Akt prawny
obowiązujący
Wersja aktualna
Wersja aktualna
obowiązujący
Alerty
DYREKTYWA RADY
z dnia 15 grudnia 1969 r.
w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do szkła kryształowego (69/493/EWG)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności art. 100,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno - Społecznego,
a także mając na uwadze, co następuje:
w niektórych Państwach Członkowskich możliwości nazewnictwa wyrobów ze szkła kryształowego oraz wynikające zeń zobowiązania dotyczące składu tych wyrobów są przedmiotem zróżnicowanego ustawodawstwa; różnice te przeszkadzają w handlu tymi produktami i mogą być źródłem zniekształceń w konkurencji wewnątrz Wspólnoty;
wymienione przeszkody w ustanawianiu i funkcjonowaniu Wspólnego Rynku mogą być wyeliminowane, jeżeli takie same przepisy prawne zostaną przyjęte przez wszystkie Państwa Członkowskie;
odnośnie do nazewnictwa przewidzianego dla różnych kategorii szkła kryształowego oraz charakterystyki tych kategorii, przepisy wspólnotowe, które zostaną ustanowione, mają na celu ochronę z jednej strony nabywcy przed oszustwem, z drugiej strony producenta przestrzegającego tych przepisów;
w celu wprowadzenia wspólnotowego ustawodawstwa, niezbędne jest ustanowienie jednolitych metod mających na celu ustalenie właściwości chemicznych i fizycznych wyrobów ze szkła kryształowego noszącyh nazwy określone w niniejszej dyrektywie,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Artykuł 1
Niniejsza dyrektywa stosuje się do wyrobów wymienionych w pozycji 70.13 Wspólnej Taryfy Celnej.
Artykuł 2
Państwa Członkowskie podejmą wszelkie stosowne środki prawne mające na celu zapewnienie zgodności składu, sposobu produkcji, oznakowania oraz wszelkich form reklamy wyrobów określonych w art. 1 z regułami i definicjami określonymi w niniejszej dyrektywie i jej załącznikach.
Artykuł 3
Państwa Członkowskie podejmą wszelkie stosowne środki prawne w celu zapewnienia, by nazwy figurujące w kolumnie b) w załączniku I nie mogły być używane w handlu do określania produktów innych niż produkty posiadające właściwości wymienione w kolumnach d)-g) w załączniku I.
Artykuł 4
1. Jeżeli produkt będący przedmiotem niniejszej dyrektywy nosi jedną z nazw wymienionych w załączniku I w kolumnie b) może być również wyposażony w symbol identyfikacyjny określony w załączniku I w kolumnach h) i i) niniejszej dyrektywy.
2. W przypadku, gdy znak fabryczny, nazwa przedsiębiorstwa lub wszelki inny napis zawiera w całości lub jako przymiotnik bądź rdzeń nazwę określoną w kolumnach b) i c) załącznika I lub do niej podobną w stopniu umożliwiającym pomyłkę, Państwa Członkowskie podejmą wszelkie stosowne środki, by bezpośrednio po znaku fabrycznym, nazwie przedsiębiorstwa lub napisie figurowała w sposób widoczny:
a) nazwa produktu jeżeli posiada on właściwości wymienione w kolumnach od d) do g) w załączniku I,
b) określenie dokładnej natury produktu, jeżeli nie posiada on właściwości wymienionych w kolumnach d) - g) w załączniku I.
Artykuł 5
Nazwy i symbole identyfikacyjne wymienione w załączniku I mogą być wymienione na tej samej etykiecie.
Artykuł 6
Zgodność pomiędzy nazwami i symbolami identyfikacyjnymi z jednej strony a właściwościami wymienionymi w załączniku I w kolumnach d) - g) z drugiej strony może być sprawdzana jedynie za pomocą metod określonych w załączniku II.
Artykuł 7
Produkty przeznaczone na wywóz poza Wspólnotę nie podlegają przepisom niniejszej dyrektywy.
