągu 90 dni, a także wpłat dokonanych w związku z obowiązkiem utrzymywania depozytów zabezpieczających kontrakty terminowe i opcje;

f) kredyty i inne należności, z wyjątkiem należności wymagalnych w ciągu 90 dni; oraz

g) zapasy rzeczowe, chyba że podlegają one już wymogom kapitałowym co najmniej tak rygorystycznym, jak wymogi określone w art. 18 i 20.

Do celów lit. b) w przypadku gdy akcje i udziały w instytucji kredytowej lub innej instytucji finansowej są posiadane tymczasowo z tytułu podjętego programu pomocy mającego na celu restrukturyzację finansową i uratowanie takiej instytucji, właściwe organy mogą odstąpić od zastosowania niniejszego artykułu. Organy te mogą odstąpić od zastosowania niniejszego przepisu również w przypadku akcji i udziałów zaliczonych do portfela handlowego firmy inwestycyjnej.

Artykuł 16

Firmy inwestycyjne należące do grupy kapitałowej, którym przyznano odstępstwo od wymogu nadzoru skonsolidowanego na mocy art. 22, wyliczają fundusze własne zgodnie z art. 13-15 z następującymi zastrzeżeniami:

a) firmy te odejmują od kwoty funduszy własnych aktywa niepłynne, o których mowa w art. 13 ust. 2 lit. d);

b) wyłączenie, o którym mowa w art. 13 ust. 2 lit. a), nie obejmuje tych składników pozycji objętych art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, które firma inwestycyjna posiada względem przedsiębiorstw objętych konsolidacją zgodnie z art. 2 ust. 1 niniejszej dyrektywy;

c) limity, o których mowa w art. 66 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2006/48/WE, wylicza się w odniesieniu do funduszy własnych podstawowych pomniejszonych o składniki określone w art. 57 lit. l)-p) tej dyrektywy, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu, a które stanowią część funduszy własnych podstawowych tych przedsiębiorstw; oraz

d) składniki określone w art. 57 lit. l)-p) dyrektywy 2006/48/WE, o których mowa w lit. c) niniejszego artykułu, pomniejszają fundusze własne podstawowe, a nie sumę wszystkich pozycji w art. 66 ust. 2 tej dyrektywy, w szczególności dla celów art. 13 ust. 4, art. 13 ust. 5 i art. 14 niniejszej dyrektywy.

Artykuł 17

1. Jeżeli dana instytucja oblicza kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II do niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE, wówczas do obliczeń, o których mowa w załączniku VII część 1 ust. 4 do dyrektywy 2006/48/WE, stosuje się następuje przepisy:

a) do sumy aktualizacji wartości i rezerw, obliczonej dla ekspozycji wymienionych w załączniku II, można włączyć kwoty aktualizacji wartości uwzględniające jakość kredytową kontrahenta; oraz

b) jeśli ryzyko kredytowe kontrahenta zostało odpowiednio uwzględnione przy wycenie pozycji w portfelu handlowym i pod warunkiem zgody właściwych organów, oczekiwana kwota straty, odpowiadająca stopniowi narażenia kontrahenta na ryzyko, wynosi zero.

Do celów lit. a) takiej aktualizacji wartości nie uwzględnia się w funduszach własnych danych instytucji inaczej niż zgodnie z przepisami niniejszego ustępu.

2. Do celów niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 153 i 154 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ V

Sekcja 1

Zabezpieczenia przed ryzykiem

Artykuł 18

1. Instytucje posiadają fundusze własne na poziomie, który zawsze pokrywa lub przewyższa sumę łączną niżej określonych wymogów kapitałowych:

a) wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego obliczone zgodnie metodami i opcjami ustanowionymi w art. 28-32 oraz z załącznikiem I, II, i VI, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V; oraz

b) wymogi kapitałowe z tytułu całej działalności prowadzonej przez instytucję, obliczone zgodnie z metodami i opcjami ustanowionymi w załącznikach III i IV, a także – jeśli właściwe – zgodnie z załącznikiem V.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom na wyliczanie wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z art. 75 lit. a) dyrektywy 2006/48/WE oraz z ust. 6, 7 i 9 załącznika II do niniejszej dyrektywy, o ile rozmiar działalności zaliczanej do portfela handlowego spełnia następujące warunki:

a) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji zwykle nie przekracza 5 % ich łącznej działalności;

b) suma pozycji w portfelu handlowym zwykle nie przekracza 15 mln EUR; oraz

c) działalność zaliczona do portfela handlowego tych instytucji nigdy nie przekracza 6 % ich łącznej działalności, zaś suma pozycji w portfelu nigdy nie przekracza 20 mln EUR.

3. W celu wyliczenia udziału działalności zaliczonej do portfela handlowego w łącznej działalności instytucji do celów ust. 2 lit. a) i c) właściwe organy mogą odnieść tę działalność do łącznych operacji bilansowych i pozabilansowych do rachunku zysków i strat lub do funduszy własnych danych instytucji, bądź też stosować połączenie tych środków. Przy ocenie rozmiaru operacji bilansowych i pozabilansowych instrumenty dłużne należy wyceniać według wartości rynkowej lub wartości kwot kapitału, akcje według wartości rynkowej, a instrumenty pochodne według wartości nominalnej lub rynkowej instrumentów bazowych, których dotyczą. Pozycje długie i krótkie należy zsumować bez względu na znak dodatni lub ujemny.

