KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

względniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (¹), w szczególności jego art. 9 ust. 6 akapit czwarty,

a także mając na uwadze, co następuje:

1) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 1247/2012 (²) zostało znacząco zmienione. Ponieważ aby poprawić czytelność i spójność ram prawnych, w tym wymogów dotyczących zgłaszania obowiązujących w innych jurysdykcjach, konieczne byłyby dalsze zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 1247/2012, należy je uchylić i zastąpić niniejszym rozporządzeniem.

(2) Szczegółowe informacje zgłaszane repozytoriom transakcji przez kontrahentów instrumentów pochodnych powinny być przekazywane w zharmonizowanym formacie w celu ułatwienia gromadzenia, agregowania i porównywania danych między repozytoriami transakcji. W związku z tym należy określić format każdego pola, które należy zgłosić, a zgłoszenia powinny być znormalizowane w drodze odniesienia do normy ISO powszechnie stosowanej w branży finansowej.

(3) W odniesieniu do pojedynczego instrumentu pochodnego można przekazać szereg zgłoszeń, na przykład w przypadku dokonania kolejnych zmian w tym instrumencie pochodnym. W celu zapewnienia właściwego zrozumienia każdego zgłoszenia instrumentu pochodnego i każdego instrumentu pochodnego jako całości, zgłoszenia należy przekazywać w kolejności chronologicznej, w której wystąpiły zgłaszane zdarzenia.

(4) Aby zmniejszyć obciążenie związane ze zgłaszaniem zmian niektórych wartości, a zwłaszcza szczegółowych informacji dotyczących wyceny kontraktu i wniesionego lub otrzymanego depozytu zabezpieczającego, informacje te powinny być zgłaszane według ich stanu na koniec każdego dnia.

(5) System globalnego identyfikatora podmiotu prawnego („LEI”) został już w pełni wdrożony i w związku z tym każdy kontrahent instrumentu pochodnego lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie powinien wykorzystywać do identyfikacji podmiotu prawnego w zgłoszeniu wyłącznie ten system. Aby korzystanie z systemu LEI było skuteczne, wspomniany kontrahent lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie powinien zapewnić, aby dane referencyjne dotyczące jego LEI były odnawiane zgodnie z warunkami akredytowanego podmiotu nadającego kod LEI, zwanego lokalną jednostką operacyjną.

(6) W przypadku niektórych produktów określenie strony kontrahenta w instrumencie pochodnym jest skomplikowane. W związku z tym, aby zapewnić spójne i rzetelne zgłaszanie tych informacji, należy ustanowić przepisy szczególne dotyczące określania kierunku instrumentu pochodnego.

(7) W celu określenia rzeczywistej ekspozycji kontrahentów właściwe organy potrzebują kompletnych i rzetelnych informacji na temat zabezpieczenia wymienianego między tymi kontrahentami. W związku z tym należy określić przepisy szczególne zapewniające spójne podejście w zakresie zgłaszania zabezpieczenia w odniesieniu do danego instrumentu pochodnego lub portfela.

(8) Dokładna specyfikacja i klasyfikacja, a także precyzyjna identyfikacja instrumentów pochodnych mają zasadnicze znaczenie dla efektywnego wykorzystania danych i miarodajnego agregowania danych pochodzących z repozytoriów transakcji, a zatem przyczyniają się do realizacji celów Rady Stabilności Finansowej określonych w studium wykonalności dotyczącym sposobów agregacji danych pochodzących z repozytoriów transakcji i dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, opublikowanym 19 września 2014 r. Ponadto wdrożenie uzgodnionego na szczeblu globalnym unikatowego identyfikatora produktu (UPI) ma zasadnicze znaczenie dla umożliwienia agregacji danych dotyczących instrumentów pochodnych na poziomie globalnym. Należy zatem określić wymogi dotyczące zgłaszania odnoszące się do klasyfikacji i identyfikacji instrumentów pochodnych, tak aby informacje te były w całości dostępne dla właściwych organów.

9) Terminowe generowanie i przekazywanie unikatowego identyfikatora transakcji (UTI) (³) jest niezbędne, aby umożliwić obu kontrahentom korzystanie z tego samego UTI, zapewniając w ten sposób prawidłową identyfikację i powiązanie dwóch odnośnych zgłoszeń dotyczących tego samego instrumentu pochodnego. Konieczne jest zatem ustanowienie kryteriów ustalania podmiotu odpowiedzialnego za generowanie UTI, aby uniknąć podwójnego liczenia tego samego instrumentu pochodnego. Ponadto, aby zapewnić osiągnięcie tego celu w odniesieniu do kontraktów na instrumenty pochodne zawartych z kontrahentami spoza Unii, ważne jest dostosowanie tych przepisów do uzgodnionych na szczeblu globalnym wytycznych dotyczących UTI.

