Wymeldowanie w praktyce sądów administracyjnych

Przesłanką wymeldowania przymusowego przez urząd jest dobrowolne i faktyczne opuszczenie lokalu. Trzeba też uzewnętrznić zamiar zmiany miejsca stałego zamieszkania. Jednak wydanie prawidłowej decyzji o wymeldowaniu będzie trudne, gdy istnieje spór między osobami zainteresowanymi danym meldunkiem - zwłaszcza gdy składają one sprzeczne oświadczenia. Z pomocą przychodzi tu orzecznictwo sądów administracyjnych.

Obowiązek meldunkowy ciąży na osobie opuszczającej trwale miejsce dotychczasowego pobytu. Jeśli obowiązek ten nie zostanie zrealizowany, wówczas decyzję w sprawie wymeldowania wydaje z urzędu lub na wniosek (np. właściciela lokalu) organ gminy.

W sytuacji zatem, gdy osoba opuściła lokal i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się, właściciel (albo osoba posiadająca inny dokument potwierdzający prawo do lokalu) może złożyć w gminie wniosek o wymeldowanie takiej osoby.

Zameldowanie służy celom ewidencyjnym. Na podstawie tej czynności urząd potwierdza miejsce pobytu osoby fizycznej. Analogicznie - wymeldowanie jest zaewidencjonowaniem opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu.

WAŻNE

Zarówno zameldowanie, jak i wymeldowanie nie jest dowodem w kwestii posiadania uprawnień do lokalu. Nie przesądza też o ich utracie.

Urząd prowadzący ewidencję dokumentuje fakt opuszczenia mieszkania albo domu. Nie analizuje natomiast uprawnień do nieruchomości w zakresie prawa własności czy prawa najemcy do pobytu w mieszkaniu. Są to zagadnienia z prawa cywilnego. Nie są uwzględniane przez urząd czy sąd administracyjny. Niemniej jednak urząd musi zbadać faktyczne okoliczności sporu - np. w celu ustalenia, gdzie rzeczywiście mieszka osoba wymeldowywana. Przy czym fakt mieszkania poza miejscem zameldowania nie ma charakteru przesądzającego.