RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 91/630/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony świń (²) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (³). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy sporządzić jej wersję ujednoliconą.

(2) Większość państw członkowskich ratyfikowała Europejską Konwencję o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich. Decyzją Rady 78/923/EWG (⁴) Wspólnota również przyjęła tę konwencję.

(3) Dyrektywa Rady 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotycząca ochrony zwierząt hodowlanych (⁵) ustanawia przepisy wspólnotowe mające zastosowanie do wszystkich zwierząt gospodarskich, w odniesieniu do wymagań budowlanych dotyczących pomieszczeń dla zwierząt, materiałów izolacyjnych, warunków ogrzewania i wentylacji, urządzeń kontrolnych i kontroli nad inwentarzem żywym. Dlatego też konieczne jest, aby te zagadnienia zostały uregulowane w niniejszej dyrektywie, gdy trzeba ustalić bardziej szczegółowe wymagania.

(4) Świnie, jako żywe zwierzęta, znajdują się w wykazie produktów wymienionych w załączniku I Traktatu.

(5) Hodowla świń jest nieodłączną częścią rolnictwa. Stanowi źródło dochodu części ludności rolniczej.

(6) Różnice, które mogą zakłócać warunki konkurencji, stoją w konflikcie ze sprawnym funkcjonowaniem organizacji wspólnego rynku świń i produktów ze świń.

(7) W związku z powyższym zachodzi potrzeba ustanowienia powszechnych, minimalnych norm ochrony świń trzymanych w celu hodowli i tuczu, w celu zapewnienia racjonalnego rozwoju produkcji.

(8) Świnie powinny korzystać z otoczenia odpowiadającego ich potrzebom w zakresie ruchu i zachowania badawczego. Dobrostan świń wydaje się zagrożony przez drastyczne ograniczenia przestrzeni.

(9) Jeśli świnie trzymane są w grupach, należy podjąć właściwe środki zarządzania w celu ich ochrony, aby poprawić ich dobrostan.

(10) Lochy wolą prowadzić życie gromadne z innymi świniami, gdy zapewni im się wolność poruszania się i złożoność środowiskową. Praktyka trzymania loch w ciągłym ścisłym zamknięciu powinna być zakazana.

(11) Obcinanie ogonów, przycinanie i ścieranie zębów może sprawiać świniom bezpośredni ból, a w niektórych przypadkach ból długotrwały. Kastracja może powodować długotrwały ból, który jest silniejszy w przypadku, gdy nastąpi naruszenie ciągłości tkanek. Dlatego też praktyki te są szkodliwe dla dobrostanu świń, szczególnie gdy są przeprowadzane przez niewłaściwe i niedoświadczone osoby. Wobec powyższego należy ustanowić przepisy zapewniające lepsze praktyki.

(12) Powinna być zachowana równowaga między różnymi uwzględnianymi aspektami dotyczącymi dobrostanu, włączając zdrowie, względy ekonomiczne i społeczne, jak również wpływ na środowisko.

(13) Konieczne jest informowanie służb publicznych, producentów, konsumentów oraz innych stron o postępach w tej dziedzinie. W związku z powyższym Komisja powinna, w oparciu o opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, prowadzić intensywnie badania naukowe w celu wypracowania systemu lub systemów hodowli świń najlepszych z punktu widzenia ich dobrostanu. Dlatego należy ustanowić przepisy dotyczące okresu przejściowego w celu umożliwienia Komisji pomyślnego wykonania powyższego zadania.

(14) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(15) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa dotyczy minimalnych norm ochrony świń trzymanych w celu chowu i tuczu.