(10) Zmiana LEI danego podmiotu w związku ze zdarzeniem korporacyjnym lub uzyskanie LEI przez podmiot prawny może skutkować koniecznością aktualizacji znacznej liczby zgłoszeń, w szczególności wszystkich zgłoszeń, w przypadku których podmiot taki został zidentyfikowany jako strona zaangażowana w instrument pochodny. Z tego względu należy ustanowić procedurę w celu zapewnienia, aby repozytoria transakcji mogły aktualizować identyfikator podmiotu w sposób scentralizowany, zapewniając tym samym wydajny, solidny i terminowy proces.

(11) Organy mogą nie być świadome pewnych istotnych problemów związanych ze sprawozdawczością nadzorowanych podmiotów dokonujących zgłoszeń, na przykład gdy takie problemy nie skutkują odrzuceniem zgłoszeń lub niepowodzeniem uzgodnienia. Aby zapewnić organom widoczność istotnych problemów związanych ze sprawozdawczością, podmioty odpowiedzialne za zgłaszanie powinny powiadamiać właściwe organy o istotnych błędach i pominięciach przy zgłaszaniu.

(12) Jeżeli za zgłaszanie informacji szczegółowych dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w imieniu kontrahenta niefinansowego wyłączną odpowiedzialność i odpowiedzialność prawną ponosi zgodnie z art. 9 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 kontrahent finansowy, ten ostatni powinien wprowadzić niezbędne mechanizmy zapewniające należyte przestrzeganie tego obowiązku bez powielania zgłaszania informacji szczegółowych dotyczących instrumentów pochodnych.

(13) Przerwy w uzgadnianiu wyraźnie wskazują na potencjalne problemy z jakością zgłaszanych danych. W związku z tym kontrahenci, podmioty odpowiedzialne za zgłaszanie i podmioty przekazujące zgłoszenie, stosownie do przypadku, powinni dysponować rozwiązaniami zapewniającymi rozwiązanie przypadków niepowodzenia w uzgodnieniu.

14) W celu zapewnienia, aby organy mogły skutecznie wypełniać swoje zadania, w szczególności związane ze stabilnością finansową, muszą one mieć jasny i pełny obraz wszystkich instrumentów pochodnych obciążonych niezabezpieczonym ryzykiem. Jedynie zharmonizowany wymóg należytego aktualizowania wszystkich nierozliczonych instrumentów pochodnych może zapobiec rozbieżnościom we wdrażaniu wymogów dotyczących zgłaszania mających zastosowanie do nierozliczonych instrumentów pochodnych, a tym samym ograniczyć ryzyko osłabienia konwergencji praktyk nadzorczych. Ponadto zapewnienie, aby zgłoszenia nierozliczonych instrumentów pochodnych były ujednolicone pod względem treści i jakości danych, umożliwia uproszczenie przepływów sprawozdawczych, co w perspektywie długoterminowej prowadzi do zmniejszenia kosztów dla wszystkich odpowiednich zainteresowanych stron, w tym repozytoriów transakcji, podmiotów dokonujących zgłoszeń i organów. W związku z tym, aby zapewnić poprawę funkcjonowania zgłoszeń i zmniejszenie obciążenia związanego ze zgłaszaniem, zgodnie z celami przyświecającymi zmianom rozporządzenia (UE) nr 648/2012 wprowadzonym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/834 (⁴), istotne jest, aby kontrahenci zgłaszali kompletne i rzetelne szczegółowe informacje na temat wszystkich nierozliczonych instrumentów pochodnych zgodnie z obowiązującymi obecnie wymogami. Aby zmniejszyć początkowe obciążenie związane z aktualizacją nierozliczonych instrumentów pochodnych, należy przyznać kontrahentom dodatkowy czas na aktualizację danych dotyczących nierozliczonych instrumentów pochodnych. Ponadto kontrahenci powinni być zobowiązani do przedłożenia takiej aktualizacji tylko wtedy, gdy w tym terminie nie zostaną wprowadzone żadne zmiany, które wymagałyby od kontrahenta zgłoszenia kompletnych i rzetelnych szczegółowych informacji na temat instrumentu pochodnego w zgłoszeniu dotyczącym takiej zmiany.

(15) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt wykonawczych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (ESMA).

16) Przed przedłożeniem projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, ESMA skonsultował się z członkami Europejskiego Systemu Banków Centralnych. ESMA przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o poradę do Grupy Interesariuszy z Sektora Giełd i Papierów Wartościowych powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (⁵).

