history Historia zmian
Wersja obowiązująca od 2023-11-07
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby uwzględnić pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska - mechanizm kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), które zostały przyjęte przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu w ramach jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. i które mają być stosowane od 2019 r.
(2) Prowadzenie pełnego, spójnego, przejrzystego i dokładnego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zharmonizowanymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu ma podstawowe znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych („EU ETS"), ustanowionego na podstawie dyrektywy 2003/87/WE.
(3) W trzecim okresie rozliczeniowym EU ETS (2013-2020) operatorzy przemysłowi, przewoźnicy lotniczy, weryfikatorzy i właściwe organy zdobyli doświadczenie w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2). Doświadczenie to wskazuje na potrzebę udoskonalenia, uściślenia i uproszczenia przepisów dotyczących monitorowania i raportowania, aby promować dalszą harmonizację i zwiększyć skuteczność systemu. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian rozporządzenie to należy zastąpić dla zapewnienia jasności.
(4) Definicja terminu „biomasa" w niniejszym rozporządzeniu powinna być zgodna z definicjami terminów „biomasa", „biopłyny" i „biopaliwa" przedstawionymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3), w szczególności z uwagi na fakt, że traktowanie preferencyjne w odniesieniu do zobowiązań dotyczących umorzenia uprawnień na podstawie EU ETS stanowi „system wsparcia" w rozumieniu art. 2 lit. k), a w konsekwencji wsparcie finansowe w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.
(5) W celu zapewnienia spójności w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie definicje zawarte w decyzji Komisji 2009/450/WE (4) i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (5).
(6) Aby zapewnić optymalne funkcjonowanie systemu monitorowania i raportowania, państwo członkowskie wyznaczające więcej niż jeden właściwy organ powinno zapewnić koordynację prac takich właściwych organów zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(7) Głównym elementem systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu powinien być plan monitorowania obejmujący szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonej instalacji lub operatora statku powietrznego. Powinny być wymagane regularne aktualizacje planu, zarówno w odpowiedzi na ustalenia weryfikatora, jak i z własnej inicjatywy prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Zasadnicza odpowiedzialność za wdrożenie metodyki monitorowania, której elementy są określone przez procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinna spoczywać na prowadzącym instalację lub operatorze statku powietrznego.
(8) Ponieważ plan monitorowania stanowi podstawowy element zasad monitorowania i raportowania, każda istotna jego zmiana powinna podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ. Jednakże w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego właściwych organów i prowadzących instalacje niektóre rodzaje zmian w planie nie powinny być uznawane za istotne i w związku z tym nie powinny wymagać formalnego zatwierdzenia.
(9) Należy określić podstawową metodykę monitorowania w celu minimalizacji obciążenia prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych oraz ułatwienia skutecznego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. Taka metodyka powinna obejmować podstawową metodykę opartą na obliczeniach i pomiarach. Metodyka oparta na obliczeniach powinna składać się z metodyki standardowej i metodyki bilansu masowego. Powinna istnieć możliwość łączenia w ramach tej samej instalacji metodyki opartej na pomiarach, standardowej metodyki opartej na obliczeniach i metodyki bilansu masowego, pod warunkiem że prowadzący instalację zapewni, aby nie występowały pominięcia lub podwójne liczenie.
(10) Aby zmniejszyć obciążenie prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych, należy uprościć wymóg dotyczący oceny niepewności, nie zmniejszając przy tym dokładności. Znaczne ograniczenie wymogów w odniesieniu do oceny niepewności jest wskazane w przypadku użycia przyrządów pomiarowych w warunkach zgodności z typem, w szczególności kiedy przyrządy te podlegają krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
(11) Należy zdefiniować współczynniki obliczeniowe, które mogą być domyślne lub ustalane w drodze analizy. W wymogach dotyczących analizy należy zachować preferencję w odniesieniu do korzystania z laboratoriów akredytowanych zgodnie ze zharmonizowaną normą „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących" (EN ISO/IEC 17025) w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych, a także przewidzieć wymogi dotyczące wykazywania wystarczającej zgodności w przypadku laboratoriów nieakredytowanych, w tym zgodnie ze zharmonizowaną normą „Systemy zarządzania jakością - Wymagania" (EN ISO/IEC 9001) lub innymi właściwymi certyfikowanymi systemami zarządzania jakością.
(12) Należy określić przejrzystą i spójną metodykę określania nieracjonalnych kosztów.
(13) Należy zwiększyć równoważność między metodami opartymi na obliczeniach i opartymi na pomiarach. Będzie to wymagało lepszego dostosowania wymogów dotyczących poziomu dokładności. W celu określenia frakcji biomasy w CO2 w przypadku stosowania systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) należy uwzględnić najnowsze osiągnięcia technologiczne. W związku z tym należy ustanowić bardziej elastyczne zasady wyznaczania frakcji biomasy, w szczególności umożliwiające zastosowanie w tym celu metod innych niż metody oparte na obliczeniach.
(14) Jako że emisje pochodzące z biomasy są powszechnie uznawane za zerowe do celów EU ETS, należy ustanowić uproszczone zasady monitorowania w odniesieniu do czystych strumieni materiałów wsadowych złożonych z biomasy. Jeśli paliwa lub materiały są mieszaninami biomasy i składników kopalnych, należy doprecyzować wymogi dotyczące monitorowania. Należy dokonać lepszego rozróżnienia między wstępnym współczynnikiem emisji odnoszącym się do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego i współczynnikiem emisji odnoszącym się wyłącznie do frakcji kopalnej CO2. W tym celu należy ustanowić odrębne definicje poziomów dokładności dla wstępnego współczynnika emisji i frakcji biomasy/frakcji kopalnej. Podobnie jak w przypadku innych współczynników obliczeniowych wymogi powinny uwzględniać wielkość instalacji oraz emisje gazów cieplarnianych związane z paliwem lub materiałem. W tym celu należy określić wymogi minimalne.
(15) Należy unikać nakładania nieproporcjonalnych zobowiązań w zakresie monitorowania w przypadku instalacji o niższych, mających mniej poważne konsekwencje emisjach rocznych, jednocześnie zapewniając utrzymanie możliwego do przyjęcia stopnia dokładności. W związku z tym należy ustanowić specjalne warunki dla instalacji uznawanych za instalacje o niskim poziomie emisji oraz dla operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie.
(16) W art. 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS małych instalacji objętych równoważnymi środkami oraz o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. W art. 27a dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS instalacji emitujących poniżej 2 500 ton, o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 lub art. 27a dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie postanowi inaczej.
(17) W celu wyeliminowania potencjalnych luk związanych z przenoszeniem związanego w paliwie lub czystego CO2 takie przenoszenie powinno być dopuszczalne tylko z zastrzeżeniem bardzo szczególnych warunków. W wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie C-460/15 (6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że przepisy art. 49 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 601/2012 oraz pkt 10.B załącznika IV do tego rozporządzenia są nieważne w zakresie, w jakim systemowo włączają one do emisji z instalacji do kalcynacji wapnia dwutlenek węgla (CO2) przenoszony do innej instalacji na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia, bez względu na to, czy ów CO2 zostaje uwolniony do atmosfery. W celu uwzględnienia wyroku trybunału w sprawie C-460/15 należy uznać, że CO2, który jest przenoszony na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia i w konsekwencji zostaje chemicznie związany z tym produktem, nie jest uwalniany do atmosfery. Powyższe warunki nie powinny jednak wykluczać możliwości przyszłych innowacji. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(18) Ponieważ możliwe jest przekazywanie między instalacjami nie tylko CO2, ale również N2O, należy wprowadzić przepisy dotyczące monitorowania przenoszenia N2O podobne do przepisów dotyczących przenoszenia CO2. Ponadto należy rozszerzyć definicję CO2 związanego w paliwie, obejmując nią nie tylko CO2 zawarty w paliwach, lecz także CO2 zawarty w każdym strumieniu materiałów wsadowych, który ma być monitorowany.
(19) Należy ustanowić przepisy szczegółowe w zakresie planów monitorowania oraz monitorowania emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do działań lotniczych.
(20) Należy zapewnić większą spójność w zakresie szacowania brakujących danych, wprowadzając wymóg stosowania procedur zachowawczego szacowania uznanych w planie monitorowania lub, jeśli to nie jest możliwe, w drodze zatwierdzenia stosownej procedury przez właściwy organ i jej włączenia do planu monitorowania.
(21) Na prowadzących instalacje należy nałożyć wymóg dokonywania regularnych przeglądów stosowanej przez nich metodyki monitorowania pod kątem udoskonaleń, a także uwzględniania zaleceń przedstawianych przez weryfikatorów w ramach procesu weryfikacji. W przypadku gdy prowadzący instalacje nie stosują metodyki opartej na systemie poziomów dokładności lub nie mogą osiągnąć najwyższego poziomu dokładności, prowadzący instalacje powinni regularnie składać sprawozdania na temat działań podejmowanych celem zastosowania metodyki monitorowania opartej na systemie poziomów dokładności oraz osiągnięcia najwyższego wymaganego poziomu dokładności. Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane z raportowaniem w zakresie udoskonaleń, należy dostosowywać odstępy czasu i podstawy raportowania w zakresie udoskonaleń, uwzględniając doświadczenia państw członkowskich w zakresie praktyki administracyjnej.
(22) Zgodnie z art. 3e ust. 1 i art. 28a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy statków powietrznych mogą ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów.
(23) Należy promować stosowanie technologii informacyjnej między innymi poprzez wymogi w zakresie formatów wymiany danych i wykorzystanie systemów zautomatyzowanych, a państwa członkowskie powinny w związku z tym mieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych do stosowania takich systemów. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość opracowania własnych formularzy elektronicznych lub specyfikacji formatu plików, które powinny jednak odpowiadać minimalnym normom publikowanym przez Komisję.
(24) Aby zapewnić większą jasność w odniesieniu do przepisów dotyczących monitorowania i raportowania emisji procesowych, należy ustanowić przepisy dotyczące substancji zawierających inne postaci węgla prowadzące do emisji CO2 niż materiały zawierające węglany. Należy wyraźnie wskazać stosowanie mocznika w oczyszczaniu gazów kominowych, przy czym należy podać odpowiedni domyślny współczynnik emisji.
(25) Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy przyznać wystarczającą ilość czasu na przyjęcie niezbędnych środków i ustanowienie właściwych krajowych ram instytucjonalnych. Aby uwzględnić dalszy rozwój sytuacji i usunąć - w miarę możliwości - odniesienia do źródeł poza prawem Unii, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane, także w przypadku kolejnego przeglądu zanim rozpocznie się okres jego obowiązywania, od początku czwartego okresu rozliczeniowego, z wyjątkiem zmian do rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które powinny być stosowane jak najszybciej.
(26) Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 należy uchylić z dniem 1 stycznia 2021 r. Należy jednak utrzymać jego skutki w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji danych dotyczących emisji mających miejsce podczas trzeciego okresu rozliczeniowego EU ETS i danych dotyczących działalności prowadzonej w tym okresie.
(27) Niniejsze rozporządzenie obejmuje usprawnienia w zakresie monitorowania i raportowania, które uwzględniają pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska -mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), przyjętych przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu podczas jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. Rozporządzenie w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zostaje również zmienione w celu uwzględnienia pierwszego wydania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania, a oba te instrumenty zostają uzupełnione aktem delegowanym na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(28) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
SEKCJA 1
Przedmiot i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych.
Artykuł 2
[1] Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załącznikach I i III do dyrektywy 2003/87/WE oraz do danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji stacjonarnych, do działań lotniczych oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w ramach rodzajów działań, o których mowa w załączniku III do tej dyrektywy.
Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r., do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji od tego dnia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „dane dotyczące działalności" oznaczają dane dotyczące ilości paliw lub materiałów zużytych lub wyprodukowanych w wyniku prowadzonych działań, mające znaczenie dla metodyki monitorowania opartej na obliczeniach, wyrażone w teradżulach, przy czym masa jest wyrażona w tonach lub (w przypadku gazów) objętość jest wyrażona w normalnych metrach sześciennych, stosownie do sytuacji;
2) „okres rozliczeniowy" oznacza okres, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2003/87/WE;
3) [2] (uchylony)
4) „strumień materiałów wsadowych" oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
a) określony typ paliwa, surowca lub produktu, którego zużycie lub produkcja powoduje emisje odnośnych gazów cieplarnianych w jednym źródle emisji lub w ich większej liczbie;
b) określony typ paliwa, surowca lub produktu zawierający węgiel pierwiastkowy i uwzględniany w obliczeniach emisji gazów cieplarnianych z zastosowaniem metodyki bilansu masowego;
5) „źródło emisji" oznacza możliwą do zidentyfikowania część instalacji lub proces odbywający się w instalacji, z którego emitowane są odnośne gazy cieplarniane lub, w przypadku działań lotniczych, pojedynczy statek powietrzny;
6) „niepewność" oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
7) [3] „współczynniki obliczeniowe” oznaczają wartość opałową, współczynnik emisji, wstępny współczynnik emisji, współczynnik utleniania, współczynnik konwersji, zawartość węgla pierwiastkowego, frakcję biomasy lub współczynnik konwersji jednostki;
8) [4] „poziom dokładności” oznacza ustalony wymóg w zakresie określania wartości danych dotyczących działalności, współczynników obliczeniowych, rocznej wielkości emisji i średniej rocznej wielkości godzinowej emisji, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz współczynnika zakresu;
9) [5] „ryzyko nieodłączne” oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, przed uwzględnieniem wpływu wszelkich powiązanych działań kontrolnych;
10) [6] „ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej” oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, i którym system kontroli może nie zapobiec lub których może nie wykryć i skorygować w odpowiednim terminie;
11) „emisje pochodzące ze spalania" oznaczają emisje gazów cieplarnianych powstające podczas reakcji egzotermicznej paliwa z tlenem;
12) [7] „okres sprawozdawczy” oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania w zakresie emisji;
13) [8] „współczynnik emisji” oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych względem danych dotyczących działalności w przypadku danego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia paliwa, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
14) „współczynnik utleniania" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego utlenionego do CO2 w wyniku spalania do węgla całkowitego zawartego w paliwie, wyrażony jako ułamek, przy czym tlenek węgla (CO) emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
15) „współczynnik konwersji" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego emitowanego jako CO2 do węgla całkowitego zawartego w strumieniu materiałów wsadowych przed rozpoczęciem procesu emisji, wyrażony jako ułamek, przy czym CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
16) „dokładność" oznacza stopień bliskości wyniku pomiaru i rzeczywistej wartości danej wielkości lub wartości referencyjnej określonej empirycznie przy zastosowaniu przyjętych w skali międzynarodowej i identyfikowalnych materiałów kalibracyjnych oraz metod standardowych, przy uwzględnieniu zarówno czynników losowych, jak i systematycznych;
17) „kalibracja" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd pomiarowy lub system pomiarowy bądź wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał referencyjny a odpowiednimi wartościami wielkości uzyskanymi z wzorca porównawczego;
18) „lot" oznacza lot zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 1 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
19) „pasażerowie" oznaczają osoby na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu, z wyłączeniem członków załogi przebywających na pokładzie w celach służbowych;
20) [9] „zachowawczy” oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji;
21) „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji frakcję produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa, łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi, z leśnictwa i powiązanych gałęzi przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji frakcję odpadów, w tym odpadów przemysłowych i komunalnych pochodzenia biologicznego;
21a) „paliwa z biomasy” oznaczają paliwa gazowe i stałe wyprodukowane z biomasy;
21b) „biogaz” oznacza paliwa gazowe wyprodukowane z biomasy;
21c) „odpady” oznaczają odpady zdefiniowane w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE, z wyłączeniem substancji, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone w celu spełnienia niniejszej definicji;
21ca) [10] „odpady komunalne” oznaczają odpady komunalne w rozumieniu art. 3 pkt 2b dyrektywy 2008/98/WE;
21d) „pozostałość” oznacza substancję, która nie jest produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji; nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;
21e) „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo, i które nie obejmują pozostałości pochodzących z powiązanych gałęzi przemysłu lub powiązanego przetwórstwa;
22) „biopłyny" oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż transport, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;
23) „biopaliwa” oznaczają ciekłe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;
23a) [11] „kwalifikujące się paliwo lotnicze” oznacza rodzaje paliwa kwalifikujące się do wsparcia na podstawie art. 3c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;
24) „prawna kontrola metrologiczna" oznacza kontrolę zadań pomiarowych, które mają być wykonywane w obszarze zastosowania przyrządu pomiarowego, przeprowadzaną ze względów interesu publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, do celów ochrony środowiska, nakładania podatków i opłat, ochrony konsumentów i uczciwego handlu;
25) „największy dopuszczalny błąd" oznacza dopuszczony błąd pomiaru określony w załączniku I oraz w dotyczących przyrządów załącznikach do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/32/UE (7) lub w krajowych przepisach dotyczących prawnej kontroli metrologicznej, stosownie do przypadku;
26) „działania w zakresie przepływu danych" oznaczają działania związane z nabywaniem, przetwarzaniem i obróbką danych potrzebnych do sporządzenia raportu na temat wielkości emisji na podstawie pierwotnych danych źródłowych;
27) „tony CO2(e)" oznaczają tony metryczne CO2 lub CO2(e);
28) „CO2(e)" oznacza dowolny gaz cieplarniany inny niż CO2, wymieniony w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE o równoważnym w stosunku do CO2 współczynniku ocieplenia globalnego;
29) „system pomiarowy" oznacza kompletny zestaw przyrządów pomiarowych i innych urządzeń, takich jak urządzenia do pobierania próbek i przetwarzania danych, stosowany do określania takich zmiennych, jak dane dotyczące działalności, zawartość węgla pierwiastkowego, wartość opałowa lub współczynnik emisji dla emisji gazów cieplarnianych;
30) „wartość opałowa" (NCV) oznacza konkretną ilość energii uwalnianej w postaci ciepła, kiedy paliwo lub materiał ulega pełnemu spaleniu z użyciem tlenu, w standardowych warunkach, pomniejszoną o ciepło parowania ewentualnie powstałej wody;
31) „emisje z procesów technologicznych" oznaczają emisje gazów cieplarnianych inne niż emisje pochodzące ze spalania, występujące wskutek zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych reakcji między substancjami lub ich przemiany, łącznie z chemiczną lub elektrolityczną redukcją rud metali, termicznym rozkładem substancji oraz tworzeniem substancji przeznaczonych do użytku jako produkty lub materiały wsadowe;
32) „znormalizowane paliwo handlowe" oznacza paliwa handlowe znormalizowane w skali międzynarodowej, wykazujące 95 % poziom ufności nieprzekraczający 1 % w zakresie ich podanej wartości opałowej, w tym olej napędowy, lekki olej opałowy, benzynę, naftę, kerozynę, etan, propan, butan, naftowe paliwo lotnicze (Jet A1 lub Jet A), paliwo do silników odrzutowych (Jet B) i benzynę lotniczą (AvGas);
33) „partia" oznacza ilość paliwa lub materiału poddaną reprezentatywnemu próbkowaniu i scharakteryzowaną, przekazywaną jako jednorazowa dostawa lub w sposób ciągły w określonym czasie;
34) „paliwo mieszane" oznacza paliwo zawierające zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
34a) [12] „paliwo lotnicze mieszane” oznacza paliwo zawierające zarówno kwalifikujące się paliwo lotnicze jak i paliwo kopalne;
35) „materiał mieszany" oznacza materiał zawierający zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
36) „wstępny współczynnik emisji" oznacza zakładany całkowity współczynnik emisji paliwa lub materiału określony na podstawie zawartości węgla pierwiastkowego obejmującej jego frakcję biomasy i frakcję kopalną przed pomnożeniem go przez wartość frakcji kopalnej w celu uzyskania współczynnika emisji;
37) „frakcja kopalna" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego kopalnego do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38) „frakcja biomasy" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego pochodzącego z biomasy do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38a) [13] „kwalifikująca się frakcja” oznacza proporcję kwalifikującego się paliwa lotniczego zawartego w paliwie kopalnym;
39) „metoda bilansu energii" oznacza metodę służącą do szacowania ilości energii zużytej jako paliwo w kotle, obliczonej jako suma ciepła użytecznego i wszelkich strat energii w drodze promieniowania, przenoszenia i ze spalinami;
40) „ciągły pomiar emisji" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu wartości wielkości poprzez okresowe pomiary, przy zastosowaniu pomiaru w kominie lub procedur ekstrakcyjnych za pomocą przyrządu pomiarowego zlokalizowanego w pobliżu komina, przy wyłączeniu metodyki opartej na pomiarach, polegającej na pobieraniu pojedynczych próbek z komina;
41) „CO2 związany w paliwie" oznacza CO2 będący częścią strumienia materiałów wsadowych;
42) „węgiel kopalny" oznacza węgiel nieorganiczny i organiczny, który nie jest biomasą;
43) „punkt pomiarowy" oznacza źródło emisji, w przypadku którego do pomiaru emisji używa się systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) lub przekrój systemu rurociągów, w przypadku którego ustala się przepływ CO2 przy użyciu systemów ciągłych pomiarów;
44) „dokumentacja masy i wyważenia" oznacza dokumenty określone w przepisach międzynarodowych lub krajowych wdrażających normy i zalecane metody postępowania (SARP) określone w załączniku 6 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz określone w podczęści C sekcja 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (8) lub w równoważnych przepisach międzynarodowych;
45) „odległość" oznacza długość ortodromy między lotniskiem odlotu a lotniskiem przylotu, dodatkową w stosunku do stałego współczynnika wynoszącego 95 km;
46) „lotnisko odlotu" oznacza lotnisko, na którym rozpoczyna się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
47) „lotnisko przylotu" oznacza lotnisko, na którym kończy się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
48) [14] (uchylony)
49) „emisje niezorganizowane" oznaczają nieregularne lub niezamierzone emisje ze źródeł, które nie są zlokalizowane lub są zbyt zróżnicowane albo zbyt małe, aby mogły być monitorowane indywidualnie;
50) „lotnisko" oznacza lotnisko zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 2 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
51) „para lotnisk" oznacza parę, którą stanowią lotnisko odlotu i lotnisko przylotu;
52) „warunki standardowe" oznaczają temperaturę wynoszącą 273,15 K i ciśnienie wynoszące 101 325 Pa, definiujące normalny metr sześcienny (Nm3);
53) „składowisko" oznacza składowisko zgodnie z definicją w art. 3 pkt 3 dyrektywy 200 9/31/WE;
54) „wychwytywanie CO2" oznacza wychwytywanie CO2 ze strumieni gazu, jeżeli w przeciwnym razie mogłaby nastąpić jego emisja, w celu transportu i geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 200 9/31/WE;
55) „transport CO2" oznacza transport CO2 rurociągami w celu geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
56) „geologiczne składowanie CO2" oznacza geologiczne składowanie CO2 zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2009/31/WE;
57) „uwolnione emisje" oznaczają emisje celowo uwolnione z instalacji poprzez ustanowienie określonego punktu emisji;
58) „intensyfikacja wydobycia węglowodorów" oznacza dodatkowe wydobycie węglowodorów oprócz węglowodorów pozyskanych w wyniku ekstrakcji poprzez zatłaczanie wody lub w inny sposób;
59) [15] „dane przybliżone” oznaczają wartości roczne potwierdzone empirycznie lub uzyskane z przyjętych źródeł, które to wartości operator lub podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2003/87/WE wykorzystuje do zastąpienia danych dotyczących działalności, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji lub współczynników obliczeniowych do celów zapewnienia pełnego raportowania, kiedy stosowana metodyka monitorowania nie pozwala na uzyskanie wszystkich wymaganych danych dotyczących działalności, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji lub współczynników obliczeniowych;
60) „słup wody" oznacza słup wody zgodnie z definicją w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2009/31/WE;
61) „wyciek" oznacza wyciek zgodnie z definicją w art. 3 pkt 5 dyrektywy 2009/31/WE;
62) „kompleks składowania" oznacza kompleks składowania zgodnie z definicją w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2009/31/WE;
63) „sieć transportowa" oznacza sieć transportową zgodnie z definicją w art. 3 pkt 22 dyrektywy 2009/31/WE;
64) [16] „strumień paliwa” oznacza paliwo w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, dopuszczone do konsumpcji za pomocą określonych środków fizycznych, takich jak rurociągi, samochody ciężarowe, kolej, statki lub stacje paliw, i powodujące emisje odpowiednich gazów cieplarnianych w wyniku jego konsumpcji przez kategorie konsumentów w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE;
65) [17] „krajowy strumień paliwa” oznacza sumę, w podziale na rodzaje paliwa, strumieni paliw wszystkich podmiotów objętych regulacją na terytorium państwa członkowskiego;
66) [18] „współczynnik zakresu” oznacza współczynnik o wartości od zera do jednego, stosowany do określenia udziału strumienia paliwa wykorzystywanego do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE;
67) [19] „ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji” oznacza dane dotyczące ilości paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, które jest dopuszczone do konsumpcji i wyrażone jako energia w teradżulach, masa w tonach lub objętość w normalnych metrach sześciennych lub, w stosownych przypadkach, równowartość w litrach przed zastosowaniem współczynnika zakresu;
68) [20] „współczynnik konwersji jednostki” oznacza współczynnik służący do przeliczenia jednostki, w której są wyrażone ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji na ilości wyrażone jako energia w teradżulach, masa w tonach lub objętość w normalnych metrach sześciennych lub, w stosownych przypadkach, równowartość w litrach, obejmujący wszystkie istotne czynniki, takie jak gęstość, wartość opałowa lub (w przypadku gazów) przeliczenie z wartości opałowej brutto na wartość opałową netto, stosownie do przypadku;
69) [21] „konsument końcowy” do celów niniejszego rozporządzenia oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną będącą użytkownikiem końcowym paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku której to osoby roczne zużycie paliwa nie przekracza 1 tony CO2;
70) [22] „dopuszczone do konsumpcji” do celów niniejszego rozporządzenia oznacza moment, w którym podatek akcyzowy od paliwa, w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, staje się wymagalny zgodnie z art. 6 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady (UE) 2020/262 (9) lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 21 ust. 5 dyrektywy Rady 2003/96/WE (10), chyba że państwo członkowskie skorzystało z elastyczności przewidzianej w art. 3 lit. ae) pkt (iv) dyrektywy 2003/87/WE, w którym to przypadku oznacza to moment wskazany przez państwo członkowskie jako moment powstania obowiązków na podstawie rozdziału IVa tej dyrektywy.
SEKCJA 2
Zasady ogólne
Artykuł 4
Obowiązek ogólny
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych wykonują swoje obowiązki związane z monitorowaniem i raportowaniem w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z zasadami określonymi w art. 5-9.
Artykuł 5
Kompletność
Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i obejmują one wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz ze spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych rodzajów działań włączonych zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy, a także emisje wszystkich gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do tych rodzajów działań, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych podejmują właściwe środki w celu zapobiegania powstawaniu w okresie sprawozdawczym jakichkolwiek luk w danych.
Artykuł 6
Spójność, porównywalność i przejrzystość
1. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. W tym celu prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi i właściwym organom odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
Artykuł 7
Dokładność
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych zapewniają, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych.
W miarę możliwości identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
Dochowują należytej staranności w celu zagwarantowania, że obliczenia i pomiary emisji wykazują najwyższy osiągalny stopień dokładności.
Artykuł 8
Rzetelność metodyki i raportu na temat wielkości emisji
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w odniesieniu do rzetelności zgłaszanych danych dotyczących emisji. Określają wielkość emisji z zastosowaniem właściwych metod monitorowania przedstawionych w niniejszym rozporządzeniu.
Zgłaszane dane dotyczące emisji i inne przedstawiane w związku z nimi dane nie mogą zawierać żadnych istotnych nieprawidłowości, jak określono w art. 3 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 (11), cechować się stronniczością w doborze i sposobie prezentacji informacji oraz muszą zapewniać wiarygodny i wyważony wykaz emisji z danej instalacji lub pochodzących od danego operatora statku powietrznego.
Przy wyborze metodyki monitorowania korzyści wynikające z większej dokładności należy oceniać z uwzględnieniem dodatkowych kosztów. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji mają na celu uzyskanie największej osiągalnej dokładności, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 9
Stałe doskonalenie
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji sporządzonych zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE w prowadzonych potem działaniach związanych z monitorowaniem i raportowaniem.
Artykuł 10
Koordynacja
Jeśli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE, wówczas koordynuje ono prace takich organów prowadzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
ROZDZIAŁ II
PLAN MONITOROWANIA
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 11
Obowiązek ogólny
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje emisje gazów cieplarnianych na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ zgodnie z art. 12, uwzględniającego charakter i sposób funkcjonowania instalacji lub działań lotniczych, do których ma on zastosowanie.
Plan monitorowania uzupełniają pisemne procedury, które prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje do celów działań prowadzonych w ramach planu monitorowania, stosownie do sytuacji.
2. Plan monitorowania, o którym mowa w ust. 1, zawiera podane w sposób prosty i logiczny instrukcje dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, zapobiegając powielaniu działań i uwzględniając istniejące systemy stosowane w danej instalacji lub przez danego operatora statku powietrznego.
Artykuł 12
Zawartość planu monitorowania i jego przedłożenie
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego operatora statku powietrznego i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada następujące dokumenty uzupełniające:
a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;
b) wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
2. Jeśli załącznik I zawiera odniesienie do procedury, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę oddzielnie od planu monitorowania.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego streszcza procedury w planie monitorowania, podając następujące informacje:
a) tytuł procedury;
b) identyfikowalne i weryfikowalne odniesienie umożliwiające identyfikację procedury;
c) identyfikację stanowiska lub wydziału odpowiedzialnego za wdrożenie procedury oraz za dane pozyskane za pomocą procedury lub zarządzane z jej zastosowaniem;
d) krótki opis procedury umożliwiający prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego, właściwemu organowi i weryfikatorowi zrozumienie podstawowych parametrów i wykonywanych czynności;
e) lokalizację odnośnych rejestrów i informacji;
f) w stosownych przypadkach nazwę używanego systemu komputerowego;
g) w stosownych przypadkach wykaz norm EN lub innych zastosowanych norm.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego sporządza wszelką pisemną dokumentację procedur, którą na żądanie udostępnia właściwemu organowi. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia ją również do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. (uchylony)
Artykuł 13
Znormalizowane i uproszczone plany monitorowania
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych na stosowanie znormalizowanych lub uproszczonych planów monitorowania, bez uszczerbku dla art. 12 ust. 3.
W tym celu państwa członkowskie mogą publikować formularze planu monitorowania, w tym opis procedur przepływu danych i kontroli, o których mowa w art. 58 i 59, na podstawie formularzy i wytycznych publikowanych przez Komisję.
2. Przed zatwierdzeniem jakiegokolwiek uproszczonego planu monitorowania, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ przeprowadza uproszczoną ocenę ryzyka, aby ustalić, czy proponowane działania kontrolne oraz procedury odnoszące się do działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej oraz uzasadniają zastosowanie takiego uproszczonego planu monitorowania.
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia oceny ryzyka zgodnie z poprzednim akapitem przez samego prowadzącego instalacje lub operatora statku powietrznego.
Artykuł 14
Zmiany planu monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie instalacji lub działania lotniczego zgodnie z art. 7 dyrektywy 2003/87/WE, a także czy możliwe jest udoskonalenie metodyki monitorowania.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zmienia plan monitorowania przynajmniej w każdej z następujących sytuacji:
a) wystąpienia nowych emisji spowodowanych prowadzeniem nowych rodzajów działalności lub użyciem nowych paliw bądź materiałów, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
b) zmiany dostępności danych spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi przyczynami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
c) stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
d) zmiany w planie monitorowania skutkującej poprawą dokładności zgłaszanych danych, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów;
e) plan monitorowania nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a właściwy organ zażądał od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wprowadzenia zmian w takim planie;
f) konieczna jest odpowiedź na sugestie dotyczące udoskonaleń planu monitorowania zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.
Artykuł 15
Zatwierdzanie zmian planu monitorowania
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ o wszelkich propozycjach zmian planu monitorowania.
Właściwy organ może jednak zezwolić prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego na powiadamianie o zmianach planu monitorowania niebędących istotnymi zmianami w rozumieniu ust. 3 i 4 do dnia 31 grudnia tego samego roku.
2. Każda istotna zmiana planu monitorowania w rozumieniu ust. 3 i 4 podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ.
Jeśli właściwy organ uzna, że zmiana nie jest istotna, bezzwłocznie informuje o tym prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
3. Istotne zmiany w planie monitorowania instalacji obejmują:
a) zmiany kategorii instalacji, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności zgodnie z art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 47 ust. 8 zmiany dotyczące statusu instalacji jako „instalacji o niskim poziomie emisji"
c) zmiany źródeł emisji;
d) zastąpienie metodyki wyznaczania wielkości emisji opartej na obliczeniach metodyką opartą na pomiarach lub odwrotnie, albo zastąpienie metodyki rezerwowej metodyką opartą na poziomach dokładności lub odwrotnie;
e) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
f) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
g) zmianę kategoryzacji strumieni materiałów wsadowych - między kategoriami strumieni materiałów wsadowych głównych, pomniejszych lub de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
h) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
i) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach dotyczących pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji;
j) wdrożenie lub przyjęcie metodyki określania ilościowego w odniesieniu do emisji z wycieku w składowiskach.
4. Istotne zmiany w planach monitorowania operatora statku powietrznego obejmują:
a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/8 7/WE;
b) [23] (uchylona)
Artykuł 16
Wdrażanie i rejestracja zmian
1. Przed otrzymaniem zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może prowadzić monitorowanie i raportowanie, stosując zmodyfikowany plan monitorowania, jeśli może w sposób uzasadniony założyć, że proponowane zmiany nie są istotne lub monitorowanie prowadzone zgodnie z pierwotnym planem monitorowania skutkowałoby pozyskaniem niekompletnych danych dotyczących emisji.
W razie wątpliwości prowadzący instalację lub operator statku powietrznego stosuje równolegle zarówno zmieniony, jak i pierwotny plan monitorowania w celu przeprowadzenia wszystkich działań w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z obydwoma planami, oraz przechowuje zapisy obu wyników monitorowania.
2. Po otrzymaniu zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykorzystuje tylko dane odnoszące się do zmodyfikowanego planu monitorowania i prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania tylko na podstawie zmodyfikowanego planu monitorowania od daty, od której ma zastosowanie aktualna wersja planu monitorowania.3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi rejestr wszystkich zmian planu monitorowania. Każdy wpis w rejestrze zawiera:
a) przejrzysty opis zmiany;
b) uzasadnienie zmiany;
c) termin powiadomienia właściwego organu o zmianie zgodnie z art. 15 ust. 1;
d) datę potwierdzenia przez właściwy organ odbioru powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 1, o ile jest dostępna, oraz termin zatwierdzenia lub poinformowania, o których mowa w art. 15 ust. 2;
e) datę rozpoczęcia wdrażania zmodyfikowanego planu monitorowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
SEKCJA 2
Techniczna wykonalność i nieracjonalne koszty
Artykuł 17
Techniczna wykonalność
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
Artykuł 18
Nieracjonalne koszty
1. [24] W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 80 EUR za jedno uprawnienie, a koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez prowadzącego instalację poziomów dokładności dla danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że prowadzący instalację ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni materiałów wsadowych w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Takie środki mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień materiałów wsadowych;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej - zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE (12) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczających ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
4. [25] Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania instalacji nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów do czasu osiągnięcia łącznej kwoty 4 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku instalacji o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 1 000 EUR na okres sprawozdawczy.
ROZDZIAŁ III
MONITOROWANIE EMISJI Z INSTALACJI
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 19
Kategoryzacja instalacji, strumieni materiałów wsadowych i źródeł emisji
1. Do celów monitorowania emisji i określania minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności każdy prowadzący instalację określa kategorię własnej instalacji zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, każdego strumienia materiałów wsadowych zgodnie z ust. 3 i każdego źródła emisji zgodnie z ust. 4.
2. Prowadzący instalację klasyfikuje każdą instalację jako należącą do jednej z następujących kategorii:
a) instalacja kategorii A - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły 50 000 ton CO2(e) lub mniej;
b) instalacja kategorii B - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 50 000 ton CO2(e) oraz 500 000 ton CO2(e)lub mniej;
c) instalacja kategorii C - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 500 000 ton CO2(e).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji instalacji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Prowadzący instalację klasyfikuje każdy strumień materiałów wsadowych jako należący do jednej z następujących kategorii, porównując strumień z sumą wszystkich bezwzględnych wartości kopalnego CO2 i CO2(e) odpowiadającego wszystkim strumieniom materiałów wsadowych uwzględnianym przez metody oparte na obliczeniach oraz z sumą wszystkich emisji ze źródeł emisji monitorowanych z zastosowaniem metod opartych na pomiarach, przed odjęciem przenoszonego CO2:
a) pomniejszych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 10 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) strumieni materiałów wsadowych de minimis - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 2 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 20 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
c) głównych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w lit. a) i b).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia materiałów wsadowych jako pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia de minimis, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Prowadzący instalację klasyfikuje każde źródło emisji, w przypadku którego stosowana jest metodyka oparta na pomiarach, do jednej z następujących kategorii:
a) pomniejszych źródeł emisji - jeśli źródło emisji emituje mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie lub mniej niż 10 % łącznych emisji instalacji pochodzących z paliw kopalnych, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) głównych źródeł emisji - jeśli źródło emisji nie kwalifikuje się jako pomniejsze źródło emisji.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji źródła emisji jako pomniejszego źródła emisji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
5. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne z danej instalacji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy nie są znane lub nie odzwierciedlają już wystarczająco panującego stanu do celów ust. 2, w celu określenia kategorii instalacji prowadzący instalację wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2.
6. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 20
Granice monitorowania
1. Prowadzący instalacje definiują granice monitorowania dla każdej instalacji.
W tych granicach prowadzący instalację uwzględnia wszystkie odpowiednie emisje gazów cieplarnianych pochodzące ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań prowadzonych w instalacji i wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz z rodzajów działań i gazów cieplarnianych włączonych przez państwo członkowskie, w którym znajduje się instalacja, zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy.
Prowadzący instalację uwzględnia zarówno emisje z normalnego trybu działalności, jak i z wydarzeń nietypowych, włącznie z rozruchem i wyłączeniem instalacji oraz sytuacjami awaryjnymi w okresie sprawozdawczym, z wyjątkiem emisji z ruchomych maszyn służących do celów transportu.
2. Definiując proces monitorowania i raportowania, prowadzący instalację uwzględnia wymogi dotyczące poszczególnych sektorów określone w załączniku IV.
3. W przypadku stwierdzenia wycieków z kompleksu składowania w rozumieniu dyrektywy 2009/31/WE prowadzących do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, traktuje się je jako źródła emisji z odnośnej instalacji oraz monitoruje zgodnie z sekcją 23 załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.
Właściwy organ może dopuścić wykluczenie wycieku jako źródła emisji z procesu monitorowania i raportowania, jeżeli zostaną podjęte działania naprawcze na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE, a emisje lub uwolnienie do słupa wody z takiego wycieku nie są już wykrywalne.
Artykuł 21
Wybór metodyki monitorowania
1. Do celów monitorowania emisji z instalacji prowadzący instalację decyduje się na stosowanie metodyki opartej na obliczeniach lub metodyki opartej na pomiarach, z zastrzeżeniem przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia.
Metodyka oparta na obliczeniach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze strumieni materiałów wsadowych na podstawie danych dotyczących działalności uzyskanych za pomocą systemów pomiarowych oraz na podstawie dodatkowych parametrów uzyskanych z analiz laboratoryjnych lub wartości domyślnych. Metodykę opartą na obliczeniach można wdrażać w postaci metodyki standardowej, o której mowa w art. 24, lub w postaci metodyki bilansu masowego, o której mowa w art. 25.
Metodyka oparta na pomiarach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze źródeł emisji za pomocą ciągłego pomiaru stężenia odnośnego gazu cieplarnianego w spalinach oraz przepływu spalin, łącznie z monitorowaniem przenoszenia CO2 między instalacjami, przy czym dokonuje się pomiarów stężenia CO2 i przepływu przenoszonego gazu.
Jeśli stosuje się metodykę opartą na obliczeniach, prowadzący instalację określa w planie monitorowania w odniesieniu do każdego strumienia materiałów wsadowych, czy stosuje się metodykę standardową, czy metodykę bilansu masowego, z podaniem odpowiednich poziomów dokładności zgodnie z załącznikiem II.
2. Z zastrzeżeniem zgody właściwego organu prowadzący instalację może połączyć metodykę standardową, metodykę bilansu masowego i metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do różnych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do jednej instalacji, pod warunkiem że nie wystąpią luki ani nie dojdzie do podwójnego liczenia emisji.
3. W przypadku gdy wymogi sektorowe określone w załączniku IV wymagają zastosowania szczególnej metodyki monitorowania, prowadzący instalację stosuje tę metodykę lub metodykę opartą na pomiarach. Prowadzący instalację może wybrać inną metodykę tylko wtedy, gdy przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że zastosowanie wymaganej metodyki nie jest technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że alternatywna metodyka zapewnia większą całkowitą dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 22
Metodyka monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności
Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1, w odniesieniu do wybranych strumieni materiałów wsadowych lub źródeł emisji prowadzący instalację może stosować metodykę monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności (dalej zwaną „metodyką rezerwową"), pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w ramach metodyki opartej na obliczeniach w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych albo większej liczby takich strumieni oraz metodyki opartej na pomiarach w odniesieniu do co najmniej jednego źródła emisji związanego z tymi samymi strumieniami materiałów wsadowych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
b) prowadzący instalację co roku ocenia i określa liczbowo niepewności wszystkich parametrów stosowanych do wyznaczenia rocznej wielkości emisji zgodnie z wytyczną ISO dotyczącą wyrażania niepewności pomiarowych (JCGM 100:2008) lub z inną równoważną, uznaną na całym świecie normą i uwzględnia wyniki w rocznym raporcie na temat wielkości emisji;
c) prowadzący instalację wykazuje w sposób wymagany przez właściwy organ, że w razie zastosowania takiej rezerwowej metodyki monitorowania progi całkowitej niepewności w odniesieniu do rocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych dotyczącego całej instalacji nie przekraczaj+/- 7,5 % w przypadku instalacji kategorii A, 5,0 % w przypadku instalacji kategorii B oraz 2,5 % w przypadku instalacji kategorii C.
Artykuł 23
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, prowadzący instalację, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Prowadzący instalację podejmuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalację, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez prowadzącego instalację do wyznaczania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki podjęte przez prowadzącego instalację w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 24
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki standardowej
1. Zgodnie z metodyką standardową prowadzący instalację oblicza wielkość emisji pochodzących ze spalania na strumień materiałów wsadowych, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością spalonego paliwa wyrażoną w teradżulach na podstawie wartości opałowej (NCV) przez odpowiedni współczynnik emisji wyrażony w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem NCV, a także przez odpowiedni współczynnik utleniania.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji pochodzących ze spalania, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych z ilością spalonego paliwa wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik emisji i odpowiedni współczynnik utleniania.
2. Prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji z procesów technologicznych na strumień materiałów wsadowych, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych ze zużyciem materiału, wielkością przerobu instalacji lub wielkością produkcji, wyrażoną w tonach lub w normalnych metrach sześciennych, przez odpowiedni współczynnik emisji, wyrażony w t CO2/t lub t CO2/Nm3, oraz odpowiedni współczynnik konwersji.
3. Jeśli współczynnik emisji poziomu dokładności 1 lub poziomu dokładności 2 uwzględnia już wpływ niepełnych reakcji chemicznych, współczynnik utleniania lub współczynnik konwersji określa się jako 1.
Artykuł 25
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki bilansu masowego
1. Zgodnie z metodyką bilansu masowego prowadzący instalację oblicza ilość CO2 odpowiadającą każdemu strumieniowi materiałów wsadowych uwzględnionemu w bilansie masowym, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością paliwa lub materiału wchodzącego w granice bilansu masowego lub opuszczającego je, przez zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale pomnożoną przez 3,664 t CO2/t C, zgodnie z załącznikiem II sekcja 3.
2. Niezależnie od przepisów art. 49 emisje z całego procesu objętego bilansem masowym stanowią sumę ilości CO2 odpowiadających wszystkim strumieniom materiałów wsadowych objętym bilansem masowym. Ilość CO emitowanego do atmosfery oblicza się w bilansie masowym jako emisję molowo równoważnej ilości CO2.
Artykuł 26
Właściwe poziomy dokładności
1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych zgodnie z art. 21 ust. 1, w celu wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy prowadzący instalację stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku instalacji należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia materiałów wsadowych stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku II.
W przypadku głównych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Właściwy organ może, w okresie przejściowym uzgodnionym z prowadzącym instalację, zezwolić mu na stosowanie w odniesieniu do głównych strumieni materiałów wsadowych niższych poziomów dokładności, niż te, o których mowa w akapicie drugim, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, pod warunkiem że:
a) prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem drugim nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów; oraz
b) prowadzący instalację przedstawi plan udoskonaleń, wskazujący w jaki sposób i do kiedy zostanie osiągnięty co najmniej poziom dokładności wymagany na mocy akapitu drugiego.
2. W przypadku pomniejszych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
3. W przypadku strumieni materiałów wsadowych de minimis prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
4. W przypadku współczynnika utleniania i współczynnika konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej najniższe poziomy dokładności wymienione w załączniku II.
5. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, a także paliw wykorzystywanych jako wsad do procesu lub w bilansach masowych zgodnie z art. 25, wartość opałową można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Dane dotyczące działalności
Artykuł 27
Wyznaczanie wartości danych dotyczących działalności
1. Prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności w odniesieniu do strumienia materiałów wsadowych w jeden z następujących sposobów:
a) na podstawie ciągłych pomiarów odnoszących się do procesu powodującego emisje;
b) na podstawie zagregowanych wyników pomiarów osobno dostarczanych ilości, z uwzględnieniem odpowiednich zmian w zapasach.
2. Do celów ust. 1 lit. b) ilość paliwa lub materiału przetworzonego w okresie sprawozdawczym oblicza się jako ilość paliwa lub materiału otrzymaną w okresie sprawozdawczym pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału wyprowadzoną z instalacji oraz powiększoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na początku okresu sprawozdawczego, i pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na końcu okresu sprawozdawczego.
Gdy wyznaczenie ilości objętych zapasami w drodze bezpośredniego pomiaru nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może oszacować takie ilości na podstawie jednej z następujących informacji:
a) danych z poprzednich lat w korelacji z wielkością produkcji w okresie sprawozdawczym;
b) udokumentowanych procedur i odnośnych danych w skontrolowanych sprawozdaniach finansowych za dany okres sprawozdawczy.
Gdy wyznaczenie wartości danych dotyczących działalności dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok sprawozdawczy od kolejnego i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku jednego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni muszą być wyraźnie odnotowane, stanowiąc podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku.
Artykuł 28
Systemy pomiarowe pod kontrolą prowadzącego instalację
1. Do celów wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności zgodnie z art. 27 prowadzący instalację może wykorzystać wyniki pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, o ile spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:
a) prowadzący instalację musi przeprowadzić ocenę niepewności oraz zapewnia osiągnięcie progu niepewności dla odpowiedniego poziomu dokładności;
b) prowadzący instalację musi zapewnić co najmniej raz w roku i po każdej kalibracji przyrządu pomiarowego, aby wyniki kalibracji pomnożone przez zachowawczy współczynnik korygujący zostały porównane z odpowiednimi progami niepewności. Zachowawczy współczynnik korygujący opiera się na odpowiednich szeregach czasowych poprzednich kalibracji tego przyrządu pomiarowego lub podobnych przyrządów pomiarowych, aby uwzględnić wpływ niepewności podczas użytkowania.
W przypadku przekroczenia progów poziomów dokładności zatwierdzonych zgodnie z art. 12 lub stwierdzenia, że urządzenia nie odpowiadają innym wymogom, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze oraz powiadamia o tym właściwy organ.
2. Prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi ocenę niepewności, o której mowa w ust. 1 lit. a), przy zgłaszaniu nowego planu monitorowania lub kiedy jest ona istotna w związku ze zmianą w zatwierdzonym planie monitorowania.
Taka ocena obejmuje określoną niepewność zastosowanych urządzeń pomiarowych, niepewność związaną z kalibracją oraz wszelką dodatkową niepewność związaną ze sposobem użycia przyrządów pomiarowych w praktyce. W ocenie niepewności uwzględnia się niepewność związaną ze zmianami w zapasach, jeśli w miejscach składowania można umieścić co najmniej 5 % zużywanej rocznie ilości rozpatrywanego paliwa lub materiału. Przeprowadzając ocenę, prowadzący instalację bierze pod uwagę fakt, że podane wartości służące do zdefiniowania progów niepewności poziomów dokładności w załączniku II odnoszą się do niepewności w całym okresie sprawozdawczym.
Prowadzący instalację może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego lub, jeśli jest niższa, niepewność uzyskaną poprzez pomnożenie wyników kalibracji przez zachowawczy współczynnik korygujący odzwierciedlający wpływ niepewności podczas użytkowania należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku II, pod warunkiem zainstalowania przyrządów pomiarowych w środowisku odpowiadającym ich specyfikacjom użytkowym.
3. Niezależnie od przepisów ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na wykorzystanie wyników pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, jeśli prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że stosowane przyrządy pomiarowe podlegają odpowiedniej krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami krajowymi dotyczącymi prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniego zadania pomiarowego.
Artykuł 29
Systemy pomiarowe poza kontrolą prowadzącego instalację
1. Jeśli z uproszczonej oceny niepewności wynika, że wykorzystanie systemów pomiarowych znajdujących się poza kontrolą prowadzącego instalację, w porównaniu z wykorzystaniem systemów kontrolowanych przez prowadzącego instalację zgodnie z art. 28, umożliwia prowadzącemu instalację osiągnięcie co najmniej tak wysokiego poziomu dokładności, zapewnia bardziej wiarygodne wyniki oraz jest mniej podatne na ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej, prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności, wykorzystując systemy pomiarowe znajdujące się poza jego kontrolą.
W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać jedno z następujących źródeł danych:
a) ilości z wystawionych przez kontrahenta faktur, pod warunkiem że miała miejsce transakcja handlowa między dwoma niezależnymi partnerami handlowymi;
b) bezpośrednie odczyty z takich systemów pomiarowych.
2. Prowadzący instalację zapewnia zgodność z właściwym poziomem dokładności zgodnie z art. 26.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami dotyczącymi krajowej prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniej transakcji handlowej.
Jeśli właściwe wymogi dotyczące krajowej prawnej kontroli metrologicznej są mniej rygorystyczne niż wymogi właściwego poziomu dokładności zgodnego z art. 26, prowadzący instalację pozyskuje dowody dotyczące właściwej niepewności od kontrahenta odpowiedzialnego za system pomiarowy.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 30
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne lub wartości wyznaczone na podstawie analizy, zależnie od właściwego poziomu dokładności.
2. Prowadzący instalację wyznacza i zgłasza współczynniki obliczeniowe w sposób spójny ze stanem wykorzystanym w związku z danymi dotyczącymi działalności, odnosząc się do stanu paliwa lub materiału, w którym kupuje się paliwo lub materiał, bądź używa się go w procesie powodującym emisje, zanim wyschnie lub zostanie poddany innemu przetworzeniu na potrzeby analizy laboratoryjnej.
Jeśli ta metoda prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli można osiągnąć większą dokładność, prowadzący instalację może zgłaszać dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe w sposób spójny, odnosząc się do stanu, w którym przeprowadzono analizy laboratoryjne.
Prowadzący instalację jest zobowiązany do określenia frakcji biomasy wyłącznie w odniesieniu do paliw mieszanych lub materiałów mieszanych. W przypadku innych paliw lub materiałów stosuje się wartość domyślną wynoszącą 0 % dla frakcji biomasy paliw kopalnych lub materiałów oraz wartość domyślną wynoszącą 100 % frakcji biomasy w odniesieniu do paliw z biomasy lub materiałów składających się wyłącznie z biomasy.
Artykuł 31
Wartości domyślne współczynników obliczeniowych
1. Jeśli prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne, wówczas, zgodnie z wymogami dotyczącymi właściwego poziomu dokładności określonymi w załącznikach II i VI, stosuje jedną z następujących wartości:
a) współczynniki standardowe i współczynniki stechiometryczne wymienione w załączniku VI;
b) współczynniki standardowe stosowane przez państwo członkowskie w krajowej inwentaryzacji przekazanej do Sekretariatu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
c) wartości określone na podstawie literatury, uzgodnione z właściwym organem, w tym współczynniki standardowe publikowane przez właściwy organ, zgodne ze współczynnikami, o których mowa w lit. b), lecz reprezentatywne dla bardziej zdezagregowanych źródeł strumieni paliwa;
d) wartości określone i gwarantowane przez dostawcę paliwa lub materiału, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że zawartość węgla pierwiastkowego wykazuje 95 % przedział ufności nieprzekraczający 1 %;
e) wartości określone na podstawie analiz przeprowadzonych w przeszłości, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że takie wartości są reprezentatywne dla przyszłych partii tego samego paliwa lub materiału.
2. Prowadzący instalację określa wszystkie wartości domyślne zastosowane w planie monitorowania.
Jeśli wartości domyślne zmieniają się z roku na rok, prowadzący instalację określa w planie monitorowania właściwe autorytatywne źródło danej wartości.
3. Właściwy organ może zatwierdzić zmianę wartości domyślnej współczynnika obliczeniowego w planie monitorowania zgodnie z art. 15 ust. 2 tylko wówczas, gdy prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że nowa wartość domyślna pozwoli na dokładniejsze wyznaczanie wielkości emisji.
4. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może pozwolić na wyznaczanie wartości opałowej i współczynników emisji paliw z zastosowaniem tych samych poziomów dokładności, które są wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że prowadzący instalację przedstawi, co najmniej raz na trzy lata, dowody potwierdzające, że w ciągu ostatnich trzech lat zmienność wartości opałowej mieściła się w przedziale 1 %.
5. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może uznać, że stechiometryczna zawartość węgla pierwiastkowego w czystej substancji chemicznej jest uznawana za zgodną z poziomem dokładności, który w przeciwnym razie wymagałby przeprowadzenia analiz zgodnie z art. 32-35, jeżeli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że wykorzystanie analiz prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów i że stosowanie wartości stechiometrycznej nie doprowadzi do niedoszacowania emisji.
Artykuł 32
Współczynniki obliczeniowe wyznaczone na podstawie analiz
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby wszelkie analizy, pobieranie próbek, kalibracje i walidacje do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych były prowadzone z zastosowaniem metod opartych na odpowiednich normach EN.
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
2. W przypadku użycia do wyznaczania wielkości emisji chromatografów gazowych działających w trybie on-line lub ekstrakcyjnych albo nieekstrakcyjnych analizatorów gazu prowadzący instalację uzyskuje od właściwego organu zgodę na użycie takich urządzeń. Używa się ich wyłącznie w celu pozyskania danych dotyczących składu paliw lub materiałów gazowych. Prowadzący instalację gwarantuje, jako minimalne środki zapewniania jakości, przeprowadzenie atestacji początkowej oraz powtarzanych co roku atestacji przyrządu.
3. Wyniki analizy wykorzystuje się wyłącznie w odniesieniu do okresu dostawy bądź partii paliwa lub materiału, którego próbki pobrano i dla którego próbki miały być reprezentatywne.
Wyznaczając określony parametr, prowadzący instalację wykorzystuje wyniki wszystkich analiz przeprowadzonych w odniesieniu do takiego parametru.
Artykuł 33
Plan pobierania próbek
1. Jeśli współczynniki obliczeniowe są wyznaczane w drodze analiz, prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi do zatwierdzenia, w odniesieniu do każdego paliwa lub materiału, plan pobierania próbek w postaci pisemnej procedury zawierającej informacje o metodyce przygotowania próbek, w tym o obowiązkach, lokalizacjach, częstotliwościach i ilościach, a także o metodyce przechowywania i transportu próbek.
Prowadzący instalację zapewnia, aby pobrane próbki były reprezentatywne dla odpowiedniej partii lub okresu dostawy i wolne od błędu systematycznego. Odpowiednie elementy planu pobierania próbek uzgadnia się z laboratorium przeprowadzającym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału, a dowody takiego uzgodnienia włącza się do planu. Prowadzący instalację udostępnia plan do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Prowadzący instalację, w porozumieniu z laboratorium prowadzącym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału i z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, dostosowuje elementy planu pobierania próbek, jeśli wyniki analizy wskazują, że niejednorodność paliwa lub materiału różni się znacznie od danych dotyczących niejedno-rodności, na których opierał się pierwotny plan pobierania próbek danego paliwa lub materiału.
Artykuł 34
Korzystanie z laboratoriów
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające analizy mające na celu wyznaczenie współczynników obliczeniowych były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych.
2. Z laboratoriów nieakredytowanych zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 można korzystać do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych tylko wówczas, gdy prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że dostęp do laboratoriów, o których mowa w ust. 1, nie jest technicznie wykonalny lub prowadziłby do nieracjonalnych kosztów, a laboratorium nieakredytowane spełnia wymogi równoważne wymogom określonym w normie EN ISO/IEC 17025.
3. Właściwy organ uznaje, że laboratorium spełnia wymogi równoważne wymogom normy EN ISO/IEC 17025 w rozumieniu ust. 2, jeśli prowadzący instalację przedstawi, o ile to możliwe, w postaci i na poziomie szczegółowości, jakie są wymagane w odniesieniu do procedur na mocy art. 12 ust. 2, dowody zgodne z akapitem drugim i trzecim niniejszego ustępu.
W odniesieniu do zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia akredytowaną certyfikację laboratorium zgodnie z normą EN ISO/IEC 9001 lub inne certyfikaty systemów zarządzania jakością stosowanych w laboratorium. W przypadku braku takich certyfikowanych systemów zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia odpowiednie dowody potwierdzające, że laboratorium jest w stanie zarządzać swoimi pracownikami, procedurami, dokumentami i zadaniami w niezawodny sposób.
W odniesieniu do kompetencji technicznych prowadzący instalację przedstawia dowody potwierdzające, że laboratorium posiada odpowiednie kompetencje oraz jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki, stosując odpowiednie procedury analityczne. Takie dowody obejmują co najmniej następujące elementy:
a) zarządzanie kompetencjami pracowników w odniesieniu do określonych przydzielonych im zadań;
b) adekwatność umiejscowienia i warunków otoczenia;
c) wybór metod analitycznych i odpowiednich norm;
d) w stosownych przypadkach zarządzanie pobieraniem i przygotowaniem próbek, w tym kontrolę integralności próbki;
e) w stosownych przypadkach, opracowanie i walidację nowych metod analitycznych lub zastosowanie metod nieobjętych normami międzynarodowymi lub krajowymi;
f) oszacowanie niepewności;
g) zarządzanie urządzeniami, w tym procedurami kalibracji, regulacji, utrzymania i naprawy urządzeń, a także prowadzenie rejestru takich działań;
h) zarządzanie danymi, dokumentami i oprogramowaniem oraz sprawowanie kontroli nad nimi;
i) zarządzanie pozycjami kalibracji i materiałami odniesienia;
j) zapewnianie jakości w odniesieniu do kalibracji i wyników badań, w tym regularny udział w programach badania biegłości, stosowanie metod analitycznych do certyfikowanych materiałów referencyjnych lub porównywanie wyników z laboratorium akredytowanym;
k) zarządzanie procesami zlecanymi na zewnątrz;
l) zarządzanie przydziałami, reklamacjami klientów i zapewnianie terminowego podejmowania działań naprawczych.
Artykuł 35
Częstotliwości analiz
1. Prowadzący instalację stosuje minimalne częstotliwości analiz odnośnych paliw i materiałów wymienione w załączniku VII.
2. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na zastosowanie innej częstotliwości niż ta, o której mowa w ust. 1, jeśli minimalne częstotliwości nie są dostępne lub jeśli prowadzący instalację wykaże jeden z poniższych warunków:
a) z danych historycznych, w tym wyników analiz dotyczących odnośnych paliw lub materiałów w okresie sprawozdawczym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres sprawozdawczy, wynika, że wszelka zmienność wyników analiz dotyczących odnośnego paliwa lub materiału nie przekracza 1/3 wartości niepewności, której prowadzący instalację musi przestrzegać w odniesieniu do wyznaczania wartości danych dotyczących działalności związanych z odnośnym paliwem lub materiałem;
b) stosowanie wymaganej częstotliwości prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku gdy instalacja działa wyłącznie przez część roku lub gdy paliwa lub materiały są dostarczane w partiach zużywanych w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, właściwy organ może uzgodnić z prowadzącym instalację bardziej odpowiedni harmonogram analiz, pod warunkiem że w rezultacie otrzymuje się niepewność porównywalną do niepewności, której wartość określono w akapicie pierwszym lit. a).
Podsekcja 4
Szczególne współczynniki obliczeniowe
Artykuł 36
Współczynniki emisji dla CO2
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki emisji właściwe dla poszczególnych rodzajów działań, dotyczące emisji CO2.
2. Współczynniki emisji dla paliw, w tym używanych jako wsad do procesu, wyraża się jako t CO2/TJ.
Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie współczynnika emisji dla paliwa wyrażonego jako t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku emisji pochodzących ze spalania, jeśli zastosowanie współczynnika emisji wyrażonego jako t CO2/TJ prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli dzięki zastosowaniu takiego współczynnika emisji można osiągnąć co najmniej równoważną dokładność w obliczeniu wielkości emisji.
3. Do celów przeliczenia zawartości węgla pierwiastkowego na odpowiednią wartość współczynnika emisji powiązanego z CO2, lub na odwrót, prowadzący instalację stosuje współczynnik 3,664 t CO2/t C.
Artykuł 37
Współczynniki utleniania i konwersji
1. W celu wyznaczenia współczynników utleniania lub konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej poziom dokładności 1. Jeśli współczynnik emisji uwzględnia wpływ niecałkowitego utlenienia lub konwersji, prowadzący instalację stosuje współczynnik utleniania lub konwersji wynoszący 1.
Właściwy organ może jednak wymagać od prowadzących instalacje stałego stosowania poziomu dokładności 1.
2. Jeśli w instalacji używa się kilku paliw, a w odniesieniu do określonego współczynnika utleniania ma być zastosowany poziom dokładności 3, prowadzący instalację może wystąpić do właściwego organu o zatwierdzenie jednego lub obu poniższych sposobów postępowania:
a) wyznaczanie jednego zagregowanego współczynnika utleniania dla całego procesu spalania i stosowanie go do wszystkich paliw;
b) przypisanie niecałkowitego utlenienia jednemu głównemu strumieniowi materiałów wsadowych i stosowanie współczynnika utleniania wynoszącego 1 w odniesieniu do pozostałych strumieni materiałów wsadowych.
W przypadku użycia biomasy lub paliw mieszanych prowadzący instalację przedstawia dowody, że zastosowanie lit. a) lub b) akapitu pierwszego nie prowadzi do niedoszacowania emisji.
Podsekcja 5
Biomasa
Artykuł 38
Strumienie materiałów wsadowych złożone z biomasy
1. Prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności odnoszących się do strumienia materiałów wsadowych złożonego z biomasy bez zastosowania poziomów dokładności i przedstawiania danych z analiz dotyczących zawartości biomasy, jeśli dany strumień materiałów wsadowych składa się wyłącznie z biomasy, a prowadzący instalację może zagwarantować, że nie jest on zanieczyszczony innymi materiałami ani paliwami.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
2. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi 0. Do celów niniejszego akapitu stosuje się art. 38 ust. 5.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa lub materiału oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji wyznaczony zgodnie z art. 30, pomnożony przez wartość frakcji kopalnej paliwa lub materiału.
3. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych, ksylitowych i kopalnych w paliwach lub materiałach mieszanych.
4. Jeśli frakcja biomasy w paliwach lub materiałach mieszanych wynosi 97 % lub więcej bądź jeśli ze względu na ilość emisji związanych z frakcją kopalną paliwa lub materiału kwalifikuje się jako strumień materiałów wsadowych de minimis, właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie metodyki nieuwzględniającej poziomów dokładności, w tym metody bilansu energii, w celu określania wartości danych dotyczących działalności oraz odpowiednich współczynników obliczeniowych.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
5. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wykorzystywane do spalania spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Jednak biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wyprodukowane z odpadów i pozostałości innych niż pozostałości z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa muszą spełniać jedynie kryteria określone w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001. Niniejszy akapit stosuje się również do odpadów i pozostałości, które, zanim zostaną przetworzone w biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy, najpierw są przetwarzane w produkt.
Energia elektryczna, energia ciepła i chłodu wytwarzane ze stałych odpadów komunalnych nie podlegają kryteriom określonym w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Kryteria określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 stosuje się niezależnie od pochodzenia geograficznego biomasy.
Art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ma zastosowanie do urządzenia zgodnie z definicją w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE.
Zgodność z kryteriami określonymi w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ocenia się zgodnie z art. 30 i art. 31 ust. 1 tej dyrektywy.
W przypadku gdy biomasa wykorzystywana do spalania nie spełnia wymogów niniejszego ustępu, jej zawartość węgla pierwiastkowego uznaje się za węgiel kopalny.
6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 5 akapit pierwszy państwa członkowskie lub, w stosownych przypadkach, właściwe organy mogą uznać za spełnione kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w tym ustępie, w odniesieniu do biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.
Artykuł 39
Wyznaczanie frakcji biomasy i frakcji kopalnej
1. W przypadku paliw lub materiałów mieszanych prowadzący instalację może założyć brak udziału biomasy i zastosować domyślną frakcję kopalną wynoszącą 100 % lub określić frakcję biomasy zgodnie z ust. 2, stosując poziomy dokładności określone w załączniku II sekcja 2.4.
2. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. W przypadku paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych prowadzący instalację może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go.
Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące innych właściwych metod szacowania.
2a. [26] W przypadku gdy prowadzący instalację stosuje bilans masowy zgodnie z art. 25, a biomasa spełniająca kryteria określone w art. 38 ust. 5 jest wykorzystywana jako materiał wsadowy lub paliwo i materiały wyjściowe zawierają węgiel, prowadzący instalację przekazuje właściwemu organowi dane dotyczące frakcji biomasy w węglu zawartym w strumieniach wyjściowych. Prowadzący instalację przedstawia zatem dowody na to, że całkowita wielkość emisji z instalacji nie jest systematycznie niedoszacowana ze względu zastosowaną metodykę monitorowania oraz że całkowita masa węgla odpowiadająca frakcji biomasy węgla zawartego w całym odnośnym materiale wyjściowym nie przekracza całkowitej masy frakcji biomasy węgla zawartego w materiałach wsadowych i paliwach.
Do celów niniejszego ustępu ust. 3 i 4 niniejszego artykułu mają zastosowanie do frakcji biogazu gazu ziemnego wykorzystywanego jako wsad.
3. [27] Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu oraz art. 30, z wyjątkiem przypadków stosowania na potrzeby art. 43 ust. 4, prowadzący instalację nie stosuje analiz ani metod szacowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu w celu określenia frakcji biomasy gazu ziemnego otrzymanego z sieci gazowej, do której dodano biogaz.
Prowadzący instalację może określić, że pewna ilość gazu ziemnego z sieci gazowej jest biogazem, stosując metodę określoną w ust. 4.
4. Prowadzący instalację może określić frakcję biomasy na podstawie rejestrów zakupu biogazu o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że przedstawi on w sposób zadowalający właściwy organ dowody na to, że:
a) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biogazu, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupiony biogaz jest przez nią wykorzystywany, w tym poprzez ujawnienie gwarancji pochodzenia zgodnie z definicją w art. 2 pkt 12 dyrektywy (UE) 2018/2001;
b) prowadzący instalację i producent biogazu są podłączeni do tej samej sieci gazowej. Do celów wykazania zgodności z niniejszym ustępem prowadzący instalację może wykorzystać dane zarejestrowane w bazie danych utworzonej przez przynajmniej jedno państwo członkowskie, która umożliwia śledzenie transferów biogazu.
SEKCJA 3
Metodyka oparta na pomiarach
Artykuł 40
Zastosowanie metodyki monitorowania opartej na pomiarach
Prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do wszystkich emisji podtlenku azotu (N2O) zgodnie z załącznikiem IV oraz w odniesieniu do określania ilości przenoszonego CO2 zgodnie z art. 49.
Ponadto prowadzący instalację może stosować metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do źródeł emisji CO2, jeśli jest w stanie przedstawić dla każdego źródła emisji dowody zgodności z poziomami dokładności wymaganymi zgodnie z art. 41.
Artykuł 41
Wymogi dotyczące poziomów dokładności
1. W odniesieniu do każdego głównego źródła emisji prowadzący instalację stosuje:
a) w przypadku instalacji kategorii A - przynajmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku VIII sekcja 2;
b) w innych przypadkach - najwyższy poziom dokładności wymieniony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku emisji z pomniejszych źródeł emisji prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 42
Normy i laboratoria pomiarowe
1. Wszystkich pomiarów dokonuje się z zastosowaniem metod opartych na normach:
a) EN 14181 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Zapewnienie jakości automatycznych systemów pomiarowych);
b) EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru);
c) innych odpowiednich normach EN, w szczególności EN ISO 16911-2 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Manualne i automatyczne wyznaczanie prędkości i strumienia objętości w przewodach).
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO, normach opublikowanych przez Komisję lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
Prowadzący instalację uwzględnia wszystkie istotne aspekty systemu ciągłych pomiarów, w tym lokalizację urządzeń, kalibrację, pomiary, zapewnianie jakości i kontrolę jakości.
2. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające pomiary, kalibrację oraz ocenę odnośnych urządzeń dla systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych lub kalibracji.
Jeśli laboratorium nie posiada takiej akredytacji, prowadzący instalację zapewnia spełnienie równoważnych wymogów art. 34 ust. 2 i 3.
Artykuł 43
Wyznaczanie wielkości emisji
1. Prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji ze źródła emisji w okresie sprawozdawczym, sumując za cały okres sprawozdawczy wszystkie wartości godzinowe zmierzonego stężenia gazów cieplarnianych pomnożone przez wartości godzinowe przepływu spalin, przy czym wartości godzinowe stanowią średnie wartości wszystkich indywidualnych wyników pomiarów w odnośnej godzinie pracy.
W przypadku emisji CO2 prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania 1 w załączniku VIII. CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2.
W przypadku podtlenku azotu (N2O) prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania w załączniku IV sekcja 16 podsekcja B.1.
2. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, prowadzący instalację mierzy emisje z takich źródeł emisji oddzielnie i sumuje wyniki, otrzymując całkowitą wielkość emisji danego gazu w okresie sprawozdawczym.3. Prowadzący instalację wyznacza stężenie gazów cieplarnianych w spalinach w drodze ciągłych pomiarów w reprezentatywnym punkcie, stosując jeden z następujących sposobów:
a) pomiar bezpośredni;
b) w przypadku wysokiego stężenia w spalinach - obliczenie stężenia przez pośredni pomiar stężenia z zastosowaniem równania 3 w załączniku VIII oraz z uwzględnieniem zmierzonych wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów zgodnie z planem monitorowania prowadzącego instalację.
4. W stosownych przypadkach prowadzący instalację wyznacza oddzielnie każdą ilość CO2 pochodzącą z biomasy i odejmuje ją od całkowitej wielkości zmierzonych emisji CO2. W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać:
a) podejście oparte na obliczeniach, w tym podejścia, w których wykorzystuje się analizy i pobieranie próbek na podstawie normy EN ISO 13833 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie stosunku ditlenku węgla pochodzącego z biomasy (biogennego) i węgla kopalnego - Pobieranie próbek i oznaczanie radiowęgla);
b) inną metodę opierającą się na odpowiedniej normie, w tym ISO 18466 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie frakcji biogennej w CO2 z gazów odlotowych przy użyciu metody bilansu);
c) metodę szacowania opublikowaną przez Komisję.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin stosuje się normę EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin, a instalacja zużywa gaz ziemny z sieci, prowadzący instalację odejmuje każdą ilość CO2 pochodzącą z biogazu zawartego w gazie ziemnym od całkowitych zmierzonych emisji CO2. Frakcję biomasy gazu ziemnego określa się zgodnie z przepisami art. 32–35. [28]
5. Prowadzący instalację wyznacza wartość przepływu spalin do celów obliczenia zgodnie z ust. 1 za pomocą jednej z następujących metod:
a) obliczenia z zastosowaniem odpowiedniego bilansu masowego, z uwzględnieniem wszystkich istotnych parametrów od strony wejścia, w tym w przypadku emisji CO2 co najmniej ładunków materiału wsadowego, dopływu powietrza i sprawności procesu, a także od strony wyjścia, w tym co najmniej wielkości produkcji oraz stężenia tlenu (O2), dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX);
b) wyznaczenia w drodze ciągłego pomiaru przepływu w reprezentatywnym punkcie.
Artykuł 44
Agregowanie danych
1. Prowadzący instalację oblicza średnie wartości godzinowe dla każdego parametru, w tym stężenia i przepływu spalin, istotnego dla wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, wykorzystując wszystkie punkty danych dostępne dla takiej określonej godziny.
Jeśli prowadzący instalację jest w stanie pozyskać dane dotyczące krótszych okresów referencyjnych bez ponoszenia dodatkowych kosztów, wykorzystuje on takie okresy do wyznaczania rocznej wielkości emisji zgodnie z art. 43 ust. 1.
2. Jeśli urządzenie do prowadzenia ciągłego pomiaru danego parametru jest poza kontrolą, poza zasięgiem lub nie działa przez część godziny lub okresu referencyjnego, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację oblicza odnośną średnią godzinową proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla takiej określonej godziny lub krótszego okresu referencyjnego, pod warunkiem że dostępnych jest co najmniej 80 % maksymalnej liczby punktów danych odnoszących się do parametru.
Art. 45 ust. 2-4 ma zastosowanie w przypadku, gdy dostępnych jest mniej niż 80 % maksymalnej liczby punktów danych dla danego parametru.
Artykuł 45
Brakujące dane
1. Jeśli urządzenie pomiarowe w systemie ciągłego monitorowania emisji nie działa przez ponad pięć kolejnych dni w dowolnym roku kalendarzowym, prowadzący instalację bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ i proponuje odpowiednie środki mające na celu poprawę jakości odnośnego systemu ciągłego monitorowania emisji.
2. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego zgodnie z art. 44 ust. 1 dla jednego parametru lub ich większej liczby do celów metodyki opartej na pomiarach ze względu na brak kontroli nad urządzeniem, brak zasięgu lub niedziałanie urządzenia, prowadzący instalację wyznacza wartości zastępujące dla każdej brakującej godziny danych.
3. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego dla parametru mierzonego bezpośrednio, takiego jak stężenie, prowadzący instalację oblicza wartość zastępującą jako sumę średniego stężenia i dwukrotności odchylenia standardowego związanego z taką średnią, stosując równanie 4 w załączniku VIII.
Jeśli okres sprawozdawczy nie ma zastosowania do wyznaczania takich wartości zastępczych ze względu na znaczne zmiany technologiczne w instalacji, prowadzący instalację uzgadnia z właściwym organem reprezentatywne ramy czasowe wyznaczania średniej i odchylenia standardowego, w miarę możliwości obejmujące jeden rok.
4. W przypadku gdy nie można uzyskać prawidłowego zbioru danych z godziny dla parametru innego niż stężenie, prowadzący instalację uzyskuje wartości zastępcze takiego parametru za pomocą odpowiedniego modelu bilansu masowego lub bilansu energii w procesie. Prowadzący instalację dokonuje walidacji wyników, wykorzystując pozostałe zmierzone parametry metodyki opartej na pomiarach oraz dane w normalnych warunkach pracy, z uwzględnieniem okresu o takim samym czasie trwania, co luka w danych.
Artykuł 46
Obliczenie potwierdzające wielkości emisji
Prowadzący instalację potwierdza wielkości emisji wyznaczone z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, z wyjątkiem emisji podtlenku azotu (N2O) z produkcji kwasu azotowego i gazów cieplarnianych przenoszonych do sieci transportowej lub na składowisko, obliczając roczne wielkości emisji każdego z branych pod uwagę gazów cieplarnianych w odniesieniu do tych samych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych.
Zastosowanie metodyki wykorzystującej poziomy dokładności nie jest wymagane.
SEKCJA 4
Przepisy szczególne
Artykuł 47
Instalacje o niskim poziomie emisji
1. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na przedstawienie uproszczonego planu monitorowania zgodnie z art. 13, pod warunkiem że prowadzący instalację eksploatuje instalację o niskim poziomie emisji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania do instalacji, w których prowadzone są działania obejmujące N2O zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE.
2. Do celów ust. 1 akapit pierwszy instalację uważa się za instalację o niskim poziomie emisji w przypadku spełnienia co najmniej jednego z następujących warunków:
a) średnie emisje roczne z tej instalacji zgłoszone w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie;
b) dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie mają już zastosowania ze względu na zmiany granic instalacji lub zmiany w warunkach działania instalacji, lecz roczna wielkość emisji z takiej instalacji przez następne pięć lat, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
3. Od prowadzącego instalację o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci, a także jest on zwolniony z wymogu złożenia raportu dotyczącego udoskonaleń, o którym mowa w art. 69 ust. 4, w odpowiedzi na zalecenia dotyczące udoskonaleń określone przez weryfikatora w sprawozdaniu z weryfikacji.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 27 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może wyznaczać ilość paliwa lub materiału, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. Prowadzący instalację jest również zwolniony z wymogu przedstawienia właściwemu organowi oceny niepewności, o której mowa w art. 28 ust. 2.
5. Prowadzący instalację o niskim poziomie emisji jest zwolniony z wymogu uwzględnienia niepewności związanej ze zmianami zapasów w ocenie niepewności, określonego w art. 28 ust. 2.
6. Na zasadzie odstępstwa od art. 26 ust. 1 i art. 41 ust. 1 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów wyznaczania wartości danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni materiałów wsadowych oraz do wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla prowadzącego instalację, przy czym prowadzący instalację nie musi przedstawiać dowodów potwierdzających, że stosowanie wyższych poziomów dokładności nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
7. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także może udowodnić stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
8. Jeśli w przypadku instalacji o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, jej prowadzący bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Prowadzący instalację niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak prowadzącemu instalację na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 48
CO2 związany w paliwie
1. CO2 związany w paliwie, który jest przenoszony do instalacji, w tym zawarty w gazie ziemnym, gazach odlotowych (włącznie z gazem wielkopiecowym lub gazem koksowniczym) lub we wsadach do procesu (włącznie z gazem syntezowym), uwzględnia się we współczynniku emisji dla takiego strumienia materiału wsadowego.
2. W celu określenia frakcji biomasy CO2 związanego w paliwie zgodnie z art. 39 prowadzący instalację przesyłającą zapewnia, aby wybrana metodyka monitorowania nie powodowała systematycznego niedoszacowania całkowitych emisji z instalacji przesyłającej. [29]
Jeśli jednak CO2 związany w paliwie jest emitowany bądź też przenoszony z takiej instalacji do obiektów nieobjętych wspomnianą dyrektywą, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi.
3. Prowadzący instalacje mogą określać ilości przenoszonego z instalacji CO2 związanego w paliwie zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takim przypadku ilości CO2 związanego w paliwie, odpowiednio, przenoszonego i odbieranego oraz odpowiadająca im frakcja biomasy, są identyczne. [30]
Jeśli ilości przenoszonego i odbieranego CO2 związanego w paliwie nie są identyczne, a rozbieżność wartości można wytłumaczyć niepewnością systemów pomiarowych lub metody wyznaczania, w raporcie na temat wielkości emisji zarówno z instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej, podaje się średnią arytmetyczną z obu wyznaczonych wartości. W takich przypadkach w raporcie na temat wielkości emisji zamieszcza się wzmiankę o dostosowaniu odnośnej wartości.
Jeśli rozbieżności między wartościami nie można wytłumaczyć zatwierdzonym zakresem niepewności systemów pomiarowych lub metodą wyznaczania, prowadzący instalację przesyłającą i odbiorczą dostosowują wartości, stosując korekty zachowawcze zatwierdzone przez właściwy organ.
Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.3. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.
4. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3.
Artykuł 50
Wykorzystywanie lub przenoszenie N2O
1. Jeśli N2O pochodzi z działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, dla których - zgodnie z tym załącznikiem - N2O ma znaczenie, a instalacja nie emituje N2O, lecz przenosi go do innej instalacji, która monitoruje i zgłasza emisje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Instalacja, która otrzymuje N2O z instalacji i działania zgodnie z akapitem pierwszym, monitoruje odpowiednie strumienie gazu przy użyciu tych samych metod, jak te wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, tak jakby emisje N2O zostały wytworzone w samej instalacji odbiorczej.
Jednak w przypadku gdy N2O jest napełniany do butli lub wykorzystywany jako gaz w produktach w taki sposób, że jest on emitowany poza instalacją, lub gdy jest przekazywany poza instalację do obiektów nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi, z wyjątkiem ilości N2O, w odniesieniu do których prowadzący instalację, z której N2O pochodzi, jest w stanie wykazać przed właściwym organem, że przedmiotowy N2O jest niszczony przy użyciu odpowiednich urządzeń do obniżania emisji.
2. W stosownych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego N2O.
4. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1 w odniesieniu do emisji N2O.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji N2O zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio art. 48 ust. 3.