Artykuł 2

Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) „świnia” oznacza zwierzę z gatunku świń, niezależnie od wieku, trzymane w celu hodowania do reprodukcji lub tuczu;

2) „knur” oznacza samca świni po osiągnięciu dojrzałości płciowej, przeznaczonego do hodowania w celu reprodukcji;

3) „loszka” oznacza samicę świni po osiągnięciu dojrzałości płciowej, a przed oproszeniem się;

4) „locha” oznacza samicę świni po pierwszym oproszeniu się;

5) „locha karmiąca” oznacza samicę świni między okresem okołoporodowym a chwilą odsadzenia;

6) „locha prośna niekarmiąca” oznacza lochę między chwilą odsadzenia a okresem okołoporodowym;

7) „prosię” oznacza świnię od chwili narodzin do chwili odsadzenia;

8) „warchlak” oznacza świnię od chwili odsadzenia do wieku dziesięciu tygodni;

9) „świnia na chów” oznacza świnię od wieku dziesięciu tygodni do chwili uboju lub rozpłodu;

10) [1] „właściwe organy” oznaczają właściwe organy zgodnie z definicją określoną w art. 3 pkt 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 (⁷).

Artykuł 3

1. Państwa członkowskie zapewniają spełnienie przez wszystkie gospodarstwa następujących wymagań:

a) pozbawiony przeszkód obszar podłoża dla każdego warchlaka lub każdej świni na chów, trzymanych w grupie, z wyłączeniem loszek po pokryciu i loch, musi wynosić co najmniej:

 

b) całkowity, pozbawiony przeszkód obszar podłoża dostępny dla każdej loszki po pokryciu oraz dla każdej lochy, gdy loszki i/lub lochy są trzymane w grupach, musi wynosić, odpowiednio, co najmniej 1,64 m² i 2,25 m². Gdy zwierzęta te są trzymane w grupach o wielkości mniejszej niż sześć sztuk, to pozbawiony przeszkód obszar podłoża musi być zwiększony o 10 %. Gdy zwierzęta te są trzymane w grupach o wielkości 40 lub więcej sztuk, to pozbawiony przeszkód obszar podłoża może być zmniejszony o 10 %.

2. Państwa członkowskie zapewnią obowiązywanie następujących wymagań dotyczących powierzchni podłoża:

a) dla loszek po pokryciu i ciężarnych loch: część powierzchni wymaganej przez ust. 1 lit. b), równa co najmniej 0,95 m² na loszkę i co najmniej 1,3 m² na lochę, musi być stałym litym podłożem, którego maksymalnie 15 % jest zarezerwowane na otwory odpływowe;

b) gdy dla świń trzymanych w grupach stosuje się betonowe podłoże szczelinowe:

(i) maksymalna szerokość otworów musi wynosić:

- 11 mm dla prosiąt,

- 14 mm dla warchlaków,

- 18 mm dla świń na chów,

- 20 mm dla loszek po pokryciu i loch;

(ii) minimalna szerokość beleczki musi wynosić:

- 50 mm dla prosiąt i warchlaków, oraz

- 80 mm dla świń na chów, loszek po pokryciu i loch.

3. Państwa członkowskie zapewnią zakaz budowy pomieszczeń, w których lochy i loszki są uwiązywane, oraz zakaz przeróbek na takie pomieszczenia. Od dnia 1 stycznia 2006 r. zabrania się stosowania pęt wobec loch i loszek.

4. Państwa członkowskie zapewnią trzymanie loch i loszek w grupach w trakcie okresu rozpoczynającego się od czterech tygodni po pokryciu do jednego tygodnia przed przewidywanym czasem oproszenia. Kojec, w którym trzyma się grupę, musi mieć boki dłuższe niż 2,8 m. Gdy mniej niż sześć sztuk jest trzymanych w grupie, kojec, w którym znajduje się grupa, musi mieć boki dłuższe niż 2,4 m.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego, lochy i loszki hodowane w gospodarstwach posiadających mniej niż 10 loch mogą być trzymane oddzielnie podczas okresu wymienionego w tym akapicie, pod warunkiem że są w stanie łatwo się obracać w swoich boksach.