(17) Aby umożliwić kontrahentom i repozytoriom transakcji podjęcie wszelkich niezbędnych działań w celu dostosowania się do nowych wymogów, datę rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia należy odroczyć o osiemnaście miesięcy,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

Standardy danych i formaty zgłoszeń instrumentów pochodnych

Szczegółowe informacje dotyczące instrumentu pochodnego podlegające zgłoszeniu zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 przekazuje się zgodnie ze standardami i formatami określonymi w tabelach 1, 2 i 3 załącznika do niniejszego rozporządzenia i w jednolitej formie elektronicznej nadającej się do odczytu maszynowego oraz na wspólnym formularzu w formacie XML zgodnie z metodyką określoną w normie ISO 20022.

Artykuł 2

Częstotliwość dokonywania zgłoszeń

. Wszystkie zgłoszenia szczegółowych informacji dotyczących instrumentu pochodnego określone w art. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2022/1855 (⁶) podaje się w porządku chronologicznym, w którym wystąpiły zdarzenia, do których odnoszą się informacje podlegające zgłoszeniu.

2. CCP, kontrahent finansowy lub kontrahent niefinansowy, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, który jest kontrahentem instrumentu pochodnego, lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zgłaszają wszelkie zmiany szczegółowych informacji dotyczących zabezpieczenia w polach 1–29 w tabeli 3 w załączniku do rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/1855 z oznaczeniem rodzaju operacji „aktualizacja depozytu zabezpieczającego” w postaci, w jakiej te szczegółowe informacje występują na koniec każdego dnia, w odniesieniu do tego instrumentu pochodnego, w następujących przypadkach:

a) instrument pochodny nie osiągnął terminu zapadalności i nie był przedmiotem zgłoszenia z oznaczeniem rodzaju operacji „zakończenie”, „błąd” ani „składnik pozycji”, o których mowa w polu 151 w tabeli 2 w załączniku; lub

b) instrument pochodny był przedmiotem zgłoszenia z oznaczeniem rodzaju operacji „wznowienie”, po którym nie nastąpiło inne zgłoszenie z oznaczeniem rodzaju operacji „zakończenie” lub „błąd”, o których mowa w polu 151 w tabeli 2 w załączniku.

3. Kontrahent instrumentu pochodnego, o którym to kontrahencie mowa w ust. 2 lit. a) i b) i który jest CCP, kontrahentem finansowym lub kontrahentem niefinansowym, o którym mowa w art. 10 rozporządzenia (UE) nr 648/2012, lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zgłaszają wycenę tego instrumentu na koniec dnia według wartości rynkowej lub według modelu w polach 21–25 w tabeli 2 w załączniku do rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/1855 z oznaczeniem rodzaju operacji „aktualizacja wyceny” w postaci, w jakiej ta wycena występuje na koniec każdego dnia.

Artykuł 3

Identyfikacja kontrahentów i innych podmiotów

1. W zgłoszeniu wykorzystuje się identyfikator podmiotu prawnego (kod LEI) zgodnie z normą ISO 17442 w celu zidentyfikowania:

a) brokera;

b) CCP;

c) członka rozliczającego;

d) kontrahenta będącego podmiotem prawnym;

e) podmiotu przekazującego zgłoszenie;

f) podmiotu odpowiedzialnego za zgłaszanie;

g) dostawcy usług w zakresie posttransakcyjnej redukcji ryzyka.

2. Przy zgłaszaniu zawarcia lub zmiany kontraktu pochodnego zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 kontrahent 1 instrumentu pochodnego, o którym to kontrahencie mowa w polu 4 w tabeli 1 w załączniku do rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/1855, oraz podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zapewnia odnowienie danych referencyjnych związanych z jego kodem LEI zgodnym z normą ISO 17442 zgodnie z warunkami przewidzianymi przez dowolną z akredytowanych lokalnych jednostek operacyjnych globalnego systemu LEI.

Artykuł 4

Kierunek instrumentu pochodnego

1. Stronę kontrahenta kontraktu pochodnego, o której mowa w polach 17–19 w tabeli 1 w załączniku, określa się w chwili zawarcia kontraktu pochodnego zgodnie z ust. 2–13 [1].

2. W przypadku opcji i opcji na swapy za kupującego uznaje się kontrahenta, który ma prawo wykonania opcji, a za sprzedającego – kontrahenta, który wystawia opcję i otrzymuje premię opcyjną.

3. W przypadku kontraktów terminowych typu forward dotyczących walut kontrahenta 1 uznaje się za płatnika albo za odbiorcę „nogi” 1, a w przypadku „nogi” 2 przeciwnie. Kontrahent 2 wypełnia pola 18 i 19 w tabeli 1 wartościami przeciwnymi w stosunku do wartości podanych przez kontrahenta 1.

