(1)

Zgodnie z art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 państwa członkowskie są uprawnione do przyjmowania na swoich wodach środków ochronnych rybołówstwa, które są niezbędne do wypełnienia ich obowiązków wynikających z art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG („dyrektywa siedliskowa”) (2), art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE („dyrektywa ptasia”) (3) i art. 13 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/56/WE („dyrektywa ramowa w sprawie strategii morskiej”) (4).

(2)

Art. 6 dyrektywy siedliskowej zobowiązuje państwa członkowskie do ustanawiania koniecznych środków ochronnych w odniesieniu do specjalnych obszarów ochrony, odpowiadających ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych i gatunków chronionych na tych obszarach. Ponadto zgodnie z tym artykułem państwa członkowskie podejmują odpowiednie działania w celu uniknięcia pogorszenia stanu siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, jak również w celu uniknięcia niepokojenia gatunków, dla których zostały wyznaczone takie obszary.

(3)

Art. 4 dyrektywy ptasiej zobowiązuje państwa członkowskie do ustanowienia specjalnych środków ochronnych dotyczących siedlisk gatunków wymienionych w załączniku I do tej dyrektywy. Zobowiązuje on również państwa członkowskie do wprowadzenia podobnych środków ochronnych w odniesieniu do regularnie występujących gatunków wędrownych niewymienionych w załączniku I do tej dyrektywy.

(4)

Zgodnie z art. 13 ust. 4 dyrektywy ramowej w sprawie strategii morskiej państwa członkowskie są zobowiązane do przyjęcia programów środków na rzecz osiągnięcia lub utrzymania dobrego stanu środowiska, w tym środków ochrony przestrzennej przyczyniających się do powstawania spójnych i reprezentatywnych sieci chronionych obszarów morskich, odpowiednio obejmujących różnorodność tworzonych przez nie ekosystemów, takich jak specjalne obszary ochrony zgodnie z dyrektywą siedliskową, obszary specjalnej ochrony zgodnie z dyrektywą ptasią oraz chronione obszary morskie zgodnie z ustaleniami Unii lub zainteresowanych państw członkowskich w ramach umów międzynarodowych lub regionalnych, których są stronami.

(5)

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013 w przypadku gdy państwo członkowskie uzna, że należy przyjąć środki, aby mogło wypełnić swoje obowiązki wynikające z unijnego prawodawstwa w dziedzinie ochrony środowiska, o których mowa w art. 11 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013, a inne państwa członkowskie mają bezpośredni interes w zarządzaniu łowiskiem, którego mają dotyczyć te środki, Komisja jest uprawniona do przyjmowania takich środków w drodze aktów delegowanych po otrzymaniu wspólnej rekomendacji przedstawionej przez te państwa członkowskie.

(6)

W rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2017/118 (5) ustanowiono środki ochronne w celu ochrony środowiska morskiego w niektórych morskich obszarach chronionych Morza Północnego.

(7)

19 października 2023 r. Niemcy i Niderlandy (inicjujące państwa członkowskie), wraz z Belgią, Danią, Francją i Szwecją, przedłożyły Komisji wspólną rekomendację dotyczącą środków ochronnych na niemieckich i niderlandzkich obszarach Dogger Bank, na obszarach Natura 2000 „Doggerbank” (DE1003301) i „Doggersbank” (NL2008001).

(8)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano środki ochronne w celu ochrony piaszczystych brzegów (typ siedliska H1110) przed oddziaływaniem ruchomych narzędzi mających kontakt z dnem poprzez wprowadzenie zakazu stosowania ruchomych włoków dennych i niewodów na określonych obszarach Natura 2000.

(9)

Komitet Naukowo-Techniczny i Ekonomiczny ds. Rybołówstwa (STECF) ocenił wspólną rekomendację na sesji plenarnej w dniach 11–15 marca 2024 r. (6).

(10)

STECF stwierdził, że proponowane środki ochronne na obszarze Dogger Bank mogą przyczynić się do zapewnienia utrzymania i odtworzenia siedlisk i gatunków, o których mowa we wspólnej rekomendacji, we właściwym stanie ochrony oraz stanowić pozytywny krok na rzecz: (i) zminimalizowania negatywnego wpływu działalności połowowej na niektóre siedliska i ich zbiorowiska biologiczne oraz (ii) zapewnienia, aby działalność połowowa nie powodowała degradacji środowiska morskiego, jak określono w art. 2 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1380/2013.

(11)

We wspólnej rekomendacji zakaz stosowania rozszerzono również na sejnery na obszarach zarządzania zarówno w Niemczech, jak i w Niderlandach. STECF podkreślił, że włączenie wszystkich grup narzędzi do środków zarządzania jest konieczne, aby zminimalizować negatywne skutki połowów i uniknąć degradacji środowiska morskiego spowodowanej połowami.

(12)

We wspólnej rekomendacji zaproponowano również środki kontroli i egzekwowania przepisów. STECF zauważył, że we wspólnej rekomendacji uwzględniono poprzednie zalecenia STECF, i stwierdził, że te środki kontroli i egzekwowania wydają się odpowiednie i wystarczające do zapewnienia właściwego egzekwowania zaproponowanych środków dotyczących obszarów zarządzania. Niektóre z proponowanych środków kontroli stanowią już jednak obowiązek prawny i w związku z tym nie zostały uwzględnione w niniejszym rozporządzeniu delegowanym.

(13)

Stan ochrony obszaru jest nadal oceniany jako niewłaściwy, a zgodnie z danymi przekazanymi przez państwa członkowskie działalność połowowa zmienia skład gatunkowy, który obejmuje teraz mniejsze i krótko żyjące gatunki.