5. Państwa członkowskie zapewnią, bez uszczerbku dla wymagań określonych w załączniku I, stały dostęp dla loch i loszek do materiału, którym mogą poruszać, co najmniej odpowiadającego stosownym wymaganiom tego załącznika.

6. Państwa członkowskie zapewnią lochom i loszkom trzymanym w grupach karmienie przy zastosowaniu systemu umożliwiającego każdej sztuce uzyskanie wystarczającej ilości pożywienia, nawet przy obecności konkurentów do pokarmu.

7. Państwa członkowskie zapewnią, aby wszystkie lochy prośne niekarmiące i loszki otrzymywały wystarczającą ilość pokarmu w dużych kawałkach lub wysokowłóknistego, jak również pokarmu wysokoenergetycznego, aby zaspokoić ich głód i potrzebę żucia.

8. Państwa członkowskie zapewnią, aby świnie, które muszą być trzymane w grupach, a które są szczególnie agresywne, które zostały zaatakowane przez inne świnie, albo które są chore lub zranione, mogły być czasowo trzymane w oddzielnych kojcach. W takim przypadku oddzielny kojec musi pozwalać zwierzęciu na łatwe obracanie się, jeżeli nie jest to sprzeczne ze szczególnym zaleceniem weterynaryjnym.

9. Przepisy określone w ust. 1 lit. b), ust. 2, 4, 5 oraz zdanie ostatnie ust. 8 stosuje się do wszystkich gospodarstw nowo zbudowanych lub przebudowanych albo wprowadzonych do użytkowania po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 2003 r. Od dnia 1 stycznia 2013 r. przepisy te mają zastosowanie do wszystkich gospodarstw.

Przepisów określonych w ust. 4 akapit pierwszy nie stosuje się do gospodarstw posiadających mniej niż 10 loch.

Artykuł 4

Państwa członkowskie zapewniają zgodność warunków hodowli świń z ogólnymi przepisami ustanowionymi w załączniku I.

Artykuł 5

Przepisy określone w załączniku I mogą zostać zmienione w związku z postępem naukowym, zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

Artykuł 6

Państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) każdy, kto zatrudnia lub angażuje osoby do zajmowania się świniami, dopilnował, żeby osoby te otrzymały instrukcje i wytyczne na temat odpowiednich przepisów art. 3 i załącznika I;

b) dostępne były właściwe kursy szkoleniowe. W szczególności takie kursy szkoleniowe muszą skupiać się na aspektach dobrostanu.

Artykuł 7

1. W miarę możliwości przed dniem 1 stycznia 2005 r., a ostatecznie do dnia 1 lipca 2005 r., Komisja przedkłada Radzie sprawozdanie, sporządzone w oparciu o opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Sprawozdanie zostaje sporządzone z uwzględnieniem konsekwencji społeczno-ekonomicznych, konsekwencji sanitarnych, skutków środowiskowych i różnych warunków klimatycznych. Bierze również pod uwagę rozwój technik i systemów hodowli trzody chlewnej oraz przetwarzania mięsa, które mogłyby zredukować potrzebę uciekania się do chirurgicznej kastracji. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, sprawozdaniu będą towarzyszyć właściwe propozycje legislacyjne w sprawie skutków różnych przydziałów przestrzeni i rodzajów podłoża, właściwych dla dobrostanu świń na chów i warchlaków.

2. Nie później niż dnia 1 stycznia 2008 r. Komisja przedkłada Radzie sprawozdanie, przygotowane na podstawie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności.