4. Jeśli zdarzy się, że dana instytucja przekroczy jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. a) i b) albo oba te limity, czy też jeden z limitów określonych w ust. 2 lit. c) albo oba te limity, a przekroczenie takie ma miejsce nie tylko przez krótki okres, instytucja ta musi spełniać wymogi odnośnie do działalności zaliczonej do portfela handlowego określone w ust. 1 lit. a) oraz odpowiednio powiadomić właściwe organy.

Artykuł 19

1. Do celów ust. 14 załącznika I, w zależności od uznania organów krajowych, dłużnym papierom wartościowym wyemitowanym przez podmioty określone w załączniku I tabeli 1 można przypisać wagę równą 0 %, o ile te dłużne papiery wartościowe są wyrażone i opłacone w walucie krajowej.

2. W drodze odstępstwa od ust. 13 i 14 załącznika I Państwa Członkowskie mogą ustanowić wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego w odniesieniu do obligacji objętych załącznikiem VI część 1 ust. 68-70 do dyrektywy 2006/48/WE w wysokości wymogu z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji o obniżonym ryzyku o tym samym okresie pozostającym do terminu zapadalności co taka obligacja, obniżonym zgodnie ze wskaźnikami procentowymi określonymi w załączniku VI część 1 ust. 71 tej dyrektywy.

3. Jeśli zgodnie z przepisami określonymi w ust. 52 załącznika I właściwe organy uznają przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania z państwa trzeciego, właściwe organy innego Państwa Członkowskiego mogą oprzeć się na takim uznaniu bez przeprowadzania własnej oceny.

Artykuł 20

1. Z zastrzeżeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 niniejszego artykułu oraz art. 34 niniejszej dyrektywy, w odniesieniu do firm inwestycyjnych stosuje się wymogi określone w art. 75 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które nie posiadają zezwolenia na świadczenie usług inwestycyjnych wymienionych w ust. 3 i ust. 6 sekcji A załącznika I do dyrektywy 2004/39/WE, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe:

a) sumie wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym, które posiadają kapitał określony w art. 9, a które objęte są poniższymi kategoriami, na utrzymywanie funduszy własnych, które są zawsze większe lub równe sumie wymogów kapitałowych obliczonych zgodnie z wymogami zawartymi w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwocie określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy:

a) firmy inwestycyjne, które zawierają transakcje na własny rachunek wyłącznie w celu wykonania zlecenia klienta lub w celu uzyskania dostępu do systemu rozliczeniowego lub uznanej giełdy, działając jako agencja lub wykonując zlecenie klienta; oraz

b) firmy inwestycyjne:

(i) które nie przechowują środków pieniężnych lub papierów wartościowych klienta;

(ii) które zawierają transakcje jedynie na własny rachunek;

(iii) które nie mają zewnętrznych klientów;

(iv) których transakcje są wykonywane i rozliczane przez instytucję rozliczeniową, a także są przez taką instytucję gwarantowane.

4. Firmy inwestycyjne, o których mowa w ust. 2 i 3, podlegają wszystkim przepisom odnoszącym się do ryzyka operacyjnego, określonych w załączniku V do dyrektywy 2006/48/WE.

5. Art. 21 ma zastosowanie wyłącznie do firm inwestycyjnych, do których ma zastosowanie ust. 2 lub 3 lub art. 46, i to wyłącznie w sposób w nich określony.

Artykuł 21

Firmy inwestycyjne mają obowiązek utrzymywania funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim.

Właściwe organy mogą zmodyfikować ten wymóg w wypadku istotnej zmiany działalności firmy od roku poprzedniego.

W przypadku, gdy firma nie prowadzi jeszcze działalności przez pełny rok, począwszy od dnia podjęcia tej działalności, wymóg ten wynosi 25 % stałych kosztów ogólnych założonych w biznesplanie, chyba że właściwe organy zażądają skorygowania tego planu.

Sekcja 2

Stosowanie wymogów w ujęciu skonsolidowanym

Artykuł 22

1. Właściwe organy mające obowiązek sprawowania nadzoru skonsolidowanego nad grupami kapitałowymi objętymi art. 2 lub do tego wyznaczone mogą w indywidualnych przypadkach odstąpić od obowiązku stosowania wymogów kapitałowych w ujęciu skonsolidowanym, pod warunkiem że:

a) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie stosują sposób wyliczania funduszy własnych określony w art. 16;

b) wszystkie firmy inwestycyjne w takiej grupie są objęte kategoriami wymienionymi w art. 20 ust. 2 i 3;

c) wszystkie unijne firmy inwestycyjne w takiej grupie spełniają wymogi nałożone w ujęciu nieskonsolidowanym przepisami art. 18 i 20 oraz jednocześnie potrącają ze swoich funduszy własnych wszelkie zobowiązania warunkowe względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji; oraz

d) dowolna finansowa spółka holdingowa będąca dominującą finansową spółką holdingową z siedzibą w Państwie Członkowskim dla dowolnej firmy inwestycyjnej w takiej grupie posiada kapitał określony tutaj jako suma pozycji art. 57 lit. a)-h) dyrektywy 2006/48/WE, który jest co najmniej tak duży jak suma pełnej wartości księgowej dowolnych udziałów lub akcji, należności podporządkowanych oraz instrumentów, o których mowa w art. 57 tej dyrektywy, w firmach inwestycyjnych, instytucjach finansowych, spółkach zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwach usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz całkowita kwota zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji;

