RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 36 i 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Funkcjonowaniu i rozwojowi wspólnego rynku produktów rolnych powinno towarzyszyć ustanowienie wspólnej polityki rolnej (zwanej dalej „WPR”) obejmującej w szczególności wspólną organizację rynków rolnych (zwana dalej „WOR-), która może, zgodnie z art. 34 Traktatu, przybierać różne formy w zależności od produktów.

(2) Od czasu wprowadzenia WPR Rada przyjęła 21 WOR pojedynczego produktu lub grupy produktów, które są regulowane odrębnymi podstawowymi rozporządzeniami Rady:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 234/68 z dnia 27 lutego 1968 r. w sprawie ustanowienia wspólnej organizacji rynku żywych drzew i innych roślin, bulw, korzeni i podobnych, ciętych kwiatów i ozdobnych liści (²),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 827/68 z dnia 28 czerwca 1968 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku niektórych produktów wymienionych w załączniku II do Traktatu (³),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny (⁴),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2771/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku jaj (⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2777/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa drobiowego (⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2075/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku surowca tytoniowego (⁷),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 404/93 z dnia 13 lutego 1993 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku bananów (⁸),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2200/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw (⁹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2201/96 z dnia 28 października 1996 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków przetworów owocowych i warzywnych (¹⁰),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1254/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny (¹¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1255/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych (¹²),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1493/1999 z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku wina (¹³),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1673/2000 z dnia 27 lipca 2000 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków lnu i konopi uprawianych na włókno (¹⁴),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2529/2001 z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku mięsa baraniego i koziego (¹⁵),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż (¹⁶),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹⁷),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1786/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku suszu paszowego (¹⁸),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 865/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku oliwy z oliwek i oliwek stołowych (¹⁹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1947/2005 z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze nasion (²⁰),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1952/2005 z dnia 23 listopada 2005 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków (²¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (²²).

(3) Ponadto Rada przyjęła trzy rozporządzenia zawierające szczegółowe przepisy dotyczące niektórych produktów, w odniesieniu do których nie ustanowiono jednak WOR:

- rozporządzenie Rady (WE) nr 670/2003 z dnia 8 kwietnia 2003 r. ustanawiające szczególne środki dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego (²³),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 797/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie środków mających na celu poprawę warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich (²⁴),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1544/2006 z dnia 5 października 2006 r. w sprawie specjalnych środków w celu wsparcia hodowli jedwabników (²⁵).

(4) Wyżej wymienionym rozporządzeniom (zwanym dalej „rozporządzeniami podstawowymi”) towarzyszą często zbiory kolejnych rozporządzeń Rady. Większość rozporządzeń podstawowych ma tę samą strukturę i wiele wspólnych przepisów. Odnosi się to w szczególności do przepisów dotyczących handlu z państwami trzecimi oraz ogólnych przepisów, lecz także w pewnym stopniu do przepisów związanych z rynkiem wewnętrznym. Rozporządzenia podstawowe zawierają często różne rozwiązania identycznych lub podobnych problemów.

(5) Od pewnego czasu Wspólnota stawia sobie za cel uproszczenie ram prawnych WPR. Przyjmując rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (²⁶), utworzono horyzontalne ramy prawne obejmujące wszystkie płatności bezpośrednie i łączące szereg systemów wsparcia w system jednolitej płatności. Podejście to należy również zastosować do rozporządzeń podstawowych. A zatem przepisy zawarte w tych rozporządzeniach należy połączyć w jedne ramy prawne, natomiast podejście opierające się na podziale na poszczególne sektory należy w miarę możliwości zastąpić podejściem horyzontalnym.

(6) W świetle powyższego należy uchylić rozporządzenia podstawowe i zastąpić je jednym rozporządzeniem.

(7) Uproszczenie nie powinno prowadzić do kwestionowania decyzji co do polityki dotyczących WPR, które były podejmowane w przeszłości. Niniejsze rozporządzenie powinno zatem stanowić przede wszystkim uproszczenie techniczne. W związku z tym nie powinno ono uchylać istniejących instrumentów ani ich zmieniać, chyba że uległy one dezaktualizacji, stały się zbędne lub, z uwagi na swój charakter, nie należą do zakresu decyzyjnego Rady; nie powinno ono również wprowadzać nowych instrumentów lub środków.

(8) W związku z powyższym niniejsze rozporządzenie nie powinno dotyczyć tych elementów wspólnej organizacji rynków rolnych, które są przedmiotem reformy polityki. Dotyczy to niektórych części sektora owoców i warzyw oraz sektora wina. Przepisy zawarte w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999 należy zatem włączyć do niniejszego rozporządzenia jedynie w zakresie, w jakim nie są one przedmiotem reform politycznych. Podstawowe przepisy regulujące wspólną organizację rynków rolnych powinny jednak zostać włączone dopiero po wdrożeniu stosownych reform.

(9) Wspólna organizacja rynku zbóż, ryżu, cukru, suszu paszowego, nasion, oliwy z oliwek, oliwek stołowych, lnu i konopi, bananów, mleka i przetworów mlecznych oraz jedwabników przewiduje lata gospodarcze dostosowane przede wszystkim do naturalnego cyklu produkcyjnego każdego z tych produktów. Zatem w niniejszym rozporządzeniu należy uwzględnić lata gospodarcze ustalone w odniesieniu do wspomnianych sektorów.

(10) Aby zapewnić stabilizację rynków oraz odpowiedni poziom życia ludności wiejskiej, opracowano zróżnicowany system wsparcia cenowego dla poszczególnych sektorów, wprowadzając jednocześnie systemy wsparcia bezpośredniego przy uwzględnieniu, z jednej strony, różnych potrzeb każdego z tych sektorów oraz, z drugiej strony, ich współzależności. Środki te przyjmują formę interwencji publicznej lub dopłat do prywatnego przechowywania produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, oliwy z oliwek i oliwek stołowych, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, istnieje zatem konieczność utrzymania środków wsparcia cenowego przewidzianych w instrumentach opracowanych w przeszłości, bez dokonywania istotnych zmian w porównaniu z dotychczasową sytuacją prawną.

(11) W celu zapewnienia jasności i przejrzystości przepisy regulujące te środki powinny zostać objęte wspólną strukturą przy jednoczesnym zachowaniu strategii w każdym sektorze. W tym celu należy dokonać rozróżnienia pomiędzy cenami referencyjnymi a cenami interwencyjnymi.

(12) We wspólnej organizacji rynku zbóż, wołowiny i cielęciny oraz mleka i przetworów mlecznych zawarte są przepisy, na podstawie których Rada, działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może zmieniać wysokość cen. Z uwagi na wrażliwość systemów cen należy wyjaśnić, iż możliwość zmiany wysokości cen istnieje w stosunku do wszystkich sektorów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(13) Ponadto rozporządzenie (WE) nr 318/2006 przewiduje możliwość dokonywania przeglądu definicji standardowej jakości cukru, określonej w tym rozporządzeniu; przegląd ten ma służyć zwłaszcza uwzględnieniu wymogów handlowych i postępów w analizie technicznej. To rozporządzenie upoważnia zatem Komisję do wprowadzania zmian do odpowiedniego załącznika. Zachowanie tej możliwości jest szczególnie istotne, ponieważ pozwala Komisji na podjęcie w razie konieczności szybkiego działania.

(14) W celu uzyskania wiarygodnych informacji na temat wysokości cen rynkowych cukru we Wspólnocie należy do niniejszego rozporządzenia wprowadzić system sprawozdawczości cenowej, przewidziany w ramach WOR cukru, na podstawie którego należy określać wysokość cen rynkowych cukru białego.

(15) W celu zapobieżenia przekształceniu się systemu interwencji obejmującego zboże, ryż, masło i odtłuszczone mleko w proszku w rynek zbytu należy utrzymać możliwość otwierania interwencji publicznej jedynie podczas pewnych okresów w ciągu roku. W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny oraz masła możliwość interwencji publicznej powinna być uzależniona od wysokości cen rynkowych w danym okresie. W odniesieniu do sektora zbóż, w szczególności (kukurydzy), ryżu i cukru należy utrzymać ograniczenie dotyczące ilości, która nie może zostać przekroczona podczas zakupu w ramach interwencji publicznej. W odniesieniu do sektora masła oraz odtłuszczonego mleka w proszku należy utrzymać upoważnienie Komisji do wstrzymania normalnego zakupu po osiągnięciu określonej ilości lub do zastąpienia go zakupem w ramach procedury przetargowej.

(16) Wysokość ceny, która powinna obowiązywać przy zakupie w ramach interwencji publicznej została w przeszłości obniżona we wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu oraz wołowiny i cielęciny oraz ustalona wraz z wprowadzeniem w tych sektorach systemów wsparcia bezpośredniego. Zatem dopłaty udzielane w ramach tych systemów oraz ceny interwencyjne są ściśle ze sobą powiązane. Wysokość ceny dla produktów sektora mleka i przetworów mlecznych została ustalona w celu propagowania konsumpcji produktów tego sektora oraz poprawy ich konkurencyjności. W sektorze ryżu i cukru ceny zostały ustalone w celu przyczynienia się do stabilizacji rynku w przypadkach, gdy w danym roku gospodarczym cena rynkowa spada poniżej ceny referencyjnej ustalonej na kolejny rok gospodarczy. Te decyzje dotyczące kierunków polityki podjęte przez Radę mają w dalszym ciągu zastosowanie.

(17) Podobnie jak w przypadku poprzednich wspólnych organizacji rynków rolnych, w niniejszym rozporządzeniu należy przewidzieć możliwość zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej. Działania takie należy podjąć w taki sposób, aby zapobiec zakłóceniom rynku oraz zapewnić równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców.

(18) Dzięki zapasom interwencyjnym różnych produktów rolnych Wspólnota może w znaczny sposób przyczynić się do poprawy warunków życia najbardziej potrzebujących obywateli. W interesie Wspólnoty leży wykorzystanie tej możliwości, przy zastosowaniu odpowiednich środków, do momentu, w którym zapasy osiągną normalny poziom. W świetle powyższego należy zauważyć, że dystrybucja żywności przez organizacje charytatywne jest obecnie uregulowana rozporządzeniem Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiającym ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie (²⁷). Ten ważny środek społeczny, mogący stanowić znaczną wartość dla jego beneficjentów, należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(19) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych we wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano przyznawanie dopłat do prywatnego przechowywania śmietanki, niektórych produktów z masła i niektórych produktów serowych. Ponadto Komisja została upoważniona do podejmowania decyzji w sprawie przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania niektórych innych produktów serowych, cukru białego, niektórych rodzajów oliwy z oliwek, niektórych produktów z wołowiny i cielęciny, odtłuszczonego mleka w proszku, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Mając na względzie cel niniejszego rozporządzenia, środki te należy utrzymać i włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(20) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące wspólnotowej skali klasyfikacji tusz dojrzałego bydła (²⁸), rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/ 90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych (²⁹), rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84 z dnia 13 listopada 1984 r. ustanawiające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wieprzowych (³⁰) oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 2137/92 z dnia 23 lipca 1992 r. dotyczące wspólnotowej skali stosowanej przy klasyfikacji tusz owczych i określaniu wspólnotowych norm jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych (³¹) ustanawiają wspólnotowe skale klasyfikacji tusz w sektorach wołowiny i cielęciny, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego. Skale te są niezbędne w celu rejestrowania cen oraz stosowania systemu interwencji w tych sektorach. Ponadto służą one realizacji celu, jakim jest poprawa przejrzystości rynku. Należy utrzymać wymienione skale klasyfikacji tusz. Właściwym rozwiązaniem jest zatem włączenie zasadniczych elementów tych skal do niniejszego rozporządzenia przy jednoczesnym upoważnieniu Komisji do uregulowania w drodze przepisów wykonawczych kwestii o charakterze technicznym.

(21) Ograniczenia swobodnego obrotu wynikające z zastosowania środków mających na celu zwalczanie rozprzestrzeniania się chorób zwierząt mogą powodować trudności na rynku niektórych produktów w jednym lub kilku państwach członkowskich. Z doświadczeń wynika, że poważne zakłócenia rynku, takie jak znaczny spadek konsumpcji lub cen można przypisać utracie zaufania konsumentów spowodowanej zagrożeniami zdrowia publicznego lub zdrowia zwierząt.

(22) Nadzwyczajne środki wspierania rynku mające zapobiec takim sytuacjom, określone we wspólnej organizacji rynku wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i mięsa koziego, jaj oraz mięsa drobiowego, powinny zatem zostać włączone do niniejszego rozporządzenia na takich samych warunkach, jakie stosowane były dotychczas. Tego rodzaju nadzwyczajne środki wspierania rynku powinny być przyjmowane przez Komisję oraz powinny być bezpośrednio związane ze środkami zdrowotnymi i weterynaryjnymi przyjmowanymi w celu zwalczania rozprzestrzeniania się chorób lub wynikać z przyjęcia tych środków. Środki te należy przyjmować na wniosek państw członkowskich w celu zapobieżenia poważnym zakłóceniom danych rynków.

(23) Możliwość przyjęcia przez Komisję, w stosownych przypadkach, specjalnych środków interwencyjnych, określonych we wspólnej organizacji rynku zbóż oraz ryżu, w celu sprawnego i skutecznego reagowania na zagrożenia wynikające z zakłóceń rynku w sektorze zbóż oraz w celu zapobieżenia stosowania na szeroką skalę interwencji publicznej w niektórych regionach Wspólnoty w sektorze ryżu lub zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących w wyniku klęsk żywiołowych powinna zostać utrzymana w niniejszym rozporządzeniu.

(24) W celu zapewnienia odpowiedniego poziomu życia wspólnotowych plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej należy ustalić cenę minimalną buraków kwotowych o jakości standardowej, którą należy określić.

(25) Do zapewnienia odpowiedniej równowagi praw i obowiązków między przedsiębiorstwami cukrowniczymi a plantatorami buraków cukrowych konieczne są szczególne instrumenty. Do niniejszego rozporządzenia należy zatem przenieść standardowe przepisy dotychczas stosowane we wspólnej organizacji rynku cukru, które regulują stosunki umowne między nabywcami i sprzedawcami buraków cukrowych. Szczegółowe warunki były dotychczas regulowane przepisami wspólnej organizacji rynku cukru zamieszczonymi w załączniku II do rozporządzenia (WE) nr 318/2006. Z uwagi na wysoce techniczny charakter tych przepisów, stosowniejszym jest, by kwestiami tymi zajęła się Komisja.

(26) Różnorodność warunków naturalnych oraz sytuacji ekonomicznej i technicznej utrudnia ujednolicenie warunków zakupu buraków cukrowych na całym obszarze Wspólnoty. Istnieją już porozumienia branżowe między stowarzyszeniami plantatorów buraków cukrowych a przedsiębiorstwami cukrowniczymi. Przepisy ramowe powinny zatem jedynie określać gwarancje minimalne wymagane przez plantatorów buraków cukrowych i przemysł cukrowniczy w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania rynku cukru, z możliwością przyjęcia odstępstwa od niektórych postanowień w ramach porozumienia branżowego.

(27) Należy stosować opłatę produkcyjną przeznaczoną na finansowanie wydatków związanych ze wspólną organizacją rynku w sektorze cukru.

(28) W celu utrzymania równowagi strukturalnej na rynkach cukru na poziomie cenowym bliskim cenie referencyjnej Komisja powinna mieć możliwość podjęcia decyzji o wycofaniu cukru z rynku na okres potrzebny do powrotu tego rynku do równowagi.

(29) We wspólnej organizacji rynku żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj oraz mięsa drobiowego przewidziano możliwość przyjęcia szczególnych środków ułatwiających dostosowanie podaży do wymogów rynku. Środki takie mogą przyczynić się do stabilizacji rynków oraz do zapewnienia odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej. Mając na względzie cele niniejszego rozporządzenia, możliwość tę należy utrzymać. Zgodnie z tymi przepisami Rada może przyjąć ogólne zasady dotyczące takich środków, zgodnie z procedurą określoną w art. 37 Traktatu. Cele, jakie mają być osiągnięte przy pomocy takich środków, są jasno określone i ograniczają rodzaj środków, które mogą zostać przyjęte. Przyjęcie przez Radę dodatkowych przepisów ogólnych dotyczących wymienionych sektorów nie jest zatem konieczne i nie należy go przewidywać.

(30) W sektorze cukru oraz sektorze mleka i przetworów mlecznych od wielu lat istotnym instrumentem polityki rynkowej jest ilościowe ograniczanie produkcji określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz rozporządzeniu Rady (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającym opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych (³²). Przyczyny przyjęcia przez Wspólnotę w przeszłości systemów kwot produkcyjnych w obydwu sektorach są w dalszym ciągu aktualne.

(31) Podczas gdy system kwot cukru został bezpośrednio włączony do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, odpowiadający mu system dotyczący sektora mleczarskiego jest jak dotąd regulowany odrębnym aktem prawnym, jakim jest rozporządzenie (WE) nr 1788/2003. Mając na uwadze zasadnicze znaczenie tych systemów oraz cele niniejszego rozporządzenia, należy włączyć odpowiednie przepisy do niniejszego rozporządzenia bez dokonywania istotnych zmian w systemach i sposobie ich funkcjonowania, w porównaniu z poprzednią sytuacją prawną.

(32) System kwot cukru w niniejszym rozporządzeniu powinien zatem odzwierciedlać ustalenia określone w rozporządzeniu (WE) nr 318/2006 oraz, w szczególności, utrzymywać status prawny kwot w zakresie, w jakim, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, system kwot stanowi mechanizm regulacji rynku w sektorze cukru ukierunkowany na zapewnienie realizacji celów leżących w interesie publicznym.

(33) Niniejsze rozporządzenie powinno zatem również umożliwić Komisji skorygowanie kwot do zrównoważonego poziomu po zamknięciu w 2010 r. funduszu restrukturyzacji utworzonego rozporządzeniem Rady (WE) nr 320/ 2006 z dnia 20 lutego 2006 r. ustanawiającym tymczasowy system restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie (³³).

(34) Mając na uwadze potrzebę zachowania pewnej krajowej elastyczności w strukturalnym dostosowaniu przemysłu przetwórczego oraz uprawy buraków i trzciny cukrowej w okresie, w którym stosowane będą kwoty, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zmiany, w ramach pewnych limitów, kwot przydzielanych przedsiębiorstwom, bez ograniczania działalności funduszu restrukturyzacji jako instrumentu.

(35) W celu zapobieżenia zakłóceniom rynku cukru wywoływanym przez nadwyżki cukru Komisja powinna mieć możliwość przeniesienia – na podstawie określonych kryteriów – nadwyżek cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego na kolejny rok gospodarczy jako produkcji kwotowej. Ponadto, jeżeli w przypadku pewnych ilości nie zostaną spełnione obowiązujące warunki, należy nałożyć opłatę z tytułu nadwyżki w celu uniknięcia nagromadzenia się tych dodatkowych ilości, zagrażającego sytuacji na rynku.

(36) Nadrzędnym celem wprowadzenia systemu kwot mlecznych nadal pozostaje zmniejszenie zachwiań równowagi między podażą a popytem na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz wynikających z niego nadwyżek strukturalnych, a tym samym zapewnianie większej równowagi rynkowej. Należy zatem utrzymać zasadę nakładania opłaty z tytułu nadwyżki na mleko odbierane lub sprzedawane do bezpośredniego spożycia przekraczającej określoną gwarantowaną wielkość progową. Zgodnie z celem niniejszego rozporządzenia konieczne jest zwłaszcza terminologiczne ujednolicenie pojęć stosowanych w odniesieniu do systemu kwot cukru i systemu kwot mlecznych, jednocześnie zachowując obowiązujące uwarunkowania prawne tych systemów. Słuszne wydaje się zatem ujednolicenie terminologii stosowanej w sektorze mleka i terminologii stosowanej w sektorze cukru. Pojęcia „krajowa ilość referencyjna” i „indywidualna ilość referencyjna”, w rozporządzeniu (WE) nr 1788/2003, należy zatem zastąpić terminami „kwota krajowa” i „kwota indywidualna”, nie zmieniając przy tym istoty prawnej definiowanego pojęcia.

(37) Zasadniczo system kwot mlecznych należy opracować zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1788/2003. W szczególności należy utrzymać rozróżnienie pomiędzy dostawami a sprzedażą bezpośrednią, a system powinien być stosowany na podstawie reprezentatywnych zawartości tłuszczu i krajowej referencyjnej zawartości tłuszczu. Należy upoważnić rolników, pod pewnymi warunkami, do tymczasowego przekazywania ich kwoty indywidualnej. Mimo że należy utrzymać zasadę, zgodnie z którą w przypadku sprzedaży lub dzierżawy gospodarstwa lub przekazania go w drodze dziedziczenia, odpowiadająca mu kwota jest przekazywana nabywcy, dzierżawcy lub spadkobiercy wraz z odnośnymi gruntami, należy przewidzieć pewne wyjątki od zasady stanowiącej, iż kwoty są przypisane do gospodarstw, w celu kontynuowania restrukturyzacji produkcji mleka oraz poprawy stanu środowiska naturalnego. Państwa członkowskie powinny być upoważnione do umieszczania części przeniesionych ilości w rezerwie krajowej zgodnie z różnymi rodzajami przekazywania kwot i przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów.

(38) Opłata z tytułu nadwyżek powinna zostać ustalona na poziomie odstraszającym i powinna być wnoszona przez państwa członkowskie niezwłocznie po przekroczeniu kwoty krajowej. Państwo członkowskie powinno podzielić ciężar płatności między producentów, którzy przyczynili się do tego przekroczenia. Producenci powinni odpowiadać przed danym państwem członkowskim za zapłacenie swojej części opłaty wyrównawczej, ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnej im ilości. Państwa członkowskie powinny wnieść do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG) opłatę wyrównawczą odpowiadającą wysokości przekroczenia ich krajowej kwoty obniżoną o zryczałtowaną sumę w wysokości 1 % w celu uwzględnienia przypadków upadłości lub definitywnej niezdolności niektórych producentów do zapłacenia należnej części opłaty wyrównawczej.

(39) Rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (³⁴) określa dochody uzyskane w wyniku zastosowania dodatkowej opłaty wyrównawczej w sektorze mleczarskim jako „dochody przeznaczone na określony cel”, które muszą zostać przekazane do budżetu Wspólnoty oraz, w przypadku ich ponownego wykorzystania, muszą zostać wykorzystane wyłącznie do finansowania odpowiednio wydatków EFRG lub Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Artykuł 22 rozporządzenia (WE) nr 1788/ 2003, zgodnie z którym opłata wyrównawcza jest uznawana za narzędzie interwencyjne do stabilizowania rynków rolnych i jest stosowana do finansowania wydatków w sektorze mleka, uległ zatem dezaktualizacji i nie powinien zostać włączony do niniejszego rozporządzenia.

(40) We wspólnej organizacji rynków poszczególnych sektorów przewidziano różne rodzaje systemów pomocy.

(41) We wspólnej organizacji rynku suszu paszowego oraz lnu i konopi wprowadzono pomoc do przetwarzania w tych sektorach jako środek regulujący rynek wewnętrzny w odniesieniu do tych sektorów. Przepisy te powinny zostać utrzymane.

(42) Z uwagi na szczególną sytuację na rynku zbóż i skrobi ziemniaczanej, we wspólnej organizacji rynku zbóż zawarto przepisy pozwalające na zastosowanie, w razie konieczności, refundacji produkcyjnej. Refundacja produkcyjna powinna umożliwiać udostępnienie danemu sektorowi przemysłu produktów podstawowych wykorzystywanych przez ten sektor po cenie niższej od ceny wynikającej ze stosowania wspólnych cen. We wspólnej organizacji rynku cukru przewidziano możliwość przyznawania refundacji produkcyjnej w przypadkach, gdy podczas wytwarzania niektórych produktów przemysłowych, chemicznych lub farmaceutycznych, wyniknie potrzeba przyjęcia środków mających na celu udostępnienie określonych produktów cukrowniczych.

(43) W celu zapewnienia równowagi na rynku mleka oraz stabilizacji cen rynkowych mleka i przetworów mlecznych potrzebne są środki mające na celu zwiększenie możliwości zbytu przetworów mlecznych. We wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych przewidziano zatem przyznanie pomocy na rzecz obrotu niektórymi przetworami mlecznymi z uwagi na ich określone wykorzystanie i przeznaczenie. Ponadto w tej wspólnej organizacji rynku przewidziano, że Wspólnota powinna pokrywać część wydatków związanych z przyznaniem pomocy na dostawy mleka dla uczniów, w celu zachęcenia młodzieży do spożywania mleka.

(44) Finansowanie wspólnotowe, stanowiące udział procentowy pomocy bezpośredniej, którą państwa członkowskie mają prawo wstrzymać zgodnie z art. 110i ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, musi zachęcać uznane organizacje podmiotów gospodarczych do sporządzania programów prac do celów poprawy jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek. W tym kontekście we wspólnej organizacji rynku oliwek stołowych i oliwy z oliwek przewidziano, że wspólnotowe wsparcie przydzielane jest zgodnie z priorytetami dla podejmowanych działań ustalonymi w tych programach prac.

(45) Na mocy rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 ustanowiono wspólnotowy fundusz tytoniowy finansowany przez określone potrącenia z systemów pomocy w tym sektorze w celu przyjmowania w tym sektorze różnorodnych środków. W 2007 roku wspólnotowemu funduszowi tytoniowemu po raz ostatni zostaną udostępnione potrącenia z systemu pomocy określonego w tytule IV rozdział 10c rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Podczas gdy okres finansowania funduszu zakończy się przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia, przepisy art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 należy jednak utrzymać, tak by służyły jako podstawa prawna programów wieloletnich, które mogą być finansowane przez wspólnotowy fundusz tytoniowy.

(46) Sektor pszczelarski, będący jednym z sektorów rolnictwa, charakteryzuje się różnorodnością warunków produkcji i wielkości plonów oraz rozproszeniem i zróżnicowaniem podmiotów gospodarczych, zarówno na etapie produkcji, jak i wprowadzania do obrotu. Ponadto, w związku z rozprzestrzenianiem się warrozy w kilku państwach członkowskich w ostatnich latach oraz w związku z problemami, które choroba ta stwarza dla produkcji miodu, niezbędne jest podjęcie działań na poziomie Wspólnoty, ponieważ choroby tej nie można całkowicie wykorzenić, a do jej zwalczania należy stosować zatwierdzone produkty. Zważywszy na powyższe okoliczności oraz z uwagi na usprawnienie produkcji i wprowadzanie do obrotu produktów pszczelich we Wspólnocie, w celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich co trzy lata należy sporządzać programy krajowe obejmujące kwestie dotyczące wsparcia technicznego, kontroli warrozy, racjonalizacji sezonowego przenoszenia uli, zarządzania zasiedlaniem uli we Wspólnocie oraz współpracy w zakresie programów badawczych dotyczących pszczelarstwa i produktów pszczelich. Te programy krajowe powinny być częściowo finansowane przez Wspólnotę.

(47) Rozporządzenie (WE) nr 1544/2006 zastąpiło wszystkie krajowe formy pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników przez wspólnotowy system pomocy udzielanej na hodowlę jedwabników, który polega na ustaleniu jej sumy w przeliczeniu na pojemnik jaj jedwabników.

(48) Zważywszy, że względy polityczne, które doprowadziły do wprowadzenia wyżej wymienionych systemów, obowiązują w dalszym ciągu, wszystkie te systemy pomocy należy włączyć w ramy niniejszego rozporządzenia.

(49) Stosowanie norm handlowych dla produktów rolnych może przyczynić się do poprawy warunków ekonomicznych w zakresie produkcji tych produktów, wprowadzania ich do obrotu oraz do poprawy ich jakości. Stosowanie tego rodzaju norm leży zatem w interesie producentów, przedsiębiorstw handlowych i konsumentów. Zatem w ramach wspólnej organizacji rynków bananów, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, żywych roślin, jaj oraz mięsa drobiowego wprowadzono normy handlowe odnoszące się w szczególności do jakości, podziału na klasy, wagi, rozmiaru, opakowania, sposobu pakowania, przechowywania, transportu, prezentacji, kraju pochodzenia i oznakowania. Podejście to należy zachować w niniejszym rozporządzeniu.

(50) W ramach wspólnej organizacji rynków oliwek stołowych i oliwy z oliwek oraz bananów Komisja była dotychczas upoważniona do przyjmowania przepisów w sprawie norm handlowych. Ze względu na wysoce techniczny charakter tych norm i ciągłą potrzebę poprawy ich skuteczności oraz dostosowywania ich do zmieniających się praktyk handlowych wydaje się właściwe objęcie tym podejściem również sektora żywych roślin, jednocześnie określając kryteria, które Komisja powinna uwzględniać przy ustanawianiu stosownych przepisów. Ponadto w celu zapobieżenia nadużyciom w zakresie jakości i autentyczności produktów oferowanych konsumentom oraz istotnym zakłóceniom odnośnych rynków może zaistnieć potrzeba przyjęcia szczególnych środków, zwłaszcza aktualnych metod analitycznych oraz innych środków służących określaniu przedmiotowych norm.

(51) Kilka instrumentów prawnych wprowadzono do celów regulacji wprowadzania do obrotu i określania nazw mleka, przetworów mlecznych i tłuszczów. Ich celem jest z jednej strony poprawa pozycji mleka i przetworów mlecznych na rynku oraz z drugiej strony zapewnienie uczciwej konkurencji mlecznych i niemlecznych tłuszczów do smarowania, z korzyścią dla producentów i konsumentów. Przepisy zawarte w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1898/ 87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi (³⁵) mają na celu ochronę konsumenta oraz stworzenie niezakłócających konkurencji warunków dla przetworów mlecznych i produktów konkurujących z nimi w zakresie nazw produktów, etykietowania i reklamy. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2597/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiającym dodatkowe zasady w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do mleka spożywczego (³⁶) ustanowiono przepisy mające na celu zapewnienie wysokiej jakości mleka spożywczego oraz jego przetworów odpowiadających potrzebom i życzeniom konsumentów, tak by przyczynić się do stabilizacji danego rynku i zapewnić konsumentom wysoką jakość mleka spożywczego. W rozporządzeniu Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określającym normy dla tłuszczów do smarowania (³⁷) ustanowiono normy handlowe dla przetworów mlecznych i niemlecznych, których to dotyczy, z jasną i wyraźną klasyfikacją uzupełnioną przepisami dotyczącymi oznaczenia produktów. Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia zasady te należy utrzymać bez zmian.

(52) W odniesieniu do sektorów jaj i mięsa drobiowego istniejące przepisy regulują normy handlowe, a w niektórych przypadkach również warunki produkcji. Takie przepisy zawarte są w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1028/2006 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj (³⁸), w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1906/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do mięsa drobiowego (³⁹) oraz w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2782/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie produkcji i obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego (⁴⁰). Podstawowe przepisy zawarte w wymienionych rozporządzeniach powinny zostać włączone do niniejszego rozporządzenia.

(53) Rozporządzenie (WE) nr 1028/2006 przewiduje, że normy handlowe dotyczące jaj powinny przede wszystkim stosować się do wszystkich jaj kur z gatunku Gallus gallus, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie oraz co do zasady również do jaj przeznaczonych na wywóz do państw trzecich. Ustanawiając dwie klasy jakości jaj rozporządzenie to wprowadza również rozróżnienie między jajami nadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi a jajami nienadającymi się do bezpośredniego spożycia przez ludzi; rozporządzenie zawiera także przepisy, które gwarantują stosowne informowanie konsumenta o klasie jakości i klasie wagowej oraz o stosowanym sposobie chowu. Ponadto rozporządzenie wprowadza unormowania szczególne dotyczące jaj przywożonych z państw trzecich: zgodnie z tymi unormowaniami przepisy szczególne obowiązujące w niektórych państwach trzecich mogą uzasadniać odstępstwa od norm handlowych, jeżeli zapewniona jest równorzędność europejskich przepisów prawnych.

(54) W odniesieniu do mięsa drobiowego rozporządzenie (EWG) nr 1906/90 przewiduje, że normy handlowe powinny co do zasady stosować się do niektórych rodzajów mięsa drobiowego nadającego się do spożycia przez ludzi i wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie, natomiast nie powinny stosować się do mięsa drobiowego przeznaczonego na wywóz do państw trzecich. Rozporządzenie to wprowadza podział mięsa drobiowego na dwie kategorie w zależności od budowy i wyglądu tego mięsa oraz ustala warunki oferowania mięsa na sprzedaż.

(55) Zgodnie z przywołanymi rozporządzeniami państwa członkowskie powinny mieć możliwość uchylenia stosowania wspomnianych norm handlowych w odniesieniu do jaj i mięsa drobiowego, które są sprzedawane przez producenta konsumentowi końcowemu w ramach niektórych form sprzedaży bezpośredniej, jeżeli sprzedaż dotyczy niewielkiej ilości tych produktów.

(56) Rozporządzenie (WE) nr 2782/75 ustanawia przepisy szczególne dotyczące obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego oraz ich transportu, jak również inkubacji jaj wylęgowych. Rozporządzenie to wprowadza między innymi obowiązek indywidualnego oznaczania jaj wylęgowych przeznaczonych do produkcji piskląt oraz określa sposób ich pakowania oraz rodzaj opakowań stosowanych podczas ich transportu. Z obowiązku stosowania norm ustalonych w rozporządzeniu wyłączone jednak zostały niewielkie zakłady hodowli rodowodowej i inne niewielkie zakłady hodowlane.

(57) Zgodnie z celami niniejszego rozporządzenia powyższe przepisy powinny zostać utrzymane bez ingerowania w ich treść. Niemniej jednak do tych przepisów przywołanych rozporządzeń, które mają charakter techniczny, powinny mieć zastosowanie przepisy wykonawcze przyjmowane przez Komisję.

(58) Tak jak dotychczas działo się to w przypadku wspólnej organizacji rynku chmielu, w całej Wspólnocie należy prowadzić politykę jakości, stosując w tym celu przepisy wykonawcze dotyczące certyfikacji oraz przepisy zakazujące zasadniczo wprowadzania do obrotu produktów, którym nie wydano certyfikatu, lub, w przypadku produktów przywożonych, produktów niespełniających odpowiednich wymagań jakościowych.

(59) Opisy, definicje i nazewnictwo oliwy z oliwek są zasadniczym elementem struktury rynku poprzez ustanowienie norm jakości oraz dostarczenie konsumentom właściwych informacji na temat produktu.

(60) Jeden z wyżej wspomnianych systemów pomocy przyczyniający się do równowagi na rynku mleka i przetworów mlecznych oraz do stabilizacji cen rynkowych w tym sektorze stanowi system pomocy na rzecz przetwarzania odtłuszczonego mleka na kazeinę i kazeiniany, przewidziany dotychczas w art. 12 rozporządzenia (WE) nr 1255/ 1999. W rozporządzeniu Rady (EWG) nr 2204/90 z dnia 24 lipca 1990 r. ustanawiającym dodatkowe ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do sera (⁴¹) wprowadzono przepisy dotyczące wykorzystania kazeiny i kazeinianów w wytwarzaniu sera w celu przeciwdziałania potencjalnym negatywnym skutkom wynikającym ze stosowania omawianego systemu pomocy, biorąc pod uwagę wrażliwość sera na działania zastępcze dotyczące kazeiny lub kazeinianów, dążąc tym samym do stabilizacji rynku. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(61) Przetwarzanie niektórych surowców rolnych na alkohol etylowy jest ściśle związane z gospodarką tymi surowcami. Może to w znacznym stopniu przyczynić się do podniesienia ich wartości i może mieć szczególne znaczenie ekonomiczne i społeczne dla gospodarki niektórych regionów Wspólnoty bądź też może być znaczącym źródłem dochodów dla producentów odpowiednich surowców. Pozwala to również na zbyt produktów niedostatecznej jakości i krótkookresowych nadwyżek, które mogą powodować przejściowe problemy w niektórych sektorach.

(62) W sektorze chmielu, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, tytoniu oraz jedwabników stosowanie niektórych instrumentów polityki polega na koncentracji wysiłków w odniesieniu do różnych organizacji, w szczególności w celu stabilizacji rynków tych produktów oraz poprawy i gwarantowania ich jakości poprzez wspólnie podejmowane działania. Przepisy regulujące system tych organizacji opierają się jak do tej pory na organizacjach uznanych przez państwa członkowskie lub, na określonych warunkach, przez Komisję, zgodnie z zasadami przez nią przyjmowanymi. System ten należy utrzymać oraz dokonać harmonizacji dotychczas obowiązujących przepisów.

(63) W celu wsparcia niektórych działań organizacji między-branżowych, które są przedmiotem szczególnego zainteresowania w świetle obecnych zasad dotyczących wspólnej organizacji rynku tytoniu, należy przewidzieć możliwość, po spełnieniu określonych warunków, objęcia rozszerzenia zasadami przyjętymi przez organizację międzybranżową w odniesieniu do swoich członków, wszystkich producentów i ich grup, niebędących członkami tych organizacji w jednym lub większej liczbie regionów. To samo podejście należy stosować również w odniesieniu do innych działań uznanych organizacji międzybranżowych, które ze względów ekonomicznych lub technicznych leżą w ogólnym interesie sektora tytoniu i w związku z tym mogą przynosić korzyść wszystkim podmiotom prowadzącym działalność w odnośnych branżach. Należy zapewnić ścisłą współpracę pomiędzy państwami członkowskimi i Komisją. Komisja powinna posiadać stałe uprawnienia kontrolne, w szczególności w odniesieniu do porozumień i uzgodnionych praktyk przyjmowanych przez te organizacje.

(64) W odniesieniu do sektorów, w których obowiązujące przepisy nie przewidują uznawania organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych, państwa członkowskie mogą chcieć wprowadzić możliwość uznawania takich organizacji na podstawie prawa krajowego, o ile uznanie takie będzie zgodne z prawem wspólnotowym. Należy zatem dokładniej wyjaśnić tę możliwość. Ponadto należy przyjąć przepisy, w których zostanie stwierdzone, że uznanie organizacji producentów lub organizacji między-branżowych zgodnie z obecnie obowiązującymi rozporządzeniami pozostaje wiążące po przyjęciu niniejszego rozporządzenia.

(65) Stworzenie jednolitego rynku wspólnotowego wymaga wprowadzenia systemu wymiany handlowej na zewnętrznych granicach Wspólnoty. System wymiany handlowej powinien obejmować należności przywozowe oraz refundacje wywozowe i powinien w zasadzie ustabilizować rynek wspólnotowy. System wymiany handlowej powinien opierać się na zobowiązaniach podejmowanych na mocy wielostronnych negocjacji handlowych w ramach rundy urugwajskiej.

(66) Monitorowanie wielkości obrotu produktami rolnymi z państwami trzecimi w ramach wspólnej organizacji rynku zbóż, ryżu, cukru, nasion, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, lnu i konopi, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego, żywych roślin oraz alkoholu etylowego rolniczego podlegało dotychczas, zarówno w przypadku przywozu, jak i wywozu, obowiązkowym systemom pozwoleń lub systemom, w przypadku których Komisja posiadała uprawnienia do wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń.

(67) Monitorowanie obrotu handlowego jest przede wszystkim kwestią zarządzania, w odniesieniu do której należy stosować podejście elastyczne. Wobec tego oraz w świetle doświadczeń zebranych w ramach wspólnych organizacji rynków, w których zarządzanie pozwoleniami zostało już przekazane Komisji, wydaje się właściwe objęcie tym podejściem wszystkich sektorów, w których stosuje się system pozwoleń na przywóz i wywóz. Decyzja w sprawie wprowadzenia wymogów w zakresie pozwoleń powinna być podejmowana przez Komisję przy uwzględnieniu potrzeby pozwoleń na przywóz w celu zarządzania danymi rynkami oraz, w szczególności, potrzeby monitorowania przywozu odnośnych produktów.

(68) W większości cła stosowane do produktów rolnych na mocy porozumień Światowej Organizacji Handlu (WTO) są określone we wspólnej taryfie celnej. Jednakże w odniesieniu do niektórych produktów w sektorze zbóż i sektorze ryżu wprowadzenie dodatkowych mechanizmów stwarza konieczność zapewnienia możliwości przyjęcia odstępstw.

(69) W celu zapobieżenia lub przeciwdziałania wystąpieniu na rynku Wspólnoty niekorzystnych skutków, które mogłyby wynikać z przywozu niektórych produktów rolnych, przywóz takich produktów powinien w określonych warunkach podlegać dodatkowej należności przywozowej.

(70) Na określonych warunkach należy przyznać Komisji uprawnienia upoważniające ją do otwarcia i zarządzania kontyngentami taryfowymi na przywóz wynikającymi z międzynarodowych umów zawartych zgodnie z Traktatem lub wynikających z innych aktów Rady.

(71) Celem rozporządzenia Rady (EWG) nr 2729/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie opłat przywozowych na mieszanki zbóż, ryżu i ryżu łamanego (⁴²) jest zapewnienie właściwego funkcjonowania systemu opłat celnych w przypadku przywozu mieszanek zbóż, ryżu i ryżu łamanego. Przepisy te należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(72) Wspólnota zawarła kilka umów z państwami trzecimi w sprawie preferencyjnego dostępu do rynku, na mocy których kraje te mogą wywozić do Wspólnoty cukier trzcinowy na korzystnych warunkach. Należy zatem dokonać oceny zapotrzebowania rafinerii na cukier przeznaczony do rafinacji oraz, na określonych warunkach, zachować pozwolenia na przywóz dla wyspecjalizowanych podmiotów zużywających znaczne ilości przywożonego surowego cukru trzcinowego, uznawanych za rafinerie przemysłowe Wspólnoty.

(73) W celu zapobieżenia zakłóceniu przez nielegalne uprawy wspólnej organizacji rynku konopi uprawianych na włókno, należy przewidzieć możliwość kontroli przywozu konopi i nasion konopi w celu zapewnienia, że takie produkty oferują określone gwarancje pod względem zawartości tetrahydrokanabinolu. Ponadto przywóz nasion konopi przeznaczonych do celów innych niż siew należy objąć systemem kontroli przewidującym nadawanie upoważnień zainteresowanym importerom.

(74) W odniesieniu do produktów sektora chmielu w całej Wspólnocie prowadzona jest polityka jakości. W przypadku produktów przywożonych należy ustanowić przepisy gwarantujące, że przywożone są wyłącznie produkty spełniające odpowiednie minimalne wymagania jakościowe.

(75) Dzięki systemowi ceł nie jest konieczne stosowanie pozostałych środków ochronnych na zewnętrznych granicach Wspólnoty. W wyjątkowych okolicznościach jednak funkcjonowanie rynku wewnętrznego i mechanizmu celnego może okazać się niewystarczające. W takich przypadkach, aby nie pozostawić rynku wspólnotowego bez ochrony przed możliwymi zakłóceniami, Wspólnota powinna mieć możliwość bezzwłocznego przedsięwzięcia wszelkich niezbędnych środków. Takie środki powinny być zgodne z międzynarodowymi zobowiązaniami Wspólnoty.

(76) W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania wspólnych organizacji rynków, a zwłaszcza zapobieżenia zakłóceniom rynków, w ramach wspólnych organizacji rynków wielu produktów tradycyjnie przewidziana została możliwość wprowadzenia zakazu stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania. Możliwość ta powinna zostać utrzymana. Ponadto z doświadczeń wynika, że w przypadku wystąpienia zakłóceń rynków lub zagrożenia wystąpieniem takich zakłóceń, spowodowanych stosowaniem wspomnianych procedur, konieczne jest jak najszybsze podjęcie działań. W związku z tym należy przyznać stosowne uprawnienia Komisji. W opisanych sytuacjach Komisja powinna mieć zatem możliwość zawieszania stosowania procedur czynnego i biernego uszlachetniania.

(77) Przepisy dotyczące przyznawania refundacji wywozowych z tytułu wywozu do państw trzecich w oparciu o różnicę między cenami we Wspólnocie i na rynku światowym, podlegające ograniczeniom wynikającym ze zobowiązań Wspólnoty w ramach WTO, powinny służyć zabezpieczeniu możliwości udziału Wspólnoty w międzynarodowym handlu niektórymi produktami objętymi zakresem niniejszego rozporządzenia. Wywozy objęte refundacją powinny podlegać ograniczeniom pod względem wartości i ilości.

(78) Zgodność z ograniczeniami pod względem wartości należy zapewnić w momencie ustalania refundacji wywozowych poprzez monitorowanie płatności zgodnie z zasadami związanymi z EFRG. Monitorowanie może być ułatwione przez obowiązek wcześniejszego ustalenia refundacji wywozowych, z dopuszczeniem możliwości, w przypadku zróżnicowania refundacji, zmiany określonego miejsca przeznaczenia w ramach obszaru geograficznego, do którego odnosi się jedna stawka refundacji wywozowej. W przypadku zmiany miejsca przeznaczenia powinna zostać wypłacona refundacja wywozowa mająca zastosowanie do faktycznego miejsca przeznaczenia, przy czym górną granicę stanowi kwota mająca zastosowanie do miejsca przeznaczenia określonego z wyprzedzeniem.

(79) Zgodność z ograniczeniami ilościowymi należy zapewnić poprzez wprowadzenie rzetelnego i skutecznego systemu monitorowania. W tym celu przyznawanie refundacji wywozowych powinno podlegać obowiązkowi posiadania pozwolenia na wywóz. Refundacje wywozowe powinny być przyznawane w ramach dostępnych limitów w zależności od konkretnej sytuacji każdego produktu. Wyjątki od tej zasady można dopuścić tylko w przypadku produktów przetworzonych niewymienionych w załączniku I do Traktatu, w odniesieniu do których nie stosuje się ograniczeń ilościowych. Należy przewidzieć możliwość wprowadzenia odstępstw od ścisłego stosowania reguł zarządzania, w przypadku gdy nie jest prawdopodobne przekroczenie pułapów ilościowych ustanowionych dla wywozu objętego refundacjami.

(80) W przypadku wywozu żywego bydła należy przewidzieć możliwość przyznania refundacji wywozowych oraz ich wypłacenia wyłącznie pod warunkiem przestrzegania przepisów prawa wspólnotowego dotyczących dobrostanu zwierząt, a w szczególności ochrony zwierząt podczas transportu.

(81) Produktów rolnych mogą w określonych przypadkach w państwach trzecich dotyczyć korzystne szczególne regulacje przywozowe, jeżeli produkty te spełniają określone specyfikacje lub warunki cenowe. W celu zapewnienia prawidłowego stosowania takiego systemu konieczna jest współpraca administracyjna organów państwa trzeciego przywozu z organami Wspólnoty. W tym celu odnośnym produktom powinny towarzyszyć certyfikaty wydawane we Wspólnocie.

(82) Wywóz cebulek kwiatowych do państw trzecich ma istotne znaczenie gospodarcze dla Wspólnoty. Utrzymanie i rozwój tego wywozu mogą zostać zapewnione przez stabilizację cen w tym sektorze handlu. W odniesieniu do omawianych produktów należy zatem przewidzieć minimalne ceny wywozowe.

(83) Zgodnie z art. 36 Traktatu postanowienia rozdziału dotyczącego reguł konkurencji mają zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi jedynie w zakresie ustalonym przez Radę w ramach postanowień art. 37 ust. 2 i 3 i zgodnie z procedurą w nich przewidzianą. W poszczególnych wspólnych organizacjach rynków przepisy dotyczące pomocy państwowej uznano w większości za mające zastosowanie. W szczególności stosowanie postanowień Traktatu dotyczących przedsiębiorstw zostało dokładniej określone w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczącym stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi (⁴³). Zgodnie z celem, jakim jest opracowanie jednego kompleksowego zbioru przepisów dotyczących polityki rynkowej, omawiane przepisy należy włączyć do niniejszego rozporządzenia.

(84) Reguły konkurencji odnoszące się do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 81 Traktatu, oraz przepisy odnoszące się do nadużywania pozycji dominującej powinny mieć zastosowanie do produkcji rolnej i handlu produktami rolnymi w zakresie, w jakim ich stosowanie nie utrudnia funkcjonowania krajowych organizacji rynków rolnych ani nie zagraża realizacji celów WPR.

(85) Szczególną uwagę poświęca się organizacjom rolniczym, które zajmują się w szczególności wspólną produkcją lub wprowadzaniem do obrotu produktów rolnych, lub korzystaniem ze wspólnych urządzeń, o ile takie wspólne działanie nie wyklucza konkurencji ani nie zagraża realizacji celów art. 33 Traktatu.

(86) W celu uniknięcia niewłaściwego rozwoju WPR, jak również w celu zagwarantowania pewności prawnej oraz niedyskryminacyjnego traktowania odnośnych przedsiębiorstw, Komisja powinna posiadać wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do decydowania, czy porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki, o których mowa w art. 81 Traktatu, są zgodne z celami WPR.

(87) Przyznawanie pomocy krajowej byłoby zagrożeniem dla właściwego funkcjonowania jednolitego rynku opartego na wspólnych cenach. W związku z tym w odniesieniu do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem powinny mieć zastosowanie postanowienia Traktatu dotyczące pomocy państwowej. W niektórych okolicznościach należy zezwolić na wyjątki. W przypadkach, w których stosuje się takie wyjątki, Komisja powinna jednak posiadać możliwość sporządzenia wykazu istniejących, nowych lub proponowanych mechanizmów pomocy krajowej, przekazania stosownych spostrzeżeń państwom członkowskim oraz zaproponowania im przedsięwzięcia odpowiednich środków.

(88) Finlandia i Szwecja, ze względu na specyficzne uwarunkowania gospodarcze dotyczące produkcji mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa oraz wprowadzania ich do obrotu, mogą od czasu przystąpienia udzielać pomocy w tym zakresie. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia Komisji Finlandia może ponadto, ze względu na panujące w tym państwie specyficzne warunki klimatyczne, przyznawać pomoc odpowiednio w odniesieniu do pewnych ilości nasion oraz pewnych ilości nasion zbóż produkowanych wyłącznie w Finlandii. Wyjątki te należy utrzymać.

(89) W państwach członkowskich, w których nastąpi istotne zmniejszenie kwot cukru, plantatorzy buraków cukrowych napotkają szczególnie poważne problemy związane z dostosowaniem się do tej sytuacji. W takich przypadkach przejściowa pomoc wspólnotowa dla plantatorów buraków cukrowych określona w tytule IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003 nie będzie wystarczająca, by w pełni rozwiązać napotkane przez nich problemy. Dlatego państwa członkowskie, które zmniejszyły swoje kwoty o ponad 50 % kwoty cukru określonej w dniu 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/ 2006, powinny zostać uprawnione do przyznania pomocy państwowej plantatorom buraków cukrowych w okresie stosowania przejściowej pomocy wspólnotowej. W celu zapobieżenia przyznawaniu przez państwa członkowskie pomocy państwowej przekraczającej potrzeby plantatorów buraków cukrowych określenie łącznej sumy odnośnej pomocy państwowej powinno podlegać zatwierdzeniu przez Komisję, z wyjątkiem przypadku Włoch, gdzie maksymalny poziom potrzeb najwydajniejszych plantatorów buraków cukrowych związanych z dostosowaniem do warunków rynkowych po reformie oszacowano na 11 EUR na tonę wyprodukowanych buraków cukrowych. Ponadto ze względu na przewidywane wystąpienie szczególnych problemów we Włoszech, należy utrzymać ustalenia pozwalające plantatorom buraków cukrowych na bezpośrednie lub pośrednie korzystanie z przyznawanej pomocy państwowej.

(90) W Finlandii uprawa buraków cukrowych jest prowadzona w szczególnych warunkach geograficznych i klimatycznych, których niekorzystny wpływ na sektor będzie nakładać się na ogólne skutki reformy sektora cukru. Z tego względu należy przewidzieć możliwość stałego upoważniania tego państwa członkowskiego do udzielania plantatorom buraków cukrowych na jego terytorium pomocy państwowej w odpowiedniej wysokości.

(91) Biorąc pod uwagę szczególną sytuację Niemiec, gdzie obecnie wsparcie krajowe przyznaje się dużej liczbie mniejszych producentów alkoholu na warunkach szczególnych dla niemieckiego monopolu alkoholowego, konieczne jest zezwolenie na kontynuację takiego wsparcia przez ograniczony okres. Należy również przewidzieć wymóg złożenia, pod koniec tego okresu, sprawozdania z funkcjonowania tego odstępstwa wraz z wszelkimi stosownymi wnioskami.

(92) Jeśli państwo członkowskie pragnie wspierać na swoim terytorium środki promujące spożycie mleka i przetworów mlecznych we Wspólnocie, należy przewidzieć możliwość finansowania takich środków przez nałożenie na krajowych producentów mleka opłaty na rzecz działań promocyjnych.

(93) W celu uwzględnienia potencjalnych zmian w produkcji suszu paszowego Komisja powinna, do dnia 30 września 2008 r., przedstawić Radzie sprawozdanie dotyczące tego sektora, sporządzone na podstawie oceny wspólnej organizacji rynku suszu paszowego. W razie konieczności sprawozdaniu powinny towarzyszyć odpowiednie wnioski. Ponadto Komisja powinna regularnie przedstawiać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdania dotyczące systemu pomocy stosowanego w odniesieniu do sektora pszczelarskiego.

(94) Istnieje potrzeba posiadania rzetelnych informacji na temat sytuacji na wspólnotowym rynku chmielu oraz na temat perspektyw jego rozwoju. Należy zatem przewidzieć rejestrację wszystkich umów dostaw chmielu wyprodukowanego we Wspólnocie.

(95) Na określonych warunkach i w odniesieniu do niektórych produktów należy przewidzieć przedsięwzięcie środków w przypadku wystąpienia lub potencjalnego wystąpienia zakłóceń związanych ze znacznymi zmianami cen na rynku wewnętrznym lub notowań cen bądź cen na rynku światowym.

(96) Konieczne jest ustanowienie ram szczególnych środków w odniesieniu do alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego umożliwiających gromadzenie danych gospodarczych i analizę informacji statystycznych do celów monitorowania rynku. W związku z tym, że rynek alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego jest związany z ogólnym rynkiem alkoholu etylowego, należy również gromadzić informacje dotyczące rynku alkoholu etylowego pochodzenia pozarolniczego.

(97) Wydatki ponoszone przez państwa członkowskie z tytułu zobowiązań wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia powinny być finansowane przez Wspólnotę zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005.

(98) Należy upoważnić Komisję do przyjmowania środków niezbędnych do rozwiązania konkretnych problemów praktycznych w nagłych przypadkach.

(99) Ponieważ wspólne rynki produktów rolnych stale się rozwijają, państwa członkowskie i Komisja powinny przekazywać sobie nawzajem istotne informacje na temat rozwoju sytuacji na tych rynkach.

(100) W celu zapobieżenia nadużyciom związanym z wszelkimi korzyściami określonymi w niniejszym rozporządzeniu korzyści tych nie należy przyznawać lub, w stosownych przypadkach, należy je cofnąć, jeśli okaże się, że warunki uprawniające do otrzymania jakichkolwiek korzyści zostały stworzone w sposób sztuczny, w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia.

(101) W celu zapewnienia przestrzegania obowiązków ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu istnieje potrzeba wprowadzenia kontroli oraz, w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania tych obowiązków, stosowania środków i sankcji administracyjnych. Należy zatem przyznać Komisji uprawnienia do ustanowienia stosownych przepisów, obejmujących przepisy dotyczące zwrotu nienależnych płatności oraz obowiązków sprawozdawczych państw członkowskich, które to zwroty i obowiązki wynikają ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

(102) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia zasadniczo należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁴⁴). Jednak w odniesieniu do niektórych środków wynikających z niniejszego rozporządzenia dotyczących kompetencji Komisji, wymagających bezzwłocznego podjęcia działań lub mających wyłącznie administracyjny charakter, Komisja powinna zostać upoważniona do podjęcia samodzielnych czynności.

(103) Ze względu na włączenie do niniejszego rozporządzenia niektórych elementów wspólnej organizacji rynków świeżych owoców i warzyw, przetworów owocowych i warzywnych oraz wina, do organizacji tej należy wprowadzić pewne zmiany.

(104) Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy dotyczące zakresu stosowania reguł konkurencji przewidzianych w Traktacie. Przepisy te były dotychczas zawarte w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1184/2006. Rozporządzenie to należy zmienić w celu sprecyzowania, że przepisy w nim zawarte mają zastosowanie do produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu, które nie są objęte niniejszym rozporządzeniem.

