(1)

Państwa członkowskie korzystają z solidnych i dobrze zintegrowanych ram współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania bezpośredniego określonych w dyrektywie Rady 2011/16/UE (1). Ramy te mają na celu zapewnienie przestrzegania przepisów podatkowych w Unii, a jednocześnie wspieranie organów podatkowych w zapobieganiu oszustwom podatkowym, uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania oraz w zwalczaniu tych zjawisk.

(2)

Królestwo Norwegii (zwane dalej „Norwegią”) jest jednym z kluczowych partnerów handlowych Unii i jedną z Umawiających się Stron Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym (2). W interesie państw członkowskich leży rozszerzenie zakresu ram współpracy w dziedzinie opodatkowania między Unią a Norwegią, które obecnie są ograniczone do dziedziny podatku od wartości dodanej.

(3)

W tym celu należy rozpocząć negocjacje w celu zawarcia umowy z Norwegią o współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania bezpośredniego, która to umowa rozszerzyłaby zakres wzajemnej automatycznej wymiany informacji między państwami członkowskimi a Norwegią o wymianę informacji, o której mowa w art. 8 ust. 1 oraz art. 8a i 8ab dyrektywy 2011/16/UE.

(4)

Negocjacje powinny również mieć na celu rozszerzenie zakresu pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności podatkowych między państwami członkowskimi a Norwegią poprzez objęcie zakresem tej pomocy wierzytelności dotyczących wszystkich podatków obok tych, które są już objęte Umową pomiędzy Unią Europejską a Królestwem Norwegii o współpracy administracyjnej, zwalczaniu oszustw oraz odzyskiwaniu wierzytelności w dziedzinie podatku od wartości dodanej (3), zgodnie z dyrektywą Rady 2010/24/UE (4),