Komentarz do KPA 2022 - Art. 184

1

[Charakter sprzeciwu] W doktrynie istnieją rozbieżności co do charakteru prawnego sprzeciwu. G. Łaszczyca stoi na stanowisku, że sprzeciw nie ma charakteru samodzielnego, ponieważ może on być wniesiony tylko wówczas, gdy przepisy k.p.a. lub przepisy szczególne przewidują wznowienie postępowania, stwierdzenie nieważności albo uchylenie lub zmianę decyzji¹. W. Czerwiński natomiast prezentuje pogląd, według którego sprzeciw jest samodzielnym środkiem prawnym, a jego samodzielności nie odbierają mu przyczyny jego wniesienia².

Zdaniem komentującego należy stanąć na stanowisku o samodzielności prawnej sprzeciwu. Za powyższym przemawia zupełna odrębność i odmienność od innych form prawnych. To, że przesłanki zastosowania są tożsame jak w przypadku innych nadzwyczajnych środków wzruszenia decyzji, nie zmienia całkowitego obrazu tego środka, którego odmienne zasady zastosowania powinny być też rozpatrywane z perspektywy roli prokuratora w postępowaniu (zob. komentarz do poprzednich artykułów, w szczególności art. 182 i 183 k.p.a.) T. Woś wskazuje, że sprzeciw to raczej zbiorcze określenie kilku różnych środków prawnych o nadzwyczajnym charakterze, przysługujących wyłącznie od decyzji administracyjnej ostatecznej. Również J. Borkowski podkreśla, że sprzeciw prokuratorski nie stanowi jednego samodzielnego środka zaskarżenia ostatecznych decyzji administracyjnych, lecz stanowi wspólne określenie kilku różnych środków prawnych (...). Skutki wniesienia sprzeciwu regulują art. 185-187 k.p.a. i są one bardziej kategoryczne od powstających w przypadku wniesienia odpowiedniego podania lub żądania przez stronę postępowania.