(1)

W dniu 21 maja 2003 r. Komisja Europejska przyjęła komunikat skierowany do Rady i Parlamentu Europejskiego zatytułowany: „Egzekwowanie prawa, zarządzanie i handel w dziedzinie leśnictwa (FLEGT): wniosek w sprawie planu działań UE”, którego celem było wspieranie podejmowanych na całym świecie wysiłków na rzecz rozwiązania problemu nielegalnego pozyskiwania drewna i powiązanego z tym handlu. Rada przyjęła konkluzje dotyczące planu działania FLEGT (zwanego dalej „planem działania”) w dniu 13 października 2003 r. (1), a Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie planu działania w dniu 11 lipca 2005 r. (2).

(2)

Centralnym elementem planu działania było zawieranie umów o dobrowolnym partnerstwie z państwami produkującymi drewno w celu zagwarantowania, aby drewno i produkty z drewna wprowadzane do Unii były wytwarzane i nabywane legalnie.

(3)

Zgodnie z decyzją Rady 2011/200/UE (3) w dniu 6 października 2010 r. podpisano Dobrowolną umowę o partnerstwie pomiędzy Unią Europejską i Republiką Kamerunu dotyczącą egzekwowania prawa, zarządzania i handlu w dziedzinie leśnictwa oraz handlu produktami z drewna wprowadzanymi na terytorium Unii Europejskiej (FLEGT) (zwana dalej „dobrowolną umową o partnerstwie”).

(4)

Zgodnie z decyzją Rady 2011/201/UE (4) dobrowolna umowa o partnerstwie została zawarta w imieniu Unii. Po jej zawarciu przez Republikę Kamerunu, dobrowolna umowa o partnerstwie weszła w życie w dniu 1 grudnia 2011 r. na okres siedmiu lat ulegający, na podstawie milczącej zgody, automatycznemu przedłużeniu na okresy o tej samej długości, chyba że jedna ze stron powiadomi o rezygnacji z przedłużenia dobrowolnej umowy o partnerstwie w terminie co najmniej 12 miesięcy przed upływem trwającego okresu.

(5)

Republika Kamerunu nie zdołała dopełnić swoich zobowiązań wynikających z dobrowolnej umowy o partnerstwie, a mianowicie dotyczących postępów w ustanawianiu systemu zezwoleń FLEGT mającego na celu sprawdzenie i potwierdzenie za pomocą zezwoleń FLEGT, że drewno i produkty z drewna dostarczone do Unii zostały wyprodukowane lub nabyte legalnie. Komisja jest zatem zdania, że dobrowolna umowa o partnerstwie nie umożliwi, aby drewno i produkty z drewna z Republiki Kamerunu mogły korzystać z przepisów art. 3 rozporządzenia (UE) nr 995/2010 (5) oraz, od dnia 30 grudnia 2025 r., art. 10 ust. 3 w związku z art. 3 lit. b) rozporządzenia (UE) 2023/1115 (6).

(6)

Właściwe jest zatem zaprzestanie stosowania dobrowolnej umowy o partnerstwie. Nie należy jej przedłużać na okres po dniu 30 listopada 2025 r. lub należy ją rozwiązać jak najszybciej po tym terminie.

(7)

Art. 27 dobrowolnej umowy o partnerstwie umożliwiłby nieprzedłużenie tej umowy od dnia 1 grudnia 2025 r., gdyby którakolwiek ze stron zawiadomiła o decyzji o rezygnacji z przedłużenia przed dniem 1 grudnia 2024 r. Ze względu na ograniczenia czasowe Unia nie może już skorzystać z możliwości zawiadomienia o nieprzedłużeniu dobrowolnej umowy o partnerstwie na okres po dniu 30 listopada 2025 r. zgodnie z jej art. 27.

(8)

Zgodnie z art. 28 dobrowolnej umowy o partnerstwie każda ze stron może wypowiedzieć dobrowolną umowę o partnerstwie, zawiadamiając o tym drugą stronę. W takim przypadku dobrowolna umowa o partnerstwie przestaje być stosowana po upływie 12 miesięcy od daty takiego zawiadomienia.

(9)

Art. 54 lit. b) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów umożliwia rozwiązywanie umów międzynarodowych w dowolnym momencie za zgodą wszystkich stron. Zgodnie z tym postanowieniem rozwiązanie dobrowolnej umowy o partnerstwie mogłoby zatem nastąpić w drodze zawarcia wspólnej deklaracji między Unią a Republiką Kamerunu, w której obie strony postanowiłyby o rozwiązaniu dobrowolnej umowy o partnerstwie w dniu 30 listopada 2025 r. W takim przypadku dobrowolna umowa o partnerstwie przestałaby obowiązywać od 1 grudnia 2025 r.

(10)

Rozwiązanie dobrowolnej umowy o partnerstwie w drodze któregokolwiek z powyższych działań powinno zostać zatwierdzone w imieniu Unii,