Wyrok SN z dnia 22 lutego 2023 r., sygn. III USKP 68/22

Obniżenie świadczeń emerytalnych dla byłych funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa jest dopuszczalne, pod warunkiem zachowania rozsądnych proporcji między celem a zastosowanym środkiem.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Leszek Bielecki (przewodniczący) ‎

SSN Robert Stefanicki (sprawozdawca) ‎

SSN Renata Żywicka

w sprawie z odwołania M. N. ‎od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa w W. ‎o wysokość emerytury policyjnej, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 1 lutego 2023 r., ‎skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu ‎z dnia 28 października 2021 r., sygn. akt III AUa 512/21,

1. oddala skargę kasacyjną,

2. zasądza od odwołującej się na rzecz organu rentowego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 1 lutego 2021 r. zmienił zaskarżoną decyzję strony pozwanej Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa w W. z dnia 22 lipca 2017 r. w ten sposób, że ustalił M. N. wysokość emerytury policyjnej od dnia 1 października 2017 r. w wysokości obowiązującej do dnia 30 września 2017 r. wraz z przysługującymi wzrostami i dodatkami. Sąd ten ustalił, że w dniu 1 marca 1984 r. M. N. została przyjęta do Służby Bezpieczeństwa i mianowana funkcjonariuszem na okres służby przygotowawczej na stanowisku wywiadowcy wydziału „B”, z czym wiązało się także dwutygodniowe przeszkolenie dla nowoprzyjętych osób do powyższej tajnej policji. Wnioskodawczyni ukończyła też szkołę podoficerską w 1985 r., złożyła egzamin z oceną dobrą oraz uzyskała pierwszy stopień podoficerski. Oceniano ją jako pracownika zdyscyplinowanego, dobrze wykonującego obowiązki służbowe. W wykonywaniu powierzonych jej zadań prawidłowo posługiwała się sprzętem operacyjno-technicznym, właściwie sporządzała dokumentację, a także posiadała znaczące wyniki w ustalaniu adresów, kontaktów i wykonywaniu zdjęć operacyjnych. W dniu 20 lutego 1987 r. została mianowana funkcjonariuszem stałym, a 1 sierpnia 1987 r. przyznano jej dodatek specjalny za należyte wywiązywanie się z obowiązków służbowych. Natomiast z dniem 31 grudnia 1988 r. zarzucono jej niewłaściwe wywiązywanie się z powierzonych zadań, czego konsekwencją było wstrzymanie dodatku specjalnego. W realiach sprawy bezspornym jest, zdaniem Sądu I instancji, że wnioskodawczyni pełniła służbę w Biurze „B” mającym charakter pomocniczy, raczej techniczny.