Każda unijna firma inwestycyjna, która spełnia kryteria wymienione w akapicie pierwszym, ustanawia systemy monitorowania i kontroli źródeł kapitału i finansowania wszystkich finansowych spółek holdingowych, firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych w ramach grupy.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 właściwe organy mogą zezwolić finansowym spółkom holdingowym będącym dominującymi finansowymi spółkami holdingowymi z siedzibą w Państwie Członkowskim względem danej firmy inwestycyjnej w takiej grupie na zastosowanie wartości niższej od wartości obliczonej zgodnie z ust. 1 lit. d), ale nie niższej od sumy wymogów nałożonych na zasadzie nieskonsolidowanej na mocy art. 18 i 20 na firmy inwestycyjne, instytucje finansowe, spółki zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstwa usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji, oraz od całkowitej kwoty zobowiązań warunkowych względem firm inwestycyjnych, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych, które w przeciwnym wypadku podlegałyby konsolidacji. Do celów niniejszego ustępu wymóg kapitałowy dla firm inwestycyjnych z państw trzecich, instytucji finansowych, spółek zarządzania aktywami oraz przedsiębiorstw usług pomocniczych oznacza referencyjny wymóg kapitałowy.

Artykuł 23

Właściwe organy wymagają od firm inwestycyjnych należących do grupy kapitałowej, w stosunku do której odstąpiono od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, aby firmy te powiadomiły organy o ryzyku mogącym podważyć ich pozycję finansową, w tym o ryzyku związanym ze strukturą i źródłami funduszy własnych i finansowania zewnętrznego. Jeśli właściwe organy następnie dojdą do wniosku, iż pozycja finansowa takiej firmy inwestycyjnej nie jest adekwatnie zabezpieczona, mogą one wymagać od niej podjęcia odpowiednich środków, w tym – o ile będzie to niezbędne – wprowadzenia ograniczeń dotyczących przepływu kapitału z tej firmy do innych podmiotów grupy kapitałowej.

W przypadku, gdy właściwe organy odstępują od wymogu nadzoru skonsolidowanego zgodnie z art. 22, podejmują one inne stosowne środki celem monitorowania ryzyka wynikającego z koncentracji zaangażowań w skali całej grupy kapitałowej, łącznie z przedsiębiorstwami nieumiejscowionymi w Państwie Członkowskim.

W przypadku gdy właściwe organy odstępują od stosowania skonsolidowanych wymogów dotyczących funduszy własnych zgodnie z art. 22, wymogi określone w art. 123 oraz tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej, natomiast wymogi określone w art. 124 tej dyrektywy stosuje się na zasadzie nieskonsolidowanej w odniesieniu do nadzoru nad firmami inwestycyjnymi.

Artykuł 24

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte art. 20 ust. 2, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

2. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1 dominująca firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy wyższej z dwóch poniższych wartości obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej i zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21 niniejszej dyrektywy.

3. W przypadku spełnienia wymogów określonych w ust. 1, firma inwestycyjna kontrolowane przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który co najmniej odpowiada wyższej z dwóch poniższych wartości, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej, zgodnie z przepisami sekcji 3 niniejszego rozdziału:

a) suma wymogów kapitałowych zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) kwota określona w art. 21niniejszej dyrektywy.

Artykuł 25

Na zasadzie odstępstwa od art. 2 ust. 2 właściwe organy mogą zwolnić firmy inwestycyjne ze skonsolidowanego wymogu kapitałowego ustanowionego w tym artykule, pod warunkiem, że wszystkie firmy inwestycyjne w grupie są objęte definicją firm inwestycyjnych określoną w art. 20 ust. 2 i 3, a w skład grupy nie wchodzą instytucje kredytowe.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie dominujące firma inwestycyjna z siedzibą w jednym z Państw Członkowskich ma obowiązek utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie, wymogów zawartych w art. 75 lit. a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej dominującej firmy inwestycyjnej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

W przypadku spełnienia wymogów określonych w pierwszym akapicie firma inwestycyjna kontrolowana przez finansową spółkę holdingową ma obowiązek stałego utrzymywania funduszy własnych w ujęciu skonsolidowanym na poziomie, który jest zawsze większy lub równy sumie wymogów zawartych w art. 75 lit.a)-c) dyrektywy 2006/48/WE oraz kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, obliczonych na podstawie skonsolidowanej sytuacji finansowej w finansowej spółce holdingowej zgodnie z sekcją 3 niniejszego rozdziału.

Sekcja 3

Obliczanie skonsolidowanych wymogów kapitałowych

Artykuł 26

1. W przypadku gdy właściwe organy nie korzystają z możliwości odstąpienia na mocy art. 22, mogą – do celów obliczenia na bazie skonsolidowanej wymogów kapitałowych określonych w załączniku I i V oraz koncentracji zaangażowań określonych w art. 28-32 oraz w załączniku VI – zezwolić na saldowanie pozycji netto w portfelu handlowym jednej instytucji z pozycjami netto w portfelu handlowym drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w art. 28-32 oraz w załącznikach I, V i VI.

Ponadto właściwe organy te mogą zezwolić na saldowanie pozycji walutowych jednej instytucji z pozycjami walutowymi drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku III lub w załączniku V. Organy te mogą także zezwolić na saldowanie pozycji w towarach jednej instytucji z pozycjami w towarach drugiej instytucji zgodnie z zasadami określonymi w załączniku IV lub w załączniku V.

2. Właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji portfela handlowego i pozycji wymiany walutowej przedsiębiorstw umiejscowionych w państwach trzecich, o ile spełnione są równocześnie następujące warunki:

a) przedsiębiorstwom takim udzielono zezwolenia w danym państwie trzecim i przedsiębiorstwa te bądź spełniają kryteria definicji instytucji kredytowej zawartej w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2006/48/WE, albo stanowią uznane firmy inwestycyjne państw trzecich;

b) przedsiębiorstwa takie, w ujęciu nieskonsolidowanym, przestrzegają zasad adekwatności kapitału odpowiadających zasadom, które zostały określone w niniejszej dyrektywie; oraz

c) w danych państwach trzecich nie obowiązują przepisy, które mogłyby znacząco wpływać na przepływ funduszy w ramach grupy kapitałowej.