ROZDZIAŁ IV
MONITOROWANIE EMISJI Z LOTNICTWA [31]
Artykuł 51
Przepisy ogólne
1. Każdy operator statku powietrznego prowadzi monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji z działań lotniczych w odniesieniu do wszystkich lotów uwzględnionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, wykonywanych przez operatora statku powietrznego w okresie sprawozdawczym, a także takich, za które operator statku powietrznego jest odpowiedzialny.
W tym celu operator statku powietrznego przypisuje wszystkie loty do roku kalendarzowego odpowiednio do czasu odlotu mierzonego zgodnie z uniwersalnym czasem koordynowanym.
2. [32] (uchylony)
3. W celu identyfikacji konkretnego odpowiedzialnego za lot operatora statku powietrznego, o którym mowa w art. 3 lit. o) dyrektywy 2003/87/WE, wykorzystuje się sygnał wywoławczy używany do celów kontroli ruchu lotniczego. Sygnałem wywoławczym jest jedno z następujących oznaczeń:
a) kod ICAO określony w polu 7 planu lotu;
b) jeśli nie jest dostępny kod ICAO operatora statku powietrznego - znak rejestracyjny statku powietrznego.
4. Jeśli nie jest znana tożsamość operatora statku powietrznego, właściwy organ uznaje za operatora statku powietrznego właściciela statku powietrznego, chyba że wykaże on tożsamość odpowiedzialnego operatora statku powietrznego.
Artykuł 52
Przedkładanie planów monitorowania
1. Co najmniej cztery miesiące przed podjęciem działań lotniczych objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania dotyczący monitorowania i raportowania w zakresie emisji zgodnie z art. 12.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego operator statku powietrznego wykonujący po raz pierwszy działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, które nie mogło być przewidziane cztery miesiące przed rozpoczęciem, przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania, bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż sześć tygodni po wykonaniu danego działania. Operator statku powietrznego przedstawia właściwemu organowi odpowiednie uzasadnienie, wyjaśniając, dlaczego plan monitorowania nie mógł być przedłożony cztery miesiące przed podjęciem działania.
Jeśli administrujące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 18a dyrektywy 2003/87/WE, nie jest z góry znane, operator statku powietrznego przedkłada plan monitorowania bezzwłocznie po uzyskaniu dostępu do informacji o właściwym organie administrującego państwa członkowskiego.
2. [33] (uchylony)
Artykuł 53
Metodyka monitorowania emisji z działań lotniczych
1. Każdy operator statku powietrznego wyznacza roczną wielkość emisji CO2 z działań lotniczych, mnożąc roczne zużycie każdego paliwa wyrażone w tonach przez odpowiedni współczynnik emisji.
Do celów sprawozdawczości zgodnie z art. 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/1603 (13) operator statku powietrznego określa i zgłasza jako pozycję uzupełniającą emisje CO2, które wynikają z pomnożenia rocznego zużycia każdego paliwa przez wstępny współczynnik emisji. [34]
2. Każdy operator statku powietrznego wyznacza zużycie paliwa w odniesieniu do każdego lotu i każdego paliwa, uwzględniając paliwo zużyte przez pomocnicze źródło zasilania. W tym celu operator statku powietrznego stosuje jedną z metod określonych w załączniku III sekcja 1. Operator statku powietrznego dokonuje wyboru metody, która umożliwia najpełniejsze i najszybsze zgromadzenie danych przy najmniejszej niepewności bez prowadzenia do nieracjonalnych kosztów.
3. Każdy operator statku powietrznego wyznacza ilość uzupełnianego paliwa, o której mowa w załączniku III sekcja 1, na podstawie następujących danych:
a) pomiaru przeprowadzonego przez dostawcę paliwa, udokumentowanego potwierdzeniami dostaw paliwa lub fakturami dla każdego lotu;
b) danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.4. Operator statku powietrznego wyznacza ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku, korzystając z danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego i odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesyłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.
5. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego.
6. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 1 w załączniku III.
Operatorzy statków powietrznych stosują jako wstępny współczynnik emisji domyślne współczynniki emisji określone w tabeli 1 w załączniku III. [35]
W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję uzupełniającą.
7. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 6 operator statku powietrznego może, po uzyskaniu zatwierdzenia ze strony właściwego organu, określić współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego, na której opiera się współczynnik, albo wartość opałową paliw w obrocie handlowym na podstawie rejestrów zakupów dotyczących odnośnego paliwa przekazanych przez dostawcę paliwa, pod warunkiem że określono je zgodnie z przyjętymi normami międzynarodowymi i nie można zastosować współczynników emisji wymienionych w tabeli 1 w załączniku III.
Artykuł 54
Przepisy szczegółowe dotyczące biopaliw
1. [36] W przypadku paliw mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału biopaliwa i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić frakcję biopaliwa zgodnie z ust. 2 lub 3. Operator statku powietrznego może również zgłaszać biopaliwa niemieszane zawierające 100 % frakcji biomasy.
2. [37] Jeżeli biopaliwa są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może przeprowadzić analizy zgodnie z art. 32–35 w celu określenia frakcji biomasy na podstawie odpowiedniej normy i metod analitycznych określonych w tych artykułach, pod warunkiem że stosowanie tej normy i tych metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Jeżeli operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że takie analizy spowodowałyby nieracjonalne koszty lub nie są technicznie wykonalne, operator statku powietrznego może oprzeć szacunek zawartości biopaliwa na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i biopaliw.
Ponadto operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód, że biopaliwo jest przypisywane do lotu bezpośrednio po uzupełnieniu paliwa na potrzeby tego lotu.
W przypadku gdy kilka kolejnych lotów odbywa się bez uzupełniania paliwa między nimi, operator statku powietrznego dzieli ilość biopaliwa i przypisuje ją do tych lotów proporcjonalnie do emisji z tych lotów obliczonych z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
3. [38] Jeżeli zakupione partie biopaliw nie są fizycznie dostarczane do określonego statku powietrznego, operator statku powietrznego nie stosuje analiz w celu określenia frakcji biomasy wykorzystywanych paliw.
W przypadku gdy biopaliwo nie może być fizycznie przypisane na lotnisku do konkretnego lotu, operator statku powietrznego przypisuje biopaliwa do swoich lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, proporcjonalnie do emisji z tych lotów rozpoczynających się na tym lotnisku, które to emisje obliczono z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
Operator statku powietrznego może określić frakcję biomasy z wykorzystaniem rejestrów zakupu biopaliwa o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że biopaliwo zostało dostarczone do systemu tankowania paliwa lotniska odlotu w okresie sprawozdawczym lub 3 miesiące przed rozpoczęciem lub 3 miesiące po zakończeniu tego okresu sprawozdawczego.
3a. [39] Do celów ust. 2 i 3 niniejszego artykułu operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że:
a) całkowita ilość biopaliwa, którą zgłoszono, nie przekracza całkowitego zużycia paliwa przez tego operatora statku powietrznego w ramach lotów, w przypadku których należy umorzyć uprawnienia zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, rozpoczynających się z lotniska, na którym dostarcza się biopaliwo;
b) ilość biopaliwa na potrzeby lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, nie przekracza całkowitej ilości zakupionego biopaliwa, od której odejmuje się całkowitą ilość biopaliwa sprzedaną stronom trzecim;
c) frakcja biomasy biopaliwa przypisanego do lotów zagregowanych z podziałem na pary lotnisk nie przekracza maksymalnych ograniczeń dotyczących dodawania biopaliw dla tego biopaliwa certyfikowanego zgodnie z uznaną normą międzynarodową;
d) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biopaliwa, a w szczególności, że zakupione biopaliwo nie zostało zgłoszone jako wykorzystane ani we wcześniejszym sprawozdaniu, ani przez nikogo innego, ani w innym systemie.
Do celów akapitu pierwszego lit. a)–c) przyjmuje się, że każde paliwo pozostające w zbiornikach po locie i przed uzupełnieniem paliwa jest w 100 % paliwem kopalnym.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. d), operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
4. [40] Współczynnik emisji dla biopaliwa wynosi zero.
Do celów niniejszego ustępu do spalania biopaliwa przez operatorów statków powietrznych stosuje się art. 38 ust. 5.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa mieszanego oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji pomnożony przez wartość frakcji kopalnej tego paliwa.
Artykuł 54a
Przepisy szczegółowe dotyczące kwalifikujących się paliw lotniczych
[41] 1. Do celów art. 3c ust. 6 akapit szósty dyrektywy 2003/87/WE operator wykonujący zarobkowe przewozy lotnicze ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje procedurę pisemną w celu monitorowania wszelkich ilości kwalifikującego się paliwa lotniczego wykorzystywanego w lotach poddźwiękowych oraz zgłasza ilości kwalifikujących się paliw lotniczych zgłoszone jako osobna pozycja uzupełniająca w jego rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu operator statków powietrznych zapewnia, aby każda zgłoszona ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego była certyfikowana zgodnie z art. 30 dyrektywy (UE) 2018/2001. Operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
3. W przypadku paliw lotniczych mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału kwalifikującego się paliwa lotniczego i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić kwalifikującą się frakcję zgodnie z ust. 4 lub 5. Operator statku powietrznego może również zgłosić niemieszane kwalifikujące się paliwo lotnicze, w którym kwalifikująca się frakcja wynosi 100 %.
4. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwa lotnicze są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może oprzeć oszacowanie kwalifikującej się zawartości na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i kwalifikowalnych paliw lotniczych.
Ponadto operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze jest przypisywane do lotu bezpośrednio po uzupełnieniu paliwa na potrzeby tego lotu.
W przypadku gdy kilka kolejnych lotów odbywa się bez uzupełniania paliwa między nimi, operator statku powietrznego dzieli ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego i przypisuje ją do tych lotów proporcjonalnie do emisji z tych lotów obliczonych z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
5. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwo lotnicze nie może być fizycznie przypisane na lotnisku do konkretnego lotu, operator statku powietrznego przypisuje kwalifikujące się paliwo lotnicze do swoich lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, proporcjonalnie do emisji z tych lotów rozpoczynających się na tym lotnisku, które to emisje obliczono z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
Operator statku powietrznego może określić kwalifikującą się frakcję z wykorzystaniem rejestrów zakupu kwalifikującego się paliwa lotniczego o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawi wymagane przez właściwy organ dowody na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze zostało dostarczone do systemu tankowania paliwa lotniska odlotu w okresie sprawozdawczym lub 3 miesiące przed rozpoczęciem lub 3 miesiące po zakończeniu tego okresu sprawozdawczego.
6. Do celów ust. 4 i 5 niniejszego artykułu operator statku powietrznego przedstawia wymagane przez właściwy organ dowody na to, że:
a) całkowita ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego, którą zgłoszono, nie przekracza całkowitego zużycia paliwa przez tego operatora statku powietrznego w ramach lotów, w przypadku których należy umorzyć uprawnienia zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, rozpoczynających się z lotniska, na którym dostarcza się kwalifikujące się paliwo lotnicze;
b) ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego na potrzeby lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, nie przekracza całkowitej ilości zakupionego kwalifikującego się paliwa lotniczego, od której odejmuje się całkowitą ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego sprzedaną stronom trzecim;
c) kwalifikująca się frakcja kwalifikującego się paliwa lotniczego przypisanego do lotów zagregowanych z podziałem na pary lotnisk nie przekracza maksymalnych ograniczeń dotyczących dodawania biopaliw dla tego kwalifikującego się paliwa lotniczego certyfikowanego zgodnie z uznaną normą międzynarodową, jeżeli takie ograniczenia mają zastosowanie;
d) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości kwalifikującego się paliwa lotniczego, a w szczególności że zakupione kwalifikujące się paliwo lotnicze nie zostało zgłoszone jako wykorzystane ani we wcześniejszym sprawozdaniu, ani przez nikogo innego, ani w innym systemie.
Do celów akapitu pierwszego lit. a)–c) przyjmuje się, że każde paliwo pozostające w zbiornikach po locie i przed uzupełnieniem paliwa jest w 100 % paliwem kopalnym.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. d) oraz w stosownych przypadkach, operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
7. Jeżeli współczynnik emisji kwalifikującego się paliwa lotniczego wynosi zero, współczynnik emisji dla każdego mieszanego paliwa lotniczego oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji pomnożony przez wartość frakcji kopalnej tego paliwa.
Artykuł 55
Małe podmioty uczestniczące w systemie
1. Operatorzy statków powietrznych obsługujący mniej niż 243 loty w czasie trzech kolejnych czteromiesięcznych okresów oraz operatorzy statków powietrznych obsługujący loty o całkowitych rocznych emisjach wynoszących mniej niż 25 000 ton CO2 na rok są uznawani za małe podmioty uczestniczące w systemie.
2. Na zasadzie odstępstwa od art. 53 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa na podstawie odległości w podziale na pary lotnisk przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji. [42]
Właściwe narzędzia mogą być wykorzystywane wyłącznie po zatwierdzeniu ich przez Komisję z uwzględnieniem zastosowania współczynników korygujących w celu wyrównania wszelkich nieścisłości w metodach modelowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 mały podmiot uczestniczący w systemie, który chce użyć dowolnego z narzędzi, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, może przedstawić w planie monitorowania emisji tylko następujące informacje:
a) informacje wymagane na mocy załącznika I sekcja 2 pkt 1;b) dowody potwierdzające zgodność z wartościami progowymi dotyczącymi małych podmiotów uczestniczących w systemie określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu;
c) nazwy lub odniesienia do narzędzia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu i które będzie używane do szacowania zużycia paliwa.
Mały podmiot uczestniczący w systemie jest zwolniony z wymogu przedkładania dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
4. Jeśli operator statku powietrznego korzysta z jednego z narzędzi, o których mowa w ust. 2, i przekracza wartości progowe, o których mowa w ust. 1, w ciągu roku sprawozdawczego, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Operator statku powietrznego niezwłocznie zgłasza właściwemu organowi każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 4 lit. a) ppkt (iv) w celu zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak operatorowi statku powietrznego na dalsze korzystanie z narzędzia, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem że operator statku powietrznego wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowych, o których mowa w ust. 1, oraz że nie zostaną one ponownie przekroczone w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 56
Źródła niepewności
1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 53 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności.
2. Operator statku powietrznego regularnie prowadzi odpowiednie działania kontrolne, w tym kontrole krzyżowe ilości uzupełnianego paliwa, określonej na fakturach, oraz ilości takiego paliwa ustalonej w wyniku pomiaru pokładowego, a w przypadku wystąpienia istotnych odchyleń podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 57
[43] (uchylony)
ROZDZIAŁ V
ZARZĄDZANIE DANYMI I ICH KONTROLA
Artykuł 58
Działania w zakresie przepływu danych
1. [44] Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje pisemne procedury dotyczące działań w zakresie przepływu danych w odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zapewnia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania, wspomnianymi pisemnymi procedurami i niniejszym rozporządzeniem.
2. Opisy pisemnych procedur odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych zawarte w planie monitorowania obejmują co najmniej następujące elementy:
a) informacje wymienione w art. 12 ust. 2;
b) identyfikację źródeł danych pierwotnych;
c) [45] każdy etap przepływu danych, od danych pierwotnych po dane dotyczące rocznej wielkości emisji, w sposób odzwierciedlający kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcję między nimi, w tym odnośne wzory i stosowane etapy agregacji danych;
d) [46] odpowiednie etapy przetwarzania odnoszące się do każdego określonego działania w zakresie przepływu danych, w tym wzory i dane wykorzystane w celu wyznaczenia wielkości emisji;
e) odpowiednie stosowane elektroniczne systemy przetwarzania i przechowywania danych, a także interakcję między takimi systemami a innymi drogami pozyskiwania danych, w tym ręcznym wprowadzaniem danych;
f) sposoby rejestracji wyników działań w zakresie przepływu danych.
Artykuł 59
System kontroli
1. [47] Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania i niniejszym rozporządzeniem.
2. System kontroli, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
a) przeprowadzenie przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej w oparciu o pisemną procedurę przeprowadzania oceny;
b) pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, mające na celu minimalizację zidentyfikowanych czynników ryzyka.
3. Pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, o których mowa w ust. 2 lit. b), obejmują co najmniej:
a) zapewnianie jakości urządzeń pomiarowych;
b) zapewnianie jakości systemu informatycznego wykorzystywanego do celów działań w zakresie przepływu danych, w tym technologii komputerowych służących kontroli procesu;
c) podział obowiązków odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych oraz zarządzanie niezbędnymi kompetencjami;
d) wewnętrzne przeglądy i walidację danych;
e) korekty i działania naprawcze;
f) kontrolę procesów zlecanych na zewnątrz;
g) prowadzenie rejestrów i dokumentacji, w tym zarządzanie wersjami dokumentów.
4. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje skuteczność systemu kontroli, między innymi przeprowadzając wewnętrzne przeglądy i uwzględniając ustalenia poczynione przez weryfikatora podczas weryfikacji rocznych raportów na temat wielkości emisji, prowadzonej na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067. [48]
Każdorazowo, gdy stwierdza się nieskuteczność systemu kontroli lub jego niewspółmierność do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego podejmuje działania w celu udoskonalenia systemu kontroli i aktualizuje plan monitorowania bądź bazowe procedury pisemne odnoszące się do działań w zakresie przepływu danych, oceny ryzyka i działań kontrolnych, stosownie do przypadku.
Artykuł 60
Zapewnianie jakości
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze.
2. W odniesieniu do systemów ciągłych pomiarów emisji prowadzący instalację stosuje środki zapewniania jakości zgodne z normą „Zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych" (EŃ 14181), w tym równoległe pomiary metodami referencyjnymi prowadzone co najmniej raz w roku przez pracowników posiadających odpowiednie kompetencje.
Jeśli takie środki zapewniania jakości wymagają granicznych wielkości emisji jako niezbędnych parametrów podstawy kalibracji i kontroli działania, zamiast takich granicznych wielkości emisji jako wartość zastępczą stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe danego gazu cieplarnianego. Jeśli prowadzący instalację stwierdza brak zgodności z wymogami w zakresie zapewniania jakości, w tym konieczność ponownej kalibracji, zgłasza tę okoliczność właściwemu organowi i bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 61
Zapewnianie jakości technologii informacyjnych
Do celów art. 59 ust. 3 lit. b) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby system informatyczny był zaprojektowany, udokumentowany, testowany, wdrożony, kontrolowany i utrzymywany w sposób zapewniający rzetelne, dokładne i prowadzone w odpowiednim czasie przetwarzanie danych, odpowiednio do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. a).
Kontrola systemu informatycznego obejmuje kontrolę dostępu, kontrolę sporządzania kopii zapasowych, odzyskiwanie danych, planowanie ciągłości działania oraz zabezpieczenia.
Artykuł 62
Podział obowiązków
Do celów art. 59 ust. 3 lit. c) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wyznacza osoby odpowiedzialne za wszystkie działania w zakresie przepływu danych oraz za wszystkie działania kontrolne w sposób zapewniający rozdział sprzecznych ze sobą obowiązków. Przy braku innych działań kontrolnych operator taki zapewnia w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie przepływu danych, w przypadku których zidentyfikowano ryzyko nieodłączne, że wszystkie istotne informacje i dane potwierdza co najmniej jedna osoba, która nie brała udziału w ustalaniu i rejestrowaniu takich informacji lub danych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zarządza kompetencjami niezbędnymi w przypadku odnośnych obowiązków, w tym właściwym przydziałem obowiązków, szkoleniem i przeglądami wyników.
Artykuł 63
Wewnętrzne przeglądy i walidacja danych
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. d) i na podstawie ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowanego w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59 ust. 2 lit. a), prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje przeglądu i walidacji danych uzyskanych w ramach działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58.
Taki przegląd i taka walidacja danych obejmują co najmniej:
a) sprawdzenie, czy dane są kompletne;
b) porównanie danych uzyskiwanych przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, monitorowanych i zgłaszanych przez kilka lat;
c) porównanie danych i wartości uzyskanych z różnych systemów gromadzenia danych operacyjnych, w tym, w stosownych przypadkach, następujące porównania:
(i) porównanie danych dotyczących zakupu paliwa lub materiałów z danymi dotyczącymi zmiany zapasów oraz z danymi dotyczącymi zużycia odnoszącymi się do odpowiednich strumieni materiałów wsadowych;
(ii) porównanie współczynników obliczeniowych wyznaczonych w drodze analizy, obliczonych lub otrzymanych od dostawcy paliwa lub materiału, z krajowymi lub międzynarodowymi referencyjnymi współczynnikami porównywalnych paliw lub materiałów;
(iii) porównanie wielkości emisji wyznaczonych metodami opartymi na pomiarach z wynikami obliczenia potwierdzającego zgodnie z art. 46;
(iv) porównanie danych zagregowanych z surowymi danymi.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego w miarę możliwości zapewnia, aby kryteria odrzucania danych w ramach przeglądu i walidacji były znane z wyprzedzeniem. W tym celu kryteria odrzucania danych ustanawia się w dokumentacji odpowiednich pisemnych procedur.
Artykuł 64
Korekty i działania naprawcze
1. W przypadku stwierdzenia, że jakikolwiek element działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, nie funkcjonuje skutecznie lub funkcjonuje poza granicami ustalonymi w dokumentacji procedur odnoszących się do takich działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje odpowiednich korekt i koryguje odrzucone dane w celu uniknięcia niedoszacowania wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje co najmniej wszystkie następujące czynności:
a) ocenę prawidłowości wyników podjęcia stosownych kroków w odniesieniu do działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59;
b) ustalenie przyczyny odnośnej nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub błędu;
c) [49] wdrożenie odpowiednich działań naprawczych, w tym korektę wszelkich wymagających tego danych w raporcie na temat wielkości emisji, stosownie do przypadku.
3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przeprowadza korekty i działania naprawcze na mocy ust. 1 niniejszego artykułu w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 65
Procesy zlecane na zewnątrz
W przypadku zlecenia na zewnątrz jednego działania lub większej liczby działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje wszystkie następujące czynności:
a) sprawdza jakość zleconych na zewnątrz działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
b) definiuje odpowiednie wymogi odnoszące się do wyników procesów zlecanych na zewnątrz i metod stosowanych w takich procesach;
c) sprawdza jakość wyników i metod, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu;
d) zapewnia, aby działania zlecone na zewnątrz były prowadzone w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 66
Podejście do luk w danych
1. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji z instalacji, prowadzący instalację stosuje odpowiednią metodę szacowania w celu określenia mających zachowawczy charakter danych zastępujących dane z odnośnego okresu i dotyczących brakującego parametru.
Jeśli prowadzący instalację nie określił metody szacowania w pisemnej procedurze, ustanawia taką pisemną procedurę i przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia odpowiednią zmianę planu monitorowania zgodnie z art. 15.
2. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji operatora statku powietrznego z jednego lotu lub większej liczby lotów, taki operator wykorzystuje dane zastępujące dane z odnośnego okresu, obliczone alternatywną metodą zdefiniowaną w planie monitorowania.
W przypadku niemożności ustalenia danych zastępujących zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu operator statku powietrznego może oszacować emisje z takiego lotu lub takich lotów na podstawie zużycia paliwa, wyznaczonego za pomocą narzędzia, o którym mowa w art. 5 5 ust. 2.
Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania.
Artykuł 67
Zapisy i dokumentacja
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przechowuje przez co najmniej 10 lat zapisy wszystkich istotnych danych i informacji, w tym informacji wymienionych w załączniku IX.
Udokumentowane i zarchiwizowane dane z monitorowania umożliwiają weryfikację rocznego raportu na temat wielkości emisji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. Dane zgłoszone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zawarte w elektronicznym systemie zgłaszania danych i zarządzania nimi, ustanowionym przez właściwy organ, można uznać za przechowywane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, jeśli może on uzyskać dostęp do takich danych. [50]
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby odpowiednie dokumenty były dostępne wtedy, kiedy są potrzebne i tam, gdzie są potrzebne do przeprowadzenia działań w zakresie przepływu danych oraz działań kontrolnych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego na żądanie udostępnia takie dokumenty właściwemu organowi, a także weryfikatorowi weryfikującemu raport na temat wielkości emisji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. [51]
ROZDZIAŁ VI
WYMOGI DOTYCZĄCE RAPORTOWANIA
Artykuł 68
Terminy i obowiązki dotyczące raportowania
1. Do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych przedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji wcześniej niż do dnia 31 marca, ale nie wcześniej niż do dnia 28 lutego.
2. [52] (uchylony)
3. [53] Roczne raporty na temat wielkości emisji zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
4. [54] Państwa członkowskie przedkładają Komisji zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji każdej instalacji spalania odpadów komunalnych, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, do dnia 30 kwietnia każdego roku.
W przypadku gdy właściwy organ skorygował zweryfikowane emisje po dniu 30 kwietnia danego roku, państwa członkowskie bez zbędnej zwłoki powiadamiają o tej korekcie Komisję.
Artykuł 69
Raportowanie w zakresie udoskonaleń w metodyce monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Prowadzący instalację przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
a) [55] w przypadku instalacji kategorii A, do dnia 30 czerwca co pięć lat;
b) [56] w przypadku instalacji kategorii B, do dnia 30 czerwca co trzy lata;
c) [57] w przypadku instalacji kategorii C, do dnia 30 czerwca co dwa lata.
Właściwy organ może jednak określić alternatywny termin składania raportu, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku.
Na zasadzie odstępstwa od akapitów drugiego i trzeciego oraz nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, właściwy organ może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli prowadzący instalację dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 12 lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z art. 15, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz poprawy za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. Przedłużenie to uwzględnia liczbę lat, za które prowadzący instalację dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza trzech lat w przypadku instalacji kategorii C, czterech lat w przypadku instalacji kategorii B lub pięciu lat w przypadku instalacji kategorii A.
2. Jeśli prowadzący instalację nie stosuje co najmniej poziomów dokładności wymaganych na mocy art. 26 ust. 1 akapit pierwszy w odniesieniu do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych oraz na mocy art. 41 w odniesieniu do źródeł emisji, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że stosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. Jeśli prowadzący instalację stosuje rezerwową metodykę monitorowania, o której mowa w art. 22, wówczas przedstawia: uzasadnienie, dlaczego zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia co najmniej poziomu dokładności 1 dla takich źródeł materiałów wsadowych stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 30 czerwca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ustęp 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4.
Artykuł 70
Wyznaczanie wielkości emisji przez właściwy organ
1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego w każdej z następujących sytuacji:
(a) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym zgodnie z art. 68 ust. 1;
(b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
(c) przedłożony przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 weryfikator wskazuje na istnienie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego. Właściwy organ informuje prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia taką informację weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 71
Dostęp do informacji
Raporty na temat wielkości emisji przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie przez taki organ z zastrzeżeniem przepisów krajowych przyjętych na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (14). W odniesieniu do stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2003/4/WE prowadzący instalacje lub operatorzy statków powietrznych mogą wskazywać w przedstawianych przez siebie raportach, które informacje uważają za szczególnie chronione informacje handlowe.
Artykuł 72
Zaokrąglanie danych
1. [58] Całkowite roczne emisje każdego z gazów cieplarnianych CO2, N2O i PFC zgłasza się w zaokrągleniu do pełnej tony CO2 lub CO2(e). Całkowite roczne emisje z instalacji oblicza się jako sumę zaokrąglonych wartości dla CO2, N2O i PFC.
2. Wszystkie zmienne stosowane do obliczania wielkości emisji zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczania i zgłaszania emisji.
3. [59] (uchylony)
Artykuł 73
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
Każde działanie wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, prowadzone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, oznacza się kodami, w stosownych przypadkach, pochodzącymi z następujących systemów sprawozdawczych:
a) wspólny format sprawozdawczy dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzony przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
b) numer identyfikacyjny instalacji w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (15);
c) rodzaj działalności wymieniony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 166/2006;
d) kod NACE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (16).
ROZDZIAŁ VII
WYMOGI DOTYCZĄCE TECHNOLOGII INFORMACYJNYCH
Artykuł 74
Formaty elektronicznej wymiany danych
1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń. [60]
Takie formularze lub specyfikacje formatu plików określone przez państwa członkowskie zawierają co najmniej informacje wskazane w formularzach elektronicznych lub specyfikacjach formatu plików publikowanych przez Komisję.
2. Określając formularze lub specyfikacje formatu plików, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie mogą wybrać oba poniższe warianty lub jeden z nich:
a) specyfikacje formatu plików opartych na języku XML, takich jak język na potrzeby raportowania w ramach systemu EU ETS opublikowany przez Komisję do wykorzystania w połączeniu z zaawansowanymi systemami zautomatyzowanymi;
b) formularze publikowane w postaci, w której można z nich korzystać przy użyciu standardowego oprogramowania biurowego, w tym arkusze kalkulacyjne lub pliki edytora tekstu.
Artykuł 75
Wykorzystanie systemów zautomatyzowanych
1. Jeśli państwo członkowskie zdecyduje się na wykorzystanie systemów zautomatyzowanych do elektronicznej wymiany danych w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a), takie systemy zapewniają w sposób racjonalny pod względem kosztów, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) integralność danych, aby komunikaty elektroniczne podczas transmisji nie były modyfikowane;
b) poufność danych, poprzez wykorzystanie technik bezpieczeństwa, w tym technik szyfrowania, aby dane były dostępne tylko dla strony, dla której są przeznaczone, oraz aby żadne dane nie były przechwytywane przez nieupoważnione osoby;
c) autentyczność danych, aby tożsamość zarówno nadawcy, jak i odbiorcy danych, była znana i zweryfikowana;
d) niezaprzeczalność danych, aby jedna strona transakcji nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze odbiorcy, a druga strona nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze nadawcy, poprzez zastosowanie takich metod jak techniki cyfrowego podpisywania lub niezależny audyt zabezpieczeń systemu.
2. Wszelkie systemy zautomatyzowane w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) i wykorzystywane przez państwa członkowskie do celów komunikacji między właściwym organem, prowadzącym instalację i operatorem statku powietrznego, a także weryfikatorem a krajową jednostką akredytującą, w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067, spełniają poniższe wymogi niefunkcjonalne, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) kontrola dostępu zapewnia, aby system był dostępny tylko dla upoważnionych osób oraz aby nieupoważnione osoby nie mogły odczytać, zapisać ani zaktualizować żadnych danych, poprzez wdrożenie środków technologicznych mających na celu osiągnięcie:
(i) ograniczenia fizycznego dostępu do sprzętu komputerowego, na którym działają systemy zautomatyzowane, poprzez zastosowanie fizycznych barier;
(ii) ograniczenia dostępu logicznego do systemów zautomatyzowanych poprzez zastosowanie technologii identyfikacji, uwierzytelniania i autoryzacji;
b) zapewnienie dostępności danych, nawet po długim czasie i ewentualnym wprowadzeniu nowego oprogramowania;
c) ścieżka audytu, zawsze zapewniająca możliwość znalezienia zmian w danych i ich przeanalizowania z perspektywy czasu.
ROZDZIAŁ VIIa
MONITOROWANIE EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 75a
Zasady ogólne
[61] Do emisji, podmiotów objętych regulacją i uprawnień objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE zastosowanie mają przepisy art. 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 niniejszego rozporządzenia. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację i operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) żadne odniesienie do emisji z procesów technologicznych nie ma zastosowania;
c) wszelkie odniesienia do strumieni materiałów wsadowych rozumie się jako odniesienia do strumieni paliwa;
d) żadne odniesienie do źródła emisji nie ma zastosowania;
e) wszelkie odniesienia do działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE rozumie się jako odniesienia do działań, o których mowa w załączniku III do tej dyrektywy;
f) wszelkie odniesienia do art. 24 dyrektywy 2003/87/WE rozumie się jako odniesienia do art. 30j tej dyrektywy;
g) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
h) wszelkie odniesienia do współczynników obliczeniowych rozumie się jako odniesienia do współczynników obliczeniowych i współczynnika zakresu.
Artykuł 75b
Plan monitorowania
[62] 1. Zastosowanie mają art. 11, art. 12 ust. 2, art. 13 i 14, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 16. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację lub operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do działań lotniczych rozumie się jako odniesienia do działalności podmiotów objętych regulacją.
2. Co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem działań objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania, chyba że właściwy organ wyznaczył alternatywny termin na jego przedłożenie.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego podmiotu objętego regulacją i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania podmiot objęty regulacją przedkłada wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
3. Zgodnie z art. 15 istotne zmiany w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją obejmują:
a) zmiany kategorii podmiotu objętego regulacją, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności na podstawie art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 75n, zmiany dotyczące tego, czy podmiot objęty regulacją uznaje się za „podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji”;
c) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
d) wprowadzenie nowych strumieni paliwa;
e) zmianę kategoryzacji strumieni paliwa – między kategoriami głównych strumieni paliw lub strumieni paliw de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
f) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
g) zmianę wartości domyślnej współczynnika zakresu;
h) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 75c
Wykonalność pod względem technicznym
[63] W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez podmiot objęty regulacją zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
W odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania nie jest technicznie wykonalna.
Artykuł 75d
Nieracjonalne koszty
[64] 1. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 60 EUR za jedno uprawnienie. Do kosztów wlicza się odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Niezależnie od przepisów ust. 1 podmiot objęty regulacją uwzględnia koszty stosowania szczególnej metodyki monitorowania ponoszone przez konsumentów strumieni paliwa dopuszczonych do konsumpcji, w tym przez konsumentów końcowych. Do celów niniejszego akapitu podmiot objęty regulacją może stosować zachowawcze oszacowania kosztów.
W odniesieniu do monitorowania i raportowania emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania pociągnęłaby za sobą nieracjonalne koszty.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez podmiot objęty regulacją poziomów dokładności dla ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat, podmiot objęty regulacją przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania.
4. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru poziomów dokładności w celu określenia współczynnika zakresu przez podmiot objęty regulacją oraz w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni paliwa w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Środki podnoszące jakość zgłaszanych emisji, ale bez bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień paliwa;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej – zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE(17) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczające ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej;
f) przejście przez podmioty objęte regulacją do identyfikacji współczynnika zakresu z wyższą dokładnością.
5. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania podmiotu objętego regulacją nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów, jeżeli ich koszty nie przekroczą 4 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku podmiotów objętych regulacją o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 1 000 EUR na okres sprawozdawczy.
Artykuł 75e
Kategoryzacja podmiotów objętych regulacją i strumieni paliwa
[65] 1. Do celów monitorowania emisji i określenia minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności w odniesieniu do powiązanych współczynników obliczeniowych każdy podmiot objęty regulacją określa swoją kategorię zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, kategorię każdego strumienia paliwa zgodnie z ust. 3.
2. Na podstawie klasyfikacji własnej podmiot objęty regulacją przypisuje się do jednej z następujących kategorii:
a) podmiot kategorii A – jeśli w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, nie przekraczała 50 000 ton CO2(e).
b) podmiot kategorii B – jeśli w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, przekraczała 50 000 ton CO2(e).
Począwszy od 2031 r. podmioty kategorii A i B, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), określa się na podstawie średniej zweryfikowanej rocznej wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym bieżący okres rozliczeniowy.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Podmiot objęty regulacją klasyfikuje każdy strumień paliwa jako należący do jednej z następujących kategorii:
a) strumienie paliwa de minimis, w przypadku gdy strumienie paliwa wybrane przez podmiot objęty regulacją łącznie odpowiadają za mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie;
b) główne strumienie paliwa – jeśli strumienie paliwa nie należą do kategorii, o której mowa w lit. a).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia paliwa jako strumienia paliwa de minimis, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne wykorzystane do określenia kategorii podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w ust. 2, nie są znane lub nie odzwierciedlają już rzeczywistości do celów ust. 2, w celu określenia swojej kategorii podmiot objęty regulacją wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy.
5. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 75f
Metodyka monitorowania
[66] Każdy podmiot objęty regulacją określa roczne emisje CO2 z działań, o których mowa w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE, mnożąc dla każdego strumienia paliwa ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji przez odpowiedni współczynnik konwersji jednostki, odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji.
Współczynnik emisji wyraża się w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem współczynnika konwersji jednostki.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach podmiot objęty regulacją określa wielkość emisji, mnożąc ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji.
Artykuł 75g
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
[67] 1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub, z wyjątkiem współczynnika zakresu, podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Podmiot objęty regulacją stosuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez podmiot objęty regulacją do określania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki zastosowane przez podmiot objęty regulacją w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 75h
Poziomy dokładności mające zastosowanie do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynniki obliczeniowe
[68] 1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych strumieni paliwa, w celu wyznaczenia ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy podmiot objęty regulacją stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku podmiotów należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia paliwa stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku IIa.
W przypadku ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dotyczących głównych strumieni paliwa podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy maksymalnie o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, lub – w stosownych przypadkach – kolejny najwyższy poziom dokładności, nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku strumieni paliwa de minimis podmiot objęty regulacją może określać ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdy współczynnik obliczeniowy, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
W odniesieniu do strumieni paliwa, o których mowa w akapicie pierwszym, podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji na podstawie faktur lub rejestrów zakupu, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
3. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, współczynnik konwersji jednostki można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Artykuł 75i
Poziomy dokładności mające zastosowanie do współczynnika zakresu
[69] 1. Przy określaniu odpowiednich poziomów dokładności dla strumieni paliwa w celu określenia współczynnika zakresu każdy podmiot objęty regulacją stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku IIa.
Podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny, prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub że metody wymienione w art. 75l ust. 2 lit. a)–d) nie są dostępne.
Jeżeli akapit drugi nie ma zastosowania, podmiot objęty regulacją może zastosować poziom dokładności niższy o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że – na podstawie uproszczonej oceny niepewności – metody oparte na niższych poziomach dokładności prowadzą do bardziej precyzyjnego określenia, czy dane paliwo jest wykorzystywane do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE.
Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w art. 75l ust. 2, 3 i 4, jest on zobowiązany do wykazania, że warunki określone w niniejszym ustępie są spełnione jedynie w odniesieniu do udziału w ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, w odniesieniu do którego wnioskuje się o zastosowanie metody opartej na niższym poziomie dokładności.
2. W przypadku strumieni paliwa de minimis od podmiotu objętego regulacją nie wymaga się wykazania, że warunki określone w ust. 1 zostały spełnione, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji
Artykuł 75j
Określanie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji
[70] 1. Podmiot objęty regulacją określa ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w przypadku danego strumienia paliwa w jeden z następujących sposobów:
a) w przypadku gdy podmioty objęte regulacją i odnośne strumienie paliwa odpowiadają podmiotom, na których spoczywają obowiązki sprawozdawcze wynikające z przepisów krajowych transponujących dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, oraz produktom energetycznym podlegającym przepisom krajowym transponującym te dyrektywy – na podstawie metod pomiaru stosowanych do celów tych aktów, jeżeli metody te opierają się na krajowej kontroli metrologicznej;
b) na podstawie agregacji pomiarów ilości w punkcie, w którym strumienie paliwa są dopuszczane do konsumpcji;
c) na podstawie ciągłych pomiarów w punkcie, w którym strumienie paliwa są dopuszczane do konsumpcji.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania, w stosownych przypadkach, wyłącznie metody, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a).
2. Gdy określenie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów oraz z zastrzeżeniem uzyskania zatwierdzenia od właściwego organu, podmiot objęty regulacją może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok monitorowania od kolejnego, i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku co najmniej jednego strumienia paliwa muszą być udokumentowane w planie monitorowania, wyraźnie odnotowane, i muszą stanowić podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku. Komisja może przedstawić odpowiednie wytyczne.
Przy określaniu ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji zgodnie z ust. 1 lit. b) i c) niniejszego artykułu stosuje się art. 28 i 29, z wyjątkiem art. 28 ust. 2 akapit drugi zdanie drugie i akapit trzeci. W tym celu wszelkie odniesienia do prowadzącego instalację lub instalacji rozumie się jako odniesienia do podmiotu objętego regulacją.
Podmiot objęty regulacją może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku IIa.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h, w przypadku stosowania metody, o której mowa w niniejszym artykule ust. 1 lit. a), podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji bez stosowania poziomów dokładności. Do dnia 30 czerwca 2026 r. właściwe organy składają Komisji sprawozdanie na temat praktycznego stosowania i poziomów niepewności metody, o której mowa w tej literze.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 75k
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
[71] 1. Zastosowanie mają art. 30, art. 31 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 32, 33, 34 i 35. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
c) wszelkie odniesienia do paliw lub materiałów rozumie się jako odniesienia do paliw w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE;
d) wszelkie odniesienia do załącznika II rozumie się jako odniesienia do załącznika IIa.
2. Właściwy organ może zażądać od podmiotu objętego regulacją określenia współczynnika konwersji jednostki i współczynnika emisji paliw w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE przy użyciu tych samych poziomów dokładności, jakie są wymagane dla znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że na poziomie krajowym lub regionalnym którykolwiek z poniższych parametrów wykazuje 95 % przedział ufności:
a) poniżej 2 % dla wartości opałowej;
b) poniżej 2 % dla współczynnika emisji, jeżeli ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji są wyrażone jako wartość energetyczna.
Przed zastosowaniem tego odstępstwa właściwy organ przedkłada Komisji do zatwierdzenia podsumowanie metody i źródeł danych wykorzystywanych do ustalenia, czy jeden z tych warunków został spełniony w ciągu ostatnich trzech lat, oraz w celu zapewnienia zgodności zastosowanych wartości ze średnimi wartościami stosowanymi przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym. Właściwy organ może zgromadzić takie dowody lub zażądać ich przedstawienia. Co najmniej raz na trzy lata dokonuje on przeglądu zastosowanych wartości i powiadamia Komisję o wszelkich istotnych zmianach, biorąc pod uwagę średnią wartości stosowanych przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym.
Komisja może regularnie dokonywać przeglądu adekwatności tego przepisu i warunków określonych w niniejszym ustępie w świetle rozwoju sytuacji na rynku paliw i procesów normalizacji europejskiej.
Artykuł 75l
Wyznaczanie współczynnika zakresu
[72] 1. W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE, współczynnik zakresu ustala się na poziomie 1.
W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych rozdziałami II i III dyrektywy 2003/87/WE, z wyjątkiem instalacji wyłączonych na podstawie art. 27a tej dyrektywy, współczynnik zakresu ustala się na poziomie zero, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże, że uniknięto podwójnego liczenia, o którym mowa w art. 30f ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE.
Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu w odniesieniu do każdego strumienia paliwa, stosując metody, o których mowa w ust. 2, albo wartość domyślną zgodnie z ust. 3, w zależności od mającego zastosowanie poziomu dokładności.
2. Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu na podstawie co najmniej jednej z następujących metod, zgodnie z wymogami mającego zastosowanie poziomu dokładności określonymi w załączniku IIa do niniejszego rozporządzenia:
a) metody oparte na fizycznym rozróżnieniu przepływów paliwa, w tym metody oparte na rozróżnieniu regionów geograficznych lub na wykorzystaniu oddzielnych przyrządów pomiarowych;
b) metody oparte na właściwościach chemicznych paliw, umożliwiające podmiotom objętym regulacją wykazanie, że dane paliwo może być wykorzystywane wyłącznie do spalania w określonych sektorach z przyczyn prawnych, technicznych lub ekonomicznych;
c) stosowanie banderoli zgodnie z dyrektywą Rady 95/60/WE (18);
d) wykorzystanie zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1;
e) łańcuch identyfikowalnych ustaleń umownych i faktur („łańcuch kontroli pochodzenia”), reprezentujący cały łańcuch dostaw od podmiotu objętego regulacją do konsumentów, w tym konsumentów końcowych;
f) stosowanie krajowych znaczników lub kolorów (barwników) w odniesieniu do paliw, na podstawie przepisów krajowych;
g) metody pośrednie umożliwiające precyzyjne rozróżnienie rodzajów wykorzystania końcowego paliw w momencie dopuszczenia ich do konsumpcji, takie jak specyficzne dla danego sektora profile konsumpcji, typowe zakresy poziomów zużycia paliwa przez konsumentów oraz poziomy ciśnienia, takie jak te dotyczące paliw gazowych, pod warunkiem że stosowanie tej metody zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące stosowanych metod pośrednich.
3. Jeżeli z zastrzeżeniem wymaganych poziomów dokładności stosowanie metod wymienionych w ust. 2 jest technicznie niewykonalne lub wiązałoby się z nieracjonalnymi kosztami, podmiot objęty regulacją może zastosować wartość domyślną wynoszącą 1.
4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 podmiot objęty regulacją może stosować wartość domyślną niższą niż 1, pod warunkiem że:
a) do celów zgłaszania emisji w latach sprawozdawczych 2024–2026 podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że stosowanie wartości domyślnych niższych niż 1 prowadzi do dokładniejszego określenia wielkości emisji, lub
b) do celów zgłaszania emisji w latach sprawozdawczych w okresie rozpoczynającym się 1 stycznia 2027 r. podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że stosowanie wartości domyślnych niższych niż 1 prowadzi do dokładniejszego określenia wielkości emisji oraz że spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:
(i) strumień paliwa jest strumieniem paliwa de minimis;
(ii) wartość domyślna dla strumienia paliwa nie jest niższa niż 0,95 w przypadku zastosowań paliw w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE lub nie jest wyższa niż 0,05 w przypadku zastosowań paliw w sektorach nieobjętych tym załącznikiem.
5. Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w ust. 2, 3 i 4, określa współczynnik zakresu jako średnią ważoną poszczególnych współczynników zakresu wynikających ze stosowania każdej z metod. W odniesieniu do każdej zastosowanej metody podmiot objęty regulacją przekazuje informacje na temat rodzaju metody, powiązanego współczynnika zakresu, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz kodu ze wspólnego formatu sprawozdawczego dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzonego przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, na dostępnym poziomie szczegółowości.
6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu i art. 75i państwo członkowskie może wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania szczególnej metody, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub wartości domyślnej dla określonego rodzaju paliwa lub w określonym regionie na jego terytorium. Stosowanie wartości domyślnych na poziomie krajowym podlega zatwierdzeniu przez Komisję.
Zatwierdzając wartość domyślną zgodnie z akapitem pierwszym, Komisja bierze pod uwagę odpowiedni poziom harmonizacji metod między państwami członkowskimi, równowagę między dokładnością, skutecznością administracyjną i skutkami przenoszenia kosztów dla konsumentów, a także ewentualne ryzyko uchylania się od obowiązków wynikających z rozdziału IVa dyrektywy 2003/87/WE.
Wartość domyślna dla krajowego strumienia paliwa wykorzystywanego zgodnie z niniejszym ustępem nie jest niższa niż 0,95 w przypadku zastosowań paliw w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE lub nie jest wyższa niż 0,05 w przypadku zastosowań paliw w sektorach nieobjętych tym załącznikiem.
7. Podmiot objęty regulacją wskazuje zastosowane metody lub wartości domyślne w planie monitorowania.
Podsekcja 4
Biomasa
Artykuł 75m
Dopuszczanie do konsumpcji strumieni paliwa z biomasy
[73] 1. Zastosowanie mają art. 38 i art. 39 z wyjątkiem ust. 2 i 2a. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
c) wszelkie odniesienia do strumieni materiałów wsadowych rozumie się jako odniesienia do strumieni paliwa;
d) wszelkie odniesienia do załącznika II rozumie się jako odniesienia do załącznika IIa;
e) wszelkie odniesienia do ust. 39 ust. 2 rozumie się jako odniesienia do ust. 3 niniejszego artykułu.
2. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 38 ust. 5, uwzględnia się odstępstwa dotyczące progów zgodnie z art. 29 ust. 1 akapit czwarty dyrektywy (UE) 2018/2001, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją może przedstawić odpowiednie, wymagane przez właściwy organ dowody. Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące dalszego stosowania tych odstępstw dotyczących progów.
3. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ.
SEKCJA 3
Pozostałe przepisy
Artykuł 75n
Podmioty objęte regulacją o niskim poziomie emisji
[74] 1. Właściwy organ może uznać podmiot objęty regulacją za podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
a) w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, wynosiła mniej niż 1 000 ton CO2;
b) począwszy od 2031 r. średnia roczna wielkość emisji tego podmiotu objętego regulacją zgłoszona w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, wynosiła mniej niż 1 000 ton CO2;
c) jeżeli dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie odzwierciedlają już rzeczywistości do celów lit. a), ale roczna wielkość emisji generowanych przez taki podmiot objęty regulacją przez następne pięć lat, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 1 000 ton CO2(e).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
2. Od podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75j podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może określać ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów określania ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni paliwa, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla podmiotu objętego regulacją.
5. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także udowadnia stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
6. Jeśli w przypadku podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, ten podmiot objęty regulacją bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Podmiot objęty regulacją niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak podmiotowi objętemu regulacją na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 75o
Zarządzanie danymi i ich kontrola
[75] Zastosowanie mają przepisy rozdziału V. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
Artykuł 75p
Roczny raport na temat wielkości emisji
[76] 1. Począwszy od 2026 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi, do dnia 30 kwietnia każdego roku, raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
W 2025 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do dnia 30 kwietnia raport na temat wielkości emisji przedstawiający roczną wielkość emisji w 2024 r. Właściwe organy zapewniają zgodność informacji zawartych w tym raporcie z wymogami niniejszego rozporządzenia.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją przedłożenia rocznych raportów na temat wielkości emisji, o których mowa w niniejszym ustępie, przed dniem 30 kwietnia, pod warunkiem że raport zostanie złożony najwcześniej 1 miesiąc po terminie określonym w art. 68 ust. 1.
2. Roczne raporty na temat wielkości emisji, o których mowa w ust. 1, zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
Artykuł 75q
Raportowanie udoskonaleń w metodyce monitorowania
[77] 1. Każdy podmiot objęty regulacją regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Podmiot objęty regulacją przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
a) w przypadku podmiotu kategorii A – do dnia 31 lipca co pięć lat;
b) w przypadku podmiotu kategorii B – do dnia 31 lipca co trzy lata;
c) w odniesieniu do każdego podmiotu objętego regulacją, który stosuje domyślny współczynnik zakresu, o którym mowa w art. 75l ust. 3 i 4 – do dnia 31 lipca 2026 r.
Właściwy organ może jednak wyznaczyć alternatywną datę przedłożenia raportu, przypadającą nie później niż dnia 30 września tego samego roku, i może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli podmiot objęty regulacją dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 75b lub – po powiadomieniu o aktualizacjach – zgodnie z tym artykułem, lub – po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń – zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz udoskonalenia za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. W przedłużeniu uwzględnia się liczbę lat, za które podmiot objęty regulacją dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza czterech lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii B, lub pięciu lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii A.
2. Jeśli podmiot objęty regulacją nie stosuje do głównych strumieni paliwa co najmniej poziomów dokładności wymaganych na podstawie art. 75h ust. 1 akapit pierwszy oraz art. 75i ust. 1, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że zastosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją stosuje domyślny współczynnik zakresu, o którym mowa w art. 75l ust. 3 i 4, podmiot objęty regulacją przedstawia uzasadnienie, dlaczego zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do co najmniej jednego głównego strumienia paliwa lub strumienia paliwa de minimis, nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do tych strumieni paliwa stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, podmiot objęty regulacją przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 31 lipca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy podmiot objęty regulacją naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, podmiot objęty regulacją przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ust. 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiot objęty regulacją skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 75b niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu.
Artykuł 75r
Określanie wielkości emisji przez właściwy organ
[78] 1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji podmiotu objętego regulacją, uwzględniając skutki przenoszenia kosztów dla konsumentów, w każdej z następujących sytuacji:
a) podmiot objęty regulacją nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym na podstawie art. 75p;
b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 75p, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
c) przedłożony przez podmiot objęty regulacją roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067 weryfikator stwierdza występowanie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez podmiot objęty regulacją przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji generowanych przez ten podmiot objęty regulacją, z uwzględnieniem skutków przenoszenia kosztów dla konsumentów. Właściwy organ informuje podmiot objęty regulacją, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Podmiot objęty regulacją udostępnia te informacje weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 75s
Dostęp do informacji i zaokrąglanie danych
[79] Zastosowanie mają art. 71 i art. 72 ust. 1 i 2. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację lub operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
Artykuł 75t
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
[80] Do celów raportowania emisji z działań wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE:
a) sektory, w których paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE są dopuszczone do konsumpcji i spalane, muszą być oznakowane przy użyciu kodów ze wspólnego formatu sprawozdawczego;
b) paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE muszą być oznakowane przy użyciu kodów CN zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i 2009/30/WE, w stosownych przypadkach;
c) aby zapewnić spójność ze sprawozdawczością do celów podatkowych zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, podmiot objęty regulacją, podając swoje dane kontaktowe w planie monitorowania i raporcie na temat wielkości emisji, wskazuje, w stosownych przypadkach, numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 952/2013(19), numer akcyzowy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 389/2012(20) lub krajowy akcyzowy numer rejestracyjny i identyfikacyjny wydany przez właściwy organ na podstawie przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2003/96/WE.
Artykuł 75u
Wymogi dotyczące technologii informacyjnych
[81] Zastosowanie mają przepisy rozdziału VII. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację i operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
ROZDZIAŁ VIIb
PRZEPISY HORYZONTALNE DOTYCZĄCE MONITOROWANIA EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ
Artykuł 75v
Unikanie podwójnego liczenia dzięki monitorowaniu i raportowaniu
[82] 1. Państwa członkowskie ułatwiają skuteczną wymianę informacji, która umożliwia podmiotom objętym regulacją określenie wykorzystania końcowego paliwa dopuszczonego do konsumpcji.
2. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 68 ust. 1, informacje zgodnie z załącznikiem Xa. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby prowadzący instalacje udostępniali odpowiednie informacje wymienione w załączniku Xa zainteresowanemu podmiotowi objętemu regulacją przed dniem 31 marca roku sprawozdawczego.
3. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 75p ust. 1, informacje na temat konsumentów paliw dopuszczonych przez ten podmiot do konsumpcji, wymienionych w załączniku Xb.
4. Każdy podmiot objęty regulacją, który dopuszcza paliwo do konsumpcji do celów spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, określa swoje emisje w raporcie, o którym mowa w art. 75p ust. 1 niniejszego rozporządzenia, wykorzystując informacje zawarte w raportach prowadzących instalację przedłożonych zgodnie z załącznikiem Xa do niniejszego rozporządzenia oraz odejmując odpowiednie ilości paliw, o których mowa w tych raportach. Ilości paliw nabytych, ale niewykorzystanych w tym samym roku można odjąć tylko wtedy, gdy zweryfikowany raport na temat wielkości emisji sporządzony przez prowadzącego instalację za rok następujący po roku sprawozdawczym potwierdzi, że zostały one wykorzystane do działań, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE. W przeciwnym razie różnicę tę uwzględnia się w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji podmiotu objętego regulacją za dany rok.
5. W przypadku gdy ilości wykorzystanych paliw odejmuje się w roku następującym po roku sprawozdawczym, odliczenie to ustala się w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją jako wartość bezwzględnych redukcji emisji, uzyskaną przez pomnożenie ilości paliw wykorzystywanych przez prowadzącego instalację przez odpowiedni współczynnik emisji.
6. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją nie może stwierdzić, że paliwa dopuszczone do konsumpcji są wykorzystywane do spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, ust. 4 i 5 nie mają zastosowania.
7. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby przepisy niniejszego artykułu dotyczące prowadzących instalacje były również stosowane przez operatorów statków powietrznych.
Artykuł 75w
Zapobieganie oszustwom i obowiązek współpracy
[83] 1. Aby zapewnić dokładne monitorowanie i raportowanie emisji objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie ustanawiają środki zapobiegania oszustwom i określają kary, jakie należy nałożyć w przypadku oszustw, współmierne do przewidzianego dla tych sankcji celu i posiadające odpowiedni skutek odstraszający.
2. Oprócz obowiązków ustanowionych na mocy art. 10 właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE współpracują i wymieniają informacje z właściwymi organami sprawującymi nadzór zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, w stosownych przypadkach, do celów niniejszego rozporządzenia, w tym w celu wykrywania naruszeń i nakładania kar, o których mowa w ust. 1, lub innych działań naprawczych zgodnie z art. 16 dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 76
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012
W rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 12 ust. 1 akapit trzeci lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;"
2) art. 15 ust. 4 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;"
3) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.4. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3."
4) w art. 52 wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się ust. 5;
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego."
c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 2 w załączniku III. W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję dodatkową."
5) art. 54 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„2. W drodze odstępstwa od art. 52 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji."
6) w art. 5 5 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 52 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności."
b) uchyla się ust. 2, 3 i 4;
7) art. 59 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Do celów art. 58 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego czynnika ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze."
8) w art. 65 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w brzmieniu:
„Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania."9) w załączniku I sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 2 lit. b) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:
„(ii) procedury pomiaru ilości uzupełnianego paliwa oraz ilości paliwa w zbiornikach, stosownie do okoliczności, opis używanych przyrządów pomiarowych i procedur rejestrowania, odzyskiwania, przesyłania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów;"
b) pkt 2 lit. b) ppkt (iii) otrzymuje brzmienie:
„(iii) w stosownych przypadkach metodę wyznaczania gęstości;"
c) pkt 2 lit. b) ppkt (iv) otrzymuje brzmienie:
„(iv) uzasadnienie wybranej metodyki monitorowania w celu zapewnienia najniższego poziomu niepewności, zgodnie z art. 55 ust. 1.;"
d) skreśla się pkt 2 lit. d);
e) pkt 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:
„f) opis procedur i systemów służących identyfikacji i ocenie luk w danych oraz postępowaniu z nimi zgodnie z art. 65 ust. 2."
10) w załączniku III uchyla się sekcję 2;
11) w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
a) w sekcji 10 podsekcja B skreśla się akapit czwarty;
b) w sekcji 14 podsekcja B skreśla się akapit trzeci;
12) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) sekcja 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„dokumenty uzasadniające wybór metodyki monitorowania oraz dokumenty uzasadniające wprowadzenie okresowych lub stałych zmian w metodyce monitorowania i, w stosownych przypadkach, w poziomach dokładności zatwierdzonych przez właściwy organ;"
b) sekcja 3 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) dokumentacja dotycząca metodyki w zakresie luk w danych, w stosownych przypadkach, liczba lotów, w przypadku których wystąpiły luki w danych, dane wykorzystywane do usunięcia luk w danych, tam gdzie one wystąpiły, oraz, w przypadku gdy liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, przekracza 5 % zgłoszonych lotów, przyczyny luk w danych, a także dokumentacja podjętych działań naprawczych."
13) w załączniku X sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) całkowitą liczbę lotów objętych raportem, przypadającą na pary państw;"
b) po pkt 7) dodaje się punkt w brzmieniu:
„7a) masę paliwa (w tonach) na rodzaj paliwa, przypadającą na pary państw;"
c) pkt 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych, w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
d) pkt 11 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych (zaokrągloną do 0,1 %), w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
Artykuł 77
Uchylenie rozporządzenia (UE) nr 601/2012
1. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XI.
2. Przepisy rozporządzenia (UE) nr 601/2012 mają w dalszym ciągu zastosowanie do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz, w stosownych przypadkach, do danych dotyczących działalności prowadzonej przed tym terminem.
Artykuł 78
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Art. 76 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. lub od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 19 grudnia 2018 r.
[1] Art. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[2] Art. 3 pkt 3 uchylony przez art. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 3 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[3] Art. 3 pkt 7 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 7 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[4] Art. 3 pkt 8 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 8 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[5] Art. 3 pkt 9 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. d) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 9 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[6] Art. 3 pkt 10 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. e) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 10 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[7] Art. 3 pkt 12 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. f) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 12 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[8] Art. 3 pkt 13 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. g) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 13 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[9] Art. 3 pkt 20 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. h) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 13 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[10] Art. 3 pkt 21ca dodany przez art. 1 pkt 2 lit. i) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 21ca dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[11] Art. 3 pkt 23a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. j) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 23a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[12] Art. 3 pkt 34a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. k) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 34a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[13] Art. 3 pkt 38a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. l) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 38a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[14] Art. 3 pkt 48 uchylony przez art. 1 pkt 2 lit. m) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 48 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[15] Art. 3 pkt 59 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. n) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 59 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[16] Art. 3 pkt 64 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 64 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[17] Art. 3 pkt 65 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 65 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[18] Art. 3 pkt 66 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 66 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[19] Art. 3 pkt 67 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 67 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[20] Art. 3 pkt 68 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 68 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[21] Art. 3 pkt 69 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 69 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[22] Art. 3 pkt 70 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 70 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[23] Art. 15 ust. 4 lit. b) uchylona przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 15 ust. 4 lit. b) uchylona ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[24] Art. 18 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 18 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[25] Art. 18 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 18 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[26] Art. 39 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 5 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 39 ust. 2a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[27] Art. 39 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 39 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[28] Art. 43 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 43 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[29] Art. 48 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 48 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[30] Art. 48 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 48 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[31] Tytuł rozdziału IV w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) tytuł rozdziału IV w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[32] Art. 51 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 9 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 51 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[33] Art. 52 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 10 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 52 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[34] Art. 53 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 53 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[35] Art. 53 ust. 6 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 53 ust. 6 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[36] Art. 54 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[37] Art. 54 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[38] Art. 54 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[39] Art. 54 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 12 lit. d) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 3a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[40] Art. 54 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. e) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[41] Art. 54a dodany przez art. 1 pkt 13 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[42] Art. 55 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 14 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 55 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[43] Art. 57 uchylony przez art. 1 pkt 15 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 57 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[44] Art. 58 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[45] Art. 58 ust. 2 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 2 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[46] Art. 58 ust. 2 lit. d) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 2 lit. d) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[47] Art. 59 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 17 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 59 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[48] Art. 59 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 17 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 59 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[49] Art. 64 ust. 2 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 18 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 64 ust. 2 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[50] Art. 67 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 19 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 67 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[51] Art. 67 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 19 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 67 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[52] Art. 68 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 20 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[53] Art. 68 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 20 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[54] Art. 68 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 20 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 4 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[55] Art. 69 ust. 1 lit. a) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. a) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[56] Art. 69 ust. 1 lit. b) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. b) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[57] Art. 69 ust. 1 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[58] Art. 72 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 22 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 72 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[59] Art. 72 ust. 3 uchylony przez art. 1 pkt 22 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 72 ust. 3 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[60] Art. 74 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 23 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 74 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[61] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[62] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[63] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[64] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[65] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[66] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[67] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[68] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[69] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[70] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[71] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[72] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[73] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[74] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[75] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[76] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[77] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[78] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[79] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[80] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[81] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[82] Rozdział VIIb dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIb dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[83] Rozdział VIIb dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIb dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
Wersja obowiązująca od 2023-11-07
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby uwzględnić pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska - mechanizm kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), które zostały przyjęte przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu w ramach jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. i które mają być stosowane od 2019 r.
(2) Prowadzenie pełnego, spójnego, przejrzystego i dokładnego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zharmonizowanymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu ma podstawowe znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych („EU ETS"), ustanowionego na podstawie dyrektywy 2003/87/WE.
(3) W trzecim okresie rozliczeniowym EU ETS (2013-2020) operatorzy przemysłowi, przewoźnicy lotniczy, weryfikatorzy i właściwe organy zdobyli doświadczenie w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2). Doświadczenie to wskazuje na potrzebę udoskonalenia, uściślenia i uproszczenia przepisów dotyczących monitorowania i raportowania, aby promować dalszą harmonizację i zwiększyć skuteczność systemu. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian rozporządzenie to należy zastąpić dla zapewnienia jasności.
(4) Definicja terminu „biomasa" w niniejszym rozporządzeniu powinna być zgodna z definicjami terminów „biomasa", „biopłyny" i „biopaliwa" przedstawionymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3), w szczególności z uwagi na fakt, że traktowanie preferencyjne w odniesieniu do zobowiązań dotyczących umorzenia uprawnień na podstawie EU ETS stanowi „system wsparcia" w rozumieniu art. 2 lit. k), a w konsekwencji wsparcie finansowe w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.
(5) W celu zapewnienia spójności w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie definicje zawarte w decyzji Komisji 2009/450/WE (4) i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (5).
(6) Aby zapewnić optymalne funkcjonowanie systemu monitorowania i raportowania, państwo członkowskie wyznaczające więcej niż jeden właściwy organ powinno zapewnić koordynację prac takich właściwych organów zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(7) Głównym elementem systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu powinien być plan monitorowania obejmujący szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonej instalacji lub operatora statku powietrznego. Powinny być wymagane regularne aktualizacje planu, zarówno w odpowiedzi na ustalenia weryfikatora, jak i z własnej inicjatywy prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Zasadnicza odpowiedzialność za wdrożenie metodyki monitorowania, której elementy są określone przez procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinna spoczywać na prowadzącym instalację lub operatorze statku powietrznego.
(8) Ponieważ plan monitorowania stanowi podstawowy element zasad monitorowania i raportowania, każda istotna jego zmiana powinna podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ. Jednakże w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego właściwych organów i prowadzących instalacje niektóre rodzaje zmian w planie nie powinny być uznawane za istotne i w związku z tym nie powinny wymagać formalnego zatwierdzenia.
(9) Należy określić podstawową metodykę monitorowania w celu minimalizacji obciążenia prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych oraz ułatwienia skutecznego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. Taka metodyka powinna obejmować podstawową metodykę opartą na obliczeniach i pomiarach. Metodyka oparta na obliczeniach powinna składać się z metodyki standardowej i metodyki bilansu masowego. Powinna istnieć możliwość łączenia w ramach tej samej instalacji metodyki opartej na pomiarach, standardowej metodyki opartej na obliczeniach i metodyki bilansu masowego, pod warunkiem że prowadzący instalację zapewni, aby nie występowały pominięcia lub podwójne liczenie.
(10) Aby zmniejszyć obciążenie prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych, należy uprościć wymóg dotyczący oceny niepewności, nie zmniejszając przy tym dokładności. Znaczne ograniczenie wymogów w odniesieniu do oceny niepewności jest wskazane w przypadku użycia przyrządów pomiarowych w warunkach zgodności z typem, w szczególności kiedy przyrządy te podlegają krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
(11) Należy zdefiniować współczynniki obliczeniowe, które mogą być domyślne lub ustalane w drodze analizy. W wymogach dotyczących analizy należy zachować preferencję w odniesieniu do korzystania z laboratoriów akredytowanych zgodnie ze zharmonizowaną normą „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących" (EN ISO/IEC 17025) w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych, a także przewidzieć wymogi dotyczące wykazywania wystarczającej zgodności w przypadku laboratoriów nieakredytowanych, w tym zgodnie ze zharmonizowaną normą „Systemy zarządzania jakością - Wymagania" (EN ISO/IEC 9001) lub innymi właściwymi certyfikowanymi systemami zarządzania jakością.
(12) Należy określić przejrzystą i spójną metodykę określania nieracjonalnych kosztów.
(13) Należy zwiększyć równoważność między metodami opartymi na obliczeniach i opartymi na pomiarach. Będzie to wymagało lepszego dostosowania wymogów dotyczących poziomu dokładności. W celu określenia frakcji biomasy w CO2 w przypadku stosowania systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) należy uwzględnić najnowsze osiągnięcia technologiczne. W związku z tym należy ustanowić bardziej elastyczne zasady wyznaczania frakcji biomasy, w szczególności umożliwiające zastosowanie w tym celu metod innych niż metody oparte na obliczeniach.
(14) Jako że emisje pochodzące z biomasy są powszechnie uznawane za zerowe do celów EU ETS, należy ustanowić uproszczone zasady monitorowania w odniesieniu do czystych strumieni materiałów wsadowych złożonych z biomasy. Jeśli paliwa lub materiały są mieszaninami biomasy i składników kopalnych, należy doprecyzować wymogi dotyczące monitorowania. Należy dokonać lepszego rozróżnienia między wstępnym współczynnikiem emisji odnoszącym się do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego i współczynnikiem emisji odnoszącym się wyłącznie do frakcji kopalnej CO2. W tym celu należy ustanowić odrębne definicje poziomów dokładności dla wstępnego współczynnika emisji i frakcji biomasy/frakcji kopalnej. Podobnie jak w przypadku innych współczynników obliczeniowych wymogi powinny uwzględniać wielkość instalacji oraz emisje gazów cieplarnianych związane z paliwem lub materiałem. W tym celu należy określić wymogi minimalne.
(15) Należy unikać nakładania nieproporcjonalnych zobowiązań w zakresie monitorowania w przypadku instalacji o niższych, mających mniej poważne konsekwencje emisjach rocznych, jednocześnie zapewniając utrzymanie możliwego do przyjęcia stopnia dokładności. W związku z tym należy ustanowić specjalne warunki dla instalacji uznawanych za instalacje o niskim poziomie emisji oraz dla operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie.
(16) W art. 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS małych instalacji objętych równoważnymi środkami oraz o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. W art. 27a dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS instalacji emitujących poniżej 2 500 ton, o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 lub art. 27a dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie postanowi inaczej.
(17) W celu wyeliminowania potencjalnych luk związanych z przenoszeniem związanego w paliwie lub czystego CO2 takie przenoszenie powinno być dopuszczalne tylko z zastrzeżeniem bardzo szczególnych warunków. W wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie C-460/15 (6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że przepisy art. 49 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 601/2012 oraz pkt 10.B załącznika IV do tego rozporządzenia są nieważne w zakresie, w jakim systemowo włączają one do emisji z instalacji do kalcynacji wapnia dwutlenek węgla (CO2) przenoszony do innej instalacji na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia, bez względu na to, czy ów CO2 zostaje uwolniony do atmosfery. W celu uwzględnienia wyroku trybunału w sprawie C-460/15 należy uznać, że CO2, który jest przenoszony na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia i w konsekwencji zostaje chemicznie związany z tym produktem, nie jest uwalniany do atmosfery. Powyższe warunki nie powinny jednak wykluczać możliwości przyszłych innowacji. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(18) Ponieważ możliwe jest przekazywanie między instalacjami nie tylko CO2, ale również N2O, należy wprowadzić przepisy dotyczące monitorowania przenoszenia N2O podobne do przepisów dotyczących przenoszenia CO2. Ponadto należy rozszerzyć definicję CO2 związanego w paliwie, obejmując nią nie tylko CO2 zawarty w paliwach, lecz także CO2 zawarty w każdym strumieniu materiałów wsadowych, który ma być monitorowany.
(19) Należy ustanowić przepisy szczegółowe w zakresie planów monitorowania oraz monitorowania emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do działań lotniczych.
(20) Należy zapewnić większą spójność w zakresie szacowania brakujących danych, wprowadzając wymóg stosowania procedur zachowawczego szacowania uznanych w planie monitorowania lub, jeśli to nie jest możliwe, w drodze zatwierdzenia stosownej procedury przez właściwy organ i jej włączenia do planu monitorowania.
(21) Na prowadzących instalacje należy nałożyć wymóg dokonywania regularnych przeglądów stosowanej przez nich metodyki monitorowania pod kątem udoskonaleń, a także uwzględniania zaleceń przedstawianych przez weryfikatorów w ramach procesu weryfikacji. W przypadku gdy prowadzący instalacje nie stosują metodyki opartej na systemie poziomów dokładności lub nie mogą osiągnąć najwyższego poziomu dokładności, prowadzący instalacje powinni regularnie składać sprawozdania na temat działań podejmowanych celem zastosowania metodyki monitorowania opartej na systemie poziomów dokładności oraz osiągnięcia najwyższego wymaganego poziomu dokładności. Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane z raportowaniem w zakresie udoskonaleń, należy dostosowywać odstępy czasu i podstawy raportowania w zakresie udoskonaleń, uwzględniając doświadczenia państw członkowskich w zakresie praktyki administracyjnej.
(22) Zgodnie z art. 3e ust. 1 i art. 28a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy statków powietrznych mogą ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów.
(23) Należy promować stosowanie technologii informacyjnej między innymi poprzez wymogi w zakresie formatów wymiany danych i wykorzystanie systemów zautomatyzowanych, a państwa członkowskie powinny w związku z tym mieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych do stosowania takich systemów. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość opracowania własnych formularzy elektronicznych lub specyfikacji formatu plików, które powinny jednak odpowiadać minimalnym normom publikowanym przez Komisję.
(24) Aby zapewnić większą jasność w odniesieniu do przepisów dotyczących monitorowania i raportowania emisji procesowych, należy ustanowić przepisy dotyczące substancji zawierających inne postaci węgla prowadzące do emisji CO2 niż materiały zawierające węglany. Należy wyraźnie wskazać stosowanie mocznika w oczyszczaniu gazów kominowych, przy czym należy podać odpowiedni domyślny współczynnik emisji.
(25) Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy przyznać wystarczającą ilość czasu na przyjęcie niezbędnych środków i ustanowienie właściwych krajowych ram instytucjonalnych. Aby uwzględnić dalszy rozwój sytuacji i usunąć - w miarę możliwości - odniesienia do źródeł poza prawem Unii, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane, także w przypadku kolejnego przeglądu zanim rozpocznie się okres jego obowiązywania, od początku czwartego okresu rozliczeniowego, z wyjątkiem zmian do rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które powinny być stosowane jak najszybciej.
(26) Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 należy uchylić z dniem 1 stycznia 2021 r. Należy jednak utrzymać jego skutki w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji danych dotyczących emisji mających miejsce podczas trzeciego okresu rozliczeniowego EU ETS i danych dotyczących działalności prowadzonej w tym okresie.
(27) Niniejsze rozporządzenie obejmuje usprawnienia w zakresie monitorowania i raportowania, które uwzględniają pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska -mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), przyjętych przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu podczas jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. Rozporządzenie w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zostaje również zmienione w celu uwzględnienia pierwszego wydania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania, a oba te instrumenty zostają uzupełnione aktem delegowanym na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(28) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
SEKCJA 1
Przedmiot i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych.
Artykuł 2
[1] Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załącznikach I i III do dyrektywy 2003/87/WE oraz do danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji stacjonarnych, do działań lotniczych oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w ramach rodzajów działań, o których mowa w załączniku III do tej dyrektywy.
Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r., do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia oraz do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji od tego dnia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „dane dotyczące działalności" oznaczają dane dotyczące ilości paliw lub materiałów zużytych lub wyprodukowanych w wyniku prowadzonych działań, mające znaczenie dla metodyki monitorowania opartej na obliczeniach, wyrażone w teradżulach, przy czym masa jest wyrażona w tonach lub (w przypadku gazów) objętość jest wyrażona w normalnych metrach sześciennych, stosownie do sytuacji;
2) „okres rozliczeniowy" oznacza okres, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2003/87/WE;
3) [2] (uchylony)
4) „strumień materiałów wsadowych" oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
a) określony typ paliwa, surowca lub produktu, którego zużycie lub produkcja powoduje emisje odnośnych gazów cieplarnianych w jednym źródle emisji lub w ich większej liczbie;
b) określony typ paliwa, surowca lub produktu zawierający węgiel pierwiastkowy i uwzględniany w obliczeniach emisji gazów cieplarnianych z zastosowaniem metodyki bilansu masowego;
5) „źródło emisji" oznacza możliwą do zidentyfikowania część instalacji lub proces odbywający się w instalacji, z którego emitowane są odnośne gazy cieplarniane lub, w przypadku działań lotniczych, pojedynczy statek powietrzny;
6) „niepewność" oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
7) [3] „współczynniki obliczeniowe” oznaczają wartość opałową, współczynnik emisji, wstępny współczynnik emisji, współczynnik utleniania, współczynnik konwersji, zawartość węgla pierwiastkowego, frakcję biomasy lub współczynnik konwersji jednostki;
8) [4] „poziom dokładności” oznacza ustalony wymóg w zakresie określania wartości danych dotyczących działalności, współczynników obliczeniowych, rocznej wielkości emisji i średniej rocznej wielkości godzinowej emisji, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz współczynnika zakresu;
9) [5] „ryzyko nieodłączne” oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, przed uwzględnieniem wpływu wszelkich powiązanych działań kontrolnych;
10) [6] „ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej” oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, i którym system kontroli może nie zapobiec lub których może nie wykryć i skorygować w odpowiednim terminie;
11) „emisje pochodzące ze spalania" oznaczają emisje gazów cieplarnianych powstające podczas reakcji egzotermicznej paliwa z tlenem;
12) [7] „okres sprawozdawczy” oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania w zakresie emisji;
13) [8] „współczynnik emisji” oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych względem danych dotyczących działalności w przypadku danego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia paliwa, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
14) „współczynnik utleniania" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego utlenionego do CO2 w wyniku spalania do węgla całkowitego zawartego w paliwie, wyrażony jako ułamek, przy czym tlenek węgla (CO) emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
15) „współczynnik konwersji" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego emitowanego jako CO2 do węgla całkowitego zawartego w strumieniu materiałów wsadowych przed rozpoczęciem procesu emisji, wyrażony jako ułamek, przy czym CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
16) „dokładność" oznacza stopień bliskości wyniku pomiaru i rzeczywistej wartości danej wielkości lub wartości referencyjnej określonej empirycznie przy zastosowaniu przyjętych w skali międzynarodowej i identyfikowalnych materiałów kalibracyjnych oraz metod standardowych, przy uwzględnieniu zarówno czynników losowych, jak i systematycznych;
17) „kalibracja" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd pomiarowy lub system pomiarowy bądź wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał referencyjny a odpowiednimi wartościami wielkości uzyskanymi z wzorca porównawczego;
18) „lot" oznacza lot zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 1 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
19) „pasażerowie" oznaczają osoby na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu, z wyłączeniem członków załogi przebywających na pokładzie w celach służbowych;
20) [9] „zachowawczy” oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji;
21) „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji frakcję produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa, łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi, z leśnictwa i powiązanych gałęzi przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji frakcję odpadów, w tym odpadów przemysłowych i komunalnych pochodzenia biologicznego;
21a) „paliwa z biomasy” oznaczają paliwa gazowe i stałe wyprodukowane z biomasy;
21b) „biogaz” oznacza paliwa gazowe wyprodukowane z biomasy;
21c) „odpady” oznaczają odpady zdefiniowane w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE, z wyłączeniem substancji, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone w celu spełnienia niniejszej definicji;
21ca) [10] „odpady komunalne” oznaczają odpady komunalne w rozumieniu art. 3 pkt 2b dyrektywy 2008/98/WE;
21d) „pozostałość” oznacza substancję, która nie jest produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji; nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;
21e) „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo, i które nie obejmują pozostałości pochodzących z powiązanych gałęzi przemysłu lub powiązanego przetwórstwa;
22) „biopłyny" oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż transport, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;
23) „biopaliwa” oznaczają ciekłe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;
23a) [11] „kwalifikujące się paliwo lotnicze” oznacza rodzaje paliwa kwalifikujące się do wsparcia na podstawie art. 3c ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;
24) „prawna kontrola metrologiczna" oznacza kontrolę zadań pomiarowych, które mają być wykonywane w obszarze zastosowania przyrządu pomiarowego, przeprowadzaną ze względów interesu publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, do celów ochrony środowiska, nakładania podatków i opłat, ochrony konsumentów i uczciwego handlu;
25) „największy dopuszczalny błąd" oznacza dopuszczony błąd pomiaru określony w załączniku I oraz w dotyczących przyrządów załącznikach do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/32/UE (7) lub w krajowych przepisach dotyczących prawnej kontroli metrologicznej, stosownie do przypadku;
26) „działania w zakresie przepływu danych" oznaczają działania związane z nabywaniem, przetwarzaniem i obróbką danych potrzebnych do sporządzenia raportu na temat wielkości emisji na podstawie pierwotnych danych źródłowych;
27) „tony CO2(e)" oznaczają tony metryczne CO2 lub CO2(e);
28) „CO2(e)" oznacza dowolny gaz cieplarniany inny niż CO2, wymieniony w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE o równoważnym w stosunku do CO2 współczynniku ocieplenia globalnego;
29) „system pomiarowy" oznacza kompletny zestaw przyrządów pomiarowych i innych urządzeń, takich jak urządzenia do pobierania próbek i przetwarzania danych, stosowany do określania takich zmiennych, jak dane dotyczące działalności, zawartość węgla pierwiastkowego, wartość opałowa lub współczynnik emisji dla emisji gazów cieplarnianych;
30) „wartość opałowa" (NCV) oznacza konkretną ilość energii uwalnianej w postaci ciepła, kiedy paliwo lub materiał ulega pełnemu spaleniu z użyciem tlenu, w standardowych warunkach, pomniejszoną o ciepło parowania ewentualnie powstałej wody;
31) „emisje z procesów technologicznych" oznaczają emisje gazów cieplarnianych inne niż emisje pochodzące ze spalania, występujące wskutek zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych reakcji między substancjami lub ich przemiany, łącznie z chemiczną lub elektrolityczną redukcją rud metali, termicznym rozkładem substancji oraz tworzeniem substancji przeznaczonych do użytku jako produkty lub materiały wsadowe;
32) „znormalizowane paliwo handlowe" oznacza paliwa handlowe znormalizowane w skali międzynarodowej, wykazujące 95 % poziom ufności nieprzekraczający 1 % w zakresie ich podanej wartości opałowej, w tym olej napędowy, lekki olej opałowy, benzynę, naftę, kerozynę, etan, propan, butan, naftowe paliwo lotnicze (Jet A1 lub Jet A), paliwo do silników odrzutowych (Jet B) i benzynę lotniczą (AvGas);
33) „partia" oznacza ilość paliwa lub materiału poddaną reprezentatywnemu próbkowaniu i scharakteryzowaną, przekazywaną jako jednorazowa dostawa lub w sposób ciągły w określonym czasie;
34) „paliwo mieszane" oznacza paliwo zawierające zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
34a) [12] „paliwo lotnicze mieszane” oznacza paliwo zawierające zarówno kwalifikujące się paliwo lotnicze jak i paliwo kopalne;
35) „materiał mieszany" oznacza materiał zawierający zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
36) „wstępny współczynnik emisji" oznacza zakładany całkowity współczynnik emisji paliwa lub materiału określony na podstawie zawartości węgla pierwiastkowego obejmującej jego frakcję biomasy i frakcję kopalną przed pomnożeniem go przez wartość frakcji kopalnej w celu uzyskania współczynnika emisji;
37) „frakcja kopalna" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego kopalnego do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38) „frakcja biomasy" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego pochodzącego z biomasy do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38a) [13] „kwalifikująca się frakcja” oznacza proporcję kwalifikującego się paliwa lotniczego zawartego w paliwie kopalnym;
39) „metoda bilansu energii" oznacza metodę służącą do szacowania ilości energii zużytej jako paliwo w kotle, obliczonej jako suma ciepła użytecznego i wszelkich strat energii w drodze promieniowania, przenoszenia i ze spalinami;
40) „ciągły pomiar emisji" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu wartości wielkości poprzez okresowe pomiary, przy zastosowaniu pomiaru w kominie lub procedur ekstrakcyjnych za pomocą przyrządu pomiarowego zlokalizowanego w pobliżu komina, przy wyłączeniu metodyki opartej na pomiarach, polegającej na pobieraniu pojedynczych próbek z komina;
41) „CO2 związany w paliwie" oznacza CO2 będący częścią strumienia materiałów wsadowych;
42) „węgiel kopalny" oznacza węgiel nieorganiczny i organiczny, który nie jest biomasą;
43) „punkt pomiarowy" oznacza źródło emisji, w przypadku którego do pomiaru emisji używa się systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) lub przekrój systemu rurociągów, w przypadku którego ustala się przepływ CO2 przy użyciu systemów ciągłych pomiarów;
44) „dokumentacja masy i wyważenia" oznacza dokumenty określone w przepisach międzynarodowych lub krajowych wdrażających normy i zalecane metody postępowania (SARP) określone w załączniku 6 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz określone w podczęści C sekcja 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (8) lub w równoważnych przepisach międzynarodowych;
45) „odległość" oznacza długość ortodromy między lotniskiem odlotu a lotniskiem przylotu, dodatkową w stosunku do stałego współczynnika wynoszącego 95 km;
46) „lotnisko odlotu" oznacza lotnisko, na którym rozpoczyna się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
47) „lotnisko przylotu" oznacza lotnisko, na którym kończy się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
48) [14] (uchylony)
49) „emisje niezorganizowane" oznaczają nieregularne lub niezamierzone emisje ze źródeł, które nie są zlokalizowane lub są zbyt zróżnicowane albo zbyt małe, aby mogły być monitorowane indywidualnie;
50) „lotnisko" oznacza lotnisko zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 2 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
51) „para lotnisk" oznacza parę, którą stanowią lotnisko odlotu i lotnisko przylotu;
52) „warunki standardowe" oznaczają temperaturę wynoszącą 273,15 K i ciśnienie wynoszące 101 325 Pa, definiujące normalny metr sześcienny (Nm3);
53) „składowisko" oznacza składowisko zgodnie z definicją w art. 3 pkt 3 dyrektywy 200 9/31/WE;
54) „wychwytywanie CO2" oznacza wychwytywanie CO2 ze strumieni gazu, jeżeli w przeciwnym razie mogłaby nastąpić jego emisja, w celu transportu i geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 200 9/31/WE;
55) „transport CO2" oznacza transport CO2 rurociągami w celu geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
56) „geologiczne składowanie CO2" oznacza geologiczne składowanie CO2 zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2009/31/WE;
57) „uwolnione emisje" oznaczają emisje celowo uwolnione z instalacji poprzez ustanowienie określonego punktu emisji;
58) „intensyfikacja wydobycia węglowodorów" oznacza dodatkowe wydobycie węglowodorów oprócz węglowodorów pozyskanych w wyniku ekstrakcji poprzez zatłaczanie wody lub w inny sposób;
59) [15] „dane przybliżone” oznaczają wartości roczne potwierdzone empirycznie lub uzyskane z przyjętych źródeł, które to wartości operator lub podmiot objęty regulacją w rozumieniu art. 3 dyrektywy 2003/87/WE wykorzystuje do zastąpienia danych dotyczących działalności, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji lub współczynników obliczeniowych do celów zapewnienia pełnego raportowania, kiedy stosowana metodyka monitorowania nie pozwala na uzyskanie wszystkich wymaganych danych dotyczących działalności, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji lub współczynników obliczeniowych;
60) „słup wody" oznacza słup wody zgodnie z definicją w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2009/31/WE;
61) „wyciek" oznacza wyciek zgodnie z definicją w art. 3 pkt 5 dyrektywy 2009/31/WE;
62) „kompleks składowania" oznacza kompleks składowania zgodnie z definicją w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2009/31/WE;
63) „sieć transportowa" oznacza sieć transportową zgodnie z definicją w art. 3 pkt 22 dyrektywy 2009/31/WE;
64) [16] „strumień paliwa” oznacza paliwo w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, dopuszczone do konsumpcji za pomocą określonych środków fizycznych, takich jak rurociągi, samochody ciężarowe, kolej, statki lub stacje paliw, i powodujące emisje odpowiednich gazów cieplarnianych w wyniku jego konsumpcji przez kategorie konsumentów w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE;
65) [17] „krajowy strumień paliwa” oznacza sumę, w podziale na rodzaje paliwa, strumieni paliw wszystkich podmiotów objętych regulacją na terytorium państwa członkowskiego;
66) [18] „współczynnik zakresu” oznacza współczynnik o wartości od zera do jednego, stosowany do określenia udziału strumienia paliwa wykorzystywanego do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE;
67) [19] „ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji” oznacza dane dotyczące ilości paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, które jest dopuszczone do konsumpcji i wyrażone jako energia w teradżulach, masa w tonach lub objętość w normalnych metrach sześciennych lub, w stosownych przypadkach, równowartość w litrach przed zastosowaniem współczynnika zakresu;
68) [20] „współczynnik konwersji jednostki” oznacza współczynnik służący do przeliczenia jednostki, w której są wyrażone ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji na ilości wyrażone jako energia w teradżulach, masa w tonach lub objętość w normalnych metrach sześciennych lub, w stosownych przypadkach, równowartość w litrach, obejmujący wszystkie istotne czynniki, takie jak gęstość, wartość opałowa lub (w przypadku gazów) przeliczenie z wartości opałowej brutto na wartość opałową netto, stosownie do przypadku;
69) [21] „konsument końcowy” do celów niniejszego rozporządzenia oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną będącą użytkownikiem końcowym paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku której to osoby roczne zużycie paliwa nie przekracza 1 tony CO2;
70) [22] „dopuszczone do konsumpcji” do celów niniejszego rozporządzenia oznacza moment, w którym podatek akcyzowy od paliwa, w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE, staje się wymagalny zgodnie z art. 6 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady (UE) 2020/262 (9) lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 21 ust. 5 dyrektywy Rady 2003/96/WE (10), chyba że państwo członkowskie skorzystało z elastyczności przewidzianej w art. 3 lit. ae) pkt (iv) dyrektywy 2003/87/WE, w którym to przypadku oznacza to moment wskazany przez państwo członkowskie jako moment powstania obowiązków na podstawie rozdziału IVa tej dyrektywy.
