Ochrona środowiska w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego

Planowanie przestrzenne obejmuje w znacznym zakresie zróżnicowane sfery rozwoju. Dotyczy nie tylko rozwoju gospodarczego i uwarunkowań o charakterze kompozycyjno-estetycznym, ale także kulturowych, społecznych czy też środowiskowych. Każda z tych perspektyw ma swoją specyfikę (do której można dopasować zazwyczaj konkretną dyscyplinę) i często dużym problemem jest pogodzenie jej z prawnymi i planistycznymi wymogami. Dotyczy to również kwestii związanych z ochroną środowiska i przyrody.

Zagadnienia, o których mowa, znajdują odzwierciedlenie w osobnych ustawach. Niemniej jednak również obligatoryjnym elementem miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego są zasady ochrony środowiska i przyrody.

W praktyce zastosowanie owych zasad w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego w poszczególnych gminach jest mocno zróżnicowane. Bywa, że zasady te są znacznie rozbudowane. A czasami - pomimo swej obligatoryjności - tak naprawdę w planach się ich nie uwzględnia. Znajduje to oczywiście odzwierciedlenie w terenie, dla którego plan miejscowy jest sporządzony, a także w sposobie konstrukcji tego planu (odmiennym w różnych częściach Polski).