(105) Niniejsze rozporządzenie obejmuje przepisy zawarte w rozporządzeniach podstawowych wymienionych w motywach 2 i 3, z wyjątkiem przepisów zawartych w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 1493/1999. Niniejsze rozporządzenie obejmuje ponadto przepisy zawarte w następujących rozporządzeniach:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2729/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie opłat przywozowych na mieszanki zbóż, ryżu i ryżu łamanego,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2763/75 z dnia 29 października 1975 r. ustanawiające ogólne zasady przyznawania dopłat do prywatnego składowania wieprzowiny (⁴⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2782/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie produkcji i obrotu jajami wylęgowymi i pisklętami drobiu hodowlanego,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 707/76 z dnia 25 marca 1976 r. w sprawie uznawania grup producentów skupiających hodowców jedwabników (⁴⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1055/77 z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie składowania i przepływu produktów skupowanych przez agencję interwencyjną (⁴⁷),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2931/79 z dnia 20 grudnia 1979 r. w sprawie udzielania pomocy w wywozie produktów rolnych mogących korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych w państwach trzecich (⁴⁸),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3220/84 z dnia 13 listopada 1984 r. ustanawiające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wieprzowych,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1898/87 z dnia 2 lipca 1987 r. w sprawie ochrony oznaczeń stosowanych w obrocie mlekiem i przetworami mlecznymi,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 3730/87 z dnia 10 grudnia 1987 r. ustanawiające ogólne zasady dostaw żywności z zapasów interwencyjnych do wyznaczonych organizacji celem rozdysponowania jej pomiędzy osoby najbardziej poszkodowane we Wspólnocie,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 386/90 z dnia 12 lutego 1990 r. w sprawie monitorowania wywozu produktów rolnych otrzymujących refundacje lub inne kwoty (⁴⁹),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1186/90 z dnia 7 maja 1990 r. rozszerzające zakres wspólnotowej skali klasyfikacji tusz wołowych,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1906/90 z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie niektórych norm handlowych w odniesieniu do drobiu,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2204/90 z dnia 24 lipca 1990 r. ustanawiające dodatkowe ogólne zasady wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do sera,

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2077/92 z dnia 30 czerwca 1992 r. dotyczące organizacji między-branżowych i porozumień w sektorze tytoniu (⁵⁰),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2137/92 z dnia 23 lipca 1992 r. dotyczące wspólnotowej skali stosowanej przy klasyfikacji tusz owczych i określaniu wspólnotowych norm jakości świeżych lub schłodzonych tusz owczych,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2991/94 z dnia 5 grudnia 1994 r. określające normy dla tłuszczów do smarowania,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2597/97 z dnia 18 grudnia 1997 r. ustanawiające dodatkowe zasady w sprawie wspólnej organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych w odniesieniu do mleka spożywczego,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 2250/1999 z dnia 22 października 1999 r. dotyczące kontyngentów taryfowych na masło pochodzące z Nowej Zelandii (⁵¹),

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1788/2003 z dnia 29 września 2003 r. ustanawiające opłatę wyrównawczą w sektorze mleka i przetworów mlecznych,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1028/2006 z dnia 19 czerwca 2006 r. w sprawie norm handlowych w odniesieniu do jaj,

- rozporządzenie Rady (WE) nr 1183/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące wspólnotowej skali klasyfikacji tusz dojrzałego bydła.

(106) Rozporządzenia te należy zatem uchylić. Dla zachowania pewności prawnej oraz zważywszy na liczbę aktów prawnych uchylanych niniejszym rozporządzeniem i na liczbę aktów prawnych przyjętych lub zmienionych na ich mocy, należy wyjaśnić, że wspomniane uchylenie nie wpływa na ważność aktów prawnych przyjętych na podstawie uchylonego aktu prawnego lub na ważność zmian, jakie wprowadza on do innych aktów prawnych.

(107) Niniejsze rozporządzenie należy zasadniczo stosować od dnia 1 stycznia 2008 r. Jednak w celu zapewnienia, aby nowe przepisy niniejszego rozporządzenia nie spowodowały zakłóceń w trwającym roku gospodarczym 2007/2008 w stosunku do tych sektorów, dla których przewidziano lata gospodarcze, należy przewidzieć późniejszą datę stosowania. Niniejsze rozporządzenie należy zatem stosować w odniesieniu do tych sektorów jedynie od początku roku gospodarczego 2008/ 2009. W związku z tym odnośne rozporządzenia regulujące te sektory należy w dalszym ciągu stosować do końca odpowiedniego roku gospodarczego 2007/2008.

(108) Ponadto w stosunku do niektórych innych sektorów, dla których nie przewidziano lat gospodarczych, należy również przewidzieć późniejszą datę stosowania w celu zapewnienia sprawnego przejścia od istniejących wspólnych organizacji rynków do stosowania niniejszego rozporządzenia. W związku z tym rozporządzenia regulujące istniejące wspólne organizacje rynków dla tych sektorów powinny być stosowane do późniejszej daty stosowania przewidzianej w niniejszym rozporządzeniu.

(109) Jeśli chodzi o rozporządzenie (WE) nr 386/90, uprawnienia do regulowania kwestii w nim zawartych przekazane zostają na mocy niniejszego rozporządzenia Komisji. Ponadto do niniejszego rozporządzenia zostają przeniesione tylko niektóre części rozporządzeń (EWG) nr 3220/84, (EWG) nr 1186/90, (EWG) nr 2137/92 i (WE) nr 1183/2006, które rozporządzenie to uchyla. Pozostałe szczegółowe zagadnienia obecnie regulowane tymi rozporządzeniami zostaną zatem uregulowane przepisami wykonawczymi, które przyjmie Komisja. Należy przewidzieć dodatkowy czas na ustanowienie stosownych przepisów przez Komisję. Wymienione rozporządzenia należy zatem stosować do dnia 31 grudnia 2008 r.

(110) Następujące akty prawne Rady stały się zbędne i należy je uchylić:

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 315/68 z dnia 12 marca 1968 r. ustalające normy jakości bulw kwiatowych, cebulek i bulw (⁵²),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 316/68 z dnia 12 marca 1968 r. ustalające normy jakości świeżych kwiatów ciętych i świeżych liści ozdobnych (⁵³),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2517/69 z dnia 9 grudnia 1969 r. ustanawiające określone instrumenty dla reorganizacji produkcji owoców we Wspólnocie (⁵⁴),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 2728/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie dopłat do produkcji i handlu skrobią ziemniaczaną oraz ziemniakami przeznaczonymi na skrobię (⁵⁵),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 1358/80 z dnia 5 czerwca 1980 r. ustalające cenę orientacyjną i cenę interwencyjną dorosłego bydła na rok gospodarczy 1980/81 i wprowadzające wspólnotową skalę klasyfikacji tusz wołowych (⁵⁶),

- rozporządzenie Rady (EWG) nr 4088/87 z dnia 21 grudnia 1987 r. ustalające warunki stosowania preferencyjnych stawek celnych w imporcie niektórych kwiatów pochodzących z Cypru, Izraela i Jordanii (⁵⁷),

- decyzja Rady 74/583/EWG z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie monitorowania przepływów cukru (⁵⁸).

(111) Przejście od obecnie ustaleń określonych w przepisach i rozporządzeniach uchylanych niniejszym rozporządzeniem może spowodować wystąpienie trudności, którymi nie zajmuje się niniejsze rozporządzenie. W celu pokonania tych trudności należy umożliwić Komisji przyjęcie środków przejściowych,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

SPIS TREŚCI

 

CZĘŚĆ I

PRZEPISY WSTĘPNE

Artykuł 1

Zakres stosowania

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia wspólną organizację rynku produktów następujących sektorów, określonych dokładniej w załączniku I:

a) zbóż, załącznik I część I;

b) ryżu, załącznik I część II;

c) cukru, załącznik I część III;

d) suszu paszowego, załącznik I część IV;

e) nasion, załącznik I część V;

f) chmielu, załącznik I część VI;

g) oliwek stołowych i oliwy z oliwek, załącznik I część VII;

h) lnu i konopi, załącznik I część VIII;

i) owoców i warzyw, załącznik I część IX;

j) przetworów owocowych i warzywnych, załącznik I część X;

k) bananów, załącznik I część XI;

l) wina, załącznik I część XII;

m) żywych roślin i produktów kwiaciarstwa, załącznik I część XIII;

n) surowca tytoniowego, załącznik I część XIV;

o) wołowiny i cielęciny, załącznik I część XV;

p) mleka i przetworów mlecznych, załącznik I część XVI;

q) wieprzowiny, załącznik I część XVII;

r) mięsa baraniego i koziego, załącznik I część XVIII;

s) jaj, załącznik I część XIX;

t) mięsa drobiowego, załącznik I część XX;

u) innych produktów, załącznik I część XXI.

2. (skreślony).

3. Niniejsze rozporządzenie ustanawia szczególne środki w odniesieniu do następujących sektorów, w stosownych przypadkach określonych dokładniej w załączniku II:

a) alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, załącznik II część I (zwanego dalej „sektorem alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego”);

b) produktów pszczelich, załącznik II część II (zwanego dalej „sektorem produktów pszczelich”);

c) jedwabników, załącznik II część III.

4. Część IV rozdział II ma zastosowanie do ziemniaków świeżych lub schłodzonych objętych kodem CN 0701.

Artykuł 2

Definicje

1. Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia stosuje się definicje dotyczące niektórych sektorów określone w załączniku III.

2. Do celów niniejszego rozporządzenia:

a) „rolnik” oznacza rolnika w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

b) „agencja płatnicza” oznacza organ lub organy wyznaczone przez państwo członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1290/2005;

c) „cena interwencyjna” oznacza cenę zakupu produktów w ramach interwencji publicznej.

Artykuł 3

Lata gospodarcze

Ustanawia się następujące lata gospodarcze:

a) od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku w przypadku sektora bananów;

b) od 1 kwietnia do 31 marca następnego roku w przypadku:

(i) sektora suszu paszowego;

(ii) sektora jedwabników;

c) od 1 lipca do 30 czerwca następnego roku w przypadku:

(i) sektora zbóż;

(ii) sektora nasion;

(iii) sektora oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

(iv) sektora lnu i konopi;

(v) sektora mleka i przetworów mlecznych;

ca) od dnia 1 sierpnia do dnia 31 lipca następnego roku w przypadku sektora wina;

d) od 1 września do 31 sierpnia następnego roku w przypadku sektora ryżu;

e) od 1 października do 30 września następnego roku w przypadku sektora cukru.

Jeśli to konieczne, lata gospodarcze w przypadku produktów sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw ustala Komisja.

Artykuł 4

Uprawnienia Komisji

W przypadku przyznania Komisji uprawnień, działa ona zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2, o ile przepisy niniejszego rozporządzenia nie stanowią inaczej.

Artykuł 5

Przepisy wykonawcze

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 2.

Komisja może dokonać zmiany definicji dotyczących ryżu, określonych w załącznika III części I oraz definicji „cukru pochodzącego z AKP/Indii” określonej w części II pkt 12 tego załącznika.

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 2, w szczególności dotyczące ustalania przelicznika dla ryżu na różnych etapach przetworzenia, kosztów przetwarzania oraz wartości produktów ubocznych.

CZĘŚĆ II

RYNEK WEWNĘTRZNY

TYTUŁ I

INTERWENCJA RYNKOWA

ROZDZIAŁ I

Interwencja publiczna i prywatne przechowywanie

Sekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 6

Zakres stosowania

1. Niniejszy rozdział ustanawia przepisy dotyczące, w stosownych przypadkach, dokonywania zakupu w ramach interwencji publicznej oraz przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania w odniesieniu do następujących sektorów:

a) zbóż;

b) ryżu;

c) cukru;

d) oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

e) wołowiny i cielęciny;

f) mleka i przetworów mlecznych;

g) wieprzowiny;

h) mięsa baraniego i koziego.

2. Do celów niniejszego rozdziału:

a) „zboża” oznaczają zboża zebrane we Wspólnocie;

b) „mleko” oznacza mleko krowie wyprodukowane we Wspólnocie;

c) (skreślona);

d) „śmietanka” oznacza śmietankę uzyskaną bezpośrednio i wyłącznie z mleka.

Artykuł 7

Pochodzenie ze Wspólnoty

Nie naruszając przepisów art. 5 ust. 2 do zakupu w ramach interwencji publicznej lub do przyznania dopłat do prywatnego przechowywania kwalifikują się wyłącznie produkty pochodzące ze Wspólnoty.

Artykuł 8

Ceny referencyjne

1. Dla produktów, o których mowa w art. 6 ust. 1, podlegających środkom interwencyjnym ustala się następujące ceny referencyjne:

a) w odniesieniu do sektora zbóż: 101,31 EUR za tonę;

b) w odniesieniu do ryżu niełuskanego, 150 EUR za tonę w przypadku ryżu standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt A;

c) w odniesieniu do cukru:

(i) w odniesieniu do cukru białego:

- 541,5 EUR za tonę w roku gospodarczym 2008/ 2009,

- 404,4 EUR za tonę od roku gospodarczego 2009/2010;

(ii) w odniesieniu do cukru surowego:

- 448,8 EUR za tonę w roku gospodarczym 2008/ 2009,

- 335,2 EUR za tonę od roku gospodarczego 2009/2010.

Ceny referencyjne, o których mowa w pkt (i) oraz (ii), stosuje się do cukru luzem, na bazie dostawy EXW cukru standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt B;

d) w odniesieniu do sektora wołowiny i cielęciny, 2 224 EUR za tonę tusz bydła płci męskiej klasy R3 według wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1 lit. a);

e) w odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych:

(i) w odniesieniu do masła 246,39 EUR za 100 kg;

(ii) w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku 169,80 EUR za 100 kg;

f) w odniesieniu do sektora wieprzowiny 1 509,39 EUR za tonę tusz wieprzowych standardowej jakości określonych pod względem wagi i zawartości chudego mięsa zgodnie ze wspólnotową skalą klasyfikacji tusz wieprzowych określoną w art. 42 ust. 1 lit. b):

(i) tusze ważące od 60 kg do mniej niż 120 kg: klasa E zgodnie z załącznikiem V pkt B.II;

(ii) tusze ważące od 120 kg do 180 kg: klasa R zgodnie z załącznikiem V pkt B.II.

2. Ceny referencyjne zbóż i ryżu, określone odpowiednio w ust. 1 lit. a) i b), odnoszą się do etapu sprzedaży hurtowej towarów dostarczonych do magazynu, przed ich wyładowaniem. Zasada ta stosuje się do wszystkich wspólnotowych centrów interwencyjnych wyznaczonych zgodnie z art. 41.

3. W świetle zmian w produkcji i zmian sytuacji rynkowej Rada może zmienić ceny referencyjne ustalone w ust. 1 niniejszego artykułu działając zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 9

Sprawozdawczość cenowa na rynku cukru

Komisja ustanawia system informacji o cenach na rynku cukru, obejmujący system publikacji danych dotyczących wysokości cen na tym rynku.

System ten opiera się na informacjach dostarczonych przez przedsiębiorstwa produkujące biały cukier lub przez inne podmioty gospodarcze zajmujące się handlem cukrem. Informacje te są traktowane jako poufne.

Komisja dba o to, by opublikowane informacje nie pozwalały na określenie cen stosowanych przez poszczególne przedsiębiorstwa lub podmioty gospodarcze.

Sekcja II

Interwencja publiczna

Podsekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 10

Produkty kwalifikujące się do interwencji publicznej

1. Interwencję publiczną stosuje się w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, które określa Komisja zgodnie z art. 43:

a) pszenicy zwyczajnej, pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy i sorgo;

b) ryżu niełuskanego;

c) cukru białego lub cukru surowego, pod warunkiem że został on wyprodukowany w ramach kwot i wytworzony z buraków lub trzciny zebranych we Wspólnocie;

d) świeżej lub schłodzonej wołowiny i cielęciny objętych kodami CN 0201 10 00 oraz od 0201 20 20 do 0201 20 50;

e) masła wyprodukowanego bezpośrednio i wyłącznie z pasteryzowanej śmietanki w zatwierdzonym przedsiębiorstwie we Wspólnocie, o minimalnej zawartości tłuszczu mlecznego 82 % wagowo i maksymalnej zawartości wody 16 % wagowo;

f) odtłuszczonego mleka w proszku najwyższej jakości wytworzonego z mleka metodą rozpyłową w zatwierdzonym przedsiębiorstwie we Wspólnocie, o minimalnej zawartości białka wynoszącej 34,0 % w odtłuszczonej masie suchej.

2. (skreślony).

Podsekcja II

Otwieranie skupu

Artykuł 11

Okresy interwencji publicznej

Interwencja publiczna jest dostępna:

a) w odniesieniu do zbóż - od 1 listopada do 31 maja;

b) w odniesieniu do ryżu niełuskanego - od 1 kwietnia do 31 lipca;

c) w odniesieniu do cukru - w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010;

d) w odniesieniu do wołowiny i cielęciny - w każdym dowolnym roku gospodarczym;

e) w odniesieniu do masła i odtłuszczonego mleka w proszku - od 1 marca do 31 sierpnia.

Artykuł 12

Otwarcie interwencji publicznej

1. W okresach, o których mowa w art. 11, interwencja publiczna:

a) zostaje otwarta dla pszenicy zwyczajnej;

b) zostaje otwarta dla pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy, sorgo, ryżu niełuskanego, cukru, masła i odtłuszczonego mleka w proszku do wysokości limitów interwencji, o których mowa w art. 13 ust. 1;

c) zostaje otwarta dla wołowiny i cielęciny przez Komisję, bez udziału komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, jeżeli średnia cena rynkowa wołowiny i cielęciny w reprezentatywnym okresie w danym państwie członkowskim albo w danym regionie państwa członkowskiego notowana na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz określonej w art. 42 ust. 1, jest niższa niż 1 560 EUR za tonę.

2. Interwencja publiczna dla wołowiny i cielęciny, o której mowa w ust. 1 lit. c), jest zamykana przez Komisję, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, jeżeli w reprezentatywnym okresie warunki określone w lit. c) przestały być spełniane.

Artykuł 13

Limity interwencji

1. Skup w ramach interwencji publicznej jest dokonywany w ramach następujących limitów:

a) w odniesieniu do pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy, sorgo i ryżu niełuskanego - 0 ton dla okresów, o których mowa odpowiednio w art. 11 lit. a) i art. 11 lit. b);

b) w odniesieniu do cukru - 600 000 ton, wyrażone w cukrze białym, dla każdego roku gospodarczego;

c) w odniesieniu do masła - 30 000 ton dla każdego okresu, o którym mowa w art. 11 lit. e);

d) w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku - 109 000 ton dla każdego okresu, o którym mowa w art. 11 lite).

2. Cukier przechowywany zgodnie z przepisami ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu w danym roku gospodarczym nie podlega żadnym innym środkom w zakresie przechowywania przewidzianym w art. 32, 52 i 63.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1, dla produktów, o których mowa w lit. a), c) i d) ust.1, Komisja może podjąć decyzję o kontynuowaniu interwencji publicznej wykraczającej poza kwoty wskazane w tym ustępie, jeżeli wymaga tego sytuacja na rynku oraz, w szczególności, zmiany cen rynkowych.

Podsekcja III

Ceny interwencyjne

Artykuł 18

Ceny interwencyjne

1. Cena interwencyjna:

a) pszenicy zwyczajnej - jest równa cenie referencyjnej za maksymalną oferowaną ilość równą 3 mln ton, za okres interwencji określony w art. 11 lit. a);

b) masła - jest równa 90 % ceny referencyjnej za ilości oferowane w ramach limitu określonego w art. 13 ust. 1 lit. c);

c) odtłuszczonego mleka w proszku - jest równa cenie referencyjnej za ilości oferowane w ramach limitu określonego w art. 13 ust. 1 lit. d).

2. Ceny interwencyjne oraz objęte interwencją ilości następujących produktów określa Komisja w procedurach przetargowych:

a) w odniesieniu do pszenicy zwyczajnej - za ilości przekraczające maksymalną oferowaną ilość równą 3 mln ton, za okres interwencji określony w art. 11 lit. a);

b) w odniesieniu do pszenicy durum, jęczmienia, kukurydzy, sorgo i ryżu niełuskanego - zgodnie z art. 13 ust. 3;

c) w odniesieniu do wołowiny i cielęciny;

d) w odniesieniu do masła - za ilości oferowane powyżej limitu określonego w art. 13 ust. 1 lit. c) - zgodnie z art. 13 ust. 3; oraz

e) w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku - za ilości oferowane powyżej limitu określonego w art. 13 ust. 1 lit. d) - zgodnie z art. 13 ust. 3.

W szczególnych przypadkach procedury przetargowe mogą zostać ograniczone do danego państwa członkowskiego lub regionu danego państwa członkowskiego albo ceny interwencyjne i ilości objęte interwencją mogą zostać ustalone dla danego państwa członkowskiego lub danego regionu państwa członkowskiego na podstawie notowanych średnich cen rynkowych.

3. Maksymalna cena skupu określona w procedurach przetargowych zgodnie z ust. 2 jest nie wyższa:

a) w odniesieniu do zbóż i ryżu niełuskanego - niż odpowiednie ceny referencyjne;

b) w odniesieniu do wołowiny i cielęciny - niż średnia cena rynkowa notowana w danym państwie członkowskim lub regionie danego państwa członkowskiego podwyższona o kwotę określaną przez Komisję na podstawie obiektywnych kryteriów;

c) w odniesieniu do masła - niż 90 % ceny referencyjnej;

d) w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku - niż cena referencyjna.

4. Ceny interwencyjne, o których mowa w ust. 1, 2 i 3 które dotyczą:

a) zbóż - nie mają wpływu na podwyżki ani obniżki cen podyktowane względami jakości; oraz

b) ryżu niełuskanego - ulegają odpowiednio podwyżce lub obniżce, jeżeli jakość produktów oferowanych agencji płatniczej odbiega od jakości standardowej określonej w załączniku IV pkt A. Ponadto podwyżki i obniżki ceny interwencyjnej może ustalać Komisja, po to aby zorientować produkcję na określone odmiany.

5. Cena interwencyjna cukru wynosi 80 % ceny referencyjnej ustalonej na rok gospodarczy następujący po roku gospodarczym, w którym złożono ofertę. Jeżeli jednak jakość cukru oferowanego agencji płatniczej różni się od jakości standardowej, o której mowa w załączniku IV pkt B, dla której ustalono cenę referencyjną, cena interwencyjna zostaje stosownie podwyższona albo obniżona.

Podsekcja IV

Zbyt zapasów interwencyjnych

Artykuł 25

Zasady ogólne

Zbyt produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej odbywa się w sposób zapobiegający zakłóceniom rynku oraz zapewniający równy dostęp do towarów i równe traktowanie nabywców, a także zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 26

Zbyt cukru

W odniesieniu do cukru zakupionego w ramach interwencji publicznej agencje płatnicze mogą sprzedawać cukier jedynie po cenie wyższej od ceny referencyjnej ustalonej dla roku gospodarczego, w którym sprzedaż ma miejsce.

Jednakże Komisja może zadecydować, że agencje płatnicze:

a) mogą sprzedawać cukier za cenę równą cenie referencyjnej, o której mowa w akapicie pierwszym, lub niższą od tej ceny, jeżeli cukier jest przeznaczony do:

(i) wykorzystania jako pasza dla zwierząt; lub

(ii) wywozu, bez dalszego przetwarzania lub po przetworzeniu na produkty wymienione w załączniku I do Traktatu bądź na towary wymienione w załączniku XX część III do niniejszego rozporządzenia; lub

(iii) wykorzystania do celów przemysłowych, o których mowa w art. 62.

b) mają udostępnić utrzymywany zapas nieprzetworzonego cukru, przeznaczonego do spożycia przez ludzi na rynku wewnętrznym Wspólnoty, organizacjom charytatywnym uznanym przez dane państwo członkowskie lub, w przypadkach, gdy państwo członkowskie nie dokonuje uznania takich organizacji, przez Komisję, za cenę niższą od aktualnej ceny referencyjnej lub bezpłatnie do celów dystrybucji w ramach jednostkowych akcji pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych.

Artykuł 27

Program dystrybucji żywności wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii [1]

1. Ustanawia się program umożliwiający dystrybucję produktów żywnościowych w latach 2012 i 2013 wśród osób najbardziej potrzebujących w Unii za pośrednictwem organizacji – które nie mogą być przedsiębiorstwami handlowymi – wyznaczonych przez państwa członkowskie. Na potrzeby niniejszego programu dystrybucji żywności udostępnia się produkty stanowiące zapasy interwencyjne, a w przypadku braku zapasów interwencyjnych nadających się do programu dystrybucji żywności, zakupu produktów żywnościowych dokonuje się na rynku.

Na użytek programu dystrybucji żywności przewidzianego w akapicie pierwszym »osoby najbardziej potrzebujące« oznaczają osoby fizyczne, w tym również rodziny i grupy składające się z takich osób, których sytuacja uzależnienia socjalnego i finansowego została stwierdzona lub uznana na podstawie kryteriów kwalifikowalności przyjętych przez właściwe organy krajowe lub została uznana na podstawie kryteriów stosowanych przez wyznaczone organizacje i uznanych przez te właściwe organy krajowe.

2. Państwa członkowskie wyrażające chęć uczestnictwa w programie dystrybucji żywności przewidzianym w ust. 1 przedkładają Komisji programy dystrybucji żywności zawierające:

a) szczegóły dotyczące głównych cech i celów takich programów;

b) wskazanie wyznaczonych organizacji;

c) wnioski o przyznanie określonej ilości produktów żywnościowych przeznaczonych do dystrybucji w każdym roku oraz inne stosowne informacje.

Państwa członkowskie wybierają produkty żywnościowe w oparciu o obiektywne kryteria, uwzględniając wartości odżywcze i przydatność do dystrybucji. Dokonując wyboru, państwa członkowskie mogą przyznawać pierwszeństwo produktom pochodzącym z Unii.

3. Komisja przyjmuje plany roczne na podstawie wniosków i innych istotnych informacji, o których mowa w ust. 2 akapit pierwszy lit. c), przedłożonych przez państwa członkowskie w ramach swych programów dystrybucji żywności.

W każdym planie rocznym określa się roczne przydziały środków finansowych przez Unię na państwo członkowskie.

Jeżeli produkty żywnościowe objęte planem rocznym nie są dostępne w zapasach interwencyjnych w państwie członkowskim, w którym jest na te produkty zapotrzebowanie, Komisja wprowadza do planu rocznego przepis przewidujący przekazanie tych produktów temu państwu członkowskiemu z państw członkowskich, gdzie są one dostępne w zapasach interwencyjnych.

Komisja może dokonywać zmian planu rocznego w związku z jakimikolwiek istotnymi wydarzeniami wpływającymi na jego realizację.

4. Produkty żywnościowe przekazywane są wyznaczonym organizacjom bezpłatnie.

Dystrybucja produktów żywnościowych wśród osób najbardziej potrzebujących jest:

a) bezpłatna; lub

b) odpłatna, ale cena w żadnym przypadku nie może być wyższa od ceny uzasadnionej kosztami poniesionymi przez wyznaczone organizacje przy dokonywaniu dystrybucji, które nie stanowią kosztów kwalifikowalnych na mocy ust. 7 akapit drugi lit. a) i b).

5. Państwa członkowskie uczestniczące w programie dystrybucji żywności przewidzianym w ust. 1 są zobowiązane do:

a) przedstawienia Komisji rocznego sprawozdania z realizacji programów dystrybucji żywności;

b) terminowego informowania Komisji o zmianach wpływających na realizację programów dystrybucji żywności.

6. Unia finansuje koszty kwalifikowalne w ramach programu. Finansowanie to nie może przekraczać 500 mln EUR na rok budżetowy.

7. Koszty kwalifikowalne w ramach programu obejmują:

a) koszty produktów żywnościowych przekazywanych z zapasów interwencyjnych;

b) koszty produktów żywnościowych zakupionych na rynku; oraz

c) koszty transportu produktów żywnościowych z zapasów interwencyjnych między państwami członkowskimi.

W ramach dostępnych w każdym państwie członkowskim środków finansowych na realizację planów rocznych właściwe organy krajowe mogą uznać następujące koszty za kwalifikowalne:

a) koszty transportu produktów żywnościowych do magazynów wyznaczonych organizacji;

b) następujące koszty poniesione przez wyznaczone organizacje w zakresie bezpośrednio związanym z realizacją planów rocznych:

(i) koszty administracyjne;

(ii) koszty transportu pomiędzy magazynami wyznaczonych organizacji a końcowymi punktami dystrybucji; oraz

(iii) koszty przechowywania.

8. Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne i kontrole fizyczne w celu zapewnienia realizacji planów rocznych w sposób zgodny z mającymi zastosowanie przepisami oraz ustanawiają sankcje mające zastosowanie nakładane w przypadku nieprawidłowości.

9. Słowa „Pomoc Unii Europejskiej” wraz z symbolem Unii Europejskiej są umieszczane i wyraźnie widoczne na opakowaniu żywności przekazywanej w ramach planów rocznych, a także w punktach dystrybucji.

10. Program dystrybucji żywności przewidziany w ust. 1 pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich zgodnych z prawem Unii programów krajowych, na mocy których produkty żywnościowe rozprowadzane są wśród osób najbardziej potrzebujących.

Sekcja III

Prywatne przechowywanie

Podsekcja I

Dopłaty obowiązkowe

Artykuł 28

Kwalifikujące się produkty

Dopłaty do prywatnego przechowywania przyznaje się w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, które określa Komisja zgodnie z art. 43:

a) w przypadku:

(i) masła niesolonego wyprodukowanego ze śmietanki lub mleka w zatwierdzonym przedsiębiorstwie Wspólnoty, zawierającego w masie: minimalnie 82 % tłuszczu mlecznego, maksymalnie 2 % suchej masy beztłuszczowej mleka i maksymalnie 16 % wody;

(ii) masła solonego wyprodukowanego ze śmietanki lub mleka w zatwierdzonym przedsiębiorstwie Wspólnoty, zawierającego w masie: minimalnie 80 % tłuszczu mlecznego, maksymalnie 2 % suchej masy beztłuszczowej mleka, maksymalnie 16 % wody i maksymalnie 2 % soli.

b) (skreślona).

Artykuł 29

Warunki i wysokość dopłat do masła

Wysokość dopłat do masła ustala Komisja na podstawie kosztów przechowywania i prawdopodobnych tendencji cenowych na rynku masła świeżego i masła z zapasów.

Jeśli w chwili wycofania ze składu następuje niekorzystna zmiana na rynku, której nie można było przewidzieć w chwili wprowadzania do składu, dopłata może zostać zwiększona.

Artykuł 30

(skreślony).

Podsekcja II

Dopłaty fakultatywne

Artykuł 31

Kwalifikujące się produkty

1. Dopłaty do prywatnego przechowywania mogą być przyznawane w odniesieniu do następujących produktów podlegających warunkom ustanowionym w niniejszej sekcji oraz dodatkowym wymogom i warunkom, które przyjmuje Komisja zgodnie z art. 43:

a) cukru białego;

b) oliwy z oliwek;

c) świeżego lub schłodzonego mięsa z bydła dorosłego w postaci tusz, półtusz, ćwierci kompensowanych, ćwierci przednich lub ćwierci tylnych, sklasyfikowanych na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1;

d) (skreślona);

e) (skreślona);

f) wieprzowiny;

g) mięsa baraniego i koziego.

Komisja może dokonać zmiany w wykazie produktów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), jeśli wymaga tego sytuacja na rynku.

2. Komisja ustala wysokość dopłat do prywatnego przechowywania, o których mowa w ust. 1, z wyprzedzeniem lub w ramach procedur przetargowych.

Artykuł 32

Warunki przyznawania dopłat w przypadku cukru białego

1. Jeżeli średnia notowana wspólnotowa cena cukru białego jest niższa w reprezentatywnym okresie od ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, to Komisja może, biorąc pod uwagę sytuację na rynku, podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania cukru białego przedsiębiorstwom, którym przydzielono kwoty cukru.

2. Cukier przechowywany zgodnie z przepisami ust. 1 w danym roku gospodarczym nie może podlegać innym środkom w zakresie przechowywania zgodnie z art. 13, 52 lub 63.

Artykuł 33

Warunki przyznawania dopłat w przypadku oliwy z oliwek

Komisja może podjąć decyzję o upoważnieniu instytucji, które dają odpowiednie gwarancje i zostały zatwierdzone przez państwa członkowskie, do zawierania umów przechowywania sprzedawanej przez nie oliwy z oliwek, w przypadku poważnych zakłóceń rynku w niektórych regionach Wspólnoty, między innymi w przypadku, gdy średnia cena notowana na rynku w reprezentatywnym okresie jest niższa od:

a) 1 779 EUR za tonę oliwy z oliwek najwyższej jakości z pierwszego tłoczenia; lub

b) 1 710 EUR za tonę oliwy z oliwek z pierwszego tłoczenia; lub

c) 1 524 EUR za tonę oliwy z oliwek typu lampante o kwasowości wynoszącej 2^o, która to suma podlega obniżeniu o 36,70 EUR za tonę za każdy dodatkowy stopień kwasowości.

Artykuł 34

Warunki przyznawania dopłat w przypadku produktów sektora wołowiny i cielęciny

Jeżeli średnia wspólnotowa cena rynkowa notowana na podstawie wspólnotowej skali klasyfikacji tusz bydła dorosłego określonej w art. 42 ust. 1, nie przekracza 103 % ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania.

Artykuł 35

(skreślony).

Artykuł 36

(skreślony).

Artykuł 37

Warunki przyznawania dopłat w przypadku wieprzowiny

W przypadku gdy średnia cena rynkowa tusz wieprzowych we Wspólnocie, ustalona na podstawie cen notowanych w poszczególnych państwach członkowskich na reprezentatywnych rynkach Wspólnoty i ważona przy pomocy współczynników odzwierciedlających stosunkową wielkość stada trzody chlewnej w każdym państwie członkowskim, jest niższa od 103 % ceny referencyjnej i prawdopodobnie utrzyma się na tym poziomie, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania.

Artykuł 38

Warunki przyznawania dopłat w przypadku mięsa baraniego i koziego

Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu dopłat do prywatnego przechowywania w przypadku istnienia szczególnie trudnej sytuacji na rynku mięsa baraniego i koziego w jednym lub więcej z następujących obszarów notowań:

a) Wielka Brytania;

b) Irlandia Północna;

c) każde inne państwo członkowskie poza Zjednoczonym Królestwem, rozpatrywane osobno.

Sekcja IV

Przepisy wspólne

Artykuł 39

Przepisy dotyczące przechowywania

1. Agencje płatnicze nie mogą przechowywać produktów przez nie zakupionych poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlegają, chyba że otrzymały uprzednio zezwolenie wydane przez Komisję.

Do celów niniejszego artykułu terytorium Belgii i terytorium Luksemburga są uznawane za jedno państwo członkowskie.

2. Zezwolenie jest udzielane, w przypadku gdy przechowywanie jest nieodzowne, przy uwzględnieniu następujących kwestii:

a) możliwości i wymogów związanych z przechowywaniem na terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji dana agencja płatnicza podlega, oraz na terytorium pozostałych państw członkowskich;

b) wszelkich dodatkowych kosztów związanych z przechowywaniem na terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlega dana agencja płatnicza, a także z transportem.

3. Zezwolenie na przechowywanie na terytorium państwa trzeciego jest udzielane wyłącznie w przypadku gdy na podstawie kryteriów określonych w ust. 2, przechowywanie na terytorium innego państwa członkowskiego stwarza poważne trudności.

4. Informacje, o których mowa w ust. 2 lit. a), sporządzane są po konsultacji ze wszystkimi państwami członkowskimi.

5. Wszelkie należności celne i inne kwoty przyznawane lub pobierane w ramach wspólnej polityki rolnej nie mają zastosowania w odniesieniu do produktów:

a) transportowanych po uzyskaniu zezwolenia udzielonego na mocy ust. 1, 2 i 3; lub

b) przekazywanych z jednej agencji płatniczej do innej.

6. Każda agencja płatnicza działająca zgodnie z ust. 1, 2 i 3 jest odpowiedzialna za produkty przechowywane poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji podlega.

7. Jeśli produkty przechowywane przez agencję płatniczą poza terytorium państwa członkowskiego, którego jurysdykcji agencja ta podlega, nie zostaną przywiezione z powrotem na terytorium tego państwa, są one sprzedawane po cenach i zgodnie z warunkami ustalonymi lub które zostaną ustalone w odniesieniu do miejsca przechowywania tych produktów.

Artykuł 40

Przepisy dotyczące procedur przetargowych

Procedury przetargowe zapewniają równe szanse uczestnictwa w przetargu wszystkim zainteresowanym osobom.

Przy wyborze ofert pierwszeństwo mają te, które są najbardziej korzystne dla Wspólnoty. Udzielenie zamówienia nie jest jednak konieczne.

Artykuł 41

Centra interwencyjne

1. Komisja wyznacza centra interwencyjne dla sektora zbóż i sektora ryżu oraz określa warunki mające zastosowanie w tym zakresie.

W odniesieniu do produktów sektora zbóż Komisja może wyznaczyć centra interwencyjne dla poszczególnych rodzajów zbóż.

2. Przy sporządzaniu wykazu centrów interwencyjnych Komisja uwzględnia w szczególności następujące czynniki:

a) usytuowanie centrów na obszarach z nadwyżką odnośnych produktów;

b) dostępność odpowiednich pomieszczeń i wyposażenia technicznego;

c) korzystne usytuowanie ze względu na transport.

Artykuł 42

Klasyfikacja tusz

1. Wspólnotowe skale klasyfikacji tusz stosowane są zgodnie z przepisami załącznika V w odniesieniu do następujących sektorów:

a) wołowiny i cielęciny w odniesieniu do tusz bydła dorosłego;

b) wieprzowiny w odniesieniu do tusz świń niebędących świniami hodowlanymi;

W odniesieniu do sektora mięsa baraniego i koziego państwa członkowskie mogą stosować wspólnotową klasyfikację tusz w przypadku tusz baranich zgodnie z przepisami załącznika V pkt C.

2. Kontrole na miejscu dotyczące klasyfikacji tusz bydła dorosłego i tusz baranich przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty przez wspólnotową komisję kontrolną złożoną z ekspertów wyznaczonych przez Komisję i z ekspertów wyznaczonych przez państwa członkowskie. Komisja kontrolna składa sprawozdania z przeprowadzonych kontroli Komisji i państwom członkowskim.

Koszty przeprowadzanych kontroli ponosi Wspólnota.

Artykuł 43

Przepisy wykonawcze

Nie naruszając poszczególnych uprawnień przyznanych Komisji na mocy przepisów niniejszego rozdziału, Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy wykonawcze dotyczące jego stosowania, które mogą dotyczyć w szczególności:

a) wymogów i warunków, które mają spełniać produkty przeznaczone do skupu w ramach interwencji publicznej, o której mowa w art. 10, lub w - odniesieniu do których przyznano pomoc na rzecz prywatnego przechowywania, o której mowa w art. 28 i 31, w szczególności dotyczące jakości, grup jakości, klas jakości, kategorii, ilości, opakowania, w tym oznakowania, maksymalnego wieku, konserwowania, stanu produktów, do których odnosi się cena interwencyjna oraz długości okresu prywatnego przechowywania;

aa) przestrzegania ilości maksymalnych i limitów ilościowych określonych w art. 13 ust. 1 oraz art. 18 ust. 1 lit. a); w tym względzie przepisy wykonawcze mogą zezwalać Komisji na zamknięcie skupu po ustalonych cenach, przyjęcie współczynników przydziału, a w przypadku pszenicy zwyczajnej przejście do procedury przetargowej, o której mowa w art. 18 ust. 2, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1;

b) wprowadzenia zmian do załącznika IV części B;

c) w stosownych przypadkach, stopnia stosownego podwyższania i obniżania cen;

d) procedur i warunków przejmowania zakupów interwencyjnych przez agencje płatnicze i przyznawania dopłat do prywatnego przechowywania, w szczególności w odniesieniu do:

(i) zawierania umów i ich treści;

(ii) długości okresu prywatnego przechowywania oraz warunków, na podstawie których okres ten, wyznaczony w umowie, może zostać skrócony lub wydłużony;

(iii) warunków, na podstawie których można podjąć decyzję o ponownym wprowadzeniu do obrotu lub o zbycie produktów objętych umowami prywatnego przechowywania;

(iv) państwa członkowskiego, w którym można złożyć wniosek o prywatne przechowywanie;

e) przyjęcia wykazu reprezentatywnych rynków, o których mowa w art. 17 i 37;

f) przepisów dotyczących warunków zbytu produktów zakupionych w ramach interwencji publicznej, w szczególności w odniesieniu do cen sprzedaży, warunków zwolnienia z przechowywania oraz, w stosownych przypadkach, dalszego wykorzystania lub przeznaczenia produktów zwolnionych w ten sposób, kontroli, które należy przeprowadzić oraz, w razie konieczności, systemu wymaganych zabezpieczeń;

g) ustanowienia planu rocznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1;

h) warunku pozyskiwania produktów na rynku wspólnotowym, o których mowa w art. 27 ust. 2;

i) przepisów dotyczących zezwoleń, o których mowa w art. 39, w tym, wyłącznie w przypadku wyraźnej potrzeby, odstępstw od przepisów dotyczących handlu;

j) przepisów związanych z procedurami, których należy przestrzegać w przypadku stosowania procedur przetargowych;

k) przepisów dotyczących wyznaczania centrów interwencyjnych, o których mowa w art. 41;

l) warunków, jakie powinny spełniać składy, w których mogą być przechowywane produkty;

m) wspólnotowych skali klasyfikacji tusz określonych w art. 42 ust. 1 zwłaszcza w odniesieniu do:

(i) definicji;

(ii) prezentacji tusz do celów sprawozdawczości cenowej w przypadku klasyfikacji tusz bydła dorosłego;

(iii) środków, które powinny zostać przedsięwzięte przez ubojnie zgodnie z załącznikiem V pkt A ppkt III:

- odstępstw, o których mowa w art. 5 dyrektywy 88/409/EWG i dotyczących ubojni, które chcą ograniczyć swoją produkcję do rynku lokalnego,

- odstępstw, które mogą zostać przyznane państwom członkowskim na ich wniosek dla ubojni, w których dokonuje się uboju niewielu sztuk bydła;

(iv) upoważnienia państw członkowskich do niestosowania skali klasyfikacji tusz wieprzowych oraz na stosowanie dodatkowych kryteriów oceny oprócz kryterium wagi i szacowanej zawartości chudego mięsa;

(v) przepisów dotyczących dostarczania przez państwa członkowskie informacji o cenach niektórych produktów.

ROZDZIAŁ II

Specjalne środki interwencyjne

Sekcja I

Nadzwyczajne środki wspierania rynku

Artykuł 44

Choroby zwierząt

1. Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku dotkniętego trudnościami w celu uwzględnienia ograniczeń w handlu wewnątrzwspólnotowym i w handlu z państwami trzecimi, które to ograniczenia mogą wynikać ze stosowania środków zwalczania rozprzestrzeniania się chorób zwierząt.

Środki określone w akapicie pierwszym mają zastosowanie do następujących sektorów:

a) wołowiny i cielęciny;

b) mleka i przetworów mlecznych;

c) wieprzowiny;

d) mięsa baraniego i koziego;

e) jaj;

f) mięsa drobiowego.

2. Środki określone w ust. 1 akapit pierwszy stosowane są na wniosek zainteresowanego państwa lub państw członkowskich.

Środki te mogą być stosowane wyłącznie, jeżeli zainteresowane państwo lub państwa członkowskie szybko zastosowały środki zdrowotne i weterynaryjne w celu wyeliminowania choroby, oraz wyłącznie w zakresie i przedziale czasowym niezbędnym do wsparcia odnośnego rynku.

Artykuł 45

Utrata zaufania konsumentów

W odniesieniu do sektora mięsa drobiowego i sektora jaj Komisja może przyjąć nadzwyczajne środki wspierania rynku, aby uwzględnić poważne zakłócenia na rynku bezpośrednio związane z utratą zaufania konsumentów, wynikającą z zagrożeń dla zdrowia publicznego bądź dla zdrowia zwierząt.

Środki te są przyjmowane na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego (państw członkowskich).

Artykuł 46

Finansowanie

1. W przypadku nadzwyczajnych środków, o których mowa w art. 44 i 45, Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie odpowiadające 50 % wydatków poniesionych przez państwa członkowskie.

Jednakże w odniesieniu do sektorów wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny oraz mięsa baraniego i koziego Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie odpowiadające 60 % takich wydatków, jeżeli wydatki te poniesiono w związku ze zwalczaniem pryszczycy.

2. Państwa członkowskie gwarantują, że jeżeli producenci mają swój udział w wydatkach ponoszonych przez państwa członkowskie, nie powoduje to zakłócenia konkurencji między producentami w różnych państwach członkowskich.

3. (skreślony).

Sekcja II

Środki w sektorach zbóż i ryżu

Artykuł 47

Specjalne środki rynkowe w sektorze zbóż

1. Jeżeli wymaga tego sytuacja rynkowa, Komisja może przedsięwziąć specjalne środki interwencyjne w odniesieniu do sektora zbóż. Takie środki interwencyjne mogą zostać w szczególności przedsięwzięte, jeżeli w jednym lub więcej regionach Wspólnoty nastąpił lub może nastąpić spadek cen w odniesieniu do ceny interwencyjnej.

2. Komisja określa charakter i zastosowanie specjalnych środków interwencyjnych oraz warunki i procedury sprzedaży lub inne formy zbytu produktów objętych tymi środkami.

Artykuł 48

Specjalne środki rynkowe w sektorze ryżu

1. Komisja może podjąć specjalne działania w celu:

a) zapobieżenia stosowaniu na dużą skalę interwencji publicznej określonej w rozdziale I sekcja II niniejszej części w odniesieniu do sektora ryżu w niektórych regionach Wspólnoty;

b) zrekompensowania niedoborów ryżu niełuskanego występujących na skutek klęsk żywiołowych.

2. Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia niniejszego artykułu w życie.

Sekcja III

Środki w sektorze cukru

Artykuł 49

Cena minimalna buraków

1. Cena minimalna buraków kwotowych wynosi:

a) 27,83 EUR za tonę w roku gospodarczym 2008/2009;

b) 26,29 EUR za tonę od roku gospodarczego 2009/2010.

2. Cena minimalna, o której mowa w ust. 1, dotyczy buraków cukrowych standardowej jakości określonej w załączniku IV pkt B.

3. Przedsiębiorstwa cukrownicze skupujące buraki kwotowe nadające się do przetworzenia na cukier i przeznaczone do przetworzenia na cukier kwotowy są zobowiązane do zapłaty co najmniej ceny minimalnej skorygowanej przez podwyższenie lub obniżenie ceny w celu uwzględnienia odchyleń od jakości standardowej.

Podwyższenie i obniżenie ceny, o których mowa w akapicie pierwszym, stosuje się zgodnie z przepisami wykonawczymi ustanawianymi przez Komisję.

4. W odniesieniu do ilości buraków cukrowych odpowiadającej ilościom cukru przemysłowego lub nadwyżek cukru, które podlegają opłacie z tytułu nadwyżek określonej w art. 61, zainteresowane przedsiębiorstwo cukrownicze koryguje cenę zakupu, tak by była ona co najmniej równa cenie minimalnej buraków kwotowych.

Artykuł 50

Porozumienia międzybranżowe

1. Porozumienia branżowe oraz umowy dostawy są zgodne z przepisami ust. 3 oraz z warunkami zakupu określanymi przez Komisję, w szczególności w odniesieniu do warunków regulujących zakup, dostawę i odbiór buraków oraz zapłatę za nie.

2. Warunki zakupu buraków cukrowych i trzciny cukrowej są regulowane przez porozumienia branżowe zawierane pomiędzy wspólnotowymi plantatorami tych surowców a wspólnotowymi przedsiębiorstwami cukrowniczymi.

3. W umowach dostawy wprowadza się rozróżnienie w zależności od tego, czy cukier, który ma zostać wyprodukowany z buraków cukrowych, będzie:

a) cukrem kwotowym; czy

b) cukrem pozakwotowym.

4. Każde przedsiębiorstwo cukrownicze przekazuje państwu członkowskiemu, w którym produkuje cukier, informacje dotyczące:

a) ilości buraków, o których mowa w ust. 3 lit. a), na którą przedsiębiorstwo zawarło przedsiewne umowy dostawy, oraz zawartości cukru, jakiej dotyczą te umowy;

b) odpowiadającemu im szacunkowemu uzyskowi.

Państwa członkowskie mogą zwrócić się o udzielenie dodatkowych informacji.

5. Od przedsiębiorstw cukrowniczych, które nie podpisały umów przedsiewnych na dostawy buraków cukrowych po cenach minimalnych w ilości odpowiadającej ich kwocie, skorygowanej w razie konieczności w wyniku zastosowania współczynnika prewencyjnego wycofania ustalonego zgodnie z art. 52 ust. 2 akapit pierwszy, wymaga się zapłaty co najmniej ceny minimalnej za buraki kwotowe dla całości buraków cukrowych przetwarzanych przez nie na cukier.

6. Porozumienia branżowe mogą przewidywać odstępstwo od ust. 3, 4 i 5 pod warunkiem zatwierdzenia ich przez dane państwo członkowskie.

7. W przypadku braku porozumień branżowych dane państwo członkowskie podejmuje niezbędne kroki zgodne z niniejszym rozporządzeniem w celu ochrony interesów zainteresowanych stron.

Artykuł 51

Opłata produkcyjna

1. Kwoty cukru, izoglukozy i syropu inulinowego posiadane zgodnie z art. 56 ust. 2 przez przedsiębiorstwa produkujące cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy podlegają opłacie produkcyjnej.

2. Ustala się opłatę produkcyjną w wysokości 12,00 EUR za tonę cukru kwotowego i kwotowego syropu inulinowego. Opłata produkcyjna za izoglukozę wynosi 50 % opłaty za cukier.

3. Państwa członkowskie pobierają od przedsiębiorstw mających siedzibę na ich terytorium opłatę produkcyjną wnoszoną zgodnie z ust. 1, której wysokość jest uzależniona od wysokości kwoty przyznanej w danym roku gospodarczym.

Przedsiębiorstwa uiszczają opłatę produkcyjną najpóźniej do końca lutego danego roku gospodarczego.

4. Wspólnotowe przedsiębiorstwa produkujące cukier i syrop inulinowy mogą zażądać od plantatorów buraków cukrowych lub trzciny cukrowej lub od dostawców cykorii poniesienia do 50 % kosztów opłaty produkcyjnej.

Artykuł 52

Wycofanie cukru z rynku

1. W celu zachowania równowagi strukturalnej rynku na poziomie cenowym zbliżonym do ceny referencyjnej, uwzględniając zobowiązania Wspólnoty wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, Komisja może podjąć decyzję o wycofaniu z rynku na dany rok gospodarczy tych ilości cukru lub izoglukozy wyprodukowanych w ramach kwot, które przekraczają wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.

2. Wielkość progową wycofania, o której mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, oblicza się dla każdego przedsiębiorstwa z przyznaną kwotą, mnożąc tę kwotę przez współczynnik ustalany przez Komisję, najpóźniej do dnia 16 marca poprzedniego roku gospodarczego, na podstawie przewidywanych tendencji rynkowych. Na rok gospodarczy 2008/2009 współczynnik ten stosuje się do kwoty pozostałej po zrzeczeniu się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 320/2006 przyznanym najpóźniej w dniu 15 marca 2008 r.

Na podstawie uaktualnionych tendencji rynkowych Komisja może do dnia 31 października odnośnego roku gospodarczego podjąć decyzję o skorygowaniu współczynnika lub - gdy nie podjęto takiej decyzji zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu - o jego ustaleniu.

3. Każde przedsiębiorstwo z przyznaną kwotą przechowuje na własny koszt do czasu rozpoczęcia kolejnego roku gospodarczego wyprodukowaną w ramach kwoty ilość cukru, która przekracza wielkość progową obliczoną zgodnie z ust. 2. Ilości cukru lub izoglukozy wycofane w danym roku gospodarczym uznaje się za pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty dla kolejnego roku gospodarczego.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, po uwzględnieniu przewidywanych tendencji na rynku cukru Komisja może podjąć decyzję o uwzględnieniu w bieżącym lub kolejnym roku gospodarczym całości lub części wycofanego cukru lub izoglukozy jako:

a) nadwyżki cukru lub nadwyżki izoglukozy, możliwych do zaklasyfikowania jako cukier przemysłowy lub izoglukoza przemysłowa;

b) produkcji w ramach kwoty tymczasowej, z której część może zostać zarezerwowana na wywóz, z poszanowaniem zobowiązań Wspólnoty wynikających z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

4. Jeżeli zaopatrzenie rynku wspólnotowego w cukier jest niewystarczające, Komisja może podjąć decyzję o sprzedaży pewnej ilości wycofanego cukru na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania.

5. Jeżeli wycofany cukier uznawany jest za pierwszy cukier wyprodukowany w kolejnym roku gospodarczym, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla tego roku gospodarczego.

Jeżeli wycofany cukier zostaje zaklasyfikowany jako cukier przemysłowy lub zostaje wywieziony zgodnie z ust. 3 lit. a) i b) niniejszego artykułu, nie stosuje się wymogów art. 49 dotyczących ceny minimalnej.

Jeżeli wycofany cukier zostaje sprzedany na rynku wspólnotowym przed zakończeniem okresu wycofania zgodnie z ust. 4, plantatorom buraków płaci się cenę minimalną dla bieżącego roku gospodarczego.

Artykuł 52a

Wycofanie cukru z rynku w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010

1. W drodze odstępstwa od art. 52 ust. 2 niniejszego rozporządzenia, w odniesieniu do państw członkowskich, w których doszło do zmniejszenia krajowej kwoty cukru w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, Komisja ustala współczynnik na lata gospodarcze 2008/2009 i 2009/2010 przez zastosowanie załącznika VIIc do niniejszego rozporządzenia.

2. Przedsiębiorstwo, które zgodnie z art. 3 ust. 1 lit. a) lub b) rozporządzenia (WE) nr 320/2006 zrzeka się ze skutkiem od następnego roku gospodarczego całości przydzielonej mu kwoty, na własny wniosek nie podlega stosowaniu współczynników, o których mowa w art. 52 ust. 2 niniejszego rozporządzenia. Wniosek składa się przed końcem roku gospodarczego, którego dotyczy wycofanie.

Artykuł 53

Przepisy wykonawcze

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy wprowadzania niniejszej sekcji w życie, a w szczególności:

a) kryteria, jakie mają być stosowane przez przedsiębiorstwa cukrownicze przy podziale między sprzedawców buraków ilości buraków objętych przedsiewnymi umowami dostawy, o których mowa w art. 50 ust. 4;

b) odsetek wycofanego cukru kwotowego, o którym mowa w art. 52 ust. 1;

c) warunki płatności ceny minimalnej w przypadku sprzedaży wycofanego cukru na rynku wspólnotowym na mocy art. 52 ust. 4.

Sekcja IV

Dostosowanie podaży

Artykuł 54

Środki ułatwiające dostosowanie podaży do wymogów rynku

W celu zachęcenia organizacji branżowych i organizacji międzybranżowych do podjęcia działań na rzecz łatwiejszego dostosowania podaży do wymogów rynku, z wyjątkiem działań związanych z wycofaniem z rynku, Komisja może przyjąć następujące środki w odniesieniu do sektorów żywych roślin, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj oraz mięsa drobiowego:

a) środki mające na celu poprawę jakości;

b) środki mające na celu wsparcie lepszej organizacji produkcji, przetwarzania i wprowadzania do obrotu;

c) środki ułatwiające odnotowywanie tendencji w zakresie cen rynkowych;

d) środki umożliwiające opracowywanie prognoz krótko-i długoterminowych na podstawie wykorzystywanych środków produkcji.

ROZDZIAŁ III

Systemy ograniczania produkcji

Sekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 55

Systemy kwot

1. System kwot ma zastosowanie do następujących produktów:

a) mleka i innych przetworów mlecznych w rozumieniu art. 65 lit. a) i b);

b) cukru, izoglukozy i syropu inulinowego;

c) skrobi ziemniaczanej, która może korzystać z pomocy wspólnotowej.

2. W odniesieniu do systemów kwot, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu, jeżeli producent przekroczy odpowiednią kwotę oraz, w przypadku cukru, nie wykorzysta ilości nadwyżek w sposób określony w art. 61, wnosi on opłatę z tytułu nadwyżek w odniesieniu do tych ilości, zgodnie z warunkami określonymi w sekcji II i III.

Sekcja II

Cukier

Podsekcja I

Przydział kwot i administrowanie nimi

Artykuł 56

Przydział kwot

1. Kwoty produkcyjne cukru, izoglukozy i syropu inulinowego na poziomie krajowym lub regionalnym określono w załączniku VI.

