Komentarz do ustawy o pomocy społecznej - Art. 11

[Konsekwencje marnotrawienia świadczeń] Omawiany art. 11 u.p.s. jest elementem systemu środków kontroli organu pomocy społecznej nad bieżącym wykorzystaniem udzielonego świadczenia. A mówiąc prościej, dotyczy tzw. marnotrawienia świadczeń. Przepis ten odnosi się bezpośrednio do art. 3 ust. 3 u.p.s., zgodnie z którym, rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy. Stanowi zatem następstwo zobowiązania organów pomocy społecznej do przyznawania i udzielania tylko takich świadczeń, których rodzaj, forma czy rozmiar są dopasowane do okoliczności.

Podstawą wstrzymania lub odmowy przyznania świadczenia jest naganne zachowanie beneficjentów pomocy społecznej. Marnotrawienie świadczeń jest pierwszym z takich przewinień. O marnotrawieniu otrzymanych świadczeń możemy mówić w przypadkach, gdy:

● efekt wydatkowania środków pochodzących ze świadczenia nie spowoduje realizacji celu, jakiemu prawo do świadczenia ma służyć – czyli świadczeniobiorca przeznacza środki na coś, co nie jest niezbędną potrzebą bytową, wydaje pieniądze niegospodarnie, rozrzutnie;

● środki pochodzące ze świadczenia nie będą w ogóle wydatkowane, ale zachowywane bez logicznego związku z poprawą sytuacji życiowej osoby, której mają służyć, np. w postaci świadomego łamania regulaminu domu pomocy społecznej czy niewykorzystywania przyznanych usług opiekuńczych (np. niewpuszczanie do domu osoby wykonującej takie usługi);