3. Właściwe organy mogą również zezwolić na kompensowanie zgodnie z ust. 1 pozycji utrzymywanych przez instytucje należące do jednej grupy kapitałowej, które uzyskały zezwolenie w danym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że:

a) alokacja kapitału w ramach grupy jest zadowalająca; oraz

b) warunki regulacyjne, prawne lub umowne określające działalność tych instytucji gwarantują wzajemne wsparcie finansowe w ramach grupy.

4. Ponadto właściwe organy mogą zezwolić na kompensowanie pozycji przewidziane w ust. 1 między instytucjami należącymi do jednej grupy kapitałowej, które spełniają warunki określone w ust. 3, a inną instytucją należącą do tej samej grupy, która uzyskała zezwolenie w innym Państwie Członkowskim, pod warunkiem że instytucja ta ma obowiązek spełniania wymogów kapitałowych określonych w art. 18, 20 i 28 w ujęciu nieskonsolidowanym.

Artykuł 27

1. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych stosuje się przepis art. 65 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Przy wyliczaniu skonsolidowanych funduszy własnych właściwe organy odpowiedzialne za sprawowanie nadzoru skonsolidowanego mogą uznać zasadność stosowania wobec danych instytucji szczególnych definicji funduszy własnych przedstawionych w rozdziale IV.

Sekcja 4

Monitorowanie i kontrola koncentracji zaangażowań

Artykuł 28

1. Instytucje monitorują i kontrolują koncentrację zaangażowań zgodnie z przepisami art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 te instytucje, które wyliczają wymogi kapitałowe z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego zgodnie z załącznikiem I i II, a także, jeśli to właściwe, zgodnie z załącznikiem V niniejszej dyrektywy, mają obowiązek nadzorowania i kontroli koncentracji zaangażowań zgodnie z art. 106-118 dyrektywy 2006/48/WE, jednak przy zastosowaniu modyfikacji określonych w art. 29-32 niniejszej dyrektywy.

3. Do dnia 31 grudnia 2007 r. Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie z wykonania przepisów niniejszej sekcji wraz z odpowiednimi wnioskami.

Artykuł 29

1. Zaangażowanie wobec pojedynczego klienta wynikające z działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie następujących pozycji:

a) nadwyżki pozycji długich danej instytucji nad pozycjami krótkimi (gdy jest to wartość dodatnia) we wszystkich instrumentach finansowych wyemitowanych przez danego klienta, przy czym pozycję netto w każdym instrumencie wylicza się według metod określonych w załączniku I;

b) zaangażowanie netto instytucji z tytułu gwarantowania emisji instrumentów dłużnych lub akcji; oraz

c) zaangażowanie wobec danego klienta z tytułu transakcji, umów i kontraktów, o których mowa w załączniku II, przy czym zaangażowanie to oblicza się w sposób określony w tym załączniku dla obliczenia wartości zaangażowań.

Do celów lit. b) zaangażowanie netto oblicza się, odejmując te pozycje z tytułu gwarantowania emisji, które zostały subskrybowane lub regwarantowane przez strony trzecie na podstawie formalnych umów, oraz pomniejszając je o współczynniki określone w ust. 41 załącznika I.

Do celów lit. b), do czasu dalszej koordynacji, właściwe organy wymagają od instytucji, aby ustanowiły systemy monitorowania i kontroli zaangażowań z tytułu gwarantowania emisji w okresie pomiędzy podjęciem początkowego zobowiązania gwarancyjnego a pierwszym dniem roboczym, uwzględniając ryzyko związane z danym rynkiem.

Do celów lit. c) z odniesienia w ust. 6 załącznika II do dyrektywy 2006/48/WE wyłącza się art. 84-89 tej dyrektywy.

2. Zaangażowanie wobec grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego wylicza się poprzez zsumowanie ustalonych zgodnie z ust. 1 zaangażowań wobec pojedynczych klientów wchodzących w skład tej grupy.

Artykuł 30

1. Łączne zaangażowanie wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów wylicza się poprzez zsumowanie zaangażowania z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego i zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do tego portfela, uwzględniając przepisy art. 112-117 dyrektywy 2006/48/WE.

W celu wyliczenia zaangażowania z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego instytucje przyjmują, iż zaangażowanie wynikające z aktywów, które pomniejszają fundusze własne zgodnie z art. 13 ust. 2 drugi akapit lit. d), wynosi zero.

2. Łączne zaangażowania instytucji wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów wyliczone stosownie do ust. 4 należy zgłaszać zgodnie z art.110 dyrektywy 2006/48/WE.

Z wyjątkiem działań związanych z transakcjami z przyrzeczeniem odkupu, transakcjami pożyczek papierów wartościowych lub towarów obliczenie do celów sprawozdawczych wartości koncentracji zaangażowań względem pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów nie obejmuje uznania technik ograniczenia ryzyka kredytowego.

3. Suma zaangażowań wobec pojedynczych klientów i grup powiązanych ze sobą klientów określona w ust. 1 podlega limitom określonym w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE.

