(1)

Umowę o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, z drugiej strony (zwaną dalej „umową o handlu i współpracy”) (1) stosuje się od dnia 1 stycznia 2021 r. Razem z Umową o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwaną dalej „umową o wystąpieniu”) (2) stanowi ona podstawę stosunków dwustronnych między Unią a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (zwanym dalej „Zjednoczonym Królestwem”).

(2)

Umowa o handlu i współpracy przewiduje koordynację systemów zabezpieczenia społecznego wspierającą mobilność osób na mocy prawa krajowego którejkolwiek ze Stron i zawiera postanowienia dotyczące wjazdu i pobytu czasowego osób fizycznych odbywających wizyty służbowe, które to postanowienia dotyczą przypadków czasowego pobytu w określonym celu, takim jak świadczenie usług, ale nie dotyczy ona mobilności jako takiej, tj. możliwości pobytu lub zamieszkania na terytorium jednej strony przez obywatela drugiej strony. Mobilność między Unią a Zjednoczonym Królestwem jest obecnie regulowana odpowiednimi krajowymi przepisami imigracyjnymi Unii i jej państw członkowskich oraz Zjednoczonego Królestwa. Prowadzi to do spadku liczby osób korzystających z mobilności między Unią a Zjednoczonym Królestwem. Szczególnie negatywnie odbija się to na możliwościach młodych ludzi z Unii i Zjednoczonego Królestwa w zakresie gromadzenia doświadczeń za granicą - odpowiednio na terytorium drugiej strony, oraz korzystania z wymiany młodzieży, wymiany kulturalnej, edukacyjnej, badawczej i szkoleniowej.

(3)

W 2023 r. Zjednoczone Królestwo zwróciło się do niektórych państw członkowskich z zamiarem wynegocjowania dwustronnych porozumień dotyczących mobilności młodzieży, wzorowanych na systemie wizowym Zjednoczonego Królestwa na rzecz mobilności młodzieży. Różne uzgodnienia na szczeblu krajowym skutkowałyby zróżnicowanym traktowaniem obywateli Unii. Ponadto takie podejście nie prowadziłoby do eliminacji głównych utrudnień związanych z mobilnością, jakie napotykają młodzi ludzie.

(4)

Należy zatem rozpocząć negocjacje w celu zawarcia ze Zjednoczonym Królestwem umowy uzupełniającej, w rozumieniu art. 2 umowy o handlu i współpracy, w sprawie programu zdobywania doświadczeń przez młodzież (zwanej dalej „umową uzupełniającą”). Na negocjatora Unii należy wyznaczyć Komisję.

(5)

Należy ustanowić specjalny komitet, który zajmie się kwestiami objętymi tą umową uzupełniającą.

(6)

Zgodnie z art. 3 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), Irlandia powiadomiła, pismem z dnia 3 marca 2025 r., o chęci uczestniczenia w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.

(7)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(8)

Przewidywana umowa uzupełniająca nie wpływa na prawo państw członkowskich do określenia wielkości napływu obywateli państw trzecich zgodnie z art. 79 ust. 5 TFUE. Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 2 TUE bezpieczeństwo narodowe pozostaje w zakresie wyłącznej odpowiedzialności każdego państwa członkowskiego,