RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2025 r. Niniejsza decyzja jest przedmiotem stałego przeglądu. Jej okres obowiązywania jest odpowiednio przedłużany lub jest ona odpowiednio zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2024 r. Jest ona przedmiotem stałego przeglądu. Jej okres obowiązywania jest odpowiednio przedłużany lub jest ona odpowiednio zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2023 r. Jest ona przedmiotem stałego przeglądu. Jej okres obowiązywania jest odpowiednio przedłużany lub jest ona odpowiednio zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2022 r. Jest ona przedmiotem stałego przeglądu. Jest ona przedłużana lub odpowiednio zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2021 r. Jest ona przedmiotem stałego przeglądu. Jest ona przedłużana lub odpowiednio zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2020 r. Podlega ona stałemu przeglądowi. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2019 r. Podlega ona stałemu przeglądowi. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2018 r. Podlega ona stałemu przeglądowi. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2017 r. Podlega ona stałemu przeglądowi. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2016 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2015 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. [1] Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2014 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

3. [1] Ustępy 1 i 2 nie mają zastosowania do sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu, który jest przeznaczony wyłącznie do celów ochronnych dla personelu Unii oraz jej państw członkowskich w Iranie, lub do świadczenia pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług lub do zapewniania finansowania i pomocy finansowej związanej z takim sprzętem, uprzednio zatwierdzonych przez odpowiedni właściwy organ.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2013 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 2a

[1] Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu sprzętu lub oprogramowania przeznaczonego głównie do wykorzystania przez reżim irański przy monitorowaniu lub przechwytywaniu komunikacji prowadzonej przez internet lub za pomocą telefonii komórkowej lub stacjonarnej w Iranie, a także świadczenia pomocy przy instalowaniu, obsługi lub unowocześnianiu takiego sprzętu lub aktualizacji takiego oprogramowania.

Unia podejmuje środki niezbędne do określenia stosownych produktów, które należy objąć niniejszym artykułem.

Artykuł 2b

[2] 1. Zakazuje się sprzedaży, dostaw, przekazywania lub wywozu do Iranu – przez obywateli państw członkowskich lub z terytoriów państw członkowskich, lub przy użyciu statków pływających pod ich banderą lub ich statków powietrznych, niezależnie od tego, czy operacje te rozpoczęły się na terytoriach państw członkowskich, czy też nie – sprzętu, który mógłby zostać wykorzystany do represji wewnętrznych.

2. Zakazuje się również:

a) świadczenia, bezpośrednio lub pośrednio, pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług związanych z przedmiotami, o których mowa w ust. 1, lub związanych z dostarczaniem, produkcją, konserwacją i używaniem takich przedmiotów, na rzecz jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej, podmiotu lub organu w Iranie lub do użytku w Iranie;

b) zapewniania, bezpośrednio lub pośrednio, finansowania lub pomocy finansowej, dotyczącej przedmiotów, o których mowa w ust. 1, w tym w szczególności dotacji, pożyczek i ubezpieczeń kredytów eksportowych, do celów jakiejkolwiek sprzedaży, dostawy, przekazywania lub wywozu takich przedmiotów, lub w celu świadczenia związanej z tym pomocy technicznej, usług pośrednictwa lub innych usług jakiejkolwiek osobie fizycznej lub prawnej, podmiotowi lub organowi w Iranie lub do użytku w Iranie.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 4a

[3] Zakazuje się świadomego i celowego udziału w działaniach, których celem lub skutkiem jest ominięcie środków, o których mowa w art. 2a i 2b.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

[4] 1. Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

2. Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2013 r. Jest ona przedmiotem ciągłego przeglądu. Jest ona odpowiednio przedłużana lub zmieniana, jeżeli Rada uzna, że jej cele nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku [1] .

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2012 r. Jest ona przedmiotem stałej weryfikacji. Jest odnawiana lub zmieniana, w stosownych przypadkach, jeżeli Rada uzna, że cele niniejszej decyzji nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 29,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W dniu 21 marca 2011 r. Rada ponownie wyraziła głębokie zaniepokojenie pogarszaniem się sytuacji w zakresie praw człowieka w Iranie.

(2) Rada w szczególności podkreśliła gwałtowny wzrost liczby egzekucji w ostatnich miesiącach oraz ciągłe represje wobec obywateli irańskich, którzy narażeni są na prześladowanie i aresztowania za korzystanie z przysługującego im prawa do wolności wypowiedzi i prawa do pokojowych zgromadzeń. Unia ponownie stanowczo potępiła także stosowanie tortur i innych form okrutnego, nieludzkiego i poniżającego traktowania.

(3) W związku z tym Rada ponownie zapewniła o swojej determinacji w dalszym zajmowaniu się kwestią łamania praw człowieka w Iranie i oświadczyła o swojej gotowości do wprowadzenia środków ograniczających wobec osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie.