2. Państwa członkowskie przydzielają kwotę każdemu przedsiębiorstwu produkującemu cukier, izoglukozę lub syrop inuli-nowy mającemu siedzibę na ich terytorium oraz zatwierdzonemu zgodnie z art. 57.

W przypadku każdego przedsiębiorstwa przydzielona kwota jest równa kwocie przewidzianej na mocy rozporządzenia (WE) nr 318/2006, którą przydzielono danemu przedsiębiorstwu na rok gospodarczy 2007/2008.

3. W przypadku przydziału kwoty przedsiębiorstwu cukrowniczemu posiadającemu więcej niż jeden zakład produkcyjny, państwa członkowskie przyjmują środki, które uważają za konieczne dla właściwego uwzględnienia interesów plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej.

Artykuł 57

Zatwierdzone przedsiębiorstwa

1. Państwa członkowskie na wniosek przedsiębiorstwa produkującego cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy lub przedsiębiorstwa przetwarzającego te produkty na jeden z produktów zawartych w wykazie, o którym mowa w art. 62 ust. 2, dokonują zatwierdzenia takiego przedsiębiorstwa, pod warunkiem że:

a) przedsiębiorstwo wykaże zdolność prowadzenia produkcji na skalę przemysłową;

b) przedsiębiorstwo wyraża zgodę na przedstawienie wszelkich wymaganych informacji i poddanie się kontrolom związanym z niniejszym rozporządzeniem;

c) nie zawieszono lub nie wycofano zatwierdzenia danego przedsiębiorstwa.

2. Zatwierdzone przedsiębiorstwa przedstawiają państwu członkowskiemu, na którego terytorium ma miejsce zbiór buraków bądź trzciny cukrowej lub rafinacja, następujące informacje:

a) ilość buraków lub trzciny cukrowej, na którą zawarto umowę dostawy, oraz odpowiadający im szacunkowy plon buraków lub trzciny cukrowej oraz uzysk cukru z hektara;

b) dane dotyczące tymczasowych i rzeczywistych dostaw buraków cukrowych, trzciny cukrowej i cukru surowego oraz produkcji cukru, a także bilansu zapasów cukru;

c) ilość sprzedanego cukru białego oraz jego ceny i warunki sprzedaży.

Artykuł 58

Dodatkowa i uzupełniająca kwota izoglukozy

1. W roku gospodarczym 2008/2009 do kwoty przyznanej w poprzednim roku gospodarczym dodaje się dodatkową kwotę izoglukozy wynoszącą 100 000 ton. Dodanie dodatkowej kwoty nie dotyczy Bułgarii i Rumunii.

W roku gospodarczym 2008/2009 do kwoty przyznanej w poprzednim roku gospodarczym dodaje się dodatkową kwotę izoglukozy wynoszącą 11 045 ton w przypadku Bułgarii i 1 966 ton w przypadku Rumunii.

Państwa członkowskie przydzielają przedsiębiorstwom dodatkowe kwoty proporcjonalnie do kwot izoglukozy przydzielonych zgodnie z art. 56 ust. 2.

2. Włochy, Litwa i Szwecja mogą przydzielić uzupełniającą kwotę izoglukozy w latach gospodarczych 2008/2009 i 2009/2010 na wniosek przedsiębiorstwa mającego siedzibę na ich terytorium. Maksymalne kwoty uzupełniające określone są w podziale na poszczególne państwa członkowskie w załączniku VII.

3. Na kwoty, które przydzielono przedsiębiorstwom zgodnie z ust. 2, nakłada się jednorazową opłatę w wysokości 730 EUR. Opłatę pobiera się od tony przydzielonej kwoty uzupełniającej.

Artykuł 59

Zarządzanie kwotami

1. Komisja koryguje kwoty określone w załączniku VI do dnia 30 kwietnia 2008 r. dla roku gospodarczego 2008/2009 oraz do dnia 28 lutego 2009 r. i 2010 r. odpowiednio dla lat gospodarczych 2009/2010 i 2010/2011. Korekty te wynikają z zastosowania ust. 2 niniejszego artykułu i art. 58 niniejszego rozporządzenia oraz art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006.

2. Uwzględniając skutki systemu restrukturyzacji przewidzianego w rozporządzeniu (WE) nr 320/2006, Komisja ustala, najpóźniej do końca lutego 2010 r., wspólny współczynnik procentowy konieczny do zmniejszenia istniejących kwot cukru i izoglukozy dla każdego państwa członkowskiego lub regionu w celu uniknięcia zachwiań równowagi rynku, począwszy od roku gospodarczego 2010/2011. Państwa członkowskie odpowiednio korygują kwotę w odniesieniu do każdego przedsiębiorstwa.

W drodze odstępstwa od akapitu pierwszego niniejszego ustępu, w odniesieniu do państw członkowskich, których krajowa kwota cukru uległa zmniejszeniu w wyniku zrzeczenia się kwot zgodnie z art. 3 i art. 4a ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 320/2006, Komisja ustala współczynnik procentowy zgodnie z załącznikiem VIIa do niniejszego rozporządzenia. Odnośne państwa członkowskie odpowiednio korygują współczynnik stosowany wobec każdego znajdującego się na ich terytorium przedsiębiorstwa, któremu przyznano kwotę zgodnie z załącznikiem VIIb do niniejszego rozporządzenia.

Akapitu pierwszego i drugiego niniejszego ustępu nie stosuje się do regionów najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu.

Artykuł 60

Przenoszenie kwot krajowych i zmniejszenie kwot

1. Państwo członkowskie może zmniejszyć kwotę cukru lub izoglukozy przyznaną przedsiębiorstwu mającemu siedzibę na jego terytorium o nie więcej niż 10 % na rok gospodarczy 2008/2009 i kolejne lata, przy jednoczesnym zagwarantowaniu przedsiębiorstwom swobody decydowania o uczestnictwie w mechanizmach ustanowionych rozporządzeniem (WE) nr 320/2006. W takich przypadkach państwa członkowskie stosują obiektywne i niedyskryminujące kryteria.

2. Państwa członkowskie mogą dokonywać transferu kwot między przedsiębiorstwami zgodnie z przepisami określonymi w załączniku VIII oraz po uwzględnieniu interesów każdej z zainteresowanych stron, a w szczególności plantatorów buraków cukrowych i trzciny cukrowej.

3. Dane państwo członkowskie przydziela część kwoty uwolnioną na mocy ust. 1 i 2 jednemu lub więcej przedsiębiorstwom mającym siedzibę na jego terytorium, bez względu na to, czy wcześniej została im przydzielona kwota.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3 niniejszego artykułu, gdy zastosowanie ma art. 4a rozporządzenia (WE) nr 320/2006, państwa członkowskie dokonują korekty kwoty cukru przyznanej danemu przedsiębiorstwu przez zastosowanie zmniejszenia określonego w ust. 4 tego artykułu w granicach wartości współczynnika procentowego ustalonego w ust. 1 niniejszego artykułu.

Podsekcja II

Przekroczenie Kwoty

Artykuł 61

Zakres stosowania

Cukier, izoglukoza lub syrop inulinowy wyprodukowane w roku gospodarczym w ilościach przekraczających kwotę, o której mowa w art. 53, mogą być:

a) wykorzystane do przetworzenia pewnych produktów, o których mowa w art. 62;

b) przeniesione do kwoty produkcyjnej kolejnego roku gospodarczego, zgodnie z art. 63;

c) wykorzystane w ramach szczególnego systemu dostaw dla regionów najbardziej oddalonych zgodnie z tytułem II rozporządzenia Rady (WE) nr 247/2006 (⁵⁹); lub

d) wywiezione w ramach limitu ilościowego ustalonego przez Komisję przy poszanowaniu zobowiązań wynikających z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

Pozostałe ilości podlegają opłacie z tytułu nadwyżek, o której mowa w art. 64.

Artykuł 62

Cukier przemysłowy

1. Cukier przemysłowy, izoglukoza przemysłowa lub przemysłowy syrop inulinowy są zastrzeżone do produkcji jednego z produktów, o których mowa w ust. 2, w przypadku gdy:

a) są objęte umową dostawy zawartą przed końcem roku gospodarczego między producentem i użytkownikiem, zatwierdzonymi zgodnie z art. 57; oraz

b) zostały dostarczone użytkownikowi najpóźniej do dnia 30 listopada kolejnego roku gospodarczego.

2. Komisja sporządza wykaz produktów, w których produkcji wykorzystuje się cukier przemysłowy, izoglukozę przemysłową lub przemysłowy syrop inulinowy.

Wykaz ten obejmuje w szczególności:

a) bioetanol, alkohol, rum, żywe kultury drożdży i określone ilości syropów do rozprowadzania i syropów przetwarzanych na „Rinse appelstroop”;

b) niektóre produkty przemysłowe niezawierające cukru, do przetworzenia których używa się cukru, izoglukozy lub syropu inulinowego;

c) niektóre produkty chemiczne lub farmaceutyczne zawierające cukier, izoglukozę lub syrop inulinowy.

Artykuł 63

Przeniesienie nadwyżki cukru

1. Każde przedsiębiorstwo może podjąć decyzję o przeniesieniu całości lub części nadwyżki produkcji wykraczającej poza przyznaną mu kwotę cukru, kwotę izoglukozy lub kwotę syropu inulinowego, tak aby nadwyżka ta była traktowana jako część produkcji z następnego roku gospodarczego. Nie naruszając ust. 3, decyzja taka jest nieodwołalna.

2. W przypadku podjęcia decyzji, o której mowa w ust. 1, przedsiębiorstwo:

a) powiadamia dane państwo członkowskie przed terminem, który ustala to państwo członkowskie:

- pomiędzy dniem 1 lutego a dniem 30 czerwca bieżącego roku gospodarczego – o przenoszonych ilościach cukru trzcinowego,

- pomiędzy dniem 1 lutego a dniem 15 kwietnia bieżącego roku gospodarczego – o innych przenoszonych ilościach cukru lub syropu inulinowego;

b) zobowiązuje się do przechowywania tych ilości na własny koszt do końca bieżącego roku gospodarczego.

3. Jeżeli ostateczna produkcja przedsiębiorstwa w danym roku gospodarczym była niższa niż produkcja szacowana w momencie podejmowania decyzji zgodnie z ust. 1, przeniesioną ilość można skorygować z mocą wsteczną najpóźniej do dnia 31 października kolejnego roku gospodarczego.

4. Przeniesione ilości uznaje się za pierwsze ilości wyprodukowane w ramach kwoty w kolejnym roku gospodarczym.

5. Cukier przechowywany zgodnie z przepisami niniejszego artykułu w danym roku gospodarczym nie może podlegać innym środkom w zakresie przechowywania zgodnie z art. 12, 29 lub 49.

Artykuł 64

Opłata z tytułu nadwyżek

1. Opłatę z tytułu nadwyżek nalicza się w stosunku do ilości:

a) nadwyżek cukru, nadwyżek izoglukozy i nadwyżek syropu inulinowego wyprodukowanych w dowolnym roku gospodarczym, z wyjątkiem ilości przeniesionych do produkcji kwotowej w kolejnym roku gospodarczym i przechowywanych zgodnie z art. 63 lub ilości, o których mowa w art. 61 lit. c) i d);

b) cukru przemysłowego, izoglukozy przemysłowej oraz przemysłowego syropu inulinowego, w odniesieniu do których w terminie ustalonym przez Komisję nie dostarczono dowodu, że zostały przetworzone na jeden z produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2;

c) cukru i izoglukozy wycofanych z rynku zgodnie z art. 52 i 52a, w odniesieniu do których nie wypełniono zobowiązań określonych w art. 52 ust. 3.

2. Komisja ustala wysokość opłaty z tytułu nadwyżek na dostatecznie wysokim poziomie, tak aby uniknąć gromadzenia ilości, o których mowa w ust. 1.

3. Państwa członkowskie pobierają opłatę z tytułu nadwyżek, o której mowa w ust. 1 od przedsiębiorstw na ich terytorium w wysokości zależnej od ilości produkcji, o której mowa w ust. 1, stwierdzonej w tych przedsiębiorstwach w danym roku gospodarczym.

Sekcja III

Mleko

Podsekcja I

Przepisy ogólne

Artykuł 65

Definicje

Do celów niniejszej sekcji:

a) „mleko” oznacza produkt pochodzący z doju co najmniej jednej krowy;

b) „przetwory mleczne” oznaczają wszelkie przetwory mleczne inne niż mleko, w szczególności mleko odtłuszczone, śmietankę, masło, jogurt i ser; w odpowiednich przypadkach produkty te przelicza się na „ekwiwalenty mleka” poprzez zastosowanie współczynników określonych przez Komisję;

c) „producent” oznacza rolnika, którego gospodarstwo jest położone na terytorium geograficznym państwa członkowskiego i który produkuje i wprowadza do obrotu mleko lub który przygotowuje się do prowadzenia takiej działalności w najbliższej przyszłości;

d) „gospodarstwo” oznacza gospodarstwo zgodnie z definicją w art. 2 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

e) „podmiot skupujący” oznacza przedsiębiorstwa lub grupy, które kupują mleko od producentów:

– w celu odbioru, konfekcjonowania, przechowywania, chłodzenia lub przetwarzania, w tym także w ramach umowy,

– w celu sprzedania go co najmniej jednemu przedsiębiorstwu poddającemu mleko lub przetwory mleczne obróbce lub przetwarzaniu.

Jednakże jakąkolwiek grupę nabywców z tego samego obszaru geograficznego, która prowadzi działania administracyjne i rachunkowe niezbędne do uiszczenia opłaty z tytułu nadwyżek w imieniu swoich członków, uznaje się za podmiot skupujący. Do celów pierwszego zdania niniejszego akapitu Grecja jest uznawana za jeden obszar geograficzny i może ona uznać oficjalny organ za grupę nabywców;

f) „dostawa” oznacza wszelkie dostawy mleka, z wyłączeniem przetworów mlecznych, od producenta do podmiotu skupującego, niezależnie od tego, czy transportu dokonuje producent, podmiot skupujący, przedsiębiorstwo poddające takie produkty przetwarzaniu lub obróbce, czy też inny podmiot;

g) „sprzedaż bezpośrednia” oznacza wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie mleka przez producenta bezpośrednio konsumentom, a także wszelką sprzedaż lub wszelkie przekazanie przez producenta przetworów mlecznych. Komisja może dostosować definicję „sprzedaży bezpośredniej” - przy uwzględnieniu definicji „dostawy” podanej w lit. f) - zwłaszcza po to, by zagwarantować, że z ustaleń dotyczących kwot nie zostaną wyłączone żadne wprowadzone do obrotu ilości przetworzonego mleka lub innych przetworów mlecznych;

h) „wprowadzenie do obrotu” oznacza dostawy mleka lub sprzedaż bezpośrednią mleka lub przetworów mlecznych;

i) „kwota indywidualna” oznacza kwotę producenta obowiązującą w dniu 1 kwietnia dowolnego dwunastomiesięcznego okresu;

j) „kwota krajowa” oznacza kwotę, o której mowa w art. 66 i która jest ustalana dla każdego państwa członkowskiego;

k) „dostępna kwota” oznacza kwotę dostępną dla producentów w dniu 31 marca dwunastomiesięcznego okresu, dla którego oblicza się opłatę z tytułu nadwyżek, i uwzględniającą wszystkie transfery, sprzedaż, konwersje i tymczasowe ponowne przydziały określone w niniejszym rozporządzeniu, które nastąpiły w trakcie tego dwunastomiesięcznego okresu.

Podsekcja II

Przydział kwot i administrowanie nimi

Artykuł 66

Kwoty krajowe

1. Kwoty krajowe przewidziane na produkcję mleka i przetworów mlecznych wprowadzanych do obrotu w trakcie siedmiu kolejnych dwunastomiesięcznych okresów, począwszy od dnia 1 kwietnia 2008 r. (zwanych dalej „dwunastomiesięcznymi okresami”), zostały określone w załączniku IX pkt 1.

2. Kwoty, o których mowa w ust. 1, są rozdzielane między producentów zgodnie z art. 67 - z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią. Fakt, że przekroczone zostały kwoty krajowe, stwierdza się na szczeblu krajowym w każdym państwie członkowskim zgodnie z niniejszą sekcją i z rozróżnieniem na dostawy i sprzedaż bezpośrednią.

3. Kwoty krajowe określone w załączniku IX pkt 1 są ustalane bez uszczerbku dla ewentualnych weryfikacji w świetle ogólnej sytuacji rynkowej i szczególnych warunków panujących w danych państwach członkowskich.

4. W przypadku Bułgarii i Rumunii ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. Rezerwa ta zostanie uwolniona 1 kwietnia 2009 r. w takim zakresie, w jakim od 2002 r. zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa w każdym z tych państw.

Komisja podejmie decyzję dotyczącą uwolnienia rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej na podstawie sprawozdania przedstawionego Komisji przez Bułgarię i Rumunię przed dniem 31 grudnia 2008 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim obu państw, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

4a. [2] W przypadku Chorwacji ustanawia się specjalną rezerwę restrukturyzacyjną zgodnie z załącznikiem IX pkt 2. Rezerwa ta zostanie uwolniona od dnia 1 kwietnia pierwszego roku stosowania kwot po przystąpieniu, w takim zakresie, w jakim w latach 2008–2012 w Chorwacji zmniejszy się wykorzystanie mleka i przetworów mlecznych na potrzeby gospodarstwa.

Komisja decyduje o uwolnieniu rezerwy i jej podziału na kwotę dostaw i sprzedaży bezpośredniej zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 2, na podstawie oceny sprawozdania przedłożonego przez Chorwację do dnia 31 grudnia 2013 r. W sprawozdaniu tym szczegółowo omówione zostaną wyniki i tendencje trwającego obecnie procesu restrukturyzacji w sektorze mleczarskim Chorwacji, a w szczególności przejście od produkcji na potrzeby gospodarstwa do produkcji rynkowej.

5. W przypadku Bułgarii, Republiki Czeskiej, Estonii, Cypru, Łotwy, Litwy, Węgier, Malty, Polski, Rumunii, Słowenii i Słowacji kwoty krajowe obejmują całe mleko lub ekwiwalent mleka dostarczone podmiotowi skupującemu lub sprzedawane bezpośrednio, niezależnie od tego, czy zostały wyprodukowane lub wprowadzone do obrotu w ramach środka przejściowego mającego zastosowanie w tych państwach.

Artykuł 67

Kwoty indywidualne

1. Indywidualna kwota lub indywidualne kwoty producentów w dniu 1 kwietnia 2008 r. są równe ich indywidualnej ilości referencyjnej lub indywidualnym ilościom referencyjnym z dnia 31 marca 2008 r. bez uszczerbku dla transferów, sprzedaży i konwersji kwoty nabierających mocy w dniu 1 kwietnia 2008 r.

2. Producenci mogą otrzymać jedną lub dwie kwoty indywidualne: jedną przeznaczoną na dostawy, a drugą - na sprzedaż bezpośrednią. Konwersji z jednej kwoty do drugiej może dokonać wyłącznie właściwy organ państwa członkowskiego, na odpowiednio uzasadniony wniosek producenta.

3. Jeżeli producent posiada dwie kwoty, jego wkład we wszelkie należne opłaty z tytułu nadwyżek oblicza się osobno dla każdej kwoty.

4. Komisja może zwiększyć część fińskiej kwoty krajowej przyznaną na dostawy, o których mowa w art. 66, po to by zapewnić fińskim producentom „SLOM” wyrównanie ilości maksymalnie do 200 000 ton. Rezerwa ta zostaje przydzielona zgodnie z prawodawstwem wspólnotowym i może zostać wykorzystana wyłącznie w imieniu producentów, których prawo do ponownego podjęcia produkcji zostało naruszone w wyniku przystąpienia tego kraju do UE.

5. Kwoty indywidualne są w odpowiednich przypadkach modyfikowane dla każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby dla każdego państwa członkowskiego suma kwot indywidualnych przewidzianych na dostawy i suma kwot indywidualnych przewidzianych na sprzedaż bezpośrednią nie przekraczały odpowiadających im części kwoty krajowej dostosowanej zgodnie z art. 69, przy uwzględnieniu wszelkich redukcji związanych z uzupełnianiem rezerwy krajowej określonej w art. 71.

Artykuł 68

Przydział kwot z rezerwy krajowej

Państwa członkowskie przyjmują przepisy umożliwiające przydzielanie producentom całości lub części kwot z rezerwy krajowej określonej w art. 71 na podstawie obiektywnych kryteriów, które należy zgłosić Komisji.

Artykuł 69

Administrowanie kwotami

1. Dla każdego państwa członkowskiego i dla każdego okresu Komisja dostosowuje przed upływem tego okresu podział kwot krajowych na „dostawy” i „sprzedaż bezpośrednią” w świetle konwersji, o które zwracają się producenci, pomiędzy kwotami indywidualnymi przewidzianymi na dostawy a kwotami indywidualnymi przewidzianymi na sprzedaż.

2. Co roku państwa członkowskie przekazują Komisji, według dat i stosownie do przepisów ustalonych przez Komisję zgodnie z art. 192 ust. 2, informacje niezbędne, by:

a) dokonać dostosowania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu;

b) obliczyć opłatę z tytułu nadwyżek, którą powinny wnieść.

Artykuł 70

Zawartość tłuszczu

1. Każdemu producentowi przypisuje się referencyjną zawartość tłuszczu, która ma zastosowanie do indywidualnej kwoty dostaw przydzielonej temu producentowi.

2. W przypadku kwot przydzielonych producentom dnia 31 marca 2008 r. zgodnie z art. 67 ust. 1 referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest taka sama jak referencyjna zawartość tłuszczu mająca zastosowanie do tej kwoty w tym terminie.

3. Referencyjna zawartość tłuszczu zostaje zmieniona w trakcie konwersji, o której mowa w art. 67 ust. 2, oraz w przypadku nabycia, transferu lub tymczasowego transferu kwot – zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

4. W przypadku nowych producentów, których cała kwota indywidualna przewidziana na dostawy pochodzi z rezerwy krajowej, zawartość tłuszczu zostaje określona zgodnie z przepisami ustanawianymi przez Komisję.

5. W odpowiednich przypadkach indywidualna referencyjna zawartość tłuszczu, o której mowa w ust. 1, jest dostosowywana zaraz po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia, a następnie w razie potrzeby na początku każdego dwunastomiesięcznego okresu, tak aby średnia ważona indywidualnych reprezentatywnych zawartości tłuszczu dla każdego państwa członkowskiego nie przekraczała referencyjnej zawartości tłuszczu ustanowionej w załączniku X o więcej niż 0,1 grama na kilogram.

W przypadku Rumunii referencyjna zawartość tłuszczu ustanowiona w załączniku X zostanie zweryfikowana na podstawie danych liczbowych za cały rok 2004 oraz, jeżeli to konieczne, dostosowana przez Komisję.

Artykuł 71

Rezerwa krajowa

1. Każde państwo członkowskie ustanawia rezerwę krajową jako część kwot krajowych ustalonych w załączniku IX, mając na uwadze w szczególności dokonywanie przydziałów określonych w art. 68. Rezerwa krajowa jest w odpowiednich przypadkach uzupełniana przez odbieranie pewnych ilości określonych w art. 72, zatrzymywanie części ilości objętych transferem określonych w art. 76 lub przez liniową redukcję wszystkich kwot indywidualnych. Początkowe przeznaczenie odnośnych kwot, tzn. dostawy lub sprzedaż bezpośrednia, zostaje zachowane.

2. Wszelkie dodatkowe kwoty przyznane państwu członkowskiemu są automatycznie wliczane do rezerwy krajowej i dzielone na dostawy i sprzedaż bezpośrednią zgodnie z przewidywanymi potrzebami.

3. Kwoty wliczone do rezerwy krajowej nie posiadają referencyjnej zawartości tłuszczu.

Artykuł 72

Przypadki unieruchomienia produkcji

1. Jeżeli osoba fizyczna lub prawna posiadająca kwoty indywidualne przestaje spełniać w dwunastomiesięcznym okresie warunki, o których mowa w art. 65 lit. c), odpowiednie ilości zostają przekazane do rezerwy krajowej nie później niż dnia 1 kwietnia kolejnego roku kalendarzowego, z wyjątkiem sytuacji, kiedy osoba ta przed tą datą ponownie staje się producentem w rozumieniu art. 65 lit. c).

Jeżeli przed upływem drugiego dwunastomiesięcznego okresu, po tym jak kwota została odebrana, dana osoba ponownie staje się producentem, całość lub część kwoty indywidualnej, którą odebrano tej osobie lub podmiotowi, zostaje im zwrócona nie później niż dnia 1 kwietnia po dacie zgłoszenia wniosku.

2. Jeśli producenci nie wprowadzą do obrotu ilości równej przynajmniej 85 % ich kwoty indywidualnej podczas co najmniej jednego dwunastomiesięcznego okresu, państwa członkowskie mogą zdecydować, czy i na jakich warunkach całość lub część niewykorzystanej kwoty zostanie przekazana do rezerwy krajowej.

Państwa członkowskie mogą określać, na jakich warunkach kwota zostaje ponownie przydzielona danemu producentowi, jeżeli wznowił on wprowadzanie do obrotu.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania w przypadkach działania siły wyższej ani w należycie uzasadnionych i uznanych przez właściwy organ przypadkach tymczasowo wpływających na zdolność produkcyjną danych producentów.

Artykuł 73

Transfery tymczasowe

1. Do końca każdego dwunastomiesięcznego okresu państwa członkowskie zezwalają w odniesieniu do tego okresu na wszelkie tymczasowe transfery części kwot indywidualnych, których nie zamierzają wykorzystać uprawnieni do nich producenci.

Państwa członkowskie mogą regulować transfery kwot zgodnie z kategoriami producentów lub danych struktur produkcji mlecznej, mogą ograniczać je do poziomu podmiotu skupującego lub do regionów, zezwalać na transfery całkowite w przypadkach, o których mowa w art. 72 ust. 3, oraz ustalać, do jakiego stopnia przekazujący może powtarzać transfer kwot.

2. Każde państwo członkowskie może zdecydować o niewykonaniu przepisów ust. 1 z uwagi na co najmniej jedno z następujących kryteriów:

a) konieczność ułatwienia zmian i dostosowań strukturalnych;

b) nadrzędne potrzeby administracyjne.

Artykuł 74

Transfer kwot wraz z gruntem

1. Kwoty indywidualne są wraz z gospodarstwem przekazywane producentom, którzy przejmują je w drodze sprzedaży, dzierżawy, rzeczywistego lub przewidywanego dziedziczenia lub w jakikolwiek inny sposób mający dla producentów porównywalne skutki prawne, zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanawianymi przez państwa członkowskie, przy uwzględnieniu obszarów wykorzystywanych do produkcji mlecznej oraz innych obiektywnych kryteriów i w odpowiednich przypadkach wszelkich porozumień między stronami. Ta część kwoty, która nie została objęta transferem wraz z gospodarstwem, dodawana jest do rezerwy krajowej.

2. Jeżeli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z ust. 1 w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować – na podstawie obiektywnych kryteriów i z zamiarem dopilnowania, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom – że kwota nie zostanie przekazana wraz z gospodarstwem.

3. W przypadku transferu gruntu na rzecz organów publicznych lub na rzecz użytkowania publicznego bądź w przypadku gdy transfer jest przeprowadzany do celów nierolniczych, państwa członkowskie dopilnowują, by przedsięwzięte zostały niezbędne środki w celu ochrony prawnych interesów stron, a w szczególności by producenci odstępujący takie grunty mieli możliwość kontynuowania produkcji mlecznej, jeśli sobie tego życzą.

4. Jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia, w przypadku dzierżaw mających wygasnąć bez możliwości ich odnowienia na podobnych warunkach lub w sytuacjach mających porównywalne skutki prawne, odnośne kwoty indywidualne są przekazywane w całości lub w części przejmującym je producentom, zgodnie z przepisami przyjętymi przez państwa członkowskie, z uwzględnieniem prawnych interesów stron.

Artykuł 75

Środki dotyczące transferów specjalnych

1. W celu pomyślnego zrestrukturyzowania produkcji mleka lub poprawy stanu środowiska naturalnego państwa członkowskie mogą, zgodnie z ustanowionymi uprzednio szczegółowymi przepisami i z uwzględnieniem prawnych interesów zainteresowanych stron:

a) przyznać rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie producentom, którzy zobowiązują się całkiem lub częściowo zaniechać produkcji mleka, i wliczyć tak uwolnione kwoty indywidualne do rezerwy krajowej;

b) na podstawie obiektywnych kryteriów określić warunki, na których właściwy organ lub podmiot wyznaczony przez ten organ może na początku dwunastomiesięcznego okresu ponownie przydzielić producentom – w zamian za opłatę – kwoty indywidualne ostatecznie uwolnione pod koniec poprzedniego dwunastomiesięcznego okresu przez innych producentów w zamian za rekompensatę w co najmniej jednej rocznej racie, równą wyżej wymienionej opłacie;

c) centralizować i nadzorować transfery kwot bez gruntu;

d) w przypadku transferu gruntów w celu poprawy stanu środowiska naturalnego zagwarantować, że odnośna kwota indywidualna zostanie przydzielona producentowi odstępującemu grunty, ale chcącemu kontynuować produkcję mleka;

e) określić na podstawie obiektywnych kryteriów regiony lub obszary odbioru mleka, w obrębie których dozwolony jest stały transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów, w celu poprawy struktury produkcji mleka;

f) zezwolić, na wniosek producenta skierowany do właściwego organu lub podmiotu wyznaczonego przez ten organ, na ostateczny transfer kwot bez transferu odpowiadających im gruntów lub odwrotnie, w celu poprawy struktury produkcji mleka na szczeblu gospodarstwa bądź umożliwienia ekstensyfikacji produkcji.

2. Przepisy ust. 1 mogą być wprowadzane w życie na poziomie krajowym, na właściwym poziomie terytorialnym lub na określonych obszarach odbioru mleka.

Artykuł 76

Zatrzymywanie kwot

1. W przypadku transferów, o których mowa w art. 74 i 75, państwa członkowskie mogą, kierując się obiektywnymi kryteriami, zatrzymać część kwot indywidualnych jako rezerwę krajową.

2. Jeśli kwoty zostały przekazane lub są przekazywane zgodnie z art. 74 i 75 wraz z odpowiadającymi im gruntami lub bez nich w drodze dzierżaw rolnych lub innych środków mających porównywalne skutki prawne, państwa członkowskie mogą zdecydować, kierując się obiektywnymi kryteriami i chcąc dopilnować, by kwoty były przypisane wyłącznie producentom, czy i na jakich warunkach całość lub część kwoty objętej transferem zostaje przekazana do rezerwy krajowej.

Artykuł 77

Pomoc na nabycie kwot

Żaden organ publiczny nie może przyznać pomocy finansowej bezpośrednio związanej z nabywaniem kwot w przypadku sprzedaży, transferu lub przydziału kwot dokonywanych na mocy niniejszej sekcji.

Podsekcja III

Przekroczenie kwoty

Artykuł 78

Opłata z tytułu nadwyżek

1. Jeżeli mleko i przetwory mleczne zostaną wprowadzone do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, wnosi się opłatę z tytułu nadwyżek.

Opłata wynosi 27,83 EUR za 100 kilogramów mleka.

Jednakże w okresach dwunastomiesięcznych rozpoczynających się w dniu 1 kwietnia 2009 r. i 1 kwietnia 2010 r. opłatę z tytułu nadwyżek dostarczonego mleka, które przekraczają 106 % kwoty krajowej obowiązującej na dostawy w okresie dwunastomiesięcznym rozpoczynającym się w dniu 1 kwietnia 2008 r., ustala się w wysokości 150 % opłaty, o której mowa w akapicie drugim.

1a. W drodze odstępstwa od ust. 1 akapit pierwszy, w dwunastomiesięcznych okresach rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r., w odniesieniu do dostaw opłata z tytułu nadwyżek jest należna od mleka wprowadzanego do obrotu w ilości przewyższającej kwotę krajową ustaloną zgodnie z podsekcją II, pomniejszoną o kwoty indywidualne na dostawy, które to kwoty zostały wliczone do rezerwy krajowej zgodnie z art. 75 ust. 1 lit. a), począwszy od dnia 30 listopada 2009 r., i w której to rezerwie pozostawały do dnia 31 marca w odnośnym dwunastomiesięcznym okresie.

2. Za opłatę z tytułu nadwyżek wynikającą z przekroczenia kwoty krajowej, co stwierdzono na szczeblu krajowym, oddzielnie dla dostaw i dla sprzedaży bezpośredniej, państwa członkowskie odpowiadają przed Wspólnotą, i w okresie między dniem 16 października a dniem 30 listopada po upływie danego dwunastomiesięcznego okresu wpłacają ją, w 99 % należnej sumy, do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji (EFRG).

2a. Różnica pomiędzy opłatą z tytułu nadwyżek, wynikającą z zastosowania ust. 1a, a opłatą wynikającą z zastosowania ust. 1 akapit pierwszy jest wykorzystywana przez państwa członkowskie do finansowania środków restrukturyzacyjnych na rynku mleczarskim.

3. Jeżeli opłaty z tytułu nadwyżek określonej w ust. 1 nie wniesiono w odpowiednim terminie, Komisja po konsultacji z Komitetem ds. Funduszy Rolniczych odlicza sumę równą nieuiszczonej opłacie z tytułu nadwyżek od płatności miesięcznych w rozumieniu art. 14 i 15 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005. Przed podjęciem decyzji Komisja kieruje ostrzeżenie do danego państwa członkowskiego, które w ciągu tygodnia informuje o swoim stanowisku. Przepisy art. 14 rozporządzenia Rady (WE) nr 2040/2000 (⁶⁰) nie mają zastosowania.

4. Komisja dokonuje ustaleń dotyczących wprowadzania w życie niniejszego artykułu.

Artykuł 79

Wkład producentów w należną opłatę z tytułu nadwyżek

Opłata z tytułu nadwyżek zostaje w całości rozdzielona, zgodnie z przepisami art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwot krajowych, o których mowa w art. 66 ust. 2.

Bez uszczerbku dla przepisów art. 80 ust. 3 i art. 83 ust. 1 producenci odpowiadają przed państwem członkowskim za wpłacenie swojej części należnej opłaty z tytułu nadwyżek; część tę wylicza się zgodnie z art. 69, 70 i 80 ze względu na sam fakt przekroczenia dostępnych kwot.

W odniesieniu do dwunastomiesięcznych okresów rozpoczynających się dnia 1 kwietnia 2009 r. i dnia 1 kwietnia 2010 r. oraz odnośnie do dostaw, opłata z tytułu nadwyżki jest w całości rozdzielana, zgodnie z art. 80 i 83, pomiędzy producentów, którzy przyczynili się do przekroczenia kwoty krajowej, zgodnie z tym, co wynika z zastosowania art. 78 ust. 1a.

Artykuł 80

Opłata z tytułu nadwyżek w dostawach

1. Na użytek ostatecznego zestawienia opłaty z tytułu nadwyżek, ilości dostarczone przez każdego producenta zostają zwiększone lub obniżone – przy zastosowaniu współczynników i na warunkach ustalonych przez Komisję – tak aby odzwierciedlały wszelkie różnice między rzeczywistą zawartością tłuszczu a referencyjną zawartością tłuszczu.

Na szczeblu krajowym opłatę z tytułu nadwyżek oblicza się na podstawie sumy dostaw dostosowanych zgodnie z akapitem pierwszym.

2. (skreślony)

3. Wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na dostawy zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone – proporcjonalnie do kwot indywidualnych każdego producenta lub zgodnie z obiektywnymi kryteriami uzgodnionymi przez państwa członkowskie:

a) na szczeblu krajowym na podstawie sumy, o którą została przekroczona kwota producenta; lub

b) najpierw na poziomie podmiotu skupującego, a później w odpowiednich przypadkach na szczeblu krajowym.

Jeżeli zastosowanie ma art. 78 ust. 1 akapit trzeci, państwa członkowskie - ustalając wkład każdego producenta w opłatę należną z uwagi na zastosowanie wyższej stawki, o której mowa w tym akapicie - dopilnowują, aby wkład w tę opłatę był wnoszony proporcjonalnie przez producentów odpowiedzialnych według obiektywnych kryteriów, które zostaną ustalone przez państwo członkowskie.

Artykuł 81

Rola podmiotów skupujących

1. Podmioty skupujące są odpowiedzialne za to, by pobierać od producentów należne wkłady na rzecz opłaty z tytułu nadwyżek; wypłacają one właściwemu organowi państwa członkowskiego – przed określoną datą i zgodnie z procedurą ustanowioną przez Komisję – sumę tych wkładów odliczoną od ceny mleka wypłaconej producentom odpowiedzialnym za przekroczenie kwoty, a jeżeli nie jest to możliwe, pobraną jakimkolwiek innym właściwym sposobem.

2. W przypadku gdy podmiot skupujący w całości lub w części zastępuje co najmniej jeden inny podmiot skupujący, kwoty indywidualne, którymi dysponują producenci, są uwzględniane dla reszty trwającego dwunastomiesięcznego okresu – po odliczeniu ilości już dostarczonych oraz po uwzględnieniu ich zawartości tłuszczu. Ma to również zastosowanie, w przypadku gdy producent zmienia jeden podmiot skupujący na inny.

3. Jeżeli podczas okresu odniesienia ilości dostarczone przez producenta przekroczą kwotę dostępną temu producentowi, odpowiednie państwo członkowskie może zdecydować, że podmiot skupujący odliczy część ceny mleka za którąkolwiek dostawę pochodzącą od odnośnego producenta i przekraczającą wspomnianą kwotę i że będzie to zaliczka na poczet wkładu producenta – zgodnie ze szczegółowymi przepisami ustanowionymi przez to państwo członkowskie. Państwo członkowskie może dokonać konkretnych ustaleń w celu umożliwienia podmiotom skupującym odliczenia tej zaliczki, w przypadku gdy producenci kierują dostawy do kilku podmiotów skupujących.

Artykuł 82

Zatwierdzenie

Status podmiotu skupującego podlega uprzedniemu zatwierdzeniu przez państwo członkowskie zgodnie z kryteriami ustanowionymi przez Komisję.

Komisja określa warunki, które muszą spełnić producenci prowadzący sprzedaż bezpośrednią, oraz informacje, które muszą oni przedstawić.

Artykuł 83

Opłata z tytułu nadwyżek w sprzedaży bezpośredniej

1. W przypadku sprzedaży bezpośredniej wkład każdego producenta w opłatę z tytułu nadwyżek zostaje ustalony w drodze decyzji danego państwa członkowskiego – na właściwym szczeblu terytorialnym lub na szczeblu krajowym – po tym jak wszelkie niewykorzystane części kwoty krajowej przydzielonej na sprzedaż bezpośrednią zostaną lub nie zostaną ponownie przydzielone.

2. Jako podstawę do obliczenia wkładu producenta w należną opłatę z tytułu nadwyżek państwa członkowskie ustanawiają całkowitą ilość mleka sprzedanego, przekazanego lub wykorzystanego do produkcji przetworów mlecznych sprzedawanych lub przekazywanych, przy zastosowaniu kryteriów ustalonych przez Komisję.

3. Na użytek ostatecznego zestawienia opłat z tytułu nadwyżek nie uwzględnia się żadnych korekt związanych z zawartością tłuszczu.

4. Komisja decyduje, jak i kiedy należy wnieść opłatę z tytułu nadwyżek do właściwego organu państwa członkowskiego.

Artykuł 84

Nadpłaty lub kwoty niewpłacone

1. Jeżeli w przypadku dostaw lub sprzedaży bezpośredniej opłata z tytułu nadwyżek okaże się wymagana, a wkład pobrany od producentów – większy niż ta opłata, państwo członkowskie może:

a) częściowo lub całkowicie wykorzystać nadwyżkę do finansowania środków, o których mowa w art. 75 ust. 1 lit. a); lub

b) częściowo lub całkowicie rozdzielić ją między producentów:

- którym przysługuje kategoria pierwszeństwa ustanowiona przez państwo członkowskie na podstawie obiektywnych kryteriów w okresie ustalonym przez Komisję, lub

- na których ma wpływ wyjątkowa sytuacja wynikająca z przepisu krajowego niezwiązanego z istniejącym systemem kwotowania mleka i przetworów mlecznych ustanowionym w niniejszym rozdziale.

2. Jeżeli stwierdza się, że opłata z tytułu nadwyżek nie jest wymagana, wszelkie zaliczki pobrane przez podmioty skupujące lub przez państwo członkowskie zostają zwrócone nie później niż z końcem kolejnego dwunastomiesięcznego okresu.

3. W przypadku gdy podmiot skupujący nie wywiązuje się z obowiązku pobierania od producentów wkładu w opłatę z tytułu nadwyżek zgodnie z art. 81, państwo członkowskie może pobrać niewpłacone kwoty bezpośrednio od producenta, bez uszczerbku dla wszelkich kar, które może ono nałożyć na podmiot skupujący niewywiązujący się ze wspomnianego obowiązku.

4. Jeżeli producent lub podmiot skupujący nie dotrzyma terminu zapłaty, musi uiścić na rzecz państwa członkowskiego odsetki za zwłokę ustalone przez Komisję.

Sekcja IIIa

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

Artykuł 84a

Kwoty na produkcję skrobi ziemniaczanej

1. Państwa członkowskie produkujące skrobię ziemniaczaną otrzymują kwoty na rok gospodarczy, w którym obowiązuje system kwot według art. 204 ust. 5 i zgodnie z załącznikiem Xa.

2. Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xa, rozdziela swoją kwotę między producentów skrobi ziemniaczanej do wykorzystania w danych latach gospodarczych na podstawie podkwot przyznanych każdemu producentowi w roku 2007/2008.

3. Przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną nie zawiera umów kontraktacji z producentami ziemniaków na uprawę ziemniaków w ilości pozwalającej na wyprodukowanie skrobi ziemniaczanej w ilości przewyższającej przyznaną mu kwotę, o której mowa w ust. 2.

4. Skrobię ziemniaczaną wyprodukowaną w ilości przekraczającej kwotę, o której mowa w ust. 2, wywozi się ze Wspólnoty przed 1 stycznia roku następującego po danym roku gospodarczym. Z tego tytułu nie wypłaca się żadnych refundacji wywozowych.

5. Bez uszczerbku dla ust. 4 przedsiębiorstwo produkujące skrobię ziemniaczaną może, w każdym roku gospodarczym, w dodatku do swojej kwoty na dany rok, wykorzystać nie więcej niż 5 % swojej kwoty odnoszącej się do następnego roku gospodarczego. W takim przypadku, kwotę na następny rok gospodarczy zmniejsza się odpowiednio.

6. Przepisy niniejszej sekcji nie mają zastosowania do produkcji skrobi ziemniaczanej przez przedsiębiorstwa, które nie podlegają przepisom ust. 2 niniejszego artykułu i które zakupują ziemniaki, w odniesieniu do których producenci nie korzystają z płatności określonych w art. 77 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (⁶¹).

Sekcja IV

Przepisy proceduralne dotyczące kwot cukru, kwot mlecznych i kwot skrobi ziemniaczanej

Artykuł 85

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania sekcji I–IIIa, które mogą odnosić się w szczególności do:

a) dodatkowych informacji, które mają być przekazywane przez zatwierdzone przedsiębiorstwa, o których mowa w art. 57, a także kryteriów nakładania kar, zawieszenia lub wycofywania zatwierdzenia przedsiębiorstw;

b) ustalania wysokości kwot, o których mowa w art. 58, i opłat z tytułu nadwyżek, o których mowa w art. 64, oraz przekazywania informacji dotyczących tych kwot i opłat;

c) odstępstw od terminów ustanowionych w art. 63;

d) w odniesieniu do sekcji IIIa, połączenia, zmiany właściciela oraz rozpoczęcia albo zakończenia działalności handlowej producentów skrobi ziemniaczanej.

Sekcja IVa

Potencjał produkcyjny w sektorze wina

Podsekcja I

Nielegalne nasadzenia

Artykuł 85a

Nielegalne nasadzenia dokonane po dniu 31 sierpnia 1998 r.

1. Producenci karczują na własny koszt obszary obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia, w stosownych przypadkach, po dniu 31 sierpnia 1998 r.

2. Do czasu przeprowadzenia wykarczowania zgodnie z ust. 1 winogrona i produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty powstałe w wyniku destylacji nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

3. Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu karczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia, bez uszczerbku, w stosownych przypadkach, dla sankcji nałożonych wcześniej przez państwa członkowskie.

4. Zniesienie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania określone w niniejszym artykule.

Artykuł 85b

Obowiązkowe uregulowanie sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r.

1. W zamian za opłatę i nie później niż do dnia 31 grudnia 2009 r., w stosownych przypadkach, producenci uregulują sytuację prawną obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.

Bez uszczerbku dla jakichkolwiek procedur w ramach rozliczania rachunków, akapit pierwszy nie ma zastosowania do obszarów o sytuacji prawnej uregulowanej na podstawie art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, ustalana jest przez państwa członkowskie. Wynosi ona przynajmniej dwukrotność średniej wartości odpowiedniego prawa do sadzenia w danym regionie.

3. Do czasu uregulowania sytuacji zgodnie z ust. 1 winogrona lub produkty z winogron pochodzących z obszarów, o których mowa we wspomnianym ustępie, mogą być wprowadzane do obrotu jedynie w celu destylacji, której całkowity koszt ponosi producent. Produkty te nie mogą być wykorzystywane do przygotowywania alkoholu o rzeczywistej zawartości alkoholu 80 % obj. lub niższej.

4. Obszary nielegalnych nasadzeń, o których mowa w ust. 1, których sytuacja nie została uregulowana zgodnie z tym ustępem do dnia 31 grudnia 2009 r., zostają wykarczowane przez producentów, których to dotyczy, na ich własny koszt.

Państwa członkowskie nakładają na producentów, którzy nie przestrzegają wymogu wykarczowania, sankcje zróżnicowane w zależności od wagi, zakresu i czasu trwania naruszenia.

Do czasu przeprowadzenia wykarczowania, o którym mowa akapicie pierwszym, stosuje się odpowiednio przepisy ust. 3.

5. Zniesienie w dniu 31 grudnia 2015 r. przejściowego zakazu nowych nasadzeń, jak przewidziano w art. 85g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w ust. 3 i 4.

Artykuł 85c

Kontrola braku wprowadzenia do obrotu lub destylacji

1. W związku z art. 85a ust. 2 i art. 85b ust. 3 i 4 państwa członkowskie wymagają dowodu braku wprowadzenia do obrotu danego produktu lub, w przypadku gdy dane produkty poddawane są destylacji, przedłożenia umów o destylacji.

2. Państwa członkowskie weryfikują brak wprowadzenia do obrotu i fakt przeprowadzenia destylacji, o których mowa w ust. 1. W przypadku nieprzestrzegania tego wymogu nakładają sankcje.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o obszarach będących przedmiotem destylacji i odpowiadających im ilościach alkoholu.

Artykuł 85d

Środki towarzyszące

Obszary, o których mowa w art. 85b ust. 1 akapit pierwszy, do chwili uregulowania ich sytuacji, oraz obszary, o których mowa w art. 85a ust. 1, nie korzystają z żadnych krajowych ani wspólnotowych środków wsparcia.

Artykuł 85e

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te mogą obejmować:

a) szczegóły dotyczące wymogów przekazywania informacji przez państwa członkowskie, w tym możliwe redukcje przydzielanych środków budżetowych, o których mowa w załączniku Xb, w przypadku niezgodności z przepisami;

b) szczegóły dotyczące sankcji nakładanych przez państwa członkowskie w przypadku niezgodności ze zobowiązaniami ustanowionymi w art. 85a, 85b i 85c.

Podsekcja II

Przejściowy system praw do sadzenia

Artykuł 85f

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do dnia 31 grudnia 2015 r.

Artykuł 85g

Przejściowy zakaz sadzenia winorośli

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 120a ust. 1–6, a w szczególności jego ust. 4, sadzenie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 jest zakazane.

2. Szczepienie odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 na innych odmianach winorośli niż te, o których mowa we wspomnianym artykule, jest również zakazane.

3. Niezależnie od ust. 1 i 2, sadzenie i szczepienie, o których mowa w tych ustępach, jest dozwolone, jeśli jest objęte:

a) prawem do nowego sadzenia, jak przewidziano w art. 85h;

b) prawem do ponownego sadzenia, jak przewidziano w art. 85i;

c) prawem do sadzenia przyznanym z rezerwy, jak przewidziano w art. 85j i 85k.

4. Prawa do sadzenia, o których mowa w ust. 3, przyznawane są w hektarach.

5. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o utrzymaniu zakazu, o którym mowa w ust. 1, na swoim terytorium lub części terytorium, najpóźniej do dnia 31 grudnia 2018 r. W takich przypadkach przepisy regulujące przejściowy system praw do sadzenia, określone w niniejszej podsekcji łącznie z niniejszym artykułem, mają odpowiednio zastosowanie w danym państwie członkowskim.

Artykuł 85h

Prawa do nowego sadzenia

1. Państwa członkowskie mogą przyznać producentom prawa do nowego sadzenia w odniesieniu do obszarów:

a) przeznaczonych do nowego obsadzania, które będzie prowadzone w ramach działań związanych z konsolidacją gruntów lub działań związanych z obowiązkowym zakupem, prowadzonym w interesie publicznym, przyjętym w ramach prawa krajowego;

b) przeznaczonych do celów doświadczalnych;

c) przeznaczonych na szkółki szczepów; lub

d) z których wino lub jego produkty przeznaczone są wyłącznie do spożycia przez rodzinę producenta.

2. Przyznane prawa do nowego sadzenia są:

a) wykonywane przez producenta, któremu zostały przyznane;

b) wykorzystane przed zakończeniem drugiego roku winiarskiego po roku, w którym zostały przyznane;

c) wykorzystane w celach, w których zostały przyznane.

Artykuł 85i

Prawa do ponownego sadzenia

1. Państwa członkowskie przyznają prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy wykarczowali obszar, na którym jest zasadzona winorośl.

W stosunku do wykarczowanych obszarów, na które została przyznana premia zgodnie z podsekcją III, nie przysługują jednak prawa do ponownego sadzenia.

2. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa do ponownego sadzenia producentom, którzy podejmą się wykarczowania obszaru, na którym jest zasadzona winorośl. W takich przypadkach wykarczowanie danego obszaru należy przeprowadzić najpóźniej pod koniec trzeciego roku po zasadzeniu nowych winorośli, w odniesieniu do których przyznano prawa do ponownego sadzenia.

3. Przyznane prawa do ponownego sadzenia odpowiadają wykarczowanemu obszarowi pod względem czystego zbioru.

4. Prawa do ponownego sadzenia będą wykorzystywane w gospodarstwie, któremu zostały przyznane. Państwa członkowskie mogą dalej ustalić, że takie prawa do ponownego sadzenia mogą być wykonywane tylko na obszarze, na którym winorośl została już wykarczowana.

5. W drodze odstępstwa od ust. 4, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przeniesieniu w całości lub w części praw do ponownego sadzenia na inne gospodarstwo w tym samym państwie członkowskim w następujących przypadkach:

a) część danego gospodarstwa jest przeniesiona do tego innego gospodarstwa;

b) obszary tego innego gospodarstwa są przeznaczone na:

(i) produkcję win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym; lub

(ii) szkółki szczepów.

Państwa członkowskie zapewniają, aby stosowanie odstępstw przewidzianych w akapicie pierwszym nie prowadziło do ogólnego wzrostu potencjału produkcyjnego na ich terytorium, w szczególności w sytuacji przekazywania praw z obszarów nienawadnianych na obszary nawadniane.

6. Ustępy 1–5 stosuje się odpowiednio do praw podobnych do praw do ponownego sadzenia nabytych na mocy wcześniejszych przepisów wspólnotowych lub krajowych.

7. Prawa do ponownego sadzenia przyznane na mocy art. 4 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są stosowane w okresach przewidzianych dla nich w tym rozporządzeniu.

Artykuł 85j

Krajowe i regionalne rezerwy praw do sadzenia

1. W celu poprawy zarządzania potencjałem produkcyjnym państwa członkowskie tworzą krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia.

2. Państwa członkowskie, które ustanowiły krajowe lub regionalne rezerwy praw do sadzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999, mogą utrzymać te rezerwy, dopóki stosują przejściowy system praw do sadzenia zgodnie z niniejszą podsekcją.

3. Następujące prawa do sadzenia zostają przydzielone do krajowych lub regionalnych rezerw, jeżeli nie zostaną one wykorzystane w przepisowym czasie:

a) prawa do nowego sadzenia;

b) prawa do ponownego sadzenia;

c) prawa do sadzenia przyznane z rezerwy.

4. Producenci mogą przenieść prawa do ponownego sadzenia do krajowych lub regionalnych rezerw. Warunki takiego przeniesienia, w razie potrzeby w zamian za zapłatę z krajowych funduszy, określane są przez państwa członkowskie przy uwzględnieniu prawnie uzasadnionego interesu stron.

5. W drodze odstępstwa od ust. 1, państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o niewdrażaniu systemu rezerw, pod warunkiem że mogą udowodnić, że na ich terytorium istnieje już skuteczny alternatywny system zarządzania prawami do sadzenia. Alternatywny system może, w razie potrzeby, stanowić odstępstwo od odpowiednich przepisów niniejszej podsekcji.

Akapit pierwszy ma również zastosowanie do państw członkowskich, które zakończą funkcjonowanie krajowych lub regionalnych rezerw na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 85k

Przyznawanie praw do sadzenia z rezerwy

1. Państwa członkowskie mogą przyznać prawa z rezerwy:

a) bez opłat – producentom, którzy nie przekroczyli czterdziestego roku życia, posiadają stosowne umiejętności i kompetencje zawodowe, zakładają gospodarstwo po raz pierwszy i formalnie są osobami kierującymi gospodarstwem;

b) za opłatą do krajowego lub, w odpowiednich przypadkach, regionalnego funduszu – producentom, którzy zamierzają wykorzystać prawa do założenia winnic, z których produkcja ma zapewniony zbyt.

Państwa członkowskie określają kryteria ustalania kwoty opłat, o których mowa w pierwszym akapicie lit. b), które mogą się różnić w zależności od planowanego końcowego produktu danej winnicy, oraz pozostałego okresu przejściowego, w czasie którego ma zastosowanie zakaz nowych sadzeń, jak przewidziano w art. 85 g ust. 1 i 2.

2. W przypadku praw do sadzenia przyznawanych z rezerwy państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) lokalizacja i odmiany oraz techniki upraw gwarantowały, że powstała w ich wyniku produkcja jest dostosowana do popytu rynkowego;

b) odnośne zbiory były średnimi zbiorami typowymi dla regionu, w szczególności w przypadku, gdy prawa do sadzenia pochodzące z regionów nienawadnianych są wykorzystywane w regionach nawadnianych.

3. Prawa do sadzenia przyznane z rezerwy, które nie są wykorzystane przed upływem drugiego roku winiarskiego następującego po roku, w którym zostały one przyznane, przepadają i wracają do rezerwy.

4. Prawa do sadzenia w rezerwie wygasają, jeśli nie są wykorzystane przed końcem piątego roku winiarskiego następującego po roku ich powrotu do rezerwy.

5. Jeśli w państwie członkowskim istnieją rezerwy regionalne, dane państwo może określić przepisy zezwalające na przenoszenie praw do sadzenia między regionalnymi rezerwami. Jeśli w państwie członkowskim istnieją zarówno rezerwy regionalne, jak i krajowe, dane państwo może również zezwolić na przeniesienia między tymi rezerwami.

Przeniesienia mogą stać się przedmiotem współczynnika redukcji.

Artykuł 85l

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których wspólnotowy system praw do sadzenia nie miał zastosowania przed dniem 31 grudnia 2007 r.

Artykuł 85m

Bardziej restrykcyjne przepisy krajowe

Państwa członkowskie mogą przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy krajowe w odniesieniu do przyznawania praw do nowego sadzenia lub praw do ponownego sadzenia. Mogą też wymagać, aby odpowiednie wnioski i właściwe informacje, które należy w nich umieścić, były uzupełniane dodatkowymi informacjami koniecznymi do monitorowania i rozwoju potencjału produkcyjnego.

Artykuł 85n

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) przepisy mające na celu uniknięcie nadmiernych opłat administracyjnych przy stosowaniu przepisów niniejszej podsekcji;

b) koegzystencję winorośli, zgodnie z art. 85i ust. 2;

c) zastosowanie współczynnika redukcji, o którym mowa w art. 85k ust. 5.

Podsekcja III

Program karczowania winorośli

Artykuł 85o

Czas trwania

Przepisy niniejszej podsekcji stosuje się do końca roku winiarskiego 2010/2011.