4. W przypadku swapów dotyczących walut, w ramach których ma miejsce wielokrotna wymiana walut, każdy kontrahent w odniesieniu do obu „nóg” transakcji jest uznawany za płatnika albo za odbiorcę tej „nogi” transakcji w oparciu o wymianę walut, która ma miejsce w terminie najbliższym dacie wygaśnięcia transakcji.

5. W przypadku kontraktów terminowych typu forward innych niż kontrakty terminowe typu forward dotyczące walut oraz w przypadku kontraktów terminowych typu future za kupującego uznaje się kontrahenta nabywającego dany instrument, a za sprzedającego – kontrahenta sprzedającego dany instrument.

6. W przypadku kontraktów finansowych na transakcje różnicowe oraz kontraktów typu spread bet za sprzedającego uznaje się kontrahenta, który realizuje krótką sprzedaż w ramach kontraktu, a za kupującego – kontrahenta, który realizuje długą sprzedaż w ramach kontraktu.

7. W przypadku swapów dotyczących dywidend za kupującego uznaje się kontrahenta, który otrzymuje kwoty stanowiące równowartość wypłacanych dywidend, a za sprzedającego – kontrahenta, który wypłaca kwoty stanowiące równowartość wypłacanych dywidend.

8. W przypadku swapów dotyczących papierów wartościowych innych niż swapy dotyczące dywidend kontrahenta 1 uznaje się za płatnika albo za odbiorcę „nogi” 1, a w przypadku „nogi” 2 przeciwnie. Kontrahent 2 wypełnia pola 18 i 19 w tabeli 1 wartościami przeciwnymi w stosunku do wartości podanych przez kontrahenta 1.

9. W przypadku swapów dotyczących stóp procentowych lub wskaźników inflacji, w tym swapów walutowych, kontrahenta 1 uznaje się za płatnika albo za odbiorcę „nogi” 1, a w przypadku „nogi” 2 przeciwnie. Kontrahent 2 wypełnia pola 18 i 19 w tabeli 1 wartościami przeciwnymi w stosunku do wartości podanych przez kontrahenta 1.

10. W przypadku instrumentów pochodnych dotyczących przeniesienia ryzyka kredytowego, z wyjątkiem opcji i opcji na swapy, za kupującego uznaje się kontrahenta, który kupuje ochronę, a za sprzedającego – kontrahenta, który sprzedaje ochronę.

11. W przypadku swapów dotyczących towarów kontrahenta 1 uznaje się za płatnika albo za odbiorcę „nogi” 1, a w przypadku „nogi” 2 przeciwnie. Kontrahent 2 wypełnia pola 18 i 19 w tabeli 1 wartościami przeciwnymi w stosunku do wartości podanych przez kontrahenta 1.

12. W przypadku kontraktów terminowych typu forward na walutę kontrahenta 1 uznaje się za płatnika albo za odbiorcę „nogi” 1, a w przypadku „nogi” 2 przeciwnie. Kontrahent 2 wypełnia pola 18 i 19 w tabeli 1 wartościami przeciwnymi w stosunku do wartości podanych przez kontrahenta 1.

13. W przypadku instrumentów pochodnych dotyczących wariancji, zmienności i korelacji, kontrahenta czerpiącego zysk ze wzrostu ceny instrumentu bazowego uznaje się za kupującego, a kontrahenta czerpiącego zysk ze spadku ceny instrumentu bazowego uznaje się za sprzedającego.

Artykuł 5

Zabezpieczenie

Kontrahent dokonujący zgłoszenia określa tryb zabezpieczenia kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, o którym to zabezpieczeniu mowa w polu 11 w tabeli 3 w załączniku, w następujący sposób:

a) jeżeli między kontrahentami nie została zawarta umowa zabezpieczająca lub jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahenci nie wnoszą początkowego depozytu zabezpieczającego ani zmiennego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „niezabezpieczony”;

b) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahent dokonujący zgłoszenia jedynie regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a drugi kontrahent nie wnosi żadnego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „częściowo zabezpieczony: tylko kontrahent 1”;

c) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahent dokonujący zgłoszenia jedynie regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a drugi kontrahent nie wnosi żadnego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „częściowo zabezpieczony: tylko kontrahent 2”;

d) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że obaj kontrahenci jedynie regularnie wnoszą zmienny depozyt zabezpieczający w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „częściowo zabezpieczony”;

e) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahent dokonujący zgłoszenia wnosi początkowy depozyt zabezpieczający oraz regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a drugi kontrahent nie wnosi żadnego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „zabezpieczony jednostronnie: tylko kontrahent 1”;

f) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahent dokonujący zgłoszenia wnosi początkowy depozyt zabezpieczający oraz regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a drugi kontrahent nie wnosi żadnego depozytu zabezpieczającego w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „zabezpieczony jednostronnie: tylko kontrahent 2”;

g) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że kontrahent dokonujący zgłoszenia wnosi początkowy depozyt zabezpieczający oraz regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a drugi kontrahent jedynie regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „zabezpieczony jednostronnie/częściowo: kontrahent 1”;

h) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że drugi kontrahent wnosi początkowy depozyt zabezpieczający oraz regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający, a kontrahent dokonujący zgłoszenia jedynie regularnie wnosi zmienny depozyt zabezpieczający w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „zabezpieczony jednostronnie/częściowo: kontrahent 2”;

i) jeżeli umowa zabezpieczająca zawarta między kontrahentami stanowi, że obaj kontrahenci wnoszą początkowy depozyt zabezpieczający i regularnie wnoszą zmienny depozyt zabezpieczający w odniesieniu do kontraktu pochodnego lub portfela instrumentów pochodnych, ten kontrakt lub portfel określa się jako „w pełni zabezpieczony”.

Artykuł 6

Specyfikacja, identyfikacja i klasyfikacja instrumentów pochodnych

1. W zgłoszeniu instrument pochodny określa się na podstawie rodzaju kontraktu oraz klasy aktywów zgodnie z polami 10 i 11 w tabeli 2 w załączniku.

Jeżeli instrumenty pochodne nie należą do jednej z klas instrumentów pochodnych, o których mowa w polu 11 w tabeli 2 w załączniku, w zgłoszeniu wskazuje się klasę aktywów najbardziej przypominającą dany instrument pochodny. Obaj kontrahenci wskazują tę samą klasę aktywów.

2. Kontrakt pochodny identyfikuje się w polu 7 w tabeli 2 w załączniku z wykorzystaniem międzynarodowego kodu identyfikującego papier wartościowy (ISIN) zgodnego z normą ISO 6166 w każdym z następujących przypadków:

a) kontrakt jest dopuszczony do obrotu lub jest przedmiotem obrotu w systemie obrotu;

b) kontrakt jest przedmiotem obrotu w podmiocie systematycznie internalizującym transakcje, a instrument bazowy kontraktu jest dopuszczony do obrotu lub jest przedmiotem obrotu w systemie obrotu lub jest indeksem bądź koszykiem złożonym z instrumentów będących przedmiotem obrotu w systemie obrotu.

3. Kontrakt pochodny inny niż kontrakt pochodny, o którym mowa w ust. 2, identyfikuje się w polu 8 w tabeli 2 w załączniku z wykorzystaniem kodu unikatowego identyfikatora produktu (UPI) zgodnego z normą ISO 4914.

4. Kontrahent dokonujący zgłoszenia dokonuje klasyfikacji kontraktu pochodnego w polu 9 w tabeli 2 w załączniku z wykorzystaniem kodu klasyfikacji instrumentów finansowych (CFI) zgodnego z normą ISO 10962.

Artykuł 7

Unikatowy identyfikator transakcji

1. Kontrahenci zgłaszają kontrakty pochodne z wykorzystaniem unikatowych identyfikatorów transakcji wygenerowanych zgodnie z ust. 2, 3 i 5.

2. Kontrakt pochodny zgłaszany na poziomie transakcji albo na poziomie pozycji określa się z wykorzystaniem unikatowego identyfikatora transakcji (UTI) zgodnego z normą ISO 23897 w polu 1 w tabeli 2 w załączniku. UTI składa się z LEI podmiotu, który wygenerował ten UTI, po którym następuje kod zawierający maksymalnie 32 znaki, który jest niepowtarzalny na poziomie podmiotu generującego.

3. Kontrahenci ustalają podmiot odpowiedzialny za wygenerowanie unikatowego identyfikatora transakcji zgodnie z poniższym:

a) w przypadku rozliczonych kontraktów pochodnych innych niż kontrakty pochodne między dwoma CCP, unikatowy identyfikator transakcji generuje w miejscu rozliczenia transakcji CCP dla członka rozliczającego. W przypadku transakcji, której kontrahentem nie jest CCP, członek rozliczający generuje dla swojego kontrahenta inny unikatowy identyfikator transakcji;

b) w przypadku centralnie wykonanych, lecz nierozliczonych centralnie kontraktów pochodnych unikatowy identyfikator transakcji generuje dla swojego członka system, w którym wykonano transakcję;

c) w przypadku kontraktów pochodnych innych niż te, o których mowa w lit. a) i b), jeżeli którykolwiek z kontrahentów podlega wymogom dotyczącym zgłaszania w państwie trzecim, UTI generuje się zgodnie z zasadami jurysdykcji kontrahenta, który musi najpierw spełnić te wymogi dotyczące zgłaszania.