Artykuł 8
Państwa Członkowskie wprowadzą w życie środki konieczne do realizacji niniejszej dyrektywy w ciągu 18 miesięcy od dnia notyfikacji i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję. Po notyfikacji niniejszej dyrektywy Państwa Członkowskie będą informowały Komisję, z wyprzedzenim umożliwiającym jej przedstawienie uwag, o wszelkich istotnych projektach przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjncyh, które zamierzają przyjąć w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.
Artykuł 9
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 15 grudnia 1969 r.
| W imieniu Rady | |
| H.J. KOSTER | |
| Przewodniczący |
(1) Dz.U. nr C 108 z 19.10.1968 str.35.
ZAŁĄCZNIK I
LISTA KATEGORII SZKŁA KRYSZTAŁOWEGO
| Nr | Nazwa kategorii | Właściwości | Oznakowanie | |||||||
| Informacje wyjaśniające | Tlenki metalu (w procentach) | Gęstość | Współczynnik refrakcji | Twardość powierzchni | Kształt symbolu | Uwagi | ||||
| a | b | c | d | e | f | g | h | i | ||
| 1 | KRYSZTAŁ WYSOKOGATUNKOWY CRISTAL SUPERIEUR CRISTALLO SUPERIORE HOCHBLEIKRISTALL VOLLOODKRISTAL | 30% 30% 30% 30% 30% | Nazwy mogą być dowolnie używane, niezależnie od kraju pochodzenia lub kraju przeznaczenia | PbO ≥ 30% | ≥ 3,00 | (x) | ○ | Etykiety okrągłe w kolorze złotym, o śred. ≥ 1 cm | ||
| 2 | KRYSZTAŁ OŁOWIOWY CRISTAL AU PLOMB CRISTALLO AL PIOMBO BLEIKRISTALL LOODKRISTAL | 24% 24% 24% 24% 24% | Liczba wskazuje procentową zawartość tlenku ołowiu | PbO ≥ 24% | ≥ 2,90 | (x) | ||||
| 3 | SZKŁO DŻWIĘCZNE WYSOKOGATUNKOWE CRISTALLIN VETRO SONORO SUPERIORE KRISTALLGLAS KRISTALLYNGLAS1 SONOORGLAS2 | Mogą być używane jedynie nazwy w języku lub językach kraju, w którym produkt jest sprzedawany Wyjątek : Na rynku | ZnO, BaO, PbO, K2O Sam lub łącznie ≥ 10% | ≥ 2,45 | nD ≥1,520 | □ | Etykiety kwadratowe w kolorze srebrnym bok ≥ 1 cm | |||
| 4 | SZKŁO DŻWIĘCZNE VERRE SONORE VETRO SONORO KRISTALLGLAS SONOORGLAS | Niemieckim szkło prasowane o zawartości 18 % PbO i gęstości minimum 2,70 może być sprzedawane pod nazwą «Pressbleikristall» lub «Bleikristall gepresst» (o tej samej czcionce) | BaO, PbO, K2O Sam lub łącznie ≥ 10% | ≥ 2,40 | Vickers –550 ±20 | ∆ | Etykiety w kształcie trójkąta równobocznego w kolorze srebrnym bok ≥ 1cm | |||
| x nD ≥ 1,545 jako kryterium określania pomocniczego nie niszczącego produktów (w momencie przywozu). 1 w Belgii. 2 w Niderlandach. | ||||||||||
ZAŁĄCZNIK II
METODY OKREŚLANIA WŁAŚCIWOŚCI CHEMICZNYCH I FIZYCZNYCH KATEGORII SZKŁA KRYSZTAŁOWEGO
1. ANALIZY CHEMICZNE
1.1. BaO i PbO
1.1.1. Oznaczanie sumy: BaO + PbO
Zważyć z dokładnością do 0,0001 g około 0,5 g proszku szklanego i włożyć go do platynowej parownicy. Zwilżyć wodą i dodać 10 ml 15- procentowego roztworu kwasu siarkowego i 10 ml kwasu fluorowodorowego. Podgrzewać w łaźni piaskowej aż do wydzielenia się białych oparów. Pozostawić do ostygnięcia i ponownie poddać działaniu 10 ml kwasu fluorowodorowego. Podgrzewać do ponownego pojawienia się białych oparów. Pozostawić do ostygnięcia i opłukać ścianki parownicy wodą. Podgrzewać do ponownego pojawienia się białych oparów. Pozostawić do ostygnięcia, dodać ostrożnie 10 ml wody, następnie przelać do zlewki o pojemności 400 ml. Wypłukać kilkakrotnie parownicę 10- procentowym roztworem kwasu siarkowego i rozcieńczyć za pomocą tego samego roztworu do 100 ml. Utrzymywać w stanie wrzenia przez 2-3 minuty. Pozostawić w spoczynku przez noc.