Artykuł 85p

Zakres stosowania i definicja

Niniejsza podsekcja ustanawia warunki otrzymywania przez plantatorów winorośli premii za karczowanie winorośli (zwanej dalej „premią za karczowanie”).

Artykuł 85q

Warunki kwalifikowalności

Premia za karczowanie może być przyznana jedynie, jeśli dany obszar spełnia następujące warunki:

a) nie otrzymywał wsparcia wspólnotowego lub wsparcia krajowego na restrukturyzację i środki służące przekształceniu w ciągu 10 lat winiarskich poprzedzających wniosek o premię związaną z karczowaniem;

b) nie otrzymywał wsparcia wspólnotowego w ramach żadnej innej wspólnej organizacji rynku w ciągu 5 lat winiarskich poprzedzających wniosek o premię związaną z karczowaniem;

c) jest dobrze utrzymany;

d) jest nie mniejszy niż 0,1 hektara. Jednakże – jeśli tak zdecyduje państwo członkowskie – dla pewnych regionów administracyjnych tego państwa członkowskiego, w których średni obszar uprawy winorośli należący do gospodarstwa produkującego wino jest większy niż jeden hektar, minimalna powierzchnia może zostać ustalona na 0,3 hektara;

e) nie został obsadzony z naruszeniem jakichkolwiek mających zastosowanie przepisów wspólnotowych lub krajowych; oraz

f) został obsadzony odmianą winorośli klasyfikowaną zgodnie z art. 120a ust. 2.

Niezależnie od ust. 1 lit. e), obszary o sytuacji uregulowanej zgodnie z art. 2 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 85b ust. 1 niniejszego rozporządzenia kwalifikują się do premii za karczowanie.

Artykuł 85r

Wysokość premii za karczowanie

1. Skalę dla premii za karczowanie, które będą przyznawane, ustala Komisja.

2. Konkretna kwota premii za karczowanie jest określana przez państwa członkowskie w ramach skali, o której mowa w ust. 1, i na podstawie dotychczasowych zbiorów danego gospodarstwa.

Artykuł 85s

Procedura i budżet

1. Zainteresowani producenci składają wnioski o premię za karczowanie do właściwych organów państw członkowskich najpóźniej do dnia 15 września każdego roku. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć wcześniejszą datę niż 15 września, pod warunkiem że jest ona późniejsza niż 30 czerwca oraz że uwzględniają one w należytym stopniu, w stosownych przypadkach, stosowanie wyłączeń przewidzianych w art. 85u.

2. Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole administracyjne otrzymanych wniosków, rozpatrują kwalifikujące się wnioski i powiadamiają Komisję do dnia 15 października każdego roku o całkowitym obszarze i kwotach, których dotyczą te wnioski, w podziale na regiony i wielkość zbiorów.

3. Maksymalny roczny budżet dla programu karczowania winorośli przedstawiony jest w załączniku Xd.

4. Do dnia 15 listopada każdego roku Komisja ustanawia jednolitą stawkę procentową akceptacji zgłoszonych kwot, jeśli całkowita kwota zgłoszona Komisji przez państwa członkowskie przekracza dostępne środki budżetowe, uwzględniając, w stosownych przypadkach, stosowanie art. 85u ust. 2 i 3.

5. Do dnia 1 lutego każdego roku państwa członkowskie przyjmują wnioski:

a) dotyczące obszarów, w odniesieniu do których złożono wnioski dotyczące całego obszaru, jeśli Komisja nie ustanowiła stawki procentowej, o której mowa w ust. 4; lub

b) dotyczące obszarów ustanowionych w wyniku zastosowania stawki procentowej, o której mowa w ust. 4, w oparciu o obiektywne i niedyskryminacyjne kryteria i zgodnie z następującymi priorytetami:

(i) państwa członkowskie przyznają priorytet wnioskodawcom, których wniosek o wypłacenie premii za karczowanie obejmuje całą ich winnicę;

(ii) państwa członkowskie przyznają drugi priorytet wnioskodawcom w wieku nie więcej niż 55 lat, lub starszym, w przypadku gdy państwa członkowskie tak postanowią.

Artykuł 85t

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek okresie w ciągu trzech lat od wypłacenia premii za karczowanie, nie przestrzegali wymogów podstawowych w zakresie zarządzania oraz zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o której mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy takie nieprzestrzeganie jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje zmniejszona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości przypadków nieprzestrzegania; w stosownych przypadkach od rolnika wymaga się zwrotu wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Artykuł 85u

Wyłączenia

1. Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu na jego terytorium osiąga 8 % jego powierzchni upraw winorośli, jak określono w załączniku Xe.

Państwo członkowskie może podjąć decyzję o odrzuceniu wszelkich kolejnych wniosków, o których mowa w art. 85s ust. 1, gdy tylko skumulowany obszar poddany karczowaniu w tym regionie osiąga 10 % powierzchni regionu przeznaczonej pod uprawę winorośli.

2. Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby ponad 15 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

3. Komisja może podjąć decyzję o przerwaniu stosowania programu karczowania w państwie członkowskim w danym roku, jeśli – biorąc pod uwagę wnioski czekające na rozpatrzenie – dalsze karczowanie doprowadziłoby do tego, że skumulowany obszar poddany karczowaniu stanowiłby w tym roku realizacji programu ponad 6 % całkowitego obszaru przeznaczonego w danym państwie członkowskim pod uprawę winorośli, jak określono w załączniku Xe.

4. Państwa członkowskie mogą zadecydować, że winnice położone w obszarach górskich i na zboczach o dużym nachyleniu nie kwalifikują się do programu karczowania zgodnie z warunkami, które określi Komisja.

5. Państwa członkowskie mogą oświadczyć, że pewne obszary nie kwalifikują się do programu karczowania, jeśli zastosowanie tego programu byłoby niezgodne z wymogami w zakresie ochrony środowiska. Obszary w ten sposób zadeklarowane jako niekwalifikujące się do programu nie przekraczają 3 % całkowitego obszaru uprawy winorośli, jak określono w załączniku Xe.

6. Grecja może zadecydować, że obszary obsadzone winnicami na wyspach na Morzu Egejskim i greckich wyspach na Morzu Jońskim, z wyjątkiem Krety i Eubii, nie kwalifikują się do programu karczowania.

7. System karczowania przedstawiony w niniejszej podsekcji nie ma zastosowania na Azorach, na Maderze i na Wyspach Kanaryjskich.

8. Państwa członkowskie przyznają producentom z obszarów niekwalifikujących się lub uznanych za niekwalifikujące się na mocy ust. 4–7 priorytet przy otrzymywaniu innych form pomocy określonych w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do sektora wina, w szczególności, w stosownych przypadkach, na restrukturyzację i środki służące przekształceniu w ramach programów wsparcia i programów rozwoju obszarów wiejskich.

Artykuł 85v

De minimis

Przepisów niniejszej podsekcji nie stosuje się w odniesieniu do państw członkowskich, w których produkcja wina w roku winiarskim nie przekracza 50 000 hektolitrów. Produkcja ta jest obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu pięciu poprzedzających lat winiarskich.

Artykuł 85w

Uzupełniająca pomoc krajowa

Poza przyznaną premią za karczowanie państwa członkowskie mogą przyznać uzupełniającą pomoc krajową nieprzekraczającą 75 % mającej zastosowanie premii za karczowanie.

Artykuł 85x

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wykonania niniejszej podsekcji.

Przepisy te w szczególności mogą obejmować:

a) szczegółowe warunki kwalifikowalności, o których mowa w art. 85q, zwłaszcza w odniesieniu do dowodów, że w latach 2006 i 2007 dane obszary były właściwie utrzymywane;

b) skale premii i kwot, o których mowa w art. 85r;

c) kryteria dotyczące wyłączeń, o których mowa w art. 85u;

d) wymagania w zakresie sprawozdawczości w odniesieniu do państw członkowskich, dotyczące wdrażania programu karczowania, obejmujące sankcje w przypadku opóźnień w przygotowywaniu sprawozdań oraz informacje przekazywane przez państwa członkowskie producentom w odniesieniu do dostępności programu;

e) wymagania dotyczące sprawozdawczości w odniesieniu do uzupełniającej pomocy krajowej;

f) terminy płatności.

ROZDZIAŁ IV

Systemy pomocy

Sekcja I

Pomoc z tytułu przetwórstwa

Podsekcja I

(skreślona)

Podsekcja II

Len i konopie uprawiane na włókno

Artykuł 91

Kwalifikowalność

1. Pomoc z tytułu przetwórstwa słomy długiego lnu uprawianego na włókno i słomy krótkiego lnu i konopi uprawianych na włókno przyznaje się na lata gospodarcze od 2009/2010 do 2011/2012 upoważnionym głównym przetwórcom na podstawie ilości włókna faktycznie uzyskanego ze słomy, w odniesieniu do której z rolnikiem została zawarta umowa sprzedaży.

Jednakże w przypadkach, gdy rolnicy zachowują własność słomy, której przetwarzanie zostało zlecone upoważnionemu głównemu przetwórcy i gdy udowodnią, że wprowadzili uzyskane włókno do obrotu, pomoc przyznawana jest tym rolnikom.

W przypadkach, w których upoważniony główny przetwórca i rolnik są jedną i tą samą osobą, umowę kupna/sprzedaży zastępuje się zobowiązaniem zainteresowanej strony do przetworzenia we własnym zakresie.

2. Do celów niniejszej podsekcji „upoważniony główny przetwórca” oznacza osobę fizyczną lub prawną lub grupę osób fizycznych lub prawnych, bez względu na status prawny tej osoby lub grupy osób w świetle prawa krajowego, która została upoważniona przez właściwy organ państwa członkowskiego, na którego terytorium znajdują się jej zakłady produkcji włókna lnianego lub włókna konopnego.

Artykuł 92

Stawka pomocy

1. Pomoc z tytułu przetwórstwa określona w art. 91 wynosi:

a) w przypadku długiego włókna lnianego:

- 160 EUR za tonę w roku gospodarczym 2008/2009,

- 200 EUR za tonę w roku gospodarczym 2009/2010, oraz

- 160 EUR za tonę w latach gospodarczych 2010/2011 i 2011/2012.

b) 90 EUR za tonę w latach gospodarczych 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012 za krótkie włókno lniane i konopne zawierające nie więcej niż 7,5 % zanieczyszczeń i łusek;

Jednak państwo członkowskie może również, w odniesieniu do tradycyjnych rynków zbytu, podjąć decyzję o przyznaniu pomocy:

a) w odniesieniu do krótkiego włókna lnianego zawierającego między 7,5 % a 15 % zanieczyszczeń i łusek;

b) w odniesieniu do włókna konopnego zawierającego między 7,5 % a 25 % zanieczyszczeń i łusek.

W przypadkach przewidzianych w akapicie drugim państwa członkowskie przyznają pomoc na podstawie ilości, która nie przekracza ilości wyprodukowanej, przy zawartości zanieczyszczeń i łusek wynoszącej 7,5 %.

2. Ilości włókna kwalifikujące się do przyznania pomocy są ograniczane w zależności od wielkości obszarów, których dotyczyła jedna z umów lub jedno ze zobowiązań, o których mowa w art. 91.

Ograniczenia, o których mowa w akapicie pierwszym, są ustalane przez państwa członkowskie w taki sposób, aby były zgodne z krajowymi ilościami gwarantowanymi, o których mowa w art. 94.

Artykuł 93

Zaliczka

Na wniosek upoważnionych głównych przetwórców wypłaca się zaliczkę na poczet pomocy, o której mowa w art. 91, na podstawie ilości uzyskanego włókna.

Artykuł 94

Ilość gwarantowana

1. Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość długiego włókna lnianego wynoszącą 80 878 ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.I. załącznika XI.

1a. Ustanawia się maksymalną gwarantowaną ilość krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego wynoszącą 147 265 ton na każdy rok gospodarczy od 2009/2010 do 2011/2012, która może zostać objęta pomocą. Ilość ta jest rozdzielana między niektóre państwa członkowskie jako krajowe ilości gwarantowane zgodnie z pkt A.II załącznika XI.

2. W przypadkach, w których włókno otrzymane w jednym państwie członkowskim pochodzi ze słomy wyprodukowanej w innym państwie członkowskim, ilości tego włókna są potrącane z gwarantowanej krajowej ilości państwa członkowskiego, w którym słoma została zebrana. Pomoc jest wypłacana przez to państwo członkowskie, z którego gwarantowanej krajowej ilości dokonano potrącenia.

3. Każde państwo członkowskie może dokonać transferu części swojej krajowej ilości gwarantowanej, o której mowa w ust. 1, do krajowej ilości gwarantowanej, o której mowa w ust. 1a i odwrotnie.

Transfery, o których mowa w pierwszym akapicie, są dokonywane w oparciu o przelicznik jednej tony długiego włókna lnianego na 2,2 tony krótkiego włókna lnianego i włókna konopnego.

Pomoc z tytułu przetwórstwa jest przyznawana wyłącznie w odniesieniu do ilości, o których mowa odpowiednio w ust. 1 i 1a, skorygowanych zgodnie z pierwszymi dwoma akapitami niniejszego ustępu.

Artykuł 94a

Pomoc dodatkowa

W roku gospodarczym 2008/2009 upoważnionemu głównemu przetwórcy przyznaje się pomoc dodatkową w odniesieniu do obszarów upraw lnu w strefach I i II, zgodnie z pkt A.III. załącznika XI, i których produkcja słomy była objęta:

a) umową kupna/sprzedaży lub zobowiązaniem, zgodnie z art. 91 ust. 1; oraz

b) pomocą z tytułu przetwarzania na długie włókno.

Kwota pomocy dodatkowej wynosi 120 EUR/ha w strefie I i 50 EUR/ha w strefie II.

Artykuł 95

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzenia niniejszej podsekcji w życie, które mogą w szczególności obejmować przepisy dotyczące:

a) warunków przyznawania upoważnień głównym przetwórcom, o których mowa w art. 91;

b) warunków, które muszą być spełnione przez upoważnionych głównych przetwórców odnośnie do umów kupna/ sprzedaży i do zobowiązań, o których mowa w art. 91 ust. 1;

c) wymogów, które muszą spełnić rolnicy w przypadku, o którym mowa w art. 91 ust. 1 akapit drugi;

d) kryteriów, które musi spełniać długie włókno lniane;

e) warunków przyznawania pomocy i wypłacania zaliczki, a zwłaszcza dowodu przetworzenia słomy;

f) warunków, które muszą być spełnione dla określenia ograniczeń, o których mowa w art. 92 ust. 2.

Podsekcja III

Skrobia ziemniaczana

Artykuł 95a

Premia z tytułu skrobi ziemniaczanej

1. Premia w wysokości 22,25 EUR na tonę wyprodukowanej skrobi jest wypłacana w latach gospodarczych 2009/2010, 2010/2011 i 2011/2012 producentom skrobi ziemniaczanej za taką ilość skrobi ziemniaczanej, jaka odpowiada granicy przyznanej im kwoty, o której mowa w art. 84a ust. 2, pod warunkiem, że producenci ci zapłacili producentom ziemniaków cenę minimalną za wszystkie ziemniaki niezbędne do wyprodukowania skrobi w ilości mieszczącej się w granicy takiej kwoty.

2. Minimalna cena ziemniaków przeznaczonych do wytworzenia skrobi ziemniaczanej zostaje ustalona w wysokości 178,31 EUR za tonę w przedmiotowych latach gospodarczych.

Cena ta odnosi się do ilości ziemniaków dostarczonych do zakładu przetwórczego potrzebnych do wytworzenia jednej tony skrobi.

Cena minimalna jest dostosowywana stosownie do zawartości skrobi w ziemniakach.

3. Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia niniejszej podsekcji w życie.

Sekcja II

Refundacja produkcyjna

Artykuł 96

(skreślony).

Artykuł 97

Refundacja produkcyjna w sektorze cukru

1. Dla produktów sektora cukru wymienionych w załączniku I część III lit. b)–e) może zostać przyznana refundacja produkcyjna, jeżeli nadwyżka cukru, cukier importowany, nadwyżka izoglukozy lub nadwyżka syropu inulinowego, potrzebne do wytworzenia produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2 lit. b) i c), nie są dostępne w cenie odpowiadającej cenom światowym.

2. Refundację produkcyjną, o której mowa w ust. 1, ustala się biorąc pod uwagę w szczególności koszty wynikające z wykorzystywania cukru importowanego, które przemysł musiałby ponieść w przypadku zaopatrywania się na rynku światowym, oraz cenę nadwyżki cukru dostępnej na rynku wspólnotowym lub cenę referencyjną, w przypadku gdy nie ma nadwyżki cukru.

Artykuł 98

Warunki przyznawania

Komisja przyjmuje warunki przyznawania refundacji produkcyjnych, o których mowa w niniejszej sekcji, jak również stawki takich refundacji oraz w odniesieniu do refundacji produkcyjnej dla cukru określonej w art. 97 – kwalifikujące się ilości.

Sekcja III

Dopłaty w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 99

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę

1. Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych lub występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku przeznaczonego na paszę, zgodnie z warunkami i normami dla produktów, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

Do celów niniejszego artykułu maślankę i maślankę w proszku uważa się za mleko odtłuszczone i odtłuszczone mleko w proszku.

2. Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem ceny referencyjnej wskazanej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii) dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku w odniesieniu do mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka w proszku.

Artykuł 100

Pomoc dotycząca mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany

1. Kiedy powstają nadwyżki przetworów mlecznych albo występuje prawdopodobieństwo ich pojawienia się, które powodują albo mogą spowodować poważne zakłócenie równowagi na rynku, Komisja może podjąć decyzję o przyznaniu pomocy dotyczącej produkowanego we Wspólnocie mleka odtłuszczonego przetwarzanego na kazeinę i kazeiniany, zgodnie z warunkami i normami dla takiego mleka oraz kazeiny i kazeinianów z niego produkowanych, które określi Komisja. Pomoc może zostać ustalona z góry albo w drodze procedur przetargowych.

2. Komisja ustala wysokość pomocy z uwzględnieniem rozwoju sytuacji na rynku dla odtłuszczonego mleka w proszku oraz ceny referencyjnej w odniesieniu do odtłuszczonego mleka w proszku ustalonej w art. 8 ust. 1 lit. e) ppkt (ii).

Wysokość pomocy może być różna, zależnie od tego, czy odtłuszczone mleko jest przetwarzane na kazeinę lub kazeiniany i zależnie od jakości tych produktów.

Artykuł 101

(skreślony).

Artykuł 102

Dopłaty do przetworów mlecznych dostarczanych uczniom

1. Na warunkach określanych przez Komisję przyznawane są dopłaty wspólnotowe do niektórych określanych przez Komisję produktów przetworów mlecznych oznaczonych kodami CN 0401, 0403, 0404 90 i 0406 lub kodem CN 2202 90, dostarczanych uczniom uczęszczającym do placówek oświatowych.

2. Państwa członkowskie mogą, w ramach uzupełniania pomocy wspólnotowej, przyznać pomoc krajową do produktów, o których mowa w ust. 1, dostarczanych uczniom uczęszczającym do placówek oświatowych. Państwa członkowskie mogą finansować swoją pomoc krajową z opłaty nakładanej na sektor mleczarski lub z innego wkładu ze strony sektora mleczarskiego.

3. Dopłaty wspólnotowe wynoszą 18,15 EUR/100 kg w odniesieniu do wszystkich rodzajów mleka.

Kwoty dopłat do innych kwalifikujących się przetworów mlecznych są ustalane z uwzględnieniem składników mleka w tych przetworach.

4. Dopłaty, o których mowa w ust. 1, przyznawane są na maksymalnie 0,25 l ekwiwalentu mleka na ucznia na dzień.

Sekcja IIIa

Pomoc w sektorze chmielu

Artykuł 102a

Pomoc dla organizacji producentów

1. Wspólnota finansuje płatności dla organizacji producentów w sektorze chmielu uznanych zgodnie z art. 122, przeznaczone na cele, o których mowa w tym artykule.

2. Roczne finansowanie przez Wspólnotę płatności dla organizacji producentów wynosi 2 277 000 EUR dla Niemiec.

3. Komisja przyjmuje przepisy szczegółowe dotyczące wprowadzenia w życie niniejszej sekcji.

Sekcja IV

Dopłaty w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek

Artykuł 103

Dopłaty dla organizacji podmiotów gospodarczych

1. Wspólnota finansuje trzyletnie programy prac, które będą przygotowane przez organizacje podmiotów gospodarczych, o których mowa w art. 125, w przynajmniej jednym z następujących obszarów:

a) badania rynkowe oraz zarządzanie administracyjne w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

b) poprawa sytuacji w zakresie oddziaływania uprawy oliwek na środowisko;

c) poprawa jakości produkcji oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

d) system identyfikacji, certyfikacja i ochrona jakości oliwek stołowych i oliwy z oliwek, w szczególności monitorowanie jakości oliwy z oliwek sprzedawanej konsumentom końcowym, pod kontrolą administracji krajowej;

e) rozpowszechnianie informacji na temat działalności prowadzonej przez organizacje podmiotów gospodarczych w celu poprawy jakości oliwy z oliwek.

1a. Roczne finansowanie przez Wspólnotę programów prac wynosi:

a) 11 098 000 EUR dla Grecji,

b) 576 000 EUR dla Francji, oraz

c) 35 991 000 EUR dla Włoch.

2. Maksymalne finansowanie przez Wspólnotę programów prac, o których mowa w ust. 1, jest równe części kwot zatrzymanych przez państwa członkowskie. Finansowanie obejmuje kwalifikujące się koszty w maksymalnej wysokości:

a) 100 % z tytułu działalności w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b);

b) 100 % z tytułu inwestycji w aktywa trwałe oraz 75 % z tytułu innej działalności w dziedzinie, o której mowa w ust. 1 lit. c);

c) 75 % z tytułu programów prac przeprowadzonych w co najmniej trzech państwach trzecich lub państwach członkowskich niebędących producentami przez zatwierdzone organizacje podmiotów gospodarczych z co najmniej dwóch państw członkowskich będących producentami w dziedzinach, o których mowa w ust. 1 lit. d) i e), oraz 50 % z tytułu innej działalności w tych dziedzinach.

Państwo członkowskie zapewnia finansowanie uzupełniające do wysokości 50 % kosztów niepokrytych w drodze finansowania wspólnotowego.

Komisja określa szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu, w szczególności procedury zatwierdzania programów przyjmowanych przez państwa członkowskie i rodzaje działalności kwalifikujące się do finansowania w ramach tych programów.

3. Nie naruszając przepisów szczegółowych, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, państwa członkowskie sprawdzają, czy spełnione są warunki przyznania finansowania wspólnotowego. W tym celu przeprowadzają audyt programów prac oraz realizują plan kontroli obejmujący próbę określoną na podstawie analizy ryzyka oraz co najmniej 30 % organizacji producentów i wszelkich innych organizacji podmiotów gospodarczych rocznie, otrzymujących finansowanie wspólnotowe na mocy niniejszego artykułu.

Sekcja IVa

Dopłaty w sektorze owoców i warzyw

Podsekcja I

Grupy producentów

Artykuł 103a

Pomoc dla grup producentów

1. W trakcie okresu przejściowego dopuszczonego zgodnie z art. 125e państwa członkowskie mogą przyznać grupom producentów sektora owoców i warzyw utworzonych w celu ubiegania się o uznanie ich za organizacje producentów:

a) pomoc mającą na celu wsparcie tworzenia się tych organizacji i ułatwienie im działalności administracyjnej;

b) pomoc bezpośrednią lub za pośrednictwem instytucji kredytujących na pokrycie części inwestycji wymaganych do uzyskania decyzji o uznaniu i określonych w planie dochodzenia do uznania, o którym mowa w art. 125e ust. 1 akapit trzeci.

2. Pomoc, o której mowa w ust. 1 lit. a), podlega zwrotowi przez Wspólnotę zgodnie z przepisami, które powinna przyjąć Komisja, dotyczącymi finansowania takich środków i obejmującymi progi, pułapy oraz zakres finansowania przez Wspólnotę.

3. Pomoc, o której mowa w ust. 1 lit. a), ustalana jest dla każdej grupy producentów na podstawie wartości produkcji tej grupy wprowadzonej do obrotu i wynosi w pierwszym, drugim, trzecim, czwartym i piątym roku:

a) odpowiednio 10 %, 10 %, 8 %, 6 % i 4 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później;

b) odpowiednio 5 %, 5 %, 4 %, 3 % i 2 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1405/2006 z dnia 18 września 2006 r. ustanawiające szczególne środki dotyczące rolnictwa dla mniejszych wysp Morza Egejskiego (⁶²).

Te wartości procentowe mogą być zmniejszone w zależności od wartości produkcji wprowadzonej do obrotu przekraczającej ustalony próg. Do dopłat wypłacanych grupie producentów w danym roku można zastosować określony pułap.

Podsekcja II

Fundusze i programy operacyjne

Artykuł 103b

Fundusze operacyjne

1. Organizacje producentów działające w sektorze owoców i warzyw mogą utworzyć fundusz operacyjny. Fundusz ten jest finansowany z:

a) wkładów finansowych pochodzących od członków lub danej organizacji producentów;

b) pomocy finansowej Wspólnoty, która może zostać przyznana organizacjom producentów.

2. Fundusze operacyjne służą wyłącznie do finansowania programów operacyjnych zatwierdzonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 103g.

Artykuł 103c

Programy operacyjne

1. Programy operacyjne w sektorze owoców i warzyw mają co najmniej dwa spośród celów, o których mowa w art. 122 lit. c), lub celów wymienionych poniżej:

a) planowanie produkcji;

b) poprawa jakości produktów;

c) podwyższenie handlowej wartości produktów;

d) promocja produktów świeżych lub przetworzonych;

e) środki ochrony środowiska i metody produkcji bezpieczne dla środowiska, w tym rolnictwo ekologiczne;

f) zapobieganie sytuacjom kryzysowym i zarządzanie kryzysowe.

2. Zarządzanie kryzysowe i zapobieganie sytuacjom kryzysowym związane jest z unikaniem kryzysów i postępowaniem w sytuacji kryzysowej na rynkach owoców i warzyw i w tym kontekście obejmuje:

a) wycofywanie z rynku;

b) zbieranie zielonych owoców i warzyw lub niezbieranie ich;

c) promowanie i informowanie;

d) działania szkoleniowe;

e) ubezpieczanie zbiorów;

f) wsparcie na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wzajemnych.

Środki zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego, w tym spłata kapitału i odsetek, o których mowa w akapicie trzecim, nie przekraczają jednej trzeciej wydatków w ramach programu operacyjnego.

W celu finansowania środków zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi organizacje producentów mogą zaciągać kredyty na warunkach komercyjnych. W tym przypadku spłata kapitału i odsetek od tych kredytów może stanowić część programu operacyjnego i dlatego też może kwalifikować się do wspólnotowej pomocy finansowej na mocy art. 103d. Jakiekolwiek szczególne działanie w ramach zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi jest finansowane z tych kredytów lub bezpośrednio, ale nie jednocześnie z obu tych źródeł.

3. Państwa członkowskie gwarantują, że:

a) programy operacyjne zawierają co najmniej dwa działania na rzecz ochrony środowiska; lub

b) co najmniej 10 % wydatków poniesionych w ramach programów operacyjnych przeznaczanych jest na działania na rzecz ochrony środowiska.

Działania na rzecz ochrony środowiska są zgodne z wymogami dotyczącymi płatności rolno-środowiskowych określonych w art. 39 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (⁶³).

Jeżeli co najmniej 80 % producentów będących członkami organizacji producentów podlega na mocy tego przepisu przynajmniej jednemu takiemu samemu zobowiązaniu rolno-środowiskowemu, to każde z tych zobowiązań liczone jest jako działanie w zakresie środowiska, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. a).

Wsparcie działań w zakresie środowiska, o którym mowa w akapicie pierwszym, obejmuje dodatkowe koszty i utracone dochody wynikające z danego działania.

4. Ustęp 3 stosuje się w odniesieniu do Bułgarii i Rumunii dopiero od dnia 1 stycznia 2011 r.

5. Inwestycje zwiększające negatywny wpływ na środowisko są dozwolone wyłącznie w przypadku zapewnienia skutecznych zabezpieczeń mających na celu ochronę środowiska przed tym wpływem.

Artykuł 103d

Wspólnotowa pomoc finansowa

1. Wspólnotowa pomoc finansowa jest równa rzeczywiście wpłaconej kwocie finansowych wkładów, o których mowa w art. 103b ust. 1 lit. a), ale jest ograniczona do 50 % rzeczywiście poniesionych wydatków.

2. Wspólnotowa pomoc finansowa jest ograniczona do 4,1 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu przez każdą organizację producentów.

Ta wielkość procentowa może jednak zostać zwiększona do 4,6 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu, o ile wielkość przekraczająca 4,1 % wartości produkcji wprowadzonej do obrotu jest wykorzystywana wyłącznie w zakresie środków zapobiegania kryzysom i zarządzania nimi.

3. Na wniosek organizacji producentów wielkość procentowa określona w ust. 1 wynosi 60 %, w przypadku gdy program operacyjny lub jego część spełniają co najmniej jeden z następujących warunków:

a) zostały przedstawione przez kilka wspólnotowych organizacji producentów działających w różnych państwach członkowskich w ramach programów międzynarodowych;

b) zostały przedstawione przez co najmniej jedną z organizacji producentów zaangażowanych w programy realizowane na zasadzie międzybranżowej;

c) obejmują wyłącznie szczególne wsparcie produkcji produktów ekologicznych objętych, do dnia 31 grudnia 2008 r., rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 z dnia 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych (⁶⁴) oraz, od dnia 1 stycznia 2009 r., objętych rozporządzeniem Rady (EWG) nr 834/2007 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych (⁶⁵);

d) zostały przedstawione przez organizację producentów w jednym z państw członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, i dotyczą środków realizowanych nie dłużej niż do końca 2013 r.;

e) jest to pierwszy program lub jego część przedstawione przez uznaną organizację producentów, która połączyła się z inną uznaną organizacją producentów;

f) jest to pierwszy program lub jego część przedstawione przez uznane stowarzyszenie organizacji producentów;

g) zostały przedstawione przez organizacje producentów w państwach członkowskich, w których organizacje producentów wprowadzają do obrotu mniej niż 20 % wyprodukowanych owoców i warzyw;

h) zostały przedstawione przez organizację producentów w jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty;

i) obejmują wyłącznie szczególne wsparcie działań promujących spożycie owoców i warzyw wśród dzieci w placówkach edukacyjnych.

4. Wielkość procentowa określona w ust. 1 wynosi 100 % w przypadku wycofania owoców i warzyw z rynku, których ilość nie przekracza 5 % wielkości produkcji wprowadzonej do obrotu przez każdą organizację producentów oraz których przekazanie odbywa się w drodze:

a) bezpłatnej dystrybucji wśród organizacji charytatywnych i fundacji, zatwierdzonych w tym celu przez państwa członkowskie, do wykorzystania w ich działalności służącej pomocy osobom, których prawo do otrzymywania pomocy społecznej jest uznane w prawie krajowym, w szczególności w związku z tym, że osoby te nie posiadają środków utrzymania;

b) bezpłatnej dystrybucji w zakładach karnych, szkołach i instytucjach szkolnictwa publicznego, na obozach wypoczynkowych dla dzieci oraz w szpitalach i domach spokojnej starości wyznaczonych przez państwa członkowskie, które podejmują wszelkie niezbędne kroki dla zagwarantowania, że dystrybuowane w ten sposób ilości produktów stanowią uzupełnienie ilości normalnie kupowanych przez placówki tego rodzaju.

Artykuł 103e

Krajowa pomoc finansowa

1. W tych regionach państw członkowskich, w których stopień zorganizowania producentów w sektorze owoców i warzyw jest szczególnie niski, Komisja może upoważnić państwa członkowskie, na podstawie właściwie umotywowanego wniosku, do wypłacenia organizacjom producentów krajowej pomocy finansowej równej maksymalnie 80 % wkładów finansowych, o których mowa w art. 103b ust. 1 lit. a). Pomoc ta stanowi uzupełnienie funduszu operacyjnego. W regionach państw członkowskich, w których organizacje producentów wprowadzają do obrotu mniej niż 15 % wartości produkcji owoców i warzyw i w których produkcja owoców i warzyw stanowi co najmniej 15 % ich całkowitej produkcji rolnej, pomoc, o której mowa w akapicie pierwszym, może być pokrywana przez Wspólnotę na wniosek zainteresowanego państwa członkowskiego.

2. (skreślony).

Artykuł 103f

Ramy krajowe i krajowa strategia programów operacyjnych

1. Państwa członkowskie ustanawiają ramy krajowe w celu określenia ogólnych warunków w odniesieniu do działań, o których mowa w art. 103c ust. 3. Ramy te przewidują w szczególności, że takie działania spełniają odpowiednie wymogi rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, w tym określone w jego art. 5 wymogi dotyczące komplementarności, spójności i zgodności.

Proponowane przez siebie ramy państwa członkowskie przedstawiają Komisji, która w terminie trzech miesięcy może wystąpić o wprowadzenie zmian, jeżeli uzna, że propozycja nie umożliwia osiągnięcia celów określonych w art. 174 Traktatu oraz w szóstym wspólnotowym programie działań w zakresie środowiska naturalnego (⁶⁶). Inwestycje w gospodarstwach indywidualnych wspierane w ramach programów operacyjnych również uwzględniają te cele.

2. Państwa członkowskie ustanawiają krajową strategię na rzecz stałych programów operacyjnych na rynku owoców i warzyw. Strategia ta uwzględnia następujące elementy:

a) analizę sytuacji pod kątem mocnych i słabych stron oraz potencjału rozwoju;

b) uzasadnienie wybranych priorytetów;

c) cele programów operacyjnych i instrumentów oraz wskaźniki wydajności;

d) ocenę programów operacyjnych;

e) zobowiązania sprawozdawcze organizacji producentów.

Strategia krajowa uwzględnia również ramy krajowe, o których mowa w ust. 1.

3. Ustępów 1 i 2 nie stosuje się do państw członkowskich, w których nie działają uznane organizacje producentów.

Artykuł 103g

Zatwierdzanie programów operacyjnych

1. Projekty programów operacyjnych są przedkładane właściwym organom krajowym, które je zatwierdzają lub odrzucają lub występują o wprowadzenie do nich zmian zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

2. Organizacje producentów przekazują państwu członkowskiemu informację o szacowanej wielkości funduszu operacyjnego na każdy rok oraz przedstawiają stosowne uzasadnienie oparte na szacunkowych danych dotyczących programu operacyjnego, wydatków w roku bieżącym i ewentualnie wydatków w poprzednich latach oraz, w razie potrzeby, szacowanej wielkości produkcji na rok następny.

3. Państwo członkowskie powiadamia organizację producentów lub stowarzyszenie organizacji producentów o szacowanej kwocie wspólnotowej pomocy finansowej zgodnie z limitami określonymi w art. 103d.

4. Wypłaty wspólnotowej pomocy finansowej dokonywane są na podstawie wydatków poniesionych z tytułu programów objętych programem operacyjnym. W odniesieniu do tych samych programów mogą być wypłacane zaliczki z zastrzeżeniem przedstawienia gwarancji lub zabezpieczenia.

5. Organizacja producentów powiadamia państwo członkowskie o ostatecznej kwocie wydatków w roku poprzednim, załączając niezbędne dokumenty towarzyszące, tak aby mogła otrzymać pozostałą część wspólnotowej pomocy finansowej.

6. Czas trwania programów operacyjnych i finansowania ich, z jednej strony, przez producentów i organizacje producentów, a z drugiej - przez fundusze wspólnotowe wynosi minimalnie trzy lata, a maksymalnie pięć lat.

Podsekcja II a

Program „Owoce w szkole”

Artykuł 103ga

Pomoc przeznaczona na dostarczanie dzieciom owoców i warzyw, przetworzonych owoców, warzyw i produktów bananowych

1. Od roku szkolnego 2009-2010 na warunkach określonych przez Komisję przyznaje się pomoc wspólnotową na:

a) dostarczanie dzieciom w instytucjach oświatowych, w tym w żłobkach, innych instytucjach wychowania przedszkolnego, szkołach podstawowych i średnich, produktów pochodzących z sektorów owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw oraz bananów; oraz

b) pokrycie niektórych związanych z tym kosztów logistyki i dystrybucji, sprzętu, komunikacji, monitorowania i oceny.

2. Państwa członkowskie, które chcą wziąć udział w programie na poziomie krajowym lub regionalnym, przygotowują najpierw strategie krajowe lub regionalne dotyczące jego wdrażania, obejmujące w szczególności budżet ich programu wraz z wkładem Wspólnoty i wkładami krajowymi, czas trwania, grupę docelową, kwalifikujące się produkty oraz udział odnośnych zainteresowanych stron. Zapewniają one również środki towarzyszące konieczne, aby program był skuteczny.

3. Opracowując swoje strategie, państwa członkowskie sporządzają wykaz produktów, które pochodzą z sektorów owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw oraz sektora bananów, które będą kwalifikowały się do objęcia ich odpowiednim programem. Wykaz ten nie obejmuje jednak produktów wyłączonych zgodnie ze środkiem przyjętym przez Komisję na mocy art. 103h lit. f). Państwa członkowskie dokonują wyboru swoich produktów na podstawie obiektywnych kryteriów, które mogą obejmować sezonowość, dostępność produktów lub kwestie dotyczące środowiska. Dokonując wyboru, państwa członkowskie mogą przyznawać pierwszeństwo produktom pochodzącym ze Wspólnoty.

4. Pomoc wspólnotowa, o której mowa w ust. 1, nie:

a) przekracza kwoty 90 mln EUR na rok szkolny; ani nie

b) przekracza 50 % kosztów dostaw i związanych z nimi kosztów, o których mowa w ust. 1, lub 75 % takich kosztów w regionach kwalifikujących się na podstawie celu konwergencji zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (⁶⁷) oraz w regionach najbardziej oddalonych, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu WE; ani nie

c) pokrywa kosztów innych niż koszty dostaw i związane z nimi koszty, o których mowa w ust. 1.

5. Pomoc wspólnotowa, o której mowa w ust. 1, powinna być przyznawana każdemu państwu członkowskiemu na podstawie obiektywnych kryteriów opierających się na odsetku dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat w tych państwach. Każde z państw członkowskich uczestniczących w programie otrzymuje co najmniej 175 000 EUR w ramach pomocy wspólnotowej. Państwa członkowskie uczestniczące w programie co roku składają wniosek o pomoc wspólnotową na podstawie swojej strategii. Po otrzymaniu wniosków od państw członkowskich Komisja decyduje o ostatecznym rozdziale dostępnych w budżecie środków na zobowiązania.

6. Pomocy wspólnotowej, o której mowa w ust. 1, nie wykorzystuje się do zastępowania finansowania jakichkolwiek bieżących krajowych programów dostarczania owoców do szkół lub innych obejmujących owoce programów dystrybucji w szkołach. Jeżeli jednak państwo członkowskie już utworzyło program, który kwalifikowałby się do otrzymania pomocy wspólnotowej na mocy niniejszego artykułu, oraz zamierza rozszerzyć jego zakres lub zwiększyć jego skuteczność, w tym w odniesieniu do docelowej grupy programu, jego czasu trwania lub kwalifikujących się produktów, można udzielić pomocy wspólnotowej, pod warunkiem że są przestrzegane limity przewidziane w ust. 4 lit. b) w zakresie stosunku pomocy wspólnotowej do całkowitego wkładu krajowego. W takim przypadku odnośne państwo członkowskie wskazuje w swojej strategii, w jaki sposób zamierza rozszerzyć zakres swojego programu lub zwiększyć jego skuteczność.

7. Jako uzupełnienie pomocy wspólnotowej państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową na dostawy produktów i związane z nimi koszty, o których mowa w ust. 1. Koszty te mogą być pokrywane także przez wkład z sektora prywatnego. Państwa członkowskie mogą również przyznawać pomoc krajową na finansowanie środków towarzyszących, o których mowa w ust. 2.

8. Wspólnotowy program „Owoce w szkole” nie narusza żadnych innych zgodnych z prawodawstwem wspólnotowym krajowych programów dostarczania owoców do szkół.

9. Na mocy art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005 Wspólnota może również finansować środki dotyczące informowania, monitorowania i oceny związane z programem „Owoce w szkole”, w tym środki dotyczące podnoszenia świadomości społecznej na temat tego programu i związane z nim środki dotyczące tworzenia sieci kontaktów.

Podsekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 103h

Przepisy wykonawcze

Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, a w szczególności:

a) przepisy dotyczące finansowania środków, o których mowa w art. 103a, w tym progi i pułapy pomocy oraz wysokość współfinansowania pomocy przez Wspólnotę;

b) wielkość i zasady zwrotu pomocy, o której mowa w art. 103e ust. 1;

c) przepisy dotyczące inwestycji w gospodarstwa indywidualne;

d) terminy składania informacji i powiadomień, o których mowa w art. 103g;

e) przepisy dotyczące częściowych wypłat wspólnotowej pomocy finansowej, o których mowa w art. 103 g;

f) przepisy dotyczące programu „Owoce w szkole”, o którym mowa w art. 103ga, w tym wykaz produktów lub składników, które należy wyłączyć z programu „Owoce w szkole”, ostateczny rozdział pomocy między państwa członkowskie, zarządzanie finansowe i budżetowe oraz powiązane koszty, strategie państw członkowskich, środki towarzyszące oraz środki dotyczące informowania, monitorowania i oceny oraz środki dotyczące tworzenia sieci kontaktów.

Sekcja IVb

Programy wsparcia w sektorze wina

Podsekcja I

Przepisy wprowadzające

Artykuł 103i

Zakres stosowania

Niniejsza sekcja ustanawia zasady regulujące przyznawanie funduszy Wspólnoty państwom członkowskim oraz ich wykorzystanie przez państwa członkowskie w ramach krajowych programów wsparcia (zwanych dalej „programami wsparcia”) w celu finansowania szczególnych środków wsparcia przeznaczonych dla sektora wina.

Artykuł 103j

Zgodność i spójność

1. Programy wsparcia muszą być zgodne z prawem wspólnotowym i spójne z działaniami, polityką oraz priorytetami Wspólnoty.

2. Państwa członkowskie ponoszą odpowiedzialność za programy wsparcia i zapewniają, aby były one wewnętrznie spójne oraz sporządzane i realizowane w sposób obiektywny, przy uwzględnieniu sytuacji ekonomicznej odnośnych producentów oraz konieczności unikania nieuzasadnionego nierównego traktowania producentów.

Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnianie i przeprowadzanie niezbędnych kontroli oraz nakładanie sankcji w związku z nieprzestrzeganiem zasad programów wsparcia.

3. Nie przyznaje się wsparcia:

a) na projekty badawcze i działania wspierające projekty badawcze;

b) na działania, które są ujęte w krajowych programach państw członkowskich dotyczących rozwoju obszarów wiejskich na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

Podsekcja II

Przedstawienie i treść programów wsparcia

Artykuł 103k

Przedstawienie programów wsparcia

1. Każde państwo członkowskie będące producentem, o którym mowa w załączniku Xb, przedstawia Komisji projekt pięcioletniego programu wsparcia uwzględniającego środki zgodne z zapisami niniejszej sekcji.

Programy wsparcia, które zaczęły obowiązywać zgodnie z art. 5 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mają nadal zastosowanie na mocy niniejszego rozporządzenia.

Środki wsparcia w programach wsparcia ustanawia się na takim poziomie geograficznym, jaki zainteresowane państwo członkowskie uzna za najwłaściwszy. Zanim program wsparcia zostanie przedstawiony Komisji, podlega on konsultacjom z właściwymi organami i organizacjami odpowiedniego szczebla podziału terytorialnego.

Każde państwo członkowskie przedstawia jeden projekt programu wsparcia, który może uwzględniać zróżnicowanie regionalne.

Niniejszy ustęp nie ma zastosowania do Chorwacji w roku budżetowym 2013. Chorwacja przedstawi Komisji projekt pięcioletniego programu wsparcia na okres programowania obejmujący lata 2014–2018. [3]

2. Programy wsparcia zaczynają obowiązywać po upływie trzech miesięcy od ich przedstawienia Komisji.

Jeśli jednak przedstawiony program wsparcia nie spełnia warunków ustanowionych w niniejszej sekcji, Komisja informuje o tym dane państwo członkowskie. W takim przypadku państwo członkowskie przedstawia Komisji zmieniony program wsparcia. Zmieniony program wsparcia zaczyna obowiązywać po upływie dwóch miesięcy od chwili jego zgłoszenia, chyba że nadal występuje brak zgodności, w którym to przypadku stosuje się niniejszy akapit.

3. Ustęp 2 stosuje się odpowiednio do zmian wprowadzanych do programów wsparcia przedstawionych przez państwa członkowskie.

4. Artykuł 103l nie ma zastosowania w przypadku, gdy jedyny środek, z jakiego korzysta państwo członkowskie w ramach programu wsparcia, polega na przeniesieniu do systemu płatności jednolitej, o którym mowa w art. 103o. W takim przypadku art. 188a ust. 5 ma zastosowanie jedynie w odniesieniu do roku, w którym następuje przeniesienie, a art. 188a ust. 6 nie stosuje się.

Artykuł 103l

Treść programów wsparcia

Programy wsparcia składają się z następujących elementów:

a) szczegółowego opisu zaproponowanych środków wraz z odpowiadającymi im celami przedstawionymi w ujęciu ilościowym;

b) wyników przeprowadzonych konsultacji;

c) oceny pokazującej oczekiwane skutki techniczne, gospodarcze, środowiskowe i społeczne;

d) harmonogramu wprowadzania tych środków w życie;

e) ogólnego zestawienia finansowego środków, które mają zostać uruchomione, oraz przewidywanego orientacyjnego podziału tych zasobów finansowych między poszczególne środki zgodnie z pułapami przewidzianymi w załączniku Xb;

f) kryteriów i wskaźników ilościowych służących monitorowaniu i ocenie oraz działań podjętych w celu odpowiedniej i skutecznej realizacji programów wsparcia; oraz

g) informacji wskazujących właściwe organy i jednostki odpowiedzialne za realizację programu.

Artykuł 103m

Kwalifikujące się środki

1. Programy wsparcia obejmują co najmniej jeden z następujących środków:

a) wsparcie w ramach systemu płatności jednolitej zgodnie z art. 103o;

b) promocję zgodnie z art. 103p;

c) restrukturyzację i przekształcanie winnic zgodnie z art. 103q;

d) zielone zbiory zgodnie z art. 103r;

e) fundusze wspólnego inwestowania zgodnie z art. 103s;

f) ubezpieczanie zbiorów zgodnie z art. 103t;

g) inwestycje zgodnie z art. 103u;

h) destylację produktów ubocznych zgodnie z art. 103v;

i) destylację alkoholu spożywczego zgodnie z art. 103w;

j) destylację w sytuacjach kryzysowych zgodnie z art. 103x;

k) stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego zgodnie z art. 103y.

2. Programy wsparcia nie zawierają środków innych niż wymienione w art. 103o–103y.

Artykuł 103n

Zasady ogólne dotyczące programów wsparcia

1. Przydział dostępnych środków finansowych Wspólnoty oraz pułapy budżetowe przewidziane są w załączniku Xb.

1a. Do dnia 1 sierpnia 2013 r. państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o obniżeniu – począwszy od 2015 r. – kwoty udostępnianej na programy wsparcia, o której mowa w załączniku Xb, w celu zwiększenia krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Kwota uzyskana w wyniku obniżki, o której mowa w akapicie pierwszym, pozostaje w sposób ostateczny w ramach krajowych pułapów płatności bezpośrednich, o których mowa w art. 40 rozporządzenia (WE) nr 73/2009, i nie jest już udostępniana na środki wymienione w art. 103p–103y.

2. Wsparcie wspólnotowe dotyczy wyłącznie wydatków kwalifikowalnych poniesionych po przedstawieniu odnośnego programu wsparcia, o czym mowa w art. 103k ust. 1.

3. Państwa członkowskie nie uczestniczą w kosztach środków finansowanych przez Wspólnotę w ramach programów wsparcia.

4. W drodze odstępstwa od ust. 3, państwa członkowskie mogą przyznawać pomoc krajową zgodnie z odpowiednimi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa w odniesieniu do środków, o których mowa w art. 103p, 103t oraz 103u.

Maksymalna stawka pomocy ustanowiona zgodnie ze stosownymi zasadami Wspólnoty dotyczącymi pomocy państwa odnosi się do całkowitego finansowania publicznego obejmującego zarówno środki wspólnotowe, jak i krajowe.

Podsekcja III

Szczególne środki wsparcia

Artykuł 103o

System płatności jednolitych i wsparcie dla plantatorów winorośli

1. Do dnia 1 grudnia 2012 r. państwa członkowskie mogą podjąć decyzję o przyznaniu wsparcia plantatorom winorośli na 2014 r., przydzielając im uprawnienia do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009.

Jeżeli kwota wsparcia, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest większa niż kwota wsparcia ustalona na rok 2013, dane państwo członkowskie wykorzysta wspomnianą różnicę do przydzielenia plantatorom winorośli uprawnień do płatności w rozumieniu tytułu III rozdział 1 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 zgodnie z pkt C załącznika IX do przedmiotowego rozporządzenia.

2. Państwa członkowskie zamierzające przyznać wsparcie, o którym mowa w ust. 1, uwzględniają je w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 103k ust. 3.

3. Wsparcie na 2014 r., o którym mowa w ust. 1:

a) pozostaje w ramach systemu płatności jednolitych i nie jest już dostępne na podstawie art. 103k ust. 3 w odniesieniu do środków wymienionych w art. 103p–103y;

b) zmniejsza proporcjonalnie kwotę funduszy dostępnych na środki wymienione w art. 103p–103y w ramach programów wsparcia.

Artykuł 103p

Promocja na rynkach krajów trzecich

1. Wsparcie udzielane w ramach niniejszego artykułu obejmuje działania informacyjne lub promocyjne dotyczące win wspólnotowych, prowadzone w krajach trzecich, a co za tym idzie, zwiększające ich konkurencyjność w tych państwach.

2. Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do win posiadających chronioną nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne lub win o podanej nazwie odmiany winorośli.

3. Działania, o których mowa w ust. 1, mogą mieć wyłącznie postać:

a) działań PR, promocyjnych lub reklamowych, w szczególności podkreślających zalety produktów wspólnotowych, zwłaszcza pod względem jakości, bezpieczeństwa żywności i przyjazności wobec środowiska;

b) uczestnictwa w wydarzeniach, targach lub wystawach o randze międzynarodowej;

c) kampanii informacyjnych, w szczególności dotyczących wspólnotowych systemów obejmujących nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne i produkcję ekologiczną;

d) badań nowych rynków, koniecznych do rozszerzenia rynków zbytu;

e) badań w celu oceny wyników działań informacyjnych i promocyjnych.

4. Udział Wspólnoty w kosztach działań promocyjnych nie przekracza 50 % kwoty wydatków kwalifikowalnych.

Artykuł 103q

Restrukturyzacja i przekształcanie winnic

1. Celem działań dotyczących restrukturyzacji i przekształcania winnic jest wzrost konkurencyjności producentów wina.

2. Restrukturyzacja i przekształcanie winnic uzyskują wsparcie zgodnie z niniejszym artykułem, jedynie jeżeli państwo członkowskie przedstawiło wykaz swojego potencjału produkcyjnego zgodnie z art. 185a ust. 3.

3. Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może obejmować wyłącznie jedno lub kilka następujących działań:

a) konwersję odmian, w tym konwersję przez przeszczepiania;

b) przeniesienie winnic;

c) poprawę jakości zarządzania winnicą.

Wsparcie nie obejmuje zwykłej odnowy winnic, których naturalny okres eksploatacji ma się ku końcowi.

4. Wsparcie restrukturyzacji i przekształcania winnic może być udzielane wyłącznie w następującej formie:

a) rekompensaty dla producentów za utratę dochodów spowodowaną wdrożeniem środka;

b) udziału w kosztach restrukturyzacji i przekształcenia.

5. Rekompensaty dla producentów za utratę dochodów, o których mowa w ust. 4 lit. a), mogą pokryć do 100 % odnośnej utraty i przybrać jedną z następujących form:

a) niezależnie od przepisów części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja II określających przejściowy system praw do sadzenia, zgody na współistnienie starych i nowych winorośli przez ustalony okres czasu, który nie jest dłuższy niż trzy lata, do końca okresu przejściowego dotyczącego praw do sadzenia;

b) rekompensaty finansowej.

6. Udział Wspólnoty w rzeczywistych kosztach restrukturyzacji i przekształcenia nie może przekroczyć 50 % tych kosztów. W regionach klasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności (⁶⁸) udział Wspólnoty w kosztach restrukturyzacji i przekształcania nie może przekroczyć 75 %.

Artykuł 103r

Zielone zbiory

1. Dla celów niniejszego artykułu termin „zielone zbiory” oznacza całkowite zniszczenie lub usunięcie jeszcze niedojrzałych kiści winogron, redukując w ten sposób do zera plon z danego obszaru.

2. Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów przyczynia się do przywrócenia równowagi między podażą a popytem na rynku wina we Wspólnocie, tak aby zapobiegać kryzysom rynkowym.

3. Wsparcie na rzecz zielonych zbiorów może być przyznane jako rekompensata w formie zryczałtowanej dopłaty do hektara, której wysokość ustala dane państwo członkowskie.

Dopłata ta nie może przekroczyć 50 % kwoty bezpośrednich kosztów zniszczenia lub usunięcia kiści winogron i utraconego dochodu związanego z tym zniszczeniem lub usunięciem.

4. Dane państwa członkowskie ustalają oparty na obiektywnych kryteriach system, tak aby zapewnić wykluczenie sytuacji, w której działanie polegające na zielonych zbiorach powoduje, że poszczególni producenci wina otrzymują rekompensatę przekraczającą pułapy, o których mowa w ust. 3 akapit drugi.

Artykuł 103s

Fundusze wspólnego inwestowania

1. Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania stanowi pomoc dla producentów starających się ubezpieczyć się od wahań rynku.

2. Wsparcie na rzecz ustanowienia funduszy wspólnego inwestowania może być przyznane w formie czasowej i malejącej pomocy przeznaczonej na pokrycie kosztów administracyjnych ponoszonych w związku z tymi funduszami.

Artykuł 103t

Ubezpieczenie zbiorów

1. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów przyczynia się do zabezpieczenia dochodów producentów, którzy ponieśli szkody w następstwie klęsk żywiołowych, niekorzystnych zdarzeń pogodowych, chorób lub epidemii szkodników.

2. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane w formie udziału finansowego Wspólnoty w kosztach, który nie może przekroczyć:

a) 80 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od strat powstałych w wyniku niekorzystnych zdarzeń pogodowych, które można zaliczyć do klęsk żywiołowych;

b) 50 % kosztów składek ubezpieczeniowych opłaconych przez producentów tytułem ubezpieczenia od:

(i) strat, o których mowa w lit. a), oraz innych strat spowodowanych niekorzystnymi zdarzeniami pogodowymi;

(ii) strat spowodowanych przez zwierzęta, choroby roślin lub epidemie szkodników.

3. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów może być przyznane wyłącznie w sytuacji, gdy odnośne ubezpieczenie nie kompensuje producentom więcej niż 100 % utraconych dochodów, uwzględniając jednocześnie wszelkie rekompensaty uzyskane przez producentów w ramach innych programów wsparcia związanych z ubezpieczonym ryzykiem.

4. Wsparcie na rzecz ubezpieczenia zbiorów nie może zakłócać konkurencji na rynku ubezpieczeń.

Artykuł 103u

Inwestycje

1. Można udzielać wsparcia dla inwestycji materialnych i niematerialnych w zakresie urządzeń przetwórczych, infrastruktury do produkcji wina i wprowadzania do obrotu wina, które pozytywnie wpływają na całościowe wyniki finansowe przedsiębiorstwa oraz dotyczą co najmniej jednego z następujących czynników:

a) produkcji lub wprowadzania do obrotu produktów, o których mowa w załączniku XIb;

b) rozwoju nowych produktów, procesów i technologii związanych z produktami, o których mowa w załączniku XIb.

2. Wsparcie udzielane na mocy ust. 1 w maksymalnej stawce ogranicza się do mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikro-, małych i średnich przedsiębiorstw (⁶⁹). Dla terytoriów Azorów, Madery i Wysp Kanaryjskich, mniejszych wysp Morza Egejskiego w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1405/2006 i francuskich departamentów zamorskich nie mają zastosowania żadne ograniczenia maksymalnej stawki. Dla przedsiębiorstw, które nie są objęte art. 2 ust. 1 tytułu I załącznika do zalecenia 2003/361/WE, zatrudniających mniej niż 750 pracowników lub mających obrót nieprzekraczający 200 milionów EUR, maksymalna intensywność pomocy zmniejszana jest o połowę.