SEKCJA 2
Zasady ogólne
Artykuł 4
Obowiązek ogólny
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych wykonują swoje obowiązki związane z monitorowaniem i raportowaniem w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z zasadami określonymi w art. 5-9.
Artykuł 5
Kompletność
Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i obejmują one wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz ze spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych rodzajów działań włączonych zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy, a także emisje wszystkich gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do tych rodzajów działań, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych podejmują właściwe środki w celu zapobiegania powstawaniu w okresie sprawozdawczym jakichkolwiek luk w danych.
Artykuł 6
Spójność, porównywalność i przejrzystość
1. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. W tym celu prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi i właściwym organom odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
Artykuł 7
Dokładność
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych zapewniają, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych.
W miarę możliwości identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
Dochowują należytej staranności w celu zagwarantowania, że obliczenia i pomiary emisji wykazują najwyższy osiągalny stopień dokładności.
Artykuł 8
Rzetelność metodyki i raportu na temat wielkości emisji
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w odniesieniu do rzetelności zgłaszanych danych dotyczących emisji. Określają wielkość emisji z zastosowaniem właściwych metod monitorowania przedstawionych w niniejszym rozporządzeniu.
Zgłaszane dane dotyczące emisji i inne przedstawiane w związku z nimi dane nie mogą zawierać żadnych istotnych nieprawidłowości, jak określono w art. 3 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 (11), cechować się stronniczością w doborze i sposobie prezentacji informacji oraz muszą zapewniać wiarygodny i wyważony wykaz emisji z danej instalacji lub pochodzących od danego operatora statku powietrznego.
Przy wyborze metodyki monitorowania korzyści wynikające z większej dokładności należy oceniać z uwzględnieniem dodatkowych kosztów. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji mają na celu uzyskanie największej osiągalnej dokładności, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 9
Stałe doskonalenie
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji sporządzonych zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE w prowadzonych potem działaniach związanych z monitorowaniem i raportowaniem.
Artykuł 10
Koordynacja
Jeśli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE, wówczas koordynuje ono prace takich organów prowadzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
ROZDZIAŁ II
PLAN MONITOROWANIA
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 11
Obowiązek ogólny
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje emisje gazów cieplarnianych na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ zgodnie z art. 12, uwzględniającego charakter i sposób funkcjonowania instalacji lub działań lotniczych, do których ma on zastosowanie.
Plan monitorowania uzupełniają pisemne procedury, które prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje do celów działań prowadzonych w ramach planu monitorowania, stosownie do sytuacji.
2. Plan monitorowania, o którym mowa w ust. 1, zawiera podane w sposób prosty i logiczny instrukcje dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, zapobiegając powielaniu działań i uwzględniając istniejące systemy stosowane w danej instalacji lub przez danego operatora statku powietrznego.
Artykuł 12
Zawartość planu monitorowania i jego przedłożenie
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego operatora statku powietrznego i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada następujące dokumenty uzupełniające:
a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;
b) wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
2. Jeśli załącznik I zawiera odniesienie do procedury, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę oddzielnie od planu monitorowania.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego streszcza procedury w planie monitorowania, podając następujące informacje:
a) tytuł procedury;
b) identyfikowalne i weryfikowalne odniesienie umożliwiające identyfikację procedury;
c) identyfikację stanowiska lub wydziału odpowiedzialnego za wdrożenie procedury oraz za dane pozyskane za pomocą procedury lub zarządzane z jej zastosowaniem;
d) krótki opis procedury umożliwiający prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego, właściwemu organowi i weryfikatorowi zrozumienie podstawowych parametrów i wykonywanych czynności;
e) lokalizację odnośnych rejestrów i informacji;
f) w stosownych przypadkach nazwę używanego systemu komputerowego;
g) w stosownych przypadkach wykaz norm EN lub innych zastosowanych norm.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego sporządza wszelką pisemną dokumentację procedur, którą na żądanie udostępnia właściwemu organowi. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia ją również do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. (uchylony)
Artykuł 13
Znormalizowane i uproszczone plany monitorowania
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych na stosowanie znormalizowanych lub uproszczonych planów monitorowania, bez uszczerbku dla art. 12 ust. 3.
W tym celu państwa członkowskie mogą publikować formularze planu monitorowania, w tym opis procedur przepływu danych i kontroli, o których mowa w art. 58 i 59, na podstawie formularzy i wytycznych publikowanych przez Komisję.
2. Przed zatwierdzeniem jakiegokolwiek uproszczonego planu monitorowania, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ przeprowadza uproszczoną ocenę ryzyka, aby ustalić, czy proponowane działania kontrolne oraz procedury odnoszące się do działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej oraz uzasadniają zastosowanie takiego uproszczonego planu monitorowania.
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia oceny ryzyka zgodnie z poprzednim akapitem przez samego prowadzącego instalacje lub operatora statku powietrznego.
Artykuł 14
Zmiany planu monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie instalacji lub działania lotniczego zgodnie z art. 7 dyrektywy 2003/87/WE, a także czy możliwe jest udoskonalenie metodyki monitorowania.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zmienia plan monitorowania przynajmniej w każdej z następujących sytuacji:
a) wystąpienia nowych emisji spowodowanych prowadzeniem nowych rodzajów działalności lub użyciem nowych paliw bądź materiałów, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
b) zmiany dostępności danych spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi przyczynami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
c) stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
d) zmiany w planie monitorowania skutkującej poprawą dokładności zgłaszanych danych, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów;
e) plan monitorowania nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a właściwy organ zażądał od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wprowadzenia zmian w takim planie;
f) konieczna jest odpowiedź na sugestie dotyczące udoskonaleń planu monitorowania zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.
Artykuł 15
Zatwierdzanie zmian planu monitorowania
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ o wszelkich propozycjach zmian planu monitorowania.
Właściwy organ może jednak zezwolić prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego na powiadamianie o zmianach planu monitorowania niebędących istotnymi zmianami w rozumieniu ust. 3 i 4 do dnia 31 grudnia tego samego roku.
2. Każda istotna zmiana planu monitorowania w rozumieniu ust. 3 i 4 podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ.
Jeśli właściwy organ uzna, że zmiana nie jest istotna, bezzwłocznie informuje o tym prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
3. Istotne zmiany w planie monitorowania instalacji obejmują:
a) zmiany kategorii instalacji, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności zgodnie z art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 47 ust. 8 zmiany dotyczące statusu instalacji jako „instalacji o niskim poziomie emisji"
c) zmiany źródeł emisji;
d) zastąpienie metodyki wyznaczania wielkości emisji opartej na obliczeniach metodyką opartą na pomiarach lub odwrotnie, albo zastąpienie metodyki rezerwowej metodyką opartą na poziomach dokładności lub odwrotnie;
e) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
f) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
g) zmianę kategoryzacji strumieni materiałów wsadowych - między kategoriami strumieni materiałów wsadowych głównych, pomniejszych lub de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
h) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
i) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach dotyczących pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji;
j) wdrożenie lub przyjęcie metodyki określania ilościowego w odniesieniu do emisji z wycieku w składowiskach.
4. Istotne zmiany w planach monitorowania operatora statku powietrznego obejmują:
a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/8 7/WE;
b) [23] (uchylona)
Artykuł 16
Wdrażanie i rejestracja zmian
1. Przed otrzymaniem zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może prowadzić monitorowanie i raportowanie, stosując zmodyfikowany plan monitorowania, jeśli może w sposób uzasadniony założyć, że proponowane zmiany nie są istotne lub monitorowanie prowadzone zgodnie z pierwotnym planem monitorowania skutkowałoby pozyskaniem niekompletnych danych dotyczących emisji.
W razie wątpliwości prowadzący instalację lub operator statku powietrznego stosuje równolegle zarówno zmieniony, jak i pierwotny plan monitorowania w celu przeprowadzenia wszystkich działań w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z obydwoma planami, oraz przechowuje zapisy obu wyników monitorowania.
2. Po otrzymaniu zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykorzystuje tylko dane odnoszące się do zmodyfikowanego planu monitorowania i prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania tylko na podstawie zmodyfikowanego planu monitorowania od daty, od której ma zastosowanie aktualna wersja planu monitorowania.3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi rejestr wszystkich zmian planu monitorowania. Każdy wpis w rejestrze zawiera:
a) przejrzysty opis zmiany;
b) uzasadnienie zmiany;
c) termin powiadomienia właściwego organu o zmianie zgodnie z art. 15 ust. 1;
d) datę potwierdzenia przez właściwy organ odbioru powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 1, o ile jest dostępna, oraz termin zatwierdzenia lub poinformowania, o których mowa w art. 15 ust. 2;
e) datę rozpoczęcia wdrażania zmodyfikowanego planu monitorowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
SEKCJA 2
Techniczna wykonalność i nieracjonalne koszty
Artykuł 17
Techniczna wykonalność
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
Artykuł 18
Nieracjonalne koszty
1. [24] W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 80 EUR za jedno uprawnienie, a koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez prowadzącego instalację poziomów dokładności dla danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że prowadzący instalację ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni materiałów wsadowych w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Takie środki mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień materiałów wsadowych;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej - zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE (12) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczających ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
4. [25] Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania instalacji nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów do czasu osiągnięcia łącznej kwoty 4 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku instalacji o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 1 000 EUR na okres sprawozdawczy.
ROZDZIAŁ III
MONITOROWANIE EMISJI Z INSTALACJI
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 19
Kategoryzacja instalacji, strumieni materiałów wsadowych i źródeł emisji
1. Do celów monitorowania emisji i określania minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności każdy prowadzący instalację określa kategorię własnej instalacji zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, każdego strumienia materiałów wsadowych zgodnie z ust. 3 i każdego źródła emisji zgodnie z ust. 4.
2. Prowadzący instalację klasyfikuje każdą instalację jako należącą do jednej z następujących kategorii:
a) instalacja kategorii A - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły 50 000 ton CO2(e) lub mniej;
b) instalacja kategorii B - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 50 000 ton CO2(e) oraz 500 000 ton CO2(e)lub mniej;
c) instalacja kategorii C - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 500 000 ton CO2(e).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji instalacji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Prowadzący instalację klasyfikuje każdy strumień materiałów wsadowych jako należący do jednej z następujących kategorii, porównując strumień z sumą wszystkich bezwzględnych wartości kopalnego CO2 i CO2(e) odpowiadającego wszystkim strumieniom materiałów wsadowych uwzględnianym przez metody oparte na obliczeniach oraz z sumą wszystkich emisji ze źródeł emisji monitorowanych z zastosowaniem metod opartych na pomiarach, przed odjęciem przenoszonego CO2:
a) pomniejszych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 10 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) strumieni materiałów wsadowych de minimis - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 2 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 20 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
c) głównych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w lit. a) i b).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia materiałów wsadowych jako pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia de minimis, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Prowadzący instalację klasyfikuje każde źródło emisji, w przypadku którego stosowana jest metodyka oparta na pomiarach, do jednej z następujących kategorii:
a) pomniejszych źródeł emisji - jeśli źródło emisji emituje mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie lub mniej niż 10 % łącznych emisji instalacji pochodzących z paliw kopalnych, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) głównych źródeł emisji - jeśli źródło emisji nie kwalifikuje się jako pomniejsze źródło emisji.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji źródła emisji jako pomniejszego źródła emisji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
5. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne z danej instalacji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy nie są znane lub nie odzwierciedlają już wystarczająco panującego stanu do celów ust. 2, w celu określenia kategorii instalacji prowadzący instalację wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2.
6. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 20
Granice monitorowania
1. Prowadzący instalacje definiują granice monitorowania dla każdej instalacji.
W tych granicach prowadzący instalację uwzględnia wszystkie odpowiednie emisje gazów cieplarnianych pochodzące ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań prowadzonych w instalacji i wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz z rodzajów działań i gazów cieplarnianych włączonych przez państwo członkowskie, w którym znajduje się instalacja, zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy.
Prowadzący instalację uwzględnia zarówno emisje z normalnego trybu działalności, jak i z wydarzeń nietypowych, włącznie z rozruchem i wyłączeniem instalacji oraz sytuacjami awaryjnymi w okresie sprawozdawczym, z wyjątkiem emisji z ruchomych maszyn służących do celów transportu.
2. Definiując proces monitorowania i raportowania, prowadzący instalację uwzględnia wymogi dotyczące poszczególnych sektorów określone w załączniku IV.
3. W przypadku stwierdzenia wycieków z kompleksu składowania w rozumieniu dyrektywy 2009/31/WE prowadzących do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, traktuje się je jako źródła emisji z odnośnej instalacji oraz monitoruje zgodnie z sekcją 23 załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.
Właściwy organ może dopuścić wykluczenie wycieku jako źródła emisji z procesu monitorowania i raportowania, jeżeli zostaną podjęte działania naprawcze na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE, a emisje lub uwolnienie do słupa wody z takiego wycieku nie są już wykrywalne.
Artykuł 21
Wybór metodyki monitorowania
1. Do celów monitorowania emisji z instalacji prowadzący instalację decyduje się na stosowanie metodyki opartej na obliczeniach lub metodyki opartej na pomiarach, z zastrzeżeniem przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia.
Metodyka oparta na obliczeniach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze strumieni materiałów wsadowych na podstawie danych dotyczących działalności uzyskanych za pomocą systemów pomiarowych oraz na podstawie dodatkowych parametrów uzyskanych z analiz laboratoryjnych lub wartości domyślnych. Metodykę opartą na obliczeniach można wdrażać w postaci metodyki standardowej, o której mowa w art. 24, lub w postaci metodyki bilansu masowego, o której mowa w art. 25.
Metodyka oparta na pomiarach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze źródeł emisji za pomocą ciągłego pomiaru stężenia odnośnego gazu cieplarnianego w spalinach oraz przepływu spalin, łącznie z monitorowaniem przenoszenia CO2 między instalacjami, przy czym dokonuje się pomiarów stężenia CO2 i przepływu przenoszonego gazu.
Jeśli stosuje się metodykę opartą na obliczeniach, prowadzący instalację określa w planie monitorowania w odniesieniu do każdego strumienia materiałów wsadowych, czy stosuje się metodykę standardową, czy metodykę bilansu masowego, z podaniem odpowiednich poziomów dokładności zgodnie z załącznikiem II.
2. Z zastrzeżeniem zgody właściwego organu prowadzący instalację może połączyć metodykę standardową, metodykę bilansu masowego i metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do różnych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do jednej instalacji, pod warunkiem że nie wystąpią luki ani nie dojdzie do podwójnego liczenia emisji.
3. W przypadku gdy wymogi sektorowe określone w załączniku IV wymagają zastosowania szczególnej metodyki monitorowania, prowadzący instalację stosuje tę metodykę lub metodykę opartą na pomiarach. Prowadzący instalację może wybrać inną metodykę tylko wtedy, gdy przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że zastosowanie wymaganej metodyki nie jest technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że alternatywna metodyka zapewnia większą całkowitą dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 22
Metodyka monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności
Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1, w odniesieniu do wybranych strumieni materiałów wsadowych lub źródeł emisji prowadzący instalację może stosować metodykę monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności (dalej zwaną „metodyką rezerwową"), pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w ramach metodyki opartej na obliczeniach w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych albo większej liczby takich strumieni oraz metodyki opartej na pomiarach w odniesieniu do co najmniej jednego źródła emisji związanego z tymi samymi strumieniami materiałów wsadowych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
b) prowadzący instalację co roku ocenia i określa liczbowo niepewności wszystkich parametrów stosowanych do wyznaczenia rocznej wielkości emisji zgodnie z wytyczną ISO dotyczącą wyrażania niepewności pomiarowych (JCGM 100:2008) lub z inną równoważną, uznaną na całym świecie normą i uwzględnia wyniki w rocznym raporcie na temat wielkości emisji;
c) prowadzący instalację wykazuje w sposób wymagany przez właściwy organ, że w razie zastosowania takiej rezerwowej metodyki monitorowania progi całkowitej niepewności w odniesieniu do rocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych dotyczącego całej instalacji nie przekraczaj+/- 7,5 % w przypadku instalacji kategorii A, 5,0 % w przypadku instalacji kategorii B oraz 2,5 % w przypadku instalacji kategorii C.
Artykuł 23
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, prowadzący instalację, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Prowadzący instalację podejmuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalację, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez prowadzącego instalację do wyznaczania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki podjęte przez prowadzącego instalację w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 24
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki standardowej
1. Zgodnie z metodyką standardową prowadzący instalację oblicza wielkość emisji pochodzących ze spalania na strumień materiałów wsadowych, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością spalonego paliwa wyrażoną w teradżulach na podstawie wartości opałowej (NCV) przez odpowiedni współczynnik emisji wyrażony w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem NCV, a także przez odpowiedni współczynnik utleniania.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji pochodzących ze spalania, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych z ilością spalonego paliwa wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik emisji i odpowiedni współczynnik utleniania.
2. Prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji z procesów technologicznych na strumień materiałów wsadowych, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych ze zużyciem materiału, wielkością przerobu instalacji lub wielkością produkcji, wyrażoną w tonach lub w normalnych metrach sześciennych, przez odpowiedni współczynnik emisji, wyrażony w t CO2/t lub t CO2/Nm3, oraz odpowiedni współczynnik konwersji.
3. Jeśli współczynnik emisji poziomu dokładności 1 lub poziomu dokładności 2 uwzględnia już wpływ niepełnych reakcji chemicznych, współczynnik utleniania lub współczynnik konwersji określa się jako 1.
Artykuł 25
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki bilansu masowego
1. Zgodnie z metodyką bilansu masowego prowadzący instalację oblicza ilość CO2 odpowiadającą każdemu strumieniowi materiałów wsadowych uwzględnionemu w bilansie masowym, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością paliwa lub materiału wchodzącego w granice bilansu masowego lub opuszczającego je, przez zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale pomnożoną przez 3,664 t CO2/t C, zgodnie z załącznikiem II sekcja 3.
2. Niezależnie od przepisów art. 49 emisje z całego procesu objętego bilansem masowym stanowią sumę ilości CO2 odpowiadających wszystkim strumieniom materiałów wsadowych objętym bilansem masowym. Ilość CO emitowanego do atmosfery oblicza się w bilansie masowym jako emisję molowo równoważnej ilości CO2.
Artykuł 26
Właściwe poziomy dokładności
1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych zgodnie z art. 21 ust. 1, w celu wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy prowadzący instalację stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku instalacji należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia materiałów wsadowych stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku II.
W przypadku głównych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Właściwy organ może, w okresie przejściowym uzgodnionym z prowadzącym instalację, zezwolić mu na stosowanie w odniesieniu do głównych strumieni materiałów wsadowych niższych poziomów dokładności, niż te, o których mowa w akapicie drugim, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, pod warunkiem że:
a) prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem drugim nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów; oraz
b) prowadzący instalację przedstawi plan udoskonaleń, wskazujący w jaki sposób i do kiedy zostanie osiągnięty co najmniej poziom dokładności wymagany na mocy akapitu drugiego.
2. W przypadku pomniejszych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
3. W przypadku strumieni materiałów wsadowych de minimis prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
4. W przypadku współczynnika utleniania i współczynnika konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej najniższe poziomy dokładności wymienione w załączniku II.
5. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, a także paliw wykorzystywanych jako wsad do procesu lub w bilansach masowych zgodnie z art. 25, wartość opałową można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Dane dotyczące działalności
Artykuł 27
Wyznaczanie wartości danych dotyczących działalności
1. Prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności w odniesieniu do strumienia materiałów wsadowych w jeden z następujących sposobów:
a) na podstawie ciągłych pomiarów odnoszących się do procesu powodującego emisje;
b) na podstawie zagregowanych wyników pomiarów osobno dostarczanych ilości, z uwzględnieniem odpowiednich zmian w zapasach.
2. Do celów ust. 1 lit. b) ilość paliwa lub materiału przetworzonego w okresie sprawozdawczym oblicza się jako ilość paliwa lub materiału otrzymaną w okresie sprawozdawczym pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału wyprowadzoną z instalacji oraz powiększoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na początku okresu sprawozdawczego, i pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na końcu okresu sprawozdawczego.
Gdy wyznaczenie ilości objętych zapasami w drodze bezpośredniego pomiaru nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może oszacować takie ilości na podstawie jednej z następujących informacji:
a) danych z poprzednich lat w korelacji z wielkością produkcji w okresie sprawozdawczym;
b) udokumentowanych procedur i odnośnych danych w skontrolowanych sprawozdaniach finansowych za dany okres sprawozdawczy.
Gdy wyznaczenie wartości danych dotyczących działalności dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok sprawozdawczy od kolejnego i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku jednego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni muszą być wyraźnie odnotowane, stanowiąc podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku.
Artykuł 28
Systemy pomiarowe pod kontrolą prowadzącego instalację
1. Do celów wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności zgodnie z art. 27 prowadzący instalację może wykorzystać wyniki pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, o ile spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:
a) prowadzący instalację musi przeprowadzić ocenę niepewności oraz zapewnia osiągnięcie progu niepewności dla odpowiedniego poziomu dokładności;
b) prowadzący instalację musi zapewnić co najmniej raz w roku i po każdej kalibracji przyrządu pomiarowego, aby wyniki kalibracji pomnożone przez zachowawczy współczynnik korygujący zostały porównane z odpowiednimi progami niepewności. Zachowawczy współczynnik korygujący opiera się na odpowiednich szeregach czasowych poprzednich kalibracji tego przyrządu pomiarowego lub podobnych przyrządów pomiarowych, aby uwzględnić wpływ niepewności podczas użytkowania.
W przypadku przekroczenia progów poziomów dokładności zatwierdzonych zgodnie z art. 12 lub stwierdzenia, że urządzenia nie odpowiadają innym wymogom, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze oraz powiadamia o tym właściwy organ.
2. Prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi ocenę niepewności, o której mowa w ust. 1 lit. a), przy zgłaszaniu nowego planu monitorowania lub kiedy jest ona istotna w związku ze zmianą w zatwierdzonym planie monitorowania.
Taka ocena obejmuje określoną niepewność zastosowanych urządzeń pomiarowych, niepewność związaną z kalibracją oraz wszelką dodatkową niepewność związaną ze sposobem użycia przyrządów pomiarowych w praktyce. W ocenie niepewności uwzględnia się niepewność związaną ze zmianami w zapasach, jeśli w miejscach składowania można umieścić co najmniej 5 % zużywanej rocznie ilości rozpatrywanego paliwa lub materiału. Przeprowadzając ocenę, prowadzący instalację bierze pod uwagę fakt, że podane wartości służące do zdefiniowania progów niepewności poziomów dokładności w załączniku II odnoszą się do niepewności w całym okresie sprawozdawczym.
Prowadzący instalację może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego lub, jeśli jest niższa, niepewność uzyskaną poprzez pomnożenie wyników kalibracji przez zachowawczy współczynnik korygujący odzwierciedlający wpływ niepewności podczas użytkowania należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku II, pod warunkiem zainstalowania przyrządów pomiarowych w środowisku odpowiadającym ich specyfikacjom użytkowym.
3. Niezależnie od przepisów ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na wykorzystanie wyników pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, jeśli prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że stosowane przyrządy pomiarowe podlegają odpowiedniej krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami krajowymi dotyczącymi prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniego zadania pomiarowego.
Artykuł 29
Systemy pomiarowe poza kontrolą prowadzącego instalację
1. Jeśli z uproszczonej oceny niepewności wynika, że wykorzystanie systemów pomiarowych znajdujących się poza kontrolą prowadzącego instalację, w porównaniu z wykorzystaniem systemów kontrolowanych przez prowadzącego instalację zgodnie z art. 28, umożliwia prowadzącemu instalację osiągnięcie co najmniej tak wysokiego poziomu dokładności, zapewnia bardziej wiarygodne wyniki oraz jest mniej podatne na ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej, prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności, wykorzystując systemy pomiarowe znajdujące się poza jego kontrolą.
W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać jedno z następujących źródeł danych:
a) ilości z wystawionych przez kontrahenta faktur, pod warunkiem że miała miejsce transakcja handlowa między dwoma niezależnymi partnerami handlowymi;
b) bezpośrednie odczyty z takich systemów pomiarowych.
2. Prowadzący instalację zapewnia zgodność z właściwym poziomem dokładności zgodnie z art. 26.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami dotyczącymi krajowej prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniej transakcji handlowej.
Jeśli właściwe wymogi dotyczące krajowej prawnej kontroli metrologicznej są mniej rygorystyczne niż wymogi właściwego poziomu dokładności zgodnego z art. 26, prowadzący instalację pozyskuje dowody dotyczące właściwej niepewności od kontrahenta odpowiedzialnego za system pomiarowy.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 30
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne lub wartości wyznaczone na podstawie analizy, zależnie od właściwego poziomu dokładności.
2. Prowadzący instalację wyznacza i zgłasza współczynniki obliczeniowe w sposób spójny ze stanem wykorzystanym w związku z danymi dotyczącymi działalności, odnosząc się do stanu paliwa lub materiału, w którym kupuje się paliwo lub materiał, bądź używa się go w procesie powodującym emisje, zanim wyschnie lub zostanie poddany innemu przetworzeniu na potrzeby analizy laboratoryjnej.
Jeśli ta metoda prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli można osiągnąć większą dokładność, prowadzący instalację może zgłaszać dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe w sposób spójny, odnosząc się do stanu, w którym przeprowadzono analizy laboratoryjne.
Prowadzący instalację jest zobowiązany do określenia frakcji biomasy wyłącznie w odniesieniu do paliw mieszanych lub materiałów mieszanych. W przypadku innych paliw lub materiałów stosuje się wartość domyślną wynoszącą 0 % dla frakcji biomasy paliw kopalnych lub materiałów oraz wartość domyślną wynoszącą 100 % frakcji biomasy w odniesieniu do paliw z biomasy lub materiałów składających się wyłącznie z biomasy.
Artykuł 31
Wartości domyślne współczynników obliczeniowych
1. Jeśli prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne, wówczas, zgodnie z wymogami dotyczącymi właściwego poziomu dokładności określonymi w załącznikach II i VI, stosuje jedną z następujących wartości:
a) współczynniki standardowe i współczynniki stechiometryczne wymienione w załączniku VI;
b) współczynniki standardowe stosowane przez państwo członkowskie w krajowej inwentaryzacji przekazanej do Sekretariatu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
c) wartości określone na podstawie literatury, uzgodnione z właściwym organem, w tym współczynniki standardowe publikowane przez właściwy organ, zgodne ze współczynnikami, o których mowa w lit. b), lecz reprezentatywne dla bardziej zdezagregowanych źródeł strumieni paliwa;
d) wartości określone i gwarantowane przez dostawcę paliwa lub materiału, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że zawartość węgla pierwiastkowego wykazuje 95 % przedział ufności nieprzekraczający 1 %;
e) wartości określone na podstawie analiz przeprowadzonych w przeszłości, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że takie wartości są reprezentatywne dla przyszłych partii tego samego paliwa lub materiału.
2. Prowadzący instalację określa wszystkie wartości domyślne zastosowane w planie monitorowania.
Jeśli wartości domyślne zmieniają się z roku na rok, prowadzący instalację określa w planie monitorowania właściwe autorytatywne źródło danej wartości.
3. Właściwy organ może zatwierdzić zmianę wartości domyślnej współczynnika obliczeniowego w planie monitorowania zgodnie z art. 15 ust. 2 tylko wówczas, gdy prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że nowa wartość domyślna pozwoli na dokładniejsze wyznaczanie wielkości emisji.
4. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może pozwolić na wyznaczanie wartości opałowej i współczynników emisji paliw z zastosowaniem tych samych poziomów dokładności, które są wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że prowadzący instalację przedstawi, co najmniej raz na trzy lata, dowody potwierdzające, że w ciągu ostatnich trzech lat zmienność wartości opałowej mieściła się w przedziale 1 %.
5. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może uznać, że stechiometryczna zawartość węgla pierwiastkowego w czystej substancji chemicznej jest uznawana za zgodną z poziomem dokładności, który w przeciwnym razie wymagałby przeprowadzenia analiz zgodnie z art. 32-35, jeżeli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że wykorzystanie analiz prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów i że stosowanie wartości stechiometrycznej nie doprowadzi do niedoszacowania emisji.
Artykuł 32
Współczynniki obliczeniowe wyznaczone na podstawie analiz
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby wszelkie analizy, pobieranie próbek, kalibracje i walidacje do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych były prowadzone z zastosowaniem metod opartych na odpowiednich normach EN.
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
2. W przypadku użycia do wyznaczania wielkości emisji chromatografów gazowych działających w trybie on-line lub ekstrakcyjnych albo nieekstrakcyjnych analizatorów gazu prowadzący instalację uzyskuje od właściwego organu zgodę na użycie takich urządzeń. Używa się ich wyłącznie w celu pozyskania danych dotyczących składu paliw lub materiałów gazowych. Prowadzący instalację gwarantuje, jako minimalne środki zapewniania jakości, przeprowadzenie atestacji początkowej oraz powtarzanych co roku atestacji przyrządu.
3. Wyniki analizy wykorzystuje się wyłącznie w odniesieniu do okresu dostawy bądź partii paliwa lub materiału, którego próbki pobrano i dla którego próbki miały być reprezentatywne.
Wyznaczając określony parametr, prowadzący instalację wykorzystuje wyniki wszystkich analiz przeprowadzonych w odniesieniu do takiego parametru.
Artykuł 33
Plan pobierania próbek
1. Jeśli współczynniki obliczeniowe są wyznaczane w drodze analiz, prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi do zatwierdzenia, w odniesieniu do każdego paliwa lub materiału, plan pobierania próbek w postaci pisemnej procedury zawierającej informacje o metodyce przygotowania próbek, w tym o obowiązkach, lokalizacjach, częstotliwościach i ilościach, a także o metodyce przechowywania i transportu próbek.
Prowadzący instalację zapewnia, aby pobrane próbki były reprezentatywne dla odpowiedniej partii lub okresu dostawy i wolne od błędu systematycznego. Odpowiednie elementy planu pobierania próbek uzgadnia się z laboratorium przeprowadzającym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału, a dowody takiego uzgodnienia włącza się do planu. Prowadzący instalację udostępnia plan do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Prowadzący instalację, w porozumieniu z laboratorium prowadzącym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału i z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, dostosowuje elementy planu pobierania próbek, jeśli wyniki analizy wskazują, że niejednorodność paliwa lub materiału różni się znacznie od danych dotyczących niejedno-rodności, na których opierał się pierwotny plan pobierania próbek danego paliwa lub materiału.
Artykuł 34
Korzystanie z laboratoriów
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające analizy mające na celu wyznaczenie współczynników obliczeniowych były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych.
2. Z laboratoriów nieakredytowanych zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 można korzystać do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych tylko wówczas, gdy prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że dostęp do laboratoriów, o których mowa w ust. 1, nie jest technicznie wykonalny lub prowadziłby do nieracjonalnych kosztów, a laboratorium nieakredytowane spełnia wymogi równoważne wymogom określonym w normie EN ISO/IEC 17025.
3. Właściwy organ uznaje, że laboratorium spełnia wymogi równoważne wymogom normy EN ISO/IEC 17025 w rozumieniu ust. 2, jeśli prowadzący instalację przedstawi, o ile to możliwe, w postaci i na poziomie szczegółowości, jakie są wymagane w odniesieniu do procedur na mocy art. 12 ust. 2, dowody zgodne z akapitem drugim i trzecim niniejszego ustępu.
W odniesieniu do zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia akredytowaną certyfikację laboratorium zgodnie z normą EN ISO/IEC 9001 lub inne certyfikaty systemów zarządzania jakością stosowanych w laboratorium. W przypadku braku takich certyfikowanych systemów zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia odpowiednie dowody potwierdzające, że laboratorium jest w stanie zarządzać swoimi pracownikami, procedurami, dokumentami i zadaniami w niezawodny sposób.
W odniesieniu do kompetencji technicznych prowadzący instalację przedstawia dowody potwierdzające, że laboratorium posiada odpowiednie kompetencje oraz jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki, stosując odpowiednie procedury analityczne. Takie dowody obejmują co najmniej następujące elementy:
a) zarządzanie kompetencjami pracowników w odniesieniu do określonych przydzielonych im zadań;
b) adekwatność umiejscowienia i warunków otoczenia;
c) wybór metod analitycznych i odpowiednich norm;
d) w stosownych przypadkach zarządzanie pobieraniem i przygotowaniem próbek, w tym kontrolę integralności próbki;
e) w stosownych przypadkach, opracowanie i walidację nowych metod analitycznych lub zastosowanie metod nieobjętych normami międzynarodowymi lub krajowymi;
f) oszacowanie niepewności;
g) zarządzanie urządzeniami, w tym procedurami kalibracji, regulacji, utrzymania i naprawy urządzeń, a także prowadzenie rejestru takich działań;
h) zarządzanie danymi, dokumentami i oprogramowaniem oraz sprawowanie kontroli nad nimi;
i) zarządzanie pozycjami kalibracji i materiałami odniesienia;
j) zapewnianie jakości w odniesieniu do kalibracji i wyników badań, w tym regularny udział w programach badania biegłości, stosowanie metod analitycznych do certyfikowanych materiałów referencyjnych lub porównywanie wyników z laboratorium akredytowanym;
k) zarządzanie procesami zlecanymi na zewnątrz;
l) zarządzanie przydziałami, reklamacjami klientów i zapewnianie terminowego podejmowania działań naprawczych.
Artykuł 35
Częstotliwości analiz
1. Prowadzący instalację stosuje minimalne częstotliwości analiz odnośnych paliw i materiałów wymienione w załączniku VII.
2. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na zastosowanie innej częstotliwości niż ta, o której mowa w ust. 1, jeśli minimalne częstotliwości nie są dostępne lub jeśli prowadzący instalację wykaże jeden z poniższych warunków:
a) z danych historycznych, w tym wyników analiz dotyczących odnośnych paliw lub materiałów w okresie sprawozdawczym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres sprawozdawczy, wynika, że wszelka zmienność wyników analiz dotyczących odnośnego paliwa lub materiału nie przekracza 1/3 wartości niepewności, której prowadzący instalację musi przestrzegać w odniesieniu do wyznaczania wartości danych dotyczących działalności związanych z odnośnym paliwem lub materiałem;
b) stosowanie wymaganej częstotliwości prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku gdy instalacja działa wyłącznie przez część roku lub gdy paliwa lub materiały są dostarczane w partiach zużywanych w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, właściwy organ może uzgodnić z prowadzącym instalację bardziej odpowiedni harmonogram analiz, pod warunkiem że w rezultacie otrzymuje się niepewność porównywalną do niepewności, której wartość określono w akapicie pierwszym lit. a).
Podsekcja 4
Szczególne współczynniki obliczeniowe
Artykuł 36
Współczynniki emisji dla CO2
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki emisji właściwe dla poszczególnych rodzajów działań, dotyczące emisji CO2.
2. Współczynniki emisji dla paliw, w tym używanych jako wsad do procesu, wyraża się jako t CO2/TJ.
Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie współczynnika emisji dla paliwa wyrażonego jako t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku emisji pochodzących ze spalania, jeśli zastosowanie współczynnika emisji wyrażonego jako t CO2/TJ prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli dzięki zastosowaniu takiego współczynnika emisji można osiągnąć co najmniej równoważną dokładność w obliczeniu wielkości emisji.
3. Do celów przeliczenia zawartości węgla pierwiastkowego na odpowiednią wartość współczynnika emisji powiązanego z CO2, lub na odwrót, prowadzący instalację stosuje współczynnik 3,664 t CO2/t C.
Artykuł 37
Współczynniki utleniania i konwersji
1. W celu wyznaczenia współczynników utleniania lub konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej poziom dokładności 1. Jeśli współczynnik emisji uwzględnia wpływ niecałkowitego utlenienia lub konwersji, prowadzący instalację stosuje współczynnik utleniania lub konwersji wynoszący 1.
Właściwy organ może jednak wymagać od prowadzących instalacje stałego stosowania poziomu dokładności 1.
2. Jeśli w instalacji używa się kilku paliw, a w odniesieniu do określonego współczynnika utleniania ma być zastosowany poziom dokładności 3, prowadzący instalację może wystąpić do właściwego organu o zatwierdzenie jednego lub obu poniższych sposobów postępowania:
a) wyznaczanie jednego zagregowanego współczynnika utleniania dla całego procesu spalania i stosowanie go do wszystkich paliw;
b) przypisanie niecałkowitego utlenienia jednemu głównemu strumieniowi materiałów wsadowych i stosowanie współczynnika utleniania wynoszącego 1 w odniesieniu do pozostałych strumieni materiałów wsadowych.
W przypadku użycia biomasy lub paliw mieszanych prowadzący instalację przedstawia dowody, że zastosowanie lit. a) lub b) akapitu pierwszego nie prowadzi do niedoszacowania emisji.
Podsekcja 5
Biomasa
Artykuł 38
Strumienie materiałów wsadowych złożone z biomasy
1. Prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności odnoszących się do strumienia materiałów wsadowych złożonego z biomasy bez zastosowania poziomów dokładności i przedstawiania danych z analiz dotyczących zawartości biomasy, jeśli dany strumień materiałów wsadowych składa się wyłącznie z biomasy, a prowadzący instalację może zagwarantować, że nie jest on zanieczyszczony innymi materiałami ani paliwami.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
2. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi 0. Do celów niniejszego akapitu stosuje się art. 38 ust. 5.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa lub materiału oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji wyznaczony zgodnie z art. 30, pomnożony przez wartość frakcji kopalnej paliwa lub materiału.
3. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych, ksylitowych i kopalnych w paliwach lub materiałach mieszanych.
4. Jeśli frakcja biomasy w paliwach lub materiałach mieszanych wynosi 97 % lub więcej bądź jeśli ze względu na ilość emisji związanych z frakcją kopalną paliwa lub materiału kwalifikuje się jako strumień materiałów wsadowych de minimis, właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie metodyki nieuwzględniającej poziomów dokładności, w tym metody bilansu energii, w celu określania wartości danych dotyczących działalności oraz odpowiednich współczynników obliczeniowych.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
5. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wykorzystywane do spalania spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Jednak biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wyprodukowane z odpadów i pozostałości innych niż pozostałości z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa muszą spełniać jedynie kryteria określone w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001. Niniejszy akapit stosuje się również do odpadów i pozostałości, które, zanim zostaną przetworzone w biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy, najpierw są przetwarzane w produkt.
Energia elektryczna, energia ciepła i chłodu wytwarzane ze stałych odpadów komunalnych nie podlegają kryteriom określonym w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Kryteria określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 stosuje się niezależnie od pochodzenia geograficznego biomasy.
Art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ma zastosowanie do urządzenia zgodnie z definicją w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE.
Zgodność z kryteriami określonymi w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ocenia się zgodnie z art. 30 i art. 31 ust. 1 tej dyrektywy.
W przypadku gdy biomasa wykorzystywana do spalania nie spełnia wymogów niniejszego ustępu, jej zawartość węgla pierwiastkowego uznaje się za węgiel kopalny.
6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 5 akapit pierwszy państwa członkowskie lub, w stosownych przypadkach, właściwe organy mogą uznać za spełnione kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w tym ustępie, w odniesieniu do biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.
Artykuł 39
Wyznaczanie frakcji biomasy i frakcji kopalnej
1. W przypadku paliw lub materiałów mieszanych prowadzący instalację może założyć brak udziału biomasy i zastosować domyślną frakcję kopalną wynoszącą 100 % lub określić frakcję biomasy zgodnie z ust. 2, stosując poziomy dokładności określone w załączniku II sekcja 2.4.
2. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. W przypadku paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych prowadzący instalację może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go.
Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące innych właściwych metod szacowania.
2a. [26] W przypadku gdy prowadzący instalację stosuje bilans masowy zgodnie z art. 25, a biomasa spełniająca kryteria określone w art. 38 ust. 5 jest wykorzystywana jako materiał wsadowy lub paliwo i materiały wyjściowe zawierają węgiel, prowadzący instalację przekazuje właściwemu organowi dane dotyczące frakcji biomasy w węglu zawartym w strumieniach wyjściowych. Prowadzący instalację przedstawia zatem dowody na to, że całkowita wielkość emisji z instalacji nie jest systematycznie niedoszacowana ze względu zastosowaną metodykę monitorowania oraz że całkowita masa węgla odpowiadająca frakcji biomasy węgla zawartego w całym odnośnym materiale wyjściowym nie przekracza całkowitej masy frakcji biomasy węgla zawartego w materiałach wsadowych i paliwach.
Do celów niniejszego ustępu ust. 3 i 4 niniejszego artykułu mają zastosowanie do frakcji biogazu gazu ziemnego wykorzystywanego jako wsad.
3. [27] Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 niniejszego artykułu oraz art. 30, z wyjątkiem przypadków stosowania na potrzeby art. 43 ust. 4, prowadzący instalację nie stosuje analiz ani metod szacowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu w celu określenia frakcji biomasy gazu ziemnego otrzymanego z sieci gazowej, do której dodano biogaz.
Prowadzący instalację może określić, że pewna ilość gazu ziemnego z sieci gazowej jest biogazem, stosując metodę określoną w ust. 4.
4. Prowadzący instalację może określić frakcję biomasy na podstawie rejestrów zakupu biogazu o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że przedstawi on w sposób zadowalający właściwy organ dowody na to, że:
a) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biogazu, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupiony biogaz jest przez nią wykorzystywany, w tym poprzez ujawnienie gwarancji pochodzenia zgodnie z definicją w art. 2 pkt 12 dyrektywy (UE) 2018/2001;
b) prowadzący instalację i producent biogazu są podłączeni do tej samej sieci gazowej. Do celów wykazania zgodności z niniejszym ustępem prowadzący instalację może wykorzystać dane zarejestrowane w bazie danych utworzonej przez przynajmniej jedno państwo członkowskie, która umożliwia śledzenie transferów biogazu.
SEKCJA 3
Metodyka oparta na pomiarach
Artykuł 40
Zastosowanie metodyki monitorowania opartej na pomiarach
Prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do wszystkich emisji podtlenku azotu (N2O) zgodnie z załącznikiem IV oraz w odniesieniu do określania ilości przenoszonego CO2 zgodnie z art. 49.
Ponadto prowadzący instalację może stosować metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do źródeł emisji CO2, jeśli jest w stanie przedstawić dla każdego źródła emisji dowody zgodności z poziomami dokładności wymaganymi zgodnie z art. 41.
Artykuł 41
Wymogi dotyczące poziomów dokładności
1. W odniesieniu do każdego głównego źródła emisji prowadzący instalację stosuje:
a) w przypadku instalacji kategorii A - przynajmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku VIII sekcja 2;
b) w innych przypadkach - najwyższy poziom dokładności wymieniony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku emisji z pomniejszych źródeł emisji prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 42
Normy i laboratoria pomiarowe
1. Wszystkich pomiarów dokonuje się z zastosowaniem metod opartych na normach:
a) EN 14181 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Zapewnienie jakości automatycznych systemów pomiarowych);
b) EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru);
c) innych odpowiednich normach EN, w szczególności EN ISO 16911-2 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Manualne i automatyczne wyznaczanie prędkości i strumienia objętości w przewodach).
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO, normach opublikowanych przez Komisję lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
Prowadzący instalację uwzględnia wszystkie istotne aspekty systemu ciągłych pomiarów, w tym lokalizację urządzeń, kalibrację, pomiary, zapewnianie jakości i kontrolę jakości.
2. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające pomiary, kalibrację oraz ocenę odnośnych urządzeń dla systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych lub kalibracji.
Jeśli laboratorium nie posiada takiej akredytacji, prowadzący instalację zapewnia spełnienie równoważnych wymogów art. 34 ust. 2 i 3.
Artykuł 43
Wyznaczanie wielkości emisji
1. Prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji ze źródła emisji w okresie sprawozdawczym, sumując za cały okres sprawozdawczy wszystkie wartości godzinowe zmierzonego stężenia gazów cieplarnianych pomnożone przez wartości godzinowe przepływu spalin, przy czym wartości godzinowe stanowią średnie wartości wszystkich indywidualnych wyników pomiarów w odnośnej godzinie pracy.
W przypadku emisji CO2 prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania 1 w załączniku VIII. CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2.
W przypadku podtlenku azotu (N2O) prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania w załączniku IV sekcja 16 podsekcja B.1.
2. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, prowadzący instalację mierzy emisje z takich źródeł emisji oddzielnie i sumuje wyniki, otrzymując całkowitą wielkość emisji danego gazu w okresie sprawozdawczym.3. Prowadzący instalację wyznacza stężenie gazów cieplarnianych w spalinach w drodze ciągłych pomiarów w reprezentatywnym punkcie, stosując jeden z następujących sposobów:
a) pomiar bezpośredni;
b) w przypadku wysokiego stężenia w spalinach - obliczenie stężenia przez pośredni pomiar stężenia z zastosowaniem równania 3 w załączniku VIII oraz z uwzględnieniem zmierzonych wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów zgodnie z planem monitorowania prowadzącego instalację.
4. W stosownych przypadkach prowadzący instalację wyznacza oddzielnie każdą ilość CO2 pochodzącą z biomasy i odejmuje ją od całkowitej wielkości zmierzonych emisji CO2. W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać:
a) podejście oparte na obliczeniach, w tym podejścia, w których wykorzystuje się analizy i pobieranie próbek na podstawie normy EN ISO 13833 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie stosunku ditlenku węgla pochodzącego z biomasy (biogennego) i węgla kopalnego - Pobieranie próbek i oznaczanie radiowęgla);
b) inną metodę opierającą się na odpowiedniej normie, w tym ISO 18466 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie frakcji biogennej w CO2 z gazów odlotowych przy użyciu metody bilansu);
c) metodę szacowania opublikowaną przez Komisję.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin stosuje się normę EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin, a instalacja zużywa gaz ziemny z sieci, prowadzący instalację odejmuje każdą ilość CO2 pochodzącą z biogazu zawartego w gazie ziemnym od całkowitych zmierzonych emisji CO2. Frakcję biomasy gazu ziemnego określa się zgodnie z przepisami art. 32–35. [28]
5. Prowadzący instalację wyznacza wartość przepływu spalin do celów obliczenia zgodnie z ust. 1 za pomocą jednej z następujących metod:
a) obliczenia z zastosowaniem odpowiedniego bilansu masowego, z uwzględnieniem wszystkich istotnych parametrów od strony wejścia, w tym w przypadku emisji CO2 co najmniej ładunków materiału wsadowego, dopływu powietrza i sprawności procesu, a także od strony wyjścia, w tym co najmniej wielkości produkcji oraz stężenia tlenu (O2), dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX);
b) wyznaczenia w drodze ciągłego pomiaru przepływu w reprezentatywnym punkcie.
Artykuł 44
Agregowanie danych
1. Prowadzący instalację oblicza średnie wartości godzinowe dla każdego parametru, w tym stężenia i przepływu spalin, istotnego dla wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, wykorzystując wszystkie punkty danych dostępne dla takiej określonej godziny.
Jeśli prowadzący instalację jest w stanie pozyskać dane dotyczące krótszych okresów referencyjnych bez ponoszenia dodatkowych kosztów, wykorzystuje on takie okresy do wyznaczania rocznej wielkości emisji zgodnie z art. 43 ust. 1.
2. Jeśli urządzenie do prowadzenia ciągłego pomiaru danego parametru jest poza kontrolą, poza zasięgiem lub nie działa przez część godziny lub okresu referencyjnego, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację oblicza odnośną średnią godzinową proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla takiej określonej godziny lub krótszego okresu referencyjnego, pod warunkiem że dostępnych jest co najmniej 80 % maksymalnej liczby punktów danych odnoszących się do parametru.
Art. 45 ust. 2-4 ma zastosowanie w przypadku, gdy dostępnych jest mniej niż 80 % maksymalnej liczby punktów danych dla danego parametru.
Artykuł 45
Brakujące dane
1. Jeśli urządzenie pomiarowe w systemie ciągłego monitorowania emisji nie działa przez ponad pięć kolejnych dni w dowolnym roku kalendarzowym, prowadzący instalację bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ i proponuje odpowiednie środki mające na celu poprawę jakości odnośnego systemu ciągłego monitorowania emisji.
2. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego zgodnie z art. 44 ust. 1 dla jednego parametru lub ich większej liczby do celów metodyki opartej na pomiarach ze względu na brak kontroli nad urządzeniem, brak zasięgu lub niedziałanie urządzenia, prowadzący instalację wyznacza wartości zastępujące dla każdej brakującej godziny danych.
3. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego dla parametru mierzonego bezpośrednio, takiego jak stężenie, prowadzący instalację oblicza wartość zastępującą jako sumę średniego stężenia i dwukrotności odchylenia standardowego związanego z taką średnią, stosując równanie 4 w załączniku VIII.
Jeśli okres sprawozdawczy nie ma zastosowania do wyznaczania takich wartości zastępczych ze względu na znaczne zmiany technologiczne w instalacji, prowadzący instalację uzgadnia z właściwym organem reprezentatywne ramy czasowe wyznaczania średniej i odchylenia standardowego, w miarę możliwości obejmujące jeden rok.
4. W przypadku gdy nie można uzyskać prawidłowego zbioru danych z godziny dla parametru innego niż stężenie, prowadzący instalację uzyskuje wartości zastępcze takiego parametru za pomocą odpowiedniego modelu bilansu masowego lub bilansu energii w procesie. Prowadzący instalację dokonuje walidacji wyników, wykorzystując pozostałe zmierzone parametry metodyki opartej na pomiarach oraz dane w normalnych warunkach pracy, z uwzględnieniem okresu o takim samym czasie trwania, co luka w danych.
Artykuł 46
Obliczenie potwierdzające wielkości emisji
Prowadzący instalację potwierdza wielkości emisji wyznaczone z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, z wyjątkiem emisji podtlenku azotu (N2O) z produkcji kwasu azotowego i gazów cieplarnianych przenoszonych do sieci transportowej lub na składowisko, obliczając roczne wielkości emisji każdego z branych pod uwagę gazów cieplarnianych w odniesieniu do tych samych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych.
Zastosowanie metodyki wykorzystującej poziomy dokładności nie jest wymagane.
SEKCJA 4
Przepisy szczególne
Artykuł 47
Instalacje o niskim poziomie emisji
1. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na przedstawienie uproszczonego planu monitorowania zgodnie z art. 13, pod warunkiem że prowadzący instalację eksploatuje instalację o niskim poziomie emisji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania do instalacji, w których prowadzone są działania obejmujące N2O zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE.
2. Do celów ust. 1 akapit pierwszy instalację uważa się za instalację o niskim poziomie emisji w przypadku spełnienia co najmniej jednego z następujących warunków:
a) średnie emisje roczne z tej instalacji zgłoszone w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie;
b) dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie mają już zastosowania ze względu na zmiany granic instalacji lub zmiany w warunkach działania instalacji, lecz roczna wielkość emisji z takiej instalacji przez następne pięć lat, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
3. Od prowadzącego instalację o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci, a także jest on zwolniony z wymogu złożenia raportu dotyczącego udoskonaleń, o którym mowa w art. 69 ust. 4, w odpowiedzi na zalecenia dotyczące udoskonaleń określone przez weryfikatora w sprawozdaniu z weryfikacji.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 27 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może wyznaczać ilość paliwa lub materiału, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. Prowadzący instalację jest również zwolniony z wymogu przedstawienia właściwemu organowi oceny niepewności, o której mowa w art. 28 ust. 2.
5. Prowadzący instalację o niskim poziomie emisji jest zwolniony z wymogu uwzględnienia niepewności związanej ze zmianami zapasów w ocenie niepewności, określonego w art. 28 ust. 2.
6. Na zasadzie odstępstwa od art. 26 ust. 1 i art. 41 ust. 1 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów wyznaczania wartości danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni materiałów wsadowych oraz do wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla prowadzącego instalację, przy czym prowadzący instalację nie musi przedstawiać dowodów potwierdzających, że stosowanie wyższych poziomów dokładności nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
7. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także może udowodnić stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
8. Jeśli w przypadku instalacji o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, jej prowadzący bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Prowadzący instalację niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak prowadzącemu instalację na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 48
CO2 związany w paliwie
1. CO2 związany w paliwie, który jest przenoszony do instalacji, w tym zawarty w gazie ziemnym, gazach odlotowych (włącznie z gazem wielkopiecowym lub gazem koksowniczym) lub we wsadach do procesu (włącznie z gazem syntezowym), uwzględnia się we współczynniku emisji dla takiego strumienia materiału wsadowego.
2. W celu określenia frakcji biomasy CO2 związanego w paliwie zgodnie z art. 39 prowadzący instalację przesyłającą zapewnia, aby wybrana metodyka monitorowania nie powodowała systematycznego niedoszacowania całkowitych emisji z instalacji przesyłającej. [29]
Jeśli jednak CO2 związany w paliwie jest emitowany bądź też przenoszony z takiej instalacji do obiektów nieobjętych wspomnianą dyrektywą, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi.
3. Prowadzący instalacje mogą określać ilości przenoszonego z instalacji CO2 związanego w paliwie zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takim przypadku ilości CO2 związanego w paliwie, odpowiednio, przenoszonego i odbieranego oraz odpowiadająca im frakcja biomasy, są identyczne. [30]
Jeśli ilości przenoszonego i odbieranego CO2 związanego w paliwie nie są identyczne, a rozbieżność wartości można wytłumaczyć niepewnością systemów pomiarowych lub metody wyznaczania, w raporcie na temat wielkości emisji zarówno z instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej, podaje się średnią arytmetyczną z obu wyznaczonych wartości. W takich przypadkach w raporcie na temat wielkości emisji zamieszcza się wzmiankę o dostosowaniu odnośnej wartości.
Jeśli rozbieżności między wartościami nie można wytłumaczyć zatwierdzonym zakresem niepewności systemów pomiarowych lub metodą wyznaczania, prowadzący instalację przesyłającą i odbiorczą dostosowują wartości, stosując korekty zachowawcze zatwierdzone przez właściwy organ.
Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.3. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.
4. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3.
Artykuł 50
Wykorzystywanie lub przenoszenie N2O
1. Jeśli N2O pochodzi z działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, dla których - zgodnie z tym załącznikiem - N2O ma znaczenie, a instalacja nie emituje N2O, lecz przenosi go do innej instalacji, która monitoruje i zgłasza emisje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Instalacja, która otrzymuje N2O z instalacji i działania zgodnie z akapitem pierwszym, monitoruje odpowiednie strumienie gazu przy użyciu tych samych metod, jak te wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, tak jakby emisje N2O zostały wytworzone w samej instalacji odbiorczej.
Jednak w przypadku gdy N2O jest napełniany do butli lub wykorzystywany jako gaz w produktach w taki sposób, że jest on emitowany poza instalacją, lub gdy jest przekazywany poza instalację do obiektów nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi, z wyjątkiem ilości N2O, w odniesieniu do których prowadzący instalację, z której N2O pochodzi, jest w stanie wykazać przed właściwym organem, że przedmiotowy N2O jest niszczony przy użyciu odpowiednich urządzeń do obniżania emisji.
2. W stosownych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego N2O.
4. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1 w odniesieniu do emisji N2O.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji N2O zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio art. 48 ust. 3.
ROZDZIAŁ IV
MONITOROWANIE EMISJI Z LOTNICTWA [31]
Artykuł 51
Przepisy ogólne
1. Każdy operator statku powietrznego prowadzi monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji z działań lotniczych w odniesieniu do wszystkich lotów uwzględnionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, wykonywanych przez operatora statku powietrznego w okresie sprawozdawczym, a także takich, za które operator statku powietrznego jest odpowiedzialny.
W tym celu operator statku powietrznego przypisuje wszystkie loty do roku kalendarzowego odpowiednio do czasu odlotu mierzonego zgodnie z uniwersalnym czasem koordynowanym.
2. [32] (uchylony)
3. W celu identyfikacji konkretnego odpowiedzialnego za lot operatora statku powietrznego, o którym mowa w art. 3 lit. o) dyrektywy 2003/87/WE, wykorzystuje się sygnał wywoławczy używany do celów kontroli ruchu lotniczego. Sygnałem wywoławczym jest jedno z następujących oznaczeń:
a) kod ICAO określony w polu 7 planu lotu;
b) jeśli nie jest dostępny kod ICAO operatora statku powietrznego - znak rejestracyjny statku powietrznego.
4. Jeśli nie jest znana tożsamość operatora statku powietrznego, właściwy organ uznaje za operatora statku powietrznego właściciela statku powietrznego, chyba że wykaże on tożsamość odpowiedzialnego operatora statku powietrznego.
Artykuł 52
Przedkładanie planów monitorowania
1. Co najmniej cztery miesiące przed podjęciem działań lotniczych objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania dotyczący monitorowania i raportowania w zakresie emisji zgodnie z art. 12.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego operator statku powietrznego wykonujący po raz pierwszy działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, które nie mogło być przewidziane cztery miesiące przed rozpoczęciem, przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania, bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż sześć tygodni po wykonaniu danego działania. Operator statku powietrznego przedstawia właściwemu organowi odpowiednie uzasadnienie, wyjaśniając, dlaczego plan monitorowania nie mógł być przedłożony cztery miesiące przed podjęciem działania.
Jeśli administrujące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 18a dyrektywy 2003/87/WE, nie jest z góry znane, operator statku powietrznego przedkłada plan monitorowania bezzwłocznie po uzyskaniu dostępu do informacji o właściwym organie administrującego państwa członkowskiego.
2. [33] (uchylony)
Artykuł 53
Metodyka monitorowania emisji z działań lotniczych
1. Każdy operator statku powietrznego wyznacza roczną wielkość emisji CO2 z działań lotniczych, mnożąc roczne zużycie każdego paliwa wyrażone w tonach przez odpowiedni współczynnik emisji.
Do celów sprawozdawczości zgodnie z art. 7 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2019/1603 (13) operator statku powietrznego określa i zgłasza jako pozycję uzupełniającą emisje CO2, które wynikają z pomnożenia rocznego zużycia każdego paliwa przez wstępny współczynnik emisji. [34]
2. Każdy operator statku powietrznego wyznacza zużycie paliwa w odniesieniu do każdego lotu i każdego paliwa, uwzględniając paliwo zużyte przez pomocnicze źródło zasilania. W tym celu operator statku powietrznego stosuje jedną z metod określonych w załączniku III sekcja 1. Operator statku powietrznego dokonuje wyboru metody, która umożliwia najpełniejsze i najszybsze zgromadzenie danych przy najmniejszej niepewności bez prowadzenia do nieracjonalnych kosztów.
3. Każdy operator statku powietrznego wyznacza ilość uzupełnianego paliwa, o której mowa w załączniku III sekcja 1, na podstawie następujących danych:
a) pomiaru przeprowadzonego przez dostawcę paliwa, udokumentowanego potwierdzeniami dostaw paliwa lub fakturami dla każdego lotu;
b) danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.4. Operator statku powietrznego wyznacza ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku, korzystając z danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego i odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesyłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.
5. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego.
6. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 1 w załączniku III.
Operatorzy statków powietrznych stosują jako wstępny współczynnik emisji domyślne współczynniki emisji określone w tabeli 1 w załączniku III. [35]
W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję uzupełniającą.
7. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 6 operator statku powietrznego może, po uzyskaniu zatwierdzenia ze strony właściwego organu, określić współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego, na której opiera się współczynnik, albo wartość opałową paliw w obrocie handlowym na podstawie rejestrów zakupów dotyczących odnośnego paliwa przekazanych przez dostawcę paliwa, pod warunkiem że określono je zgodnie z przyjętymi normami międzynarodowymi i nie można zastosować współczynników emisji wymienionych w tabeli 1 w załączniku III.
Artykuł 54
Przepisy szczegółowe dotyczące biopaliw
1. [36] W przypadku paliw mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału biopaliwa i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić frakcję biopaliwa zgodnie z ust. 2 lub 3. Operator statku powietrznego może również zgłaszać biopaliwa niemieszane zawierające 100 % frakcji biomasy.
2. [37] Jeżeli biopaliwa są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może przeprowadzić analizy zgodnie z art. 32–35 w celu określenia frakcji biomasy na podstawie odpowiedniej normy i metod analitycznych określonych w tych artykułach, pod warunkiem że stosowanie tej normy i tych metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Jeżeli operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że takie analizy spowodowałyby nieracjonalne koszty lub nie są technicznie wykonalne, operator statku powietrznego może oprzeć szacunek zawartości biopaliwa na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i biopaliw.
Ponadto operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód, że biopaliwo jest przypisywane do lotu bezpośrednio po uzupełnieniu paliwa na potrzeby tego lotu.
W przypadku gdy kilka kolejnych lotów odbywa się bez uzupełniania paliwa między nimi, operator statku powietrznego dzieli ilość biopaliwa i przypisuje ją do tych lotów proporcjonalnie do emisji z tych lotów obliczonych z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
3. [38] Jeżeli zakupione partie biopaliw nie są fizycznie dostarczane do określonego statku powietrznego, operator statku powietrznego nie stosuje analiz w celu określenia frakcji biomasy wykorzystywanych paliw.
W przypadku gdy biopaliwo nie może być fizycznie przypisane na lotnisku do konkretnego lotu, operator statku powietrznego przypisuje biopaliwa do swoich lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, proporcjonalnie do emisji z tych lotów rozpoczynających się na tym lotnisku, które to emisje obliczono z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
Operator statku powietrznego może określić frakcję biomasy z wykorzystaniem rejestrów zakupu biopaliwa o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że biopaliwo zostało dostarczone do systemu tankowania paliwa lotniska odlotu w okresie sprawozdawczym lub 3 miesiące przed rozpoczęciem lub 3 miesiące po zakończeniu tego okresu sprawozdawczego.
3a. [39] Do celów ust. 2 i 3 niniejszego artykułu operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że:
a) całkowita ilość biopaliwa, którą zgłoszono, nie przekracza całkowitego zużycia paliwa przez tego operatora statku powietrznego w ramach lotów, w przypadku których należy umorzyć uprawnienia zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, rozpoczynających się z lotniska, na którym dostarcza się biopaliwo;
b) ilość biopaliwa na potrzeby lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, nie przekracza całkowitej ilości zakupionego biopaliwa, od której odejmuje się całkowitą ilość biopaliwa sprzedaną stronom trzecim;
c) frakcja biomasy biopaliwa przypisanego do lotów zagregowanych z podziałem na pary lotnisk nie przekracza maksymalnych ograniczeń dotyczących dodawania biopaliw dla tego biopaliwa certyfikowanego zgodnie z uznaną normą międzynarodową;
d) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biopaliwa, a w szczególności, że zakupione biopaliwo nie zostało zgłoszone jako wykorzystane ani we wcześniejszym sprawozdaniu, ani przez nikogo innego, ani w innym systemie.
Do celów akapitu pierwszego lit. a)–c) przyjmuje się, że każde paliwo pozostające w zbiornikach po locie i przed uzupełnieniem paliwa jest w 100 % paliwem kopalnym.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. d), operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
4. [40] Współczynnik emisji dla biopaliwa wynosi zero.
Do celów niniejszego ustępu do spalania biopaliwa przez operatorów statków powietrznych stosuje się art. 38 ust. 5.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa mieszanego oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji pomnożony przez wartość frakcji kopalnej tego paliwa.
Artykuł 54a
Przepisy szczegółowe dotyczące kwalifikujących się paliw lotniczych
[41] 1. Do celów art. 3c ust. 6 akapit szósty dyrektywy 2003/87/WE operator wykonujący zarobkowe przewozy lotnicze ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje procedurę pisemną w celu monitorowania wszelkich ilości kwalifikującego się paliwa lotniczego wykorzystywanego w lotach poddźwiękowych oraz zgłasza ilości kwalifikujących się paliw lotniczych zgłoszone jako osobna pozycja uzupełniająca w jego rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 niniejszego artykułu operator statków powietrznych zapewnia, aby każda zgłoszona ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego była certyfikowana zgodnie z art. 30 dyrektywy (UE) 2018/2001. Operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
3. W przypadku paliw lotniczych mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału kwalifikującego się paliwa lotniczego i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić kwalifikującą się frakcję zgodnie z ust. 4 lub 5. Operator statku powietrznego może również zgłosić niemieszane kwalifikujące się paliwo lotnicze, w którym kwalifikująca się frakcja wynosi 100 %.
4. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwa lotnicze są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może oprzeć oszacowanie kwalifikującej się zawartości na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i kwalifikowalnych paliw lotniczych.
Ponadto operator statku powietrznego przedstawia wymagany przez właściwy organ dowód na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze jest przypisywane do lotu bezpośrednio po uzupełnieniu paliwa na potrzeby tego lotu.
W przypadku gdy kilka kolejnych lotów odbywa się bez uzupełniania paliwa między nimi, operator statku powietrznego dzieli ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego i przypisuje ją do tych lotów proporcjonalnie do emisji z tych lotów obliczonych z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
5. W przypadku gdy kwalifikujące się paliwo lotnicze nie może być fizycznie przypisane na lotnisku do konkretnego lotu, operator statku powietrznego przypisuje kwalifikujące się paliwo lotnicze do swoich lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, proporcjonalnie do emisji z tych lotów rozpoczynających się na tym lotnisku, które to emisje obliczono z zastosowaniem wstępnego współczynnika emisji.
Operator statku powietrznego może określić kwalifikującą się frakcję z wykorzystaniem rejestrów zakupu kwalifikującego się paliwa lotniczego o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawi wymagane przez właściwy organ dowody na to, że kwalifikujące się paliwo lotnicze zostało dostarczone do systemu tankowania paliwa lotniska odlotu w okresie sprawozdawczym lub 3 miesiące przed rozpoczęciem lub 3 miesiące po zakończeniu tego okresu sprawozdawczego.
6. Do celów ust. 4 i 5 niniejszego artykułu operator statku powietrznego przedstawia wymagane przez właściwy organ dowody na to, że:
a) całkowita ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego, którą zgłoszono, nie przekracza całkowitego zużycia paliwa przez tego operatora statku powietrznego w ramach lotów, w przypadku których należy umorzyć uprawnienia zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, rozpoczynających się z lotniska, na którym dostarcza się kwalifikujące się paliwo lotnicze;
b) ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego na potrzeby lotów, w przypadku których uprawnienia muszą zostać umorzone zgodnie z art. 12 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, nie przekracza całkowitej ilości zakupionego kwalifikującego się paliwa lotniczego, od której odejmuje się całkowitą ilość kwalifikującego się paliwa lotniczego sprzedaną stronom trzecim;
c) kwalifikująca się frakcja kwalifikującego się paliwa lotniczego przypisanego do lotów zagregowanych z podziałem na pary lotnisk nie przekracza maksymalnych ograniczeń dotyczących dodawania biopaliw dla tego kwalifikującego się paliwa lotniczego certyfikowanego zgodnie z uznaną normą międzynarodową, jeżeli takie ograniczenia mają zastosowanie;
d) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości kwalifikującego się paliwa lotniczego, a w szczególności że zakupione kwalifikujące się paliwo lotnicze nie zostało zgłoszone jako wykorzystane ani we wcześniejszym sprawozdaniu, ani przez nikogo innego, ani w innym systemie.
Do celów akapitu pierwszego lit. a)–c) przyjmuje się, że każde paliwo pozostające w zbiornikach po locie i przed uzupełnieniem paliwa jest w 100 % paliwem kopalnym.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. d) oraz w stosownych przypadkach, operator statku powietrznego może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
7. Jeżeli współczynnik emisji kwalifikującego się paliwa lotniczego wynosi zero, współczynnik emisji dla każdego mieszanego paliwa lotniczego oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji pomnożony przez wartość frakcji kopalnej tego paliwa.
Artykuł 55
Małe podmioty uczestniczące w systemie
1. Operatorzy statków powietrznych obsługujący mniej niż 243 loty w czasie trzech kolejnych czteromiesięcznych okresów oraz operatorzy statków powietrznych obsługujący loty o całkowitych rocznych emisjach wynoszących mniej niż 25 000 ton CO2 na rok są uznawani za małe podmioty uczestniczące w systemie.
2. Na zasadzie odstępstwa od art. 53 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa na podstawie odległości w podziale na pary lotnisk przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji. [42]
Właściwe narzędzia mogą być wykorzystywane wyłącznie po zatwierdzeniu ich przez Komisję z uwzględnieniem zastosowania współczynników korygujących w celu wyrównania wszelkich nieścisłości w metodach modelowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 mały podmiot uczestniczący w systemie, który chce użyć dowolnego z narzędzi, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, może przedstawić w planie monitorowania emisji tylko następujące informacje:
a) informacje wymagane na mocy załącznika I sekcja 2 pkt 1;b) dowody potwierdzające zgodność z wartościami progowymi dotyczącymi małych podmiotów uczestniczących w systemie określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu;
c) nazwy lub odniesienia do narzędzia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu i które będzie używane do szacowania zużycia paliwa.
Mały podmiot uczestniczący w systemie jest zwolniony z wymogu przedkładania dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
4. Jeśli operator statku powietrznego korzysta z jednego z narzędzi, o których mowa w ust. 2, i przekracza wartości progowe, o których mowa w ust. 1, w ciągu roku sprawozdawczego, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Operator statku powietrznego niezwłocznie zgłasza właściwemu organowi każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 4 lit. a) ppkt (iv) w celu zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak operatorowi statku powietrznego na dalsze korzystanie z narzędzia, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem że operator statku powietrznego wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowych, o których mowa w ust. 1, oraz że nie zostaną one ponownie przekroczone w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 56
Źródła niepewności
1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 53 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności.
2. Operator statku powietrznego regularnie prowadzi odpowiednie działania kontrolne, w tym kontrole krzyżowe ilości uzupełnianego paliwa, określonej na fakturach, oraz ilości takiego paliwa ustalonej w wyniku pomiaru pokładowego, a w przypadku wystąpienia istotnych odchyleń podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 57
[43] (uchylony)
ROZDZIAŁ V
ZARZĄDZANIE DANYMI I ICH KONTROLA
Artykuł 58
Działania w zakresie przepływu danych
1. [44] Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje pisemne procedury dotyczące działań w zakresie przepływu danych w odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zapewnia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania, wspomnianymi pisemnymi procedurami i niniejszym rozporządzeniem.
2. Opisy pisemnych procedur odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych zawarte w planie monitorowania obejmują co najmniej następujące elementy:
a) informacje wymienione w art. 12 ust. 2;
b) identyfikację źródeł danych pierwotnych;
c) [45] każdy etap przepływu danych, od danych pierwotnych po dane dotyczące rocznej wielkości emisji, w sposób odzwierciedlający kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcję między nimi, w tym odnośne wzory i stosowane etapy agregacji danych;
d) [46] odpowiednie etapy przetwarzania odnoszące się do każdego określonego działania w zakresie przepływu danych, w tym wzory i dane wykorzystane w celu wyznaczenia wielkości emisji;
e) odpowiednie stosowane elektroniczne systemy przetwarzania i przechowywania danych, a także interakcję między takimi systemami a innymi drogami pozyskiwania danych, w tym ręcznym wprowadzaniem danych;
f) sposoby rejestracji wyników działań w zakresie przepływu danych.
Artykuł 59
System kontroli
1. [47] Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania i niniejszym rozporządzeniem.
2. System kontroli, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
a) przeprowadzenie przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej w oparciu o pisemną procedurę przeprowadzania oceny;
b) pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, mające na celu minimalizację zidentyfikowanych czynników ryzyka.
3. Pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, o których mowa w ust. 2 lit. b), obejmują co najmniej:
a) zapewnianie jakości urządzeń pomiarowych;
b) zapewnianie jakości systemu informatycznego wykorzystywanego do celów działań w zakresie przepływu danych, w tym technologii komputerowych służących kontroli procesu;
c) podział obowiązków odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych oraz zarządzanie niezbędnymi kompetencjami;
d) wewnętrzne przeglądy i walidację danych;
e) korekty i działania naprawcze;
f) kontrolę procesów zlecanych na zewnątrz;
g) prowadzenie rejestrów i dokumentacji, w tym zarządzanie wersjami dokumentów.
4. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje skuteczność systemu kontroli, między innymi przeprowadzając wewnętrzne przeglądy i uwzględniając ustalenia poczynione przez weryfikatora podczas weryfikacji rocznych raportów na temat wielkości emisji, prowadzonej na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067. [48]
Każdorazowo, gdy stwierdza się nieskuteczność systemu kontroli lub jego niewspółmierność do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego podejmuje działania w celu udoskonalenia systemu kontroli i aktualizuje plan monitorowania bądź bazowe procedury pisemne odnoszące się do działań w zakresie przepływu danych, oceny ryzyka i działań kontrolnych, stosownie do przypadku.
Artykuł 60
Zapewnianie jakości
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze.
2. W odniesieniu do systemów ciągłych pomiarów emisji prowadzący instalację stosuje środki zapewniania jakości zgodne z normą „Zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych" (EŃ 14181), w tym równoległe pomiary metodami referencyjnymi prowadzone co najmniej raz w roku przez pracowników posiadających odpowiednie kompetencje.
Jeśli takie środki zapewniania jakości wymagają granicznych wielkości emisji jako niezbędnych parametrów podstawy kalibracji i kontroli działania, zamiast takich granicznych wielkości emisji jako wartość zastępczą stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe danego gazu cieplarnianego. Jeśli prowadzący instalację stwierdza brak zgodności z wymogami w zakresie zapewniania jakości, w tym konieczność ponownej kalibracji, zgłasza tę okoliczność właściwemu organowi i bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 61
Zapewnianie jakości technologii informacyjnych
Do celów art. 59 ust. 3 lit. b) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby system informatyczny był zaprojektowany, udokumentowany, testowany, wdrożony, kontrolowany i utrzymywany w sposób zapewniający rzetelne, dokładne i prowadzone w odpowiednim czasie przetwarzanie danych, odpowiednio do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. a).
Kontrola systemu informatycznego obejmuje kontrolę dostępu, kontrolę sporządzania kopii zapasowych, odzyskiwanie danych, planowanie ciągłości działania oraz zabezpieczenia.
Artykuł 62
Podział obowiązków
Do celów art. 59 ust. 3 lit. c) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wyznacza osoby odpowiedzialne za wszystkie działania w zakresie przepływu danych oraz za wszystkie działania kontrolne w sposób zapewniający rozdział sprzecznych ze sobą obowiązków. Przy braku innych działań kontrolnych operator taki zapewnia w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie przepływu danych, w przypadku których zidentyfikowano ryzyko nieodłączne, że wszystkie istotne informacje i dane potwierdza co najmniej jedna osoba, która nie brała udziału w ustalaniu i rejestrowaniu takich informacji lub danych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zarządza kompetencjami niezbędnymi w przypadku odnośnych obowiązków, w tym właściwym przydziałem obowiązków, szkoleniem i przeglądami wyników.