Przesączyć za pomocą tygla do sączenia o współczynniku porowatości 4, przemyć najpierw za pomocą roztworu 10- procentowego kwasu siarkowego, następnie dwa lub trzy razy za pomocą alkoholu etylowego. Suszyć przez godzinę w suszarce w temperaturze 150°C. Zważyć BaSO4 + PbSO4.
1.1.2 . Oznaczanie BaO
Zważyć z dokładnością do 0,0001 g około 0,5 g proszku szklanego i włożyć go do platynowej parownicy. Zwilżyć wodą i dodać 10 ml kwasu fluorowodorowego i 5 ml kwasu nadchlorowego. Podgrzewać w łaźni piaskowej aż do wydzielenia się białych oparów.
Pozostawić do ostygnięcia i ponownie poddać działaniu 10 ml kwasu fluorowodorowego. Podgrzewać do ponownego pojawienia się białych oparów. Pozostawić do ostygnięcia i opłukać ścianki parownicy wodą destylowaną. Podgrzewać ponownie i odparować prawie do sucha. Wznowić proces przy użyciu 50 ml 10- procentowego kwasu chlorowodorowego lekko pogrzewając w celu ułatwienia rozpuszczenia. Przelać do zlewki o objętości 400 ml i rozcieńczyć wodą do 200 ml. Doprowadzić do wrzenia i przepuścić przez gorący roztwór strumień siarkowodoru. Gdy siarczek ołowiu osadzi się na dnie naczynia zatrzymać strumień gazu. Przesączyć przez papier o ścisłej teksturze i przemyć zimną wodą nasyconą siarkowodorem.
Doprowadzić do wrzenia filtraty i ewentualnie zmniejszyć ich objętość przez odparowanie do 300 ml. Dodać do wrzątku 10 ml 10- procentowego roztworu kwasu siarkowego. Zdjąć z ognia i pozostawić w spoczynku przez 4 godziny.
Przesączyć przez papier o ścisłej teksturze i przemyć zimną wodą. Wyprażyć osad w temperaturze 1050°C i zważyć BaSO4.
1.2. Oznaczanie ZnO
Odparować filtraty pochodzące z oddzielenia BaSO4 zmniejszając ich objętość do 200 ml. Zobojętnić amoniakiem w obecności czerwieni metylowej i dodać 20 ml kwasu siarkowego N/10. Doprowadzić Ph do 2 (Ph-metr) przez dodanie kwasu siarkowego N/10 lub lub sody kaustycznej N/10 w zależności od przypadku i strącić na zimno siarczek cynku przepuszczając strumień siarkowodoru. Pozostawić na 4 godziny w celu wytworzenia się osadu, następnie zebrać osad na filtrze papierowym o ścisłej teksturze. Przemyć zimną wodą nasyconą siarkowodorem. Rozpuścić osad na filtrze wlewając nań 25 ml gorącego roztworu 10- procentowego kwasu chlorowodowego. Przemywać filtr wrzącą wodą aż do otrzymania 150 ml. Zobojętnić amoniakiem w obecności papierka lakmusowego, następnie dodać 1-2 g stałej urotropiny w celu ustalenia Ph na poziomie 5. Dodać kilka kropel świeżo przygotowanego 0,5- procentowego roztworu wodnego oranżu ksylenolu i miareczkować roztworem Complexon III N/10 aż do zmiany barwy z czerwonej na cytrynowożółtą.
