RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu 23 czerwca 2000 roku (¹) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-WE”), przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EP-A) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Umowa o partnerstwie AKP-WE przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych zawartych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią. Takie umowy o partnerstwie gospodarczym będą zgodne ze zobowiązaniami wynikającymi z WTO, będą wspierać integrację regionalną i propagować stopniowe włączanie gospodarek państw AKP do opartego na określonych zasadach światowego systemu handlu, co będzie sprzyjało ich trwałemu rozwojowi, a także przyczyni się do ogólnych działań zmierzających do wyeliminowania ubóstwa oraz do poprawy warunków życia w państwach AKP. W pierwszej fazie zakończyć się mogą negocjacje w sprawie porozumień prowadzących do zawarcia umów o partnerstwie gospodarczym obejmujących przynajmniej zgodne z WTO uzgodnienia dotyczące towarów spójne z procesami gospodarczej i politycznej integracji regionalnej, które to umowy zostaną w najbliższym możliwym terminie uzupełnione pełnymi umowami o partnerstwie gospodarczym.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych przepisów.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną być tymczasowo stosowane albo wejdą w życie. Uzgodnienia te przestaną obowiązywać w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym powinny przewidywać w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni. Uzgodnienia te dokonywane są z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA powinny nadal korzystać z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (²) (zwanej dalej „umową w sprawie handlu, rozwoju i współpracy”), do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Preferuje się, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym, zamiast opierania się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (³). W celu ułatwienia takich zmian, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie - przez ograniczony czas - ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia powinny zostac zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do każdej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka jest stosowana tymczasowo albo wchodzi w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

(9) Konieczne jest umożliwienie czasowego zawieszenia uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach lub o braku współpracy administracyjnej, powinno stosować się odpowiednie przepisy prawa wspólnotowego, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (⁴).

(10) Odpowiednie jest zawarcie w niniejszym rozporządzeniu przejściowych uzgodnień dotyczących cukru i ryżu wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru mającymi zastosowanie po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru, zgodnie z decyzją Rady 2007/627/WE (⁵) ze skutkiem od dnia 1 października 2009 r. przestanie mieć zastosowanie protokół 3 w sprawie cukru AKP załączony do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE.

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3 w sprawie cukru AKP, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar Wspólnoty.

(13) Należy również przyjąć ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(18) Niniejsze rozporządzenie wymaga uchylenia istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia Rady (WE) nr 2285/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE (⁷), rozporządzenia Rady (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) (⁸) oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (⁹). W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES I DOSTĘP DO RYNKU

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I.

2. [1] Komisja, w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 24a, zmienia załącznik I w celu dodania regionów lub państw z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy między Unią a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Dane państwo lub region pozostaje w wykazie w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, dopóki Komisja nie przyjmie aktu delegowanego zgodnie z art. 24a, zmieniającego załącznik I w celu usunięcia państwa lub regionu z tego załącznika, w szczególności gdy: [2]

(a) region lub państwo wskazuje, że nie zamierza ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 2a

Przekazanie uprawnień

[3] Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 2b, w celu wprowadzania zmian w załączniku I do niniejszego rozporządzenia poprzez przywracanie tych regionów lub państw spośród grupy państw AKP, które usunięto z tego załącznika na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 527/2013 (¹⁰) i które po tym usunięciu podjęły działania niezbędne do ratyfikacji swoich odpowiednich umów.

Artykuł 2b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[4] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 2a, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 21 czerwca 2013 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień jest przedłużane automatycznie na okresy tej samej długości, chyba że Parlament Europejski lub Rada zgłoszą sprzeciw wobec takiego przedłużenia nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 2a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja ta staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Decyzja ta nie wpływa na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 2a wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wyrażą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 3

Dostęp do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, znosi się należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1–97 zharmonizowanego systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła podlega przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10, oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu określonemu w art. 11–22.

2. Do produktów wymienionych w dziale 93 zharmonizowanego systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I stosuje się nadal stawkę celną stosowaną w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, korzystają nadal, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 6, 7 i 8 nie stosuje się produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Produkty takie podlegają właściwym postanowieniom umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy. Po zastąpieniu właściwych postanowień handlowych umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy właściwymi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym do niniejszego rozporządzenia dodaje się załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3.

5. Ust. 1 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 0803 00 19 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty do dnia 1 stycznia 2018 r. Ust. 1 nniejszego artykułu i art. 7 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okresy te przedłuża się do dnia 1 stycznia 2028 r., o ile strony odpowiednich umów nie postanowiły inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego przepisu.

ROZDZIAŁ II

REGUŁY POCHODZENIA I WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zastępuje się regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie określa datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I stosuje się reguły pochodzenia określone w umowie.

3. [5] Komisję wspomaga Komitet Kodeksu Celnego utworzony na mocy art. 184 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 (¹¹).

4. [6] Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 24a niniejszego rozporządzenia, dotyczących technicznych zmian załącznika II, w przypadku gdy konieczne jest uwzględnienie zmian innych unijnych przepisów celnych.

5. [7] Decyzje w sprawie postępowania z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 183 i 184 rozporządzenia (WE) nr 450/2008.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję na podstawie obiektywnych informacji braku współpracy administracyjnej lub nieprawidłowości lub nadużyć, może ona czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o którym mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza między innymi:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji współpracy administracyjnej mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, między innymi, w przypadku gwałtownego, nie w pełni uzasadnionego wzrostu wielkości przywozu towarów, przekraczającego normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. W przypadku ustalenia przez Komisję na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu zostały spełnione, właściwe traktowanie może zostać zawieszone zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4, pod warunkiem że Komisja uprzednio: [8]

(a) poinformuje komitet określony w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami mającymi zastosowanie pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. [9] Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony interesów finansowych Unii. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, jednak może zostać przedłużony. Na końcu tego okresu Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4.

5. Procedury tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2–4 zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem stosuje się procedury tymczasowego zawieszenia określone w umowie.

6. W celu wdrożenia tymczasowego zawieszenia określonego w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet określony w art. 24 o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Decyzja zawieszająca właściwe traktowanie przyjmowana jest zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4. [10]

ROZDZIAŁ III

UZGODNIENIA PRZEJŚCIOWE

SEKCJA 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które znosi się od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwiera się następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. [11] Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, ustala się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

SEKCJA 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹²), otwiera się następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. [12] Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 nie stosuje się art. 7 ust. 1, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90 % ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010;

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011;

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu, o którym mowa w ust. 1, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wymaga pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. [13] Komisja przyjmuje szczegółowe zasady podziału ilości określonych w ust. 1 i dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu, oraz dotyczące decyzji zawieszających zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I podlega mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (¹³).

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja sprawdza, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20 % w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja analizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego określonych w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. [14] Komisja przyjmuje szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje zawieszające zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE PRZEPISY OCHRONNE

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów;

(b) „poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych;

(c) „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne;

(d) „zakłócenia” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży;

(e) „groźba zakłóceń” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty; lub

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych objętych załącznikiem I do Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone do Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia obejmuje między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne oraz zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia opiera się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł; oraz

(b) wpływ takiego przywozu na ceny; lub

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, muszą zostać wzięte pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z wielkością przywozu w przyszłości planowaną według reformy wspólnych organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80 % średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są spełnione w przypadku najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, analizy ogranicza się do terytorium określonego najbardziej oddalonego regionu lub określonych najbardziej oddalonych regionów. zwraca się szczególną uwagę na wielkość lokalnego przemysłu, jego sytuację finansową oraz stan zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z regionów lub państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta obejmuje dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. [15] Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Postępowanie zostaje wszczęte w terminie jednego miesiąca od daty otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

O swojej analizie tych informacji Komisja informuje państwa członkowskie zazwyczaj w terminie 21 dni od daty przekazania Komisji tych informacji.

4. [16] Jeżeli Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia jakiegokolwiek takiego żądania. Gdy informacje te są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne; jeżeli są one poufne Komisja przekazuje ich streszczenie nie objęte poufnością.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w terminie sześciu miesięcy od jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. [17] W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, stosuje się tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Tymczasowe środki przyjmowane są zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4 lub, w sprawach pilnych, zgodnie z art. 21 ust. 6.

2. [18] Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. Środki tymczasowe są przyjmowane zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4, lub, w sprawach pilnych, zgodnie z art. 21 ust. 6.

3. W przypadku wystąpienia przez państwo członkowskie z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku.

4. [19] (uchylony).

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej do innych członków WTO lub kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach gdy stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostają automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

[20] W przypadkach gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. [21] Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, w terminie trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w terminie dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 5.

3. [22] (uchylony).

4. [23] (uchylony).

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie przekracza dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.

Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.

