Uzgadnianie planistyczne – problem skargi wobec uzgodnienia środowiskowego

Procedura sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy czy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego została kompleksowo unormowana w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie ma potrzeby sięgania do uregulowań prawnych zawartych w ustawie o samorządzie gminnym, w tym do skargi przewidzianej w art. 98. Właściwą formą kontroli orzeczenia w przedmiocie odmowy uzgodnienia przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska jest zatem wniesienie zażalenia na podstawie art. 106 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, wójt (odpowiednio burmistrz albo prezydent miasta) podejmuje kolejne działania, w tym m.in. występuje o opinie dotyczące rozwiązań przyjętych w projekcie studium do regionalnego dyrektora ochrony środowiska (art. 11 pkt 6 lit. j ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym; dalej: u.p.z.p.). Jednocześnie m.in. projekt studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, jak również miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego wymagają uzgodnienia z właściwym regionalnym dyrektorem ochrony środowiska w zakresie ustaleń tych planów, mogących mieć negatywny wpływ na ochronę przyrody obszaru chronionego krajobrazu (art. 23 ust. 5 ustawy o ochronie przyrody; dalej: u.o.p.).