4. Na zasadzie odstępstwa od przepisu ust. 3 właściwe organy mogą zezwolić, aby aktywa stanowiące roszczenia wobec uznanych firm inwestycyjnych państw trzecich, inne zaangażowania wobec takich firm oraz zaangażowania wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd prowadzących obrót instrumentami finansowymi były traktowane na tych samych zasadach, na jakich traktuje się zaangażowania wobec instytucji zgodnie z art. 113 ust. 3 lit. i) oraz art. 115 ust. 2 i art. 116 dyrektywy 2006/48/WE.

Artykuł 31

Właściwe organy mogą udzielać zgody na przekroczenie limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, jeśli spełnione są następujące warunki:

a) zaangażowanie wobec danego klienta lub grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego nie przekracza limitów określonych w art. 111-117 dyrektywy 2006/48/WE, wyliczonych na podstawie funduszy własnych zgodnie z ich określeniem w tej dyrektywie, a więc nadmierne zaangażowanie wynika w całości z działalności zaliczonej do portfela handlowego;

b) instytucja spełnia dodatkowy wymóg kapitałowy odnośnie do nadmiernego zaangażowania przewyższającego limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE obliczony zgodnie z załącznikiem VI do tej dyrektywy;

c) w przypadku gdy upłynęło do dziesięciu dni od chwili przekroczenia limitów, nadmierne zaangażowanie wobec danego klienta lub danej grupy powiązanych ze sobą klientów z tytułu działalności zaliczonej do portfela handlowego nie może przewyższać 500 % funduszy własnych instytucji;

d) suma wszystkich nadmiernych zaangażowań, które trwają dłużej niż dziesięć dni, nie może przewyższać 600 % funduszy własnych instytucji; oraz

e) instytucje zgłaszają właściwym organom raz na trzy miesiące wszystkie przypadki przekroczenia limitów określonych w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE w ciągu minionych trzech miesięcy.

W odniesieniu do lit. e), dla każdego przypadku przekroczenia limitów podaje się kwotę nadmiernego zaangażowania i nazwę klienta.

Artykuł 32

1. Właściwe organy ustanawiają procedury, aby uniemożliwić instytucjom celowe unikanie dodatkowych wymogów kapitałowych z tytułu zaangażowań przewyższających limity określone w art. 111 ust. 1 i 2 dyrektywy 2006/48/WE, które to zaangażowania trwają dłużej niż dziesięć dni, poprzez czasowe przeniesienie danych zaangażowań do innego przedsiębiorstwa, które należy bądź nie należy do tej samej grupy kapitałowej, lub poprzez przeprowadzanie sztucznych transakcji celem ukończenia jednego zaangażowania przed upływem dziesięciu dni i utworzenia nowego zaangażowania.

Właściwe organy powiadamiają Radę i Komisję o tych procedurach.

Instytucje mają obowiązek wdrożenia systemów, które zapewnią, że każde przeniesienie zaangażowań powodujące takie skutki, o których mowa w pierwszym akapicie, zostanie bezzwłocznie zgłoszone właściwym organom.

2. Właściwe organy mogą zezwolić instytucjom, którym udzielono zgody na stosowanie alternatywnej metody określenia funduszy własnych zgodnie z art. 13 ust. 2, na stosowanie tej metody do celów art. 30 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 31, pod warunkiem że dane instytucje będą miały obowiązek spełniania wszystkich wymogów zawartych w art. 110-117 dyrektywy 2006/48/WE w zakresie zaangażowań z tytułu działalności niezaliczonej do portfela handlowego za pomocą funduszy własnych w rozumieniu definicji zawartej w tej dyrektywie.

Sekcja 5

Wycena pozycji do celów sprawozdawczych

Artykuł 33

1. Wszystkie pozycje zaliczone do portfela handlowego podlegają zasadom ostrożnej wyceny, jak określono w załączniku VII część B. Zasady te zobowiązują instytucje do zapewnienia, by wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji właściwie odzwierciedlała bieżącą wartość rynkową. Wartość zastosowana względem każdej z tych pozycji obejmuje odpowiedni stopień pewności, uwzględniający dynamiczny charakter pozycji zaliczonych do portfela handlowego, wymagania ostrożnościowe oraz zasady działania i cel wymogów kapitałowych w odniesieniu do pozycji zaliczonych do portfela handlowego.

2. Wycenę pozycji zaliczonych do portfela handlowego aktualizuje się co najmniej raz dziennie.

3. W przypadku braku łatwo dostępnych cen rynkowych właściwe organy mogą odstąpić od wymogu określonego w ust. 1 i 2 i wymagać od instytucji stosowania alternatywnych metod wyceny, pod warunkiem jednak, że metody te mają charakter dostatecznie ostrożny i zostały zatwierdzone przez właściwe organy.

Sekcja 6

Zarządzanie ryzykiem i ocena kapitału

Artykuł 34

Właściwe organy zobowiązują każdą firmę inwestycyjną, by oprócz spełniania wymogów określonych w art. 13 dyrektywy 2004/39/WE, spełniało także wymogi określone w art. 22 i. 123 dyrektywy 2006/48/WE, z zastrzeżeniem postanowień dotyczących poziomów stosowania, określonych w art. 68-73 tej dyrektywy.

Sekcja 7

Wymogi sprawozdawcze

Artykuł 35

1. Państwa Członkowskie wymagają od firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych, aby przedkładały właściwym organom macierzystych Państw Członkowskich wszelkie informacje potrzebne do oceny przestrzegania przez te podmioty zasad przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy. Państwa Członkowskie zapewniają również, by mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz procedury administracyjne i rachunkowości w ramach instytucji pozwalały w każdej chwili zweryfikować przestrzeganie tych zasad.