W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogłyby spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. [24] Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 21 ust. 4.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się niezwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Procedura komitetowa

[25] 1. Do celów art. 16, 17, 18 i 20 niniejszego rozporządzenia Komisję wspomaga Komitet Środków Ochronnych ustanowiony w art. 4 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 260/2009 (¹⁴). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (¹⁵).

2. Do celów art. 4 i 5 Komisję wspomaga Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony w art. 184 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 (¹⁶). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

3. Do celów art. 6, 7 i 9 Komisję wspomaga komitet ustanowiony w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1234/2007 (¹⁷). Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

5. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

6. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 4.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja - po rozpatrzeniu innych rozwiązań - może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Środki te muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PROCEDURALNE

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

[26] Komisja jest uprawniona zgodnie z art. 24a niniejszego rozporządzenia do przyjmowania aktów delegowanych dotyczących technicznych zmian art. 5 i art. 8–22, które mogą być konieczne z uwagi na różnice między niniejszym rozporządzeniem a umowami podpisanymi i tymczasowo stosowanymi bądź zawartymi zgodnie z art. 218 TFUE z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 24

[27] (uchylony).

Artykuł 24a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[28] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia, o których mowa w art. 2 ust. 2 i 3, art. 4 ust. 4 oraz art. 23, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 20 lutego 2014 r.. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 2 ust. 2 i 3, art. 4 ust. 4 i art. 23, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 4 ust. 4 i art. 23 wchodzi w życie tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 2 ust. 2 i 3 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o cztery miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 24b

Sprawozdanie

[29] Informacje o wykonywaniu niniejszego rozporządzenia Komisja ujmuje w rocznym sprawozdaniu na temat stosowania i wykonywania środków ochrony handlu, przedstawianym Parlamentowi Europejskiemu i Radzie na podstawie art. 22a rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (¹⁸).

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia

Rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 i (WE) nr 2286/2002 tracą moc.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2007 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu 23 czerwca 2000 roku (¹) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-WE”), przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EP-A) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Umowa o partnerstwie AKP-WE przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych zawartych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią. Takie umowy o partnerstwie gospodarczym będą zgodne ze zobowiązaniami wynikającymi z WTO, będą wspierać integrację regionalną i propagować stopniowe włączanie gospodarek państw AKP do opartego na określonych zasadach światowego systemu handlu, co będzie sprzyjało ich trwałemu rozwojowi, a także przyczyni się do ogólnych działań zmierzających do wyeliminowania ubóstwa oraz do poprawy warunków życia w państwach AKP. W pierwszej fazie zakończyć się mogą negocjacje w sprawie porozumień prowadzących do zawarcia umów o partnerstwie gospodarczym obejmujących przynajmniej zgodne z WTO uzgodnienia dotyczące towarów spójne z procesami gospodarczej i politycznej integracji regionalnej, które to umowy zostaną w najbliższym możliwym terminie uzupełnione pełnymi umowami o partnerstwie gospodarczym.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych przepisów.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną być tymczasowo stosowane albo wejdą w życie. Uzgodnienia te przestaną obowiązywać w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym powinny przewidywać w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni. Uzgodnienia te dokonywane są z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA powinny nadal korzystać z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (²) (zwanej dalej „umową w sprawie handlu, rozwoju i współpracy”), do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Preferuje się, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym, zamiast opierania się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (³). W celu ułatwienia takich zmian, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie - przez ograniczony czas - ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia powinny zostac zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do każdej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka jest stosowana tymczasowo albo wchodzi w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

(9) Konieczne jest umożliwienie czasowego zawieszenia uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach lub o braku współpracy administracyjnej, powinno stosować się odpowiednie przepisy prawa wspólnotowego, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (⁴).

(10) Odpowiednie jest zawarcie w niniejszym rozporządzeniu przejściowych uzgodnień dotyczących cukru i ryżu wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru mającymi zastosowanie po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru, zgodnie z decyzją Rady 2007/627/WE (⁵) ze skutkiem od dnia 1 października 2009 r. przestanie mieć zastosowanie protokół 3 w sprawie cukru AKP załączony do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE.

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3 w sprawie cukru AKP, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar Wspólnoty.

(13) Należy również przyjąć ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(18) Niniejsze rozporządzenie wymaga uchylenia istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia Rady (WE) nr 2285/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE (⁷), rozporządzenia Rady (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) (⁸) oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (⁹). W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES I DOSTĘP DO RYNKU

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załącznika I, dodając regiony lub państwa z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy ze Wspólnotą a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Takie państwo lub region pozostaje na wykazie w załączniku I, dopóki Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, nie zmieni załącznika I usuwając państwo lub region z tego załącznika, szczególnie gdy:

(a) region lub państwo wskazuje, że nie zamierza ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 2a

Przekazanie uprawnień

[1] Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 2b, w celu wprowadzania zmian w załączniku I do niniejszego rozporządzenia poprzez przywracanie tych regionów lub państw spośród grupy państw AKP, które usunięto z tego załącznika na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 527/2013 (¹⁰) i które po tym usunięciu podjęły działania niezbędne do ratyfikacji swoich odpowiednich umów.

Artykuł 2b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

[2] 1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 2a, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 21 czerwca 2013 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień jest przedłużane automatycznie na okresy tej samej długości, chyba że Parlament Europejski lub Rada zgłoszą sprzeciw wobec takiego przedłużenia nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 2a, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie uprawnień określonych w tej decyzji. Decyzja ta staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Decyzja ta nie wpływa na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 2a wchodzi w życie, tylko jeśli Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wyrażą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 3

Dostęp do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, znosi się należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1–97 zharmonizowanego systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła podlega przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10, oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu określonemu w art. 11–22.

2. Do produktów wymienionych w dziale 93 zharmonizowanego systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I stosuje się nadal stawkę celną stosowaną w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, korzystają nadal, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 6, 7 i 8 nie stosuje się produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Produkty takie podlegają właściwym postanowieniom umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy. Po zastąpieniu właściwych postanowień handlowych umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy właściwymi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym do niniejszego rozporządzenia dodaje się załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3.

5. Ust. 1 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 0803 00 19 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty do dnia 1 stycznia 2018 r. Ust. 1 nniejszego artykułu i art. 7 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okresy te przedłuża się do dnia 1 stycznia 2028 r., o ile strony odpowiednich umów nie postanowiły inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego przepisu.

ROZDZIAŁ II

REGUŁY POCHODZENIA I WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zastępuje się regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie określa datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I stosuje się reguły pochodzenia określone w umowie.

3. Komisja wspierana przez Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony rozporządzeniem Rady (EWG) 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (¹¹) monitoruje wdrażanie i stosowanie przepisów załącznika II. Zmiany techniczne i decyzje w sprawie zarządzania załącznikiem II mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję na podstawie obiektywnych informacji braku współpracy administracyjnej lub nieprawidłowości lub nadużyć, może ona czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o którym mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza między innymi:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji współpracy administracyjnej mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, między innymi, w przypadku gwałtownego, nie w pełni uzasadnionego wzrostu wielkości przywozu towarów, przekraczającego normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. W przypadku ustalenia przez Komisję na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone w ust. 1 i 2 zostały spełnione, właściwe traktowanie może zostać zawieszone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2, pod warunkiem że Komisja uprzednio:

(a) poinformuje komitet określony w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami mającymi zastosowanie pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, jednak może zostać przedłużony. Na końcu tego okresu, Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia po uprzednim poinformowaniu komitetu określonego w art. 24 lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

5. Procedury tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2–4 zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem stosuje się procedury tymczasowego zawieszenia określone w umowie.

6. W celu wdrożenia tymczasowego zawieszenia określonego w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet określony w art. 24 o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Decyzja zawieszająca właściwe traktowanie przyjmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

UZGODNIENIA PRZEJŚCIOWE

SEKCJA 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które znosi się od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwiera się następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 ustala się zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 13 i art. 26 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹²).

SEKCJA 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹³), otwiera się następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 nie stosuje się art. 7 ust. 1, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90 % ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010;

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011;

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu, o którym mowa w ust. 1, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wymaga pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. Szczegółowe zasady podziału ilości określonych w ust. 1 i dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu, oraz dotyczące decyzji zawieszających przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I podlega mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (¹⁴).

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja sprawdza, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20 % w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja analizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego określonych w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. Szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje zawieszające są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiające zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (¹⁵).

