(1)

Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym (zwana dalej „Konwencją chicagowską”), podpisana w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. i regulująca międzynarodowy transport lotniczy, weszła w życie dnia 4 kwietnia 1947 r. Ustanowiła ona Organizację Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO).

(2)

Państwa członkowskie są umawiającymi się stronami konwencji chicagowskiej oraz umawiającymi się państwami ICAO, natomiast Unia ma status obserwatora w niektórych organach ICAO. W Radzie ICAO reprezentowanych jest obecnie sześć państw członkowskich.

(3)

Zgodnie z art. 37 konwencji chicagowskiej ICAO przyjmuje i zmienia międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania oraz procedury dotyczące na przykład systemów łączności i udogodnień dla żeglugi powietrznej, reguł lotniczych i metod kontroli ruchu lotniczego oraz innych zagadnień związanych z bezpieczeństwem, regularnością i sprawnością żeglugi powietrznej, które mogą tego co pewien czas wymagać.

(4)

Na podstawie art. 38 konwencji chicagowskiej każde umawiające się państwo ICAO, które uważa za niemożliwe w praktyce zastosowanie się pod każdym względem do którychkolwiek międzynarodowych norm lub całkowite dostosowanie wprowadzonych przez siebie przepisów lub metod postępowania do którychkolwiek międzynarodowych norm w przypadku ich zmian, albo które uważa za konieczne wprowadzenie przepisów lub metod postępowania różniących się pod jakimkolwiek względem od przepisów i metod postępowania ustalonych zgodnie z międzynarodowymi normami, powinno niezwłocznie zgłosić ICAO różnice zachodzące między jego własnymi przepisami lub metodami postępowania a przepisami lub metodami postępowania ustalonymi przez daną międzynarodową normę. W przypadku zmian do międzynarodowych norm każde państwo, które nie dokonało odpowiednich zmian we wprowadzonych przez siebie przepisach lub metodach postępowania, powinno zawiadomić o tym Radę ICAO w terminie sześćdziesięciu dni od daty przyjęcia zmian do danej międzynarodowej normy albo wskazać środki, jakie zamierza zastosować.

(5)

Zgodnie z art. 54 lit. l) konwencji chicagowskiej Rada ICAO przyjmuje międzynarodowe normy i zalecane metody postępowania (SARPs), które oznacza jako załączniki do konwencji chicagowskiej (zwane dalej „załącznikami do ICAO”).

(6)

Na podstawie art. 90 konwencji chicagowskiej każdy załącznik ICAO lub każda zmiana załącznika ICAO wchodzą w życie w terminie trzech miesięcy po ich przedłożeniu umawiającym się państwom ICAO albo po upływie dłuższego okresu wyznaczonego przez Radę ICAO, chyba że do tego czasu większość umawiających się państw ICAO złoży swój sprzeciw. Gdy międzynarodowe normy zostaną przyjęte przez Radę ICAO i staną się skuteczne, zaczynają być wiążące dla wszystkich umawiających się państw ICAO, w tym wszystkich państw członkowskich Unii, zgodnie z konwencją chicagowską i w jej ramach, a w szczególności zgodnie z art. 37 i 38 tej konwencji.

(7)

Wewnętrzne przepisy ICAO, w szczególności te, które powodują późną dostępność najnowszych wersji dokumentów na potrzeby decyzji dotyczących nowych SARPs lub zmian do SARPs dla Rady ICAO, terminy wyznaczone przez ICAO dla umawiających się państw ICAO na zgłaszanie różnic względem międzynarodowych norm, a także duża liczba różnic w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym, które mają być zgłaszane każdego roku, utrudniają ustalenie w odpowiednim czasie stanowiska, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii, w drodze decyzji Rady opartej na art. 218 ust. 9 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do każdej z nowych SARPs lub zmian do SARPs lub w odniesieniu do każdej różnicy, która ma zostać zgłoszona.

(8)

Należy zatem ustanowić kryteria i procedury, które powinny być stosowane przy ustalaniu stanowiska, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w związku z przyjęciem SARPs lub zmian do SARPs, w zakresie, w jakim te SARPs mogą w sposób decydujący wywrzeć wpływ na treść prawa Unii w dziedzinie lotnictwa cywilnego, oraz w związku z decyzjami dotyczącymi zgłoszenia sprzeciwu wobec SARPs lub zatwierdzenia SARPs na podstawie art. 90 konwencji chicagowskiej i w związku ze zgłoszeniem różnic względem międzynarodowych norm na podstawie art. 38 konwencji chicagowskiej.