Artykuł 63
Wewnętrzne przeglądy i walidacja danych
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. d) i na podstawie ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowanego w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59 ust. 2 lit. a), prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje przeglądu i walidacji danych uzyskanych w ramach działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58.
Taki przegląd i taka walidacja danych obejmują co najmniej:
a) sprawdzenie, czy dane są kompletne;
b) porównanie danych uzyskiwanych przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, monitorowanych i zgłaszanych przez kilka lat;
c) porównanie danych i wartości uzyskanych z różnych systemów gromadzenia danych operacyjnych, w tym, w stosownych przypadkach, następujące porównania:
(i) porównanie danych dotyczących zakupu paliwa lub materiałów z danymi dotyczącymi zmiany zapasów oraz z danymi dotyczącymi zużycia odnoszącymi się do odpowiednich strumieni materiałów wsadowych;
(ii) porównanie współczynników obliczeniowych wyznaczonych w drodze analizy, obliczonych lub otrzymanych od dostawcy paliwa lub materiału, z krajowymi lub międzynarodowymi referencyjnymi współczynnikami porównywalnych paliw lub materiałów;
(iii) porównanie wielkości emisji wyznaczonych metodami opartymi na pomiarach z wynikami obliczenia potwierdzającego zgodnie z art. 46;
(iv) porównanie danych zagregowanych z surowymi danymi.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego w miarę możliwości zapewnia, aby kryteria odrzucania danych w ramach przeglądu i walidacji były znane z wyprzedzeniem. W tym celu kryteria odrzucania danych ustanawia się w dokumentacji odpowiednich pisemnych procedur.
Artykuł 64
Korekty i działania naprawcze
1. W przypadku stwierdzenia, że jakikolwiek element działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, nie funkcjonuje skutecznie lub funkcjonuje poza granicami ustalonymi w dokumentacji procedur odnoszących się do takich działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje odpowiednich korekt i koryguje odrzucone dane w celu uniknięcia niedoszacowania wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje co najmniej wszystkie następujące czynności:
a) ocenę prawidłowości wyników podjęcia stosownych kroków w odniesieniu do działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59;
b) ustalenie przyczyny odnośnej nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub błędu;
c) [49] wdrożenie odpowiednich działań naprawczych, w tym korektę wszelkich wymagających tego danych w raporcie na temat wielkości emisji, stosownie do przypadku.
3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przeprowadza korekty i działania naprawcze na mocy ust. 1 niniejszego artykułu w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 65
Procesy zlecane na zewnątrz
W przypadku zlecenia na zewnątrz jednego działania lub większej liczby działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje wszystkie następujące czynności:
a) sprawdza jakość zleconych na zewnątrz działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
b) definiuje odpowiednie wymogi odnoszące się do wyników procesów zlecanych na zewnątrz i metod stosowanych w takich procesach;
c) sprawdza jakość wyników i metod, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu;
d) zapewnia, aby działania zlecone na zewnątrz były prowadzone w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 66
Podejście do luk w danych
1. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji z instalacji, prowadzący instalację stosuje odpowiednią metodę szacowania w celu określenia mających zachowawczy charakter danych zastępujących dane z odnośnego okresu i dotyczących brakującego parametru.
Jeśli prowadzący instalację nie określił metody szacowania w pisemnej procedurze, ustanawia taką pisemną procedurę i przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia odpowiednią zmianę planu monitorowania zgodnie z art. 15.
2. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji operatora statku powietrznego z jednego lotu lub większej liczby lotów, taki operator wykorzystuje dane zastępujące dane z odnośnego okresu, obliczone alternatywną metodą zdefiniowaną w planie monitorowania.
W przypadku niemożności ustalenia danych zastępujących zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu operator statku powietrznego może oszacować emisje z takiego lotu lub takich lotów na podstawie zużycia paliwa, wyznaczonego za pomocą narzędzia, o którym mowa w art. 5 5 ust. 2.
Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania.
Artykuł 67
Zapisy i dokumentacja
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przechowuje przez co najmniej 10 lat zapisy wszystkich istotnych danych i informacji, w tym informacji wymienionych w załączniku IX.
Udokumentowane i zarchiwizowane dane z monitorowania umożliwiają weryfikację rocznego raportu na temat wielkości emisji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. Dane zgłoszone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zawarte w elektronicznym systemie zgłaszania danych i zarządzania nimi, ustanowionym przez właściwy organ, można uznać za przechowywane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, jeśli może on uzyskać dostęp do takich danych. [50]
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby odpowiednie dokumenty były dostępne wtedy, kiedy są potrzebne i tam, gdzie są potrzebne do przeprowadzenia działań w zakresie przepływu danych oraz działań kontrolnych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego na żądanie udostępnia takie dokumenty właściwemu organowi, a także weryfikatorowi weryfikującemu raport na temat wielkości emisji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. [51]
ROZDZIAŁ VI
WYMOGI DOTYCZĄCE RAPORTOWANIA
Artykuł 68
Terminy i obowiązki dotyczące raportowania
1. Do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych przedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji wcześniej niż do dnia 31 marca, ale nie wcześniej niż do dnia 28 lutego.
2. [52] (uchylony)
3. [53] Roczne raporty na temat wielkości emisji zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
4. [54] Państwa członkowskie przedkładają Komisji zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji każdej instalacji spalania odpadów komunalnych, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, do dnia 30 kwietnia każdego roku.
W przypadku gdy właściwy organ skorygował zweryfikowane emisje po dniu 30 kwietnia danego roku, państwa członkowskie bez zbędnej zwłoki powiadamiają o tej korekcie Komisję.
Artykuł 69
Raportowanie w zakresie udoskonaleń w metodyce monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Prowadzący instalację przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
a) [55] w przypadku instalacji kategorii A, do dnia 30 czerwca co pięć lat;
b) [56] w przypadku instalacji kategorii B, do dnia 30 czerwca co trzy lata;
c) [57] w przypadku instalacji kategorii C, do dnia 30 czerwca co dwa lata.
Właściwy organ może jednak określić alternatywny termin składania raportu, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku.
Na zasadzie odstępstwa od akapitów drugiego i trzeciego oraz nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, właściwy organ może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli prowadzący instalację dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 12 lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z art. 15, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz poprawy za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. Przedłużenie to uwzględnia liczbę lat, za które prowadzący instalację dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza trzech lat w przypadku instalacji kategorii C, czterech lat w przypadku instalacji kategorii B lub pięciu lat w przypadku instalacji kategorii A.
2. Jeśli prowadzący instalację nie stosuje co najmniej poziomów dokładności wymaganych na mocy art. 26 ust. 1 akapit pierwszy w odniesieniu do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych oraz na mocy art. 41 w odniesieniu do źródeł emisji, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że stosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. Jeśli prowadzący instalację stosuje rezerwową metodykę monitorowania, o której mowa w art. 22, wówczas przedstawia: uzasadnienie, dlaczego zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia co najmniej poziomu dokładności 1 dla takich źródeł materiałów wsadowych stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 30 czerwca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ustęp 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4.
Artykuł 70
Wyznaczanie wielkości emisji przez właściwy organ
1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego w każdej z następujących sytuacji:
(a) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym zgodnie z art. 68 ust. 1;
(b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
(c) przedłożony przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 weryfikator wskazuje na istnienie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego. Właściwy organ informuje prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia taką informację weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 71
Dostęp do informacji
Raporty na temat wielkości emisji przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie przez taki organ z zastrzeżeniem przepisów krajowych przyjętych na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (14). W odniesieniu do stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2003/4/WE prowadzący instalacje lub operatorzy statków powietrznych mogą wskazywać w przedstawianych przez siebie raportach, które informacje uważają za szczególnie chronione informacje handlowe.
Artykuł 72
Zaokrąglanie danych
1. [58] Całkowite roczne emisje każdego z gazów cieplarnianych CO2, N2O i PFC zgłasza się w zaokrągleniu do pełnej tony CO2 lub CO2(e). Całkowite roczne emisje z instalacji oblicza się jako sumę zaokrąglonych wartości dla CO2, N2O i PFC.
2. Wszystkie zmienne stosowane do obliczania wielkości emisji zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczania i zgłaszania emisji.
3. [59] (uchylony)
Artykuł 73
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
Każde działanie wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, prowadzone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, oznacza się kodami, w stosownych przypadkach, pochodzącymi z następujących systemów sprawozdawczych:
a) wspólny format sprawozdawczy dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzony przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
b) numer identyfikacyjny instalacji w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (15);
c) rodzaj działalności wymieniony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 166/2006;
d) kod NACE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (16).
ROZDZIAŁ VII
WYMOGI DOTYCZĄCE TECHNOLOGII INFORMACYJNYCH
Artykuł 74
Formaty elektronicznej wymiany danych
1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń. [60]
Takie formularze lub specyfikacje formatu plików określone przez państwa członkowskie zawierają co najmniej informacje wskazane w formularzach elektronicznych lub specyfikacjach formatu plików publikowanych przez Komisję.
2. Określając formularze lub specyfikacje formatu plików, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie mogą wybrać oba poniższe warianty lub jeden z nich:
a) specyfikacje formatu plików opartych na języku XML, takich jak język na potrzeby raportowania w ramach systemu EU ETS opublikowany przez Komisję do wykorzystania w połączeniu z zaawansowanymi systemami zautomatyzowanymi;
b) formularze publikowane w postaci, w której można z nich korzystać przy użyciu standardowego oprogramowania biurowego, w tym arkusze kalkulacyjne lub pliki edytora tekstu.
Artykuł 75
Wykorzystanie systemów zautomatyzowanych
1. Jeśli państwo członkowskie zdecyduje się na wykorzystanie systemów zautomatyzowanych do elektronicznej wymiany danych w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a), takie systemy zapewniają w sposób racjonalny pod względem kosztów, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) integralność danych, aby komunikaty elektroniczne podczas transmisji nie były modyfikowane;
b) poufność danych, poprzez wykorzystanie technik bezpieczeństwa, w tym technik szyfrowania, aby dane były dostępne tylko dla strony, dla której są przeznaczone, oraz aby żadne dane nie były przechwytywane przez nieupoważnione osoby;
c) autentyczność danych, aby tożsamość zarówno nadawcy, jak i odbiorcy danych, była znana i zweryfikowana;
d) niezaprzeczalność danych, aby jedna strona transakcji nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze odbiorcy, a druga strona nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze nadawcy, poprzez zastosowanie takich metod jak techniki cyfrowego podpisywania lub niezależny audyt zabezpieczeń systemu.
2. Wszelkie systemy zautomatyzowane w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) i wykorzystywane przez państwa członkowskie do celów komunikacji między właściwym organem, prowadzącym instalację i operatorem statku powietrznego, a także weryfikatorem a krajową jednostką akredytującą, w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067, spełniają poniższe wymogi niefunkcjonalne, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) kontrola dostępu zapewnia, aby system był dostępny tylko dla upoważnionych osób oraz aby nieupoważnione osoby nie mogły odczytać, zapisać ani zaktualizować żadnych danych, poprzez wdrożenie środków technologicznych mających na celu osiągnięcie:
(i) ograniczenia fizycznego dostępu do sprzętu komputerowego, na którym działają systemy zautomatyzowane, poprzez zastosowanie fizycznych barier;
(ii) ograniczenia dostępu logicznego do systemów zautomatyzowanych poprzez zastosowanie technologii identyfikacji, uwierzytelniania i autoryzacji;
b) zapewnienie dostępności danych, nawet po długim czasie i ewentualnym wprowadzeniu nowego oprogramowania;
c) ścieżka audytu, zawsze zapewniająca możliwość znalezienia zmian w danych i ich przeanalizowania z perspektywy czasu.
ROZDZIAŁ VIIa
MONITOROWANIE EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 75a
Zasady ogólne
[61] Do emisji, podmiotów objętych regulacją i uprawnień objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE zastosowanie mają przepisy art. 4, 5, 6, 7, 8, 9 i 10 niniejszego rozporządzenia. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację i operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) żadne odniesienie do emisji z procesów technologicznych nie ma zastosowania;
c) wszelkie odniesienia do strumieni materiałów wsadowych rozumie się jako odniesienia do strumieni paliwa;
d) żadne odniesienie do źródła emisji nie ma zastosowania;
e) wszelkie odniesienia do działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE rozumie się jako odniesienia do działań, o których mowa w załączniku III do tej dyrektywy;
f) wszelkie odniesienia do art. 24 dyrektywy 2003/87/WE rozumie się jako odniesienia do art. 30j tej dyrektywy;
g) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
h) wszelkie odniesienia do współczynników obliczeniowych rozumie się jako odniesienia do współczynników obliczeniowych i współczynnika zakresu.
Artykuł 75b
Plan monitorowania
[62] 1. Zastosowanie mają art. 11, art. 12 ust. 2, art. 13 i 14, art. 15 ust. 1 i 2 oraz art. 16. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację lub operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do działań lotniczych rozumie się jako odniesienia do działalności podmiotów objętych regulacją.
2. Co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem działań objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania, chyba że właściwy organ wyznaczył alternatywny termin na jego przedłożenie.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego podmiotu objętego regulacją i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania podmiot objęty regulacją przedkłada wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
3. Zgodnie z art. 15 istotne zmiany w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją obejmują:
a) zmiany kategorii podmiotu objętego regulacją, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności na podstawie art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 75n, zmiany dotyczące tego, czy podmiot objęty regulacją uznaje się za „podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji”;
c) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
d) wprowadzenie nowych strumieni paliwa;
e) zmianę kategoryzacji strumieni paliwa – między kategoriami głównych strumieni paliw lub strumieni paliw de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
f) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
g) zmianę wartości domyślnej współczynnika zakresu;
h) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 75c
Wykonalność pod względem technicznym
[63] W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez podmiot objęty regulacją zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
W odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania nie jest technicznie wykonalna.
Artykuł 75d
Nieracjonalne koszty
[64] 1. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez podmiot objęty regulacją.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 60 EUR za jedno uprawnienie. Do kosztów wlicza się odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Niezależnie od przepisów ust. 1 podmiot objęty regulacją uwzględnia koszty stosowania szczególnej metodyki monitorowania ponoszone przez konsumentów strumieni paliwa dopuszczonych do konsumpcji, w tym przez konsumentów końcowych. Do celów niniejszego akapitu podmiot objęty regulacją może stosować zachowawcze oszacowania kosztów.
W odniesieniu do monitorowania i raportowania emisji historycznych za 2024 r. zgodnie z art. 30f ust. 4 dyrektywy 2003/87/WE państwa członkowskie mogą zwolnić podmioty objęte regulacją z obowiązku uzasadnienia, że określona metodyka monitorowania pociągnęłaby za sobą nieracjonalne koszty.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez podmiot objęty regulacją poziomów dokładności dla ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień paliwa w ciągu ostatnich trzech lat, podmiot objęty regulacją przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania.
4. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru poziomów dokładności w celu określenia współczynnika zakresu przez podmiot objęty regulacją oraz w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni paliwa w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Środki podnoszące jakość zgłaszanych emisji, ale bez bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień paliwa;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej – zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na podstawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE(17) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczające ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej;
f) przejście przez podmioty objęte regulacją do identyfikacji współczynnika zakresu z wyższą dokładnością.
5. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania podmiotu objętego regulacją nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów, jeżeli ich koszty nie przekroczą 4 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku podmiotów objętych regulacją o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 1 000 EUR na okres sprawozdawczy.
Artykuł 75e
Kategoryzacja podmiotów objętych regulacją i strumieni paliwa
[65] 1. Do celów monitorowania emisji i określenia minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności w odniesieniu do powiązanych współczynników obliczeniowych każdy podmiot objęty regulacją określa swoją kategorię zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, kategorię każdego strumienia paliwa zgodnie z ust. 3.
2. Na podstawie klasyfikacji własnej podmiot objęty regulacją przypisuje się do jednej z następujących kategorii:
a) podmiot kategorii A – jeśli w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, nie przekraczała 50 000 ton CO2(e).
b) podmiot kategorii B – jeśli w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, przekraczała 50 000 ton CO2(e).
Począwszy od 2031 r. podmioty kategorii A i B, o których mowa w akapicie pierwszym lit. a) i b), określa się na podstawie średniej zweryfikowanej rocznej wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym bieżący okres rozliczeniowy.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Podmiot objęty regulacją klasyfikuje każdy strumień paliwa jako należący do jednej z następujących kategorii:
a) strumienie paliwa de minimis, w przypadku gdy strumienie paliwa wybrane przez podmiot objęty regulacją łącznie odpowiadają za mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie;
b) główne strumienie paliwa – jeśli strumienie paliwa nie należą do kategorii, o której mowa w lit. a).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić podmiotowi objętemu regulacją, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia paliwa jako strumienia paliwa de minimis, o którym mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale podmiot objęty regulacją wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu poprzednich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne wykorzystane do określenia kategorii podmiotu objętego regulacją, o którym mowa w ust. 2, nie są znane lub nie odzwierciedlają już rzeczywistości do celów ust. 2, w celu określenia swojej kategorii podmiot objęty regulacją wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy.
5. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 75f
Metodyka monitorowania
[66] Każdy podmiot objęty regulacją określa roczne emisje CO2 z działań, o których mowa w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE, mnożąc dla każdego strumienia paliwa ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji przez odpowiedni współczynnik konwersji jednostki, odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji.
Współczynnik emisji wyraża się w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem współczynnika konwersji jednostki.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach podmiot objęty regulacją określa wielkość emisji, mnożąc ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik zakresu i odpowiedni współczynnik emisji.
Artykuł 75g
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
[67] 1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub, z wyjątkiem współczynnika zakresu, podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Podmiot objęty regulacją stosuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Podmiot objęty regulacją, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez podmiot objęty regulacją do określania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki zastosowane przez podmiot objęty regulacją w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 75h
Poziomy dokładności mające zastosowanie do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynniki obliczeniowe
[68] 1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych strumieni paliwa, w celu wyznaczenia ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy podmiot objęty regulacją stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku podmiotów należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia paliwa stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku IIa.
W przypadku ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dotyczących głównych strumieni paliwa podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy maksymalnie o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, lub – w stosownych przypadkach – kolejny najwyższy poziom dokładności, nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku strumieni paliwa de minimis podmiot objęty regulacją może określać ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz każdy współczynnik obliczeniowy, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
W odniesieniu do strumieni paliwa, o których mowa w akapicie pierwszym, podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji na podstawie faktur lub rejestrów zakupu, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
3. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, współczynnik konwersji jednostki można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Artykuł 75i
Poziomy dokładności mające zastosowanie do współczynnika zakresu
[69] 1. Przy określaniu odpowiednich poziomów dokładności dla strumieni paliwa w celu określenia współczynnika zakresu każdy podmiot objęty regulacją stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku IIa.
Podmiot objęty regulacją może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny, prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub że metody wymienione w art. 75l ust. 2 lit. a)–d) nie są dostępne.
Jeżeli akapit drugi nie ma zastosowania, podmiot objęty regulacją może zastosować poziom dokładności niższy o dwa poziomy niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że – na podstawie uproszczonej oceny niepewności – metody oparte na niższych poziomach dokładności prowadzą do bardziej precyzyjnego określenia, czy dane paliwo jest wykorzystywane do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE.
Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w art. 75l ust. 2, 3 i 4, jest on zobowiązany do wykazania, że warunki określone w niniejszym ustępie są spełnione jedynie w odniesieniu do udziału w ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji, w odniesieniu do którego wnioskuje się o zastosowanie metody opartej na niższym poziomie dokładności.
2. W przypadku strumieni paliwa de minimis od podmiotu objętego regulacją nie wymaga się wykazania, że warunki określone w ust. 1 zostały spełnione, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji
Artykuł 75j
Określanie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji
[70] 1. Podmiot objęty regulacją określa ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w przypadku danego strumienia paliwa w jeden z następujących sposobów:
a) w przypadku gdy podmioty objęte regulacją i odnośne strumienie paliwa odpowiadają podmiotom, na których spoczywają obowiązki sprawozdawcze wynikające z przepisów krajowych transponujących dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, oraz produktom energetycznym podlegającym przepisom krajowym transponującym te dyrektywy – na podstawie metod pomiaru stosowanych do celów tych aktów, jeżeli metody te opierają się na krajowej kontroli metrologicznej;
b) na podstawie agregacji pomiarów ilości w punkcie, w którym strumienie paliwa są dopuszczane do konsumpcji;
c) na podstawie ciągłych pomiarów w punkcie, w którym strumienie paliwa są dopuszczane do konsumpcji.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania, w stosownych przypadkach, wyłącznie metody, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a).
2. Gdy określenie ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów oraz z zastrzeżeniem uzyskania zatwierdzenia od właściwego organu, podmiot objęty regulacją może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok monitorowania od kolejnego, i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku co najmniej jednego strumienia paliwa muszą być udokumentowane w planie monitorowania, wyraźnie odnotowane, i muszą stanowić podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku. Komisja może przedstawić odpowiednie wytyczne.
Przy określaniu ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji zgodnie z ust. 1 lit. b) i c) niniejszego artykułu stosuje się art. 28 i 29, z wyjątkiem art. 28 ust. 2 akapit drugi zdanie drugie i akapit trzeci. W tym celu wszelkie odniesienia do prowadzącego instalację lub instalacji rozumie się jako odniesienia do podmiotu objętego regulacją.
Podmiot objęty regulacją może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku IIa.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h, w przypadku stosowania metody, o której mowa w niniejszym artykule ust. 1 lit. a), podmiot objęty regulacją może określić ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji bez stosowania poziomów dokładności. Do dnia 30 czerwca 2026 r. właściwe organy składają Komisji sprawozdanie na temat praktycznego stosowania i poziomów niepewności metody, o której mowa w tej literze.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 75k
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
[71] 1. Zastosowanie mają art. 30, art. 31 ust. 1, 2 i 3 oraz art. 32, 33, 34 i 35. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
c) wszelkie odniesienia do paliw lub materiałów rozumie się jako odniesienia do paliw w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE;
d) wszelkie odniesienia do załącznika II rozumie się jako odniesienia do załącznika IIa.
2. Właściwy organ może zażądać od podmiotu objętego regulacją określenia współczynnika konwersji jednostki i współczynnika emisji paliw w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE przy użyciu tych samych poziomów dokładności, jakie są wymagane dla znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że na poziomie krajowym lub regionalnym którykolwiek z poniższych parametrów wykazuje 95 % przedział ufności:
a) poniżej 2 % dla wartości opałowej;
b) poniżej 2 % dla współczynnika emisji, jeżeli ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji są wyrażone jako wartość energetyczna.
Przed zastosowaniem tego odstępstwa właściwy organ przedkłada Komisji do zatwierdzenia podsumowanie metody i źródeł danych wykorzystywanych do ustalenia, czy jeden z tych warunków został spełniony w ciągu ostatnich trzech lat, oraz w celu zapewnienia zgodności zastosowanych wartości ze średnimi wartościami stosowanymi przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym. Właściwy organ może zgromadzić takie dowody lub zażądać ich przedstawienia. Co najmniej raz na trzy lata dokonuje on przeglądu zastosowanych wartości i powiadamia Komisję o wszelkich istotnych zmianach, biorąc pod uwagę średnią wartości stosowanych przez prowadzących instalację na odpowiednim poziomie krajowym lub regionalnym.
Komisja może regularnie dokonywać przeglądu adekwatności tego przepisu i warunków określonych w niniejszym ustępie w świetle rozwoju sytuacji na rynku paliw i procesów normalizacji europejskiej.
Artykuł 75l
Wyznaczanie współczynnika zakresu
[72] 1. W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE, współczynnik zakresu ustala się na poziomie 1.
W przypadku gdy ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji w strumieniu paliwa są wykorzystywane wyłącznie do spalania w sektorach objętych rozdziałami II i III dyrektywy 2003/87/WE, z wyjątkiem instalacji wyłączonych na podstawie art. 27a tej dyrektywy, współczynnik zakresu ustala się na poziomie zero, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże, że uniknięto podwójnego liczenia, o którym mowa w art. 30f ust. 5 dyrektywy 2003/87/WE.
Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu w odniesieniu do każdego strumienia paliwa, stosując metody, o których mowa w ust. 2, albo wartość domyślną zgodnie z ust. 3, w zależności od mającego zastosowanie poziomu dokładności.
2. Podmiot objęty regulacją określa współczynnik zakresu na podstawie co najmniej jednej z następujących metod, zgodnie z wymogami mającego zastosowanie poziomu dokładności określonymi w załączniku IIa do niniejszego rozporządzenia:
a) metody oparte na fizycznym rozróżnieniu przepływów paliwa, w tym metody oparte na rozróżnieniu regionów geograficznych lub na wykorzystaniu oddzielnych przyrządów pomiarowych;
b) metody oparte na właściwościach chemicznych paliw, umożliwiające podmiotom objętym regulacją wykazanie, że dane paliwo może być wykorzystywane wyłącznie do spalania w określonych sektorach z przyczyn prawnych, technicznych lub ekonomicznych;
c) stosowanie banderoli zgodnie z dyrektywą Rady 95/60/WE (18);
d) wykorzystanie zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1;
e) łańcuch identyfikowalnych ustaleń umownych i faktur („łańcuch kontroli pochodzenia”), reprezentujący cały łańcuch dostaw od podmiotu objętego regulacją do konsumentów, w tym konsumentów końcowych;
f) stosowanie krajowych znaczników lub kolorów (barwników) w odniesieniu do paliw, na podstawie przepisów krajowych;
g) metody pośrednie umożliwiające precyzyjne rozróżnienie rodzajów wykorzystania końcowego paliw w momencie dopuszczenia ich do konsumpcji, takie jak specyficzne dla danego sektora profile konsumpcji, typowe zakresy poziomów zużycia paliwa przez konsumentów oraz poziomy ciśnienia, takie jak te dotyczące paliw gazowych, pod warunkiem że stosowanie tej metody zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące stosowanych metod pośrednich.
3. Jeżeli z zastrzeżeniem wymaganych poziomów dokładności stosowanie metod wymienionych w ust. 2 jest technicznie niewykonalne lub wiązałoby się z nieracjonalnymi kosztami, podmiot objęty regulacją może zastosować wartość domyślną wynoszącą 1.
4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 3 podmiot objęty regulacją może stosować wartość domyślną niższą niż 1, pod warunkiem że:
a) do celów zgłaszania emisji w latach sprawozdawczych 2024–2026 podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że stosowanie wartości domyślnych niższych niż 1 prowadzi do dokładniejszego określenia wielkości emisji, lub
b) do celów zgłaszania emisji w latach sprawozdawczych w okresie rozpoczynającym się 1 stycznia 2027 r. podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że stosowanie wartości domyślnych niższych niż 1 prowadzi do dokładniejszego określenia wielkości emisji oraz że spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:
(i) strumień paliwa jest strumieniem paliwa de minimis;
(ii) wartość domyślna dla strumienia paliwa nie jest niższa niż 0,95 w przypadku zastosowań paliw w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE lub nie jest wyższa niż 0,05 w przypadku zastosowań paliw w sektorach nieobjętych tym załącznikiem.
5. Jeżeli w przypadku danego strumienia paliwa podmiot objęty regulacją stosuje więcej niż jedną metodę wymienioną w ust. 2, 3 i 4, określa współczynnik zakresu jako średnią ważoną poszczególnych współczynników zakresu wynikających ze stosowania każdej z metod. W odniesieniu do każdej zastosowanej metody podmiot objęty regulacją przekazuje informacje na temat rodzaju metody, powiązanego współczynnika zakresu, ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji oraz kodu ze wspólnego formatu sprawozdawczego dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzonego przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, na dostępnym poziomie szczegółowości.
6. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu i art. 75i państwo członkowskie może wymagać od podmiotów objętych regulacją stosowania szczególnej metody, o której mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, lub wartości domyślnej dla określonego rodzaju paliwa lub w określonym regionie na jego terytorium. Stosowanie wartości domyślnych na poziomie krajowym podlega zatwierdzeniu przez Komisję.
Zatwierdzając wartość domyślną zgodnie z akapitem pierwszym, Komisja bierze pod uwagę odpowiedni poziom harmonizacji metod między państwami członkowskimi, równowagę między dokładnością, skutecznością administracyjną i skutkami przenoszenia kosztów dla konsumentów, a także ewentualne ryzyko uchylania się od obowiązków wynikających z rozdziału IVa dyrektywy 2003/87/WE.
Wartość domyślna dla krajowego strumienia paliwa wykorzystywanego zgodnie z niniejszym ustępem nie jest niższa niż 0,95 w przypadku zastosowań paliw w sektorach objętych załącznikiem III do dyrektywy 2003/87/WE lub nie jest wyższa niż 0,05 w przypadku zastosowań paliw w sektorach nieobjętych tym załącznikiem.
7. Podmiot objęty regulacją wskazuje zastosowane metody lub wartości domyślne w planie monitorowania.
Podsekcja 4
Biomasa
Artykuł 75m
Dopuszczanie do konsumpcji strumieni paliwa z biomasy
[73] 1. Zastosowanie mają art. 38 i art. 39 z wyjątkiem ust. 2 i 2a. W tym celu:
a) wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją;
b) wszelkie odniesienia do danych dotyczących działalności rozumie się jako odniesienia do ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji;
c) wszelkie odniesienia do strumieni materiałów wsadowych rozumie się jako odniesienia do strumieni paliwa;
d) wszelkie odniesienia do załącznika II rozumie się jako odniesienia do załącznika IIa;
e) wszelkie odniesienia do ust. 39 ust. 2 rozumie się jako odniesienia do ust. 3 niniejszego artykułu.
2. W przypadku gdy zastosowanie ma art. 38 ust. 5, uwzględnia się odstępstwa dotyczące progów zgodnie z art. 29 ust. 1 akapit czwarty dyrektywy (UE) 2018/2001, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją może przedstawić odpowiednie, wymagane przez właściwy organ dowody. Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące dalszego stosowania tych odstępstw dotyczących progów.
3. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności podmiot objęty regulacją musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ.
SEKCJA 3
Pozostałe przepisy
Artykuł 75n
Podmioty objęte regulacją o niskim poziomie emisji
[74] 1. Właściwy organ może uznać podmiot objęty regulacją za podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji, jeżeli spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków:
a) w okresie od 2027 r. do 2030 r. średnia zweryfikowana roczna wielkość emisji w okresie dwóch lat poprzedzających okres sprawozdawczy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, wynosiła mniej niż 1 000 ton CO2;
b) począwszy od 2031 r. średnia roczna wielkość emisji tego podmiotu objętego regulacją zgłoszona w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, wynosiła mniej niż 1 000 ton CO2;
c) jeżeli dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie odzwierciedlają już rzeczywistości do celów lit. a), ale roczna wielkość emisji generowanych przez taki podmiot objęty regulacją przez następne pięć lat, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 1 000 ton CO2(e).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
2. Od podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 75j podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może określać ilość paliwa dopuszczonego do konsumpcji, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 75h podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów określania ilości paliwa dopuszczonego do konsumpcji i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni paliwa, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla podmiotu objętego regulacją.
5. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 podmiot objęty regulacją o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także udowadnia stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
6. Jeśli w przypadku podmiotu objętego regulacją o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, ten podmiot objęty regulacją bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Podmiot objęty regulacją niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak podmiotowi objętemu regulacją na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że podmiot objęty regulacją wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 75o
Zarządzanie danymi i ich kontrola
[75] Zastosowanie mają przepisy rozdziału V. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
Artykuł 75p
Roczny raport na temat wielkości emisji
[76] 1. Począwszy od 2026 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi, do dnia 30 kwietnia każdego roku, raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
W 2025 r. podmiot objęty regulacją przedkłada właściwemu organowi do dnia 30 kwietnia raport na temat wielkości emisji przedstawiający roczną wielkość emisji w 2024 r. Właściwe organy zapewniają zgodność informacji zawartych w tym raporcie z wymogami niniejszego rozporządzenia.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od podmiotów objętych regulacją przedłożenia rocznych raportów na temat wielkości emisji, o których mowa w niniejszym ustępie, przed dniem 30 kwietnia, pod warunkiem że raport zostanie złożony najwcześniej 1 miesiąc po terminie określonym w art. 68 ust. 1.
2. Roczne raporty na temat wielkości emisji, o których mowa w ust. 1, zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
Artykuł 75q
Raportowanie udoskonaleń w metodyce monitorowania
[77] 1. Każdy podmiot objęty regulacją regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Podmiot objęty regulacją przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
a) w przypadku podmiotu kategorii A – do dnia 31 lipca co pięć lat;
b) w przypadku podmiotu kategorii B – do dnia 31 lipca co trzy lata;
c) w odniesieniu do każdego podmiotu objętego regulacją, który stosuje domyślny współczynnik zakresu, o którym mowa w art. 75l ust. 3 i 4 – do dnia 31 lipca 2026 r.
Właściwy organ może jednak wyznaczyć alternatywną datę przedłożenia raportu, przypadającą nie później niż dnia 30 września tego samego roku, i może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli podmiot objęty regulacją dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 75b lub – po powiadomieniu o aktualizacjach – zgodnie z tym artykułem, lub – po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń – zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz udoskonalenia za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. W przedłużeniu uwzględnia się liczbę lat, za które podmiot objęty regulacją dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza czterech lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii B, lub pięciu lat w przypadku podmiotów objętych regulacją kategorii A.
2. Jeśli podmiot objęty regulacją nie stosuje do głównych strumieni paliwa co najmniej poziomów dokładności wymaganych na podstawie art. 75h ust. 1 akapit pierwszy oraz art. 75i ust. 1, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że zastosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją stosuje domyślny współczynnik zakresu, o którym mowa w art. 75l ust. 3 i 4, podmiot objęty regulacją przedstawia uzasadnienie, dlaczego zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do co najmniej jednego głównego strumienia paliwa lub strumienia paliwa de minimis, nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie jakiejkolwiek innej metody, o której mowa w art. 75l ust. 2, w odniesieniu do tych strumieni paliwa stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 75b oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, podmiot objęty regulacją przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 31 lipca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy podmiot objęty regulacją naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, podmiot objęty regulacją przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, podmiot objęty regulacją przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ust. 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy podmiot objęty regulacją skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 75b niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4 niniejszego artykułu.
Artykuł 75r
Określanie wielkości emisji przez właściwy organ
[78] 1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji podmiotu objętego regulacją, uwzględniając skutki przenoszenia kosztów dla konsumentów, w każdej z następujących sytuacji:
a) podmiot objęty regulacją nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym na podstawie art. 75p;
b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 75p, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
c) przedłożony przez podmiot objęty regulacją roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym na podstawie rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067 weryfikator stwierdza występowanie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez podmiot objęty regulacją przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji generowanych przez ten podmiot objęty regulacją, z uwzględnieniem skutków przenoszenia kosztów dla konsumentów. Właściwy organ informuje podmiot objęty regulacją, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Podmiot objęty regulacją udostępnia te informacje weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 75s
Dostęp do informacji i zaokrąglanie danych
[79] Zastosowanie mają art. 71 i art. 72 ust. 1 i 2. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację lub operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
Artykuł 75t
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
[80] Do celów raportowania emisji z działań wymienionych w załączniku III do dyrektywy 2003/87/WE:
a) sektory, w których paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE są dopuszczone do konsumpcji i spalane, muszą być oznakowane przy użyciu kodów ze wspólnego formatu sprawozdawczego;
b) paliwa w rozumieniu art. 3 lit. af) dyrektywy 2003/87/WE muszą być oznakowane przy użyciu kodów CN zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i 2009/30/WE, w stosownych przypadkach;
c) aby zapewnić spójność ze sprawozdawczością do celów podatkowych zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, podmiot objęty regulacją, podając swoje dane kontaktowe w planie monitorowania i raporcie na temat wielkości emisji, wskazuje, w stosownych przypadkach, numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 952/2013(19), numer akcyzowy zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 389/2012(20) lub krajowy akcyzowy numer rejestracyjny i identyfikacyjny wydany przez właściwy organ na podstawie przepisów krajowych transponujących dyrektywę 2003/96/WE.
Artykuł 75u
Wymogi dotyczące technologii informacyjnych
[81] Zastosowanie mają przepisy rozdziału VII. W tym kontekście wszelkie odniesienia do prowadzących instalację i operatorów statku powietrznego rozumie się jako odniesienia do podmiotów objętych regulacją.
ROZDZIAŁ VIIb
PRZEPISY HORYZONTALNE DOTYCZĄCE MONITOROWANIA EMISJI GENEROWANYCH PRZEZ PODMIOTY OBJĘTE REGULACJĄ
Artykuł 75v
Unikanie podwójnego liczenia dzięki monitorowaniu i raportowaniu
[82] 1. Państwa członkowskie ułatwiają skuteczną wymianę informacji, która umożliwia podmiotom objętym regulacją określenie wykorzystania końcowego paliwa dopuszczonego do konsumpcji.
2. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 68 ust. 1, informacje zgodnie z załącznikiem Xa. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby prowadzący instalacje udostępniali odpowiednie informacje wymienione w załączniku Xa zainteresowanemu podmiotowi objętemu regulacją przed dniem 31 marca roku sprawozdawczego.
3. Każdy podmiot objęty regulacją przedkłada, wraz ze zweryfikowanym raportem na temat wielkości emisji zgodnie z art. 75p ust. 1, informacje na temat konsumentów paliw dopuszczonych przez ten podmiot do konsumpcji, wymienionych w załączniku Xb.
4. Każdy podmiot objęty regulacją, który dopuszcza paliwo do konsumpcji do celów spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, określa swoje emisje w raporcie, o którym mowa w art. 75p ust. 1 niniejszego rozporządzenia, wykorzystując informacje zawarte w raportach prowadzących instalację przedłożonych zgodnie z załącznikiem Xa do niniejszego rozporządzenia oraz odejmując odpowiednie ilości paliw, o których mowa w tych raportach. Ilości paliw nabytych, ale niewykorzystanych w tym samym roku można odjąć tylko wtedy, gdy zweryfikowany raport na temat wielkości emisji sporządzony przez prowadzącego instalację za rok następujący po roku sprawozdawczym potwierdzi, że zostały one wykorzystane do działań, o których mowa w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE. W przeciwnym razie różnicę tę uwzględnia się w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji podmiotu objętego regulacją za dany rok.
5. W przypadku gdy ilości wykorzystanych paliw odejmuje się w roku następującym po roku sprawozdawczym, odliczenie to ustala się w planie monitorowania podmiotu objętego regulacją jako wartość bezwzględnych redukcji emisji, uzyskaną przez pomnożenie ilości paliw wykorzystywanych przez prowadzącego instalację przez odpowiedni współczynnik emisji.
6. W przypadku gdy podmiot objęty regulacją nie może stwierdzić, że paliwa dopuszczone do konsumpcji są wykorzystywane do spalania w sektorach objętych rozdziałem III dyrektywy 2003/87/WE, ust. 4 i 5 nie mają zastosowania.
7. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby przepisy niniejszego artykułu dotyczące prowadzących instalacje były również stosowane przez operatorów statków powietrznych.
Artykuł 75w
Zapobieganie oszustwom i obowiązek współpracy
[83] 1. Aby zapewnić dokładne monitorowanie i raportowanie emisji objętych rozdziałem IVa dyrektywy 2003/87/WE, państwa członkowskie ustanawiają środki zapobiegania oszustwom i określają kary, jakie należy nałożyć w przypadku oszustw, współmierne do przewidzianego dla tych sankcji celu i posiadające odpowiedni skutek odstraszający.
2. Oprócz obowiązków ustanowionych na mocy art. 10 właściwe organy wyznaczone zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE współpracują i wymieniają informacje z właściwymi organami sprawującymi nadzór zgodnie z przepisami krajowymi transponującymi dyrektywy 2003/96/WE i (UE) 2020/262, w stosownych przypadkach, do celów niniejszego rozporządzenia, w tym w celu wykrywania naruszeń i nakładania kar, o których mowa w ust. 1, lub innych działań naprawczych zgodnie z art. 16 dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 76
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012
W rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 12 ust. 1 akapit trzeci lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;"
2) art. 15 ust. 4 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;"
3) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.4. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3."
4) w art. 52 wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się ust. 5;
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego."
c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 2 w załączniku III. W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję dodatkową."
5) art. 54 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„2. W drodze odstępstwa od art. 52 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji."
6) w art. 5 5 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 52 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności."
b) uchyla się ust. 2, 3 i 4;
7) art. 59 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Do celów art. 58 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego czynnika ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze."
8) w art. 65 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w brzmieniu:
„Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania."9) w załączniku I sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 2 lit. b) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:
„(ii) procedury pomiaru ilości uzupełnianego paliwa oraz ilości paliwa w zbiornikach, stosownie do okoliczności, opis używanych przyrządów pomiarowych i procedur rejestrowania, odzyskiwania, przesyłania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów;"
b) pkt 2 lit. b) ppkt (iii) otrzymuje brzmienie:
„(iii) w stosownych przypadkach metodę wyznaczania gęstości;"
c) pkt 2 lit. b) ppkt (iv) otrzymuje brzmienie:
„(iv) uzasadnienie wybranej metodyki monitorowania w celu zapewnienia najniższego poziomu niepewności, zgodnie z art. 55 ust. 1.;"
d) skreśla się pkt 2 lit. d);
e) pkt 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:
„f) opis procedur i systemów służących identyfikacji i ocenie luk w danych oraz postępowaniu z nimi zgodnie z art. 65 ust. 2."
10) w załączniku III uchyla się sekcję 2;
11) w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
a) w sekcji 10 podsekcja B skreśla się akapit czwarty;
b) w sekcji 14 podsekcja B skreśla się akapit trzeci;
12) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) sekcja 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„dokumenty uzasadniające wybór metodyki monitorowania oraz dokumenty uzasadniające wprowadzenie okresowych lub stałych zmian w metodyce monitorowania i, w stosownych przypadkach, w poziomach dokładności zatwierdzonych przez właściwy organ;"
b) sekcja 3 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) dokumentacja dotycząca metodyki w zakresie luk w danych, w stosownych przypadkach, liczba lotów, w przypadku których wystąpiły luki w danych, dane wykorzystywane do usunięcia luk w danych, tam gdzie one wystąpiły, oraz, w przypadku gdy liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, przekracza 5 % zgłoszonych lotów, przyczyny luk w danych, a także dokumentacja podjętych działań naprawczych."
13) w załączniku X sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) całkowitą liczbę lotów objętych raportem, przypadającą na pary państw;"
b) po pkt 7) dodaje się punkt w brzmieniu:
„7a) masę paliwa (w tonach) na rodzaj paliwa, przypadającą na pary państw;"
c) pkt 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych, w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
d) pkt 11 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych (zaokrągloną do 0,1 %), w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
Artykuł 77
Uchylenie rozporządzenia (UE) nr 601/2012
1. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XI.
2. Przepisy rozporządzenia (UE) nr 601/2012 mają w dalszym ciągu zastosowanie do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz, w stosownych przypadkach, do danych dotyczących działalności prowadzonej przed tym terminem.
Artykuł 78
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Art. 76 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. lub od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 19 grudnia 2018 r.
[1] Art. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[2] Art. 3 pkt 3 uchylony przez art. 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 3 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[3] Art. 3 pkt 7 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 7 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[4] Art. 3 pkt 8 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 8 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[5] Art. 3 pkt 9 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. d) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 9 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[6] Art. 3 pkt 10 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. e) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 10 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[7] Art. 3 pkt 12 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. f) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 12 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[8] Art. 3 pkt 13 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. g) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 13 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[9] Art. 3 pkt 20 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. h) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 13 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[10] Art. 3 pkt 21ca dodany przez art. 1 pkt 2 lit. i) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 21ca dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[11] Art. 3 pkt 23a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. j) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 23a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[12] Art. 3 pkt 34a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. k) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 34a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[13] Art. 3 pkt 38a dodany przez art. 1 pkt 2 lit. l) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 38a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[14] Art. 3 pkt 48 uchylony przez art. 1 pkt 2 lit. m) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 48 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[15] Art. 3 pkt 59 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 2 lit. n) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 59 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[16] Art. 3 pkt 64 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 64 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[17] Art. 3 pkt 65 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 65 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[18] Art. 3 pkt 66 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 66 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[19] Art. 3 pkt 67 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 67 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[20] Art. 3 pkt 68 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 68 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[21] Art. 3 pkt 69 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 69 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[22] Art. 3 pkt 70 dodany przez art. 1 pkt 2 lit. o) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 3 pkt 70 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[23] Art. 15 ust. 4 lit. b) uchylona przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 15 ust. 4 lit. b) uchylona ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[24] Art. 18 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 18 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[25] Art. 18 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 18 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[26] Art. 39 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 5 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 39 ust. 2a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[27] Art. 39 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 5 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 39 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[28] Art. 43 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 43 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[29] Art. 48 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 48 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[30] Art. 48 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 48 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[31] Tytuł rozdziału IV w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) tytuł rozdziału IV w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[32] Art. 51 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 9 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 51 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[33] Art. 52 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 10 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 52 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[34] Art. 53 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 53 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[35] Art. 53 ust. 6 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 53 ust. 6 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[36] Art. 54 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[37] Art. 54 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[38] Art. 54 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[39] Art. 54 ust. 3a dodany przez art. 1 pkt 12 lit. d) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 3a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[40] Art. 54 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 12 lit. e) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[41] Art. 54a dodany przez art. 1 pkt 13 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 54a dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[42] Art. 55 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 14 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 55 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[43] Art. 57 uchylony przez art. 1 pkt 15 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 57 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[44] Art. 58 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[45] Art. 58 ust. 2 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 2 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[46] Art. 58 ust. 2 lit. d) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 16 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 58 ust. 2 lit. d) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[47] Art. 59 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 17 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 59 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[48] Art. 59 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 17 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 59 ust. 4 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[49] Art. 64 ust. 2 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 18 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 64 ust. 2 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[50] Art. 67 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 19 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 67 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[51] Art. 67 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 19 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 67 ust. 2 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[52] Art. 68 ust. 2 uchylony przez art. 1 pkt 20 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 2 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[53] Art. 68 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 20 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 3 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[54] Art. 68 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 20 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 68 ust. 4 dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[55] Art. 69 ust. 1 lit. a) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. a) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[56] Art. 69 ust. 1 lit. b) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. b) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[57] Art. 69 ust. 1 lit. c) w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 21 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 69 ust. 1 lit. c) w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[58] Art. 72 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 22 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 72 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[59] Art. 72 ust. 3 uchylony przez art. 1 pkt 22 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 72 ust. 3 uchylony ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[60] Art. 74 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 23 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) art. 74 ust. 1 w brzmieniu nadanym ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 stycznia 2024 r.
[61] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[62] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[63] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[64] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[65] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[66] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[67] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[68] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[69] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[70] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[71] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[72] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[73] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[74] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[75] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[76] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[77] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[78] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[79] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[80] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[81] Rozdział VIIa dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIa dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[82] Rozdział VIIb dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIb dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
[83] Rozdział VIIb dodany przez art. 1 pkt 24 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.). Zmiana weszła w życie 7 listopada 2023 r.
Na podstawie art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2023/2122 z dnia 17 października 2023 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w odniesieniu do aktualizacji monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE.L.2023.2122 z 18.10.2023 r.; ost. zm.: Dz.Urz.UE.L.2023.90045 z 19.10.2023 r.) rozdział VIIb dodany ww. rozporządzeniem ma zastosowanie od 1 lipca 2024 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2022-03-29 do 2023-11-06
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby uwzględnić pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska - mechanizm kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), które zostały przyjęte przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu w ramach jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. i które mają być stosowane od 2019 r.
(2) Prowadzenie pełnego, spójnego, przejrzystego i dokładnego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zharmonizowanymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu ma podstawowe znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych („EU ETS"), ustanowionego na podstawie dyrektywy 2003/87/WE.
(3) W trzecim okresie rozliczeniowym EU ETS (2013-2020) operatorzy przemysłowi, przewoźnicy lotniczy, weryfikatorzy i właściwe organy zdobyli doświadczenie w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2). Doświadczenie to wskazuje na potrzebę udoskonalenia, uściślenia i uproszczenia przepisów dotyczących monitorowania i raportowania, aby promować dalszą harmonizację i zwiększyć skuteczność systemu. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian rozporządzenie to należy zastąpić dla zapewnienia jasności.
(4) Definicja terminu „biomasa" w niniejszym rozporządzeniu powinna być zgodna z definicjami terminów „biomasa", „biopłyny" i „biopaliwa" przedstawionymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3), w szczególności z uwagi na fakt, że traktowanie preferencyjne w odniesieniu do zobowiązań dotyczących umorzenia uprawnień na podstawie EU ETS stanowi „system wsparcia" w rozumieniu art. 2 lit. k), a w konsekwencji wsparcie finansowe w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.
(5) W celu zapewnienia spójności w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie definicje zawarte w decyzji Komisji 2009/450/WE (4) i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (5).
(6) Aby zapewnić optymalne funkcjonowanie systemu monitorowania i raportowania, państwo członkowskie wyznaczające więcej niż jeden właściwy organ powinno zapewnić koordynację prac takich właściwych organów zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(7) Głównym elementem systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu powinien być plan monitorowania obejmujący szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonej instalacji lub operatora statku powietrznego. Powinny być wymagane regularne aktualizacje planu, zarówno w odpowiedzi na ustalenia weryfikatora, jak i z własnej inicjatywy prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Zasadnicza odpowiedzialność za wdrożenie metodyki monitorowania, której elementy są określone przez procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinna spoczywać na prowadzącym instalację lub operatorze statku powietrznego.
(8) Ponieważ plan monitorowania stanowi podstawowy element zasad monitorowania i raportowania, każda istotna jego zmiana powinna podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ. Jednakże w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego właściwych organów i prowadzących instalacje niektóre rodzaje zmian w planie nie powinny być uznawane za istotne i w związku z tym nie powinny wymagać formalnego zatwierdzenia.
(9) Należy określić podstawową metodykę monitorowania w celu minimalizacji obciążenia prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych oraz ułatwienia skutecznego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. Taka metodyka powinna obejmować podstawową metodykę opartą na obliczeniach i pomiarach. Metodyka oparta na obliczeniach powinna składać się z metodyki standardowej i metodyki bilansu masowego. Powinna istnieć możliwość łączenia w ramach tej samej instalacji metodyki opartej na pomiarach, standardowej metodyki opartej na obliczeniach i metodyki bilansu masowego, pod warunkiem że prowadzący instalację zapewni, aby nie występowały pominięcia lub podwójne liczenie.
(10) Aby zmniejszyć obciążenie prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych, należy uprościć wymóg dotyczący oceny niepewności, nie zmniejszając przy tym dokładności. Znaczne ograniczenie wymogów w odniesieniu do oceny niepewności jest wskazane w przypadku użycia przyrządów pomiarowych w warunkach zgodności z typem, w szczególności kiedy przyrządy te podlegają krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
(11) Należy zdefiniować współczynniki obliczeniowe, które mogą być domyślne lub ustalane w drodze analizy. W wymogach dotyczących analizy należy zachować preferencję w odniesieniu do korzystania z laboratoriów akredytowanych zgodnie ze zharmonizowaną normą „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących" (EN ISO/IEC 17025) w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych, a także przewidzieć wymogi dotyczące wykazywania wystarczającej zgodności w przypadku laboratoriów nieakredytowanych, w tym zgodnie ze zharmonizowaną normą „Systemy zarządzania jakością - Wymagania" (EN ISO/IEC 9001) lub innymi właściwymi certyfikowanymi systemami zarządzania jakością.
(12) Należy określić przejrzystą i spójną metodykę określania nieracjonalnych kosztów.
(13) Należy zwiększyć równoważność między metodami opartymi na obliczeniach i opartymi na pomiarach. Będzie to wymagało lepszego dostosowania wymogów dotyczących poziomu dokładności. W celu określenia frakcji biomasy w CO2 w przypadku stosowania systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) należy uwzględnić najnowsze osiągnięcia technologiczne. W związku z tym należy ustanowić bardziej elastyczne zasady wyznaczania frakcji biomasy, w szczególności umożliwiające zastosowanie w tym celu metod innych niż metody oparte na obliczeniach.
(14) Jako że emisje pochodzące z biomasy są powszechnie uznawane za zerowe do celów EU ETS, należy ustanowić uproszczone zasady monitorowania w odniesieniu do czystych strumieni materiałów wsadowych złożonych z biomasy. Jeśli paliwa lub materiały są mieszaninami biomasy i składników kopalnych, należy doprecyzować wymogi dotyczące monitorowania. Należy dokonać lepszego rozróżnienia między wstępnym współczynnikiem emisji odnoszącym się do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego i współczynnikiem emisji odnoszącym się wyłącznie do frakcji kopalnej CO2. W tym celu należy ustanowić odrębne definicje poziomów dokładności dla wstępnego współczynnika emisji i frakcji biomasy/frakcji kopalnej. Podobnie jak w przypadku innych współczynników obliczeniowych wymogi powinny uwzględniać wielkość instalacji oraz emisje gazów cieplarnianych związane z paliwem lub materiałem. W tym celu należy określić wymogi minimalne.
(15) Należy unikać nakładania nieproporcjonalnych zobowiązań w zakresie monitorowania w przypadku instalacji o niższych, mających mniej poważne konsekwencje emisjach rocznych, jednocześnie zapewniając utrzymanie możliwego do przyjęcia stopnia dokładności. W związku z tym należy ustanowić specjalne warunki dla instalacji uznawanych za instalacje o niskim poziomie emisji oraz dla operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie.
(16) W art. 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS małych instalacji objętych równoważnymi środkami oraz o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. W art. 27a dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS instalacji emitujących poniżej 2 500 ton, o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 lub art. 27a dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie postanowi inaczej.
(17) W celu wyeliminowania potencjalnych luk związanych z przenoszeniem związanego w paliwie lub czystego CO2 takie przenoszenie powinno być dopuszczalne tylko z zastrzeżeniem bardzo szczególnych warunków. W wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie C-460/15 (6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że przepisy art. 49 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 601/2012 oraz pkt 10.B załącznika IV do tego rozporządzenia są nieważne w zakresie, w jakim systemowo włączają one do emisji z instalacji do kalcynacji wapnia dwutlenek węgla (CO2) przenoszony do innej instalacji na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia, bez względu na to, czy ów CO2 zostaje uwolniony do atmosfery. W celu uwzględnienia wyroku trybunału w sprawie C-460/15 należy uznać, że CO2, który jest przenoszony na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia i w konsekwencji zostaje chemicznie związany z tym produktem, nie jest uwalniany do atmosfery. Powyższe warunki nie powinny jednak wykluczać możliwości przyszłych innowacji. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(18) Ponieważ możliwe jest przekazywanie między instalacjami nie tylko CO2, ale również N2O, należy wprowadzić przepisy dotyczące monitorowania przenoszenia N2O podobne do przepisów dotyczących przenoszenia CO2. Ponadto należy rozszerzyć definicję CO2 związanego w paliwie, obejmując nią nie tylko CO2 zawarty w paliwach, lecz także CO2 zawarty w każdym strumieniu materiałów wsadowych, który ma być monitorowany.
(19) Należy ustanowić przepisy szczegółowe w zakresie planów monitorowania oraz monitorowania emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do działań lotniczych.
(20) Należy zapewnić większą spójność w zakresie szacowania brakujących danych, wprowadzając wymóg stosowania procedur zachowawczego szacowania uznanych w planie monitorowania lub, jeśli to nie jest możliwe, w drodze zatwierdzenia stosownej procedury przez właściwy organ i jej włączenia do planu monitorowania.
(21) Na prowadzących instalacje należy nałożyć wymóg dokonywania regularnych przeglądów stosowanej przez nich metodyki monitorowania pod kątem udoskonaleń, a także uwzględniania zaleceń przedstawianych przez weryfikatorów w ramach procesu weryfikacji. W przypadku gdy prowadzący instalacje nie stosują metodyki opartej na systemie poziomów dokładności lub nie mogą osiągnąć najwyższego poziomu dokładności, prowadzący instalacje powinni regularnie składać sprawozdania na temat działań podejmowanych celem zastosowania metodyki monitorowania opartej na systemie poziomów dokładności oraz osiągnięcia najwyższego wymaganego poziomu dokładności. Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane z raportowaniem w zakresie udoskonaleń, należy dostosowywać odstępy czasu i podstawy raportowania w zakresie udoskonaleń, uwzględniając doświadczenia państw członkowskich w zakresie praktyki administracyjnej.
(22) Zgodnie z art. 3e ust. 1 i art. 28a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy statków powietrznych mogą ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów.
(23) Należy promować stosowanie technologii informacyjnej między innymi poprzez wymogi w zakresie formatów wymiany danych i wykorzystanie systemów zautomatyzowanych, a państwa członkowskie powinny w związku z tym mieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych do stosowania takich systemów. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość opracowania własnych formularzy elektronicznych lub specyfikacji formatu plików, które powinny jednak odpowiadać minimalnym normom publikowanym przez Komisję.
(24) Aby zapewnić większą jasność w odniesieniu do przepisów dotyczących monitorowania i raportowania emisji procesowych, należy ustanowić przepisy dotyczące substancji zawierających inne postaci węgla prowadzące do emisji CO2 niż materiały zawierające węglany. Należy wyraźnie wskazać stosowanie mocznika w oczyszczaniu gazów kominowych, przy czym należy podać odpowiedni domyślny współczynnik emisji.
(25) Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy przyznać wystarczającą ilość czasu na przyjęcie niezbędnych środków i ustanowienie właściwych krajowych ram instytucjonalnych. Aby uwzględnić dalszy rozwój sytuacji i usunąć - w miarę możliwości - odniesienia do źródeł poza prawem Unii, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane, także w przypadku kolejnego przeglądu zanim rozpocznie się okres jego obowiązywania, od początku czwartego okresu rozliczeniowego, z wyjątkiem zmian do rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które powinny być stosowane jak najszybciej.
(26) Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 należy uchylić z dniem 1 stycznia 2021 r. Należy jednak utrzymać jego skutki w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji danych dotyczących emisji mających miejsce podczas trzeciego okresu rozliczeniowego EU ETS i danych dotyczących działalności prowadzonej w tym okresie.
(27) Niniejsze rozporządzenie obejmuje usprawnienia w zakresie monitorowania i raportowania, które uwzględniają pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska -mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), przyjętych przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu podczas jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. Rozporządzenie w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zostaje również zmienione w celu uwzględnienia pierwszego wydania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania, a oba te instrumenty zostają uzupełnione aktem delegowanym na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(28) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
SEKCJA 1
Przedmiot i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych.
Artykuł 2
Zakres
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji i działań lotniczych oraz do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów pochodzących z działań lotniczych.
Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r. oraz do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „dane dotyczące działalności" oznaczają dane dotyczące ilości paliw lub materiałów zużytych lub wyprodukowanych w wyniku prowadzonych działań, mające znaczenie dla metodyki monitorowania opartej na obliczeniach, wyrażone w teradżulach, przy czym masa jest wyrażona w tonach lub (w przypadku gazów) objętość jest wyrażona w normalnych metrach sześciennych, stosownie do sytuacji;
2) „okres rozliczeniowy" oznacza okres, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2003/87/WE;
3) „tonokilometr" oznacza tonę ładunku handlowego przewiezioną na odległość jednego kilometra;
4) „strumień materiałów wsadowych" oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
a) określony typ paliwa, surowca lub produktu, którego zużycie lub produkcja powoduje emisje odnośnych gazów cieplarnianych w jednym źródle emisji lub w ich większej liczbie;
b) określony typ paliwa, surowca lub produktu zawierający węgiel pierwiastkowy i uwzględniany w obliczeniach emisji gazów cieplarnianych z zastosowaniem metodyki bilansu masowego;
5) „źródło emisji" oznacza możliwą do zidentyfikowania część instalacji lub proces odbywający się w instalacji, z którego emitowane są odnośne gazy cieplarniane lub, w przypadku działań lotniczych, pojedynczy statek powietrzny;
6) „niepewność" oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
7) „współczynniki obliczeniowe" oznaczają wartość opałową, współczynnik emisji, wstępny współczynnik emisji, współczynnik utleniania, współczynnik konwersji, zawartość węgla pierwiastkowego lub frakcję biomasy;
8) „poziom dokładności" oznacza ustalony wymóg w zakresie określania wartości danych dotyczących działalności, współczynników obliczeniowych, rocznej wielkości emisji i średniej rocznej wielkości godzinowej emisji oraz ładunku handlowego;
9) „ryzyko nieodłączne" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, przed uwzględnieniem wpływu wszelkich powiązanych działań kontrolnych;
10) „ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, która może być istotna, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, i której system kontroli może nie zapobiec ani nie wykryć i nie skorygować w odpowiednim terminie;
11) „emisje pochodzące ze spalania" oznaczają emisje gazów cieplarnianych powstające podczas reakcji egzotermicznej paliwa z tlenem;
12) „okres sprawozdawczy" oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania w zakresie emisji lub - w przypadku danych dotyczących tonokilometrów - monitorowany rok, o którym mowa w art. 3e i 3f dyrektywy 2003/87/WE;
13) „współczynnik emisji" oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do danych dotyczących działalności w związku ze strumieniem materiałów wsadowych, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
14) „współczynnik utleniania" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego utlenionego do CO2 w wyniku spalania do węgla całkowitego zawartego w paliwie, wyrażony jako ułamek, przy czym tlenek węgla (CO) emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
15) „współczynnik konwersji" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego emitowanego jako CO2 do węgla całkowitego zawartego w strumieniu materiałów wsadowych przed rozpoczęciem procesu emisji, wyrażony jako ułamek, przy czym CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
16) „dokładność" oznacza stopień bliskości wyniku pomiaru i rzeczywistej wartości danej wielkości lub wartości referencyjnej określonej empirycznie przy zastosowaniu przyjętych w skali międzynarodowej i identyfikowalnych materiałów kalibracyjnych oraz metod standardowych, przy uwzględnieniu zarówno czynników losowych, jak i systematycznych;
17) „kalibracja" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd pomiarowy lub system pomiarowy bądź wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał referencyjny a odpowiednimi wartościami wielkości uzyskanymi z wzorca porównawczego;
18) „lot" oznacza lot zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 1 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
19) „pasażerowie" oznaczają osoby na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu, z wyłączeniem członków załogi przebywających na pokładzie w celach służbowych;
20) „zachowawczy" oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji lub przeszacowaniu liczby tonokilometrów;
21) „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji frakcję produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa, łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi, z leśnictwa i powiązanych gałęzi przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji frakcję odpadów, w tym odpadów przemysłowych i komunalnych pochodzenia biologicznego;
21a) „paliwa z biomasy” oznaczają paliwa gazowe i stałe wyprodukowane z biomasy;
21b) „biogaz” oznacza paliwa gazowe wyprodukowane z biomasy;
21c) „odpady” oznaczają odpady zdefiniowane w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE, z wyłączeniem substancji, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone w celu spełnienia niniejszej definicji;
21d) „pozostałość” oznacza substancję, która nie jest produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji; nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;
21e) „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo, i które nie obejmują pozostałości pochodzących z powiązanych gałęzi przemysłu lub powiązanego przetwórstwa;
22) „biopłyny" oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż transport, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;
23) „biopaliwa” oznaczają ciekłe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;
24) „prawna kontrola metrologiczna" oznacza kontrolę zadań pomiarowych, które mają być wykonywane w obszarze zastosowania przyrządu pomiarowego, przeprowadzaną ze względów interesu publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, do celów ochrony środowiska, nakładania podatków i opłat, ochrony konsumentów i uczciwego handlu;
25) „największy dopuszczalny błąd" oznacza dopuszczony błąd pomiaru określony w załączniku I oraz w dotyczących przyrządów załącznikach do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/32/UE (7) lub w krajowych przepisach dotyczących prawnej kontroli metrologicznej, stosownie do przypadku;
26) „działania w zakresie przepływu danych" oznaczają działania związane z nabywaniem, przetwarzaniem i obróbką danych potrzebnych do sporządzenia raportu na temat wielkości emisji na podstawie pierwotnych danych źródłowych;
27) „tony CO2(e)" oznaczają tony metryczne CO2 lub CO2(e);
28) „CO2(e)" oznacza dowolny gaz cieplarniany inny niż CO2, wymieniony w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE o równoważnym w stosunku do CO2 współczynniku ocieplenia globalnego;
29) „system pomiarowy" oznacza kompletny zestaw przyrządów pomiarowych i innych urządzeń, takich jak urządzenia do pobierania próbek i przetwarzania danych, stosowany do określania takich zmiennych, jak dane dotyczące działalności, zawartość węgla pierwiastkowego, wartość opałowa lub współczynnik emisji dla emisji gazów cieplarnianych;
30) „wartość opałowa" (NCV) oznacza konkretną ilość energii uwalnianej w postaci ciepła, kiedy paliwo lub materiał ulega pełnemu spaleniu z użyciem tlenu, w standardowych warunkach, pomniejszoną o ciepło parowania ewentualnie powstałej wody;
31) „emisje z procesów technologicznych" oznaczają emisje gazów cieplarnianych inne niż emisje pochodzące ze spalania, występujące wskutek zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych reakcji między substancjami lub ich przemiany, łącznie z chemiczną lub elektrolityczną redukcją rud metali, termicznym rozkładem substancji oraz tworzeniem substancji przeznaczonych do użytku jako produkty lub materiały wsadowe;
32) „znormalizowane paliwo handlowe" oznacza paliwa handlowe znormalizowane w skali międzynarodowej, wykazujące 95 % poziom ufności nieprzekraczający 1 % w zakresie ich podanej wartości opałowej, w tym olej napędowy, lekki olej opałowy, benzynę, naftę, kerozynę, etan, propan, butan, naftowe paliwo lotnicze (Jet A1 lub Jet A), paliwo do silników odrzutowych (Jet B) i benzynę lotniczą (AvGas);
33) „partia" oznacza ilość paliwa lub materiału poddaną reprezentatywnemu próbkowaniu i scharakteryzowaną, przekazywaną jako jednorazowa dostawa lub w sposób ciągły w określonym czasie;
34) „paliwo mieszane" oznacza paliwo zawierające zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
35) „materiał mieszany" oznacza materiał zawierający zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
36) „wstępny współczynnik emisji" oznacza zakładany całkowity współczynnik emisji paliwa lub materiału określony na podstawie zawartości węgla pierwiastkowego obejmującej jego frakcję biomasy i frakcję kopalną przed pomnożeniem go przez wartość frakcji kopalnej w celu uzyskania współczynnika emisji;
37) „frakcja kopalna" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego kopalnego do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38) „frakcja biomasy" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego pochodzącego z biomasy do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
39) „metoda bilansu energii" oznacza metodę służącą do szacowania ilości energii zużytej jako paliwo w kotle, obliczonej jako suma ciepła użytecznego i wszelkich strat energii w drodze promieniowania, przenoszenia i ze spalinami;
40) „ciągły pomiar emisji" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu wartości wielkości poprzez okresowe pomiary, przy zastosowaniu pomiaru w kominie lub procedur ekstrakcyjnych za pomocą przyrządu pomiarowego zlokalizowanego w pobliżu komina, przy wyłączeniu metodyki opartej na pomiarach, polegającej na pobieraniu pojedynczych próbek z komina;
41) „CO2 związany w paliwie" oznacza CO2 będący częścią strumienia materiałów wsadowych;
42) „węgiel kopalny" oznacza węgiel nieorganiczny i organiczny, który nie jest biomasą;
43) „punkt pomiarowy" oznacza źródło emisji, w przypadku którego do pomiaru emisji używa się systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) lub przekrój systemu rurociągów, w przypadku którego ustala się przepływ CO2 przy użyciu systemów ciągłych pomiarów;
44) „dokumentacja masy i wyważenia" oznacza dokumenty określone w przepisach międzynarodowych lub krajowych wdrażających normy i zalecane metody postępowania (SARP) określone w załączniku 6 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz określone w podczęści C sekcja 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (8) lub w równoważnych przepisach międzynarodowych;
45) „odległość" oznacza długość ortodromy między lotniskiem odlotu a lotniskiem przylotu, dodatkową w stosunku do stałego współczynnika wynoszącego 95 km;
46) „lotnisko odlotu" oznacza lotnisko, na którym rozpoczyna się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
47) „lotnisko przylotu" oznacza lotnisko, na którym kończy się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
48) „ładunek handlowy" oznacza łączną masę przewożonych ładunków, poczty, pasażerów i bagażu znajdujących się na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu;
49) „emisje niezorganizowane" oznaczają nieregularne lub niezamierzone emisje ze źródeł, które nie są zlokalizowane lub są zbyt zróżnicowane albo zbyt małe, aby mogły być monitorowane indywidualnie;
50) „lotnisko" oznacza lotnisko zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 2 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
51) „para lotnisk" oznacza parę, którą stanowią lotnisko odlotu i lotnisko przylotu;
52) „warunki standardowe" oznaczają temperaturę wynoszącą 273,15 K i ciśnienie wynoszące 101 325 Pa, definiujące normalny metr sześcienny (Nm3);
53) „składowisko" oznacza składowisko zgodnie z definicją w art. 3 pkt 3 dyrektywy 200 9/31/WE;
54) „wychwytywanie CO2" oznacza wychwytywanie CO2 ze strumieni gazu, jeżeli w przeciwnym razie mogłaby nastąpić jego emisja, w celu transportu i geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 200 9/31/WE;
55) „transport CO2" oznacza transport CO2 rurociągami w celu geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
56) „geologiczne składowanie CO2" oznacza geologiczne składowanie CO2 zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2009/31/WE;
57) „uwolnione emisje" oznaczają emisje celowo uwolnione z instalacji poprzez ustanowienie określonego punktu emisji;
58) „intensyfikacja wydobycia węglowodorów" oznacza dodatkowe wydobycie węglowodorów oprócz węglowodorów pozyskanych w wyniku ekstrakcji poprzez zatłaczanie wody lub w inny sposób;
59) „dane przybliżone" oznaczają wartości roczne potwierdzone empirycznie lub uzyskane z przyjętych źródeł, wykorzystywane przez prowadzącego instalację do zastąpienia danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych do celów zapewnienia pełnego raportowania, kiedy stosowana metodyka monitorowania nie pozwala na uzyskanie wszystkich wymaganych danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych;
60) „słup wody" oznacza słup wody zgodnie z definicją w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2009/31/WE;
61) „wyciek" oznacza wyciek zgodnie z definicją w art. 3 pkt 5 dyrektywy 2009/31/WE;
62) „kompleks składowania" oznacza kompleks składowania zgodnie z definicją w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2009/31/WE;
63) „sieć transportowa" oznacza sieć transportową zgodnie z definicją w art. 3 pkt 22 dyrektywy 2009/31/WE.
SEKCJA 2
Zasady ogólne
Artykuł 4
Obowiązek ogólny
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych wykonują swoje obowiązki związane z monitorowaniem i raportowaniem w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z zasadami określonymi w art. 5-9.
Artykuł 5
Kompletność
Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i obejmują one wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz ze spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych rodzajów działań włączonych zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy, a także emisje wszystkich gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do tych rodzajów działań, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych podejmują właściwe środki w celu zapobiegania powstawaniu w okresie sprawozdawczym jakichkolwiek luk w danych.
Artykuł 6
Spójność, porównywalność i przejrzystość
1. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. W tym celu prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi i właściwym organom odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
Artykuł 7
Dokładność
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych zapewniają, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych.
W miarę możliwości identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
Dochowują należytej staranności w celu zagwarantowania, że obliczenia i pomiary emisji wykazują najwyższy osiągalny stopień dokładności.
Artykuł 8
Rzetelność metodyki i raportu na temat wielkości emisji
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w odniesieniu do rzetelności zgłaszanych danych dotyczących emisji. Określają wielkość emisji z zastosowaniem właściwych metod monitorowania przedstawionych w niniejszym rozporządzeniu.
Zgłaszane dane dotyczące emisji i inne przedstawiane w związku z nimi dane nie mogą zawierać żadnych istotnych nieprawidłowości, jak określono w art. 3 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 (9), cechować się stronniczością w doborze i sposobie prezentacji informacji oraz muszą zapewniać wiarygodny i wyważony wykaz emisji z danej instalacji lub pochodzących od danego operatora statku powietrznego.
Przy wyborze metodyki monitorowania korzyści wynikające z większej dokładności należy oceniać z uwzględnieniem dodatkowych kosztów. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji mają na celu uzyskanie największej osiągalnej dokładności, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 9
Stałe doskonalenie
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji sporządzonych zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE w prowadzonych potem działaniach związanych z monitorowaniem i raportowaniem.
Artykuł 10
Koordynacja
Jeśli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE, wówczas koordynuje ono prace takich organów prowadzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
ROZDZIAŁ II
PLAN MONITOROWANIA
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 11
Obowiązek ogólny
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje emisje gazów cieplarnianych na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ zgodnie z art. 12, uwzględniającego charakter i sposób funkcjonowania instalacji lub działań lotniczych, do których ma on zastosowanie.
Plan monitorowania uzupełniają pisemne procedury, które prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje do celów działań prowadzonych w ramach planu monitorowania, stosownie do sytuacji.
2. Plan monitorowania, o którym mowa w ust. 1, zawiera podane w sposób prosty i logiczny instrukcje dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, zapobiegając powielaniu działań i uwzględniając istniejące systemy stosowane w danej instalacji lub przez danego operatora statku powietrznego.
Artykuł 12
Zawartość planu monitorowania i jego przedłożenie
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego operatora statku powietrznego i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada następujące dokumenty uzupełniające:
a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;
b) wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
2. Jeśli załącznik I zawiera odniesienie do procedury, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę oddzielnie od planu monitorowania.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego streszcza procedury w planie monitorowania, podając następujące informacje:
a) tytuł procedury;
b) identyfikowalne i weryfikowalne odniesienie umożliwiające identyfikację procedury;
c) identyfikację stanowiska lub wydziału odpowiedzialnego za wdrożenie procedury oraz za dane pozyskane za pomocą procedury lub zarządzane z jej zastosowaniem;
d) krótki opis procedury umożliwiający prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego, właściwemu organowi i weryfikatorowi zrozumienie podstawowych parametrów i wykonywanych czynności;
e) lokalizację odnośnych rejestrów i informacji;
f) w stosownych przypadkach nazwę używanego systemu komputerowego;
g) w stosownych przypadkach wykaz norm EN lub innych zastosowanych norm.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego sporządza wszelką pisemną dokumentację procedur, którą na żądanie udostępnia właściwemu organowi. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia ją również do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. (uchylony)
Artykuł 13
Znormalizowane i uproszczone plany monitorowania
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych na stosowanie znormalizowanych lub uproszczonych planów monitorowania, bez uszczerbku dla art. 12 ust. 3.
W tym celu państwa członkowskie mogą publikować formularze planu monitorowania, w tym opis procedur przepływu danych i kontroli, o których mowa w art. 58 i 59, na podstawie formularzy i wytycznych publikowanych przez Komisję.
2. Przed zatwierdzeniem jakiegokolwiek uproszczonego planu monitorowania, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ przeprowadza uproszczoną ocenę ryzyka, aby ustalić, czy proponowane działania kontrolne oraz procedury odnoszące się do działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej oraz uzasadniają zastosowanie takiego uproszczonego planu monitorowania.
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia oceny ryzyka zgodnie z poprzednim akapitem przez samego prowadzącego instalacje lub operatora statku powietrznego.
Artykuł 14
Zmiany planu monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie instalacji lub działania lotniczego zgodnie z art. 7 dyrektywy 2003/87/WE, a także czy możliwe jest udoskonalenie metodyki monitorowania.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zmienia plan monitorowania przynajmniej w każdej z następujących sytuacji:
a) wystąpienia nowych emisji spowodowanych prowadzeniem nowych rodzajów działalności lub użyciem nowych paliw bądź materiałów, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
b) zmiany dostępności danych spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi przyczynami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
c) stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
d) zmiany w planie monitorowania skutkującej poprawą dokładności zgłaszanych danych, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów;
e) plan monitorowania nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a właściwy organ zażądał od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wprowadzenia zmian w takim planie;
f) konieczna jest odpowiedź na sugestie dotyczące udoskonaleń planu monitorowania zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.
Artykuł 15
Zatwierdzanie zmian planu monitorowania
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ o wszelkich propozycjach zmian planu monitorowania.
Właściwy organ może jednak zezwolić prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego na powiadamianie o zmianach planu monitorowania niebędących istotnymi zmianami w rozumieniu ust. 3 i 4 do dnia 31 grudnia tego samego roku.
2. Każda istotna zmiana planu monitorowania w rozumieniu ust. 3 i 4 podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ.
Jeśli właściwy organ uzna, że zmiana nie jest istotna, bezzwłocznie informuje o tym prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
3. Istotne zmiany w planie monitorowania instalacji obejmują:
a) zmiany kategorii instalacji, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności zgodnie z art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 47 ust. 8 zmiany dotyczące statusu instalacji jako „instalacji o niskim poziomie emisji"
c) zmiany źródeł emisji;
d) zastąpienie metodyki wyznaczania wielkości emisji opartej na obliczeniach metodyką opartą na pomiarach lub odwrotnie, albo zastąpienie metodyki rezerwowej metodyką opartą na poziomach dokładności lub odwrotnie;
e) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
f) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
g) zmianę kategoryzacji strumieni materiałów wsadowych - między kategoriami strumieni materiałów wsadowych głównych, pomniejszych lub de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
h) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
i) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach dotyczących pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji;
j) wdrożenie lub przyjęcie metodyki określania ilościowego w odniesieniu do emisji z wycieku w składowiskach.
4. Istotne zmiany w planach monitorowania operatora statku powietrznego obejmują:
a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/8 7/WE;
b) w odniesieniu do planu monitorowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów:
(i) zmianę między statusem niekomercyjnym a komercyjnym świadczonej usługi transportu lotniczego;
(ii) zmianę przedmiotu usługi transportu lotniczego, przy czym przedmiotem mogą być pasażerowie, ładunek lub poczta.
Artykuł 16
Wdrażanie i rejestracja zmian
1. Przed otrzymaniem zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może prowadzić monitorowanie i raportowanie, stosując zmodyfikowany plan monitorowania, jeśli może w sposób uzasadniony założyć, że proponowane zmiany nie są istotne lub monitorowanie prowadzone zgodnie z pierwotnym planem monitorowania skutkowałoby pozyskaniem niekompletnych danych dotyczących emisji.
W razie wątpliwości prowadzący instalację lub operator statku powietrznego stosuje równolegle zarówno zmieniony, jak i pierwotny plan monitorowania w celu przeprowadzenia wszystkich działań w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z obydwoma planami, oraz przechowuje zapisy obu wyników monitorowania.
2. Po otrzymaniu zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykorzystuje tylko dane odnoszące się do zmodyfikowanego planu monitorowania i prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania tylko na podstawie zmodyfikowanego planu monitorowania od daty, od której ma zastosowanie aktualna wersja planu monitorowania.3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi rejestr wszystkich zmian planu monitorowania. Każdy wpis w rejestrze zawiera:
a) przejrzysty opis zmiany;
b) uzasadnienie zmiany;
c) termin powiadomienia właściwego organu o zmianie zgodnie z art. 15 ust. 1;
d) datę potwierdzenia przez właściwy organ odbioru powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 1, o ile jest dostępna, oraz termin zatwierdzenia lub poinformowania, o których mowa w art. 15 ust. 2;
e) datę rozpoczęcia wdrażania zmodyfikowanego planu monitorowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
SEKCJA 2
Techniczna wykonalność i nieracjonalne koszty
Artykuł 17
Techniczna wykonalność
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
Artykuł 18
Nieracjonalne koszty
1. W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 20 EUR za jedno uprawnienie, a koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez prowadzącego instalację poziomów dokładności dla danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że prowadzący instalację ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni materiałów wsadowych w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Takie środki mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień materiałów wsadowych;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej - zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE (10) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczających ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
4. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania instalacji nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów do czasu osiągnięcia łącznej kwoty 2 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku instalacji o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 500 EUR na okres sprawozdawczy.
ROZDZIAŁ III
MONITOROWANIE EMISJI Z INSTALACJI
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 19
Kategoryzacja instalacji, strumieni materiałów wsadowych i źródeł emisji
1. Do celów monitorowania emisji i określania minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności każdy prowadzący instalację określa kategorię własnej instalacji zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, każdego strumienia materiałów wsadowych zgodnie z ust. 3 i każdego źródła emisji zgodnie z ust. 4.