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE PRZEPISY OCHRONNE

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów;

(b) „poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych;

(c) „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne;

(d) „zakłócenia” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży;

(e) „groźba zakłóceń” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty; lub

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych objętych załącznikiem I do Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone do Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia obejmuje między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne oraz zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia opiera się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł; oraz

(b) wpływ takiego przywozu na ceny; lub

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, muszą zostać wzięte pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z wielkością przywozu w przyszłości planowaną według reformy wspólnych organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80 % średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są spełnione w przypadku najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, analizy ogranicza się do terytorium określonego najbardziej oddalonego regionu lub określonych najbardziej oddalonych regionów. zwraca się szczególną uwagę na wielkość lokalnego przemysłu, jego sytuację finansową oraz stan zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z regionów lub państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta obejmuje dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. Konsultacje z państwami członkowskimi odbywają się w terminie ośmiu dni roboczych od wysłania przez Komisję do państw członkowskich informacji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Postępowanie zostaje wszczęte w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

4. Jeżeli po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia jakiegokolwiek takiego żądania. Gdy informacje te są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne; jeżeli są one poufne Komisja przekazuje ich streszczenie nie objęte poufnością.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w terminie sześciu miesięcy od jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, stosuje się tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Komisja stosuje takie tymczasowe środki po konsultacji z państwami członkowskimi lub, w przypadku gdy sprawa jest wyjątkowo pilna, po poinformowaniu państw członkowskich. W tym drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w terminie dziesięciu dni od dnia poinformowania państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

2. Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. W tym przypadku Komisja informuje państwa członkowskie o wprowadzeniu środków, a konsultacje odbywają się w terminie dziesięciu dni od dnia powiadomienia państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

3. W przypadku wystąpienia przez państwo członkowskie z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku.

4. Komisja niezwłocznie informuje Radę i państwa członkowskie o wszelkich decyzjach podjętych na mocy ust. 1, 2 i 3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć odmienną decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji od Komisji na podstawie niniejszego ustępu.

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej do innych członków WTO lub kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach gdy stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostają automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

W przypadkach gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne i komitet doradczy, o którym mowa w art. 21, nie zgłosi sprzeciwu, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone decyzją Komisji. W pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Rady kończącego postępowanie. Postępowanie zostaje uznane za zakończone, jeżeli w terminie jednego miesiąca Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1, w terminie trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w terminie dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych.

3. Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

4. Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w terminie jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie przekracza dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.

Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.

W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogłyby spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja.

O wszelkie decyzjach podjętych przez Komisję na mocy niniejszego artykułu powiadamiane są Rada i państwa członkowskie. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się niezwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Konsultacje

Do celów niniejszego rozdziału właściwym komitetem konsultacyjnym jest komitet doradczy przewidziany w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 3285/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹⁶). W przypadku produktów objętych pozycją taryfową 1701, właściwy komitet wspomagany jest przez komitet powołany na mocy art. 39 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja - po rozpatrzeniu innych rozwiązań - może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Środki te muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PROCEDURALNE

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

Zmiany do niniejszego rozporządzenia wprowadzane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, w celu wprowadzenia wszelkich zmian technicznych wymaganych w związku z różnicami zachodzącymi pomiędzy niniejszym rozporządzeniem a umowami podpisanymi i stosowanymi tymczasowo lub zawartymi z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 24

Komitet

1. Komisję wspiera Komitet ds. stosowania EPA.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

4. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia

Rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 i (WE) nr 2286/2002 tracą moc.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2007 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu 23 czerwca 2000 roku (¹) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-WE”), przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EP-A) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Umowa o partnerstwie AKP-WE przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych zawartych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią. Takie umowy o partnerstwie gospodarczym będą zgodne ze zobowiązaniami wynikającymi z WTO, będą wspierać integrację regionalną i propagować stopniowe włączanie gospodarek państw AKP do opartego na określonych zasadach światowego systemu handlu, co będzie sprzyjało ich trwałemu rozwojowi, a także przyczyni się do ogólnych działań zmierzających do wyeliminowania ubóstwa oraz do poprawy warunków życia w państwach AKP. W pierwszej fazie zakończyć się mogą negocjacje w sprawie porozumień prowadzących do zawarcia umów o partnerstwie gospodarczym obejmujących przynajmniej zgodne z WTO uzgodnienia dotyczące towarów spójne z procesami gospodarczej i politycznej integracji regionalnej, które to umowy zostaną w najbliższym możliwym terminie uzupełnione pełnymi umowami o partnerstwie gospodarczym.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych przepisów.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną być tymczasowo stosowane albo wejdą w życie. Uzgodnienia te przestaną obowiązywać w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym powinny przewidywać w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni. Uzgodnienia te dokonywane są z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA powinny nadal korzystać z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (²) (zwanej dalej „umową w sprawie handlu, rozwoju i współpracy”), do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Preferuje się, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym, zamiast opierania się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (³). W celu ułatwienia takich zmian, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie - przez ograniczony czas - ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia powinny zostac zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do każdej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka jest stosowana tymczasowo albo wchodzi w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

(9) Konieczne jest umożliwienie czasowego zawieszenia uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach lub o braku współpracy administracyjnej, powinno stosować się odpowiednie przepisy prawa wspólnotowego, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (⁴).

(10) Odpowiednie jest zawarcie w niniejszym rozporządzeniu przejściowych uzgodnień dotyczących cukru i ryżu wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru mającymi zastosowanie po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru, zgodnie z decyzją Rady 2007/627/WE (⁵) ze skutkiem od dnia 1 października 2009 r. przestanie mieć zastosowanie protokół 3 w sprawie cukru AKP załączony do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE.

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3 w sprawie cukru AKP, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar Wspólnoty.

(13) Należy również przyjąć ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(18) Niniejsze rozporządzenie wymaga uchylenia istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia Rady (WE) nr 2285/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE (⁷), rozporządzenia Rady (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) (⁸) oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (⁹). W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES I DOSTĘP DO RYNKU

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I [1].

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załącznika I, dodając regiony lub państwa z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy ze Wspólnotą a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Takie państwo lub region pozostaje na wykazie w załączniku I, dopóki Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, nie zmieni załącznika I usuwając państwo lub region z tego załącznika, szczególnie gdy:

(a) region lub państwo wskazuje, że nie zamierza ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 3

Dostęp do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, znosi się należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1–97 zharmonizowanego systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła podlega przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10, oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu określonemu w art. 11–22.

2. Do produktów wymienionych w dziale 93 zharmonizowanego systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I stosuje się nadal stawkę celną stosowaną w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, korzystają nadal, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 6, 7 i 8 nie stosuje się produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Produkty takie podlegają właściwym postanowieniom umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy. Po zastąpieniu właściwych postanowień handlowych umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy właściwymi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym do niniejszego rozporządzenia dodaje się załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3.

5. Ust. 1 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 0803 00 19 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty do dnia 1 stycznia 2018 r. Ust. 1 nniejszego artykułu i art. 7 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okresy te przedłuża się do dnia 1 stycznia 2028 r., o ile strony odpowiednich umów nie postanowiły inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego przepisu.

ROZDZIAŁ II

REGUŁY POCHODZENIA I WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zastępuje się regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie określa datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I stosuje się reguły pochodzenia określone w umowie.

3. Komisja wspierana przez Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony rozporządzeniem Rady (EWG) 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (¹⁰) monitoruje wdrażanie i stosowanie przepisów załącznika II. Zmiany techniczne i decyzje w sprawie zarządzania załącznikiem II mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję na podstawie obiektywnych informacji braku współpracy administracyjnej lub nieprawidłowości lub nadużyć, może ona czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o którym mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza między innymi:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji współpracy administracyjnej mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, między innymi, w przypadku gwałtownego, nie w pełni uzasadnionego wzrostu wielkości przywozu towarów, przekraczającego normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. W przypadku ustalenia przez Komisję na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone w ust. 1 i 2 zostały spełnione, właściwe traktowanie może zostać zawieszone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2, pod warunkiem że Komisja uprzednio:

(a) poinformuje komitet określony w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami mającymi zastosowanie pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, jednak może zostać przedłużony. Na końcu tego okresu, Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia po uprzednim poinformowaniu komitetu określonego w art. 24 lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

5. Procedury tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2–4 zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem stosuje się procedury tymczasowego zawieszenia określone w umowie.

6. W celu wdrożenia tymczasowego zawieszenia określonego w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet określony w art. 24 o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Decyzja zawieszająca właściwe traktowanie przyjmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

UZGODNIENIA PRZEJŚCIOWE

SEKCJA 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które znosi się od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwiera się następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 ustala się zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 13 i art. 26 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹¹).

SEKCJA 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹²), otwiera się następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 nie stosuje się art. 7 ust. 1, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90 % ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010;

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011;

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu, o którym mowa w ust. 1, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wymaga pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. Szczegółowe zasady podziału ilości określonych w ust. 1 i dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu, oraz dotyczące decyzji zawieszających przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I podlega mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (¹³).

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja sprawdza, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20 % w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja analizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego określonych w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. Szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje zawieszające są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiające zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (¹⁴).

