Na podstawie art. 6 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161, z 1992 r. Nr 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, z 1995 r. Nr 85, poz. 426, z 1996 r. Nr 43, poz. 189 i Nr 146, poz. 680, z 1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i 944, z 1998 r. Nr 162, poz. 1126 oraz z 2000 r. Nr 114, poz. 1193, Nr 120, poz. 1268 i Nr 122, poz. 1315) zarządza się, co następuje:

§ 1.Wierzyciel jest obowiązany do systematycznej kontroli terminowości zapłaty zobowiązań pieniężnych.

§ 2.1. Jeżeli należność nie zostanie zapłacona w terminie określonym w decyzji albo wynikającym z przepisu prawa, wierzyciel, z zastrzeżeniem ust. 2, wysyła do zobowiązanego upomnienie, którego wzór stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia, z zagrożeniem wszczęcia egzekucji po upływie siedmiu dni od dnia doręczenia upomnienia.

2. Wierzyciel może wszcząć postępowanie egzekucyjne bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadkach określonych w odrębnych przepisach.

§ 3.1. Upomnienie sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden przeznaczony jest dla zobowiązanego, a drugi pozostaje w aktach sprawy.

2. Upomnienie oznacza się kolejnym numerem ewidencji upomnień, prowadzonej według wzoru stanowiącego załącznik nr 2 do rozporządzenia.

3. Wierzyciel wysyła upomnienie za pośrednictwem Poczty Polskiej przesyłką poleconą, z tym że na potwierdzeniu odbioru umieszcza numer, o którym mowa w ust. 2, poprzedzony symbolem „Up". Upomnienie może być również doręczone bezpośrednio przez wierzyciela w sposób określony w Kodeksie postępowania administracyjnego.

4. W razie nieotrzymania potwierdzenia odbioru upomnienia w ciągu dziesięciu dni od daty nadania, wierzyciel składa reklamację w jednostce organizacyjnej Poczty Polskiej, w której nadano upomnienie. W przypadku zaginięcia upomnienia lub braku dowodu doręczenia zobowiązanemu upomnienia, wysyła się je ponownie.

§ 4.Po bezskutecznym upływie terminu określonego w upomnieniu wierzyciel wystawia tytuł wykonawczy, którego wzór stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 11.

§ 5.1. Jeżeli wierzyciel jest upoważniony do zastosowania środka egzekucyjnego we własnym zakresie i zastosowanie tego środka jest możliwe, bezzwłocznie dokonuje czynności egzekucyjnych.

2. Jeżeli wierzyciel nie posiada uprawnień do prowadzenia egzekucji we własnym zakresie albo posiada te uprawnienia w ograniczonym zakresie, ale prowadzona przez niego egzekucja okazała się bezskuteczna, niezwłocznie kieruje tytuł wykonawczy do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla miejsca zamieszkania (siedziby) zobowiązanego lub miejsca położenia mienia zobowiązanego.

3. Wierzyciel przekazuje organowi egzekucyjnemu posiadane informacje o majątku i źródłach dochodu zobowiązanego.

4. Jeżeli zobowiązany zalega z uiszczeniem należności, od których ustalenia lub określenia przysługuje mu powództwo do sądu lub środek zaskarżenia, i wniósł takie powództwo lub środek, wierzyciel stosuje środki egzekucyjne we własnym zakresie bądź przesyła tytuł wykonawczy do naczelnika urzędu skarbowego tylko wówczas, gdy wniesienie środka prawnego nie wstrzymuje obowiązku zapłaty. Jeżeli jednak wierzyciel uzna, że okoliczności sprawy uzasadniają zaniechanie wszczęcia egzekucji - zawiesza postępowanie.

5. Przed zastosowaniem środków egzekucyjnych we własnym zakresie bądź wysłaniem tytułu egzekucyjnego do naczelnika urzędu skarbowego wierzyciel sprawdza, czy należność nie wpłynęła na jego rachunek bankowy lub za pośrednictwem Poczty Polskiej albo nie została wpłacona bezpośrednio gotówką do kasy.

§ 6.1. Do tytułów wykonawczych przesyłanych do organu egzekucyjnego wierzyciel załącza ewidencję, której wzór stanowi załącznik nr 4 do rozporządzenia, z zastrzeżeniem § 11.

2. Ewidencję, o której mowa w ust. 1, załącza się w dwóch egzemplarzach, z których pierwszy przeznaczony jest dla organu egzekucyjnego, a drugi, po potwierdzeniu przyjęcia tytułów do egzekucji, organ ten zwraca wierzycielowi.