2. Prowadzący instalację klasyfikuje każdą instalację jako należącą do jednej z następujących kategorii:
a) instalacja kategorii A - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły 50 000 ton CO2(e) lub mniej;
b) instalacja kategorii B - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 50 000 ton CO2(e) oraz 500 000 ton CO2(e)lub mniej;
c) instalacja kategorii C - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 500 000 ton CO2(e).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji instalacji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Prowadzący instalację klasyfikuje każdy strumień materiałów wsadowych jako należący do jednej z następujących kategorii, porównując strumień z sumą wszystkich bezwzględnych wartości kopalnego CO2 i CO2(e) odpowiadającego wszystkim strumieniom materiałów wsadowych uwzględnianym przez metody oparte na obliczeniach oraz z sumą wszystkich emisji ze źródeł emisji monitorowanych z zastosowaniem metod opartych na pomiarach, przed odjęciem przenoszonego CO2:
a) pomniejszych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 10 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) strumieni materiałów wsadowych de minimis - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 2 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 20 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
c) głównych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w lit. a) i b).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia materiałów wsadowych jako pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia de minimis, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Prowadzący instalację klasyfikuje każde źródło emisji, w przypadku którego stosowana jest metodyka oparta na pomiarach, do jednej z następujących kategorii:
a) pomniejszych źródeł emisji - jeśli źródło emisji emituje mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie lub mniej niż 10 % łącznych emisji instalacji pochodzących z paliw kopalnych, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) głównych źródeł emisji - jeśli źródło emisji nie kwalifikuje się jako pomniejsze źródło emisji.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji źródła emisji jako pomniejszego źródła emisji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
5. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne z danej instalacji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy nie są znane lub nie odzwierciedlają już wystarczająco panującego stanu do celów ust. 2, w celu określenia kategorii instalacji prowadzący instalację wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2.
6. Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 20
Granice monitorowania
1. Prowadzący instalacje definiują granice monitorowania dla każdej instalacji.
W tych granicach prowadzący instalację uwzględnia wszystkie odpowiednie emisje gazów cieplarnianych pochodzące ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań prowadzonych w instalacji i wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz z rodzajów działań i gazów cieplarnianych włączonych przez państwo członkowskie, w którym znajduje się instalacja, zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy.
Prowadzący instalację uwzględnia zarówno emisje z normalnego trybu działalności, jak i z wydarzeń nietypowych, włącznie z rozruchem i wyłączeniem instalacji oraz sytuacjami awaryjnymi w okresie sprawozdawczym, z wyjątkiem emisji z ruchomych maszyn służących do celów transportu.
2. Definiując proces monitorowania i raportowania, prowadzący instalację uwzględnia wymogi dotyczące poszczególnych sektorów określone w załączniku IV.
3. W przypadku stwierdzenia wycieków z kompleksu składowania w rozumieniu dyrektywy 2009/31/WE prowadzących do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, traktuje się je jako źródła emisji z odnośnej instalacji oraz monitoruje zgodnie z sekcją 23 załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.
Właściwy organ może dopuścić wykluczenie wycieku jako źródła emisji z procesu monitorowania i raportowania, jeżeli zostaną podjęte działania naprawcze na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE, a emisje lub uwolnienie do słupa wody z takiego wycieku nie są już wykrywalne.
Artykuł 21
Wybór metodyki monitorowania
1. Do celów monitorowania emisji z instalacji prowadzący instalację decyduje się na stosowanie metodyki opartej na obliczeniach lub metodyki opartej na pomiarach, z zastrzeżeniem przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia.
Metodyka oparta na obliczeniach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze strumieni materiałów wsadowych na podstawie danych dotyczących działalności uzyskanych za pomocą systemów pomiarowych oraz na podstawie dodatkowych parametrów uzyskanych z analiz laboratoryjnych lub wartości domyślnych. Metodykę opartą na obliczeniach można wdrażać w postaci metodyki standardowej, o której mowa w art. 24, lub w postaci metodyki bilansu masowego, o której mowa w art. 25.
Metodyka oparta na pomiarach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze źródeł emisji za pomocą ciągłego pomiaru stężenia odnośnego gazu cieplarnianego w spalinach oraz przepływu spalin, łącznie z monitorowaniem przenoszenia CO2 między instalacjami, przy czym dokonuje się pomiarów stężenia CO2 i przepływu przenoszonego gazu.
Jeśli stosuje się metodykę opartą na obliczeniach, prowadzący instalację określa w planie monitorowania w odniesieniu do każdego strumienia materiałów wsadowych, czy stosuje się metodykę standardową, czy metodykę bilansu masowego, z podaniem odpowiednich poziomów dokładności zgodnie z załącznikiem II.
2. Z zastrzeżeniem zgody właściwego organu prowadzący instalację może połączyć metodykę standardową, metodykę bilansu masowego i metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do różnych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do jednej instalacji, pod warunkiem że nie wystąpią luki ani nie dojdzie do podwójnego liczenia emisji.
3. W przypadku gdy wymogi sektorowe określone w załączniku IV wymagają zastosowania szczególnej metodyki monitorowania, prowadzący instalację stosuje tę metodykę lub metodykę opartą na pomiarach. Prowadzący instalację może wybrać inną metodykę tylko wtedy, gdy przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że zastosowanie wymaganej metodyki nie jest technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że alternatywna metodyka zapewnia większą całkowitą dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 22
Metodyka monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności
Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1, w odniesieniu do wybranych strumieni materiałów wsadowych lub źródeł emisji prowadzący instalację może stosować metodykę monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności (dalej zwaną „metodyką rezerwową"), pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w ramach metodyki opartej na obliczeniach w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych albo większej liczby takich strumieni oraz metodyki opartej na pomiarach w odniesieniu do co najmniej jednego źródła emisji związanego z tymi samymi strumieniami materiałów wsadowych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
b) prowadzący instalację co roku ocenia i określa liczbowo niepewności wszystkich parametrów stosowanych do wyznaczenia rocznej wielkości emisji zgodnie z wytyczną ISO dotyczącą wyrażania niepewności pomiarowych (JCGM 100:2008) lub z inną równoważną, uznaną na całym świecie normą i uwzględnia wyniki w rocznym raporcie na temat wielkości emisji;
c) prowadzący instalację wykazuje w sposób wymagany przez właściwy organ, że w razie zastosowania takiej rezerwowej metodyki monitorowania progi całkowitej niepewności w odniesieniu do rocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych dotyczącego całej instalacji nie przekraczają 7,5 % w przypadku instalacji kategorii A, 5,0 % w przypadku instalacji kategorii B oraz 2,5 % w przypadku instalacji kategorii C.
Artykuł 23
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, prowadzący instalację, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Prowadzący instalację podejmuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalację, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez prowadzącego instalację do wyznaczania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki podjęte przez prowadzącego instalację w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 24
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki standardowej
1. Zgodnie z metodyką standardową prowadzący instalację oblicza wielkość emisji pochodzących ze spalania na strumień materiałów wsadowych, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością spalonego paliwa wyrażoną w teradżulach na podstawie wartości opałowej (NCV) przez odpowiedni współczynnik emisji wyrażony w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem NCV, a także przez odpowiedni współczynnik utleniania.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji pochodzących ze spalania, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych z ilością spalonego paliwa wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik emisji i odpowiedni współczynnik utleniania.
2. Prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji z procesów technologicznych na strumień materiałów wsadowych, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych ze zużyciem materiału, wielkością przerobu instalacji lub wielkością produkcji, wyrażoną w tonach lub w normalnych metrach sześciennych, przez odpowiedni współczynnik emisji, wyrażony w t CO2/t lub t CO2/Nm3, oraz odpowiedni współczynnik konwersji.
3. Jeśli współczynnik emisji poziomu dokładności 1 lub poziomu dokładności 2 uwzględnia już wpływ niepełnych reakcji chemicznych, współczynnik utleniania lub współczynnik konwersji określa się jako 1.
Artykuł 25
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki bilansu masowego
1. Zgodnie z metodyką bilansu masowego prowadzący instalację oblicza ilość CO2 odpowiadającą każdemu strumieniowi materiałów wsadowych uwzględnionemu w bilansie masowym, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością paliwa lub materiału wchodzącego w granice bilansu masowego lub opuszczającego je, przez zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale pomnożoną przez 3,664 t CO2/t C, zgodnie z załącznikiem II sekcja 3.
2. Niezależnie od przepisów art. 49 emisje z całego procesu objętego bilansem masowym stanowią sumę ilości CO2 odpowiadających wszystkim strumieniom materiałów wsadowych objętym bilansem masowym. Ilość CO emitowanego do atmosfery oblicza się w bilansie masowym jako emisję molowo równoważnej ilości CO2.
Artykuł 26
Właściwe poziomy dokładności
1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych zgodnie z art. 21 ust. 1, w celu wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy prowadzący instalację stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku instalacji należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia materiałów wsadowych stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku II.
W przypadku głównych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Właściwy organ może, w okresie przejściowym uzgodnionym z prowadzącym instalację, zezwolić mu na stosowanie w odniesieniu do głównych strumieni materiałów wsadowych niższych poziomów dokładności, niż te, o których mowa w akapicie drugim, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, pod warunkiem że:
a) prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem drugim nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów; oraz
b) prowadzący instalację przedstawi plan udoskonaleń, wskazujący w jaki sposób i do kiedy zostanie osiągnięty co najmniej poziom dokładności wymagany na mocy akapitu drugiego.
2. W przypadku pomniejszych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
3. W przypadku strumieni materiałów wsadowych de minimis prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
4. W przypadku współczynnika utleniania i współczynnika konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej najniższe poziomy dokładności wymienione w załączniku II.
5. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, a także paliw wykorzystywanych jako wsad do procesu lub w bilansach masowych zgodnie z art. 25, wartość opałową można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Dane dotyczące działalności
Artykuł 27
Wyznaczanie wartości danych dotyczących działalności
1. Prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności w odniesieniu do strumienia materiałów wsadowych w jeden z następujących sposobów:
a) na podstawie ciągłych pomiarów odnoszących się do procesu powodującego emisje;
b) na podstawie zagregowanych wyników pomiarów osobno dostarczanych ilości, z uwzględnieniem odpowiednich zmian w zapasach.
2. Do celów ust. 1 lit. b) ilość paliwa lub materiału przetworzonego w okresie sprawozdawczym oblicza się jako ilość paliwa lub materiału otrzymaną w okresie sprawozdawczym pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału wyprowadzoną z instalacji oraz powiększoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na początku okresu sprawozdawczego, i pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na końcu okresu sprawozdawczego.
Gdy wyznaczenie ilości objętych zapasami w drodze bezpośredniego pomiaru nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może oszacować takie ilości na podstawie jednej z następujących informacji:
a) danych z poprzednich lat w korelacji z wielkością produkcji w okresie sprawozdawczym;
b) udokumentowanych procedur i odnośnych danych w skontrolowanych sprawozdaniach finansowych za dany okres sprawozdawczy.
Gdy wyznaczenie wartości danych dotyczących działalności dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok sprawozdawczy od kolejnego i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku jednego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni muszą być wyraźnie odnotowane, stanowiąc podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku.
Artykuł 28
Systemy pomiarowe pod kontrolą prowadzącego instalację
1. Do celów wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności zgodnie z art. 27 prowadzący instalację może wykorzystać wyniki pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, o ile spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:
a) prowadzący instalację musi przeprowadzić ocenę niepewności oraz zapewnia osiągnięcie progu niepewności dla odpowiedniego poziomu dokładności;
b) prowadzący instalację musi zapewnić co najmniej raz w roku i po każdej kalibracji przyrządu pomiarowego, aby wyniki kalibracji pomnożone przez zachowawczy współczynnik korygujący zostały porównane z odpowiednimi progami niepewności. Zachowawczy współczynnik korygujący opiera się na odpowiednich szeregach czasowych poprzednich kalibracji tego przyrządu pomiarowego lub podobnych przyrządów pomiarowych, aby uwzględnić wpływ niepewności podczas użytkowania.
W przypadku przekroczenia progów poziomów dokładności zatwierdzonych zgodnie z art. 12 lub stwierdzenia, że urządzenia nie odpowiadają innym wymogom, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze oraz powiadamia o tym właściwy organ.
2. Prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi ocenę niepewności, o której mowa w ust. 1 lit. a), przy zgłaszaniu nowego planu monitorowania lub kiedy jest ona istotna w związku ze zmianą w zatwierdzonym planie monitorowania.
Taka ocena obejmuje określoną niepewność zastosowanych urządzeń pomiarowych, niepewność związaną z kalibracją oraz wszelką dodatkową niepewność związaną ze sposobem użycia przyrządów pomiarowych w praktyce. W ocenie niepewności uwzględnia się niepewność związaną ze zmianami w zapasach, jeśli w miejscach składowania można umieścić co najmniej 5 % zużywanej rocznie ilości rozpatrywanego paliwa lub materiału. Przeprowadzając ocenę, prowadzący instalację bierze pod uwagę fakt, że podane wartości służące do zdefiniowania progów niepewności poziomów dokładności w załączniku II odnoszą się do niepewności w całym okresie sprawozdawczym.
Prowadzący instalację może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego lub, jeśli jest niższa, niepewność uzyskaną poprzez pomnożenie wyników kalibracji przez zachowawczy współczynnik korygujący odzwierciedlający wpływ niepewności podczas użytkowania należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku II, pod warunkiem zainstalowania przyrządów pomiarowych w środowisku odpowiadającym ich specyfikacjom użytkowym.
3. Niezależnie od przepisów ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na wykorzystanie wyników pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, jeśli prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że stosowane przyrządy pomiarowe podlegają odpowiedniej krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami krajowymi dotyczącymi prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniego zadania pomiarowego.
Artykuł 29
Systemy pomiarowe poza kontrolą prowadzącego instalację
1. Jeśli z uproszczonej oceny niepewności wynika, że wykorzystanie systemów pomiarowych znajdujących się poza kontrolą prowadzącego instalację, w porównaniu z wykorzystaniem systemów kontrolowanych przez prowadzącego instalację zgodnie z art. 28, umożliwia prowadzącemu instalację osiągnięcie co najmniej tak wysokiego poziomu dokładności, zapewnia bardziej wiarygodne wyniki oraz jest mniej podatne na ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej, prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności, wykorzystując systemy pomiarowe znajdujące się poza jego kontrolą.
W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać jedno z następujących źródeł danych:
a) ilości z wystawionych przez kontrahenta faktur, pod warunkiem że miała miejsce transakcja handlowa między dwoma niezależnymi partnerami handlowymi;
b) bezpośrednie odczyty z takich systemów pomiarowych.
2. Prowadzący instalację zapewnia zgodność z właściwym poziomem dokładności zgodnie z art. 26.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami dotyczącymi krajowej prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniej transakcji handlowej.
Jeśli właściwe wymogi dotyczące krajowej prawnej kontroli metrologicznej są mniej rygorystyczne niż wymogi właściwego poziomu dokładności zgodnego z art. 26, prowadzący instalację pozyskuje dowody dotyczące właściwej niepewności od kontrahenta odpowiedzialnego za system pomiarowy.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 30
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne lub wartości wyznaczone na podstawie analizy, zależnie od właściwego poziomu dokładności.
2. Prowadzący instalację wyznacza i zgłasza współczynniki obliczeniowe w sposób spójny ze stanem wykorzystanym w związku z danymi dotyczącymi działalności, odnosząc się do stanu paliwa lub materiału, w którym kupuje się paliwo lub materiał, bądź używa się go w procesie powodującym emisje, zanim wyschnie lub zostanie poddany innemu przetworzeniu na potrzeby analizy laboratoryjnej.
Jeśli ta metoda prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli można osiągnąć większą dokładność, prowadzący instalację może zgłaszać dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe w sposób spójny, odnosząc się do stanu, w którym przeprowadzono analizy laboratoryjne.
Prowadzący instalację jest zobowiązany do określenia frakcji biomasy wyłącznie w odniesieniu do paliw mieszanych lub materiałów mieszanych. W przypadku innych paliw lub materiałów stosuje się wartość domyślną wynoszącą 0 % dla frakcji biomasy paliw kopalnych lub materiałów oraz wartość domyślną wynoszącą 100 % frakcji biomasy w odniesieniu do paliw z biomasy lub materiałów składających się wyłącznie z biomasy.
Artykuł 31
Wartości domyślne współczynników obliczeniowych
1. Jeśli prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne, wówczas, zgodnie z wymogami dotyczącymi właściwego poziomu dokładności określonymi w załącznikach II i VI, stosuje jedną z następujących wartości:
a) współczynniki standardowe i współczynniki stechiometryczne wymienione w załączniku VI;
b) współczynniki standardowe stosowane przez państwo członkowskie w krajowej inwentaryzacji przekazanej do Sekretariatu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
c) wartości określone na podstawie literatury, uzgodnione z właściwym organem, w tym współczynniki standardowe publikowane przez właściwy organ, zgodne ze współczynnikami, o których mowa w lit. b), lecz reprezentatywne dla bardziej zdezagregowanych źródeł strumieni paliwa;
d) wartości określone i gwarantowane przez dostawcę paliwa lub materiału, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że zawartość węgla pierwiastkowego wykazuje 95 % przedział ufności nieprzekraczający 1 %;
e) wartości określone na podstawie analiz przeprowadzonych w przeszłości, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że takie wartości są reprezentatywne dla przyszłych partii tego samego paliwa lub materiału.
2. Prowadzący instalację określa wszystkie wartości domyślne zastosowane w planie monitorowania.
Jeśli wartości domyślne zmieniają się z roku na rok, prowadzący instalację określa w planie monitorowania właściwe autorytatywne źródło danej wartości.
3. Właściwy organ może zatwierdzić zmianę wartości domyślnej współczynnika obliczeniowego w planie monitorowania zgodnie z art. 15 ust. 2 tylko wówczas, gdy prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że nowa wartość domyślna pozwoli na dokładniejsze wyznaczanie wielkości emisji.
4. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może pozwolić na wyznaczanie wartości opałowej i współczynników emisji paliw z zastosowaniem tych samych poziomów dokładności, które są wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że prowadzący instalację przedstawi, co najmniej raz na trzy lata, dowody potwierdzające, że w ciągu ostatnich trzech lat zmienność wartości opałowej mieściła się w przedziale 1 %.
5. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może uznać, że stechiometryczna zawartość węgla pierwiastkowego w czystej substancji chemicznej jest uznawana za zgodną z poziomem dokładności, który w przeciwnym razie wymagałby przeprowadzenia analiz zgodnie z art. 32-35, jeżeli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że wykorzystanie analiz prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów i że stosowanie wartości stechiometrycznej nie doprowadzi do niedoszacowania emisji.
Artykuł 32
Współczynniki obliczeniowe wyznaczone na podstawie analiz
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby wszelkie analizy, pobieranie próbek, kalibracje i walidacje do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych były prowadzone z zastosowaniem metod opartych na odpowiednich normach EN.
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
2. W przypadku użycia do wyznaczania wielkości emisji chromatografów gazowych działających w trybie on-line lub ekstrakcyjnych albo nieekstrakcyjnych analizatorów gazu prowadzący instalację uzyskuje od właściwego organu zgodę na użycie takich urządzeń. Używa się ich wyłącznie w celu pozyskania danych dotyczących składu paliw lub materiałów gazowych. Prowadzący instalację gwarantuje, jako minimalne środki zapewniania jakości, przeprowadzenie atestacji początkowej oraz powtarzanych co roku atestacji przyrządu.
3. Wyniki analizy wykorzystuje się wyłącznie w odniesieniu do okresu dostawy bądź partii paliwa lub materiału, którego próbki pobrano i dla którego próbki miały być reprezentatywne.
Wyznaczając określony parametr, prowadzący instalację wykorzystuje wyniki wszystkich analiz przeprowadzonych w odniesieniu do takiego parametru.
Artykuł 33
Plan pobierania próbek
1. Jeśli współczynniki obliczeniowe są wyznaczane w drodze analiz, prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi do zatwierdzenia, w odniesieniu do każdego paliwa lub materiału, plan pobierania próbek w postaci pisemnej procedury zawierającej informacje o metodyce przygotowania próbek, w tym o obowiązkach, lokalizacjach, częstotliwościach i ilościach, a także o metodyce przechowywania i transportu próbek.
Prowadzący instalację zapewnia, aby pobrane próbki były reprezentatywne dla odpowiedniej partii lub okresu dostawy i wolne od błędu systematycznego. Odpowiednie elementy planu pobierania próbek uzgadnia się z laboratorium przeprowadzającym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału, a dowody takiego uzgodnienia włącza się do planu. Prowadzący instalację udostępnia plan do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Prowadzący instalację, w porozumieniu z laboratorium prowadzącym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału i z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, dostosowuje elementy planu pobierania próbek, jeśli wyniki analizy wskazują, że niejednorodność paliwa lub materiału różni się znacznie od danych dotyczących niejedno-rodności, na których opierał się pierwotny plan pobierania próbek danego paliwa lub materiału.
Artykuł 34
Korzystanie z laboratoriów
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające analizy mające na celu wyznaczenie współczynników obliczeniowych były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych.
2. Z laboratoriów nieakredytowanych zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 można korzystać do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych tylko wówczas, gdy prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że dostęp do laboratoriów, o których mowa w ust. 1, nie jest technicznie wykonalny lub prowadziłby do nieracjonalnych kosztów, a laboratorium nieakredytowane spełnia wymogi równoważne wymogom określonym w normie EN ISO/IEC 17025.
3. Właściwy organ uznaje, że laboratorium spełnia wymogi równoważne wymogom normy EN ISO/IEC 17025 w rozumieniu ust. 2, jeśli prowadzący instalację przedstawi, o ile to możliwe, w postaci i na poziomie szczegółowości, jakie są wymagane w odniesieniu do procedur na mocy art. 12 ust. 2, dowody zgodne z akapitem drugim i trzecim niniejszego ustępu.
W odniesieniu do zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia akredytowaną certyfikację laboratorium zgodnie z normą EN ISO/IEC 9001 lub inne certyfikaty systemów zarządzania jakością stosowanych w laboratorium. W przypadku braku takich certyfikowanych systemów zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia odpowiednie dowody potwierdzające, że laboratorium jest w stanie zarządzać swoimi pracownikami, procedurami, dokumentami i zadaniami w niezawodny sposób.
W odniesieniu do kompetencji technicznych prowadzący instalację przedstawia dowody potwierdzające, że laboratorium posiada odpowiednie kompetencje oraz jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki, stosując odpowiednie procedury analityczne. Takie dowody obejmują co najmniej następujące elementy:
a) zarządzanie kompetencjami pracowników w odniesieniu do określonych przydzielonych im zadań;
b) adekwatność umiejscowienia i warunków otoczenia;
c) wybór metod analitycznych i odpowiednich norm;
d) w stosownych przypadkach zarządzanie pobieraniem i przygotowaniem próbek, w tym kontrolę integralności próbki;
e) w stosownych przypadkach, opracowanie i walidację nowych metod analitycznych lub zastosowanie metod nieobjętych normami międzynarodowymi lub krajowymi;
f) oszacowanie niepewności;
g) zarządzanie urządzeniami, w tym procedurami kalibracji, regulacji, utrzymania i naprawy urządzeń, a także prowadzenie rejestru takich działań;
h) zarządzanie danymi, dokumentami i oprogramowaniem oraz sprawowanie kontroli nad nimi;
i) zarządzanie pozycjami kalibracji i materiałami odniesienia;
j) zapewnianie jakości w odniesieniu do kalibracji i wyników badań, w tym regularny udział w programach badania biegłości, stosowanie metod analitycznych do certyfikowanych materiałów referencyjnych lub porównywanie wyników z laboratorium akredytowanym;
k) zarządzanie procesami zlecanymi na zewnątrz;
l) zarządzanie przydziałami, reklamacjami klientów i zapewnianie terminowego podejmowania działań naprawczych.
Artykuł 35
Częstotliwości analiz
1. Prowadzący instalację stosuje minimalne częstotliwości analiz odnośnych paliw i materiałów wymienione w załączniku VII.
2. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na zastosowanie innej częstotliwości niż ta, o której mowa w ust. 1, jeśli minimalne częstotliwości nie są dostępne lub jeśli prowadzący instalację wykaże jeden z poniższych warunków:
a) z danych historycznych, w tym wyników analiz dotyczących odnośnych paliw lub materiałów w okresie sprawozdawczym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres sprawozdawczy, wynika, że wszelka zmienność wyników analiz dotyczących odnośnego paliwa lub materiału nie przekracza 1/3 wartości niepewności, której prowadzący instalację musi przestrzegać w odniesieniu do wyznaczania wartości danych dotyczących działalności związanych z odnośnym paliwem lub materiałem;
b) stosowanie wymaganej częstotliwości prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku gdy instalacja działa wyłącznie przez część roku lub gdy paliwa lub materiały są dostarczane w partiach zużywanych w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, właściwy organ może uzgodnić z prowadzącym instalację bardziej odpowiedni harmonogram analiz, pod warunkiem że w rezultacie otrzymuje się niepewność porównywalną do niepewności, której wartość określono w akapicie pierwszym lit. a).
Podsekcja 4
Szczególne współczynniki obliczeniowe
Artykuł 36
Współczynniki emisji dla CO2
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki emisji właściwe dla poszczególnych rodzajów działań, dotyczące emisji CO2.
2. Współczynniki emisji dla paliw, w tym używanych jako wsad do procesu, wyraża się jako t CO2/TJ.
Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie współczynnika emisji dla paliwa wyrażonego jako t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku emisji pochodzących ze spalania, jeśli zastosowanie współczynnika emisji wyrażonego jako t CO2/TJ prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli dzięki zastosowaniu takiego współczynnika emisji można osiągnąć co najmniej równoważną dokładność w obliczeniu wielkości emisji.
3. Do celów przeliczenia zawartości węgla pierwiastkowego na odpowiednią wartość współczynnika emisji powiązanego z CO2, lub na odwrót, prowadzący instalację stosuje współczynnik 3,664 t CO2/t C.
Artykuł 37
Współczynniki utleniania i konwersji
1. W celu wyznaczenia współczynników utleniania lub konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej poziom dokładności 1. Jeśli współczynnik emisji uwzględnia wpływ niecałkowitego utlenienia lub konwersji, prowadzący instalację stosuje współczynnik utleniania lub konwersji wynoszący 1.
Właściwy organ może jednak wymagać od prowadzących instalacje stałego stosowania poziomu dokładności 1.
2. Jeśli w instalacji używa się kilku paliw, a w odniesieniu do określonego współczynnika utleniania ma być zastosowany poziom dokładności 3, prowadzący instalację może wystąpić do właściwego organu o zatwierdzenie jednego lub obu poniższych sposobów postępowania:
a) wyznaczanie jednego zagregowanego współczynnika utleniania dla całego procesu spalania i stosowanie go do wszystkich paliw;
b) przypisanie niecałkowitego utlenienia jednemu głównemu strumieniowi materiałów wsadowych i stosowanie współczynnika utleniania wynoszącego 1 w odniesieniu do pozostałych strumieni materiałów wsadowych.
W przypadku użycia biomasy lub paliw mieszanych prowadzący instalację przedstawia dowody, że zastosowanie lit. a) lub b) akapitu pierwszego nie prowadzi do niedoszacowania emisji.
Podsekcja 5
Biomasa
Artykuł 38
Strumienie materiałów wsadowych złożone z biomasy
1. Prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności odnoszących się do strumienia materiałów wsadowych złożonego z biomasy bez zastosowania poziomów dokładności i przedstawiania danych z analiz dotyczących zawartości biomasy, jeśli dany strumień materiałów wsadowych składa się wyłącznie z biomasy, a prowadzący instalację może zagwarantować, że nie jest on zanieczyszczony innymi materiałami ani paliwami.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
2. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi 0. Do celów niniejszego akapitu stosuje się art. 38 ust. 5.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa lub materiału oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji wyznaczony zgodnie z art. 30, pomnożony przez wartość frakcji kopalnej paliwa lub materiału.
3. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych, ksylitowych i kopalnych w paliwach lub materiałach mieszanych.
4. Jeśli frakcja biomasy w paliwach lub materiałach mieszanych wynosi 97 % lub więcej bądź jeśli ze względu na ilość emisji związanych z frakcją kopalną paliwa lub materiału kwalifikuje się jako strumień materiałów wsadowych de minimis, właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie metodyki nieuwzględniającej poziomów dokładności, w tym metody bilansu energii, w celu określania wartości danych dotyczących działalności oraz odpowiednich współczynników obliczeniowych.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
5. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wykorzystywane do spalania spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Jednak biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wyprodukowane z odpadów i pozostałości innych niż pozostałości z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa muszą spełniać jedynie kryteria określone w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001. Niniejszy akapit stosuje się również do odpadów i pozostałości, które, zanim zostaną przetworzone w biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy, najpierw są przetwarzane w produkt.
Energia elektryczna, energia ciepła i chłodu wytwarzane ze stałych odpadów komunalnych nie podlegają kryteriom określonym w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Kryteria określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 stosuje się niezależnie od pochodzenia geograficznego biomasy.
Art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ma zastosowanie do urządzenia zgodnie z definicją w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE.
Zgodność z kryteriami określonymi w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ocenia się zgodnie z art. 30 i art. 31 ust. 1 tej dyrektywy.
W przypadku gdy biomasa wykorzystywana do spalania nie spełnia wymogów niniejszego ustępu, jej zawartość węgla pierwiastkowego uznaje się za węgiel kopalny.
6. [1] Na zasadzie odstępstwa od ust. 5 akapit pierwszy państwa członkowskie lub, w stosownych przypadkach, właściwe organy mogą uznać za spełnione kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych, o których mowa w tym ustępie, w odniesieniu do biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r.
Artykuł 39
Wyznaczanie frakcji biomasy i frakcji kopalnej
1. W przypadku paliw lub materiałów mieszanych prowadzący instalację może założyć brak udziału biomasy i zastosować domyślną frakcję kopalną wynoszącą 100 % lub określić frakcję biomasy zgodnie z ust. 2, stosując poziomy dokładności określone w załączniku II sekcja 2.4.
2. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. W przypadku paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych prowadzący instalację może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go.
Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące innych właściwych metod szacowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 oraz art. 30 prowadzący instalację nie stosuje analiz ani metod szacowania zgodnie z ust. 2 w celu określenia frakcji biomasy gazu ziemnego otrzymanego z sieci gazowej, do której dodano biogaz.
Prowadzący instalację może określić, że pewna ilość gazu ziemnego z sieci gazowej jest biogazem, stosując metodę określoną w ust. 4.
4. Prowadzący instalację może określić frakcję biomasy na podstawie rejestrów zakupu biogazu o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że przedstawi on w sposób zadowalający właściwy organ dowody na to, że:
a) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biogazu, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupiony biogaz jest przez nią wykorzystywany, w tym poprzez ujawnienie gwarancji pochodzenia zgodnie z definicją w art. 2 pkt 12 dyrektywy (UE) 2018/2001;
b) prowadzący instalację i producent biogazu są podłączeni do tej samej sieci gazowej. Do celów wykazania zgodności z niniejszym ustępem prowadzący instalację może wykorzystać dane zarejestrowane w bazie danych utworzonej przez przynajmniej jedno państwo członkowskie, która umożliwia śledzenie transferów biogazu.
SEKCJA 3
Metodyka oparta na pomiarach
Artykuł 40
Zastosowanie metodyki monitorowania opartej na pomiarach
Prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do wszystkich emisji podtlenku azotu (N2O) zgodnie z załącznikiem IV oraz w odniesieniu do określania ilości przenoszonego CO2 zgodnie z art. 49.
Ponadto prowadzący instalację może stosować metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do źródeł emisji CO2, jeśli jest w stanie przedstawić dla każdego źródła emisji dowody zgodności z poziomami dokładności wymaganymi zgodnie z art. 41.
Artykuł 41
Wymogi dotyczące poziomów dokładności
1. W odniesieniu do każdego głównego źródła emisji prowadzący instalację stosuje:
a) w przypadku instalacji kategorii A - przynajmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku VIII sekcja 2;
b) w innych przypadkach - najwyższy poziom dokładności wymieniony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku emisji z pomniejszych źródeł emisji prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 42
Normy i laboratoria pomiarowe
1. Wszystkich pomiarów dokonuje się z zastosowaniem metod opartych na normach:
a) EN 14181 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Zapewnienie jakości automatycznych systemów pomiarowych);
b) EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru);
c) innych odpowiednich normach EN, w szczególności EN ISO 16911-2 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Manualne i automatyczne wyznaczanie prędkości i strumienia objętości w przewodach).
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO, normach opublikowanych przez Komisję lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
Prowadzący instalację uwzględnia wszystkie istotne aspekty systemu ciągłych pomiarów, w tym lokalizację urządzeń, kalibrację, pomiary, zapewnianie jakości i kontrolę jakości.
2. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające pomiary, kalibrację oraz ocenę odnośnych urządzeń dla systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych lub kalibracji.
Jeśli laboratorium nie posiada takiej akredytacji, prowadzący instalację zapewnia spełnienie równoważnych wymogów art. 34 ust. 2 i 3.
Artykuł 43
Wyznaczanie wielkości emisji
1. Prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji ze źródła emisji w okresie sprawozdawczym, sumując za cały okres sprawozdawczy wszystkie wartości godzinowe zmierzonego stężenia gazów cieplarnianych pomnożone przez wartości godzinowe przepływu spalin, przy czym wartości godzinowe stanowią średnie wartości wszystkich indywidualnych wyników pomiarów w odnośnej godzinie pracy.
W przypadku emisji CO2 prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania 1 w załączniku VIII. CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2.
W przypadku podtlenku azotu (N2O) prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania w załączniku IV sekcja 16 podsekcja B.1.
2. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, prowadzący instalację mierzy emisje z takich źródeł emisji oddzielnie i sumuje wyniki, otrzymując całkowitą wielkość emisji danego gazu w okresie sprawozdawczym.3. Prowadzący instalację wyznacza stężenie gazów cieplarnianych w spalinach w drodze ciągłych pomiarów w reprezentatywnym punkcie, stosując jeden z następujących sposobów:
a) pomiar bezpośredni;
b) w przypadku wysokiego stężenia w spalinach - obliczenie stężenia przez pośredni pomiar stężenia z zastosowaniem równania 3 w załączniku VIII oraz z uwzględnieniem zmierzonych wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów zgodnie z planem monitorowania prowadzącego instalację.
4. W stosownych przypadkach prowadzący instalację wyznacza oddzielnie każdą ilość CO2 pochodzącą z biomasy i odejmuje ją od całkowitej wielkości zmierzonych emisji CO2. W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać:
a) podejście oparte na obliczeniach, w tym podejścia, w których wykorzystuje się analizy i pobieranie próbek na podstawie normy EN ISO 13833 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie stosunku ditlenku węgla pochodzącego z biomasy (biogennego) i węgla kopalnego - Pobieranie próbek i oznaczanie radiowęgla);
b) inną metodę opierającą się na odpowiedniej normie, w tym ISO 18466 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie frakcji biogennej w CO2 z gazów odlotowych przy użyciu metody bilansu);
c) metodę szacowania opublikowaną przez Komisję.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin stosuje się normę EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
5. Prowadzący instalację wyznacza wartość przepływu spalin do celów obliczenia zgodnie z ust. 1 za pomocą jednej z następujących metod:
a) obliczenia z zastosowaniem odpowiedniego bilansu masowego, z uwzględnieniem wszystkich istotnych parametrów od strony wejścia, w tym w przypadku emisji CO2 co najmniej ładunków materiału wsadowego, dopływu powietrza i sprawności procesu, a także od strony wyjścia, w tym co najmniej wielkości produkcji oraz stężenia tlenu (O2), dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX);
b) wyznaczenia w drodze ciągłego pomiaru przepływu w reprezentatywnym punkcie.
Artykuł 44
Agregowanie danych
1. Prowadzący instalację oblicza średnie wartości godzinowe dla każdego parametru, w tym stężenia i przepływu spalin, istotnego dla wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, wykorzystując wszystkie punkty danych dostępne dla takiej określonej godziny.
Jeśli prowadzący instalację jest w stanie pozyskać dane dotyczące krótszych okresów referencyjnych bez ponoszenia dodatkowych kosztów, wykorzystuje on takie okresy do wyznaczania rocznej wielkości emisji zgodnie z art. 43 ust. 1.
2. Jeśli urządzenie do prowadzenia ciągłego pomiaru danego parametru jest poza kontrolą, poza zasięgiem lub nie działa przez część godziny lub okresu referencyjnego, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację oblicza odnośną średnią godzinową proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla takiej określonej godziny lub krótszego okresu referencyjnego, pod warunkiem że dostępnych jest co najmniej 80 % maksymalnej liczby punktów danych odnoszących się do parametru.
Art. 45 ust. 2-4 ma zastosowanie w przypadku, gdy dostępnych jest mniej niż 80 % maksymalnej liczby punktów danych dla danego parametru.
Artykuł 45
Brakujące dane
1. Jeśli urządzenie pomiarowe w systemie ciągłego monitorowania emisji nie działa przez ponad pięć kolejnych dni w dowolnym roku kalendarzowym, prowadzący instalację bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ i proponuje odpowiednie środki mające na celu poprawę jakości odnośnego systemu ciągłego monitorowania emisji.
2. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego zgodnie z art. 44 ust. 1 dla jednego parametru lub ich większej liczby do celów metodyki opartej na pomiarach ze względu na brak kontroli nad urządzeniem, brak zasięgu lub niedziałanie urządzenia, prowadzący instalację wyznacza wartości zastępujące dla każdej brakującej godziny danych.
3. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego dla parametru mierzonego bezpośrednio, takiego jak stężenie, prowadzący instalację oblicza wartość zastępującą jako sumę średniego stężenia i dwukrotności odchylenia standardowego związanego z taką średnią, stosując równanie 4 w załączniku VIII.
Jeśli okres sprawozdawczy nie ma zastosowania do wyznaczania takich wartości zastępczych ze względu na znaczne zmiany technologiczne w instalacji, prowadzący instalację uzgadnia z właściwym organem reprezentatywne ramy czasowe wyznaczania średniej i odchylenia standardowego, w miarę możliwości obejmujące jeden rok.
4. W przypadku gdy nie można uzyskać prawidłowego zbioru danych z godziny dla parametru innego niż stężenie, prowadzący instalację uzyskuje wartości zastępcze takiego parametru za pomocą odpowiedniego modelu bilansu masowego lub bilansu energii w procesie. Prowadzący instalację dokonuje walidacji wyników, wykorzystując pozostałe zmierzone parametry metodyki opartej na pomiarach oraz dane w normalnych warunkach pracy, z uwzględnieniem okresu o takim samym czasie trwania, co luka w danych.
Artykuł 46
Obliczenie potwierdzające wielkości emisji
Prowadzący instalację potwierdza wielkości emisji wyznaczone z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, z wyjątkiem emisji podtlenku azotu (N2O) z produkcji kwasu azotowego i gazów cieplarnianych przenoszonych do sieci transportowej lub na składowisko, obliczając roczne wielkości emisji każdego z branych pod uwagę gazów cieplarnianych w odniesieniu do tych samych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych.
Zastosowanie metodyki wykorzystującej poziomy dokładności nie jest wymagane.
SEKCJA 4
Przepisy szczególne
Artykuł 47
Instalacje o niskim poziomie emisji
1. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na przedstawienie uproszczonego planu monitorowania zgodnie z art. 13, pod warunkiem że prowadzący instalację eksploatuje instalację o niskim poziomie emisji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania do instalacji, w których prowadzone są działania obejmujące N2O zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE.
2. Do celów ust. 1 akapit pierwszy instalację uważa się za instalację o niskim poziomie emisji w przypadku spełnienia co najmniej jednego z następujących warunków:
a) średnie emisje roczne z tej instalacji zgłoszone w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie;
b) dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie mają już zastosowania ze względu na zmiany granic instalacji lub zmiany w warunkach działania instalacji, lecz roczna wielkość emisji z takiej instalacji przez następne pięć lat, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5.
3. Od prowadzącego instalację o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci, a także jest on zwolniony z wymogu złożenia raportu dotyczącego udoskonaleń, o którym mowa w art. 69 ust. 4, w odpowiedzi na zalecenia dotyczące udoskonaleń określone przez weryfikatora w sprawozdaniu z weryfikacji.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 27 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może wyznaczać ilość paliwa lub materiału, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. Prowadzący instalację jest również zwolniony z wymogu przedstawienia właściwemu organowi oceny niepewności, o której mowa w art. 28 ust. 2.
5. Prowadzący instalację o niskim poziomie emisji jest zwolniony z wymogu uwzględnienia niepewności związanej ze zmianami zapasów w ocenie niepewności, określonego w art. 28 ust. 2.
6. Na zasadzie odstępstwa od art. 26 ust. 1 i art. 41 ust. 1 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów wyznaczania wartości danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni materiałów wsadowych oraz do wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla prowadzącego instalację, przy czym prowadzący instalację nie musi przedstawiać dowodów potwierdzających, że stosowanie wyższych poziomów dokładności nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
7. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także może udowodnić stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
8. Jeśli w przypadku instalacji o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, jej prowadzący bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Prowadzący instalację niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak prowadzącemu instalację na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 48
CO2 związany w paliwie
1. CO2 związany w paliwie, który jest przenoszony do instalacji, w tym zawarty w gazie ziemnym, gazach odlotowych (włącznie z gazem wielkopiecowym lub gazem koksowniczym) lub we wsadach do procesu (włącznie z gazem syntezowym), uwzględnia się we współczynniku emisji dla takiego strumienia materiału wsadowego.
2. Jeśli CO2 związany w paliwie pochodzi z rodzaju działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub włączonych na mocy art. 24 wspomnianej dyrektywy, a następnie jest przenoszony z instalacji jako część strumienia materiału wsadowego do innej instalacji i innego rodzaju działań objętych wspomnianą dyrektywą, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Jeśli jednak CO2 związany w paliwie jest emitowany bądź też przenoszony z takiej instalacji do obiektów nieobjętych wspomnianą dyrektywą, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi.
3. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 związanego w paliwie zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takim przypadku ilości CO2 związanego w paliwie, odpowiednio, przenoszonego i odbieranego, są identyczne.
Jeśli ilości przenoszonego i odbieranego CO2 związanego w paliwie nie są identyczne, a rozbieżność wartości można wytłumaczyć niepewnością systemów pomiarowych lub metody wyznaczania, w raporcie na temat wielkości emisji zarówno z instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej, podaje się średnią arytmetyczną z obu wyznaczonych wartości. W takich przypadkach w raporcie na temat wielkości emisji zamieszcza się wzmiankę o dostosowaniu odnośnej wartości.
Jeśli rozbieżności między wartościami nie można wytłumaczyć zatwierdzonym zakresem niepewności systemów pomiarowych lub metodą wyznaczania, prowadzący instalację przesyłającą i odbiorczą dostosowują wartości, stosując korekty zachowawcze zatwierdzone przez właściwy organ.
Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.3. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.
4. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3.
Artykuł 50
Wykorzystywanie lub przenoszenie N2O
1. Jeśli N2O pochodzi z działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, dla których - zgodnie z tym załącznikiem - N2O ma znaczenie, a instalacja nie emituje N2O, lecz przenosi go do innej instalacji, która monitoruje i zgłasza emisje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Instalacja, która otrzymuje N2O z instalacji i działania zgodnie z akapitem pierwszym, monitoruje odpowiednie strumienie gazu przy użyciu tych samych metod, jak te wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, tak jakby emisje N2O zostały wytworzone w samej instalacji odbiorczej.
Jednak w przypadku gdy N2O jest napełniany do butli lub wykorzystywany jako gaz w produktach w taki sposób, że jest on emitowany poza instalacją, lub gdy jest przekazywany poza instalację do obiektów nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi, z wyjątkiem ilości N2O, w odniesieniu do których prowadzący instalację, z której N2O pochodzi, jest w stanie wykazać przed właściwym organem, że przedmiotowy N2O jest niszczony przy użyciu odpowiednich urządzeń do obniżania emisji.
2. W stosownych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego N2O.
4. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1 w odniesieniu do emisji N2O.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji N2O zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio art. 48 ust. 3.
ROZDZIAŁ IV
MONITOROWANIE EMISJI I DANYCH DOTYCZĄCYCH TONOKILOMETRÓW Z DZIAŁAŃ LOTNICZYCH
Artykuł 51
Przepisy ogólne
1. Każdy operator statku powietrznego prowadzi monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji z działań lotniczych w odniesieniu do wszystkich lotów uwzględnionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, wykonywanych przez operatora statku powietrznego w okresie sprawozdawczym, a także takich, za które operator statku powietrznego jest odpowiedzialny.
W tym celu operator statku powietrznego przypisuje wszystkie loty do roku kalendarzowego odpowiednio do czasu odlotu mierzonego zgodnie z uniwersalnym czasem koordynowanym.
2. Operator statku powietrznego zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitoruje także dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do tych samych lotów w odnośnych monitorowanych latach.
3. W celu identyfikacji konkretnego odpowiedzialnego za lot operatora statku powietrznego, o którym mowa w art. 3 lit. o) dyrektywy 2003/87/WE, wykorzystuje się sygnał wywoławczy używany do celów kontroli ruchu lotniczego. Sygnałem wywoławczym jest jedno z następujących oznaczeń:
a) kod ICAO określony w polu 7 planu lotu;
b) jeśli nie jest dostępny kod ICAO operatora statku powietrznego - znak rejestracyjny statku powietrznego.
4. Jeśli nie jest znana tożsamość operatora statku powietrznego, właściwy organ uznaje za operatora statku powietrznego właściciela statku powietrznego, chyba że wykaże on tożsamość odpowiedzialnego operatora statku powietrznego.
Artykuł 52
Przedkładanie planów monitorowania
1. Co najmniej cztery miesiące przed podjęciem działań lotniczych objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania dotyczący monitorowania i raportowania w zakresie emisji zgodnie z art. 12.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego operator statku powietrznego wykonujący po raz pierwszy działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, które nie mogło być przewidziane cztery miesiące przed rozpoczęciem, przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania, bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż sześć tygodni po wykonaniu danego działania. Operator statku powietrznego przedstawia właściwemu organowi odpowiednie uzasadnienie, wyjaśniając, dlaczego plan monitorowania nie mógł być przedłożony cztery miesiące przed podjęciem działania.
Jeśli administrujące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 18a dyrektywy 2003/87/WE, nie jest z góry znane, operator statku powietrznego przedkłada plan monitorowania bezzwłocznie po uzyskaniu dostępu do informacji o właściwym organie administrującego państwa członkowskiego.
2. Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, przedkłada również plan monitorowania odnoszący się do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów. Taki plan monitorowania przedkłada się co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem jednego z następujących okresów:
a) monitorowanego roku, o którym mowa w art. 3e ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych ze wspomnianym artykułem;
b) drugiego roku kalendarzowego okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych z art. 3 f wspomnianej dyrektywy.
Artykuł 53
Metodyka monitorowania emisji z działań lotniczych
1. Każdy operator statku powietrznego wyznacza roczną wielkość emisji CO2 z działań lotniczych, mnożąc roczne zużycie każdego paliwa wyrażone w tonach przez odpowiedni współczynnik emisji.
2. Każdy operator statku powietrznego wyznacza zużycie paliwa w odniesieniu do każdego lotu i każdego paliwa, uwzględniając paliwo zużyte przez pomocnicze źródło zasilania. W tym celu operator statku powietrznego stosuje jedną z metod określonych w załączniku III sekcja 1. Operator statku powietrznego dokonuje wyboru metody, która umożliwia najpełniejsze i najszybsze zgromadzenie danych przy najmniejszej niepewności bez prowadzenia do nieracjonalnych kosztów.
3. Każdy operator statku powietrznego wyznacza ilość uzupełnianego paliwa, o której mowa w załączniku III sekcja 1, na podstawie następujących danych:
a) pomiaru przeprowadzonego przez dostawcę paliwa, udokumentowanego potwierdzeniami dostaw paliwa lub fakturami dla każdego lotu;
b) danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.4. Operator statku powietrznego wyznacza ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku, korzystając z danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego i odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesyłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.
5. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego.
6. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 1 w załączniku III.
W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję uzupełniającą.
7. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 6 operator statku powietrznego może, po uzyskaniu zatwierdzenia ze strony właściwego organu, określić współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego, na której opiera się współczynnik, albo wartość opałową paliw w obrocie handlowym na podstawie rejestrów zakupów dotyczących odnośnego paliwa przekazanych przez dostawcę paliwa, pod warunkiem że określono je zgodnie z przyjętymi normami międzynarodowymi i nie można zastosować współczynników emisji wymienionych w tabeli 1 w załączniku III.
Artykuł 54
Przepisy szczegółowe dotyczące biopaliw
1. W przypadku paliw mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału biopaliwa i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić frakcję biopaliwa zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. Jeżeli biopaliwa są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może przeprowadzić analizy zgodnie z art. 32–35 w celu określenia frakcji biomasy na podstawie odpowiedniej normy i metod analitycznych określonych w tych artykułach, pod warunkiem że stosowanie tej normy i tych metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Jeżeli operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że takie analizy spowodowałyby nieracjonalne koszty lub nie są technicznie wykonalne, operator statku powietrznego może oprzeć szacunek zawartości biopaliwa na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i biopaliw.
3. Jeżeli zakupione partie biopaliw nie są fizycznie dostarczane do określonego statku powietrznego, operator statku powietrznego nie stosuje analiz w celu określenia frakcji biomasy wykorzystywanych paliw.
Operator statku powietrznego może określić frakcję biomasy z wykorzystaniem rejestrów zakupu biopaliwa o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biopaliwa, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupione biopaliwo jest przez nią wykorzystywane.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w akapicie drugim, prowadzący instalację może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/ 2001.
4. Współczynnik emisji dla biopaliwa wynosi 0. Do celów niniejszego ustępu do spalania biopaliwa przez operatorów statków powietrznych stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 55
Małe podmioty uczestniczące w systemie
1. Operatorzy statków powietrznych obsługujący mniej niż 243 loty w czasie trzech kolejnych czteromiesięcznych okresów oraz operatorzy statków powietrznych obsługujący loty o całkowitych rocznych emisjach wynoszących mniej niż 25 000 ton CO2 na rok są uznawani za małe podmioty uczestniczące w systemie.
2. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 3 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji.
Właściwe narzędzia mogą być wykorzystywane wyłącznie po zatwierdzeniu ich przez Komisję z uwzględnieniem zastosowania współczynników korygujących w celu wyrównania wszelkich nieścisłości w metodach modelowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 mały podmiot uczestniczący w systemie, który chce użyć dowolnego z narzędzi, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, może przedstawić w planie monitorowania emisji tylko następujące informacje:
a) informacje wymagane na mocy załącznika I sekcja 2 pkt 1;b) dowody potwierdzające zgodność z wartościami progowymi dotyczącymi małych podmiotów uczestniczących w systemie określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu;
c) nazwy lub odniesienia do narzędzia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu i które będzie używane do szacowania zużycia paliwa.
Mały podmiot uczestniczący w systemie jest zwolniony z wymogu przedkładania dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
4. Jeśli operator statku powietrznego korzysta z jednego z narzędzi, o których mowa w ust. 2, i przekracza wartości progowe, o których mowa w ust. 1, w ciągu roku sprawozdawczego, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Operator statku powietrznego niezwłocznie zgłasza właściwemu organowi każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 4 lit. a) ppkt (iv) w celu zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak operatorowi statku powietrznego na dalsze korzystanie z narzędzia, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem że operator statku powietrznego wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowych, o których mowa w ust. 1, oraz że nie zostaną one ponownie przekroczone w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 56
Źródła niepewności
1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 53 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności.
2. Operator statku powietrznego regularnie prowadzi odpowiednie działania kontrolne, w tym kontrole krzyżowe ilości uzupełnianego paliwa, określonej na fakturach, oraz ilości takiego paliwa ustalonej w wyniku pomiaru pokładowego, a w przypadku wystąpienia istotnych odchyleń podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 57
Wyznaczanie wartości danych dotyczących tonokilometrów
1. Operatorzy statków powietrznych zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitorują dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do wszystkich lotów objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE w monitorowanych latach, do których odnosi się taki wniosek.
2. Operator statku powietrznego oblicza wartość danych dotyczących tonokilometrów mnożąc odległość, obliczoną zgodnie z załącznikiem III sekcja 3 i wyrażoną w kilometrach (km) przez ładunek handlowy obliczony jako suma masy ładunku, poczty, pasażerów i odprawionego bagażu, wyrażony w tonach (t).
3. Operator statku powietrznego wyznacza masę ładunku i poczty na podstawie rzeczywistej i standardowej masy wskazanej w dokumentacji masy i wyważenia dla odnośnych lotów.
Operatorzy statków powietrznych, którzy nie mają obowiązku posiadania dokumentacji masy i wyważenia, proponują w planie monitorowania odpowiednią metodykę wyznaczania masy ładunku i poczty, nie uwzględniając tary w postaci wszystkich palet i pojemników niestanowiących ładunku handlowego, ani ciężaru roboczego.
4. Operator statku powietrznego wyznacza masę pasażerów, stosując jeden z następujących poziomów dokładności:
a) poziom dokładności 1: polega na zastosowaniu domyślnej wartości 100 kg dla każdego pasażera łącznie z odprawionym bagażem;
b) poziom dokładności 2: polega na wykorzystaniu w odniesieniu do każdego lotu masy pasażerów i odprawionego bagażu podanej w dokumentacji masy i wyważenia.
Wybrany poziom dokładności ma jednak zastosowanie do wszystkich lotów w monitorowanych latach, których dotyczą wnioski zgodne z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ V
ZARZĄDZANIE DANYMI I ICH KONTROLA
Artykuł 58
Działania w zakresie przepływu danych
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje pisemne procedury dotyczące działań w zakresie przepływu danych w odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zapewnia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania, wspomnianymi pisemnymi procedurami i niniejszym rozporządzeniem.
Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, akapit pierwszy ma zastosowanie również do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów.
2. Opisy pisemnych procedur odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych zawarte w planie monitorowania obejmują co najmniej następujące elementy:
a) informacje wymienione w art. 12 ust. 2;
b) identyfikację źródeł danych pierwotnych;
c) każdy etap przepływu danych, od danych pierwotnych po dane dotyczące rocznej wielkości emisji lub tonokilometrów, w sposób odzwierciedlający kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcję między nimi, w tym odnośne wzory i stosowane etapy agregacji danych;
d) odpowiednie etapy przetwarzania odnoszące się do każdego określonego działania w zakresie przepływu danych, w tym wzory i dane wykorzystane w celu wyznaczenia wielkości emisji lub wartości danych dotyczących tonokilometrów;
e) odpowiednie stosowane elektroniczne systemy przetwarzania i przechowywania danych, a także interakcję między takimi systemami a innymi drogami pozyskiwania danych, w tym ręcznym wprowadzaniem danych;
f) sposoby rejestracji wyników działań w zakresie przepływu danych.
Artykuł 59
System kontroli
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby roczny raport na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raport dotyczący tonokilometrów, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania i niniejszym rozporządzeniem.
2. System kontroli, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
a) przeprowadzenie przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej w oparciu o pisemną procedurę przeprowadzania oceny;
b) pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, mające na celu minimalizację zidentyfikowanych czynników ryzyka.
3. Pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, o których mowa w ust. 2 lit. b), obejmują co najmniej:
a) zapewnianie jakości urządzeń pomiarowych;
b) zapewnianie jakości systemu informatycznego wykorzystywanego do celów działań w zakresie przepływu danych, w tym technologii komputerowych służących kontroli procesu;
c) podział obowiązków odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych oraz zarządzanie niezbędnymi kompetencjami;
d) wewnętrzne przeglądy i walidację danych;
e) korekty i działania naprawcze;
f) kontrolę procesów zlecanych na zewnątrz;
g) prowadzenie rejestrów i dokumentacji, w tym zarządzanie wersjami dokumentów.
4. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje skuteczność systemu kontroli, między innymi przeprowadzając wewnętrzne przeglądy i uwzględniając ustalenia poczynione przez weryfikatora podczas weryfikacji rocznych raportów na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raportów dotyczących tonokilometrów, prowadzonej na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067.
Każdorazowo, gdy stwierdza się nieskuteczność systemu kontroli lub jego niewspółmierność do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego podejmuje działania w celu udoskonalenia systemu kontroli i aktualizuje plan monitorowania bądź bazowe procedury pisemne odnoszące się do działań w zakresie przepływu danych, oceny ryzyka i działań kontrolnych, stosownie do przypadku.
Artykuł 60
Zapewnianie jakości
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze.
2. W odniesieniu do systemów ciągłych pomiarów emisji prowadzący instalację stosuje środki zapewniania jakości zgodne z normą „Zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych" (EŃ 14181), w tym równoległe pomiary metodami referencyjnymi prowadzone co najmniej raz w roku przez pracowników posiadających odpowiednie kompetencje.
Jeśli takie środki zapewniania jakości wymagają granicznych wielkości emisji jako niezbędnych parametrów podstawy kalibracji i kontroli działania, zamiast takich granicznych wielkości emisji jako wartość zastępczą stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe danego gazu cieplarnianego. Jeśli prowadzący instalację stwierdza brak zgodności z wymogami w zakresie zapewniania jakości, w tym konieczność ponownej kalibracji, zgłasza tę okoliczność właściwemu organowi i bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 61
Zapewnianie jakości technologii informacyjnych
Do celów art. 59 ust. 3 lit. b) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby system informatyczny był zaprojektowany, udokumentowany, testowany, wdrożony, kontrolowany i utrzymywany w sposób zapewniający rzetelne, dokładne i prowadzone w odpowiednim czasie przetwarzanie danych, odpowiednio do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. a).
Kontrola systemu informatycznego obejmuje kontrolę dostępu, kontrolę sporządzania kopii zapasowych, odzyskiwanie danych, planowanie ciągłości działania oraz zabezpieczenia.
Artykuł 62
Podział obowiązków
Do celów art. 59 ust. 3 lit. c) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wyznacza osoby odpowiedzialne za wszystkie działania w zakresie przepływu danych oraz za wszystkie działania kontrolne w sposób zapewniający rozdział sprzecznych ze sobą obowiązków. Przy braku innych działań kontrolnych operator taki zapewnia w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie przepływu danych, w przypadku których zidentyfikowano ryzyko nieodłączne, że wszystkie istotne informacje i dane potwierdza co najmniej jedna osoba, która nie brała udziału w ustalaniu i rejestrowaniu takich informacji lub danych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zarządza kompetencjami niezbędnymi w przypadku odnośnych obowiązków, w tym właściwym przydziałem obowiązków, szkoleniem i przeglądami wyników.
Artykuł 63
Wewnętrzne przeglądy i walidacja danych
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. d) i na podstawie ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowanego w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59 ust. 2 lit. a), prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje przeglądu i walidacji danych uzyskanych w ramach działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58.
Taki przegląd i taka walidacja danych obejmują co najmniej:
a) sprawdzenie, czy dane są kompletne;
b) porównanie danych uzyskiwanych przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, monitorowanych i zgłaszanych przez kilka lat;
c) porównanie danych i wartości uzyskanych z różnych systemów gromadzenia danych operacyjnych, w tym, w stosownych przypadkach, następujące porównania:
(i) porównanie danych dotyczących zakupu paliwa lub materiałów z danymi dotyczącymi zmiany zapasów oraz z danymi dotyczącymi zużycia odnoszącymi się do odpowiednich strumieni materiałów wsadowych;
(ii) porównanie współczynników obliczeniowych wyznaczonych w drodze analizy, obliczonych lub otrzymanych od dostawcy paliwa lub materiału, z krajowymi lub międzynarodowymi referencyjnymi współczynnikami porównywalnych paliw lub materiałów;
(iii) porównanie wielkości emisji wyznaczonych metodami opartymi na pomiarach z wynikami obliczenia potwierdzającego zgodnie z art. 46;
(iv) porównanie danych zagregowanych z surowymi danymi.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego w miarę możliwości zapewnia, aby kryteria odrzucania danych w ramach przeglądu i walidacji były znane z wyprzedzeniem. W tym celu kryteria odrzucania danych ustanawia się w dokumentacji odpowiednich pisemnych procedur.
Artykuł 64
Korekty i działania naprawcze
1. W przypadku stwierdzenia, że jakikolwiek element działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, nie funkcjonuje skutecznie lub funkcjonuje poza granicami ustalonymi w dokumentacji procedur odnoszących się do takich działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje odpowiednich korekt i koryguje odrzucone dane w celu uniknięcia niedoszacowania wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje co najmniej wszystkie następujące czynności:
a) ocenę prawidłowości wyników podjęcia stosownych kroków w odniesieniu do działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59;
b) ustalenie przyczyny odnośnej nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub błędu;
c) wdrożenie odpowiednich działań naprawczych, w tym korektę wszelkich wymagających tego danych w raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów, stosownie do przypadku.
3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przeprowadza korekty i działania naprawcze na mocy ust. 1 niniejszego artykułu w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 65
Procesy zlecane na zewnątrz
W przypadku zlecenia na zewnątrz jednego działania lub większej liczby działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje wszystkie następujące czynności:
a) sprawdza jakość zleconych na zewnątrz działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
b) definiuje odpowiednie wymogi odnoszące się do wyników procesów zlecanych na zewnątrz i metod stosowanych w takich procesach;
c) sprawdza jakość wyników i metod, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu;
d) zapewnia, aby działania zlecone na zewnątrz były prowadzone w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 66
Podejście do luk w danych
1. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji z instalacji, prowadzący instalację stosuje odpowiednią metodę szacowania w celu określenia mających zachowawczy charakter danych zastępujących dane z odnośnego okresu i dotyczących brakującego parametru.
Jeśli prowadzący instalację nie określił metody szacowania w pisemnej procedurze, ustanawia taką pisemną procedurę i przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia odpowiednią zmianę planu monitorowania zgodnie z art. 15.
2. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji operatora statku powietrznego z jednego lotu lub większej liczby lotów, taki operator wykorzystuje dane zastępujące dane z odnośnego okresu, obliczone alternatywną metodą zdefiniowaną w planie monitorowania.
W przypadku niemożności ustalenia danych zastępujących zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu operator statku powietrznego może oszacować emisje z takiego lotu lub takich lotów na podstawie zużycia paliwa, wyznaczonego za pomocą narzędzia, o którym mowa w art. 5 5 ust. 2.
Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania.
Artykuł 67
Zapisy i dokumentacja
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przechowuje przez co najmniej 10 lat zapisy wszystkich istotnych danych i informacji, w tym informacji wymienionych w załączniku IX.
Udokumentowane i zarchiwizowane dane z monitorowania umożliwiają weryfikację rocznego raportu na temat wielkości emisji lub raportów dotyczących tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. Dane zgłoszone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zawarte w elektronicznym systemie zgłaszania danych i zarządzania nimi, ustanowionym przez właściwy organ, można uznać za przechowywane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, jeśli może on uzyskać dostęp do takich danych.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby odpowiednie dokumenty były dostępne wtedy, kiedy są potrzebne i tam, gdzie są potrzebne do przeprowadzenia działań w zakresie przepływu danych oraz działań kontrolnych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego na żądanie udostępnia takie dokumenty właściwemu organowi, a także weryfikatorowi weryfikującemu raport na temat wielkości emisji lub raport dotyczący tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
ROZDZIAŁ VI
WYMOGI DOTYCZĄCE RAPORTOWANIA
Artykuł 68
Terminy i obowiązki dotyczące raportowania
1. Do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych przedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji wcześniej niż do dnia 31 marca, ale nie wcześniej niż do dnia 28 lutego.
2. Jeśli operator statku powietrznego postanowi ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, do dnia 31 marca roku następującego po monitorowanym roku, o którym mowa w art. 3e lub 3f wspomnianej dyrektywy, operator ten przedkłada właściwemu organowi raport dotyczący tonokilometrów odnoszący się do monitorowanego roku i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. Roczne raporty na temat wielkości emisji oraz raporty dotyczące tonokilometrów zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
Artykuł 69
Raportowanie w zakresie udoskonaleń w metodyce monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Prowadzący instalację przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
(a) w przypadku instalacji kategorii A, do dnia 30 czerwca co cztery lata;
(b) w przypadku instalacji kategorii B, do dnia 30 czerwca co dwa lata;
(c) w przypadku instalacji kategorii C, do dnia 30 czerwca każdego roku.
Właściwy organ może jednak określić alternatywny termin składania raportu, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku.
Na zasadzie odstępstwa od akapitów drugiego i trzeciego oraz nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, właściwy organ może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli prowadzący instalację dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 12 lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z art. 15, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz poprawy za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. Przedłużenie to uwzględnia liczbę lat, za które prowadzący instalację dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza trzech lat w przypadku instalacji kategorii C, czterech lat w przypadku instalacji kategorii B lub pięciu lat w przypadku instalacji kategorii A.
2. Jeśli prowadzący instalację nie stosuje co najmniej poziomów dokładności wymaganych na mocy art. 26 ust. 1 akapit pierwszy w odniesieniu do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych oraz na mocy art. 41 w odniesieniu do źródeł emisji, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że stosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. Jeśli prowadzący instalację stosuje rezerwową metodykę monitorowania, o której mowa w art. 22, wówczas przedstawia: uzasadnienie, dlaczego zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia co najmniej poziomu dokładności 1 dla takich źródeł materiałów wsadowych stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 30 czerwca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ustęp 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4.
Artykuł 70
Wyznaczanie wielkości emisji przez właściwy organ
1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego w każdej z następujących sytuacji:
(a) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym zgodnie z art. 68 ust. 1;
(b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
(c) przedłożony przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 weryfikator wskazuje na istnienie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego. Właściwy organ informuje prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia taką informację weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 71
Dostęp do informacji
Raporty na temat wielkości emisji przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie przez taki organ z zastrzeżeniem przepisów krajowych przyjętych na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11). W odniesieniu do stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2003/4/WE prowadzący instalacje lub operatorzy statków powietrznych mogą wskazywać w przedstawianych przez siebie raportach, które informacje uważają za szczególnie chronione informacje handlowe.
Artykuł 72
Zaokrąglanie danych
1. Całkowite roczne emisje każdego z gazów cieplarnianych CO2, N2O i PFC zgłasza się w zaokrągleniu do pełnej tony CO2 lub CO2(e). Całkowite roczne emisje z instalacji oblicza się jako sumę zaokrąglonych wartości dla CO2, N2O i PFC.
Wartości tonokilometrów zgłasza się w zaokrągleniu do tonokilometra.
2. Wszystkie zmienne stosowane do obliczania wielkości emisji zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczania i zgłaszania emisji.
3. Wszystkie dane dotyczące poszczególnych lotów zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczenia odległości i ładunku handlowego zgodnie z art. 57, a także zgłaszania danych dotyczących tonokilometrów.
Artykuł 73
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
Każde działanie wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, prowadzone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, oznacza się kodami, w stosownych przypadkach, pochodzącymi z następujących systemów sprawozdawczych:
a) wspólny format sprawozdawczy dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzony przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
b) numer identyfikacyjny instalacji w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (12);
c) rodzaj działalności wymieniony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 166/2006;
d) kod NACE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (13).
ROZDZIAŁ VII
WYMOGI DOTYCZĄCE TECHNOLOGII INFORMACYJNYCH
Artykuł 74
Formaty elektronicznej wymiany danych
1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, raportów dotyczących tonokilometrów, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń.
Takie formularze lub specyfikacje formatu plików określone przez państwa członkowskie zawierają co najmniej informacje wskazane w formularzach elektronicznych lub specyfikacjach formatu plików publikowanych przez Komisję.
2. Określając formularze lub specyfikacje formatu plików, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie mogą wybrać oba poniższe warianty lub jeden z nich:
a) specyfikacje formatu plików opartych na języku XML, takich jak język na potrzeby raportowania w ramach systemu EU ETS opublikowany przez Komisję do wykorzystania w połączeniu z zaawansowanymi systemami zautomatyzowanymi;
b) formularze publikowane w postaci, w której można z nich korzystać przy użyciu standardowego oprogramowania biurowego, w tym arkusze kalkulacyjne lub pliki edytora tekstu.
Artykuł 75
Wykorzystanie systemów zautomatyzowanych
1. Jeśli państwo członkowskie zdecyduje się na wykorzystanie systemów zautomatyzowanych do elektronicznej wymiany danych w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a), takie systemy zapewniają w sposób racjonalny pod względem kosztów, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) integralność danych, aby komunikaty elektroniczne podczas transmisji nie były modyfikowane;
b) poufność danych, poprzez wykorzystanie technik bezpieczeństwa, w tym technik szyfrowania, aby dane były dostępne tylko dla strony, dla której są przeznaczone, oraz aby żadne dane nie były przechwytywane przez nieupoważnione osoby;
c) autentyczność danych, aby tożsamość zarówno nadawcy, jak i odbiorcy danych, była znana i zweryfikowana;
d) niezaprzeczalność danych, aby jedna strona transakcji nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze odbiorcy, a druga strona nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze nadawcy, poprzez zastosowanie takich metod jak techniki cyfrowego podpisywania lub niezależny audyt zabezpieczeń systemu.
2. Wszelkie systemy zautomatyzowane w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) i wykorzystywane przez państwa członkowskie do celów komunikacji między właściwym organem, prowadzącym instalację i operatorem statku powietrznego, a także weryfikatorem a krajową jednostką akredytującą, w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067, spełniają poniższe wymogi niefunkcjonalne, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) kontrola dostępu zapewnia, aby system był dostępny tylko dla upoważnionych osób oraz aby nieupoważnione osoby nie mogły odczytać, zapisać ani zaktualizować żadnych danych, poprzez wdrożenie środków technologicznych mających na celu osiągnięcie:
(i) ograniczenia fizycznego dostępu do sprzętu komputerowego, na którym działają systemy zautomatyzowane, poprzez zastosowanie fizycznych barier;
(ii) ograniczenia dostępu logicznego do systemów zautomatyzowanych poprzez zastosowanie technologii identyfikacji, uwierzytelniania i autoryzacji;
b) zapewnienie dostępności danych, nawet po długim czasie i ewentualnym wprowadzeniu nowego oprogramowania;
c) ścieżka audytu, zawsze zapewniająca możliwość znalezienia zmian w danych i ich przeanalizowania z perspektywy czasu.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 76
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012
W rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 12 ust. 1 akapit trzeci lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;"
2) art. 15 ust. 4 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;"
3) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.4. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3."
4) w art. 52 wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się ust. 5;
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego."
c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 2 w załączniku III. W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję dodatkową."
5) art. 54 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„2. W drodze odstępstwa od art. 52 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji."
6) w art. 5 5 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 52 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności."
b) uchyla się ust. 2, 3 i 4;
7) art. 59 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Do celów art. 58 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego czynnika ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze."
8) w art. 65 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w brzmieniu:
„Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania."9) w załączniku I sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 2 lit. b) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:
„(ii) procedury pomiaru ilości uzupełnianego paliwa oraz ilości paliwa w zbiornikach, stosownie do okoliczności, opis używanych przyrządów pomiarowych i procedur rejestrowania, odzyskiwania, przesyłania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów;"
b) pkt 2 lit. b) ppkt (iii) otrzymuje brzmienie:
„(iii) w stosownych przypadkach metodę wyznaczania gęstości;"
c) pkt 2 lit. b) ppkt (iv) otrzymuje brzmienie:
„(iv) uzasadnienie wybranej metodyki monitorowania w celu zapewnienia najniższego poziomu niepewności, zgodnie z art. 55 ust. 1.;"
d) skreśla się pkt 2 lit. d);
e) pkt 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:
„f) opis procedur i systemów służących identyfikacji i ocenie luk w danych oraz postępowaniu z nimi zgodnie z art. 65 ust. 2."
10) w załączniku III uchyla się sekcję 2;
11) w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
a) w sekcji 10 podsekcja B skreśla się akapit czwarty;
b) w sekcji 14 podsekcja B skreśla się akapit trzeci;
12) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) sekcja 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„dokumenty uzasadniające wybór metodyki monitorowania oraz dokumenty uzasadniające wprowadzenie okresowych lub stałych zmian w metodyce monitorowania i, w stosownych przypadkach, w poziomach dokładności zatwierdzonych przez właściwy organ;"
b) sekcja 3 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) dokumentacja dotycząca metodyki w zakresie luk w danych, w stosownych przypadkach, liczba lotów, w przypadku których wystąpiły luki w danych, dane wykorzystywane do usunięcia luk w danych, tam gdzie one wystąpiły, oraz, w przypadku gdy liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, przekracza 5 % zgłoszonych lotów, przyczyny luk w danych, a także dokumentacja podjętych działań naprawczych."
13) w załączniku X sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) całkowitą liczbę lotów objętych raportem, przypadającą na pary państw;"
b) po pkt 7) dodaje się punkt w brzmieniu:
„7a) masę paliwa (w tonach) na rodzaj paliwa, przypadającą na pary państw;"
c) pkt 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych, w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
d) pkt 11 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych (zaokrągloną do 0,1 %), w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
Artykuł 77
Uchylenie rozporządzenia (UE) nr 601/2012
1. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XI.
2. Przepisy rozporządzenia (UE) nr 601/2012 mają w dalszym ciągu zastosowanie do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz, w stosownych przypadkach, do danych dotyczących działalności prowadzonej przed tym terminem.
Artykuł 78
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Art. 76 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. lub od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 19 grudnia 2018 r.
[1] Art. 38 ust. 6 dodany przez art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/388 z dnia 8 marca 2022 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 79 z 09.03.2022, str. 1). Zmiana weszła w życie 29 marca 2022 r. i ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2021-01-04 do 2022-03-28
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby uwzględnić pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska - mechanizm kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), które zostały przyjęte przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu w ramach jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. i które mają być stosowane od 2019 r.
(2) Prowadzenie pełnego, spójnego, przejrzystego i dokładnego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zharmonizowanymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu ma podstawowe znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych („EU ETS"), ustanowionego na podstawie dyrektywy 2003/87/WE.
(3) W trzecim okresie rozliczeniowym EU ETS (2013-2020) operatorzy przemysłowi, przewoźnicy lotniczy, weryfikatorzy i właściwe organy zdobyli doświadczenie w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2). Doświadczenie to wskazuje na potrzebę udoskonalenia, uściślenia i uproszczenia przepisów dotyczących monitorowania i raportowania, aby promować dalszą harmonizację i zwiększyć skuteczność systemu. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian rozporządzenie to należy zastąpić dla zapewnienia jasności.
(4) Definicja terminu „biomasa" w niniejszym rozporządzeniu powinna być zgodna z definicjami terminów „biomasa", „biopłyny" i „biopaliwa" przedstawionymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3), w szczególności z uwagi na fakt, że traktowanie preferencyjne w odniesieniu do zobowiązań dotyczących umorzenia uprawnień na podstawie EU ETS stanowi „system wsparcia" w rozumieniu art. 2 lit. k), a w konsekwencji wsparcie finansowe w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.
(5) W celu zapewnienia spójności w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie definicje zawarte w decyzji Komisji 2009/450/WE (4) i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (5).
(6) Aby zapewnić optymalne funkcjonowanie systemu monitorowania i raportowania, państwo członkowskie wyznaczające więcej niż jeden właściwy organ powinno zapewnić koordynację prac takich właściwych organów zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(7) Głównym elementem systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu powinien być plan monitorowania obejmujący szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonej instalacji lub operatora statku powietrznego. Powinny być wymagane regularne aktualizacje planu, zarówno w odpowiedzi na ustalenia weryfikatora, jak i z własnej inicjatywy prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Zasadnicza odpowiedzialność za wdrożenie metodyki monitorowania, której elementy są określone przez procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinna spoczywać na prowadzącym instalację lub operatorze statku powietrznego.
(8) Ponieważ plan monitorowania stanowi podstawowy element zasad monitorowania i raportowania, każda istotna jego zmiana powinna podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ. Jednakże w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego właściwych organów i prowadzących instalacje niektóre rodzaje zmian w planie nie powinny być uznawane za istotne i w związku z tym nie powinny wymagać formalnego zatwierdzenia.
(9) Należy określić podstawową metodykę monitorowania w celu minimalizacji obciążenia prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych oraz ułatwienia skutecznego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. Taka metodyka powinna obejmować podstawową metodykę opartą na obliczeniach i pomiarach. Metodyka oparta na obliczeniach powinna składać się z metodyki standardowej i metodyki bilansu masowego. Powinna istnieć możliwość łączenia w ramach tej samej instalacji metodyki opartej na pomiarach, standardowej metodyki opartej na obliczeniach i metodyki bilansu masowego, pod warunkiem że prowadzący instalację zapewni, aby nie występowały pominięcia lub podwójne liczenie.
(10) Aby zmniejszyć obciążenie prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych, należy uprościć wymóg dotyczący oceny niepewności, nie zmniejszając przy tym dokładności. Znaczne ograniczenie wymogów w odniesieniu do oceny niepewności jest wskazane w przypadku użycia przyrządów pomiarowych w warunkach zgodności z typem, w szczególności kiedy przyrządy te podlegają krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
(11) Należy zdefiniować współczynniki obliczeniowe, które mogą być domyślne lub ustalane w drodze analizy. W wymogach dotyczących analizy należy zachować preferencję w odniesieniu do korzystania z laboratoriów akredytowanych zgodnie ze zharmonizowaną normą „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących" (EN ISO/IEC 17025) w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych, a także przewidzieć wymogi dotyczące wykazywania wystarczającej zgodności w przypadku laboratoriów nieakredytowanych, w tym zgodnie ze zharmonizowaną normą „Systemy zarządzania jakością - Wymagania" (EN ISO/IEC 9001) lub innymi właściwymi certyfikowanymi systemami zarządzania jakością.
(12) Należy określić przejrzystą i spójną metodykę określania nieracjonalnych kosztów.
(13) Należy zwiększyć równoważność między metodami opartymi na obliczeniach i opartymi na pomiarach. Będzie to wymagało lepszego dostosowania wymogów dotyczących poziomu dokładności. W celu określenia frakcji biomasy w CO2 w przypadku stosowania systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) należy uwzględnić najnowsze osiągnięcia technologiczne. W związku z tym należy ustanowić bardziej elastyczne zasady wyznaczania frakcji biomasy, w szczególności umożliwiające zastosowanie w tym celu metod innych niż metody oparte na obliczeniach.
(14) Jako że emisje pochodzące z biomasy są powszechnie uznawane za zerowe do celów EU ETS, należy ustanowić uproszczone zasady monitorowania w odniesieniu do czystych strumieni materiałów wsadowych złożonych z biomasy. Jeśli paliwa lub materiały są mieszaninami biomasy i składników kopalnych, należy doprecyzować wymogi dotyczące monitorowania. Należy dokonać lepszego rozróżnienia między wstępnym współczynnikiem emisji odnoszącym się do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego i współczynnikiem emisji odnoszącym się wyłącznie do frakcji kopalnej CO2. W tym celu należy ustanowić odrębne definicje poziomów dokładności dla wstępnego współczynnika emisji i frakcji biomasy/frakcji kopalnej. Podobnie jak w przypadku innych współczynników obliczeniowych wymogi powinny uwzględniać wielkość instalacji oraz emisje gazów cieplarnianych związane z paliwem lub materiałem. W tym celu należy określić wymogi minimalne.
(15) Należy unikać nakładania nieproporcjonalnych zobowiązań w zakresie monitorowania w przypadku instalacji o niższych, mających mniej poważne konsekwencje emisjach rocznych, jednocześnie zapewniając utrzymanie możliwego do przyjęcia stopnia dokładności. W związku z tym należy ustanowić specjalne warunki dla instalacji uznawanych za instalacje o niskim poziomie emisji oraz dla operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie.
(16) W art. 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS małych instalacji objętych równoważnymi środkami oraz o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. W art. 27a dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS instalacji emitujących poniżej 2 500 ton, o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 lub art. 27a dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie postanowi inaczej.
(17) W celu wyeliminowania potencjalnych luk związanych z przenoszeniem związanego w paliwie lub czystego CO2 takie przenoszenie powinno być dopuszczalne tylko z zastrzeżeniem bardzo szczególnych warunków. W wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie C-460/15 (6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że przepisy art. 49 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 601/2012 oraz pkt 10.B załącznika IV do tego rozporządzenia są nieważne w zakresie, w jakim systemowo włączają one do emisji z instalacji do kalcynacji wapnia dwutlenek węgla (CO2) przenoszony do innej instalacji na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia, bez względu na to, czy ów CO2 zostaje uwolniony do atmosfery. W celu uwzględnienia wyroku trybunału w sprawie C-460/15 należy uznać, że CO2, który jest przenoszony na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia i w konsekwencji zostaje chemicznie związany z tym produktem, nie jest uwalniany do atmosfery. Powyższe warunki nie powinny jednak wykluczać możliwości przyszłych innowacji. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(18) Ponieważ możliwe jest przekazywanie między instalacjami nie tylko CO2, ale również N2O, należy wprowadzić przepisy dotyczące monitorowania przenoszenia N2O podobne do przepisów dotyczących przenoszenia CO2. Ponadto należy rozszerzyć definicję CO2 związanego w paliwie, obejmując nią nie tylko CO2 zawarty w paliwach, lecz także CO2 zawarty w każdym strumieniu materiałów wsadowych, który ma być monitorowany.
(19) Należy ustanowić przepisy szczegółowe w zakresie planów monitorowania oraz monitorowania emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do działań lotniczych.
(20) Należy zapewnić większą spójność w zakresie szacowania brakujących danych, wprowadzając wymóg stosowania procedur zachowawczego szacowania uznanych w planie monitorowania lub, jeśli to nie jest możliwe, w drodze zatwierdzenia stosownej procedury przez właściwy organ i jej włączenia do planu monitorowania.