(9)

Z uwagi na specyfikę bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym w porównaniu z innymi sektorami, którymi zajmuje się ICAO, w szczególności z uwagi na dużą liczbę SARPs przyjmowanych co roku w tych sektorach przez Radę ICAO oraz liczbę różnic, które należy zgłaszać co roku, niniejsza decyzja powinna dotyczyć wyłącznie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym i ma na celu usprawnienie procesów pozwalających szybko ustalić stanowisko, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w związku z przyjęciem nowych SARPs i zmian do SARPs, decyzji dotyczących zatwierdzenia SARPs lub zgłoszenia sprzeciwu wobec SARPs lub zmian przyjętych przez Radę ICAO, i skuteczne rozpatrywanie licznych zgłoszeń.

(10)

SARPs przyjęte przez Radę ICAO w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym mogą dotyczyć kwestii wchodzących w zakres wyłącznych kompetencji Unii i mogą być w stanie w sposób decydujący wywrzeć wpływ na treść prawa Unii. Skuteczne i właściwe jest zatem ustanowienie, w drodze decyzji, kryteriów i procedury, które powinny być stosowane przy ustalaniu stanowiska, jakie ma zostać zajęte w imieniu Unii w związku z SARPs w tych dziedzinach, bez uszczerbku dla wynikających z konwencji chicagowskiej praw i obowiązków państw członkowskich jako umawiających się państw ICAO. Na poziomie ICAO SARPs w dziedzinie bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego, żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym zawarte są głównie w załącznikach ICAO 1, 2, 3, 4, 6, 8, 10, 11, 14, 15, 18 i 19.

(11)

Na szczeblu unijnym wymagania zawarte w tych SARPs w odniesieniu do bezpieczeństwa lotnictwa cywilnego są odzwierciedlone i wymienione głównie w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139 (1) i (WE) nr 2111/2005 (2) oraz w aktach wykonawczych i delegowanych przyjętych na ich podstawie, w szczególności w rozporządzeniach Komisji (UE) nr 1178/2011 (3), (UE) nr 748/2012 (4), (UE) nr 965/2012 (5), (UE) nr 139/2014 (6), (UE) nr 452/2014 (7), (UE) nr 1321/2014 (8) i (UE) 2015/640 (9), rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2019/947 (10), rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/945 (11) i rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2021/664 (12).

(12)

Na poziomie Unii wymagania zawarte w SARPs w odniesieniu do żeglugi powietrznej i zarządzania ruchem lotniczym zostały w głównej mierze odzwierciedlone i wymienione w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 549/2004 (13), (WE) nr 550/2004 (14) i (UE) 2024/2803 (15) oraz w aktach wykonawczych i delegowanych przyjętych na ich podstawie, w szczególności w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1332/2011 (16), rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 923/2012 (17), rozporządzeniu Komisji (UE) 2015/340 (18) i rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/1048 (19).

(13)

Niniejsza decyzja powinna dotyczyć wyłącznie stanowisk, które mają zostać zajęte w imieniu Unii w ramach ICAO w dziedzinach, w których Unia ma wyłączną kompetencję. Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla możliwości przyjęcia przez Radę, na wniosek Komisji, decyzji na podstawie art. 218 ust. 9 TFUE w sprawie ustalenia stanowiska, które należy zająć w imieniu Unii w ramach ICAO, w szczególności w dziedzinach niewchodzących w zakres stosowania niniejszej decyzji, w tym w dziedzinach, w których kompetencje dzielone Unii nie były jeszcze wykonywane.

(14)

Okres stosowania decyzji Rady (UE) 2023/746 (20) należy przedłużyć na kolejny trzyletni cykl ICAO, czyli do dnia 31 grudnia 2028 r. Komisja powinna przedłożyć Radzie pisemną ocenę stosowania tej decyzji jako podstawę ewentualnego przedłużenia stosowania tej decyzji lub jej zmiany.

(15)

Wykonanie niniejszej decyzji nie powinno skutkować naruszeniem obowiązków państw członkowskich wynikających z prawa Unii ani ich obowiązków międzynarodowych wynikających z konwencji chicagowskiej.

(16)

Do celów wykonania niniejszej decyzji państwa członkowskie i Komisja, stosownie do statusu Unii jako obserwatora, powinny działać w ścisłej współpracy zgodnie z ich obowiązkiem lojalnej współpracy.

(17)

Należy zatem odpowiednio zmienić decyzję (UE) 2023/746,