(1)

Rozporządzeniem (UE) 2018/1240 ustanowiono europejski system informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż ("ETIAS") dla obywateli państw trzecich zwolnionych z obowiązku posiadania wizy do celów wjazdu i pobytu na terytorium państw członkowskich.

(2)

W celu uzyskania zezwolenia na podróż wniosek składa bezpośrednio wnioskodawca bądź osoba trzecia lub komercyjny podmiot pośredniczący, jeżeli zostały upoważnione przez wnioskodawcę do złożenia wniosku w jego imieniu.

(3)

W kontekście porównywalnych systemów zezwoleń na podróż wiadomo, że komercyjne podmioty pośredniczące dopuszczają się nadużyć. Nadużycia te mogą przybierać różne formy, takie jak: próby wprowadzenia wnioskodawców w błąd, tak aby sądzili, że strona internetowa podmiotu jest oficjalną ogólnodostępną stroną internetową lub aplikacją na urządzenia mobilne służącą do składania wniosku, co stwarza fałszywe wrażenie, że dodatkowa opłata naliczana przez komercyjny podmiot pośredniczący jest obowiązkowym elementem procesu składania wniosków, a nie dobrowolnie ponoszoną ceną za skorzystanie z usługi komercyjnej; wykorzystywanie danych osobowych lub finansowych dostarczonych przez wnioskodawcę w celu dokonania oszustwa; naliczanie nieracjonalnie wysokiej ceny za usługę lub niezłożenie wniosku w imieniu wnioskodawcy w wymaganym terminie lub formacie bądź niezapewnienie odpowiedniej jakości wniosku.

(4)

W celu umożliwienia wykrywania nadużyć i zapobiegania ich powtórzeniu należy udostępnić internetowy formularz pozwalający na zgłaszanie nadużyć ze strony komercyjnych podmiotów pośredniczących za pomocą specjalnej ogólnodostępnej strony internetowej i aplikacji na urządzenia mobilne. Aby zwrócić uwagę na możliwość zgłoszenia nadużycia i ułatwić takie zgłoszenie, informacje dotyczące procesu zgłoszenia należy umieścić w widoczny sposób na ogólnodostępnej stronie internetowej i w aplikacji na urządzenia mobilne. Formularz powinien zawierać standardowe pola, a także rubrykę, w której użytkownik jest proszony o wpisanie szczegółowych informacji na temat zachowania stanowiącego nadużycie.

(5)

W celu zapewnienia, aby wnioskodawcy byli odpowiednio poinformowani o charakterze i celu systemu zgłaszania nadużyć, w formularzu należy wyjaśnić, że system ten służy do celów monitorowania, nie gromadzi żadnych danych osobowych, nie stanowi kanału do odwołania się od decyzji w sprawie wniosków ani nie zastępuje korzystania ze środków zaskarżenia na mocy prawa administracyjnego, cywilnego lub karnego.

(6)

Jednostka centralna ETIAS powinna otrzymywać i oceniać takie zgłoszenia, uwzględniając podobieństwa zgłaszanych nadużyć i powtarzające się nadużycia. Jednostka centralna ETIAS powinna w razie potrzeby regularnie składać Komisji sprawozdania na temat zgłoszonych nadużyć i dokonanych ocen. Komisja powinna uwzględniać te oceny przy opracowywaniu kampanii informacyjnych, o których mowa w art. 72 rozporządzenia (UE) 2018/1240. Na podstawie tych ocen jednostka centralna ETIAS powinna odpowiednio aktualizować informacje dla ogółu społeczeństwa, o których mowa w art. 71 rozporządzenia (UE) 2018/1240, w szczególności informacje dla wnioskodawców.

(7)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej ("TUE") i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej ("TFUE"), Dania nie uczestniczyła w przyjęciu rozporządzenia (UE) 2018/1240 i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Jednak ze względu na to, że rozporządzenie (UE) 2018/1240 opiera się na dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania powiadomiła w dniu 21 grudnia 2018 r. o swojej decyzji w sprawie wdrożenia rozporządzenia (UE) 2018/1240 do swojego prawa krajowego.

(8)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (2); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(9)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (3), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (4).

(10)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (6).

(11)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (7), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (8).

(12)

W odniesieniu do Cypru, Bułgarii, Rumunii i Chorwacji niniejsze rozporządzenie stanowi akt oparty na dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związany odpowiednio w rozumieniu art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r. oraz art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.

(13)

Zgodnie z art. 42 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 (9) skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych; swoją opinię wydał on w dniu 4 września 2020 r.

(14)

Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Inteligentnych Granic (ETIAS),

a)

potwierdzenie otrzymania zgłoszenia oraz potwierdzenie daty i godziny złożenia formularza;

b)

przypomnienie wszelkich istotnych informacji dotyczących składania wniosku o zezwolenie na podróż, o których mowa w art. 71 rozporządzenia (UE) 2018/1240;

c)

informacje o tym, że zgłoszenie nadużycia służy do monitorowania i ulepszania europejskiego systemu informacji o podróży oraz zezwoleń na podróż. Mechanizm zgłaszania nadużyć nie służy natomiast do składania skarg w indywidualnych przypadkach ani nie zastępuje dochodzenia roszczeń w postępowaniu administracyjnym, cywilnym lub karnym, które mogą być przewidziane w obowiązującym prawie krajowym.

a)

monitorowanie, przetwarzanie i analizowanie wszystkich zgłoszeń nadużyć;

b)

publikowanie na specjalnej ogólnodostępnej stronie internetowej oraz w aplikacji na urządzenia mobilne istotnych informacji na temat zapobiegania nadużyciom.

a)

zanonimizowany opis zgłoszonych przypadków nadużyć ze wskazaniem ich podobieństw, nadużyć powtarzających się, zauważonych tendencji i cech nadużyć;

b)

przegląd działań podjętych w celu dostosowania informacji dla ogółu społeczeństwa i wnioskodawców.

a)

Formularz zgłoszenia nadużycia ze strony komercyjnego podmiotu pośredniczącego powinien mieć następujący tytuł:

b)

Na początku formularza należy umieścić następujące informacje:

c)

Formularz musi zawierać pola wymagające wprowadzenia informacji, umożliwiające wpisanie informacji określonych w poniższej tabeli (choć niekoniecznie w podanej kolejności) zgodnie ze wskazanymi normami, formatami i wymogami.