Problemy z terminami we wznowionym postępowaniu

Upływ czasu może uniemożliwiać skuteczne zainicjowanie wznowienia postępowania administracyjnego i stanowi odrębną, negatywną przesłankę uchylenia rozstrzygnięcia w wyniku wznowienia. W praktyce oznacza to, że precyzyjne określenie momentu, od którego należy liczyć początek biegu terminu, oraz ostatniego dnia terminu – ma bardzo istotne znaczenie zarówno dla oceny dopuszczalności wznowienia, jak i możliwości usunięcia z obrotu prawnego dotychczasowego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Wznowienie ogólnego postępowania administracyjnego może zostać zainicjowane przez stronę (wznowienie na wniosek) albo przez organ administracji publicznej (wznowienie z urzędu). (art. 148 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego; dalej: k.p.a.). Skoro ustawodawca zakreślił termin na zainicjowanie postępowania, to dochowanie tego terminu stanowi jeden z aspektów podlegających badaniu już na wstępnym etapie rozpatrywania wniosku. W związku z tym podanie o wznowienie – poza spełnieniem ogólnych wymagań wynikających z art. 63 k.p.a. – powinno obok podstawy wznowienia wskazywać także termin, w którym strona uzyskała stosowną wiedzę umożliwiającą zainicjowanie wznowienia postępowania. Wskazanie tego terminu (zgodnie z wyrokiem WSA w Gdańsku z 26 czerwca 2019 r.; sygn. akt II SA/Gd 63/19) można uznać za wymóg formalny stawiany przez ustawodawcę podaniu o wznowienie.