Sprawozdanie to obejmie w szczególności:

a) skutki zagęszczenia inwentarza, włączając w to rozmiar grupy i metody grupowania zwierząt w różnych systemach gospodarki rolnej, na dobrostan, włączając zdrowie świń;

b) wpływ konstrukcji zagrody i różnych rodzajów podłoża na dobrostan, włączając zdrowie świń, biorąc pod uwagę różne warunki klimatyczne;

c) czynniki ryzyka związane z odgryzaniem ogona i zalecenia dotyczące ograniczenia potrzeby obcinania ogona;

d) dalszy rozwój systemów grupowego przebywania ciężarnych loch, uwzględniając zarówno aspekty patologiczne, zootechniczne, fizjologiczne i etiologiczne różnych systemów oraz różne warunki klimatyczne, jak i wpływ tych systemów na zdrowie i środowisko;

e) ustalenie wymagań dotyczących przestrzeni, włączając w to obszar do pokrycia, dla oddzielnie przebywających dorosłych knurów hodowlanych;

f) dalszy rozwój systemów swobodnego przebywania dla loch w obszarze do krycia oraz dla ciężarnych loch, co spełnia potrzeby loch bez narażania życia prosiąt;

g) postawy i zachowania konsumentów w stosunku do wieprzowiny w przypadku różnych poziomów poprawy w dobrostanie zwierząt;

h) społeczno-ekonomiczne implikacje różnych systemów hodowli świń i ich oddziaływania na partnerów gospodarczych Wspólnoty.

Sprawozdaniu mogą towarzyszyć, jeśli konieczne, stosowne wnioski legislacyjne.

Artykuł 8

1. [2] (uchylony).

2. [3] (uchylony).

3. [4] Państwa członkowskie każdego roku do dnia 31 sierpnia przedkładają Komisji sprawozdanie roczne za poprzedni rok z inspekcji przeprowadzonych przez właściwy organ w celu zweryfikowania zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy. Sprawozdaniu towarzyszy analiza najpoważniejszych ustaleń dotyczących wystąpienia niezgodności oraz krajowy plan działania na rzecz zapobiegania ich występowaniu lub ograniczenia ich w następnych latach. Komisja przekazuje państwom członkowskim streszczenia tych sprawozdań.

Artykuł 9

Zwierzęta pochodzące z kraju trzeciego mogą zostać wwiezione do Wspólnoty, jeśli towarzyszy im zaświadczenie wydane przez właściwy organ w danym kraju, stwierdzające, że były one traktowane co najmniej w taki sposób, jak zwierzęta o pochodzeniu wspólnotowym, zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 10

[5] (uchylony).

Artykuł 11

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (⁹), dalej zwany „Komitetem”.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Artykuł 12

Państwa członkowskie mogą, zgodnie z ogólnymi normami Traktatu, utrzymać lub stosować na swoim terytorium przepisy dotyczące ochrony świń ostrzejsze niż przepisy ustanowione niniejszą dyrektywą. Państwa członkowskie powiadomią Komisję o wszelkich takich środkach.

Artykuł 13

Dyrektywa 91/630/EWG, zmieniona aktami wymienionymi w załączniku II część A, traci moc, bez naruszenia zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 14

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 grudnia 2008 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 37,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (¹),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 91/630/EWG z dnia 19 listopada 1991 r. ustanawiająca minimalne normy ochrony świń (²) została kilkakrotnie znacząco zmieniona (³). W celu zapewnienia jej jasności i zrozumiałości należy sporządzić jej wersję ujednoliconą.

(2) Większość państw członkowskich ratyfikowała Europejską Konwencję o ochronie zwierząt hodowlanych i gospodarskich. Decyzją Rady 78/923/EWG (⁴) Wspólnota również przyjęła tę konwencję.

(3) Dyrektywa Rady 98/58/WE z dnia 20 lipca 1998 r. dotycząca ochrony zwierząt hodowlanych (⁵) ustanawia przepisy wspólnotowe mające zastosowanie do wszystkich zwierząt gospodarskich, w odniesieniu do wymagań budowlanych dotyczących pomieszczeń dla zwierząt, materiałów izolacyjnych, warunków ogrzewania i wentylacji, urządzeń kontrolnych i kontroli nad inwentarzem żywym. Dlatego też konieczne jest, aby te zagadnienia zostały uregulowane w niniejszej dyrektywie, gdy trzeba ustalić bardziej szczegółowe wymagania.