W przypadku gdy kontrahent podlegający obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 musi najpierw spełnić wymogi dotyczące zgłaszania, podmiotem odpowiedzialnym za wygenerowanie UTI jest:

(i) w przypadku kontraktów pochodnych centralnie potwierdzonych za pomocą środków elektronicznych – platforma odpowiedzialna za potwierdzanie warunków transakcji w miejscu potwierdzenia;

(ii) w przypadku wszystkich innych kontraktów pochodnych podmiot odpowiedzialny za wygenerowanie UTI uzgadniają kontrahenci. Jeżeli kontrahenci nie poczynią takiego uzgodnienia, za wygenerowanie odpowiada kontrahent, którego LEI – po posortowaniu identyfikatorów kontrahentów według znaków identyfikatorów ułożonych w odwróconym porządku – jest pierwszy.

Jeżeli obowiązujące przepisy odpowiedniego państwa trzeciego przewidują taki sam termin na zgłoszenie, jak termin mający zastosowanie do kontrahenta podlegającego obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z art. 9 rozporządzenia (UE) nr 648/2012 na podstawie art. 9 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia (UE) nr 648/2012, podmiot odpowiedzialny za wygenerowanie UTI uzgadniają kontrahenci.

Jeżeli kontrahenci nie poczynią takiego uzgodnienia, a kontrakt pochodny został centralnie potwierdzony za pomocą środków elektronicznych, UTI generuje platforma odpowiedzialna za potwierdzanie warunków transakcji w miejscu potwierdzenia.

W przypadku gdy UTI nie może zostać wygenerowany przez platformę odpowiedzialną za potwierdzanie warunków transakcji w miejscu potwierdzenia, a informacje szczegółowe dotyczące kontraktu pochodnego muszą zostać zgłoszone do jednego repozytorium transakcji, za wygenerowanie UTI odpowiedzialne jest to repozytorium transakcji.

W przypadku gdy UTI nie może zostać wygenerowany przez repozytorium transakcji, do którego zgłoszono informacje szczegółowe dotyczące kontraktu pochodnego, za wygenerowanie odpowiada kontrahent, którego LEI – po posortowaniu identyfikatorów kontrahentów według znaków ułożonych w odwróconym porządku – jest pierwszy;

d) w przypadku kontraktów pochodnych innych niż te, o których mowa w lit. a), b) i c), które zostały centralnie potwierdzone za pomocą środków elektronicznych, UTI jest generowany przez platformę odpowiedzialną za potwierdzanie warunków transakcji w miejscu potwierdzenia;

e) w przypadku wszystkich kontraktów pochodnych innych niż te, o których mowa w lit. a)–d), stosuje się, co następuje:

(i) w przypadku gdy kontrahenci finansowi zawierają kontrakt pochodny z kontrahentami niefinansowymi, UTI generują kontrahenci finansowi;

(ii) w przypadku gdy kontrahenci niefinansowi, którzy przekroczyli próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania, zawierają kontrakt pochodny z kontrahentami niefinansowymi, którzy nie przekroczyli tego progu, UTI generują ci kontrahenci niefinansowi, którzy przekroczyli próg wiążący się z obowiązkiem rozliczania;

(iii) w przypadku wszystkich kontraktów pochodnych innych niż te, o których mowa w pkt (i) i (ii), podmiot odpowiedzialny za wygenerowanie UTI uzgadniają kontrahenci. Jeżeli kontrahenci nie poczynią takiego uzgodnienia, za wygenerowanie odpowiada kontrahent, którego LEI – po posortowaniu identyfikatorów kontrahentów według znaków identyfikatorów ułożonych w odwróconym porządku – jest pierwszy.

4. Kontrahent generujący UTI przekazuje UTI drugiemu kontrahentowi w odpowiednim czasie i nie później niż o godz. 10:00 uniwersalnego czasu koordynowanego w dniu roboczym następującym po dacie zawarcia kontraktu pochodnego.

5. Niezależnie od ust. 3 obowiązek wygenerowania UTI może zostać delegowany do innego podmiotu niż ten określony zgodnie z ust. 3. Podmiot generujący UTI musi spełniać wymogi określone w ust. 2 i 4.