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE PRZEPISY OCHRONNE

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów;

(b) „poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych;

(c) „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne;

(d) „zakłócenia” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży;

(e) „groźba zakłóceń” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty; lub

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych objętych załącznikiem I do Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone do Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia obejmuje między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne oraz zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia opiera się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł; oraz

(b) wpływ takiego przywozu na ceny; lub

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, muszą zostać wzięte pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z wielkością przywozu w przyszłości planowaną według reformy wspólnych organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80 % średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są spełnione w przypadku najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, analizy ogranicza się do terytorium określonego najbardziej oddalonego regionu lub określonych najbardziej oddalonych regionów. zwraca się szczególną uwagę na wielkość lokalnego przemysłu, jego sytuację finansową oraz stan zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z regionów lub państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta obejmuje dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. Konsultacje z państwami członkowskimi odbywają się w terminie ośmiu dni roboczych od wysłania przez Komisję do państw członkowskich informacji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Postępowanie zostaje wszczęte w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

4. Jeżeli po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia jakiegokolwiek takiego żądania. Gdy informacje te są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne; jeżeli są one poufne Komisja przekazuje ich streszczenie nie objęte poufnością.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w terminie sześciu miesięcy od jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, stosuje się tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Komisja stosuje takie tymczasowe środki po konsultacji z państwami członkowskimi lub, w przypadku gdy sprawa jest wyjątkowo pilna, po poinformowaniu państw członkowskich. W tym drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w terminie dziesięciu dni od dnia poinformowania państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

2. Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. W tym przypadku Komisja informuje państwa członkowskie o wprowadzeniu środków, a konsultacje odbywają się w terminie dziesięciu dni od dnia powiadomienia państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

3. W przypadku wystąpienia przez państwo członkowskie z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku.

4. Komisja niezwłocznie informuje Radę i państwa członkowskie o wszelkich decyzjach podjętych na mocy ust. 1, 2 i 3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć odmienną decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji od Komisji na podstawie niniejszego ustępu.

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej do innych członków WTO lub kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach gdy stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostają automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

W przypadkach gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne i komitet doradczy, o którym mowa w art. 21, nie zgłosi sprzeciwu, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone decyzją Komisji. W pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Rady kończącego postępowanie. Postępowanie zostaje uznane za zakończone, jeżeli w terminie jednego miesiąca Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1, w terminie trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w terminie dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych.

3. Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

4. Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w terminie jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie przekracza dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.

Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.

W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogłyby spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja.

O wszelkie decyzjach podjętych przez Komisję na mocy niniejszego artykułu powiadamiane są Rada i państwa członkowskie. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się niezwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Konsultacje

Do celów niniejszego rozdziału właściwym komitetem konsultacyjnym jest komitet doradczy przewidziany w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 3285/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹⁵). W przypadku produktów objętych pozycją taryfową 1701, właściwy komitet wspomagany jest przez komitet powołany na mocy art. 39 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja - po rozpatrzeniu innych rozwiązań - może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Środki te muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PROCEDURALNE

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

Zmiany do niniejszego rozporządzenia wprowadzane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, w celu wprowadzenia wszelkich zmian technicznych wymaganych w związku z różnicami zachodzącymi pomiędzy niniejszym rozporządzeniem a umowami podpisanymi i stosowanymi tymczasowo lub zawartymi z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 24

Komitet

1. Komisję wspiera Komitet ds. stosowania EPA.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

4. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia

Rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 i (WE) nr 2286/2002 tracą moc.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2007 r.

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 133,

uwzględniając wniosek Komisji,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Umowa o partnerstwie między członkami grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku z jednej strony a Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi z drugiej strony, podpisana w Kotonu 23 czerwca 2000 roku (¹) (zwana dalej „umową o partnerstwie AKP-WE”), przewiduje wejście w życie umów o partnerstwie gospodarczym (EP-A) najpóźniej w dniu 1 stycznia 2008 r.

(2) Umowa o partnerstwie AKP-WE przewiduje utrzymanie w mocy uzgodnień handlowych zawartych w załączniku V do tej umowy do dnia 31 grudnia 2007 r.

(3) Od 2002 r. Wspólnota prowadzi negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym z grupą państw AKP podzieloną na sześć regionów, obejmujących: Karaiby, Afrykę Środkową, Afrykę Wschodnią i Południową, państwa wysp Pacyfiku, Południowoafrykańską Wspólnotę Rozwoju oraz Afrykę Zachodnią. Takie umowy o partnerstwie gospodarczym będą zgodne ze zobowiązaniami wynikającymi z WTO, będą wspierać integrację regionalną i propagować stopniowe włączanie gospodarek państw AKP do opartego na określonych zasadach światowego systemu handlu, co będzie sprzyjało ich trwałemu rozwojowi, a także przyczyni się do ogólnych działań zmierzających do wyeliminowania ubóstwa oraz do poprawy warunków życia w państwach AKP. W pierwszej fazie zakończyć się mogą negocjacje w sprawie porozumień prowadzących do zawarcia umów o partnerstwie gospodarczym obejmujących przynajmniej zgodne z WTO uzgodnienia dotyczące towarów spójne z procesami gospodarczej i politycznej integracji regionalnej, które to umowy zostaną w najbliższym możliwym terminie uzupełnione pełnymi umowami o partnerstwie gospodarczym.

(4) Umowy ustanawiające lub prowadzące do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, w sprawie których zakończono już negocjacje, przewidują, że strony mogą podejmować kroki w celu stosowania umowy, zanim umowa zacznie je tymczasowo wzajemnie obowiązywać, w takim stopniu, w jakim jest to wykonalne. Właściwe jest podejmowanie działań w celu stosowania umów na podstawie tych przepisów.

(5) Uzgodnienia zawarte w niniejszym rozporządzeniu będą w miarę potrzeb zmienione zgodnie z umowami ustanawiającymi lub prowadzącymi do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym, gdy takie umowy zostaną podpisane i zawarte zgodnie z art. 300 Traktatu oraz zaczną być tymczasowo stosowane albo wejdą w życie. Uzgodnienia te przestaną obowiązywać w całości lub w części jeżeli umowy, o których mowa, nie wejdą w życie w rozsądnym terminie zgodnie z Konwencją wiedeńską o prawie traktatów.

(6) Uzgodnienia zawarte w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym powinny przewidywać w odniesieniu do przywozu do Wspólnoty bezcłowy dostęp i brak kontyngentów taryfowych dla wszystkich produktów z wyjątkiem broni. Uzgodnienia te dokonywane są z zastrzeżeniem okresów przejściowych oraz odrębnych uzgodnień dla niektórych wrażliwych produktów, a także specjalnych uzgodnień dla francuskich departamentów zamorskich. Mając na uwadze specyficzną sytuację Republiki Południowej Afryki, produkty pochodzące z RPA powinny nadal korzystać z odpowiednich postanowień Umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy między Wspólnotą Europejską i jej Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Południowej Afryki, z drugiej strony (²) (zwanej dalej „umową w sprawie handlu, rozwoju i współpracy”), do czasu wejścia w życie umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym między Wspólnotą i Republiką Południowej Afryki.

(7) Preferuje się, aby kraje najsłabiej rozwinięte należące również do grupy państw AKP oparły swoje przyszłe stosunki handlowe ze Wspólnotą na umowach o partnerstwie gospodarczym, zamiast opierania się na specjalnych uzgodnieniach dla krajów najsłabiej rozwiniętych, określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 980/2005 z dnia 27 czerwca 2005 r. wprowadzającym plan ogólnych preferencji taryfowych (³). W celu ułatwienia takich zmian, tym krajom, które zakończyły negocjacje w sprawie umów ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym i które mogą odnieść korzyści z uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, należy umożliwić dalsze korzystanie - przez ograniczony czas - ze specjalnych uzgodnień dla krajów najsłabiej rozwiniętych przewidzianych w rozporządzeniu (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do tych produktów, dla których uzgodnienia przejściowe określone w niniejszym rozporządzeniu są mniej korzystne.

(8) W okresie przejściowym, dla przywozu dokonywanego na mocy niniejszego rozporządzenia powinny obowiązywać reguły pochodzenia określone w załączniku II do niniejszego rozporządzenia. Te reguły pochodzenia powinny zostac zastąpione regułami pochodzenia załączonymi do każdej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka jest stosowana tymczasowo albo wchodzi w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

(9) Konieczne jest umożliwienie czasowego zawieszenia uzgodnień określonych w niniejszym rozporządzeniu w przypadku braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowości lub nadużyć. W przypadku gdy państwo członkowskie przekazuje Komisji informacje o ewentualnych nadużyciach lub o braku współpracy administracyjnej, powinno stosować się odpowiednie przepisy prawa wspólnotowego, w szczególności rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (⁴).