(21) Na prowadzących instalacje należy nałożyć wymóg dokonywania regularnych przeglądów stosowanej przez nich metodyki monitorowania pod kątem udoskonaleń, a także uwzględniania zaleceń przedstawianych przez weryfikatorów w ramach procesu weryfikacji. W przypadku gdy prowadzący instalacje nie stosują metodyki opartej na systemie poziomów dokładności lub nie mogą osiągnąć najwyższego poziomu dokładności, prowadzący instalacje powinni regularnie składać sprawozdania na temat działań podejmowanych celem zastosowania metodyki monitorowania opartej na systemie poziomów dokładności oraz osiągnięcia najwyższego wymaganego poziomu dokładności. Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane z raportowaniem w zakresie udoskonaleń, należy dostosowywać odstępy czasu i podstawy raportowania w zakresie udoskonaleń, uwzględniając doświadczenia państw członkowskich w zakresie praktyki administracyjnej.
(22) Zgodnie z art. 3e ust. 1 i art. 28a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy statków powietrznych mogą ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów.
(23) Należy promować stosowanie technologii informacyjnej między innymi poprzez wymogi w zakresie formatów wymiany danych i wykorzystanie systemów zautomatyzowanych, a państwa członkowskie powinny w związku z tym mieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych do stosowania takich systemów. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość opracowania własnych formularzy elektronicznych lub specyfikacji formatu plików, które powinny jednak odpowiadać minimalnym normom publikowanym przez Komisję.
(24) Aby zapewnić większą jasność w odniesieniu do przepisów dotyczących monitorowania i raportowania emisji procesowych, należy ustanowić przepisy dotyczące substancji zawierających inne postaci węgla prowadzące do emisji CO2 niż materiały zawierające węglany. Należy wyraźnie wskazać stosowanie mocznika w oczyszczaniu gazów kominowych, przy czym należy podać odpowiedni domyślny współczynnik emisji.
(25) Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy przyznać wystarczającą ilość czasu na przyjęcie niezbędnych środków i ustanowienie właściwych krajowych ram instytucjonalnych. Aby uwzględnić dalszy rozwój sytuacji i usunąć - w miarę możliwości - odniesienia do źródeł poza prawem Unii, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane, także w przypadku kolejnego przeglądu zanim rozpocznie się okres jego obowiązywania, od początku czwartego okresu rozliczeniowego, z wyjątkiem zmian do rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które powinny być stosowane jak najszybciej.
(26) Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 należy uchylić z dniem 1 stycznia 2021 r. Należy jednak utrzymać jego skutki w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji danych dotyczących emisji mających miejsce podczas trzeciego okresu rozliczeniowego EU ETS i danych dotyczących działalności prowadzonej w tym okresie.
(27) Niniejsze rozporządzenie obejmuje usprawnienia w zakresie monitorowania i raportowania, które uwzględniają pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska -mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), przyjętych przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu podczas jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. Rozporządzenie w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zostaje również zmienione w celu uwzględnienia pierwszego wydania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania, a oba te instrumenty zostają uzupełnione aktem delegowanym na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(28) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
SEKCJA 1
Przedmiot i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych.
Artykuł 2
Zakres
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji i działań lotniczych oraz do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów pochodzących z działań lotniczych.
Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r. oraz do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „dane dotyczące działalności" oznaczają dane dotyczące ilości paliw lub materiałów zużytych lub wyprodukowanych w wyniku prowadzonych działań, mające znaczenie dla metodyki monitorowania opartej na obliczeniach, wyrażone w teradżulach, przy czym masa jest wyrażona w tonach lub (w przypadku gazów) objętość jest wyrażona w normalnych metrach sześciennych, stosownie do sytuacji;
2) „okres rozliczeniowy" oznacza okres, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2003/87/WE;
3) „tonokilometr" oznacza tonę ładunku handlowego przewiezioną na odległość jednego kilometra;
4) „strumień materiałów wsadowych" oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
a) określony typ paliwa, surowca lub produktu, którego zużycie lub produkcja powoduje emisje odnośnych gazów cieplarnianych w jednym źródle emisji lub w ich większej liczbie;
b) określony typ paliwa, surowca lub produktu zawierający węgiel pierwiastkowy i uwzględniany w obliczeniach emisji gazów cieplarnianych z zastosowaniem metodyki bilansu masowego;
5) „źródło emisji" oznacza możliwą do zidentyfikowania część instalacji lub proces odbywający się w instalacji, z którego emitowane są odnośne gazy cieplarniane lub, w przypadku działań lotniczych, pojedynczy statek powietrzny;
6) „niepewność" oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
7) „współczynniki obliczeniowe" oznaczają wartość opałową, współczynnik emisji, wstępny współczynnik emisji, współczynnik utleniania, współczynnik konwersji, zawartość węgla pierwiastkowego lub frakcję biomasy;
8) „poziom dokładności" oznacza ustalony wymóg w zakresie określania wartości danych dotyczących działalności, współczynników obliczeniowych, rocznej wielkości emisji i średniej rocznej wielkości godzinowej emisji oraz ładunku handlowego;
9) „ryzyko nieodłączne" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, przed uwzględnieniem wpływu wszelkich powiązanych działań kontrolnych;
10) „ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, która może być istotna, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, i której system kontroli może nie zapobiec ani nie wykryć i nie skorygować w odpowiednim terminie;
11) „emisje pochodzące ze spalania" oznaczają emisje gazów cieplarnianych powstające podczas reakcji egzotermicznej paliwa z tlenem;
12) „okres sprawozdawczy" oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania w zakresie emisji lub - w przypadku danych dotyczących tonokilometrów - monitorowany rok, o którym mowa w art. 3e i 3f dyrektywy 2003/87/WE;
13) „współczynnik emisji" oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do danych dotyczących działalności w związku ze strumieniem materiałów wsadowych, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
14) „współczynnik utleniania" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego utlenionego do CO2 w wyniku spalania do węgla całkowitego zawartego w paliwie, wyrażony jako ułamek, przy czym tlenek węgla (CO) emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
15) „współczynnik konwersji" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego emitowanego jako CO2 do węgla całkowitego zawartego w strumieniu materiałów wsadowych przed rozpoczęciem procesu emisji, wyrażony jako ułamek, przy czym CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
16) „dokładność" oznacza stopień bliskości wyniku pomiaru i rzeczywistej wartości danej wielkości lub wartości referencyjnej określonej empirycznie przy zastosowaniu przyjętych w skali międzynarodowej i identyfikowalnych materiałów kalibracyjnych oraz metod standardowych, przy uwzględnieniu zarówno czynników losowych, jak i systematycznych;
17) „kalibracja" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd pomiarowy lub system pomiarowy bądź wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał referencyjny a odpowiednimi wartościami wielkości uzyskanymi z wzorca porównawczego;
18) „lot" oznacza lot zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 1 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
19) „pasażerowie" oznaczają osoby na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu, z wyłączeniem członków załogi przebywających na pokładzie w celach służbowych;
20) „zachowawczy" oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji lub przeszacowaniu liczby tonokilometrów;
21) [1] „biomasa” oznacza ulegającą biodegradacji frakcję produktów, odpadów lub pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa, łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi, z leśnictwa i powiązanych gałęzi przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji frakcję odpadów, w tym odpadów przemysłowych i komunalnych pochodzenia biologicznego;
21a) [2] „paliwa z biomasy” oznaczają paliwa gazowe i stałe wyprodukowane z biomasy;
21b) [3] „biogaz” oznacza paliwa gazowe wyprodukowane z biomasy;
21c) [4] „odpady” oznaczają odpady zdefiniowane w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE, z wyłączeniem substancji, które zostały w sposób zamierzony zmodyfikowane lub zanieczyszczone w celu spełnienia niniejszej definicji;
21d) [5] „pozostałość” oznacza substancję, która nie jest produktem końcowym (produktami końcowymi), którego (których) bezpośredniemu wytworzeniu służy dany proces produkcji; nie jest ona podstawowym celem tego procesu produkcji i proces ten nie został w sposób zamierzony zmodyfikowany w celu jej wytworzenia;
21e) [6] „pozostałości pochodzące z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa” oznaczają pozostałości bezpośrednio wytworzone przez rolnictwo, akwakulturę, rybołówstwo i leśnictwo, i które nie obejmują pozostałości pochodzących z powiązanych gałęzi przemysłu lub powiązanego przetwórstwa;
22) „biopłyny" oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż transport, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;
23) [7] „biopaliwa” oznaczają ciekłe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;
24) „prawna kontrola metrologiczna" oznacza kontrolę zadań pomiarowych, które mają być wykonywane w obszarze zastosowania przyrządu pomiarowego, przeprowadzaną ze względów interesu publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, do celów ochrony środowiska, nakładania podatków i opłat, ochrony konsumentów i uczciwego handlu;
25) „największy dopuszczalny błąd" oznacza dopuszczony błąd pomiaru określony w załączniku I oraz w dotyczących przyrządów załącznikach do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/32/UE (7) lub w krajowych przepisach dotyczących prawnej kontroli metrologicznej, stosownie do przypadku;
26) „działania w zakresie przepływu danych" oznaczają działania związane z nabywaniem, przetwarzaniem i obróbką danych potrzebnych do sporządzenia raportu na temat wielkości emisji na podstawie pierwotnych danych źródłowych;
27) „tony CO2(e)" oznaczają tony metryczne CO2 lub CO2(e);
28) „CO2(e)" oznacza dowolny gaz cieplarniany inny niż CO2, wymieniony w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE o równoważnym w stosunku do CO2 współczynniku ocieplenia globalnego;
29) „system pomiarowy" oznacza kompletny zestaw przyrządów pomiarowych i innych urządzeń, takich jak urządzenia do pobierania próbek i przetwarzania danych, stosowany do określania takich zmiennych, jak dane dotyczące działalności, zawartość węgla pierwiastkowego, wartość opałowa lub współczynnik emisji dla emisji gazów cieplarnianych;
30) „wartość opałowa" (NCV) oznacza konkretną ilość energii uwalnianej w postaci ciepła, kiedy paliwo lub materiał ulega pełnemu spaleniu z użyciem tlenu, w standardowych warunkach, pomniejszoną o ciepło parowania ewentualnie powstałej wody;
31) „emisje z procesów technologicznych" oznaczają emisje gazów cieplarnianych inne niż emisje pochodzące ze spalania, występujące wskutek zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych reakcji między substancjami lub ich przemiany, łącznie z chemiczną lub elektrolityczną redukcją rud metali, termicznym rozkładem substancji oraz tworzeniem substancji przeznaczonych do użytku jako produkty lub materiały wsadowe;
32) „znormalizowane paliwo handlowe" oznacza paliwa handlowe znormalizowane w skali międzynarodowej, wykazujące 95 % poziom ufności nieprzekraczający 1 % w zakresie ich podanej wartości opałowej, w tym olej napędowy, lekki olej opałowy, benzynę, naftę, kerozynę, etan, propan, butan, naftowe paliwo lotnicze (Jet A1 lub Jet A), paliwo do silników odrzutowych (Jet B) i benzynę lotniczą (AvGas);
33) „partia" oznacza ilość paliwa lub materiału poddaną reprezentatywnemu próbkowaniu i scharakteryzowaną, przekazywaną jako jednorazowa dostawa lub w sposób ciągły w określonym czasie;
34) „paliwo mieszane" oznacza paliwo zawierające zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
35) „materiał mieszany" oznacza materiał zawierający zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
36) „wstępny współczynnik emisji" oznacza zakładany całkowity współczynnik emisji paliwa lub materiału określony na podstawie zawartości węgla pierwiastkowego obejmującej jego frakcję biomasy i frakcję kopalną przed pomnożeniem go przez wartość frakcji kopalnej w celu uzyskania współczynnika emisji;
37) „frakcja kopalna" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego kopalnego do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38) „frakcja biomasy" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego pochodzącego z biomasy do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
39) „metoda bilansu energii" oznacza metodę służącą do szacowania ilości energii zużytej jako paliwo w kotle, obliczonej jako suma ciepła użytecznego i wszelkich strat energii w drodze promieniowania, przenoszenia i ze spalinami;
40) „ciągły pomiar emisji" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu wartości wielkości poprzez okresowe pomiary, przy zastosowaniu pomiaru w kominie lub procedur ekstrakcyjnych za pomocą przyrządu pomiarowego zlokalizowanego w pobliżu komina, przy wyłączeniu metodyki opartej na pomiarach, polegającej na pobieraniu pojedynczych próbek z komina;
41) „CO2 związany w paliwie" oznacza CO2 będący częścią strumienia materiałów wsadowych;
42) „węgiel kopalny" oznacza węgiel nieorganiczny i organiczny, który nie jest biomasą;
43) „punkt pomiarowy" oznacza źródło emisji, w przypadku którego do pomiaru emisji używa się systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) lub przekrój systemu rurociągów, w przypadku którego ustala się przepływ CO2 przy użyciu systemów ciągłych pomiarów;
44) „dokumentacja masy i wyważenia" oznacza dokumenty określone w przepisach międzynarodowych lub krajowych wdrażających normy i zalecane metody postępowania (SARP) określone w załączniku 6 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz określone w podczęści C sekcja 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (8) lub w równoważnych przepisach międzynarodowych;
45) „odległość" oznacza długość ortodromy między lotniskiem odlotu a lotniskiem przylotu, dodatkową w stosunku do stałego współczynnika wynoszącego 95 km;
46) „lotnisko odlotu" oznacza lotnisko, na którym rozpoczyna się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
47) „lotnisko przylotu" oznacza lotnisko, na którym kończy się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
48) „ładunek handlowy" oznacza łączną masę przewożonych ładunków, poczty, pasażerów i bagażu znajdujących się na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu;
49) „emisje niezorganizowane" oznaczają nieregularne lub niezamierzone emisje ze źródeł, które nie są zlokalizowane lub są zbyt zróżnicowane albo zbyt małe, aby mogły być monitorowane indywidualnie;
50) „lotnisko" oznacza lotnisko zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 2 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
51) „para lotnisk" oznacza parę, którą stanowią lotnisko odlotu i lotnisko przylotu;
52) „warunki standardowe" oznaczają temperaturę wynoszącą 273,15 K i ciśnienie wynoszące 101 325 Pa, definiujące normalny metr sześcienny (Nm3);
53) „składowisko" oznacza składowisko zgodnie z definicją w art. 3 pkt 3 dyrektywy 200 9/31/WE;
54) „wychwytywanie CO2" oznacza wychwytywanie CO2 ze strumieni gazu, jeżeli w przeciwnym razie mogłaby nastąpić jego emisja, w celu transportu i geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 200 9/31/WE;
55) „transport CO2" oznacza transport CO2 rurociągami w celu geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
56) „geologiczne składowanie CO2" oznacza geologiczne składowanie CO2 zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2009/31/WE;
57) „uwolnione emisje" oznaczają emisje celowo uwolnione z instalacji poprzez ustanowienie określonego punktu emisji;
58) „intensyfikacja wydobycia węglowodorów" oznacza dodatkowe wydobycie węglowodorów oprócz węglowodorów pozyskanych w wyniku ekstrakcji poprzez zatłaczanie wody lub w inny sposób;
59) „dane przybliżone" oznaczają wartości roczne potwierdzone empirycznie lub uzyskane z przyjętych źródeł, wykorzystywane przez prowadzącego instalację do zastąpienia danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych do celów zapewnienia pełnego raportowania, kiedy stosowana metodyka monitorowania nie pozwala na uzyskanie wszystkich wymaganych danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych;
60) „słup wody" oznacza słup wody zgodnie z definicją w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2009/31/WE;
61) „wyciek" oznacza wyciek zgodnie z definicją w art. 3 pkt 5 dyrektywy 2009/31/WE;
62) „kompleks składowania" oznacza kompleks składowania zgodnie z definicją w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2009/31/WE;
63) „sieć transportowa" oznacza sieć transportową zgodnie z definicją w art. 3 pkt 22 dyrektywy 2009/31/WE.
SEKCJA 2
Zasady ogólne
Artykuł 4
Obowiązek ogólny
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych wykonują swoje obowiązki związane z monitorowaniem i raportowaniem w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z zasadami określonymi w art. 5-9.
Artykuł 5
Kompletność
Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i obejmują one wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz ze spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych rodzajów działań włączonych zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy, a także emisje wszystkich gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do tych rodzajów działań, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych podejmują właściwe środki w celu zapobiegania powstawaniu w okresie sprawozdawczym jakichkolwiek luk w danych.
Artykuł 6
Spójność, porównywalność i przejrzystość
1. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. W tym celu prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi i właściwym organom odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
Artykuł 7
Dokładność
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych zapewniają, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych.
W miarę możliwości identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
Dochowują należytej staranności w celu zagwarantowania, że obliczenia i pomiary emisji wykazują najwyższy osiągalny stopień dokładności.
Artykuł 8
Rzetelność metodyki i raportu na temat wielkości emisji
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w odniesieniu do rzetelności zgłaszanych danych dotyczących emisji. Określają wielkość emisji z zastosowaniem właściwych metod monitorowania przedstawionych w niniejszym rozporządzeniu.
Zgłaszane dane dotyczące emisji i inne przedstawiane w związku z nimi dane nie mogą zawierać żadnych istotnych nieprawidłowości, jak określono w art. 3 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 (9), cechować się stronniczością w doborze i sposobie prezentacji informacji oraz muszą zapewniać wiarygodny i wyważony wykaz emisji z danej instalacji lub pochodzących od danego operatora statku powietrznego.
Przy wyborze metodyki monitorowania korzyści wynikające z większej dokładności należy oceniać z uwzględnieniem dodatkowych kosztów. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji mają na celu uzyskanie największej osiągalnej dokładności, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 9
Stałe doskonalenie
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji sporządzonych zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE w prowadzonych potem działaniach związanych z monitorowaniem i raportowaniem.
Artykuł 10
Koordynacja
Jeśli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE, wówczas koordynuje ono prace takich organów prowadzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
ROZDZIAŁ II
PLAN MONITOROWANIA
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 11
Obowiązek ogólny
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje emisje gazów cieplarnianych na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ zgodnie z art. 12, uwzględniającego charakter i sposób funkcjonowania instalacji lub działań lotniczych, do których ma on zastosowanie.
Plan monitorowania uzupełniają pisemne procedury, które prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje do celów działań prowadzonych w ramach planu monitorowania, stosownie do sytuacji.
2. Plan monitorowania, o którym mowa w ust. 1, zawiera podane w sposób prosty i logiczny instrukcje dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, zapobiegając powielaniu działań i uwzględniając istniejące systemy stosowane w danej instalacji lub przez danego operatora statku powietrznego.
Artykuł 12
Zawartość planu monitorowania i jego przedłożenie
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego operatora statku powietrznego i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada następujące dokumenty uzupełniające:
a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;
b) wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
2. Jeśli załącznik I zawiera odniesienie do procedury, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę oddzielnie od planu monitorowania.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego streszcza procedury w planie monitorowania, podając następujące informacje:
a) tytuł procedury;
b) identyfikowalne i weryfikowalne odniesienie umożliwiające identyfikację procedury;
c) identyfikację stanowiska lub wydziału odpowiedzialnego za wdrożenie procedury oraz za dane pozyskane za pomocą procedury lub zarządzane z jej zastosowaniem;
d) krótki opis procedury umożliwiający prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego, właściwemu organowi i weryfikatorowi zrozumienie podstawowych parametrów i wykonywanych czynności;
e) lokalizację odnośnych rejestrów i informacji;
f) w stosownych przypadkach nazwę używanego systemu komputerowego;
g) w stosownych przypadkach wykaz norm EN lub innych zastosowanych norm.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego sporządza wszelką pisemną dokumentację procedur, którą na żądanie udostępnia właściwemu organowi. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia ją również do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. [8] (uchylony)
Artykuł 13
Znormalizowane i uproszczone plany monitorowania
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych na stosowanie znormalizowanych lub uproszczonych planów monitorowania, bez uszczerbku dla art. 12 ust. 3.
W tym celu państwa członkowskie mogą publikować formularze planu monitorowania, w tym opis procedur przepływu danych i kontroli, o których mowa w art. 58 i 59, na podstawie formularzy i wytycznych publikowanych przez Komisję.
2. Przed zatwierdzeniem jakiegokolwiek uproszczonego planu monitorowania, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ przeprowadza uproszczoną ocenę ryzyka, aby ustalić, czy proponowane działania kontrolne oraz procedury odnoszące się do działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej oraz uzasadniają zastosowanie takiego uproszczonego planu monitorowania.
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia oceny ryzyka zgodnie z poprzednim akapitem przez samego prowadzącego instalacje lub operatora statku powietrznego.
Artykuł 14
Zmiany planu monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie instalacji lub działania lotniczego zgodnie z art. 7 dyrektywy 2003/87/WE, a także czy możliwe jest udoskonalenie metodyki monitorowania.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zmienia plan monitorowania przynajmniej w każdej z następujących sytuacji:
a) wystąpienia nowych emisji spowodowanych prowadzeniem nowych rodzajów działalności lub użyciem nowych paliw bądź materiałów, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
b) zmiany dostępności danych spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi przyczynami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
c) stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
d) zmiany w planie monitorowania skutkującej poprawą dokładności zgłaszanych danych, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów;
e) plan monitorowania nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a właściwy organ zażądał od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wprowadzenia zmian w takim planie;
f) konieczna jest odpowiedź na sugestie dotyczące udoskonaleń planu monitorowania zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.
Artykuł 15
Zatwierdzanie zmian planu monitorowania
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ o wszelkich propozycjach zmian planu monitorowania.
Właściwy organ może jednak zezwolić prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego na powiadamianie o zmianach planu monitorowania niebędących istotnymi zmianami w rozumieniu ust. 3 i 4 do dnia 31 grudnia tego samego roku.
2. Każda istotna zmiana planu monitorowania w rozumieniu ust. 3 i 4 podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ.
Jeśli właściwy organ uzna, że zmiana nie jest istotna, bezzwłocznie informuje o tym prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
3. Istotne zmiany w planie monitorowania instalacji obejmują:
a) zmiany kategorii instalacji, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności zgodnie z art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 47 ust. 8 zmiany dotyczące statusu instalacji jako „instalacji o niskim poziomie emisji"
c) zmiany źródeł emisji;
d) zastąpienie metodyki wyznaczania wielkości emisji opartej na obliczeniach metodyką opartą na pomiarach lub odwrotnie, albo zastąpienie metodyki rezerwowej metodyką opartą na poziomach dokładności lub odwrotnie;
e) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
f) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
g) zmianę kategoryzacji strumieni materiałów wsadowych - między kategoriami strumieni materiałów wsadowych głównych, pomniejszych lub de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
h) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
i) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach dotyczących pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji;
j) wdrożenie lub przyjęcie metodyki określania ilościowego w odniesieniu do emisji z wycieku w składowiskach.
4. Istotne zmiany w planach monitorowania operatora statku powietrznego obejmują:
a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/8 7/WE;
b) w odniesieniu do planu monitorowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów:
(i) zmianę między statusem niekomercyjnym a komercyjnym świadczonej usługi transportu lotniczego;
(ii) zmianę przedmiotu usługi transportu lotniczego, przy czym przedmiotem mogą być pasażerowie, ładunek lub poczta.
Artykuł 16
Wdrażanie i rejestracja zmian
1. Przed otrzymaniem zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może prowadzić monitorowanie i raportowanie, stosując zmodyfikowany plan monitorowania, jeśli może w sposób uzasadniony założyć, że proponowane zmiany nie są istotne lub monitorowanie prowadzone zgodnie z pierwotnym planem monitorowania skutkowałoby pozyskaniem niekompletnych danych dotyczących emisji.
W razie wątpliwości prowadzący instalację lub operator statku powietrznego stosuje równolegle zarówno zmieniony, jak i pierwotny plan monitorowania w celu przeprowadzenia wszystkich działań w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z obydwoma planami, oraz przechowuje zapisy obu wyników monitorowania. [9]
2. Po otrzymaniu zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykorzystuje tylko dane odnoszące się do zmodyfikowanego planu monitorowania i prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania tylko na podstawie zmodyfikowanego planu monitorowania od daty, od której ma zastosowanie aktualna wersja planu monitorowania.3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi rejestr wszystkich zmian planu monitorowania. Każdy wpis w rejestrze zawiera:
a) przejrzysty opis zmiany;
b) uzasadnienie zmiany;
c) termin powiadomienia właściwego organu o zmianie zgodnie z art. 15 ust. 1;
d) datę potwierdzenia przez właściwy organ odbioru powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 1, o ile jest dostępna, oraz termin zatwierdzenia lub poinformowania, o których mowa w art. 15 ust. 2;
e) datę rozpoczęcia wdrażania zmodyfikowanego planu monitorowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
SEKCJA 2
Techniczna wykonalność i nieracjonalne koszty
Artykuł 17
Techniczna wykonalność
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
Artykuł 18
Nieracjonalne koszty
1. W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 20 EUR za jedno uprawnienie, a koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez prowadzącego instalację poziomów dokładności dla danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5, pod warunkiem że prowadzący instalację ma dostęp do odpowiednich informacji na temat kryteriów zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych z biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy wykorzystywanych do spalania. [10]
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni materiałów wsadowych w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Takie środki mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień materiałów wsadowych;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej - zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE (10) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczających ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
4. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania instalacji nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów do czasu osiągnięcia łącznej kwoty 2 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku instalacji o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 500 EUR na okres sprawozdawczy.
ROZDZIAŁ III
MONITOROWANIE EMISJI Z INSTALACJI
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 19
Kategoryzacja instalacji, strumieni materiałów wsadowych i źródeł emisji
1. Do celów monitorowania emisji i określania minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności każdy prowadzący instalację określa kategorię własnej instalacji zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, każdego strumienia materiałów wsadowych zgodnie z ust. 3 i każdego źródła emisji zgodnie z ust. 4.
2. Prowadzący instalację klasyfikuje każdą instalację jako należącą do jednej z następujących kategorii:
a) instalacja kategorii A - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły 50 000 ton CO2(e) lub mniej;
b) instalacja kategorii B - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 50 000 ton CO2(e) oraz 500 000 ton CO2(e)lub mniej;
c) instalacja kategorii C - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 500 000 ton CO2(e).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji instalacji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Prowadzący instalację klasyfikuje każdy strumień materiałów wsadowych jako należący do jednej z następujących kategorii, porównując strumień z sumą wszystkich bezwzględnych wartości kopalnego CO2 i CO2(e) odpowiadającego wszystkim strumieniom materiałów wsadowych uwzględnianym przez metody oparte na obliczeniach oraz z sumą wszystkich emisji ze źródeł emisji monitorowanych z zastosowaniem metod opartych na pomiarach, przed odjęciem przenoszonego CO2:
a) pomniejszych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 10 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) strumieni materiałów wsadowych de minimis - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 2 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 20 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
c) głównych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w lit. a) i b).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia materiałów wsadowych jako pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia de minimis, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Prowadzący instalację klasyfikuje każde źródło emisji, w przypadku którego stosowana jest metodyka oparta na pomiarach, do jednej z następujących kategorii:
a) pomniejszych źródeł emisji - jeśli źródło emisji emituje mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie lub mniej niż 10 % łącznych emisji instalacji pochodzących z paliw kopalnych, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) głównych źródeł emisji - jeśli źródło emisji nie kwalifikuje się jako pomniejsze źródło emisji.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji źródła emisji jako pomniejszego źródła emisji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
5. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne z danej instalacji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy nie są znane lub nie odzwierciedlają już wystarczająco panującego stanu do celów ust. 2, w celu określenia kategorii instalacji prowadzący instalację wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2.
6. [11] Do celów niniejszego artykułu stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 20
Granice monitorowania
1. Prowadzący instalacje definiują granice monitorowania dla każdej instalacji.
W tych granicach prowadzący instalację uwzględnia wszystkie odpowiednie emisje gazów cieplarnianych pochodzące ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań prowadzonych w instalacji i wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz z rodzajów działań i gazów cieplarnianych włączonych przez państwo członkowskie, w którym znajduje się instalacja, zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy.
Prowadzący instalację uwzględnia zarówno emisje z normalnego trybu działalności, jak i z wydarzeń nietypowych, włącznie z rozruchem i wyłączeniem instalacji oraz sytuacjami awaryjnymi w okresie sprawozdawczym, z wyjątkiem emisji z ruchomych maszyn służących do celów transportu.
2. Definiując proces monitorowania i raportowania, prowadzący instalację uwzględnia wymogi dotyczące poszczególnych sektorów określone w załączniku IV.
3. W przypadku stwierdzenia wycieków z kompleksu składowania w rozumieniu dyrektywy 2009/31/WE prowadzących do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, traktuje się je jako źródła emisji z odnośnej instalacji oraz monitoruje zgodnie z sekcją 23 załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.
Właściwy organ może dopuścić wykluczenie wycieku jako źródła emisji z procesu monitorowania i raportowania, jeżeli zostaną podjęte działania naprawcze na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE, a emisje lub uwolnienie do słupa wody z takiego wycieku nie są już wykrywalne.
Artykuł 21
Wybór metodyki monitorowania
1. Do celów monitorowania emisji z instalacji prowadzący instalację decyduje się na stosowanie metodyki opartej na obliczeniach lub metodyki opartej na pomiarach, z zastrzeżeniem przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia.
Metodyka oparta na obliczeniach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze strumieni materiałów wsadowych na podstawie danych dotyczących działalności uzyskanych za pomocą systemów pomiarowych oraz na podstawie dodatkowych parametrów uzyskanych z analiz laboratoryjnych lub wartości domyślnych. Metodykę opartą na obliczeniach można wdrażać w postaci metodyki standardowej, o której mowa w art. 24, lub w postaci metodyki bilansu masowego, o której mowa w art. 25.
Metodyka oparta na pomiarach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze źródeł emisji za pomocą ciągłego pomiaru stężenia odnośnego gazu cieplarnianego w spalinach oraz przepływu spalin, łącznie z monitorowaniem przenoszenia CO2 między instalacjami, przy czym dokonuje się pomiarów stężenia CO2 i przepływu przenoszonego gazu.
Jeśli stosuje się metodykę opartą na obliczeniach, prowadzący instalację określa w planie monitorowania w odniesieniu do każdego strumienia materiałów wsadowych, czy stosuje się metodykę standardową, czy metodykę bilansu masowego, z podaniem odpowiednich poziomów dokładności zgodnie z załącznikiem II.
2. Z zastrzeżeniem zgody właściwego organu prowadzący instalację może połączyć metodykę standardową, metodykę bilansu masowego i metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do różnych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do jednej instalacji, pod warunkiem że nie wystąpią luki ani nie dojdzie do podwójnego liczenia emisji.
3. W przypadku gdy wymogi sektorowe określone w załączniku IV wymagają zastosowania szczególnej metodyki monitorowania, prowadzący instalację stosuje tę metodykę lub metodykę opartą na pomiarach. Prowadzący instalację może wybrać inną metodykę tylko wtedy, gdy przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że zastosowanie wymaganej metodyki nie jest technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że alternatywna metodyka zapewnia większą całkowitą dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 22
Metodyka monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności
Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1, w odniesieniu do wybranych strumieni materiałów wsadowych lub źródeł emisji prowadzący instalację może stosować metodykę monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności (dalej zwaną „metodyką rezerwową"), pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w ramach metodyki opartej na obliczeniach w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych albo większej liczby takich strumieni oraz metodyki opartej na pomiarach w odniesieniu do co najmniej jednego źródła emisji związanego z tymi samymi strumieniami materiałów wsadowych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
b) prowadzący instalację co roku ocenia i określa liczbowo niepewności wszystkich parametrów stosowanych do wyznaczenia rocznej wielkości emisji zgodnie z wytyczną ISO dotyczącą wyrażania niepewności pomiarowych (JCGM 100:2008) lub z inną równoważną, uznaną na całym świecie normą i uwzględnia wyniki w rocznym raporcie na temat wielkości emisji;
c) prowadzący instalację wykazuje w sposób wymagany przez właściwy organ, że w razie zastosowania takiej rezerwowej metodyki monitorowania progi całkowitej niepewności w odniesieniu do rocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych dotyczącego całej instalacji nie przekraczają 7,5 % w przypadku instalacji kategorii A, 5,0 % w przypadku instalacji kategorii B oraz 2,5 % w przypadku instalacji kategorii C.
Artykuł 23
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, prowadzący instalację, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Prowadzący instalację podejmuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalację, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez prowadzącego instalację do wyznaczania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki podjęte przez prowadzącego instalację w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 24
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki standardowej
1. Zgodnie z metodyką standardową prowadzący instalację oblicza wielkość emisji pochodzących ze spalania na strumień materiałów wsadowych, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością spalonego paliwa wyrażoną w teradżulach na podstawie wartości opałowej (NCV) przez odpowiedni współczynnik emisji wyrażony w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem NCV, a także przez odpowiedni współczynnik utleniania.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji pochodzących ze spalania, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych z ilością spalonego paliwa wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik emisji i odpowiedni współczynnik utleniania.
2. Prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji z procesów technologicznych na strumień materiałów wsadowych, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych ze zużyciem materiału, wielkością przerobu instalacji lub wielkością produkcji, wyrażoną w tonach lub w normalnych metrach sześciennych, przez odpowiedni współczynnik emisji, wyrażony w t CO2/t lub t CO2/Nm3, oraz odpowiedni współczynnik konwersji.
3. Jeśli współczynnik emisji poziomu dokładności 1 lub poziomu dokładności 2 uwzględnia już wpływ niepełnych reakcji chemicznych, współczynnik utleniania lub współczynnik konwersji określa się jako 1.
Artykuł 25
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki bilansu masowego
1. Zgodnie z metodyką bilansu masowego prowadzący instalację oblicza ilość CO2 odpowiadającą każdemu strumieniowi materiałów wsadowych uwzględnionemu w bilansie masowym, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością paliwa lub materiału wchodzącego w granice bilansu masowego lub opuszczającego je, przez zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale pomnożoną przez 3,664 t CO2/t C, zgodnie z załącznikiem II sekcja 3.
2. Niezależnie od przepisów art. 49 emisje z całego procesu objętego bilansem masowym stanowią sumę ilości CO2 odpowiadających wszystkim strumieniom materiałów wsadowych objętym bilansem masowym. Ilość CO emitowanego do atmosfery oblicza się w bilansie masowym jako emisję molowo równoważnej ilości CO2.
Artykuł 26
Właściwe poziomy dokładności
1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych zgodnie z art. 21 ust. 1, w celu wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy prowadzący instalację stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku instalacji należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia materiałów wsadowych stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku II.
W przypadku głównych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Właściwy organ może, w okresie przejściowym uzgodnionym z prowadzącym instalację, zezwolić mu na stosowanie w odniesieniu do głównych strumieni materiałów wsadowych niższych poziomów dokładności, niż te, o których mowa w akapicie drugim, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, pod warunkiem że:
a) prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem drugim nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów; oraz
b) prowadzący instalację przedstawi plan udoskonaleń, wskazujący w jaki sposób i do kiedy zostanie osiągnięty co najmniej poziom dokładności wymagany na mocy akapitu drugiego.
2. W przypadku pomniejszych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
3. W przypadku strumieni materiałów wsadowych de minimis prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
4. W przypadku współczynnika utleniania i współczynnika konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej najniższe poziomy dokładności wymienione w załączniku II.
5. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, a także paliw wykorzystywanych jako wsad do procesu lub w bilansach masowych zgodnie z art. 25, wartość opałową można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Dane dotyczące działalności
Artykuł 27
Wyznaczanie wartości danych dotyczących działalności
1. Prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności w odniesieniu do strumienia materiałów wsadowych w jeden z następujących sposobów:
a) na podstawie ciągłych pomiarów odnoszących się do procesu powodującego emisje;
b) na podstawie zagregowanych wyników pomiarów osobno dostarczanych ilości, z uwzględnieniem odpowiednich zmian w zapasach.
2. Do celów ust. 1 lit. b) ilość paliwa lub materiału przetworzonego w okresie sprawozdawczym oblicza się jako ilość paliwa lub materiału otrzymaną w okresie sprawozdawczym pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału wyprowadzoną z instalacji oraz powiększoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na początku okresu sprawozdawczego, i pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na końcu okresu sprawozdawczego.
Gdy wyznaczenie ilości objętych zapasami w drodze bezpośredniego pomiaru nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może oszacować takie ilości na podstawie jednej z następujących informacji:
a) danych z poprzednich lat w korelacji z wielkością produkcji w okresie sprawozdawczym;
b) udokumentowanych procedur i odnośnych danych w skontrolowanych sprawozdaniach finansowych za dany okres sprawozdawczy.
Gdy wyznaczenie wartości danych dotyczących działalności dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok sprawozdawczy od kolejnego i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku jednego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni muszą być wyraźnie odnotowane, stanowiąc podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku.
Artykuł 28
Systemy pomiarowe pod kontrolą prowadzącego instalację
1. Do celów wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności zgodnie z art. 27 prowadzący instalację może wykorzystać wyniki pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, o ile spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:
a) prowadzący instalację musi przeprowadzić ocenę niepewności oraz zapewnia osiągnięcie progu niepewności dla odpowiedniego poziomu dokładności;
b) prowadzący instalację musi zapewnić co najmniej raz w roku i po każdej kalibracji przyrządu pomiarowego, aby wyniki kalibracji pomnożone przez zachowawczy współczynnik korygujący zostały porównane z odpowiednimi progami niepewności. Zachowawczy współczynnik korygujący opiera się na odpowiednich szeregach czasowych poprzednich kalibracji tego przyrządu pomiarowego lub podobnych przyrządów pomiarowych, aby uwzględnić wpływ niepewności podczas użytkowania.
W przypadku przekroczenia progów poziomów dokładności zatwierdzonych zgodnie z art. 12 lub stwierdzenia, że urządzenia nie odpowiadają innym wymogom, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze oraz powiadamia o tym właściwy organ.
2. Prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi ocenę niepewności, o której mowa w ust. 1 lit. a), przy zgłaszaniu nowego planu monitorowania lub kiedy jest ona istotna w związku ze zmianą w zatwierdzonym planie monitorowania.
Taka ocena obejmuje określoną niepewność zastosowanych urządzeń pomiarowych, niepewność związaną z kalibracją oraz wszelką dodatkową niepewność związaną ze sposobem użycia przyrządów pomiarowych w praktyce. W ocenie niepewności uwzględnia się niepewność związaną ze zmianami w zapasach, jeśli w miejscach składowania można umieścić co najmniej 5 % zużywanej rocznie ilości rozpatrywanego paliwa lub materiału. Przeprowadzając ocenę, prowadzący instalację bierze pod uwagę fakt, że podane wartości służące do zdefiniowania progów niepewności poziomów dokładności w załączniku II odnoszą się do niepewności w całym okresie sprawozdawczym.
Prowadzący instalację może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego lub, jeśli jest niższa, niepewność uzyskaną poprzez pomnożenie wyników kalibracji przez zachowawczy współczynnik korygujący odzwierciedlający wpływ niepewności podczas użytkowania należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku II, pod warunkiem zainstalowania przyrządów pomiarowych w środowisku odpowiadającym ich specyfikacjom użytkowym.
3. Niezależnie od przepisów ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na wykorzystanie wyników pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, jeśli prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że stosowane przyrządy pomiarowe podlegają odpowiedniej krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami krajowymi dotyczącymi prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniego zadania pomiarowego.
Artykuł 29
Systemy pomiarowe poza kontrolą prowadzącego instalację
1. Jeśli z uproszczonej oceny niepewności wynika, że wykorzystanie systemów pomiarowych znajdujących się poza kontrolą prowadzącego instalację, w porównaniu z wykorzystaniem systemów kontrolowanych przez prowadzącego instalację zgodnie z art. 28, umożliwia prowadzącemu instalację osiągnięcie co najmniej tak wysokiego poziomu dokładności, zapewnia bardziej wiarygodne wyniki oraz jest mniej podatne na ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej, prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności, wykorzystując systemy pomiarowe znajdujące się poza jego kontrolą.
W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać jedno z następujących źródeł danych:
a) ilości z wystawionych przez kontrahenta faktur, pod warunkiem że miała miejsce transakcja handlowa między dwoma niezależnymi partnerami handlowymi;
b) bezpośrednie odczyty z takich systemów pomiarowych.
2. Prowadzący instalację zapewnia zgodność z właściwym poziomem dokładności zgodnie z art. 26.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami dotyczącymi krajowej prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniej transakcji handlowej.
Jeśli właściwe wymogi dotyczące krajowej prawnej kontroli metrologicznej są mniej rygorystyczne niż wymogi właściwego poziomu dokładności zgodnego z art. 26, prowadzący instalację pozyskuje dowody dotyczące właściwej niepewności od kontrahenta odpowiedzialnego za system pomiarowy.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 30
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne lub wartości wyznaczone na podstawie analizy, zależnie od właściwego poziomu dokładności.
2. Prowadzący instalację wyznacza i zgłasza współczynniki obliczeniowe w sposób spójny ze stanem wykorzystanym w związku z danymi dotyczącymi działalności, odnosząc się do stanu paliwa lub materiału, w którym kupuje się paliwo lub materiał, bądź używa się go w procesie powodującym emisje, zanim wyschnie lub zostanie poddany innemu przetworzeniu na potrzeby analizy laboratoryjnej.
Jeśli ta metoda prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli można osiągnąć większą dokładność, prowadzący instalację może zgłaszać dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe w sposób spójny, odnosząc się do stanu, w którym przeprowadzono analizy laboratoryjne.
Prowadzący instalację jest zobowiązany do określenia frakcji biomasy wyłącznie w odniesieniu do paliw mieszanych lub materiałów mieszanych. W przypadku innych paliw lub materiałów stosuje się wartość domyślną wynoszącą 0 % dla frakcji biomasy paliw kopalnych lub materiałów oraz wartość domyślną wynoszącą 100 % frakcji biomasy w odniesieniu do paliw z biomasy lub materiałów składających się wyłącznie z biomasy.
Artykuł 31
Wartości domyślne współczynników obliczeniowych
1. Jeśli prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne, wówczas, zgodnie z wymogami dotyczącymi właściwego poziomu dokładności określonymi w załącznikach II i VI, stosuje jedną z następujących wartości:
a) współczynniki standardowe i współczynniki stechiometryczne wymienione w załączniku VI;
b) współczynniki standardowe stosowane przez państwo członkowskie w krajowej inwentaryzacji przekazanej do Sekretariatu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
c) wartości określone na podstawie literatury, uzgodnione z właściwym organem, w tym współczynniki standardowe publikowane przez właściwy organ, zgodne ze współczynnikami, o których mowa w lit. b), lecz reprezentatywne dla bardziej zdezagregowanych źródeł strumieni paliwa;
d) wartości określone i gwarantowane przez dostawcę paliwa lub materiału, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że zawartość węgla pierwiastkowego wykazuje 95 % przedział ufności nieprzekraczający 1 %;
e) wartości określone na podstawie analiz przeprowadzonych w przeszłości, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że takie wartości są reprezentatywne dla przyszłych partii tego samego paliwa lub materiału.
2. Prowadzący instalację określa wszystkie wartości domyślne zastosowane w planie monitorowania.
Jeśli wartości domyślne zmieniają się z roku na rok, prowadzący instalację określa w planie monitorowania właściwe autorytatywne źródło danej wartości.
3. Właściwy organ może zatwierdzić zmianę wartości domyślnej współczynnika obliczeniowego w planie monitorowania zgodnie z art. 15 ust. 2 tylko wówczas, gdy prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że nowa wartość domyślna pozwoli na dokładniejsze wyznaczanie wielkości emisji.
4. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może pozwolić na wyznaczanie wartości opałowej i współczynników emisji paliw z zastosowaniem tych samych poziomów dokładności, które są wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że prowadzący instalację przedstawi, co najmniej raz na trzy lata, dowody potwierdzające, że w ciągu ostatnich trzech lat zmienność wartości opałowej mieściła się w przedziale 1 %.
5. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może uznać, że stechiometryczna zawartość węgla pierwiastkowego w czystej substancji chemicznej jest uznawana za zgodną z poziomem dokładności, który w przeciwnym razie wymagałby przeprowadzenia analiz zgodnie z art. 32-35, jeżeli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że wykorzystanie analiz prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów i że stosowanie wartości stechiometrycznej nie doprowadzi do niedoszacowania emisji.
Artykuł 32
Współczynniki obliczeniowe wyznaczone na podstawie analiz
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby wszelkie analizy, pobieranie próbek, kalibracje i walidacje do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych były prowadzone z zastosowaniem metod opartych na odpowiednich normach EN.
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
2. W przypadku użycia do wyznaczania wielkości emisji chromatografów gazowych działających w trybie on-line lub ekstrakcyjnych albo nieekstrakcyjnych analizatorów gazu prowadzący instalację uzyskuje od właściwego organu zgodę na użycie takich urządzeń. Używa się ich wyłącznie w celu pozyskania danych dotyczących składu paliw lub materiałów gazowych. Prowadzący instalację gwarantuje, jako minimalne środki zapewniania jakości, przeprowadzenie atestacji początkowej oraz powtarzanych co roku atestacji przyrządu.
3. Wyniki analizy wykorzystuje się wyłącznie w odniesieniu do okresu dostawy bądź partii paliwa lub materiału, którego próbki pobrano i dla którego próbki miały być reprezentatywne.
Wyznaczając określony parametr, prowadzący instalację wykorzystuje wyniki wszystkich analiz przeprowadzonych w odniesieniu do takiego parametru.
Artykuł 33
Plan pobierania próbek
1. Jeśli współczynniki obliczeniowe są wyznaczane w drodze analiz, prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi do zatwierdzenia, w odniesieniu do każdego paliwa lub materiału, plan pobierania próbek w postaci pisemnej procedury zawierającej informacje o metodyce przygotowania próbek, w tym o obowiązkach, lokalizacjach, częstotliwościach i ilościach, a także o metodyce przechowywania i transportu próbek.
Prowadzący instalację zapewnia, aby pobrane próbki były reprezentatywne dla odpowiedniej partii lub okresu dostawy i wolne od błędu systematycznego. Odpowiednie elementy planu pobierania próbek uzgadnia się z laboratorium przeprowadzającym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału, a dowody takiego uzgodnienia włącza się do planu. Prowadzący instalację udostępnia plan do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Prowadzący instalację, w porozumieniu z laboratorium prowadzącym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału i z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, dostosowuje elementy planu pobierania próbek, jeśli wyniki analizy wskazują, że niejednorodność paliwa lub materiału różni się znacznie od danych dotyczących niejedno-rodności, na których opierał się pierwotny plan pobierania próbek danego paliwa lub materiału.
Artykuł 34
Korzystanie z laboratoriów
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające analizy mające na celu wyznaczenie współczynników obliczeniowych były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych.
2. Z laboratoriów nieakredytowanych zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 można korzystać do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych tylko wówczas, gdy prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że dostęp do laboratoriów, o których mowa w ust. 1, nie jest technicznie wykonalny lub prowadziłby do nieracjonalnych kosztów, a laboratorium nieakredytowane spełnia wymogi równoważne wymogom określonym w normie EN ISO/IEC 17025.
3. Właściwy organ uznaje, że laboratorium spełnia wymogi równoważne wymogom normy EN ISO/IEC 17025 w rozumieniu ust. 2, jeśli prowadzący instalację przedstawi, o ile to możliwe, w postaci i na poziomie szczegółowości, jakie są wymagane w odniesieniu do procedur na mocy art. 12 ust. 2, dowody zgodne z akapitem drugim i trzecim niniejszego ustępu.
W odniesieniu do zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia akredytowaną certyfikację laboratorium zgodnie z normą EN ISO/IEC 9001 lub inne certyfikaty systemów zarządzania jakością stosowanych w laboratorium. W przypadku braku takich certyfikowanych systemów zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia odpowiednie dowody potwierdzające, że laboratorium jest w stanie zarządzać swoimi pracownikami, procedurami, dokumentami i zadaniami w niezawodny sposób.
W odniesieniu do kompetencji technicznych prowadzący instalację przedstawia dowody potwierdzające, że laboratorium posiada odpowiednie kompetencje oraz jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki, stosując odpowiednie procedury analityczne. Takie dowody obejmują co najmniej następujące elementy:
a) zarządzanie kompetencjami pracowników w odniesieniu do określonych przydzielonych im zadań;
b) adekwatność umiejscowienia i warunków otoczenia;
c) wybór metod analitycznych i odpowiednich norm;
d) w stosownych przypadkach zarządzanie pobieraniem i przygotowaniem próbek, w tym kontrolę integralności próbki;
e) w stosownych przypadkach, opracowanie i walidację nowych metod analitycznych lub zastosowanie metod nieobjętych normami międzynarodowymi lub krajowymi;
f) oszacowanie niepewności;
g) zarządzanie urządzeniami, w tym procedurami kalibracji, regulacji, utrzymania i naprawy urządzeń, a także prowadzenie rejestru takich działań;
h) zarządzanie danymi, dokumentami i oprogramowaniem oraz sprawowanie kontroli nad nimi;
i) zarządzanie pozycjami kalibracji i materiałami odniesienia;
j) zapewnianie jakości w odniesieniu do kalibracji i wyników badań, w tym regularny udział w programach badania biegłości, stosowanie metod analitycznych do certyfikowanych materiałów referencyjnych lub porównywanie wyników z laboratorium akredytowanym;
k) zarządzanie procesami zlecanymi na zewnątrz;
l) zarządzanie przydziałami, reklamacjami klientów i zapewnianie terminowego podejmowania działań naprawczych.
Artykuł 35
Częstotliwości analiz
1. Prowadzący instalację stosuje minimalne częstotliwości analiz odnośnych paliw i materiałów wymienione w załączniku VII.
2. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na zastosowanie innej częstotliwości niż ta, o której mowa w ust. 1, jeśli minimalne częstotliwości nie są dostępne lub jeśli prowadzący instalację wykaże jeden z poniższych warunków:
a) z danych historycznych, w tym wyników analiz dotyczących odnośnych paliw lub materiałów w okresie sprawozdawczym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres sprawozdawczy, wynika, że wszelka zmienność wyników analiz dotyczących odnośnego paliwa lub materiału nie przekracza 1/3 wartości niepewności, której prowadzący instalację musi przestrzegać w odniesieniu do wyznaczania wartości danych dotyczących działalności związanych z odnośnym paliwem lub materiałem;
b) stosowanie wymaganej częstotliwości prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku gdy instalacja działa wyłącznie przez część roku lub gdy paliwa lub materiały są dostarczane w partiach zużywanych w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, właściwy organ może uzgodnić z prowadzącym instalację bardziej odpowiedni harmonogram analiz, pod warunkiem że w rezultacie otrzymuje się niepewność porównywalną do niepewności, której wartość określono w akapicie pierwszym lit. a).
Podsekcja 4
Szczególne współczynniki obliczeniowe
Artykuł 36
Współczynniki emisji dla CO2
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki emisji właściwe dla poszczególnych rodzajów działań, dotyczące emisji CO2.
2. Współczynniki emisji dla paliw, w tym używanych jako wsad do procesu, wyraża się jako t CO2/TJ.
Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie współczynnika emisji dla paliwa wyrażonego jako t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku emisji pochodzących ze spalania, jeśli zastosowanie współczynnika emisji wyrażonego jako t CO2/TJ prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli dzięki zastosowaniu takiego współczynnika emisji można osiągnąć co najmniej równoważną dokładność w obliczeniu wielkości emisji.
3. Do celów przeliczenia zawartości węgla pierwiastkowego na odpowiednią wartość współczynnika emisji powiązanego z CO2, lub na odwrót, prowadzący instalację stosuje współczynnik 3,664 t CO2/t C.
Artykuł 37
Współczynniki utleniania i konwersji
1. W celu wyznaczenia współczynników utleniania lub konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej poziom dokładności 1. Jeśli współczynnik emisji uwzględnia wpływ niecałkowitego utlenienia lub konwersji, prowadzący instalację stosuje współczynnik utleniania lub konwersji wynoszący 1.
Właściwy organ może jednak wymagać od prowadzących instalacje stałego stosowania poziomu dokładności 1.
2. Jeśli w instalacji używa się kilku paliw, a w odniesieniu do określonego współczynnika utleniania ma być zastosowany poziom dokładności 3, prowadzący instalację może wystąpić do właściwego organu o zatwierdzenie jednego lub obu poniższych sposobów postępowania:
a) wyznaczanie jednego zagregowanego współczynnika utleniania dla całego procesu spalania i stosowanie go do wszystkich paliw;
b) przypisanie niecałkowitego utlenienia jednemu głównemu strumieniowi materiałów wsadowych i stosowanie współczynnika utleniania wynoszącego 1 w odniesieniu do pozostałych strumieni materiałów wsadowych.
W przypadku użycia biomasy lub paliw mieszanych prowadzący instalację przedstawia dowody, że zastosowanie lit. a) lub b) akapitu pierwszego nie prowadzi do niedoszacowania emisji.
Podsekcja 5
Biomasa
Artykuł 38
Strumienie materiałów wsadowych złożone z biomasy
1. Prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności odnoszących się do strumienia materiałów wsadowych złożonego z biomasy bez zastosowania poziomów dokładności i przedstawiania danych z analiz dotyczących zawartości biomasy, jeśli dany strumień materiałów wsadowych składa się wyłącznie z biomasy, a prowadzący instalację może zagwarantować, że nie jest on zanieczyszczony innymi materiałami ani paliwami.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5. [12]
2. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi 0. Do celów niniejszego akapitu stosuje się art. 38 ust. 5. [13]
Współczynnik emisji dla każdego paliwa lub materiału oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji wyznaczony zgodnie z art. 30, pomnożony przez wartość frakcji kopalnej paliwa lub materiału.
3. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych, ksylitowych i kopalnych w paliwach lub materiałach mieszanych.
4. Jeśli frakcja biomasy w paliwach lub materiałach mieszanych wynosi 97 % lub więcej bądź jeśli ze względu na ilość emisji związanych z frakcją kopalną paliwa lub materiału kwalifikuje się jako strumień materiałów wsadowych de minimis, właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie metodyki nieuwzględniającej poziomów dokładności, w tym metody bilansu energii, w celu określania wartości danych dotyczących działalności oraz odpowiednich współczynników obliczeniowych.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5. [14]
5. [15] W przypadku odesłania do niniejszego ustępu biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wykorzystywane do spalania spełniają kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Jednak biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy wyprodukowane z odpadów i pozostałości innych niż pozostałości z rolnictwa, akwakultury, rybołówstwa i leśnictwa muszą spełniać jedynie kryteria określone w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001. Niniejszy akapit stosuje się również do odpadów i pozostałości, które, zanim zostaną przetworzone w biopaliwa, biopłyny i paliwa z biomasy, najpierw są przetwarzane w produkt.
Energia elektryczna, energia ciepła i chłodu wytwarzane ze stałych odpadów komunalnych nie podlegają kryteriom określonym w art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001.
Kryteria określone w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 stosuje się niezależnie od pochodzenia geograficznego biomasy.
Art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ma zastosowanie do urządzenia zgodnie z definicją w art. 3 lit. e) dyrektywy 2003/87/WE.
Zgodność z kryteriami określonymi w art. 29 ust. 2–7 i ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 ocenia się zgodnie z art. 30 i art. 31 ust. 1 tej dyrektywy.
W przypadku gdy biomasa wykorzystywana do spalania nie spełnia wymogów niniejszego ustępu, jej zawartość węgla pierwiastkowego uznaje się za węgiel kopalny.
Artykuł 39
Wyznaczanie frakcji biomasy i frakcji kopalnej
1. W przypadku paliw lub materiałów mieszanych prowadzący instalację może założyć brak udziału biomasy i zastosować domyślną frakcję kopalną wynoszącą 100 % lub określić frakcję biomasy zgodnie z ust. 2, stosując poziomy dokładności określone w załączniku II sekcja 2.4.
2. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. W przypadku paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych prowadzący instalację może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go.
Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące innych właściwych metod szacowania.
3. [16] Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 i 2 oraz art. 30 prowadzący instalację nie stosuje analiz ani metod szacowania zgodnie z ust. 2 w celu określenia frakcji biomasy gazu ziemnego otrzymanego z sieci gazowej, do której dodano biogaz.
Prowadzący instalację może określić, że pewna ilość gazu ziemnego z sieci gazowej jest biogazem, stosując metodę określoną w ust. 4.
4. [17] Prowadzący instalację może określić frakcję biomasy na podstawie rejestrów zakupu biogazu o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że przedstawi on w sposób zadowalający właściwy organ dowody na to, że:
a) nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biogazu, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupiony biogaz jest przez nią wykorzystywany, w tym poprzez ujawnienie gwarancji pochodzenia zgodnie z definicją w art. 2 pkt 12 dyrektywy (UE) 2018/2001;
b) prowadzący instalację i producent biogazu są podłączeni do tej samej sieci gazowej. Do celów wykazania zgodności z niniejszym ustępem prowadzący instalację może wykorzystać dane zarejestrowane w bazie danych utworzonej przez przynajmniej jedno państwo członkowskie, która umożliwia śledzenie transferów biogazu.
SEKCJA 3
Metodyka oparta na pomiarach
Artykuł 40
Zastosowanie metodyki monitorowania opartej na pomiarach
Prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do wszystkich emisji podtlenku azotu (N2O) zgodnie z załącznikiem IV oraz w odniesieniu do określania ilości przenoszonego CO2 zgodnie z art. 49.
Ponadto prowadzący instalację może stosować metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do źródeł emisji CO2, jeśli jest w stanie przedstawić dla każdego źródła emisji dowody zgodności z poziomami dokładności wymaganymi zgodnie z art. 41.
Artykuł 41
Wymogi dotyczące poziomów dokładności
1. W odniesieniu do każdego głównego źródła emisji prowadzący instalację stosuje:
a) w przypadku instalacji kategorii A - przynajmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku VIII sekcja 2;
b) w innych przypadkach - najwyższy poziom dokładności wymieniony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku emisji z pomniejszych źródeł emisji prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 42
Normy i laboratoria pomiarowe
1. Wszystkich pomiarów dokonuje się z zastosowaniem metod opartych na normach:
a) EN 14181 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Zapewnienie jakości automatycznych systemów pomiarowych);
b) EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru);
c) innych odpowiednich normach EN, w szczególności EN ISO 16911-2 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Manualne i automatyczne wyznaczanie prędkości i strumienia objętości w przewodach).
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO, normach opublikowanych przez Komisję lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
Prowadzący instalację uwzględnia wszystkie istotne aspekty systemu ciągłych pomiarów, w tym lokalizację urządzeń, kalibrację, pomiary, zapewnianie jakości i kontrolę jakości.
2. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające pomiary, kalibrację oraz ocenę odnośnych urządzeń dla systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych lub kalibracji.
Jeśli laboratorium nie posiada takiej akredytacji, prowadzący instalację zapewnia spełnienie równoważnych wymogów art. 34 ust. 2 i 3.
Artykuł 43
Wyznaczanie wielkości emisji
1. Prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji ze źródła emisji w okresie sprawozdawczym, sumując za cały okres sprawozdawczy wszystkie wartości godzinowe zmierzonego stężenia gazów cieplarnianych pomnożone przez wartości godzinowe przepływu spalin, przy czym wartości godzinowe stanowią średnie wartości wszystkich indywidualnych wyników pomiarów w odnośnej godzinie pracy.
W przypadku emisji CO2 prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania 1 w załączniku VIII. CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2.
W przypadku podtlenku azotu (N2O) prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania w załączniku IV sekcja 16 podsekcja B.1.
2. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, prowadzący instalację mierzy emisje z takich źródeł emisji oddzielnie i sumuje wyniki, otrzymując całkowitą wielkość emisji danego gazu w okresie sprawozdawczym.3. Prowadzący instalację wyznacza stężenie gazów cieplarnianych w spalinach w drodze ciągłych pomiarów w reprezentatywnym punkcie, stosując jeden z następujących sposobów:
a) pomiar bezpośredni;
b) w przypadku wysokiego stężenia w spalinach - obliczenie stężenia przez pośredni pomiar stężenia z zastosowaniem równania 3 w załączniku VIII oraz z uwzględnieniem zmierzonych wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów zgodnie z planem monitorowania prowadzącego instalację.
4. W stosownych przypadkach prowadzący instalację wyznacza oddzielnie każdą ilość CO2 pochodzącą z biomasy i odejmuje ją od całkowitej wielkości zmierzonych emisji CO2. W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać:
a) podejście oparte na obliczeniach, w tym podejścia, w których wykorzystuje się analizy i pobieranie próbek na podstawie normy EN ISO 13833 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie stosunku ditlenku węgla pochodzącego z biomasy (biogennego) i węgla kopalnego - Pobieranie próbek i oznaczanie radiowęgla);
b) inną metodę opierającą się na odpowiedniej normie, w tym ISO 18466 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie frakcji biogennej w CO2 z gazów odlotowych przy użyciu metody bilansu);
c) metodę szacowania opublikowaną przez Komisję.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin stosuje się normę EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru).
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5. [18]
5. Prowadzący instalację wyznacza wartość przepływu spalin do celów obliczenia zgodnie z ust. 1 za pomocą jednej z następujących metod:
a) obliczenia z zastosowaniem odpowiedniego bilansu masowego, z uwzględnieniem wszystkich istotnych parametrów od strony wejścia, w tym w przypadku emisji CO2 co najmniej ładunków materiału wsadowego, dopływu powietrza i sprawności procesu, a także od strony wyjścia, w tym co najmniej wielkości produkcji oraz stężenia tlenu (O2), dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX);
b) wyznaczenia w drodze ciągłego pomiaru przepływu w reprezentatywnym punkcie.
Artykuł 44
Agregowanie danych
1. Prowadzący instalację oblicza średnie wartości godzinowe dla każdego parametru, w tym stężenia i przepływu spalin, istotnego dla wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, wykorzystując wszystkie punkty danych dostępne dla takiej określonej godziny.
Jeśli prowadzący instalację jest w stanie pozyskać dane dotyczące krótszych okresów referencyjnych bez ponoszenia dodatkowych kosztów, wykorzystuje on takie okresy do wyznaczania rocznej wielkości emisji zgodnie z art. 43 ust. 1.
2. Jeśli urządzenie do prowadzenia ciągłego pomiaru danego parametru jest poza kontrolą, poza zasięgiem lub nie działa przez część godziny lub okresu referencyjnego, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację oblicza odnośną średnią godzinową proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla takiej określonej godziny lub krótszego okresu referencyjnego, pod warunkiem że dostępnych jest co najmniej 80 % maksymalnej liczby punktów danych odnoszących się do parametru.
Art. 45 ust. 2-4 ma zastosowanie w przypadku, gdy dostępnych jest mniej niż 80 % maksymalnej liczby punktów danych dla danego parametru.
Artykuł 45
Brakujące dane
1. Jeśli urządzenie pomiarowe w systemie ciągłego monitorowania emisji nie działa przez ponad pięć kolejnych dni w dowolnym roku kalendarzowym, prowadzący instalację bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ i proponuje odpowiednie środki mające na celu poprawę jakości odnośnego systemu ciągłego monitorowania emisji.
2. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego zgodnie z art. 44 ust. 1 dla jednego parametru lub ich większej liczby do celów metodyki opartej na pomiarach ze względu na brak kontroli nad urządzeniem, brak zasięgu lub niedziałanie urządzenia, prowadzący instalację wyznacza wartości zastępujące dla każdej brakującej godziny danych.
3. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego dla parametru mierzonego bezpośrednio, takiego jak stężenie, prowadzący instalację oblicza wartość zastępującą jako sumę średniego stężenia i dwukrotności odchylenia standardowego związanego z taką średnią, stosując równanie 4 w załączniku VIII.
Jeśli okres sprawozdawczy nie ma zastosowania do wyznaczania takich wartości zastępczych ze względu na znaczne zmiany technologiczne w instalacji, prowadzący instalację uzgadnia z właściwym organem reprezentatywne ramy czasowe wyznaczania średniej i odchylenia standardowego, w miarę możliwości obejmujące jeden rok.
4. W przypadku gdy nie można uzyskać prawidłowego zbioru danych z godziny dla parametru innego niż stężenie, prowadzący instalację uzyskuje wartości zastępcze takiego parametru za pomocą odpowiedniego modelu bilansu masowego lub bilansu energii w procesie. Prowadzący instalację dokonuje walidacji wyników, wykorzystując pozostałe zmierzone parametry metodyki opartej na pomiarach oraz dane w normalnych warunkach pracy, z uwzględnieniem okresu o takim samym czasie trwania, co luka w danych.
Artykuł 46
Obliczenie potwierdzające wielkości emisji
Prowadzący instalację potwierdza wielkości emisji wyznaczone z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, z wyjątkiem emisji podtlenku azotu (N2O) z produkcji kwasu azotowego i gazów cieplarnianych przenoszonych do sieci transportowej lub na składowisko, obliczając roczne wielkości emisji każdego z branych pod uwagę gazów cieplarnianych w odniesieniu do tych samych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych.
Zastosowanie metodyki wykorzystującej poziomy dokładności nie jest wymagane.
SEKCJA 4
Przepisy szczególne
Artykuł 47
Instalacje o niskim poziomie emisji
1. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na przedstawienie uproszczonego planu monitorowania zgodnie z art. 13, pod warunkiem że prowadzący instalację eksploatuje instalację o niskim poziomie emisji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania do instalacji, w których prowadzone są działania obejmujące N2O zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE.
2. Do celów ust. 1 akapit pierwszy instalację uważa się za instalację o niskim poziomie emisji w przypadku spełnienia co najmniej jednego z następujących warunków:
a) średnie emisje roczne z tej instalacji zgłoszone w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie;
b) dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie mają już zastosowania ze względu na zmiany granic instalacji lub zmiany w warunkach działania instalacji, lecz roczna wielkość emisji z takiej instalacji przez następne pięć lat, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie.
Do celów niniejszego ustępu stosuje się art. 38 ust. 5. [19]
3. Od prowadzącego instalację o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci, a także jest on zwolniony z wymogu złożenia raportu dotyczącego udoskonaleń, o którym mowa w art. 69 ust. 4, w odpowiedzi na zalecenia dotyczące udoskonaleń określone przez weryfikatora w sprawozdaniu z weryfikacji.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 27 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może wyznaczać ilość paliwa lub materiału, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. Prowadzący instalację jest również zwolniony z wymogu przedstawienia właściwemu organowi oceny niepewności, o której mowa w art. 28 ust. 2.
5. Prowadzący instalację o niskim poziomie emisji jest zwolniony z wymogu uwzględnienia niepewności związanej ze zmianami zapasów w ocenie niepewności, określonego w art. 28 ust. 2.
6. Na zasadzie odstępstwa od art. 26 ust. 1 i art. 41 ust. 1 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów wyznaczania wartości danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni materiałów wsadowych oraz do wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla prowadzącego instalację, przy czym prowadzący instalację nie musi przedstawiać dowodów potwierdzających, że stosowanie wyższych poziomów dokładności nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
7. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także może udowodnić stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
8. Jeśli w przypadku instalacji o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, jej prowadzący bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Prowadzący instalację niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak prowadzącemu instalację na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 48
CO2 związany w paliwie
1. CO2 związany w paliwie, który jest przenoszony do instalacji, w tym zawarty w gazie ziemnym, gazach odlotowych (włącznie z gazem wielkopiecowym lub gazem koksowniczym) lub we wsadach do procesu (włącznie z gazem syntezowym), uwzględnia się we współczynniku emisji dla takiego strumienia materiału wsadowego.
2. Jeśli CO2 związany w paliwie pochodzi z rodzaju działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub włączonych na mocy art. 24 wspomnianej dyrektywy, a następnie jest przenoszony z instalacji jako część strumienia materiału wsadowego do innej instalacji i innego rodzaju działań objętych wspomnianą dyrektywą, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Jeśli jednak CO2 związany w paliwie jest emitowany bądź też przenoszony z takiej instalacji do obiektów nieobjętych wspomnianą dyrektywą, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi.
3. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 związanego w paliwie zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takim przypadku ilości CO2 związanego w paliwie, odpowiednio, przenoszonego i odbieranego, są identyczne.
Jeśli ilości przenoszonego i odbieranego CO2 związanego w paliwie nie są identyczne, a rozbieżność wartości można wytłumaczyć niepewnością systemów pomiarowych lub metody wyznaczania, w raporcie na temat wielkości emisji zarówno z instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej, podaje się średnią arytmetyczną z obu wyznaczonych wartości. W takich przypadkach w raporcie na temat wielkości emisji zamieszcza się wzmiankę o dostosowaniu odnośnej wartości.
Jeśli rozbieżności między wartościami nie można wytłumaczyć zatwierdzonym zakresem niepewności systemów pomiarowych lub metodą wyznaczania, prowadzący instalację przesyłającą i odbiorczą dostosowują wartości, stosując korekty zachowawcze zatwierdzone przez właściwy organ.
Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.3. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.
4. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3.
Artykuł 50
Wykorzystywanie lub przenoszenie N2O
1. Jeśli N2O pochodzi z działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, dla których - zgodnie z tym załącznikiem - N2O ma znaczenie, a instalacja nie emituje N2O, lecz przenosi go do innej instalacji, która monitoruje i zgłasza emisje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Instalacja, która otrzymuje N2O z instalacji i działania zgodnie z akapitem pierwszym, monitoruje odpowiednie strumienie gazu przy użyciu tych samych metod, jak te wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, tak jakby emisje N2O zostały wytworzone w samej instalacji odbiorczej.
Jednak w przypadku gdy N2O jest napełniany do butli lub wykorzystywany jako gaz w produktach w taki sposób, że jest on emitowany poza instalacją, lub gdy jest przekazywany poza instalację do obiektów nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi, z wyjątkiem ilości N2O, w odniesieniu do których prowadzący instalację, z której N2O pochodzi, jest w stanie wykazać przed właściwym organem, że przedmiotowy N2O jest niszczony przy użyciu odpowiednich urządzeń do obniżania emisji.
2. W stosownych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego N2O.
4. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1 w odniesieniu do emisji N2O.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji N2O zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio art. 48 ust. 3.
ROZDZIAŁ IV
MONITOROWANIE EMISJI I DANYCH DOTYCZĄCYCH TONOKILOMETRÓW Z DZIAŁAŃ LOTNICZYCH
Artykuł 51
Przepisy ogólne
1. Każdy operator statku powietrznego prowadzi monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji z działań lotniczych w odniesieniu do wszystkich lotów uwzględnionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, wykonywanych przez operatora statku powietrznego w okresie sprawozdawczym, a także takich, za które operator statku powietrznego jest odpowiedzialny.
W tym celu operator statku powietrznego przypisuje wszystkie loty do roku kalendarzowego odpowiednio do czasu odlotu mierzonego zgodnie z uniwersalnym czasem koordynowanym.
2. Operator statku powietrznego zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitoruje także dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do tych samych lotów w odnośnych monitorowanych latach.
3. W celu identyfikacji konkretnego odpowiedzialnego za lot operatora statku powietrznego, o którym mowa w art. 3 lit. o) dyrektywy 2003/87/WE, wykorzystuje się sygnał wywoławczy używany do celów kontroli ruchu lotniczego. Sygnałem wywoławczym jest jedno z następujących oznaczeń:
a) kod ICAO określony w polu 7 planu lotu;
b) jeśli nie jest dostępny kod ICAO operatora statku powietrznego - znak rejestracyjny statku powietrznego.
4. Jeśli nie jest znana tożsamość operatora statku powietrznego, właściwy organ uznaje za operatora statku powietrznego właściciela statku powietrznego, chyba że wykaże on tożsamość odpowiedzialnego operatora statku powietrznego.
Artykuł 52
Przedkładanie planów monitorowania
1. Co najmniej cztery miesiące przed podjęciem działań lotniczych objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania dotyczący monitorowania i raportowania w zakresie emisji zgodnie z art. 12.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego operator statku powietrznego wykonujący po raz pierwszy działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, które nie mogło być przewidziane cztery miesiące przed rozpoczęciem, przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania, bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż sześć tygodni po wykonaniu danego działania. Operator statku powietrznego przedstawia właściwemu organowi odpowiednie uzasadnienie, wyjaśniając, dlaczego plan monitorowania nie mógł być przedłożony cztery miesiące przed podjęciem działania.
Jeśli administrujące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 18a dyrektywy 2003/87/WE, nie jest z góry znane, operator statku powietrznego przedkłada plan monitorowania bezzwłocznie po uzyskaniu dostępu do informacji o właściwym organie administrującego państwa członkowskiego.
2. Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, przedkłada również plan monitorowania odnoszący się do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów. Taki plan monitorowania przedkłada się co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem jednego z następujących okresów:
a) monitorowanego roku, o którym mowa w art. 3e ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych ze wspomnianym artykułem;
b) drugiego roku kalendarzowego okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych z art. 3 f wspomnianej dyrektywy.
Artykuł 53
Metodyka monitorowania emisji z działań lotniczych
1. Każdy operator statku powietrznego wyznacza roczną wielkość emisji CO2 z działań lotniczych, mnożąc roczne zużycie każdego paliwa wyrażone w tonach przez odpowiedni współczynnik emisji.
2. Każdy operator statku powietrznego wyznacza zużycie paliwa w odniesieniu do każdego lotu i każdego paliwa, uwzględniając paliwo zużyte przez pomocnicze źródło zasilania. W tym celu operator statku powietrznego stosuje jedną z metod określonych w załączniku III sekcja 1. Operator statku powietrznego dokonuje wyboru metody, która umożliwia najpełniejsze i najszybsze zgromadzenie danych przy najmniejszej niepewności bez prowadzenia do nieracjonalnych kosztów.
3. Każdy operator statku powietrznego wyznacza ilość uzupełnianego paliwa, o której mowa w załączniku III sekcja 1, na podstawie następujących danych:
a) pomiaru przeprowadzonego przez dostawcę paliwa, udokumentowanego potwierdzeniami dostaw paliwa lub fakturami dla każdego lotu;
b) danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.4. Operator statku powietrznego wyznacza ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku, korzystając z danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego i odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesyłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.
5. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego.
6. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 1 w załączniku III.
W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję uzupełniającą.
7. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 6 operator statku powietrznego może, po uzyskaniu zatwierdzenia ze strony właściwego organu, określić współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego, na której opiera się współczynnik, albo wartość opałową paliw w obrocie handlowym na podstawie rejestrów zakupów dotyczących odnośnego paliwa przekazanych przez dostawcę paliwa, pod warunkiem że określono je zgodnie z przyjętymi normami międzynarodowymi i nie można zastosować współczynników emisji wymienionych w tabeli 1 w załączniku III.
Artykuł 54
Przepisy szczegółowe dotyczące biopaliw
[20] 1. W przypadku paliw mieszanych operator statku powietrznego może albo założyć brak udziału biopaliwa i zastosować domyślną frakcję kopalną w wysokości 100 %, albo określić frakcję biopaliwa zgodnie z ust. 2 lub 3.
2. Jeżeli biopaliwa są fizycznie mieszane z paliwami kopalnymi i dostarczane do statku powietrznego w fizycznie identyfikowalnych partiach, operator statku powietrznego może przeprowadzić analizy zgodnie z art. 32–35 w celu określenia frakcji biomasy na podstawie odpowiedniej normy i metod analitycznych określonych w tych artykułach, pod warunkiem że stosowanie tej normy i tych metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ. Jeżeli operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że takie analizy spowodowałyby nieracjonalne koszty lub nie są technicznie wykonalne, operator statku powietrznego może oprzeć szacunek zawartości biopaliwa na bilansie masowym zakupionych paliw kopalnych i biopaliw.
3. Jeżeli zakupione partie biopaliw nie są fizycznie dostarczane do określonego statku powietrznego, operator statku powietrznego nie stosuje analiz w celu określenia frakcji biomasy wykorzystywanych paliw.
Operator statku powietrznego może określić frakcję biomasy z wykorzystaniem rejestrów zakupu biopaliwa o równoważnej wartości energetycznej, pod warunkiem że operator statku powietrznego przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że nie dochodzi do podwójnego liczenia tej samej ilości biopaliwa, a w szczególności że żadna inna osoba nie twierdzi, że zakupione biopaliwo jest przez nią wykorzystywane.
Do celów wykazania zgodności z wymogami, o których mowa w akapicie drugim, prowadzący instalację może wykorzystywać dane zarejestrowane w unijnej bazie danych utworzonej zgodnie z art. 28 ust. 2 dyrektywy (UE) 2018/ 2001.
4. Współczynnik emisji dla biopaliwa wynosi 0. Do celów niniejszego ustępu do spalania biopaliwa przez operatorów statków powietrznych stosuje się art. 38 ust. 5.
Artykuł 55
Małe podmioty uczestniczące w systemie
1. Operatorzy statków powietrznych obsługujący mniej niż 243 loty w czasie trzech kolejnych czteromiesięcznych okresów oraz operatorzy statków powietrznych obsługujący loty o całkowitych rocznych emisjach wynoszących mniej niż 25 000 ton CO2 na rok są uznawani za małe podmioty uczestniczące w systemie.
2. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 3 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji.
Właściwe narzędzia mogą być wykorzystywane wyłącznie po zatwierdzeniu ich przez Komisję z uwzględnieniem zastosowania współczynników korygujących w celu wyrównania wszelkich nieścisłości w metodach modelowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 mały podmiot uczestniczący w systemie, który chce użyć dowolnego z narzędzi, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, może przedstawić w planie monitorowania emisji tylko następujące informacje:
a) informacje wymagane na mocy załącznika I sekcja 2 pkt 1;b) dowody potwierdzające zgodność z wartościami progowymi dotyczącymi małych podmiotów uczestniczących w systemie określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu;
c) nazwy lub odniesienia do narzędzia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu i które będzie używane do szacowania zużycia paliwa.
Mały podmiot uczestniczący w systemie jest zwolniony z wymogu przedkładania dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
4. Jeśli operator statku powietrznego korzysta z jednego z narzędzi, o których mowa w ust. 2, i przekracza wartości progowe, o których mowa w ust. 1, w ciągu roku sprawozdawczego, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Operator statku powietrznego niezwłocznie zgłasza właściwemu organowi każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 4 lit. a) ppkt (iv) w celu zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak operatorowi statku powietrznego na dalsze korzystanie z narzędzia, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem że operator statku powietrznego wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowych, o których mowa w ust. 1, oraz że nie zostaną one ponownie przekroczone w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 56
Źródła niepewności
1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 53 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności.
2. Operator statku powietrznego regularnie prowadzi odpowiednie działania kontrolne, w tym kontrole krzyżowe ilości uzupełnianego paliwa, określonej na fakturach, oraz ilości takiego paliwa ustalonej w wyniku pomiaru pokładowego, a w przypadku wystąpienia istotnych odchyleń podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 57
Wyznaczanie wartości danych dotyczących tonokilometrów
1. Operatorzy statków powietrznych zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitorują dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do wszystkich lotów objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE w monitorowanych latach, do których odnosi się taki wniosek.
2. Operator statku powietrznego oblicza wartość danych dotyczących tonokilometrów mnożąc odległość, obliczoną zgodnie z załącznikiem III sekcja 3 i wyrażoną w kilometrach (km) przez ładunek handlowy obliczony jako suma masy ładunku, poczty, pasażerów i odprawionego bagażu, wyrażony w tonach (t).
3. Operator statku powietrznego wyznacza masę ładunku i poczty na podstawie rzeczywistej i standardowej masy wskazanej w dokumentacji masy i wyważenia dla odnośnych lotów.
Operatorzy statków powietrznych, którzy nie mają obowiązku posiadania dokumentacji masy i wyważenia, proponują w planie monitorowania odpowiednią metodykę wyznaczania masy ładunku i poczty, nie uwzględniając tary w postaci wszystkich palet i pojemników niestanowiących ładunku handlowego, ani ciężaru roboczego.
4. Operator statku powietrznego wyznacza masę pasażerów, stosując jeden z następujących poziomów dokładności:
a) poziom dokładności 1: polega na zastosowaniu domyślnej wartości 100 kg dla każdego pasażera łącznie z odprawionym bagażem;
b) poziom dokładności 2: polega na wykorzystaniu w odniesieniu do każdego lotu masy pasażerów i odprawionego bagażu podanej w dokumentacji masy i wyważenia.
Wybrany poziom dokładności ma jednak zastosowanie do wszystkich lotów w monitorowanych latach, których dotyczą wnioski zgodne z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ V
ZARZĄDZANIE DANYMI I ICH KONTROLA
Artykuł 58
Działania w zakresie przepływu danych
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje pisemne procedury dotyczące działań w zakresie przepływu danych w odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zapewnia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania, wspomnianymi pisemnymi procedurami i niniejszym rozporządzeniem.
Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, akapit pierwszy ma zastosowanie również do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów.
2. Opisy pisemnych procedur odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych zawarte w planie monitorowania obejmują co najmniej następujące elementy:
a) informacje wymienione w art. 12 ust. 2;
b) identyfikację źródeł danych pierwotnych;
c) każdy etap przepływu danych, od danych pierwotnych po dane dotyczące rocznej wielkości emisji lub tonokilometrów, w sposób odzwierciedlający kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcję między nimi, w tym odnośne wzory i stosowane etapy agregacji danych;
d) odpowiednie etapy przetwarzania odnoszące się do każdego określonego działania w zakresie przepływu danych, w tym wzory i dane wykorzystane w celu wyznaczenia wielkości emisji lub wartości danych dotyczących tonokilometrów;
e) odpowiednie stosowane elektroniczne systemy przetwarzania i przechowywania danych, a także interakcję między takimi systemami a innymi drogami pozyskiwania danych, w tym ręcznym wprowadzaniem danych;
f) sposoby rejestracji wyników działań w zakresie przepływu danych.
Artykuł 59
System kontroli
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby roczny raport na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raport dotyczący tonokilometrów, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania i niniejszym rozporządzeniem.