Artykuł 8

Zgłaszanie zmian LEI i aktualizacja kodu identyfikacyjnego do formatu LEI

1. W przypadku gdy kontrahent określony zgodnie z art. 3 w zgłoszeniu instrumentu pochodnego podlega zdarzeniu korporacyjnemu związanemu z restrukturyzacją, w wyniku którego zmianie ulega jego LEI, kontrahent ten lub kontrahent, którego dotyczy nowy LEI, lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie w imieniu jednego z tych kontrahentów zgodnie z art. 9 ust. 1a–1d rozporządzenia (UE) nr 648/2012, lub podmiot, do którego jeden z tych kontrahentów delegował wykonanie obowiązku zgłaszania zgodnie z art. 9 ust. 1f rozporządzenia (UE) nr 648/2012, powiadamia repozytorium transakcji, do którego kontrahent, który podlega zdarzeniu korporacyjnemu związanemu z restrukturyzacją, zgłosił swoje kontrakty pochodne, o zmianie i zwraca się o aktualizację LEI w odnośnych kontraktach pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b), na dzień zdarzenia korporacyjnego związanego z restrukturyzacją skutkującego zmianą LEI lub kontraktów zgłoszonych po tym dniu.

2. W miarę możliwości wniosek o aktualizację identyfikatora w kontraktach pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b), składa się co najmniej 30 dni kalendarzowych przed wystąpieniem zdarzenia korporacyjnego związanego z restrukturyzacją skutkującego zmianą LEI. Jeżeli podmiot, o którym mowa w ust. 1, nie jest w stanie przekazać tych informacji repozytorium transakcji 30 dni kalendarzowych przed zdarzeniem korporacyjnym związanym z restrukturyzacją skutkującym zmianą LEI, powiadamia o tym repozytorium transakcji najszybciej, jak to możliwe.

3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, zawiera co najmniej następujące elementy:

a) LEI każdego z kontrahentów uczestniczących w zdarzeniu korporacyjnym związanym z restrukturyzacją;

b) LEI nowego kontrahenta;

c) datę, w której następuje lub nastąpiła zmiana LEI;

d) UTI odnośnych kontraktów pochodnych w przypadku, gdy zdarzenie korporacyjne związane z restrukturyzacją dotyczy tylko podzbioru kontraktów pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b);

e) dowód, że zdarzenie korporacyjne związane z restrukturyzacją miało lub ma mieć miejsce, z zastrzeżeniem przepisów dotyczących podawania informacji poufnych do wiadomości publicznej zawartych w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 596/2014.

4. W przypadku gdy kontrahent przez pomyłkę powiadamia repozytorium transakcji o zmianie swojego LEI, stosuje procedurę zwrócenia się o aktualizację swojego LEI zgodnie z ust. 1, 2 i 3.

5. W przypadku gdy kontrahent określony uprzednio za pomocą identyfikatora innego niż LEI otrzymuje LEI, zastosowanie mają procedury określone w ust. 1, 2 i 3.

6. W przypadku gdy zmiana LEI dotyczy kontrahenta mającego siedzibę w państwie trzecim, jego kontrahent dokonujący zgłoszenia mający siedzibę w Unii lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zgodnie z art. 9 ust. 1a–1d rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub podmiot, do którego kontrahent dokonujący zgłoszenia mający siedzibę w Unii delegował wykonanie obowiązku zgłaszania, inicjuje procedurę na podstawie ust. 1, 2 i 3.

7. W przypadku gdy kontrahent mający siedzibę w państwie trzecim określony uprzednio za pomocą identyfikatora innego niż LEI otrzymuje LEI, każdy kontrahent dokonujący zgłoszenia mający siedzibę w Unii, na którego ta zmiana ma wpływ, lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zgodnie z art. 9 ust. 1a–1d rozporządzenia (UE) nr 648/2012 lub podmiot, do którego kontrahent dokonujący zgłoszenia mający siedzibę w Unii delegował wykonanie obowiązku zgłaszania, wnosi o aktualizację identyfikatora kontrahenta mającego siedzibę w państwie trzecim do swojego odpowiedniego repozytorium transakcji.

8. Jeżeli zmiana LEI dotyczy podmiotu, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), b), c), e) lub g), który nie jest kontrahentem kontraktu pochodnego, kontrahent 1 lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie potwierdza repozytorium transakcji UTI odnośnych kontraktów pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b). W przypadku gdy kontrahent 1 i podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie nie potwierdzą repozytorium transakcji UTI kontraktów pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b), na które zmiana LEI ma wpływ, kontrahent 1 lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie aktualizuje LEI odnośnego podmiotu we wszystkich zgłoszeniach dotyczących odnośnych kontraktów pochodnych, o których mowa w art. 2 ust. 2 lit. a) i b), wysyłając zgłoszenie z oznaczeniem rodzaju operacji „zmiana”.