(10) Odpowiednie jest zawarcie w niniejszym rozporządzeniu przejściowych uzgodnień dotyczących cukru i ryżu wraz ze specjalnymi przejściowymi mechanizmami ochrony i nadzoru mającymi zastosowanie po zakończeniu obowiązywania uzgodnień przejściowych.

(11) W kontekście przejściowych uzgodnień dotyczących cukru, zgodnie z decyzją Rady 2007/627/WE (⁵) ze skutkiem od dnia 1 października 2009 r. przestanie mieć zastosowanie protokół 3 w sprawie cukru AKP załączony do załącznika V do umowy o partnerstwie AKP-WE.

(12) Po wypowiedzeniu protokołu 3 w sprawie cukru AKP, a także z uwagi na szczególną wrażliwość rynku cukru, właściwe jest wprowadzenie środków przejściowych dla tego produktu. Jednocześnie należy wprowadzić specjalne przejściowe środki nadzoru i środki ochronne w odniesieniu do niektórych przetworzonych produktów rolnych o potencjalnie dużej zawartości cukru, które mogłyby stać się przedmiotem obrotu w celu obejścia specjalnych przejściowych środków ochronnych dotyczących przywozu cukru na obszar Wspólnoty.

(13) Należy również przyjąć ogólne środki ochronne dla produktów objętych niniejszym rozporządzeniem.

(14) Z uwagi na szczególną wrażliwość produktów rolnych, właściwe jest, aby dwustronne środki ochronne mogły być wprowadzane w sytuacji, gdy przywóz wywołuje zakłócenia lub grozi wywołaniem zakłóceń na rynkach takich produktów lub zakłóca mechanizmy regulacji takich rynków.

(15) Zgodnie z art. 299 ust. 2 Traktatu, wszelka polityka wspólnotowa powinna w należytym stopniu uwzględniać szczególną sytuację strukturalną, społeczną i gospodarczą najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, szczególnie w odniesieniu do polityki celnej i handlowej.

(16) Określając zasady dotyczące dwustronnych środków ochronnych należy zatem w skuteczny sposób uwzględnić przede wszystkim wrażliwość produktów rolnych, a szczególnie cukru, a także szczególną wrażliwość oraz interesy najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty.

(17) Środki niezbędne do wykonania niniejszego rozporządzenia powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(18) Niniejsze rozporządzenie wymaga uchylenia istniejącego zbioru rozporządzeń przyjętych w kontekście załącznika V umowy o partnerstwie AKP-WE, zwłaszcza rozporządzenia Rady (WE) nr 2285/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie środków ochronnych przewidzianych w Umowie o Partnerstwie AKP-WE (⁷), rozporządzenia Rady (WE) nr 2286/2002 z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie uzgodnień mających zastosowanie do produktów rolnych i towarów uzyskanych w wyniku przetworzenia produktów rolnych pochodzących z Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (państw AKP) (⁸) oraz art. 1 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1964/2005 z dnia 29 listopada 2005 r. w sprawie stawek celnych w odniesieniu do bananów (⁹). W konsekwencji wszystkie środki wykonawcze, dla których podstawą były wymienione uchylone przepisy, stają się nieaktualne,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ 1

PRZEDMIOT, ZAKRES I DOSTĘP DO RYNKU

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie odnosi się do stosowania uzgodnień dotyczących produktów pochodzących z niektórych państw wchodzących w skład grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP) przewidzianych w umowach ustanawiających lub prowadzących do ustanowienia umów o partnerstwie gospodarczym.

Artykuł 2

Zakres

1. Niniejsze rozporządzenie stosuje się do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I.

2. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, wprowadza zmiany do załącznika I, dodając regiony lub państwa z grupy państw AKP, które zakończyły negocjacje w sprawie umowy ze Wspólnotą a tym regionem lub państwem, spełniającej co najmniej wymogi art. XXIV GATT 1994.

3. Takie państwo lub region pozostaje na wykazie w załączniku I, dopóki Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną na wniosek Komisji, nie zmieni załącznika I usuwając państwo lub region z tego załącznika, szczególnie gdy:

(a) region lub państwo wskazuje, że nie zamierza ratyfikować umowy, która pozwoliła na uwzględnienie go w załączniku I;

(b) ratyfikacja umowy, która pozwoliła na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku I nie nastąpiła w rozsądnym terminie, wskutek czego wejście umowy w życie zostało w sposób nieuzasadniony opóźnione; lub

(c) umowa zostanie rozwiązana lub region czy państwo wypowie swoje prawa i obowiązki umowne, ale poza tym umowa pozostanie w mocy.

Artykuł 3

Dostęp do rynku

1. Z zastrzeżeniem art. 6, 7 i 8, znosi się należności celne przywozowe na wszystkie produkty z działów 1–97 zharmonizowanego systemu, z wyjątkiem produktów wymienionych w dziale 93, pochodzące z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I. Zniesienie cła podlega przejściowym mechanizmom ochronnym i mechanizmom nadzoru, o których mowa w art. 9 i 10, oraz ogólnemu mechanizmowi ochronnemu określonemu w art. 11–22.

2. Do produktów wymienionych w dziale 93 zharmonizowanego systemu pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I stosuje się nadal stawkę celną stosowaną w stosunku do krajów objętych klauzulą najwyższego uprzywilejowania.

3. Niezależnie od art. 3 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 980/2005, produkty pochodzące z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do tego rozporządzenia, które są wymienione w załączniku I do niniejszego rozporządzenia, korzystają nadal, obok uzgodnień przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu, z preferencji przewidzianych na mocy rozporządzenia (WE) nr 980/2005 w odniesieniu do produktów:

(a) objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, do dnia 31 grudnia 2009 r.; oraz

(b) objętych pozycją taryfową 1701 do dnia 30 września 2009 r.

4. Ust. 1 niniejszego artykułu oraz art. 6, 7 i 8 nie stosuje się produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki. Produkty takie podlegają właściwym postanowieniom umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy. Po zastąpieniu właściwych postanowień handlowych umowy w sprawie handlu, rozwoju i współpracy właściwymi postanowieniami umowy ustanawiającej lub prowadzącej do ustanowienia umowy o partnerstwie gospodarczym do niniejszego rozporządzenia dodaje się załącznik określający system stosowany dla produktów pochodzących z Republiki Południowej Afryki, działając zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3.

5. Ust. 1 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 0803 00 19 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu w najbardziej oddalonych regionach Wspólnoty do dnia 1 stycznia 2018 r. Ust. 1 nniejszego artykułu i art. 7 nie stosuje się do produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionu lub państwa wymienionego w załączniku I oraz dopuszczonych do swobodnego obrotu we francuskich departamentach zamorskich do dnia 1 stycznia 2018 r. Okresy te przedłuża się do dnia 1 stycznia 2028 r., o ile strony odpowiednich umów nie postanowiły inaczej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie informujące zainteresowane strony o uchyleniu tego przepisu.

ROZDZIAŁ II

REGUŁY POCHODZENIA I WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA

Artykuł 4

Reguły pochodzenia

1. Reguły pochodzenia określone w załączniku II stosuje się w celu ustalenia, czy produkty pochodzą z regionów lub państw wymienionych w załączniku I.

2. Reguły pochodzenia określone w załączniku II zastępuje się regułami pochodzenia załączonymi do dowolnej umowy z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie określa datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów pochodzących z regionów i państw wymienionych w załączniku I stosuje się reguły pochodzenia określone w umowie.

3. Komisja wspierana przez Komitet Kodeksu Celnego ustanowiony rozporządzeniem Rady (EWG) 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny (¹⁰) monitoruje wdrażanie i stosowanie przepisów załącznika II. Zmiany techniczne i decyzje w sprawie zarządzania załącznikiem II mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 247 i 247a rozporządzenia (EWG) nr 2913/92.

Artykuł 5

Współpraca administracyjna

1. W przypadku stwierdzenia przez Komisję na podstawie obiektywnych informacji braku współpracy administracyjnej lub nieprawidłowości lub nadużyć, może ona czasowo wstrzymać zniesienie ceł, o którym mowa w art. 3, 6 i 7 (zwane dalej „właściwym traktowaniem”), zgodnie z niniejszym artykułem.

2. Do celów niniejszego artykułu brak współpracy administracyjnej oznacza między innymi:

(a) powtarzające się przypadki niewypełnienia obowiązku weryfikowania statusu pochodzenia produktu lub produktów;

(b) powtarzające się przypadki odmowy lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzaniu późniejszych weryfikacji dowodów pochodzenia lub przekazywaniu ich wyników;

(c) powtarzającą się odmowę lub nieuzasadnioną zwłokę w uzyskiwaniu upoważnienia do prowadzenia misji współpracy administracyjnej mających na celu weryfikowanie autentyczności dokumentów lub prawdziwości informacji dotyczących przyznania właściwego traktowania.

