Komentarz do ustawy o CIT 2022 - Art. 18f

I. Uwagi ogólne

1

[Cele regulacji] Artykuł 18f został dodany przez art. 3 pkt 2 ustawy z 19 lipca 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1649) zmieniającej ustawę o CIT z dniem 1 stycznia 2020 r. jako tzw. ulga na złe długi. Jest to już druga instytucja o tej nazwie, po regulacji art. 89a-89b ustawy o VAT i nieprzypadkowo regulacje te są bardzo podobne do siebie, ponieważ komentowany przepis, z nielicznymi różnicami, oparty jest na regulacji VAT. Ponadto, po fiasku stosowania przepisów o korekcie kosztów przez nierzetelnych dłużników i znikomych, trudnych do osiągnięcia, korzyściach wynikających ze stosowania przepisów o wierzytelnościach nieściągalnych i odpisach w tym zakresie, ta nowa regulacja stała się niezbędna w ustawie o CIT.

Cel, jaki chciał osiągnąć projektodawca tej ulgi, wyjaśnia uzasadnienie do projektu ustawy z 19 lipca 2019 r. Jest to mianowicie:

● likwidacja opóźnień w płatnościach (zjawisko przeterminowanych należności dotyka około 80% firm w Polsce),

● wsparcie podmiotów, których kontrahenci mają opóźnienie w płatnościach poprzez wprowadzenie możliwości skorzystania z prawa do pomniejszenia podstawy opodatkowania/zwiększenia straty przez wierzyciela,

● zachęcenie niesumiennych kontrahentów do regulowania swoich zobowiązań zgodnie z ustalonymi terminami płatności poprzez nałożenie obowiązków na dłużników do zwiększenia podstawy opodatkowania/zmniejszenia straty o wartość złego długu przychodowej (dochodowej), a nie kosztowej.

II. Mechanizm działania ulgi [art. 18f ust. 1, 2, 4, 9, 11 i 15]

2

Wierzyciel może zmniejszyć podstawę opodatkowania o zaliczaną do przychodów należnych wartość wierzytelności o zapłatę świadczenia pieniężnego, która nie została uregulowana lub zbyta, przy czym zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.