2. Firmy inwestycyjne składają sprawozdania właściwym organom w trybie ustalonym przez te organy przynajmniej raz na miesiąc w przypadku firm objętych przepisem art. 9, przynajmniej raz na trzy miesiące w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 1, przynajmniej raz na sześć miesięcy w przypadku firm objętych przepisem art. 5 ust. 3.

3. Niezależnie od ust. 2 firmy inwestycyjne objęte przepisami art. 5 ust. 1 i 9 mają obowiązek sporządzania tych informacji w ujęciu skonsolidowanym lub skonsolidowanym na niższym szczeblu jedynie raz na sześć miesięcy.

4. Instytucje kredytowe mają obowiązek składania sprawozdań w trybie ustalonym przez właściwe organy z częstotliwością wymaganą przez dyrektywę 2006/48/WE.

5. Właściwe organy nałożą na instytucje obowiązek bezzwłocznego zgłoszenia każdego przypadku niewykonania zobowiązań przez kontrahenta, z którym zawarły umowę z udzielonym lub otrzymanym przyrzeczeniem odkupu, bądź przeprowadziły transakcję udzielenia lub zaciągnięcia pożyczki papierów wartościowych lub towarów.

ROZDZIAŁ VI

Sekcja 1

Właściwe organy

Artykuł 36

1. Państwa Członkowskie wyznaczają właściwe organy mające zadanie wykonywania obowiązków przewidzianych niniejszą dyrektywą. Powiadamiają one o tym Komisję, zaznaczając podział obowiązków.

2. Właściwe organy są organami publicznymi lub podmiotami uznanymi przez prawo krajowe lub organy publiczne za część systemu nadzoru działającego w danym Państwie Członkowskim.

3. Właściwym organom nadaje się wszelkie uprawnienia niezbędne do wykonywania ich zadań, w szczególności do nadzorowania procesu tworzenia portfeli handlowych.

Sekcja 2

Nadzór

Artykuł 37

1. Tytuł V rozdział 4 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do nadzoru firm inwestycyjnych zgodnie z poniższymi zasadami:

a) odniesienia do przepisów art. 6 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 5 dyrektywy 2004/39/WE;

b) odniesienia do przepisów art. 22 i 123 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 34 dyrektywy niniejszej dyrektywy; oraz

c) odniesienia do przepisów art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE traktuje się jako odniesienia do art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE.

W przypadku gdy jednostkami zależnymi w stosunku do finansowej spółki holdingowej są zarówno instytucja kredytowa, jak i firma inwestycyjna, przepisy tytułu V rozdziału 4 dyrektywy 2006/48/WE obowiązują w zakresie nadzoru nad instytucjami, tak jak gdyby odniesienia do instytucji kredytowych dotyczyły instytucji.

2. Art. 129 ust. 2 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się również w odniesieniu do uznawania wewnętrznych modeli instytucji zgodnie z załącznikiem V do niniejszej dyrektywy, o ile zostanie złożony odpowiedni wniosek przez dominującą unijną instytucję kredytową i jej spółkę zależną lub dominującą unijną firmę inwestycyjną i jej jednostki zależne lub wspólnie przez jednostki zależne dominującej unijnej finansowej spółki holdingowej.

Okres wymagany do uznania, o którym mowa w pierwszym akapicie, wynosi sześć miesięcy.

Artykuł 38

1. Właściwe organy Państw Członkowskich ściśle współpracują ze sobą w pełnieniu obowiązków określonych w niniejszej dyrektywie, w szczególności w przypadku gdy usługi inwestycyjne są świadczone na podstawie swobody świadczenia usług lub poprzez ustanowienie oddziału.

Właściwe organy na żądanie przekazują sobie wzajemnie wszelkie informacje mogące usprawnić nadzór nad adekwatnością kapitału instytucji, zwłaszcza w zakresie weryfikowania przestrzegania przez te podmioty zasad określonych w niniejszej dyrektywie.

2. Wszelka przewidziana w niniejszej dyrektywie wymiana informacji pomiędzy właściwymi organami podlega następującym obowiązkom dochowania tajemnicy zawodowej:

a) w odniesieniu do firm inwestycyjnych – obowiązkowi nałożonemu art. 54 i 58 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) w odniesieniu do instytucji kredytowych – obowiązkowi nałożonemu art. 44-52 dyrektywy 2006/48/WE.

ROZDZIAŁ VII

Sprawozdawczość

Artykuł 39

Wymogi określone w tytule V rozdział 5 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się do firm inwestycyjnych.

ROZDZIAŁ VIII

Sekcja 1

Artykuł 40

Do celów obliczenia minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kontrahenta, zgodnie z niniejszą dyrektywą, oraz obliczania minimalnych wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kredytowego, zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE i bez uszczerbku dla przepisów ust. 6 załącznika III do tej dyrektywy, ekspozycje wobec uznanych firm inwestycyjnych z państw trzecich oraz ekspozycje wobec uznanych izb rozliczeniowych i giełd traktuje się jako ekspozycje wobec instytucji.

Sekcja 2

Uprawnienia wykonawcze

Artykuł 41

1. Komisja podejmuje decyzję w sprawie wszelkich dostosowań technicznych dotyczących następujących obszarów zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 42 ust. 2:

a) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

b) objaśnianie definicji zawartych w art. 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

c) dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonej w art. 5-9 oraz wielkości podanych w art. 18 ust. 2 celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej;

d) dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych w art. 20 ust. 2 i 3 celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych;

e) objaśnianie wymogów określonych w art. 21 celem zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy;

f) dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych aktów dotyczących instytucji i spraw pokrewnych;

g) dostosowanie przepisów technicznych w załącznikach I-VII wskutek nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, a także w zakresie pomiaru ryzyka, standardów i wymogów rachunkowości, uwzględniających przepisy prawa wspólnotowego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; lub

h) dostosowania techniczne w celu uwzględnienia wyników przeglądu, o którym mowa w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE.

