Wyrok Sądu (izba ds. odwołań) z dnia 10 lipca 2014 r. Livio Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji Europejskiej., sygn. T-401/11 P

Strony

Motywy wyroku

Sentencja

Strony

W sprawie T‑401/11 P

mającej za przedmiot odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie F‑50/09 Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji, zmierzające do uchylenia tego wyroku,

Livio Missir Mamachi di Lusignano , zamieszkały w Kerkhove Avelgem (Belgia), działający w imieniu własnym oraz jako przedstawiciel prawny spadkobierców A. Missira Mamachiego di Lusignana, swojego syna, byłego urzędnika Komisji Europejskiej, reprezentowany początkowo przez adwokatów F. Di Gianniego, R. Antoniniego, G. Coppa oraz A. Scaliniego, a następnie przez adwokatów F. Di Gianniego, G. Coppa oraz A. Scaliniego,

wnoszący odwołanie,

w której drugą stroną postępowania jest:

Komisja Europejska , reprezentowana przez D. Martina, B. Eggers oraz L. Pignataro‑Nolin, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana w pierwszej instancji,

SĄD (izba ds. odwołań),

w składzie: M. Jaeger, prezes, N.J. Forwood (sprawozdawca) i S. Papasavvas, sędziowie,

sekretarz: B. Pastor, zastępca sekretarza,

uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 grudnia 2013 r.,

wydaje następujący

Wyrok

Motywy wyroku

1. W odwołaniu wniesionym na podstawie art. 9 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wnoszący odwołanie, L. Missir Mamachi di Lusignano, żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej Unii Europejskiej (pierwsza izba) z dnia 12 maja 2011 r. w sprawie F‑50/09 Missir Mamachi di Lusignano przeciwko Komisji, zwanego dalej „zaskarżonym wyrokiem”, na mocy którego oddalono jego skargę zmierzającą do, po pierwsze, stwierdzenia nieważności decyzji odmownej Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie wniosku o naprawienie szkód majątkowych i niemajątkowych powstałych w związku z zabójstwem jego syna i synowej, do którego doszło w dniu 18 września 2006 r. w Rabacie (Maroko), oraz po drugie, zasądzenia od Komisji na swoją rzecz oraz na rzecz spadkobierców swojego syna określonych należności tytułem naprawienia szkód majątkowych i niemajątkowych powstałych w związku z tymi zabójstwami.