(4) Świnie, jako żywe zwierzęta, znajdują się w wykazie produktów wymienionych w załączniku I Traktatu.

(5) Hodowla świń jest nieodłączną częścią rolnictwa. Stanowi źródło dochodu części ludności rolniczej.

(6) Różnice, które mogą zakłócać warunki konkurencji, stoją w konflikcie ze sprawnym funkcjonowaniem organizacji wspólnego rynku świń i produktów ze świń.

(7) W związku z powyższym zachodzi potrzeba ustanowienia powszechnych, minimalnych norm ochrony świń trzymanych w celu hodowli i tuczu, w celu zapewnienia racjonalnego rozwoju produkcji.

(8) Świnie powinny korzystać z otoczenia odpowiadającego ich potrzebom w zakresie ruchu i zachowania badawczego. Dobrostan świń wydaje się zagrożony przez drastyczne ograniczenia przestrzeni.

(9) Jeśli świnie trzymane są w grupach, należy podjąć właściwe środki zarządzania w celu ich ochrony, aby poprawić ich dobrostan.

(10) Lochy wolą prowadzić życie gromadne z innymi świniami, gdy zapewni im się wolność poruszania się i złożoność środowiskową. Praktyka trzymania loch w ciągłym ścisłym zamknięciu powinna być zakazana.

(11) Obcinanie ogonów, przycinanie i ścieranie zębów może sprawiać świniom bezpośredni ból, a w niektórych przypadkach ból długotrwały. Kastracja może powodować długotrwały ból, który jest silniejszy w przypadku, gdy nastąpi naruszenie ciągłości tkanek. Dlatego też praktyki te są szkodliwe dla dobrostanu świń, szczególnie gdy są przeprowadzane przez niewłaściwe i niedoświadczone osoby. Wobec powyższego należy ustanowić przepisy zapewniające lepsze praktyki.

(12) Powinna być zachowana równowaga między różnymi uwzględnianymi aspektami dotyczącymi dobrostanu, włączając zdrowie, względy ekonomiczne i społeczne, jak również wpływ na środowisko.

(13) Konieczne jest informowanie służb publicznych, producentów, konsumentów oraz innych stron o postępach w tej dziedzinie. W związku z powyższym Komisja powinna, w oparciu o opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności, prowadzić intensywnie badania naukowe w celu wypracowania systemu lub systemów hodowli świń najlepszych z punktu widzenia ich dobrostanu. Dlatego należy ustanowić przepisy dotyczące okresu przejściowego w celu umożliwienia Komisji pomyślnego wykonania powyższego zadania.

(14) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (⁶).

(15) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Niniejsza dyrektywa dotyczy minimalnych norm ochrony świń trzymanych w celu chowu i tuczu.

Artykuł 2

Dla celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) „świnia” oznacza zwierzę z gatunku świń, niezależnie od wieku, trzymane w celu hodowania do reprodukcji lub tuczu;

2) „knur” oznacza samca świni po osiągnięciu dojrzałości płciowej, przeznaczonego do hodowania w celu reprodukcji;

3) „loszka” oznacza samicę świni po osiągnięciu dojrzałości płciowej, a przed oproszeniem się;

4) „locha” oznacza samicę świni po pierwszym oproszeniu się;

5) „locha karmiąca” oznacza samicę świni między okresem okołoporodowym a chwilą odsadzenia;

6) „locha prośna niekarmiąca” oznacza lochę między chwilą odsadzenia a okresem okołoporodowym;

7) „prosię” oznacza świnię od chwili narodzin do chwili odsadzenia;

8) „warchlak” oznacza świnię od chwili odsadzenia do wieku dziesięciu tygodni;

9) „świnia na chów” oznacza świnię od wieku dziesięciu tygodni do chwili uboju lub rozpłodu;

10) „właściwe organy” oznaczają właściwe organy w znaczeniu art. 2 ust. 6 dyrektywy Rady 90/425/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. dotyczącej kontroli weterynaryjnych i zootechnicznych mających zastosowanie w handlu wewnątrzwspólnotowym niektórymi żywymi zwierzętami i produktami w perspektywie wprowadzenia rynku wewnętrznego (⁷).