Wsparcia nie udziela się zagrożonym przedsiębiorstwom w rozumieniu wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw.

3. Z kwalifikujących się wydatków wyłącza się elementy, o których mowa w art. 71 ust. 3 lit. a), b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

4. Do wkładu Wspólnoty mają zastosowanie następujące maksymalne stawki pomocy związane z kwalifikującymi się do wsparcia kosztami inwestycji:

a) 50 % w regionach zaklasyfikowanych jako regiony konwergencji zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1083/2006;

b) 40 % w regionach innych niż regiony konwergencji;

c) 75 % w regionach najbardziej oddalonych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 247/2006;

d) 65 % na mniejszych wyspach Morza Egejskiego w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 1405/2006.

5. Artykuł 72 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005 ma odpowiednio zastosowanie do wsparcia, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

Artykuł 103v

Destylacja produktów ubocznych

1. Można przyznać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji produktów ubocznych powstających podczas produkcji wina, która to destylacja została przeprowadzona zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVb punkt D.

Kwotę pomocy ustala się w zależności od procentowej zawartości alkoholu i liczby hektolitrów. Nie wypłaca się żadnej pomocy dla zawartości alkoholu w produktach ubocznych przeznaczonych do destylacji, która przekracza 10 % w stosunku do zawartości alkoholu w wyprodukowanym winie.

2. Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja na podstawie kosztów zbiorów i przetwórstwa.

3. Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

Artykuł 103w

Destylacja do alkoholu spożywczego

1. Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać producentom wsparcie dla wina poddawanego destylacji do alkoholu spożywczego w formie pomocy na hektar.

2. Zanim zostanie udzielone wsparcie, należy przedstawić stosowne umowy dotyczące destylacji wina oraz stosowne dowody dostarczenia go do destylacji.

Artykuł 103x

Destylacja w sytuacji kryzysowej

1. Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji nadmiaru wina, o czym decydują państwa członkowskie w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych, tak aby zmniejszyć lub zlikwidować jego nadmiar, zapewniając zarazem ciągłość dostaw w okresie od jednego zbioru do następnego.

2. Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie ustala Komisja.

3. Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1 i na którą przyznano wsparcie, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, tak aby uniknąć zakłócania konkurencji.

4. Część dostępnego budżetu wykorzystywana na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej nie przekracza następujących udziałów procentowych w całości dostępnych funduszy określonych w załączniku Xb dla każdego państwa członkowskiego na dany rok budżetowy:

- 20 % w roku 2009,

- 15 % w roku 2010,

- 10 % w roku 2011,

- 5 % w roku 2012.

5. Państwa członkowskie mogą zwiększyć dostępne fundusze przeznaczone na finansowanie środka dotyczącego destylacji w sytuacji kryzysowej poza limity roczne przewidziane w ust. 4 poprzez dokonanie wkładu z funduszy krajowych w ramach następujących limitów (wyrażonych w procentach stosowanego pułapu rocznego wskazanego w ust. 4):

- 5 % w roku winiarskim 2010,

- 10 % w roku winiarskim 2011,

- 15 % w roku winiarskim 2012.

W stosownych przypadkach państwa członkowskie powiadamiają Komisję o dodaniu funduszy krajowych, o których mowa w akapicie pierwszym; Komisja zatwierdza transakcję przed udostępnieniem funduszy.

Artykuł 103y

Stosowanie zagęszczonego moszczu winogronowego

1. Do dnia 31 lipca 2012 r. można przyznawać wsparcie producentom wina, którzy stosują zagęszczony moszcz winogronowy, w tym rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy, w celu zwiększenia naturalnego stężenia alkoholu w produktach zgodnie z warunkami określonymi w załączniku XVa.

2. Kwotę pomocy ustala się w zależności od potencjalnego stężenia alkoholu w objętości wyrażonego w procentach i od liczby hektolitrów moszczu zastosowanego do wzbogacenia.

3. Maksymalne poziomy pomocy mające zastosowanie do tego środka w różnych obszarach uprawy winorośli ustala Komisja.

Artykuł 103z

Zasada współzależności

Jeśli w odniesieniu do rolników stwierdzono, że w swoich gospodarstwach, w jakimkolwiek czasie w okresie trzech lat od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia restrukturyzacji i przekształcania lub w jakimkolwiek czasie w okresie jednego roku od wypłacenia pomocy w ramach programów wsparcia zielonych zbiorów, nie przestrzegali podstawowych wymogów w zakresie zarządzania i zasad dobrej kultury rolnej zgodnej z ochroną środowiska, o których mowa w art. 3–7 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, w przypadku gdy brak zgodności jest wynikiem działania lub zaniechania bezpośrednio przypisywanego rolnikowi, kwota wypłaty zostaje obniżona lub anulowana częściowo lub całkowicie w zależności od wagi, zakresu, czasu trwania oraz częstotliwości naruszenia i, w stosownych przypadkach, od rolnika wymagany jest zwrot wypłaconej kwoty zgodnie z warunkami ustanowionymi we wspomnianych przepisach.

Podsekcja IV

Przepisy proceduralne

Artykuł 103za

Środki wykonawcze

Komisja przyjmuje środki niezbędne do wykonania niniejszej sekcji.

Środki te w szczególności mogą obejmować:

a) format prezentacji programów wsparcia;

b) zasady dotyczące zmian programów wsparcia po rozpoczęciu ich stosowania;

c) szczegółowe zasady wdrażania środków przewidzianych w art. 103p–103y;

d) warunki publikacji i podawania do wiadomości publicznej informacji na temat pomocy pochodzącej z funduszy wspólnotowych.

Sekcja V

Wspólnotowy fundusz tytoniowy

Artykuł 104

Fundusz tytoniowy

1. Ustanawia się Wspólnotowy Fundusz Tytoniowy (dalej zwany „Funduszem”) w celu finansowania środków w następujących dziedzinach:

a) podniesienie społecznej świadomości na temat szkodliwych skutków wszystkich form konsumpcji tytoniu, w szczególności przez informowanie i edukację, pomoc w zakresie gromadzenia danych mających na celu określenie zarówno wzorów konsumpcji tytoniu, jak i przeprowadzenie badań epidemiologicznych dotyczących nikotynizmu we Wspólnocie oraz badań nad zapobieganiem temu zjawisku;

b) szczególne środki mające pomóc plantatorom tytoniu przejść na inne uprawy lub podjąć innego rodzaju działalność gospodarczą tworzącą nowe miejsca pracy, jak również przeprowadzenie badań dotyczących możliwości, jakimi w tym zakresie dysponują plantatorzy tytoniu.

2. Fundusz jest finansowany:

a) w odniesieniu do zbiorów z 2002 r. przez potrącenie 2 %, a w przypadku zbiorów z lat 2003, 2004 i 2005 3 % premii określonej w tytule I rozporządzenia (EWG) nr 2075/92 stosowanej do zbiorów z 2005 r., włącznie z tymi zbiorami, w zakresie finansowania wszelkich rodzajów środków określonych w ust. 1;

b) w odniesieniu do lat kalendarzowych 2006, 2007, 2008 i 2009, zgodnie z art. 110m rozporządzenia (WE) nr 1782/2003.

3. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Sekcja VI

Przepisy szczególne dla sektora pszczelarskiego

Artykuł 105

Zakres stosowania

1. W celu poprawy ogólnych warunków produkcji i wprowadzania do obrotu produktów pszczelich państwa członkowskie mogą opracować trzyletni program krajowy zwany dalej „programem pszczelarskim”.

2. Państwa członkowskie mogą przyznać szczególny rodzaj pomocy krajowej w zakresie ochrony pasiek o niekorzystnych warunkach strukturalnych lub naturalnych, lub w ramach programów rozwoju gospodarczego, z wyjątkiem pomocy na cele związane z produkcją lub handlem. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji pomoc wraz z przedstawieniem programu pszczelarskiego zgodnie z art. 109.

Artykuł 106

Środki kwalifikujące się do uzyskania pomocy

Środki, które mogą zostać włączone do programów pszczelarskich, są następujące:

a) pomoc techniczna skierowana do pszczelarzy i grup pszczelarzy;

b) zwalczanie warrozy;

c) racjonalizacja sezonowego przenoszenia uli;

d) środki wspierające laboratoria przeprowadzające analizy dotyczące fizyko-chemicznych właściwości miodu;

e) środki mające na celu wsparcie zasiedlania uli we Wspólnocie;

f) współpraca z wyspecjalizowanymi organami w zakresie wdrażania stosowanych programów naukowo-badawczych w dziedzinie pszczelarstwa i produktów pszczelich.

Z programu pszczelarskiego wyłącza się środki finansowane z EFRROW zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/2005 (⁷⁰).

Artykuł 107

Analiza struktur produkcji i wprowadzania do obrotu w sektorze pszczelarskim

Aby kwalifikować się do częściowego finansowania określonego w art. 108 ust. 1, państwa członkowskie przeprowadzają analizę struktur produkcji i wprowadzania do obrotu w sektorze pszczelarskim na swoim terytorium.

Artykuł 108

Finansowanie

1. Wspólnota zapewnia częściowe finansowanie programów pszczelarskich w wysokości 50 % wydatków poniesionych przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie ponoszą wydatki związane ze środkami przyjętymi w ramach programów pszczelarskich do 15 października każdego roku.

Artykuł 109

Konsultacje

Program pszczelarski jest sporządzany w ścisłej współpracy z przedstawicielami organizacji i spółdzielni pszczelarskich. Program zostaje przedstawiony Komisji w celu zatwierdzenia.

Artykuł 110

Przepisy wykonawcze

Komisja określa szczegółowe zasady stosowania niniejszej sekcji.

Sekcja VII

Pomoc w sektorze jedwabników

Artykuł 111

Pomoc przyznawana hodowcom jedwabników

1. Przyznaje się pomoc w odniesieniu do jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0106 90 00 i w odniesieniu do jaj jedwabników oznaczonych kodem CN ex 0511 99 85 hodowanych we Wspólnocie.

2. Pomoc przyznaje się hodowcom jedwabników w odniesieniu do każdego zapełnionego pojemnika jaj jedwabników, pod warunkiem że pojemniki te zawierają minimalną liczbę jaj, którą należy określić, oraz że udało się wyhodować jedwabniki.

3. Pomoc w odniesieniu do zapełnionego pojemnika jaj jedwabników wynosi 133,26 EUR.

Artykuł 112

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe zasady stosowania niniejszej sekcji, które obejmują w szczególności minimalną liczbę, o której mowa w art. 111 ust. 2.

TYTUŁ II

PRZEPISY REGULUJĄCE WPROWADZANIE DO OBROTU I PRODUKCJĘ

ROZDZIAŁ I

Przepisy regulujące wprowadzanie do obrotu i produkcję

Sekcja I

Zasady wprowadzania do obrotu

Artykuł 113

Normy handlowe

1. Komisja może wprowadzić przepisy dotyczące norm handlowych dla jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

a) oliwy z oliwek i oliwek stołowych, w odniesieniu do produktów, o których mowa w załączniku I część VII lit. a);

b) owoców i warzyw;

c) przetworzonych owoców i warzyw;

d) bananów;

e) żywych roślin.

2. Normy, o których mowa w ust. 1:

a) ustanawiane są z uwzględnieniem w szczególności:

(i) specyfiki odnośnych produktów;

(ii) konieczności zapewnienia warunków dla płynnego zbytu tych produktów na rynku;

(iii) interesu konsumentów w zakresie otrzymywania dokładnych i jasnych informacji na temat produktów, w tym w szczególności w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, dotyczących w szczególności kraju pochodzenia, klasy oraz, w stosownych przypadkach, odmiany (lub rodzaju) produktu;

(iv) jeśli chodzi o oliwę z oliwek, o której mowa w załączniku I część VII lit. a), zmian w metodach stosowanych do określenia jej właściwości fizycznych, chemicznych i organoleptycznych;

(v) jeśli chodzi o sektor owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, norm przyjętych przez Europejską Komisję Gospodarczą ONZ (EKGNZ).

b) mogą odnosić się w szczególności do jakości, podziału na klasy, wagi, rozmiaru, pakowania, opakowywania, przechowywania, transportu, prezentacji, wprowadzania do obrotu, pochodzenia i etykietowania.

3. O ile Komisja nie postanowi inaczej zgodnie z kryteriami, o których mowa w ust. 2 lit. a), produkty, dla których ustanowiono normy handlowe, można wprowadzać do obrotu we Wspólnocie wyłącznie zgodnie z takimi normami.

Nie naruszając jakichkolwiek szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, państwa członkowskie kontrolują, czy produkty te są zgodne z tymi normami, oraz we właściwych przypadkach stosują sankcje.

Artykuł 113a

Dodatkowe wymogi związane z wprowadzaniem do obrotu produktów sektora owoców i warzyw

1. Produkty sektora owoców i warzyw przeznaczone do sprzedaży konsumentowi jako produkty świeże mogą być wprowadzone do obrotu jedynie, jeśli są solidnej i właściwej jakości handlowej oraz jeśli zawierają informację o kraju pochodzenia.

2. Normy handlowe, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu oraz w art. 113 ust. 1 lit. b) i c), mają zastosowanie do wszystkich etapów wprowadzania do obrotu, w tym przywozu i wywozu, chyba że Komisja postanowi inaczej.

3. Właściciel produktów sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw objętych normami handlowymi może wystawiać te produkty, oferować je na sprzedaż, dostarczać je i wprowadzać do obrotu na terenie Wspólnoty wyłącznie zgodnie z tymi normami i jest odpowiedzialny za zapewnienie takiej zgodności.

4. Zgodnie z art. 113 ust. 3 akapit drugi i bez uszczerbku dla jakichkolwiek szczegółowych przepisów, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, w szczególności w odniesieniu do spójnego przeprowadzania w państwach członkowskich kontroli zgodności, państwa członkowskie dokonują, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw, selektywnej kontroli zgodności danych produktów z odnośnymi normami handlowymi, opartej o analizę ryzyka. Kontrole te skupiają się na etapie przed wysyłką z obszarów produkcji, obejmującym pakowanie lub ładowanie produktów. W przypadku produktów pochodzących z państw trzecich kontrole przeprowadzane są przed dopuszczeniem ich do swobodnego obrotu.

Artykuł 113b

Wprowadzanie do obrotu wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy

1. Bez uszczerbku dla przepisów ustanowionych w art. 42 ust. 1 lit. a) i ust. 2 oraz w załączniku V pkt A, warunki ustanowione w załączniku XIa, w szczególności ustanowione w pkt III tego załącznika opisy produktów rynkowych, które należy stosować, mają zastosowanie do wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy, poddanego ubojowi w dniu 1 lipca 2008 r. lub później, niezależnie, czy została ona wyprodukowana we Wspólnocie czy przywieziona z państw trzecich.

Jednak mięso z bydła w wieku do dwunastu miesięcy poddanego ubojowi przed dniem 1 lipca 2008 r. może być nadal wprowadzane do obrotu bez wymogu spełnienia warunków ustanowionych w załączniku XIa.

2. Warunki, o których mowa w ust. 1, nie mają zastosowania do wołowiny objętej chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym zarejestrowanymi zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (⁷¹) przed dniem 29 czerwca 2007 r.

Artykuł 113c

Zasady wprowadzania do obrotu w celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win

1. W celu poprawy i stabilizacji funkcjonowania wspólnego rynku win, w tym winogron, moszczu i win, na bazie których są wyprodukowane, produkujące państwa członkowskie mogą określić zasady wprowadzania do obrotu, których celem będzie regulowanie podaży, w szczególności poprzez wdrażanie decyzji podejmowanych przez organizacje międzybranżowe, o których mowa w art. 123 ust. 3 i 125o.

Zasady takie są proporcjonalne do wyznaczonych celów i nie powinny:

a) odnosić się do jakiejkolwiek transakcji po pierwszym wprowadzeniu do obrotu danego produktu;

b) pozwalać na ustalanie cen, w tym jeśli ceny są ustalane jako wskazówka lub zalecenie;

c) uniemożliwiać dostępu do znacznej części zbiorów, które inaczej byłyby dostępne;

d) pozwalać na odmowę wydania krajowych i wspólnotowych zaświadczeń wymaganych do obrotu i sprzedaży win, jeśli takie wprowadzenie do obrotu jest zgodne z tymi zasadami.

2. Zasady, o których mowa w ust. 1, muszą być podane do wiadomości podmiotom gospodarczym poprzez opublikowanie ich in extenso w urzędowych publikacjach danego państwa członkowskiego.

3. Obowiązek powiadamiania, o którym mowa w art. 125o ust. 3, dotyczy również decyzji lub działań podejmowanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł 113d

Przepisy szczególne w sprawie wprowadzania do obrotu wina

1. Oznaczenie kategorii produktu winiarskiego, jak przewidziano w załączniku XIb, może być stosowane we Wspólnocie jedynie do wprowadzania do obrotu produktu zgodnego z odpowiednimi warunkami ustanowionymi w tym załączniku.

Jednak niezależnie od art. 118y ust. 1 lit. a) państwa członkowskie mogą zezwolić na używanie słowa „wino”, jeżeli:

a) występuje ono w połączeniu z nazwą owocu w formie nazwy złożonej w odniesieniu do wprowadzanych na rynek produktów otrzymywanych w procesie fermentacji owocu innego niż winogrona; lub

b) jest ono częścią nazwy złożonej.

Unika się jakiejkolwiek pomyłki z produktami odpowiadającymi kategoriom win wymienionym w załączniku XIb.

2. Kategorie produktów winiarskich wymienione w załączniku XIb mogą zostać zmienione przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

3. Z wyjątkiem wina butelkowanego, w odniesieniu do którego istnieje dowód, że butelkowanie zostało przeprowadzone przed dniem 1 września 1971 r., wino wyprodukowane z odmian winorośli wymienionych w klasyfikacjach przygotowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 akapit pierwszy, lecz nieodpowiadające żadnej z kategorii określonych w załączniku XIb, używane jest jedynie do spożycia przez rodziny poszczególnych producentów wina oraz do produkcji octu winnego lub do destylacji.

Artykuł 114

Normy handlowe dla mleka i przetworów mlecznych

1. Produkty żywnościowe przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu jako mleko i przetwory mleczne, tylko jeśli są one zgodne z definicjami i nazwami ustanowionymi w załączniku XII.

2. Nie naruszając wyjątków określonych prawem wspólnotowym i środków ochrony zdrowia publicznego, mleko oznaczone kodem CN 0401 przeznaczone do spożycia przez ludzi można wprowadzać do obrotu wyłącznie we Wspólnocie zgodnie z przepisami załącznika XI, w tym zwłaszcza z definicjami zawartymi w pkt I tego załącznika.

Artykuł 115

Normy handlowe dla tłuszczów

Nie naruszając art. 114 ust. 1 ani żadnych przepisów przyjętych w sektorze weterynarii i sektorze środków spożywczych, w celu zagwarantowania, że produkty te spełniają normy higieny i zdrowia oraz ochrony zdrowia ludzi i zwierząt, normy ustanowione w załączniku XV mają zastosowanie do następujących produktów o zawartości tłuszczu wynoszącej co najmniej 10 %, ale mniejszej niż 90 % wagowo, przeznaczonych do spożycia przez ludzi:

a) tłuszczów mlecznych oznaczonych kodem CN 0405 i ex 2106;

b) tłuszczów oznaczonych kodem CN ex 1517;

c) tłuszczów złożonych z produktów roślinnych lub zwierzęcych oznaczonych kodem CN ex 1517 i ex 2106.

Zawartość tłuszczu po wyłączeniu soli wynosi przynajmniej dwie trzecie suchej masy.

Jednak normy te obowiązują wyłącznie w stosunku do produktów, które pozostają w stanie stałym w temperaturze 20 ^oC i które nadają się do smarowania.

Artykuł 116

Normy handlowe dla produktów sektorów jaj i mięsa drobiowego

Produkty sektorów jaj i mięsa drobiowego są wprowadzane do obrotu zgodnie z przepisami zamieszczonymi w załączniku XIV.

Artykuł 117

Certyfikacja chmielu

1. Produkty sektora chmielu, pochodzące ze zbiorów lub wytworzone we Wspólnocie, podlegają procedurze certyfikacji.

2. Certyfikaty można wydawać wyłącznie dla produktów spełniających minimalne wymagania jakościowe obowiązujące na danym etapie wprowadzania do obrotu. W przypadku mączki chmielowej, mączki chmielowej z podwyższoną zawartością lupuliny, wyciągu z szyszek chmielu oraz mieszanych produktów chmielowych certyfikat może zostać wydany wyłącznie pod warunkiem, że zawartość alfa-kwasów w tych produktach nie jest mniejsza od zawartości w chmielu, z którego zostały one wytworzone.

3. Certyfikaty zawierają co najmniej następujące informacje:

a) miejsce produkcji chmielu;

b) rok zbioru,

c) odmiany.

4. Produkty sektora chmielu można wprowadzać do obrotu bądź wywozić wyłącznie jeżeli wydano certyfikat, o którym mowa w ust. 1, 2 i 3.

W przypadku przywożonych produktów sektora chmielu świadectwo określone w art. 158 ust. 2 uważa się za równoważne certyfikatowi.

5. Komisja może przyjąć środki stanowiące odstępstwo od ust. 4:

a) w celu spełnienia wymagań handlowych niektórych państw trzecich; lub

b) w odniesieniu do produktów przeznaczonych do zastosowań specjalnych.

Środki, o których mowa w akapicie pierwszym:

a) nie zagrażają normalnemu obrotowi produktami, dla których został wydany certyfikat;

b) zawierają gwarancje mające na celu uniknięcie wszelkich pomyłek ze wspomnianymi produktami.

Artykuł 118

Normy handlowe dla oliwy z oliwek i oliwy z wytłoczyn z oliwek

1. Stosowanie opisów i definicji oliwy z oliwek oraz oliwy z wytłoczyn z oliwek określonych w załączniku XV jest obowiązkowe w odniesieniu do wprowadzenia do obrotu danych produktów we Wspólnocie oraz, o ile to zgodne z obowiązkowymi międzynarodowymi przepisami, handlu z państwami trzecimi.

2. Wyłącznie oliwy, o których mowa w załączniku XV pkt 1 lit. a) i b), pkt 3 i pkt 6 mogą zostać wprowadzone do obrotu w sprzedaży detalicznej.

Sekcja Ia

Nazwy pochodzenia, oznaczenia geograficzne oraz określenia tradycyjne w sektorze wina

Artykuł 118a

Zakres stosowania

1. Przepisy dotyczące nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i określeń tradycyjnych określone w niniejszej sekcji mają zastosowanie do produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1, 3–6, 8, 9, 11, 15 i 16.

2. Podstawą przepisów, o których mowa w ust. 1, jest:

a) ochrona prawnie uzasadnionych interesów:

(i) konsumentów; oraz

(ii) producentów;

b) zapewnienie sprawnego funkcjonowania wspólnego rynku danych produktów; oraz

c) promocja produktów wysokiej jakości przy jednoczesnym zezwoleniu na krajowe środki wspierające politykę jakości.

Podsekcja I

Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne

Artykuł 118b

Definicje

1. Dla celów niniejszej podsekcji zastosowanie mają następujące definicje:

a) „nazwa pochodzenia” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych przypadkach, kraju, która to nazwa służy do opisu produktu, o którym mowa w art. 118a ust. 1, spełniającego następujące wymogi:

(i) jego jakość i cechy charakterystyczne są zasadniczo lub wyłącznie związane ze szczególnym środowiskiem geograficznym z właściwymi dla niego czynnikami przyrodniczymi oraz ludzkimi;

(ii) winogrona, z których jest produkowany, pochodzą wyłącznie z tego geograficznego obszaru;

(iii) jego produkcja odbywa się w tym geograficznym obszarze; oraz

(iv) otrzymywany jest z odmian winorośli należących do Vitis vinifera;

b) „oznaczenie geograficzne” oznacza nazwę regionu, określonego miejsca lub, w szczególnych przypadkach, kraju, która to nazwa służy do opisu produktu, o którym mowa w art. 118a ust. 1, spełniającego następujące wymogi:

(i) posiada szczególną jakość, reputację lub inne cechy charakterystyczne, które można przypisać temu pochodzeniu geograficznemu;

(ii) przynajmniej 85 % winogron, z których jest produkowany, pochodzi wyłącznie z tego obszaru geograficznego;

(iii) jego produkcja odbywa się w tym obszarze geograficznym; oraz

(iv) otrzymywany jest z odmian winorośli należących do Vitis vinifera lub z krzyżówki tych gatunków z innymi gatunkami rodzaju Vitis.

2. Niektóre tradycyjne używane nazwy stanowią nazwę pochodzenia, w przypadku gdy:

a) oznaczają wino;

b) odnoszą się do nazwy geograficznej;

c) spełniają wymogi, o których mowa w ust. 1 lit. a) ppkt (i)-(iv); oraz

d) przechodzą procedurę obejmowania ochroną nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, o których mowa w niniejszej podsekcji.

3. Nazwy pochodzenia i oznaczenia geograficzne, w tym odnoszące się do obszarów geograficznych w krajach trzecich, kwalifikują się do ochrony we Wspólnocie zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej podsekcji.

Artykuł 118c

Zawartość wniosków o objęcie nazwy ochroną

1. Wnioski o objęcie ochroną nazw jako nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych obejmują dokumentację techniczną zawierającą:

a) nazwę, która ma być chroniona;

b) nazwę i adres wnioskodawcy;

c) specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2; oraz

d) jednolity dokument streszczający specyfikację produktu, o której mowa w ust. 2.

2. Specyfikacja produktu umożliwia zainteresowanym stronom kontrolę odpowiednich warunków produkcji objętej nazwą pochodzenia lub oznaczeniem geograficznym.

Zawiera ona co najmniej:

a) nazwę, która ma być chroniona;

b) opis wina (win):

(i) dla win z nazwą pochodzenia - jego najważniejsze analityczne i organoleptyczne cechy charakterystyczne;

(ii) dla win z oznaczeniem geograficznym – jego najważniejsze analityczne cechy charakterystyczne oraz ocenę lub oznaczenie jego organoleptycznych cech charakterystycznych;

c) w stosownych przypadkach, szczególne praktyki enologiczne stosowane przy produkcji wina (win), a także ograniczenia obowiązujące w przypadku produkcji tego (tych) wina (win);

d) wytyczenie granic danego obszaru geograficznego;

e) maksymalną wydajność z hektara;

f) wskazanie odmiany lub odmian winorośli, z których otrzymywane jest (są) wino(-a);

g) szczegóły określające związek, o którym mowa w art. 118b ust. 1 lit. a) ppkt (i) lub, w stosownych przypadkach, w art. 118b ust. 1 lit. b) ppkt (i);

h) obowiązujące wymogi ustanowione w przepisach wspólnotowych lub krajowych lub, jeżeli tak przewidziały państwa członkowskie, przez organizację zarządzającą chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym przy uwzględnieniu faktu, że wymogi te muszą być obiektywne, niedyskryminacyjne i zgodne z prawem wspólnotowym;

i) nazwę i adres organów lub jednostek dokonujących kontroli zgodności z wymogami specyfikacji produktu oraz ich szczegółowe zadania.

Artykuł 118d

Wniosek o objęcie ochroną w odniesieniu do obszaru geograficznego w kraju trzecim

1. W przypadku gdy wniosek o objęcie ochroną dotyczy obszaru geograficznego w kraju trzecim, oprócz elementów przewidzianych w art. 118c zawiera on dowód, że dana nazwa jest chroniona w jego kraju pochodzenia.

2. Wniosek przesyłany jest Komisji bezpośrednio przez wnioskodawcę lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego.

3. Wniosek o objęcie ochroną składany jest w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do niego uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

Artykuł 118e

Wnioskodawcy

1. Każda zainteresowana grupa producentów lub, w wyjątkowych przypadkach, jeden producent może złożyć wniosek o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego. Inne zainteresowane strony mogą przyłączyć się do wniosku.

2. Producenci mogą składać wnioski o objęcie ochroną jedynie w odniesieniu do win, które produkują.

3. W przypadku nazwy określającej transgraniczny obszar geograficzny lub tradycyjnej nazwy związanej z transgranicznym obszarem geograficznym można złożyć wspólny wniosek.

Artykuł 118f

Wstępna procedura krajowa

1. Pochodzące ze Wspólnoty wnioski o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego win zgodnie z art. 118b są przedmiotem wstępnej procedury krajowej, zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Wniosek o objęcie ochroną składa się w państwie członkowskim, z którego terytorium pochodzi nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

3. Państwo członkowskie bada wniosek o objęcie ochroną w celu sprawdzenia, czy spełnia on warunki określone w niniejszej podsekcji.

Państwo członkowskie przeprowadza krajową procedurę, zapewniając odpowiednią publikację wniosku oraz przewidując okres przynajmniej dwóch miesięcy od daty publikacji na zgłoszenie sprzeciwu wobec zaproponowanej ochrony przez każdą osobę fizyczną lub prawną, mającą uzasadniony interes oraz zamieszkałą lub mającą siedzibę na terytorium danego państwa, poprzez przedstawienie odpowiednio uzasadnionego oświadczenia danemu państwu członkowskiemu.

4. Jeśli państwo członkowskie uważa, że nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne nie spełniają odpowiednich wymogów lub są one niezgodne z prawem wspólnotowym, odrzuca ono taki wniosek.

5. Jeśli państwo członkowskie uważa, że spełnione są odpowiednie wymagania, to:

a) publikuje ono jednolity dokument oraz specyfikację produktu przynajmniej w Internecie; i

b) przekazuje Komisji wniosek o objęcie ochroną, zawierający:

(i) nazwę i adres wnioskodawcy;

(ii) jednolity dokument, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d);

(iii) deklarację państwa członkowskiego stwierdzającą, że wniosek złożony przez wnioskodawcę spełnia wymagana warunki; oraz

(iv) odesłanie do publikacji, o której mowa lit. a).

Informacje te przekazywane są w jednym z języków urzędowych Wspólnoty lub dołącza się do nich uwierzytelnione tłumaczenie na jeden z tych języków.

6. Państwa członkowskie wprowadzają do dnia 1 sierpnia 2009 r. przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne niezbędne do wykonania niniejszego artykułu.

7. W przypadku gdy dane państwo członkowskie nie posiada krajowego prawodawstwa dotyczącego ochrony nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, może ono, wyłącznie na zasadach przejściowych, przyznać nazwie ochronę zgodnie z warunkami niniejszej podsekcji na poziomie krajowym ze skutkiem od dnia złożenia wniosku w Komisji. Taka tymczasowa ochrona krajowa wygasa w dniu, w którym na mocy tej podsekcji zostanie podjęta decyzja dotycząca rejestracji nazwy lub odmowy jej ochrony.

Artykuł 118g

Rozpatrywanie wniosków przez Komisję

1. Komisja podaje do wiadomości publicznej datę złożenia wniosku o objęcie ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.

2. Komisja bada, czy wnioski o objęcie ochroną, o których mowa w art. 118f ust. 5, spełniają warunki określone w niniejszej podsekcji.

3. Jeśli Komisja uważa, że warunki określone w niniejszej podsekcji są spełnione, publikuje ona w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej jednolity dokument, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), oraz odesłanie do publikacji specyfikacji produktu, o której mowa w art. 118f ust. 5.

W innym przypadku, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja podejmuje decyzję o odrzuceniu wniosku.

Artykuł 118h

Procedura sprzeciwu

W ciągu dwóch miesięcy od daty publikacji przewidzianej w art. 118 g ust. 3 akapit pierwszy każde państwo członkowskie lub kraj trzeci, lub każda osoba fizyczna lub prawna, mająca uzasadniony interes, zamieszkała lub mająca siedzibę na terytorium państwa członkowskiego innego niż składające wniosek o objęcie ochroną lub na terytorium kraju trzeciego, może zgłosić sprzeciw wobec zaproponowanego objęcia ochroną poprzez przedstawienie Komisji odpowiednio uzasadnionego oświadczenia dotyczącego warunków kwalifikowalności ustanowionych w niniejszej podsekcji.

W przypadku osoby fizycznej lub prawnej zamieszkałej lub mającej siedzibę w kraju trzecim takie oświadczenie należy złożyć, bezpośrednio lub za pośrednictwem władz zainteresowanego kraju trzeciego, w terminie dwóch miesięcy, o których mowa w akapicie pierwszym.

Artykuł 118i

Decyzja o objęciu ochroną

Na podstawie posiadanych informacji Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, o objęciu ochroną nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego spełniających warunki określone w niniejszej podsekcji i zgodnych z prawem wspólnotowym, lub o odrzuceniu wniosku, w przypadku gdy warunki te nie są spełnione.

Artykuł 118j

Homonimy

1. Nazwa, w odniesieniu do której złożono wniosek, homonimiczna lub częściowo homonimiczna w stosunku do nazwy już zarejestrowanej na mocy niniejszego rozporządzenia w sprawie sektora wina, jest rejestrowana z należytym uwzględnieniem miejscowego i tradycyjnego użycia oraz wszelkiego ryzyka błędnego zrozumienia.

Nazwa homonimiczna prowadząca do błędnego przekonania konsumenta, że produkty pochodzą z innego terytorium, nie podlega rejestracji nawet w przypadku, gdy ta nazwa i jej brzmienie są dokładnie takie same jak nazwa faktycznego terytorium, regionu lub miejsca pochodzenia danych produktów.

Stosowanie zarejestrowanej nazwy homonimicznej uwarunkowane jest istnieniem w praktyce wystarczającego rozróżnienia między później rejestrowaną nazwą homonimiczną a nazwą już zamieszczoną w rejestrze, z uwzględnieniem konieczności równego traktowania zainteresowanych producentów i uniknięcia sytuacji, w której konsument mógłby zostać wprowadzony w błąd.

2. Ustęp 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli nazwa, w odniesieniu do której składany jest wniosek, jest homonimiczna lub częściowo homonimiczna z oznaczeniem geograficznym chronionym na mocy przepisów państw członkowskich.

Państwa członkowskie nie rejestrują nietożsamych nazw geograficznych w celach ochrony na mocy ich odpowiednich przepisów dotyczących oznaczeń geograficznych, jeśli nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są chronione we Wspólnocie na mocy prawa wspólnotowego odnoszącego się do nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych.

3. Jeżeli środki wykonawcze Komisji nie stanowią inaczej, w przypadku gdy nazwa odmiany winorośli zawiera chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne, nazwy tej nie stosuje się dla celów oznaczania produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

4. Ochrona nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych w odniesieniu do produktów objętych art. 118b pozostaje bez uszczerbku dla chronionych oznaczeń geograficznych mających zastosowanie do napojów spirytusowych w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 110/2008 z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie definicji, opisu, prezentacji, etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych (⁷²) i vice versa.

Artykuł 118k

Podstawy odmowy objęcia ochroną

1. Nazwy, które stały się nazwami rodzajowymi, nie są objęte ochroną jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

Do celów niniejszej podsekcji „nazwa, która stała się nazwą rodzajową”, oznacza nazwę wina, która pomimo tego, że związana jest z miejscem lub regionem, w którym dany produkt był pierwotnie produkowany lub wprowadzany do obrotu, stała się nazwą zwyczajową danego wina we Wspólnocie.

W celu ustalenia, czy nazwa stała się nazwą rodzajową, czy też nie, brane są pod uwagę wszystkie odpowiednie czynniki, a w szczególności:

a) bieżąca sytuacja we Wspólnocie, zwłaszcza w obszarach konsumpcji;

b) odpowiednie przepisy krajowe lub wspólnotowe.

2. Nazwa nie jest chroniona jako nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne, jeśli w świetle reputacji i renomy znaku towarowego ochrona mogłaby wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina.

Artykuł 118l

Związek ze znakami towarowymi

1. W przypadku gdy nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne są objęte ochroną na mocy niniejszego rozporządzenia, wniosek o rejestrację znaku towarowego odnoszący się do jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, dotyczący produktu należącego do jednej z kategorii wymienionych w załączniku XIb jest odrzucany, jeżeli złożenie wniosku o rejestrację znaku towarowego nastąpiło po dacie przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego oraz nazwa pochodzenia lub oznaczenie geograficzne zostały następnie objęte ochroną.

Znaki towarowe zarejestrowane z naruszeniem akapitu pierwszego są unieważniane.

2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 118k ust. 2, znak towarowy, którego stosowanie odpowiada jednej z sytuacji, o których mowa w art. 118 m ust. 2, którego dotyczy wniosek i który zarejestrowano lub ustanowiono poprzez używanie, jeżeli taka możliwość jest dopuszczona przez odpowiednie przepisy, na terytorium Wspólnoty przed datą przedłożenia Komisji wniosku o ochronę nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, może pozostać w użyciu zaś jego okres stosowania może zostać przedłużony niezależnie od ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, pod warunkiem że brak jest podstaw do jego unieważnienia lub cofnięcia, jak określono w pierwszej dyrektywie Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (⁷³) lub rozporządzeniu Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (⁷⁴).

W takich przypadkach dozwolone jest stosowanie nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego równolegle do stosowania odpowiednich znaków towarowych.

Artykuł 118m

Ochrona

1. Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne mogą być stosowane przez wszelkie podmioty gospodarcze wprowadzające do obrotu wino, które zostało wyprodukowane zgodnie z odpowiednią specyfikacją produktu.

2. Chronione nazwy pochodzenia i chronione oznaczenia geograficzne oraz wina używające tych chronionych nazw zgodnie ze specyfikacją produktu są chronione przed:

a) wszelkim bezpośrednim lub niebezpośrednim wykorzystaniem chronionej nazwy w celach handlowych:

(i) przez porównywalne produkty niezgodne ze specyfikacją produktu objętego chronioną nazwą; lub

(ii) jeśli takie zastosowanie wykorzystuje reputację nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego;

b) wszelkim niewłaściwym stosowaniem, imitacją lub przywołaniem, nawet jeśli prawdziwe pochodzenie produktu lub usługi jest podane lub chroniona nazwa jest przetłumaczona, lub towarzyszą jej określenia, takie jak: „styl”, „typ”, „metoda”, „jak produkowane w”, „imitacja”, „smak”, „jak” lub tym podobne;

c) wszelkim innym nieprawdziwym lub wprowadzającym w błąd oznaczeniem miejsca wytworzenia, pochodzenia, charakteru lub zasadniczych cech produktu, na wewnętrznym lub zewnętrznym opakowaniu, w materiałach reklamowych lub dokumentach związanych z danym wyrobem winiarskim, oraz pakowaniem produktu w pojemnik, który mógłby błędnie sugerować miejsce pochodzenia wyrobu;

d) wszelkimi innymi praktykami mogącymi wprowadzić konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia produktu.

3. Chronione nazwy pochodzenia lub chronione oznaczenia geograficzne nie stają się we Wspólnocie nazwami rodzajowymi w rozumieniu art. 118k ust. 1.

4. Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do zaprzestania niezgodnego z prawem stosowania chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych, o których mowa w ust. 2.

5. [4] Na zasadzie odstępstwa od ust. 1–4 zezwala się Chorwacji na wprowadzanie do obrotu na rynku w Chorwacji lub wywóz do państw trzecich win o nazwie „Mlado vino portugizac” do wyczerpania zapasów istniejących w dniu przystąpienia. Chorwacja stworzy skomputeryzowany bank danych na temat zapasów istniejących w dniu przystąpienia i zapewni, aby stan tych zapasów był sprawdzony i zgłoszony Komisji.

Artykuł 118n

Rejestr

Komisja sporządza i prowadzi publicznie dostępny elektroniczny rejestr chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych dla wina.

Artykuł 118o

Wyznaczenie właściwego organu kontrolnego

1. Państwa członkowskie wyznaczają właściwy organ lub właściwe organy odpowiedzialne za kontrole w odniesieniu do zobowiązań ustanowionych w niniejszej podsekcji zgodnie z kryteriami określonymi w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 882/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie kontroli urzędowych przeprowadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (⁷⁵).

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby każdy podmiot spełniający wymogi niniejszej podsekcji miał prawo do bycia objętym systemem kontroli.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o właściwym organie lub organach, o których mowa w ust. 1. Komisja podaje ich nazwy i adresy do publicznej wiadomości i uaktualnia je okresowo.

Artykuł 118p

Kontrola zgodności ze specyfikacją produktu

1. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się we Wspólnocie roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie lub po rozlewie wina zapewniana jest przez:

a) właściwy organ lub organy o których mowa w art. 118o ust. 1; lub

b) jeden lub więcej organów kontrolnych w rozumieniu art. 2 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia (WE) nr 882/2004, działających jako jednostki certyfikujące produkty zgodnie z kryteriami określonymi w art. 5 tego rozporządzenia.

Koszty weryfikacji są ponoszone przez podmioty gospodarcze będące jej przedmiotem.

2. W odniesieniu do chronionych nazw pochodzenia i chronionych oznaczeń geograficznych odnoszących się do obszaru geograficznego znajdującego się w kraju trzecim roczna weryfikacja zgodności ze specyfikacją produktu w trakcie produkcji oraz w trakcie rozlewu wina lub po nim zapewniana jest przez:

a) jeden lub więcej organów publicznych wyznaczonych przez kraj trzeci; lub

b) jedną lub kilka jednostek certyfikujących.

3. Jednostki certyfikujące, o których mowa w ust. 1 lit. b) i ust. 2 lit. b), spełniają wymogi europejskiej normy EN 45 011 lub przewodnika 65 ISO/IEC (wymogi ogólne dla jednostek prowadzących systemy certyfikacji produktów), a od dnia 1 maja 2010 r. są akredytowane zgodnie z tymi normami.

4. W przypadku gdy organ lub organy, o których mowa w ust. 1 lit. a) i ust. 2 lit. a), weryfikują zgodność ze specyfikacją produktu, dostarczają one odpowiednich gwarancji obiektywizmu i bezstronności oraz mają do dyspozycji wykwalifikowany personel i zasoby potrzebne do realizacji swoich zadań.

Artykuł 118q

Zmiany specyfikacji produktu

1. Wnioskodawca spełniający warunki art. 118e może wystąpić o zatwierdzenie zmiany specyfikacji produktu chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego, w szczególności aby uwzględnić rozwój wiedzy naukowotechnicznej lub korektę granic obszaru geograficznego, o którym mowa w art. 118c ust. 2 akapit drugi lit. d). Wnioski opisują i uzasadniają zmiany, o które się występuje.

2. W przypadku gdy proponowana zmiana obejmuje jedną lub więcej zmian do jednolitego dokumentu, o którym mowa w art. 118c ust. 1 lit. d), art. 118f–118i stosuje się odpowiednio do wniosku o zmianę specyfikacji. Jeżeli jednak proponowana zmiana jest niewielka, Komisja podejmuje decyzję, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, czy zatwierdzić wniosek bez stosowania procedury ustanowionej w art. 118 g ust. 2 i art. 118h oraz, w przypadku zgody, przystępuje do publikacji dokumentów, o których mowa w art. 118g ust. 3.

3. W przypadku gdy proponowana zmiana nie pociąga za sobą żadnych zmian jednolitego dokumentu, stosuje się następujące zasady:

a) jeśli obszar geograficzny znajduje się w danym państwie członkowskim, to państwo członkowskie wyraża opinię na temat zmiany oraz, jeśli zgadza się na tę zmianę, publikuje zmienioną specyfikację produktu i informuje Komisję o zatwierdzonych zmianach i ich powodach;

b) jeśli obszar geograficzny znajduje się w kraju trzecim, Komisja decyduje, czy zatwierdzić proponowaną zmianę.

Artykuł 118r

Unieważnienie ochrony

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, z własnej inicjatywy lub na odpowiednio uzasadniony wniosek państwa członkowskiego, kraju trzeciego lub osoby fizycznej lub prawnej, której interes jest prawnie uzasadniony, Komisja może podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, jeśli zgodność z odpowiednią specyfikacją produktu już nie jest zapewniona.

Artykuły 118f–118i stosuje się odpowiednio.

Artykuł 118s

Istniejące chronione nazwy win

1. Nazwy win chronione zgodnie z art. 51 i 54 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i art. 28 rozporządzenia Komisji (WE) nr 753/2002 z dnia 29 kwietnia 2002 r. ustanawiającego niektóre zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 odnośnie do opisu, oznaczania, prezentacji i ochrony niektórych produktów sektora wina (⁷⁶) są automatycznie chronione na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n niniejszego rozporządzenia.

2. W odniesieniu do chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie przekazują Komisji:

a) dokumentację techniczną, jak przewidziano w art. 118c ust. 1;

b) krajowe decyzje o zatwierdzeniu.

3. Nazwy win, o których mowa w ust. 1, w odniesieniu do których nie przedłożono do dnia 31 grudnia 2011 r. informacji, o których mowa w ust. 2, tracą ochronę na mocy niniejszego rozporządzenia. Komisja podejmuje odpowiednie kroki formalne w celu usunięcia tych nazw z rejestru przewidzianego w art. 118n.

4. Artykuł 118r niniejszego rozporządzenia nie ma zastosowania w odniesieniu do istniejących chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. Komisja może z własnej inicjatywy i zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, podjąć decyzję o unieważnieniu ochrony chronionych nazw win, o których mowa w ust. 1, jeśli nie spełniają one warunków ustanowionych w art. 118b.

5. [5] W przypadku Chorwacji nazwy win opublikowane w Dzienniku Urzędowym seria C 116 z dnia 14 kwietnia 2011 r. są chronione na mocy niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem pozytywnego wyniku procedury sprzeciwu. Komisja odnotowuje je w rejestrze przewidzianym w art. 118n.

Ustępy 2–4 niniejszego artykułu stosuje się pod następującymi warunkami: termin, o którym mowa w ust. 3, wynosi jeden rok od dnia przystąpienia Chorwacji; termin, o którym mowa w ust. 4, wynosi cztery lata od dnia przystąpienia Chorwacji.

Artykuł 118t

Opłaty

Państwa członkowskie mogą pobierać opłatę na pokrycie kosztów ponoszonych przez nie w związku z rozpatrywaniem wniosków o objęcie ochroną, deklaracji sprzeciwu, wniosków o zmianę i wniosków o unieważnienie na mocy niniejszej podsekcji.

Podsekcja II

Określenia tradycyjne

Artykuł 118u

Definicje

1. „Określenie tradycyjne” oznacza określenie produktów, o których mowa w art. 118a ust. 1, tradycyjnie używane w państwach członkowskich, aby oznaczyć:

a) że produkt ma chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne na mocy prawa wspólnotowego lub prawa krajowego;

b) produkcję, metodę dojrzewania lub jakość, kolor, rodzaj miejsca lub szczególne wydarzenie historyczne związane z produktami o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym.

2. Określenia tradycyjne są uznawane, definiowane i chronione przez Komisję.

Artykuł 118v

Ochrona

1. Chronionego określenia tradycyjnego można używać wyłącznie w odniesieniu do produktu, który został wyprodukowany zgodnie z definicją, o której mowa w art. 118u ust. 2.

Określenia tradycyjne są chronione przed użyciem niezgodnym z prawem.

Państwa członkowskie podejmują kroki niezbędne do powstrzymania niezgodnego z prawem stosowania chronionych określeń tradycyjnych.

2. Określenia tradycyjne nie stają się nazwą rodzajową we Wspólnocie.

Sekcja Ib

Etykietowanie i prezentacja produktów w sektorze wina

Artykuł 118w

Definicja

Do celów niniejszej sekcji:

a) „etykietowanie” oznacza wszelkie słowa, dane szczegółowe, znaki towarowe, znaki firmowe, elementy graficzne lub symbole umieszczone na wszelkich opakowaniach, dokumentach, zawiadomieniach, etykietach, pierścieniach lub zamknięciach towarzyszących danemu produktowi lub odnoszących się do niego;

b) „prezentacja” oznacza wszelkie informacje przekazywane konsumentom za pomocą opakowania danego produktu, w tym formę i typ butelek.

Artykuł 118x

Stosowanie zasad horyzontalnych

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, dyrektywa 89/104/EWG, dyrektywa Rady 89/396/EWG z dnia 14 czerwca 1989 r. w sprawie wskazówek lub oznakowań identyfikacyjnych partii towaru, do której należy dany środek spożywczy (⁷⁷), dyrektywa 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich w zakresie etykietowania, prezentacji i reklamy środków spożywczych (⁷⁸) i dyrektywa 2007/45/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 września 2007 r. ustanawiająca zasady dotyczące nominalnych ilości produktów w opakowaniach jednostkowych (⁷⁹) mają zastosowanie do etykietowania i prezentacji produktów wchodzących w ich zakres stosowania.

Artykuł 118y

Obowiązkowe dane szczegółowe

1. Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w załączniku XIb ust. 1–11, 13, 15 i 16, wprowadzanych do obrotu we Wspólnocie lub przeznaczonych na wywóz, obejmuje następujące obowiązkowe dane szczegółowe:

a) oznaczenie kategorii produktu winiarskiego zgodnie z załącznikiem XIb;

b) dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym:

(i) termin „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne”; i

(ii) chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne;

c) rzeczywistą zawartość alkoholu według objętości;

d) wskazanie miejsca wytworzenia;

e) wskazanie podmiotu dokonującego butelkowania lub, w przypadku wina musującego, wina musującego gazowanego, gatunkowego wina musującego lub gatunkowego aromatyzowanego wina musującego – nazwy producenta lub dostawcy;

f) wskazanie importera w przypadku win importowanych; oraz

g) w przypadku wina musującego, wina musującego gazowanego, gatunkowego wina musującego lub gatunkowego aromatyzowanego wina musującego – wskazanie zawartości cukru.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a), odesłanie do kategorii produktu winiarskiego może zostać pominięte w przypadku win, których etykiety zawierają chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b), odesłanie do terminów „chroniona nazwa pochodzenia” lub „chronione oznaczenie geograficzne” może zostać pominięte w następujących przypadkach:

a) gdy określenie tradycyjne, o którym mowa w art. 118u ust. 1 lit. a), jest umieszczone na etykiecie;

b) gdy w wyjątkowych okolicznościach, które zostaną określone przez Komisję, chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne są umieszczone na etykiecie.

Artykuł 118z

Fakultatywne dane szczegółowe

1. Etykietowanie i prezentacja produktów, o których mowa w art. 118y ust. 1, może w szczególności obejmować następujące fakultatywne dane szczegółowe:

a) rocznik;

b) nazwę jednej lub więcej odmian winorośli;

c) w przypadku win innych niż te, o których mowa w art. 118y ust. 1 lit. g), informacje na temat zawartości cukru;

d) dla win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym, określenia tradycyjne, o których mowa w art. 118u ust. 1 lit. b);

e) wspólnotowy symbol oznaczający chronioną nazwę pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne;

f) określenia odnoszące się do niektórych metod produkcji;

g) dla win opatrzonych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym nazwę innej jednostki geograficznej mniejszej lub większej niż obszar, któremu przyznano nazwę pochodzenia lub oznaczenie geograficzne.

2. Bez uszczerbku dla art. 118j ust. 3, w odniesieniu do stosowania danych szczegółowych, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), dla win bez chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego:

a) państwa członkowskie wprowadzają przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne zapewniające procedury certyfikacji, zatwierdzania i kontroli, tak by zagwarantować prawdziwość danych informacji;

b) państwa członkowskie mogą, na podstawie niedyskryminacyjnych i obiektywnych kryteriów i z należytym uwzględnieniem uczciwej konkurencji, dla win produkowanych z odmian winorośli na ich terytorium, sporządzać wykazy wyłączonych odmian winorośli, w szczególności gdy:

(i) występuje ryzyko wprowadzenia konsumentów w błąd co do prawdziwego pochodzenia wina z uwagi na fakt, że dana odmiana winorośli stanowi integralną część istniejącej chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego;

(ii) należyte kontrole byłyby nieopłacalne z uwagi na fakt, że dana odmiana winorośli reprezentuje jedynie bardzo małą część winnic w danym państwie członkowskim;

c) mieszanki win pochodzących z różnych państw członkowskich nie uprawniają do podawania na etykiecie odmiany lub odmian winorośli, o ile dane państwa członkowskie nie ustalą inaczej i nie zapewnią wykonalności stosownych procedur certyfikacji, zatwierdzania i kontroli.

Artykuł 118za

Języki

1. Obowiązkowe i fakultatywne dane szczegółowe, o których mowa w art. 118y i 118z, jeśli wyrażone są słownie, podawane są w jednym lub kilku językach urzędowych Wspólnoty.

2. Niezależnie od ust. 1 chroniona nazwa pochodzenia lub chronione oznaczenie geograficzne lub określenie tradycyjne, o którym mowa w art. 118u ust. 1 lit. a), podawane są na etykiecie w języku lub językach obszarów, w odniesieniu do których stosuje się ochronę.

W przypadku gdy w zapisie chronionych nazw pochodzenia lub chronionych oznaczeń geograficznych lub szczególnych nazw krajowych używany jest alfabet inny niż łaciński, nazwa może również pojawić się w jednym lub więcej językach urzędowych Wspólnoty.

Artykuł 118zb

Egzekwowanie

Właściwe organy państw członkowskich podejmują działania w celu zapewnienia, aby produkt, o którym mowa w art. 118y ust. 1, nieopatrzony etykietą zgodnie z niniejszym rozdziałem nie był wprowadzany do obrotu lub był wycofywany z obrotu.

Sekcja II

Warunki produkcji

Artykuł 119

Stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera

Jeżeli pomoc jest wypłacana na podstawie art. 100, Komisja może uzależnić stosowanie kazeiny i kazeinianów w wyrobie sera od uzyskania uprzedniego zezwolenia, które jest udzielane jedynie wtedy, gdy takie stosowanie jest warunkiem koniecznym do wytwarzania tych produktów.

Artykuł 120

Metoda produkcji alkoholu etylowego rolniczego

Komisja może określić metodę produkcji oraz cechy alkoholu etylowego rolniczego uzyskanego z określonego produktu rolnego wymienionego w załączniku I do Traktatu.

Sekcja IIa

Przepisy dotyczące produkcji w sektorze wina

Podsekcja I

Odmiany winorośli

Artykuł 120a

Klasyfikacja odmian winorośli

1. Produkty wymienione w załączniku XIb i produkowane we Wspólnocie wytwarzane są z odmian winorośli klasyfikowanych zgodnie z ust. 2.

2. Z zastrzeżeniem ust. 3, państwa członkowskie dokonują klasyfikacji odmian winorośli, które mogą być sadzone, sadzone ponownie lub szczepione na ich terytoriach w celu produkcji wina.

Tylko odmiany winorośli spełniające następujące warunki mogą być sklasyfikowane przez państwa członkowskie:

a) dana odmiana należy do gatunku Vitis vinifera lub pochodzi z krzyżówki gatunku Vitis vinifera z innymi gatunkami rodzaju Vitis;

b) dana odmiana nie jest jedną z następujących odmian: Noah, Othello, Isabelle, Jacquez, Clinton i Herbemont.

W przypadku gdy odmiana winorośli jest skreślona z klasyfikacji, o której mowa w akapicie pierwszym, wykarczowanie tej odmiany następuje w ciągu 15 lat od momentu jej skreślenia.

3. Państwa członkowskie, których roczna produkcja wina - obliczana na podstawie średniej produkcji w ciągu ostatnich 5 lat winiarskich - nie przekracza 50 000 hektolitrów, są wyłączone z obowiązku klasyfikacji, o którym mowa w ust. 2.

Jednakże także w państwach członkowskich, o których mowa w akapicie pierwszym, można do celów produkcji wina sadzić, sadzić ponownie lub szczepić jedynie odmiany winorośli zgodne z przepisami ust. 2 lit. a) i b).

4. W drodze odstępstwa od ust. 2 akapit pierwszy i drugi oraz ust. 3 akapit drugi dozwolone jest sadzenie, ponowne sadzenie lub szczepienie następujących odmian winorośli do celów badań i eksperymentów naukowych:

a) odmiany winorośli, które nie są sklasyfikowane w przypadku państw członkowskich, o których mowa w ust. 2;

b) odmiany winorośli, które nie spełniają przepisów ust. 2 lit. a) i b) w przypadku państw członkowskich, o których mowa w ust. 3.

5. Obszary obsadzone odmianami winorośli do celów produkcji wina obsadzone z naruszeniem przepisów ust. 2, 3 i 4 podlegają wykarczowaniu.

Nie ma jednak obowiązku karczowania takich obszarów, jeżeli dana produkcja przeznaczona jest wyłącznie do spożycia przez rodziny producentów wina.

6. Państwa członkowskie podejmują niezbędne działania mające na celu weryfikację przestrzegania przez producentów przepisów ust. 2-5.