3. Wierzyciel jest obowiązany przesyłać tytuły wykonawcze do organu egzekucyjnego systematycznie i bez zwłoki.

§ 7.Wierzyciel jest uprawniony do uzyskania w organie egzekucyjnym informacji o sposobie załatwienia wniosku egzekucyjnego.

§ 8.1. Wierzyciel niezwłocznie zawiadamia organ egzekucyjny o każdej zmianie wysokości egzekwowanej należności, jej odroczeniu, rozłożeniu na raty, umorzeniu albo zapłaceniu.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do wierzycieli prowadzących egzekucję we własnym zakresie.

§ 9.Wniosek wierzyciela do organu egzekucyjnego o zabezpieczenie należności pieniężnej sporządza się według wzoru stanowiącego załącznik nr 5 do rozporządzenia.

§ 10.1. Jeżeli przy dochodzeniu należności pieniężnej określonej w art. 2 § 1 pkt 2a ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zwanej dalej „ustawą", zachodzi potrzeba skorzystania z pomocy obcego państwa stosownie do przepisów rozdziału 7 w dziale I ustawy, wierzyciel kieruje wniosek o udzielenie pomocy do ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

2. Wniosek o udzielenie pomocy sporządza się:

1) w zakresie udzielenia informacji - według wzoru stanowiącego załącznik nr 6 do rozporządzenia,

2) w zakresie powiadomienia o pismach lub orzeczeniach - według wzoru stanowiącego załącznik nr 7 do rozporządzenia,

3) w zakresie wszczęcia egzekucji lub dokonania zabezpieczenia - według wzoru stanowiącego załącznik nr 8 do rozporządzenia.

3. Do wniosku o powiadomienie dołącza się oryginał i odpis dokumentu lub pisma, którego dotyczy ten wniosek.

4. Do wniosku o wszczęcie egzekucji dołącza się:

1) 2 odpisy tytułu wykonawczego,

2) odpis prawomocnego, ostatecznego orzeczenia lub innego aktu prawnego stanowiącego podstawę do wystawienia tytułu wykonawczego,

3) oświadczenie wierzyciela, od jakiej daty możliwe jest wszczęcie egzekucji oraz że spełnione zostały warunki, o których mowa w art. 66n § 1 ustawy,

4) odpis informacji właściwego organu egzekucyjnego o bezskuteczności całości lub części egzekucji prowadzonej w Rzeczypospolitej Polskiej w celu ściągnięcia należności objętych wnioskiem.

5. Do wniosku o dokonanie zabezpieczenia dołącza się:

1) odpis wniosku o dokonanie zabezpieczenia, o którym mowa w art. 156 ustawy,

2) odpis informacji właściwego organu egzekucyjnego o niemożności zabezpieczenia w całości lub w części należności objętych wnioskiem o dokonanie zabezpieczenia,

3) odpis decyzji o zabezpieczeniu, jeżeli wniosek dotyczy zabezpieczenia zobowiązania podatkowego przed wydaniem decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego lub określającej wysokość zaległości podatkowej.

6. Wierzyciel jest obowiązany niezwłocznie powiadamiać ministra właściwego do spraw finansów publicznych o okolicznościach mających znaczenie dla pomocy świadczonej przez obce państwo, a w szczególności o zmianie wysokości zobowiązania objętego wnioskiem o wszczęcie egzekucji.

7. W razie otrzymania informacji o niemożności wyegzekwowania zobowiązania objętego wnioskiem o wszczęcie egzekucji, wierzyciel może wystąpić do ministra właściwego do spraw finansów publicznych, w terminie miesiąca od dnia otrzymania takiej informacji, z wnioskiem o kontynuowanie postępowania egzekucyjnego, jeżeli z otrzymanej informacji wynika możliwość kontynuowania postępowania egzekucyjnego.

§ 11.Traci moc rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 maja 1999 r. w sprawie sposobu postępowania wierzycieli należności pieniężnych przy podejmowaniu czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych (Dz. U. Nr 50, poz. 510), z wyjątkiem załączników nr 4 i 5, które mogą być stosowane do dnia 31 grudnia 2001 r.

§ 12.[1] Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Załączniki do rozporządzenia Ministra Finansów
z dnia 4 lipca 2001 r. (poz. 790)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

EWIDENCJA WYSŁANYCH UPOMNIEŃ

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5

Załącznik nr 6

Załącznik nr 7

Załącznik nr 8