Artykuł 3

1. Państwa członkowskie zapewniają spełnienie przez wszystkie gospodarstwa następujących wymagań:

a) pozbawiony przeszkód obszar podłoża dla każdego warchlaka lub każdej świni na chów, trzymanych w grupie, z wyłączeniem loszek po pokryciu i loch, musi wynosić co najmniej:

 

b) całkowity, pozbawiony przeszkód obszar podłoża dostępny dla każdej loszki po pokryciu oraz dla każdej lochy, gdy loszki i/lub lochy są trzymane w grupach, musi wynosić, odpowiednio, co najmniej 1,64 m² i 2,25 m². Gdy zwierzęta te są trzymane w grupach o wielkości mniejszej niż sześć sztuk, to pozbawiony przeszkód obszar podłoża musi być zwiększony o 10 %. Gdy zwierzęta te są trzymane w grupach o wielkości 40 lub więcej sztuk, to pozbawiony przeszkód obszar podłoża może być zmniejszony o 10 %.

2. Państwa członkowskie zapewnią obowiązywanie następujących wymagań dotyczących powierzchni podłoża:

a) dla loszek po pokryciu i ciężarnych loch: część powierzchni wymaganej przez ust. 1 lit. b), równa co najmniej 0,95 m² na loszkę i co najmniej 1,3 m² na lochę, musi być stałym litym podłożem, którego maksymalnie 15 % jest zarezerwowane na otwory odpływowe;

b) gdy dla świń trzymanych w grupach stosuje się betonowe podłoże szczelinowe:

(i) maksymalna szerokość otworów musi wynosić:

- 11 mm dla prosiąt,

- 14 mm dla warchlaków,

- 18 mm dla świń na chów,

- 20 mm dla loszek po pokryciu i loch;

(ii) minimalna szerokość beleczki musi wynosić:

- 50 mm dla prosiąt i warchlaków, oraz

- 80 mm dla świń na chów, loszek po pokryciu i loch.

3. Państwa członkowskie zapewnią zakaz budowy pomieszczeń, w których lochy i loszki są uwiązywane, oraz zakaz przeróbek na takie pomieszczenia. Od dnia 1 stycznia 2006 r. zabrania się stosowania pęt wobec loch i loszek.

4. Państwa członkowskie zapewnią trzymanie loch i loszek w grupach w trakcie okresu rozpoczynającego się od czterech tygodni po pokryciu do jednego tygodnia przed przewidywanym czasem oproszenia. Kojec, w którym trzyma się grupę, musi mieć boki dłuższe niż 2,8 m. Gdy mniej niż sześć sztuk jest trzymanych w grupie, kojec, w którym znajduje się grupa, musi mieć boki dłuższe niż 2,4 m.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego, lochy i loszki hodowane w gospodarstwach posiadających mniej niż 10 loch mogą być trzymane oddzielnie podczas okresu wymienionego w tym akapicie, pod warunkiem że są w stanie łatwo się obracać w swoich boksach.

5. Państwa członkowskie zapewnią, bez uszczerbku dla wymagań określonych w załączniku I, stały dostęp dla loch i loszek do materiału, którym mogą poruszać, co najmniej odpowiadającego stosownym wymaganiom tego załącznika.

6. Państwa członkowskie zapewnią lochom i loszkom trzymanym w grupach karmienie przy zastosowaniu systemu umożliwiającego każdej sztuce uzyskanie wystarczającej ilości pożywienia, nawet przy obecności konkurentów do pokarmu.