Artykuł 9

Metody i zasady dokonywania zgłoszeń

1. Podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie powiadamia swój właściwy organ oraz – jeżeli jest to inny organ – właściwy organ kontrahenta dokonującego zgłoszenia o każdym z następujących przypadków:

a) wszelkich błędnych zgłoszeniach spowodowanych błędami w systemach dokonywania zgłoszeń, które mogą mieć wpływ na znaczną liczbę zgłoszeń;

b) wszelkich przeszkodach związanych z dokonywaniem zgłoszeń, które uniemożliwiają podmiotowi przekazującemu zgłoszenie przesłanie zgłoszeń do repozytorium transakcji w terminie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

c) wszelkich istotnych problemach skutkujących błędami w sprawozdawczości, które nie spowodowałyby odrzucenia zgłoszenia przez repozytorium transakcji zgodnie z rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2022/1858 (⁷).

Podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie niezwłocznie powiadamia o każdym z tych przypadków, gdy tylko się o nich dowie.

W powiadomieniu wskazuje się co najmniej rodzaj błędu lub pominięcia, datę wystąpienia, zakres zgłoszeń, których to dotyczy, przyczyny błędów lub pominięć, działania podjęte w celu rozwiązania problemu oraz harmonogram rozwiązania problemu i dokonania korekt.

2. Jeżeli za dokonywanie zgłoszeń informacji szczegółowych dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym w imieniu kontrahenta niefinansowego wyłączną odpowiedzialność i odpowiedzialność prawną ponosi zgodnie z art. 9 ust. 1a rozporządzenia (UE) nr 648/2012 kontrahent finansowy, ten ostatni wprowadza następujące zasady:

a) zasady mające na celu zapewnienie terminowego przekazania przez kontrahenta niefinansowego następujących informacji szczegółowych dotyczących instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, jeżeli posiadania tych informacji przez kontrahenta finansowego nie można w sposób uzasadniony oczekiwać i jeżeli nie są one temu kontrahentowi finansowemu znane:

(i) identyfikator brokera, o którym mowa w polu 15 w tabeli 1 w załączniku;

(ii) członek rozliczający, o którym mowa w polu 16 w tabeli 1 w załączniku;

(iii) informacje bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą lub działalnością w zakresie zarządzania aktywami i pasywami, o czym mowa w polu 20 w tabeli 1 w załączniku;

b) zasady mające na celu zapewnienie terminowego informowania kontrahenta finansowego przez kontrahenta niefinansowego o wszelkich zmianach w obowiązkach prawnych tego ostatniego zgodnie z art. 10 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 648/2012;

c) zasady mające na celu zapewnienie należytego odnowienia przez kontrahenta niefinansowego jego LEI zgodnie z warunkami którejkolwiek z akredytowanych lokalnych jednostek operacyjnych globalnego systemu LEI;

d) zasady mające na celu zapewnienie terminowego powiadamiania kontrahenta finansowego przez kontrahenta niefinansowego o decyzji tego ostatniego dotyczącej rozpoczęcia lub zaprzestania zgłaszania szczegółowych informacji na temat instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym, zawartych z kontrahentem finansowym. Zasady takie zapewniają co najmniej, aby powiadomienia dokonano na piśmie lub za pomocą innych równoważnych środków elektronicznych co najmniej 10 dni roboczych przed dniem, w którym kontrahent niefinansowy chce rozpocząć dokonywanie zgłoszeń lub go zaprzestać.

3. Kontrahenci, podmioty odpowiedzialne za zgłaszanie oraz podmioty przekazujące zgłoszenie, stosownie do przypadku, wprowadzają zasady zapewniające, aby informacje zwrotne na temat przypadków nieudanego uzgodnienia, przekazane zgodnie z art. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2022/1858.

Artykuł 10

Termin na zgłoszenie kontraktów pochodnych

[2] Kontrahent instrumentu pochodnego, który spełnia warunki określone w art. 2 ust. 2 lit. a) lub b) w dniu 29 kwietnia 2024 r., lub podmiot odpowiedzialny za zgłaszanie zgłasza wszystkie szczegółowe informacje dotyczące tego instrumentu pochodnego wymagane zgodnie z załącznikiem w drodze przekazania zgłoszenia z oznaczeniem rodzaju zdarzenia »aktualizacja« w terminie 180 dni kalendarzowych od dnia 29 kwietnia 2024 r., chyba że w tym okresie przekazał zgłoszenie z oznaczeniem rodzaju operacji »zmiana« lub »korekta« w odniesieniu do tego instrumentu pochodnego.

Artykuł 11

Uchylenie

Rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1247/2012 traci moc.

Odesłania do uchylonego rozporządzenia traktuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 12

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 29 kwietnia 2024 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 10 czerwca 2022 r.