2. System kontroli, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
a) przeprowadzenie przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej w oparciu o pisemną procedurę przeprowadzania oceny;
b) pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, mające na celu minimalizację zidentyfikowanych czynników ryzyka.
3. Pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, o których mowa w ust. 2 lit. b), obejmują co najmniej:
a) zapewnianie jakości urządzeń pomiarowych;
b) zapewnianie jakości systemu informatycznego wykorzystywanego do celów działań w zakresie przepływu danych, w tym technologii komputerowych służących kontroli procesu;
c) podział obowiązków odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych oraz zarządzanie niezbędnymi kompetencjami;
d) wewnętrzne przeglądy i walidację danych;
e) korekty i działania naprawcze;
f) kontrolę procesów zlecanych na zewnątrz;
g) prowadzenie rejestrów i dokumentacji, w tym zarządzanie wersjami dokumentów.
4. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje skuteczność systemu kontroli, między innymi przeprowadzając wewnętrzne przeglądy i uwzględniając ustalenia poczynione przez weryfikatora podczas weryfikacji rocznych raportów na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raportów dotyczących tonokilometrów, prowadzonej na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067.
Każdorazowo, gdy stwierdza się nieskuteczność systemu kontroli lub jego niewspółmierność do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego podejmuje działania w celu udoskonalenia systemu kontroli i aktualizuje plan monitorowania bądź bazowe procedury pisemne odnoszące się do działań w zakresie przepływu danych, oceny ryzyka i działań kontrolnych, stosownie do przypadku.
Artykuł 60
Zapewnianie jakości
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze.
2. W odniesieniu do systemów ciągłych pomiarów emisji prowadzący instalację stosuje środki zapewniania jakości zgodne z normą „Zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych" (EŃ 14181), w tym równoległe pomiary metodami referencyjnymi prowadzone co najmniej raz w roku przez pracowników posiadających odpowiednie kompetencje.
Jeśli takie środki zapewniania jakości wymagają granicznych wielkości emisji jako niezbędnych parametrów podstawy kalibracji i kontroli działania, zamiast takich granicznych wielkości emisji jako wartość zastępczą stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe danego gazu cieplarnianego. Jeśli prowadzący instalację stwierdza brak zgodności z wymogami w zakresie zapewniania jakości, w tym konieczność ponownej kalibracji, zgłasza tę okoliczność właściwemu organowi i bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 61
Zapewnianie jakości technologii informacyjnych
Do celów art. 59 ust. 3 lit. b) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby system informatyczny był zaprojektowany, udokumentowany, testowany, wdrożony, kontrolowany i utrzymywany w sposób zapewniający rzetelne, dokładne i prowadzone w odpowiednim czasie przetwarzanie danych, odpowiednio do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. a).
Kontrola systemu informatycznego obejmuje kontrolę dostępu, kontrolę sporządzania kopii zapasowych, odzyskiwanie danych, planowanie ciągłości działania oraz zabezpieczenia.
Artykuł 62
Podział obowiązków
Do celów art. 59 ust. 3 lit. c) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wyznacza osoby odpowiedzialne za wszystkie działania w zakresie przepływu danych oraz za wszystkie działania kontrolne w sposób zapewniający rozdział sprzecznych ze sobą obowiązków. Przy braku innych działań kontrolnych operator taki zapewnia w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie przepływu danych, w przypadku których zidentyfikowano ryzyko nieodłączne, że wszystkie istotne informacje i dane potwierdza co najmniej jedna osoba, która nie brała udziału w ustalaniu i rejestrowaniu takich informacji lub danych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zarządza kompetencjami niezbędnymi w przypadku odnośnych obowiązków, w tym właściwym przydziałem obowiązków, szkoleniem i przeglądami wyników.
Artykuł 63
Wewnętrzne przeglądy i walidacja danych
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. d) i na podstawie ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowanego w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59 ust. 2 lit. a), prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje przeglądu i walidacji danych uzyskanych w ramach działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58.
Taki przegląd i taka walidacja danych obejmują co najmniej:
a) sprawdzenie, czy dane są kompletne;
b) porównanie danych uzyskiwanych przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, monitorowanych i zgłaszanych przez kilka lat;
c) porównanie danych i wartości uzyskanych z różnych systemów gromadzenia danych operacyjnych, w tym, w stosownych przypadkach, następujące porównania:
(i) porównanie danych dotyczących zakupu paliwa lub materiałów z danymi dotyczącymi zmiany zapasów oraz z danymi dotyczącymi zużycia odnoszącymi się do odpowiednich strumieni materiałów wsadowych;
(ii) porównanie współczynników obliczeniowych wyznaczonych w drodze analizy, obliczonych lub otrzymanych od dostawcy paliwa lub materiału, z krajowymi lub międzynarodowymi referencyjnymi współczynnikami porównywalnych paliw lub materiałów;
(iii) porównanie wielkości emisji wyznaczonych metodami opartymi na pomiarach z wynikami obliczenia potwierdzającego zgodnie z art. 46;
(iv) porównanie danych zagregowanych z surowymi danymi.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego w miarę możliwości zapewnia, aby kryteria odrzucania danych w ramach przeglądu i walidacji były znane z wyprzedzeniem. W tym celu kryteria odrzucania danych ustanawia się w dokumentacji odpowiednich pisemnych procedur.
Artykuł 64
Korekty i działania naprawcze
1. W przypadku stwierdzenia, że jakikolwiek element działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, nie funkcjonuje skutecznie lub funkcjonuje poza granicami ustalonymi w dokumentacji procedur odnoszących się do takich działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje odpowiednich korekt i koryguje odrzucone dane w celu uniknięcia niedoszacowania wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje co najmniej wszystkie następujące czynności:
a) ocenę prawidłowości wyników podjęcia stosownych kroków w odniesieniu do działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59;
b) ustalenie przyczyny odnośnej nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub błędu;
c) wdrożenie odpowiednich działań naprawczych, w tym korektę wszelkich wymagających tego danych w raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów, stosownie do przypadku.
3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przeprowadza korekty i działania naprawcze na mocy ust. 1 niniejszego artykułu w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 65
Procesy zlecane na zewnątrz
W przypadku zlecenia na zewnątrz jednego działania lub większej liczby działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje wszystkie następujące czynności:
a) sprawdza jakość zleconych na zewnątrz działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
b) definiuje odpowiednie wymogi odnoszące się do wyników procesów zlecanych na zewnątrz i metod stosowanych w takich procesach;
c) sprawdza jakość wyników i metod, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu;
d) zapewnia, aby działania zlecone na zewnątrz były prowadzone w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 66
Podejście do luk w danych
1. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji z instalacji, prowadzący instalację stosuje odpowiednią metodę szacowania w celu określenia mających zachowawczy charakter danych zastępujących dane z odnośnego okresu i dotyczących brakującego parametru.
Jeśli prowadzący instalację nie określił metody szacowania w pisemnej procedurze, ustanawia taką pisemną procedurę i przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia odpowiednią zmianę planu monitorowania zgodnie z art. 15.
2. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji operatora statku powietrznego z jednego lotu lub większej liczby lotów, taki operator wykorzystuje dane zastępujące dane z odnośnego okresu, obliczone alternatywną metodą zdefiniowaną w planie monitorowania.
W przypadku niemożności ustalenia danych zastępujących zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu operator statku powietrznego może oszacować emisje z takiego lotu lub takich lotów na podstawie zużycia paliwa, wyznaczonego za pomocą narzędzia, o którym mowa w art. 5 5 ust. 2.
Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania.
Artykuł 67
Zapisy i dokumentacja
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przechowuje przez co najmniej 10 lat zapisy wszystkich istotnych danych i informacji, w tym informacji wymienionych w załączniku IX.
Udokumentowane i zarchiwizowane dane z monitorowania umożliwiają weryfikację rocznego raportu na temat wielkości emisji lub raportów dotyczących tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. Dane zgłoszone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zawarte w elektronicznym systemie zgłaszania danych i zarządzania nimi, ustanowionym przez właściwy organ, można uznać za przechowywane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, jeśli może on uzyskać dostęp do takich danych.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby odpowiednie dokumenty były dostępne wtedy, kiedy są potrzebne i tam, gdzie są potrzebne do przeprowadzenia działań w zakresie przepływu danych oraz działań kontrolnych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego na żądanie udostępnia takie dokumenty właściwemu organowi, a także weryfikatorowi weryfikującemu raport na temat wielkości emisji lub raport dotyczący tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
ROZDZIAŁ VI
WYMOGI DOTYCZĄCE RAPORTOWANIA
Artykuł 68
Terminy i obowiązki dotyczące raportowania
1. Do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych przedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji wcześniej niż do dnia 31 marca, ale nie wcześniej niż do dnia 28 lutego.
2. Jeśli operator statku powietrznego postanowi ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, do dnia 31 marca roku następującego po monitorowanym roku, o którym mowa w art. 3e lub 3f wspomnianej dyrektywy, operator ten przedkłada właściwemu organowi raport dotyczący tonokilometrów odnoszący się do monitorowanego roku i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. Roczne raporty na temat wielkości emisji oraz raporty dotyczące tonokilometrów zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
Artykuł 69
Raportowanie w zakresie udoskonaleń w metodyce monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Prowadzący instalację przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
(a) w przypadku instalacji kategorii A, do dnia 30 czerwca co cztery lata;
(b) w przypadku instalacji kategorii B, do dnia 30 czerwca co dwa lata;
(c) w przypadku instalacji kategorii C, do dnia 30 czerwca każdego roku.
Właściwy organ może jednak określić alternatywny termin składania raportu, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku.
Na zasadzie odstępstwa od akapitów drugiego i trzeciego oraz nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, właściwy organ może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli prowadzący instalację dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 12 lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z art. 15, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz poprawy za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. Przedłużenie to uwzględnia liczbę lat, za które prowadzący instalację dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza trzech lat w przypadku instalacji kategorii C, czterech lat w przypadku instalacji kategorii B lub pięciu lat w przypadku instalacji kategorii A.
2. Jeśli prowadzący instalację nie stosuje co najmniej poziomów dokładności wymaganych na mocy art. 26 ust. 1 akapit pierwszy w odniesieniu do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych oraz na mocy art. 41 w odniesieniu do źródeł emisji, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że stosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. Jeśli prowadzący instalację stosuje rezerwową metodykę monitorowania, o której mowa w art. 22, wówczas przedstawia: uzasadnienie, dlaczego zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia co najmniej poziomu dokładności 1 dla takich źródeł materiałów wsadowych stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 30 czerwca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ustęp 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4.
Artykuł 70
Wyznaczanie wielkości emisji przez właściwy organ
1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego w każdej z następujących sytuacji:
(a) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym zgodnie z art. 68 ust. 1;
(b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
(c) przedłożony przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 weryfikator wskazuje na istnienie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego. Właściwy organ informuje prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia taką informację weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 71
Dostęp do informacji
Raporty na temat wielkości emisji przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie przez taki organ z zastrzeżeniem przepisów krajowych przyjętych na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11). W odniesieniu do stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2003/4/WE prowadzący instalacje lub operatorzy statków powietrznych mogą wskazywać w przedstawianych przez siebie raportach, które informacje uważają za szczególnie chronione informacje handlowe.
Artykuł 72
Zaokrąglanie danych
1. Całkowite roczne emisje każdego z gazów cieplarnianych CO2, N2O i PFC zgłasza się w zaokrągleniu do pełnej tony CO2 lub CO2(e). Całkowite roczne emisje z instalacji oblicza się jako sumę zaokrąglonych wartości dla CO2, N2O i PFC. [21]
Wartości tonokilometrów zgłasza się w zaokrągleniu do tonokilometra.
2. Wszystkie zmienne stosowane do obliczania wielkości emisji zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczania i zgłaszania emisji.
3. Wszystkie dane dotyczące poszczególnych lotów zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczenia odległości i ładunku handlowego zgodnie z art. 57, a także zgłaszania danych dotyczących tonokilometrów.
Artykuł 73
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
Każde działanie wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, prowadzone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, oznacza się kodami, w stosownych przypadkach, pochodzącymi z następujących systemów sprawozdawczych:
a) wspólny format sprawozdawczy dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzony przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
b) numer identyfikacyjny instalacji w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (12);
c) rodzaj działalności wymieniony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 166/2006;
d) kod NACE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (13).
ROZDZIAŁ VII
WYMOGI DOTYCZĄCE TECHNOLOGII INFORMACYJNYCH
Artykuł 74
Formaty elektronicznej wymiany danych
1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, raportów dotyczących tonokilometrów, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń.
Takie formularze lub specyfikacje formatu plików określone przez państwa członkowskie zawierają co najmniej informacje wskazane w formularzach elektronicznych lub specyfikacjach formatu plików publikowanych przez Komisję.
2. Określając formularze lub specyfikacje formatu plików, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie mogą wybrać oba poniższe warianty lub jeden z nich:
a) specyfikacje formatu plików opartych na języku XML, takich jak język na potrzeby raportowania w ramach systemu EU ETS opublikowany przez Komisję do wykorzystania w połączeniu z zaawansowanymi systemami zautomatyzowanymi;
b) formularze publikowane w postaci, w której można z nich korzystać przy użyciu standardowego oprogramowania biurowego, w tym arkusze kalkulacyjne lub pliki edytora tekstu.
Artykuł 75
Wykorzystanie systemów zautomatyzowanych
1. Jeśli państwo członkowskie zdecyduje się na wykorzystanie systemów zautomatyzowanych do elektronicznej wymiany danych w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a), takie systemy zapewniają w sposób racjonalny pod względem kosztów, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) integralność danych, aby komunikaty elektroniczne podczas transmisji nie były modyfikowane;
b) poufność danych, poprzez wykorzystanie technik bezpieczeństwa, w tym technik szyfrowania, aby dane były dostępne tylko dla strony, dla której są przeznaczone, oraz aby żadne dane nie były przechwytywane przez nieupoważnione osoby;
c) autentyczność danych, aby tożsamość zarówno nadawcy, jak i odbiorcy danych, była znana i zweryfikowana;
d) niezaprzeczalność danych, aby jedna strona transakcji nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze odbiorcy, a druga strona nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze nadawcy, poprzez zastosowanie takich metod jak techniki cyfrowego podpisywania lub niezależny audyt zabezpieczeń systemu.
2. Wszelkie systemy zautomatyzowane w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) i wykorzystywane przez państwa członkowskie do celów komunikacji między właściwym organem, prowadzącym instalację i operatorem statku powietrznego, a także weryfikatorem a krajową jednostką akredytującą, w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067, spełniają poniższe wymogi niefunkcjonalne, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) kontrola dostępu zapewnia, aby system był dostępny tylko dla upoważnionych osób oraz aby nieupoważnione osoby nie mogły odczytać, zapisać ani zaktualizować żadnych danych, poprzez wdrożenie środków technologicznych mających na celu osiągnięcie:
(i) ograniczenia fizycznego dostępu do sprzętu komputerowego, na którym działają systemy zautomatyzowane, poprzez zastosowanie fizycznych barier;
(ii) ograniczenia dostępu logicznego do systemów zautomatyzowanych poprzez zastosowanie technologii identyfikacji, uwierzytelniania i autoryzacji;
b) zapewnienie dostępności danych, nawet po długim czasie i ewentualnym wprowadzeniu nowego oprogramowania;
c) ścieżka audytu, zawsze zapewniająca możliwość znalezienia zmian w danych i ich przeanalizowania z perspektywy czasu.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 76
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012
W rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 12 ust. 1 akapit trzeci lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;"
2) art. 15 ust. 4 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;"
3) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.4. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3."
4) w art. 52 wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się ust. 5;
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego."
c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 2 w załączniku III. W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję dodatkową."
5) art. 54 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„2. W drodze odstępstwa od art. 52 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji."
6) w art. 5 5 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 52 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności."
b) uchyla się ust. 2, 3 i 4;
7) art. 59 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Do celów art. 58 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego czynnika ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze."
8) w art. 65 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w brzmieniu:
„Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania."9) w załączniku I sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 2 lit. b) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:
„(ii) procedury pomiaru ilości uzupełnianego paliwa oraz ilości paliwa w zbiornikach, stosownie do okoliczności, opis używanych przyrządów pomiarowych i procedur rejestrowania, odzyskiwania, przesyłania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów;"
b) pkt 2 lit. b) ppkt (iii) otrzymuje brzmienie:
„(iii) w stosownych przypadkach metodę wyznaczania gęstości;"
c) pkt 2 lit. b) ppkt (iv) otrzymuje brzmienie:
„(iv) uzasadnienie wybranej metodyki monitorowania w celu zapewnienia najniższego poziomu niepewności, zgodnie z art. 55 ust. 1.;"
d) skreśla się pkt 2 lit. d);
e) pkt 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:
„f) opis procedur i systemów służących identyfikacji i ocenie luk w danych oraz postępowaniu z nimi zgodnie z art. 65 ust. 2."
10) w załączniku III uchyla się sekcję 2;
11) w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
a) w sekcji 10 podsekcja B skreśla się akapit czwarty;
b) w sekcji 14 podsekcja B skreśla się akapit trzeci;
12) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) sekcja 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„dokumenty uzasadniające wybór metodyki monitorowania oraz dokumenty uzasadniające wprowadzenie okresowych lub stałych zmian w metodyce monitorowania i, w stosownych przypadkach, w poziomach dokładności zatwierdzonych przez właściwy organ;"
b) sekcja 3 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) dokumentacja dotycząca metodyki w zakresie luk w danych, w stosownych przypadkach, liczba lotów, w przypadku których wystąpiły luki w danych, dane wykorzystywane do usunięcia luk w danych, tam gdzie one wystąpiły, oraz, w przypadku gdy liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, przekracza 5 % zgłoszonych lotów, przyczyny luk w danych, a także dokumentacja podjętych działań naprawczych."
13) w załączniku X sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) całkowitą liczbę lotów objętych raportem, przypadającą na pary państw;"
b) po pkt 7) dodaje się punkt w brzmieniu:
„7a) masę paliwa (w tonach) na rodzaj paliwa, przypadającą na pary państw;"
c) pkt 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych, w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
d) pkt 11 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych (zaokrągloną do 0,1 %), w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
Artykuł 77
Uchylenie rozporządzenia (UE) nr 601/2012
1. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XI.
2. Przepisy rozporządzenia (UE) nr 601/2012 mają w dalszym ciągu zastosowanie do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz, w stosownych przypadkach, do danych dotyczących działalności prowadzonej przed tym terminem.
Artykuł 78
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Art. 76 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. lub od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 19 grudnia 2018 r.
[1] Art. 3 pkt 21 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[2] Art. 3 pkt 21a dodany przez art. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21a ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[3] Art. 3 pkt 21b dodany przez art. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21b ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[4] Art. 3 pkt 21c dodany przez art. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21c ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[5] Art. 3 pkt 21d dodany przez art. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21d ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[6] Art. 3 pkt 21e dodany przez art. 1 pkt 1 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 21e ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[7] Art. 3 pkt 23 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 3 pkt 23 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[8] Art. 12 ust. 3 uchylony przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 12 ust. 3 ma zastosowanie od 1 stycznia 2021 r.
[9] Art. 16 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 16 ust. 1 ma zastosowanie od 1 stycznia 2021 r.
[10] Art. 18 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 18 ust. 2 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[11] Art. 19 ust. 6 dodany przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 19 ust. 6 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[12] Art. 38 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 38 ust. 1 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[13] Art. 38 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 38 ust. 2 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[14] Art. 38 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 6 lit. c) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 38 ust. 4 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[15] Art. 38 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 6 lit. d) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 38 ust. 5 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[16] Art. 39 ust. 3 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 7 lit. a) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 39 ust. 3 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[17] Art. 39 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 7 lit. b) rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 39 ust. 4 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[18] Art. 43 ust. 4 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 8 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 43 ust. 4 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[19] Art. 47 ust. 2 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 9 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 47 ust. 2 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[20] Art. 54 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 10 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Na podstawie art. 3 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37) art. 54 ma zastosowanie od 1 stycznia 2022 r.
[21] Art. 72 ust. 1 w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 11 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2020/2085 z dnia 14 grudnia 2020 r. w sprawie zmiany i sprostowania rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2066 w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.Urz.UE L 423 z 15.12.2020, str. 37). Zmiana weszła w życie 4 stycznia 2021 r.
Wersja archiwalna obowiązująca od 2019-01-01 do 2021-01-03
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE (1), w szczególności jej art. 14 ust. 1,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie w trybie pilnym, aby uwzględnić pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska - mechanizm kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), które zostały przyjęte przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu w ramach jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. i które mają być stosowane od 2019 r.
(2) Prowadzenie pełnego, spójnego, przejrzystego i dokładnego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie ze zharmonizowanymi wymogami określonymi w niniejszym rozporządzeniu ma podstawowe znaczenie dla sprawnego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych („EU ETS"), ustanowionego na podstawie dyrektywy 2003/87/WE.
(3) W trzecim okresie rozliczeniowym EU ETS (2013-2020) operatorzy przemysłowi, przewoźnicy lotniczy, weryfikatorzy i właściwe organy zdobyli doświadczenie w zakresie monitorowania i raportowania zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 (2). Doświadczenie to wskazuje na potrzebę udoskonalenia, uściślenia i uproszczenia przepisów dotyczących monitorowania i raportowania, aby promować dalszą harmonizację i zwiększyć skuteczność systemu. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 zostało kilkakrotnie znacząco zmienione. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian rozporządzenie to należy zastąpić dla zapewnienia jasności.
(4) Definicja terminu „biomasa" w niniejszym rozporządzeniu powinna być zgodna z definicjami terminów „biomasa", „biopłyny" i „biopaliwa" przedstawionymi w art. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3), w szczególności z uwagi na fakt, że traktowanie preferencyjne w odniesieniu do zobowiązań dotyczących umorzenia uprawnień na podstawie EU ETS stanowi „system wsparcia" w rozumieniu art. 2 lit. k), a w konsekwencji wsparcie finansowe w rozumieniu art. 17 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy.
(5) W celu zapewnienia spójności w niniejszym rozporządzeniu powinny mieć zastosowanie definicje zawarte w decyzji Komisji 2009/450/WE (4) i w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE (5).
(6) Aby zapewnić optymalne funkcjonowanie systemu monitorowania i raportowania, państwo członkowskie wyznaczające więcej niż jeden właściwy organ powinno zapewnić koordynację prac takich właściwych organów zgodnie z zasadami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(7) Głównym elementem systemu ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu powinien być plan monitorowania obejmujący szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania określonej instalacji lub operatora statku powietrznego. Powinny być wymagane regularne aktualizacje planu, zarówno w odpowiedzi na ustalenia weryfikatora, jak i z własnej inicjatywy prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Zasadnicza odpowiedzialność za wdrożenie metodyki monitorowania, której elementy są określone przez procedury wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, powinna spoczywać na prowadzącym instalację lub operatorze statku powietrznego.
(8) Ponieważ plan monitorowania stanowi podstawowy element zasad monitorowania i raportowania, każda istotna jego zmiana powinna podlegać zatwierdzeniu przez właściwy organ. Jednakże w celu zmniejszenia obciążenia administracyjnego właściwych organów i prowadzących instalacje niektóre rodzaje zmian w planie nie powinny być uznawane za istotne i w związku z tym nie powinny wymagać formalnego zatwierdzenia.
(9) Należy określić podstawową metodykę monitorowania w celu minimalizacji obciążenia prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych oraz ułatwienia skutecznego monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE. Taka metodyka powinna obejmować podstawową metodykę opartą na obliczeniach i pomiarach. Metodyka oparta na obliczeniach powinna składać się z metodyki standardowej i metodyki bilansu masowego. Powinna istnieć możliwość łączenia w ramach tej samej instalacji metodyki opartej na pomiarach, standardowej metodyki opartej na obliczeniach i metodyki bilansu masowego, pod warunkiem że prowadzący instalację zapewni, aby nie występowały pominięcia lub podwójne liczenie.
(10) Aby zmniejszyć obciążenie prowadzących instalacje i operatorów statków powietrznych, należy uprościć wymóg dotyczący oceny niepewności, nie zmniejszając przy tym dokładności. Znaczne ograniczenie wymogów w odniesieniu do oceny niepewności jest wskazane w przypadku użycia przyrządów pomiarowych w warunkach zgodności z typem, w szczególności kiedy przyrządy te podlegają krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
(11) Należy zdefiniować współczynniki obliczeniowe, które mogą być domyślne lub ustalane w drodze analizy. W wymogach dotyczących analizy należy zachować preferencję w odniesieniu do korzystania z laboratoriów akredytowanych zgodnie ze zharmonizowaną normą „Ogólne wymagania dotyczące kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących" (EN ISO/IEC 17025) w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych, a także przewidzieć wymogi dotyczące wykazywania wystarczającej zgodności w przypadku laboratoriów nieakredytowanych, w tym zgodnie ze zharmonizowaną normą „Systemy zarządzania jakością - Wymagania" (EN ISO/IEC 9001) lub innymi właściwymi certyfikowanymi systemami zarządzania jakością.
(12) Należy określić przejrzystą i spójną metodykę określania nieracjonalnych kosztów.
(13) Należy zwiększyć równoważność między metodami opartymi na obliczeniach i opartymi na pomiarach. Będzie to wymagało lepszego dostosowania wymogów dotyczących poziomu dokładności. W celu określenia frakcji biomasy w CO2 w przypadku stosowania systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) należy uwzględnić najnowsze osiągnięcia technologiczne. W związku z tym należy ustanowić bardziej elastyczne zasady wyznaczania frakcji biomasy, w szczególności umożliwiające zastosowanie w tym celu metod innych niż metody oparte na obliczeniach.
(14) Jako że emisje pochodzące z biomasy są powszechnie uznawane za zerowe do celów EU ETS, należy ustanowić uproszczone zasady monitorowania w odniesieniu do czystych strumieni materiałów wsadowych złożonych z biomasy. Jeśli paliwa lub materiały są mieszaninami biomasy i składników kopalnych, należy doprecyzować wymogi dotyczące monitorowania. Należy dokonać lepszego rozróżnienia między wstępnym współczynnikiem emisji odnoszącym się do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego i współczynnikiem emisji odnoszącym się wyłącznie do frakcji kopalnej CO2. W tym celu należy ustanowić odrębne definicje poziomów dokładności dla wstępnego współczynnika emisji i frakcji biomasy/frakcji kopalnej. Podobnie jak w przypadku innych współczynników obliczeniowych wymogi powinny uwzględniać wielkość instalacji oraz emisje gazów cieplarnianych związane z paliwem lub materiałem. W tym celu należy określić wymogi minimalne.
(15) Należy unikać nakładania nieproporcjonalnych zobowiązań w zakresie monitorowania w przypadku instalacji o niższych, mających mniej poważne konsekwencje emisjach rocznych, jednocześnie zapewniając utrzymanie możliwego do przyjęcia stopnia dokładności. W związku z tym należy ustanowić specjalne warunki dla instalacji uznawanych za instalacje o niskim poziomie emisji oraz dla operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie.
(16) W art. 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS małych instalacji objętych równoważnymi środkami oraz o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. W art. 27a dyrektywy 2003/87/WE zezwolono państwom członkowskim na wyłączenie z EU ETS instalacji emitujących poniżej 2 500 ton, o ile spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 lub art. 27a dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie postanowi inaczej.
(17) W celu wyeliminowania potencjalnych luk związanych z przenoszeniem związanego w paliwie lub czystego CO2 takie przenoszenie powinno być dopuszczalne tylko z zastrzeżeniem bardzo szczególnych warunków. W wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie C-460/15 (6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej uznał, że przepisy art. 49 ust. 1 zdanie drugie rozporządzenia (UE) nr 601/2012 oraz pkt 10.B załącznika IV do tego rozporządzenia są nieważne w zakresie, w jakim systemowo włączają one do emisji z instalacji do kalcynacji wapnia dwutlenek węgla (CO2) przenoszony do innej instalacji na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia, bez względu na to, czy ów CO2 zostaje uwolniony do atmosfery. W celu uwzględnienia wyroku trybunału w sprawie C-460/15 należy uznać, że CO2, który jest przenoszony na potrzeby produkcji wytrąconego węglanu wapnia i w konsekwencji zostaje chemicznie związany z tym produktem, nie jest uwalniany do atmosfery. Powyższe warunki nie powinny jednak wykluczać możliwości przyszłych innowacji. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(18) Ponieważ możliwe jest przekazywanie między instalacjami nie tylko CO2, ale również N2O, należy wprowadzić przepisy dotyczące monitorowania przenoszenia N2O podobne do przepisów dotyczących przenoszenia CO2. Ponadto należy rozszerzyć definicję CO2 związanego w paliwie, obejmując nią nie tylko CO2 zawarty w paliwach, lecz także CO2 zawarty w każdym strumieniu materiałów wsadowych, który ma być monitorowany.
(19) Należy ustanowić przepisy szczegółowe w zakresie planów monitorowania oraz monitorowania emisji gazów cieplarnianych odnoszące się do działań lotniczych.
(20) Należy zapewnić większą spójność w zakresie szacowania brakujących danych, wprowadzając wymóg stosowania procedur zachowawczego szacowania uznanych w planie monitorowania lub, jeśli to nie jest możliwe, w drodze zatwierdzenia stosownej procedury przez właściwy organ i jej włączenia do planu monitorowania.
(21) Na prowadzących instalacje należy nałożyć wymóg dokonywania regularnych przeglądów stosowanej przez nich metodyki monitorowania pod kątem udoskonaleń, a także uwzględniania zaleceń przedstawianych przez weryfikatorów w ramach procesu weryfikacji. W przypadku gdy prowadzący instalacje nie stosują metodyki opartej na systemie poziomów dokładności lub nie mogą osiągnąć najwyższego poziomu dokładności, prowadzący instalacje powinni regularnie składać sprawozdania na temat działań podejmowanych celem zastosowania metodyki monitorowania opartej na systemie poziomów dokładności oraz osiągnięcia najwyższego wymaganego poziomu dokładności. Aby zmniejszyć obciążenia administracyjne związane z raportowaniem w zakresie udoskonaleń, należy dostosowywać odstępy czasu i podstawy raportowania w zakresie udoskonaleń, uwzględniając doświadczenia państw członkowskich w zakresie praktyki administracyjnej.
(22) Zgodnie z art. 3e ust. 1 i art. 28a ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE operatorzy statków powietrznych mogą ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do wspomnianej dyrektywy, w oparciu o zweryfikowane dane dotyczące tonokilometrów.
(23) Należy promować stosowanie technologii informacyjnej między innymi poprzez wymogi w zakresie formatów wymiany danych i wykorzystanie systemów zautomatyzowanych, a państwa członkowskie powinny w związku z tym mieć możliwość zobowiązania podmiotów gospodarczych do stosowania takich systemów. Państwa członkowskie powinny mieć również możliwość opracowania własnych formularzy elektronicznych lub specyfikacji formatu plików, które powinny jednak odpowiadać minimalnym normom publikowanym przez Komisję.
(24) Aby zapewnić większą jasność w odniesieniu do przepisów dotyczących monitorowania i raportowania emisji procesowych, należy ustanowić przepisy dotyczące substancji zawierających inne postaci węgla prowadzące do emisji CO2 niż materiały zawierające węglany. Należy wyraźnie wskazać stosowanie mocznika w oczyszczaniu gazów kominowych, przy czym należy podać odpowiedni domyślny współczynnik emisji.
(25) Aby zapewnić skuteczne stosowanie niniejszego rozporządzenia, państwom członkowskim należy przyznać wystarczającą ilość czasu na przyjęcie niezbędnych środków i ustanowienie właściwych krajowych ram instytucjonalnych. Aby uwzględnić dalszy rozwój sytuacji i usunąć - w miarę możliwości - odniesienia do źródeł poza prawem Unii, niniejsze rozporządzenie powinno być stosowane, także w przypadku kolejnego przeglądu zanim rozpocznie się okres jego obowiązywania, od początku czwartego okresu rozliczeniowego, z wyjątkiem zmian do rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które powinny być stosowane jak najszybciej.
(26) Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 należy uchylić z dniem 1 stycznia 2021 r. Należy jednak utrzymać jego skutki w odniesieniu do monitorowania, raportowania i weryfikacji danych dotyczących emisji mających miejsce podczas trzeciego okresu rozliczeniowego EU ETS i danych dotyczących działalności prowadzonej w tym okresie.
(27) Niniejsze rozporządzenie obejmuje usprawnienia w zakresie monitorowania i raportowania, które uwzględniają pierwsze wydanie międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania w zakresie ochrony środowiska -mechanizmu kompensacji i redukcji CO2 w międzynarodowym lotnictwie cywilnym (CORSIA) (tom IV załącznika 16 do konwencji chicagowskiej), przyjętych przez Radę ICAO na dziesiątym posiedzeniu podczas jej 214. sesji w dniu 27 czerwca 2018 r. Rozporządzenie w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zostaje również zmienione w celu uwzględnienia pierwszego wydania międzynarodowych norm i zalecanych metod postępowania, a oba te instrumenty zostają uzupełnione aktem delegowanym na podstawie art. 28c dyrektywy 2003/87/WE. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 601/2012.
(28) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
SEKCJA 1
Przedmiot i definicje
Artykuł 1
Przedmiot
Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz danych dotyczących działalności zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE w okresie rozliczeniowym unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji rozpoczynającym się dnia 1 stycznia 2021 r. i w kolejnych okresach rozliczeniowych.
Artykuł 2
Zakres
Niniejsze rozporządzenie stosuje się do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz danych dotyczących działalności pochodzących z instalacji i działań lotniczych oraz do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów pochodzących z działań lotniczych.
Stosuje się je do emisji mających miejsce od dnia 1 stycznia 2021 r. oraz do danych dotyczących działalności prowadzonej od tego dnia.
Artykuł 3
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:
1) „dane dotyczące działalności" oznaczają dane dotyczące ilości paliw lub materiałów zużytych lub wyprodukowanych w wyniku prowadzonych działań, mające znaczenie dla metodyki monitorowania opartej na obliczeniach, wyrażone w teradżulach, przy czym masa jest wyrażona w tonach lub (w przypadku gazów) objętość jest wyrażona w normalnych metrach sześciennych, stosownie do sytuacji;
2) „okres rozliczeniowy" oznacza okres, o którym mowa w art. 13 dyrektywy 2003/87/WE;
3) „tonokilometr" oznacza tonę ładunku handlowego przewiezioną na odległość jednego kilometra;
4) „strumień materiałów wsadowych" oznacza którąkolwiek z następujących pozycji:
a) określony typ paliwa, surowca lub produktu, którego zużycie lub produkcja powoduje emisje odnośnych gazów cieplarnianych w jednym źródle emisji lub w ich większej liczbie;
b) określony typ paliwa, surowca lub produktu zawierający węgiel pierwiastkowy i uwzględniany w obliczeniach emisji gazów cieplarnianych z zastosowaniem metodyki bilansu masowego;
5) „źródło emisji" oznacza możliwą do zidentyfikowania część instalacji lub proces odbywający się w instalacji, z którego emitowane są odnośne gazy cieplarniane lub, w przypadku działań lotniczych, pojedynczy statek powietrzny;
6) „niepewność" oznacza parametr związany z wynikiem określania wielkości, charakteryzujący rozproszenie wartości, jakie można racjonalnie przypisać danej wielkości, odzwierciedlający wpływ zarówno czynników systematycznych, jak i losowych, wyrażony w procentach oraz o przedziale ufności wokół wartości średniej wynoszącym 95 %, z uwzględnieniem wszelkiej asymetrii w rozkładzie wartości;
7) „współczynniki obliczeniowe" oznaczają wartość opałową, współczynnik emisji, wstępny współczynnik emisji, współczynnik utleniania, współczynnik konwersji, zawartość węgla pierwiastkowego lub frakcję biomasy;
8) „poziom dokładności" oznacza ustalony wymóg w zakresie określania wartości danych dotyczących działalności, współczynników obliczeniowych, rocznej wielkości emisji i średniej rocznej wielkości godzinowej emisji oraz ładunku handlowego;
9) „ryzyko nieodłączne" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, które mogą być istotne, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, przed uwzględnieniem wpływu wszelkich powiązanych działań kontrolnych;
10) „ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej" oznacza podatność parametru w rocznym raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów na wystąpienie nieprawidłowości, która może być istotna, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, i której system kontroli może nie zapobiec ani nie wykryć i nie skorygować w odpowiednim terminie;
11) „emisje pochodzące ze spalania" oznaczają emisje gazów cieplarnianych powstające podczas reakcji egzotermicznej paliwa z tlenem;
12) „okres sprawozdawczy" oznacza rok kalendarzowy, w którym obowiązkowe jest prowadzenie monitorowania i raportowania w zakresie emisji lub - w przypadku danych dotyczących tonokilometrów - monitorowany rok, o którym mowa w art. 3e i 3f dyrektywy 2003/87/WE;
13) „współczynnik emisji" oznacza średnie natężenie emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do danych dotyczących działalności w związku ze strumieniem materiałów wsadowych, przy założeniu pełnego utlenienia przy spalaniu oraz pełnej konwersji przy wszystkich pozostałych reakcjach chemicznych;
14) „współczynnik utleniania" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego utlenionego do CO2 w wyniku spalania do węgla całkowitego zawartego w paliwie, wyrażony jako ułamek, przy czym tlenek węgla (CO) emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
15) „współczynnik konwersji" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego emitowanego jako CO2 do węgla całkowitego zawartego w strumieniu materiałów wsadowych przed rozpoczęciem procesu emisji, wyrażony jako ułamek, przy czym CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2;
16) „dokładność" oznacza stopień bliskości wyniku pomiaru i rzeczywistej wartości danej wielkości lub wartości referencyjnej określonej empirycznie przy zastosowaniu przyjętych w skali międzynarodowej i identyfikowalnych materiałów kalibracyjnych oraz metod standardowych, przy uwzględnieniu zarówno czynników losowych, jak i systematycznych;
17) „kalibracja" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu, w określonych warunkach, zależności między wartościami wskazywanymi przez przyrząd pomiarowy lub system pomiarowy bądź wartościami reprezentowanymi przez wzorzec miary lub materiał referencyjny a odpowiednimi wartościami wielkości uzyskanymi z wzorca porównawczego;
18) „lot" oznacza lot zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 1 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
19) „pasażerowie" oznaczają osoby na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu, z wyłączeniem członków załogi przebywających na pokładzie w celach służbowych;
20) „zachowawczy" oznacza, że zbiór założeń zdefiniowano w sposób zapobiegający niedoszacowaniu rocznej wielkości emisji lub przeszacowaniu liczby tonokilometrów;
21) „biomasa" oznacza ulegającą biodegradacji frakcję produktów, odpadów i pozostałości pochodzenia biologicznego z rolnictwa (łącznie z substancjami roślinnymi i zwierzęcymi), leśnictwa i powiązanych gałęzi przemysłu, w tym rybołówstwa i akwakultury, a także ulegającą biodegradacji część odpadów przemysłowych i komunalnych; obejmuje ona biopłyny i biopaliwa;
22) „biopłyny" oznaczają ciekłe paliwa dla celów energetycznych, innych niż transport, w tym do wytwarzania energii elektrycznej oraz energii ciepła i chłodu, produkowane z biomasy;
23) „biopaliwa" oznaczają ciekłe lub gazowe paliwa dla transportu, produkowane z biomasy;
24) „prawna kontrola metrologiczna" oznacza kontrolę zadań pomiarowych, które mają być wykonywane w obszarze zastosowania przyrządu pomiarowego, przeprowadzaną ze względów interesu publicznego, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa publicznego, porządku publicznego, do celów ochrony środowiska, nakładania podatków i opłat, ochrony konsumentów i uczciwego handlu;
25) „największy dopuszczalny błąd" oznacza dopuszczony błąd pomiaru określony w załączniku I oraz w dotyczących przyrządów załącznikach do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/32/UE (7) lub w krajowych przepisach dotyczących prawnej kontroli metrologicznej, stosownie do przypadku;
26) „działania w zakresie przepływu danych" oznaczają działania związane z nabywaniem, przetwarzaniem i obróbką danych potrzebnych do sporządzenia raportu na temat wielkości emisji na podstawie pierwotnych danych źródłowych;
27) „tony CO2(e)" oznaczają tony metryczne CO2 lub CO2(e);
28) „CO2(e)" oznacza dowolny gaz cieplarniany inny niż CO2, wymieniony w załączniku II do dyrektywy 2003/87/WE o równoważnym w stosunku do CO2 współczynniku ocieplenia globalnego;
29) „system pomiarowy" oznacza kompletny zestaw przyrządów pomiarowych i innych urządzeń, takich jak urządzenia do pobierania próbek i przetwarzania danych, stosowany do określania takich zmiennych, jak dane dotyczące działalności, zawartość węgla pierwiastkowego, wartość opałowa lub współczynnik emisji dla emisji gazów cieplarnianych;
30) „wartość opałowa" (NCV) oznacza konkretną ilość energii uwalnianej w postaci ciepła, kiedy paliwo lub materiał ulega pełnemu spaleniu z użyciem tlenu, w standardowych warunkach, pomniejszoną o ciepło parowania ewentualnie powstałej wody;
31) „emisje z procesów technologicznych" oznaczają emisje gazów cieplarnianych inne niż emisje pochodzące ze spalania, występujące wskutek zarówno zamierzonych, jak i niezamierzonych reakcji między substancjami lub ich przemiany, łącznie z chemiczną lub elektrolityczną redukcją rud metali, termicznym rozkładem substancji oraz tworzeniem substancji przeznaczonych do użytku jako produkty lub materiały wsadowe;
32) „znormalizowane paliwo handlowe" oznacza paliwa handlowe znormalizowane w skali międzynarodowej, wykazujące 95 % poziom ufności nieprzekraczający 1 % w zakresie ich podanej wartości opałowej, w tym olej napędowy, lekki olej opałowy, benzynę, naftę, kerozynę, etan, propan, butan, naftowe paliwo lotnicze (Jet A1 lub Jet A), paliwo do silników odrzutowych (Jet B) i benzynę lotniczą (AvGas);
33) „partia" oznacza ilość paliwa lub materiału poddaną reprezentatywnemu próbkowaniu i scharakteryzowaną, przekazywaną jako jednorazowa dostawa lub w sposób ciągły w określonym czasie;
34) „paliwo mieszane" oznacza paliwo zawierające zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
35) „materiał mieszany" oznacza materiał zawierający zarówno węgiel pierwiastkowy z biomasy, jak i węgiel pierwiastkowy kopalny;
36) „wstępny współczynnik emisji" oznacza zakładany całkowity współczynnik emisji paliwa lub materiału określony na podstawie zawartości węgla pierwiastkowego obejmującej jego frakcję biomasy i frakcję kopalną przed pomnożeniem go przez wartość frakcji kopalnej w celu uzyskania współczynnika emisji;
37) „frakcja kopalna" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego kopalnego do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
38) „frakcja biomasy" oznacza stosunek węgla pierwiastkowego pochodzącego z biomasy do całkowitej zawartości węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale, wyrażony jako ułamek;
39) „metoda bilansu energii" oznacza metodę służącą do szacowania ilości energii zużytej jako paliwo w kotle, obliczonej jako suma ciepła użytecznego i wszelkich strat energii w drodze promieniowania, przenoszenia i ze spalinami;
40) „ciągły pomiar emisji" oznacza zbiór czynności służących ustaleniu wartości wielkości poprzez okresowe pomiary, przy zastosowaniu pomiaru w kominie lub procedur ekstrakcyjnych za pomocą przyrządu pomiarowego zlokalizowanego w pobliżu komina, przy wyłączeniu metodyki opartej na pomiarach, polegającej na pobieraniu pojedynczych próbek z komina;
41) „CO2 związany w paliwie" oznacza CO2 będący częścią strumienia materiałów wsadowych;
42) „węgiel kopalny" oznacza węgiel nieorganiczny i organiczny, który nie jest biomasą;
43) „punkt pomiarowy" oznacza źródło emisji, w przypadku którego do pomiaru emisji używa się systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) lub przekrój systemu rurociągów, w przypadku którego ustala się przepływ CO2 przy użyciu systemów ciągłych pomiarów;
44) „dokumentacja masy i wyważenia" oznacza dokumenty określone w przepisach międzynarodowych lub krajowych wdrażających normy i zalecane metody postępowania (SARP) określone w załączniku 6 Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz określone w podczęści C sekcja 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (UE) nr 965/2012 (8) lub w równoważnych przepisach międzynarodowych;
45) „odległość" oznacza długość ortodromy między lotniskiem odlotu a lotniskiem przylotu, dodatkową w stosunku do stałego współczynnika wynoszącego 95 km;
46) „lotnisko odlotu" oznacza lotnisko, na którym rozpoczyna się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
47) „lotnisko przylotu" oznacza lotnisko, na którym kończy się lot stanowiący działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE;
48) „ładunek handlowy" oznacza łączną masę przewożonych ładunków, poczty, pasażerów i bagażu znajdujących się na pokładzie statku powietrznego w czasie lotu;
49) „emisje niezorganizowane" oznaczają nieregularne lub niezamierzone emisje ze źródeł, które nie są zlokalizowane lub są zbyt zróżnicowane albo zbyt małe, aby mogły być monitorowane indywidualnie;
50) „lotnisko" oznacza lotnisko zgodnie z definicją w pkt 1 ppkt 2 załącznika do decyzji 2009/450/WE;
51) „para lotnisk" oznacza parę, którą stanowią lotnisko odlotu i lotnisko przylotu;
52) „warunki standardowe" oznaczają temperaturę wynoszącą 273,15 K i ciśnienie wynoszące 101 325 Pa, definiujące normalny metr sześcienny (Nm3);
53) „składowisko" oznacza składowisko zgodnie z definicją w art. 3 pkt 3 dyrektywy 200 9/31/WE;
54) „wychwytywanie CO2" oznacza wychwytywanie CO2 ze strumieni gazu, jeżeli w przeciwnym razie mogłaby nastąpić jego emisja, w celu transportu i geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 200 9/31/WE;
55) „transport CO2" oznacza transport CO2 rurociągami w celu geologicznego składowania w składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
56) „geologiczne składowanie CO2" oznacza geologiczne składowanie CO2 zgodnie z definicją w art. 3 pkt 1 dyrektywy 2009/31/WE;
57) „uwolnione emisje" oznaczają emisje celowo uwolnione z instalacji poprzez ustanowienie określonego punktu emisji;
58) „intensyfikacja wydobycia węglowodorów" oznacza dodatkowe wydobycie węglowodorów oprócz węglowodorów pozyskanych w wyniku ekstrakcji poprzez zatłaczanie wody lub w inny sposób;
59) „dane przybliżone" oznaczają wartości roczne potwierdzone empirycznie lub uzyskane z przyjętych źródeł, wykorzystywane przez prowadzącego instalację do zastąpienia danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych do celów zapewnienia pełnego raportowania, kiedy stosowana metodyka monitorowania nie pozwala na uzyskanie wszystkich wymaganych danych dotyczących działalności lub współczynników obliczeniowych;
60) „słup wody" oznacza słup wody zgodnie z definicją w art. 3 pkt 2 dyrektywy 2009/31/WE;
61) „wyciek" oznacza wyciek zgodnie z definicją w art. 3 pkt 5 dyrektywy 2009/31/WE;
62) „kompleks składowania" oznacza kompleks składowania zgodnie z definicją w art. 3 pkt 6 dyrektywy 2009/31/WE;
63) „sieć transportowa" oznacza sieć transportową zgodnie z definicją w art. 3 pkt 22 dyrektywy 2009/31/WE.
SEKCJA 2
Zasady ogólne
Artykuł 4
Obowiązek ogólny
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych wykonują swoje obowiązki związane z monitorowaniem i raportowaniem w zakresie emisji gazów cieplarnianych na podstawie dyrektywy 2003/87/WE zgodnie z zasadami określonymi w art. 5-9.
Artykuł 5
Kompletność
Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób kompletny i obejmują one wszystkie emisje pochodzące z procesów technologicznych oraz ze spalania, ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz innych stosownych rodzajów działań włączonych zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy, a także emisje wszystkich gazów cieplarnianych określonych w odniesieniu do tych rodzajów działań, przy jednoczesnym unikaniu podwójnego liczenia.
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych podejmują właściwe środki w celu zapobiegania powstawaniu w okresie sprawozdawczym jakichkolwiek luk w danych.
Artykuł 6
Spójność, porównywalność i przejrzystość
1. Monitorowanie i raportowanie prowadzi się w sposób spójny i porównywalny na przestrzeni czasu. W tym celu prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych stosują tę samą metodykę monitorowania i zbiory danych, z zastrzeżeniem zmian i odstępstw zatwierdzonych przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych gromadzą, zapisują, zestawiają, analizują i dokumentują dane z monitorowania, w tym założenia, dane referencyjne, dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe, w przejrzysty sposób umożliwiający weryfikatorowi i właściwym organom odtworzenie sposobu określenia wielkości emisji.
Artykuł 7
Dokładność
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych zapewniają, aby sposób określania wielkości emisji nie dawał wyników systematycznie ani celowo niedokładnych.
W miarę możliwości identyfikują i ograniczają wszelkie źródła niedokładności.
Dochowują należytej staranności w celu zagwarantowania, że obliczenia i pomiary emisji wykazują najwyższy osiągalny stopień dokładności.
Artykuł 8
Rzetelność metodyki i raportu na temat wielkości emisji
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych umożliwiają uzyskanie wystarczającej pewności w odniesieniu do rzetelności zgłaszanych danych dotyczących emisji. Określają wielkość emisji z zastosowaniem właściwych metod monitorowania przedstawionych w niniejszym rozporządzeniu.
Zgłaszane dane dotyczące emisji i inne przedstawiane w związku z nimi dane nie mogą zawierać żadnych istotnych nieprawidłowości, jak określono w art. 3 ust. 6 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2018/2067 (9), cechować się stronniczością w doborze i sposobie prezentacji informacji oraz muszą zapewniać wiarygodny i wyważony wykaz emisji z danej instalacji lub pochodzących od danego operatora statku powietrznego.
Przy wyborze metodyki monitorowania korzyści wynikające z większej dokładności należy oceniać z uwzględnieniem dodatkowych kosztów. Monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji mają na celu uzyskanie największej osiągalnej dokładności, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 9
Stałe doskonalenie
Prowadzący instalacje i operatorzy statków powietrznych uwzględniają zalecenia zawarte w sprawozdaniach z weryfikacji sporządzonych zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE w prowadzonych potem działaniach związanych z monitorowaniem i raportowaniem.
Artykuł 10
Koordynacja
Jeśli państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden właściwy organ zgodnie z art. 18 dyrektywy 2003/87/WE, wówczas koordynuje ono prace takich organów prowadzone zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
ROZDZIAŁ II
PLAN MONITOROWANIA
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 11
Obowiązek ogólny
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje emisje gazów cieplarnianych na podstawie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ zgodnie z art. 12, uwzględniającego charakter i sposób funkcjonowania instalacji lub działań lotniczych, do których ma on zastosowanie.
Plan monitorowania uzupełniają pisemne procedury, które prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje do celów działań prowadzonych w ramach planu monitorowania, stosownie do sytuacji.
2. Plan monitorowania, o którym mowa w ust. 1, zawiera podane w sposób prosty i logiczny instrukcje dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, zapobiegając powielaniu działań i uwzględniając istniejące systemy stosowane w danej instalacji lub przez danego operatora statku powietrznego.
Artykuł 12
Zawartość planu monitorowania i jego przedłożenie
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia plan monitorowania.
Plan monitorowania obejmuje szczegółową, pełną i przejrzystą dokumentację metodyki monitorowania konkretnej instalacji lub konkretnego operatora statku powietrznego i zawiera co najmniej elementy określone w załączniku I.
Wraz z planem monitorowania prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada następujące dokumenty uzupełniające:
a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;
b) wyniki oceny ryzyka, dowodzące, że proponowane działania kontrolne i procedury w zakresie działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
2. Jeśli załącznik I zawiera odniesienie do procedury, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje taką procedurę oddzielnie od planu monitorowania.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego streszcza procedury w planie monitorowania, podając następujące informacje:
a) tytuł procedury;
b) identyfikowalne i weryfikowalne odniesienie umożliwiające identyfikację procedury;
c) identyfikację stanowiska lub wydziału odpowiedzialnego za wdrożenie procedury oraz za dane pozyskane za pomocą procedury lub zarządzane z jej zastosowaniem;
d) krótki opis procedury umożliwiający prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego, właściwemu organowi i weryfikatorowi zrozumienie podstawowych parametrów i wykonywanych czynności;
e) lokalizację odnośnych rejestrów i informacji;
f) w stosownych przypadkach nazwę używanego systemu komputerowego;
g) w stosownych przypadkach wykaz norm EN lub innych zastosowanych norm.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego sporządza wszelką pisemną dokumentację procedur, którą na żądanie udostępnia właściwemu organowi. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia ją również do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. Oprócz elementów, o których mowa w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, państwa członkowskie mogą wymagać włączenia dodatkowych elementów do planu monitorowania instalacji w celu spełnienia wymogów aktów delegowanych przyjętych na podstawie art. 10a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE i aktów wykonawczych przyjętych zgodnie z art. 10a ust. 21 tej dyrektywy.
Artykuł 13
Znormalizowane i uproszczone plany monitorowania
1. Państwa członkowskie mogą zezwolić prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych na stosowanie znormalizowanych lub uproszczonych planów monitorowania, bez uszczerbku dla art. 12 ust. 3.
W tym celu państwa członkowskie mogą publikować formularze planu monitorowania, w tym opis procedur przepływu danych i kontroli, o których mowa w art. 58 i 59, na podstawie formularzy i wytycznych publikowanych przez Komisję.
2. Przed zatwierdzeniem jakiegokolwiek uproszczonego planu monitorowania, o którym mowa w ust. 1, właściwy organ przeprowadza uproszczoną ocenę ryzyka, aby ustalić, czy proponowane działania kontrolne oraz procedury odnoszące się do działań kontrolnych są współmierne do zidentyfikowanego ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej oraz uzasadniają zastosowanie takiego uproszczonego planu monitorowania.
W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą wymagać przeprowadzenia oceny ryzyka zgodnie z poprzednim akapitem przez samego prowadzącego instalacje lub operatora statku powietrznego.
Artykuł 14
Zmiany planu monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy plan monitorowania odzwierciedla charakter i funkcjonowanie instalacji lub działania lotniczego zgodnie z art. 7 dyrektywy 2003/87/WE, a także czy możliwe jest udoskonalenie metodyki monitorowania.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zmienia plan monitorowania przynajmniej w każdej z następujących sytuacji:
a) wystąpienia nowych emisji spowodowanych prowadzeniem nowych rodzajów działalności lub użyciem nowych paliw bądź materiałów, nieuwzględnionych jeszcze w planie monitorowania;
b) zmiany dostępności danych spowodowanej użyciem nowych typów przyrządów pomiarowych, metod pobierania próbek lub metod analitycznych bądź innymi przyczynami, prowadzącej do większej dokładności w wyznaczaniu wielkości emisji;
c) stwierdzenia nieprawidłowości danych uzyskanych przy zastosowaniu dotychczasowej metodyki monitorowania;
d) zmiany w planie monitorowania skutkującej poprawą dokładności zgłaszanych danych, chyba że nie jest to technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów;
e) plan monitorowania nie jest zgodny z wymogami niniejszego rozporządzenia, a właściwy organ zażądał od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wprowadzenia zmian w takim planie;
f) konieczna jest odpowiedź na sugestie dotyczące udoskonaleń planu monitorowania zawarte w sprawozdaniu z weryfikacji.
Artykuł 15
Zatwierdzanie zmian planu monitorowania
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego bezzwłocznie powiadamia właściwy organ o wszelkich propozycjach zmian planu monitorowania.
Właściwy organ może jednak zezwolić prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego na powiadamianie o zmianach planu monitorowania niebędących istotnymi zmianami w rozumieniu ust. 3 i 4 do dnia 31 grudnia tego samego roku.
2. Każda istotna zmiana planu monitorowania w rozumieniu ust. 3 i 4 podlega zatwierdzeniu przez właściwy organ.
Jeśli właściwy organ uzna, że zmiana nie jest istotna, bezzwłocznie informuje o tym prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
3. Istotne zmiany w planie monitorowania instalacji obejmują:
a) zmiany kategorii instalacji, jeśli zmiany te wymagają zmiany metodyki monitorowania lub prowadzą do zmiany mającego zastosowanie poziomu istotności zgodnie z art. 23 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067;
b) niezależnie od przepisów art. 47 ust. 8 zmiany dotyczące statusu instalacji jako „instalacji o niskim poziomie emisji"
c) zmiany źródeł emisji;
d) zastąpienie metodyki wyznaczania wielkości emisji opartej na obliczeniach metodyką opartą na pomiarach lub odwrotnie, albo zastąpienie metodyki rezerwowej metodyką opartą na poziomach dokładności lub odwrotnie;
e) zmianę stosowanego poziomu dokładności;
f) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
g) zmianę kategoryzacji strumieni materiałów wsadowych - między kategoriami strumieni materiałów wsadowych głównych, pomniejszych lub de minimis, w przypadku gdy taka zmiana wymaga zmiany metodyki monitorowania;
h) zmianę domyślnej wartości współczynnika obliczeniowego, jeśli wartość ma być określona w planie monitorowania;
i) wprowadzenie nowych metod lub zmian w istniejących metodach dotyczących pobierania próbek, analizy lub kalibracji, jeśli ma to bezpośredni wpływ na dokładność danych dotyczących emisji;
j) wdrożenie lub przyjęcie metodyki określania ilościowego w odniesieniu do emisji z wycieku w składowiskach.
4. Istotne zmiany w planach monitorowania operatora statku powietrznego obejmują:
a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/8 7/WE;
b) w odniesieniu do planu monitorowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów:
(i) zmianę między statusem niekomercyjnym a komercyjnym świadczonej usługi transportu lotniczego;
(ii) zmianę przedmiotu usługi transportu lotniczego, przy czym przedmiotem mogą być pasażerowie, ładunek lub poczta.
Artykuł 16
Wdrażanie i rejestracja zmian
1. Przed otrzymaniem zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może prowadzić monitorowanie i raportowanie, stosując zmodyfikowany plan monitorowania, jeśli może w sposób uzasadniony założyć, że proponowane zmiany nie są istotne lub monitorowanie prowadzone zgodnie z pierwotnym planem monitorowania skutkowałoby pozyskaniem niekompletnych danych dotyczących emisji.
W przypadku wątpliwości prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania, a także dokumentację przejściową, równolegle, zgodnie zarówno ze zmodyfikowanym, jak i z pierwotnym planem monitorowania.
2. Po otrzymaniu zatwierdzenia lub informacji zgodnie z art. 15 ust. 2 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykorzystuje tylko dane odnoszące się do zmodyfikowanego planu monitorowania i prowadzi wszystkie działania w zakresie monitorowania i raportowania tylko na podstawie zmodyfikowanego planu monitorowania od daty, od której ma zastosowanie aktualna wersja planu monitorowania.3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego prowadzi rejestr wszystkich zmian planu monitorowania. Każdy wpis w rejestrze zawiera:
a) przejrzysty opis zmiany;
b) uzasadnienie zmiany;
c) termin powiadomienia właściwego organu o zmianie zgodnie z art. 15 ust. 1;
d) datę potwierdzenia przez właściwy organ odbioru powiadomienia, o którym mowa w art. 15 ust. 1, o ile jest dostępna, oraz termin zatwierdzenia lub poinformowania, o których mowa w art. 15 ust. 2;
e) datę rozpoczęcia wdrażania zmodyfikowanego planu monitorowania zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu.
SEKCJA 2
Techniczna wykonalność i nieracjonalne koszty
Artykuł 17
Techniczna wykonalność
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania nie jest technicznie wykonalne, właściwy organ ocenia techniczną wykonalność, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Takie uzasadnienie odnosi się do posiadania przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zasobów technicznych mogących zaspokoić potrzeby proponowanego systemu lub wymogu, który można wdrożyć w wymaganym czasie do celów niniejszego rozporządzenia. Takie zasoby techniczne obejmują dostępność niezbędnych technik i technologii.
Artykuł 18
Nieracjonalne koszty
1. W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego twierdzi, że stosowanie określonej metodyki monitorowania prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, właściwy organ ocenia, czy koszty są nieracjonalne, uwzględniając uzasadnienie przedstawione przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Właściwy organ uznaje koszty za nieracjonalne, jeśli ich szacowana wielkość przewyższa korzyści. W tym celu korzyści oblicza się, mnożąc współczynnik udoskonalenia przez cenę referencyjną wynoszącą 20 EUR za jedno uprawnienie, a koszty uwzględniają odpowiedni okres amortyzacji w oparciu o ekonomiczną użyteczność urządzenia.
2. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do wyboru przez prowadzącego instalację poziomów dokładności dla danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje jako współczynnik udoskonalenia, o którym mowa w ust. 1, różnicę między aktualnie osiągniętą wartością niepewności a progiem niepewności poziomu dokładności, który zostałby osiągnięty, mnożąc poprawę przez średnią roczną wielkość emisji spowodowanych przez dany strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat.
W przypadku braku takich danych o średniej rocznej wielkości emisji spowodowanych przez taki strumień materiałów wsadowych w ciągu ostatnich trzech lat, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia zachowawcze oszacowanie średniej rocznej wielkości emisji, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2. W przypadku przyrządów pomiarowych objętych krajową prawną kontrolą metrologiczną, aktualnie osiągniętą wartość niepewności można zastąpić największym dopuszczalnym błędem w użytkowaniu, dopuszczonym właściwymi przepisami krajowymi.
3. Oceniając nieracjonalny charakter kosztów w odniesieniu do środków podnoszących jakość zgłaszanych danych dotyczących emisji, niemających jednak bezpośredniego wpływu na dokładność danych dotyczących działalności, właściwy organ stosuje współczynnik udoskonalenia równy 1 % średniej rocznej wielkości emisji z odnośnych strumieni materiałów wsadowych w ciągu trzech ostatnich okresów sprawozdawczych. Takie środki mogą obejmować:
a) przejście od wartości domyślnych do analiz w celu wyznaczania współczynników obliczeniowych;
b) zwiększenie liczby analiz przypadającej na strumień materiałów wsadowych;
c) jeśli określone zadanie pomiarowe nie podlega krajowej prawnej kontroli metrologicznej - zastąpienie przyrządów pomiarowych przyrządami zgodnymi z odpowiednimi wymogami prawnej kontroli metrologicznej państwa członkowskiego dotyczącymi podobnych zastosowań bądź przyrządami pomiarowymi zgodnymi z przepisami krajowymi przyjętymi na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/31/UE (10) lub dyrektywy 2014/32/UE;
d) zwiększenie częstotliwości kalibracji i konserwacji przyrządów pomiarowych;
e) usprawnienie działań w zakresie przepływu danych i kontroli, znacznie ograniczających ryzyko nieodłączne lub ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej.
4. Środków dotyczących udoskonalenia metodyki monitorowania instalacji nie uważa się za prowadzące do nieracjonalnych kosztów do czasu osiągnięcia łącznej kwoty 2 000 EUR na okres sprawozdawczy. W przypadku instalacji o niskim poziomie emisji ten próg wynosi 500 EUR na okres sprawozdawczy.
ROZDZIAŁ III
MONITOROWANIE EMISJI Z INSTALACJI
SEKCJA 1
Przepisy ogólne
Artykuł 19
Kategoryzacja instalacji, strumieni materiałów wsadowych i źródeł emisji
1. Do celów monitorowania emisji i określania minimalnych wymogów dotyczących poziomów dokładności każdy prowadzący instalację określa kategorię własnej instalacji zgodnie z ust. 2 oraz, w stosownych przypadkach, każdego strumienia materiałów wsadowych zgodnie z ust. 3 i każdego źródła emisji zgodnie z ust. 4.
2. Prowadzący instalację klasyfikuje każdą instalację jako należącą do jednej z następujących kategorii:
a) instalacja kategorii A - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły 50 000 ton CO2(e) lub mniej;
b) instalacja kategorii B - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 50 000 ton CO2(e) oraz 500 000 ton CO2(e)lub mniej;
c) instalacja kategorii C - jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły ponad 500 000 ton CO2(e).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji instalacji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
3. Prowadzący instalację klasyfikuje każdy strumień materiałów wsadowych jako należący do jednej z następujących kategorii, porównując strumień z sumą wszystkich bezwzględnych wartości kopalnego CO2 i CO2(e) odpowiadającego wszystkim strumieniom materiałów wsadowych uwzględnianym przez metody oparte na obliczeniach oraz z sumą wszystkich emisji ze źródeł emisji monitorowanych z zastosowaniem metod opartych na pomiarach, przed odjęciem przenoszonego CO2:
a) pomniejszych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 10 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) strumieni materiałów wsadowych de minimis - jeśli strumienie materiałów wsadowych wybrane przez prowadzącego instalację łącznie odpowiadają mniej niż 1 000 ton kopalnego CO2 rocznie lub mniej niż 2 %, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 20 000 ton kopalnego CO2 rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
c) głównych strumieni materiałów wsadowych - jeśli strumienie materiałów wsadowych nie należą do żadnej z kategorii, o których mowa w lit. a) i b).
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji strumienia materiałów wsadowych jako pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub strumienia de minimis, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
4. Prowadzący instalację klasyfikuje każde źródło emisji, w przypadku którego stosowana jest metodyka oparta na pomiarach, do jednej z następujących kategorii:
a) pomniejszych źródeł emisji - jeśli źródło emisji emituje mniej niż 5 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie lub mniej niż 10 % łącznych emisji instalacji pochodzących z paliw kopalnych, do maksymalnej łącznej wielkości wynoszącej 100 000 ton kopalnego CO2(e) rocznie, przy czym pod uwagę bierze się wielkość większą w ujęciu bezwzględnym;
b) głównych źródeł emisji - jeśli źródło emisji nie kwalifikuje się jako pomniejsze źródło emisji.
Na zasadzie odstępstwa od art. 14 ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację, aby nie zmieniał planu monitorowania, jeżeli na podstawie zweryfikowanych emisji próg na potrzeby klasyfikacji źródła emisji jako pomniejszego źródła emisji, o której to klasyfikacji mowa w akapicie pierwszym, został przekroczony, ale prowadzący instalację wykazał w sposób wymagany przez właściwy organ, że próg ten nie został przekroczony w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych ani nie zostanie przekroczony w kolejnych okresach sprawozdawczych.
5. Jeśli średnie zweryfikowane emisje roczne z danej instalacji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy nie są znane lub nie odzwierciedlają już wystarczająco panującego stanu do celów ust. 2, w celu określenia kategorii instalacji prowadzący instalację wykorzystuje zachowawcze oszacowanie średnich emisji rocznych, z wyłączeniem CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2.
Artykuł 20
Granice monitorowania
1. Prowadzący instalacje definiują granice monitorowania dla każdej instalacji.
W tych granicach prowadzący instalację uwzględnia wszystkie odpowiednie emisje gazów cieplarnianych pochodzące ze wszystkich źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do rodzajów działań prowadzonych w instalacji i wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE oraz z rodzajów działań i gazów cieplarnianych włączonych przez państwo członkowskie, w którym znajduje się instalacja, zgodnie z art. 24 wspomnianej dyrektywy.
Prowadzący instalację uwzględnia zarówno emisje z normalnego trybu działalności, jak i z wydarzeń nietypowych, włącznie z rozruchem i wyłączeniem instalacji oraz sytuacjami awaryjnymi w okresie sprawozdawczym, z wyjątkiem emisji z ruchomych maszyn służących do celów transportu.
2. Definiując proces monitorowania i raportowania, prowadzący instalację uwzględnia wymogi dotyczące poszczególnych sektorów określone w załączniku IV.
3. W przypadku stwierdzenia wycieków z kompleksu składowania w rozumieniu dyrektywy 2009/31/WE prowadzących do emisji lub uwolnienia CO2 do słupa wody, traktuje się je jako źródła emisji z odnośnej instalacji oraz monitoruje zgodnie z sekcją 23 załącznika IV do niniejszego rozporządzenia.
Właściwy organ może dopuścić wykluczenie wycieku jako źródła emisji z procesu monitorowania i raportowania, jeżeli zostaną podjęte działania naprawcze na mocy art. 16 dyrektywy 2009/31/WE, a emisje lub uwolnienie do słupa wody z takiego wycieku nie są już wykrywalne.
Artykuł 21
Wybór metodyki monitorowania
1. Do celów monitorowania emisji z instalacji prowadzący instalację decyduje się na stosowanie metodyki opartej na obliczeniach lub metodyki opartej na pomiarach, z zastrzeżeniem przepisów szczegółowych niniejszego rozporządzenia.
Metodyka oparta na obliczeniach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze strumieni materiałów wsadowych na podstawie danych dotyczących działalności uzyskanych za pomocą systemów pomiarowych oraz na podstawie dodatkowych parametrów uzyskanych z analiz laboratoryjnych lub wartości domyślnych. Metodykę opartą na obliczeniach można wdrażać w postaci metodyki standardowej, o której mowa w art. 24, lub w postaci metodyki bilansu masowego, o której mowa w art. 25.
Metodyka oparta na pomiarach polega na wyznaczaniu wielkości emisji ze źródeł emisji za pomocą ciągłego pomiaru stężenia odnośnego gazu cieplarnianego w spalinach oraz przepływu spalin, łącznie z monitorowaniem przenoszenia CO2 między instalacjami, przy czym dokonuje się pomiarów stężenia CO2 i przepływu przenoszonego gazu.
Jeśli stosuje się metodykę opartą na obliczeniach, prowadzący instalację określa w planie monitorowania w odniesieniu do każdego strumienia materiałów wsadowych, czy stosuje się metodykę standardową, czy metodykę bilansu masowego, z podaniem odpowiednich poziomów dokładności zgodnie z załącznikiem II.
2. Z zastrzeżeniem zgody właściwego organu prowadzący instalację może połączyć metodykę standardową, metodykę bilansu masowego i metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do różnych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych należących do jednej instalacji, pod warunkiem że nie wystąpią luki ani nie dojdzie do podwójnego liczenia emisji.
3. W przypadku gdy wymogi sektorowe określone w załączniku IV wymagają zastosowania szczególnej metodyki monitorowania, prowadzący instalację stosuje tę metodykę lub metodykę opartą na pomiarach. Prowadzący instalację może wybrać inną metodykę tylko wtedy, gdy przedstawi właściwemu organowi dowody na to, że zastosowanie wymaganej metodyki nie jest technicznie wykonalne lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów, lub że alternatywna metodyka zapewnia większą całkowitą dokładność danych dotyczących emisji.
Artykuł 22
Metodyka monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności
Na zasadzie odstępstwa od art. 21 ust. 1, w odniesieniu do wybranych strumieni materiałów wsadowych lub źródeł emisji prowadzący instalację może stosować metodykę monitorowania, która nie opiera się na poziomach dokładności (dalej zwaną „metodyką rezerwową"), pod warunkiem spełnienia wszystkich następujących warunków:
a) zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w ramach metodyki opartej na obliczeniach w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych albo większej liczby takich strumieni oraz metodyki opartej na pomiarach w odniesieniu do co najmniej jednego źródła emisji związanego z tymi samymi strumieniami materiałów wsadowych nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów;
b) prowadzący instalację co roku ocenia i określa liczbowo niepewności wszystkich parametrów stosowanych do wyznaczenia rocznej wielkości emisji zgodnie z wytyczną ISO dotyczącą wyrażania niepewności pomiarowych (JCGM 100:2008) lub z inną równoważną, uznaną na całym świecie normą i uwzględnia wyniki w rocznym raporcie na temat wielkości emisji;
c) prowadzący instalację wykazuje w sposób wymagany przez właściwy organ, że w razie zastosowania takiej rezerwowej metodyki monitorowania progi całkowitej niepewności w odniesieniu do rocznego poziomu emisji gazów cieplarnianych dotyczącego całej instalacji nie przekraczają 7,5 % w przypadku instalacji kategorii A, 5,0 % w przypadku instalacji kategorii B oraz 2,5 % w przypadku instalacji kategorii C.
Artykuł 23
Tymczasowe zmiany w metodyce monitorowania
1. Jeżeli z przyczyn technicznych stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ jest tymczasowo niemożliwe, prowadzący instalację, którego to dotyczy, stosuje najwyższy możliwy do osiągnięcia poziom dokładności lub podejście zachowawcze nieuwzględniające poziomów dokładności jeśli ich stosowanie jest niemożliwe, do momentu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie poziomu dokładności zatwierdzonego w planie monitorowania.
Prowadzący instalację podejmuje wszelkie środki niezbędne do jak najszybszego wznowienia stosowania planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
2. Prowadzący instalację, którego to dotyczy, bezzwłocznie zgłasza właściwemu organowi tymczasową zmianę w metodyce monitorowania, o której mowa w ust. 1, podając:
a) powody odstąpienia od planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
b) szczegółowe informacje o przejściowej metodyce monitorowania stosowanej przez prowadzącego instalację do wyznaczania wielkości emisji do czasu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
c) środki podjęte przez prowadzącego instalację w celu przywrócenia warunków umożliwiających stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ;
d) przewidywany termin, w którym zostanie wznowione stosowanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
SEKCJA 2
Metodyka oparta na obliczeniach
Podsekcja 1
Przepisy ogólne
Artykuł 24
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki standardowej
1. Zgodnie z metodyką standardową prowadzący instalację oblicza wielkość emisji pochodzących ze spalania na strumień materiałów wsadowych, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością spalonego paliwa wyrażoną w teradżulach na podstawie wartości opałowej (NCV) przez odpowiedni współczynnik emisji wyrażony w tonach CO2 na teradżul (t CO2/TJ) zgodnie z zastosowaniem NCV, a także przez odpowiedni współczynnik utleniania.
Właściwy organ może zezwolić na stosowanie współczynników emisji dla paliw wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3. W takich przypadkach prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji pochodzących ze spalania, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych z ilością spalonego paliwa wyrażoną w tonach lub normalnych metrach sześciennych przez odpowiedni współczynnik emisji i odpowiedni współczynnik utleniania.
2. Prowadzący instalację wyznacza wielkość emisji z procesów technologicznych na strumień materiałów wsadowych, mnożąc wartość danych dotyczących działalności związanych ze zużyciem materiału, wielkością przerobu instalacji lub wielkością produkcji, wyrażoną w tonach lub w normalnych metrach sześciennych, przez odpowiedni współczynnik emisji, wyrażony w t CO2/t lub t CO2/Nm3, oraz odpowiedni współczynnik konwersji.
3. Jeśli współczynnik emisji poziomu dokładności 1 lub poziomu dokładności 2 uwzględnia już wpływ niepełnych reakcji chemicznych, współczynnik utleniania lub współczynnik konwersji określa się jako 1.
Artykuł 25
Obliczanie wielkości emisji z zastosowaniem metodyki bilansu masowego
1. Zgodnie z metodyką bilansu masowego prowadzący instalację oblicza ilość CO2 odpowiadającą każdemu strumieniowi materiałów wsadowych uwzględnionemu w bilansie masowym, mnożąc dane dotyczące działalności związane z ilością paliwa lub materiału wchodzącego w granice bilansu masowego lub opuszczającego je, przez zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie lub materiale pomnożoną przez 3,664 t CO2/t C, zgodnie z załącznikiem II sekcja 3.
2. Niezależnie od przepisów art. 49 emisje z całego procesu objętego bilansem masowym stanowią sumę ilości CO2 odpowiadających wszystkim strumieniom materiałów wsadowych objętym bilansem masowym. Ilość CO emitowanego do atmosfery oblicza się w bilansie masowym jako emisję molowo równoważnej ilości CO2.
Artykuł 26
Właściwe poziomy dokładności
1. Definiując odpowiednie poziomy dokładności odnoszące się do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych zgodnie z art. 21 ust. 1, w celu wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego każdy prowadzący instalację stosuje następujące poziomy dokładności:
a) co najmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku V, w przypadku instalacji należących do kategorii A lub jeśli wymagany jest współczynnik obliczeniowy odnoszący się do strumienia materiałów wsadowych stanowiącego znormalizowane paliwo handlowe;
b) w przypadkach innych niż te, o których mowa w lit. a), najwyższy poziom dokładności zdefiniowany w załączniku II.
W przypadku głównych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Właściwy organ może, w okresie przejściowym uzgodnionym z prowadzącym instalację, zezwolić mu na stosowanie w odniesieniu do głównych strumieni materiałów wsadowych niższych poziomów dokładności, niż te, o których mowa w akapicie drugim, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, pod warunkiem że:
a) prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem drugim nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów; oraz
b) prowadzący instalację przedstawi plan udoskonaleń, wskazujący w jaki sposób i do kiedy zostanie osiągnięty co najmniej poziom dokładności wymagany na mocy akapitu drugiego.
2. W przypadku pomniejszych strumieni materiałów wsadowych prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
3. W przypadku strumieni materiałów wsadowych de minimis prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności oraz każdego współczynnika obliczeniowego, stosując zamiast poziomów dokładności zachowawcze oszacowania, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
4. W przypadku współczynnika utleniania i współczynnika konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej najniższe poziomy dokładności wymienione w załączniku II.
5. Jeśli właściwy organ zezwolił na zastosowanie współczynników emisji wyrażonych w t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku paliw, a także paliw wykorzystywanych jako wsad do procesu lub w bilansach masowych zgodnie z art. 25, wartość opałową można monitorować z zastosowaniem zachowawczego oszacowania zamiast poziomów dokładności, chyba że zdefiniowany poziom dokładności można osiągnąć bez dodatkowego wysiłku.
Podsekcja 2
Dane dotyczące działalności
Artykuł 27
Wyznaczanie wartości danych dotyczących działalności
1. Prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności w odniesieniu do strumienia materiałów wsadowych w jeden z następujących sposobów:
a) na podstawie ciągłych pomiarów odnoszących się do procesu powodującego emisje;
b) na podstawie zagregowanych wyników pomiarów osobno dostarczanych ilości, z uwzględnieniem odpowiednich zmian w zapasach.
2. Do celów ust. 1 lit. b) ilość paliwa lub materiału przetworzonego w okresie sprawozdawczym oblicza się jako ilość paliwa lub materiału otrzymaną w okresie sprawozdawczym pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału wyprowadzoną z instalacji oraz powiększoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na początku okresu sprawozdawczego, i pomniejszoną o ilość paliwa lub materiału, którą obejmują zapasy na końcu okresu sprawozdawczego.
Gdy wyznaczenie ilości objętych zapasami w drodze bezpośredniego pomiaru nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może oszacować takie ilości na podstawie jednej z następujących informacji:
a) danych z poprzednich lat w korelacji z wielkością produkcji w okresie sprawozdawczym;
b) udokumentowanych procedur i odnośnych danych w skontrolowanych sprawozdaniach finansowych za dany okres sprawozdawczy.
Gdy wyznaczenie wartości danych dotyczących działalności dla całego roku kalendarzowego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację może wybrać następny najbardziej odpowiedni dzień, który oddzieli dany rok sprawozdawczy od kolejnego i odpowiednio uzgodnić go z wymaganym rokiem kalendarzowym. Odchylenia występujące w przypadku jednego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni muszą być wyraźnie odnotowane, stanowiąc podstawę wartości reprezentatywnej dla roku kalendarzowego, a następnie muszą być spójnie uwzględnione w odniesieniu do następnego roku.
Artykuł 28
Systemy pomiarowe pod kontrolą prowadzącego instalację
1. Do celów wyznaczenia wartości danych dotyczących działalności zgodnie z art. 27 prowadzący instalację może wykorzystać wyniki pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, o ile spełnione zostaną wszystkie następujące warunki:
a) prowadzący instalację musi przeprowadzić ocenę niepewności oraz zapewnia osiągnięcie progu niepewności dla odpowiedniego poziomu dokładności;
b) prowadzący instalację musi zapewnić co najmniej raz w roku i po każdej kalibracji przyrządu pomiarowego, aby wyniki kalibracji pomnożone przez zachowawczy współczynnik korygujący zostały porównane z odpowiednimi progami niepewności. Zachowawczy współczynnik korygujący opiera się na odpowiednich szeregach czasowych poprzednich kalibracji tego przyrządu pomiarowego lub podobnych przyrządów pomiarowych, aby uwzględnić wpływ niepewności podczas użytkowania.
W przypadku przekroczenia progów poziomów dokładności zatwierdzonych zgodnie z art. 12 lub stwierdzenia, że urządzenia nie odpowiadają innym wymogom, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze oraz powiadamia o tym właściwy organ.
2. Prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi ocenę niepewności, o której mowa w ust. 1 lit. a), przy zgłaszaniu nowego planu monitorowania lub kiedy jest ona istotna w związku ze zmianą w zatwierdzonym planie monitorowania.
Taka ocena obejmuje określoną niepewność zastosowanych urządzeń pomiarowych, niepewność związaną z kalibracją oraz wszelką dodatkową niepewność związaną ze sposobem użycia przyrządów pomiarowych w praktyce. W ocenie niepewności uwzględnia się niepewność związaną ze zmianami w zapasach, jeśli w miejscach składowania można umieścić co najmniej 5 % zużywanej rocznie ilości rozpatrywanego paliwa lub materiału. Przeprowadzając ocenę, prowadzący instalację bierze pod uwagę fakt, że podane wartości służące do zdefiniowania progów niepewności poziomów dokładności w załączniku II odnoszą się do niepewności w całym okresie sprawozdawczym.