Do celów niniejszego artykułu ustalenie istnienia nieprawidłowości lub nadużyć może mieć miejsce, między innymi, w przypadku gwałtownego, nie w pełni uzasadnionego wzrostu wielkości przywozu towarów, przekraczającego normalne możliwości produkcyjne i wywozowe danego regionu lub państwa.

3. W przypadku ustalenia przez Komisję na podstawie informacji przedstawionych przez państwo członkowskie lub z własnej inicjatywy, że warunki określone w ust. 1 i 2 zostały spełnione, właściwe traktowanie może zostać zawieszone zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2, pod warunkiem że Komisja uprzednio:

(a) poinformuje komitet określony w art. 24;

(b) powiadomi dany region lub państwo zgodnie z wszelkimi odnośnymi procedurami mającymi zastosowanie pomiędzy Wspólnotą a tym państwem lub regionem; oraz

(c) opublikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

4. Okres zawieszenia na mocy niniejszego artykułu ogranicza się do okresu niezbędnego w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty. Nie może on przekroczyć sześciu miesięcy, jednak może zostać przedłużony. Na końcu tego okresu, Komisja podejmuje decyzję o zakończeniu zawieszenia po uprzednim poinformowaniu komitetu określonego w art. 24 lub o przedłużeniu okresu zawieszenia zgodnie z procedurą, o której mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

5. Procedury tymczasowego zawieszenia określone w ust. 2–4 zastępuje się procedurami określonymi w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, gdy umowa taka zacznie być tymczasowo stosowana albo wejdzie w życie, w zależności od tego, co nastąpi wcześniej. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie skierowane do podmiotów gospodarczych. Zawiadomienie zawiera datę rozpoczęcia tymczasowego stosowania lub wejścia w życie umowy, którą jest dzień z którym do produktów objętych niniejszym rozporządzeniem stosuje się procedury tymczasowego zawieszenia określone w umowie.

6. W celu wdrożenia tymczasowego zawieszenia określonego w dowolnej umowie z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I, Komisja bez zbędnej zwłoki:

(a) informuje komitet określony w art. 24 o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach; oraz

(b) publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej zawiadomienie o stwierdzonym braku współpracy administracyjnej, nieprawidłowościach lub nadużyciach.

Decyzja zawieszająca właściwe traktowanie przyjmowana jest zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 2.

ROZDZIAŁ III

UZGODNIENIA PRZEJŚCIOWE

SEKCJA 1

Ryż

Artykuł 6

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 stycznia 2010 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem należności celnych przywozowych na produkty z podpozycji 1006 10 10, które znosi się od dnia 1 stycznia 2008 r.

2. Dla produktów objętych pozycją taryfową 1006, z wyjątkiem podpozycji 1006 10 10, pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wchodzących w skład regionu CARIFORUM, otwiera się następujące kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej:

(a) 187 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2008 r. do 31 grudnia 2008 r.;

(b) 250 000 ton w ekwiwalencie ryżu łuskanego w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2009 r.

3. Szczegółowe zasady wprowadzenia kontyngentów taryfowych, o których mowa w ust. 2 ustala się zgodnie z procedurami, o których mowa w art. 13 i art. 26 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 1785/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku ryżu (¹¹).

SEKCJA 2

Cukier

Artykuł 7

Kontyngenty taryfowe o zerowej stawce celnej i ewentualne zniesienie ceł

1. Od dnia 1 października 2009 r. znosi się należności celne przywozowe na produkty objęte pozycją taryfową 1701.

2. Obok kontyngentów taryfowych otwartych i zarządzanych na mocy art. 28 rozporządzenia Rady (WE) nr 318/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków w sektorze cukru (¹²), otwiera się następujące kontyngenty taryfowe dla produktów objętych podpozycją taryfową 1701 11 10 na okres od 1 października 2008 r. do 30 września 2009 r.:

(a) 150 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 oraz w załączniku I do niniejszego rozporządzenia. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I; oraz

(b) 80 000 ton w ekwiwalencie białego cukru przy zerowej stawce celnej, zarezerwowany dla produktów pochodzących z państw lub regionów nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych i wymienionych w załączniku I. Ten kontyngent taryfowy rozdziela się pomiędzy poszczególne regiony w ilościach, które zostaną ustalone zgodnie z umowami kwalifikującymi regiony lub państwa do uwzględnienia w załączniku I.

3. Do przywozu w ramach kontyngentów taryfowych, o których mowa w poprzednim ustępie stosuje się art. 30 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

4. Szczegółowe zasady dotyczące podziału według regionów i wprowadzenia kontyngentów, o których mowa w niniejszym artykule, przyjmowane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 8

Uzgodnienie przejściowe

W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2012 r., do przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 nie stosuje się art. 7 ust. 1, chyba że importer podejmie się zakupu takich produktów po cenie nieprzekraczającej 90 % ceny referencyjnej (na podstawie CIF) ustalonej w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 318/2006 dla danego roku gospodarczego.

Artykuł 9

Przejściowy mechanizm ochronny dla cukru

1. W okresie od 1 października 2009 r. do 30 września 2015 r. traktowanie przyznane w art. 7 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 może zostać zawieszone, jeżeli:

(a) wielkość przywozu z regionów lub państw należących do grupy AKP i nienależących do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 przekracza następujące ilości:

(i) 1,38 mln ton w roku gospodarczym 2009/2010;

(ii) 1,45 mln ton w roku gospodarczym 2010/2011;

(iii) 1,6 mln ton w latach gospodarczych od 2011/2012 do 2014/2015; oraz

(b) przywóz pochodzący ze wszystkich państw AKP przekracza 3,5 mln ton.

2. Ilości przewidziane w ust. 1 lit. a) mogą zostać podzielone według regionów.

3. Podczas okresu, o którym mowa w ust. 1, przywóz produktów objętych pozycją taryfową 1701 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I wymaga pozwolenia na przywóz.

4. Zawieszenie traktowania przyznanego w art. 7 ust. 1 ustaje z końcem roku gospodarczego, w którym zostało wprowadzone.

5. Szczegółowe zasady podziału ilości określonych w ust. 1 i dotyczące zarządzania systemem, o którym mowa w ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu, oraz dotyczące decyzji zawieszających przyjmowane są zgodnie z procedurą określoną w art. 39 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 10

Przejściowy mechanizm nadzoru

1. W okresie od 1 stycznia 2008 r. do 30 września 2015 r. przywóz produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I podlega mechanizmowi nadzoru, o którym mowa w art. 308d rozporządzenia Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiającego przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (¹³).

2. Na podstawie tego nadzoru, Komisja sprawdza, czy nastąpił łączny wzrost wielkości przywozu przynajmniej jednego z tych produktów pochodzących z konkretnego regionu o ponad 20 % w okresie dwunastu kolejnych miesięcy w porównaniu ze średnią roczną wielkością przywozu w trzech poprzednich okresach dwunastomiesięcznych.

3. Jeżeli osiągnięty zostanie poziom, o którym mowa w ust. 2, Komisja analizuje strukturę handlu, zasadność gospodarczą i zawartość cukru w przywożonych towarach. Jeżeli Komisja stwierdzi, że taki przywóz jest wykorzystywany w celu obejścia kontyngentów taryfowych, przejściowych uzgodnień i specjalnego mechanizmu ochronnego określonych w art. 7, 8 i 9, może zawiesić stosowanie art. 3 ust. 1 dla przywozu produktów objętych pozycjami taryfowymi 1704 90 99, 1806 10 30, 1806 10 90, 2106 90 59, 2106 90 98 pochodzących z regionów lub państw wymienionych w załączniku I, które nie należą do krajów najsłabiej rozwiniętych wymienionych w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 980/2005 do końca danego roku gospodarczego.

4. Szczegółowe zasady zarządzania tym systemem oraz decyzje zawieszające są przyjmowane zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiające zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (¹⁴).

ROZDZIAŁ IV

OGÓLNE PRZEPISY OCHRONNE

Artykuł 11

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

(a) „przemysł wspólnotowy” oznacza wszystkich wspólnotowych producentów produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych, działających na terytorium Wspólnoty, lub których łączna produkcja produktów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych stanowi istotną część całkowitej wspólnotowej produkcji tych wyrobów;

(b) „poważna szkoda” oznacza istotne ogólne osłabienie pozycji producentów wspólnotowych;

(c) „groźba poważnej szkody” oznacza poważną szkodę, której wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne;

(d) „zakłócenia” oznaczają zaburzenia w sektorze lub w branży;

(e) „groźba zakłóceń” oznacza zakłócenia, których wystąpienie jest wyraźnie nieuchronne.

