(1)

Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk (1) (zwana dalej „konwencją berneńską”) została zawarta przez Unię na mocy decyzji Rady 82/72/EWG (2) i weszła w życie w dniu 1 września 1982 r.

(2)

Zgodnie z art. 17 konwencji berneńskiej Stały Komitet konwencji berneńskiej (zwany dalej „Stałym Komitetem”) może przyjąć zmiany załączników do tej konwencji.

(3)

Zgodnie z art. 17 konwencji berneńskiej termin składania wniosków w sprawie poprawek wynosi co najmniej dwa miesiące przed posiedzeniem Stałego Komitetu. Jako Umawiająca się Strona konwencji berneńskiej, Unia może proponować poprawki do załączników do tej konwencji.

(4)

W świetle rekomendacji nr 56 (1997) Stałego Komitetu dotyczącej wytycznych, które należy uwzględnić przy składaniu wniosków w sprawie poprawek do załączników I i II do konwencji oraz przy przyjmowaniu poprawek, istotne względy dotyczące umieszczenia gatunków w wykazach w załącznikach do konwencji berneńskiej obejmują czynniki ekologiczne i naukowe, takie jak stan ochrony, tendencje w zakresie populacji i zagrożenia.

(5)

W art. 2 konwencji berneńskiej określono cel polegający na osiągnięciu poziomu populacji dzikiej fauny i flory „który odpowiada w szczególności wymaganiom ekologicznym, naukowym i kulturowym, uwzględniając jednocześnie wymagania gospodarcze i potrzeby rekreacyjne” oraz wyznaczono szerszy kontekst dla środków wdrażanych przez umawiające się strony. Cel ten można uwzględnić przy proponowaniu poprawek do załączników do konwencji berneńskiej.

(6)

Od ostatnich dziesięcioleci stan ochrony wilka (Canis lupus) wykazuje pozytywną tendencję. Gatunek ten udało się odbudować na całym kontynencie europejskim; zasięg gatunku znacznie się zwiększył. Jego populacja wyraźnie wzrosła: jej szacowany poziom w Unii wzrósł niemal dwukrotnie w ciągu 10 lat, z 11 193 w 2012 r. do 20 300 w 2023 r. Raporty wskazują, że, że liczebność populacji na całym kontynencie stale rośnie. Pomimo utrzymujących się zagrożeń dla gatunku wilka pomyślna odbudowa jego populacji i zwiększony zasięg występowania na kontynencie w ostatnich dziesięcioleciach świadczą o dużej zdolności adaptacyjnej oraz odporności tego gatunku.

(7)

Jednocześnie ciągła ekspansja wilka w Europie i ponowna kolonizacja przez niego kolejnych terytoriów doprowadziły do coraz większych wyzwań społeczno-gospodarczych związanych ze współistnieniem z działalnością człowieka. Wynika to w szczególności ze względu na szkody wśród zwierząt gospodarskich, które osiągnęły istotny poziom i dotykają coraz więcej regionów i państw członkowskich oraz poza nimi.

(8)

Najnowsze dane dotyczące liczebności populacji pochodzące z przeprowadzonej w 2022 r. oceny stanu wilka opracowanej w ramach inicjatywy na rzecz dużych drapieżników w Europie na potrzeby konwencji berneńskiej oraz z dogłębnej analizy stanu wilka w Unii z 2023 r. dostarczają odpowiednich dowodów na poparcie dostosowania poziomu ochrony wilka w ramach konwencji berneńskiej.

(9)

Należy zatem dostosować poziom ochrony gatunku wilka. Gatunek wilka, który jest obecnie wymieniony w załączniku II do konwencji berneńskiej, powinien podlegać ochronie gatunków wynikającej z umieszczenia w wykazie w załączniku III do konwencji berneńskiej w związku z art. 7 tej konwencji.

(10)

Takie dostosowanie poziomu ochrony gatunku wilka pozwoliłoby zwiększyć elastyczność w celu sprostania rosnącym wyzwaniom społeczno-gospodarczym związanym z wilkiem w związku z ciągłym rozszerzaniem jego zasięgu występowania w Europie oraz ponowną kolonizacją przez niego kolejnych terytoriów.

(11)

Jak przewidziano w rekomendacji nr 163 (2012) Stałego Komitetu konwencji berneńskiej, przyjętej 30 listopada 2012 r., w sprawie zarządzania powiększającymi się populacjami dużych drapieżników w Europie, umawiające się strony konwencji berneńskiej zachęca się do współpracy, w stosownych przypadkach, z innymi państwami, w których występują te same populacje w celu utrzymania ich zdrowia i właściwego stanu ochrony. Taka współpraca, obejmująca środki z zakresu współistnienia i ochrony, będzie nadal konieczna i istotna w przypadku uwzględnienia gatunku wilka w załączniku III do konwencji berneńskiej.

(12)

W związku z przygotowaniami do 44. posiedzenia Stałego Komitetu, które ma się odbyć w 2024 r., Unia powinna zatem przedłożyć wniosek dotyczący zmian załącznika II i III do konwencji berneńskiej przez usunięcie gatunku wilka (Canis lupus) z wykazu w załączniku II i umieszczenie go w wykazie w załączniku III. Komisja powinna przekazać ten wniosek Sekretariatowi konwencji berneńskiej.

(13)

Należy również ustalić stanowisko, które ma być zajęte w imieniu Unii na 44. posiedzeniu Stałego Komitetu, ponieważ wszelkie decyzje dotyczące zmian do załączników do konwencji berneńskiej będą wiążące dla Unii.

(14)

Unia powinna poprzeć proponowaną zmianę mającą na celu usunięcie gatunku wilka (Canis lupus) z wykazu w załączniku II do konwencji berneńskiej i umieszczenie go w wykazie w załączniku III do tej konwencji,