RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 291 ust. 2,

uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (¹), w szczególności jej art. 395 ust. 1,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W piśmie zarejestrowanym przez Sekretariat Generalny Komisji w dniu 9 września 2009 r. Litwa zwróciła się o upoważnienie do dalszego stosowania środka stanowiącego odstępstwo od przepisów dyrektywy 2006/112/WE dotyczących określenia podatnika zobowiązanego do zapłaty organom podatkowym podatku od wartości dodanej (VAT).

(2) Zgodnie z art. 395 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE pismem z dnia 27 października 2009 r. Komisja poinformowała pozostałe państwa członkowskie o wniosku złożonym przez Litwę. Pismem z dnia 29 października 2009 r. Komisja zawiadomiła Litwę, że posiada wszystkie informacje, które uważa za konieczne do rozpatrzenia wniosku.

(3) Celem środka jest, by do zapłaty podatku VAT należnego od dostawy towarów i świadczenia usług w przypadku postępowań dotyczących niewypłacalności lub postępowań restrukturyzacyjnych pod nadzorem sądowym oraz transakcji dotyczących drewna nadal zobowiązani byli odbiorcy.

(4) Trudności finansowe często uniemożliwiają podatnikom, w stosunku do których toczy się postępowanie dotyczące niewypłacalności lub postępowanie restrukturyzacyjne pod nadzorem sądowym, zapłatę organom podatkowym podatku VAT z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług. Jednakże odbiorca, o ile jest podatnikiem mającym prawo do odliczania podatku VAT, może odliczyć ten podatek, nawet jeśli dostawca nie zapłacił go organom podatkowym.

(5) Ze względu na charakter rynku oraz działających na nim przedsiębiorstw, Litwa napotkała trudności na rynku drewna, zdominowanym przez małe przedsiębiorstwa, będące często odsprzedawcami i pośrednikami, które okazały się trudne do kontrolowania przez organy podatkowe. Najbardziej rozpowszechnioną formą uchylania się od zobowiązań jest wystawienie faktury przez przedsiębiorstwo, które następnie znika nie płacąc podatku, pozostawiając klientom ważną fakturę dającą podstawę do odliczenia VAT.

(6) Poprzez wyznaczenie jako osoby zobowiązanej do uiszczenia podatku VAT w wymienionych powyżej przypadkach odbiorcy – o ile ma on status podatnika - odstępstwo likwiduje trudności związane z poborem VAT, nie wpływając na kwotę należnego podatku. Rezultatem tego jest, z jednej strony, ułatwienie pracy organów podatkowych przy poborze podatku oraz, z drugiej strony, zapobieżenie niektórym rodzajom uchylania się od opodatkowania lub unikania opodatkowania. W tym względzie, środek ten stanowi odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE, stanowiącego, że do zapłaty podatku jest zwykle obowiązany podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług.

(7) Upoważnienie do stosowania tego środka zostało wcześniej przyznane na mocy decyzji Rady 2006/388/WE (²), zgodnie z mającą wówczas zastosowanie dyrektywą Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (³).

(8) Stan prawny i faktyczny uzasadniający obecne zastosowanie przedmiotowego środka upraszczającego pozostaje wciąż bez zmian. Należy zatem upoważnić Litwę do stosowania środka w kolejnym określonym przedziale czasowym.

(9) Niniejsze odstępstwo nie wpłynie negatywnie na zasoby własne Unii uzyskane z tytułu VAT,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W drodze odstępstwa od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE, upoważnia się Litwę do dalszego wyznaczania podatników, na rzecz których dokonywane są następujące dostawy towarów i świadczenia usług, jako osób zobowiązanych do zapłaty podatku VAT:

a) dostawy towarów i świadczenia usług przez podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie dotyczące niewypłacalności lub postępowanie restrukturyzacyjne pod nadzorem sądowym;

b) dostawy drewna.

Artykuł 2

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem powiadomienia o niej.

Niniejszą decyzję stosuje się do dnia 31 grudnia 2021 r. [1]

Ewentualny wniosek o przedłużenie środka określonego w niniejszej decyzji przedkłada się Komisji do dnia 31 marca 2018 r., a do wniosku załącza się sprawozdanie dotyczące stosowania tego środka.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja skierowana jest do Republiki Litewskiej.

Artykuł 4

Niniejsza decyzja zostaje opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 lutego 2010 r.