2. Żaden z przyjętych środków wykonawczych nie może zmienić podstawowych przepisów niniejszej dyrektywy.

Artykuł 42

1. Komisję wspiera Europejski Komitet Bankowy, powołany decyzją Komisji 2004/10/WE z dnia 5 listopada 2003 r. (¹²)(zwany dalej "Komitetem").

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie znajduje art. 5 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 7 ust. 3 i art. 8 tej decyzji.

Okres określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Bez uszczerbku dla przyjętych już środków wykonawczych, do czasu upływu dwuletniego okresu następującego po przyjęciu niniejszej dyrektywy, a najpóźniej do dnia 1 kwietnia 2008 r. zawiesza się stosowanie przepisów niniejszej dyrektywy wymagających przyjęcia przepisów technicznych, poprawek i decyzji zgodnie z ust. 2. Na podstawie wniosku Komisji Parlament Europejski i Rada mogą odnowić odnośne przepisy zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu i w tym celu dokonają ich rewizji przed upływem wymienionego w niniejszym ustępie okresu lub przed datą, określoną w niniejszym ustępie, jeżeli jest ona wcześniejsza.

4. Komitet przyjmuje swój regulamin wewnętrzny.

Sekcja 3

Przepisy przejściowe

Artykuł 43

W odniesieniu do firm inwestycyjnych obliczających kwoty ekspozycji ważone ryzykiem do celów załącznika II niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 84-89 dyrektywy 2006/48/WE lub stosujących do obliczania swoich wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka operacyjnego zaawansowaną metodę pomiaru, określoną w art. 105 tej dyrektywy, stosuje się przepisy art. 152 ust. 1-7 dyrektywy 2006/48/WE zgodnie z art. 2 i rozdziałem V sekcje 2 i 3 tej dyrektywy.

Artykuł 44

Do dnia 31 grudnia 2012 r. w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których odpowiedni wskaźnik dla linii biznesowej związanej z handlem i sprzedażą stanowi co najmniej 50 % całkowitej wielkości wskaźników dla wszystkich linii biznesowych, obliczonych zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy oraz z załącznikiem X część 2 ust. 1-4 dyrektywy 2006/48/WE, Państwa Członkowskie mogą do linii biznesowej "handel i sprzedaż" zastosować wartość procentową równą 15 %.

Artykuł 45

1. Właściwe organy mogą zezwolić firmom inwestycyjnym na przekroczenie limitów dotyczących koncentracji zaangażowania określonych w art. 111 dyrektywy 2006/48/WE. Firmy inwestycyjne nie muszą uwzględniać przekroczeń takich limitów określonych w art. 75 lit. b) tej dyrektywy. Z powyższej opcji można korzystać do dnia 31 grudnia 2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian mających wpływ na koncentrację zaangażowań, zgodnie z art. 119 dyrektywy 2006/48/WE, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Warunkiem skorzystania z powyższej opcji jest spełnienie następujących warunków określonych w lit. a)-d):

a) firma inwestycyjna świadczy usługi inwestycyjne lub prowadzi działalność związaną z instrumentami finansowymi wyszczególnionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE;

b) firma inwestycyjna nie świadczy takich usług inwestycyjnych ani nie prowadzi takiej działalności inwestycyjnej na rzecz lub w imieniu klientów detalicznych;

c) przypadki przekroczenia limitów, o których mowa w części wprowadzającej niniejszego ustępu wystąpiły w związku z ekspozycjami wynikającymi z umów stanowiących instrumenty finansowe wyszczególnione w lit. a) i dotyczą towarów lub instrumentów bazowych w rozumieniu załącznika I sekcja C ust. 10 dyrektywy 2004/39/WE* (rynki instrumentów finansowych) i obliczane są zgodnie z załącznikiem III i IV dyrektywy 2006/48/WE lub z umów dotyczących dostawy towarów lub praw emisji zanieczyszczeń; oraz

d) firma inwestycyjna dysponuje udokumentowaną strategią zarządzania oraz, w szczególności, kontroli i ograniczania ryzyka wynikającego z koncentracji ekspozycji. Firma inwestycyjna jest zobowiązana zawiadomić właściwe organy o tej strategii oraz niezwłocznie poinformować o jej istotnych zmianach. Firma inwestycyjna podejmie odpowiednie działania w celu zapewnienia stałego monitorowania wiarygodności kredytowej kredytobiorców, stosownie do ich wpływu na ryzyko koncentracji. Działania te mają umożliwiać firmom inwestycyjnym podjęcie odpowiednich i dostatecznie szybkich działań w przypadku obniżenia wiarygodności kredytowej;

2. Firma inwestycyjna, która przekroczyła wewnętrzne limity ustanowione w ramach strategii, o której mowa w ust. 1 lit. d), niezwłocznie zawiadamia właściwe organy o wielkości i charakterze przekroczenia oraz o kontrahencie.

Artykuł 46

Do dnia 31 grudnia 2011 roku, rozpatrując każdy przypadek z osobna właściwe organy mogą nie zastosować w drodze odstępstwa od art. 20 ust. 1 wymogów kapitałowych wynikających z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE w stosunku do firm inwestycyjnych, które nie podlegają przepisom art. 20 ust. 2-3 i których całkowity portfel handlowy nigdy nie przekracza 50 milionów EUR, a średnia liczba pracowników w roku finansowym nie przekracza 100 osób.

