(1)

Unia zawarła Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwaną dalej „konwencją”) decyzją Rady (UE) 2023/1075 (1) w odniesieniu do instytucji i administracji publicznej Unii oraz decyzją Rady (UE) 2023/1076 (2) w odniesieniu do spraw związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, w odniesieniu do azylu i zasady non-refoulement; konwencja weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 października 2023 r. Dotychczas do konwencji przystąpiło 39 stron (zwanych dalej „Stronami”), w tym Unia i 22 państwa członkowskie Unii.

(2)

Zgodnie z art. 14 Statutu Rady Europy każdy członek Rady Europy ma prawo do jednego przedstawiciela w Komitecie Ministrów Rady Europy (zwanym dalej „Komitetem Ministrów”), a każdemu przedstawicielowi przysługuje jeden głos. Członkami Rady Europy są wszystkie państwa członkowskie Unii, są one zatem reprezentowane w Komitecie Ministrów.

(3)

Zgodnie z art. 76 ust. 1 konwencji Komitet Ministrów może, po zasięgnięciu opinii Stron i otrzymaniu ich jednomyślnej zgody, zaprosić państwo niebędące członkiem Rady Europy do przystąpienia do konwencji w drodze decyzji, do której przyjęcia wymagana jest większość dwóch trzecich głosów Komitetu Ministrów, zgodnie z art. 20 lit. d) Statutu Rady Europy, oraz jednomyślność przedstawicieli Stron uprawnionych do zasiadania w Komitecie Ministrów.

(4)

W dniu 22 kwietnia 2020 r. Komitet Ministrów postanowił zaprosić Tunezję do przystąpienia do konwencji. Zgodnie z tą decyzją zaproszenie jest ważne przez pięć lat od przyjęcia decyzji, to jest do dnia 23 kwietnia 2025 r. (zwanego dalej „terminem”).

(5)

Pismem z dnia 20 lutego 2025 r. Tunezja zwróciła się o przedłużenie terminu do dnia 23 kwietnia 2027 r., aby umożliwić jej zakończenie procedur wewnętrznych.

(6)

Oczekuje się, że na posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2025 r. Komitet Ministrów przyjmie decyzję w sprawie przedłużenia terminu do dnia 23 kwietnia 2027 r.

(7)

Należy ustalić stanowisko, które ma zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Komitetu Ministrów, ponieważ przedłużenie terminu mogłoby mieć skutki prawne dla Unii. Skutkiem przedłużenia terminu byłoby odnowienie zaproszenia Tunezji do przystąpienia do konwencji, co mogłoby oznaczać ustanowienie stosunków traktatowych między Unią a Tunezją w ramach konwencji. Decyzja w sprawie przedłużenia terminu mogłaby również wpływać na sposób podejmowania decyzji w ramach Komitetu Stron.

(8)

Przystąpienie Tunezji do konwencji byłoby korzystne dla Unii, ponieważ stosowanie ambitnych standardów konwencji zostałoby rozszerzone w stosunku do tego państwa. Stanowisko Unii powinno zatem polegać na udzieleniu Tunezji dodatkowych dwóch lat na zakończenie procedur wewnętrznych.

(9)

Ponieważ Unia nie jest członkiem Rady Europy, ale należą do niej wszystkie jej państwa członkowskie, stanowisko Unii ma zostać wyrażone przez jej państwa członkowskie działające wspólnie.

(10)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji Rady i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(11)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,