1.3. Oznaczanie K2O
przez strącanie i ważenie czterofenylu borku K.
Trawienie: 2 g szkła po rozdrobnieniu i przesianiu są poddawane trawieniu przez
2 ml skoncentrowanego HNO3
15 ml NCOI4
25 ml HF
w platynowej parownicy w łaźni wodnej, a następnie w łaźni piaskowej. Po wydzieleniu się obfitych oparów nadchlorowych (aż do wyschnięcia) rozpuścić przy użyciu 20 ml gorącej wody i 2-3 g skoncentrowanego HCl.
Przelać do szklanej kolby mierniczej 200 ml i dopełnić wodą destylowaną.
Odczynniki : 6- procentowy roztwór czterofenylu borku sodu : rozpuścić 1,5 g odczynnika w 250 ml wody destylowanej. Zlikwidować utrzymujące się lekkie zmętnienie dodając 1 g uwodnionego tlenku glinowego. Wstrząsać przez 5 minut i przesączać zwracając uwagę, by przesączyć ponownie 20 pierwszych otrzymanych mililitrów.
Roztwór do mycia osadu: Przygotować trochę soli K poprzez strącenie w roztworze około 0,1 g KCl na 50 ml HCl N/10, do którego należy wlewać mieszając roztwór czterofenylu borku aż do ustania procesu strącania. Przesączyć przez filtr ze spieku. Umyć wodą destylowaną. Wysuszyć w suszarce w temperaturze pokojowej. Następnie wlać 20-30 mg otrzymanej soli do 250 ml wody destylowanej. Zamieszać do czasu do czasu. Po 30 minutach dodać 0,5-1 g uwodnionego tlenku glinowego. Mieszać przez kilka minut. Przesączyć.
Sposób postępowania: Pobrać z ciekłego chlorowodoru do trawienia objętość odpowiadającą około 10 mg K2O. Rozrzedzić do około 100 ml. Powoli wlać roztwór odczynnika czyli 10 ml na zakładane 5 mg K2O lekko mieszając. Pozostawić w spoczynku na 15 minut maksymalnie, a następnie przesączyć przy użyciu wytarowanego tygla z filtrem ze spieku nr 3 lub 4. Przemyć roztworem do mycia. Suszyć przez 30 minut w temperaturze 120°C. Mnożnik analityczny 0,13 143 dla K2O.
1.4. Dopuszczalne odchylenia
± 0,1 wartości bezwzględnej przy każdym oznaczaniu
Jeżeli w wyniku analizy otrzyma się wartości poniżej wyznaczonych granic (30, 24 lub 10%), należy przyjąć średnią z conajmniej trzech analiz. Jeżeli jest ona wyższa lub równa odpowiednio 29,95, 23,95 lub 9,95, szkło powinno być zaliczone do kategorii o wartościach odpowiednio 30, 24, 10%.
2. OKREŚLANIE CECH FIZYCZNYCH
2.1. Gęstość
Metoda z użyciem wagi hydrostatycznej z dokładnością do ± 0,01. Próbka o wadze minimum 20 g jest ważona w powietrzu i w zanurzeniu w wodzie destylowanej o temperaturze 20°C.
2.2. Współczynnik refrakcji
Współczynnik jest mierzony w refrakcjometrze z dokładnością do ± 0,01.
2.3. Mikrotwardość
Twardość Vickers powinna być określana zgodnie z normą ASTM E 92-65 (Rewizja 1965), ale przy użyciu obciążenia 50 g i przyjmując średnią z 15 pomiarów.