(4) Środki ograniczające powinny być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem praw człowieka – lub w popełnianie takich czynów – polegającym na stosowaniu represji wobec uczestników pokojowych demonstracji, dziennikarzy, obrońców praw człowieka, studentów lub innych osób, które otwarcie domagają się respektowania swoich praw, w tym wolności wypowiedzi, lub w osoby odpowiedzialne za takie postępowanie; środki takie powinny również być wymierzone w osoby zamieszane w kierowanie poważnym naruszaniem prawa do rzetelnego procesu sądowego, stosowaniem tortur, okrutnym, nieludzkim i poniżającym traktowaniem, lub masowym, nadmiernym i coraz szerszym stosowaniem kary śmierci, w tym publicznymi egzekucjami, kamienowaniem, wieszaniem lub egzekucjami młodocianych przestępców wbrew międzynarodowym zobowiązaniom Iranu w zakresie praw człowieka – lub w osoby zamieszane w popełnianie takich czynów lub odpowiedzialne za takie postępowanie.

(5) Wdrożenie niektórych środków wymaga dalszych działań Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki, aby uniemożliwić wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osobom odpowiedzialnym za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie i osobom z nimi powiązanym, wymienionym w załączniku.

2. Ustęp 1 nie zobowiązuje państwa członkowskiego do odmowy wjazdu na swoje terytorium swoim własnym obywatelom.

3. Ustęp 1 pozostaje bez uszczerbku dla przypadków, w których państwo członkowskie jest związane następującymi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego:

a) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową organizację międzyrządową;

b) państwo to jest państwem przyjmującym międzynarodową konferencję zwołaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych lub pod jej auspicjami;

c) zastosowanie ma wielostronna umowa przyznająca przywileje i immunitety; lub

d) zastosowanie ma traktat pojednawczy z 1929 roku (traktat laterański) zawarty między Stolicą Apostolską (Państwem Watykańskim) a Włochami.

4. Uznaje się, że ust. 3 ma również zastosowanie w przypadkach, gdy państwo członkowskie jest państwem przyjmującym Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE).

5. Rada jest należycie informowana o wszystkich przypadkach przyznania przez państwo członkowskie zwolnienia na mocy ust. 3 lub 4.

6. Państwa członkowskie mogą przyznawać zwolnienia ze środków nałożonych na mocy ust. 1 w przypadkach, gdy podróż jest uzasadniona pilną potrzebą humanitarną lub uczestnictwem w posiedzeniach międzyrządowych, włącznie z posiedzeniami promowanymi przez Unię lub posiedzeniami, których gospodarzem jest państwo członkowskie sprawujące przewodnictwo w OBWE i na których prowadzony jest dialog polityczny bezpośrednio wspierający demokrację, prawa człowieka i praworządność w Iranie.

7. Państwo członkowskie zamierzające przyznać zwolnienia, o których mowa w ust. 6, powiadamia o tym Radę na piśmie. Zwolnienie uważa się za przyznane, chyba że jeden lub więcej członków Rady wniesie sprzeciw na piśmie w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania powiadomienia o proponowanym zwolnieniu. W przypadku gdy co najmniej jeden członek Rady zgłosi sprzeciw, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może jednak postanowić o przyznaniu proponowanego zwolnienia.

8. W przypadkach gdy zgodnie z ust. 3, 4, 6 lub 7 państwo członkowskie zezwala na wjazd na swoje terytorium lub przejazd przez nie osób wymienionych w załączniku, zezwolenie to ograniczone jest do celów, do których zostało udzielone, i do osób, których dotyczy.

Artykuł 2

1. Zamrożone zostają wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób odpowiedzialnych za poważne naruszenia praw człowieka w Iranie, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą oraz wszystkie środki finansowe i zasoby gospodarcze należące do wymienionych w załączniku osób i podmiotów powiązanych z tymi osobami, będące w ich posiadaniu, dyspozycji lub pod ich kontrolą.

2. Żadne środki finansowe ani zasoby gospodarcze nie są udostępniane, bezpośrednio ani pośrednio, osobom i podmiotom wymienionym w załączniku ani na ich rzecz.