Podsekcja II

Praktyki enologiczne i ograniczenia

Artykuł 120b

Zakres stosowania

Niniejsza podsekcja dotyczy dozwolonych praktyk enologicznych i stosowanych ograniczeń mających zastosowanie do produkcji i wprowadzania do obrotu produktów sektora wina oraz procedury podejmowania decyzji odnośnie do tych praktyk i ograniczeń.

Artykuł 120c

Praktyki enologiczne i ograniczenia

1. Jedynie praktyki enologiczne dozwolone na mocy prawa wspólnotowego, określone w załączniku XVa lub w odniesieniu do których podjęto decyzję zgodnie z art. 120d i 120e, są stosowane we Wspólnocie do produkcji i konserwacji produktów sektora wina.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania do:

a) soku winogronowego oraz zagęszczonego soku winogronowego;

b) moszczu winogronowego i zagęszczonego moszczu winogronowego przeznaczonego do przygotowania soku winogronowego.

2. Dozwolone praktyki enologiczne są stosowane tylko do celów zapewnienia właściwej fermentacji winiarskiej, odpowiedniej konserwacji lub właściwego rafinowania produktu.

3. Produkty sektora wina wytwarzane są we Wspólnocie zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami określonymi w załączniku XVb.

4. Produkty objęte niniejszym rozporządzeniem, które zostały poddane niedozwolonym wspólnotowym lub, w stosownych przypadkach, niedozwolonym krajowym praktykom enologicznym lub które naruszają ograniczenia określone w załączniku XVb, nie mogą być wprowadzane do obrotu we Wspólnocie.

Artykuł 120d

Bardziej restrykcyjne zasady ustanowione przez państwa członkowskie

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub wykluczyć stosowanie niektórych praktyk enologicznych i wprowadzić surowsze ograniczenia w odniesieniu do win dozwolonych na mocy prawa wspólnotowego produkowanych na ich terytorium, aby przyczynić się do zachowania istotnych właściwości win o chronionej nazwie pochodzenia lub o chronionym oznaczeniu geograficznym i win musujących oraz win likierowych.

Państwa członkowskie informują Komisję o tych ograniczeniach i wykluczeniach, a Komisja przekazuje te informacje pozostałym państwom członkowskim.

Artykuł 120e

Zezwolenie na praktyki enologiczne i ograniczenia

1. Z wyjątkiem praktyk enologicznych dotyczących wzbogacania, zakwaszania i odkwaszania określonych w załączniku XVa w odniesieniu do konkretnych produktów, o których mowa w tym załączniku, oraz ograniczeń wymienionych w załączniku XVb decyzja w sprawie zezwolenia na praktyki enologiczne i ograniczenia w odniesieniu do produkcji i konserwacji produktów sektora wina podejmowana jest przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

2. Państwa członkowskie mogą pozwolić na eksperymentalne zastosowanie niedozwolonych praktyk enologicznych na warunkach, które określa Komisja zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

Artykuł 120f

Kryteria udzielania zezwolenia

Przy udzielaniu zezwolenia na praktyki enologiczne zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja:

a) opiera się na praktykach enologicznych zalecanych i opublikowanych przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina (OIV) oraz na wynikach eksperymentalnego stosowania dotychczas niedozwolonych praktyk enologicznych;

b) uwzględnia ochronę zdrowia ludzi;

c) uwzględnia potencjalne ryzyko dla konsumentów, którzy mogą zostać wprowadzeni w błąd ze względu na swoje ustalone oczekiwania i wrażenia, biorąc pod uwagę dostępność i skuteczność środków informacyjnych, które wykluczą takie ryzyko;

d) pozwala na zachowanie naturalnych i podstawowych właściwości wina i niewprowadzanie istotnych zmian w składzie danego produktu;

e) zapewnia akceptowalny minimalny poziom troski o środowisko;

f) przestrzega ogólnych zasad dotyczących praktyk enologicznych i ograniczeń określonych, odpowiednio, w załącznikach XVa i XVb.

Artykuł 120g

Metody analizy

Metody analizy służącej do określania składu produktów sektora wina oraz zasady, dzięki którym można ustalić, czy produkty te zostały poddane procesom, które nie są zgodne z dozwolonymi praktykami enologicznymi, są metodami i zasadami zalecanymi i opublikowanymi przez OIV.

W przypadku braku metod i zasad zalecanych i opublikowanych przez OIV Komisja przyjmuje odpowiednie metody i zasady zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4.

W oczekiwaniu na przyjęcie tych zasad należy stosować metody i zasady dozwolone w danym państwie członkowskim.

Sekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 121

Przyjmowanie norm, przepisów wykonawczych i odstępstw

Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału, które mogą w szczególności odnosić się do:

a) norm handlowych, o których mowa w art. 113 i 113a, w tym przepisów dotyczących:

(i) odstępstw lub wyłączeń ze stosowania norm;

(ii) przedstawiania szczegółowych informacji wymaganych przez normy oraz wprowadzania do obrotu i etykietowania;

(iii) stosowania norm w odniesieniu do produktów przywiezionych do Wspólnoty lub z niej wywiezionych;

(iv) w odniesieniu do art. 113a ust. 1, określenia definicji produktu solidnej i właściwej jakości handlowej;

b) w przypadku definicji i nazw, które można stosować przy wprowadzaniu do obrotu mleka i przetworów mlecznych zgodnie z art. 114 ust. 1:

(i) sporządzania i, w razie konieczności, uzupełnienia wykazu produktów, o których mowa w załączniku XII pkt III.1 akapit drugi, na podstawie wykazów przesłanych jej przez państwa członkowskie;

(ii) rozszerzania, w razie konieczności, wykazu nazw podanego w załączniku XII pkt II.2 akapit drugi lit. a);

c) w przypadku norm dla tłuszczów do smarowania, o których mowa w art. 115:

(i) wykazu produktów, o których mowa w załączniku XV pkt I.2 akapit trzeci lit. a), na podstawie wykazów przesłanych Komisji przez państwa członkowskie;

(ii) metod analizy potrzebnej do skontrolowania składu i cech produkcyjnych produktów, o których mowa w art. 115;

(iii) szczegółowych zasad pobierania próbek;

(iv) szczegółowych zasad uzyskiwania informacji statystycznych na rynkach produktów, o których mowa w art. 115;

d) w przypadku przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu jaj, o których mowa w załączniku XIV część A:

(i) definicji;

(ii) częstotliwości odbioru, dostawy, ochrony i przygotowania jaj;

(iii) kryteriów jakości, w szczególności wyglądu skorupki, konsystencji białka i żółtka oraz wysokości komory powietrznej;

(iv) klasyfikacji wagowej, w tym wyjątków;

(v) znakowania jaj i oznaczeń na opakowaniach, w tym wyjątków i zasad mających zastosowanie do zakładów pakowania;

(vi) wymiany handlowej z państwami trzecimi;

(vii) sposobów chowu;

e) w przypadku przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu mięsa drobiowego, o których mowa w załączniku XIV część B:

(i) definicji;

(ii) wykazu tusz drobiowych, ich części i podrobów, w tym foie gras, do których ma zastosowanie załącznik XIV część B;

(iii) kryteriów klasyfikowania przewidzianych w załączniku XIV część B pkt III.1;

(iv) zasad dotyczących dodatkowych oznaczeń zamieszczanych w towarzyszących dokumentach handlowych, oznakowaniu, prezentacji i reklamy mięsa drobiowego przeznaczonego dla konsumenta końcowego oraz nazwy, pod jaką produkt jest sprzedawany w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 dyrektywy 2000/13/WE;

(v) fakultatywnego oznaczenia zastosowanej metody chłodzenia i sposobów chowu;

(vi) odstępstw, które można stosować w przypadku dostaw do zakładów rozbioru lub zakładów przetwórstwa;

(vii) zasad mających zastosowanie w odniesieniu do określenia procentowego udziału absorpcji wody podczas przygotowywania tusz świeżych, mrożonych i głęboko mrożonych oraz ich części, jak również oznaczeń, które w tym zakresie należy wprowadzić;

f) w przypadku przepisów dotyczących norm produkcji i wprowadzania do obrotu jaj wylęgowych i piskląt drobiu hodowlanego, o których mowa w załączniku XIV część C:

(i) definicji;

(ii) rejestracji zakładów produkujących lub wprowadzających do obrotu jaja wylęgowe lub pisklęta drobiu hodowlanego;

(iii) sposobów oznaczania jaj wylęgowych, w tym również jaj przywożonych z państw trzecich lub do nich wywożonych, oraz opakowań, jak również zasad mających zastosowanie w odniesieniu do piskląt pochodzących z państw trzecich;

(iv) rejestrów prowadzonych przez wylęgarnie;

(v) wykorzystania jaj inkubowanych wyjętych z inkubatora do celów innych niż spożycie przez ludzi;

(vi) informacji przekazywanych przez wylęgarnie i inne zakłady właściwym organom państw członkowskich;

(vii) towarzyszących im dokumentów;

g) minimalnych wymagań jakościowych dla produktów sektora chmielu, o których mowa w art. 117;

h) stosowanych metod analizy, w odpowiednich przypadkach;

i) w odniesieniu do stosowania kazeiny i kazeinianów, o którym mowa w art. 119:

(i) warunków udzielania przez państwa członkowskie zezwoleń oraz maksymalnych zawartości procentowych, na podstawie obiektywnych kryteriów ustanowionych z uwzględnieniem wymogów technologicznych;

(ii) zobowiązań przedsiębiorstw posiadających zezwolenie zgodnie z pkt (i).

j) w odniesieniu do warunków, których należy przestrzegać przy wprowadzaniu do obrotu wołowiny pochodzącej od bydła w wieku do dwunastu miesięcy zgodnie z art. 113b:

(i) praktycznych metod zapisu litery identyfikującej kategorię, zgodnie z załącznikiem XIa pkt II, jeżeli chodzi o umiejscowienie i wielkość stosowanych znaków;

(ii) przywozu mięsa z państw trzecich, o którym mowa w załączniku XIa pkt VIII, w odniesieniu do metod kontroli zgodności z niniejszym rozporządzeniem.

k) zasad dotyczących nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych, o których mowa w sekcji Ia podsekcja I, w szczególności odstępstw od stosowania przepisów i wymogów ustanowionych w tej podsekcji:

(i) w odniesieniu do oczekujących na rozpatrzenie wniosków o ochronę nazw pochodzenia lub oznaczeń geograficznych;

(ii) w odniesieniu do produkcji niektórych win o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym w obszarze geograficznym w pobliżu obszaru geograficznego, z którego pochodzą winogrona;

(iii) w odniesieniu do tradycyjnych praktyk produkcyjnych dotyczących niektórych win o chronionej nazwie pochodzenia;

l) zasad dotyczących tradycyjnych warunków, o których mowa w sekcji Ia podsekcja II, odnoszących się w szczególności do:

(i) procedury obejmowania ochroną;

(ii) szczególnego poziomu ochrony;

m) zasad dotyczących etykietowania i prezentacji, o których mowa w sekcji Ib, w szczególności:

(i) szczegółów dotyczących wskazywania miejsca pochodzenia danego produktu;

(ii) warunków wykorzystywania fakultatywnych danych szczegółowych wymienionych w art. 118z;

(iii) szczególnych wymogów odnoszących się do oznaczeń dotyczących rocznika i odmiany winorośli umieszczonych na etykietach, o których mowa w art. 118z ust. 2;

(iv) dalszych odstępstw w uzupełnieniu tych, o których mowa w art. 118y ust. 2, na mocy których można pominąć odesłanie do kategorii produktu winiarskiego;

(v) przepisów dotyczących ochrony, jaką należy objąć prezentację danego produktu.

Komisja może zmienić część B tabeli zamieszczonej w załączniku XIa pkt III ppkt 2.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 195 ust. 4, Komisja przyjmuje środki niezbędne do wprowadzenia w życie przepisów dotyczących praktyk enologicznych i ograniczeń określonych w sekcji IIa podsekcja II oraz w załącznikach XVa i XVb, o ile przepisy tych załączników nie stanowią inaczej.

Środki, o których mowa w akapicie trzecim, obejmują w szczególności:

a) przepisy skutkujące tym, że wspólnotowe praktyki enologiczne zamieszczone w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 są uznawane za dozwolone praktyki enologiczne;

b) dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win, w tym wzbogacanie, zakwaszanie i odkwaszanie w odniesieniu do win musujących, gatunkowych win musujących i gatunkowych aromatyzowanych win musujących;

c) dozwolone praktyki enologiczne i ograniczenia dotyczące win likierowych;

d) z zastrzeżeniem załącznika XVb pkt C, przepisy regulujące mieszanie i kupażowanie moszczów i win;

e) w przypadku braku przepisów wspólnotowych w tej dziedzinie – wymogi dotyczące czystości i określania substancji stosowanych w praktykach enologicznych;

f) przepisy administracyjne odnoszące się do przeprowadzania dozwolonych praktyk enologicznych;

g) warunki dotyczące przechowywania produktów niezgodnych z przepisami art. 120c, obrotu nimi i ich stosowania oraz możliwe wyłączenie ze stosowania wymogów tego artykułu oraz ustanowienie kryteriów w celu uniknięcia nadmiaru przepisów w indywidualnych przypadkach;

h) warunki, na których państwa członkowskie mogą zezwolić na przechowywanie produktów niezgodnych z przepisami sekcji IIa podsekcji II innymi niż art. 120c lub z przepisami wykonawczymi do tej podsekcji, obrót tymi produktami i ich stosowanie.

ROZDZIAŁ II

Organizacje producentów, organizacje międzybranżowe, organizacje podmiotów gospodarczych

Sekcja I

Zasady ogólne

Artykuł 122

Organizacje producentów

Państwa członkowskie uznają organizacje producentów, które:

a) skupiają producentów jednego z następujących sektorów:

(i) sektor chmielu;

(ii) sektor oliwy z oliwek i oliwek stołowych;

(iii) sektor owoców i warzyw w odniesieniu do rolników uprawiających co najmniej jeden produkt tego sektora lub produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia;

(iiia) sektor mleka i przetworów mlecznych;

(iv) sektor jedwabników;

b) powstały z inicjatywy producentów;

c) dążą do realizacji szczegółowego celu, który może, w szczególności, lub w odniesieniu do sektora owoców i warzyw obejmować jeden lub więcej z następujących celów:

(i) zapewnienie planowania i dostosowywania produkcji do popytu, w szczególności w odniesieniu do jakości i ilości;

(ii) koncentracja dostaw i umieszczanie na rynku produktów wytwarzanych przez ich członków;

(iii) optymalizacja kosztów produkcji oraz ustabilizowanie cen producenta.

Państwa członkowskie mogą także uznać organizacje producentów powołane przez producentów jakiegokolwiek sektora, o którym mowa w art. 1, innego niż sektory, o których mowa w ust. 1 lit. a), na warunkach określonych w lit. b) i c) tego ustępu.

Państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do sektora wina, uznać organizacje producentów na warunkach określonych w akapicie pierwszym lit. b) i c), jeśli organizacje te przestrzegają zasad dotyczących zrzeszania się, które wymagają od ich członków w szczególności:

a) stosowania przyjętych przez organizację producentów zasad dotyczących sprawozdawczości produkcyjnej, produkcji, wprowadzania do obrotu i ochrony środowiska;

b) dostarczania informacji wymaganych przez organizację producentów dla celów statystycznych, w szczególności w odniesieniu do obszarów uprawnych i zmian występujących na rynku;

c) płacenia kar za naruszenie obowiązków nałożonych w ramach przepisów stowarzyszenia.

Następujące cele szczegółowe w rozumieniu ust.1 lit. c) mogą być realizowane, w szczególności przez sektor wina:

a) promowanie i udzielanie pomocy technicznej w zakresie stosowania przyjaznych dla środowiska metod uprawy i technik produkcji;

b) promowanie inicjatyw w celu zarządzania produktami ubocznymi powstającymi przy wytwarzaniu wina i zarządzania odpadami, zwłaszcza w celu ochrony jakości wody, gleby i krajobrazów oraz zachowania lub zachęcania do zachowania bioróżnorodności;

c) prowadzenie badań nad zrównoważonymi metodami produkcji i rozwojem sytuacji rynkowej;

d) przyczynianie się do realizacji programów wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb.

Artykuł 123

Organizacje międzybranżowe

1. Państwa członkowskie uznają organizacje międzybranżowe, które:

a) skupiają przedstawicieli działalności gospodarczej związanej z produkcją lub przetwórstwem produktów następujących sektorów lub związanej z handlem nimi:

(i) sektor oliwek stołowych i oliwy z oliwek;

(ii) sektor tytoniu;

b) powstały z inicjatywy wszystkich lub niektórych organizacji lub związków, które je tworzą;

c) dążą do określonego celu, który może w szczególności odnosić się do:

(i) koncentracji i koordynacji podaży i wprowadzania do obrotu produktów ich członków;

(ii) wspólnego dostosowania produkcji i przetwórstwa do wymagań rynku oraz ulepszenia produktu;

(iii) wspierania racjonalizacji i ulepszania produkcji oraz przetwórstwa;

(iv) prowadzenia badań nad zrównoważonymi metodami produkcji i rozwojem sytuacji rynkowej.

2. Jeżeli organizacje międzybranżowe, o których mowa w ust. 1, prowadzą działalność na terytoriach kilku państw członkowskich, są one uznawane przez Komisję bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1.

3. Zgodnie z ust. 1 państwa członkowskie uznają również, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw, lub mogą uznać, w przypadku sektora wina, organizacje międzybranżowe, które:

a) skupiają przedstawicieli działalności gospodarczej związanej z produkcją lub przetwórstwem produktów z sektorów wymienionych w wyrażeniu wprowadzającym lub związanej z handlem nimi;

b) są tworzone z inicjatywy wszystkich lub niektórych przedstawicieli, o których mowa w lit. a);

c) realizują jedno, a w przypadku sektora owoców i warzyw dwa, lub więcej z następujących działań w jednym lub większej liczbie regionów Wspólnoty, uwzględniając interesy konsumentów oraz, bez uszczerbku dla innych sektorów, w sektorze wina, uwzględniając zdrowie publiczne i interesy konsumentów:

(i) poprawa znajomości oraz przejrzystości produkcji i rynku;

(ii) pomoc w celu lepszej koordynacji sposobu wprowadzania do obrotu produktów sektora owoców i warzyw oraz sektora wina, w szczególności przez prace badawcze i badania rynku;

(iii) sporządzanie znormalizowanych formularzy umów zgodnych z przepisami wspólnotowymi;

(iv) pełniejsze wykorzystanie potencjału produkowanych owoców i warzyw oraz potencjału w sektorze wina;

(v) dostarczanie informacji i prowadzenie badań niezbędnych dla dostosowania produkcji pod kątem produktów bardziej odpowiadających wymaganiom rynku oraz gustom i oczekiwaniom konsumentów, w szczególności w odniesieniu do jakości produktu i ochrony środowiska;

(vi) poszukiwanie sposobów ograniczenia stosowania produktów fitosanitarnych i innych środków produkcji oraz zapewnienia jakości produktu oraz ochrony gleby i wody;

(vii) rozwijanie metod i instrumentów mających na celu poprawę jakości produktu na wszystkich etapach produkcji i wprowadzania do obrotu, a w przypadku sektora wina również fermentacji winiarskiej;

(viii) wykorzystywanie potencjału rolnictwa ekologicznego oraz ochrona i promocja takiego rolnictwa, jak również nazw pochodzenia, znaków jakości i oznaczeń geograficznych;

(ix) promowanie produkcji zintegrowanej lub innych metod produkcji przyjaznych dla środowiska;

(x) w przypadku sektora owoców i warzyw – ustanawianie przepisów w odniesieniu do zasad produkcji i wprowadzania do obrotu, o których mowa w załączniku XVIa pkt 2 i 3, które są bardziej surowe niż przepisy wspólnotowe i krajowe;

(xi) w odniesieniu do sektora wina:

- dostarczanie informacji o szczególnych cechach wina o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym oznaczeniu geograficznym,

- zachęcanie do umiarkowanej i odpowiedzialnej konsumpcji wina oraz informowanie o szkodliwości ryzykownych zachowań konsumpcyjnych,

- prowadzenie działań na rzecz promocji wina, zwłaszcza w krajach trzecich;

4. Państwa członkowskie mogą również uznać organizacje międzybranżowe, które:

a) zwróciły się z formalnym wnioskiem o uznanie i skupiają przedstawicieli działalności gospodarczej związanej z produkcją mleka surowego i związanych z co najmniej jednym z następujących etapów w łańcuchu dostaw: przetwórstwo produktów z sektora mleka i przetworów mlecznych lub handel nimi, w tym dystrybucja tych produktów;

b) powstały z inicjatywy wszystkich lub niektórych przedstawicieli, o których mowa w lit. a);

c) realizują w jednym lub kilku regionach Unii, uwzględniając interesy członków tych organizacji międzybranżowych i konsumentów, co najmniej jedno z następujących działań:

(i) poprawa znajomości oraz przejrzystości produkcji i rynku, w tym poprzez publikację danych statystycznych na temat cen, ilości i okresu obowiązywania zawartych wcześniej umów o dostawę mleka surowego oraz poprzez dostarczanie analiz potencjalnego rozwoju sytuacji na rynku w przyszłości na poziomie regionalnym, krajowym i międzynarodowym;

(ii) pomoc w celu lepszej koordynacji sposobu wprowadzania do obrotu produktów z sektora mleka i przetworów mlecznych, w szczególności poprzez prace badawcze i badania rynku;

(iii) promowanie konsumpcji i dostarczanie informacji dotyczących mleka i przetworów mlecznych zarówno na rynkach wewnętrznych, jak i zewnętrznych;

(iv) badanie potencjalnych rynków eksportowych;

(v) sporządzanie ustandaryzowanych formularzy umów zgodnych z przepisami Unii w odniesieniu do sprzedaży surowego mleka skupującym lub dostarczania produktów przetworzonych dystrybutorom i sprzedawcom detalicznym, z uwzględnieniem potrzeby stworzenia warunków uczciwej konkurencji oraz uniknięcia zakłóceń na rynku;

(vi) dostarczanie informacji i prowadzenie badań niezbędnych dla dostosowania produkcji pod kątem produktów bardziej odpowiadających wymaganiom rynku oraz gustom i oczekiwaniom konsumentów, w szczególności w odniesieniu do jakości produktu i ochrony środowiska;

(vii) utrzymanie i rozwijanie potencjału produkcyjnego sektora mleczarskiego, między innymi poprzez promowanie innowacji oraz wspieranie programów w zakresie badań stosowanych i rozwoju, aby wykorzystać pełen potencjał mleka i przetworów mlecznych, w szczególności w celu wytwarzania produktów o wartości dodanej, które są bardziej atrakcyjne dla konsumenta;

(viii) poszukiwanie sposobów ograniczenia stosowania produktów ochrony zdrowia zwierząt dzięki ulepszaniu gospodarowania innymi środkami produkcji i poprawie bezpieczeństwa żywności oraz zdrowia zwierząt;

(ix) rozwijanie metod i instrumentów mających na celu poprawę jakości produktu na wszystkich etapach produkcji i wprowadzania do obrotu;

(x) wykorzystywanie potencjału rolnictwa ekologicznego oraz ochrona i promocja takiego rolnictwa, jak również produkcji wyrobów posiadających nazwę pochodzenia, znak jakości i oznaczenie geograficzne; oraz

(xi) promowanie produkcji zintegrowanej lub innych metod produkcji przyjaznych dla środowiska.

Artykuł 124

Wspólne przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych

1. Artykuł 122 i art. 123 ust. 1 stosuje się bez uszczerbku dla uznawania przez państwa członkowskie na podstawie prawa krajowego i zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego, odpowiednio, organizacji producentów lub organizacji międzybranżowych w każdym z sektorów, o których mowa w art. 1, z wyjątkiem sektorów, o których mowa w art. 122 ust. 1 lit. a) i w art. 123 ust. 1.

2. Organizacje producentów uznane lub zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 865/2004, (WE) nr 1952/2005 i (WE) nr 1544/2006 są uważane za uznane organizacje producentów zgodnie z art. 122 niniejszego rozporządzenia.

Organizacje międzybranżowe uznane lub zatwierdzone zgodnie z rozporządzeniami (EWG) nr 2077/92 i (WE) nr 865/2004 są uważane za uznane organizacje międzybranżowe zgodnie z art. 123 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 125

Organizacje podmiotów gospodarczych

Do celów niniejszego rozporządzenia w skład organizacji podmiotów gospodarczych wchodzą uznane organizacje producentów, uznane organizacje międzybranżowe lub uznane organizacje innych podmiotów gospodarczych w sektorze oliwek stołowych i oliwy z oliwek lub ich stowarzyszenia.

Sekcja IA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych oraz grup producentów w sektorze owoców i warzyw

Podsekcja I

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów i ich uznawania

Artykuł 125a

Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów

1. Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw wymagają od producentów będących jej członkami w szczególności:

a) stosowania przepisów przyjętych przez organizację producentów dotyczących sprawozdawczości produkcyjnej, produkcji, wprowadzania do obrotu i ochrony środowiska;

b) przynależności, z tytułu wytwarzania produktu wymienionego w art. 122 lit. a) ppkt (iii) w danym gospodarstwie, do jednej tylko organizacji producentów;

c) wprowadzania do obrotu całej wspomnianej produkcji za pośrednictwem organizacji producentów;

d) dostarczania informacji wymaganych przez organizację producentów do celów statystycznych, w szczególności w odniesieniu do obszarów uprawnych, wielkości zbiorów, rentowności i sprzedaży bezpośredniej;

e) wpłacania składek finansowych ustalonych w ramach przepisów dotyczących zrzeszania się, przeznaczonych na tworzenie i uzupełnianie funduszu operacyjnego przewidzianego w art. 103b.

2. Bez względu na postanowienia ust. 1 lit. c), w przypadku gdy organizacja producentów udzieliła zezwolenia i gdy jest to zgodne z przepisami i warunkami określonymi przez organizację producentów, producenci będący członkami mają prawo do:

a) sprzedaży konsumentom na ich własne potrzeby nie więcej niż określonej części ich produkcji lub produktów bezpośrednio w gospodarstwach lub poza nimi, przy czym część kwalifikująca się do takiej sprzedaży została ustalona przez państwa członkowskie na poziomie co najmniej 10 %;

b) wprowadzania do obrotu - we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację - produktów w ilościach, które mają charakter marginalny w stosunku do wielkości wprowadzanych do obrotu przez ich organizację;

c) wprowadzania do obrotu - we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację - produktów, które ze względu na swoje właściwości zwykle nie są objęte działalnością handlową danej organizacji producentów.

3. Przepisy dotyczące zrzeszania się organizacji producentów określają ponadto:

a) procedury związane z określaniem, przyjmowaniem i zmienianiem przepisów określonych w ust. 1;

b) zobowiązanie członków do wpłacania składek finansowych potrzebnych do finansowania organizacji producentów;

c) przepisy umożliwiające członkom producentom demokratyczną kontrolę organizacji i jej decyzji;

d) kary za naruszenie zobowiązań określonych w przepisach dotyczących zrzeszania się, w szczególności za zaleganie ze składkami lub naruszenie zasad ustalonych przez organizację producentów;

e) zasady przyjmowania nowych członków, w szczególności minimalny okres członkostwa;

f) zasady prowadzenia rachunkowości i opracowywania budżetu niezbędne dla funkcjonowania organizacji.

4. Uważa się, że organizacje producentów w sektorze owoców i warzyw działają w imieniu swoich członków oraz reprezentują ich interesy w kwestiach ekonomicznych.

Artykuł 125b

Uznawanie

1. Państwa członkowskie uznają za organizacje producentów w sektorze owoców i warzyw wszelkie podmioty prawne lub jasno określone części podmiotów prawnych, które wystąpiły o takie uznanie, pod warunkiem że:

a) mają za cel stosowanie przyjaznych dla środowiska zasad uprawy, technologii produkcji i zasad gospodarki ściekami, w szczególności w celu ochrony jakości zasobów wody, gleby i krajobrazu oraz zachowania lub stymulacji różnorodności biologicznej, oraz przestrzegają wymogów określonych w art. 122 i 125a i są w stanie odpowiednio to udowodnić;

b) posiadają minimalną liczbę członków i wytwarzają minimalną wielkość lub wartość - którą mają określić państwa członkowskie - zbywalnej produkcji oraz są w stanie odpowiednio to udowodnić;

c) istnieją wystarczające dowody na to, że są one w stanie właściwie prowadzić swoją działalność, zarówno pod względem ram czasowych, jak i skuteczności i koncentracji dostaw; w tym celu państwa członkowskie mogą określić, które z produktów lub grup produktów wymienionych w art. 122 lit. a) ppkt (iii) powinny wchodzić w zakres działania organizacji producentów;

d) skutecznie umożliwiają one swoim członkom uzyskanie wsparcia technicznego w zakresie stosowania przyjaznych dla środowiska metod uprawy;

e) w razie potrzeby skutecznie zapewniają one swoim członkom środki techniczne umożliwiające zbiór, magazynowanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu ich produktów;

f) zapewniają one właściwe zarządzanie swoją działalnością handlową i księgowością; oraz

g) nie zajmują one dominującej pozycji na danym rynku, chyba że jest to niezbędne do wykonania celów art. 33 Traktatu.

2. Państwa członkowskie:

a) w okresie trzech miesięcy od złożenia przez organizację producentów wniosku i wszystkich stosownych dokumentów potwierdzających, podejmują decyzję dotyczącą uznania organizacji producentów;

b) w regularnych odstępach czasu przeprowadzają kontrole, aby upewnić się, czy organizacje producentów spełniają wymogi określone w niniejszym rozdziale, a w przypadku niespełnienia tych wymogów lub nadużyć dotyczących przepisów zawartych w niniejszym rozporządzeniu nakładają kary na te organizacje i, jeśli to konieczne, wycofują ich uznanie;

c) raz na rok powiadamiają Komisję o każdej decyzji dotyczącej uznania, odmowy lub wycofania uznania.

Podsekcja II

Zrzeszanie się organizacji producentów i grup producentów

Artykuł 125c

Zrzeszanie się organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw

Zrzeszenie organizacji producentów w sektorze owoców i warzyw powstaje z inicjatywy uznanych organizacji producentów i może realizować którekolwiek z działań przypisanych organizacji producentów, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. W tym celu państwa członkowskie mogą uznać, w odpowiedzi na złożony wniosek, zrzeszenie organizacji producentów, jeżeli:

a) dane państwo członkowskie uważa, że odnośne zrzeszenie jest zdolne do skutecznej realizacji tych działań; oraz

b) zrzeszenie nie zajmuje dominującej pozycji na danym rynku, chyba że jest to niezbędne do wykonania celów art. 33 Traktatu.

Artykuł 125a ust. 4 stosuje się mutatis mutandis.

Artykuł 125d

Outsourcing

Państwa członkowskie mogą zezwolić uznanej organizacji producentów sektora owoców i warzyw lub uznanemu zrzeszeniu organizacji producentów działającemu w tym sektorze, a także jego oddziałom, na outsourcing któregokolwiek z działań, pod warunkiem że dostarczą one odnośnemu państwu członkowskiemu wystarczających dowodów, że jest to właściwy sposób na osiągnięcie celów danej organizacji producentów lub danego zrzeszenia organizacji producentów.

Artykuł 125e

Grupy producentów w sektorze owoców i warzyw

1. W państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, lub które są położone w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty, o których mowa w art. 299 ust. 2 Traktatu, lub na mniejszych wyspach Morza Egejskiego, o których mowa w art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1405/2006, grupy producentów mogą być tworzone jako podmiot prawny lub jasno określone części podmiotów prawnych z inicjatywy rolników uprawiających co najmniej jeden produkt sektora owoców i warzyw lub produkty tego sektora przeznaczone wyłącznie do przetworzenia, w celu uzyskania decyzji o uznaniu ich za organizacje producentów.

Takie grupy producentów mogą skorzystać z okresu przejściowego w celu spełnienia wymogów niezbędnych do uznania ich za organizacje producentów zgodnie z art. 122.

W celu zakwalifikowania grupy przedstawiają one właściwemu państwu członkowskiemu podzielony na etapy plan dochodzenia do uznania, którego zatwierdzenie sygnalizuje początek okresu, o którym mowa w akapicie drugim, i stanowi wstępne uznanie. Okres przejściowy nie może przekraczać pięciu lat.

2. Przed zatwierdzeniem planu uznawania państwa członkowskie powiadamiają Komisję o swoich zamiarach i ich przewidywanych następstwach finansowych.

Podsekcja III

Rozszerzenie przepisów na producentów w określonym obszarze gospodarczym

Artykuł 125f

Rozszerzenie przepisów

1. W przypadkach gdy organizacja producentów sektora owoców i warzyw, która działa w określonym obszarze gospodarczym, uznawana jest w odniesieniu do konkretnego produktu za reprezentatywną dla produkcji i producentów w tym obszarze, zainteresowane państwo członkowskie może na wniosek organizacji producentów zobowiązać producentów prowadzących działalność gospodarczą w tym obszarze, którzy nie należą do organizacji producentów, do przestrzegania następujących przepisów:

a) przepisów określonych w art. 125a ust. 1 lit. a);

b) przepisów wymaganych do wdrożenia środków, o których mowa w art. 103c ust. 2 lit. c).

Akapit pierwszy stosuje się pod warunkiem, że przepisy te:

a) obowiązywały przez okres co najmniej jednego roku gospodarczego;

b) są ujęte w pełnym wykazie w załączniku XVIa;

c) będą obowiązywać najwyżej przez trzy lata gospodarcze.

Warunek, o którym mowa w akapicie drugim lit. a), nie ma jednak zastosowania, jeśli odnośne przepisy pokrywają się z przepisami ujętymi w załączniku XVIa pkt 1, 3 i 5. W takim przypadku rozszerzenie przepisów nie może mieć zastosowania przez okres dłuższy niż jeden rok gospodarczy.

2. Do celów niniejszej podsekcji &gl;obszar gospodarczy< oznacza strefę geograficzną utworzoną z przylegających lub sąsiadujących ze sobą regionów produkcyjnych, w których warunki produkcji i wprowadzania do obrotu są jednolite.

Państwa członkowskie przekazują Komisji wykaz obszarów gospodarczych.

W ciągu miesiąca od powiadomienia Komisja zatwierdza wykaz lub, po konsultacji z danym państwem członkowskim, podejmuje decyzję o zmianach, które muszą być przez to państwo wprowadzone. Komisja podaje zatwierdzony wykaz do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

3. Organizacja producentów jest uważana za reprezentatywną w rozumieniu ust. 1, w przypadku gdy jej członkowie stanowią co najmniej 50 % producentów w obszarze gospodarczym, w którym ona działa, i gdy wytwarza ona co najmniej 60 % wielkości produkcji tego obszaru. Bez uszczerbku dla ust. 5 przy wyliczaniu wymienionych wartości procentowych nie należy brać pod uwagę producentów lub produkcji produktów ekologicznych objętych, do dnia 31 grudnia 2008 r., rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 oraz, od dnia 1 stycznia 2009 r., rozporządzeniem (WE) nr 834/2007.

4. Przepisy obowiązujące wszystkich producentów w określonym obszarze gospodarczym:

a) nie są krzywdzące dla innych producentów w danym państwie członkowskim lub we Wspólnocie;

b) nie mają zastosowania w odniesieniu do produktów dostarczanych dla przetwórstwa na podstawie umowy zawartej przed rozpoczęciem roku gospodarczego, chyba że są one wyraźnie nimi objęte, z wyjątkiem przepisów dotyczących sprawozdań w sprawie produkcji, o których mowa w art. 125a ust. 1 lit. a);

c) nie mogą być sprzeczne z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi i krajowymi.

5. Przepisy nie mogą być wiążące dla producentów produktów ekologicznych objętych, do dnia 31 grudnia 2008 r., rozporządzeniem (EWG) nr 2092/91 oraz, od dnia 1 stycznia 2009 r., rozporządzeniem (WE) nr 834/2007, chyba że na taki środek wyraziło zgodę co najmniej 50 % tych producentów w obszarze gospodarczym, w którym działa organizacja producentów, a organizacja ta wytwarza co najmniej 60 % produkcji w danym obszarze.

Artykuł 125g

Tryb powiadamiania

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o przepisach, do których przestrzegania zobowiązały wszystkich producentów w określonym obszarze gospodarczym zgodnie z art. 125f ust. 1. Komisja podaje te przepisy do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

Artykuł 125h

Uchylanie rozszerzenia przepisów

Komisja decyduje, że państwo członkowskie musi uchylić rozszerzenie przepisów, o którym zdecydowało to państwo członkowskie zgodnie z art. 125f ust. 1:

a) jeżeli uzna, że przedmiotowe rozszerzenie na innych producentów eliminuje konkurencję w znacznej części rynku wewnętrznego lub zagraża wolnemu obrotowi towarów lub że cele art. 33 Traktatu są zagrożone;

b) jeżeli uzna, że art. 81 ust. 1 Traktatu ma zastosowanie do przepisów rozszerzonych na innych producentów. Decyzja Komisji w odniesieniu do tych przepisów ma zastosowanie dopiero od dnia takiego ustalenia;

c) jeżeli po dokonaniu kontroli uzna, że przepisy zawarte w niniejszej podsekcji nie były przestrzegane.

Artykuł 125i

Składki finansowe producentów niebędących członkami

W przypadku stosowania art. 125f ust. 1 zainteresowane państwo członkowskie może zdecydować w oparciu o przedstawiony dowód, że producenci niebędący członkami są zobowiązani wobec organizacji producentów do płacenia części składek finansowych uiszczanych przez producentów będących członkami, jeśli są one wykorzystywane na pokrycie:

a) kosztów administracyjnych wynikających ze stosowania przepisów, o których mowa w art. 125f ust. 1;

b) kosztów prac badawczych, badań rynku i promocji sprzedaży podejmowanych przez organizację lub zrzeszenie i przynoszących korzyści wszystkim producentom w tym obszarze.

Artykuł 125j

Rozszerzenie przepisów zrzeszania się organizacji producentów

Do celów niniejszego rozporządzenia wszelkie odniesienia do organizacji producentów rozumiane są jako odniesienia do uznanych zrzeszeń organizacji producentów.

Podsekcja IV

Organizacje międzybranżowe w sektorze świeżych owoców i warzyw

Artykuł 125k

Uznawanie i wycofanie uznania

1. Jeżeli uzasadniają to struktury państwa członkowskiego, państwa członkowskie mogą uznać za organizacje międzybranżowe w sektorze owoców i warzyw wszystkie podmioty prawne utworzone na ich terytorium, które złożyły odpowiedni wniosek, pod warunkiem że:

a) prowadzą one swoją działalność w jednym lub kilku regionach w danym państwie członkowskim;

b) reprezentują znaczną część produkcji lub handlu lub przetwórstwa owoców i warzyw oraz produktów uzyskiwanych w drodze przetworzenia owoców i warzyw w danym regionie lub regionach i, jeżeli działają w więcej niż jednym regionie, mogą wykazać się minimalnym poziomem reprezentatywności w każdym regionie dla każdej z branż, które skupiają;

c) prowadzą co najmniej dwa rodzaje działalności, o których mowa w art. 123 ust. 3 lit. c);

d) same nie zajmują się produkcją lub przetwórstwem lub wprowadzaniem do obrotu owoców i warzyw ani produktów uzyskanych w drodze przetworzenia owoców i warzyw;

e) nie są one zaangażowane w żadne porozumienia, decyzje lub uzgodnione praktyki, o których mowa w art. 176a ust.4.

2. Przed udzieleniem uznania państwo członkowskie powiadamia Komisję o organizacjach międzybranżowych, które złożyły wniosek o uznanie, dostarczając wszystkich istotnych informacji dotyczących ich reprezentatywności i różnorodnych działań, wraz ze wszystkimi innymi informacjami niezbędnymi do dokonania oceny.

Komisja może sprzeciwić się uznaniu w terminie dwóch miesięcy po powiadomieniu.

3. Państwa członkowskie:

a) decydują o tym, czy udzielić uznania w okresie trzech miesięcy od złożenia wniosku wraz ze wszystkimi odpowiednimi dokumentami towarzyszącymi;

b) w regularnych odstępach czasu przeprowadzają kontrole, aby upewnić się, czy organizacja międzybranżowa spełnia przepisy i warunki uznania; w przypadku niespełnienia tych wymogów lub nadużyć dotyczących przepisów zawartych w niniejszym rozporządzeniu nakładają kary na te organizacje i, jeśli to konieczne, wycofują uznanie danej organizacji;

c) wycofują uznanie, w przypadku gdy:

(i) wymogi i warunki uznania ustanowione w niniejszej podsekcji nie są już spełniane;

(ii) organizacja międzybranżowa przystąpi do któregokolwiek rodzaju porozumienia, decyzji lub uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 176a ust. 4, bez uszczerbku dla wszelkich innych kar, które zostaną nałożone zgodnie z prawem krajowym;

(iii) organizacja międzybranżowa nie spełnia obowiązku powiadomienia, o którym mowa w art. 176a ust. 2;

d) w terminie dwóch miesięcy powiadamiają Komisję o wszelkich decyzjach dotyczących udzielenia, odmowy udzielenia oraz wycofania uznania.

4. Komisja określa warunki, w tym dotyczące częstotliwości, na jakich państwa członkowskie przekazują jej sprawozdanie w sprawie działalności organizacji międzybranżowych.

W wyniku przeprowadzenia kontroli Komisja może zwrócić się do państwa członkowskiego o wycofanie uznania.

5. Uznanie stanowi upoważnienie do realizowania działań wymienionych w art. 123 ust. 3 lit. c), zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.

6. Komisja podaje wykaz uznanych organizacji między-branżowych do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy, ze wskazaniem sfery gospodarczej lub obszaru ich działalności oraz działań realizowanych w rozumieniu art. 1251. Przypadki wycofania uznania są również podawane do wiadomości publicznej.

Artykuł 125l

Rozszerzenie przepisów

1. W przypadku gdy organizacja międzybranżowa, działająca w określonym regionie lub regionach państwa członkowskiego, jest uważana za reprezentatywną dla produkcji lub handlu lub przetworzenia danego produktu, zainteresowane państwo członkowskie na wniosek zainteresowanej organizacji międzybranżowej może sprawić, by niektóre z porozumień, decyzji lub uzgodnionych praktyk wewnątrz tej organizacji przez ograniczony okres obowiązywały inne podmioty, indywidualne lub grupowe, które nie należą do tej organizacji, a działają w danym regionie lub regionach.

2. Organizację międzybranżową uważa się za reprezentatywną w rozumieniu ust. 1 w przypadku, gdy odpowiada ona za co najmniej dwie trzecie produkcji lub handlu lub przetwarzania danego produktu lub produktów w danym regionie bądź regionach państwa członkowskiego. W przypadku gdy wniosek o rozszerzenie jej przepisów na inne podmioty obejmuje więcej niż jeden region, organizacja międzybranżowa musi wykazać minimalny poziom reprezentatywności w odniesieniu do każdej z branż, które skupia w każdym z danych regionów.

3. Przepisy, w związku z którymi można występować o rozszerzenie na inne podmioty gospodarcze:

a) dotyczą jednego z następujących celów:

(i) sprawozdawczości produkcyjnej i rynkowej;

(ii) surowszych przepisów produkcji niż ustanowione przepisy wspólnotowe lub krajowe;

(iii) sporządzenia znormalizowanych umów zgodnych z przepisami wspólnotowymi;

(iv) przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu;

(v) przepisów dotyczących ochrony środowiska;

(vi) środków promowania i wykorzystywania potencjału produktów;

(vii) środków ochrony rolnictwa ekologicznego, jak również nazw pochodzenia, znaków jakości i oznaczeń geograficznych;

b) muszą obowiązywać od co najmniej jednego roku gospodarczego;

c) mogą być wiążące przez okres nie dłuższy niż trzy lata gospodarcze;

d) nie są krzywdzące dla innych podmiotów w państwie członkowskim lub Wspólnocie.

Warunek, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. b), nie ma zastosowania, jeśli odnośne przepisy pokrywają się z przepisami ujętymi w załączniku XVIa pkt 1, 3 i 5. W takim przypadku rozszerzenie przepisów nie może mieć zastosowania przez okres dłuższy niż jeden rok gospodarczy.

4. Przepisy, o których mowa w ust. 3 lit. a) ppkt (ii), (iv) i (v), muszą być takie same jak przepisy określone w załączniku XVIa. Przepisy, o których mowa w ust. 3 lit. a) ppkt (ii), nie mają zastosowania do produktów wytworzonych poza danym regionem lub regionami, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 125m

Powiadamianie o rozszerzeniu przepisów i ich uchylanie

1. Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję o przepisach, do których przestrzegania zobowiązały wszystkie podmioty w jednym lub kilku określonych regionach zgodnie z art. 125l ust. 1. Komisja podaje te przepisy do wiadomości publicznej w sposób, jaki uzna za właściwy.

2. Przed podaniem przepisów do wiadomości publicznej Komisja informuje komitet ustanowiony na mocy art. 195 o każdym powiadomieniu dotyczącym rozszerzenia umów międzybranżowych.

3. Komisja decyduje, że dane państwo członkowskie musi uchylić rozszerzenie przepisów, o którym ono zdecydowało, w przypadkach określonych w art. 125h.

Artykuł 125n

Składki finansowe producentów niebędących członkami

W przypadku gdy przepisy dotyczące jednego lub kilku produktów zostają rozszerzone i gdy uznana organizacja międzybranżowa prowadzi działalność jednego lub kilku rodzajów wymienionych w art. 125l ust. 3 lit. a) leżącą w ogólnym interesie gospodarczym osób, których działalność jest związana z jednym lub kilkoma przedmiotowymi produktami, państwo członkowskie, które udzieliło uznania tej organizacji, może zdecydować, że jednostki lub grupy, które nie są członkami tej organizacji międzybranżowej, ale które uzyskują korzyści z takiej działalności, płacą organizacji całość lub część składek finansowych uiszczanych przez jej członków w zakresie, w jakim składki te są przeznaczone na pokrycie kosztów bezpośrednio ponoszonych w związku z prowadzeniem przedmiotowej działalności.

Sekcja Ib

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina

Artykuł 125o

Uznawanie

1. Państwa członkowskie mogą uznać organizacje producentów i organizacje międzybranżowe, które złożyły wniosek o uznanie w danym państwie członkowskim, a wniosek ten zawiera dowód na to, że dany podmiot:

a) w przypadku organizacji producentów:

(i) spełnia wymogi ustanowione w art. 122;

(ii) posiada minimalną liczbę członków określoną przez dane państwo członkowskie;

(iii) skupia minimalną ilość nadającej się do sprzedaży rynkowej produkcji na obszarze, na którym działa dana organizacja, która ma być określona przez dane państwo członkowskie;

(iv) jest w stanie w odpowiedni sposób wykonywać swoje działania, zarówno jeśli chodzi o czas, jak i efektywność oraz koncentrację podaży;

(v) skutecznie umożliwia swoim członkom uzyskanie wsparcia technicznego w zakresie stosowania korzystnych dla środowiska metod uprawy;

b) w przypadku organizacji międzybranżowych:

(i) spełnia wymogi ustanowione w art. 123 ust. 3;

(ii) prowadzi swoje działania w jednym lub kilku regionach na danym terytorium;

(iii) jest odpowiedzialny za znaczącą część produkcji lub handlu produktami objętymi niniejszym rozporządzeniem;

(iv) nie jest zaangażowany w produkcję, przetwarzanie lub wprowadzanie do obrotu produktów sektora wina.

2. Organizacje producentów uznane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1493/1999 są na mocy niniejszego artykułu traktowane jako uznane organizacje producentów.

Organizacje spełniające kryteria określone w art. 123 ust. 3 i w ust. 1 lit. b) niniejszego artykułu, które zostały uznane przez państwa członkowskie, są na mocy tych przepisów traktowane jako uznane organizacje międzybranżowe.

3. Artykuł 125b ust. 2 oraz art. 125k ust. 3 stosuje się odpowiednio do organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze wina. Jednakże:

a) okresy, o których mowa w art. 125b ust. 2 lit. a) i w art. 125k ust. 3 lit. c), wynoszą odpowiednio cztery miesiące;

b) wnioski o uznanie, o których mowa w art. 125b ust. 2 lit. a) i w art. 125k ust. 3 lit. c), wnoszone są w państwie członkowskim, w którym organizacja ma swoją główną siedzibę;

c) powiadomienia roczne, o których mowa odpowiednio w art. 125b ust. 2 lit. c) i w art. 125k ust. 3 lit. d), dokonywane są co roku do dnia 1 marca.

Sekcja II

Przepisy dotyczące organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu

Artykuł 126

Płatność składek przez podmioty niebędące członkami

1. Jeżeli uznana organizacja międzybranżowa w sektorze tytoniu prowadzi co najmniej jedno z działań, o których mowa w ust. 2, leżących w ogólnym interesie gospodarczym osób, których działania dotyczą co najmniej jednego z odnośnych produktów, państwo członkowskie, które uznało organizację, lub Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, w przypadku gdy to ona uznała organizację, może podjąć decyzję, że osoby fizyczne lub grupy, które nie są członkami organizacji, lecz odnoszą korzyści z tych działań, wpłacają na rzecz organizacji całość lub część składek płaconych przez jej członków w zakresie, w którym składki te mają pokrywać koszty, inne niż wszelkie rodzaje kosztów administracyjnych, poniesione bezpośrednio w związku z prowadzeniem tych działań.

2. Działania, o których mowa w ust. 1, odnoszą się do jednego z następujących celów:

a) badania w celu dodania wartości do produktów, w szczególności poprzez nowe zastosowania, które nie stanowią zagrożenia dla zdrowia publicznego;

b) badania nad ulepszeniem jakości liści tytoniu lub tytoniu w belach;

c) badania nad metodami uprawy pozwalającymi na zmniejszenie stosowania środków ochrony roślin i zagwarantowanie zachowania stanu gleby oraz środowiska.

3. Dane państwa członkowskie powiadamiają Komisję o decyzjach, które zamierzają podjąć na mocy ust. 1. Decyzje takie nie mogą być stosowane przed upływem trzech miesięcy od dnia powiadomienia Komisji. Komisja może w okresie 3 miesięcy wezwać do odrzucenia całości lub części projektu decyzji, jeżeli przedstawiony ogólny interes gospodarczy nie wydaje się odpowiednio uzasadniony.

4. W przypadku gdy działania organizacji międzybranżowej uznanej przez Komisję zgodnie z niniejszym rozdziałem są zgodne z ogólnym interesem gospodarczym, Komisja przekazuje projekt decyzji zainteresowanym państwom członkowskim, które mają wówczas dwa miesiące na zgłoszenie swoich uwag.

Sekcja IIA

Przepisy dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 126a

Uznawanie organizacji producentów i ich zrzeszeń w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. Państwa członkowskie uznają za organizację producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych każdy podmiot prawny lub każdą wyraźnie określoną część podmiotu prawnego, które o to wystąpią, pod warunkiem że:

a) spełniają wymogi określone w art. 122 akapit pierwszy lit. b) i c);

b) posiadają minimalną liczbę członków lub wytwarzają minimalną ilość – określaną przez dane państwo członkowskie – zbywalnej produkcji w sektorze, w którym działają;

c) istnieje wystarczający dowód na to, że są w stanie właściwie wykonywać swoją działalność zarówno pod względem ram czasowych, jak i efektywności oraz koncentracji podaży;

d) ich statut jest zgodny z lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.

2. W odpowiedzi na wniosek państwa członkowskie mogą uznać zrzeszenie uznanych organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, jeżeli dane państwo członkowskie stwierdzi, że to zrzeszenie jest zdolne do skutecznego wykonywania działań uznanej organizacji producentów oraz spełnia warunki określone w ust. 1.

3. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu, są uznawane za organizacje producentów zgodnie z art. 122 ust. 1 lit. a) ppkt (iiia).

Organizacje producentów, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r., lecz które nie spełniają warunków określonych w ust. 1 niniejszego artykułu, mogą nadal kontynuować działalność na mocy prawa krajowego do dnia 3 października 2012 r.

4. Państwa członkowskie:

a) w okresie czterech miesięcy od złożenia przez organizację producentów wniosku wraz z całą stosowną dokumentacją, podejmują decyzję dotyczącą uznania organizacji producentów; wniosek ten składany jest w państwie członkowskim, w którym organizacja ma siedzibę;

b) przeprowadzają w odstępach czasu przez nie ustalonych kontrole, aby upewnić się, że uznane organizacje producentów i zrzeszenia organizacji producentów stosują się do postanowień niniejszego rozdziału;

c) w przypadku niestosowania się do przepisów niniejszego rozdziału lub nieprawidłowości we wdrażaniu środków w nim przewidzianych nakładają na te organizacje i zrzeszenia określone przez siebie stosowne kary i w razie konieczności podejmują decyzję o cofnięciu uznania;

d) powiadamiają Komisję raz w roku i nie później niż do dnia 31 marca o każdej decyzji o uznaniu, odmowie lub cofnięciu uznania podjętej w poprzednim roku kalendarzowym.

Artykuł 126b

Uznawanie organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. Państwa członkowskie mogą uznać organizacje międzybranżowe działające w sektorze mleka i przetworów mlecznych, pod warunkiem że organizacje te:

a) spełniają wymogi określone w art. 123 ust. 4;

b) prowadzą działalność w jednym lub kilku regionach na danym terytorium;

c) mają znaczny udział w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 123 ust. 4 lit. a);

d) same nie biorą udziału w produkcji, przetwórstwie lub handlu produktami z sektora mleka i przetworów mlecznych.

2. Państwa członkowskie mogą podjąć decyzję, że organizacje międzybranżowe, które zostały uznane na mocy prawa krajowego przed dniem 2 kwietnia 2012 r. i które spełniają warunki określone w ust. 1, są uznawane za organizacje międzybranżowe na mocy art. 123 ust. 4.

3. W razie skorzystania z możliwości uznania organizacji międzybranżowej zgodnie z ust. 1 lub 2 państwa członkowskie:

a) podejmują decyzję o uznaniu za organizację międzybranżową w terminie czterech miesięcy od dnia złożenia wniosku wraz z całą stosowną dokumentacją, którą należy przedstawić na poparcie takiego wniosku; wniosek ten składany jest w państwie członkowskim, w którym organizacja ma siedzibę;

b) przeprowadzają w odstępach czasu przez nie ustalonych kontrole w celu upewnienia się, że uznane organizacje międzybranżowe spełniają warunki dotyczące ich uznawania;

c) w przypadku niestosowania się do postanowień niniejszego rozporządzenia lub nieprawidłowości we wdrażaniu środków w nim przewidzianych nakładają na te organizacje określone przez siebie stosowne kary i w razie konieczności podejmują decyzję o cofnięciu uznania;

d) cofają uznanie, jeżeli:

(i) wymogi i warunki uznania przewidziane w niniejszym artykule nie są spełniane;

(ii) organizacja międzybranżowa zaangażowana jest w jedno z porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk, o których mowa w art. 177a ust. 4, bez uszczerbku dla innych sankcji, które zostaną nałożone zgodnie z prawem krajowym;

(iii) organizacja międzybranżowa nie wywiązuje się z obowiązku powiadomienia, o którym mowa w art. 177a ust. 2;

e) powiadamiają Komisję raz w roku i nie później niż do dnia 31 marca o każdej decyzji o uznaniu, odmowie lub cofnięciu uznania podjętej w poprzednim roku kalendarzowym.

Artykuł 126c

Negocjacje umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. Organizacja producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, uznana zgodnie z art. 122, może, w imieniu należących do niej rolników, negocjować w zakresie całej ich wspólnej produkcji lub jej części, umowy o dostawę mleka surowego do przetwórcy mleka surowego lub do nabywcy mleka surowego w rozumieniu art. 185f ust. 1 akapit drugi.