Artykuł 12

Zasady

1. Środek ochronny może zostać wprowadzony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale, jeżeli produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone na terytorium Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że powodują lub grożą spowodowaniem któregokolwiek z poniższych:

(a) poważnej szkody dla przemysłu wspólnotowego;

(b) zakłóceń w sektorze gospodarczym, szczególnie jeżeli zakłócenia te stwarzają poważne problemy społeczne lub trudności, które mogą spowodować znaczne pogorszenie sytuacji gospodarczej Wspólnoty; lub

(c) zakłóceń na rynkach produktów rolnych objętych załącznikiem I do Porozumienia WTO w sprawie rolnictwa lub zakłóceń mechanizmów regulacji tych rynków.

2. W przypadkach, w których produkty pochodzące z regionów lub państw wymienionych w załączniku I są przywożone do Wspólnoty w na tyle zwiększonych ilościach i w takich warunkach, że zakłócają sytuację gospodarczą lub grożą jej zakłóceniem w przynajmniej jednym z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, może zostać wprowadzony środek ochronny zgodnie z przepisami określonymi w niniejszym rozdziale.

Artykuł 13

Ustalenie warunków pozwalających na wprowadzenie środków ochronnych

1. Ustalenie zaistnienia poważnej szkody lub groźby jej wystąpienia obejmuje między innymi następujące czynniki:

(a) rozmiary przywozu, w szczególności jeżeli miał miejsce znaczący wzrost, zarówno w wartościach bezwzględnych jak i względnych w stosunku do produkcji lub konsumpcji we Wspólnocie;

(b) ceny importowe, w szczególności w sytuacji, gdy nastąpiło znaczne podcięcie cenowe w porównaniu z cenami produktów podobnych we Wspólnocie;

(c) związany z tym wpływ na producentów wspólnotowych, sygnalizowany przez tendencje w niektórych czynnikach gospodarczych, takich jak produkcja, wykorzystanie mocy produkcyjnych, zapasy, sprzedaż, udziały w rynku, obniżenie cen lub niewystąpienie wzrostów cen, które wystąpiłyby w normalnych warunkach, zyski, stopa zwrotu z zaangażowanego kapitału, przepływy pieniężne oraz zatrudnienie;

(d) czynniki, inne niż tendencje w przywozie, które powodują lub mogą powodować szkodę dla zainteresowanych wspólnotowych producentów.

2. Ustalenie zaistnienia zakłóceń lub groźby ich wystąpienia opiera się o obiektywne czynniki, w tym następujące elementy:

(a) wzrost wielkości przywozu w wartościach bezwzględnych i względnych w stosunku do produkcji we Wspólnocie i przywozu z innych źródeł; oraz

(b) wpływ takiego przywozu na ceny; lub

(c) wpływ takiego przywozu na sytuację przemysłu wspólnotowego lub danego sektora gospodarczego, w tym m.in. na poziom obrotów, produkcję, sytuację finansową i zatrudnienie.

3. Ustalając, czy przywóz jest dokonywany w takich warunkach, że może spowodować zakłócenia lub grozić spowodowaniem zakłóceń na rynkach produktów rolnych lub w mechanizmach regulacji tych rynków, w tym w rozporządzeniach tworzących wspólne organizacje rynków, muszą zostać wzięte pod uwagę wszystkie odpowiednie obiektywne czynniki, w tym przynajmniej jeden z poniższych elementów:

(a) wielkość przywozu w porównaniu z poprzednim rokiem kalendarzowym lub gospodarczym, zależnie od sytuacji, z produkcją i konsumpcją wewnętrzną oraz z wielkością przywozu w przyszłości planowaną według reformy wspólnych organizacji rynku;

(b) poziom cen wewnętrznych w porównaniu z cenami referencyjnymi lub docelowymi, jeżeli takie istnieją, a w przeciwnym wypadku w porównaniu ze średnimi cenami na rynku wewnętrznym w tym samym okresie z poprzednich lat gospodarczych;

(c) od dnia 1 października 2015 r. na rynkach produktów objętych pozycją taryfową 1701: sytuacje, w których średnia cena rynkowa białego cukru we Wspólnocie przez dwa kolejne miesiące spada poniżej poziomu 80 % średniej ceny rynkowej białego cukru we Wspólnocie z poprzedniego roku gospodarczego.

4. Ustalając, czy warunki, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, są spełnione w przypadku najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, analizy ogranicza się do terytorium określonego najbardziej oddalonego regionu lub określonych najbardziej oddalonych regionów. zwraca się szczególną uwagę na wielkość lokalnego przemysłu, jego sytuację finansową oraz stan zatrudnienia.

Artykuł 14

Wszczęcie postępowania

1. Dochodzenie wszczyna się na wniosek państwa członkowskiego lub z własnej inicjatywy Komisji, jeżeli jest dla niej oczywiste, że istnieją wystarczające dowody uzasadniające wszczęcie dochodzenia.

2. Jeżeli tendencje w przywozie z któregokolwiek z regionów lub państw, o których mowa w załączniku I, zdają się wymagać wprowadzenia środków ochronnych, państwa członkowskie informują o tym fakcie Komisję. Informacja ta obejmuje dostępny dowód, jak określono na podstawie kryteriów ustanowionych w art. 13. Komisja przekazuje tę informację wszystkim państwom członkowskim w ciągu trzech dni roboczych.

3. Konsultacje z państwami członkowskimi odbywają się w terminie ośmiu dni roboczych od wysłania przez Komisję do państw członkowskich informacji, o których mowa w ust. 2. Jeżeli po konsultacjach oczywiste jest, że istnieją wystarczające dowody, by uzasadnić wszczęcie postępowania, Komisja publikuje zawiadomienie w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Postępowanie zostaje wszczęte w terminie jednego miesiąca od dnia otrzymania informacji od państwa członkowskiego.

4. Jeżeli po konsultacjach z państwami członkowskimi Komisja przyjmie stanowisko, że zaistniały okoliczności określone w art. 12, bezzwłocznie powiadomi dane regiony lub państwa wymienione w załączniku I o swoim zamiarze wszczęcia dochodzenia. Powiadomieniu może towarzyszyć zaproszenie do konsultacji mających na celu wyjaśnienie sytuacji i uzyskanie wzajemnie satysfakcjonującego rozwiązania.

Artykuł 15

Dochodzenie

1. Po wszczęciu postępowania, Komisja rozpoczyna dochodzenie.

2. Komisja może zażądać od państw członkowskich dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie niezbędne kroki w celu spełnienia jakiegokolwiek takiego żądania. Gdy informacje te są w interesie ogółu lub gdy ich przekazania zażądało państwo członkowskie, Komisja przesyła je do wszystkich państw członkowskich, o ile nie są one poufne; jeżeli są one poufne Komisja przekazuje ich streszczenie nie objęte poufnością.

3. W przypadku dochodzenia ograniczonego do jednego z najbardziej oddalonych regionów, Komisja może zażądać od właściwych miejscowych władz przedstawienia informacji, o których mowa w ust. 2, za pośrednictwem zainteresowanego państwa członkowskiego.

4. W miarę możliwości, dochodzenie zostaje zakończone w terminie sześciu miesięcy od jego wszczęcia. W wyjątkowych okolicznościach, okres ten może zostać przedłużony o kolejne trzy miesiące.

Artykuł 16

Wprowadzenie tymczasowych środków ochronnych

1. W krytycznych okolicznościach, w których zwłoka mogłaby spowodować szkody, które trudno byłoby naprawić, stosuje się tymczasowe środki ochronne, na podstawie wstępnego ustalenia, iż zaistniały okoliczności określone w art. 12. Komisja stosuje takie tymczasowe środki po konsultacji z państwami członkowskimi lub, w przypadku gdy sprawa jest wyjątkowo pilna, po poinformowaniu państw członkowskich. W tym drugim przypadku, konsultacje przeprowadza się najpóźniej w terminie dziesięciu dni od dnia poinformowania państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

2. Z uwagi na szczególną sytuację najbardziej oddalonych regionów oraz ich wrażliwość na wszelkie gwałtowne wzrosty wielkości przywozu, w ramach postępowań dotyczących tych regionów wprowadzane są tymczasowe środki ochronne, o ile wstępne ustalenia wykazały, że wielkość przywozu wzrosła. W tym przypadku Komisja informuje państwa członkowskie o wprowadzeniu środków, a konsultacje odbywają się w terminie dziesięciu dni od dnia powiadomienia państw członkowskich o działaniu podjętym przez Komisję.

3. W przypadku wystąpienia przez państwo członkowskie z wnioskiem o niezwłoczną interwencję Komisji i spełnienia warunków określonych w ust. 1 lub 2, Komisja podejmuje decyzję najpóźniej w terminie pięciu dni roboczych od otrzymania wniosku.

4. Komisja niezwłocznie informuje Radę i państwa członkowskie o wszelkich decyzjach podjętych na mocy ust. 1, 2 i 3. Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podjąć odmienną decyzję w terminie jednego miesiąca od otrzymania informacji od Komisji na podstawie niniejszego ustępu.

