(1)

W dniu 27 stycznia 2003 r. Organ Rozstrzygania Sporów (ORS) Światowej Organizacji Handlu (WTO) przyjął raport Organu Apelacyjnego (Stany Zjednoczone - ustawa o odszkodowaniach („Offset Act”)(Poprawka Byrda), raport Organu Apelacyjnego, (WT/DS217/AB/R, WT/DS234/AB/R)) oraz sprawozdanie zespołu (Stany Zjednoczone - ustawa o odszkodowaniach („Offset Act”)(Poprawka Byrda), sprawozdanie zespołu, (WT/DS217/R, WT/DS234/R)), potwierdzone raportem Organu Apelacyjnego, które stwierdzają, że ustawa Stanów Zjednoczonych o odszkodowaniach z tytułu kontynuacji dumpingu lub utrzymywania subsydiów („Continued Dumping and Subsidy Offset Act”, zwana dalej „CDSOA”) jest niezgodna ze zobowiązaniami Stanów Zjednoczonych wynikającymi z porozumień WTO.

(2)

W związku z tym, że Stany Zjednoczone nie dostosowały swego ustawodawstwa do porozumień WTO, Wspólnota Europejska (zwana dalej „Wspólnotą”) zwróciła się do Organu Rozstrzygania Sporów o zezwolenie na zawieszenie stosowania koncesji celnych i związanych z nimi zobowiązań wynikających z Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (GATT) w stosunku do Stanów Zjednoczonych. Stany Zjednoczone wyraziły sprzeciw w odniesieniu do poziomu zawieszenia koncesji celnych oraz związanych z nimi zobowiązań i sprawa została poddana pod rozstrzygnięcie sądu arbitrażowego.

(3)

W dniu 31 sierpnia 2004 r. arbiter stwierdził, że poziom zniweczenia lub naruszenia korzyści Wspólnoty wynosił każdego roku 72 % kwot wypłaconych na podstawie CDSOA związanych z cłami antydumpingowymi lub wyrównawczymi płaconymi przy przywozie ze Wspólnoty w ostatnim roku, za który były w tym czasie dostępne dane, zgodnie z informacją opublikowaną przez władze Stanów Zjednoczonych. Arbiter stwierdził, że zawieszenie koncesji celnych lub innych zobowiązań przez Wspólnotę, w formie nałożenia cła przywozowego, dodatkowego w stosunku do obowiązującego cła, na listę produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych odpowiadającego, w skali rocznej, łącznej wartości handlu nieprzekraczającej kwoty zniweczenia lub naruszenia korzyści, jest zgodne z zasadami WTO. W dniu 26 listopada 2004 r. ORS udzielił Wspólnocie zezwolenia na zawieszenie stosowania w odniesieniu do Stanów Zjednoczonych koncesji celnych i związanych z nimi zobowiązań wynikających z GATT 1994 zgodnie z decyzją arbitra.

(4)

Z uwagi na fakt, że Stany Zjednoczone nie zapewniły zgodności CDSOA ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z porozumień WTO, w drodze rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/196 (2) koncesje celne i związane z nimi zobowiązania Unii w ramach GATT 1994 zostały zawieszone w odniesieniu do niektórych produktów pochodzących ze Stanów Zjednoczonych oraz nałożono dodatkowe cło ad valorem (zwane dalej „dodatkowym cłem przywozowym”) w wysokości 4,3 % na przywóz tych produktów. Zgodnie z udzielonym przez WTO zezwoleniem na zawieszenie stosowania koncesji celnych w odniesieniu do Stanów Zjednoczonych Komisja ma co roku dostosować poziom tego zawieszenia koncesji do poziomu zniweczenia lub naruszenia korzyści Unii w tym czasie spowodowanych wprowadzeniem CDSOA.

(5)

Zgodnie z danymi opublikowanymi przez Biuro Ceł i Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych w ostatnich latach zmniejszył się poziom zniweczenia lub naruszenia korzyści spowodowany przez CDSOA wobec Unii. Na przykład w 2024 r. wynosił on 34,98 USD, odpowiadając stawce dodatkowego cła przywozowego w wysokości 0,00002 %. Pobieranie dodatkowej należności przywozowej nie miałoby wpływu na handel, ale skutkowałoby nieproporcjonalnymi kosztami administracyjnymi po stronie Unii, dlatego stawkę dodatkowego cła przywozowego ustalono na poziomie 0 % w drodze rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2024/1239 (3), którym odpowiednio zmieniono rozporządzenie (UE) 2018/196. Biorąc pod uwagę fakt, że w dniu 1 października 2007 r. skutecznie uchylono CDSOA, oczekuje się, że poziom zniweczenia lub naruszenia korzyści, a w konsekwencji zawieszenia, utrzyma się na tym znacząco niższym poziomie, który ma znikome znaczenie gospodarcze.

(6)

Aby zapewnić skuteczność procesów oraz uniknąć nieproporcjonalnych kosztów administracyjnych po stronie Unii, należy zmienić rozporządzenie (UE) 2018/196 poprzez uwzględnienie w nim progu de minimis, poniżej którego Komisja nie powinna być zobowiązana do dostosowywania poziomu zawieszenia, a stosowanie dodatkowego cła przywozowego należy zawiesić.

(7)

Próg de minimis należy ustalić na poziomie kwot w wysokości 30 000 USD wypłaconych na podstawie CDSOA w związku z cłami antydumpingowymi i wyrównawczymi zapłaconymi z tytułu przywozu z Unii w ostatnim roku, za który w tym czasie były dostępne dane, zgodnie z informacją opublikowaną przez Biuro Ceł i Ochrony Granic Stanów Zjednoczonych. Poniżej tego progu dodatkowe cło przywozowe wynikające z obowiązkowego wzoru przewidzianego w zezwoleniu WTO nie miałoby wpływu na handel, a zatem miałoby znikome znaczenie gospodarcze. Wiązałoby się ono również z nieproporcjonalnymi kosztami administracyjnymi po stronie Unii.

(8)

Należy zmienić art. 3 ust. 3 rozporządzenia (UE) 2018/196, który upoważnia Komisję do przyjmowania aktów delegowanych, aby dostosować go do standardowych klauzul zawartych w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (4).

(9)

Aby uniknąć nieproporcjonalnych wysiłków administracyjnych oraz umożliwić szybkie zastosowanie progu de minimis, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

(10)

Z uwagi na potrzebę zapewnienia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia przed podjęciem nieproporcjonalnych wysiłków administracyjnych, należy zastosować wyjątek od terminu ośmiu tygodni przewidziany w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej, do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i do Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.

(11)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2018/196,