Prowadzący instalację może uprościć ocenę niepewności poprzez założenie, że największy dopuszczalny błąd określony dla użytkowanego przyrządu pomiarowego lub, jeśli jest niższa, niepewność uzyskaną poprzez pomnożenie wyników kalibracji przez zachowawczy współczynnik korygujący odzwierciedlający wpływ niepewności podczas użytkowania należy uznać za niepewność w całym okresie sprawozdawczym, zgodnie z definicjami poziomów dokładności w załączniku II, pod warunkiem zainstalowania przyrządów pomiarowych w środowisku odpowiadającym ich specyfikacjom użytkowym.
3. Niezależnie od przepisów ust. 2 właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na wykorzystanie wyników pomiarów w oparciu o kontrolowane przez siebie systemy pomiarowe w instalacji, jeśli prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że stosowane przyrządy pomiarowe podlegają odpowiedniej krajowej prawnej kontroli metrologicznej.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami krajowymi dotyczącymi prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniego zadania pomiarowego.
Artykuł 29
Systemy pomiarowe poza kontrolą prowadzącego instalację
1. Jeśli z uproszczonej oceny niepewności wynika, że wykorzystanie systemów pomiarowych znajdujących się poza kontrolą prowadzącego instalację, w porównaniu z wykorzystaniem systemów kontrolowanych przez prowadzącego instalację zgodnie z art. 28, umożliwia prowadzącemu instalację osiągnięcie co najmniej tak wysokiego poziomu dokładności, zapewnia bardziej wiarygodne wyniki oraz jest mniej podatne na ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej, prowadzący instalację wyznacza wartość danych dotyczących działalności, wykorzystując systemy pomiarowe znajdujące się poza jego kontrolą.
W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać jedno z następujących źródeł danych:
a) ilości z wystawionych przez kontrahenta faktur, pod warunkiem że miała miejsce transakcja handlowa między dwoma niezależnymi partnerami handlowymi;
b) bezpośrednie odczyty z takich systemów pomiarowych.
2. Prowadzący instalację zapewnia zgodność z właściwym poziomem dokładności zgodnie z art. 26.
W tym celu bez przedstawiania dodatkowych dowodów jako wartość niepewności można podać największy dopuszczalny błąd w użytkowaniu określony właściwymi przepisami dotyczącymi krajowej prawnej kontroli metrologicznej w odniesieniu do odpowiedniej transakcji handlowej.
Jeśli właściwe wymogi dotyczące krajowej prawnej kontroli metrologicznej są mniej rygorystyczne niż wymogi właściwego poziomu dokładności zgodnego z art. 26, prowadzący instalację pozyskuje dowody dotyczące właściwej niepewności od kontrahenta odpowiedzialnego za system pomiarowy.
Podsekcja 3
Współczynniki obliczeniowe
Artykuł 30
Wyznaczanie współczynników obliczeniowych
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne lub wartości wyznaczone na podstawie analizy, zależnie od właściwego poziomu dokładności.
2. Prowadzący instalację wyznacza i zgłasza współczynniki obliczeniowe w sposób spójny ze stanem wykorzystanym w związku z danymi dotyczącymi działalności, odnosząc się do stanu paliwa lub materiału, w którym kupuje się paliwo lub materiał, bądź używa się go w procesie powodującym emisje, zanim wyschnie lub zostanie poddany innemu przetworzeniu na potrzeby analizy laboratoryjnej.
Jeśli ta metoda prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli można osiągnąć większą dokładność, prowadzący instalację może zgłaszać dane dotyczące działalności i współczynniki obliczeniowe w sposób spójny, odnosząc się do stanu, w którym przeprowadzono analizy laboratoryjne.
Prowadzący instalację jest zobowiązany do określenia frakcji biomasy wyłącznie w odniesieniu do paliw mieszanych lub materiałów mieszanych. W przypadku innych paliw lub materiałów stosuje się wartość domyślną wynoszącą 0 % dla frakcji biomasy paliw kopalnych lub materiałów oraz wartość domyślną wynoszącą 100 % frakcji biomasy w odniesieniu do paliw z biomasy lub materiałów składających się wyłącznie z biomasy.
Artykuł 31
Wartości domyślne współczynników obliczeniowych
1. Jeśli prowadzący instalację wyznacza współczynniki obliczeniowe jako wartości domyślne, wówczas, zgodnie z wymogami dotyczącymi właściwego poziomu dokładności określonymi w załącznikach II i VI, stosuje jedną z następujących wartości:
a) współczynniki standardowe i współczynniki stechiometryczne wymienione w załączniku VI;
b) współczynniki standardowe stosowane przez państwo członkowskie w krajowej inwentaryzacji przekazanej do Sekretariatu Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
c) wartości określone na podstawie literatury, uzgodnione z właściwym organem, w tym współczynniki standardowe publikowane przez właściwy organ, zgodne ze współczynnikami, o których mowa w lit. b), lecz reprezentatywne dla bardziej zdezagregowanych źródeł strumieni paliwa;
d) wartości określone i gwarantowane przez dostawcę paliwa lub materiału, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że zawartość węgla pierwiastkowego wykazuje 95 % przedział ufności nieprzekraczający 1 %;
e) wartości określone na podstawie analiz przeprowadzonych w przeszłości, jeśli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że takie wartości są reprezentatywne dla przyszłych partii tego samego paliwa lub materiału.
2. Prowadzący instalację określa wszystkie wartości domyślne zastosowane w planie monitorowania.
Jeśli wartości domyślne zmieniają się z roku na rok, prowadzący instalację określa w planie monitorowania właściwe autorytatywne źródło danej wartości.
3. Właściwy organ może zatwierdzić zmianę wartości domyślnej współczynnika obliczeniowego w planie monitorowania zgodnie z art. 15 ust. 2 tylko wówczas, gdy prowadzący instalację przedstawi dowody potwierdzające, że nowa wartość domyślna pozwoli na dokładniejsze wyznaczanie wielkości emisji.
4. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może pozwolić na wyznaczanie wartości opałowej i współczynników emisji paliw z zastosowaniem tych samych poziomów dokładności, które są wymagane w przypadku znormalizowanych paliw handlowych, pod warunkiem że prowadzący instalację przedstawi, co najmniej raz na trzy lata, dowody potwierdzające, że w ciągu ostatnich trzech lat zmienność wartości opałowej mieściła się w przedziale 1 %.
5. Na wniosek prowadzącego instalację właściwy organ może uznać, że stechiometryczna zawartość węgla pierwiastkowego w czystej substancji chemicznej jest uznawana za zgodną z poziomem dokładności, który w przeciwnym razie wymagałby przeprowadzenia analiz zgodnie z art. 32-35, jeżeli prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że wykorzystanie analiz prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów i że stosowanie wartości stechiometrycznej nie doprowadzi do niedoszacowania emisji.
Artykuł 32
Współczynniki obliczeniowe wyznaczone na podstawie analiz
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby wszelkie analizy, pobieranie próbek, kalibracje i walidacje do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych były prowadzone z zastosowaniem metod opartych na odpowiednich normach EN.
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
2. W przypadku użycia do wyznaczania wielkości emisji chromatografów gazowych działających w trybie on-line lub ekstrakcyjnych albo nieekstrakcyjnych analizatorów gazu prowadzący instalację uzyskuje od właściwego organu zgodę na użycie takich urządzeń. Używa się ich wyłącznie w celu pozyskania danych dotyczących składu paliw lub materiałów gazowych. Prowadzący instalację gwarantuje, jako minimalne środki zapewniania jakości, przeprowadzenie atestacji początkowej oraz powtarzanych co roku atestacji przyrządu.
3. Wyniki analizy wykorzystuje się wyłącznie w odniesieniu do okresu dostawy bądź partii paliwa lub materiału, którego próbki pobrano i dla którego próbki miały być reprezentatywne.
Wyznaczając określony parametr, prowadzący instalację wykorzystuje wyniki wszystkich analiz przeprowadzonych w odniesieniu do takiego parametru.
Artykuł 33
Plan pobierania próbek
1. Jeśli współczynniki obliczeniowe są wyznaczane w drodze analiz, prowadzący instalację przedstawia właściwemu organowi do zatwierdzenia, w odniesieniu do każdego paliwa lub materiału, plan pobierania próbek w postaci pisemnej procedury zawierającej informacje o metodyce przygotowania próbek, w tym o obowiązkach, lokalizacjach, częstotliwościach i ilościach, a także o metodyce przechowywania i transportu próbek.
Prowadzący instalację zapewnia, aby pobrane próbki były reprezentatywne dla odpowiedniej partii lub okresu dostawy i wolne od błędu systematycznego. Odpowiednie elementy planu pobierania próbek uzgadnia się z laboratorium przeprowadzającym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału, a dowody takiego uzgodnienia włącza się do planu. Prowadzący instalację udostępnia plan do celów weryfikacji zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Prowadzący instalację, w porozumieniu z laboratorium prowadzącym analizę dotyczącą odnośnego paliwa lub materiału i z zastrzeżeniem zatwierdzenia przez właściwy organ, dostosowuje elementy planu pobierania próbek, jeśli wyniki analizy wskazują, że niejednorodność paliwa lub materiału różni się znacznie od danych dotyczących niejedno-rodności, na których opierał się pierwotny plan pobierania próbek danego paliwa lub materiału.
Artykuł 34
Korzystanie z laboratoriów
1. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające analizy mające na celu wyznaczenie współczynników obliczeniowych były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych.
2. Z laboratoriów nieakredytowanych zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 można korzystać do celów wyznaczenia współczynników obliczeniowych tylko wówczas, gdy prowadzący instalację jest w stanie wykazać w sposób wymagany przez właściwy organ, że dostęp do laboratoriów, o których mowa w ust. 1, nie jest technicznie wykonalny lub prowadziłby do nieracjonalnych kosztów, a laboratorium nieakredytowane spełnia wymogi równoważne wymogom określonym w normie EN ISO/IEC 17025.
3. Właściwy organ uznaje, że laboratorium spełnia wymogi równoważne wymogom normy EN ISO/IEC 17025 w rozumieniu ust. 2, jeśli prowadzący instalację przedstawi, o ile to możliwe, w postaci i na poziomie szczegółowości, jakie są wymagane w odniesieniu do procedur na mocy art. 12 ust. 2, dowody zgodne z akapitem drugim i trzecim niniejszego ustępu.
W odniesieniu do zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia akredytowaną certyfikację laboratorium zgodnie z normą EN ISO/IEC 9001 lub inne certyfikaty systemów zarządzania jakością stosowanych w laboratorium. W przypadku braku takich certyfikowanych systemów zarządzania jakością prowadzący instalację przedstawia odpowiednie dowody potwierdzające, że laboratorium jest w stanie zarządzać swoimi pracownikami, procedurami, dokumentami i zadaniami w niezawodny sposób.
W odniesieniu do kompetencji technicznych prowadzący instalację przedstawia dowody potwierdzające, że laboratorium posiada odpowiednie kompetencje oraz jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki, stosując odpowiednie procedury analityczne. Takie dowody obejmują co najmniej następujące elementy:
a) zarządzanie kompetencjami pracowników w odniesieniu do określonych przydzielonych im zadań;
b) adekwatność umiejscowienia i warunków otoczenia;
c) wybór metod analitycznych i odpowiednich norm;
d) w stosownych przypadkach zarządzanie pobieraniem i przygotowaniem próbek, w tym kontrolę integralności próbki;
e) w stosownych przypadkach, opracowanie i walidację nowych metod analitycznych lub zastosowanie metod nieobjętych normami międzynarodowymi lub krajowymi;
f) oszacowanie niepewności;
g) zarządzanie urządzeniami, w tym procedurami kalibracji, regulacji, utrzymania i naprawy urządzeń, a także prowadzenie rejestru takich działań;
h) zarządzanie danymi, dokumentami i oprogramowaniem oraz sprawowanie kontroli nad nimi;
i) zarządzanie pozycjami kalibracji i materiałami odniesienia;
j) zapewnianie jakości w odniesieniu do kalibracji i wyników badań, w tym regularny udział w programach badania biegłości, stosowanie metod analitycznych do certyfikowanych materiałów referencyjnych lub porównywanie wyników z laboratorium akredytowanym;
k) zarządzanie procesami zlecanymi na zewnątrz;
l) zarządzanie przydziałami, reklamacjami klientów i zapewnianie terminowego podejmowania działań naprawczych.
Artykuł 35
Częstotliwości analiz
1. Prowadzący instalację stosuje minimalne częstotliwości analiz odnośnych paliw i materiałów wymienione w załączniku VII.
2. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na zastosowanie innej częstotliwości niż ta, o której mowa w ust. 1, jeśli minimalne częstotliwości nie są dostępne lub jeśli prowadzący instalację wykaże jeden z poniższych warunków:
a) z danych historycznych, w tym wyników analiz dotyczących odnośnych paliw lub materiałów w okresie sprawozdawczym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres sprawozdawczy, wynika, że wszelka zmienność wyników analiz dotyczących odnośnego paliwa lub materiału nie przekracza 1/3 wartości niepewności, której prowadzący instalację musi przestrzegać w odniesieniu do wyznaczania wartości danych dotyczących działalności związanych z odnośnym paliwem lub materiałem;
b) stosowanie wymaganej częstotliwości prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku gdy instalacja działa wyłącznie przez część roku lub gdy paliwa lub materiały są dostarczane w partiach zużywanych w okresie dłuższym niż rok kalendarzowy, właściwy organ może uzgodnić z prowadzącym instalację bardziej odpowiedni harmonogram analiz, pod warunkiem że w rezultacie otrzymuje się niepewność porównywalną do niepewności, której wartość określono w akapicie pierwszym lit. a).
Podsekcja 4
Szczególne współczynniki obliczeniowe
Artykuł 36
Współczynniki emisji dla CO2
1. Prowadzący instalację wyznacza współczynniki emisji właściwe dla poszczególnych rodzajów działań, dotyczące emisji CO2.
2. Współczynniki emisji dla paliw, w tym używanych jako wsad do procesu, wyraża się jako t CO2/TJ.
Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie współczynnika emisji dla paliwa wyrażonego jako t CO2/t lub t CO2/Nm3 w przypadku emisji pochodzących ze spalania, jeśli zastosowanie współczynnika emisji wyrażonego jako t CO2/TJ prowadzi do nieracjonalnych kosztów lub jeśli dzięki zastosowaniu takiego współczynnika emisji można osiągnąć co najmniej równoważną dokładność w obliczeniu wielkości emisji.
3. Do celów przeliczenia zawartości węgla pierwiastkowego na odpowiednią wartość współczynnika emisji powiązanego z CO2, lub na odwrót, prowadzący instalację stosuje współczynnik 3,664 t CO2/t C.
Artykuł 37
Współczynniki utleniania i konwersji
1. W celu wyznaczenia współczynników utleniania lub konwersji prowadzący instalację stosuje co najmniej poziom dokładności 1. Jeśli współczynnik emisji uwzględnia wpływ niecałkowitego utlenienia lub konwersji, prowadzący instalację stosuje współczynnik utleniania lub konwersji wynoszący 1.
Właściwy organ może jednak wymagać od prowadzących instalacje stałego stosowania poziomu dokładności 1.
2. Jeśli w instalacji używa się kilku paliw, a w odniesieniu do określonego współczynnika utleniania ma być zastosowany poziom dokładności 3, prowadzący instalację może wystąpić do właściwego organu o zatwierdzenie jednego lub obu poniższych sposobów postępowania:
a) wyznaczanie jednego zagregowanego współczynnika utleniania dla całego procesu spalania i stosowanie go do wszystkich paliw;
b) przypisanie niecałkowitego utlenienia jednemu głównemu strumieniowi materiałów wsadowych i stosowanie współczynnika utleniania wynoszącego 1 w odniesieniu do pozostałych strumieni materiałów wsadowych.
W przypadku użycia biomasy lub paliw mieszanych prowadzący instalację przedstawia dowody, że zastosowanie lit. a) lub b) akapitu pierwszego nie prowadzi do niedoszacowania emisji.
Podsekcja 5
Biomasa
Artykuł 38
Strumienie materiałów wsadowych złożone z biomasy
1. Prowadzący instalację może wyznaczać wartość danych dotyczących działalności odnoszących się do strumienia materiałów wsadowych złożonego z biomasy bez zastosowania poziomów dokładności i przedstawiania danych z analiz dotyczących zawartości biomasy, jeśli dany strumień materiałów wsadowych składa się wyłącznie z biomasy, a prowadzący instalację może zagwarantować, że nie jest on zanieczyszczony innymi materiałami ani paliwami.
2. Współczynnik emisji dla biomasy wynosi 0.
Współczynnik emisji dla każdego paliwa lub materiału oblicza się i zgłasza jako wstępny współczynnik emisji wyznaczony zgodnie z art. 30, pomnożony przez wartość frakcji kopalnej paliwa lub materiału.
3. Za biomasę nie uznaje się frakcji torfowych, ksylitowych i kopalnych w paliwach lub materiałach mieszanych.
4. Jeśli frakcja biomasy w paliwach lub materiałach mieszanych wynosi 97 % lub więcej bądź jeśli ze względu na ilość emisji związanych z frakcją kopalną paliwa lub materiału kwalifikuje się jako strumień materiałów wsadowych de minimis, właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na stosowanie metodyki nieuwzględniającej poziomów dokładności, w tym metody bilansu energii, w celu określania wartości danych dotyczących działalności oraz odpowiednich współczynników obliczeniowych.
Artykuł 39
Wyznaczanie frakcji biomasy i frakcji kopalnej
1. W przypadku paliw lub materiałów mieszanych prowadzący instalację może założyć brak udziału biomasy i zastosować domyślną frakcję kopalną wynoszącą 100 % lub określić frakcję biomasy zgodnie z ust. 2, stosując poziomy dokładności określone w załączniku II sekcja 2.4.
2. Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, czyni to na podstawie odpowiedniej normy oraz z zastosowaniem określonych w niej metod analitycznych, o ile stosowanie takiej normy i takich metod analitycznych zostało zatwierdzone przez właściwy organ.
Jeśli z zastrzeżeniem wymaganego poziomu dokładności prowadzący instalację musi przeprowadzić analizy w celu wyznaczenia frakcji biomasy, ale zastosowanie akapitu pierwszego nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów, przedstawia on alternatywną metodę szacowania w celu wyznaczenia frakcji biomasy do zatwierdzenia przez właściwy organ. W przypadku paliw lub materiałów pochodzących z procesów produkcji o zdefiniowanych i dających się wskazać strumieniach wejściowych prowadzący instalację może oprzeć oszacowanie na bilansie masowym węgla pierwiastkowego zarówno kopalnego, jak i pochodzącego z biomasy, wprowadzanego do procesu lub opuszczającego go.
Komisja może przedstawić wytyczne dotyczące innych właściwych metod szacowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 30 ust. 1 i 2, jeśli ustanowiono system gwarancji pochodzenia na podstawie art. 2 lit. j) i art. 15 dyrektywy 2009/28/WE dla biogazu wprowadzanego do sieci gazowniczej, a następnie z niej usuwanego, prowadzący instalację nie stosuje analiz do wyznaczania frakcji biomasy.
SEKCJA 3
Metodyka oparta na pomiarach
Artykuł 40
Zastosowanie metodyki monitorowania opartej na pomiarach
Prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do wszystkich emisji podtlenku azotu (N2O) zgodnie z załącznikiem IV oraz w odniesieniu do określania ilości przenoszonego CO2 zgodnie z art. 49.
Ponadto prowadzący instalację może stosować metodykę opartą na pomiarach w odniesieniu do źródeł emisji CO2, jeśli jest w stanie przedstawić dla każdego źródła emisji dowody zgodności z poziomami dokładności wymaganymi zgodnie z art. 41.
Artykuł 41
Wymogi dotyczące poziomów dokładności
1. W odniesieniu do każdego głównego źródła emisji prowadzący instalację stosuje:
a) w przypadku instalacji kategorii A - przynajmniej poziomy dokładności wymienione w załączniku VIII sekcja 2;
b) w innych przypadkach - najwyższy poziom dokładności wymieniony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować poziom dokładności niższy o jeden poziom niż wymagany zgodnie z akapitem pierwszym w przypadku instalacji kategorii C oraz niższy o maksymalnie dwa poziomy w przypadku instalacji kategorii A i B, przy czym musi zastosować co najmniej poziom dokładności 1, jeśli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z akapitem pierwszym nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
2. W przypadku emisji z pomniejszych źródeł emisji prowadzący instalację może zastosować poziom dokładności niższy niż wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy, przy czym musi być stosowany co najmniej poziom dokładności 1, jeżeli wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że poziom dokładności wymagany zgodnie z ust. 1 akapit pierwszy nie jest technicznie osiągalny lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
Artykuł 42
Normy i laboratoria pomiarowe
1. Wszystkich pomiarów dokonuje się z zastosowaniem metod opartych na normach:
a) EN 14181 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Zapewnienie jakości automatycznych systemów pomiarowych);
b) EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru);
c) innych odpowiednich normach EN, w szczególności EN ISO 16911-2 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Manualne i automatyczne wyznaczanie prędkości i strumienia objętości w przewodach).
Jeżeli takie normy są niedostępne, stosuje się metody oparte na odpowiednich normach ISO, normach opublikowanych przez Komisję lub normach krajowych. Jeśli nie istnieją żadne opublikowane właściwe normy, stosuje się odpowiednie projekty norm, wytyczne dotyczące najlepszych praktyk branżowych lub inną naukowo sprawdzoną metodykę, ograniczając błędy w zakresie pobierania próbek i pomiaru.
Prowadzący instalację uwzględnia wszystkie istotne aspekty systemu ciągłych pomiarów, w tym lokalizację urządzeń, kalibrację, pomiary, zapewnianie jakości i kontrolę jakości.
2. Prowadzący instalację zapewnia, aby laboratoria przeprowadzające pomiary, kalibrację oraz ocenę odnośnych urządzeń dla systemów ciągłych pomiarów emisji (CEMS) były akredytowane zgodnie z normą EN ISO/IEC 17025 w odniesieniu do odpowiednich metod analitycznych lub kalibracji.
Jeśli laboratorium nie posiada takiej akredytacji, prowadzący instalację zapewnia spełnienie równoważnych wymogów art. 34 ust. 2 i 3.
Artykuł 43
Wyznaczanie wielkości emisji
1. Prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji ze źródła emisji w okresie sprawozdawczym, sumując za cały okres sprawozdawczy wszystkie wartości godzinowe zmierzonego stężenia gazów cieplarnianych pomnożone przez wartości godzinowe przepływu spalin, przy czym wartości godzinowe stanowią średnie wartości wszystkich indywidualnych wyników pomiarów w odnośnej godzinie pracy.
W przypadku emisji CO2 prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania 1 w załączniku VIII. CO emitowany do atmosfery traktuje się jako molowo równoważną ilość CO2.
W przypadku podtlenku azotu (N2O) prowadzący instalację wyznacza roczną wielkość emisji na podstawie równania w załączniku IV sekcja 16 podsekcja B.1.
2. Jeżeli istnieje kilka źródeł emisji w jednej instalacji i nie można ich zmierzyć jako jednego źródła, prowadzący instalację mierzy emisje z takich źródeł emisji oddzielnie i sumuje wyniki, otrzymując całkowitą wielkość emisji danego gazu w okresie sprawozdawczym.3. Prowadzący instalację wyznacza stężenie gazów cieplarnianych w spalinach w drodze ciągłych pomiarów w reprezentatywnym punkcie, stosując jeden z następujących sposobów:
a) pomiar bezpośredni;
b) w przypadku wysokiego stężenia w spalinach - obliczenie stężenia przez pośredni pomiar stężenia z zastosowaniem równania 3 w załączniku VIII oraz z uwzględnieniem zmierzonych wartości stężenia wszystkich innych składników w strumieniu gazów zgodnie z planem monitorowania prowadzącego instalację.
4. W stosownych przypadkach prowadzący instalację wyznacza oddzielnie każdą ilość CO2 pochodzącą z biomasy i odejmuje ją od całkowitej wielkości zmierzonych emisji CO2. W tym celu prowadzący instalację może wykorzystać:
a) podejście oparte na obliczeniach, w tym podejścia, w których wykorzystuje się analizy i pobieranie próbek na podstawie normy EN ISO 13833 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie stosunku ditlenku węgla pochodzącego z biomasy (biogennego) i węgla kopalnego - Pobieranie próbek i oznaczanie radiowęgla);
b) inną metodę opierającą się na odpowiedniej normie, w tym ISO 18466 (Emisja ze źródeł stacjonarnych - Oznaczanie frakcji biogennej w CO2 z gazów odlotowych przy użyciu metody bilansu);
c) metodę szacowania opublikowaną przez Komisję.
Jeżeli metoda zaproponowana przez prowadzącego instalację wiąże się z ciągłym pobieraniem próbek ze strumienia spalin stosuje się normę EN 15259 (Jakość powietrza - Pomiary emisji ze źródeł stacjonarnych - Wymagania dotyczące odcinków pomiarowych i miejsc pomiaru, celu i planu pomiaru oraz sprawozdania z pomiaru).
5. Prowadzący instalację wyznacza wartość przepływu spalin do celów obliczenia zgodnie z ust. 1 za pomocą jednej z następujących metod:
a) obliczenia z zastosowaniem odpowiedniego bilansu masowego, z uwzględnieniem wszystkich istotnych parametrów od strony wejścia, w tym w przypadku emisji CO2 co najmniej ładunków materiału wsadowego, dopływu powietrza i sprawności procesu, a także od strony wyjścia, w tym co najmniej wielkości produkcji oraz stężenia tlenu (O2), dwutlenku siarki (SO2) i tlenków azotu (NOX);
b) wyznaczenia w drodze ciągłego pomiaru przepływu w reprezentatywnym punkcie.
Artykuł 44
Agregowanie danych
1. Prowadzący instalację oblicza średnie wartości godzinowe dla każdego parametru, w tym stężenia i przepływu spalin, istotnego dla wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, wykorzystując wszystkie punkty danych dostępne dla takiej określonej godziny.
Jeśli prowadzący instalację jest w stanie pozyskać dane dotyczące krótszych okresów referencyjnych bez ponoszenia dodatkowych kosztów, wykorzystuje on takie okresy do wyznaczania rocznej wielkości emisji zgodnie z art. 43 ust. 1.
2. Jeśli urządzenie do prowadzenia ciągłego pomiaru danego parametru jest poza kontrolą, poza zasięgiem lub nie działa przez część godziny lub okresu referencyjnego, o którym mowa w ust. 1, prowadzący instalację oblicza odnośną średnią godzinową proporcjonalnie do pozostałych punktów danych dla takiej określonej godziny lub krótszego okresu referencyjnego, pod warunkiem że dostępnych jest co najmniej 80 % maksymalnej liczby punktów danych odnoszących się do parametru.
Art. 45 ust. 2-4 ma zastosowanie w przypadku, gdy dostępnych jest mniej niż 80 % maksymalnej liczby punktów danych dla danego parametru.
Artykuł 45
Brakujące dane
1. Jeśli urządzenie pomiarowe w systemie ciągłego monitorowania emisji nie działa przez ponad pięć kolejnych dni w dowolnym roku kalendarzowym, prowadzący instalację bezzwłocznie informuje o tym właściwy organ i proponuje odpowiednie środki mające na celu poprawę jakości odnośnego systemu ciągłego monitorowania emisji.
2. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego zgodnie z art. 44 ust. 1 dla jednego parametru lub ich większej liczby do celów metodyki opartej na pomiarach ze względu na brak kontroli nad urządzeniem, brak zasięgu lub niedziałanie urządzenia, prowadzący instalację wyznacza wartości zastępujące dla każdej brakującej godziny danych.
3. W przypadku gdy nie można otrzymać prawidłowego zbioru danych z godziny lub krótszego okresu referencyjnego dla parametru mierzonego bezpośrednio, takiego jak stężenie, prowadzący instalację oblicza wartość zastępującą jako sumę średniego stężenia i dwukrotności odchylenia standardowego związanego z taką średnią, stosując równanie 4 w załączniku VIII.
Jeśli okres sprawozdawczy nie ma zastosowania do wyznaczania takich wartości zastępczych ze względu na znaczne zmiany technologiczne w instalacji, prowadzący instalację uzgadnia z właściwym organem reprezentatywne ramy czasowe wyznaczania średniej i odchylenia standardowego, w miarę możliwości obejmujące jeden rok.
4. W przypadku gdy nie można uzyskać prawidłowego zbioru danych z godziny dla parametru innego niż stężenie, prowadzący instalację uzyskuje wartości zastępcze takiego parametru za pomocą odpowiedniego modelu bilansu masowego lub bilansu energii w procesie. Prowadzący instalację dokonuje walidacji wyników, wykorzystując pozostałe zmierzone parametry metodyki opartej na pomiarach oraz dane w normalnych warunkach pracy, z uwzględnieniem okresu o takim samym czasie trwania, co luka w danych.
Artykuł 46
Obliczenie potwierdzające wielkości emisji
Prowadzący instalację potwierdza wielkości emisji wyznaczone z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, z wyjątkiem emisji podtlenku azotu (N2O) z produkcji kwasu azotowego i gazów cieplarnianych przenoszonych do sieci transportowej lub na składowisko, obliczając roczne wielkości emisji każdego z branych pod uwagę gazów cieplarnianych w odniesieniu do tych samych źródeł emisji i strumieni materiałów wsadowych.
Zastosowanie metodyki wykorzystującej poziomy dokładności nie jest wymagane.
SEKCJA 4
Przepisy szczególne
Artykuł 47
Instalacje o niskim poziomie emisji
1. Właściwy organ może zezwolić prowadzącemu instalację na przedstawienie uproszczonego planu monitorowania zgodnie z art. 13, pod warunkiem że prowadzący instalację eksploatuje instalację o niskim poziomie emisji.
Akapit pierwszy nie ma zastosowania do instalacji, w których prowadzone są działania obejmujące N2O zgodnie z załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE.
2. Do celów ust. 1 akapit pierwszy instalację uważa się za instalację o niskim poziomie emisji w przypadku spełnienia co najmniej jednego z następujących warunków:
a) średnie emisje roczne z tej instalacji zgłoszone w zweryfikowanych raportach na temat wielkości emisji w okresie rozliczeniowym bezpośrednio poprzedzającym aktualny okres rozliczeniowy, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, wynosiły mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie;
b) dane dotyczące średniej rocznej wielkości emisji, o której mowa w lit. a), nie są dostępne lub nie mają już zastosowania ze względu na zmiany granic instalacji lub zmiany w warunkach działania instalacji, lecz roczna wielkość emisji z takiej instalacji przez następne pięć lat, bez uwzględniania CO2 pochodzącego z biomasy i przed odjęciem przenoszonego CO2, będzie wynosić, przy zastosowaniu metody zachowawczego szacowania, mniej niż 25 000 ton CO2(e) rocznie.
3. Od prowadzącego instalację o niskim poziomie emisji nie wymaga się przedłożenia dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci, a także jest on zwolniony z wymogu złożenia raportu dotyczącego udoskonaleń, o którym mowa w art. 69 ust. 4, w odpowiedzi na zalecenia dotyczące udoskonaleń określone przez weryfikatora w sprawozdaniu z weryfikacji.
4. Na zasadzie odstępstwa od art. 27 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może wyznaczać ilość paliwa lub materiału, wykorzystując dostępne i udokumentowane rejestry zakupów i szacowane zmiany w zapasach. Prowadzący instalację jest również zwolniony z wymogu przedstawienia właściwemu organowi oceny niepewności, o której mowa w art. 28 ust. 2.
5. Prowadzący instalację o niskim poziomie emisji jest zwolniony z wymogu uwzględnienia niepewności związanej ze zmianami zapasów w ocenie niepewności, określonego w art. 28 ust. 2.
6. Na zasadzie odstępstwa od art. 26 ust. 1 i art. 41 ust. 1 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może stosować co najmniej poziom dokładności 1 do celów wyznaczania wartości danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych dla wszystkich strumieni materiałów wsadowych oraz do wyznaczania wielkości emisji z zastosowaniem metodyki opartej na pomiarach, chyba że osiągnięcie większej dokładności jest możliwe bez dodatkowego wysiłku dla prowadzącego instalację, przy czym prowadzący instalację nie musi przedstawiać dowodów potwierdzających, że stosowanie wyższych poziomów dokładności nie jest technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
7. Do celów wyznaczania współczynników obliczeniowych na podstawie analiz zgodnych z art. 32 prowadzący instalację o niskim poziomie emisji może korzystać z dowolnego laboratorium, które posiada kompetencje techniczne i jest w stanie osiągać technicznie prawidłowe wyniki przy zastosowaniu odpowiednich procedur analitycznych, a także może udowodnić stosowanie środków zapewniania jakości, o których mowa w art. 34 ust. 3.
8. Jeśli w przypadku instalacji o niskim poziomie emisji podlegającej uproszczonemu monitorowaniu w dowolnym roku kalendarzowym zostanie przekroczony próg, o którym mowa w ust. 2, jej prowadzący bezzwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Prowadzący instalację niezwłocznie zgłasza każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 3 lit. b) właściwemu organowi do zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak prowadzącemu instalację na dalsze prowadzenie uproszczonego monitorowania, pod warunkiem że prowadzący instalację wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowej, o której mowa w ust. 2, oraz że nie zostanie ona przekroczona ponownie w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 48
CO2 związany w paliwie
1. CO2 związany w paliwie, który jest przenoszony do instalacji, w tym zawarty w gazie ziemnym, gazach odlotowych (włącznie z gazem wielkopiecowym lub gazem koksowniczym) lub we wsadach do procesu (włącznie z gazem syntezowym), uwzględnia się we współczynniku emisji dla takiego strumienia materiału wsadowego.
2. Jeśli CO2 związany w paliwie pochodzi z rodzaju działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE lub włączonych na mocy art. 24 wspomnianej dyrektywy, a następnie jest przenoszony z instalacji jako część strumienia materiału wsadowego do innej instalacji i innego rodzaju działań objętych wspomnianą dyrektywą, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Jeśli jednak CO2 związany w paliwie jest emitowany bądź też przenoszony z takiej instalacji do obiektów nieobjętych wspomnianą dyrektywą, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi.
3. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 związanego w paliwie zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takim przypadku ilości CO2 związanego w paliwie, odpowiednio, przenoszonego i odbieranego, są identyczne.
Jeśli ilości przenoszonego i odbieranego CO2 związanego w paliwie nie są identyczne, a rozbieżność wartości można wytłumaczyć niepewnością systemów pomiarowych lub metody wyznaczania, w raporcie na temat wielkości emisji zarówno z instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej, podaje się średnią arytmetyczną z obu wyznaczonych wartości. W takich przypadkach w raporcie na temat wielkości emisji zamieszcza się wzmiankę o dostosowaniu odnośnej wartości.
Jeśli rozbieżności między wartościami nie można wytłumaczyć zatwierdzonym zakresem niepewności systemów pomiarowych lub metodą wyznaczania, prowadzący instalację przesyłającą i odbiorczą dostosowują wartości, stosując korekty zachowawcze zatwierdzone przez właściwy organ.
Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.3. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.
4. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3.
Artykuł 50
Wykorzystywanie lub przenoszenie N2O
1. Jeśli N2O pochodzi z działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, dla których - zgodnie z tym załącznikiem - N2O ma znaczenie, a instalacja nie emituje N2O, lecz przenosi go do innej instalacji, która monitoruje i zgłasza emisje zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, nie liczy się go jako emisji z instalacji, z której pochodzi.
Instalacja, która otrzymuje N2O z instalacji i działania zgodnie z akapitem pierwszym, monitoruje odpowiednie strumienie gazu przy użyciu tych samych metod, jak te wymagane na mocy niniejszego rozporządzenia, tak jakby emisje N2O zostały wytworzone w samej instalacji odbiorczej.
Jednak w przypadku gdy N2O jest napełniany do butli lub wykorzystywany jako gaz w produktach w taki sposób, że jest on emitowany poza instalacją, lub gdy jest przekazywany poza instalację do obiektów nieobjętych dyrektywą 2003/87/WE, liczy się go jako emisje z instalacji, z której pochodzi, z wyjątkiem ilości N2O, w odniesieniu do których prowadzący instalację, z której N2O pochodzi, jest w stanie wykazać przed właściwym organem, że przedmiotowy N2O jest niszczony przy użyciu odpowiednich urządzeń do obniżania emisji.
2. W stosownych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego N2O.
4. W celu wyznaczenia ilości N2O przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1 w odniesieniu do emisji N2O.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji N2O zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się odpowiednio art. 48 ust. 3.
ROZDZIAŁ IV
MONITOROWANIE EMISJI I DANYCH DOTYCZĄCYCH TONOKILOMETRÓW Z DZIAŁAŃ LOTNICZYCH
Artykuł 51
Przepisy ogólne
1. Każdy operator statku powietrznego prowadzi monitorowanie i raportowanie w zakresie emisji z działań lotniczych w odniesieniu do wszystkich lotów uwzględnionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, wykonywanych przez operatora statku powietrznego w okresie sprawozdawczym, a także takich, za które operator statku powietrznego jest odpowiedzialny.
W tym celu operator statku powietrznego przypisuje wszystkie loty do roku kalendarzowego odpowiednio do czasu odlotu mierzonego zgodnie z uniwersalnym czasem koordynowanym.
2. Operator statku powietrznego zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitoruje także dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do tych samych lotów w odnośnych monitorowanych latach.
3. W celu identyfikacji konkretnego odpowiedzialnego za lot operatora statku powietrznego, o którym mowa w art. 3 lit. o) dyrektywy 2003/87/WE, wykorzystuje się sygnał wywoławczy używany do celów kontroli ruchu lotniczego. Sygnałem wywoławczym jest jedno z następujących oznaczeń:
a) kod ICAO określony w polu 7 planu lotu;
b) jeśli nie jest dostępny kod ICAO operatora statku powietrznego - znak rejestracyjny statku powietrznego.
4. Jeśli nie jest znana tożsamość operatora statku powietrznego, właściwy organ uznaje za operatora statku powietrznego właściciela statku powietrznego, chyba że wykaże on tożsamość odpowiedzialnego operatora statku powietrznego.
Artykuł 52
Przedkładanie planów monitorowania
1. Co najmniej cztery miesiące przed podjęciem działań lotniczych objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania dotyczący monitorowania i raportowania w zakresie emisji zgodnie z art. 12.
Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego operator statku powietrznego wykonujący po raz pierwszy działanie lotnicze wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, które nie mogło być przewidziane cztery miesiące przed rozpoczęciem, przedkłada właściwemu organowi plan monitorowania, bez zbędnej zwłoki, ale nie później niż sześć tygodni po wykonaniu danego działania. Operator statku powietrznego przedstawia właściwemu organowi odpowiednie uzasadnienie, wyjaśniając, dlaczego plan monitorowania nie mógł być przedłożony cztery miesiące przed podjęciem działania.
Jeśli administrujące państwo członkowskie, o którym mowa w art. 18a dyrektywy 2003/87/WE, nie jest z góry znane, operator statku powietrznego przedkłada plan monitorowania bezzwłocznie po uzyskaniu dostępu do informacji o właściwym organie administrującego państwa członkowskiego.
2. Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, przedkłada również plan monitorowania odnoszący się do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów. Taki plan monitorowania przedkłada się co najmniej cztery miesiące przed rozpoczęciem jednego z następujących okresów:
a) monitorowanego roku, o którym mowa w art. 3e ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych ze wspomnianym artykułem;
b) drugiego roku kalendarzowego okresu, o którym mowa w art. 3c ust. 2 dyrektywy 2003/87/WE, w przypadku wniosków zgodnych z art. 3 f wspomnianej dyrektywy.
Artykuł 53
Metodyka monitorowania emisji z działań lotniczych
1. Każdy operator statku powietrznego wyznacza roczną wielkość emisji CO2 z działań lotniczych, mnożąc roczne zużycie każdego paliwa wyrażone w tonach przez odpowiedni współczynnik emisji.
2. Każdy operator statku powietrznego wyznacza zużycie paliwa w odniesieniu do każdego lotu i każdego paliwa, uwzględniając paliwo zużyte przez pomocnicze źródło zasilania. W tym celu operator statku powietrznego stosuje jedną z metod określonych w załączniku III sekcja 1. Operator statku powietrznego dokonuje wyboru metody, która umożliwia najpełniejsze i najszybsze zgromadzenie danych przy najmniejszej niepewności bez prowadzenia do nieracjonalnych kosztów.
3. Każdy operator statku powietrznego wyznacza ilość uzupełnianego paliwa, o której mowa w załączniku III sekcja 1, na podstawie następujących danych:
a) pomiaru przeprowadzonego przez dostawcę paliwa, udokumentowanego potwierdzeniami dostaw paliwa lub fakturami dla każdego lotu;
b) danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.4. Operator statku powietrznego wyznacza ilość paliwa znajdującego się w zbiorniku, korzystając z danych z pokładowych systemów pomiarowych statku powietrznego i odnotowanych w dokumentacji masy i wyważenia, w dzienniku technicznym statku powietrznego lub przesyłanych w formie elektronicznej ze statku powietrznego do operatora statku powietrznego.
5. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego.
6. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 1 w załączniku III.
W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję uzupełniającą.
7. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 6 operator statku powietrznego może, po uzyskaniu zatwierdzenia ze strony właściwego organu, określić współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego, na której opiera się współczynnik, albo wartość opałową paliw w obrocie handlowym na podstawie rejestrów zakupów dotyczących odnośnego paliwa przekazanych przez dostawcę paliwa, pod warunkiem że określono je zgodnie z przyjętymi normami międzynarodowymi i nie można zastosować współczynników emisji wymienionych w tabeli 1 w załączniku III.
Artykuł 54
Przepisy szczegółowe dotyczące biomasy
Art. 39 stosuje się odpowiednio do wyznaczania frakcji biomasy w paliwie mieszanym.
Niezależnie od przepisów art. 39 ust. 2 właściwy organ zezwala na korzystanie z metodyki mającej jednolite zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich do wyznaczania frakcji biomasy, stosownie do sytuacji.
Zgodnie z taką metodyką frakcję biomasy, wartość opałową i współczynnik emisji lub zawartość węgla pierwiastkowego w paliwie wykorzystywanym w objętych systemem EU ETS działaniach lotniczych wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE wyznacza się, korzystając z rejestrów zakupów paliwa.
Metodyka ta bazuje na wytycznych przedstawionych przez Komisję w celu ułatwienia jej spójnego zastosowania we wszystkich państwach członkowskich.
Wykorzystanie biopaliw w lotnictwie ocenia się zgodnie z art. 18 dyrektywy 2009/28/WE.
Artykuł 55
Małe podmioty uczestniczące w systemie
1. Operatorzy statków powietrznych obsługujący mniej niż 243 loty w czasie trzech kolejnych czteromiesięcznych okresów oraz operatorzy statków powietrznych obsługujący loty o całkowitych rocznych emisjach wynoszących mniej niż 25 000 ton CO2 na rok są uznawani za małe podmioty uczestniczące w systemie.
2. Na zasadzie odstępstwa od art. 5 3 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji.
Właściwe narzędzia mogą być wykorzystywane wyłącznie po zatwierdzeniu ich przez Komisję z uwzględnieniem zastosowania współczynników korygujących w celu wyrównania wszelkich nieścisłości w metodach modelowania.
3. Na zasadzie odstępstwa od art. 12 mały podmiot uczestniczący w systemie, który chce użyć dowolnego z narzędzi, o których mowa w ust. 2 niniejszego artykułu, może przedstawić w planie monitorowania emisji tylko następujące informacje:
a) informacje wymagane na mocy załącznika I sekcja 2 pkt 1;b) dowody potwierdzające zgodność z wartościami progowymi dotyczącymi małych podmiotów uczestniczących w systemie określonymi w ust. 1 niniejszego artykułu;
c) nazwy lub odniesienia do narzędzia, o którym mowa w ust. 2 niniejszego artykułu i które będzie używane do szacowania zużycia paliwa.
Mały podmiot uczestniczący w systemie jest zwolniony z wymogu przedkładania dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 12 ust. 1 akapit trzeci.
4. Jeśli operator statku powietrznego korzysta z jednego z narzędzi, o których mowa w ust. 2, i przekracza wartości progowe, o których mowa w ust. 1, w ciągu roku sprawozdawczego, niezwłocznie powiadamia o tym właściwy organ.
Operator statku powietrznego niezwłocznie zgłasza właściwemu organowi każdą istotną zmianę planu monitorowania w rozumieniu art. 15 ust. 4 lit. a) ppkt (iv) w celu zatwierdzenia.
Właściwy organ zezwala jednak operatorowi statku powietrznego na dalsze korzystanie z narzędzia, o którym mowa w ust. 2, pod warunkiem że operator statku powietrznego wykaże w sposób wymagany przez właściwy organ, że w ciągu ostatnich pięciu okresów sprawozdawczych nie przekroczono wartości progowych, o których mowa w ust. 1, oraz że nie zostaną one ponownie przekroczone w kolejnym okresie sprawozdawczym i dalszych okresach.
Artykuł 56
Źródła niepewności
1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 53 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności.
2. Operator statku powietrznego regularnie prowadzi odpowiednie działania kontrolne, w tym kontrole krzyżowe ilości uzupełnianego paliwa, określonej na fakturach, oraz ilości takiego paliwa ustalonej w wyniku pomiaru pokładowego, a w przypadku wystąpienia istotnych odchyleń podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 57
Wyznaczanie wartości danych dotyczących tonokilometrów
1. Operatorzy statków powietrznych zamierzający ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE monitorują dane dotyczące tonokilometrów odnoszące się do wszystkich lotów objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE w monitorowanych latach, do których odnosi się taki wniosek.
2. Operator statku powietrznego oblicza wartość danych dotyczących tonokilometrów mnożąc odległość, obliczoną zgodnie z załącznikiem III sekcja 3 i wyrażoną w kilometrach (km) przez ładunek handlowy obliczony jako suma masy ładunku, poczty, pasażerów i odprawionego bagażu, wyrażony w tonach (t).
3. Operator statku powietrznego wyznacza masę ładunku i poczty na podstawie rzeczywistej i standardowej masy wskazanej w dokumentacji masy i wyważenia dla odnośnych lotów.
Operatorzy statków powietrznych, którzy nie mają obowiązku posiadania dokumentacji masy i wyważenia, proponują w planie monitorowania odpowiednią metodykę wyznaczania masy ładunku i poczty, nie uwzględniając tary w postaci wszystkich palet i pojemników niestanowiących ładunku handlowego, ani ciężaru roboczego.
4. Operator statku powietrznego wyznacza masę pasażerów, stosując jeden z następujących poziomów dokładności:
a) poziom dokładności 1: polega na zastosowaniu domyślnej wartości 100 kg dla każdego pasażera łącznie z odprawionym bagażem;
b) poziom dokładności 2: polega na wykorzystaniu w odniesieniu do każdego lotu masy pasażerów i odprawionego bagażu podanej w dokumentacji masy i wyważenia.
Wybrany poziom dokładności ma jednak zastosowanie do wszystkich lotów w monitorowanych latach, których dotyczą wnioski zgodne z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE.
ROZDZIAŁ V
ZARZĄDZANIE DANYMI I ICH KONTROLA
Artykuł 58
Działania w zakresie przepływu danych
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje pisemne procedury dotyczące działań w zakresie przepływu danych w odniesieniu do monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych oraz zapewnia, aby roczny raport na temat wielkości emisji, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania, wspomnianymi pisemnymi procedurami i niniejszym rozporządzeniem.
Jeśli operator statku powietrznego zamierza ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, akapit pierwszy ma zastosowanie również do monitorowania i raportowania w zakresie danych dotyczących tonokilometrów.
2. Opisy pisemnych procedur odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych zawarte w planie monitorowania obejmują co najmniej następujące elementy:
a) informacje wymienione w art. 12 ust. 2;
b) identyfikację źródeł danych pierwotnych;
c) każdy etap przepływu danych, od danych pierwotnych po dane dotyczące rocznej wielkości emisji lub tonokilometrów, w sposób odzwierciedlający kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcję między nimi, w tym odnośne wzory i stosowane etapy agregacji danych;
d) odpowiednie etapy przetwarzania odnoszące się do każdego określonego działania w zakresie przepływu danych, w tym wzory i dane wykorzystane w celu wyznaczenia wielkości emisji lub wartości danych dotyczących tonokilometrów;
e) odpowiednie stosowane elektroniczne systemy przetwarzania i przechowywania danych, a także interakcję między takimi systemami a innymi drogami pozyskiwania danych, w tym ręcznym wprowadzaniem danych;
f) sposoby rejestracji wyników działań w zakresie przepływu danych.
Artykuł 59
System kontroli
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego ustala, dokumentuje, wdraża i utrzymuje skuteczny system kontroli w celu zapewnienia, aby roczny raport na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raport dotyczący tonokilometrów, przygotowany w ramach działań w zakresie przepływu danych, nie zawierał nieprawidłowości oraz aby był zgodny z planem monitorowania i niniejszym rozporządzeniem.
2. System kontroli, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące elementy:
a) przeprowadzenie przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oceny ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej w oparciu o pisemną procedurę przeprowadzania oceny;
b) pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, mające na celu minimalizację zidentyfikowanych czynników ryzyka.
3. Pisemne procedury odnoszące się do działań kontrolnych, o których mowa w ust. 2 lit. b), obejmują co najmniej:
a) zapewnianie jakości urządzeń pomiarowych;
b) zapewnianie jakości systemu informatycznego wykorzystywanego do celów działań w zakresie przepływu danych, w tym technologii komputerowych służących kontroli procesu;
c) podział obowiązków odnoszących się do działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych oraz zarządzanie niezbędnymi kompetencjami;
d) wewnętrzne przeglądy i walidację danych;
e) korekty i działania naprawcze;
f) kontrolę procesów zlecanych na zewnątrz;
g) prowadzenie rejestrów i dokumentacji, w tym zarządzanie wersjami dokumentów.
4. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego monitoruje skuteczność systemu kontroli, między innymi przeprowadzając wewnętrzne przeglądy i uwzględniając ustalenia poczynione przez weryfikatora podczas weryfikacji rocznych raportów na temat wielkości emisji oraz, w stosownych przypadkach, raportów dotyczących tonokilometrów, prowadzonej na mocy rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067.
Każdorazowo, gdy stwierdza się nieskuteczność systemu kontroli lub jego niewspółmierność do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego podejmuje działania w celu udoskonalenia systemu kontroli i aktualizuje plan monitorowania bądź bazowe procedury pisemne odnoszące się do działań w zakresie przepływu danych, oceny ryzyka i działań kontrolnych, stosownie do przypadku.
Artykuł 60
Zapewnianie jakości
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze.
2. W odniesieniu do systemów ciągłych pomiarów emisji prowadzący instalację stosuje środki zapewniania jakości zgodne z normą „Zapewnienie jakości zautomatyzowanych systemów pomiarowych" (EŃ 14181), w tym równoległe pomiary metodami referencyjnymi prowadzone co najmniej raz w roku przez pracowników posiadających odpowiednie kompetencje.
Jeśli takie środki zapewniania jakości wymagają granicznych wielkości emisji jako niezbędnych parametrów podstawy kalibracji i kontroli działania, zamiast takich granicznych wielkości emisji jako wartość zastępczą stosuje się średnie roczne stężenie godzinowe danego gazu cieplarnianego. Jeśli prowadzący instalację stwierdza brak zgodności z wymogami w zakresie zapewniania jakości, w tym konieczność ponownej kalibracji, zgłasza tę okoliczność właściwemu organowi i bezzwłocznie podejmuje działania naprawcze.
Artykuł 61
Zapewnianie jakości technologii informacyjnych
Do celów art. 59 ust. 3 lit. b) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby system informatyczny był zaprojektowany, udokumentowany, testowany, wdrożony, kontrolowany i utrzymywany w sposób zapewniający rzetelne, dokładne i prowadzone w odpowiednim czasie przetwarzanie danych, odpowiednio do zidentyfikowanego czynnika ryzyka, zgodnie z art. 59 ust. 2 lit. a).
Kontrola systemu informatycznego obejmuje kontrolę dostępu, kontrolę sporządzania kopii zapasowych, odzyskiwanie danych, planowanie ciągłości działania oraz zabezpieczenia.
Artykuł 62
Podział obowiązków
Do celów art. 59 ust. 3 lit. c) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wyznacza osoby odpowiedzialne za wszystkie działania w zakresie przepływu danych oraz za wszystkie działania kontrolne w sposób zapewniający rozdział sprzecznych ze sobą obowiązków. Przy braku innych działań kontrolnych operator taki zapewnia w odniesieniu do wszystkich działań w zakresie przepływu danych, w przypadku których zidentyfikowano ryzyko nieodłączne, że wszystkie istotne informacje i dane potwierdza co najmniej jedna osoba, która nie brała udziału w ustalaniu i rejestrowaniu takich informacji lub danych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zarządza kompetencjami niezbędnymi w przypadku odnośnych obowiązków, w tym właściwym przydziałem obowiązków, szkoleniem i przeglądami wyników.
Artykuł 63
Wewnętrzne przeglądy i walidacja danych
1. Do celów art. 59 ust. 3 lit. d) i na podstawie ryzyka nieodłącznego i ryzyka zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowanego w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59 ust. 2 lit. a), prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje przeglądu i walidacji danych uzyskanych w ramach działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58.
Taki przegląd i taka walidacja danych obejmują co najmniej:
a) sprawdzenie, czy dane są kompletne;
b) porównanie danych uzyskiwanych przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, monitorowanych i zgłaszanych przez kilka lat;
c) porównanie danych i wartości uzyskanych z różnych systemów gromadzenia danych operacyjnych, w tym, w stosownych przypadkach, następujące porównania:
(i) porównanie danych dotyczących zakupu paliwa lub materiałów z danymi dotyczącymi zmiany zapasów oraz z danymi dotyczącymi zużycia odnoszącymi się do odpowiednich strumieni materiałów wsadowych;
(ii) porównanie współczynników obliczeniowych wyznaczonych w drodze analizy, obliczonych lub otrzymanych od dostawcy paliwa lub materiału, z krajowymi lub międzynarodowymi referencyjnymi współczynnikami porównywalnych paliw lub materiałów;
(iii) porównanie wielkości emisji wyznaczonych metodami opartymi na pomiarach z wynikami obliczenia potwierdzającego zgodnie z art. 46;
(iv) porównanie danych zagregowanych z surowymi danymi.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego w miarę możliwości zapewnia, aby kryteria odrzucania danych w ramach przeglądu i walidacji były znane z wyprzedzeniem. W tym celu kryteria odrzucania danych ustanawia się w dokumentacji odpowiednich pisemnych procedur.
Artykuł 64
Korekty i działania naprawcze
1. W przypadku stwierdzenia, że jakikolwiek element działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, nie funkcjonuje skutecznie lub funkcjonuje poza granicami ustalonymi w dokumentacji procedur odnoszących się do takich działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego dokonuje odpowiednich korekt i koryguje odrzucone dane w celu uniknięcia niedoszacowania wielkości emisji.
2. Do celów ust. 1 prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje co najmniej wszystkie następujące czynności:
a) ocenę prawidłowości wyników podjęcia stosownych kroków w odniesieniu do działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59;
b) ustalenie przyczyny odnośnej nieprawidłowości w funkcjonowaniu lub błędu;
c) wdrożenie odpowiednich działań naprawczych, w tym korektę wszelkich wymagających tego danych w raporcie na temat wielkości emisji lub w raporcie dotyczącym tonokilometrów, stosownie do przypadku.
3. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przeprowadza korekty i działania naprawcze na mocy ust. 1 niniejszego artykułu w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 65
Procesy zlecane na zewnątrz
W przypadku zlecenia na zewnątrz jednego działania lub większej liczby działań w zakresie przepływu danych, o których mowa w art. 58, lub działań kontrolnych, o których mowa w art. 59, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego wykonuje wszystkie następujące czynności:
a) sprawdza jakość zleconych na zewnątrz działań w zakresie przepływu danych i działań kontrolnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem;
b) definiuje odpowiednie wymogi odnoszące się do wyników procesów zlecanych na zewnątrz i metod stosowanych w takich procesach;
c) sprawdza jakość wyników i metod, o których mowa w lit. b) niniejszego artykułu;
d) zapewnia, aby działania zlecone na zewnątrz były prowadzone w sposób uwzględniający ryzyko nieodłączne i ryzyko zawodności systemów kontroli wewnętrznej zidentyfikowane w ramach oceny ryzyka, o której mowa w art. 59.
Artykuł 66
Podejście do luk w danych
1. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji z instalacji, prowadzący instalację stosuje odpowiednią metodę szacowania w celu określenia mających zachowawczy charakter danych zastępujących dane z odnośnego okresu i dotyczących brakującego parametru.
Jeśli prowadzący instalację nie określił metody szacowania w pisemnej procedurze, ustanawia taką pisemną procedurę i przedkłada właściwemu organowi do zatwierdzenia odpowiednią zmianę planu monitorowania zgodnie z art. 15.
2. Jeśli brakuje danych istotnych dla wyznaczenia wielkości emisji operatora statku powietrznego z jednego lotu lub większej liczby lotów, taki operator wykorzystuje dane zastępujące dane z odnośnego okresu, obliczone alternatywną metodą zdefiniowaną w planie monitorowania.
W przypadku niemożności ustalenia danych zastępujących zgodnie z akapitem pierwszym niniejszego ustępu operator statku powietrznego może oszacować emisje z takiego lotu lub takich lotów na podstawie zużycia paliwa, wyznaczonego za pomocą narzędzia, o którym mowa w art. 5 5 ust. 2.
Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania.
Artykuł 67
Zapisy i dokumentacja
1. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przechowuje przez co najmniej 10 lat zapisy wszystkich istotnych danych i informacji, w tym informacji wymienionych w załączniku IX.
Udokumentowane i zarchiwizowane dane z monitorowania umożliwiają weryfikację rocznego raportu na temat wielkości emisji lub raportów dotyczących tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067. Dane zgłoszone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego zawarte w elektronicznym systemie zgłaszania danych i zarządzania nimi, ustanowionym przez właściwy organ, można uznać za przechowywane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, jeśli może on uzyskać dostęp do takich danych.
2. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego zapewnia, aby odpowiednie dokumenty były dostępne wtedy, kiedy są potrzebne i tam, gdzie są potrzebne do przeprowadzenia działań w zakresie przepływu danych oraz działań kontrolnych.
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego na żądanie udostępnia takie dokumenty właściwemu organowi, a także weryfikatorowi weryfikującemu raport na temat wielkości emisji lub raport dotyczący tonokilometrów zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
ROZDZIAŁ VI
WYMOGI DOTYCZĄCE RAPORTOWANIA
Artykuł 68
Terminy i obowiązki dotyczące raportowania
1. Do dnia 31 marca każdego roku prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada właściwemu organowi raport na temat wielkości emisji, przedstawiający roczną wielkość emisji w okresie sprawozdawczym i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
Właściwe organy mogą jednak wymagać od prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych przedłożenia zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji wcześniej niż do dnia 31 marca, ale nie wcześniej niż do dnia 28 lutego.
2. Jeśli operator statku powietrznego postanowi ubiegać się o nieodpłatne przyznanie uprawnień do emisji zgodnie z art. 3e lub 3f dyrektywy 2003/87/WE, do dnia 31 marca roku następującego po monitorowanym roku, o którym mowa w art. 3e lub 3f wspomnianej dyrektywy, operator ten przedkłada właściwemu organowi raport dotyczący tonokilometrów odnoszący się do monitorowanego roku i zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
3. Roczne raporty na temat wielkości emisji oraz raporty dotyczące tonokilometrów zawierają co najmniej informacje wymienione w załączniku X.
Artykuł 69
Raportowanie w zakresie udoskonaleń w metodyce monitorowania
1. Każdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego regularnie sprawdza, czy stosowana metodyka monitorowania może zostać udoskonalona.
Prowadzący instalację przedstawia do zatwierdzenia właściwemu organowi raport zawierający informacje, o których mowa w ust. 2 lub 3, stosownie do sytuacji, w następujących terminach:
(a) w przypadku instalacji kategorii A, do dnia 30 czerwca co cztery lata;
(b) w przypadku instalacji kategorii B, do dnia 30 czerwca co dwa lata;
(c) w przypadku instalacji kategorii C, do dnia 30 czerwca każdego roku.
Właściwy organ może jednak określić alternatywny termin składania raportu, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku.
Na zasadzie odstępstwa od akapitów drugiego i trzeciego oraz nie naruszając przepisów akapitu pierwszego, właściwy organ może zatwierdzić, wraz z planem monitorowania lub raportem dotyczącym udoskonaleń, przedłużenie terminu mającego zastosowanie zgodnie z akapitem drugim, jeżeli prowadzący instalację dostarczy w sposób wymagany przez właściwy organ dowody na przedłożenie planu monitorowania zgodnie z art. 12 lub - po powiadomieniu o aktualizacjach - zgodnie z art. 15, lub - po przedłożeniu raportu dotyczącego udoskonaleń - zgodnie z niniejszym artykułem, że powody, dla których koszty uznaje się za nieracjonalne, lub środki na rzecz poprawy za technicznie niewykonalne, będą występować przez dłuższy okres. Przedłużenie to uwzględnia liczbę lat, za które prowadzący instalację dostarcza dowody. Całkowity okres między raportami dotyczącymi udoskonaleń nie przekracza trzech lat w przypadku instalacji kategorii C, czterech lat w przypadku instalacji kategorii B lub pięciu lat w przypadku instalacji kategorii A.
2. Jeśli prowadzący instalację nie stosuje co najmniej poziomów dokładności wymaganych na mocy art. 26 ust. 1 akapit pierwszy w odniesieniu do głównych i pomniejszych strumieni materiałów wsadowych oraz na mocy art. 41 w odniesieniu do źródeł emisji, przedstawia on uzasadnienie, w którym wykazuje, że stosowanie wymaganych poziomów dokładności nie byłoby technicznie wykonalne lub prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia takich poziomów dokładności stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
3. Jeśli prowadzący instalację stosuje rezerwową metodykę monitorowania, o której mowa w art. 22, wówczas przedstawia: uzasadnienie, dlaczego zastosowanie co najmniej poziomu dokładności 1 w odniesieniu do jednego głównego lub pomniejszego strumienia materiałów wsadowych lub większej liczby takich strumieni nie jest technicznie wykonalne bądź prowadziłoby do nieracjonalnych kosztów.
W przypadku stwierdzenia jednak, że zastosowanie środków niezbędnych do osiągnięcia co najmniej poziomu dokładności 1 dla takich źródeł materiałów wsadowych stało się technicznie wykonalne i nie prowadzi już do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację powiadamia właściwy organ o odpowiednich zmianach planu monitorowania zgodnie z art. 15 oraz przedkłada propozycje dotyczące wdrożenia odnośnych środków i harmonogram ich wdrożenia.
4. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 przedstawiono przypadki nieuregulowanej niezgodności z wymogami lub zalecenia dotyczące udoskonaleń, zgodnie z art. 27, 29 i 30 wspomnianego rozporządzenia wykonawczego, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedkłada raport do zatwierdzenia właściwemu organowi do dnia 30 czerwca roku, w którym weryfikator sporządził sprawozdanie z weryfikacji. W takim raporcie opisuje się, w jaki sposób i kiedy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego naprawił lub planuje naprawić niezgodności zidentyfikowane przez weryfikatora oraz wdrożył lub zamierza wdrożyć zalecane udoskonalenia.
Właściwy organ może określić alternatywny termin składania raportu, o którym mowa w niniejszym ustępie, nie późniejszy jednak niż dzień 30 września tego samego roku. W stosownych przypadkach taki raport można połączyć z raportem, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu.
Jeśli zalecane udoskonalenia nie doprowadziłyby do udoskonalenia metodyki monitorowania, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia odpowiednie uzasadnienie. Jeśli zalecane udoskonalenia prowadziłyby do nieracjonalnych kosztów, prowadzący instalację lub operator statku powietrznego przedstawia dowody potwierdzające nieracjonalny charakter takich kosztów.
5. Ustęp 4 niniejszego artykułu nie ma zastosowania w przypadku, gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego skorygował już wszystkie niezgodności i wdrożył zalecenia dotyczące udoskonaleń oraz przedłożył związane z nimi zmiany planu monitorowania do zatwierdzenia przez właściwy organ zgodnie z art. 15 niniejszego rozporządzenia przed terminem ustalonym zgodnie z ust. 4.
Artykuł 70
Wyznaczanie wielkości emisji przez właściwy organ
1. Właściwy organ dokonuje zachowawczego oszacowania wielkości emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego w każdej z następujących sytuacji:
(a) prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie złożył zweryfikowanego rocznego raportu na temat wielkości emisji w terminie wymaganym zgodnie z art. 68 ust. 1;
(b) zweryfikowany roczny raport na temat wielkości emisji, o którym mowa w art. 68 ust. 1, nie jest zgodny z niniejszym rozporządzeniem;
(c) przedłożony przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego roczny raport na temat wielkości emisji nie został zweryfikowany zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067.
2. Jeśli w sprawozdaniu z weryfikacji sporządzonym zgodnie z rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/2067 weryfikator wskazuje na istnienie nieistotnych nieprawidłowości, które nie zostały skorygowane przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego przed wydaniem opinii weryfikacyjnej, właściwy organ ocenia takie nieprawidłowości i w stosownych przypadkach dokonuje zachowawczego oszacowania emisji pochodzących z instalacji lub od operatora statku powietrznego. Właściwy organ informuje prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, czy i jakie korekty są wymagane w rocznym raporcie na temat wielkości emisji. Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego udostępnia taką informację weryfikatorowi.
3. Państwa członkowskie ustanawiają efektywną wymianę informacji między właściwymi organami odpowiedzialnymi za zatwierdzanie planów monitorowania a właściwymi organami odpowiedzialnymi za przyjmowanie rocznych raportów na temat wielkości emisji.
Artykuł 71
Dostęp do informacji
Raporty na temat wielkości emisji przechowywane przez właściwy organ są udostępniane publicznie przez taki organ z zastrzeżeniem przepisów krajowych przyjętych na mocy dyrektywy 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (11). W odniesieniu do stosowania wyjątku określonego w art. 4 ust. 2 lit. d) dyrektywy 2003/4/WE prowadzący instalacje lub operatorzy statków powietrznych mogą wskazywać w przedstawianych przez siebie raportach, które informacje uważają za szczególnie chronione informacje handlowe.
Artykuł 72
Zaokrąglanie danych
1. Całkowite roczne emisje zgłasza się w zaokrągleniu do pełnej tony CO2 lub CO2(e).
Wartości tonokilometrów zgłasza się w zaokrągleniu do tonokilometra.
2. Wszystkie zmienne stosowane do obliczania wielkości emisji zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczania i zgłaszania emisji.
3. Wszystkie dane dotyczące poszczególnych lotów zaokrągla się z uwzględnieniem wszystkich istotnych cyfr do celów obliczenia odległości i ładunku handlowego zgodnie z art. 57, a także zgłaszania danych dotyczących tonokilometrów.
Artykuł 73
Zapewnienie spójności z innymi sprawozdaniami
Każde działanie wymienione w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE, prowadzone przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, oznacza się kodami, w stosownych przypadkach, pochodzącymi z następujących systemów sprawozdawczych:
a) wspólny format sprawozdawczy dla krajowych systemów wykazów gazów cieplarnianych, zatwierdzony przez odpowiednie organy Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu;
b) numer identyfikacyjny instalacji w Europejskim Rejestrze Uwalniania i Transferu Zanieczyszczeń zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (12);
c) rodzaj działalności wymieniony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 166/2006;
d) kod NACE zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (13).
ROZDZIAŁ VII
WYMOGI DOTYCZĄCE TECHNOLOGII INFORMACYJNYCH
Artykuł 74
Formaty elektronicznej wymiany danych
1. Państwa członkowskie mogą wymagać od prowadzącego instalację i operatora statku powietrznego stosowania formularzy elektronicznych lub określonych formatów plików do celów przedkładania planów monitorowania i zmian w planach monitorowania, a także przedkładania rocznych raportów na temat wielkości emisji, raportów dotyczących tonokilometrów, sprawozdań z weryfikacji i raportów dotyczących udoskonaleń.
Takie formularze lub specyfikacje formatu plików określone przez państwa członkowskie zawierają co najmniej informacje wskazane w formularzach elektronicznych lub specyfikacjach formatu plików publikowanych przez Komisję.
2. Określając formularze lub specyfikacje formatu plików, o których mowa w ust. 1 akapit drugi, państwa członkowskie mogą wybrać oba poniższe warianty lub jeden z nich:
a) specyfikacje formatu plików opartych na języku XML, takich jak język na potrzeby raportowania w ramach systemu EU ETS opublikowany przez Komisję do wykorzystania w połączeniu z zaawansowanymi systemami zautomatyzowanymi;
b) formularze publikowane w postaci, w której można z nich korzystać przy użyciu standardowego oprogramowania biurowego, w tym arkusze kalkulacyjne lub pliki edytora tekstu.
Artykuł 75
Wykorzystanie systemów zautomatyzowanych
1. Jeśli państwo członkowskie zdecyduje się na wykorzystanie systemów zautomatyzowanych do elektronicznej wymiany danych w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a), takie systemy zapewniają w sposób racjonalny pod względem kosztów, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) integralność danych, aby komunikaty elektroniczne podczas transmisji nie były modyfikowane;
b) poufność danych, poprzez wykorzystanie technik bezpieczeństwa, w tym technik szyfrowania, aby dane były dostępne tylko dla strony, dla której są przeznaczone, oraz aby żadne dane nie były przechwytywane przez nieupoważnione osoby;
c) autentyczność danych, aby tożsamość zarówno nadawcy, jak i odbiorcy danych, była znana i zweryfikowana;
d) niezaprzeczalność danych, aby jedna strona transakcji nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze odbiorcy, a druga strona nie mogła zaprzeczyć udziałowi w transakcji w charakterze nadawcy, poprzez zastosowanie takich metod jak techniki cyfrowego podpisywania lub niezależny audyt zabezpieczeń systemu.
2. Wszelkie systemy zautomatyzowane w oparciu o specyfikacje formatu plików zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. a) i wykorzystywane przez państwa członkowskie do celów komunikacji między właściwym organem, prowadzącym instalację i operatorem statku powietrznego, a także weryfikatorem a krajową jednostką akredytującą, w rozumieniu rozporządzenia wykonawczego (UE) 2018/2067, spełniają poniższe wymogi niefunkcjonalne, poprzez wdrożenie środków technologicznych zgodnych z bieżącym stanem technologii:
a) kontrola dostępu zapewnia, aby system był dostępny tylko dla upoważnionych osób oraz aby nieupoważnione osoby nie mogły odczytać, zapisać ani zaktualizować żadnych danych, poprzez wdrożenie środków technologicznych mających na celu osiągnięcie:
(i) ograniczenia fizycznego dostępu do sprzętu komputerowego, na którym działają systemy zautomatyzowane, poprzez zastosowanie fizycznych barier;
(ii) ograniczenia dostępu logicznego do systemów zautomatyzowanych poprzez zastosowanie technologii identyfikacji, uwierzytelniania i autoryzacji;
b) zapewnienie dostępności danych, nawet po długim czasie i ewentualnym wprowadzeniu nowego oprogramowania;
c) ścieżka audytu, zawsze zapewniająca możliwość znalezienia zmian w danych i ich przeanalizowania z perspektywy czasu.
ROZDZIAŁ VIII
PRZEPISY KOŃCOWE
Artykuł 76
Zmiany w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012
W rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 12 ust. 1 akapit trzeci lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w przypadku instalacji - dowody dotyczące każdego głównego i pomniejszego strumienia materiałów wsadowych wykazujące zgodność z progami niepewności dla danych dotyczących działalności i współczynników obliczeniowych, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załącznikach II i IV oraz dowody dotyczące każdego źródła emisji wykazujące zgodność z progami niepewności, w stosownych przypadkach, dla stosowanych poziomów dokładności określonych w załączniku VIII;"
2) art. 15 ust. 4 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w odniesieniu do planu monitorowania emisji:
(i) zmianę wartości współczynników emisji określonych w planie monitorowania;
(ii) zmianę metod obliczeniowych określonych w załączniku III lub przejście od stosowania metody obliczeniowej do metody szacowania zgodnie z art. 5 5 ust. 2 lub odwrotnie;
(iii) wprowadzenie nowych strumieni materiałów wsadowych;
(iv) zmiany w statusie operatora statku powietrznego jako małego podmiotu uczestniczącego w systemie w rozumieniu art. 55 ust. 1 lub w odniesieniu do jednego z progów przewidzianych w art. 28a ust. 6 dyrektywy 2003/87/WE;"
3) art. 49 otrzymuje brzmienie:
„Artykuł 49
Przenoszony CO2
1. Prowadzący instalację odejmuje od wielkości emisji z instalacji każdą ilość CO2 pochodzącego z węgla pierwiastkowego kopalnego używanego w rodzajach działań objętych załącznikiem I do dyrektywy 2003/87/WE, która to ilość nie została wyemitowana z instalacji, lecz:
a) została przeniesiona poza tę instalację do dowolnego z poniższych obiektów:
(i) instalacji wychwytującej w celu transportu i długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(ii) sieci transportowej w celu długoterminowego geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE;
(iii) składowiska dopuszczonego na mocy dyrektywy 2009/31/WE w celu długoterminowego geologicznego składowania;
b) została przeniesiona poza tę instalację i jest wykorzystywana do produkcji wytrąconego węglanu wapnia, w którym użyty CO2 jest chemicznie związany.
2. Prowadzący instalację przesyłającą podaje w rocznym sprawozdaniu na temat wielkości emisji kod identyfikacyjny instalacji odbiorczej uznany zgodnie z aktami przyjętymi na mocy art. 19 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE, jeżeli instalacja odbiorcza jest objęta tą dyrektywą. We wszystkich innych przypadkach prowadzący instalację przesyłającą podaje nazwisko, adres i dane osoby wyznaczonej do kontaktów w danej instalacji odbiorczej.
Akapit pierwszy ma zatem zastosowanie do instalacji odbiorczej w odniesieniu do kodu identyfikacyjnego instalacji przesyłającej.
3. W celu wyznaczenia ilości CO2 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje metodykę opartą na pomiarach, w tym zgodnie z art. 43, 44 i 45. Źródło emisji odpowiada punktowi pomiarowemu, a wielkość emisji wyraża się jako ilość przeniesionego CO2.
Do celów ust. 1 lit. b) prowadzący instalację stosuje metodę opartą na obliczeniach.4. W celu wyznaczenia ilości C02 przenoszonego z jednej instalacji do drugiej prowadzący instalację stosuje najwyższy poziom dokładności określony w załączniku VIII sekcja 1.
Prowadzący instalację może jednak zastosować następny z kolei niższy poziom dokładności o ile stwierdzi, że zastosowanie najwyższego poziomu dokładności zdefiniowanego w załączniku VIII sekcja 1 nie jest wykonalne technicznie lub prowadzi do nieracjonalnych kosztów.
W celu wyznaczenia ilości CO2 chemicznie związanego w wytrąconym węglanie wapnia prowadzący instalację wykorzystuje źródła danych wykazujące najwyższą możliwą dokładność.
5. Prowadzący instalacje mogą wyznaczać ilości przenoszonego z instalacji CO2 zarówno w instalacji przesyłającej, jak i odbiorczej. W takich przypadkach stosuje się art. 48 ust. 3."
4) w art. 52 wprowadza się następujące zmiany:
a) uchyla się ust. 5;
b) ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Jeżeli ilość uzupełnianego paliwa lub ilość paliwa pozostałego w zbiornikach wyznacza się w jednostkach objętości i wyraża w litrach, operator statku powietrznego przelicza takie wartości z jednostek objętości na jednostki masy, stosując wartości gęstości. Operator statków powietrznych stosuje gęstość paliwa (która może być rzeczywistą lub standardową wartością wynoszącą 0,8 kg na litr) wykorzystywaną ze względów operacyjnych i względów bezpieczeństwa.
Procedura informowania o wykorzystaniu gęstości rzeczywistej lub standardowej zostaje opisana w planie monitorowania wraz z odniesieniem do odpowiedniej dokumentacji operatora statku powietrznego."
c) ust. 7 otrzymuje brzmienie:
„7. Do celów obliczeń, o których mowa w ust. 1, operator statku powietrznego stosuje domyślne współczynniki emisji podane w tabeli 2 w załączniku III. W przypadku paliw nieuwzględnionych we wspomnianej tabeli operator statku powietrznego wyznacza współczynnik emisji zgodnie z art. 32. Wartość opałową takich paliw wyznacza się i zgłasza jako pozycję dodatkową."
5) art. 54 ust. 2 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:
„2. W drodze odstępstwa od art. 52 małe podmioty uczestniczące w systemie mogą szacować zużycie paliwa przy pomocy narzędzi wprowadzonych przez Eurocontrol lub inną odpowiednią organizację, które są w stanie przetwarzać wszystkie istotne informacje dotyczące ruchu lotniczego, a także unikać niedoszacowania wielkości emisji."
6) w art. 5 5 wprowadza się następujące zmiany:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Przy wyborze metodyki monitorowania zgodnie z art. 52 ust. 2 operator statku powietrznego uwzględnia źródła niepewności i związane z nimi poziomy niepewności."
b) uchyla się ust. 2, 3 i 4;
7) art. 59 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Do celów art. 58 ust. 3 lit. a) prowadzący instalację zapewnia regularną kalibrację, regulację i kontrolę wszystkich odpowiednich urządzeń pomiarowych, również przed ich użyciem, oraz ich sprawdzenie pod kątem zgodności z normami pomiarowymi odpowiadającymi międzynarodowym normom pomiarowym, o ile są dostępne, zgodnie z wymogami niniejszego rozporządzenia i proporcjonalnie do zidentyfikowanego czynnika ryzyka.
Jeżeli części składowe systemu pomiarowego nie mogą być skalibrowane, prowadzący instalację wskazuje je w planie monitorowania i proponuje alternatywne działania kontrolne.
W przypadku stwierdzenia, że urządzenie nie jest zgodne z wymaganymi parametrami działania, prowadzący instalację bezzwłocznie podejmuje niezbędne działania naprawcze."
8) w art. 65 ust. 2 dodaje się akapit trzeci w brzmieniu:
„Jeśli liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, o których mowa w dwóch pierwszych akapitach, przekracza 5 % zgłaszanych rocznych lotów, operator statku powietrznego bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym właściwy organ i podejmuje działania naprawcze w celu udoskonalenia metodyki monitorowania."9) w załączniku I sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 2 lit. b) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:
„(ii) procedury pomiaru ilości uzupełnianego paliwa oraz ilości paliwa w zbiornikach, stosownie do okoliczności, opis używanych przyrządów pomiarowych i procedur rejestrowania, odzyskiwania, przesyłania i przechowywania informacji dotyczących pomiarów;"
b) pkt 2 lit. b) ppkt (iii) otrzymuje brzmienie:
„(iii) w stosownych przypadkach metodę wyznaczania gęstości;"
c) pkt 2 lit. b) ppkt (iv) otrzymuje brzmienie:
„(iv) uzasadnienie wybranej metodyki monitorowania w celu zapewnienia najniższego poziomu niepewności, zgodnie z art. 55 ust. 1.;"
d) skreśla się pkt 2 lit. d);
e) pkt 2 lit. f) otrzymuje brzmienie:
„f) opis procedur i systemów służących identyfikacji i ocenie luk w danych oraz postępowaniu z nimi zgodnie z art. 65 ust. 2."
10) w załączniku III uchyla się sekcję 2;
11) w załączniku IV wprowadza się następujące zmiany:
a) w sekcji 10 podsekcja B skreśla się akapit czwarty;
b) w sekcji 14 podsekcja B skreśla się akapit trzeci;
12) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) sekcja 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„dokumenty uzasadniające wybór metodyki monitorowania oraz dokumenty uzasadniające wprowadzenie okresowych lub stałych zmian w metodyce monitorowania i, w stosownych przypadkach, w poziomach dokładności zatwierdzonych przez właściwy organ;"
b) sekcja 3 pkt 5 otrzymuje brzmienie:
„5) dokumentacja dotycząca metodyki w zakresie luk w danych, w stosownych przypadkach, liczba lotów, w przypadku których wystąpiły luki w danych, dane wykorzystywane do usunięcia luk w danych, tam gdzie one wystąpiły, oraz, w przypadku gdy liczba lotów, w odniesieniu do których występują luki w danych, przekracza 5 % zgłoszonych lotów, przyczyny luk w danych, a także dokumentacja podjętych działań naprawczych."
13) w załączniku X sekcja 2 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 7 otrzymuje brzmienie:
„7) całkowitą liczbę lotów objętych raportem, przypadającą na pary państw;"
b) po pkt 7) dodaje się punkt w brzmieniu:
„7a) masę paliwa (w tonach) na rodzaj paliwa, przypadającą na pary państw;"
c) pkt 10 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych, w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
d) pkt 11 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) liczbę lotów wyrażoną jako odsetek lotów rocznych (zaokrągloną do 0,1 %), w odniesieniu do których wystąpiły luki w danych; oraz okoliczności i powody wystąpienia luk w danych;".
Artykuł 77
Uchylenie rozporządzenia (UE) nr 601/2012
1. Rozporządzenie (UE) nr 601/2012 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia zgodnie z tabelą korelacji w załączniku XI.
2. Przepisy rozporządzenia (UE) nr 601/2012 mają w dalszym ciągu zastosowanie do monitorowania, raportowania i weryfikacji emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2021 r. oraz, w stosownych przypadkach, do danych dotyczących działalności prowadzonej przed tym terminem.
Artykuł 78
Wejście w życie i stosowanie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r.
Art. 76 stosuje się jednak od dnia 1 stycznia 2019 r. lub od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 19 grudnia 2018 r.