7. Państwa członkowskie zapewnią, aby wszystkie lochy prośne niekarmiące i loszki otrzymywały wystarczającą ilość pokarmu w dużych kawałkach lub wysokowłóknistego, jak również pokarmu wysokoenergetycznego, aby zaspokoić ich głód i potrzebę żucia.

8. Państwa członkowskie zapewnią, aby świnie, które muszą być trzymane w grupach, a które są szczególnie agresywne, które zostały zaatakowane przez inne świnie, albo które są chore lub zranione, mogły być czasowo trzymane w oddzielnych kojcach. W takim przypadku oddzielny kojec musi pozwalać zwierzęciu na łatwe obracanie się, jeżeli nie jest to sprzeczne ze szczególnym zaleceniem weterynaryjnym.

9. Przepisy określone w ust. 1 lit. b), ust. 2, 4, 5 oraz zdanie ostatnie ust. 8 stosuje się do wszystkich gospodarstw nowo zbudowanych lub przebudowanych albo wprowadzonych do użytkowania po raz pierwszy po dniu 1 stycznia 2003 r. Od dnia 1 stycznia 2013 r. przepisy te mają zastosowanie do wszystkich gospodarstw.

Przepisów określonych w ust. 4 akapit pierwszy nie stosuje się do gospodarstw posiadających mniej niż 10 loch.

Artykuł 4

Państwa członkowskie zapewniają zgodność warunków hodowli świń z ogólnymi przepisami ustanowionymi w załączniku I.

Artykuł 5

Przepisy określone w załączniku I mogą zostać zmienione w związku z postępem naukowym, zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

Artykuł 6

Państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) każdy, kto zatrudnia lub angażuje osoby do zajmowania się świniami, dopilnował, żeby osoby te otrzymały instrukcje i wytyczne na temat odpowiednich przepisów art. 3 i załącznika I;

b) dostępne były właściwe kursy szkoleniowe. W szczególności takie kursy szkoleniowe muszą skupiać się na aspektach dobrostanu.

Artykuł 7

1. W miarę możliwości przed dniem 1 stycznia 2005 r., a ostatecznie do dnia 1 lipca 2005 r., Komisja przedkłada Radzie sprawozdanie, sporządzone w oparciu o opinię Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności. Sprawozdanie zostaje sporządzone z uwzględnieniem konsekwencji społeczno-ekonomicznych, konsekwencji sanitarnych, skutków środowiskowych i różnych warunków klimatycznych. Bierze również pod uwagę rozwój technik i systemów hodowli trzody chlewnej oraz przetwarzania mięsa, które mogłyby zredukować potrzebę uciekania się do chirurgicznej kastracji. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, sprawozdaniu będą towarzyszyć właściwe propozycje legislacyjne w sprawie skutków różnych przydziałów przestrzeni i rodzajów podłoża, właściwych dla dobrostanu świń na chów i warchlaków.

2. Nie później niż dnia 1 stycznia 2008 r. Komisja przedkłada Radzie sprawozdanie, przygotowane na podstawie opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności.

Sprawozdanie to obejmie w szczególności:

a) skutki zagęszczenia inwentarza, włączając w to rozmiar grupy i metody grupowania zwierząt w różnych systemach gospodarki rolnej, na dobrostan, włączając zdrowie świń;

b) wpływ konstrukcji zagrody i różnych rodzajów podłoża na dobrostan, włączając zdrowie świń, biorąc pod uwagę różne warunki klimatyczne;

c) czynniki ryzyka związane z odgryzaniem ogona i zalecenia dotyczące ograniczenia potrzeby obcinania ogona;

d) dalszy rozwój systemów grupowego przebywania ciężarnych loch, uwzględniając zarówno aspekty patologiczne, zootechniczne, fizjologiczne i etiologiczne różnych systemów oraz różne warunki klimatyczne, jak i wpływ tych systemów na zdrowie i środowisko;

e) ustalenie wymagań dotyczących przestrzeni, włączając w to obszar do pokrycia, dla oddzielnie przebywających dorosłych knurów hodowlanych;

f) dalszy rozwój systemów swobodnego przebywania dla loch w obszarze do krycia oraz dla ciężarnych loch, co spełnia potrzeby loch bez narażania życia prosiąt;

g) postawy i zachowania konsumentów w stosunku do wieprzowiny w przypadku różnych poziomów poprawy w dobrostanie zwierząt;

h) społeczno-ekonomiczne implikacje różnych systemów hodowli świń i ich oddziaływania na partnerów gospodarczych Wspólnoty.