2. Negocjacje mogą być prowadzone przez organizację producentów:

a) bez względu na to, czy ma miejsce przeniesienie prawa własności do mleka surowego przez rolników na organizację producentów;

b) bez względu na to, czy negocjowana cena jest taka sama w odniesieniu do wspólnej produkcji niektórych lub wszystkich rolników należących do organizacji;

c) pod warunkiem że w odniesieniu do danej organizacji producentów:

(i) ilość mleka surowego objęta takimi negocjacjami nie przekracza 3,5 % całkowitej produkcji Unii; oraz

(ii) ilość mleka surowego objęta takimi negocjacjami produkowana w danym państwie członkowskim nie przekracza 33 % całkowitej produkcji krajowej tego państwa członkowskiego; oraz

(iii) ilość mleka surowego objęta takimi negocjacjami dostarczana w danym państwie członkowskim nie przekracza 33 % całkowitej produkcji krajowej tego państwa członkowskiego;

d) pod warunkiem że należący do niej rolnicy nie są członkami jakiejkolwiek innej organizacji producentów, która również negocjuje takie umowy w ich imieniu; państwa członkowskie mogą jednak odstąpić od tego warunku w należycie uzasadnionych przypadkach, gdy rolnicy posiadają dwie różne jednostki produkcyjne znajdujące się na różnych obszarach geograficznych;

e) pod warunkiem że mleko surowe nie podlega obowiązkowi dostaw wynikającemu z członkostwa rolnika w spółdzielni zgodnie z warunkami określonymi w statucie spółdzielni lub przepisach i decyzjach w nim zawartych lub z niego wynikających; oraz

f) pod warunkiem że organizacja producentów powiadomi właściwe organy państwa członkowskiego lub państw członkowskich, w których działa, o ilości mleka surowego objętej takimi negocjacjami.

3. Nie naruszając warunków określonych w ust. 2 lit. c) ppkt (ii) oraz (iii), organizacja producentów może prowadzić negocjacje zgodnie z ust. 1, pod warunkiem że w przypadku tej organizacji producentów ilość mleka surowego objęta negocjacjami, która jest produkowana lub dostarczana w państwie członkowskim o całkowitej rocznej produkcji mleka surowego poniżej 500 000 ton nie przekracza 45 % całkowitej produkcji krajowej tego państwa członkowskiego.

4. Na użytek niniejszego artykułu odniesienia do organizacji producentów obejmują również zrzeszenia takich organizacji producentów.

5. W celu zastosowania ust. 2 lit. c) i ust. 3 Komisja publikuje – w sposób, który uzna za stosowny – wielkość produkcji mleka surowego w Unii i państwach członkowskich przy wykorzystaniu najbardziej aktualnych dostępnych informacji.

6. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 2 lit. c) i ust. 3, nawet jeżeli określone tam wartości graniczne nie zostały przekroczone, organ ds. konkurencji, o którym mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, może w indywidualnym przypadku podjąć decyzję o ponownym rozpoczęciu danych negocjacji lub niedopuszczeniu do ich prowadzenia przez daną organizację producentów, jeżeli uzna on, że jest to niezbędne, aby zapobiec wykluczeniu konkurencji lub aby uniknąć na podległym mu obszarze poważnych szkód po stronie przetwórców mleka surowego będących MŚP.

W odniesieniu do negocjacji obejmujących więcej niż jedno państwo członkowskie decyzję, o której mowa w akapicie pierwszym, podejmuje Komisja, nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2. W pozostałych przypadkach przedmiotową decyzję podejmuje krajowy organ ds. konkurencji państwa członkowskiego, którego dotyczą negocjacje.

Decyzje, o których mowa w niniejszym ustępie, nie wchodzą w życie wcześniej niż w dniu poinformowania o nich zainteresowanych podmiotów.

7. Na użytek niniejszego artykułu:

a) „krajowy organ ds. konkurencji” oznacza organ, o którym mowa w art. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 101 i 102 Traktatu (⁸⁰);

b) „MŚP” oznacza mikro-, małe lub średnie przedsiębiorstwo w rozumieniu zalecenia Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. dotyczącego definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (⁸¹).

8. Państwa członkowskie, w których odbywają się negocjacje zgodnie z niniejszym artykułem, powiadamiają Komisję o zastosowaniu ust. 2 lit. f) i ust. 6.

Artykuł 126d

Regulacja podaży sera o chronionej nazwie pochodzenia lub chronionym o znaczeniu geograficznym

1. Na wniosek organizacji producentów uznanej na mocy art. 122 akapit pierwszy lit. a), organizacji międzybranżowej uznanej na mocy art. 123 ust. 4 lub grupy podmiotów, o której mowa w art. 5 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 510/2006, państwa członkowskie mogą określić, na czas określony, wiążące przepisy regulujące podaż sera korzystającego z chronionej nazwy pochodzenia lub chronionego oznaczenia geograficznego na mocy art. 2 ust. 1 lit. a) i lit. b) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

2. Przepisy, o których mowa w ust. 1, muszą być zgodne z warunkami określonymi w ust. 4 i są one uzależnione od uprzedniego zawarcia porozumienia między stronami na danym obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006. Takie porozumienie musi być zawarte przez co najmniej dwie trzecie producentów mleka lub ich przedstawicieli produkujących co najmniej dwie trzecie mleka surowego wykorzystywanego do produkcji sera, o którym mowa w ust. 1, oraz, w odpowiednich przypadkach, przez co najmniej dwie trzecie producentów wspomnianego sera, których wielkość produkcji odpowiada co najmniej dwóm trzecim produkcji tego sera na obszarze geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006.

3. Na użytek ust. 1, w odniesieniu do sera objętego chronionym oznaczeniem geograficznym, obszar geograficzny pochodzenia mleka surowego wymieniony w specyfikacji produktu danego sera pokrywa się z obszarem geograficznym, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 510/2006, dotyczącym tegoż sera.

4. Przepisy, o których mowa w ust. 1:

a) obejmują jedynie regulację podaży danego produktu i mają na celu dostosowanie podaży danego sera do popytu;

b) dotyczą tylko danego produktu;

c) mogą być wiążące przez nie dłużej niż trzy lata, a ich obowiązywanie może zostać przedłużone po tego okresu w następstwie złożenia nowego wniosku, o którym mowa w ust. 1;

d) nie mogą powodować uszczerbku dla handlu produktami innymi niż te, których dotyczą przepisy, o których mowa w ust. 1;

e) nie odnoszą się do transakcji po pierwszym wprowadzeniu do obrotu danego sera;

f) nie mogą pozwalać na ustalanie cen, w tym również w przypadku gdy ceny są ustalane w charakterze wytycznych lub zalecenia;

g) nie mogą uniemożliwiać dostępu do znacznej ilości danego produktu, która normalnie byłaby dostępna;

h) nie mogą prowadzić do dyskryminacji, tworzyć barier dla nowych uczestników rynku ani wywierać negatywnego wpływu na drobnych producentów;

i) przyczyniają się do podtrzymania jakości lub rozwoju danego produktu;

j) nie mogą naruszać art. 126c.

5. Przepisy, o których mowa w ust. 1, są publikowane w organie promulgacyjnym danego państwa członkowskiego.

6. Państwa członkowskie przeprowadzają kontrole w celu zapewnienia spełnienia warunków określonych w ust. 4, a w przypadku stwierdzenia przez właściwe władze, że warunki te nie są spełniane, uchylają przepisy, o których mowa w ust. 1.

7. Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję o przyjętych przepisach, o których mowa w ust. 1. Komisja informuje państwa członkowskie o każdym powiadomieniu o takich przepisach.

8. Komisja może, w dowolnym czasie, przyjmować akty wykonawcze nakładające na państwo członkowskie obowiązek uchylenia przepisów określonych przez to państwo członkowskie zgodnie z ust. 1 w przypadku stwierdzenia przez Komisję, że przepisy te nie są zgodne z warunkami określonymi w ust. 4, uniemożliwiają lub zakłócają konkurencję na znacznym obszarze rynku wewnętrznego lub zagrażają wolnemu handlowi lub osiągnięciu celów art. 39 TFUE. Te akty wykonawcze są przyjmowane bez zastosowania procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub w art. 196b ust. 2.

Artykuł 126e

Uprawnienia Komisji dotyczące organizacji producentów i organizacji międzybranżowych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. W celu zapewnienia jasnego zdefiniowania celów i zadań organizacji producentów oraz zrzeszeń organizacji producentów w sektorze mleka i przetworów mlecznych, tak aby przyczynić się do skuteczności działań takich organizacji bez powodowania nadmiernego obciążenia, Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 196a, które określają:

a) warunki uznawania międzynarodowych organizacji producentów i zrzeszeń międzynarodowych organizacji producentów;

b) przepisy dotyczące tworzenia i warunków udzielania pomocy administracyjnej przez właściwe organy w przypadku współpracy międzynarodowej;

c) dodatkowe przepisy dotyczące obliczania ilości mleka surowego objętego negocjacjami, o których mowa w art. 126c ust. 2 lit. c) i ust. 3.

2. Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające szczegółowe przepisy niezbędne do:

a) wdrożenia warunków uznawania organizacji producentów i ich zrzeszeń oraz organizacji międzybranżowych określonych w art. 126a i 126b;

b) powiadomienia, o którym mowa w art. 126c ust. 2 lit. f);

c) powiadomień przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie zgodnie z art. 126a ust. 4 lit. d), art. 126b ust. 3 lit. e), art. 126c ust. 8 i art. 126d ust. 7;

d) procedur dotyczących pomocy administracyjnej w przypadku współpracy międzynarodowej.

Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Sekcja III

Przepisy proceduralne

Artykuł 127

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego rozdziału, w szczególności warunki i procedury zatwierdzania organizacji producentów, organizacji międzybranżowych i organizacji podmiotów gospodarczych w poszczególnych sektorach, w tym:

a) szczegółowe cele realizowane przez takie organizacje;

b) zasady zrzeszania się takich organizacji;

c) działania takich organizacji;

d) odstępstwa od wymogów ustanowionych w art. 122, 123 i 125;

da) w zależności od przypadku, przepisy dotyczące międzynarodowych organizacji producentów i międzynarodowych stowarzyszeń organizacji producentów, w tym pomocy administracyjnej udzielanej przez właściwe organa w przypadku współpracy międzynarodowej;

e) w zależności od przypadku, wszelkie skutki spowodowane uznaniem za organizację międzybranżową.

CZĘŚĆ III

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI

ROZDZIAŁ I

Przepisy ogólne

Artykuł 128

Zasady ogólne

Jeśli niniejsze rozporządzenie lub przepisy przyjęte zgodnie z niniejszym rozporządzeniem nie stanowią inaczej, w handlu z państwami trzecimi zakazuje się:

a) nakładania jakiejkolwiek opłaty o skutku równoważnym do ceł;

b) stosowania jakichkolwiek ograniczeń ilościowych lub środków o skutku równoważnym.

Artykuł 129

Nomenklatura scalona

Ogólne zasady interpretowania nomenklatury scalonej przewidzianej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/ 87 (⁸²) (zwanej dalej „nomenklaturą scaloną”) oraz specjalne zasady dotyczące jej stosowania stosuje się do klasyfikacji taryfowej produktów objętych niniejszym rozporządzeniem. Nomenklatura taryfowa wynikająca ze stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym, w zależności od przypadku, definicje w załącznikach III i XIb, zawarta jest we Wspólnej Taryfie Celnej.

ROZDZIAŁ II

Przywóz

Sekcja I

Pozwolenia na przywóz

Artykuł 130

Pozwolenia na przywóz

1. Nie naruszając przypadków, w których pozwolenia na przywóz są wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja może nałożyć obowiązek przedłożenia pozwolenia na przywóz do Wspólnoty jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

a) zbóż;

b) ryżu;

c) cukru;

d) nasion;

e) oliwek stołowych i oliwy z oliwek, w przypadku produktów oznaczonych kodami CN 1509, 1510 00, 0709 90 39, 0711 20 90, 2306 90 19, 1522 00 31 oraz 1522 00 39;

f) lnu i konopi, w odniesieniu do konopi;

fa) owoców i warzyw;

fb) przetworzonych owoców i warzyw;

g) bananów;

ga) wina;

h) żywych roślin;

i) wołowiny i cielęciny;

j) mleka i przetworów mlecznych;

k) wieprzowiny;

l) mięsa baraniego i koziego;

m) jaj;

n) mięsa drobiowego;

o) alkoholu etylowego rolniczego.

2. Stosując ust. 1, Komisja uwzględnia konieczność stosowania pozwoleń na przywóz w celu zarządzania odnośnymi rynkami, a w szczególności w celu monitorowania przywozu odnośnych produktów.

Artykuł 131

Wydawanie pozwoleń

Państwa członkowskie wydają pozwolenia na przywóz każdemu wnioskodawcy, niezależnie od tego, gdzie znajduje się jego siedziba we Wspólnocie, o ile rozporządzenie Rady lub inny akt Rady nie stanowi inaczej, oraz nie naruszając środków przyjętych w celu zastosowania niniejszego rozdziału.

Artykuł 132

Ważność pozwoleń

Pozwolenia na przywóz obowiązują na terenie całej Wspólnoty.

Artykuł 133

Zabezpieczenie

1. O ile Komisja nie postanowi inaczej, pozwolenia wydawane są pod warunkiem złożenia zabezpieczenia gwarantującego, że produkty zostaną przywiezione w okresie ważności pozwolenia.

2. Z wyjątkiem przypadków wystąpienia siły wyższej zabezpieczenie ulega przepadkowi w całości lub w części, jeżeli przywóz nie został zrealizowany, lub jeżeli został zrealizowany jedynie częściowo, w okresie ważności pozwolenia.

Artykuł 133a

Specjalne zabezpieczenie w sektorze wina

1. Dla soku i moszczu winogronowego objętych kodami CN nr 2009 61, 2009 69 i 2204 30, dla których stosowanie stawek Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od ceny przywozowej produktu, rzeczywista wysokość tej ceny jest weryfikowana poprzez kontrolowanie każdej partii towaru lub poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości w przywozie obliczonej przez Komisję na podstawie notowań cen dla tych samych produktów w krajach pochodzenia tych produktów.

Jeśli zadeklarowana cena partii towaru będzie wyższa od zryczałtowanej wartości w przywozie, jeśli ma ona zastosowanie, podwyższonej o margines przyjęty przez Komisję, który nie może przekroczyć 10 % zryczałtowanej wartości w przywozie, należy wnieść zabezpieczenie równe wysokości należności przywozowej określonej na podstawie zryczałtowanej wartości w przywozie.

Jeśli cena na deklaracji celnej przesyłki nie jest zadeklarowana, zastosowanie Wspólnej Taryfy Celnej jest uzależnione od zryczałtowanej wartości w przywozie lub od zastosowania odnośnych przepisów celnych w ramach warunków, które ma określić Komisja.

2. W przypadku gdy odstępstwa Rady, o których mowa w załączniku XVb pkt B.5 lub C, są stosowane do produktów przywożonych, importerzy wnoszą zabezpieczenie dla tych produktów określonym organom celnym w momencie dopuszczenia tych produktów do swobodnego obrotu. Zabezpieczenie zostaje zwrócone po przedstawieniu przez importera dowodu spełniającego wymogi organów celnych państwa członkowskiego, w którym produkt został dopuszczony do swobodnego obrotu, że moszcze zostały przetworzone na sok winogronowy lub zostały wykorzystane w innych produktach, poza sektorem wina, lub, jeśli zostały poddane fermentacji winiarskiej, zaopatrzono je w odpowiednie etykiety.

Artykuł 134

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy stosowania niniejszej sekcji, w tym dotyczące okresów ważności pozwoleń i stawki zabezpieczenia.

Sekcja II

Należności celne przywozowe i opłaty przywozowe

Artykuł 135

Należności celne przywozowe

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1, mają zastosowanie stawki należności przywozowych wspólnej taryfy celnej.

Artykuł 136

Obliczanie należności celnych przywozowych na zboża

1. Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na produkty oznaczone kodami CN 1001 10 00, 1001 90 91, ex 1001 90 99 (pszenica zwyczajna wysokiej jakości), 1002 00 00, 1005 10 90, 1005 90 00 oraz 1007 00 90 inne niż hybrydy do siewu, są równe cenie interwencyjnej obowiązującej na takie produkty w przywozie, powiększonej o 55 %, minus cena importowa cif stosowana wobec danej przesyłki. Należności te nie mogą jednak przekroczyć konwencyjnej stawki celnej określonej na podstawie Nomenklatury Scalonej.

2. Do celów obliczenia należności celnych przywozowych, o których mowa w ust. 1, reprezentatywne ceny przywozowe cif ustanawiane są regularnie dla produktów określonych w tym ustępie.

Artykuł 137

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łuskany

1. Niezależnie od przepisów art. 135, Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 należność celną przywozową na ryż łuskany oznaczony kodem CN 1006 20 w terminie dziesięciu dni od zakończenia odpowiedniego okresu odniesienia zgodnie z załącznikiem XVII pkt 1.

Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, nową obowiązującą należność, jeżeli obliczenia dokonane na mocy tego załącznika wskazują na konieczność zmiany należności. Do czasu ustalenia nowej należności przywozowych stosuje się stawkę ustaloną wcześniej.

2. W celu obliczenia przywozu, o którym mowa w załączniku XVII pkt 1, uwzględnia się ilości, na które wydano pozwolenia na przywóz w odniesieniu do ryżu łuskanego oznaczonego kodem CN 1006 20 w odpowiednim okresie odniesienia, z wyłączeniem pozwoleń na przywóz ryżu łuskanego Basmati, o którym mowa w art. 138.

3. Roczna ilość referencyjna wynosi 449 678 ton. Częściowa ilość referencyjna dla każdego roku gospodarczego odpowiada połowie rocznej ilości referencyjnej.

Artykuł 138

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łuskany Basmati

Niezależnie od przepisów art. 135 odmiany ryżu łuskanego Basmati oznaczone kodami CN 1006 20 17 oraz 1006 20 98 wymienione w załączniku XVIII kwalifikują się do zerowej stawki należności przywozowej na warunkach określonych przez Komisję.

Artykuł 139

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż bielony

1. Niezależnie od przepisów art. 135 Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 należność przywozową za ryż częściowo bielony lub całkowicie bielony oznaczony kodem CN 1006 30 w terminie dziesięciu dni od zakończenia odpowiedniego okresu odniesienia zgodnie z załącznikiem XVII pkt 2.

Komisja ustala bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1 nową obowiązującą należność, jeżeli obliczenia dokonane na mocy tego załącznika wskazują na konieczność jej zmiany. Do czasu ustalenia nowej stawki należności przywozowych stosuje się stawkę ustaloną wcześniej.

2. W celu obliczenia przywozu, o którym mowa w załączniku XVII pkt 2, uwzględnia się ilości, na które wydano pozwolenia na przywóz w odniesieniu do ryżu częściowo bielonego lub całkowicie bielonego oznaczonego kodem CN 1006 30 w odpowiednim okresie odniesienia.

Artykuł 140

Obliczanie należności celnych przywozowych na ryż łamany

Niezależnie od przepisów art. 135, należność celna przywozowa na ryż łamany oznaczony kodem CN 1006 40 00 wynosi 65 EUR za tonę.

Artykuł 140a

System cen wejścia w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw

1. Jeżeli stosowanie stawki opłat celnych wspólnej taryfy celnej zależy od ceny wejścia partii przywożonego towaru, wiarygodność tej ceny jest sprawdzana poprzez zastosowanie zryczałtowanej wartości celnej w przywozie, obliczonej przez Komisję w odniesieniu do produktu i jego pochodzenia na podstawie ważonej średniej cen produktu na reprezentatywnych rynkach przywozu państw członkowskich lub, w razie potrzeby, na innych rynkach.

Dla weryfikacji ceny wejścia produktów przywożonych pierwotnie do celów przetworzenia Komisja może jednak przyjąć przepisy szczegółowe.

2. W przypadku gdy zadeklarowana cena wejścia przedmiotowej partii towaru przekracza zryczałtowaną wartość celną w przywozie zwiększoną o ustaloną przez Komisję marżę, która nie może przekroczyć wartości zryczałtowanej o więcej niż 10 %, wymagane jest złożenie zabezpieczenia równoważnego należności przywozowej ustalonej na podstawie wartości zryczałtowanej wartości celnej w przywozie.

3. Jeżeli cena przywozowa danej partii towaru nie została zadeklarowana w chwili odprawy celnej, zastosowana stawka celna wspólnej taryfy celnej zależy od zryczałtowanej wartości celnej w przywozie lub jest obliczana z zastosowaniem odpowiedniego ustawodawstwa celnego zgodnie z warunkami, które ma określić Komisja.

Artykuł 141

Dodatkowe należności celne przywozowe

1. Do przywozu jednego z produktów sektora zbóż, ryżu, cukru, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, drobiu, bananów oraz soku i moszczu winogronowego lub większej ich liczby stosuje się dodatkową należność przywozową o stawce należności określonej w art. 135–140a w celu zapobieżenia lub przeciwdziałania niekorzystnemu wpływowi na rynek wspólnotowy, który może być spowodowany tym przywozem, jeżeli:

a) przywóz realizowany jest po cenie niższej od poziomu zgłoszonego Światowej Organizacji Handlu przez Wspólnotę („cena progowa”); lub

b) wielkość przywozu w dowolnym roku przekracza pewien poziom („wielkość progowa”).

Wielkość progowa jest oparta na równych szansach dostępu do rynku, zdefiniowanych, w odpowiednich przypadkach, jako procentowy udział w spożyciu danego kraju w trzech poprzednich latach.

2. Nie nakłada się dodatkowych należności celnych przywozowych, jeżeli przywóz prawdopodobnie nie zakłóci funkcjonowania rynku wspólnotowego lub jeżeli skutki takiego nałożenia byłyby nieproporcjonalne do zakładanego celu.

3. Dla celów ust. 1 lit. a) ceny przywozowe określa się na podstawie cen przywozowych cif danej przesyłki.

Ceny przywozowe cif są porównywane z cenami reprezentatywnymi dla danego produktu na rynku światowym lub na wspólnotowym rynku przywozowym tego produktu.

Artykuł 142

Zawieszenie należności celnych przywozowych w sektorze cukru

Komisja może zawiesić należności celne przywozowe w całości lub części w przypadku pewnych ilości następujących produktów w celu zagwarantowania podaży niezbędnej do wyrobu produktów, o których mowa w art. 62 ust. 2:

a) cukru oznaczonego kodem CN 1701;

b) izoglukozy oznaczonej kodami CN 1702 30 10, 1702 40 10, 1702 60 10 oraz 1702 90 30.

Artykuł 143

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, w szczególności:

a) w odniesieniu do art. 136:

(i) minimalne wymogi dla pszenicy zwyczajnej wysokiej jakości;

(ii) notowania cenowe, jakie należy brać pod uwagę;

(iii) możliwość, w odpowiednich przypadkach, zapoznania się przez podmioty gospodarcze przed dostarczeniem przedmiotowych przesyłek z obowiązującą wysokością należności;

b) w odniesieniu do art. 141, produkty, do których mają zastosowanie dodatkowe należności celne przywozowe oraz inne kryteria konieczne do zapewnienia stosowania ust. 1 tego artykułu.

Sekcja III

Zarządzanie kontyngentami przywozowymi

Artykuł 144

Kontyngenty taryfowe

1. Kontyngenty taryfowe na przywóz produktów, o których mowa w art. 1, wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu lub z innego aktu prawnego przyjętego przez Radę, są otwierane i administrowane przez Komisję zgodnie ze szczegółowymi przepisami przyjętymi przez Komisję.

2. Zarządzanie kontyngentami taryfowymi odbywa się w sposób pozwalający uniknąć dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych, przy użyciu jednej z poniższych metod, ich połączenia lub innej stosownej metody:

a) metoda oparta na kolejności chronologicznej składania wniosków (według zasady „kto pierwszy ten lepszy”);

b) metoda proporcjonalnego podziału wnioskowanych ilości po złożeniu wniosków (za pomocą „metody równoczesnego badania”);

c) metoda oparta na uwzględnianiu tradycyjnego modelu handlu (metoda „importerów tradycyjnych lub nowych”).

3. Przyjęta metoda zarządzania, w stosownych przypadkach, uwzględnia należycie wymagania w zakresie zaopatrzenia rynku Wspólnoty oraz konieczność utrzymania równowagi rynku.

Artykuł 145

Otwieranie kontyngentów taryfowych

Komisja określa roczne kontyngenty taryfowe, w razie konieczności stosownie rozłożone w ciągu roku, oraz stosowaną metodę administracyjną.

Artykuł 146

Przepisy szczegółowe

1. W przypadku kontyngentów przywozowych w wysokości 54 703 ton mrożonej wołowiny i cielęciny oznaczonych kodami CN 0202 20 30, 0202 30 oraz 0206 29 91 i przeznaczonych do przetworzenia, Rada, zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może postanowić, by całość lub część kontyngentu stanowiły równorzędne ilości mięsa wysokiej jakości, przy zastosowaniu przelicznika wynoszącego 4,375.

2. W przypadku kontyngentu taryfowego na przywóz do Hiszpanii w wysokości 2 000 000 ton kukurydzy i 300 000 ton sorgo oraz kontyngentu taryfowego na przywóz do Portugalii w wysokości 500 000 ton kukurydzy, szczegółowe przepisy, o których mowa w art. 148, obejmują również przepisy niezbędne do realizacji kontyngentów taryfowych na przywóz i, w odpowiednich przypadkach, do przechowywania przywożonych ilości w magazynach publicznych przez agencje płatnicze zainteresowanych państw członkowskich oraz ich zbywania na rynkach tych państw członkowskich.

Artykuł 147

Stawki celne w odniesieniu do bananów

Niniejszy rozdział ma zastosowanie bez uszczerbku dla rozporządzenia Rady (EWG) nr 1964/2005 (⁸³).

Artykuł 148

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące wprowadzania niniejszej sekcji w życie, w szczególności dotyczące:

a) gwarancji obejmujących rodzaj, kraj wywozu i kraj pochodzenia produktu;

b) uznawania dokumentu stosowanego przy sprawdzaniu gwarancji, o których mowa w lit. a);

c) warunków wydawania pozwoleń na przywóz oraz terminu ich ważności.

Sekcja IV

Przepisy szczególne dla pewnych produktów

Podsekcja I

Przepisy szczególne dotyczące przywozu w sektorach zbóż i ryżu

Artykuł 149

Przywóz mieszanek różnych zbóż

Należność celną przywozową obowiązującą w odniesieniu do mieszanek złożonych ze zbóż objętych załącznikiem I część I lit. a) i b) ustala się, jak następuje:

a) w przypadku gdy mieszanka składa się z dwóch takich zbóż, zastosowanie ma należność celna przywozowa obowiązująca:

(i) w przypadku głównego pod względem wagowym zboża składowego, jeśli to zboże stanowi co najmniej 90 % masy mieszanki;

(ii) w przypadku zboża składowego podlegającego wyższej należności celnej przywozowej, jeśli żadne z dwóch zbóż składowych nie stanowi co najmniej 90 % masy mieszanki;

b) w przypadku gdy mieszanka składa się z więcej niż dwóch takich zbóż oraz jeśli spośród kilku tych zbóż każde stanowi więcej niż 10 % masy mieszanki, do mieszanki ma zastosowanie najwyższa należność celna przywozowa stosowana dla takich zbóż, nawet jeśli wysokość należności celnej przywozowej jest taka sama dla dwóch lub więcej zbóż.

W przypadku gdy tylko jedno zboże stanowi ponad 10 % masy mieszanki, zastosowanie ma należność celna przywozowa stosowana dla tego zboża;

c) we wszystkich przypadkach nieobjętych lit. a) i b) zastosowanie ma najwyższa należność celna przywozowa stosowana dla zbóż wchodzących w skład odnośnej mieszanki, nawet jeśli wysokość należności celnej przywozowej jest taka sama dla dwóch lub więcej zbóż.

Artykuł 150

Przywóz mieszanek zbóż i ryżu

Do mieszanek złożonych, z jednej strony, z co najmniej jednego ze zbóż objętych załącznikiem I część I lit. a) i b) oraz, z drugiej strony, z co najmniej jednego z produktów objętych załącznikiem I część II lit. a) i b) zastosowanie ma należność celna przywozowa stosowana do tego zboża lub produktu wchodzącego w skład mieszanki, który podlega najwyższej stawce należności przywozowej.

Artykuł 151

Przywóz mieszanek ryżu

Należność celna przywozowa obowiązująca w odniesieniu do mieszanek złożonych z ryżu podlegającego klasyfikacji w ramach kilku różnych grup lub etapów przetwórczych lub z ryżu podlegającego klasyfikacji w ramach co najmniej jednej z grup lub etapów przetwórczych z jednej strony oraz z ryżu łamanego z drugiej strony to należność obowiązująca:

a) do głównego pod względem wagowym składnika, jeśli składnik ten stanowi co najmniej 90 % masy mieszanki;

b) do składnika podlegającego najwyższej należności celnej przywozowej, jeśli żaden ze składników nie stanowi co najmniej 90 % masy mieszanki.

Artykuł 152

Zakres stosowania klasyfikacji taryfowej

Jeżeli nie można zastosować metody obliczania należności celnej przywozowej określonej w art. 149–151, należność obowiązującą w odniesieniu do mieszanek, o których mowa w tych artykułach, ustala się na podstawie klasyfikacji taryfowej mieszanek.

Podsekcja II

Preferencyjne ustalenia dotyczące przywozu cukr u

Artykuł 153

Tradycyjne zapotrzebowanie na cukier do rafinacji

1. Tradycyjne zapotrzebowanie na cukier do rafinacji ustala się dla Wspólnoty na 2 424 735 ton na rok gospodarczy, wyrażonych w cukrze białym.

W roku gospodarczym 2008/2009 tradycyjne zapotrzebowanie rozdziela się w następujący sposób:

a) 198 748 ton dla Bułgarii;

b) 296 627 ton dla Francji;

c) 100 000 ton dla Włoch;

d) 291 633 tony dla Portugalii;

e) 329 636 ton dla Rumunii;

f) 19 585 ton dla Słowenii;

g) 59 925 ton dla Finlandii;

h) 1 128 581 ton dla Zjednoczonego Królestwa.

2. Tradycyjne zapotrzebowanie, o którym mowa w ust. 1 akapit pierwszy, zwiększa się o 65 000 ton. Ilość ta odnosi się do surowego cukru trzcinowego i jest zarezerwowana na rok gospodarczy 2008/2009 dla jedynego zakładu przetwórstwa buraków cukrowych czynnego w Portugalii w 2005 roku. Zakład ten uznaje się za rafinerię przemysłową.

3. Pozwolenia na przywóz cukru przeznaczonego do rafinacji są wydawane jedynie rafineriom przemysłowym, pod warunkiem że ilości, których dotyczy pozwolenie, nie przekraczają ilości, które można przywieźć w ramach tradycyjnego zapotrzebowania, o którym mowa w ust. 1. Pozwolenia można przenosić tylko między rafineriami przemysłowymi, a ich ważność wygasa z końcem roku gospodarczego, którego dotyczą.

Niniejszy ustęp stosuje się do roku gospodarczego 2008/2009 oraz do pierwszych trzech miesięcy każdego kolejnego roku gospodarczego.

4. Stosowanie należności celnych przywozowych nakładanych na cukier trzcinowy do rafinacji oznaczony kodem CN 1701 11 10 i pochodzący z państw, o których mowa w załączniku XIX, zawiesza się w odniesieniu do ilości uzupełniającej, koniecznej dla zapewnienia odpowiednich dostaw do rafinerii przemysłowych w roku gospodarczym 2008/2009.

Komisja ustala ilość uzupełniającą na podstawie różnicy między tradycyjnym zapotrzebowaniem, o którym mowa w ust. 1, a przewidywanym zapotrzebowaniem na cukier do rafinacji w odnośnym roku gospodarczym. Komisja może zweryfikować tę różnicę w trakcie roku gospodarczego i obliczyć ją na podstawie historycznych zryczałtowanych danych szacunkowych dotyczących cukru surowego przeznaczonego do spożycia.

Artykuł 154

Cena gwarantowana

1. Ceny gwarantowane ustalone dla cukru pochodzącego z AKP/Indii stosuje się do przywozu cukru surowego i białego jakości standardowej z:

a) najmniej rozwiniętych państw na mocy porozumień, o których mowa w art. 12 i 13 rozporządzenia Rady (WE) nr 980/2005 (⁸⁴);

b) państw wymienionych w załączniku XIX dla ilości uzupełniającej, o której mowa w art. 153 ust. 3.

2. Wnioski dotyczące pozwolenia na przywóz cukru po cenie gwarantowanej są stosowane łącznie z pozwoleniami na wywóz, wydawanymi przez organy kraju wywozu, poświadczającymi, że cukier spełnia zasady określone w odpowiednich porozumieniach.

Artykuł 155

Zobowiązania wynikające z protokołu w sprawie cukru

Komisja może przyjąć środki zapewniające przywóz cukru pochodzącego z AKP/Indii do Wspólnoty na warunkach określonych w protokole 3 do załącznika V do Umowy o partnerstwie między AKP a WE oraz w Porozumieniu w sprawie cukru trzcinowego między Wspólnotą Europejską a Republiką Indii. Środki te mogą, w razie konieczności, stanowić odstępstwo od przepisów art. 153 niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 156

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej podsekcji, w szczególności w celu przestrzegania umów międzynarodowych. Przepisy te mogą obejmować zmiany w załączniku XIX.

Podsekcja III

Przepisy szczególne dotyczące przywozu konopi

Artykuł 157

Przywóz konopi

1. Następujące produkty można przywozić do Wspólnoty wyłącznie po spełnieniu następujących warunków:

a) surowe właściwe konopie oznaczone kodem CN 5302 10 00 spełniają warunki określone w art. 52 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

b) nasiona odmian konopi oznaczone kodem CN 1207 99 15 przeznaczone do siewu muszą być zaopatrzone w dowód, że poziom tetrahydrokanabinolu nie przekracza poziomu ustalonego zgodnie z art. 52 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

c) nasiona konopi inne niż do siewu, oznaczone kodem CN 1207 99 91, mogą być przywożone wyłącznie przez importerów upoważnionych przez państwo członkowskie, aby zagwarantować, że nasiona te nie są przeznaczone do siewu.

2. Nie naruszając żadnych przepisów szczegółowych, które Komisja może przyjąć zgodnie z art. 194, przywóz do Wspólnoty produktów określonych w ust. 1 lit. a) i b) niniejszego artykułu podlega kontrolom w celu stwierdzenia, czy warunki określone w ust. 1 niniejszego artykułu zostały spełnione.

3. Niniejszy artykuł stosuje się, nie naruszając bardziej restrykcyjnych przepisów przyjętych przez państwa członkowskie zgodnie z Traktatem i zobowiązaniami wynikającymi z porozumienia Światowej Organizacji Handlu w sprawie rolnictwa.

Podsekcja IV

Przepisy szczególne dotyczące przywozu chmielu

Artykuł 158

Przywóz chmielu

1. Produkty sektora chmielu można przywozić z państw trzecich tylko wtedy, gdy ich normy jakościowe są przynajmniej równoważne normom przyjętym w odniesieniu do podobnych produktów zebranych we Wspólnocie lub uzyskanych z takich produktów.

2. Produkty uważa się za spełniające normy, o których mowa w ust. 1, jeżeli dołączone jest do nich świadectwo wydane przez organy kraju pochodzenia i jest ono uznane za równoważne certyfikatowi, o którym mowa w art. 117.

W przypadku mączki chmielowej, mączki chmielowej z podwyższoną zawartością lupuliny, wyciągu z szyszek chmielowych oraz mieszanych produktów chmielowych świadectwo może być uznane za równoważne certyfikatowi, wyłącznie jeżeli zawartość alfakwasów w tych produktach nie jest mniejsza od zawartości w chmielu, z którego zostały one wytworzone.

Równoważność tych świadectw jest weryfikowana zgodnie ze szczegółowymi przepisami przyjętymi przez Komisję.

Podsekcja V

Przepisy szczególne dotyczące przywozu wina

Artykuł 158a

Wymogi szczególne dotyczące przywozu wina

1. Jeżeli przepisy nie stanowią inaczej, zwłaszcza w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, do produktów objętych kodami CN 2009 61, 2009 69 i 2204 przywożonych do Wspólnoty zastosowanie mają przepisy dotyczące nazw pochodzenia i oznaczeń geograficznych oraz etykietowania określone w części II tytuł II rozdział I sekcja Ia podsekcja I niniejszego rozporządzenia oraz w art. 113d ust. 1 niniejszego rozporządzenia.

2. Jeżeli przepisy w umowach zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu nie stanowią inaczej, produkty, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, są produkowane zgodnie z praktykami enologicznymi zalecanymi i opublikowanymi przez OIV lub dozwolonymi przez Wspólnotę zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i jego przepisami wykonawczymi.

3. Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, podlega obowiązkowi przedstawienia:

a) zaświadczenia o zgodności z przepisami, o których mowa w ust. 1 i 2, wystawionego przez właściwy organ w kraju pochodzenia produktu, figurujący w wykazie, który ma być publicznie udostępniony przez Komisję;

b) sprawozdania z analiz przygotowanego przez organ lub departament wyznaczony przez kraj pochodzenia produktu, w zakresie, w jakim produkt przeznaczony jest do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

4. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Sekcja V

Środki ochronne oraz uszlachetnianie czynne

Artykuł 159

Środki ochronne

1. Komisja przyjmuje środki ochronne przeciwko przywozowi do Wspólnoty, z zastrzeżeniem ust. 3 niniejszego artykułu, zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 519/94 (⁸⁵) oraz (WE) nr 3285/94 (⁸⁶).

2. O ile nie postanowiono inaczej na mocy innego aktu Rady, środki ochronne przeciwko przywozowi do Wspólnoty określone w umowach międzynarodowych zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu, są przyjmowane przez Komisję zgodnie z ust. 3 niniejszego artykułu.

3. Komisja bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, może przyjąć środki, o których mowa w ust. 1 i 2, na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy. Jeżeli Komisja otrzymuje wniosek od państwa członkowskiego, podejmuje stosowną decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty jego otrzymania.

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają zastosowaniu w trybie natychmiastowym.

O decyzjach podjętych przez Komisję zgodnie z ust. 1 i 2 każde państwo członkowskie może poinformować Radę w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić daną decyzję w terminie miesiąca od dnia, w którym została o niej poinformowana.

4. Jeżeli Komisja uzna, że dowolny środek ochronny przyjęty zgodnie z ust. 1 lub 2 należy uchylić lub zmienić, podejmuje następujące działania:

a) w przypadku gdy środek został ustanowiony przez Radę, Komisja występuje z wnioskiem do Rady o jego uchylenie lub zmianę. Rada stanowi większością kwalifikowaną;

b) we wszystkich innych przypadkach wspólnotowe środki ochronne uchyla lub zmienia Komisja bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 188 ust. 1.

Artykuł 160

Zawieszenie procedury uszlachetniania czynnego

1. W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym, spowodowane procedurą uszlachetniania czynnego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, cukru, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj, mięsa drobiowego i alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają zastosowaniu w trybie natychmiastowym.

Środki, co do których Komisja podjęła decyzję zgodnie z akapitem pierwszym mogą zostać skierowane do Rady przez każde państwo członkowskie w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

2. W zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania WOR rolnych Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może całkowicie lub częściowo zabronić stosowania procedury uszlachetniania czynnego w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1.

ROZDZIAŁ III

Wywóz

Sekcja I

Pozwolenia na wywóz

Artykuł 161

Pozwolenia na wywóz

1. Nie naruszając przypadków, w których pozwolenia na wywóz są wymagane zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, Komisja może nałożyć obowiązek przedłożenia pozwolenia na wywóz ze Wspólnoty jednego z produktów lub większej ich liczby w ramach następujących sektorów:

a) zbóż;

b) ryżu;

c) cukru;

d) oliwek stołowych i oliwy z oliwek, w odniesieniu do oliwy z oliwek, o której mowa w załączniku I część VII lit. a);

da) owoców i warzyw;

db) przetworzonych owoców i warzyw;

dc) wina;

e) wołowiny i cielęciny;

f) mleka i przetworów mlecznych;

g) wieprzowiny;

h) mięsa baraniego i koziego;

i) jaj;

j) mięsa drobiowego;

k) alkoholu etylowego rolniczego.

Stosując akapit pierwszy, Komisja uwzględnia konieczność stosowania pozwoleń na wywóz w celu zarządzania odnośnymi rynkami, a w szczególności w celu monitorowania wywozu odnośnych produktów.

2. Artykuły 131–133 stosuje się mutatis mutandis.

3. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania ust. 1 i 2, w tym dotyczące okresów ważności pozwoleń i stawki zabezpieczenia.

Sekcja II

Refundacje wywozowe

Artykuł 162

Zakres refundacji wywozowych

1. W zakresie niezbędnym do umożliwienia wywozu w oparciu o notowania cenowe lub ceny osiągane przez dane produkty na rynkach światowych i w ramach limitów wynikających z umów zawartych zgodnie z postanowieniami art. 300 Traktatu, różnica między tymi notowaniami lub cenami i cenami we Wspólnocie może zostać pokryta refundacjami wywozowymi na:

a) produkty następujących sektorów wywożone bez dalszego przetworzenia:

(i) zbóż;

(ii) ryżu;

(iii) cukru, w odniesieniu do produktów wymienionych w załączniku I część III lit. b), c), d) i g);

(iv) wołowiny i cielęciny;

(v) mleka i przetworów mlecznych;

(vi) wieprzowiny;

(vii) jaj;

(viii) mięsa drobiowego;

b) produkty wymienione w lit. a) ppkt (i), (ii), (iii), (v) i (vii) wywożone w postaci towarów wymienionych w załącznikach XX i XXI.

W przypadku mleka i przetworów mlecznych wywożonych w postaci produktów wymienionych w załączniku XX część IV, refundacje wywozowe mogą zostać przyznane na produkty wymienione w załączniku I część XVI lit. a)–e) oraz g).

2. Refundacje wywozowe dotyczące produktów wywożonych w postaci produktów przetworzonych wymienionych w załącznikach XX i XXI nie mogą być wyższe niż refundacje stosowane do tych samych produktów wywożonych bez dalszego przetworzenia.

3. Na tyle, na ile konieczne jest uwzględnienie szczególnych cech procesu produkcji niektórych napojów alkoholowych otrzymywanych ze zbóż, kryteria przyznawania refundacji wywozowych, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz procedura weryfikacji mogą być dostosowywane przez Komisję do tej szczególnej sytuacji.

Artykuł 163

Rozdział refundacji wywozowych

Rozdziału ilości, które mogą zostać wywiezione przy zastosowaniu refundacji wywozowej, dokonuje się metodą, która:

a) najlepiej odpowiada danemu typowi produktu i sytuacji na danym rynku oraz pozwala na możliwie najbardziej efektywne wykorzystanie dostępnych zasobów, mając na względzie wydajność i strukturę wywozu wspólnotowego, nie doprowadzając jednak do dyskryminacji między zainteresowanymi podmiotami gospodarczymi, a w szczególności między dużymi i małymi podmiotami gospodarczymi;

b) jest najmniej niewygodna z administracyjnego punktu widzenia podmiotów gospodarczych, przy uwzględnieniu wymogów administracyjnych;

c) pozwala uniknąć wszelkiej dyskryminacji między danymi podmiotami gospodarczymi.

Artykuł 164

Ustalanie refundacji wywozowych

1. Refundacje wywozowe są takie same dla całej Wspólnoty. Mogą się one różnić w zależności od miejsca przeznaczenia, zwłaszcza jeżeli jest to konieczne ze względu na sytuację na rynku światowym, szczególne wymogi niektórych rynków lub zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu.

2. Refundacje są ustalane przez Komisję.

Refundacje mogą być ustalane:

a) w regularnych odstępach czasu;

b) w drodze zaproszenia do składania ofert przetargowych dla produktów, w odniesieniu do których przewidziano taką procedurę przed rozpoczęciem stosowania niniejszego rozporządzenia zgodnie z art. 204 ust. 2.

Z wyjątkiem sytuacji określonej w warunkach przetargu, wykaz produktów, w odniesieniu do których przyznawana jest refundacja wywozowa, oraz wysokość refundacji wywozowej ustala się przynajmniej raz na trzy miesiące. Wysokość refundacji może jednak utrzymywać się na tym samym poziomie przez okres dłuższy niż trzy miesiące i może, w razie konieczności, zostać skorygowana w okresie interwencyjnym przez Komisję bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, albo na wniosek państwa członkowskiego albo z własnej inicjatywy Komisji.

3. Przy ustalaniu refundacji na dany produkt uwzględnia się co najmniej jeden z następujących aspektów:

a) sytuacja bieżąca i prognozy na przyszłość w odniesieniu do:

- cen i dostępności tego produktu na rynku wspólnotowym,

- cen tego produktu na rynku światowym;

b) cele wspólnej organizacji rynku, które mają zapewnić równowagę i naturalny rozwój cen i handlu na tym rynku;

c) potrzebę unikania zakłóceń mogących powodować przedłużającą się nierównowagę między podażą i popytem na rynku wspólnotowym;

d) gospodarcze aspekty proponowanego wywozu;

e) limity wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu;

f) konieczność ustanowienia równowagi między stosowaniem podstawowych produktów wspólnotowych w wytwarzaniu towarów przetworzonych przeznaczonych na wywóz do państw trzecich, a wykorzystaniem produktów pochodzących z państw trzecich sprowadzonych w ramach procedury uszlachetniania;

g) najbardziej korzystne koszty wprowadzania do obrotu i koszty transportu z rynków Wspólnoty do portów Wspólnoty lub innych miejsc wywozu wraz z kosztami wysyłki do państw przeznaczenia;

h) popyt istniejący na rynku wspólnotowym;

i) w odniesieniu do sektorów wieprzowiny, jaj i mięsa drobiowego różnicę między cenami we Wspólnocie a cenami na rynku światowym odnośnie do ilości zboża paszowego potrzebnego do wyprodukowania produktów tych sektorów we Wspólnocie.

4. Komisja może ustalić kwotę korygującą mającą zastosowanie do refundacji wywozowych w odniesieniu do sektorów zbóż i ryżu. W razie konieczności jednak Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, może zmienić kwoty korygujące.

Akapit pierwszy można również stosować do produktów wywożonych w postaci towarów wymienionych w załączniku XX.

Artykuł 165

Refundacja wywozowa dla składowanego słodu

W okresie pierwszych trzech miesięcy roku gospodarczego refundacja obowiązująca w odniesieniu do wywozu słodu składowanego w końcu poprzedniego roku gospodarczego lub wytworzonego z jęczmienia składowanego w tym okresie jest równa tej, jaką zastosowano by w odniesieniu do przedmiotowych pozwoleń wywozowych w okresie ostatniego miesiąca poprzedniego roku gospodarczego.

Artykuł 166

Dostosowanie refundacji wywozowych dla zbóż

O ile Komisja nie postanowi inaczej, refundacja dla produktów wymienionych w załączniku I część I lit. a) i b), ustanowiona zgodnie z art. 167 ust. 2, jest dostosowywana przez Komisję zgodnie z poziomem comiesięcznych podwyżek mających zastosowanie do ceny interwencyjnej oraz, w odpowiednich przypadkach, ze zmianami tej ceny.

Akapit pierwszy może być stosowany, w całości lub częściowo, do produktów wymienionych w załączniku I część I lit. c) i d), jak również do produktów, o których mowa w załączniku I część I, i wywożonych w postaci towarów, o których mowa w załączniku XX część I. W tym przypadku dostosowanie określone w akapicie pierwszym jest korygowane przez zastosowanie do comiesięcznej podwyżki współczynnika wyrażającego stosunek między ilością produktu podstawowego a jego ilością zawartą w produkcie przetworzonym, wywiezionym lub wykorzystanym w produktach wywiezionych.

Artykuł 167

Przyznawanie refundacji wywozowej

1. Refundacje na produkty wymienione w art. 162 ust. 1 lit. a) wywożone bez dalszego przetworzenia są przyznawane wyłącznie na wniosek i po przedłożeniu pozwolenia na wywóz.

2. Refundacja stosowana do produktów, o których mowa w ust. 1, jest refundacją obowiązującą w dniu złożenia wniosku o pozwolenie lub, w zależności od przypadku, wynikającą z odnośnej procedury przetargowej oraz, w przypadku refundacji zróżnicowanej, obowiązującą w tym samym dniu:

a) w odniesieniu do miejsca przeznaczenia wskazanego w pozwoleniu; lub

b) w stosownych przypadkach, w odniesieniu do faktycznego miejsca przeznaczenia, jeżeli różni się ono od miejsca przeznaczenia wskazanego w pozwoleniu, przy czym obowiązująca w takim przypadku kwota nie przekracza kwoty obowiązującej w odniesieniu do miejsca przeznaczenia wskazanego w pozwoleniu.

Komisja może przedsięwziąć właściwe środki w celu zapobieżenia nadużywaniu elastyczności określonej w niniejszym ustępie.

3. W drodze odstępstwa od ust. 1 Komisja może zdecydować, że w przypadku jaj wylęgowych oraz jednodniowych piskląt pozwolenia na wywóz można przyznać ex-post.

4. Może zostać podjęta decyzja, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/ 93 (⁸⁷), o zastosowaniu ust. 1 i 2 do towarów, o których mowa w art. 162 ust. 1 lit. b).

5. Komisja może przyznać odstępstwa od ust. 1 i 2 w przypadku produktów, w odniesieniu do których wypłacane są refundacje wywozowe w ramach działań w zakresie pomocy żywnościowej.

6. Refundacja jest wypłacana po przedłożeniu dowodu na to, że:

a) produkty zostały wywiezione ze Wspólnoty;

b) w przypadku refundacji zróżnicowanej, produkty dotarły do miejsca przeznaczenia wskazanego w pozwoleniu lub innego miejsca przeznaczenia, dla którego ustalono refundację, nie naruszając ust. 2 lit. b).

Komisja może jednak zezwolić na wyjątki pod warunkiem ustanowienia warunków zapewniających równoważne gwarancje.

7. Komisja może ustanowić dalsze warunki przyznawania refundacji wywozowych w odniesieniu do jednego produktu lub większej liczby produktów. Warunki te mogą stanowić:

a) że refundacje wypłaca się wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzących ze Wspólnoty;

b) że wysokość refundacji na produkty przywożone jest ograniczona do należności pobranych przy przywozie, w przypadku gdy należności te są niższe niż obowiązująca refundacja.

Artykuł 168

Refundacje wywozowe do żywych zwierząt w sektorze wołowiny i cielęciny

W odniesieniu do produktów sektora wołowiny i cielęciny przyznawanie i wypłata refundacji w odniesieniu do wywozu żywych zwierząt jest uzależniona od przestrzegania przepisów prawodawstwa wspólnotowego dotyczących dobrostanu zwierząt oraz, w szczególności, właściwego zabezpieczenia zwierząt podczas transportu.

Artykuł 169

Limity wywozowe

Pozwolenia na wywóz wydawane na okresy odniesienia obowiązujące w odniesieniu do danych produktów stanowią gwarancję przestrzegania zobowiązań ilościowych wynikających z umów zawartych zgodnie z art. 300 Traktatu. Odnośnie do przestrzegania zobowiązań wynikających z porozumienia w sprawie rolnictwa WTO koniec okresu odniesienia nie ma wpływu na ważność pozwoleń na wywóz.

Artykuł 170

Przepisy wykonawcze

Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszej sekcji, w szczególności:

a) przepisy dotyczące redystrybucji ilości przeznaczonych na wywóz, które nie zostały przydzielone lub wykorzystane;

b) przepisy regulujące jakość i inne szczegółowe wymogi i warunki dotyczące produktów kwalifikujących się do objęcia refundacją wywozową;

c) przepisy dotyczące monitorowania, czy faktycznie i poprawnie zrealizowano operacje przekazywania uprawnień do wypłaty refundacji i wszelkich innych kwot związanych z transakcjami wywozowymi; przepisy te obejmują kontrole na miejscu i kontrole dokumentów.

Komisja wprowadza wszelkie niezbędne zmiany w załączniku XX, uwzględniając kryteria, o których mowa w art. 8 ust. 2 akapit pierwszy rozporządzenia (WE) nr 3448/93.

Jednak szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 160 w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 162 ust. 1 lit. b), przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 3448/93.

Sekcja III

Zarządzanie kontyngentami wywozowymi w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Artykuł 171

Zarządzanie kontyngentami taryfowymi otwartymi przez państwa trzecie

1. W odniesieniu do mleka i przetworów mlecznych, jeżeli umowa zawarta zgodnie z art. 300 Traktatu ustanawia całkowite lub częściowe administrowanie kontyngentem taryfowym otwartym przez państwo trzecie, Komisja przyjmuje metodę administrowania, która ma być stosowana i szczegółowe przepisy związane z tą metodą.

2. Zarządzanie kontyngentami taryfowymi, o których mowa w ust. 1, odbywa się w sposób pozwalający uniknąć

dyskryminowania któregokolwiek z zainteresowanych podmiotów gospodarczych i gwarantujący całkowite wykorzystanie możliwości dostępnych w ramach odnośnej kwoty, przy użyciu jednej z poniższych metod, ich połączenia lub innej stosownej metody:

a) metoda oparta na kolejności chronologicznej składania wniosków (według zasady „kto pierwszy ten lepszy”);

b) metoda proporcjonalnego podziału wnioskowanych ilości po złożeniu wniosków (za pomocą „metody równoczesnego badania”);

c) metoda oparta na uwzględnianiu tradycyjnego modelu handlu (metoda „importerów tradycyjnych lub nowych”).

Sekcja IV

Szczególne regulacje przywozowe w państwach trzecich

Artykuł 172

Certyfikaty dla produktów korzystających ze szczególnych regulacji przywozowych w państwie trzecim

1. W przypadku wywozu produktów, które na mocy umów zawartych przez Wspólnotę zgodnie z art. 300 Traktatu mogą korzystać ze szczególnych regulacji przywozowych w państwach trzecich pod warunkiem przestrzegania określonych warunków, właściwe organy państw członkowskich mogą, na wniosek i po dokonaniu odpowiedniej kontroli, wystawić dokument potwierdzający, iż warunki zostały spełnione.

2. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Sekcja V

Przepisy szczególne dotyczące żywych roślin

Artykuł 173

Minimalne ceny wywozowe

1. Dla każdego z produktów sektora żywych roślin oznaczonego kodem CN 0601 10 Komisja może co roku, odpowiednio wcześnie przed sezonem handlowym, ustalić jedną minimalną cenę wywozową przy wywozie do państw trzecich lub więcej takich cen.

Wywóz tych produktów jest dozwolony tylko po cenie równej cenie minimalnej zatwierdzonej dla danego produktu lub wyższej od tej ceny.

2. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania ust. 1, uwzględniając zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 ust. 2 Traktatu.

Sekcja VI

Uszlachetnianie bierne

Artykuł 174

Zawieszenie procedury uszlachetniania biernego

1. W przypadku gdy występują zakłócenia lub możliwe jest ich wystąpienie na rynku wspólnotowym spowodowane procedurą uszlachetniania biernego, Komisja może na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy zawiesić w całości lub w części stosowanie tej procedury uszlachetniania biernego w odniesieniu do produktów sektorów zbóż, ryżu, owoców i warzyw, przetworzonych owoców i warzyw, wina, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego oraz mięsa drobiowego. W przypadku wpłynięcia do Komisji wniosku państwa członkowskiego podejmuje ona decyzję w jego sprawie w terminie pięciu dni roboczych od daty otrzymania wniosku.

Środki takie zostają zgłoszone państwom członkowskim i podlegają natychmiastowemu zastosowaniu.

Środki, co do których Komisja podjęła decyzję zgodnie z akapitem pierwszym, mogą zostać skierowane do Rady przez każde państwo członkowskie w terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym o nich powiadomiono. Rada zbiera się niezwłocznie. Stanowiąc większością kwalifikowaną, może ona zmienić lub uchylić dane środki w terminie miesiąca od dnia, w którym wpłynął do niej wniosek o ich rozpatrzenie.

2. W zakresie niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania WOR rolnych Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 37 ust. 2 Traktatu, może całkowicie lub częściowo zabronić stosowania procedury uszlachetniania biernego w odniesieniu do produktów, o których mowa w ust. 1.

CZĘŚĆ IV

REGUŁY KONKURENCJI

ROZDZIAŁ I

Przepisy mające zastosowanie do przedsiębiorstw

Artykuł 175

Stosowanie art. 81–86 Traktatu

O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, art. 81–86 Traktatu oraz przepisy ustanowione w celu ich wykonania, z zastrzeżeniem przepisów art. 176–177a niniejszego rozporządzenia, mają zastosowanie do wszystkich porozumień, decyzji i praktyk, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 Traktatu, jakie odnoszą się do produkcji produktów określonych w niniejszym rozporządzeniu lub handlu nimi.

Artykuł 176

Wyjątki

1. Artykułu 81 ust. 1 Traktatu nie stosuje się do tych porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych, o których mowa w art. 175 niniejszego rozporządzenia, które stanowią integralną część krajowej organizacji rynku lub są niezbędne do osiągnięcia celów określonych w art. 33 Traktatu.