5. Środki tymczasowe mogą mieć formę podwyższenia stawki celnej dla danego produktu do poziomu, który nie przekracza stawki celnej stosowanej do innych członków WTO lub kontyngentów taryfowych.

6. Okres stosowania środków tymczasowych nie może przekroczyć 180 dni. W przypadkach gdy stosowanie środków tymczasowych ogranicza się do najbardziej oddalonych regionów, okres ich stosowania nie może przekroczyć 200 dni.

7. Jeżeli tymczasowe środki ochronne zostaną zniesione ze względu na fakt, że dochodzenie wykazało, iż nie zostały spełnione warunki określone w art. 12 i 13, wszelkie cła pobrane w wyniku wprowadzenia tych środków tymczasowych zostają automatycznie zwrócone.

Artykuł 17

Zakończenie dochodzenia i postępowania bez wprowadzenia środków

W przypadkach gdy dwustronne środki ochronne zostaną uznane za niepotrzebne i komitet doradczy, o którym mowa w art. 21, nie zgłosi sprzeciwu, dochodzenie i postępowanie zostają zakończone decyzją Komisji. W pozostałych przypadkach Komisja niezwłocznie przedstawia Radzie sprawozdanie z wyników konsultacji wraz z wnioskiem dotyczącym rozporządzenia Rady kończącego postępowanie. Postępowanie zostaje uznane za zakończone, jeżeli w terminie jednego miesiąca Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, nie zadecyduje inaczej.

Artykuł 18

Wprowadzenie środków ostatecznych

1. W przypadkach gdy ostatecznie ustalone fakty dowodzą, że wystąpiły odpowiednie okoliczności określone w art. 12, Komisja żąda przeprowadzenia konsultacji z danym regionem lub państwem w kontekście odpowiednich uzgodnień instytucjonalnych określonych w odpowiednich umowach pozwalających na uwzględnienie regionu lub państwa w załączniku 1 w celu opracowania rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony.

2. Jeżeli konsultacje, o których mowa w ust. 1, w terminie trzydziestu dni od skierowania sprawy do danego regionu lub państwa nie doprowadzą do rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie strony, to w terminie dwudziestu dni roboczych od zakończenia okresu konsultacji Komisja w porozumieniu z państwami członkowskimi podejmuje decyzję o wprowadzeniu ostatecznych dwustronnych środków ochronnych.

3. Wszelkie decyzje podjęte przez Komisję na mocy niniejszego artykułu są przekazywane Radzie i państwom członkowskim. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

4. Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w terminie jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

5. Środki ostateczne mogą przyjąć jedną z następujących form:

- zawieszenie dalszego zmniejszenia stawki cła przywozowego dla określonego produktu pochodzącego z określonego regionu lub państwa,

- zwiększenie stawki celnej dla określonego produktu do poziomu nieprzekraczającego stawki celnej stosowanej dla innych członków WTO,

- kontyngent taryfowy.

6. Nie wprowadza się dwustronnych środków ochronnych na te same produkty pochodzące z tego samego regionu lub państwa przed upływem jednego roku od wcześniejszego wygaśnięcia lub zniesienia takich środków.

Artykuł 19

Okres stosowania i przegląd środków ochronnych

1. Środek ochronny pozostaje w mocy jedynie przez taki okres, jaki może być niezbędny dla uniknięcia poważnej szkody czy zakłóceń lub dla ich naprawienia. Okres ten nie przekracza dwóch lat, chyba że zostanie przedłużony na mocy ust. 2. Jeżeli obowiązywanie środka ogranicza się do przynajmniej jednego z najbardziej oddalonych regionów Wspólnoty, okres jego stosowania nie może przekroczyć czterech lat.

2. Pierwotny okres stosowania środka ochronnego można wyjątkowo przedłużyć, o ile zostanie ustalone, że środek ochronny nadal jest niezbędny, by uniknąć poważnej szkody czy zakłóceń lub by je naprawić.

3. Przedłużenie stosowania środków przyjmuje się zgodnie z procedurami określonymi w niniejszym rozporządzeniu, stosującymi się do badań, i za pomocą takich samych procedur jak w przypadku środków pierwotnych.

Łączny okres stosowania środka ochronnego, wraz ze wszelkimi środkami tymczasowymi, nie może przekroczyć czterech lat. W przypadku środka ograniczonego do najbardziej oddalonych regionów, limit ten zwiększa się do ośmiu lat.

4. Jeżeli czas stosowania środka przekracza okres jednego roku, środek ten jest stopniowo liberalizowany w regularnych odstępach czasu w okresie jego stosowania, włączając przedłużenie tego okresu.

W celu ustalenia harmonogramu zniesienia wprowadzonych środków, kiedy tylko pozwolą na to okoliczności, prowadzone są okresowe konsultacje z zainteresowanym regionem lub państwem poprzez właściwe organy instytucjonalne powołane w ramach umów.

Artykuł 20

Środki nadzoru

1. Jeżeli tendencje przywozowe dla produktu pochodzącego z państwa AKP mają taki charakter, że mogłyby spowodować jedną z sytuacji, o których mowa w art. 12, przywóz tego produktu może polegać uprzedniemu nadzorowi Wspólnoty.

2. Decyzję o wprowadzeniu nadzoru podejmuje Komisja.

O wszelkie decyzjach podjętych przez Komisję na mocy niniejszego artykułu powiadamiane są Rada i państwa członkowskie. Każde państwo członkowskie może, w terminie dziesięciu dni roboczych od takiego powiadomienia, odwołać się od decyzji Komisji do Rady.

Jeżeli państwo członkowskie odwołuje się od decyzji Komisji do Rady, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może podtrzymać, zmienić lub uchylić decyzję Komisji. Jeżeli w ciągu jednego miesiąca od zgłoszenia sprawy Radzie nie podjęła ona decyzji, decyzję Komisji uważa się za podtrzymaną.

3. Środki nadzoru podejmuje się na czas określony. O ile nie zastrzeżono inaczej, okres stosowania tych środków kończy się z końcem drugiego okresu sześciomiesięcznego, następującego po upływie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków po raz pierwszy.

4. O ile jest to konieczne, środki nadzoru mogą ograniczać się do terytorium przynajmniej jednego z najbardziej odległych regionów Wspólnoty.

5. Decyzję o wprowadzeniu środków nadzoru przekazuje się niezwłocznie w celach informacyjnych właściwemu organowi instytucjonalnemu powołanemu w ramach odpowiednich umów pozwalających na umieszczenie regionu lub państwa w załączniku I.

Artykuł 21

Konsultacje

Do celów niniejszego rozdziału właściwym komitetem konsultacyjnym jest komitet doradczy przewidziany w art. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 3285/94 z dnia 22 grudnia 1994 r. w sprawie wspólnych reguł przywozu (¹⁵). W przypadku produktów objętych pozycją taryfową 1701, właściwy komitet wspomagany jest przez komitet powołany na mocy art. 39 rozporządzenia (WE) nr 318/2006.

Artykuł 22

Środki wyjątkowe o ograniczonym zasięgu terytorialnym

W przypadkach gdy w przynajmniej jednym państwie członkowskim spełniono warunki określone w celu wprowadzenia dwustronnych środków ochronnych, Komisja - po rozpatrzeniu innych rozwiązań - może wyjątkowo, zgodnie z art. 134 Traktatu, zezwolić na zastosowanie środków nadzoru lub środków ochronnych z ograniczeniem do określonego państwa członkowskiego lub określonych państw członkowskich, jeżeli uzna, że zastosowanie takich środków na tym poziomie jest właściwsze niż ich zastosowanie w całej Wspólnocie. Środki te muszą być ściśle ograniczone w czasie oraz muszą w jak najmniejszym stopniu zakłócać działanie rynku wewnętrznego.

ROZDZIAŁ V

PRZEPISY PROCEDURALNE

Artykuł 23

Dostosowanie do zmian technicznych

Zmiany do niniejszego rozporządzenia wprowadzane są zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 24 ust. 3, w celu wprowadzenia wszelkich zmian technicznych wymaganych w związku z różnicami zachodzącymi pomiędzy niniejszym rozporządzeniem a umowami podpisanymi i stosowanymi tymczasowo lub zawartymi z regionami lub państwami wymienionymi w załączniku I zgodnie z art. 300 Traktatu.

Artykuł 24

Komitet

1. Komisję wspiera Komitet ds. stosowania EPA.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 3 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji Rady 1999/468/WE.

4. Okres przewidziany w art. 5 ust. 6 decyzji Rady 1999/468/WE wynosi trzy miesiące.

ROZDZIAŁ VI

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 25

Zmiany

Skreśla się art. 1 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1964/2005.

Artykuł 26

Uchylenia

Rozporządzenia (WE) nr 2285/2002 i (WE) nr 2286/2002 tracą moc.

Artykuł 27

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w dniu jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2008 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 20 grudnia 2007 r.