Sprawozdaniu mogą towarzyszyć, jeśli konieczne, stosowne wnioski legislacyjne.

Artykuł 8

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie inspekcji, za które odpowiadają właściwe organy, w celu sprawdzenia, czy przepisy niniejszej dyrektywy są przestrzegane.

Inspekcje te, które mogą być prowadzone przy okazji innych kontroli, w każdym roku obejmują statystycznie reprezentatywną próbkę różnych systemów hodowli stosowanych w każdym państwie członkowskim.

2. Zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2 Komisja określa zbiór zasad, które stosuje się przy przeprowadzeniu inspekcji, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję co dwa lata, w terminie do ostatniego roboczego dnia kwietnia, a po raz pierwszy do dnia 30 kwietnia 1996 r., o wynikach inspekcji przeprowadzonych zgodnie z niniejszym artykułem w okresie poprzednich dwóch lat, podając liczbę przeprowadzonych inspekcji w stosunku do łącznej liczby gospodarstw działających na ich obszarze.

Artykuł 9

Zwierzęta pochodzące z kraju trzeciego mogą zostać wwiezione do Wspólnoty, jeśli towarzyszy im zaświadczenie wydane przez właściwy organ w danym kraju, stwierdzające, że były one traktowane co najmniej w taki sposób, jak zwierzęta o pochodzeniu wspólnotowym, zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł 10

W celu zagwarantowania jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy eksperci Komisji w zakresie weterynarii mogą, o ile jest to konieczne, przeprowadzać kontrole na miejscu przy współ-pracy z właściwymi organami. Osoby przeprowadzające takie kontrole stosują specjalne środki higieny osobistej w celu wykluczenia ryzyka przeniesienia chorób.

Państwo członkowskie, na którego obszarze przeprowadzana jest kontrola, udziela ekspertom wszelkiej niezbędnej pomocy w wykonywaniu ich zadań. Komisja powiadamia właściwe organy danego państwa członkowskiego o wynikach tych kontroli.

Właściwe organy danego państwa członkowskiego podejmują wszelkie środki, jakie są niezbędne w celu uwzględnienia wyników kontroli.

W stosunkach z krajami trzecimi stosuje się przepisy rozdziału III dyrektywy Rady 91/496/EWG dnia 15 lipca 1991 r. ustanawiająca zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych zwierząt wprowadzanych na rynek Wspólnoty z państw trzecich (⁸).

Ogólne zasady stosowania niniejszego artykułu przyjmuje się zgodnie z procedurą określoną w art. 11 ust. 2.

Artykuł 11

1. Komisję wspomaga Stały Komitet ds. Łańcucha Pokarmowego i Zdrowia Zwierząt, ustanowiony na mocy art. 58 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (⁹), dalej zwany „Komitetem”.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

Artykuł 12

Państwa członkowskie mogą, zgodnie z ogólnymi normami Traktatu, utrzymać lub stosować na swoim terytorium przepisy dotyczące ochrony świń ostrzejsze niż przepisy ustanowione niniejszą dyrektywą. Państwa członkowskie powiadomią Komisję o wszelkich takich środkach.

Artykuł 13

Dyrektywa 91/630/EWG, zmieniona aktami wymienionymi w załączniku II część A, traci moc, bez naruszenia zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku II część B.

Odesłania do uchylonej dyrektywy należy odczytywać jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku III.

Artykuł 14

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 15

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 grudnia 2008 r.