3. Właściwy organ państwa członkowskiego może zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych lub na udostępnienie niektórych środków finansowych lub zasobów gospodarczych na warunkach, jakie uznaje za stosowne, po ustaleniu, że środki finansowe lub zasoby gospodarcze, o których mowa, są:

a) niezbędne do pokrycia wydatków na podstawowe potrzeby osób wymienionych w załączniku i członków ich rodzin pozostających na ich utrzymaniu, w tym opłat za środki spożywcze, najem lub kredyt hipoteczny, leki i leczenie, podatki, składki ubezpieczeniowe oraz opłat za usługi użyteczności publicznej;

b) przeznaczone wyłącznie na pokrycie uzasadnionych kosztów honorariów oraz zwrotu poniesionych wydatków związanych z usługami prawniczymi;

c) przeznaczone wyłącznie na pokrycie kosztów opłat lub usług związanych z rutynowym prowadzeniem lub utrzymaniem zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych; lub

d) niezbędne do pokrycia wydatków nadzwyczajnych, pod warunkiem że właściwy organ poinformował właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz Komisję co najmniej dwa tygodnie przed wydaniem zezwolenia o powodach stwierdzenia, że specjalne zezwolenie powinno zostać wydane.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

4. W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwe organy państwa członkowskiego mogą zezwolić na odblokowanie niektórych zamrożonych środków finansowych lub zasobów gospodarczych, o ile spełnione są następujące warunki:

a) środki finansowe lub zasoby gospodarcze są przedmiotem zastawu sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego ustanowionego przed datą umieszczenia w załączniku osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1, lub są przedmiotem orzeczenia sądowego, administracyjnego lub arbitrażowego wydanego przed tą datą;

b) środki finansowe lub zasoby gospodarcze zostaną wykorzystane wyłącznie do zaspokojenia roszczeń zabezpieczonych takim zastawem lub uznanych za uzasadnione w takim orzeczeniu, w granicach określonych w mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych regulujących prawa osób posiadających takie roszczenia;

c) zastaw nie został ustanowiony ani orzeczenie wydane na rzecz osoby lub podmiotu wymienionego w załączniku; oraz

d) uznanie zastawu lub orzeczenia nie jest sprzeczne z porządkiem publicznym danego państwa członkowskiego.

Dane państwo członkowskie informuje pozostałe państwa członkowskie oraz Komisję o wszelkich zezwoleniach wydanych na podstawie niniejszego ustępu.

5. Ustęp 1 nie uniemożliwia osobie lub podmiotowi umieszczonym w wykazie dokonania płatności należnej na mocy umowy zawartej przed datą umieszczenia w załączniku takiej osoby lub podmiotu, o ile dane państwo członkowskie ustaliło, że płatność ta nie jest przeznaczona pośrednio ani bezpośrednio dla osoby lub podmiotu, o których mowa w ust. 1.

6. Ustęp 2 nie ma zastosowania do kwot dodatkowych na zamrożonych rachunkach z tytułu:

a) odsetek lub innych dochodów z tych rachunków; lub

b) płatności należnych z tytułu umów, porozumień lub zobowiązań, które zostały zawarte lub powstały przed datą, z którą rachunki te zaczęły podlegać środkom przewidzianym w ust. 1 i 2;

pod warunkiem że wszelkie takie odsetki, inne dochody oraz płatności nadal podlegają środkom przewidzianym w ust. 1.

Artykuł 3

1. Rada, stanowiąc na wniosek państwa członkowskiego lub Wysokiego Przedstawiciela Unii do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa, sporządza i zmienia wykaz znajdujący się w załączniku.

2. Rada powiadamia o swojej decyzji, w tym o uzasadnieniu umieszczenia w wykazie, daną osobę lub podmiot bezpośrednio – gdy adres jest znany – albo w drodze opublikowania ogłoszenia, umożliwiając takiej osobie lub podmiotowi zgłoszenie uwag.

3. W przypadku gdy zostaną zgłoszone uwagi lub przedstawione istotne nowe dowody, Rada dokonuje przeglądu swojej decyzji i odpowiednio informuje daną osobę lub podmiot.

Artykuł 4

1. Załącznik zawiera uzasadnienie umieszczenia w wykazie danych osób i podmiotów.

2. W załączniku podaje się również, jeśli są dostępne, informacje niezbędne do zidentyfikowania danych osób lub podmiotów. W odniesieniu do osób informacje takie mogą obejmować imiona i nazwiska, w tym pseudonimy, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numery paszportu i dowodu tożsamości, płeć, adres – o ile jest znany – oraz funkcję lub zawód. W odniesieniu do podmiotów informacje takie mogą obejmować nazwy, miejsce i datę rejestracji, numer rejestracji i miejsce prowadzenia działalności.

Artykuł 5

W celu maksymalizacji oddziaływania środków przewidzianych w niniejszej decyzji, Unia zachęca państwa trzecie do przyjmowania podobnych środków ograniczających.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 13 kwietnia 2012 r. Jest ona przedmiotem stałej weryfikacji. Jest odnawiana lub zmieniana, w stosownych przypadkach, jeżeli Rada uzna, że cele niniejszej decyzji nie zostały osiągnięte.

Sporządzono w Luksemburgu dnia 12 kwietnia 2011 r.