Zamiast tego wymogi kapitałowe nie będą niższe od najniższej z następujących wartości:

a) wymogi kapitałowe wynikające z art. 75 lit. d) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

b) 12/88 wyższej z następujących wartości:

(i) sumy wymogów kapitałowych określonych w art. 75 lit a)-c) dyrektywy 2006/48/WE; oraz

(ii) kwoty określonej w art. 21 niniejszej dyrektywy, niezależnie od art. 20 ust. 5.

W przypadku zastosowania lit. b), kwota ta powinna być waloryzowana co najmniej raz do roku.

Zastosowanie tego odstępstwa nie powinno prowadzić do obniżenia ogólnego poziomu wymogów kapitałowych dla firmy inwestycyjnej w porównaniu do wymogów na dzień 31 grudnia 2006 r., chyba, że obniżenie to jest ostrożonościowo uzasadnione obniżeniem wielkości działalności prowadzonej przez firmę inwestycyjną.

Artykuł 47

Do dnia 31 grudnia 2009 r. lub wcześniejszej daty określonej w indywidualnych przypadkach przez właściwe organy, instytucje, których modele pomiaru ryzyka szczególnego zostały zatwierdzone przed dniem 1 stycznia 2007 r., zgodnie z załącznikiem V ust. 1 w zakresie tego obowiązującego zatwierdzenia mogą stosować przepisy ust. 4 i 8 załącznika V do dyrektywy 93/6/EWG w wersji obowiązującej przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Artykuł 48

1. Przepisy niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie mają zastosowania w odniesieniu do firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE i które na dzień 31 grudnia 2006 r. nie podlegały dyrektywie 93/22/EWG (¹³). Zwolnienie to obowiązuje do wcześniejszej z następujących dat: do 31 grudnia12.2010 r. lub do dnia wejścia w życie jakichkolwiek zmian w zakresie przepisów ust. 2 i 3.

2. W ramach wymaganego przeglądu przewidzianego w art. 65 ust. 3 dyrektywy 2004/39/WE, na podstawie publicznych konsultacji i w świetle rozmów przeprowadzonych z właściwymi organami, Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące:

a) odpowiedniego systemu nadzoru ostrożnościowego nad firmami inwestycyjnymi, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi lub z umowami dotyczącymi instrumentów pochodnych wymienionymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE; oraz

b) potrzeby zmiany dyrektywy 2004/39/WE w celu utworzenia kolejnej kategorii firm inwestycyjnych, których głównym przedmiotem działalności jest wyłącznie świadczenie usług inwestycyjnych lub inna działalność związana z instrumentami finansowymi określonymi w załączniku I sekcja C ust. 5, 6, 7, 9 i 10 dyrektywy 2004/39/WE dotyczącej dostawców energii (w tym energii elektrycznej, węgla, gazu i ropy naftowej).

3. Na podstawie sprawozdania, o którym mowa w ust. 2, Komisja przedstawi wnioski w sprawie zmian niniejszej dyrektywy i dyrektywy 2006/48/WE.

Sekcja 4

Przepisy końcowe

Artykuł 49

1. Państwa Członkowskie przyjmują i publikują do dnia 31 grudnia 2006 r. przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z przepisami art. 2, 3, 11, 13, 17, 18, 19, 20, 22, 23, 24, 25, 29, 30, 33, 34, 35, 37, 39, 40, 41, 43, 44, 50 oraz załączników I, II, III, V, VII. Następnie Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty tych przepisów oraz tabelę zgodności między tymi przepisami a przepisami niniejszej dyrektywy.

Państwa Członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2007 r.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Powinny one również zawierać oświadczenie, że odniesienia w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych do dyrektyw uchylonych przez niniejszą dyrektywę traktuje się jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa Członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych prawa krajowego przyjętych w zakresie objętym niniejszą dyrektywą.

Artykuł 50

1. Artykuł 152 ust. 8-14 dyrektywy 2006/48/WE stosuje się odpowiednio do celów niniejszej dyrektywy z zastrzeżeniem następujących przepisów stosowanych w przypadku obowiązywania opcji, o której mowa w art. 152 ust. 8 dyrektywy 2006/48/WE:

a) odniesienia w ust. 7 załącznika II do niniejszej dyrektywy do dyrektywy 2006/48/WE należy traktować jako odniesienia do dyrektywy 2000/12/WE w brzmieniu, jakie miała ta dyrektywa przed dniem 1 stycznia 2007 r.; oraz

b) ust. 4 załącznika II do niniejszej dyrektywy ma zastosowanie w brzmieniu w jakim obowiązywał on przed dniem 1 stycznia 2007 r.

2. Do celów art. 18 i 20 dyrektywy 2006/48/WE art. 157 ust. 2 tej dyrektywy stosuje się odpowiednio.

Artykuł 51

Do dnia 1 stycznia 2011 r. Komisja dokona przeglądu i złoży sprawozdanie w sprawie stosowania niniejszej dyrektywy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami o wprowadzenie zmian.

Artykuł 52

Uchyla się dyrektywę 93/6/EWG zmienioną dyrektywami wymienionymi w części A załącznika VIII, nie pomniejszając obowiązków Państw Członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w części B załącznika VIII.

Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy rozumieć jako odniesienia do niniejszej dyrektywy i powinny być one odczytywane zgodnie z tabelą korelacji zamieszczoną w załączniku IX.

Artykuł 53

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 54

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu 14 czerwca 2006.