W szczególności, art. 81 ust. 1 Traktatu nie stosuje się do porozumień, decyzji i praktyk uzgodnionych rolników, zrzeszeń rolników, czy też związków takich zrzeszeń należących do jednego państwa członkowskiego, które dotyczą produkcji lub sprzedaży produktów rolnych lub korzystania ze wspólnych urządzeń do przechowywania, obróbki lub przetwarzania produktów rolnych, oraz na podstawie których nie istnieje obowiązek stosowania jednolitych cen, o ile Komisja nie stwierdzi, że skutkiem tego jest wykluczenie konkurencji lub że zagrożona jest realizacja celów określonych w art. 33 Traktatu.

2. Po zasięgnięciu opinii państw członkowskich i wysłuchaniu zainteresowanych przedsiębiorstw lub związków przedsiębiorstw i wszelkich innych osób fizycznych lub prawnych, które uważa za właściwe, Komisja ma wyłączne uprawnienia, z zastrzeżeniem kontroli ze strony Trybunału Sprawiedliwości, do określania w drodze decyzji podlegającej opublikowaniu, które porozumienia, decyzje i praktyki uzgodnionych spełniają warunki określone w ust. 1.

Komisja dokona takiego określenia z własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego organu państwa członkowskiego, albo na wniosek zainteresowanego przedsiębiorstwa lub związku przedsiębiorstw.

3. Publikacja decyzji, o której mowa w ust. 2 akapit pierwszy, zawiera nazwy zainteresowanych stron i zasadniczą treść decyzji. Treść publikacji uwzględnia uzasadniony interes przedsiębiorstw w zakresie ochrony tajemnicy handlowej.

Artykuł 176a

Porozumienia i uzgodnione praktyki w sektorze owoców i warzyw

1. Artykuł 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych mających na celu prowadzenie działalności, o której mowa w art. 123 ust. 3 lit. c) niniejszego rozporządzenia.

2. Ustęp 1 stosuje się tylko pod warunkiem, że:

a) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki zostały zgłoszone Komisji;

b) w okresie dwóch miesięcy od uzyskania wszystkich wymaganych szczegółowych danych Komisja nie uznała porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk za niezgodne z przepisami wspólnotowymi.

3. Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki nie mogą wejść w życie przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

4. Za niezgodne z przepisami Wspólnoty uznaje się w każdym przypadku następujące porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki:

a) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki mogące prowadzić do podziału rynków we Wspólnocie w jakiejkolwiek formie;

b) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki mogące wpływać na prawidłowe funkcjonowanie organizacji rynku;

c) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki mogące powodować zakłócenia konkurencji, a które nie są niezbędne do osiągnięcia celów wspólnej polityki rolnej realizowanych poprzez działania organizacji międzybranżowej;

d) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki wymagające ustalania cen, bez uszczerbku dla działań podjętych przez organizacje międzybranżowe w zakresie stosowania szczegółowych przepisów wspólnotowych;

e) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki mogące prowadzić do dyskryminacji lub wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do znacznej części danych produktów.

5. Jeżeli po upływie dwumiesięcznego okresu określonego w ust. 2 lit. b) Komisja stwierdzi, że warunki stosowania ust. 1 nie zostały spełnione, podejmuje ona decyzję o stosowaniu art. 81 ust. 1 Traktatu do odnośnego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji Komisji nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub nadużyła zwolnienia przewidzianego w ust. 1.

6. W przypadku umów wieloletnich powiadomienie dotyczące pierwszego roku obowiązuje w odniesieniu do następnych lat umowy. Jednakże w takim przypadku Komisja może w dowolnym momencie przyjąć z własnej inicjatywy lub na wniosek państwa członkowskiego ustalenie o braku zgodności.

Artykuł 177

Porozumienia i uzgodnione praktyki w sektorze tytoniu

1. Artykuł 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania się do porozumień i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu, mających na celu realizację celów, o których mowa w art. 123 lit. c) niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że:

a) porozumienia i uzgodnione praktyki zostały zgłoszone Komisji;

b) w ciągu trzech miesięcy od otrzymania wszystkich wymaganych szczegółowych informacji Komisja nie stwierdziła, że porozumienia lub uzgodnione praktyki są niezgodne ze wspólnotowymi regułami konkurencji.

Porozumienia i uzgodnione praktyki nie mogą zostać wprowadzone przed upływem tego trzymiesięcznego okresu.

2. Porozumienia i uzgodnione praktyki uznaje się za sprzeczne ze wspólnotowymi regułami konkurencji w następujących przypadkach:

a) mogą one prowadzić do podziału rynków w jakiejkolwiek formie wewnątrz Wspólnoty;

b) mogą one wpływać na prawidłowe funkcjonowanie organizacji rynku;

c) mogą one powodować zakłócenia konkurencji, które nie są niezbędne do osiągnięcia celów wspólnej polityki rolnej realizowanych za pomocą środka organizacji międzybranżowej;

d) wiążą się one z ustalaniem cen lub kwot, nie naruszając środków przedsięwziętych przez organizacje międzybranżowe w zakresie stosowania szczegółowych przepisów wspólnotowych;

e) mogą one prowadzić do dyskryminacji lub wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do znacznej części danych produktów.

3. Jeżeli po upływie trzymiesięcznego okresu, o którym mowa w ust. 1 lit. b), Komisja stwierdzi, że warunki stosowania niniejszego rozdziału nie zostały spełnione, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, podejmuje ona decyzję o stosowaniu art. 81 ust. 1 Traktatu do odnośnego porozumienia lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji tej nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub nadużyła zwolnienia określonego w ust. 1.

Artykuł 177a

Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. art. 101 ust. 1 TFUE nie ma zastosowania do porozumień, decyzji i uzgodnionych praktyk uznanych organizacji międzybranżowych, mających na celu realizację działań, o których mowa w art. 123 ust. 4 lit. c) niniejszego rozporządzenia.

2. Ust. 1 stosuje się wyłącznie wtedy, gdy:

a) porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki zostały zgłoszone Komisji; oraz

b) w okresie trzech miesięcy od uzyskania wszystkich wymaganych szczegółowych danych Komisja, nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2, nie uzna tych porozumień, decyzji lub uzgodnionych praktyk za niezgodne z przepisami Unii.

3. Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki nie mogą wejść w życie przed upływem okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b).

4. Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki uznaje się w każdym przypadku za niezgodne z przepisami Unii, jeżeli:

a) mogą one prowadzić do jakiegokolwiek podziału rynków w Unii;

b) mogą wpływać na prawidłowe funkcjonowanie organizacji rynku;

c) mogą powodować zakłócenia konkurencji i nie są niezbędne do osiągnięcia celów wspólnej polityki rolnej realizowanych poprzez działania organizacji międzybranżowej;

d) wymagają ustalania cen;

e) mogą prowadzić do dyskryminacji lub wyeliminowania konkurencji w odniesieniu do znacznej części danych produktów.

5. Jeżeli po upływie okresu, o którym mowa w ust. 2 lit. b), Komisja uzna, że warunki stosowania ust. 1 nie zostały spełnione, podejmuje ona – nie stosując procedury, o której mowa w art. 195 ust. 2 lub art. 196b ust. 2 – decyzję o stosowaniu art. 101 ust. 1 TFUE do danego porozumienia, decyzji lub uzgodnionej praktyki.

Decyzji Komisji nie stosuje się przed datą powiadomienia zainteresowanej organizacji międzybranżowej, chyba że organizacja ta podała nieprawidłowe informacje lub dopuściła się nadużycia zwolnienia przewidzianego w ust. 1 niniejszego artykułu.

6. W przypadku porozumień wieloletnich powiadomienie dotyczące pierwszego roku obowiązuje w odniesieniu do następnych lat umowy. Jednakże Komisja może w dowolnym momencie stwierdzić, z inicjatywy własnej lub na wniosek państwa członkowskiego, niezgodność takiego porozumienia.

7. Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do zapewnienia jednolitego stosowania niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Artykuł 178

Wiążący charakter porozumień i uzgodnionych praktyk dla podmiotów niebędących członkami organizacji międzybranżowych w sektorze tytoniu

1. Organizacje międzybranżowe w sektorze tytoniu mogą zwrócić się, aby niektóre z ich porozumień lub uzgodnionych praktyk były wiążące przez ograniczony okres w stosunku do osób fizycznych lub grup w odnośnym sektorze gospodarki, niebędących członkami branż handlowych, które reprezentują, na obszarach, na których działają te branże.

Aby rozszerzyć zakres zastosowania swoich przepisów, organizacje międzybranżowe reprezentują co najmniej dwie trzecie odnośnej produkcji lub handlu. W przypadku gdy proponowane rozszerzenie przepisów ma zakres międzyregionalny, organizacje międzybranżowe udowadniają, że posiadają minimalny stopień reprezentatywności w odniesieniu do każdej zorganizowanej branży w każdym regionie, w którym prowadzą działalność.

2. Przepisy, o których rozszerzenie zakresu zastosowania występuje się, obowiązują co najmniej od roku i dotyczą jednego z następujących celów:

a) znajomości produkcji i rynku;

b) definicji minimalnych cech;

c) wykorzystywania metod uprawy zgodnych z ochroną środowiska;

d) definicji minimalnych norm w zakresie pakowania oraz prezentacji;

e) stosowania kwalifikowanego materiału siewnego i monitorowania jakości produktu.

3. Rozszerzenie zakresu zastosowania przepisów jest uzależnione od zatwierdzenia przez Komisję.

Artykuł 179

Przepisy wykonawcze odnoszące się do porozumień i uzgodnionych praktyk w sektorze owoców i warzyw oraz w sektorze tytoniu

Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 176a, 177 i 178, w tym przepisy odnoszące się do powiadamiania i publikowania.

ROZDZIAŁ II

Przepisy dotyczące pomocy państwa

Artykuł 180

Stosowanie art. 87, 88 i 89 Traktatu

Artykuły 87, 88 i 89 Traktatu mają zastosowanie do produkcji produktów, o których mowa w art. 1, oraz do handlu nimi.

Artykuły 87, 88 i 89 nie mają jednak zastosowania do płatności dokonanych na mocy art. 44–48, 102, 102a, 103, 103a, 103b, 103e, 103ga, 104, 105, 182 i 182a, części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III oraz części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb niniejszego rozporządzenia przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym rozporządzeniem. Jednakże w odniesieniu do art. 103n ust. 4 jedynie art. 88 Traktatu nie ma zastosowania.

Artykuł 181

Szczegółowe przepisy dotyczące sektora mleka i przetworów mlecznych

Z zastrzeżeniem art. 87 ust. 2 Traktatu pomoc, której wysokość jest ustalona na podstawie ceny lub ilości przetworów mlecznych, jest zabroniona.

Krajowe środki pozwalające na wyrównanie cen przetworów mlecznych są także zabronione.

Artykuł 182

Szczegółowe przepisy krajowe

1. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia od Komisji Finlandia i Szwecja mogą przyznawać pomoc dla produkcji i wprowadzania do obrotu mięsa z reniferów i przetworów z tego mięsa (kod CN ex 0208 oraz ex 0210), o ile nie wiąże się to z jakimkolwiek wzrostem tradycyjnych poziomów produkcji.

2. Z zastrzeżeniem uzyskania zezwolenia od Komisji Finlandia może przyznawać pomoc w odniesieniu do określonych ilości nasion, z wyjątkiem nasion tymotki (Phleum pratense L.), oraz określonych ilości materiału siewnego zbóż wyprodukowanych wyłącznie w Finlandii do zbiorów w 2010 r. włącznie.

Najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Finlandia przekazuje Komisji szczegółowe sprawozdanie w sprawie efektów przyznanej pomocy.

3. Państwa członkowskie, które zmniejszają kwotę cukru o ponad 50 % kwoty cukru określonej na dzień 20 lutego 2006 r. w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 318/2006, mogą przyznać tymczasową pomoc państwa w okresie, za który wypłacana jest przejściowa pomoc dla plantatorów buraków zgodnie z tytułem IV rozdział 10f rozporządzenia (WE) nr 1782/2003. Na podstawie wniosku zainteresowanego państwa członkowskiego Komisja decyduje o dostępnej łącznej wielkości pomocy państwa, jaką można przeznaczyć na ten cel.

W przypadku Włoch, o których mowa w pierwszym akapicie, tymczasowa pomoc państwa nie przekracza łącznej kwoty 11 EUR na rok gospodarczy za tonę buraków cukrowych przyznawanej plantatorom buraków cukrowych oraz na transport buraków cukrowych.

Finlandia może przyznać plantatorom buraków cukrowych maksymalną pomoc w wysokości do 350 EUR na hektar na rok gospodarczy.

Zainteresowane państwa członkowskie informują Komisję w terminie 30 dni od zakończenia każdego roku gospodarczego o wielkości pomocy państwa faktycznie przyznanej w danym roku gospodarczym.

4. Odstępstwo zawarte w art. 180 akapit drugi niniejszego rozporządzenia ma zastosowanie do pomocy przyznawanej przez Niemcy w istniejących krajowych ramach niemieckiego monopolu alkoholowego („monopol”) dla produktów wprowadzanych do obrotu, po dalszej obróbce, przez monopol, jako alkohol etylowy pochodzenia rolniczego wymieniony w załączniku I do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE). Odstępstwo to funkcjonuje jedynie do dnia 31 grudnia 2017 r., pozostaje bez uszczerbku dla stosowania art. 108 ust. 1 i art. 108 ust. 3 zdanie pierwsze TFUE i jest uzależnione od spełnienia następujących warunków:

a) całkowita produkcja alkoholu etylowego w ramach monopolu objęta pomocą jest stopniowo zmniejszana od maksymalnej wielkości 600 000 hl w 2011 r. do 420 000 hl w 2012 r. oraz do 240 000 hl w 2013 r. i może wynosić maksymalnie 60 000 hl rocznie, począwszy od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2017 r., w którym to dniu monopol przestanie istnieć;

b) produkcja gorzelni rolniczych zamkniętych korzystających z pomocy jest stopniowo zmniejszana od 540 000 hl w 2011 r. do 360 000 hl w 2012 r. oraz do 180 000 hl w 2013 r. Do dnia 31 grudnia 2013 r. wszystkie gorzelnie rolnicze zamknięte wycofają się z monopolu. Wycofując się z monopolu, każda z gorzelni rolniczych zamkniętych jest uprawniona do otrzymania pomocy wyrównawczej w wysokości 257,50 EUR na hl nominalnej wielkości destylacji w rozumieniu mających zastosowanie przepisów niemieckich. Ta pomoc wyrównawcza może zostać przyznana nie później niż w dniu 31 grudnia 2013 r. Może ona jednak zostać wypłacona w kilku ratach, z których ostatnia ma zostać wypłacona nie później niż w dniu 31 grudnia 2017 r.;

c) niewielkie gorzelnie ryczałtowe, użytkownicy gorzelni oraz gorzelnie spółdzielcze wykorzystujące owoce jako surowiec mogą korzystać z pomocy przyznanej przez monopol do dnia 31 grudnia 2017 r., pod warunkiem że produkcja objęta pomocą nie przekracza 60 000 hl rocznie;

d) całkowita kwota pomocy wypłacona od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. nie może przekraczać 269,9 mln EUR, a całkowita kwota pomocy wypłacona od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2017 r. nie może przekraczać 268 mln EUR; oraz

e) przed dniem 30 czerwca każdego roku Niemcy przedstawiają Komisji sprawozdanie na temat funkcjonowania monopolu oraz pomocy przyznanej na jego rzecz w poprzednim roku. Komisja przekazuje to sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Ponadto coroczne sprawozdania przekazywane w latach 2013–2016 zawierają roczny plan stopniowego wycofywania w następnym roku w odniesieniu do niewielkich gorzelni ryczałtowych, użytkowników gorzelni oraz gorzelni spółdzielczych wykorzystujących owoce jako surowiec.

5. Państwa członkowskie mogą kontynuować wypłacanie pomocy państwa w ramach istniejących programów w odniesieniu do produkcji ziemniaków świeżych lub schłodzonych, objętych kodem CN 0701, oraz handlu nimi do dnia 31 grudnia 2011 r.

6. W odniesieniu do sektora owoców i warzyw państwa członkowskie mogą wypłacać pomoc państwa do dnia 31 grudnia 2010 r. pod następującymi warunkami:

a) pomoc państwa wypłacana jest wyłącznie producentom owoców i warzyw, którzy nie są członkami uznanej organizacji producentów i którzy zawarli umowę z uznaną organizacją producentów, na mocy której zobowiązali się do stosowania środków zapobiegania sytuacjom kryzysowym i zarządzania kryzysowego przyjętych przez daną organizację producentów;

b) kwota pomocy wypłacana tym producentom nie przekracza 75 % kwoty wsparcia Wspólnoty udzielanego członkom danej organizacji producentów; oraz

c) najpóźniej do dnia 31 grudnia 2010 r. zainteresowane państwo członkowskie przedstawia Komisji sprawozdanie w sprawie skuteczności i wydajności odnośnej pomocy państwa, zawierające w szczególności analizę skali wsparcia udzielonego na rzecz organizacji tego sektora. Komisja przeanalizuje sprawozdanie i podejmie decyzję w sprawie przedstawienia ewentualnych odpowiednich propozycji.

7. Państwa członkowskie mogą do dnia 31 marca 2014 r. przyznawać rolnikom w sektorze mleczarskim pomoc państwa o łącznej wysokości nie przekraczającej rocznie 55 % pułapu, który określono w art. 69 ust. 4 i 5 rozporządzenia (WE) nr 73/2009 oprócz wsparcia wspólnotowego udzielanego zgodnie z art. 68 ust. 1 lit. b) tego rozporządzenia. Jednakże całkowita kwota wsparcia wspólnotowego w ramach działań, o których mowa w art. 69 ust. 4 tego rozporządzenia, oraz pomocy państwa nie może w żadnym wypadku przekroczyć pułapu, o którym mowa w art. 69 ust. 4 i 5.

Artykuł 182a

Pomoc krajowa dla destylacji w sytuacji kryzysowej

1. Od dnia 1 sierpnia 2012 r. państwa członkowskie mogą przyznawać producentom wina pomoc krajową dla dobrowolnej lub obowiązkowej destylacji wina w uzasadnionych sytuacjach kryzysowych.

2. Pomoc, o której mowa w ust. 1, powinna być proporcjonalna i umożliwić rozwiązanie kryzysu.

3. Całkowita kwota takiej pomocy dostępna w danym państwie członkowskim w danym roku nie przekracza 15 % całkowitych środków dostępnych dla tego państwa członkowskiego na ten rok, określonych w załączniku Xb.

4. Państwa członkowskie, które zamierzają skorzystać z pomocy, o której mowa w ust. 1, składają do Komisji należycie uzasadnione powiadomienie. Komisja podejmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia środka i możliwości przyznania pomocy.

5. Alkohol będący wynikiem destylacji, o której mowa w ust. 1, jest stosowany wyłącznie do celów przemysłowych lub energetycznych, aby uniknąć zakłócania konkurencji.

6. Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

CZĘŚĆ V

SZCZEGÓŁOWE PRZEPISY DOTYCZĄCE POSZCZEGÓLNYCH SEKTORÓW

Artykuł 183

Opłata na rzecz działań promocyjnych w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Bez uszczerbku dla stosowania art. 87, 88 i 89 Traktatu określonego w art. 180 niniejszego rozporządzenia państwo członkowskie może nałożyć na swoich producentów mleka opłatę na rzecz działań promocyjnych w odniesieniu do wprowadzanych na rynek ilości mleka lub jego ekwiwalentu, aby sfinansować działania promujące spożycie mleka we Wspólnocie, rozwijanie rynków mleka i przetworów mlecznych oraz podnoszenie jakości.

Artykuł 184

Sprawozdawczość dotycząca niektórych sektorów

Komisja przedstawia sprawozdanie:

1) Radzie do dnia 30 września 2008 r. - dotyczące sektora suszu paszowego, na podstawie oceny przepisów zawartych w niniejszym rozporządzeniu, omawiające w szczególności rozwój obszarów produkcji roślin motylkowych oraz innych pasz zielonych, produkcję suszu paszowego oraz osiągniętych oszczędności w wykorzystaniu paliw kopalnych. W razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszą odpowiednie wnioski;

2) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, co trzy lata i po raz pierwszy do dnia 31 grudnia 2010 r., dotyczące wprowadzenia w życie środków dotyczących sektora pszczelarskiego określonych w części II tytuł I rozdział IV sekcja IV;

3) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2009 r. – dotyczące zastosowania odstępstw określonych w art. 182 ust. 4 w odniesieniu do niemieckiego monopolu alkoholowego wraz z oceną pomocy przyznanej w ramach tego monopolu oraz z właściwymi wnioskami;

4) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2013 r. - dotyczące wprowadzenia w życie przepisów określonych w części II tytuł I rozdział IV sekcja IVa oraz w części II tytuł II rozdział II, dotyczących organizacji producentów, funduszy operacyjnych i programów operacyjnych w sektorze owoców i warzyw;

5) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 sierpnia 2012 r. - dotyczące realizacji programu „Owoce w szkole”, o którym mowa w art. 103ga; w razie potrzeby sprawozdaniu towarzyszą odpowiednie wnioski. W sprawozdaniu należy w szczególności skoncentrować się na zakresie, w jakim program promował ustanowienie dobrze funkcjonujących programów „Owoce w szkole” w państwach członkowskich oraz na wpływie programu na poprawę nawyków żywieniowych dzieci;

6) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2010 r. i do dnia 31 grudnia 2012 r. – na temat rozwoju sytuacji na rynku i wynikających z niej warunków sprawnego wycofywania systemu kwot mlecznych, w stosownych przypadkach wraz z odpowiednimi wnioskami ustawodawczymi.

7) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 31 grudnia 2011 r. – dotyczące wprowadzenia w życie środków promocji w sektorze wina określonych w art. 103p;

8) do końca 2012 r. – w odniesieniu do sektora wina, uwzględniające w szczególności doświadczenia nabyte podczas wdrażania reformy;

9) Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 30 czerwca 2014 r. i do dnia 31 grudnia 2018 r. na temat rozwoju sytuacji na rynku w sektorze mleka i przetworów mlecznych oraz w szczególności na temat funkcjonowania art. 122 akapit pierwszy lit. a) ppkt (iiia), art. 123 ust. 4 oraz art. 126c, 126d, 177a, 185e i 185f, oceniając w szczególności wpływ na producentów mleka i produkcję mleka w regionach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, w powiązaniu z ogólnym celem utrzymania produkcji w tych regionach, oraz uwzględniając ewentualne zachęty dla rolników do zawierania umów obejmujących wspólną produkcję wraz z wszelkimi odpowiednimi wnioskami legislacyjnymi.

Artykuł 185

Rejestracja umów w sektorze chmielu

1. Wszystkie umowy dostawy chmielu wyprodukowanego we Wspólnocie zawarte między producentem lub organizacją producentów z jednej strony a kupującym z drugiej strony są rejestrowane przez organy wyznaczone do tego celu przez każde zainteresowane państwo członkowskie będące producentem.

2. Umowy dotyczące dostawy określonych ilości po umówionych cenach, odnoszące się do okresu obejmującego jeden lub więcej zbiorów i zawarte przed dniem 1 sierpnia w roku pierwszych zbiorów, uważa się za „umowy zawarte z wyprzedzeniem”. Umowy te podlegają osobnej rejestracji.

3. Dane, na których podstawie dokonuje się rejestracji, mogą być wykorzystywane wyłącznie do celów niniejszego rozporządzenia.

4. Komisja ustanawia szczegółowe przepisy dotyczące rejestracji umów dostaw chmielu.

Artykuł 185a

Rejestr i wykaz winnic

1. Państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego.

2. Państwa członkowskie, w których całkowity obszar uprawy winorośli odmian klasyfikowanych zgodnie z art. 120a ust. 2 wynosi mniej niż 500 hektarów, nie podlegają obowiązkowi, o którym mowa w ust. 1.

3. Państwa członkowskie, które przewidują środek „restrukturyzacja i przekształcenie winnic” w swoich programach wsparcia zgodnie z art. 103q, do dnia 1 marca każdego roku przedstawiają Komisji – na podstawie wykazu winnic – aktualny wykaz potencjału produkcyjnego.

4. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące rejestru i wykazu winnic, a w szczególności ich wykorzystania do monitorowania i kontroli potencjału produkcyjnego oraz do pomiaru obszarów.

Począwszy od dnia 1 stycznia 2016 r., Komisja może w dowolnym momencie zadecydować, że ust. 1–3 nie mają już zastosowania.

Artykuł 185b

Obowiązkowe deklaracje w sektorze wina

1. Producenci winogron przeznaczonych do produkcji wina oraz producenci moszczu i wina deklarują co roku właściwym organom krajowym ilości wyprodukowane z ostatniego zbioru.

2. Państwa członkowskie mogą zażądać od handlowców zajmujących się sprzedażą winogron przeznaczonych do wyrobu wina, aby co roku deklarowali ilości sprzedane z ostatniego zbioru.

3. Producenci moszczu i wina oraz handlowcy inni niż kupcy detaliczni deklarują co roku właściwym organom krajowym posiadane przez siebie zapasy moszczu i wina, niezależnie od tego, czy pochodzą one z ostatnich zbiorów, czy też ze zbiorów z lat wcześniejszych. Moszcz i wino przywożone z krajów trzecich są zaznaczane oddzielnie.

4. Komisja może przyjąć szczegółowe zasady stosowania niniejszego artykułu, zawierając w nich w szczególności zasady stosowania sankcji w przypadku nieprzestrzegania wymogów dotyczących przekazywania informacji.

Artykuł 185c

Dokumenty towarzyszące i rejestr w sektorze wina

1. Produkty sektora wina są wprowadzane do obrotu we Wspólnocie, jedynie jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący.

2. Osoby fizyczne, osoby prawne lub grupy osób, w których posiadaniu znajdują się produkty objęte sektorem wina w związku z wykonywanym przez nie zawodem, w szczególności producenci, osoby zajmujące się butelkowaniem i przetwarzaniem produktów, o których mowa, a także handlowcy, którzy zostaną określeni przez Komisję, prowadzą rejestry przychodu i rozchodu tych produktów.

3. Komisja może przyjąć szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 185d

Wyznaczenie organów krajowych właściwych dla sektora wina

1. Bez uszczerbku dla wszelkich innych przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących określania właściwych organów krajowych, państwa członkowskie wyznaczają jeden lub więcej organów, które są odpowiedzialne za zapewnienie zgodności z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi sektora wina. W szczególności państwa członkowskie wyznaczają laboratoria upoważnione do prowadzenia oficjalnych analiz w sektorze wina. Wyznaczone laboratoria spełniają kryteria ogólne dotyczące funkcjonowania laboratoriów badawczych, ustanowione w ISO/IEC 17025.

2. Państwa członkowskie przekazują do wiadomości Komisji nazwy i adresy organów i laboratoriów, o których mowa w ust. 1. Komisja, bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 195 ust. 1, podaje tę informację do wiadomości publicznej.

Artykuł 185e

Obowiązkowe deklaracje w sektorze mleka i przetworów mlecznych

Od dnia 1 kwietnia 2015 r. pierwsi skupujący mleko surowe deklarują właściwemu organowi krajowemu ilości mleka surowego, które im dostarczono każdego miesiąca.

Na użytek niniejszego artykułu i art. 185f „pierwszy skupujący” oznacza przedsiębiorstwo lub grupę, które kupują mleko od producentów w celu:

a) odbioru, konfekcjonowania, przechowywania, chłodzenia lub przetwarzania, w tym także na podstawie umowy;

b) sprzedania go co najmniej jednemu przedsiębiorstwu poddającemu mleko lub przetwory mleczne obróbce lub przetwarzaniu.

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o ilości mleka surowego, o którym mowa w akapicie pierwszym.

Komisja może przyjmować akty wykonawcze określające przepisy dotyczące treści, formatu i terminów przekazywania takich deklaracji oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Artykuł 185f

Stosunki umowne w sektorze mleka i przetworów mlecznych

1. Jeśli państwo członkowskie postanowi, że na jego terytorium każda dostawa mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego musi być przedmiotem pisemnej umowy między stronami lub postanowi, że pierwsi skupujący muszą złożyć pisemną ofertę zawarcia umowy o dostawę mleka surowego przez rolników, taka umowa lub taka oferta musi spełniać warunki określone w ust. 2.

Jeżeli państwo członkowskie postanowi, że dostawy mleka surowego przez rolnika do przetwórcy mleka surowego muszą być przedmiotem pisemnej umowy między stronami, musi ono również postanowić o tym, który etap lub etapy dostawy są objęte taką umową, jeżeli dostawa mleka surowego jest dokonywana za pośrednictwem jednego lub większej liczby nabywców. Na użytek niniejszego artykułu „nabywca” oznacza przedsiębiorstwo, które przewozi surowe mleko od rolnika lub innego skupującego do przetwórcy mleka surowego lub innego nabywcy, a w każdym takim przypadku ma miejsce przeniesienie prawa własności do mleka surowego.

2. Umowa lub oferta umowy:

a) jest sporządzana przed dostawą;

b) jest sporządzana na piśmie; oraz

c) zawiera w szczególności następujące elementy:

(i) cenę dostawy, która:

– jest stała i określona w umowie, lub

– jest obliczana poprzez połączenie różnych czynników określonych w umowie, które mogą obejmować wskaźniki rynku odzwierciedlające zmianę warunków na rynku, dostarczoną ilość oraz jakość lub skład dostarczonego mleka surowego;

(ii) ilość mleka surowego, którą można dostarczyć lub która musi zostać dostarczona, wraz z terminem takich dostaw;

(iii) okres obowiązywania umowy, który może być ograniczony lub nieograniczony z klauzulami o rozwiązaniu umowy;

(iv) szczegóły dotyczące procedur i terminów płatności;

(v) ustalenia dotyczące odbioru lub dostawy mleka surowego; oraz

(vi) przepisy mające zastosowanie w przypadku zaistnienia siły wyższej.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 umowa lub oferta umowy nie jest wymagana, gdy mleko surowe jest dostarczane przez rolnika do spółdzielni, której rolnik jest członkiem, jeżeli statut tej spółdzielni lub zasady i decyzje w nim zawarte lub z niego wynikające zawierają przepisy o podobnych skutkach do przepisów określonych w ust. 2 lit. a), b) i c).

4. Wszystkie elementy umów o dostawę mleka surowego zawieranych przez rolników, nabywców mleka surowego lub przetwórców mleka surowego, w tym elementy określone w ust. 2 lit. c), są swobodnie negocjowane między stronami.

Niezależnie od przepisów akapitu pierwszego:

(i) jeśli państwo członkowskie postanowi wprowadzić obowiązek zawierania pisemnej umowy o dostawę zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, może ono określić minimalny okres obowiązywania, który ma zastosowanie wyłącznie do umów pisemnych między rolnikiem i pierwszym skupującym mleko surowe. Taki minimalny okres obowiązywania umowy wynosi co najmniej sześć miesięcy i nie może on zakłócać właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego; lub

(ii) jeżeli państwo członkowskie postanowi, że pierwszy skupujący mleko surowe musi złożyć pisemną ofertę umowy rolnikowi zgodnie z ust. 1, może postanowić, że oferta musi obejmować minimalny okres obowiązywania umowy określony w tym celu przez prawo krajowe. Taki minimalny okres obowiązywania wynosi co najmniej sześć miesięcy i nie może zakłócać właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego.

Przepisy akapitu drugiego nie naruszają prawa rolnika do sprzeciwienia się stosowaniu takiego minimalnego czasu obowiązywania, pod warunkiem iż rolnik złoży taki sprzeciw na piśmie. W takim przypadku strony mają swobodę negocjacji wszystkich elementów umowy, w tym elementów wymienionych w ust. 2 lit. c).

5. Państwa członkowskie korzystające z możliwości, o których mowa w niniejszym artykule, powiadamiają Komisję o sposobie ich stosowania.

6. Komisja może przyjąć akty wykonawcze określające środki niezbędne do jednolitego stosowania ust. 2 lit. a) i b) oraz ust. 3 niniejszego artykułu oraz środków dotyczących powiadomień wysyłanych przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszym artykułem. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 196b ust. 2.

Artykuł 186

Zakłócenia dotyczące cen na rynku wewnętrznym

W następujących sytuacjach Komisja może przedsięwziąć konieczne środki, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że sytuacje te utrzymają się, prowadząc do zakłócenia rynków lub grożąc ich zakłóceniem:

a) w odniesieniu do produktów sektora cukru, chmielu, wołowiny i cielęciny, mleka i przetworów mlecznych, mięsa baraniego i koziego, jeżeli ceny dowolnego z tych produktów znacząco wzrosną lub spadną na rynku wspólnotowym;

b) w odniesieniu do produktów sektora wieprzowiny, jaj i mięsa drobiowego oraz w odniesieniu do oliwy z oliwek, jeżeli ceny dowolnego z tych produktów na rynku wspólnotowym znacząco wzrosną.

Artykuł 187

Zakłócenia spowodowane notowaniami lub cenami na rynku światowym

Jeżeli w odniesieniu do produktów sektora zbóż, ryżu, cukru oraz mleka i przetworów mlecznych notowania lub ceny na rynku światowym co najmniej jednego z tych produktów osiągną poziom, który zakłóca lub grozi zakłóceniem podaży na rynku wspólnotowym i sytuacja ta prawdopodobnie utrzyma się lub będzie się pogarszać, Komisja może przedsięwziąć konieczne środki w odniesieniu do danego sektora. Komisja może w szczególności w całości lub części zawiesić należności celne przywozowe w odniesieniu do pewnych ilości.

Artykuł 188

Warunki dotyczące środków stosowanych w przypadkach zakłóceń i przepisy wykonawcze

1. Środki określone w art. 186 i 187 mogą zostać przyjęte:

a) pod warunkiem że inne środki dostępne na mocy niniejszego rozporządzenia wydają się niewystarczające;

b) uwzględniając zobowiązania wynikające z umów zawartych zgodnie z art. 300 ust. 2 Traktatu.

2. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania art. 186 i 187.

Artykuł 188a

Przekazywanie informacji i ocena w sektorze wina

1. W odniesieniu do nielegalnych nasadzeń dokonanych po dniu 31 sierpnia 1998 r., o których mowa w art. 85a, do dnia 1 marca każdego roku państwa członkowskie przekazują Komisji informacje na temat obszarów, które zostały obsadzone winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia po dniu 31 sierpnia 1998 r., jak również obszarów wykarczowanych zgodnie z ust. 1 tego artykułu.

2. W odniesieniu do obowiązkowego uregulowania sytuacji prawnej nielegalnych nasadzeń dokonanych przed dniem 1 września 1998 r., o których mowa w art. 85b, państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca każdego odnośnego roku informacje dotyczące:

a) obszarów obsadzonych winoroślą bez odpowiednich praw do sadzenia przed dniem 1 września 1998 r.;

b) obszarów o sytuacji uregulowanej zgodnie z ust. 1 tego artykułu, opłat przewidzianych w tym ustępie oraz średniej wartości regionalnych praw do sadzenia, jak przewidziano w ust. 2. tego artykułu.

Państwa członkowskie przekazują Komisji po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r. informacje na temat obszarów wykarczowanych zgodnie z art. 85b ust. 4 akapit pierwszy.

Zakończenie przejściowego zakazu nowych nasadzeń z dniem 31 grudnia 2015 r., jak przewidziano w art. 85 g ust. 1, nie wpływa na zobowiązania przewidziane w niniejszym ustępie.

3. W odniesieniu do wniosków składanych w ramach programu karczowania ustanowionym w części II tytuł I rozdział III sekcja IVa podsekcja III, państwa członkowskie do dnia 1 marca każdego roku powiadamiają Komisję o przyjętych wnioskach w podziale na regiony i wielkość zbiorów oraz o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

W odniesieniu do poprzedniego roku winiarskiego państwa członkowskie powiadamiają Komisję do dnia 1 grudnia każdego roku:

a) o obszarach wykarczowanych w podziale na regiony i wielkość zbiorów;

b) o całkowitej kwocie premii za karczowanie wypłaconej na region.

4. W odniesieniu do wyłączeń kwalifikowalności do uczestnictwa w programie karczowania zgodnie z art. 85u, państwa członkowskie, które podjęły decyzję o skorzystaniu z możliwości przewidzianej w ust. 4–6 tego artykułu, informują Komisję do dnia 1 sierpnia każdego roku w odniesieniu do podlegających wdrożeniu działań związanych z karczowaniem o:

a) obszarach zadeklarowanych jako niekwalifikujące się;

b) uzasadnieniu niekwalifikowania się zgodnie z art. 85u ust. 4 i 5.

5. Co roku do dnia 1 marca, a po raz pierwszy do dnia 1 marca 2010 r., państwa członkowskie przekazują Komisji sprawozdanie z wdrażania środków przewidzianych w programach wsparcia, o których mowa w części II tytuł I rozdział IV sekcja IVb, w poprzednim roku budżetowym.

Sprawozdania te wymieniają i opisują działania, na które przyznana była pomoc Wspólnoty w ramach programów wsparcia, a w szczególności przedstawiają szczegóły dotyczące wdrażania działań promocyjnych, o których mowa w art. 103p.

6. Państwa członkowskie przekazują Komisji do dnia 1 marca 2011 r. i po raz drugi do dnia 1 marca 2014 r. ocenę kosztów i korzyści programów wsparcia oraz zalecenie, w jaki sposób poprawić ich skuteczność.

7. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy dotyczące stosowania niniejszego artykułu.

Artykuł 189

Przekazywanie informacji w sektorze alkoholu etylowego

1. W odniesieniu do produktów sektora alkoholu etylowego państwa członkowskie przekazują Komisji następujące informacje:

a) produkcja alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego wyrażona w hektolitrach czystego alkoholu, w podziale według produktu wykorzystanego do produkcji alkoholu;

b) ilość zbytego alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego, podana w hektolitrach czystego alkoholu, w podziale według sektora docelowego;

c) zapasy alkoholu etylowego pochodzenia rolniczego dostępne w państwie członkowskim na koniec poprzedniego roku;

d) przewidywana produkcja w roku bieżącym.

Komisja przyjmuje przepisy dotyczące przekazywania tych informacji, a w szczególności częstotliwości przekazywania informacji i określa sektory docelowe.

2. Na podstawie informacji, o których mowa w ust. 1, i wszelkich innych dostępnych informacji Komisja bez pomocy komitetu, o którym mowa w art. 188 ust. 1, opracowuje wspólnotowy bilans obrotu alkoholem etylowym pochodzenia rolniczego za rok poprzedni i szacunkowy bilans za rok bieżący.

Bilans wspólnotowy zawiera również informacje na temat alkoholu etylowego pochodzenia pozarolniczego. Komisja ustanawia dokładną zawartość i metody zbierania takich informacji.

Do celów niniejszego ustępu „alkohol etylowy pochodzenia pozarolniczego” oznacza produkty oznaczone kodami CN 2207, 2208 90 91 i 2208 90 99, które nie są otrzymywane z określonego produktu rolnego wymienionego w załączniku I do Traktatu.

3. Komisja zgłasza państwom członkowskim bilanse, o których mowa w ust. 2.

CZĘŚĆ VI

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 190

Przepisy finansowe

Do wydatków poniesionych przez państwa członkowskie w związku z realizacją zobowiązań wynikających z niniejszego rozporządzenia stosuje się rozporządzenie (WE) nr 1290/2005 oraz przepisy przyjęte w celu jego wykonania.

Artykuł 190a

Przenoszenie kwot dostępnych w sektorze wina na rzecz rozwoju obszarów wiejskich

1. Kwoty ustalone w ust. 2, w oparciu o wydatki w przeszłości na mocy rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 na środki interwencyjne w zakresie regulacji rynków rolnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1290/2005, są udostępniane jako dodatkowe fundusze Wspólnoty na środki w regionach winiarskich zgodnie z programowaniem rozwoju obszarów wiejskich finansowanym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1698/2005.

2. Następujące kwoty są udostępniane na dane lata kalendarzowe:

- 2009 r.: 40 660 000 EUR,

- 2010 r.: 82 110 000 EUR,

- począwszy od roku 2011: 122 610 000 EUR.

3. Kwoty określone w ust. 2 zostają przydzielone państwom członkowskim zgodnie z załącznikiem Xc.

Artykuł 191

Sytuacje nadzwyczajne

Komisja przyjmuje środki, które są konieczne i uzasadnione w sytuacji nadzwyczajnej w celu rozwiązania szczególnych problemów praktycznych.

Środki te mogą stanowić odstępstwo od przepisów niniejszego rozporządzenia, ale jedynie w takim zakresie i przez taki okres, jakie są niezbędne.

Artykuł 192

Wymiana informacji między państwami członkowskimi i Komisją

1. Państwa członkowskie i Komisja przekazują sobie wzajemnie informacje niezbędne do stosowania niniejszego rozporządzenia lub monitorowania rynku i analizy rynkowej oraz do wypełnienia międzynarodowych zobowiązań dotyczących produktów, o których mowa w art. 1.

2. Komisja przyjmuje szczegółowe przepisy w celu określenia, jakie informacje są niezbędne do stosowania ust. 1, jak również w celu określenia ich formy, treści, terminów oraz uzgodnień w zakresie przekazywania lub udostępniania informacji i dokumentów.

Artykuł 193

Klauzula dotycząca przypadków obchodzenia prawa

Nie naruszając żadnych szczegółowych przepisów, osobom fizycznym ani prawnym nie przyznaje się żadnych korzyści wynikających z niniejszego rozporządzenia, jeżeli stwierdzono, że osoby te sztucznie stworzyły warunki wymagane do uzyskania takich korzyści, co stoi w sprzeczności z celami niniejszego rozporządzenia .

Artykuł 194

Kontrole oraz środki i sankcje administracyjne oraz sprawozdania z nimi związane

Komisja określa:

a) przepisy dotyczące kontroli administracyjnych i na miejscu prowadzonych przez państwa członkowskie w odniesieniu do przestrzegania obowiązków wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia;

b) system stosowania środków i sankcji administracyjnych w przypadku stwierdzenia nieprzestrzegania jakichkolwiek obowiązków wynikających ze stosowania niniejszego rozporządzenia;

c) przepisy dotyczące odzyskiwania nienależnych płatności przyznanych w wyniku stosowania niniejszego rozporządzenia;

d) przepisy dotyczące składania sprawozdań z przeprowadzonych kontroli i ich wyników.

Sankcje administracyjne, o których mowa w lit. b), są zróżnicowane zgodnie z powagą, zakresem, czasem trwania i powtarzalnością stwierdzonych przypadków nieprzestrzegania zobowiązań.

Komisja może również określić zasady pomiaru obszarów w sektorze wina zapewniające jednolite stosowanie przepisów wspólnotowych ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu. Zasady te mogą w szczególności odnosić się do kontroli oraz przepisów odnoszących się do szczególnych procedur finansowych mających na celu lepszą kontrolę.

Artykuł 194a

Zgodność ze zintegrowanym systemem zarządzania i kontroli

Do celów stosowania niniejszego rozporządzenia w sektorze wina państwa członkowskie zapewniają, aby procedury zarządzania i kontroli, o których mowa w art. 194 ust. 1 i 3, które odnoszą się do obszarów, były zgodne ze Zintegrowanym Systemem Zarządzania i Kontroli (ZSZIK) w odniesieniu do następujących elementów:

a) skomputeryzowanej bazy danych;

b) systemu identyfikacji działek rolnych, o którym mowa w art. 20 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1782/2003;

c) kontroli administracyjnych.

Procedury te pozwalają, bez problemów lub konfliktów, na wspólne funkcjonowanie lub wymianę danych z ZSZIK.

CZĘŚĆ VII

PRZEPISY WYKONAWCZE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

ROZDZIAŁ I

Przepisy wykonawcze

Artykuł 195

Komitet

1. Komisja jest wspierana przez Komitet Zarządzający ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych (zwany dalej „Komitetem Zarządzającym”).

2. W razie odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres wskazany w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na jeden miesiąc.

3. Komisja jest wspierana przez Komitet Regulacyjny.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Artykuł 196

Organizacja Komitetu Zarządzającego

Przygotowując posiedzenia Komitetu Zarządzającego, o którym mowa w art. 195 ust. 1, należy uwzględnić w szczególności zakres odpowiedzialności tego organu, charakter rozpatrywanych zagadnień i potrzebę wykorzystania stosownej wiedzy fachowej.

Artykuł 196a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 126e ust. 1, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 2 kwietnia 2012 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 126e ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 126e ust. 1 wchodzi w życie tylko, jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 196b

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga komitet zwany Komitetem ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych.

Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającego przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (⁸⁸).

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

ROZDZIAŁ II

Przepisy przejściowe i końcowe

Artykuł 197

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1493/1999

Skreśla się art. 74–76 rozporządzenia (WE) nr 1493/1999.

Artykuł 198

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 2200/96

Skreśla się art. 46 i 47 rozporządzenia (WE) nr 2200/96.

Artykuł 199

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 2201/96

Skreśla się art. 29 i 30 rozporządzenia (WE) nr 2201/96.

Artykuł 200

Zmiany w rozporządzeniu (WE) nr 1184/2006

W rozporządzeniu (WE) nr 1184/2006 wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

„Rozporządzenie Rady (WE) nr 1184/2006 z dnia 24 lipca 2006 r. dotyczące stosowania niektórych reguł konkurencji w odniesieniu do produkcji rolnej i handlu niektórymi produktami rolnymi”;

2) artykuł 1 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 1

Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady dotyczące stosowania artykułów 81-86 oraz niektórych postanowień art. 88 Traktatu, które odnoszą się do produkcji produktów wyszczególnionych w załączniku I do Traktatu lub handlu nimi z wyjątkiem produktów, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. a)-h), lit. k) i lit. m)-u) i w art. 1 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 (*).

Artykuł 1a

Artykuły 81-86 Traktatu, jak również przepisy ustanowione w celu ich wykonania, z zastrzeżeniem przepisów art. 2 niniejszego rozporządzenia, mają zastosowanie do wszystkich porozumień, decyzji i praktyk uzgodnioncyh, o których mowa w art. 81 ust. 1 i art. 82 Traktatu, jakie odnoszą się do produkcji produktów, o których mowa w art. 1, lub handlu nimi.

(*) Dz.U. L 299 z 16.11.2007, str. 1.”;

3) artykuł 2 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie

„1. Artykuł. 81 ust. 1 Traktatu nie ma zastosowania do tych porozumień, decyzji i praktyk uzgodnioncyh, o których mowa w art. 1a niniejszego rozporządzenia, które stanowią integralną część krajowej organizacji rynku lub są niezbędne do osiągnięcia celów określonych w art. 33 Traktatu.”;

4) artykuł 3 otrzymuje brzmienie:

„Artykuł 3

Przepisy art. 88 ust. 1 i art. 88 ust. 3 zdanie pierwsze Traktatu mają zastosowanie do pomocy przyznanej na produkcję produktów, o których mowa w art. 1, i handel tymi produktami.”.

Artykuł 201

Uchylenie

1. Z zastrzeżeniem ust. 3 uchyla się następujące rozporządzenia:

a) rozporządzenia (EWG) nr 234/68, (EWG) nr 827/68, (EWG) nr 2517/69, (EWG) nr 2728/75, (EWG) nr 1055/77, (EWG) nr 2931/79, (EWG) nr 1358/80, (EWG) nr 3730/87, (EWG) nr 4088/87, (EWG) nr 404/93, (WE) nr 670/2003 i (WE) nr 797/2004 – z dniem 1 stycznia 2008 r.;

b) rozporządzenia (EWG) nr 707/76, (WE) nr 1786/2003, (WE) nr 1788/2003 oraz (WE) nr 1544/2006 – z dniem 1 kwietnia 2008 r.;

c) rozporządzenia (EWG) nr 315/68, (EWG) nr 316/68, (EWG) nr 2729/75, (EWG) nr 2759/75, (EWG) nr 2763/75, (EWG) nr 2771/75, (EWG) nr 2777/75, (EWG) nr 2782/75, (EWG) nr 1898/87, (EWG) nr 1906/90, (EWG) nr 2204/90, (EWG) nr 2075/92, (EWG) nr 2077/92, (EWG) nr 2991/94, (WE) nr 2597/97, (WE) nr 1254/1999, (WE) nr 1255/ 1999, (WE) nr 2250/1999, (WE) nr 1673/2000, (WE) nr 2529/2001, (WE) nr 1784/2003, (WE) nr 865/2004 oraz (WE) nr 1947/2005, (WE) nr 1952/2005 i (WE) nr 1028/2006 – z dniem 1 lipca 2008 r.;

d) rozporządzenie (WE) nr 1785/2003 z dniem 1 września 2008 r.;

e) rozporządzenie (WE) nr 318/2006 z dniem 1 października 2008 r.;

f) rozporządzenia (EWG) nr 3220/84, (EWG) nr 386/90, (EWG) nr 1186/90, (EWG) nr 2137/92 i (WE) 1183/2006 – z dniem 1 stycznia 2009 r.

2. Decyzję 74/583/EWG uchyla się z dniem 1 stycznia 2008 r.

3. Uchylenie rozporządzeń, o których mowa w ust. 1, pozostaje bez uszczerbku dla:

a) obowiązywania aktów wspólnotowych przyjętych na podstawie tych rozporządzeń; oraz

b) ważności zmian wprowadzonych na mocy tych rozporządzeń do innych aktów prawa wspólnotowego, które nie zostały uchylone niniejszym rozporządzeniem.

Artykuł 202

Interpretacja odesłań

Odesłania do przepisów i rozporządzeń, które zmieniono lub uchylono na mocy art. 197–201, traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia i interpretuje zgodnie z tabelami korelacji zamieszczonymi w załączniku XXII.

Artykuł 203

Przepisy przejściowe

Komisja może przyjąć środki konieczne do ułatwienia przejścia od przepisów określonych w rozporządzeniach, które zmieniono lub uchylono na mocy art. 197–201, do przepisów ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu.

Artykuł 203a

Przepisy przejściowe w odniesieniu do sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw

1. Systemy pomocy określone w rozporządzeniach (WE) nr 2201/96 i (WE) nr 2202/96 z dnia 28 października 1996 r. wprowadzającym program pomocy wspólnotowej dla producentów niektórych owoców cytrusowych, zniesionym na mocy rozporządzenia (WE) nr 1182/2007 (⁸⁹), nadal mają zastosowanie do wszystkich produktów w roku gospodarczym tych produktów kończącym się w 2008 r.

2. Na mocy niniejszego rozporządzenia podtrzymuje się uznanie organizacjom producentów i zrzeszeniom organizacji producentów, które zostały uznane na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96 jeszcze przed wejściem w życie niniejszego rozporządzenia. W razie potrzeby dostosowują się one do wymogów niniejszego rozporządzenia do dnia 31 grudnia 2010 r.

Na mocy niniejszego rozporządzenia podtrzymuje się uznanie organizacjom producentów i zrzeszeniom organizacji producentów, które zostały uznane na mocy rozporządzenia (WE) nr 1182/2007.

3. Na wniosek organizacji producentów program operacyjny, zatwierdzony na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96 przed dniem wejścia w życie rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, może:

a) być realizowany aż do końca; lub

b) zostać zmieniony, tak aby spełniał on wymogi niniejszego rozporządzenia; lub

c) zostać zastąpiony nowym programem operacyjnym na mocy niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 103d ust. 3 lit. e) i f) mają zastosowanie do programów operacyjnych, które zostały złożone w 2007 r., lecz nie zostały jeszcze zatwierdzone do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, a które poza tym spełniają kryteria określone w tych przepisach.

4. Grupy producentów, którym udzielono wstępnego uznania na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96, nadal korzystają z tego wstępnego uznania na mocy niniejszego rozporządzenia. Plany uznawania zatwierdzone na mocy rozporządzenia (WE) nr 2200/96 zachowują ważność na mocy niniejszego rozporządzenia. Plany te należy jednak w razie potrzeby zmienić, tak aby grupa producentów mogła sprostać wymogom uznania obowiązującym organizacje producentów określonym w art. 125b niniejszego rozporządzenia. W przypadku grup producentów w państwach członkowskich, które przystąpiły do Unii Europejskiej w dniu 1 maja 2004 r. lub później, stawki pomocy określone w art. 103a ust. 3 lit. a) mają zastosowanie do planów uznawania, począwszy od dnia stosowania niniejszego rozporządzenia.

5. Umowy, o których mowa w art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2202/96, obejmujące więcej niż jeden rok gospodarczy programu pomocy dla przetwórstwa owoców cytrusowych, które odnoszą się do roku gospodarczego rozpoczynającego się w dniu 1 października 2008 r. lub do kolejnych lat gospodarczych, mogą, za zgodą obydwu stron, zostać zmienione lub rozwiązane, tak aby uwzględnić uchylenie wymienionego rozporządzenia na mocy rozporządzenia (WE) nr 1182/2007, a w konsekwencji uwzględnić zniesienie pomocy. Na mocy tego rozporządzenia lub przepisów wykonawczych wobec zainteresowanych stron nie stosuje się kar, które mogłyby wynikać z wprowadzenia takich zmian lub rozwiązania umowy.

6. W przypadku gdy państwo członkowskie stosuje rozwiązanie przejściowe na mocy art. 68b lub 143bc rozporządzenia (WE) nr 1782/2003, przepisy przyjęte zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2201/96 lub art. 6 rozporządzenia (WE) nr 2202/96 dotyczące minimalnych parametrów surowców przeznaczonych do przetworzenia oraz minimalnych wymogów jakościowych dla produktów końcowych mają nadal zastosowanie w odniesieniu do surowców zebranych na jego terytorium.

7. Do czasu przyjęcia nowych norm handlowych dla owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw zgodnie z art. 113 i 113a nadal stosuje się normy handlowe ustanowione zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 2200/96 oraz (WE) nr 2201/96.

8. Komisja może przyjąć środki mające na celu ułatwienie przejścia od stosowania uregulowań przewidzianych w rozporządzeniach (WE) nr 2200/96, (WE) nr 2201/96, (WE) nr 2202/96 i (WE) nr 1182/2007 do stosowania uregulowań ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, w tym uregulowań zawartych w ust. 1–7 niniejszego artykułu.

Artykuł 203b

Przepisy przejściowe w sektorze wina

Komisja może przyjąć środki wymagane do usprawnienia przejścia od ustaleń rozporządzenia (WE) nr 1493/1999 i (WE) nr 479/2008 do ustaleń niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 204

Wejście w życie

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

2. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie jednak stosuje się:

a) od dnia 1 lipca 2008 r. w odniesieniu do sektorów zbóż, nasion, chmielu, oliwek stołowych i oliwy z oliwek, lnu i konopi, surowca tytoniowego, wołowiny i cielęciny, wieprzowiny, mięsa baraniego i koziego, jaj i mięsa drobiowego ;

b) od dnia 1 września 2008 r. w odniesieniu do sektora ryżu;

c) od dnia 1 października 2008 r. w odniesieniu do sektora cukru, z wyjątkiem art. 59, który stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.;

d) od dnia 1 kwietnia 2008 r. w odniesieniu do sektorów suszu paszowego i jedwabników;

e) od dnia 1 sierpnia 2008 r. w odniesieniu do sektora wina, jak również art. 197;

f) od dnia 1 lipca 2008 r. w odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych, z wyjątkiem przepisów zawartych w części II tytuł I rozdział III;

g) od dnia 1 kwietnia 2008 r. w odniesieniu do systemu ograniczania produkcji mleka ustanowionego w części II tytuł I rozdział III;

h) od dnia 1 stycznia 2009 r. w odniesieniu do wspólnotowej skali klasyfikacji tusz, o której mowa w art. 42 ust. 1;

Artykuły 27, 39 i 172 mają zastosowanie się od dnia 1 stycznia 2008 r., a art. 149–152 od dnia 1 lipca 2008 r. w odniesieniu do wszystkich stosownych produktów.

3. W odniesieniu do sektora cukru stosuje się przepisy części II tytuł I do końca roku gospodarczego 2014/2015 dla cukru.

4. Przepisy dotyczące systemu ograniczania produkcji mleka ustanowionego w części II tytuł I rozdział III stosuje się, zgodnie z art. 66, do dnia 31 marca 2015 r.

5. W odniesieniu do skrobi ziemniaczanej, część II tytuł I rozdział III Sekcja IIIa stosuje się do końca roku gospodarczego 2011/2012 dla skrobi ziemniaczanej.

6. [6] Art. 27 stosuje się od dnia 1 stycznia 2012 r. do chwili zakończenia rocznego planu na 2013 rok.

7. W odniesieniu do sektora mleka i przetworów mlecznych art. 122 akapit pierwszy lit. a) ppkt (iiia), art. 123 ust. 4 i art. 126a, 126b, 126e oraz 177a mają zastosowanie od dnia 2 kwietnia 2012 r. do dnia 30 czerwca 2020 r., a art. 126c, 126d, 185e i 185f mają zastosowanie od dnia 3 października 2012 r. do dnia 30 czerwca 2020 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 22 października 2007 r.