(14)

Komisja uważa zatem, że środki zaproponowane we wspólnej rekomendacji przyczynią się do zminimalizowania negatywnego wpływu działalności połowowej na wodach UE obszarów Natura 2000 Dogger Bank.

(15)

W art. 3 ust. 3 lit. d) rozporządzenia delegowanego (UE) 2017/118 ustanowiono odstępstwo od zakazu połowów w obszarach ograniczonych połowów Stora Middelgrund och Röde bank (SE0510186), Fladen (SE0510127), Lilla Middelgrund (SE0510126) i Morups bank (SE0510187) w obszarze cieśniny Kattegat w przypadku sieci skrzelowych i drygawic, pod warunkiem że statki rybackie uczestniczą w krajowym programie monitorowania i oceny prowadzonym przez organy krajowe lub w ich imieniu w celu oceny przyłowu morświna zwyczajnego i ptaków morskich za pomocą zdalnego monitorowania elektronicznego („REM”), w tym z wykorzystaniem na pokładzie kamer telewizji przemysłowej (CCTV) oraz danych o pozycji. W art. 3 ust. 3 lit. d) zobowiązano również Szwecję do corocznego przeglądu danych dotyczących przypadkowych połowów morświna zwyczajnego i ptaków morskich w celu dokonania ostatecznej oceny do dnia 31 grudnia 2024 r.

(16)

Odstępstwo to ustanowiono w związku z oceną dokonaną przez STECF na posiedzeniu plenarnym w dniach 22–26 marca 2021 r. (7) Chociaż STECF zakwestionował stosowność odstępstwa, zwrócił uwagę na możliwość jego przeglądu po trzech latach stosowania. Odstępstwo było częścią szerszej wspólnej rekomendacji przedłożonej w 2021 r., która obejmowała szereg środków, w odniesieniu do których STECF stwierdził, że ogólnie rzecz biorąc, stanowią one pozytywny krok w kierunku zminimalizowania negatywnego wpływu działalności połowowej na przedmiotowe siedliska.

(17)

W dniu 11 lipca 2024 r. państwa członkowskie leżące nad Morzem Północnym, w tym Szwecja jako inicjujące państwo członkowskie, przedłożyły Komisji wspólną rekomendację, w której zaproponowano zniesienie tego odstępstwa, ponieważ w ramach programu monitorowania nie prowadzono żadnych połowów oraz ponieważ z nowych danych wynika, że stan populacji Morza Bełtów jest zły.

(18)

Komisja uważa, że z powodów określonych w motywie 17 powyżej należy usunąć odstępstwo dotyczące sieci skrzelowych i drygawic.

(19)

Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2017/118.

(20)

Niniejsze rozporządzenie delegowane pozostaje bez uszczerbku dla potrzeby wprowadzenia dodatkowych środków ochronnych niezbędnych do zapewnienia zgodności z dyrektywą ptasią, dyrektywą siedliskową i dyrektywą ramową w sprawie strategii morskiej oraz stanowiskiem Komisji w odniesieniu do wypełniania przez zainteresowane państwa członkowskie ich obowiązków wynikających z odpowiedniego unijnego prawodawstwa w dziedzinie ochrony środowiska,

a)

biegnącą w kierunku morza linią oddzielającą niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od duńskiej wyłącznej strefy ekonomicznej od współrzędnych punktu B01 55,810118° N 4,019211° E do szerokości geograficznej 55,685000° N;

b)

loksodromą między przecięciem biegnącej w kierunku morza linii oddzielającej niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od duńskiej wyłącznej strefy ekonomicznej z szerokością geograficzną 55,685000° N a współrzędnymi punktu B02 55,685000° N 4,000000° E w niemieckiej wyłącznej strefie ekonomicznej;

c)

loksodromą łączącą kolejno następujące współrzędne w niemieckiej wyłącznej strefie ekonomicznej:

d)

loksodromą od współrzędnych punktu B07 55,450000° N 4,250000° E na zachód wzdłuż szerokości geograficznej 55,450000° N do biegnącej w kierunku morza linii oddzielającej niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od niderlandzkiej wyłącznej strefy ekonomicznej;

e)

biegnącą w kierunku morza linią oddzielającą niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od niderlandzkiej wyłącznej strefy ekonomicznej od szerokości geograficznej 55,450000° N na północ do szerokości geograficznej 55,550000° N;

f)

loksodromą między przecięciem biegnącej w kierunku morza linii oddzielającej niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od niderlandzkiej wyłącznej strefy ekonomicznej z szerokością geograficzną 55,550000° N na zachód a współrzędnymi punktu B08 55,550000° N 3,700000° E w niderlandzkiej wyłącznej strefie ekonomicznej;

g)

loksodromą łączącą kolejno następujące współrzędne w niderlandzkiej wyłącznej strefie ekonomicznej:

h)

loksodromą od współrzędnych punktu B12 55,645090° N 3,635784° E w niderlandzkiej wyłącznej strefie ekonomicznej do współrzędnych punktu B13 55,645643°N 3,637786° E w niemieckiej wyłącznej strefie ekonomicznej;

i)

loksodromą od współrzędnych punktu B13 55,645643°N 3,637786° E do punktu B01(14) 55,810118° N 4,019211° E w niemieckiej wyłącznej strefie ekonomicznej, tak aby strefa zarządzania kończyła się ponownie przy biegnącej w kierunku morza linii oddzielającej niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od duńskiej wyłącznej strefy ekonomicznej;

j)

biegnąca w kierunku morza linia oddzielająca niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną od duńskiej wyłącznej strefy ekonomicznej dzieli strefę zarządzania na część niderlandzką i niemiecką.